(1)

4 października 2023 r. na podstawie art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) z własnej inicjatywy wszczęła dochodzenie antysubsydyjne dotyczące przywozu do Unii nowych pojazdów elektrycznych o napędzie akumulatorowym („BEV”) przeznaczonych do przewozu osób pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („państwo, którego dotyczy postępowanie”, „ChRL” lub „Chiny”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie, argumentując, że przywóz BEV pochodzący z ChRL jest subsydiowany i w konsekwencji powoduje szkodę (3) dla przemysłu Unii.

(3)

Po dogłębnej analizie ostatnich zmian na rynku oraz uwzględniając wrażliwość sektora pojazdów elektrycznych i jego strategiczne znaczenie dla gospodarki UE pod względem innowacji, wartości dodanej i zatrudnienia, Komisja zebrała informacje rynkowe z różnych niezależnych źródeł. Z informacji tych wynikało, że ChRL dokonuje subsydiowania, które negatywnie wpływa na sytuację przemysłu BEV w Unii.

(4)

Na podstawie łatwo dostępnych informacji zgromadzono wystarczające dowody wskazujące, że przywóz BEV pochodzący z ChRL korzysta z subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych przyznanych przez rząd Chińskiej Republiki Ludowej („rząd ChRL”). Subsydia te pozwoliły przywozowi po cenach subsydiowanych szybko zwiększyć swój udział w rynku unijnym ze szkodą dla przemysłu Unii.

(5)

Dostępne dowody wskazywały na prawdopodobieństwo znacznego wzrostu taniego przywozu towarów po cenach subsydiowanych, który stwarzałby bezpośrednie zagrożenie wystąpieniem szkody dla już i tak znajdującego się w niekorzystnej sytuacji przemysłu Unii. Taki gwałtowny wzrost przywozu po niskich cenach, zyskujący znaczny udział w szybko rozwijającym się rynku, na którym potrzebne są znaczne i trwałe inwestycje umożliwiające pełną elektryfikację rynku unijnego, wyrządziłby przemysłowi Unii poważne finansowe straty, które mogłyby szybko okazać się nadmierne dla tego przemysłu.

(6)

W tych szczególnych okolicznościach oraz zważywszy, że Komisja posiadała wystarczające dowody wskazujące na istnienie subsydiowania, zagrożenia wystąpieniem szkody i związek przyczynowy wymagane do wszczęcia dochodzenia antysubsydyjnego, Komisja podjęła decyzję, zgodnie z art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, o wszczęciu takiego postępowania bez otrzymania pisemnej skargi złożonej przez przemysł Unii lub w jego imieniu.

(7)

Przed wszczęciem dochodzenia antysubsydyjnego Komisja powiadomiła rząd ChRL, że postanowiła wszcząć z urzędu postępowanie dotyczące przywozu nowych BEV pochodzącego z ChRL, oraz zaprosiła rząd ChRL do udziału w konsultacjach zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Rząd ChRL przyjął ofertę konsultacji, które zostały przeprowadzone w dniu 2 października 2023 r. Podczas konsultacji odnotowano należycie uwagi przedłożone przez rząd ChRL. Nie osiągnięto jednak wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(8)

Jak określono w motywie 8 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2024/1866 (4) („rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych”), 7 marca 2024 r. rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2024/785 (5) („rozporządzenie w sprawie rejestracji”) Komisja z inicjatywy własnej poddała przywóz nowych BEV przeznaczonych do przewozu osób pochodzący z Chin rejestracji.

(9)

Zgodnie z art. 29a rozporządzenia podstawowego 12 czerwca 2024 r. Komisja przekazała stronom podsumowanie dotyczące zaproponowanych ceł tymczasowych oraz szczegółowe informacje na temat obliczania stóp subsydiowania. Zainteresowane strony poproszono o przedstawienie uwag na temat poprawności obliczeń w ciągu trzech dni roboczych. Otrzymano uwagi od objętych próbą chińskich producentów BYD Group, SAIC Group i Geely Group oraz od producentów eksportujących Great Wall Motor Co. Ltd. („GWM”), Spotlight Automotive Co. Ltd. („Spotlight”) i Volkswagen (Anhui) Automotive Co. Ltd. („Volkswagen (Anhui)”).

(10)

4 lipca 2024 r. rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2024/1866 Komisja nałożyła tymczasowe środki wyrównawcze na przywóz BEV pochodzący z Chin.

(11)

Po ujawnieniu istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których wprowadzono tymczasowe środki wyrównawcze („ujawnienie tymczasowych ustaleń”), grupa BYD, grupa SAIC i spółki zależne grupy Geely Group Polestar Performance AB („Polestar”) oraz Volvo Car Cooperation, producenci eksportujący Dongfeng Group, GWM, NIO Holding („NIO”), Spotlight, Tesla (Shanghai) Co. Ltd. („Tesla (Shanghai)”), Volkswagen (Anhui), rząd Chin („rząd ChRL”), Chińska Izba Gospodarcza ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych („CCCME”), Chińskie Stowarzyszenie Producentów Samochodów („CAAM”), producenci unijni - przedsiębiorstwo 18, 22 i 24 oraz niemieckie stowarzyszenie Verband der Automobilindustrie e.V. przedstawiły uwagi.

(12)

Na wstępie Komisja zauważyła, że CCCME i rząd ChRL przedstawili szczegółowe uwagi na temat ocen dokonanych przez Komisję w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, dotyczących szkody i związku przyczynowego, często nie uznając ustaleń i ich uzasadnienia przedstawionych przez Komisję w tym rozporządzeniu. CCCME i rząd ChRL również powtórzyli dużą liczbę uwag, które zostały podniesione w pismach złożonych po wszczęciu postępowania, ponownie nie odnosząc się do konkretnych wyjaśnień i odesłań do odpowiednich dowodów przedstawionych przez Komisję w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. Komisja zauważyła również, że CCCME i rząd ChRL głównie skrytykowali analizę przeprowadzoną przez Komisję, nie przedstawiając nowych dowodów w tym zakresie ani nie popierając przedstawionych stwierdzeń żadnymi dowodami. W poniższych sekcjach Komisja odniosła się szczegółowo do uwag zgłoszonych przez CCCME, nie powtarzając jednak identycznych uwag podniesionych w różnych sekcjach.

(13)

Stronom, które wystąpiły z odpowiednim wnioskiem, umożliwiono przedstawienie swoich argumentów. Posiedzenia wyjaśniające odbyły się z udziałem grupy BYD, CCCME, grupy Geely, rządu ChRL, Polestar, grupy SAIC, Spotlight, Volkswagen (Anhui), przedsiębiorstwa 22, przedsiębiorstwa 24 i przedsiębiorstwa 27.

(14)

Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji, które uznała za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. Dokonując ostatecznych ustaleń, Komisja przeanalizowała uwagi przedstawione przez zainteresowane strony i w stosownych przypadkach zmieniła swoje tymczasowe wnioski. Aby dysponować bardziej kompleksowymi danymi na temat cen sprzedaży Unii, kosztów produkcji i rentowności w okresie po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem, producentów unijnych objętych próbą poproszono o dostarczenie dodatkowych danych. Wszyscy producenci unijni objęci próbą przedłożyli wymagane informacje.

(15)

20 sierpnia 2024 r. Komisja poinformowała wszystkie zainteresowane strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło wyrównawcze na przywóz BEV pochodzących z ChRL („ostateczne ujawnienie ustaleń”). Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi na temat ujawnienia ostatecznych ustaleń.

(16)

Stronom, które wystąpiły z odpowiednim wnioskiem, również umożliwiono przedstawienie argumentów na posiedzeniu wyjaśniającym po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Posiedzenie wyjaśniające odbyło się z udziałem grupy SAIC, przedsiębiorstwa 27, grupy BYD, CCCME, rządu ChRL, Tesli (Shanghai), grupy Geely, przedsiębiorstwa 22 i Polestar.

(17)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń otrzymano uwagi od grupy BYD, przedsiębiorstwa CATL, rządu ChRL, Tesli (Shanghai), GWM, CCCME, CAAM, grupy SAIC, grupy Geely, VDA, Eurofer, przedsiębiorstwa 27, przedsiębiorstwa 18, przedsiębiorstwa 24, przedsiębiorstwa 22 i grupy Polestar.

(18)

Na podstawie tych uwag Komisja skorygowała niektóre ze swoich tymczasowych ustaleń, zmieniła niektóre ustalenia, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło wyrównawcze, i poinformowała o tym wszystkie zainteresowane strony („dodatkowe ostateczne ujawnienie”) 9 września 2024 r.

(19)

Uwagi dotyczące dodatkowego ostatecznego ujawnienia otrzymano od rządu ChRL, CCCME, grupy BYD, spółki Tesla, spółki Smart i przedsiębiorstwa 18 (tylko w wersji poufnej). Ponadto przedsiębiorstwo 18 przedstawiło również uwagi w wersji poufnej po upływie terminu zgłaszania uwag na temat dodatkowego ujawnienia. Większość z tych uwag została już uwzględniona w konkretnym ujawnieniu objętym klauzulą poufności skierowanym do przedsiębiorstwa.

(20)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń CCCME i rząd ChRL twierdzili z jednej strony, że próba producentów unijnych nie była znana i reprezentatywna, a z drugiej strony, że zainteresowane strony nie mogły ocenić reprezentatywności próby. CCCME i rząd ChRL twierdzili ponadto, że nie wiadomo, czy unijni producenci oryginalnego sprzętu zostali uwzględnieni w próbie, czy wszystkie przedsiębiorstwa w próbie to unijni producenci oryginalnego sprzętu/przedsiębiorstwa przechodzące z produkcji pojazdów z silnikiem spalinowym („pojazdy ICE”) na BEV, czy też w próbie znaleźli się inni producenci BEV, ponieważ producenci unijni przechodzący z ICE na BEV mogą znajdować się w gorszej sytuacji ekonomicznej niż inni producenci unijni. CCCME i rząd ChRL twierdzili również, że próba producentów unijnych nie była reprezentatywna, ponieważ Komisja nie zastosowała zasady jednej jednostki gospodarczej w odniesieniu do producentów unijnych objętych próbą, mimo że została ona zastosowana w odniesieniu do objętych próbą producentów eksportujących. CCCME i rząd ChRL twierdzili ponadto, że zasada jednej jednostki gospodarczej została zastosowana do przemysłu Unii w poprzednim dochodzeniu w sprawie ochrony handlu, takim jak dochodzenie w sprawie krzemu metalicznego z Chin (6), w którym dwa podmioty produkcyjne (FerroPem i FerroAtlantica) należące do unijnej grupy producentów, grupy Ferroglobe, zostały uznane za podmioty powiązane, a produkcja producenta unijnego przez oba podmioty produkcyjne została uwzględniona łącznie. CCCME i rząd ChRL twierdzili również, że zasada jednej jednostki gospodarczej była istotna dla ustalenia cen sprzedaży przemysłu Unii, które są porównywane z ceną eksportową na potrzeby analizy podcięcia cenowego i tłumienia cen.

(21)

Jak wyjaśniono w motywie 12 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, producentom unijnym zagwarantowano anonimowość ze względu na ryzyko znacznego negatywnego wpływu w postaci działań odwetowych. W związku z tym Komisja nie może ujawnić tożsamości objętych próbą producentów unijnych. Anonimowość zagwarantowana objętym próbą producentom unijnym nie sprawia jednak, że próba nie jest reprezentatywna. Jak wyjaśniono w art. 26 rozporządzenia podstawowego dobór próby opierał się na kryterium największej reprezentatywnej wielkości sprzedaży i produkcji produktu podobnego w Unii w okresie objętym dochodzeniem (7). Komisja wzięła również pod uwagę rozmieszczenie geograficzne producentów unijnych w Unii, a także zapewniła uwzględnienie szerokiej gamy modeli BEV. Producenci unijni objęci próbą odpowiadali za 38 % sprzedaży i 34 % całkowitej wielkości produkcji przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem. Ponadto po wizycie weryfikacyjnej u objętych próbą producentów unijnych 4 czerwca 2024 r. Komisja dodała do akt (8) uwagę i potwierdziła, że objęci próbą producenci unijni odpowiadali za 32 % sprzedaży w Unii i 30 % produkcji w Unii w okresie objętym dochodzeniem. Ponadto ujawnienie, czy wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą były producentami oryginalnego sprzętu, którzy produkowali pojazdy ICE i produkują BEV, również nieumyślnie spowodowałoby ujawnienie tożsamości niektórych producentów unijnych, a tym samym Komisja naruszyłaby swój prawny obowiązek zachowania anonimowości zagwarantowanej producentom unijnym. W związku z tym wniosek o ujawnienie tych informacji został odrzucony.

(22)

Ponadto CCCME pomyliła zasadę jednej jednostki gospodarczej z doborem próby na poziomie grupy. Dla jasności zasada jednej jednostki gospodarczej jest stosowana w pewnych warunkach do obliczania ceny eksportowej na poziomie ex-works (tj. w fabryce producenta) przy obliczaniu marginesu dumpingu. W obecnym dochodzeniu antysubsydyjnym Komisja nie musiała obliczać ceny eksportowej ex-works, a zatem zasada ta nie jest stosowana w obecnym dochodzeniu. Jeżeli chodzi o kontrolę wyrywkową producentów unijnych, na początku dochodzenia Komisja poinformowała zainteresowane strony, że zostanie ona przeprowadzona na poziomie jednostki produkującej, a nie na poziomie grupy (9). Jest to powszechna praktyka Komisji w zakresie kontroli wyrywkowej producentów unijnych i nie było dostępnych informacji, które mogłyby sugerować, że w niniejszym dochodzeniu uzasadnione było zastosowanie innego podejścia. CCCME i rząd ChRL również nie przedstawili żadnych dowodów w tym względzie. Ponadto w dochodzeniu dotyczącym krzemu metalicznego z Chin, wbrew twierdzeniom CCCME i rządu ChRL, Komisja nie zastosowała zasady jednej jednostki gospodarczego, lecz objęła dochodzeniem dwóch producentów z tej samej grupy. Ponadto w obecnym dochodzeniu obliczono margines podcięcia cenowego na poziomie ceny dla dealera w Unii, jak wyjaśniono w motywie 1023 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, który różni się od poziomu ex-works.

(23)

Potwierdzono zatem wnioski zawarte w motywach 24-45 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(24)

Wobec braku uwag w odniesieniu do kontroli wyrywkowej importerów potwierdzono wnioski zawarte w motywach 46-47 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(25)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD stwierdziła, że dobór próby spowodował zniekształcenie wynikających z nich ustaleń, ponieważ Tesla (Shanghai) nie została objęta próbą pomimo dużej wielkości wywozu BEV na rynek unijny oraz że w prawie każdym dochodzeniu w sprawie środków ochrony handlu Komisja wybrała próbę na podstawie wielkości wywozu. Grupa BYD twierdziła również, że Komisja nie przedstawiła jasnego wyjaśnienia, dlaczego nie przeprowadziła kontroli wyrywkowej Tesla (Shanghai) i na jakiej podstawie Komisja przyjęła wniosek Tesla (Shanghai) o indywidualne badanie.

(26)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL i CCCME powtórzyli swój argument, że próba wybranych chińskich producentów eksportujących była zorientowana na wyniki, stronnicza i niezgodna z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W szczególności niewłączenie spółki Tesla (Szanghaj) do próby chińskich producentów eksportujących było sprzeczne z samym celem kontroli wyrywkowej, rozporządzeniem podstawowym, i odzwierciedlało dyskryminacyjne podejście Komisji. Według rządu ChRL i CCCME niewłączenie spółki Tesla (Szanghaj) sprawiło, że próba nie była reprezentatywna, a spółka Tesla (Szanghaj) mogła zostać właściwie zbadana w danym terminie. Ponadto Komisja dysponowała czasem i zasobami na zweryfikowanie tej spółki i ustalenie jej stopy subsydiowania, w związku z czym mogła ona zostać włączona do próby na początku. Na skutek niewłączenia spółki Tesla (Szanghaj) do próby Komisja sztucznie zwiększyła średnie ważone cło mające zastosowanie do współpracujących chińskich producentów eksportujących nieobjętych próbą, wykazując ukierunkowane i selektywne podejście.

(27)

Komisja podkreśliła, że podobne zarzuty zostały już uwzględnione w motywach 54 i 55 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Dobór próby był w pełni zgodny z przepisami art. 27 rozporządzenia podstawowego, z uwzględnieniem specyfiki sprawy, i w związku z tym został uznany za reprezentatywny dla chińskiego sektora eksportującego BEV. Przy ustalaniu próby Komisja nie przyjęła ukierunkowanego ani selektywnego podejścia. Powody, dla których Komisja przyjęła wniosek o indywidualne badanie, wyjaśniono w motywie 30 niniejszego rozporządzenia. To, że Komisja mogła określić indywidualną stopę subsydiowania dla spółki Tesla (Szanghaj), nie oznacza, że w czasie doboru próby włączenie tego eksportera było możliwe lub właściwe.

(28)

Potwierdzono zatem wnioski zawarte w motywach 48-76 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(29)

Tesla (Shanghai), producent eksportujący w ChRL, złożyła wniosek o indywidualne badanie na podstawie art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(30)

Komisja przyjęła wniosek o indywidualne badanie złożony przez Tesla (Shanghai) ze względu na prostą strukturę korporacyjną przedsiębiorstwa, która dała Komisji wystarczająco dużo czasu i zasobów na zbadanie przedsiębiorstwa. Nie otrzymano żadnych innych wniosków o indywidualne badanie.

(31)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD, CAAM, CCCME, grupa Geely, rząd ChRL, grupa SAIC i NIO przedstawili uwagi dotyczące kwestii proceduralnych.

(32)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CCCME i rząd ChRL przedstawili uwagi dotyczące kwestii proceduralnych.

(33)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń CAAM stwierdziło, że Komisja wymagała od przedsiębiorstw dostarczenia informacji, szczegółów i „tajemnic handlowych” wykraczających poza zakres dochodzenia.

(34)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Komisja uznała, że informacje, o które zwróciła się do objętych próbą producentów eksportujących i ich stron powiązanych, są niezbędne do oceny istnienia subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych w odniesieniu do BEV oraz ich części i komponentów. Ponadto, jak już stwierdzono w motywie 284 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, to do Komisji należy określenie, jakie informacje uznaje się za niezbędne do celów dochodzenia, a nie do jednej ze stron. Komisja przypomina również, że zgodnie z art. 29 ust. 6 rozporządzenia podstawowego informacje otrzymane w ramach niniejszego dochodzenia wykorzystano wyłącznie do celów oceny istnienia subsydiowania stanowiącego podstawę środków wyrównawczych zgodnie z rozporządzeniem podstawowym i porozumieniem SCM. W związku z tym argument ten odrzucono.

(35)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD stwierdziła, że wszczęcie dochodzenia z urzędu było nieuzasadnione. Grupa BYD twierdziła, że sformułowanie „szczególne okoliczności” zawarte w art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego musi wskazywać na coś więcej niż to, co przewiduje art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, oraz że wyjaśnienia przedstawione w zawiadomieniu o wszczęciu opisują sytuację, która nie różni się od wszczęcia dochodzenia na podstawie pisemnej skargi.

(36)

Grupa BYD dodała, że dowody, na podstawie których Komisja wszczęła dochodzenie, obejmowały zbiór domniemanych subsydiów opartych na doniesieniach medialnych, publicznie dostępne skontrolowane sprawozdania finansowe niektórych spółek holdingowych spółek produkujących nie tylko BEV oraz wykaz polityk i wzmianek z poprzednich dochodzeń w sprawie przywozu z Chin produktów obejmujących różne sektory przemysłu, oraz że wykazu szeregu polityk i subsydiów z poprzednich spraw nie można uznać za zgodny z postanowieniami art. 11 ust. 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych oraz za spełniający standard wystarczających dowodów dotyczących sektora BEV.

(37)

Ponadto grupa BYD stwierdziła, że zarzuty dotyczące zagrożenia wystąpieniem istotnej szkody, a w szczególności zmiany struktur produkcji unijnego przemysłu motoryzacyjnego, nie mogą uzasadniać wszczęcia dochodzenia z urzędu, ponieważ ogólne wyniki gospodarcze przemysłu Unii charakteryzowały się dość silną dynamiką.

(38)

Komisja przypomniała, że w dokumencie dotyczącym wszczęcia postępowania i memorandum przedstawiono wystarczające dowody wskazujące na istnienie subsydiowania, zagrożenia wystąpieniem szkody i związku przyczynowego wymaganych do wszczęcia dochodzenia antysubsydyjnego, zgodnie z art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, oraz że szczególne okoliczności wszczęcia tego postępowania zostały dokładnie opisane zarówno w dokumencie dotyczącym wszczęcia postępowania (10), jak i w samym zawiadomieniu o wszczęciu postępowania (11). Ponadto, jak już wspomniano w motywie 119 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w odniesieniu do wszystkich różnych programów wymienionych w dokumencie dotyczącym wszczęcia postępowania Komisja przedstawiła podstawę prawną, specyfikę tych programów subsydiowania dla sektora BEV oraz, w zakresie, w jakim Komisja miała do nich dostęp, szczegółowe informacje z publicznie dostępnych źródeł na temat kwot subsydiów przekazanych przez rząd ChRL producentom eksportującym BEV. W związku z tym Komisja uznała, że posiada wystarczające dowody na subsydiowanie stanowiące podstawę środków wyrównawczych zgodnie z rozporządzeniem podstawowym i Porozumieniem WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych („porozumienie SCM”). Komisja zauważyła, że grupa BYD nie kwestionuje istnienia polityki, lecz jedynie zakres, w jakim są one wiążące dla sektora BEV. Komisja zauważyła ponadto, że łatwo dostępne informacje dostarczyły dowodów wskazujących, że sektor BEV jest wymieniony w kilku dokumentach rządowych. Grupa BYD nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że dokumenty te nie miałyby zastosowania w przypadku produktu objętego postępowaniem. W związku z tym argumenty uznano za bezprzedmiotowe.

(39)

Ponadto w motywie 117 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych wyjaśniono, że w dokumencie dotyczącym wszczęcia postępowania Komisja wystarczająco uzasadniła wszczęcie postępowania z urzędu. W szczególności Komisja uznała, że szybka penetracja rynku przez tani i subsydiowany przywóz pojazdów elektrycznych z napędem akumulatorowym z Chin, który zagraża nieodwracalnymi szkodami dla przemysłu Unii, stanowi szczególny czynnik uzasadniający wszczęcie dochodzenia z urzędu. Subsydiowanie chińskiego sektora BEV zwiększyło i przyspieszyło napływ produkowanych w Chinach BEV na rynek Unii, po cenach powodujących obniżenie cen lub uniemożliwiających wzrost cen, który w przeciwnym razie miałby miejsce, co grozi wyrządzeniem istotnej szkody unijnemu przemysłowi BEV, która może być nieodwracalna ze względu na rozwój technologiczny i wymagany poziom finansowania badań i rozwoju. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(40)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC i NIO twierdziły, że ponieważ zawiadomienie o wszczęciu trwającego dochodzenia opublikowano 4 października 2023 r., zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, Komisja powinna była nałożyć cła tymczasowe do 4 lipca 2024 r., a nie do 5 lipca 2024 r., tj. „nie później niż dziewięć miesięcy od wszczęcia postępowania”.

(41)

Zgodnie jednak z art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 (12) określającego zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów , „[j]eżeli okres wyrażony w dniach, tygodniach, miesiącach lub latach nalicza się od chwili zaistnienia wydarzenia lub wykonania czynności, do okresu nie zalicza się dnia, w którym miało miejsce to wydarzenie lub czynność”. Oznacza to, że datą rozpoczęcia obliczania dziewięciomiesięcznego terminu był dzień następujący po opublikowaniu zawiadomienia o wszczęciu, tj. 5 października 2023 r., który wygasł 5 lipca 2024 r., zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (EWG, Euratom) nr 1182/71. Komisja uznała, że zastosowała się do odpowiednich przepisów rozporządzenia podstawowego i argument ten został odrzucony.

(42)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely twierdziła, że ciągły napływ kwestionariuszy i dodatkowych wniosków o wyjaśnienia ze strony Komisji stanowił nieuzasadnione obciążenie dla Grupy, naruszając jej prawa do rzetelnego procesu sądowego, a mianowicie została ona poproszona o dostarczenie dużej ilości informacji zaledwie tydzień po kontroli wyrywkowej, przed upływem minimalnego 30-dniowego okresu na udzielenie odpowiedzi na kwestionariusz przez objętych próbą producentów eksportujących, zgodnie z wymogami porozumienia SCM i rozporządzenia podstawowego.

(43)

Komisja uważała, że jej wnioski o udzielenie informacji były rozsądne i współpracowała z grupą Geely z pełnym poszanowaniem jej praw proceduralnych. Komisja uznała starania podjęte przez grupę Geely w celu udzielenia odpowiedzi na kwestionariusze i wnioski Komisji w sprawie uzupełnienia braków, które uznała za proporcjonalne do wielkości i złożoności samej grupy Geely. Komisja zauważyła, że wszystkie odpowiedzi udzielone przez grupę zostały przeanalizowane i, w miarę możliwości, zweryfikowane, zapewniając tym samym, aby informacje dostarczone przez grupę Geely odpowiadały wysiłkom grupy i doprowadziły do ustaleń najbardziej zbliżonych do sytuacji grupy w OD. W związku z tym argument ten odrzucono.

(44)

Grupa Geely twierdziła ponadto, że po opublikowaniu kwestionariusza i decyzji w sprawie kontroli wyrywkowej Komisja rozszerzyła zakres podmiotów udzielających odpowiedzi (13). Grupa Geely zgromadziła i przekazała informacje dotyczące ponad 120 podmiotów, mimo że wiele z tych uwag nie miało bezpośredniego znaczenia dla dochodzenia. To nieuzasadnione obciążenie spowodowało naruszenie praw procesowych strony do rzetelnego procesu.

(45)

Komisja zauważyła, że zakres podmiotów udzielających odpowiedzi nie został rozszerzony w pismem, o którym mowa w odniesieniu do. Powiązane przedsiębiorstwa w grupie prowadzące działalność określoną w piśmie Komisji miały krytyczne znaczenie dla ustalenia faktów subsydiowania grupy we wszelkich dochodzeniach w sprawie subsydiów, podczas gdy liczba podmiotów udzielających odpowiedzi była proporcjonalna do wielkości i złożoności każdej grupy eksporterów objętej dochodzeniem. W związku z tym informacje dostarczone przez te powiązane przedsiębiorstwa jedynie potwierdziły odpowiednie ustalenia grupy Geely, które były najbliższe sytuacji grupy w okresie objętym dochodzeniem, zapewniając tym samym poszanowanie praw grupy Geely. W związku z tym argument ten odrzucono.

(46)

Grupa Geely twierdziła ponadto, że dochodzenie stanowiło dla niej ogromne obciążenie, a mianowicie grupa przedstawiła ponad 280 odpowiedzi, często dotrzymując bardzo krótkich terminów, przeprowadziła 14-tygodniową weryfikację na miejscu w trzech lokalizacjach, przedstawiając ponad 880 dowodów na potrzeby weryfikacji. Pomimo wielokrotnych wniosków (14) przedłożonych na podstawie art. 12.11 porozumienia SCM Komisja odrzuciła te wnioski.

(47)

Komisja zauważyła, że wszystkie wnioski złożone przez grupę Geely zostały należycie rozpatrzone w trakcie dochodzenia. Wymagane były jednak brakujące elementy niezbędne do uzupełnienia ustaleń grupy, które wykorzystano zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego, zgodnie ze standardowymi procedurami dochodzeń antysubsydyjnych określonymi w art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym argument ten odrzucono.

(48)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely argumentowała, że ze względu na anonimowość zagwarantowaną producentom, dostawcom i importerom unijnym (i) Komisja potraktowała jako poufne dane dotyczące przemysłu Unii, tym samym w istotny sposób wpływając na ujawnienie istotnych informacji dotyczących oceny szkody, co naruszyło należyte wykonywanie prawa grupy Geely do obrony, (ii) miała ona niewielki wgląd w informacje zebrane od przemysłu Unii przez Komisję oraz (iii) Komisja zastosowała bardzo szeroki zakres poufności w odniesieniu do wszystkich oświadczeń stron unijnych.

(49)

Komisja nie potraktowała wszystkich informacji związanych z przemysłem Unii jako poufne, a jedynie te informacje, które mogłyby spowodować ujawnienie tożsamości przemysłu Unii. Jak wyjaśniono w motywie 16 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ze względu na niewielką liczbę grup produkujących BEV na rynku unijnym oraz znaczną liczbę dostępnych publicznie i opartych na subskrypcji informacji na temat tych grup Komisja nie mogła ujawnić niektórych informacji dotyczących objętych próbą producentów unijnych, ponieważ takie informacje mogłyby spowodować ujawnienie tożsamości objętych próbą producentów unijnych. W sekcji 4 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja przeanalizowała wszystkie wskaźniki szkody wymagane w rozporządzeniu podstawowym. Ponadto Komisja dodała do akt dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności nieobjęte klauzulą poufności odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielone przez czterech producentów unijnych objętych próbą, nieobjęte klauzulą poufności pisma poprzedzające weryfikację na potrzeby wizyty weryfikacyjnej na miejscu, a także nieobjęte klauzulą poufności sprawozdania z misji, takie jak w przypadku każdego innego dochodzenia. Wbrew twierdzeniu grupy Geely Komisja nie zastosowała bardzo szerokiego zakresu poufności w odniesieniu do wszystkich oświadczeń stron unijnych. Do akt dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności dodano odpowiednie nieobjęte klauzulą poufności wersje takich oświadczeń, a grupa Geely nie wspomniała, czego dokładnie brakuje w tych oświadczeniach. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(50)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń CCCME, rząd ChRL, Grupa Geely i grupa SAIC stwierdzili, że w odniesieniu do obliczeń marginesu podcięcia cenowego Komisja nie przedstawiła wystarczających wyjaśnień ani szczegółowych okoliczności faktycznych dotyczących CCCME i rządu ChRL, a zatem nie byli w stanie zrozumieć obliczeń i przedstawić istotnych uwag. W szczególności CCCME, rząd ChRL i grupa SAIC twierdzili, że Komisja nie przedstawiła żadnych uzasadnionych wyjaśnień co do tego, w jaki sposób opis numerów kontrolnych produktu („PCN”) oraz zagregowanych cen jednostkowych i wielkości przemysłu Unii na poziomie PCN mógłby doprowadzić do ujawnienia tożsamości objętych próbą producentów unijnych, ponieważ dane są agregowane w odniesieniu do czterech producentów objętych próbą. Argument ten został również powtórzony przez CCCME i rząd ChRL po ujawnieniu ostatecznych ustaleń.

(51)

W związku z tym CCCME, rząd ChRL i grupa SAIC zwrócili się do Komisji o ujawnienie: (i) PCN chińskich producentów eksportujących i producentów unijnych stosowane do celów porównywalności cen; (ii) ilości i wartości siedmiu PCN przemysłu Unii pod względem PCN wykorzystanych do porównania. CCCME i rząd ChRL zwrócili się do Komisji o ujawnienie (i) marginesu podcięcia cenowego pięciu porównywalnych PCN, tj. z wyłączeniem ściśle podobnych PCN, oraz odpowiadającego odsetka sprzedaży chińskich eksporterów objętych próbą i producentów unijnych objętych próbą, jeżeli dwa ściśle podobne PCN miały zostać wyłączone; (ii) różnicy w elementach PCN oraz tego, czy dokonano korekt w celu uwzględnienia różnic. Podobny wniosek złożyła również grupa SAIC. Grupa SAIC zwróciła się również do Komisji o ujawnienie: (i) ile PCN sprzedali producenci unijni objęci próbą, (ii) PCN sprzedanych przez producentów unijnych objętych próbą w OD ogółem oraz (iii) ilości i wartości siedmiu PCN odpowiadających chińskim PCN wyrażonym jako odsetek łącznej sprzedaży unijnej producentów unijnych objętych próbą. Ponadto CCCME i rząd ChRL twierdzili, że wiadomo było, iż sprzedaż unijnych producentów BEV dotyczyła głównie segmentów luksusowych/premiowych, w których sprzedaż chińskich producentów jest znikoma, jeśli w ogóle istnieje, i w związku z tym wielkość sprzedaży unijnej porównywalnej ze sprzedażą chińskich producentów eksportujących objętych próbą była niezbędna do zrozumienia reprezentatywności obliczeń.

(52)

Komisja ujawniła obliczenie średniego ważonego marginesu podcięcia cenowego wyłącznie trzem chińskim producentom eksportującym objętym próbą. Wydaje się jednak, że przedsiębiorstwa te przekazały te dokumenty CCCME i rządowi ChRL, chociaż informacji tych nie ujawniono CCCME i rządowi ChRL. Ponadto CCCME reprezentowała również chińskich producentów eksportujących, którzy nie zostali objęci próbą i w związku z tym nie otrzymali od Komisji obliczenia średniego ważonego marginesu podcięcia cenowego. Ponadto trzej chińscy producenci eksportujący objęci próbą również otrzymali od Komisji szczegółowe obliczenia ceny sprzedaży dla dealera w odniesieniu do każdej transakcji sprzedaży. W związku z tym uzasadnione było stwierdzenie, że objęci próbą chińscy producenci eksportujący przekazali również CCCME i rządowi ChRL te dokumenty, a zatem CCCME i rząd ChRL byli w stanie obliczyć wielkość i ceny sprzedaży według PCN w odniesieniu do trzech chińskich producentów eksportujących objętych próbą. Ponadto, ponieważ Komisja ujawniła również całkowitą wielkość i wartość sprzedaży chińskich producentów eksportujących objętych próbą, CCCME i rząd ChRL mogą odpowiednio zweryfikować te dane. Ponadto Komisja ujawniła wartość procentową dopasowania sprzedaży chińskich producentów eksportujących (tj. wartość procentową sprzedaży objętych próbą chińskich producentów eksportujących, która została dopasowana do sprzedaży objętych próbą producentów unijnych). Ponieważ dopasowanie było bardzo wysokie w ujęciu ogólnym i w odniesieniu do każdego objętego próbą chińskiego producenta eksportującego, a każdy PCN był sprzedawany w różnych ilościach, CCCME i rząd ChRL doskonale rozumieją, które PCN chińskich producentów eksportujących zostały wykorzystane do obliczenia marginesu podcięcia cenowego.

(53)

Ponadto w indywidualnym ujawnieniu przesłanym chińskim producentom eksportującym objętym próbą Komisja wyjaśniła, że nie można ujawnić PCN, ilości i cen stosowanych przez przemysł Unii na poziomie PCN, ponieważ mogłoby to spowodować ujawnienie tożsamości objętych próbą producentów unijnych. Ponadto w motywie 95 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja wyjaśniła, że unijny rynek BEV składał się z niewielkiej liczby grup producentów. W odniesieniu do przemysłu BEV w Unii istnieje wiele ogólnodostępnych informacji, a także usługi udostępniające bardzo szczegółowe informacje na jego temat na zasadzie płatnej subskrypcji, do których to informacji CCCME, rząd ChRL, grupa Geely i grupa SAIC mogli uzyskać dostęp. Na przykład opisy techniczne każdego BEV sprzedawanego przez przemysł Unii były publicznie dostępne w katalogu/broszurze producentów unijnych lub sprzedawców, a także w niektórych bazach danych, takich jak baza danych pojazdów elektrycznych (15). W związku z tym każda zainteresowana strona może utworzyć PCN w odniesieniu do wszystkich modeli BEV sprzedawanych przez przemysł Unii i chińskich producentów eksportujących na rynku unijnym. Ponadto na podstawie informacji publicznych opublikowanych przez Europejską Agencję Środowiska („EEA”) lub uzyskanych w ramach opłaconej subskrypcji od S&P Global Mobility CCCME, rząd ChRL, grupa SAIC i grupa Geely są w stanie zrozumieć wielkość sprzedaży każdego modelu BEV na rynku unijnym. Wynika z tego, że ujawnienie PCN przemysłu Unii lub wielkości sprzedaży przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem, jak również ilości i wartości siedmiu PCN przemysłu Unii w podziale na PCN wykorzystanych do porównania, z uwagi na dużą ilość informacji dostępnych publicznie i w ramach płatnej subskrypcji, wiąże się z bardzo wysokim ryzykiem ujawnienia tożsamości producentów unijnych objętych próbą.

(54)

Jeśli chodzi o ujawnienie marginesu podcięcia cenowego dla pięciu porównywalnych PCN, Komisja zauważyła, że ujawniła margines podcięcia cenowego dla każdego PCN, który został dopasowany do chińskich PCN (7 PCN z 17 PCN wywożonych przez chińskich producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem). Komisja nie widziała jednak sensu ujawniania takich obliczeń, ponieważ chińscy producenci eksportujący wyraźnie nie dokonywali wywozu tylko tych pięciu PCN na rynek unijny w okresie objętym dochodzeniem.

(55)

Jeśli chodzi o różnicę w elementach PCN i o to, czy dokonano korekt w celu uwzględnienia tych różnic, Komisja niniejszym wyjaśnia, że różnica w PCN i ściśle podobnym PCN dotyczyła wyłącznie mocy BEV, tj. chiński BEV o większej mocy został unijnym BEV o większej mocy. Komisja nie dokonała żadnej korekty ze względu na różnicę w mocy, ponieważ BEV o większej mocy był droższy niż BEV o mniejszej mocy, przy czym wszystkie inne cechy PCN były takie same.

(56)

Ponadto liczba PCN sprzedawanych przez przemysł Unii nie ma znaczenia dla obliczenia podcięcia cenowego. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 53 niniejszego rozporządzenia, Komisja nie może ujawnić PCN sprzedanych przez objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem.

(57)

Jeśli chodzi o ilość i wartość siedmiu PCN dopasowanych do chińskich PCN jako odsetek całkowitej sprzedaży unijnej objętych próbą producentów unijnych, w motywie 1044 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja stwierdziła, że dopasowanie chińskich PCN do unijnych PCN było ogólnie bardzo wysokie i odpowiadało 88 % całkowitej sprzedaży objętych próbą producentów unijnych. Komisja zauważyła, że w motywie 1044 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych popełniono błąd pisarski - dopasowanie odpowiadało 83 % a nie 88 % objętych próbą producentów unijnych. Jeżeli wyłączono ściśle podobne PCN, dopasowanie wynosiło 61 %. Kalkulacja ta została przeprowadzona w odniesieniu do wielkości sprzedaży. Obliczenie oparte na wartości sprzedaży jest w tym względzie nieistotne, ponieważ ceny PCN są różne, a zatem wynik byłby mylący.

(58)

Ponadto, jak podkreślono w motywie 1042 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, nie istniała powszechnie przyjęta segmentacja samochodów osobowych i nie było jasne, co oznaczają marki „wejściowa”, „średnia”, „premium” i „luksusowa”, ponieważ istniał szeroki margines interpretacji. W celu wyjaśnienia, nie jest jednak prawdą, że sprzedaż unijnych producentów BEV dotyczyła głównie segmentów luksusowych/premium, w których sprzedaż chińskich producentów jest znikoma. Na przykład, według LMC Automotive lub S&P Global Mobility, producenci unijni tacy jak e.Go Mobile, Hyundai, Renault, Stellantis i Volkswagen sprzedają marki, które nie są uważane za luksusowe/premium. Ponadto Geely sprzedaje w Unii markę Polestar 2, którą LMC Automotive lub S&P Global Mobility uznają za markę premium.

(59)

Dodatkowo Komisja złagodziła wpływ niepełnego ujawnienia, przedstawiając bardzo szczegółową ocenę zastosowanej metodyki oraz analizę różnych podmiotów, kanałów sprzedaży i modeli sprzedaży wykorzystanych w okresie objętym dochodzeniem. Jak wyjaśniono powyżej, dalszych szczegółowych informacji nie można było ujawnić ze względu na ryzyko ujawnienia tożsamości producentów unijnych. Podejście to jest uzasadnione, ponieważ unijny rynek BEV jest otwarty i przejrzysty, a wszystkie podmioty na rynku dysponują dobrze rozwiniętymi możliwościami marketingowymi umożliwiającymi zbadanie modeli swoich konkurentów. To właśnie z tych powodów nie można ujawnić dalszych szczegółów dotyczących obliczeń podcięcia cenowego, takich jak PCN.

(60)

Wnioski te zostały zatem odrzucone.

(61)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC stwierdziła, że nie otrzymała obliczenia indywidualnego marginesu podcięcia cenowego.

(62)

Komisja nie ma prawnego obowiązku obliczania marginesu podcięcia cenowego poszczególnych objętych próbą producentów eksportujących. Margines podcięcia cenowego jest wskaźnikiem szkody, a zatem obliczenie średniego ważonego marginesu podcięcia cenowego jest wystarczające do oceny szkody. Margines podcięcia cenowego różni się od marginesu szkody (margines zaniżania cen), który należy obliczyć w odniesieniu do każdego producenta eksportującego, gdy cło jest oparte na marginesie zaniżania cen. W związku z tym argument ten odrzucono.

(63)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely twierdziła, że w obliczeniach podcięcia cenowego Komisja wykorzystała inne PCN niż te, które grupa Geely miała wykorzystać zgodnie z poleceniem Komisji, a Komisja nie przedstawiła żadnego wyjaśnienia zakresu nowych PCN.

(64)

Do obliczenia marginesu podcięcia cenowego Komisja nie zastosowała jednak innych PCN niż te, o których zastosowanie zwróciła się do objętych próbą producentów eksportujących i objętych próbą producentów unijnych. Po prostu każdy PCN Komisja zastąpiła PCN 1, PCN 2 itp., aby nie ujawnić dokładnych PCN wykorzystanych do obliczenia podcięcia cenowego, ponieważ mogłoby to spowodować ujawnienie tożsamości objętych próbą producentów unijnych, jak wyjaśniono w motywie 53 niniejszego rozporządzenia. W związku z tym argument ten odrzucono.

(65)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL i CCCME argumentowali, że w ostatecznych ustaleniach nie przedstawiono istotnych faktów leżących u podstaw ustaleń Komisji dotyczących subsydiowania i spowodowanego nim zagrożenia wystąpieniem szkody, w szczególności w odniesieniu do (i) domniemanej preferencyjnej pożyczki, (ii) domniemanego dostarczania materiałów wsadowych oraz (iii) praw użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, (iv) podstawy faktycznej stwierdzenia Komisji w motywie 771 niniejszego rozporządzenia, że wielkość sprzedaży producentów unijnych byłaby w dużym stopniu inna i znaczna w przypadku braku chińskiego przywozu BEV, (v) sposobu, w jaki Komisja przefiltrowała dane EOG i podzieliła je na przywóz BEV chińskiej marki i przywóz własny oraz oceniła pochodzenie BEV; podstawy rozdzielenia danych EOG na produkt objęty postępowaniem i produkt niebędący produktem objętym postępowaniem; podstawy podziału unijnej i pozaunijnej produkcji modelu Y przez Tesla, (vi) podstawy faktycznej stwierdzenia przez Komisję, że „sytuacja przemysłu Unii będzie się pogarszać, ponieważ przywóz towarów po cenach subsydiowanych z Chin po cenach podcinających wzrośnie w dającej się przewidzieć przyszłości”, (vii) podstawy faktycznej, na której Komisja oparła się w analizie nieprzypisania w celu odrzucenia: a) własnego przywozu dokonywanego przez przemysł Unii, b) konkurencji w przemyśle wewnątrzunijnym oraz c) przemysłu Unii przechodzącego z ICE na BEV, a także innych znanych czynników mających negatywny wpływ na sytuację przemysłu Unii oraz (viii) podstawy faktycznej wniosku Komisji, że jakikolwiek wzrost kosztów spowodowany kwestiami regulacyjnymi wpłynąłby na przemysł Unii jedynie w przeszłości.

(66)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń Komisja poinformowała wszystkie zainteresowane strony o swoich ustaleniach w dokumencie zawierającym ogólne ustalenia i przedstawiła szczegółowe informacje na temat metodyki i obliczeń przeprowadzonych w odniesieniu do stóp subsydiowania przedsiębiorstw objętych próbą i objętych indywidualnym badaniem, w tym szczegółowe informacje na temat wyboru próby, udzielania pożyczek preferencyjnych, zapewniania materiałów wsadowych i praw do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Szczegółowy przegląd otrzymanych uwag dotyczących tych programów subsydiowania przedstawiono w sekcjach 3.5 i 3.7 poniżej.

(67)

W odniesieniu do pkt (iv) w motywie 771 niniejszego rozporządzenia Komisja wskazała, że nie zgadza się, iż w przypadku braku przywozu z Chin doszłoby do tłumienia cen, oraz że rynek unijny byłby zdecydowanie inny, gdyby na rynku unijnym nie były obecne duże ilości subsydiowanego przywozu z Chin po cenach podcinających ceny unijne. W rzeczywistości przy braku nieuczciwej chińskiej konkurencji przemysł Unii sprzedałby znacznie więcej BEV na rynku unijnym (należy zauważyć, że subsydiowany przywóz nieuczciwie zyskał udział w rynku w okresie badanym kosztem sprzedaży przemysłu Unii), Chińczycy sprzedawali podobne BEV jak przemysł Unii, ponieważ zgodność między chińskimi PCN a unijnymi PCN w okresie objętym dochodzeniem wynosiła ponad 90 % dla każdego z producentów eksportujących, jak wyjaśniono w motywie 1031 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych), co pozwoliłoby przemysłowi Unii obniżyć koszty jednostkowe, korzystając ze znacznie lepszej zdolności do rozłożenia kosztów stałych na większą sprzedaż. Umożliwiłoby to producentom unijnym ustalanie cen na bardziej rentownych poziomach w kontekście przejścia rynku z pojazdów ICE na BEV.

(68)

Jeśli chodzi o pkt (v), odniesiono się do niego w motywach 716 i 717 niniejszego rozporządzenia.

(69)

Jeżeli chodzi o pkt (vi), jak wyjaśniono w motywie 1023 niniejszego rozporządzenia, Komisja stwierdziła, że przywóz z Chin wzrośnie po dokonaniu oceny kilku środków wskazujących na prawdopodobieństwo dalszego znacznego wzrostu przywozu w motywach 1113-1118 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, atrakcyjność przemysłu Unii w motywach 1119-1129 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, prawdopodobną zmianę udziału w rynku przywozu z Chin na rynek unijny w motywach 1130-1137 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto w motywie 1138 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja stwierdziła, że prawdopodobne jest, iż w dającej się przewidzieć przyszłości nastąpi wzrost udziałów w rynku głównie chińskich marek, biorąc pod uwagę dużą liczbę zapowiedzi wprowadzenia nowych modeli BEV na rynek unijny, składanych przez chińskich producentów eksportujących, jak wyjaśniono w motywach 1126 i 1127 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, podczas gdy unijni producenci oryginalnych pojazdów ICE przechodzący na produkcję BEV nie ogłosili żadnych dużych planów przywozu BEV z Chin, przy czym większość z nich dokonywała przywozu z Chin jednego modelu lub marki BEV w znacznie mniejszych ilościach w porównaniu z ich produkcją w Unii. Ponadto zapasy chińskich pojazdów BEV w Unii, jak ustalono w motywach 1157-1159 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, są istotnym wskaźnikiem przyszłej presji wywieranej przez chińskie BEV na przemysł Unii, ponieważ ilości te są wyraźnie przeznaczone głównie do sprzedaży na rynku unijnym.

(70)

Ponadto wzrost udziału w rynku przywozu z Chin spowodował spadek udziału w rynku przemysłu Unii, co przełożyło się na spadek wielkości produkcji przemysłu Unii, a tym samym na wyższe koszty jednostkowe. Z drugiej strony, aby móc konkurować z chińskimi BEV, przemysł Unii musiałby obniżyć ceny, a zatem jego straty finansowe wzrosłyby. Ponadto przemysł, który stale traci udział w rynku i odnotowuje rosnące straty finansowe, nie będzie w stanie kontynuować inwestycji, a także nie będzie w stanie wprowadzić na rynek unijny nowych modeli BEV. W związku z tym sytuacja przemysłu Unii pogorszy się, ponieważ w dającej się przewidzieć przyszłości wzrośnie subsydiowany przywóz z Chin po cenach podcinających.

(71)

Jeżeli chodzi o pkt (vii), przywóz własny przemysłu Unii jako czynnik powodujący zagrożenie wystąpieniem szkody dla przemysłu Unii został omówiony w motywie 1213 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i w motywie 1218 niniejszego rozporządzenia. W szczególności w motywie 1218 niniejszego rozporządzenia Komisja wskazała, że w motywach 1212-1214 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja przeprowadziła analizę tzw. przywozu własnego i przedstawiła podział udziału w rynku przywozu (i) chińskich producentów eksportujących powiązanych z unijnymi producentami oryginalnych pojazdów ICE przechodzącymi na produkcję BEV, (ii) Tesli oraz (iii) całego przywozu z Chin w tabelach 12a i 12b rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych odpowiednio w motywach 1132 i 1134. Komisja wyjaśniła ponadto, że analizę tę należy rozpatrywać wraz z danymi zawartymi w tabeli 13 niniejszego rozporządzenia. Ponadto Komisja stwierdziła, że norma prawna dotycząca związku przyczynowego wymaga, aby cały przywóz pochodzący z państwa, którego dotyczy postępowanie, był oceniany łącznie. W rzeczywistości Komisja uczyniła to w sekcji 6.1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto Komisja dokonała podziału przywozu z Chin, wykorzystując m.in. tabele 12a i 12b rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz tabelę 13 niniejszego rozporządzenia, w celu określenia zmian w strukturze przywozu z Chin. Komisja stwierdziła, że przywóz chińskich marek nabiera coraz większego znaczenia oraz że sprzedaż na rynku unijnym ma wzrosnąć ze względu na dostępność zapasów i zapowiedzi dotyczących wzrostu przywozu na rynek unijny w okresie po OD i później w nadchodzących latach. Wniosek ten potwierdzają również dane z okresu po OD, które wykazały, że przywóz chińskich marek znacznie wzrósł do 14,1 % w drugim kwartale 2024 r., podczas gdy cały pozostały przywóz z Chin zmniejszył się, jak pokazano w tabeli 10 niniejszego rozporządzenia. W związku z tym Komisja prawidłowo przeprowadziła analizę tzw. przywozu własnego i stwierdziła, że przywóz ten prawdopodobnie nie przyczynił się do zagrożenia wystąpieniem istotnej szkody.

(72)

Ponadto w motywach 1225 i 1227 niniejszego rozporządzenia odniesiono się do konkurencji w przemyśle wewnątrzunijnym jako czynnika powodującego zagrożenie wystąpieniem szkody dla przemysłu Unii. W szczególności Komisja wyjaśniła, że chociaż CCCME i rząd ChRL nie przedstawili żadnych dowodów na to, w jaki sposób konkurencja w przemyśle wewnątrzunijnym ma lub mogłaby mieć negatywny wpływ na producentów unijnych, celem dochodzenia była w każdym razie ocena, czy przywóz BEV z Chin był subsydiowany, zagrażał przemysłowi Unii i czy wprowadzenie środków wyrównawczych było w interesie Unii, gdyby spełnione zostały warunki prawne. Komisja wyjaśniła ponadto, że w toku dochodzenia ustalono, iż pogarszająca się sytuacja przemysłu Unii była wynikiem nieuczciwej konkurencji zewnętrznej ze strony subsydiowanego przywozu z Chin, która grozi mu istotną szkodą. W obecnym dochodzeniu nie oceniono konkurencji między producentami unijnymi na rynku unijnym, ponieważ ustalenia dotyczą przemysłu Unii jako całości. Komisja zauważyła również, że CCCME i rząd ChRL nie przedstawili żadnych dowodów na to, że konkurencja w przemyśle wewnątrzunijnym przyczyniała się do jakichkolwiek szkód dla przemysłu Unii, a w każdym razie osłabiała związek między przywozem towarów po cenach subsydiowanych z Chin a zagrożeniem wystąpieniem szkody.

(73)

Ponadto kwestię przejścia przemysłu Unii z produkcji ICE na produkcję BEV wyjaśniono w motywach 1232-1234 niniejszego rozporządzenia. W szczególności Komisja stwierdziła, że przejście z ICE na BEV stanowi kluczowy kontekst dla całego zagrożenia wystąpieniem szkody, związku przyczynowego i analizy interesu Unii. Transformacja ta jest w toku i ma być kontynuowana do 2035 r. Transformacja była kluczowym elementem Zielonego Ładu Komisji, jeśli chodzi o osiągnięcie celów w zakresie emisji CO₂. Producenci unijni opracowali szczegółowe strategie obejmujące wdrożenie zakrojonych na szeroką skalę planów inwestycyjnych, aby zapewnić zgodność z odpowiednimi przepisami dotyczącymi osiągnięcia tych celów. Transformacja ma zatem zasadnicze znaczenie dla przyszłości przemysłu Unii. Ponadto przejście rynku unijnego z pojazdów ICE na BEV wpisuje się w ramy regulacyjne przemysłu motoryzacyjnego w Unii. Unijni producenci pojazdów muszą przestrzegać tych ram regulacyjnych, a także innych przepisów. Nie można uznać, że takie ramy regulacyjne powodują zagrożenie wystąpieniem szkody w rozumieniu art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. Przeciwnie, są to ramy, na podstawie których przeprowadzana jest ocena zagrożenia wystąpieniem szkody w rozumieniu art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. Co więcej, Komisja ustaliła, że bezpośrednim zagrożeniem dla przemysłu Unii nie jest jednak sama transformacja, lecz subsydiowany przywóz z Chin, który zagraża realizacji procesu transformacji.

(74)

W odniesieniu do pkt (viii) w motywie 1229 niniejszego rozporządzenia Komisja wskazała, że uważa, iż jakikolwiek wzrost kosztów spowodowany kwestiami regulacyjnymi miałby wpływ na przemysł Unii. Nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że kwestia ta stanowiłaby zagrożenie wystąpieniem szkody dla przemysłu Unii w latach następujących po okresie objętym dochodzeniem. Ponadto, chociaż niektórzy producenci unijni zaczęli inwestować w produkcję BEV przed okresem badanym, jak wyjaśniono w motywie 996 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, największe inwestycje w produkcję BEV zaczęto realizować po opublikowaniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/631 (16), które zostało następnie zmienione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/851 (17). Jak wykazano w tabeli 1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, na początku okresu badanego (tj. w 2020 r.) jedynie 5,4 % unijnego rynku pojazdów osobowych przeszło na BEV. W rozporządzeniu (UE) 2019/631 nałożono na unijnych producentów samochodów osobowych wymóg zwiększenia produkcji BEV i zmniejszenia produkcji pojazdów spalinowych, które mają być sprzedawane na rynku unijnym. Jak wskazano w motywie 1229 niniejszego rozporządzenia, chociaż przejście na elektryfikację jest wymagane prawem, samo w sobie nie stanowi zagrożenia dla przemysłu Unii w rozumieniu art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, ponieważ jak w przypadku każdej branży, producenci BEV muszą dostosować się do istniejących ram regulacyjnych. W rzeczywistości ramy regulacyjne stanowią ramy, na podstawie których dokonywana jest ocena zagrożenia wystąpieniem szkody w rozumieniu art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. Ponadto, chociaż zgodność z różnymi przepisami utrzymuje się po OD, CCCME i rząd ChRL nie zidentyfikowali żadnych nowych ważnych przepisów, które mogłyby spowodować szkodę dla przemysłu Unii w rozumieniu art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. Komisja ustaliła raczej, że to przywóz subsydiowany zagraża rentowności przemysłu BEV w Unii. Bez uczciwych warunków rynkowych producenci unijni nie będą w stanie osiągnąć niezbędnych korzyści skali.

(75)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CCCME stwierdziła, że Komisja nie odniosła się do faktów, które wykorzystała jako podstawę do odrzucenia lub nieuwzględnienia dwóch analiz ekonomicznych przygotowanych przez profesorów Katholieke Universiteit Leuven i Centre of Economic Policy Research, przedłożonych przez CCCME 20 grudnia 2023 r. i 19 lipca 2024 r.

(76)

W motywie 1252 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja wyjaśniła, że w sprawozdaniu przedłożonym 20 grudnia 2023 r. stwierdzono, że przywóz chińskich BEV jest niezbędny dla unijnego rynku BEV, unijnych producentów i konsumentów BEV oraz Unii jako całości, ponieważ import ten jest konieczny do utrzymania konkurencji i innowacji w Unii oraz przyspieszenia dostępności przystępnych cenowo BEV dla przeciętnych konsumentów, a także do zapewnienia osiągnięcia unijnych celów klimatycznych. Ponadto w motywie 1253 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja wskazała, że niezależnie od wiarygodnej i obiektywnej wartości sprawozdania przedłożonego 20 grudnia 2023 r. Komisja zauważyła, że celem ceł wyrównawczych nie jest powstrzymanie przywozu BEV z Chin, lecz przywrócenie równych warunków działania na rynku unijnym zniekształconych przez subsydiowany przywóz z Chin po niskich cenach. W związku z tym Komisja odniosła się do głównego celu sprawozdania. Co więcej, pełne sprawozdanie zostało przedłożone w wersji poufnej, a jedynie jego streszczenie zostało przedłożone w wersji nieopatrzonej klauzulą poufności. Ponadto w sprawozdaniu przedstawiono opinię obu profesorów i odniesiono się do kilku artykułów akademickich i książek przygotowanych w latach 1951-2020. Żaden z tych artykułów ani żadna z tych książek nie odnosi się konkretnie do przemysłu BEV w Unii i Chinach w okresie badanym.

(77)

Komisja uznała, że w wystarczającym stopniu zbadała i ustosunkowała się do argumentów zawartych w tych sprawozdaniach, nawet jeśli w wielu przypadkach argumenty te nie były poparte żadnymi dowodami lub nie odnosiły się do żadnego istotnego źródła. Dla jasności, dokładniej rzecz ujmując, w sprawozdaniu stwierdzono, że wzrost przywozu chińskich BEV do Unii nie jest spowodowany domniemanymi subsydiami, ponieważ a) większość przywozu BEV do UE to „przywóz własny” przez przedsiębiorstwa działające w przemyśle UE, b) Chiny mają wieloletnie doświadczenie w produkcji akumulatorów do elektroniki użytkowej, c) przywóz z Chin odzwierciedla stan cyklu technologicznego, d) znaczenie produkcji akumulatorów dla sukcesu w branży BEV ma charakter tymczasowy.

(78)

W sekcji 3 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i sekcji 3 niniejszego rozporządzenia Komisja wykazała, że BEV z Chin są subsydiowane. W odniesieniu do lit. a) Komisja wyjaśniła w motywie 998 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że niektórzy producenci unijni przywożą BEV z Chin. Co więcej, przywóz własny jako czynnik powodujący zagrożenie wyrządzeniem szkody przemysłowi Unii został omówiony w motywie 1213 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i w motywie 1183 niniejszego rozporządzenia. W szczególności w motywie 1183 niniejszego rozporządzenia Komisja wskazała, że w motywach 1212-1214 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja przeprowadziła analizę tzw. przywozu własnego i przedstawiła podział udziału w rynku przywozu (i) chińskich producentów eksportujących powiązanych z unijnymi producentami oryginalnych pojazdów ICE przechodzącymi na produkcję BEV, (ii) Tesli oraz (iii) całego przywozu z Chin w tabelach 12a i 12b rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych odpowiednio w motywach 1132 i 1134. Komisja wyjaśniła ponadto, że analizę tę należy rozpatrywać wraz z danymi zawartymi w tabeli 13 niniejszego rozporządzenia. Ponadto Komisja stwierdziła, że norma prawna dotycząca związku przyczynowego wymaga, aby cały przywóz pochodzący z państwa, którego dotyczy postępowanie, był oceniany łącznie. W rzeczywistości Komisja uczyniła to w sekcji 6.1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto Komisja dokonała podziału przywozu z Chin, wykorzystując m.in. tabele 12a i 12b rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz tabelę 13 niniejszego rozporządzenia, w celu określenia zmian w strukturze przywozu z Chin. Komisja stwierdziła, że przywóz chińskich marek nabiera coraz większego znaczenia oraz że sprzedaż na rynku unijnym ma wzrosnąć ze względu na dostępność zapasów i zapowiedzi dotyczących wzrostu przywozu na rynek unijny w okresie po OD i później w nadchodzących latach. Wniosek ten potwierdzają również dane z okresu po OD, które wykazały, że przywóz chińskich marek znacznie wzrósł do 14,1 % w drugim kwartale 2024 r., podczas gdy cały pozostały przywóz z Chin zmniejszył się, jak pokazano w tabeli 10 niniejszego rozporządzenia. W związku z tym Komisja prawidłowo przeprowadziła analizę tzw. przywozu własnego i stwierdziła, że przywóz ten prawdopodobnie nie przyczynił się do zagrożenia wystąpieniem istotnej szkody.

(79)

Jeżeli chodzi o lit. b), c) i d), nie ma znaczenia, że Chiny mają wieloletnie doświadczenie w produkcji akumulatorów do elektroniki użytkowej. Jak wyjaśniono w sekcji 3 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i niniejszego rozporządzenia, akumulatory do BEV były subsydiowane przez rząd ChRL.

(80)

Ponadto w sprawozdaniu stwierdzono, że nie było zagrożenia wystąpieniem szkody, ponieważ a) tymczasowe przypadki nadwyżki produkcji są zjawiskiem naturalnym, b) ponieważ moce produkcyjne w zakresie BEV są dynamiczne, nie można ich rozpatrywać w oderwaniu od mocy produkcyjnych w zakresie ICE, c) znaczna segmentacja rynku zmniejsza jakikolwiek efekt konkurencyjny, d) różnice cenowe między modelami są wynikiem niezliczonych czynników, ale ceny BEV importowanych z Chin nie są systematycznie niższe od cen BEV produkowanych w UE, ale ceny BEV przywożonych z Chin nie są systematycznie niższe niż ceny BEV produkowanych w UE, e) penetracja rynku BEV przebiega zgodnie z przewidywalnymi wzorcami nowych technologii i ostatecznie prowadzi do chińskich inwestycji w Europie, f) znaczące efekty sieciowe w infrastrukturze ładowania wymagają szybkiego przyjęcia BEV, g) ze względu na globalne łańcuchy wartości komponentów NEV producenci z UE czerpią korzyści z rozwiniętego rynku chińskiego.

(81)

W sekcji 5 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i sekcji 5 niniejszego rozporządzenia Komisja wykazała, że faktycznie istnieje zagrożenie wystąpieniem szkody. Wniosek ten został wyciągnięty na podstawie oceny czynników określonych w art. 8 ust. 8 akapit drugi rozporządzenia podstawowego, jak wyjaśniono w motywie 1105 rozporządzenia podstawowego.

(82)

Ponadto Komisja zajęła się kwestią mocy produkcyjnych, segmentacji, różnicy cen (tj. marginesu podcięcia cenowego) w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych i w niniejszym rozporządzeniu. Co więcej, Komisja nie uważa, że wysokie wolne moce produkcyjne w Chinach mają charakter tymczasowy, a CCCME nie przedstawiła żadnych dowodów w tym zakresie. Ponadto Komisja nie rozpatrywała mocy produkcyjnych w zakresie BEV w oderwaniu od mocy produkcyjnych w zakresie ICE, jak wyjaśniono w motywie 1142 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Poza tym przyszłe inwestycje chińskich producentów eksportujących w Unii nie są aspektem objętym niniejszym dochodzeniem, ponieważ jego celem jest wyrównanie warunków konkurencji na rynku unijnym. Komisja odniosła się również do kwestii infrastruktury ładowania w sekcji 7 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto wprowadzenie środków nie powstrzyma przywozu z Chin ani BEV, ani części potrzebnych przemysłowi Unii.

(83)

Ponadto w sprawozdaniu stwierdzono, że środki mające na celu ograniczenie przywozu chińskich BEV nie leżałyby w interesie Unii, ponieważ ograniczenie przywozu BEV a) powoduje utratę istotnych korzyści dla środowiska, b) oznacza ograniczenie statycznej konkurencji cenowej, c) oznacza ograniczenie dynamicznej konkurencji oraz d) ogranicza zachęty przedsiębiorstw do wprowadzania innowacji.

(84)

Jak wyjaśniono w motywie 81 niniejszego rozporządzenia, wprowadzenie środków wyrównawczych nie powstrzyma przywozu z Chin. Zapewnią one jedynie równe warunki działania na rynku unijnym.

(85)

W sprawozdaniu z 19 lipca 2024 r. przedstawiono uwagi na temat ustaleń zawartych w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych. W sprawozdaniu tym przytoczono trzy odniesienia, tj. sprawozdanie z 20 grudnia 2023 r. i dwa artykuły akademickie przygotowane odpowiednio w 2016 i 2023 r.

(86)

W sprawozdaniu stwierdzono, że luka cenowa została zawyżona i nie oznacza podcięcia cenowego z powodu a) różnic w obserwowalnych cechach, b) różnych segmentów rynku, c) wartości marek przedsiębiorstw unijnych, d) wartości istniejących dealerów dla przedsiębiorstw unijnych, e) wstępnych cen stosowanych przez nowe podmioty wchodzące na rynek, f) różnic w kosztach produkcji, g) selektywnego doboru próby.

(87)

Do lit. a), b), c) i d) odniesiono się w motywach 1022-1049 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz w motywach 748-831 niniejszego rozporządzenia. Ponadto jeżeli chodzi o lit. e), fakt, że nowi uczestnicy zazwyczaj wchodzą na rynek, oferując niższe ceny niż dotychczasowi operatorzy, nie ma znaczenia. Faktem jest, że BEV z Chin są subsydiowane i zagrażają rynkowi unijnemu. Co więcej, fakt, że Chiny mają niższe koszty produkcji jest również nieistotny, ponieważ niższe koszty wynikają, jak się wydaje, z otrzymywanych subsydiów. Ponadto w odniesieniu do chińskich producentów eksportujących nie stosowano selektywnej kontroli wyrywkowej, a kwestia ta była już wielokrotnie poruszana w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych i w niniejszym rozporządzeniu.

(88)

W sprawozdaniu stwierdzono również, że wzrost przywozu z Chin jest zawyżony i nie będzie nadal rósł. Komisja zakwestionowała to twierdzenie. Jak wyjaśniono w tabeli 13 niniejszego rozporządzenia, w drugim kwartale 2024 r. przywóz BEV chińskiej marki osiągnął już 14,1 % udziału w rynku.

(89)

Ponadto w sprawozdaniu stwierdzono, że argument dotyczący nadwyżki mocy produkcyjnych jest nieistotny, ponieważ a) zarówno producenci unijni, jak i chińscy mają wolne moce produkcyjne, ale nie ma to wpływu na decyzje dotyczące cen i wywozu, b) zarówno dla producentów unijnych, jak i chińskich średnioterminowe moce produkcyjne, które obejmują ICE i BEV, są praktycznie nieograniczone w stosunku do wielkości rynku BEV.

(90)

Komisja zdecydowanie nie zgodziła się z twierdzeniem, że nadwyżka mocy produkcyjnych chińskich producentów eksportujących jest nieistotna. Ponadto fakt, że przemysł Unii ma rzekomą nadwyżkę mocy produkcyjnych (twierdzenie, które zostało odrzucone przez Komisję w motywie 845 niniejszego rozporządzenia) jest nieistotny, ponieważ przemysł Unii nie zagraża wyrządzeniem szkody chińskiemu przemysłowi krajowemu. Wywóz BEV przez przemysł unijny do Chin jest bardzo niski. Ponadto, ponieważ dochodzenie obejmuje tylko BEV, Komisja jest prawnie zobowiązana do zbadania BEV, a nie pojazdów spalinowych. Komisja odniosła się do mocy produkcyjnych pojazdów spalinowych w Chinach jako alternatywnego sposobu obliczania wolnych mocy produkcyjnych BEV (zob. motyw 1142 w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych).

(91)

Ponadto w raporcie stwierdzono również, że a) chiński wywóz BEV nie jest szczególnie wysoki, b) producenci unijni odnotowują silny wzrost wywozu, c) chińscy producenci nie są ukierunkowani na rynki eksportowe.

(92)

Komisja nie zgodziła się z tymi twierdzeniami. Bez wątpienia udział w rynku przywozu z Chin w okresie objętym dochodzeniem wynoszący 25,0 %, jak wskazano w tabeli 2a rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, jest znaczący. kwestię wywozu przemysłu Unii omówiono w sekcji 6.2.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto w motywach 1114-1118 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz w motywach 1031-1043 niniejszego rozporządzenia odniesiono się do faktu, że Chiny są ukierunkowane na rynek eksportowy.

(93)

W sprawozdaniu stwierdzono również, że a) ewentualne subsydia dla chińskich przedsiębiorstw należy porównać z ewentualnymi subsydiami dla przedsiębiorstw unijnych oraz b) subsydia dla chińskich producentów BEV są prawdopodobnie zawyżone.

(94)

Do lit. a) odniesiono się w motywie 1262 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Jeżeli chodzi o lit. b), Komisja wyjaśniła szczegółowo w sekcji 3 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i sekcji 3 niniejszego rozporządzenia, w jaki sposób obliczono subsydia, a szczegółowe obliczenia zostały ujawnione objętym próbą chińskim producentom eksportującym, którzy mieli możliwość przedstawienia uwag.

(95)

Ponadto w sprawozdaniu powtórzono argumenty dotyczące interesu Unii przedstawione w motywie 83 niniejszego rozporządzenia.

(96)

CCCME nie wskazała, które konkretne punkty przedstawione w tych sprawozdaniach nie zostały bezpośrednio lub pośrednio uwzględnione przez Komisję w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych ani w niniejszym rozporządzeniu. W związku z tym, w świetle wyjaśnień przedstawionych w motywach 76-95 niniejszego rozporządzenia, Komisja uznała, że kluczowe punkty obu sprawozdań zostały bezpośrednio lub pośrednio uwzględnione w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych lub w niniejszym rozporządzeniu.

(97)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CCCME i rząd ChRL twierdzili również, że nie jest jasne, w jaki sposób Komisja obliczyła wielkość produkcji w okresie objętym dochodzeniem, ponieważ dane w Prodcom nie były przekazywane co miesiąc. Ponadto CCCME i rząd ChRL twierdzili, że nie podano żadnych szczegółów dotyczących publicznie dostępnych źródeł, na które powołuje się Komisja.

(98)

Do tego twierdzenia odniesiono się w motywie 689 niniejszego rozporządzenia. Ponadto Komisja nie mogła ujawnić, z której strony internetowej producenta unijnego korzystała w tym celu, ponieważ ujawniłaby, który producent unijny współpracował w dochodzeniu. W związku z tym argument ten odrzucono.

(99)

Po ostatecznym ujawnieniu CCCME i rząd ChRL twierdzili również, że w trakcie dochodzenia Komisja nie udostępniła niezwłocznie i na czas informacji dostarczonych przez zainteresowane strony innym zainteresowanym stronom.

(100)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Ze względu na anonimowość przyznaną niektórym stronom Komisja musiała dokładnie sprawdzić informacje przedstawione przez strony, aby upewnić się, że tożsamość producentów unijnych nie została przypadkowo ujawniona. Proces ten był bardzo czasochłonny. Ponadto zanim Komisja ujawniła swoje ustalenia, niepoufne akta dochodzenia zostały w pełni zaktualizowane, a CCCME i rząd ChRL mieli dużo czasu na przedstawienie uwag. Wynika to również ze znacznej liczby uwag zgłoszonych przez CCCME i rząd ChRL po ujawnieniu zarówno tymczasowych, jak i ostatecznych ustaleń.

(101)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CCCME i rząd ChRL powtórzyli argument, że Komisja przyznała producentom unijnym nadmierną poufność. Twierdzili ponadto, że (i) niepoufne streszczenia danych z okresu po OD przedłożone przez objętych próbą producentów unijnych nie są dostępne w aktach jawnych oraz (ii) zamiast tego Komisja przygotowała skonsolidowane jawne streszczenie odpowiedzi na kwestionariusze dotyczące okresu po OD.

(102)

Kwestionariusz dotyczący okresu po OD nie zawierał kwestionariusza opisowego, tak jak w przypadku kwestionariusza pierwotnego. Ponadto zachowując zgodność z tabelami w formacie Excel zawierającymi odpowiedzi na pytania zawarte w pierwotnym kwestionariuszu, które nie były opatrzone klauzulą poufności, w celu ochrony anonimowości tożsamości objętych próbą producentów unijnych Komisja postanowiła włączyć do nieopatrzonych klauzulą poufności akt dochodzenia nieopatrzoną klauzulą poufności wersję głównych informacji wymaganych w tabelach w formacie Excel zawartych w kwestionariuszu na zasadzie skonsolidowanej (tj. dane wszystkich objętych próbą producentów unijnych zostały zagregowane) przy użyciu indeksów.

(103)

CCCME i rząd ChRL argumentowały ponadto, że Komisja nie przedstawiła wystarczających szczegółowych informacji ani dostatecznie szczegółowych wyjaśnień na temat kluczowych istotnych kwestii faktycznych i prawnych dotyczących ustaleń w sprawie subsydiowania wyrządzającego szkodę i nie odpowiedziała na uwagi CCCME ani nie przedstawiła powodów odrzucenia podniesionych argumentów. Według CCCME nie uwzględniono lub nie przedstawiono wystarczających dowodów lub wyjaśnień w odniesieniu do następujących kwestii: (i) powody decyzji o niewłączaniu spółki Tesla (Szanghaj) do próby chińskich producentów eksportujących i o przyjęciu jej wniosku o objęcie badaniem indywidualnym na późnym etapie postępowania, (ii) skład przemysłu Unii produkującego BEV, poziom współpracy przemysłu Unii i znaczenie producentów oryginalnego sprzętu w kontekście przemysłu Unii, a także stopień przechodzenia różnych producentów unijnych z ICE na BEV, (iii) rola i znaczenie analizy podcięcia cenowego oraz ocena chińskich cen BEV na poziomie 30 % poniżej kosztów produkcji przemysłu Unii przy określaniu tłumienia cen.

(104)

Powody nieuwzględnienia spółki Tesla (Shanghai) w próbie i objęcia jej badaniem indywidualnym przedstawiono w sekcjach 1.5.3 i 1.6 powyżej.

(105)

Do pkt (ii) i (iii) odniesiono się w motywach 682 i 793 niniejszego rozporządzenia.

(106)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że naruszono prawo zainteresowanych stron do obrony. W szczególności rząd ChRL twierdził, że Komisja nie uwzględniła argumentów i dowodów przedstawionych przez rząd ChRL i inne strony.

(107)

Komisja uznała, że zarzut ten nie był uzasadniony i stanowił ogólną uwagę niepopartą żadnymi konkretnymi dowodami. Komisja powtórzyła, że odniosła się do wszystkich uwag przedstawionych przez strony. Całe dochodzenie zostało przeprowadzone z zachowaniem pełnej przejrzystości, przy czym wszystkie strony miały kilka możliwości przedstawienia danych, argumentów i dowodów w trakcie całego postępowania. Komisja zwróciła się o przekazanie niezbędnych danych, wystosowała pisma w sprawie uchybień, przeprowadziła kontrole na miejscu w ponad stu przedsiębiorstwach i ujawniła wszystkie istotne obliczenia. Komisja uwzględniła uwagi stron i dostosowała swoje ustalenia tam, gdzie było to należycie uzasadnione. W związku z tym argument ten, który był nieuzasadniony, ogólny i niezgodny z rzeczywistością postępowania, został odrzucony.

(108)

Po dodatkowym ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że w aktach jawnych nie ma dowodów na jakąkolwiek komunikację między Komisją a przemysłem Unii, jeżeli chodzi o wielokrotne zwracanie się przez Komisję o dane za I kwartał 2024 r. i ich otrzymanie. Rząd ChRL argumentował ponadto, że był zaskoczony, iż przemysł Unii miał możliwość dostarczania informacji do ostatniej chwili i że jego dane zostały zaakceptowane na tak późnym etapie dochodzenia, co stanowiło wyraźny kontrast w stosunku do bezceremonialnego i niewyjaśnionego odrzucenia przez Komisję dobrze uzasadnionego wniosku rządu ChRL o wyznaczenie terminu przesłuchania po przedłożeniu pisemnych uwag oraz nałożenia na rząd ChRL rygorystycznego 10-dniowego terminu na przedstawienie uwag do 177-stronicowego dokumentu zawierającego ogólne ustalenia, przedłożenie prezentacji na potrzeby posiedzenia wyjaśniającego i jego przeprowadzenie. Powyższe fakty dodatkowo potwierdzają, że zainteresowanym stronom po stronie chińskiej bezprawnie i w sposób dyskryminujący odmówiono pełnej i właściwej możliwości skorzystania z prawa do obrony z naruszeniem art. 12.1, 12.1.2, 12.3 i 12.4.1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

(109)

Odpowiednie informacje przekazano 29 sierpnia 2024 r. (18), mianowicie gdy tylko wszystkie wymagane dane były dostępne dla Komisji. Ponadto 9 września 2024 r. w aktach dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności Komisja zaktualizowała notę do akt o dane kwartalne za okres po OD (19).

(110)

Ponadto Komisja była w stanie zaakceptować brakujące dane od odpowiedniego producenta unijnego, ponieważ informacje te nie utrudniły zakończenia dochodzenia w przewidzianych prawem terminach. Było to znacznie inne rozwiązanie niż zgoda na przedłużenie okresu przeznaczonego na przeprowadzenie posiedzeń wyjaśniających. Ponadto chociaż rząd ChRL skarżył się, że 10-dniowy termin na przedstawienie uwag do dokumentu zawierającego ogólne ustalenia nie był wystarczający, Komisja zwróciła uwagę, że rząd ChRL zdołał przedstawić dość obszerne uwagi (uwagi rządu ChRL liczyły 151 stron). Rząd ChRL nie wykazał, w jaki sposób przedstawienie uwag w wymaganym terminie uniemożliwiłoby mu skorzystanie z prawa do obrony. W związku z tym Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem, że zainteresowanym stronom chińskim bezprawnie odmówiono pełnej i właściwej możliwości skorzystania z przysługującego im prawa do obrony.

(111)

Po tymczasowym ujawnieniu CCCME, rząd ChRL i grupa Geely stwierdzili, że zakres produktu objętego dochodzeniem został bezprawnie i z opóźnieniem rozszerzony o pojazdy elektryczne z systemem zwiększania zasięgu napędzanym silnikiem spalinowym wewnętrznego spalania bez powiadomienia zainteresowanych stron ani umożliwienia im przedstawienia uwag na temat zamierzonej zmiany, co naruszyło prawa zainteresowanych stron do rzetelnego procesu. CCCME i rząd ChRL stwierdzili ponadto, że (i) w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania ani w dokumencie dotyczącym wszczęcia postępowania nie było odniesienia do systemu zwiększania zasięgu, chociaż w dokumencie dotyczącym wszczęcia postępowania było wyraźne odniesienie do ładowania pojazdów, (ii) BEV z systemem zwiększania zasięgu mają zasięg porównywalny z zasięgiem pojazdu z silnikiem spalinowym („pojazdy ICE”), podczas gdy BEV bez systemu zwiększania zasięgu mają znacznie mniejszy zasięg niż pojazdy ICE, (iii) numer kontrolny produktu („PCN”) i charakterystyka produktu podane w kwestionariuszu dla chińskich eksporterów i przemysłu Unii nie zawierały odniesienia do systemu zwiększania zasięgu i nie uwzględniały szczególnych cech tych pojazdów, (iv) nie ma informacji, w jaki sposób Komisja uzyskała lub oszacowała dane dotyczące tych BEV, ponieważ żaden z chińskich producentów eksportujących objętych próbą nie produkował i nie wywoził tego typu BEV, ponieważ ani Prodcom, ani S&P Mobility Data nie dostarczają takich informacji w odniesieniu do tego typu BEV. W związku z tym CCCME i rząd ChRL argumentowali, że BEV z systemem zwiększania zasięgu powinny zostać wyłączone z zakresu niniejszego dochodzenia, ponieważ oprócz bardzo ograniczonego wywozu takich pojazdów z Chin do UE różnią się one całkowicie od standardowych pojazdów BEV pod względem właściwości fizycznych i technicznych, kosztów produkcji i cen oraz postrzegania przez konsumentów i nie stanowią bezpośredniej konkurencji dla standardowych BEV.

(112)

Komisja zauważyła, że CCCME i rząd ChRL po prostu wyjaśnili te argumenty, nie przedstawili jednak żadnych dowodów w tym zakresie.

(113)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania produkt objęty tym dochodzeniem został zdefiniowany jako nowe pojazdy elektryczne o napędzie akumulatorowym, zaprojektowane głównie do przewozu maksymalnie dziewięciu osób, łącznie z kierowcą, napędzane wyłącznie jednym silnikiem elektrycznym lub większą ich liczbą. W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania określono również kod CN produktu objętego dochodzeniem, tj. 8703 80 10 . Opis produktu objętego dochodzeniem nie musi zawierać wszystkich cech produktu objętego dochodzeniem. Ponadto w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania nie doprecyzowano, że BEV z systemem zwiększania zasięgu zostały wyłączone z zakresu dochodzenia.

(114)

Jeżeli chodzi o sposób, w jaki Komisja uzyskała te dane, ponieważ takie BEV są również przywożone w ramach kodu CN objętego dochodzeniem, przywóz takich BEV z Chin lub innych państw trzecich w okresie badanym został ujęty w danych objętych kodem CN 8703 80 10 . S&P Mobility Data i EEA zgłosiły takie BEV, a w OD żadne takie BEV z Chin nie były zarejestrowane na rynku unijnym. Jedyne dowody w dokumentacji wskazują, że po okresie objętym dochodzeniem chiński producent eksportujący Seres ogłosił wprowadzenie takich BEV na rynek unijny (Seres 7 z systemem zwiększania zasięgu (20)), a po okresie objętym dochodzeniem zarejestrowano niewielką liczbę takich BEV.

(115)

Ponadto, jeżeli chodzi o przemysł Unii, dowody zawarte w aktach sprawy wskazują, że sprzedaż tego produktu w okresie badanym była niewielka.

(116)

Należy zauważyć, że BEV z systemem zwiększania zasięgu różnią się od pojazdów hybrydowych typu plug-in („pojazdy PHEV”). W przypadku BEV z systemem zwiększania zasięgu silnik spalinowy wewnętrznego spalania ładuje wyłącznie akumulator, podczas gdy w PHEV silnik spalinowy napędza koła samodzielnie. Pojazdy PHEV są również przywożone w ramach innego kodu CN niż kod CN objęty obecnym dochodzeniem. W związku z tym, w przeciwieństwie do BEV z systemem zwiększania zasięgu, pojazdy PHEV faktycznie nie były objęte zakresem dochodzenia.

(117)

Jeżeli chodzi o PCN, chociaż faktycznie system zwiększania zasięgu nie został określony w PCN jako takim, w ramach PCN określono zasięg pojazdu, a celem systemu zwiększania zasięgu jest zwiększenie zasięgu samochodu.

(118)

Ponadto, chociaż w okresie badanym praktycznie nie odnotowano przywozu BEV z systemem zwiększania zasięgu z Chin i nie odnotowano niemal żadnej sprzedaży przez producentów unijnych na rynku unijnym, nie można wykluczyć, że w przyszłości ten rodzaj BEV będzie wywożony w znacznych ilościach i produkowany przez producentów unijnych na rynku unijnym, biorąc pod uwagę fakt, że BEV opierają się na technologii, która stale się rozwija. W tym względzie Komisja uznała, że BEV bez systemu zwiększania zasięgu i BEV z systemem zwiększania zasięgu są bardzo podobnymi BEV, a główną niewielką różnicą techniczną jest system zwiększania zasięgu i powiązane komponenty, a zatem są one wyraźnie częścią tego samego produktu objętego zakresem dochodzenia.

(119)

W związku z tym BEV z systemem zwiększania zasięgu są objęte zakresem dochodzenia.

(120)

Ponadto w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych Komisja wyłączyła z zakresu dochodzenia pojazdy kategorii L6 i L7 zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 (21). Komisja wyjaśnia niniejszym, że wszystkie kategorie pojazdów kategorii L1-L7 zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 168/2013 zostały wyłączone z zakresu dochodzenia.

(121)

Wobec braku innych uwag dotyczących produktu objętego dochodzeniem, produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego ustalenia przedstawione w motywach 184-195 zostają potwierdzone.

(122)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD, CAAM, grupa Geely, grupa Dongfeng, rząd ChRL, NIO, grupa SAIC i Tesla (Szanghaj) skomentowali tymczasowe ustalenia dotyczące subsydiów. Niektóre uwagi zgłoszone przez przedsiębiorstwo Tesla (Shanghai) zostały omówione w osobnym piśmie ze względu na ich poufny charakter.

(123)

Wobec braku uwag na temat istnienia tych planów, projektów i dokumentów potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 196-206 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(124)

Wobec braku uwag na temat istniejących rządowych planów i polityk wspierających przemysł BEV potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 207-253 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(125)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL zakwestionował zastosowanie przez Komisję dostępnych faktów w odniesieniu do materiałów dotyczących finansowania preferencyjnego, argumentując, że obowiązkiem Komisji, jako organu prowadzącego dochodzenie, jest przeprowadzenie dochodzenia i przekazanie kwestionariusza instytucjom finansowym wnioskującym o współpracę. Rząd ChRL dodał, że dostępne fakty można zastosować wyłącznie w przypadku braku pewnych „niezbędnych” informacji; tj. informacje „wymagane” przez organ w celu rozstrzygnięcia sprawy (22).. W szczególności rząd ChRL dodał, że informacje dotyczące udziałów w instytucjach finansowych są publicznie dostępne i że Komisja nie miała podstaw do wykorzystania dostępnych faktów.

(126)

Ponadto rząd ChRL dodał, że Komisja bezprawnie odwróciła ciężar dochodzenia i odniósł się do art. 12 porozumienia SCM i związanego z nim orzecznictwa, zgodnie z którym na organie prowadzącym dochodzenie rzekomo spoczywają pewne obowiązki i nie mogą one zostać przeniesione na „zainteresowanego członka” (rząd ChRL) (23). W związku z tym rząd ChRL uznał, że odwołanie się do dostępnych faktów było niezgodne z prawem, ponieważ Komisja nie powiadomiła odpowiednio pozwanego o wymaganych od niego informacjach. Rząd ChRL stwierdził również, że organ nie może zmusić rządu państwa wywozu (zainteresowanego członka) do „wykonania pracy za organ prowadzący dochodzenie”.

(127)

Rząd ChRL zauważył, że na organ prowadzący dochodzenie i zainteresowanego członka nakłada się odrębne i niezamienne obowiązki. Ponadto, jak zauważył również trafnie zespół orzekający w sprawie Meksyk - środki antydumpingowe dotyczące ryżu: „organ prowadzący dochodzenie nie może polegać na inicjatywie zainteresowanych stron w celu wypełnienia obowiązków, które w rzeczywistości należą do niego”.

(128)

Jak opisano w motywach 266-268 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja zauważyła, że wymagane informacje były dostępne dla rządu ChRL w odniesieniu do wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Podobnie w przypadku instytucji finansowych niebędących własnością państwa rząd ChRL, jako organ regulacyjny, ma prawo wymagać od wszystkich instytucji finansowych mających siedzibę w Chińskiej Republice Ludowej przedstawienia informacji, a także do nakazania instytucjom finansowym podawania informacji do wiadomości publicznej. Następnie Komisja podkreśliła, że rząd ChRL nie może uchylać się od swoich obowiązków, zatajając informacje, które ze względu na jego uprawnienia i rolę regulacyjną faktycznie znajdują się w jego posiadaniu.

(129)

Ze względu na wygodę administracyjną, w celu pozyskania informacji w bardziej efektywny sposób, Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnych kwestionariuszy wszystkim odpowiednim instytucjom finansowym, czego rząd ChRL nie uczynił, a rząd ChRL jest organem właściwym do żądania odpowiedzi na konkretne pytania od instytucji finansowych, które zapewniły finansowanie producentom eksportującym objętym próbą. Ponadto uznano za nieuzasadnione twierdzenie, że to Komisja powinna skontaktować się z odpowiednimi instytucjami finansowymi, zwłaszcza że wykaz odpowiednich instytucji finansowych jest znany Komisji dopiero po otrzymaniu odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od producentów eksportujących objętych próbą. Ponadto fakt, że bank EXIM poinformował Komisję z własnej inicjatywy oraz fakt, że w poprzednim dochodzeniu antysubsydyjnym otrzymano odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od różnych instytucji finansowych, świadczą o tym, że rząd ChRL był w stanie przekazać kwestionariusz. Wskazana przez rząd ChRL strona internetowa zawierająca wykaz udziałów instytucji finansowych nie zawierała wszystkich niezbędnych informacji, o które zwróciła się Komisja w pytaniach zawartych w kwestionariuszu w odniesieniu do kredytów preferencyjnych. W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(130)

Wobec braku innych uwag potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 255-273 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(131)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL powtórzył swój argument dotyczący zastosowania przez Komisję dostępnych faktów w odniesieniu do materiałów wsadowych, argumentując, że jako organ prowadzący dochodzenie obowiązkiem Komisji jest zbadanie i przekazanie kwestionariusza dostawcom materiałów wsadowych i zwrócenie się do nich o współpracę. Rząd ChRL dodał, że uznał, iż wymagane informacje i informacje, których nie dostarczyła grupa SAIC, nie są niezbędne do celów dochodzenia i nie były wymagane w ramach zwykłego dochodzenia antysubsydyjnego oraz że informacje na temat dostawców i warunków rynkowych można było uzyskać od przedsiębiorstw objętych próbą.

(132)

Komisja zauważyła, że argumenty te omówiono w sekcji 3.3.1.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Po pierwsze, Komisja powtórzyła swoje stanowisko, że to do Komisji należy określenie, jakie informacje uznaje się za niezbędne do celów dochodzenia, a nie do jednej ze stron. Ponadto Komisja podkreśliła, że w przeciwieństwie do niektórych wcześniejszych dochodzeń (24) rząd ChRL nie przekazał kwestionariusza osobom trzecim. Przedsiębiorstwo CATL zostało również poproszone, za pośrednictwem przedsiębiorstw objętych próbą, z którymi było powiązane, o przedłożenie kwestionariusza i nie uczyniło tego. Ponadto rząd ChRL posiada również niezbędne uprawnienia do interakcji z producentami materiałów wsadowych, niezależnie od tego, czy ich przedsiębiorstwa są własnością państwa, czy nie. Ponadto rząd ChRL nie przedstawił istotnych informacji dotyczących niektórych rynków, takich jak rynki baterii i litu. W związku z tym Komisja musiała odwołać się do dostępnych faktów. W odniesieniu do wymaganych informacji należy zauważyć, że Komisja zwróciła się jedynie o informacje niezbędne do oceny istnienia i poziomu subsydiowania dostępnego dla produktu objętego postępowaniem. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(133)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwo CATL stwierdziło, że Komisja mogła uzyskać wszelkie potrzebne informacje na temat zakupu akumulatorów od grup przedsiębiorstw objętych próbą, a brak współpracy ze strony CATL nie mógł w żadnym wypadku stanowić podstawy do „nieograniczonych wniosków i przypuszczeń opartych na zniekształconych faktach”.

(134)

Argumenty podniesione przez przedsiębiorstwo CATL były ogólne i nieuzasadnione. Komisja podkreśliła, że, jak wcześniej wspomniano w motywie 810 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, przedsiębiorstwo CATL odmówiło udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, mimo że skontaktowały się z nim dwie grupy objęte próbą, z którymi realizowało wspólne przedsięwzięcia, w związku z czym Komisja nie dysponowała kluczowymi informacjami umożliwiającymi ocenę sytuacji CATL na podstawie własnych danych. Ponadto dostępne fakty dotyczące dostarczania akumulatorów zastosowano również do grupy SAIC (motywy 338 i 860 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych), która jest jednym z przedsiębiorstw, z którymi przedsiębiorstwo CATL realizuje wspólne przedsięwzięcie. W związku z tym argument ten odrzucono.

(135)

Wobec braku innych uwag potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 274-286 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(136)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL powtórzył swoje twierdzenie dotyczące braku informacji na temat przygotowania, monitorowania i wdrażania programu, a także statystyk dotyczących przedmiotowych pojazdów. W związku z tym rząd ChRL nie mógł przedstawić informacji, których nie posiada, a wykorzystanie dostępnych faktów byłoby nieuzasadnione i niezgodne z prawem.

(137)

Jak opisano w motywach 297 i 298 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja zauważyła, że informacje dotyczące przygotowania, monitorowania i wdrażania programu, a także dane statystyczne dotyczące pojazdów, których dotyczy program realizowany od kilku lat, obejmujący znaczne zasoby finansowe z budżetu centralnego zarządzanego przez rząd ChRL, były istotne i niezbędne do wyciągnięcia przez Komisję wniosków. Wobec braku tych informacji, których rząd ChRL nie przedstawił, Komisja była uprawniona, w stosownych przypadkach, do wykorzystania dostępnych faktów. W związku z tym argument ten odrzucono.

(138)

Wobec braku dalszych uwag potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 287-299 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(139)

Wobec braku uwag motywy 300-305 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostają potwierdzone.

(140)

Wobec braku uwag potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 306-317 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(141)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC stwierdziła, że, ogólnie rzecz biorąc, Komisja zignorowała informacje przekazane przez podmioty należące do grupy SAIC, a które Komisja uznała za niewystarczające pod pewnymi względami i zamiast tego wykorzystała alternatywne źródła informacji. Grupa SAIC uznała, że Komisja powinna była przeprowadzić konkretne badanie niedociągnięć w odniesieniu do każdego przedsiębiorstwa, oceniając zakres tych niedociągnięć, i wykorzystać informacje, które posiadała w odniesieniu do każdego przedsiębiorstwa należącego do grupy. Ponadto grupa SAIC argumentowała, że zgodnie z zasadami WTO termin „dostępne fakty” należy w tym kontekście interpretować jako „najlepsze dostępne fakty”, jak stwierdził Organ Apelacyjny w sprawie „USA - Stal walcowana na gorąco”, organ prowadzący dochodzenie jest „uprawniony do odrzucenia informacji przedłożonych przez zainteresowane strony” wyłącznie w przypadku, gdy informacje (i) nie są możliwe do zweryfikowania, (ii) nie zostały odpowiednio przedłożone, tak aby mogły zostać wykorzystane w dochodzeniu bez zbędnych trudności, (iii) nie zostały dostarczone w odpowiednim czasie oraz (iv) nie zostały dostarczone na nośniku lub w języku komputerowym wymaganym przez władze. Organy prowadzące dochodzenie nie mogą odrzucać informacji, które „nie są idealne pod każdym względem”, jeżeli „zainteresowana strona działała jak najlepiej mogła”. Przeciwnie - Organ Apelacyjny WTO orzekł, że w przypadku, gdy organ prowadzący dochodzenie nie jest zadowolony z informacji przedstawionych przez zainteresowaną stronę, musi on zbadać te elementy informacji, z których nie jest zadowolony.

(142)

Jeżeli chodzi o rzekomą „dobrą wiarę” wykazaną przez grupę SAIC w odniesieniu do jej współpracy w ramach niniejszego dochodzenia, Komisja zauważyła, że w kilku przypadkach, z których wszystkie zostały należycie odnotowane pod koniec każdej wizyty weryfikacyjnej zarówno przez zespół prowadzący dochodzenie, jak i przedstawicieli przedsiębiorstwa, przedsiębiorstwa należące do grupy SAIC odmówiły przedłożenia lub udzielenia dostępu do kluczowych informacji zespołowi prowadzącemu dochodzenie, mimo że były one łatwo dostępne i mogły zostać dostarczone, gdyby grupa SAIC działała jak najlepiej, jak mogła. W związku z tym Komisja postanowiła odrzucić częściowe informacje, które uznano za niewystarczające lub niekompletne i które nie mogły zostać w pełni zweryfikowane. Zgodnie z warunkami określonymi w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego te częściowe informacje zostały pominięte ze względu na to, że grupa SAIC celowo nie działała najlepiej, jak mogła, jak wykazano w wyżej wymienionych niezakwestionowanych załącznikach do sprawozdań z weryfikacji na miejscu, w których wymieniono te dokumenty, których udostępnienia podmioty należące do grupy SAIC odmówiły w całości lub w przypadku których pewne istotne części zostały utajnione, chociaż były łatwo dostępne. W związku z tym argument ten odrzucono.

(143)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC twierdziła, że tymczasowe ustalenia nie odzwierciedlały faktu, że „w każdym momencie współpracowała w dobrej wierze w ramach dochodzenia i konsekwentnie starała się ułatwiać pracę Komisji”. Ponadto grupa SAIC twierdziła, że nie może zmusić podmiotów prawnych będących częścią struktur joint venture do współpracy w ramach dochodzenia.

(144)

W tym względzie Komisja odnosi się do dwóch pism dotyczących zastosowania art. 28 wysłanych do grupy SAIC po otrzymaniu odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i po przeprowadzeniu kontroli na miejscu, w których wymieniono liczne obszary, w których grupa SAIC nie dostarczyła kluczowych informacji wymaganych w ramach tego dochodzenia, utrudniając tym samym dochodzenie. Ponadto Komisja szczegółowo poinformowała grupę SAIC o konsekwencjach zastosowania dostępnych faktów w odniesieniu do grupy SAIC, w tym w odniesieniu do powiązanych podmiotów prawnych wchodzących w skład struktur wspólnego przedsiębiorstwa. Komisja powtórzyła, że biorąc pod uwagę istniejące powiązania pod względem udziałów lub charakteru działalności grupy, powinna ona była udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, tak aby Komisja mogła zweryfikować informacje i ostatecznie zażądać dodatkowych dowodów. Wobec braku współpracy ze strony niektórych powiązanych podmiotów prawnych joint venture Komisja była uprawniona, w stosownych przypadkach, do wykorzystania dostępnych faktów. W związku z tym argument ten odrzucono.

(145)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC argumentowała, że Komisja nie powinna była stosować art. 28 rozporządzenia podstawowego do niektórych przedsiębiorstw należących do grupy SAIC, a ostatecznie do grupy SAIC.

(146)

Jak wspomniano w motywach 318-371 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, odpowiedzi otrzymane od różnych podmiotów wchodzących w skład grupy SAIC uznano za wysoce niewystarczające. W związku z tym tymczasowe ustalenia dochodzenia musiały zostać częściowo oparte na dostępnych faktach, zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego. Grupa SAIC nie ujawniła bowiem istnienia przedsiębiorstw powiązanych ani nie dostarczyła odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w odniesieniu do innych przedsiębiorstw powiązanych. Pomimo ewentualnych istniejących dowodów na wspólne decyzje podjęte przez trzech udziałowców jednego przedsiębiorstwa w grupie SAIC, grupa ta stwierdziła, że jeden z trzech udziałowców nie był bezpośrednio powiązany z grupą SAIC, lecz wyłącznie z przedsiębiorstwem zagranicznym i w związku z tym grupa nie mogła sprawować żadnej kontroli ani zmusić tego przedsiębiorstwa do dostarczenia kwestionariusza. Informacje te wydawały się niepoprawne, biorąc pod uwagę publicznie dostępne sprawozdania finansowe, i nie mogły zostać zweryfikowane, ponieważ przedsiębiorstwo utajniło niektóre części protokołów posiedzeń zarządu, w których mogli być obecni przedstawiciele swoich trzech udziałowców.

(147)

Nie zmienia to faktu, że pomimo skierowanych do grupy SAIC wniosków o udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczących kilku z powiązanych z nią podmiotów, przedsiębiorstwo to postanowiło nie współpracować i w związku z tym naraziło swoje przedsiębiorstwa powiązane na wykorzystanie dostępnych faktów zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego.

(148)

Grupa SAIC twierdziła ponadto, że Komisja wykorzystała informacje dotyczące papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami wyemitowanych przez jedno przedsiębiorstwo powiązane, w odniesieniu do których nigdy nie zwróciła się do grupy SAIC o udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Podmiot ten jest bowiem jednym z nowych przedsiębiorstw wymienionych w motywie 329 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, które zgodnie z publicznie dostępnymi źródłami uznano za powiązane i zaangażowane w różne kluczowe stosunki umowne obejmujące takie działania jak dostarczanie materiałów wsadowych, kapitału, pożyczek, gwarancji i innych rodzajów finansowania w ramach grupy SAIC. Ponieważ grupa SAIC nie przedstawiła żadnych informacji dotyczących istnienia tego przedsiębiorstwa, Komisja nie mogła zwrócić się o udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Gdyby przedsiębiorstwo to udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, Komisja mogłaby ustalić istnienie, działalność i dokładne powiązania między różnymi przedsiębiorstwami powiązanymi. Wobec braku takich odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i istotnych informacji Komisja musiała oprzeć się na dostępnych faktach w celu sformułowania swoich ustaleń, które to fakty obejmowały informacje dotyczące papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami wyemitowanych przez to przedsiębiorstwo, które to papiery wartościowe uznano za źródło preferencyjnego finansowania, jak wyjaśniono w motywach 368 i 369. Na tej podstawie ten argument został odrzucony.

(149)

Wobec braku dalszych uwag dotyczących stosowania przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do grupy SAIC potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 318-371 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(150)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely przedstawiła uwagi dotyczące zastosowania dostępnych faktów.

(151)

Po pierwsze, grupa Geely powtórzyła swoje twierdzenie, że jej niezdolność do sprawowania kontroli nad przedsiębiorstwem CATL uniemożliwia jej zmuszenie tej osoby trzeciej do dostarczenia informacji. Argumentowała również, że w przypadku gdy producent eksportujący i strona trzecia są powiązani wyłącznie za pośrednictwem wspólnego przedsiębiorstwa, informacje pochodzące od osoby trzeciej nie mogą uzasadniać wykorzystania dostępnych faktów.

(152)

Jak stwierdzono w motywie 376 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja zauważyła, że przedsiębiorstwo CATL i grupa Geely utworzyły wspólne przedsiębiorstwo zajmujące się opracowywaniem, produkcją i sprzedażą ogniw, modułów i zestawów akumulatorowych. W związku z tym zostały one prawnie uznane za partnerów handlowych. W rozumieniu art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (25) uznano je za strony powiązane, w związku z czym obie strony zostały poproszone o przedstawienie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczącym subsydiów. W związku z tym ten argument został odrzucony.

(153)

Po drugie, grupa Geely twierdziła, że wniosek o udzielenie informacji na temat przedsiębiorstw należących do tej grupy, uczestniczących w finansowaniu BEV wpłynął na zaawansowanym etapie dochodzenia i nie był szczegółowy.

(154)

Komisja zauważyła jednak, że kwestionariusz dla producentów eksportujących, dostępny od czasu wszczęcia dochodzenia w październiku, zawierał już wniosek o udzielenie informacji dotyczących przedsiębiorstw zaangażowanych w działalność finansową. Ponadto w piśmie Komisji z 6 marca 2024 r. wyraźnie wskazano podmioty, które mogły pozyskać środki finansowe za pośrednictwem papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami (w tym zielonych papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami) i innych środków. Komisja przedłużyła również termin przekazania takich informacji. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(155)

Po trzecie, w odniesieniu do dotacji grupa Geely twierdziła, że przedstawiła wszystkie dostępne informacje w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i podczas kontroli na miejscu. Cel dotacji został wskazany na odcinkach bankowych, które zostały szczegółowo omówione podczas kontroli na miejscu. Grupa Geely twierdziła również, że dotacje związane z aktywami obejmują wyłącznie odpowiednie aktywa, natomiast dotacje niezwiązane z aktywami są przeznaczane na wsparcie codziennej działalności zarówno dla BEV, jak i innych pojazdów elektrycznych.

(156)

Komisja zauważyła, jak opisano w motywach 300 i 380 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że ze względu na ograniczoną ilość informacji dostępnych na odcinkach bankowych nie była w stanie ustalić podstawowych programów subsydiowania dla programów dotacji związanych z produktem objętym dochodzeniem. Ponadto rząd ChRL nie przedstawił szczegółowych informacji na temat dotacji ad hoc przyznanych grupom objętym próbą. W związku z powyższym argument grupy został odrzucony.

(157)

Grupa Geely twierdziła również, że dostarczyła niezbędnych informacji na wczesnym etapie dochodzenia i wykazała pełną przejrzystość, ujawniając i wyjaśniając strukturę i organizację swojej działalności.

(158)

Komisja doceniła wysiłki grupy Geely w odpowiedzi na jej wniosek o udzielenie informacji. Komisja zauważyła jednak również, jak opisano w motywie 384 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że późne przekazanie niektórych informacji utrudnia jej weryfikację ich kompletności i dokładności. W szczególności Komisja nie była w stanie potwierdzić dostaw materiałów wsadowych w odniesieniu do wielkości produkcji i kosztów BEV, ponieważ dostarczone informacje na temat kosztów nie zawierały niezbędnych szczegółów wymaganych od podmiotów produkujących w kwestionariuszu. W związku z tym argument ten odrzucono.

(159)

Jeżeli chodzi o prawa do użytkowania gruntów, grupa Geely twierdziła, że jej siedziba główna nie jest związana z produkcją i sprzedażą BEV, co czyni je nieistotnymi dla dochodzenia. Twierdziła również, że dostarczyła wymagane informacje.

(160)

Jak zauważono w motywie 387 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ustalono, że siedziba główna jest częściowo wykorzystywana do działań związanych z BEV. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(161)

W swoich uwagach dotyczących ujawnienia tymczasowych ustaleń grupa Geely powtórzyła swoje twierdzenie, że wnioski dotyczące przyszłych projektów związanych z produkcją BEV wykraczają poza zakres dochodzenia. Komisja odrzuciła jednak ten argument jako nielogiczny, ponieważ jednocześnie w jednym z oświadczeń grupy Geely zwrócono się o dodanie podmiotu produkującego należącego do grupy do wykazu podmiotów produkcyjnych (26) grupy Geely po rozpoczęciu produkcji i wywozu nowego modelu BEV po okresie objętym dochodzeniem, jak określono w motywie 9 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(162)

Wobec braku dalszych uwag dotyczących stosowania przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do grupy Geely potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 372-387 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(163)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD zakwestionowała zastosowanie art. 28 w odniesieniu do braku odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od powiązanego dostawcy LFP, Hunan Yuneng New Energy Materials Co. Ltd, ponieważ dostawca ten był objęty definicją „przedsiębiorstwa powiązanego” z grupą BYD jedynie przez część okresu objętego dochodzeniem. Grupa BYD zwróciła się do Komisji o uwzględnienie ilości i cen dostarczonych przez danego dostawcę przy obliczaniu korzyści w odniesieniu do LFP za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Wniosek ten powtórzono po ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Grupa BYD powtórzyła również swoje uwagi, w których zakwestionowała zastosowanie art. 28 do spółki z grupy BYD uznanej za niepowiązaną, dodając, że umowa zawarta między obiema stronami dotyczyła mocy produkcyjnych, a nie ustalania cen, oraz że ceny zakupu były ustalane zgodnie z rynkowymi siłami popytu i podaży. Grupa BYD przedłożyła również kopię trzech zamówień w różnych okresach jako dodatkowy dowód na poparcie swoich argumentów.

(164)

Komisja przypomniała, że umowy zakupu między grupą BYD a przedsiębiorstwem Hunan Yuneng New Energy Materials Co., Ltd. Zostały przedłożone przez grupę BYD przed rozpoczęciem okresu objętego dochodzeniem, a zatem zakupów dokonano po cenach ustalonych, kiedy grupa BYD była przedsiębiorstwem powiązanym ze swoim dostawcą LFP. W odniesieniu do zarzutów grupy BYD, zgodnie z którymi w umowach między obiema stronami ustalono jedynie moce produkcyjne, a nie ceny, Komisja przypomina, że - jak już wspomniano w motywie 892 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych - zawierały one postanowienia dotyczące ceny gwarantujące, że będzie korzystać z najbardziej uprzywilejowanych warunków dostaw; tj. że nie zapłaci wyższej ceny niż inny klient Hunan Yuneng New Energy Materials Co. Ltd., jak również wzór do ustalania cen. Jeżeli chodzi o stwierdzenie, że takie transakcje zostały przeprowadzone zgodnie z dynamiką rynku, jak zauważono w motywie 864 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, rynek chiński uznano za zniekształcony ze względu na politykę krajową i sektorową realizowaną przez krajowych dostawców akumulatorów i LFP, w szczególności politykę dotyczącą struktur cenowych. Ponadto, biorąc pod uwagę brak współpracy ze strony dostawcy surowca, Komisja nie była w stanie ocenić, czy cenę, po której grupa BYD nabyła LFP, można uznać za cenę rynkową, i - jak wyjaśniono w motywie 928 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych - Komisja zastąpiła tę cenę średnią ceną zakupu LFP od niepowiązanych dostawców. W związku z powyższym, ponieważ nie przedstawiono możliwych do zweryfikowania informacji, Komisja odrzuciła ten argument.

(165)

Wobec braku dalszych uwag dotyczących stosowania przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do grupy BYD potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 388-400 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(166)

Wobec braku uwag potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 401-406 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(167)

Wobec braku uwag dotyczących subsydiów i programów subsydiowania przedstawionych w sekcji 3.4 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych potwierdzono ustalenia przedstawione w motywie 407 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(168)

Po tymczasowym ujawnieniu informacji rząd ChRL twierdził, że Komisja była zobowiązana do przeanalizowania podstawowych cech, funkcji i relacji z rządem każdego podmiotu (niejako „indywidualnie”) i ustalenia, czy każdy podmiot (indywidualnie); nie jako grupa) można zaklasyfikować jako organ publiczny (27).

(169)

W tym względzie rząd ChRL twierdził, że z wyjątkiem banku EXIM Komisja nie przeprowadziła takiej oceny na zasadzie indywidualnej, lecz rzekomo opierała się na wcześniejszych dochodzeniach i innych publicznie dostępnych dokumentach oraz na ocenie najwyższego poziomu banku EXIM i niektórych innych banków rzekomo zaangażowanych w zapewnianie finansowania branży BEV. Twierdził on ponadto, że bank EXIM nie pełni „funkcji rządowej” (28) oraz że rząd ChRL nie sprawuje kontroli nad bankiem EXIM. Na tej podstawie rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie oparła swoich wniosków na solidnych dowodach i odpowiednim uzasadnieniu.

(170)

Komisja przeanalizowała nie tylko sytuację banku EXIM, ale również sytuację wszystkich innych chińskich banków komercyjnych będących własnością państwa, które zapewniały preferencyjne finansowanie sektorowi BEV i które nie współpracowały. Wobec braku współpracy ze strony innych banków komercyjnych będących własnością państwa Komisja musiała odwołać się do dostępnych faktów, aby dokonać ustaleń w tym zakresie zgodnie z motywem 460 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Na tej podstawie, jak wyjaśniono w motywie 464 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja postanowiła wykorzystać dostępne fakty w celu ustalenia, czy te państwowe instytucje finansowe można zaliczyć do organów publicznych. Na tej podstawie wniosek odrzucono, a wnioski określone w motywach 466-467 rozporządzenia tymczasowego zostały potwierdzone.

(171)

Po pierwsze, Komisja określiła własność państwa w każdym z piętnastu banków komercyjnych będących własnością państwa, które indywidualnie zapewniały preferencyjne finansowanie grupom objętym próbą, po odniesieniu się do istniejących ram normatywnych, na podstawie których działają banki komercyjne będące własnością państwa, w motywach 461 i 462 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Konkretne przykłady w tym zakresie wymieniono w motywach 430 i 431 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w odniesieniu do banków, które do końca 2021/2022 r. miały łącznie bardzo wysoki udział w sektorze finansowym ChRL pod względem aktywów. Ponadto w motywie 463 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, opierając się na publicznie dostępnych informacjach, takich jak ostatnie sprawozdania roczne, Komisja przedstawiła dowody własności państwowej w odniesieniu do innych banków komercyjnych będących własnością państwa, które zapewniły finansowanie dla sektora BEV.

(172)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL argumentował, że ustalenia Komisji dotyczące udziałów (państwa) omówione w motywach 430 i 431 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz w motywie 170 niniejszego rozporządzenia nie były równoważne ocenie poszczególnych podmiotów i nie były wystarczające do stwierdzenia, że przedmiotowe instytucje finansowe są własnością państwa. Rząd ChRL argumentował również, że Komisja rzekomo stwierdziła, iż rząd ChRL nie miał udziałów we wszystkich instytucjach finansowych (bankach komercyjnych będących własnością państwa).

(173)

Wobec braku nowych elementów potwierdzających, które zaprzeczałyby wnioskowi Komisji dotyczącemu udziałów państwa, Komisja podtrzymała swój wniosek oparty na dogłębnej analizie informacji zawartych w aktach sprawy. Na gromadzenie informacji miał jednak wpływ brak współpracy ze strony chińskich instytucji finansowych, z wyjątkiem banku EXIM, który współpracował tylko częściowo, w związku z czym Komisja musiała polegać na dostępnych faktach. Ponadto Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem rządu ChRL, zgodnie z którym Komisja rzekomo przyznała, że rząd ChRL nie ma udziałów we wszystkich państwowych bankach komercyjnych. Wniosek rządu ChRL jest nieuzasadniony i sprzeczny z zasadą, że banki komercyjne będące własnością państwa (SOCB) są zasadniczo własnością państwa.

(174)

Następnie Komisja określiła znaczącą kontrolę sprawowaną przez rząd ChRL nad bankami będącymi własnością państwa. Przedstawiono dowody na istnienie formalnych przesłanek kontroli nad bankami będącymi własnością państwa za pośrednictwem struktury zarządzania banków. Jak wspomniano w motywach 431-432 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, od 2017 r. w statutach wszystkich banków publicznych będących własnością państwa uwzględniono wyraźną rolę Komunistycznej Partii Chin („KPCh”) w procesie nadzoru i podejmowania decyzji przez instytucje finansowe. Ponadto dowody dotyczące znaczącej kontroli rządu ChRL za pośrednictwem ram regulacyjnych przedstawiono w sekcji 3.5.1.5 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Komisja zauważyła, że wszystkie banki komercyjne będące własnością państwa działają w ramach tej samej struktury zarządzania i ram regulacyjnych co bank EXIM.

(175)

Wobec braku odpowiedzi ze strony rządu ChRL na temat struktury zarządzania, oceny ryzyka lub przykładów dotyczących konkretnych pożyczek dla branży BEV Komisja musiała ponownie oprzeć się na dostępnych faktach. Wbrew temu, co twierdzi rząd ChRL, Komisja odniosła się nie tylko do wcześniejszych dochodzeń, ale również do szczegółowych sprawozdań (29) sporządzonych w trakcie okresu objętego dochodzeniem lub wkrótce po nim i potwierdzających wnioski wyciągnięte w poprzednich dochodzeniach. W każdym razie, jeżeli chodzi o ustalenia z poprzednich dochodzeń, Komisja uznała, że są one nadal aktualne i że rząd ChRL nie przedstawił żadnych elementów przeczących takim wnioskom. Na podstawie wszystkich tych elementów Komisja odrzuciła ten argument i potwierdziła swoje ustalenia.

(176)

Ponadto, jeżeli chodzi o domniemaną powierzchowną analizę własności, Komisja odniosła się do informacji dostarczonych przez rząd ChRL w trakcie wizyty weryfikacyjnej, podczas której rzekomo rząd ChRL nie był w stanie przedstawić informacji na temat akcjonariusza posiadającego blisko 90 % kapitału wpłaconego banku EXIM; tj. Wutongshu Investment Platform Co., Ltd. Zgodnie z informacjami Komisji, z publicznie dostępnych informacji (30) wynika, że taka platforma inwestycyjna jest w 100 % własnością władz chińskich za pośrednictwem chińskiego Państwowego Urzędu Giełd i Papierów Wartościowych („SAFE”). W tym kontekście Komisja musiała również oprzeć się na dostępnych faktach w celu ustalenia swoich ustaleń i „wypełnienia luk” wynikających z braku współpracy ze strony rządu ChRL. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(177)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie przeanalizowała, czy rząd przekazał władzę rządową tym podmiotom, i odniósł się do orzecznictwa WTO (31). W tym względzie Komisja uznała, że mające zastosowanie orzecznictwo, zgodnie z którym „własność państwa, choć nie jest decydującym kryterium, może służyć jako dowód wskazujący, w połączeniu z innymi elementami, na delegowanie władzy publicznej”, potwierdza, że działała ona zgodnie z obowiązującymi ramami prawnymi, analizując własność państwa i inne elementy, takie jak formalne przesłanki kontroli i ramy regulacyjne.

(178)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL wskazał również, że zdolność rządu do powoływania lub zatrudniania urzędników lub pracowników w danym podmiocie nie jest wystarczająca do wykazania kontroli i że powinien on wykazać, czy te „powołania” funkcjonują niezależnie. Ponadto rząd ChRL dodał, że twierdzenia Komisji, zgodnie z którymi „rząd ChRL opierał się na ramach normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad postępowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa za każdym razem, gdy udzielał kredytów przemysłowi BEV”, a bank EXIM działa w sposób „zalecany przez rząd ChRL”, nie są poparte dowodami potwierdzającymi.

(179)

W odniesieniu do powyższych argumentów Komisja odniosła się do motywów 426 i 427 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, które stanowią, że „kadrę kierowniczą [banku EXIM] powołuje bezpośrednio państwo. Radę nadzorczą powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej” oraz że „[k]omitet partii w ramach banku EXIM odgrywa przewodnią i kluczową rolę polityczną w dążeniu do tego, aby strategie polityczne i istotne działania partii i państwa były wdrażane przez bank EXIM. Kierownictwo partii jest zaangażowane we wszystkie aspekty ładu korporacyjnego”. W tym ścisłym kontekście Komisja uznała, że członkowie zarządu i rady nadzorczej powoływani lub wyznaczani przez państwo są kierowani do wykonywania działań rządowych zgodnie z polityką partii i istotnymi zmianami. Ponadto należy zauważyć, że Komisja oparła się nie tylko na zdolności rządu ChRL do mianowania pracowników w danym podmiocie w celu wykazania, że rząd ChRL sprawował kontrolę nad bankami komercyjnymi będącymi własnością państwa.

(180)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził, że Komisja nie przeprowadziła oceny poszczególnych podmiotów pod względem zarządzania instytucjami finansowymi innymi niż bank EXIM.

(181)

W tym względzie Komisja odniosła się do motywów 431-433 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, które mają zastosowanie nie tylko do banku EXIM, lecz do wszystkich instytucji finansowych będących własnością państwa w ChRL. Z tego powodu uznano, że taka ocena poszczególnych podmiotów nie jest konieczna. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(182)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL dodał również, że Komisja nie może opierać się na art. 34 ustawy bankowej, aby stwierdzić, że banki są zobowiązane do działania w określony sposób lub że bank EXIM jest w znaczący sposób kontrolowany przez rząd ChRL oraz że powinna opierać się na bardziej kompleksowej interpretacji całej ustawy bankowej, oraz art. 4, 5 i 41 tej ustawy, w których zakazuje się rządowi ChRL sprawowania jakiejkolwiek formy kontroli nad decyzjami banków i zapewnia niezależne funkcjonowanie banków.

(183)

Rząd ChRL odniósł się również do art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów, który stanowi, że „zgodnie z polityką państwa właściwe departamenty mogą subsydiować odsetki od pożyczek w celu wspierania wzrostu niektórych gałęzi przemysłu i rozwoju gospodarczego w niektórych obszarach” i wskazał, że przepis ten nie wykazuje znaczącej kontroli nad rządem ani sprawowania władzy publicznej.

(184)

Rząd ChRL zauważył również, że decyzja 40 jest raczej dokumentem zawierającym wytyczne oraz że art. 17 tej decyzji „wymaga od banków przestrzegania zasad udzielania kredytów” oraz że wsparcie kredytowe jest ograniczone „wyłącznie do projektów inwestycyjnych należących do kategorii promowanych”, w związku z czym Komisja ma prawny obowiązek udowodnienia, że „takie obligacje” są związane z rzekomo promowanymi projektami inwestycyjnymi.

(185)

Rząd ChRL odniósł się również do środków tymczasowych dotyczących zarządzania pożyczkami obrotowymi przedstawionych w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i wskazał na fakt, że odpowiednie przyjmowanie wniosków o pożyczkę, sprawdzanie, badanie i zatwierdzanie nie odnosi się do żadnych wymogów dotyczących uwzględniania domniemanej polityki przemysłowej.

(186)

Rząd ChRL wskazał również, że Komisja nie może opierać się na „nadrzędnych celach” rządu ChRL (przywołując trzyletni plan działania CBIRC na lata 2020-2022) i jest zobowiązana do wykazania, że niektóre konkretne działania rządu skutkują sprawowaniem przez niego kontroli nad danym podmiotem (organem publicznym) i nie może opierać się na fakcie, że postępowanie zgodnie z prawem gruntów lub przestrzeganie go przez instytucję finansową jest równoważne z kontrolą rządu.

(187)

Rząd ChRL wskazał również, że Komisja dokonała wybiórczej interpretacji sprawozdania rocznego banku EXIM za 2022 r., a niektóre jego części zostały wyrwane z kontekstu i dotyczyły kwestii ogólnej stabilności gospodarczej kraju w oderwaniu od postępów polityki przemysłowej, w ramach której bank EXIM zapewniał finansowanie różnym sektorom.

(188)

Jeżeli chodzi o charakter i skutki prawne art. 4, 5 31 i 41 ustawy bankowej, art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów, art. 19 decyzji 40 oraz środków tymczasowych dotyczących zarządzania kredytami obrotowymi, Komisja powołała się na motywy 449 i 450 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w których odniosła się już do tych twierdzeń. Wobec braku nowych argumentów powyższe twierdzenia zostały odrzucone.

(189)

Rząd ChRL stwierdził również, że własność państwa nie jest równoznaczna z pojęciem „organu publicznego” oraz że należy uzupełnić zdolność rządu do powoływania urzędników, tak aby ci mianowani przedstawiciele rządu nie działali niezależnie. W tym względzie rząd ChRL odniósł się do art. 5 „Regulaminu przejściowego rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa” i zwrócił uwagę na fakt, że Rada Organów Nadzoru „nie uczestniczy w podejmowaniu decyzji biznesowych i zarządzaniu działalnością instytucji finansowej będącej własnością państwa ani nie ingeruje w te działania”, aby podkreślić, że nie ma kontroli instytucjonalnej.

(190)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem i odniosła się do motywu 178 tego rozporządzenia, w którym Komisja uznała, że członkowie zarządu i rady nadzorczej powołani lub wyznaczeni przez państwo są kierowani do wykonywania działań rządowych zgodnie z polityką partii i istotnymi zmianami. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(191)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL argumentował, że powołanie przez państwo zarządu i rady nadzorczej banku EXIM nie oznacza, że osobom tym polecono prowadzenia działań rządowych zgodnie z polityką partii i istotnymi zmianami. Rząd ChRL argumentował również, że Komisja zignorowała dowody zawarte w aktach sprawy, które rzekomo wskazywały, że instytucje finansowe i członkowie ich kierownictwa są zobowiązani do działania w sposób niezależny. Podobnie rząd ChRL argumentował, że z zebranych dowodów wynika, że zgodnie z prawem rada nadzorcza nie ingeruje w proces decyzyjny instytucji finansowych będących własnością państwa.

(192)

W tym względzie Komisja odniosła się do motywu 178 tego rozporządzenia, w którym Komisja uznała, że członkowie zarządu i rady nadzorczej powołani lub wyznaczeni przez państwo są kierowani do wykonywania działań rządowych zgodnie z polityką partii i istotnymi zmianami. Ponadto Komisja uznała również, że członkowie rady nadzorczej będą prowadzić działania rządowe zgodnie z polityką partii i istotnymi zmianami w ramach ich funkcji i obowiązków. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(193)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL stwierdził również, że w Planie rozwoju przemysłu pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii na lata 2012-2020 („plan na lata 2012-2020”) nie określono żadnej kwoty finansowania, którą należy przyznać sektorom objętym postępowaniem, oraz że nie był on operacyjny w okresie objętym dochodzeniem.

(194)

Komisja uznała za nieistotny fakt, że w planie nie określono żadnej kwoty finansowania. Komisja zauważyła również, że plan na lata 2012-2020 jest poprzednikiem Planu Rozwoju Przemysłu Nowych Pojazdów Energetycznych (2021-2035), który został przyjęty później, oraz że oba plany odnoszą się do sektora obejmującego produkt objęty dochodzeniem. W każdym razie, jak wynika z sekcji 3.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, plan na lata 2012-2020 nie jest jedynym, w którym przewidziano preferencyjne finansowanie dla promowanych sektorów, takich jak branża BEV.

(195)

Rząd ChRL stwierdził również, że Komisja wskazała jedynie na niektóre elementy obwieszczenia Ministerstwa Finansów w sprawie metody oceny wyników banków komercyjnych, wydanego 15 grudnia 2020 r., i zignorowała fakt, że zawiadomienie to odnosi się również do takich aspektów, jak: „przyznanie decydującej roli mechanizmowi rynkowemu” na poparcie twierdzenia, że instytucje finansowe nie są zobowiązane do zwracania uwagi na względy polityki przemysłowej, z wyłączeniem względów komercyjnych (rynkowych).

(196)

Na tej podstawie rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie wykazała, że „ramy normatywne nie pozostawiały kierownictwu i organom nadzorczym banku żadnego marginesu swobody co do tego, czy stosować te ramy w odniesieniu do producentów eksportujących objętych próbą, czy też nie, stawiając tym samym kierownictwo banku w sytuacji zależności”.

(197)

Gdyby Komisja mimo to stwierdziła, że instytucje finansowe są rzeczywiście organami publicznymi, rząd ChRL orzekł, że Komisja nie ustaliła, jakie (jeśli w ogóle) funkcje rządowe pełnią te instytucje.

(198)

W tym samym kontekście rząd ChRL twierdził, że pożyczki w ramach polityki nie istnieją i że rząd ChRL nie ingeruje w proces udzielania kredytów, w ramach którego banki działają niezależnie i w oparciu o zasady rynkowe. Rząd ChRL powtórzył również swoje argumenty odrzucające stwierdzenie Komisji, że banki komercyjne będące własnością państwa są organami publicznymi.

(199)

Ponadto rząd ChRL odniósł się do ustaleń Komisji, zgodnie z którymi producenci BEV otrzymywali kredyty o „oprocentowaniu niższym od podstawowych stóp procentowych lub do nich zbliżonym” (zob. motyw 486 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych) oraz twierdził że stopa ta jest w rzeczywistości oparta na kwotowaniu banków na podstawie rzeczywistego oprocentowania kredytów stosowanego w odniesieniu do klientów najwyższej jakości, z uwzględnieniem kosztów funduszy, podaży i popytu na rynku, premii z tytułu ryzyka i innych czynników.

(200)

Komisja uznała, że ustaliła, jakie funkcje rządowe pełniły banki komercyjne będące własnością państwa; tj. zapewnianie preferencyjnego finansowania dla promowanego sektora, mianowicie sektora BEV zgodnie z mającymi zastosowanie planami krajowymi określonymi w sekcji 3.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto wobec braku współpracy ze strony jakiegokolwiek banku, z wyjątkiem częściowej współpracy ze strony banku EXIM, Komisja nie była w stanie zweryfikować twierdzeń rządu ChRL w odniesieniu do istotnych elementów, takich jak ocena zdolności kredytowej.

(201)

Wręcz przeciwnie, jak zauważono w motywie 453 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja ustaliła, że trzy grupy producentów eksportujących objęte próbą korzystały z pożyczek o oprocentowaniu niższym lub zbliżonym do podstawowej stopy procentowej („LPR”), która to stopa jest rzekomo dostępna dla klientów o najwyższej jakości, biorąc pod uwagę koszty funduszy, podaż i popyt na rynku, premie z tytułu ryzyka i inne czynniki (32). Fakt, że trzej producenci objęci próbą korzystali z jeszcze niższych stawek niż stawki dostępne dla klientów „najwyższej jakości”, potwierdził istnienie ram normatywnych, w których instytucje finansowe nie działają niezależnie, lecz są ukierunkowane na wdrażanie polityki krajowej poprzez zapewnienie preferencyjnego finansowania branży BEV, jak opisano w motywie 455 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Na tej podstawie powyższe argumenty zostały odrzucone.

(202)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL argumentował, że Komisja dokonała selekcji informacji z różnych dokumentów, aby poprzeć swój pogląd, że rząd ChRL stworzył ramy normatywne w celu sprawowania znaczącej kontroli nad instytucjami finansowymi. Jeżeli chodzi o zarzut rządu ChRL, rząd ChRL argumentował, że Komisja jedynie powtórzyła argumenty rządu ChRL, ale zignorowała dowody zgromadzone w aktach sprawy.

(203)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Zasadniczo Komisja uznała, że odniosła się do twierdzeń rządu ChRL i nie dokonała „selekcji” informacji na poparcie swoich wniosków dotyczących ram normatywnych, ale raczej oparła takie wnioski na dogłębnej analizie elementów dokumentacji, które pochodziły z dokumentów dotyczących ram prawnych, w których działają instytucje finansowe, dokumentów dotyczących polityki krajowej i sektorowej, informacji zebranych od współpracujących producentów BEV, ustaleń z wcześniejszych dochodzeń i faktów dostępnych w związku z brakiem współpracy ze strony chińskich banków. Wobec braku współpracy ze strony chińskich instytucji finansowych po tym jak rząd ChRL nie przekazał kwestionariusza ad hoc zainteresowanym instytucjom finansowym, Komisja nie była w stanie potwierdzić rzekomych „dowodów zgromadzonych w aktach” przedłożonych przez rząd ChRL. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(204)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń CAAM argumentowało, że banków komercyjnych nie można uznać za instytucje publiczne, ponieważ banki prowadzą operacje zorientowane na rynek w celu uzyskania zysków, a przedsiębiorstwa motoryzacyjne finansują się za pośrednictwem tych banków komercyjnych zgodnie z mechanizmami rynkowymi.

(205)

Jak opisano w sekcji 3.5.1.1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja stwierdziła, że instytucje finansowe będące własnością państwa są organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz że w każdym przypadku uznaje się, że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań władz publicznych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) pkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W sekcji 3.5.1.9 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja stwierdziła, że władze publiczne powierzają i wyznaczają wykonywanie zadań również prywatnym instytucjom finansowym. Ponadto ustalenia przedmiotowego dochodzenia (oraz ustalenia poczynione przez Komisję w poprzednich dochodzeniach (33) dotyczących tych samych instytucji finansowych) nie potwierdzają twierdzenia, że banki działają zgodnie z mechanizmami rynkowymi i nie uwzględniają polityki i planów rządu przy podejmowaniu decyzji kredytowych. W związku z tym argument ten odrzucono.

(206)

Ze względu na brak dalszych uwag potwierdzono wnioski określone w motywach 409-467 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(207)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że Komisja oparła się na tych samych argumentach w celu wykazania, że rząd ChRL powierzył i wyznaczył instytucjom finansowym zadania, i odrzucił takie ustalenie. Komisja powołała się na orzecznictwo WTO, twierdząc, że analizy powierzenia/nakazywania i organu publicznego różnią się i że pojęcie delegowania (w przypadku powierzenia) lub polecenia (w przypadku nakazywania) musi mieć formę aktu potwierdzającego (34). Zauważyła również, że powierzenie i nakazywanie (i) nie mogą być produktem ubocznym regulacji rządowych; (ii) wiążą się z bardziej aktywną rolą niż zwykłe działania zachęcające; oraz (iii) należy wykazać na podstawie dowodów świadczących o tym, że rząd „przekazuje odpowiedzialność” w przypadku powierzenia lub „wykonuje swoje uprawnienia nad podmiotem prywatnym w celu wniesienia wkładu finansowego” w kontekście nakazywania (35). W tym względzie rząd ChRL twierdził, że Komisja nie zidentyfikowała żadnych „funkcji, które normalnie należą do kompetencji rządu”, których wykonywanie powierzono/nakazano instytucjom finansowym. Ponadto, Rząd ChRL zwrócił uwagę na ocenę, czy (i w jaki sposób) rząd ChRL „[przekazał] odpowiedzialność podmiotowi prywatnemu - lub sprawował władzę nad podmiotem prywatnym - w celu realizacji wkładu finansowego” oraz na brak „możliwego do wykazania związku” między rządem ChRL a zachowaniem podmiotów prywatnych. Rząd ChRL stwierdził również, że Komisja nie przeprowadziła oceny powierzenia/nakazywania instytucjom finansowym w odniesieniu do poszczególnych podmiotów.

(208)

W tym względzie Komisja uznała, że argumenty pozwalające stwierdzić, że banki będące własnością państwa są organami publicznymi, również uzasadniają istnienie powierzenia i nakazywania na poziomie prywatnej instytucji finansowej. W szczególności, jak wyjaśniono w motywach 471-473 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja ustaliła istnienie ram normatywnych, które miały zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych w ChRL, niezależnie od tego, czy są własnością prywatną, czy państwową, i skutkowały podobnymi warunkami. Takie ustalenia są również zgodne z ustaleniami poczynionymi w poprzednich dochodzeniach.

(209)

Jeżeli chodzi o ocenę poszczególnych podmiotów, Komisja przypomniała, że nie otrzymała żadnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od prywatnych instytucji finansowych, w związku z czym musiała opierać się na dostępnych faktach.

(210)

Rząd ChRL stwierdził również, że fakt, iż podobne warunki miały zastosowanie do umów kredytowych z prywatnymi instytucjami finansowymi, jak w przypadku instytucji finansowych będących własnością państwa, świadczy o tym, że rynek jest konkurencyjny i że wszystkie banki są traktowane w ten sam sposób.

(211)

Komisja przypomniała, że wobec braku współpracy ze strony pozostałych banków, zarówno prywatnych, jak i państwowych, Komisja musiała opierać się na dostępnych faktach. Fakt, że stopy procentowe nakładały się na siebie, świadczy o tym, że banki prywatne udzielały również kredytów poniżej warunków rynkowych, a nie odwrotnie.

(212)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył swoje twierdzenie, że wniosek Komisji dotyczący podobnych warunków pożyczki, jak przedstawiono w motywie 472 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, był błędny, ponieważ fakty wykazały w rzeczywistości, że chiński rynek finansowy był w pełni konkurencyjny.

(213)

Komisja potwierdziła swoją ocenę i uznała, że istnienie podobnych warunków faktycznie świadczy o tym, że SOCB i prywatne instytucje finansowe działają w tych samych ramach normatywnych i nakazuje się im lub powierza zapewnienie finansowania preferencyjnego branży BEV, która należy do sektora wspieranego. W każdym razie, wobec braku współpracy ze strony instytucji finansowych, z wyjątkiem banku EXIM, który współpracował jedynie częściowo, Komisja musiała oprzeć się na dostępnych faktach, które potwierdzają ocenę Komisji, podczas gdy rząd ChRL nie przedstawił dowodów, które wskazywałyby na coś przeciwnego i które mogłyby zostać zweryfikowane w ramach niniejszego dochodzenia. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(214)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL argumentował, że Komisja nie spełniła normy prawnej dotyczącej powierzenia/nakazania i nie wykazała, że rząd ChRL powierzył odpowiedzialność prywatnym instytucjom finansowym, lub wykonywał swoje uprawnienia wobec prywatnych instytucji finansowych, w zakresie zapewnienia finansowania producentom BEV. W szczególności rząd ChRL argumentował, że wniosek Komisji dotyczący istnienia ram normatywnych opiera się na wybranych informacjach, a nie na całości zgromadzonych dowodów. Argumentował on również, że oprócz oceny organu publicznego opartej na charakterze podmiotu i jego stosunkach z rządem Komisja powinna była również wykazać związek między zachowaniem podmiotu prywatnego a rządem (36).

(215)

Komisja odniosła się do motywu 203 tego rozporządzenia, w którym ustosunkowała się już do twierdzenia dotyczącego rzekomego „wybiórczego traktowania” w odniesieniu do ram normatywnych. Jeżeli chodzi o związek między postępowaniem podmiotu prywatnego a rządem, Komisja odniosła się do istnienia ram normatywnych mających zastosowanie do SOCB, o których to ramach mowa w motywie 445 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i które mają również zastosowanie do banków prywatnych (zob. motyw 208 niniejszego rozporządzenia). Dzięki istnieniu takich ram prywatnym instytucjom finansowym powierza się lub nakazuje przyjęcie danego zachowania; tj. zapewnienie finansowania preferencyjnego przemysłowi BEV. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(216)

Ze względu na brak dalszych uwag potwierdzono wnioski określone w motywach 467-473 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(217)

Po ujawnieniu tymczasowych i ostatecznych ustaleń rząd ChRL argumentował, że informacje wykorzystane przez Komisję do odrzucenia chińskich ratingów kredytowych były nieaktualne i nie obejmowały ostatnich zmian na chińskim rynku ratingów kredytowych. W 2021 r. Chiny wydały bowiem nowe przepisy regulujące rynek, w tym środki administracyjne dotyczące działalności ratingowej na rynku papierów wartościowych. Chiny aktywnie otworzyły również swój rynek ratingów kredytowych dla zagranicznych agencji i zapewniły traktowanie narodowe zgodnie z obowiązującymi zasadami i przepisami właściwych organów administracyjnych i zarządzających przedsiębiorstwami w branży ratingów kredytowych. W Chinach działają zarówno S&P Global Ratings Inc. jak i Fitch Ratings. W związku z tym Komisja nie mogła uznać chińskiego rynku ratingów kredytowych za zamknięty lub zniekształcony.

(218)

Komisja nie kwestionuje faktu, że na rynku chińskim działają niektóre agencje zagraniczne. Rząd ChRL nie uwzględnił jednak dowodów przedstawionych przez Komisję w motywach 474, 475 i 477 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, świadczących o tym, że takie zagraniczne agencje wystawiają jedynie niewielką część ratingów przeprowadzanych na chińskim rynku ratingów kredytowych, że stosują te same skale ratingowe co chińskie agencje oraz że stosują wyższy rating w przypadku przedsiębiorstw o strategicznym znaczeniu dla rządu ChRL i dorozumianych gwarancji państwowych.

(219)

Jeżeli chodzi o rzekomo nieaktualny charakter dowodów przedstawionych przez Komisję, zauważyła ona, że rząd ChRL wybrał najstarsze dowody przedłożone przez Komisję i zignorował kilka odniesień z lat 2021-2022 wykorzystanych w motywach 474, 478 i 479 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, a także odniesienie do dokumentu roboczego służb Komisji dotyczącego znacznych zakłóceń w gospodarce Chińskiej Republiki Ludowej, który został wydany w kwietniu 2024 r. Odniesienia te wyraźnie pokazują, że sytuacja na chińskim rynku ratingów kredytowych nie zmieniła się znacząco w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym argumenty te zostały odrzucone.

(220)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD stwierdziła, że analiza oceny ratingu kredytowego przeprowadzona przez Komisję nie dostarczyła dowodów na to, dlaczego rating grupy BYD obniżono do poziomu B. Ten zarzut powtórzono po ujawnieniu ostatecznych ustaleń.

(221)

Komisja zauważyła, że ze względu na brak oceny zdolności kredytowej przez chińskie instytucje finansowe udzielające pożyczek, o czym mowa w motywie 492 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, przeprowadziła ocenę ratingu kredytowego grupy BYD w motywach 495-498 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(222)

Podobnie jak w poprzednich sprawach Komisja obniżyła rating ChRL z AAA do BB, biorąc pod uwagę rzeczywistą sytuację każdej grupy. Taki rating oznacza jednak stosunkowo niski poziom zadłużenia. Jak wykazano w motywie 498 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, grupa BYD miała bardzo wysoki stosunek zadłużenia do kapitału własnego wynoszący 0,78 na podstawie skonsolidowanego sprawozdania finansowego grupy BYD i BYD Finance. Ponieważ poziomu zadłużenia wynoszącego prawie 80 % nie można uznać za niski, rating kredytowy został obniżony do poziomu B. Obliczenie wskaźnika, o którym mowa w motywach od 495 do 498 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, stanowiło część dokumentu dotyczącego ujawnienia ostatecznych ustaleń.

(223)

Rząd ChRL zakwestionował również obniżenie ratingu grupy BYD do B. Argument odrzucono, ponieważ rząd ChRL porównał rating konkretnej obligacji wyemitowanej przez grupę BYD i niektóre poszczególne przedsiębiorstwa. Informacje przekazane przez rząd ChRL nie są porównywalne. Konkretna obligacja wyemitowana przez spółkę nie oznacza, że rating tej obligacji dotyczy również grupy BYD jako takiej. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(224)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, grupa BYD zwróciła się z wnioskiem o przekazanie kryteriów lub metody klasyfikacji grupy BYD jako spółki z ratingiem B, argumentując, że muszą istnieć uznane na szczeblu międzynarodowym lub ogólnie przyjęte standardowe zasady określające różne ratingi stosowane przez Komisję. Argumentowała również, że metodyka stosowana przez Komisję powinna być częścią istotnych faktów, które nie zostały ujawnione.

(225)

Komisja zwróciła uwagę, że nie ma konkretnych uznanych na arenie międzynarodowej kryteriów ustalania poszczególnych ratingów. Każda agencja ratingowa ma swoją własną metodykę, która nie jest udostępniana publicznie. Agencje ratingowe przestrzegają jednak pewnych ogólnych zasad, jak podkreśliła S&P w swoim przewodniku na temat podstawowych zasad ratingu kredytowego: „Przy formułowaniu opinii na temat ryzyka kredytowego agencje ratingowe zazwyczaj korzystają z usług analityków lub modeli matematycznych lub też stosują kombinację tych dwóch metod. […] Niewielka liczba agencji ratingowych koncentruje się niemal wyłącznie na danych ilościowych, które uwzględniają w modelu matematycznym […]. W przypadku ratingu przedsiębiorstwa lub gminy agencje stosujące podejście analityczne zazwyczaj wyznaczają analityka, często w połączeniu z zespołem specjalistów, który przejmuje inicjatywę w ocenie wiarygodności kredytowej podmiotu. Zazwyczaj analitycy pozyskują informacje z opublikowanych sprawozdań, a także z wywiadów i dyskusji z kierownictwem danego emitenta. Wykorzystują te informacje i stosują swój analityczny osąd do oceny kondycji finansowej podmiotu, wyników operacyjnych, polityki i strategii zarządzania ryzykiem (37)”.

(226)

W tym samym dokumencie podkreślono również, że „w analizie kredytowej emitenta korporacyjnego zazwyczaj uwzględnia się wiele czynników finansowych i niefinansowych, w tym kluczowe wskaźniki skuteczności działania, wpływy gospodarcze, regulacyjne i geopolityczne, cechy zarządzania i ładu korporacyjnego oraz pozycję konkurencyjną (38)”.

(227)

Komisja wykorzystała te same zasady, które stosują agencje ratingowe, jak podkreślono w dwóch poprzednich motywach, w celu sformułowania opinii na temat spółek objętych próbą. Z jednej strony Komisja obliczyła i zinterpretowała szereg wskaźników finansowych dla każdej grupy przedsiębiorstw objętych próbą. Jak wspomniano w motywie 222 powyżej, wskaźniki te były częścią dokumentu zawierającego ostateczne ujawnienie. Z drugiej strony Komisja wykorzystała cały zestaw informacji przekazanych przez przedsiębiorstwa w trakcie dochodzenia, takich jak sprawozdania finansowe, prospekty emisyjne obligacji, szczegółowe informacje na temat transakcji finansowych i sytuacji rynkowej jako całości, aby przeprowadzić analityczną ocenę konkretnej kondycji finansowej przedsiębiorstwa, ale także ogólnych warunków gospodarczych, regulacyjnych i rynkowych, w których działa.

(228)

W tym względzie Komisja wzięła zatem pod uwagę kontekst, w którym przedsiębiorstwa prowadzą działalność, oprócz szczególnej sytuacji finansowej grupy BYD. Komisja zwróciła uwagę, że przedsiębiorstwa z sektora BEV działają w wysoce kapitałochłonnym i niestabilnym otoczeniu rynkowym charakteryzującym się szybkimi zmianami technologicznymi i innowacjami, zaciekłą konkurencją między chińskimi operatorami, w którym przedsiębiorstwa muszą stale inwestować i dostosowywać się do zmieniającej się sytuacji rynkowej. Krótko mówiąc, przypomina to otoczenie, w jakim powstają nowe produkty, co zazwyczaj wiąże się z wyższym ogólnym ryzykiem, a tym samym skutkuje niższymi ogólnymi ratingami kredytowymi dla przedsiębiorstw działających na tym rynku.

(229)

Ponadto Komisja zwraca uwagę, że według S&P rating B odpowiada sytuacji, w której przedsiębiorstwo jest „bardziej podatne na niekorzystne warunki biznesowe, finansowe i gospodarcze, ale obecnie jest w stanie wywiązać się ze zobowiązań finansowych (39)”. Biorąc pod uwagę konkretne wskaźniki finansowe obliczone dla grupy BYD, w połączeniu z ryzykiem związanym z otoczeniem rynkowym, w którym działa, Komisja podtrzymuje swoje stanowisko w sprawie ratingu kredytowego BYD. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(230)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely twierdziła, że została niesłusznie ukarana poprzez obniżenie ratingu kredytowego z AAA do B.

(231)

Komisja zauważyła, że ze względu na brak oceny zdolności kredytowej przez chińskie instytucje finansowe udzielające pożyczek, o czym mowa w motywie 518 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, przeprowadziła ocenę ratingu kredytowego grupy Geely w motywach 506-517 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(232)

Komisja przeanalizowała konkretne wskaźniki płynności krótkoterminowej, w tym średni wskaźnik kapitału obrotowego, wskaźnik płynności szybkiej i wskaźnik płynności gotówkowej. W ocenie wskazano, że grupa borykała się z problemami związanymi z płynnością krótkoterminową, co doprowadziło do tego, że jej profil dłużnika był obarczony wysokim ryzykiem. Ponadto Komisja przeanalizowała zobowiązania długoterminowe, wykorzystując wskaźniki takie jak wskaźnik ogólnego zadłużenia i stosunek kapitału obcego do kapitału własnego, stwierdzając, że grupa finansuje swoją działalność głównie poprzez zadłużenie.

(233)

Biorąc pod uwagę zidentyfikowane problemy z płynnością krótkoterminową oraz zależność grupy od finansowania dłużnego, Komisja stwierdziła, że przyznany grupie rating kredytowy AAA był nieuzasadniony i powinien wynosić raczej BB.

(234)

Ponadto w motywach 510-512 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja zidentyfikowała dodatkowe ryzyko związane z grupą Geely. Ryzyko to obejmowało emisję obligacji na potrzeby restrukturyzacji zadłużenia, udzielanie pożyczek konkretnie w celu zastąpienia istniejących pożyczek oraz uzgodnienie dotyczące zamiany długu na udziały w kapitale własnym.

(235)

Aby uwzględnić zwiększoną ekspozycję na ryzyko, na jakie narażone są banki, w szczególności ze względu na kwestie płynności oraz zarówno krótko-, jak i długoterminowe wyzwania finansowe, Komisja obniżyła rating ryzyka o jeden stopień i zdecydowała się na wykorzystanie obligacji korporacyjnych B (zamiast BB) jako podstawy do określenia rynkowego wskaźnika referencyjnego. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(236)

Rząd ChRL zakwestionował również obniżenie ratingu grupy Geely do poziomu B. Komisja zauważyła, że na poparcie tego argumentu rząd ChRL przedstawił jedynie odniesienie do strony internetowej z ratingiem kredytowym, na podstawie którego nie można było ustalić, czy odnosi się ono do poszczególnych przedsiębiorstw, czy do grupy jako całości. Z przedstawionych informacji nie wynikało również jasno, do jakiego okresu odnosił się rating. Ponadto rating podany na stronie internetowej Geely wynosił BBB- z negatywną perspektywą. Informacje te wskazują na zniekształcenie ratingu kredytowego w Chinach, gdzie grupa uzyskała rating AAA, który nie różni się zbytnio od standardu BB stosowanego przez Komisję. Ze względu na brak informacji i nieuzasadnione argumenty Komisja odrzuciła ten argument.

(237)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa Geely argumentowała, że Komisja nie uwzględniła faktu, że agencja S&P przyznała jednej ze spółek grupy, Genius Auto Finance Co. Ltd („GAF”) rating kredytowy AAA. Komisja zaznaczyła, że rating kredytowy, do którego odwołuje się grupa, został przyznany powiernikowi zabezpieczeń ABS, a mianowicie Shanghai International Trust Co. Ltd., ale nie GAF (usługodawcy kredytu hipotecznego ABS). Argument ten został zatem odrzucony.

(238)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC twierdziła, że została niesłusznie ukarana, po pierwsze, poprzez obniżenie ratingu z ratingu kredytowego AAA do ratingu kredytowego B, a po drugie poprzez zastosowanie spreadu do referencyjnej stopy procentowej kredytów Ludowego Banku Chin („LBCh”) (lub do podstawowej stopy procentowej kredytu krajowego międzybankowego centrum finansowania („NIFC”) w dniu przyznania pożyczki i przez okres trwania każdej pożyczki, a nie do stopy stosowanej przez grupę SAIC.

(239)

Wobec braku oceny zdolności kredytowej przez chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu, jak wspomniano w motywie 518 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja oceniła rating kredytowy grupy SAIC w motywach 519-527 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. W motywach tych Komisja w pierwszej kolejności oceniła niektóre wskaźniki dotyczące rentowności, średni wskaźnik kapitału obrotowego, wskaźnik płynności szybkiej, wskaźnik płynności gotówkowej, wskaźnik ogólnego zadłużenia, stosunek kapitału obcego do kapitału własnego i uznała, że wskaźniki te nie uzasadniają rzekomego ratingu AAA, o którym mowa w motywie 238 niniejszego rozporządzenia i motywie 524 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, lecz rating BB. Ponadto, jak zauważono w motywach 522 i 523, niektórzy producenci eksportujący BEV w ramach grupy SAIC musieli skorzystać z zamiany długu na udziały w kapitale własnym lub zastrzyku kapitału własnego, aby zapewnić trwałą kontynuację swojej działalności. Ponadto Komisja zauważyła również, że grupa zaciągnęła pożyczki w konkretnym celu zastąpienia istniejących pożyczek. Na tej podstawie Komisja zdecydowała się obniżyć rating grupy SAIC z BB do B, aby odzwierciedlić dodatkowe ryzyko związane z jej problemami finansowymi i utratą płynności.

(240)

Ponadto Komisja nie uznała, że grupa SAIC została niesłusznie ukarana. Aby ocenić poziom otrzymanej dotacji, Komisja porównała odsetki do zapłaty w okresie objętym dochodzeniem zgłoszone przez grupę SAIC z odsetkami, które powinna była zapłacić na niezakłóconym rynku, gdyby zastosowano niezniekształcony rating kredytowy.

(241)

Do tego celu wykorzystała LPR, tj. stopę referencyjną ustalaną przez główne chińskie banki podczas szacowania rzeczywistego oprocentowania kredytów wdrożonego dla klientów najwyższej jakości, biorąc pod uwagę koszt funduszy, podaż i popyt rynkowy, premie za ryzyko i inne czynniki (40). Biorąc pod uwagę, że grupa SAIC czerpała korzyści płynące z bardziej korzystnych stawek niż średnia stawka oferowana klientom o najwyższej jakości stosowana do tworzenia stawki LPR, Komisja uznała, że podstawę niezniekształconej wartości referencyjnej należy ustalić co najmniej na poziomie stawki LPR. W drugim etapie, w celu odzwierciedlenia zdolności kredytowej grupy SAIC, zastosowano spread oparty na różnicy między ratingiem kredytowym AA i B, jak wyjaśniono w motywie 504 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(242)

Rząd ChRL zakwestionował również obniżenie ratingu grupy SAIC do B. Komisja zauważyła, że na poparcie tego argumentu rząd ChRL przedstawił odniesienie do strony internetowej z ratingiem kredytowym wiodącego latynoamerykańskiego producenta wyrobów cukierniczych i ciastek. Komisja nie dostrzega związku między argentyńskimi wyrobami czekoladowymi a chińskim przemysłem BEV. Komisja odrzuciła zatem ten argument.

(243)

Na tej podstawie argument ten został odrzucony. Wobec braku jakichkolwiek innych argumentów w tym zakresie wnioski przedstawione w motywach 474-481 i 491-527 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostały potwierdzone.

(244)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC stwierdziła, że kwota korzyści wygenerowanych przez kredyty i pożyczki w walucie obcej nie powinna być przypisywana wyłącznie na podstawie obrotu z wywozu produktu objętego dochodzeniem, ale na podstawie łącznego obrotu z wywozu. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa SAIC przedstawiła dodatkowe argumenty, twierdząc, że Komisja dysponowała wystarczającymi zweryfikowanymi informacjami na temat obrotów wywozowych uzyskanych ze sprzedaży do Unii i poza nią. Zauważyła ponadto, że w umowach kredytowych nie określa się celu ani wykorzystania tych kredytów i pożyczek. Przeciwnie - umowy te wskazywały, że dotyczyły one wyłącznie kapitału obrotowego. Te kredyty i pożyczki w walutach obcych należy zatem traktować jako kredyty w CNY i przypisać do łącznego obrotu grupy.

(245)

Komisja zaakceptowała argument dotyczący przypisania kwoty korzyści wygenerowanych przez pożyczki w walucie obcej i odpowiednio skorygowała obliczenia. Wobec braku transakcji w walutach obcych odnoszących się do elementów innych niż sprzedaż wyrobów gotowych Komisja uznała, że kredyty i pożyczki w walutach obcych dotyczyły wyłącznie działalności w zakresie sprzedaży eksportowej.

(246)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC stwierdziła, że z obliczenia subsydium należało usunąć szereg kredytów i pożyczek między przedsiębiorstwami w CNY. W związku z tym grupa SAIC zaproponowała zmodyfikowaną metodę obliczania kwoty subsydium.

(247)

Argument ten został częściowo przyjęty w zakresie, w jakim Komisja dysponowała dowodami potwierdzającymi. Dowody potwierdzające dotyczące zobowiązań długoterminowych należnych w ciągu jednego roku od jednego przedsiębiorstwa należącego do grupy SAIC, które to dowody grupa SAIC przedstawiła w swoich uwagach, doprowadziły również do określenia preferencyjnego finansowania w formie obligacji, które wcześniej nie było znane Komisji. Metoda obliczania kwoty subsydium została następnie odpowiednio zmieniona.

(248)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC stwierdziła, że jedna pożyczka międzybankowa zaciągnięta przez jedno przedsiębiorstwo należące do grupy SAIC różniła się zasadniczo od innych kredytów i pożyczek i w związku z tym nie powinna być traktowana jako taka. Gdyby jednak Komisja nadal traktowała tę pożyczkę międzybankową jako analogiczną do pożyczki, obowiązującą referencyjną stopą procentową powinna być stopa dla kredytów i pożyczek krótkoterminowych na okres trzech miesięcy od grudnia 2022 r. (tj. 3,65 %), ponieważ okres kredytów i pożyczek międzybankowych dla przedsiębiorstw zajmujących się finansowaniem samochodów został prawnie ograniczony do trzech miesięcy.

(249)

Komisja odrzuciła argument grupy SAIC i uważa, że dostęp przedsiębiorstwa do kredytów i pożyczek międzybankowych w ramach grupy SAIC po wyjątkowo niskim oprocentowaniu stanowi finansowanie preferencyjne. Komisja uznała zatem, że ta pożyczka międzybankowa jest analogiczna do pożyczki. Wobec braku jakichkolwiek informacji przekazanych przez grupę SAIC dotyczących wspomnianej pożyczki międzybankowej lub potencjalnego istnienia innych podobnych kredytów i pożyczek Komisja nadal opiera się na dostępnych faktach, aby ocenić korzyść związaną z tymi kredytami i pożyczkami międzybankowymi.

(250)

Ze względu na brak dalszych uwag na temat rodzajów kredytów i pożyczek potwierdzono wnioski określone w motywach 482-485 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(251)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL twierdził, że Komisja nie przeprowadziła odpowiedniej analizy szczególności w odniesieniu do różnych domniemanych preferencyjnych programów finansowania, wskazując na istnienie „jednoznacznego” i „wyraźnego” ograniczenia dostępu do domniemanego przedmiotowego subsydium, ograniczenia, które „wyraźnie odzwierciedla wszystkie zamiary”; nie pozostawiając żadnych domniemań ani sugestii” (41).

(252)

Rząd ChRL dodał również, że Komisja konsekwentnie nie precyzowała, w której części przedmiotowych dokumentów nakazuje się wyraźne przyznanie preferencyjnego finansowania producentom BEV.

(253)

Rząd ChRL stwierdził również, że Komisja nie wykazała istnienia żadnego wyraźnego ograniczenia domniemanych preferencyjnych kredytów i pożyczek do określonych przedsiębiorstw lub sektorów, ponieważ preferencyjne kredyty i pożyczki nie były skierowane do wystarczająco ograniczonej grupy w tym sensie, że domniemane subsydia nie ograniczały się wyłącznie do branży BEV, ale do tak zwanych „promowanych” branż.

(254)

Jak określono w motywie 486 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w kilku dokumentach prawnych, które dotyczą w szczególności przedsiębiorstw w sektorze BEV, wyznaczono instytucje finansowe do udzielania kredytów preferencyjnych dla przemysłu BEV. Zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia podstawowego nie jest konieczne, aby subsydium ograniczało się wyłącznie do przemysłu BEV, aby uznać je za szczególne, lecz wystarczy, aby dostęp do subsydium był wyraźnie ograniczony do niektórych przedsiębiorstw. Uznaje się, że grupa promowanych sektorów ma wyraźnie ograniczony charakter. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(255)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył, że Komisja nie uzasadniła swoich ustaleń dotyczących szczególności na podstawie dowodów potwierdzających i oparła się na dokumentach, które „rzekomo” wykazują, że instytucje finansowe „zapewniają preferencyjne finansowanie jedynie ograniczonej liczbie przedsiębiorstw lub branż, które przestrzegają odpowiednich polityk rządu ChRL”. W szczególności rząd ChRL argumentował, że promowane gałęzie przemysłu jako całość nie stanowią wystarczająco odrębnego segmentu gospodarki, aby stanowić „niektóre gałęzie przemysłu” w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) podstawowego rozporządzenia antysubsydyjnego i art. 2 ust. 1 lit. a) Porozumienia SCM. W szczególności rząd ChRL twierdził, że zakres tak zwanych „promowanych” gałęzi przemysłu skutkuje tym, że domniemane subsydia są powszechnie dostępne w całej chińskiej gospodarce, w związku z czym nie można logicznie uznać ich za wyraźnie szczególne. Rząd ChRL argumentował również, że Komisja nie wykazała, iż taka szczególność była „jednoznaczna” i „jasna” (42) oraz że dokumenty, na których oparła się Komisja (zob. motyw 254 niniejszego rozporządzenia), były albo nieistotne dla przemysłu BEV, albo niewiążące.

(256)

Komisja uznała, że zestaw dokumentów, o których mowa w motywie 486 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, takich jak art. 15 zasad ogólnych dotyczących pożyczek (wdrożonych przez Ludowy Bank Chin) i art. 34 ustawy bankowej, stanowi dowód potwierdzający w jednoznaczny i jasny sposób, że udzielanie finansowania preferencyjnego było szczególne dla przemysłu BEV. Ponadto, jak już wyjaśniono w motywach 253 i 254 niniejszego rozporządzenia, Komisja uznała, że przywołane dokumenty wyraźnie ograniczają ten program do niektórych przedsiębiorstw i nie jest on powszechnie dostępny w całej chińskiej gospodarce. W rzeczywistości Komisja zauważyła, że przemysł BEV jest przemysłem promowanym i że taki status nie jest ogólnie dostępny w tym sensie, że ogranicza się do niewielkiej liczby sektorów wymienionych w wyznaczonym katalogu, jak wyjaśniono w motywie 711 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto przemysł BEV jest również sektorem, dla którego opracowano specjalne krajowe lub regionalne plany wieloletnie, co wyraźnie wskazuje, że nie jest to jakakolwiek branża, lecz branża, która jest uprawniona do preferencyjnego traktowania w rozumieniu rządu ChRL i że taki status będzie powiązany z pewnymi preferencyjnymi politykami opracowanymi w różnych dokumentach strategicznych wspomnianych w sekcji 3.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(257)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL odniósł się również do faktu, że Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie kwestionariuszy odpowiednim instytucjom finansowym i stwierdził, że gromadzeniem informacji powinien zajmować się organ prowadzący dochodzenie, a ciężar ten nie powinien być przenoszony na strony pozwane. Ponadto rząd ChRL argumentował, że nie można zakładać, iż przedsiębiorstwo odniosło korzyść „wyłącznie na podstawie negatywnego domniemania w obliczu braku informacji pozwalających na stwierdzenie czegoś przeciwnego, jeżeli nie istnieją inne dowody pozwalające na potwierdzenie faktycznego istnienia takiej korzyści”.

(258)

Jak wyjaśniono w motywie 129 niniejszego rozporządzenia, Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie szczegółowych kwestionariuszy przygotowanych przez Komisję wszystkim odpowiednim instytucjom finansowym dla ułatwienia procedur administracyjnych i zapewnienia dobrej administracji w celu skuteczniejszego uzyskiwania informacji. Taki wniosek w żadnym wypadku nie może być równoznaczny z przeniesieniem odpowiedzialności za gromadzenie informacji. Ponieważ rząd ChRL nie współpracował, nie umożliwił Komisji przeprowadzenia oceny dodatkowych dokumentów, które rzekomo wykazałyby brak szczególności, quod non, w związku z czym na poparcie swoich wniosków Komisja musiała oprzeć się na informacjach znajdujących się w aktach sprawy. Takie rozumowanie prawne nie jest równoznaczne z negatywnym domniemaniem, ponieważ Komisja oparła się na elementach dokumentacji w świetle odmowy współpracy ze strony rządu ChRL, co kontrastuje z jego zachowaniem w poprzednich dochodzeniach, w których instytucje finansowe współpracowały i pozwoliły Komisji kontynuować prace dochodzeniowe, gromadzić i weryfikować informacje, które uznała za niezbędne w odniesieniu do branży BEV, a w szczególności producentów objętych próbą. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(259)

Rząd ChRL argumentował również, że Komisja powinna była ocenić szczególność każdego domniemanego programu lub instrumentu, który stanowił podstawę środków wyrównawczych, oraz że Komisja nie może ustalić, czy różne formy finansowania są szczególne, ponieważ zainteresowane strony nie przedstawiły dowodów świadczących o tym, że jest inaczej. Ponadto rząd ChRL argumentował, że zainteresowane strony wykazały, iż instrumenty te są dostępne dla wszystkich podmiotów we wszystkich sektorach chińskiej gospodarki.

(260)

Jak wykazano w różnych sekcjach rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja oceniła szczególność każdego programu, w odniesieniu do którego wprowadziła środki wyrównawcze, na podstawie dowodów potwierdzających, którym nie zaprzeczały żadne uzasadnione argumenty przedstawione przez którąkolwiek ze stron. Twierdzenie, że zainteresowane strony wykazały, iż instrumenty te były dostępne dla wszystkich podmiotów we wszystkich sektorach chińskiej gospodarki, uznano za niejasne i nieuzasadnione. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone. Wobec braku innych uwag dotyczących szczególności potwierdzono wnioski przedstawione w motywie 486 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(261)

Po ujawnieniu tymczasowych i ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził, że Komisja skorzystała z poziomu odniesienia poza granicami kraju, nie przedstawiając wystarczających dowodów na to, że rynek w Chinach jest zniekształcony oraz że zakłócenia te sprawiają, że stawki krajowe nie nadają się do wykorzystania jako punkt odniesienia, zgodnie z mającym zastosowanie orzecznictwem WTO (43).

(262)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem i argumentowała, że twierdzenie rządu ChRL było niejasne, ponieważ odnosiło się do poziomów referencyjnych stosowanych do finansowania preferencyjnego w ujęciu ogólnym, ale również w szczególności do linii kredytowych (motyw 117 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). Ponadto Komisja ponownie podkreśliła, rząd ChRL ignoruje, jak się zdaje, fakt, że poziom referencyjny stosowany do kredytów w CNY, zastrzyków kapitału własnego, obligacji i akceptów bankowych opierał się na chińskim poziomie referencyjnym, tj. LPR. Jedyną częścią poziomu odniesienia poza granicami kraju była premia z tytułu ryzyka kredytowego dodana do LPR. W tym kontekście w sekcji 3.5.1.10 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja przedstawiła obszerne dowody wskazujące, że ratingi kredytowe, a tym samym premie z tytułu ryzyka kredytowego, były zniekształcone w ChRL, co sprawiło, że nie można ich wykorzystać do ustalenia poziomu referencyjnego.

(263)

Jeżeli chodzi o analizę istnienia zakłóceń w ChRL, Komisja odniosła się także do motywu 471 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, potwierdzając istnienie ram normatywnych, oraz do motywu 473 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w którym stwierdzono, że wszystkim instytucjom finansowym (w tym prywatnym instytucjom finansowym) działającym w Chinach pod nadzorem NFRA państwo powierzyło lub nakazało realizację polityki rządowej i udzielanie pożyczek na preferencyjnych warunkach przemysłowi BEV. W każdym razie w przypadku braku pełnej współpracy ze strony współpracujących instytucji finansowych nie można było ustalić żadnego innego poziomu referencyjnego. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(264)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie odpowiedziała na jego uwagi dotyczące wyboru względnego spreadu zamiast bezwzględnego spreadu w celu ustalenia różnicy między obligacjami korporacyjnymi ocenionymi na AA a obligacjami korporacyjnymi ocenionymi na B. Zgodnie z uwagami przedstawionymi po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL argumentował, że zastosowanie względnego spreadu nie ma sensu z ekonomicznego punktu widzenia oraz że Komisja nie wyjaśniła, w jaki sposób dodanie względnego spreadu odpowiada „porównywalnej pożyczce komercyjnej, którą przedsiębiorstwo mogłoby faktycznie uzyskać na rynku” w rozumieniu art. 14 lit. b) Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych; oraz dlaczego Komisja uznała, że nie ma potrzeby dostosowywania poziomu referencyjnego w związku z dodaniem (względnego) spreadu.

(265)

Komisja zauważyła przede wszystkim, że rząd ChRL przedstawił jedynie pewne ogólne stwierdzenia dotyczące stosowania względnego spreadu przy ujawnianiu tymczasowych ustaleń. Rząd ChRL nie przedstawił uzasadnienia dla uznania względnego spreadu za nielogiczny z ekonomicznego punktu widzenia, powodów uznania bezwzględnego spreadu za bardziej odpowiedni ani dostosowań poziomu referencyjnego, które jego zdaniem były konieczne. Rząd ChRL nie przedstawił również żadnych dowodów na poparcie swoich oświadczeń ani na obalenie stanowiska Komisji.

(266)

Jeżeli chodzi o wykorzystanie względnego spreadu jako takiego, Komisja wyraźnie podkreśliła w motywie 490 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że stosowała tę samą metodykę obliczeń finansowania preferencyjnego za pomocą pożyczek ustaloną w dochodzeniu antysubsydyjnym dotyczącym folii aluminiowej do dalszego przetwarzania pochodzącej z ChRL, a także w dochodzeniu antysubsydyjnym dotyczącym płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco pochodzących z ChRL, dochodzeniach antysubsydyjnych dotyczących opon pochodzących z ChRL, niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z ChRL oraz przewodów światłowodowych pochodzących z ChRL, oraz przedstawiła odpowiednie odniesienia do tych rozporządzeń, w których szczegółowo wyjaśniła uzasadnienie stosowania odpowiedniego spreadu. Zastosowanie tej metody obliczania w odniesieniu do każdej indywidualnej grupy przedsiębiorstw objętych próbą zostało bardziej szczegółowo wyjaśnione w specjalnym ujawnieniu dla poszczególnych przedsiębiorstw. Rząd ChRL nie przedstawił żadnych nowych argumentów, które uzasadniałyby zmianę długotrwałej praktyki Komisji w zakresie stosowania względnego spreadu.

(267)

Dla pełności wywodu Komisja przypomina jednak rządowi ChRL, że zasadniczo celem względnego spreadu było skonstruowanie premii z tytułu ryzyka kredytowego dla każdego przedsiębiorstwa, która miałaby być stosowana do stopy wolnej od ryzyka w celu uzyskania referencyjnej stopy procentowej. W tym kontekście Komisja przywołuje następujące uwagi poczynione w motywie 256 rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych dotyczące dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego opon pochodzących z ChRL w odniesieniu do ekonomicznego uzasadnienia zastosowania względnego spreadu oraz faktu, że jest on zbliżony do pożyczki komercyjnej:

(268)

Rząd ChRL nie przedstawił żadnych elementów, które uzasadniałyby przegląd tych uwag, ani też Komisja nie znalazła żadnych nowych elementów w tym dochodzeniu, które doprowadziłyby do zmiany jej poprzedniej oceny.

(269)

Ponadto twierdzenie rządu ChRL, że nie dokonano żadnych dostosowań względnego spreadu, jest błędne. Jako punkt wyjścia do obliczeń wykorzystuje się bowiem chińską stopę LPR. Używanie względnego spreadu umożliwia też odzwierciedlenie zmiany w warunkach rynkowych danego państwa, które nie są uwzględniane w przypadku kierowania się bezwzględnym spreadem, jak wyjaśniono w motywie 267 powyżej. Ponadto w motywach 504, 516 i 526 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych wyraźnie podkreślono, że względny spread został określony indywidualnie dla każdej pożyczki udzielonej grupie przedsiębiorstw, w zależności od daty udzielenia pożyczki i czasu trwania przedmiotowej pożyczki. Przy stosowaniu względnego spreadu uwzględniono zatem również specyfikę każdej indywidualnej pożyczki. Wobec tego argumenty rządu ChRL zostały odrzucone.

(270)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL argumentował, że Komisja pomyliła swój obowiązek ustalenia istnienia wkładu finansowego rządu z istnieniem korzyści wynikającej z takiego wkładu finansowego ze względu na to, że istnieje różnica między kwotą płaconą przez beneficjenta a kwotą, która byłaby należna z tytułu porównywalnej pożyczki komercyjnej, jaką przedsiębiorstwo mogłoby uzyskać na rynku.

(271)

Komisja uznała, że podczas oceny tego programu ustaliła istnienie wkładu finansowego i korzyści. W szczególności w motywie 487 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych określono podstawę, na jakiej producenci BEV otrzymali korzyść opartą na różnicy między kwotą odsetek zapłaconych przez przedsiębiorstwo od pożyczki preferencyjnej a kwotą, którą przedsiębiorstwo zapłaciłoby za porównywalną pożyczkę komercyjną, jaką mogłoby uzyskać na rynku. Jeżeli chodzi o wkład finansowy, Komisja uznała, że zapewnianie preferencyjnego finansowania za pomocą pożyczek lub innych instrumentów finansowych polegało na wkładzie finansowym na rzecz rządu ChRL, ponieważ instytucje finansowe działające w charakterze organów publicznych lub którym rząd ChRL powierzył/wyznaczył takie obowiązki naliczały wyższe odsetki przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w sektorze innym niż sektor BEV lub w innym promowanym sektorze korzystającym z podobnego preferencyjnego traktowania. W związku z tym argument ten odrzucono.

(272)

Grupa Geely stwierdziła, że Komisja nie powinna wykorzystywać danych dotyczących obligacji korporacyjnych do ustalenia poziomu referencyjnego dla kredytów i pożyczek, biorąc pod uwagę znaczne różnice związane z powiązanym ryzykiem, zbywalnością, okresami i warunkami spłaty (w tym opcjami wcześniejszej spłaty) oraz restrukturyzacją zadłużenia. Argumentowała, że różnice te prowadzą do różnic w stopach procentowych.

(273)

Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem grupy Geely ze względu na to, że nie wykorzystała obligacji korporacyjnych do ustalenia poziomu referencyjnego dla kredytów i pożyczek. Przeciwnie, jak wyjaśniono w motywie 526 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja oparła się na koszyku obligacji korporacyjnych AA i B w celu ustalenia spreadu, który należy dodać do referencyjnej stopy oprocentowania pożyczek LBCh lub, po 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy oprocentowania pożyczek ogłoszonej przez NIFC, w celu ustalenia niezakłóconej rynkowej stopy procentowej. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(274)

Grupa Geely twierdziła, że w obliczeniach kredytów i pożyczek niektórych przedsiębiorstw należących do grupy wystąpiły konkretne błędy. Komisja uznała ten argument i odpowiednio skorygowała obliczenia.

(275)

Wobec braku dalszych uwag na temat obliczania kwoty subsydium potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 487-490 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(276)

Wnioski przedstawione w motywach 528-529 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostały potwierdzone, a stopy subsydiowania ostatecznie ustalone w odniesieniu do preferencyjnego finansowania w formie pożyczek w okresie objętym dochodzeniem dla objętych próbą grup przedsiębiorstw wyniosły:

Finansowanie preferencyjne: kredyty i pożyczki

(277)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD zakwestionowała ocenę Komisji dotyczącą linii kredytowych, argumentując, że zarówno banki chińskie, jak i międzynarodowe, które zapewniły linie kredytowe przedsiębiorstwom należącym do grupy BYD (zarówno z siedzibą w Chinach, jak i poza Chinami), nie pobierały opłat za otwarcie.

(278)

Dowody przedstawione przez grupę BYD, na które składały się umowy o otwarcie linii kredytowej z zagranicznymi instytucjami dla przedsiębiorstw grupy BYD zlokalizowanych poza Chinami, wykazały jednak, że albo prowizje, opłaty za udzielenie finansowania i opłaty za zmiany w umowie finansowania były częścią umów, albo że bank nie pobierał żadnych opłat za zaangażowanie środków, ponieważ nie zobowiązał się do udzielenia przedsiębiorstwu finansowania. W związku z tym dodatkowe dowody przedstawione przez grupę BYD wykazały, że opłata za zaangażowanie środków była zwykle płacona za zobowiązanie niektórych banków do odłożenia pieniędzy dla swoich klientów. W związku z tym argument ten odrzucono.

(279)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa BYD zakwestionowała analizę przeprowadzoną przez Komisję, powtarzając, że nie pobierano żadnych opłat za obsługę/otwarcie linii kredytowych oraz że zamiast tego Komisja skoncentrowała się na kwestiach związanych z kolejnymi operacjami bankowymi, takimi jak kredyty.

(280)

Komisja przypomniała, że po pierwsze, jak wyjaśniono w motywie 530 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, celem linii kredytowej jest ustanowienie limitu zaciągania pożyczek, który przedsiębiorstwo może w dowolnym momencie wykorzystać do finansowania swoich bieżących operacji, za pośrednictwem pożyczek krótkoterminowych, akceptów bankowych itp., dzięki czemu finansowanie kapitału obrotowego staje się elastyczne i w razie potrzeby jest natychmiast dostępne. W związku z tym pożyczki są rzeczywiście jedną z operacji bankowych związanych z liniami kredytowymi. Po drugie, Komisja nie zgodziła się ze stwierdzeniem, że za linie kredytowe nie pobierano żadnych opłat, ponieważ w jednym z trzech przedłożonych dokumentów wyraźnie wspomina się prowizję do zapłaty, w drugim odniesiono się do innej umowy o kredyt, co oznacza, że przedsiębiorstwo nie przedłożyło pełnej dokumentacji, a trzeci dotyczył wolnej linii kredytowej. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższe argumenty.

(281)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely twierdziła również, że istnienie linii kredytowej nie było wymagane przy zawieraniu indywidualnych umów kredytów i pożyczek. Wobec braku dowodów potwierdzających w tym zakresie argument ten został odrzucony. Wobec braku dalszych uwag dotyczących ogólnej oceny linii kredytowych potwierdzono wnioski przedstawione w motywie 530 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(282)

Wobec braku uwag dotyczących ustaleń dochodzenia potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 531-533 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(283)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD stwierdziła, że linie kredytowe nie są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ wszystkie przedsiębiorstwa w Chinach, niezależnie od rodzaju ich branży, w równym stopniu kwalifikują się do uzyskania linii kredytowych, a decyzja nr 40 nie zawiera żadnego wyrażenia ograniczającego dostęp do linii kredytowych.

(284)

Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem grupy BYD, że linie kredytowe nie są szczególne. W tym względzie Komisja zauważyła, że grupa BYD nie wykazała, iż przedsiębiorstwa w ChRL mogą w równym stopniu korzystać z warunków preferencyjnych obserwowanych w odniesieniu do przemysłu BEV. Ponadto, ponieważ linie kredytowe są nierozerwalnie związane z innymi rodzajami kredytów preferencyjnych, takimi jak kredyty i pożyczki, i stanowią część wsparcia kredytowego udzielanego w szczególności promowanym sektorom, analiza szczególności przeprowadzona w sekcji 3.5.2.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w odniesieniu do kredytów i pożyczek ma również zastosowanie do linii kredytowych. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(285)

Ze względu na brak dalszych uwag dotyczących szczególności, potwierdzono wnioski określone w motywach 534-535 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(286)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC twierdziła, że należało zastosować alternatywny poziom referencyjny w odniesieniu do opłat mających zastosowanie do linii kredytowych grupy SAIC, ponieważ opłaty wymienione w motywie 537 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych były nieodpowiednie. Zdaniem SAIC zastosowanie stawek brytyjskiego Metrobanku nie było odpowiednie, ponieważ były to stawki stosowane do linii kredytowych poniżej 60 000 GBP, podczas gdy linie kredytowe podmiotów z grupy SAIC wynosiły nawet kilka miliardów euro, a zatem nie były porównywalne z pożyczkami uzyskanymi przez grupę SAIC. Grupa Geely twierdziła również, że zastosowany poziom referencyjny nie był odpowiedni. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa BYD stwierdziła, że Komisja w niewłaściwy sposób oparła się na liniach kredytowych w GBP przyznanych przez mały bank, aby stwierdzić, że brak opłat pobieranych za otwarcie linii kredytowych przez banki w Chinach stanowi subsydium.

(287)

Rząd ChRL twierdził z kolei, że pozapaństwowy poziom referencyjny stosowany przez Komisję był nieracjonalnie wysoki (1,25 % do 1,75 %) w porównaniu z innymi publicznie dostępnymi informacjami (0,25 % do 1 %) (45). Po ujawnieniu tymczasowych i ostatecznych ustaleń rząd ChRL uznał, że wybrana wielkość banku i linii kredytowej (do 60 000 GBP) była problematyczna. Twierdził również, że przedsiębiorstwa nie prowadziły działalności w GBP. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził również, że zgodnie z art. 14 lit. b) Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych organ prowadzący dochodzenie ma obowiązek dostosować poziom referencyjny w taki sposób, aby był on zbliżony do porównywalnej pożyczki komercyjnej udzielonej przez rząd (46). Rząd ChRL odniósł się również do publicznie dostępnych informacji (47), które rzekomo wskazują na niższe obowiązujące stopy procentowe, a także do próby banków, które rzekomo pobierają opłaty za zobowiązania lub umowy w wysokości zazwyczaj 0,25-1 %. Ponadto rząd ChRL twierdził, że stawki referencyjne zastosowane w tym dochodzeniu były bezzasadnie wyższe niż w poprzednich dochodzeniach oraz że Komisja nie wyjaśniła, co było tego przyczyną.

(288)

Komisja nie zgodziła się z powyższymi argumentami. W podstawowych informacjach dotyczących wskaźnika referencyjnego wykorzystanego w niniejszym dochodzeniu nie uwzględniono różnych opłat w zależności od wartości linii kredytowej. Jeśli chodzi o stawki wymienione przez rząd ChRL, nie zostały one poparte pierwotnymi informacjami pochodzącymi od konkretnych banków lub wskazującymi na określone warunki. Co więcej, poziom referencyjny zastosowany w tym dochodzeniu był zgodny z poziomami referencyjnymi zastosowanymi w poprzednich dochodzeniach, w przypadku których nie ustalono nadrzędnej kwoty granicznej i które pochodziły od dużego międzynarodowego banku (48). W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone. Komisja uznała również, że zastosowany przez nią poziom referencyjny w wystarczającym stopniu odzwierciedla warunki finansowe, na podstawie których linia kredytowa zostałaby przyznana w normalnych warunkach rynkowych w kraju, w którym przedsiębiorstwa prowadziły działalność. W każdym razie rząd ChRL nie przedstawił dodatkowych informacji dotyczących dostosowań, które byłyby potrzebne, ani konkretnych powodów dokonania takiego dostosowania.

(289)

Jeżeli chodzi o publicznie dostępne informacje, Komisja uznała, że rząd ChRL nie wskazał wyraźnie konkretnych elementów na stronie internetowej, do której się odnosi. Tak czy inaczej, informacje zawarte na stronie internetowej przedstawione na poparcie tego argumentu nie zostały uznane za rozstrzygające, ponieważ odnosiły się do opłat administracyjnych/opłat za zaangażowanie środków w wysokości do 4-5 % lub odnosiły się do opłaty za zaangażowanie środków obowiązującej w tak zwanym „okresie karencji” bez podania dalszych informacji na temat tego, czemu taki okres karencji miałby odpowiadać.

(290)

Komisja nie uznała, że zastosowany poziom referencyjny był bezzasadnie wyższy. W rzeczywistości był on bardzo zbliżony do poziomu stosowanego w poprzednich dochodzeniach i opierał się na publicznie dostępnych informacjach. Fakt, że producenci BEV nie prowadzą działalności w GBP, nie został uznany za istotny dla adekwatności wybranego poziomu referencyjnego, w przypadku gdy istotne są warunki rynkowe oferowane w celu zaciągania pożyczek (niezależnie od waluty). Tak czy inaczej, biorąc pod uwagę stopę procentową LIBOR mającą zastosowanie w OD, która była niższa niż porównywalna stopa mająca zastosowanie w ChRL, taki poziom referencyjny uznano za zachowawczy. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(291)

Rząd ChRL dodał, że Komisja nie uzasadniła, w jaki sposób wybrany poziom referencyjny jest zbliżony do linii kredytowej dostępnej dla wiodących chińskich przedsiębiorstw motoryzacyjnych oraz że jest on oderwany od aktualnych warunków rynkowych w ChRL. Rząd ChRL argumentował również, że duże przedsiębiorstwa, takie jak producenci BEV, mogą zazwyczaj wynegocjować korzystniejsze opłaty. Wobec braku dowodów potwierdzających argument ten został odrzucony.

(292)

Rząd ChRL argumentował również, że powszechną praktyką w Chinach jest to, że banki nie pobierają opłat za linie kredytowe, dopóki nie zostanie zaciągnięty kredyt i nie zostaną udzielone pożyczki w ramach tych linii. W tym względzie odniósł się do art. 1 ust. 1 okólnika Chińskiej Komisji Regulacyjnej ds. Banków i Ubezpieczeń, Ministerstwa Przemysłu i Technologii Informacyjnych, Krajowej Komisji Rozwoju i Reform, Ministerstwa Finansów, Ludowego Banku Chin oraz Państwowego Urzędu Regulacji Rynku dotyczącego dalszego regulowania opłat kredytowych i finansowych w celu zmniejszenia ogólnych kosztów finansowych dla przedsiębiorstw, zgodnie z którym „[nie pobiera się] opłat za zarządzanie funduszami] [w odniesieniu do wpływów kredytowych przeniesionych, ale jeszcze nie wykorzystanych przez przedsiębiorstwo]”. Rząd ChRL odniósł się również do odpowiedzi Zhihu, w których stwierdzono, że „nie pobiera się żadnych opłat za linie kredytowe”.

(293)

Komisja nie zgodziła się z takim ustaleniem i odniosła się do strony internetowej Banku Chin, wskazując na pobieranie opłat za istnienie linii kredytowych (49) w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja odrzuciła również argument rządu ChRL wskazujący na zakaz pobierania opłat za zarządzanie funduszami. W każdym razie rząd ChRL nie przedstawił dowodów na to, że „opłaty za zarządzanie funduszami” odpowiadają opłatom za ustalenie lub przedłużenie. Ostatecznie twierdzenie dotyczące Zhihu było nieuzasadnione i pozbawione podstaw prawnych. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(294)

Wobec braku innych uwag potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 536-538 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(295)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL i grupa Geely wskazały, że akcepty bankowe nie są formą preferencyjnego finansowania, którą należy objąć środkami wyrównawczymi. Twierdzili oni, że akcepty bankowe umożliwiają przedsiębiorstwom „kupowanie na kredyt” od sprzedawcy towarów z załączoną gwarancją. Twierdzili oni, że banki udzieliły gwarancji zapłaty na rzecz nabywcy, ale nie udzieliły finansowania. Rząd ChRL twierdził również, że jeżeli Komisja stwierdzi, że operacja ta stanowi subsydium, powinna obliczyć korzyść wyłącznie w odniesieniu do udzielenia gwarancji zgodnie z warunkami banków na akceptach bankowych (50).

(296)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja oparła się na ustaleniach z poprzednich dochodzeń, które nie pokrywają się (51) i nie wykazała, że akcepty bankowe w Chinach skutkują preferencyjnym finansowaniem dla producentów BEV, oraz że Komisja zignorowała fakt, iż akcepty bankowe działają w różny sposób w poszczególnych państwach.

(297)

Komisja nie zgodziła się z tymi twierdzeniami. Argumentowała, że wobec braku współpracy ze strony chińskich instytucji finansowych Komisja musiała oprzeć się na dostępnych faktach. W tym kontekście Komisja musiała oprzeć się częściowo na niezakwestionowanych ustaleniach z poprzednich dochodzeń, w tym ustaleniach dotyczących rzekomych różnic między państwami. W każdym razie Komisja oparła się również na faktach zebranych w niniejszym dochodzeniu, w którym stwierdziła, że system akceptów bankowych wprowadzony w ChRL zapewnił wszystkim objętym próbą producentom eksportującym bezpłatne finansowanie ich bieżącej działalności, co stanowiło korzyść stanowiącą podstawę środków wyrównawczych, jak opisano w motywach 562-566 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(298)

Rząd ChRL argumentował również, że Komisja nie wzięła pod uwagę systemu kompensacji akceptów bankowych obowiązującego w różnych bankach, jak stwierdzono w motywie 557 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Wobec braku nowych elementów przedstawionych w tym względzie przez rząd ChRL lub objętych próbą producentów eksportujących argument ten został odrzucony.

(299)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD argumentowała, że akcepty bankowe nie przynoszą żadnych korzyści, biorąc pod uwagę odsetek depozytów lub równoważnych zastawów na rzecz banków, i zwróciła się do Komisji o zmianę sposobu obliczania korzyści, argumentując, że depozyty lub zastawy przekazane bankom przez grupę BYD oraz wynikające z nich dochody z odsetek w pełni rekompensowały ryzyko i koszty odsetek ponoszone przez banki, a zatem nie przynoszą żadnych korzyści.

(300)

Jak stwierdziła Komisja w poprzednich dochodzeniach (52), należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że żądanie od klientów gwarancji i zabezpieczeń podczas przyznawania finansowania jest powszechną praktyką banków. Ponadto należy zauważyć, że gwarancje takie są wykorzystywane w celu zapewnienia, aby producent eksportujący ponosił swoją odpowiedzialność finansową wobec banku, a nie wobec dostawcy. W toku dochodzenia wyjawiono również, że chińskie banki nie żądają systematycznie tych gwarancji oraz że nie zawsze są one związane ze szczególnymi akceptami bankowymi. W tym względzie domniemane depozyty nie stanowią zaliczki wypłacanej przez trasanta na rzecz banków, a jedynie dodatkową gwarancję, której wymagają banki i która nie ma żadnego wpływu na decyzję banku o wydaniu akceptów bankowych, bez dodatkowych odsetek od pożyczki dla trasanta. Ponadto mogą one przyjmować różne formy, w tym depozytów terminowych i zastawów. Depozyty te mogą być oprocentowane na rzecz trasanta, a zatem nie stanowią kosztów dla trasanta akceptu bankowego. Podobnie, jak określono w sekcji 3.5.3.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, akcepty bankowe faktycznie mają ten sam cel i skutki co krótkoterminowe pożyczki obrotowe, ponieważ są one stosowane przez przedsiębiorstwa w celu finansowania ich bieżącej działalności zamiast korzystania z krótkoterminowych pożyczek obrotowych, i że w związku z tym powinny one nieść ze sobą koszt równoważny z finansowaniem krótkoterminowej pożyczki obrotowej. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(301)

Grupa SAIC twierdziła, że akcepty bankowe należy w tym przypadku uznać za metodę płatności, ponieważ banki nie wniosły żadnego wkładu finansowego, biorąc na siebie jedynie prawne zobowiązania płatnicze zgodnie z instrukcjami nabywców, którzy z kolei działali zgodnie z podstawowymi umowami kupna i dostawy. Ponadto metoda ta nie była specyficzna dla producentów BEV, ale była również dostępna dla każdego innego przedsiębiorstwa w Chinach.

(302)

Komisja odrzuciła twierdzenie grupy SAIC, zgodnie z którym banki nie wniosły żadnego wkładu finansowego, ponieważ banki w rzeczywistości przejmują zobowiązania grupy SAIC i udzielają przedłużenia terminu płatności na rzecz grupy SAIC bez żądania zapłaty jakichkolwiek odsetek, które normalnie byłyby wymagalne. Wobec braku dowodów na dostępność akceptów bankowych oferowanych na podobnych warunkach jak jakakolwiek inna strona w Chinach, argument ten został odrzucony.

(303)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa Geely twierdziła, że nigdy nie wykorzystała środków banku w OD, ponieważ nie miała żadnych przypadków, w których nie dokonała płatności w terminie zapadalności. Komisja odrzuciła to twierdzenie, powołując się na fakt, że korzyść przyznawana jest nie wtedy, gdy przedsiębiorstwa nie spłacą pożyczonych środków, ale raczej na podstawie bezpłatnej pożyczki krótkoterminowej, którą otrzymują dzięki akceptom bankowym. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(304)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył, że Komisja nie powinna była traktować akceptów bankowych w sposób podobny do kredytów krótkoterminowych, ponieważ stanowią one inną formę finansowania.

(305)

Z powodów wymienionych w sekcji 3.5.3.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja uznała, że akcepty bankowe są równoważne z kredytami krótkoterminowymi, i odrzuciła ten argument.

(306)

Wobec braku dalszych uwag dotyczących ogólnej oceny akceptów bankowych potwierdzono wnioski zawarte w motywach 539-557 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(307)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń, jeśli chodzi o akcepty bankowe, rząd ChRL wskazał, że Komisja odwróciła ciężar dowodu, twierdząc, że każde przedsiębiorstwo w ChRL (inne niż działające w promowanych sektorach) może korzystać z akceptów bankowych na tych samych preferencyjnych warunkach.

(308)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie przeprowadziła analizy szczególności i że oparła się na swojej ocenie w odniesieniu do pożyczek, która jest niewystarczająca.

(309)

Rząd ChRL, grupa BYD i grupa SAIC stwierdzili również, że akcepty bankowe nie są szczególne w rozumieniu art. 4 rozporządzenia podstawowego i art. 2 porozumienia SCM, ponieważ wszystkie chińskie podmioty prawne są uprawnione do akceptów bankowych, przedsiębiorstwa nie mają żadnych ograniczeń co do sposobu ich wykorzystywania do celów transakcji handlowych, a warunki ubiegania się o akcepty bankowe są neutralne, bez ograniczania do konkretnego rodzaju przedsiębiorstw/branż. Rząd ChRL wskazał również, że Komisja odwróciła ciężar dowodu, twierdząc, że nie ma dowodów na to, że jakiekolwiek zobowiązanie w ChRL (inne niż w ramach promowanych sektorów) mogłoby korzystać z akceptów bankowych na tych samych preferencyjnych warunkach.

(310)

Argumenty te należało odrzucić. Twierdzenie grupy SAIC nie zostało poparte dowodami. Pomimo faktu, że grupa BYD przedłożyła środki administracyjne dotyczące przyjmowania, dyskontowania i dyskontowania przez bank centralny weksli komercyjnych (zarządzenie nr 4 [2022] Ludowego Banku Chin i Chińskiej Komisji Regulacyjnej ds. Banków i Ubezpieczeń) (53) oraz środki dotyczące wdrożenia administrowania instrumentami zbywalnymi (54) jako mające zastosowanie przepisy dotyczące akceptów bankowych, przedłożone dowody nie wykazały, że jakiekolwiek przedsiębiorstwo w ChRL (inne niż działające w promowanych sektorach) może korzystać z akceptów bankowych na takich samych preferencyjnych warunkach, jakie obowiązują w przemyśle BEV. Ponadto nawet jeśli pewna forma finansowania mogłaby być zasadniczo dostępna dla wszystkich przedsiębiorstw w innych sektorach przemysłu, konkretne warunki, na jakich takie finansowanie jest oferowane przedsiębiorstwom z danego sektora przemysłu, takie jak odpłatność finansowania i wielkość finansowania, mogą sprawiać, że forma ta jest szczególna. Żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów wykazujących, że finansowanie preferencyjne przedsiębiorstw w sektorze BEV poprzez akcepty bankowe jest udzielane na podstawie obiektywnych kryteriów lub warunków w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Jeżeli chodzi o ciężar dowodu, Komisja odniosła się do swoich ustaleń streszczonych w motywach 555 i 558-560 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w których ustalono, że wszyscy objęci próbą producenci eksportujący korzystali ze swobodnego finansowania swojej bieżącej działalności i że korzyści te są związane z decyzjami krajowymi, takimi jak decyzja nr 40 lub zawiadomienie CBIRC, o którym mowa w motywie 560. Ponadto wobec braku pełnej współpracy ze strony chińskich instytucji finansowych Komisja oparła się na dostępnych faktach. W tym kontekście Komisja nie uznała, że odwróciła ciężar dowodu, a raczej stwierdziła, że rząd ChRL i chińskie instytucje finansowe nie przedstawiły żadnych elementów podważających ustalenia dokonane przez Komisję. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(311)

Ze względu na brak dalszych uwag dotyczących szczególności, potwierdzono wnioski określone w motywach 558-561 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(312)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC zakwestionowała fakt, że w przypadku kilku podmiotów w obliczeniach subsydium uwzględniono liczbę dni przypadających po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem. Ponadto wzajemne akcepty bankowe przyznane jednemu z przedsiębiorstw finansowych należących do grupy SAIC powinny zostać usunięte, ponieważ nie było ono odbiorcą tego programu. Jako przedsiębiorstwo finansowe podmiot ten udzielał akceptów bankowych, ale ich nie otrzymywał.

(313)

Komisja zauważyła, że niektóre przedsiębiorstwa nie dostarczyły informacji zgodnie z instrukcjami zawartymi w kwestionariuszu, ponieważ akcepty bankowe, które zostały uruchomione przed okresem objętym dochodzeniem, nie zostały zgłoszone, w związku z czym nie można było oprzeć obliczeń na takich brakujących akceptach. W porozumieniu z niektórymi przedsiębiorstwami i jak wyjaśniono w specjalnym ujawnieniu, spółki należące do grupy SAIC nie zostały jednak poproszone o ponowne przedłożenie tak szczegółowych informacji ze względu na obciążenie, jakie by to spowodowało, ale zgodziły się na fakt, że korzyść będzie nadal opierać się na akceptach bankowych nadal obowiązujących po okresie objętym dochodzeniem. W przypadku innych przedsiębiorstw, z którymi nie zawarto porozumienia, Komisja zastosowała to samo podejście, opierając się na informacjach przekazanych przez przedsiębiorstwa, i uznała, że wykorzystanie takich informacji było uzasadnione, ponieważ obejmowały one okres 12 miesięcy netto, w którym wystawiono akcepty bankowe. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(314)

Jeżeli chodzi o akcepty bankowe między przedsiębiorstwami, Komisja przyjęła te argumenty i uwzględniła je w skorygowanym obliczeniu kwoty subsydium.

(315)

Grupa Geely twierdziła, że korzyść powinna opierać się na opłacie za kredyt, a nie na stopie procentowej banku, oraz że nie należy obliczać żadnej korzyści w odniesieniu do akceptów bankowych w pełni objętych depozytem gotówkowym lub gwarancją bankową oraz że opłaty uiszczane przez grupę Geely należy odjąć od obliczenia korzyści.

(316)

Komisja nie zgodziła się z twierdzeniami grupy Geely. Biorąc pod uwagę charakter bankowych weksli akceptacyjnych, które zapewniają wydłużony termin płatności poprzez bezpłatną pożyczkę krótkoterminową, Komisja uznała, że korzyść powinna być obliczana na podstawie niezakłóconego poziomu referencyjnego. Ponadto, jak ustalono w poprzednich dochodzeniach, fakt, że akcepty bankowe są objęte depozytem gotówkowym lub gwarancją, nie ma znaczenia dla obliczenia korzyści. Korzyść obliczono jako różnicę między kwotą, którą przedsiębiorstwo faktycznie zapłaciło jako wynagrodzenie z tytułu finansowania akceptami bankowymi, a kwotą, którą przedsiębiorstwo powinno zapłacić, stosując oprocentowanie pożyczek krótkoterminowych. Powszechną praktyką banków jest bowiem ubieganie się o różne formy gwarancji przy udzielaniu pożyczek. Istnienie gwarancji nie oznacza, że fundusze zostały pożyczone na warunkach rynkowych. Podobnie Komisja nie uznała, że opłata uiszczana przy wystawieniu akceptu bankowego jest porównywalna z płatnością odsetek. W związku z tym Komisja nie uznała, że taka opłata powinna zostać odjęta. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(317)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził, że zastosowany poziom referencyjny powinien mieć taką samą strukturę jak wkład finansowy, który jest porównywany zgodnie z art. 14 lit. b) i c) Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Komisja odrzuciła ten wniosek, powołując się na fakt, że zastosowany poziom referencyjny i zastosowana metodyka odpowiadają przedmiotowemu instrumentowi finansowemu, w ramach którego producenci BEV, korzystający z akceptów bankowych, otrzymali preferencyjne finansowanie w postaci bezpłatnej pożyczki krótkoterminowej. W związku z tym Komisja uznała, że wykorzystanie krótkoterminowej stopy procentowej mającej zastosowanie do czasu trwania pożyczki było właściwą podstawą do obliczenia korzyści przyznanej beneficjentowi. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(318)

Wobec braku innych uwag potwierdzono wnioski zawarte w motywach 562-566 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(319)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL argumentował, że Komisja nie powinna opierać się na wcześniejszych dochodzeniach w celu sformułowania swoich ustaleń oraz że Komisja nie wykazała, że zdyskontowane weksle są formą finansowania preferencyjnego.

(320)

Jak opisano w motywach 567-570 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, poprzez wykorzystanie zdyskontowanych weksli, pośrednicy finansowi dokonali zaliczek na poczet należności przed terminem ich wymagalności. Przedmiotowe przedsiębiorstwa otrzymały wczesne środki, przenosząc prawa do przyszłych należności na instytucje finansowe po odliczeniu opłat i obowiązujących stóp dyskontowych. Ustalono, że obowiązująca stopa dyskontowa jest preferencyjna. Korzyścią przyznaną w ten sposób odbiorcom jest różnica między stopą dyskontową stosowaną przez chińskie instytucje finansowe a stopą dyskontową mającą zastosowanie do porównywalnej operacji na rynku. Wobec braku współpracy ze strony chińskich instytucji finansowych Komisja potwierdziła swoje ustalenie, że zdyskontowane rachunki zapewniały finansowanie po preferencyjnej stopie. Komisja sprzeciwiła się twierdzeniu rządu ChRL, że opiera się na ustaleniach z poprzednich dochodzeń. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(321)

Grupa BYD stwierdziła, że zdyskontowane wewnątrzgrupowe weksle o określonym odsetku depozytów powinny były zostać wyłączone z obliczenia korzyści ze względu na fakt, że grupa BYD nie przekazała bankom niezapadłych wierzytelności, lecz odzyskała depozyty przekazane bankom.

(322)

Komisja nie zaakceptowała tego argumentu, ponieważ transakcja zdyskontowanego weksla nie jest dokonywana między powiązanymi stronami, lecz między odbiorcą rachunku a bankiem. Fakt, że pierwotny akcept bankowy, który został następnie zdyskontowany, został pierwotnie wydany przez przedsiębiorstwo powiązane, nie ma znaczenia i nie zmienia faktu, że przedsiębiorstwo korzystało z niskiej stopy dyskontowej w porównaniu ze stopą dyskontową mającą zastosowanie do porównywalnej operacji na rynku.

(323)

Wobec braku dalszych uwag dotyczących ogólnej oceny zdyskontowanych weksli potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 567-570 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(324)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL i grupa BYD twierdzili, że zdyskontowane weksle nie są szczególne, lecz dostępne dla wszystkich sektorów. Grupa BYD odniosła się do przepisów zawartych w art. 15 środków administracyjnych dotyczących przyjmowania, dyskontowania i dyskontowania przez bank centralny weksli komercyjnych (55).

(325)

Jak ustalono w motywie 572 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zdyskontowane weksle, jako forma finansowania, stanowią część systemu preferencyjnego wsparcia finansowego udzielanego przez instytucje finansowe promowanym sektorom, takim jak przemysł BEV, a dowody przedstawione przez grupę BYD nie wykazały, że każde przedsiębiorstwo w ChRL (inne niż w ramach promowanych gałęzi przemysłu) może korzystać ze zdyskontowanych weksli na takich samych preferencyjnych warunkach, jak przemysł BEV. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(326)

Ze względu na brak jakichkolwiek innych uwag dotyczących szczególności, niniejszym potwierdza się wnioski przedstawione w motywach 571-573 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(327)

Wobec braku jakichkolwiek uwag dotyczących obliczania kwoty subsydium potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 574-576 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(328)

Wobec braku jakichkolwiek uwag dotyczących ogólnej oceny zamiany długu na udziały w kapitale własnym potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 577-580 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(329)

Wobec braku innych uwag dotyczących szczególności potwierdzono wnioski przedstawione w motywie 581 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(330)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń zdaniem rządu ChRL, ponieważ podmioty zaangażowane w zamianę długu na udziały w kapitale własnym są uprawnione do praw akcjonariuszy, inwestycja kapitałowa nie powinna była być traktowana jako pożyczka bez odsetek do celów obliczenia korzyści.

(331)

Komisja uznała, że korzyść z zamiany długu na kapitał własny powinna być traktowana z perspektywy beneficjenta subsydium, tj. NHBGAP. Prawa akcjonariuszy uwzględnione przez rząd ChRL dotyczyły jednak inwestorów, a nie NHBGAP, i w związku z tym nie mają znaczenia dla obliczenia korzyści otrzymanej przez NHBGAP. Wręcz przeciwnie, Komisja zauważyła, że korzyść była równoważna pożyczce nieoprocentowanej, ponieważ z punktu widzenia NHBGAP dług z określoną stopą procentową wobec dłużnika został przekształcony w inny rodzaj długu podporządkowanego wobec tego samego dłużnika, ale bez płatności odsetek. Argument ten zatem odrzucono.

(332)

Wobec braku dalszych uwag w odniesieniu do obliczania korzyści potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 582-583 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(333)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL argumentował, że Komisja nie przeanalizowała, czy poszczególne zastrzyki kapitałowe były bardziej korzystne niż zastrzyk kapitału prywatnego.

(334)

Komisja nie zgadza się z tą oceną. W odniesieniu do każdej ze spraw Komisja wyjaśniła korzystny charakter transakcji, np. w motywach 579 i 582 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w odniesieniu do wyżej wymienionej zamiany długu na udziały w kapitale własnym lub w motywach 585-587 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w przypadku zastrzyku kapitałowego grupy Geely.

(335)

Ponadto w przypadku zastrzyku kapitałowego dotyczącego grupy SAIC ocena Komisji musiała być w pełni oparta na dostępnych faktach, jak podkreślono w motywach 600 i 605 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, a zatem dokładne warunki leżące u podstaw transakcji nie były znane. Z drugiej strony, na podstawie publicznie dostępnych informacji określonych w motywach 601-606 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja stwierdziła w motywie 607 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że uczestnicy transakcji działali jako organy publiczne zgodnie z obowiązującymi ramami prawnymi w celu zapewnienia grupie SAIC dodatkowego kapitału bez ponoszenia kosztów.

(336)

Ponadto Komisja zauważyła, że poza ogólnym stwierdzeniem rząd ChRL nie wniósł do akt żadnych nowych elementów, które byłyby sprzeczne z ustaleniami Komisji. W związku z tym argument ten odrzucono.

(337)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely twierdziła, że partnerstwo na rzecz funduszu przemysłowego Hubei Jiyuan Yangtze nie jest ani organem publicznym, ani nie powierzono mu władzy publicznej. Ponadto, ze względu na przeniesienie jej udziałów do podmiotu prywatnego w 2024 r., grupa argumentuje, że należy zmienić poziom referencyjny.

(338)

Komisja zauważyła, jak opisano w motywie 590 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że fundusz Yangtze River Industrial Fund - istniejący od 2017 r. chiński rządowy fundusz wspierający - koncentruje się na rozwijaniu strategicznych wschodzących gałęzi przemysłu w prowincji Hubei, w tym BEV. Fundusz ten funkcjonuje spójnie z krajowymi strategiami na rzecz nowoczesnych klastrów przemysłowych, podkreślając swoją rolę we wdrażaniu kluczowych rządowych projektów przemysłowych w regionie. Jeżeli chodzi o twierdzenie, że fundusz ten przekazał swoje udziały podmiotowi prywatnemu po okresie objętym dochodzeniem, nie stoi ono w sprzeczności z ustaleniem, że rząd ChRL przekazał środki finansowe bezpośrednio grupie Geely za pośrednictwem tego funduszu w OD. W związku z tym argumenty te odrzucono.

(339)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC stwierdziła, że nie należało przypisywać całej kwoty korzyści z zastrzyku kapitałowego określonej w motywie 598 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych do łącznego obrotu produktem objętym dochodzeniem. Grupa SAIC twierdziła, że w publicznie dostępnych informacjach, na których oparła się Komisja, nie wskazano wyraźnie, które z nich dotyczą konkretnie BEV, a które służą innym celom lub które nie są specyficzne dla produktu objętego dochodzeniem.

(340)

Komisja częściowo przyjęła to twierdzenie w zakresie, w jakim publicznie dostępne informacje, o których mowa w motywie 339 niniejszego rozporządzenia, wskazywały, że zastrzyk kapitałowy nie był w pełni związany z BEV, i zmieniła obliczenia. Wobec braku zweryfikowanych informacji, których nie dostarczyła grupa SAIC, Komisja była uprawniona, w stosownych przypadkach, do wykorzystania dostępnych faktów. W związku z tym pozostała część tego argumentu została odrzucona. Wobec braku innych uwag dotyczących ogólnej oceny zastrzyków finansowych polegających na zamianie długu na kapitał własny, ustaleń poczynionych w toku dochodzenia, korzyści, szczególności oraz obliczenia korzyści, potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 584-610 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(341)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL ponownie argumentował, że pytania zadane przez Komisję na temat zielonych obligacji były zbyt obszerne, aby rząd ChRL mógł udzielić jakichkolwiek istotnych informacji, oraz że brak współpracy ze strony rządu ChRL zarzucany przez Komisję został w rzeczywistości spowodowany przez samą Komisję.

(342)

Komisja ponownie przypomina, jak wskazano w motywie 270 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że w toku dochodzenia Komisja przedstawiła rządowi ChRL szereg szczegółowych, dobrze zdefiniowanych i istotnych pytań w piśmie w sprawie uzupełnienia braków, dodatkowym wniosku o udzielenie informacji, a także podczas wizyty weryfikacyjnej w siedzibie rządu ChRL, na które rząd ChRL nie udzielił niezbędnych informacji. Ponadto w swoim wniosku o udzielenie informacji Komisja przytoczyła szereg konkretnych dokumentów urzędowych dotyczących zielonych obligacji i przedsiębiorstw samofinansujących. Ponieważ rząd ChRL nalega na wskazanie niektórych z tych dokumentów, wystarczy powiedzieć, że dokumenty te obejmowały np. Wytyczne dotyczące emisji zielonych obligacji wydane przez NDRC, Wytyczne w sprawie wspierania rozwoju zielonych obligacji wydane przez CSRC, Obwieszczenie dotyczące wydania katalogu projektów kwalifikujących się do zielonych obligacji (wydanie z 2021 r.), wydane przez LBCh, NDRC i CSRC, narzędzie finansowania kapitału środowiskowego opublikowane przez PBoC oraz program oceny ekologicznej dla bankowych instytucji finansowych. Są to istotne dokumenty, które stanowią podstawę ram prawnych i regulacyjnych dotyczących emisji zielonych obligacji i zielonego finansowania w szerszym znaczeniu. Bez tych dokumentów Komisja wyraźnie nie dysponowała podstawowymi informacjami umożliwiającymi ustalenie, czy finansowanie preferencyjne zapewniono w drodze emisji zielonych obligacji. Rząd ChRL nie przedstawił jednak ani tych dokumentów, ani wyjaśnień dotyczących ram prawnych i regulacyjnych ani też tego, czym jest zielona obligacja, mimo że wspomniano o niej w oficjalnych dokumentach. W związku z tym argument ten odrzucono.

(343)

Po ujawnieniu tymczasowych i ostatecznych ustaleń rząd ChRL sprzeciwił się powoływaniu się na art. 16 chińskiej ustawy o papierach wartościowych. Rząd ChRL zauważył, że art. 16 został zmieniony w 2019 r. Stwierdził również, że art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi, zgodnie z którym cel zgromadzonych funduszy musi być zgodny z polityką przemysłową państwa, stanowi jedynie wymóg dla emitenta obligacji przedsiębiorstwa, tj. przedsiębiorstw, ale nie wymóg dla inwestorów. Ponadto reguluje on jedynie wykorzystanie zgromadzonego kapitału; nie wymaga natomiast od żadnej instytucji inwestowania w obligacje przedsiębiorstwa.

(344)

Ponadto rząd ChRL ponownie argumentował, że przemysł BEV nie jest sektorem promowanym, że instytucje finansowe nie działają jako organy publiczne, a ratingi kredytowe są wiarygodne.

(345)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL argumentował również, że Komisja nie dostarczyła żadnych dowodów na to, że „większość inwestorów to inwestorzy instytucjonalni, w tym instytucje finansowe”, poza artykułem opublikowanym przez Bloomberg „sprzed dwóch lat”. W każdym razie w artykule tym można było jedynie przedstawić skład inwestorów chińskich obligacji ogółem, a nie konkretnych inwestorów obligacji wyemitowanych przez producentów eksportujących objętych próbą. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL ponownie przedstawił swoje argumenty i podkreślił, że w każdym razie korzyść powinna być obliczana wyłącznie w odniesieniu do tych konkretnych obligacji, w przypadku których Komisja mogła udowodnić, że zainwestowały w nie organy publiczne.

(346)

Komisja podtrzymuje swoje stanowisko po ujawnieniu tymczasowych ustaleń. Komisja przyznała, że w 2019 r. zmieniono art. 16 prawa ChRL dotyczącego papierów wartościowych. Komisja nie zgadza się jednak z dokonaną przez rząd ChRL interpretacją art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi. Fakt, że emitent obligacji musi przestrzegać polityki przemysłowej państwa, aby mieć dostęp do rynku obligacji, pokazuje, że takie dodatkowe środki finansowania za pośrednictwem rynku obligacji są dostępne tylko dla niektórych wspieranych przedsiębiorstw i tylko w przypadku zastosowań wspieranych przez państwo.

(347)

Fakt ten, w połączeniu ze wszystkimi innymi ogólnymi ustaleniami Komisji dotyczącymi finansowania preferencyjnego w tej sprawie, które to ustalenia zostały szczegółowo opisane w sekcji 3.5.1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i potwierdzone w sekcji 3.5.1 powyżej, takie jak fakt, że instytucje finansowe działają jako organy publiczne, oraz fakt, że ratingi kredytowe są zniekształcone, zostały wykorzystane łącznie w ocenie Komisji dotyczącej finansowania preferencyjnego na rynku obligacji.

(348)

Ponadto Komisja zauważyła, że tzw. „artykuł” opublikowany przez Bloomberg jest w rzeczywistości 74-stronicowym sprawozdaniem z 2022 r. dotyczącym chińskiego rynku obligacji. Biorąc pod uwagę, że głównym przedmiotem działalności Bloomberga jest analiza danych i tendencji na rynkach kapitałowych, Komisja uważa, że badanie to można uznać za wiarygodne dowody obejmujące OD. Ponadto w niniejszym sprawozdaniu potwierdzono informacje zgromadzone podczas poprzednich dochodzeń oraz fakt, że sytuacja nie zmieniła się w okresie objętym dochodzeniem.

(349)

W uzupełnieniu Komisja zwraca uwagę na kilka kolejnych opublikowanych w ostatnim czasie sprawozdań, w których potwierdzono ustalenia zawarte w sprawozdaniu Bloomberga. Zgodnie z informacjami, którymi dysponuje Komisja, struktura inwestorów na chińskim rynku obligacji pozostaje bowiem silnie zdominowana przez instytucje finansowe, które są również gwarantami większości obligacji (56). Największymi posiadaczami obligacji korporacyjnych są również banki, a następnie instytucje finansujące (57). Ponadto w 2021 r. inwestorzy międzynarodowi posiadali mniej niż 3 % udziału w chińskim rynku obligacji (58).

(350)

Jeżeli chodzi o obligacje wyemitowane przez objętych próbą producentów eksportujących, Komisja stwierdziła, że pewna liczba obligacji to obligacje wyemitowane na rynku międzybankowym, który z definicji jest otwarty wyłącznie dla inwestorów instytucjonalnych/instytucji finansowych. Należy również przypomnieć, że z wyjątkiem banku EXIM żadna z instytucji finansowych nie współpracowała w niniejszym dochodzeniu.

(351)

Ponadto rząd ChRL nie uwzględnia faktów podkreślonych przez Komisję w motywie 620 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, a mianowicie tego, że obligacje wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą mają stopę procentową zbliżoną do LPR lub niższą od niej, co oznacza, że zwrot z tych obligacji dla inwestorów jest zbliżony do stopy, według której instytucje finansowe mogą same uzyskać środki od innych instytucji finansowych, lub niższy od tej stopy. Innymi słowy, obligacje te przynoszą bankom straty. Wyraźnie pokazuje to, że instytucje finansowe działają jako organy publiczne, które uwzględniają inne względy niż inwestor działający w warunkach rynkowych.

(352)

Rząd ChRL nie uwzględnia również konkretnych dowodów przedstawionych w odniesieniu do zielonych obligacji w motywie 617 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w którym Komisja zauważyła, że zgodnie z „Programem oceny zielonych produktów finansowych dla bankowych instytucji finansowych” LBCh chińskie banki muszą subskrybować zielone instrumenty dłużne, aby osiągnąć określony próg w swojej bazie aktywów finansowych, który przyczyni się do pozytywnej oceny ich wyników przez organ regulacyjny banku. Ponadto zgodnie z opracowanym przez LBCh „Narzędziem polityki pieniężnej wspierającym projekty redukcji emisji dwutlenku węgla” instytucje finansowe muszą zapewnić finansowanie na rzecz zielonej działalności przemysłowej przedsiębiorstwom o preferencyjnych stopach procentowych zbliżonych do poziomu podstawowej stopy oprocentowania kredytu danego kraju. LBCh proponuje natomiast bankom preferencyjne stopy refinansowania wypłaconych funduszy ekologicznych. Ponownie podkreśla to, że instytucje finansowe działały jako organy publiczne w odniesieniu do zielonych obligacji emitowanych przez przedsiębiorstwa objęte próbą.

(353)

Ponadto rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, że inwestorzy na chińskim rynku obligacji nie są głównie instytucjami finansowymi.

(354)

W związku z tym Komisja potwierdziła swój wniosek, że wierzyciele przekazujący kapitał na rynku obligacji w znacznym stopniu pokrywają się z wierzycielami dostarczającymi kapitał w formie pożyczek i że jako takie obligacje są w pewnym stopniu tylko innym sposobem udzielania kredytów dla przedsiębiorstw. W związku z tym Komisja odrzuciła te argumenty.

(355)

Wobec braku uwag dotyczących podstawy prawnej i ustalenia, że instytucje finansowe działają jako organy publiczne, wnioski przedstawione w motywach 611-630 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostały potwierdzone.

(356)

Jeżeli chodzi o obligacje, rząd ChRL zauważył, że tzw. „zielone instrumenty dłużne” były dostępne dla szeregu sektorów. Argumentował również, że obligacji tych nie można uznać za szczególne lub ograniczone do szeregu sektorów, ponieważ „obligacje nie mogą być emitowane bez zgody organów rządowych”.

(357)

Bardziej ogólnie, rząd ChRL argumentował, że decyzja nr 40 w sprawie promowanych sektorów nie ma zastosowania do obligacji, ponieważ termin „kredyt” w niniejszej decyzji odnosi się wyłącznie do kredytów w wąskim znaczeniu. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL przedstawił dodatkowe chińskie dokumenty, w których obok terminu „obligacje” użyto terminu „kredyt”. Rząd ChRL twierdził również, że kluczowe przepisy ustawowe i wykonawcze, na których Komisja oparła swój wniosek w sekcji 3.5.1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, mają zastosowanie wyłącznie do kredytów i pożyczek, ale nie do obligacji. Ponadto po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely twierdziła, że Komisja nie przedstawiła wystarczających wyjaśnień dotyczących szczególności.

(358)

W odniesieniu do zielonych obligacji Komisja podkreśliła w motywie 632 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że takie obligacje mają charakter szczególny, ponieważ mogą być emitowane wyłącznie przez przedsiębiorstwa prowadzące działalność w zakresie niektórych rodzajów działalności przemysłowej wymienionych w katalogu ekologicznych rodzajów działalności przemysłowej. Fakt, że katalog ten obejmuje więcej niż jeden sektor, jest w tym względzie nieistotny i nie stoi w sprzeczności z wnioskiem Komisji.

(359)

Komisja potwierdziła również, że nie zgadza się z wąską interpretacją słowa „kredyt” przedstawioną przez rząd ChRL w decyzji 40 i nadal interpretuje ten termin raczej jako „finansowanie” w szerszym znaczeniu. Rząd ChRL nie podważył uwagi Komisji zawartej w ujawnieniu ostatecznych ustaleń, a mianowicie faktu, że art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi wskazuje na związek z polityką przemysłową państwa, która opiera się na decyzji 40. Ponadto rząd ChRL zdecydował się skupić się wyłącznie na decyzji 40 i nie uwzględnił dodatkowych dowodów dotyczących szczególności przedstawionych przez Komisję w sekcji 3.5.1.5 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Na przykład w motywie 435 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych odniesiono się do Planu rozwoju przemysłu pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii (2012-2020), w którym przewidziano „zachęty polityczne polegające na wsparciu usług finansowych” i który jest wyraźnie szczególny dla przedmiotowego sektora przemysłu. Kolejny przykład przytoczono w motywie 444 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w którym Komisja zauważyła, że w kryteriach oceny wyników NFRA dla banków komercyjnych uwzględnia się sposób, w jaki instytucje finansowe „działają na rzecz osiągnięcia krajowych celów rozwoju i gospodarki realnej”, a w szczególności sposób, w jaki „obsługują strategiczne i wschodzące gałęzie przemysłu”.

(360)

W związku z tym argumenty te zostały odrzucone.

(361)

Z uwagi na brak jakichkolwiek uwag dotyczących szczególności potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 631-632 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(362)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC twierdziła, że nie wszystkie obligacje wyemitowane przez niektóre podmioty należy uznać za „zielone obligacje”. Zgodnie z chińskimi zasadami zielonych obligacji z lipca 2022 r. istnieją bowiem cztery główne elementy związane z zielonymi obligacjami:

(363)

Według SAIC Group, te cztery elementy wyznaczają wyraźną granicę między zielonymi obligacjami a obligacjami korporacyjnymi w Chinach, co znajduje odzwierciedlenie w dokumentach zawierających informacje na temat zielonych obligacji, które są ogólnie dostępne w domenie publicznej, np. na stronach internetowych giełd papierów wartościowych lub organów regulacyjnych. Chociaż w nazwach zielonych obligacji zazwyczaj widnieje określenie „zielone”, obligacje inne niż zielone obligacje nie mogą posiadać zielonych etykiet, ponieważ nie spełniają wymogów emisji zielonych obligacji określonych przez Ludowy Bank Chin. Oznacza to, że nie wszystkie obligacje mogą być traktowane przez Komisję jako zielone obligacje tylko dlatego, że działania, z którymi są związane, pojawiły się w Katalogu projektów wspierających zielone obligacje (wydanie z 2021 r.), o którym mowa w motywie 263 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto w przypadku obligacji innych niż zielone obligacje Komisja powinna była przypisać kwotę korzyści do łącznego obrotu przedsiębiorstwa, a nie do obrotu produktem objętym dochodzeniem.

(364)

Komisja nie zakwestionowała faktu, że nie wszystkie obligacje grupy SAIC były zielonymi obligacjami. Komisja chce jednak podkreślić, że wykorzystanie obrotu produktem objętym dochodzeniem do obliczenia korzyści z obligacji niekoniecznie opierało się na kwalifikowaniu obligacji jako „zielonej obligacji”. Normalne obligacje, przeznaczone do wszystkich celów, były przypisywane do łącznego obrotu. Obligacje korporacyjne uznano również za powiązane z produktem objętym dochodzeniem, jeżeli w dokumentach emisyjnych wprowadzono powiązanie z obszarami właściwymi dla BEV, takimi jak na przykład finansowanie badań i rozwoju w zakresie nowych technologii, które z większym prawdopodobieństwem przyniosą korzyści pojazdom elektrycznym niż silniki spalinowe. W momencie, gdy obligacje były przeznaczone dla BEV, obligacje te były przydzielane na podstawie obrotów BEV. Wszystkie zielone obligacje przypisano do obrotu BEV. Komisja pragnie również przypomnieć, że zdecydowana większość kwoty korzyści związanych z obligacjami dotyczyła różnych przedsiębiorstw finansowych w grupie, które nigdy nie udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, takich jak SFMH, VW Finance i GMAC. Wobec braku zweryfikowanych informacji, których nie dostarczyła grupa SAIC, Komisja wykorzystała dostępne fakty. W szczególności kwota subsydium została obliczona na podstawie informacji dotyczących kwot, dat rozpoczęcia i zakończenia oraz stóp procentowych obligacji, zawartych w publicznie dostępnych sprawozdaniach finansowych albo w informacjach wydanych inwestorom na giełdach. W niektórych przypadkach zostały one sklasyfikowane jako zielone obligacje. W związku z tym argument ten odrzucono.

(365)

Jak wspomniano w motywie 147 niniejszego rozporządzenia, grupa SAIC argumentowała, że nie należało stosować art. 28 w celu przypisania wszystkich papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami wyemitowanych przez jeden podmiot niewspółpracujący jednemu z producentów, a ostatecznie całej grupie SAIC. Po pierwsze, grupa SAIC twierdziła, że dany podmiot nigdy nie był zobowiązany do udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Po drugie, grupa SAIC argumentowała, że nie sprawuje znaczącej kontroli nad tym podmiotem, ponieważ była częścią umowy o wspólnym przedsięwzięciu. Po trzecie, jeżeli Komisja nalegała na takie przypisanie, powinna była obliczyć, jaką część korzyści można przypisać temu producentowi.

(366)

W odniesieniu do pierwszego argumentu Komisja zauważyła, że wszystkie przedsiębiorstwa powiązane zapewniające finansowanie na rzecz producentów lub w ich imieniu powinny odpowiedzieć na pytania zawarte w sekcjach A i E kwestionariusza. Podmiot, o którym mowa, nigdy nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, mimo że wyraźnie był zaangażowany w finansowanie usług w imieniu jednego z producentów, a istnienie takich usług wyszło na jaw dopiero na dość późnym etapie postępowania, tuż przed publikacją rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(367)

Jeśli chodzi o drugą kwestię, podmiot powiązany, o którym mowa, był w całości własnością partnera joint venture grupy SAIC i świadczył usługi finansowe na rzecz jednego z producentów należących do grupy SAIC, którego współwłaścicielami byli grupa SAIC i partner w spółce joint venture. W związku z tym Komisja nie miała wątpliwości, że chodzi o podmiot powiązany, który powinien był udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(368)

Jeżeli chodzi o trzecią kwestię, w przypadku braku zweryfikowanych informacji, których nie dostarczyła grupa SAIC, Komisja miała prawo, w stosownych przypadkach, wykorzystać dostępne fakty. Z dostępnych informacji wynika, że podmiot ten świadczył usługi finansowe na rzecz jednego z producentów z grupy SAIC, a innej działalności nie udało się ustalić. W związku z tym argument ten odrzucono.

(369)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa SAIC ponownie przedstawiła swoje uwagi dotyczące niewspółpracującego podmiotu, który wyemitował papiery wartościowe zabezpieczone aktywami. Przedsiębiorstwo to twierdziło, że przypisanie papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami podmiotowi, który świadczył usługi finansowe na rzecz jednego z producentów należących do grupy SAIC, nie było zgodne z praktyką Komisji. Grupa SAIC wyjaśniła, że Komisja powinna oprzeć się na udziale procentowym producenta eksportującego w przedsiębiorstwie będącym beneficjentem oraz że zgodnie z orzecznictwem WTO stosowanie art. 28 jest ściśle ograniczone do brakujących informacji, tj. w tym przypadku kwoty korzyści, i nie powinno wykraczać poza ten zakres. W przedmiotowej sprawie struktura akcjonariatu przedsiębiorstwa będącego beneficjentem była bowiem publicznie dostępna, a jego powiązania z grupą zostały jasno określone w uwagach grupy SAIC.

(370)

Grupa SAIC stwierdziła również, że „inne działania” przedsiębiorstwa będącego beneficjentem były jasne i dostępne dla Komisji oraz że wspomniane przypisanie przez Komisję pojedynczemu podmiotowi produkującemu w grupie prowadziłoby w pewnych okolicznościach do podwójnego liczenia.

(371)

Komisja nie zgadza się z tymi twierdzeniami. Po pierwsze, Komisja nie dysponowała informacjami nie tylko w odniesieniu do kwoty świadczenia, ale również w odniesieniu do tego, którym podmiotom grupy należy przypisać to świadczenie. Fakt, że przedsiębiorstwo niewspółpracujące było pierwszym, bezpośrednim beneficjentem w ramach grupy finansowania preferencyjnego zapewnianego przez podmioty zewnętrzne, nie oznacza, że było ono również jedynym beneficjentem tego finansowania preferencyjnego w ramach grupy. W związku z tym do ustalenia przypisania korzyści konieczne było zastosowanie art. 28.

(372)

Po drugie, wbrew temu, co stwierdziła grupa SAIC, przypisanie to zostało dokonane zgodnie z wcześniejszą praktyką Komisji. Przykład z wcześniejszej praktyki przytoczonej przez grupę SAIC dotyczył bowiem jednostki holdingowej, która świadczyła usługi finansowe na rzecz swoich spółek zależnych, w tym producentów eksportujących. Na podstawie stanu faktycznego w tej konkretnej sprawie postanowiono, że część inwestycji jednostki holdingowej w jej jednostkach zależnych (która jest powiązana z kwotą kapitału własnego, a tym samym z udziałami w każdej jednostce zależnej) stanowi rozsądny wskaźnik zastępczy dla udziału finansowania preferencyjnego, z którego korzysta każda spółka zależna, a tym samym odpowiedni klucz podziału do celów przypisania korzyści producentom eksportującym. W niniejszej sprawie niewspółpracujące przedsiębiorstwo grupy SAIC nie ma jednak znanych spółek zależnych. Zgodnie z wiedzą Komisji nie ma również związku między formalną strukturą organizacyjną obu partnerów joint venture a faktycznym udziałem usług finansowych świadczonych przez niewspółpracujące przedsiębiorstwo na rzecz różnych podmiotów należących do grupy.

(373)

Po trzecie, jak podkreślono w motywie 368 powyżej, ponieważ przedsiębiorstwo niewspółpracujące nie udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, nie było możliwe określenie dokładnego zakresu i struktury jego działalności finansowej. Nie ma również związku jako takiego między właścicielem zabezpieczenia stanowiącego podstawę wyemitowanych papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami a faktycznym beneficjentem środków pozyskanych za pośrednictwem tych papierów wartościowych. W związku z tym Komisja odrzuciła te argumenty.

(374)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely twierdziła, że producenci nie korzystali z papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, ponieważ transakcje były nadal realizowane między podmiotem finansującym a kredytobiorcą detalicznym.

(375)

Komisja zauważyła, że w ramach tych operacji grupa Geely korzystała z finansowania preferencyjnego. Jak opisano w motywie 619 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, papiery wartościowe zabezpieczone aktywami umożliwiły grupie zastąpienie średnioterminowych należności z tytułu kredytów i pożyczek samochodowych aktywami płynnymi, które były natychmiast dostępne, co ułatwiło zaliczkowanie operacji pożyczkowych na bardzo korzystnych zasadach. Korzyści zostały odpowiednio przydzielone. W związku z tym argument ten odrzucono.

(376)

Grupa Geely sprzeciwiła się stosowaniu tego samego poziomu referencyjnego dla obligacji co poziom referencyjny stosowany do pożyczek, ponieważ obligacje i pożyczki są różnymi instrumentami finansowymi.

(377)

W tym względzie Komisja zwróciła uwagę, że kredyty i obligacje są podobnymi finansowymi instrumentami dłużnymi. Obligacja jest w rzeczywistości rodzajem kredytu, z którego korzystają duże podmioty w celu pozyskania kapitału. Zarówno kredyty, jak i obligacje są zaciągane/emitowane na pewien okres i naliczane są od nich odsetki/nominalna stopa procentowa. Fakt, że finansowanie w formie kredytu jest zapewniane przez instytucję finansową, a finansowanie w formie obligacji korporacyjnych jest zapewniane przez inwestorów, którzy w większości przypadków są również instytucjami finansowymi, nie ma znaczenia dla określenia podstawowych cech obu instrumentów. Oba instrumenty służą bowiem do finansowania działalności gospodarczej, wiążą się z takim samym wynagrodzeniem i mają podobne terminy i warunki spłaty. Ponadto nie zaproponowano żadnych alternatywnych wskaźników referencyjnych i nie udało się zidentyfikować żadnych innych publicznie dostępnych informacji, które mogłyby zapewnić dokładniejszy wskaźnik referencyjny. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(378)

Ze względu na brak innych uwag niniejszym potwierdza się wnioski określone w motywach 633-635 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(379)

Wobec braku innych uwag dotyczących wniosków na temat pozostałych rodzajów finansowania potwierdzono wnioski zawarte w motywach 636-637 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(380)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do pozostałych rodzajów finansowania preferencyjnego w okresie objętym dochodzeniem na rzecz grup przedsiębiorstw objętych próbą wyniosły:

Finansowanie preferencyjne: pozostałe rodzaje finansowania

(381)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL i grupa SAIC stwierdzili, że w odniesieniu do dotacji otrzymanych przez Geely i SAIC nie dokonano ustaleń dotyczących poszczególnych przypadków, opartych na pozytywnych dowodach. Podobnie grupa Geely twierdziła, że dotacje powinny były zostać przypisane do łącznego obrotu (BEV i pojazdami innymi niż BEV), aby prawidłowo odzwierciedlić fakt, że dotacje dotyczyły ogólnej działalności podmiotów je otrzymujących.

(382)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja wykorzystała dostępne fakty w sposób represyjny przy ocenie dotacji otrzymanych przez Geely i SAIC oraz że Komisja wydała niejasne instrukcje, które utrudniały przeprowadzenie właściwej oceny przez przedsiębiorstwa objęte próbą. Według rządu ChRL Komisja nie przeprowadziła szczegółowej oceny wszystkich dowodów zawartych w dokumentacji w celu wybrania najodpowiedniejszych faktów zastępczych, a domniemanych subsydiów nie należy przypisywać eksporterom, którzy nie odnieśli korzyści.

(383)

Jak wyszczególniono w motywie 364 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, grupa SAIC twierdziła, że nie było konieczne wykorzystanie „indywidualnych kwot otrzymanych w ramach dotacji, czasu otrzymania dotacji, opisu dotacji, odpowiednich powiadomień rządowych określających charakter dotacji i innych niezbędnych informacji” i odmówiła dostarczenia takich informacji, tak aby Komisja nie była w stanie określić podstawowych programów subsydiowania, kwoty dotacji otrzymanych w okresie objętym dochodzeniem, a także tego, czy dotacje te dotyczyły środków trwałych, czy też nie. Podobnie, jak wyjaśniono w motywie 372 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, żadne z przedsiębiorstw należących do grupy Geely nie dostarczyło pełnych informacji dotyczących charakteru programów dotacji, w ramach których otrzymały wsparcie, zgodnie z wymogami zawartymi w kwestionariuszu, tak aby Komisja nie była w stanie określić podstawowych programów subsydiowania dla programów dotacji w odniesieniu do produktu objętego dochodzeniem.

(384)

Ponadto, jak wyjaśniono w sekcji 3.3.1.4 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, rząd ChRL nie przedstawił żadnych informacji dotyczących dotacji, które zostały wypłacone grupom objętym próbą, w związku z czym Komisja nie mogła uzupełnić braków informacjami, które uzyskałaby z innego źródła. Komisja zauważyła natomiast, że grupa BYD dostarczyła wymagane istotne informacje, aby Komisja mogła ocenić różne aspekty otrzymanych dotacji i rozważyć, czy stanowią one podstawę środków wyrównawczych.

(385)

Na tej podstawie i wobec braku zweryfikowanych informacji wskazujących inaczej Komisja oparła swoje ustalenia na dostępnych faktach i uznała, że wszystkie dotacje otrzymane przez te grupy były szczególne i związane z produktem objętym dochodzeniem. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(386)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył, że ustalenie Komisji, zgodnie z którym dotacje stanowiące podstawę środków wyrównawczych były szczególne, opiera się na założeniach, a nie na dowodach potwierdzających, co jest sprzeczne z art. 2.4 Porozumienia SCM. Argumentował on, że Komisja dysponowała dowodami na to, że domniemane przedmiotowe dotacje były korzystne dla wielu produktów i w związku z tym zastosowała dostępne fakty w sposób represyjny. Komisja założyła natomiast, że dotacje otrzymane przez tych producentów eksportujących były szczególne, ponieważ grupa SAIC i grupa Geely nie dostarczyły Komisji wystarczających informacji. Ponadto rząd ChRL twierdził, że Komisja nie ujawniła wystarczających faktów uzasadniających stwierdzenie, że dotacje były szczególne.

(387)

Grupa SAIC argumentowała również, że przedstawiła Komisji dowody na to, że dotacje otrzymane od rządu ChRL były przeznaczone na cele wykraczające poza produkt objęty postępowaniem oraz że informacje będące w posiadaniu Komisji, w tym materiały przedłożone przez grupę SAIC i informacje dostępne publicznie, wyraźnie wskazują, że otrzymane dotacje były przeznaczone dla BEV i innych pojazdów elektrycznych. W związku z tym nie można twierdzić, że przypisanie przez Komisję otrzymanych dotacji do obrotu produktu objętego postępowaniem ma jakąkolwiek podstawę faktyczną. Ponadto grupa SAIC argumentowała, że Komisja nie przedstawiła żadnej oceny ani uzasadnienia w odniesieniu do wielu faktów zawartych w dokumentacji - w szczególności w sprawozdaniach z audytu, zestawieniach obrotów i sald oraz na zrzutach ekranu przedstawiających rachunku rejestrujące dotacje, co sugeruje, że otrzymane dotacje nie dotyczyły wyłącznie produktu objętego dochodzeniem.

(388)

Komisja potwierdziła, że grupa SAIC nie przedstawiła pełnych informacji na temat charakteru programów dotacji, w ramach których otrzymała wsparcie, o które zwróciła się Komisja, w związku z czym Komisja nie była w stanie określić, które programy dotacji dotyczyły produktu objętego dochodzeniem. Komisja zauważyła, że informacje te były łatwo dostępne dla przedsiębiorstw, ale odmówiły one pełnego dostępu do nich. Fakt, że przedsiębiorstwo umożliwiło Komisji zapoznanie się z niektórymi dokumentami i dostarczyło zrzuty ekranu bez odpowiednich wymaganych informacji, w żadnym wypadku nie może być równoważny z przekazaniem wymaganych informacji w formie dowodu gwarantującego, że informacje te zostały należycie zweryfikowane. Takie informacje nie dają również pewności, że dotacje otrzymane przed okresem objętym dochodzeniem nie przyniosły korzyści produkcji BEV w okresie objętym dochodzeniem. Komisja podkreślała również wielokrotnie, że informacje dostarczone wyłącznie w formie zrzutów ekranu zawierających jedynie ograniczone dane lub pokazujące kilka przykładów uniemożliwiają weryfikację i uzgodnienie istotnych danych liczbowych.

(389)

Wobec braku zweryfikowanych informacji wskazujących inaczej Komisja oparła swoje ustalenia na dostępnych faktach i uznała, że wszystkie dotacje otrzymane przez te grupy były szczególne i związane z produktem objętym dochodzeniem. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(390)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC argumentowała, że ponieważ otrzymane dotacje podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, kwota podlegająca opodatkowaniu powinna zostać odliczona od łącznej kwoty otrzymanych dotacji. Komisja uznała, że grupa SAIC nie dostarczyła dowodów potwierdzających, że zapłacony podatek był bezpośrednio związany z otrzymanymi dotacjami. Ponadto w art. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego nie przewidziano odliczenia podatku dochodowego od osób prawnych w odniesieniu do obliczenia korzyści lub subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych. Tak więc argument ten został odrzucony.

(391)

Stopa subsydiowania grupy SAIC i grupy Geely w odniesieniu do dotacji została zaktualizowana w wyniku korekty opisanej odpowiednio w motywach 652 i 654 niniejszego rozporządzenia.

(392)

W związku z tym metodyka określania kwoty subsydium opisana w motywie 650 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych została potwierdzona i zastosowana do producenta eksportującego, który uzyskał zgodę na indywidualne badanie.

(393)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń spółka Tesla (Shanghai) stwierdziła, że w odniesieniu do jednej z dotacji otrzymanych przez przedsiębiorstwo miały miejsce trzy wypłaty, a jedna z tych wypłat miała miejsce w okresie objętym dochodzeniem. Przedsiębiorstwo stwierdziło, że ponieważ kwota otrzymana w okresie objętym dochodzeniem dotyczy dotacji związanej z aktywami trwałymi, której wypłaty nastąpiły w ramach tego samego programu, Komisja powinna była zamortyzować kwotę otrzymaną przez przedsiębiorstwo w okresie objętym dochodzeniem.

(394)

Komisja przyznaje, że zgodnie z Wytycznymi dotyczącymi obliczania kwoty subsydium w dochodzeniach w sprawie ceł wyrównawczych (59)„[w] przypadku subsydiów jednorazowych, które mogą być związane z nabyciem środków trwałych, łączna wartość subsydium musi być rozłożona na normalny okres użytkowania aktywów (art. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady (UE) nr 2026/97 (60))”. W wytycznych przewidziano jednak również, że „na zasadzie wyjątku od [postanowień punktu powyżej] jednorazowe subsydia, które wynoszą mniej niż 1 % łącznego obrotu ad valorem, będą zazwyczaj ujmowane w kosztach, nawet jeśli są związane z zakupem środków trwałych”. Biorąc pod uwagę, że wypłata przedmiotowej dotacji wyniosła mniej niż 1 % ad valorem, Komisja uznała, że płatność otrzymana w okresie objętym dochodzeniem nie była znacząca i że uzasadnione było przypisanie jej wyłącznie do okresu objętego dochodzeniem. Ta metoda alokacji jest w pełni zgodna ze sprawozdaniem WTO sporządzonym przez nieformalną grupę ekspertów, w którym przewidziano, że dotacje przeznaczone na zakup środków trwałych powinny być przydzielane, przy czym „uznano za właściwe, przede wszystkim z punktu widzenia wygody administracyjnej, aby bardzo małe dotacje były ujmowane w kosztach niezależnie od rodzaju lub innych względów. W przypadku każdego indywidualnego subsydium zaleca się poziom poniżej 0,5 % sprzedaży dla tego progu” (61). W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(395)

Ze względu na brak innych uwag niniejszym potwierdza się wnioski określone w motywach 638-651 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(396)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do wszystkich dotacji przyznanych w okresie objętym dochodzeniem na rzecz producentów eksportujących objętych próbą oraz na rzecz producenta eksportującego objętego indywidualnym badaniem wyniosła:

Dotacje

(397)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń niektóre zainteresowane strony, tj. grupa SAIC, CAAM, grupa BYD, rząd ChRL i grupa Geely, stwierdziły, że beneficjentem końcowym tego programu subsydiowania jest konsument. W szczególności argumentowano, że producenci przyznają konsumentom dotacje w imieniu rządu przy sprzedaży pojazdów poprzez obniżenie ceny płaconej przez klienta. W tym scenariuszu klient miał płacić obniżoną cenę, z tytułu której przedsiębiorstwo następnie otrzymywało zwrot od rządu.

(398)

Podobnie niektóre strony twierdziły, że fakt, iż ceny BEV nie wzrosły po wycofaniu subsydium, nie dowodzi istnienia korzyści. Argumentowano, że na ceny rynkowe wpływa szereg czynników, w tym koszty produkcji, dynamika podaży i popytu, oczekiwania konsumentów oraz zastępowanie starych modeli nowymi. W rezultacie dokonanie bezpośredniego porównania cen BEV sprzedawanych w różnych okresach może nie być możliwe.

(399)

Ponadto argumentowano, że w przypadkach, w których konsumenci nie spełniali warunków przyznania subsydium, producenci otrzymywali zwrot subsydium od konsumentów, co kwestionuje odnoszenie korzyści przez producentów.

(400)

Komisja zauważyła, że nie przedstawiono żadnych dowodów wskazujących na to, że program miał na celu zapewnienie subsydiów konsumentom, wykorzystując producentów BEV jako zwykłe narzędzie do przekazywania tych subsydiów. Dowody wskazywały na wręcz odwrotną sytuację. Jak opisano w motywach 666-671 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, wypłaty dokonane przez rząd ChRL na rzecz producentów BEV w formie bezpośrednich transferów pieniężnych były wyraźną i wymierną korzyścią dla producentów BEV, ponieważ stanowiły bezpośrednie przekazanie środków pieniężnych na podstawie działalności gospodarczej producentów. Chociaż to przekazanie środków pieniężnych już samo w sobie przyniosło korzyść, w dochodzeniu wykazano ponadto, że subsydium nie miało wpływu na ostateczne ceny konsumpcyjne. Pomimo szeregu czynników, które mogły odegrać pewną rolę, analiza wykazała, że cena pozostała niezmieniona w okresie bezpośrednio po wycofaniu subsydium. Wskazuje to, że subsydium nie miało zauważalnego wpływu na cenę końcową płaconą przez klientów, co oznacza, że producenci BEV zatrzymali subsydium. W konsekwencji argumenty te zostały odrzucone.

(401)

W odniesieniu do przypadków, w których producenci mogli uzyskać zwrot subsydiów ze względu na nieprzestrzeganie przepisów, Komisja zauważyła, że, jak opisano w motywach 665-670 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, producenci ustalali ceny, które umożliwiły im uzyskanie pełnego subsydium, a konsumenci nie odnieśli korzyści w postaci niższych cen, co czyni argument bezprzedmiotowym. Ponadto sytuacja ta stanowi przykład podstawowej struktury programu, w której producentów stawia się w centrum polityki i nadaje priorytet ich interesom, a ostatecznym celem jest zapewnienie wsparcia finansowego tym podmiotom. Podobnie, gdyby zamierzonym beneficjentem był konsument, to za odzyskanie środków byłby odpowiedzialny rząd. Nie przedstawiono żadnych dowodów na to, że w odpowiednich ramach prawnych tego programu producenci BEV są wykorzystywani przez rząd jako narzędzie do wypłacania lub uzyskiwania zwrotu kwot wypłaconych przez rząd producentom BEV. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(402)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń CAAM powtórzyło, że ostatecznymi beneficjentami programu subsydiowania są konsumenci. Argumentowało, że stabilne ceny BEV po zniesieniu subsydium nie wskazują na korzyść. CAAM wyraźnie wspomniało, że utrzymywanie, a nawet pozostawienie cen na niezmienionym poziomie przez pewien okres po wycofaniu dotacji dla konsumentów jest powszechną praktyką. Ponadto zauważyło, że nawet gdy rząd chiński obniżył podatki od nabycia pojazdów dla konsumentów, producenci często kontynuowali reklamowanie dotacji przez pewien okres po wygaśnięciu zachęt rządowych.

(403)

Komisja zauważyła, że argumenty CAAM potwierdzają ustalenia Komisji, ponieważ przedstawiono w nich dodatkowy argument, zgodnie z którym subsydium nie ma wpływu na ceny pojazdów ustalane przez producentów, ponieważ ceny pozostają niezmienione, tj. subsydium nie ma zauważalnego wpływu na cenę końcową płaconą przez klientów, w związku z czym subsydium zostaje zachowane przez producentów BEV i żadne korzyści nie przechodzą na konsumentów. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(404)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył swoje twierdzenie, zgodnie z którym to konsumenci są ostatecznymi beneficjentami programu subsydiowania, i podkreślił, że to na nich koncentruje się program. W szczególności rząd ChRL twierdził, że tak przewidziano w przepisach. Projekt programu, który obejmuje wypłatę środków pieniężnych bezpośrednio producentom, uwzględnia szczególne warunki rynkowe w Chinach. Ponadto rząd ChRL zauważył, że jeżeli warunki określone w programie nie zostaną spełnione, kwota płatności zostanie odpowiednio zmniejszona.

(405)

W odniesieniu do uwag rządu ChRL i wobec braku jakichkolwiek dalszych uzasadnionych informacji Komisja powtórzyła swój poprzedni wniosek, przedstawiony w motywach 656-661 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i motywie 400 powyżej, zgodnie z którym, biorąc pod uwagę charakter, strukturę i funkcjonowanie programu, producenci są zamierzonymi odbiorcami tego subsydium. Jeżeli chodzi o zmniejszenie wypłat w przypadku niespełnienia określonych warunków, Komisja odniosła się do wyżej wymienionego motywu 401 niniejszego rozporządzenia. Ponadto Komisja zauważyła, że sam fakt nieprzestrzegania przedmiotowych warunków nie oznacza zmiany beneficjentów. W związku z tym argument ten odrzucono.

(406)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń, po wprowadzeniu środków tymczasowych CAAM zakwestionowało uznanie subsydiów konsumenckich za subsydia produkcyjne i argumentowało, że Unia stosuje podwójne standardy, kwalifikując na wyrost chińskie subsydia dla konsumentów jako wsparcie dla przemysłu motoryzacyjnego.

(407)

Argument przedstawiony przez CAAM był ogólnikowy i nieuzasadniony. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(408)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń Tesla (Shanghai) i rząd ChRL stwierdzili, że program został już zakończony w grudniu 2022 r., w związku z czym Komisja nie ma podstawy prawnej do nałożenia tymczasowego cła antysubsydyjnego w odniesieniu do tego programu.

(409)

Komisja zauważyła, jak opisano w motywach 662-664 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że chińscy producenci BEV nadal korzystali z tego programu subsydiowania przez cały okres objęty dochodzeniem i będą nadal korzystać z bezpośredniego transferu środków pieniężnych w ramach tego programu przez dłuższy czas po upływie tego okresu. W konsekwencji Komisja stwierdziła, że warunki wprowadzenia środków wyrównawczych w odniesieniu do tego programu zostały spełnione. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(410)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń spółka Tesla (Szanghaj) powtórzył, że program został zakończony i nie powinien być objęty środkami wyrównawczymi. Jako alternatywę spółka wskazała, że maksymalna kwota, jaką Komisja może objąć środkami wyrównawczymi w przypadku spółki Tesla (Shanghai), to kwota, którą spółka może (potencjalnie) otrzymać w przyszłości. Ponadto spółka argumentowała, że istnienie lokalnych programów podobnych do krajowej polityki subsydiów fiskalnych nie ma wpływu na ocenę korzyści dla spółki Tesla (Szanghaj).

(411)

Komisja zauważyła, że korzyścią objętą środkami wyrównawczymi jest rzeczywista kwota subsydiów wypłaconych przez rząd ChRL producentom eksportującym w OD, i powtórzyła swój poprzedni wniosek, jak określono w motywach 662-664 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i w motywie 409 powyżej. Jeżeli chodzi o brak oceny programów podobnych do subsydiów krajowych, Komisja zauważyła, jak opisano w motywie 664 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że dochodzenie wykazało, iż władze lokalne, działające zgodnie z bezpośrednimi lub pośrednimi wytycznymi rządu ChRL, ustanowiły dużą liczbę podobnych programów, z których część jest bardzo podobna do programu krajowego. Takie lokalne inicjatywy mają wspólny cel, jakim jest zachęcanie do produkcji BEV, co doprowadzi do dalszego wspierania chińskich producentów BEV.

(412)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely i spółka Tesla (Shanghai) twierdziły, że środki finansowe otrzymane w okresie objętym dochodzeniem były związane ze sprzedażą sprzed okresu objętego dochodzeniem, a zatem nie podlegały środkom wyrównawczym. Jeżeli program ten miałby zostać uznany za stanowiący podstawę środków wyrównawczych, podstawą takiego ustalenia powinna być sprzedaż bezpośrednio związana z okresem objętym dochodzeniem.

(413)

Komisja zauważyła, jak opisano w motywie 672 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że rozbieżność czasowa między sprzedażą BEV a wypłatą środków rządowych, której producenci nie mogą przewidzieć, stwarza niepewność co do terminów wypłat. Niepewność ta może trwać do czterech lat. W rezultacie producenci w pełni osiągają korzyści dopiero po otrzymaniu wypłat. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(414)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa SAIC stwierdziła, że Komisja nie odniosła się do swoich uwag dotyczących okresu przypisania programu do BEV ani nie odpowiedziała na jej propozycję alternatywnego obliczenia.

(415)

Komisja zauważyła, że te same uwagi zostały przedstawione przez różne strony i zostały odrzucone w motywach 412-413 powyżej. W motywach tych przedstawiono uzasadnienie odrzucenia proponowanej metody obliczeń. W konsekwencji oba te argumenty odrzucono.

(416)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń spółka Tesla (Szanghaj) powtórzyła swój argument, zgodnie z którym podstawą obliczenia korzyści była sprzedaż objęta postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem, i przedstawiła w odniesieniu do niej metodykę.

(417)

Wobec braku dalszych uzasadnionych informacji Komisja powtórzyła swój poprzedni wniosek przedstawiony w motywie 413 powyżej. W związku z tym argument ten odrzucono.

(418)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL i grupa Geely twierdzili, że korzyści wynikające z tego programu subsydiowania nie powinny być przypisywane do wywozu przy założeniu, że subsydia zostały przyznane konkretnie na produkcję i sprzedaż produktu objętego dochodzeniem, wyłącznie na rynku chińskim.

(419)

Komisja zauważyła, że w ramach tego programu producenci skorzystali z bezpośredniego transferu środków finansowych, który zapewnił przedsiębiorstwom znaczne zasoby w formie środków pieniężnych pozostających do ich pełnej dyspozycji. Płatności dokonywane przez rząd ChRL opierały się w szczególności na sprzedaży BEV w ramach programu mającego na celu wspieranie rozwoju przemysłu BEV i skierowanego do producentów BEV. W związku z tym przydział tych korzyści opierał się na łącznym obrocie BEV. Argumenty te zostały zatem odrzucone.

(420)

Spółka Tesla (Shanghai) stwierdziła, że ponieważ zaksięgowana kwota otrzymana przez przedsiębiorstwo w ramach tego programu jest traktowana jako przychód podlegający opodatkowaniu, a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w wysokości 15 % mającym zastosowanie do spółki Tesla (Shanghai) w 2022 r., doszłoby do podwójnego liczenia w zakresie, w jakim korzyść ta jest uwzględniana zarówno w ramach tego programu, jak i preferencyjnego programu zwolnień z podatku dochodowego.

(421)

Przedsiębiorstwo nie przedstawiło dowodów potwierdzających, że zapłacony podatek był bezpośrednio związany ze zwrotem otrzymanym w ramach tego programu. Ponadto w art. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego nie przewiduje się odliczenia podatku dochodowego w odniesieniu do obliczenia korzyści lub subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych. W związku z tym argument, że stanowiłoby to podwójne liczenie, został uznany za bezprzedmiotowy.

(422)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń spółka Tesla (Szanghaj) powtórzyła, że podatek dochodowy w wysokości 15 % należy odliczyć od łącznej korzyści, ponieważ traktuje ona dochody z subsydium fiskalnego jako dochód podlegający opodatkowaniu, z zastrzeżeniem 15 % podatku dochodowego od osób prawnych mającego zastosowanie w okresie objętym dochodzeniem (OD). Spółka Tesla argumentowała, że doszło do podwójnego liczenia, ponieważ korzyść ta została uwzględniona zarówno w ramach tego programu, jak i w ramach programu preferencyjnego podatku dochodowego.

(423)

Komisja zauważyła, że wymagane odliczenie nie należy do żadnej z kategorii kwalifikujących się do odliczenia od obliczonego subsydium, jak wyszczególniono w art. 7 rozporządzenia podstawowego (62). Ponadto stawka podatku dochodowego nie ma zastosowania do dochodu, lecz do dochodu podlegającego opodatkowaniu, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, tj. „łączny dochód przedsiębiorstwa w każdym roku podatkowym pomniejszony o dochód niepodlegający opodatkowaniu, dochód zwolniony z podatku, różne odliczenia i dozwoloną kwotę strat poniesionych w poprzednich latach” (63). Odliczenia te obejmują: „Koszty, wydatki, podatki, straty i inne uzasadnione wydatki poniesione w związku z przychodami uzyskanymi przez jednostkę gospodarczą, które mogą zostać odliczone przy obliczaniu podstawy opodatkowania dochodu” (64). Ponadto niektóre wydatki, takie jak wydatki na badania i rozwój, podlegają pod pewnymi warunkami dodatkowemu odliczeniu. Z tego powodu szczególny dochód, taki jak przychód z subsydium fiskalnego, nie może być wyodrębniony z obliczenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, w którym uwzględnia się inne elementy. Ponadto Komisja uznała, że 15 % stawka podatku dochodowego ma zastosowanie wyłącznie w przypadku dodatniego dochodu podlegającego opodatkowaniu, w związku z czym wniosek ten został odrzucony.

(424)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD stwierdziła, że stosunek subsydium fiskalnego dla BEV do łącznego subsydium fiskalnego otrzymanego w okresie objętym dochodzeniem, wykorzystany do przyznania przedpłaty BEV, powinien zostać zmieniony po wydaniu ostatecznych decyzji rozliczeniowych przez Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnej („MIIT”) i Ministerstwo Finansów („MIF”). Komisja przyjęła ten argument i odpowiednio dostosowała te obliczenia.

(425)

Grupa Geely twierdziła, że niektóre subsydia przyznane jednemu z przedsiębiorstw wchodzących w skład grupy były już objęte środkami wyrównawczymi. Komisja przyjęła ten argument i odpowiednio dostosowała te obliczenia.

(426)

W związku z tym metodyka określania kwoty subsydium opisana w motywie 675 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych została potwierdzona i zastosowana do producenta eksportującego, który uzyskał zgodę na indywidualne badanie.

(427)

Ze względu na brak innych uwag niniejszym potwierdza się wnioski określone w motywach 652-676 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(428)

Stopa subsydiowania grupy SAIC i grupy Geely w odniesieniu do polityki subsydiów fiskalnych została zaktualizowana w wyniku korekty opisanej odpowiednio w motywach 652 i 654 niniejszego rozporządzenia.

(429)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego programu w okresie objętym dochodzeniem dla objętych próbą producentów eksportujących i dla producenta eksportującego objętego indywidualnym badaniem była następująca:

(430)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL, grupa BYD, grupa Geely i grupa SAIC nie zgodzili się z oceną Komisji, zgodnie z którą chińscy producenci BEV odnieśli korzyści z użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(431)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja ograniczyła się do stwierdzenia, iż grunty w Chinach kontynentalnych należą do państwa albo są własnością wspólną, co nie dowodzi istnienia wkładu finansowego i korzyści. Ponadto, wbrew rozumieniu pojęcia „własności wspólnej”, jak zauważyła Komisja w motywie 677 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, „własność wspólna” nie oznacza, że składają się na nią wsie lub okręgi miejskie, lecz osoby pracujące.

(432)

W motywie 677 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja przedstawiła informacje wprowadzające na temat systemu praw do użytkowania gruntów stosowanego w ChRL. Wbrew uwagom rządu ChRL celem tej części nie jest samo w sobie wykazanie istnienia wkładu finansowego i korzyści. W żadnych wypadku rząd ChRL nie przedstawił dowodów sprzecznych ze stwierdzeniami zawartymi w motywie 677 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, a mianowicie, że wszystkie grunty w ChRL należą do państwa albo są własnością wspólną.

(433)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL twierdził, że jedynie w przypadku ustalenia, że ceny w kraju, w którym przyznano prawa do użytkowania gruntów, są zniekształcone z powodu interwencji rządowej, Komisja może poszukać poziomu referencyjnego poza granicami kraju. Według rządu ChRL kilka dokumentów ustawodawczych nie obowiązywało w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym Komisja oparła się na błędnej podstawie prawnej i nie oparła swoich „ustaleń na konkretnych dowodach”.

(434)

Po pierwsze, Komisja wskazała, że rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów na to, że wspomniane dokumenty ustawodawcze nie były skuteczne w okresie objętym dochodzeniem. Po drugie, rząd ChRL nie wykazał również, że treść tych dokumentów, które rzekomo zostały zastąpione, uległa zmianie. Po trzecie, rząd ChRL nie zakwestionował stosowania ustawy Chińskiej Republiki Ludowej o zarządzaniu gruntami, o której mowa w motywie 679 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(435)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził, że przepisy, na których oparła się Komisja, nie obowiązywały w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym twierdzenia Komisji, że rząd ChRL nie przedstawił dowodów na to, że dokumenty te nie były skuteczne w okresie objętym dochodzeniem, są niezgodne z faktami.

(436)

Komisja utrzymuje jednak, że nie przedstawiono żadnego dowodu w celu wykazania, że przedmiotowe teksty nie obowiązywały. Tak czy inaczej Komisja z własnej inicjatywy znalazła dowody na to, że prawo własności zostało rzeczywiście uchylone w 2021 r. (65) Zawarte w nich przepisy zostały jednak włączone do art. 205-462 kodeksu cywilnego, który wszedł w życie w styczniu 2021 r. W kodeksie cywilnym nie wprowadzono żadnych istotnych zmian w odniesieniu do praw do użytkowania gruntów (zob. w szczególności art. 246, 260-261 i 330-361 kodeksu cywilnego). Argument rządu ChRL był zatem czysto formalistyczny. W konsekwencji argument ten został odrzucony.

(437)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń według rządu ChRL w poprzednich sprawach Komisja nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że system aukcyjny w Chinach kontynentalnych jest nieprzejrzysty i niejasny oraz opierała się na starych sprawach i całkiem innych produktach, nie przedstawiając żadnego wyjaśnienia ani dowodu na domniemane zniekształcenie. Komisja rzekomo wykorzystała to samo stwierdzenie i skonstruowała linię orzecznictwa wobec braku dowodów. Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie wyjaśniła, co było przedmiotem jej badania w odniesieniu do rynku praw do użytkowania gruntów w Chinach kontynentalnych ani ustalonych przez nią zmian. Ponadto stwierdzenie Komisji, że władze ustaliły arbitralnie ceny praw do użytkowania gruntów, nie zostało poparte żadnymi dowodami w ujęciu ogólnym ani w przypadkach dotyczących producentów eksportujących objętych próbą. W przypadku rządu ChRL cena ostatecznie uzyskana w procesie przetargowym odzwierciedla zarówno popyt, jak i podaż.

(438)

Grupa Geely twierdziła, że rozporządzenie w sprawie ceł tymczasowych nie zawiera żadnego wyraźnego wskazania ani powodu, dlaczego lub w jaki sposób Chińskie Tajpej jest odpowiednim poziomem referencyjnym, z wyjątkiem faktu, że zostało ono wykorzystane w niektórych wcześniejszych dochodzeniach.

(439)

Komisja zauważyła jednak, że ustalenia poczynione w poprzednich i niedawnych dochodzeniach antysubsydyjnych zostały odpowiednio uzasadnione i odnoszą się do tych samych programów subsydiowania, o których mowa w obecnym dochodzeniu. Na przykład w sprawie AFC Komisja stwierdziła, że w odniesieniu do działek, które zostały przekazane w drodze przetargu, w każdym przypadku istniał tylko jeden oferent, a zapłacona cena odpowiadała cenie wyjściowej procedury przetargowej. W każdym z tych wcześniejszych dochodzeń Komisja oparła się na podobnych ramach prawnych regulujących prawa do użytkowania gruntów w ChRL, a w szczególności na fakcie, że władze lokalne ustalają ceny gruntów zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich i polityką przemysłową rządu. W motywie 682 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja przypomniała, że obecne dochodzenie nie wykazało żadnych zauważalnych zmian w tym zakresie. Komisja przypomniała również, że rząd ChRL nie przedstawił dowodów świadczących o zaprzestaniu stosowania tej polityki. Przeciwnie, Komisja stwierdziła, że w przypadku grupy BYD, grupy Geely, grupy SAIC i spółki Tesla (Shanghai) transakcje dotyczące praw do użytkowania gruntów odpowiadały: (i) bezpłatnym transakcjom, przydziałom lub transferom, (ii) cenom transakcyjnym odpowiadającym cenie wyjściowej oferty; (iii) cenom transakcyjnym odpowiadającym gwarancji płaconej w celu wzięcia udziału w przetargu albo (iv) umowom dotyczącym konkretnych inwestycji z gminą lub gminami lokalnymi, które zawierały konkretne postanowienia dotyczące przydziału gruntów. W związku z tym na podstawie informacji posiadanych w niniejszym dochodzeniu Komisja odrzuciła te argumenty.

(440)

Rząd ChRL argumentował, że twierdzenie Komisji zawarte w motywie 682 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z którym producenci eksportujący objęci próbą uzyskali prawa do użytkowania gruntów po cenach ustalonych przez władze lokalne w procedurach przetargowych, nie znajduje oparcia w faktach.

(441)

Jak wspomniano już w motywie 438 niniejszego rozporządzenia, Komisja posiada jednak dowody potwierdzające to stwierdzenie dzięki dokumentom transakcyjnym grupy BYD, grupy Geely, grupy SAIC i spółki Tesla (Shanghai).

(442)

Według rządu ChRL w Chinach kontynentalnych istnieje wtórny rynek praw do użytkowania gruntów, którego Komisja nie zbadała.

(443)

Rząd ChRL nie miał jednak żadnych dowodów na to, że przedsiębiorstwa objęte próbą korzystały z jakiegokolwiek domniemanego rynku wtórnego praw do użytkowania gruntów.

(444)

Rząd ChRL uznał, że ustalenie Komisji dotyczące szczególności jest niespójne, ponieważ gdyby przeprowadzona przez Komisję analiza szczególności była prawidłowa i tylko producenci z niektórych gałęzi przemysłu uzyskiwaliby prawa do użytkowania gruntów po cenach preferencyjnych, Komisja powinna była wykorzystać ceny praw do użytkowania gruntów stosowane przez przedsiębiorstwa z innych sektorów do oceny istnienia domniemanego subsydium. Ponadto Komisja nie przeprowadziła uzasadnionej i obiektywnej oceny szczególności na podstawie art. 4 ust. 2 lit. a) i c) rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie ustaliła, w jaki sposób dostęp do domniemanego preferencyjnego przyznawania praw do użytkowania gruntów jest wyraźnie ograniczony do niektórych przedsiębiorstw lub sektorów.

(445)

W tym kontekście Komisja stwierdza, że żadna ze stron nie przedstawiła dowodów na istnienie poziomu referencyjnego w odniesieniu do cen praw do użytkowania gruntów w sektorach wolnych od ingerencji państwa. Co więcej Komisja przedstawiła ramy prawne, zgodnie z którymi władze lokalne ustalają cenę gruntów zgodnie z systemem wyceny gruntów miejskich aktualizowanym co trzy lata oraz polityką przemysłową rządu. Ponadto Komisja mogła potwierdzić to ustalenie na podstawie dokumentów transakcyjnych dostarczonych przez grupę SAIC, zgodnie z którymi „warunek dostępu branżowego odnosi się do sektora produkcji samochodów; jest to zgodne z projektami, do realizacji których się zachęca i które są dozwolone w katalogu wytycznych w zakresie dostosowania struktury przemysłowej”. W związku z tym dokumenty, którymi dysponuje Komisja, potwierdzają, że przynależność do sektora produkcji samochodów jest warunkiem udziału w przetargu na prawa do użytkowania gruntów.

(446)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że za ustalenie szczególności odpowiada Komisja jako organ prowadzący dochodzenie, a nie rząd ChRL i inne strony zainteresowane zakwestionowaniem negatywnego domniemania. Powołał się on również na sprawę C-559/12 P (66) i stwierdził, że Komisja jest zobowiązana do zebrania wszystkich informacji, których potrzebuje, aby móc ocenić, czy domniemane subsydium jest szczególne.

(447)

Wbrew twierdzeniom rządu ChRL Komisja nie przyjęła żadnego negatywnego domniemania w celu ustalenia szczególności programu. Jak wyraźnie stwierdzono w motywie 686 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, program uznaje się za szczególny, ponieważ preferencyjne przepisy dotyczące gruntów są ograniczone do przedsiębiorstw należących do niektórych gałęzi przemysłu, w tym przypadku przemysłu BEV. W związku z tym argument ten odrzucono.

(448)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL twierdził również, że przeprowadzona przez Komisję analiza korzyści jest nieuzasadniona i opiera się na nieodpowiednim poziomie referencyjnym. Zdaniem rządu ChRL Komisja postępuje w sposób niespójny, potwierdzając, że przyznawanie praw do użytkowania gruntów ma charakter szczególny, i jednocześnie odrzucając argument, że Komisja mogła zastosować krajowe poziomy referencyjne wynikające z cen praw do użytkowania gruntów przedsiębiorstw z innych sektorów, które nie korzystają z tego domniemanego subsydium, których to poziomów jest wiele do wyboru.

(449)

Komisja nie dostrzega jednak niespójności, o której wspomina rząd ChRL. Jak wskazano w motywie 445 powyżej, Komisja stwierdziła tylko, że żadna ze stron nie przedstawiła dowodów na istnienie poziomu referencyjnego w odniesieniu do cen praw do użytkowania gruntów w sektorach wolnych od ingerencji państwa. Poza zwykłym stwierdzeniem, że istnieje wiele poziomów referencyjnych do wyboru, rząd ChRL nie podważył ustaleń Komisji. Ponadto rząd ChRL myli, jak się zdaje, analizę szczególności przeprowadzoną przez Komisję, zgodnie z którą Komisja wykazała, że przemysł BEV korzysta z praw do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, z analizą korzyści na podstawie art. 6 lit. d) rozporządzenia podstawowego, w której Komisja uznała, że chińskie przepisy regulujące użytkowanie gruntów zakłócają rynek praw do użytkowania gruntów i nie podlegają warunkom rynkowym. Fakt, że system praw do użytkowania gruntów jako całość nie funkcjonuje jako wolny rynek, nie uniemożliwia rządowi ChRL udzielenia szczególnym gałęziom przemysłu praw do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. W związku z tym argument ten odrzucono.

(450)

Uwagi rządu ChRL dotyczące wniosku, że udzielanie przez rząd ChRL prawa do użytkowania gruntów należy uznać za subsydium, omówiono wraz z uwagami na temat ustaleń dochodzenia zawartymi w motywach 437-442 niniejszego rozporządzenia.

(451)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL twierdził, że przeprowadzona przez Komisję ocena Chińskiego Tajpej jako odpowiedniego zewnętrznego poziomu referencyjnego nie opiera się na dowodach potwierdzających oraz że ceny gruntów w Chińskim Tajpej nie odnoszą się „do aktualnych warunków rynkowych w kraju dostawy”. Rząd ChRL stwierdził, że Komisja ograniczyła się do wymienienia niektórych wskaźników bez żadnych potwierdzających danych ani dowodów, i zwrócił się do Komisji o dostarczenie dodatkowych danych dotyczących poziomu rozwoju gospodarczego, stopnia rozwoju infrastruktury przemysłowej, gęstości zaludnienia oraz podobieństw w zakresie rodzaju gruntów oraz transakcji wykorzystywanych przy ustalaniu odpowiedniego poziomu referencyjnego w Chinach i Chińskim Tajpej. Rząd ChRL dodał, że gęstość zaludnienia w Chinach kontynentalnych i w Chińskim Tajpej znacznie się różni.

(452)

Jeżeli chodzi o poziom rozwoju gospodarczego i stopień rozwoju infrastruktury przemysłowej, Komisja ustaliła, że większość podmiotów w ramach grup producentów eksportujących objętych próbą znajdowała się we wschodniej części ChRL, na rozwiniętych obszarach o wysokim PKB w prowincjach o dużej gęstości zaludnienia otaczających Szanghaj i Shenzhen, które były podobne do tych w Chińskim Tajpej.

(453)

Jeżeli chodzi o podobieństwa między rodzajem gruntów a transakcjami wykorzystywanymi przy ustalaniu odpowiedniego poziomu referencyjnego, w tym względzie Komisja podkreśliła, że w obu przypadkach transakcje dotyczą gruntów przemysłowych o konkretnym rozmiarze zlokalizowanych na obszarach przemysłowych.

(454)

Jeżeli chodzi o gęstość zaludnienia, Komisja zauważyła, że rząd ChRL porównał dane dotyczące gęstości zaludnienia na poziomie całego państwa. Jeśli przyjrzeć się bliżej gęstości zaludnienia w rzeczywistych lokalizacjach producentów eksportujących, wydaje się, że dane dotyczące gęstości zaludnienia są w rzeczywistości dość podobne lub wyższe, na przykład w regionie Szanghaju, w którym znajdują się niektóre podmioty należące do grup producentów eksportujących objętych próbą i spółka Tesla (Shanghai), gęstość zaludnienia wynosi ponad 3 900 mieszkańców/km2 (67), czyli prawie 6-krotnie więcej niż gęstość zaludnienia Chińskiego Tajpej.

(455)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, po pierwsze, że kilka podmiotów w ramach grup producentów eksportujących objętych próbą nie ma siedziby we wschodniej części Chin kontynentalnych. Na przykład niektóre z nich znajdują się w Xi'an i Hunan. Wybierając Szanghaj i Shenzhen, Komisja odnosi się do dwóch najbardziej rozwiniętych miast w Chinach kontynentalnych, które nie są porównywalne z większością prowincji, w których znajdują się producenci BEV. Po drugie, rząd ChRL zauważa, że wszystkie inne prowincje, z wyjątkiem prowincji Szanghaj, w których zlokalizowani są producenci BEV, są znacznie mniej zaludnione niż Chińskie Tajpej. Rząd ChRL stwierdził również, że istnieją znaczne różnice między cenami praw do użytkowania gruntów między poszczególnymi prowincjami i miastami w Chinach kontynentalnych oraz że oprócz kwestii braku porównywalności jedna średnia cena referencyjna gruntów w Chińskim Tajpej nie może odnosić się do dominującego rynku w całych Chinach kontynentalnych.

(456)

Komisja nigdy jednak nie twierdziła, że wszyscy producenci BEV mają siedzibę we wschodniej części ChRL. Komisja wyjaśniła natomiast, że większość podmiotów w ramach objętych próbą grup producentów eksportujących znajduje się we wschodniej części ChRL, na rozwiniętych obszarach o wysokim PKB w prowincjach o wysokiej gęstości zaludnienia otaczających Szanghaj i Shenzhen. Na przykład z siedmiu zakładów produkcyjnych grupy Geely cztery znajdują się w Zhejiang, a jeden w Jiangsu, dwóch prowincjach przybrzeżnych w pobliżu Szanghaju. Podobnie z ośmiu zakładów produkcyjnych grupy BYD jeden zakład produkcyjny znajduje się w Guangdong, jeden w Jiangsu, jeden w Anhui, jeden w Shandong i jeden w Fujian. Ponadto co najmniej trzy zakłady produkcyjne SAIC znajdują się bezpośrednio w Szanghaju. Większość z tych prowincji charakteryzuje się wysokim PKB na mieszkańca i poziomem gęstości zaludnienia porównywalnym z chińskim Tajpej. Gęstość zaludnienia w Jiangsu, Guangdong i Szantungu jest nawet wyższa niż w Chińskim Tajpej. Ponadto Komisja podkreśla, że zakłady produkcyjne typu BEV są często zlokalizowane w miastach o znacznie wyższym poziomie PKB na mieszkańca i gęstości zaludnienia niż średnia w prowincji. Dlatego argumenty te zostały odrzucone.

(457)

Rząd ChRL i grupa Geely twierdzili również, że Chińskie Tajpej nie zapewnia odpowiedniego poziomu referencyjnego, ponieważ między innymi w Chinach kontynentalnych przeniesieniu podlega jedynie prawo do użytkowania gruntów, podczas gdy w Chińskim Tajpej również faktyczna własność gruntów. Ponadto według rządu ChRL wydaje się, że Komisja przyznaje, że gęstość zaludnienia i stopień rozwoju infrastruktury przemysłowej w Chinach kontynentalnych i Chińskim Tajpej nie są w pełni porównywalne. W związku z tym średnia cena referencyjna gruntów w Chińskim Tajpej nie może i nie odnosi się do dominującego rynku w Chinach kontynentalnych. Ponadto ceny gruntów stosowane przez Komisję w odniesieniu do Chińskiego Tajpej obejmują zarówno ceny gruntów komercyjnych, jak i przemysłowych.

(458)

Grupa SAIC argumentowała, że Chińskie Tajpej nie stanowi odpowiedniego zewnętrznego poziomu referencyjnego dla praw do użytkowania gruntów, i zaproponowała zamiast tego zastosowanie poziomów referencyjnych w Malezji i Tajlandii. Grupa SAIC stwierdziła, że w przypadku Chińskiego Tajpej:

(459)

Grupa Geely twierdziła, że niejasne jest znaczenie czynników, takich jak fizyczna bliskość i wspólne dane demograficzne Chin i Chińskiego Tajpej, dla wyboru poziomów referencyjnych. Ponadto twierdzenie, że rozwój gospodarczy, PKB i struktura Chińskiego Tajpej są porównywalne z wieloma prowincjami i miastami w Chinach, jest mało wiarygodne ze względu na znaczne różnice między nimi, w szczególności w odniesieniu do miast, w których działają producenci eksportujący należący do grupy Geely. Ponadto według grupy Geely w obliczeniach nie uwzględniono znacznych różnic cenowych na różnych obszarach Chińskiego Tajpej ani ich wpływu na analizę porównawczą.

(460)

W tym względzie Komisja zauważyła, że wybór Chińskiego Tajpej jako poziomu referencyjnego oparto na analizie kilku czynników wymienionych w motywie 688 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Komisja uznała jednak, że nawet gdyby istniały pewne różnice w warunkach rynkowych między prawami do użytkowania gruntów w Chinach kontynentalnych a sprzedażą gruntów w Chińskim Tajpej, nie miałyby one takiego charakteru, aby unieważnić wybór Chińskiego Tajpej jako ważnego poziomu referencyjnego.

(461)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że Komisja zignorowała krytyczne rozróżnienie, które wpływa na porównywalność, a mianowicie, że w Chinach kontynentalnych jedynie prawo do użytkowania gruntów jest przenoszone na określone lata, podczas gdy w Chińskim Tajpej następuje przeniesienie własności samego gruntu. Rząd ChRL twierdził również, że nie ma dowodów na to, że Komisja uwzględniła (tj. oceniła) te różnice i ich wpływ na ceny praw do użytkowania gruntów.

(462)

Komisja oparła się jednak na poziomie referencyjnym, który uznano za najbardziej odpowiedni, nawet biorąc pod uwagę różnice między warunkami rynkowymi. W trakcie dochodzenia Komisja nie była w stanie określić żadnego innego odpowiedniego poziomu referencyjnego ani metody dostosowania, które odpowiednio odzwierciedlałyby te różnice w warunkach rynkowych. Komisja zauważa również, że rząd ChRL nie był również w stanie przedstawić wiarygodnego poziomu referencyjnego, który odzwierciedlałby różnicę między prawami do użytkowania gruntów a prawami własności. Argument ten został zatem odrzucony.

(463)

Grupa SAIC zaproponowała zamiast tego wykorzystanie cen gruntów w Malezji lub Tajlandii jako alternatywnych poziomów referencyjnych, biorąc pod uwagę ich większą adekwatność w porównaniu z Chińskim Tajpej z następujących powodów:

(464)

Po rozważeniu tego argumentu Komisja uznała, że wybór Chińskiego Tajpej jako odpowiedniego zewnętrznego poziomu referencyjnego oparto na analizie szeregu czynników wymienionych w motywie 688 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, co uzasadnia wybór Chińskiego Tajpej jako właściwego poziomu referencyjnego. Ponadto, wbrew temu, co twierdzi SAIC, Komisja nie zastosowała cen z 2013 r., lecz rzeczywiste ceny roczne według stanu na 2013 r. W odniesieniu do lat poprzedzających 2013 r. Komisja skorygowała dane z 2013 r. na podstawie wzrostu gospodarczego na Tajwanie. Natomiast dane SAIC obejmują jedynie jeden rok - 2010 r. w przypadku Tajlandii i 2022 r. w przypadku Malezji. Komisja potrzebuje danych historycznych do oceny cen praw do użytkowania gruntów i nie może polegać na danych z jednego roku, ponieważ wszystkie prawa do użytkowania gruntów nie zostały nabyte w ciągu jednego roku. Ponadto jeżeli chodzi o poziom rozwoju gospodarczego, SAIC porównał jedynie Tajlandię, Malezję i Chiny na poziomie całego kraju. Komisja porównała natomiast strefy przemysłowe na Tajwanie z odpowiednimi prowincjami przemysłowymi w Chinach. Na tej podstawie argument ten musiał zostać odrzucony.

(465)

W związku z tym metodyka określania kwoty subsydium opisana w motywach 687-689 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych została potwierdzona i została zastosowana do producenta eksportującego, który uzyskał zgodę na indywidualne badanie.

(466)

Stopa subsydiowania grupy SAIC i grupy Geely w odniesieniu do przyznawania przez rząd praw do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia została zaktualizowana w wyniku korekty opisanej odpowiednio w motywach 652 i 654 w niniejszym rozporządzeniu.

(467)

Stopa subsydiowania ustalona w okresie objętym dochodzeniem w odniesieniu do tego subsydium dla objętych próbą producentów eksportujących i dla przedsiębiorstwa, w odniesieniu do którego odpowiednie wartości obliczono w ramach badania indywidualnego, wynosi:

(468)

Ze względu na brak uwag potwierdzono ustalenia określone w motywach 691-695 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(469)

Uwagi otrzymane przez rząd ChRL i grupę SAIC dotyczące braku współpracy i wykorzystania dostępnych faktów omówiono w sekcji 3.3.1.2. Nie otrzymano żadnych dalszych uwag w tym zakresie, w związku z czym wnioski wyciągnięte w motywach 696-700 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych zostały potwierdzone.

(470)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że nie istniały żadne przepisy ustawowe ani wykonawcze wymagające dostarczania akumulatorów lub LFP za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Ponadto rząd ChRL dodał, że prawie wszystkie dokumenty, na które powołuje się Komisja, są nieobowiązkowymi planami, które nie zawierają konkretnych środków wdrażania, że Komisja przywołała treść przepisów i planów rządu ChRL, a także relacji informacyjnych w oderwaniu od kontekstu oraz że w związku z tym nie istnieją żadne przepisy ani kryteria pozwalające udowodnić istnienie subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń twierdzenia te zostały powtórzone.

(471)

Po pierwsze, Komisja przypomniała, że ze względu na odmowę współpracy ze strony rządu ChRL w zakresie istotnych elementów wymienionych w sekcji 3.3.1.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja musiała oprzeć ustalenia dotyczące materiałów wsadowych na dostępnym stanie faktycznym.

(472)

Jak już wyjaśniono szczegółowo w motywach 197-203 oraz w sekcji 3.7.2.1.2 lit. a) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, państwo i KPCh wywierają decydujący wpływ na alokację zasobów i ich ceny poprzez sprawowanie pełnej kontroli nad władzą ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą aparatu państwowego (motyw 201 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych) oraz poprzez posiadanie złożonego systemu planowania, w ramach którego wytycza się priorytety i określa się cele dla organów rządowych na szczeblu centralnym i lokalnym (motyw 202 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). Argument rządu ChRL, że prawie wszystkie dokumenty, na które powołała się Komisja, są nieobowiązkowe, jest sprzeczny z faktem, iż cele wyznaczone w instrumentach planowania mają w istocie charakter wiążący, a organy na wszystkich szczeblach administracji monitorują wdrażanie planów przez odpowiednie organy administracji rządowej niższego szczebla, w ten sposób kierując zasoby do sektorów uznanych przez rząd za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie, a nie przydzielając je zgodnie z mechanizmami rynkowymi. Jak już wyjaśniono w motywie 202 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, cele wyznaczone w instrumentach planowania mają wiążący charakter, a organy na wszystkich szczeblach administracji monitorują wdrażanie planów przez odpowiednie organy administracji rządowej niższego szczebla. Wiążący charakter planów został również szczegółowo omówiony w sekcji 4.3.1 sprawozdania dotyczącego Chin (68); art. 89 chińskiej konstytucji (69) zobowiązuje Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej do opracowania i wdrożenia planów rozwoju gospodarczego i społecznego kraju oraz budżetów państwowych, natomiast ustawa organiczna lokalnych kongresów ludowych i lokalnych ludowych władz państwowych ChRL (70) zobowiązuje wspomniane organy do wdrożenia planów pięcioletnich (art. 11, 12, 50, 73, 76). W związku z tym argument, że na przykład plan działania na rzecz akumulatorów z 2017 r. jest jedynie planem dotyczącym celu rozwoju, a nie polityką kontroli cen, został uznany za błędny pod względem faktycznym, ponieważ plan działania na rzecz akumulatorów z 2017 r. został przyjęty przede wszystkim w celu wdrożenia „Zawiadomienia Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie wdrożenia planu rozwoju przemysłu pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii (2012-2020)” (Guofa [2012] nr 22) oraz „Wytycznych Generalnego Biura Rady Państwa w sprawie przyspieszenia promowania i stosowania pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii” (Guobanfa [2014] nr 35) i zawiera również szczegółowe przepisy dotyczące ustalania cen akumulatorów na kw/h (motywy 710 i 746 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych).

(473)

Komisja nie zgodziła się ze stwierdzeniem rządu ChRL, zgodnie z którym odniosła się do treści prawa, planów i relacji informacyjnych w oderwaniu od kontekstu. Ustalenia dotyczące podmiotu publicznego oraz powierzenia i wyznaczenia są wynikiem dogłębnej, opartej na faktach analizy obszernych obiektywnych dowodów, w tym przepisów ustawowych, wykonawczych i innych oficjalnych dokumentów politycznych opublikowanych przez rząd ChRL, sprawozdań organizacji międzynarodowych i innych wiarygodnych niezależnych źródeł, które zostały należycie przywołane i poparte cytatami umieszczającymi treści dokumentów w kontekście. Rząd ChRL twierdził, że ustawa o surowcach mineralnych i jej przepisy wykonawcze są wymogami ogólnymi i zawierają jedynie wytyczne dla rządu ChRL w zakresie kształtowania polityki, ale nie dają rządowi ChRL nieograniczonej władzy w odniesieniu do jego zasobów własnych; jest to jednak sprzeczne z samą treścią art. 3, w którym dosłownie stwierdza się, że „Rada Państwa reprezentuje państwo w celu wykonania prawa własności do surowców mineralnych. Rada Państwa upoważnia właściwy departament Rady Państwa ds. geologii i minerałów do wprowadzenia jednolitej kontroli nad przydziałem surowców mineralnych w całym kraju” (71). Ponadto rząd ChRL twierdził, że oświadczenia prasowe wydane przez MIIT, o których mowa w motywie 751 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zostały przywołane w oderwaniu od kontekstu, ponieważ rząd ChRL nie podejmował interwencji w zakresie ustalania cen, a starał się jedynie rozwiązać problem rekordowej zwyżki światowych cen litu poprzez zwiększenie podaży na rynku wyższego szczebla i zwalczanie nieuczciwej konkurencji. Jak przyznał rząd ChRL w swoich uwagach, cel polegający na „wspólnym ukierunkowaniu ceny soli litowej w celu przywrócenia racjonalnego poziomu” nie jest jednak zwykłą ogólną zasadą przewodnią, lecz interwencją w zakresie ustalania cen mającą na celu przywrócenie cen litu do „racjonalnego poziomu”, ponieważ MIIT i inne stowarzyszenia branżowe były według doniesień w pełni zaangażowane w osiągnięcie tego celu. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(474)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że Komisja błędnie przedstawiła swoje argumenty, ponieważ w motywie 473 niniejszego rozporządzenia rząd ChRL nie przyznał, że celem „wspólnego dążenia do tego, aby cena soli litu powróciła do racjonalnego poziomu”, było ustalenie ceny. Rząd ChRL stwierdził, że „w kontekście szczytu światowych cen litu w tamtym czasie, a także działań związanych z nieuczciwą konkurencją, takich jak zakupy spekulacyjne, zamówienia w celu gromadzenia zapasów... rząd ChRL starał się rozwiązać ten problem poprzez zwiększenie dostaw na rynku wyższego szczebla i zwalczanie nieuczciwej konkurencji, ale nie interweniował w ustalanie cen”. Ponadto rząd ChRL dodał, że Komisja nie przytoczyła żadnych dowodów na poparcie swojego poglądu, że miała miejsce „interwencja w zakresie ustalania cen mająca na celu przywrócenie racjonalnego poziomu”, oraz że Komisja nie przytoczyła żadnych faktów ani podstaw prawnych na poparcie swojego twierdzenia, że „MIIT i inne stowarzyszenia branżowe były rzekomo w pełni zaangażowane w osiągnięcie tego celu” (motyw 473 niniejszego rozporządzenia).

(475)

Komisja nie zgadza się z tymi twierdzeniami. Zgodnie z motywem 751 rozporządzenia tymczasowego MIIT, departament podlegający Radzie Państwa, odpowiedzialny za zarządzanie chińskimi gałęziami przemysłu i przemysłem informacyjnym (72), potwierdził, że „jak najszybciej przywrócimy [ceny surowców] do rozsądnego poziomu”, że „ministerstwo pomoże przyspieszyć rozwój lokalnych zasobów w Chinach” oraz że „stabilne funkcjonowanie sektora stoi w obliczu ogromnej presji, z którą wszystkie zainteresowane strony muszą sobie wspólnie poradzić” (73). Jeżeli chodzi o zarzuty, zgodnie z którymi Komisja nie przytoczyła żadnych faktów ani podstaw prawnych na poparcie niektórych swoich twierdzeń, Komisja przypomniała, że wszystkie źródła wykorzystane w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych zostały należycie przywołane oraz że dowód zaangażowania MIIT i innych stowarzyszeń branżowych został wymieniony w przypisach 310 i 311 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(476)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń CAAM argumentowało, że dostawców akumulatorów i surowców nie można uznać za „instytucje publiczne” oraz że Komisja nie może nakładać wysokich ceł na dostawców akumulatorów.

(477)

Komisja zauważyła, że wbrew temu, co twierdzi CAAM, nałożone cła mają zastosowanie do chińskich producentów eksportujących BEV, a nie do ich dostawców akumulatorów i surowców. Ponadto argument CAAM dotyczący tego, że dostawców akumulatorów i surowców nie można uznać za organy publiczne, był ogólny i nieuzasadniony. W związku z tym, z powodów wymienionych w motywach 821 i 899 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, argument ten został odrzucony.

(478)

Po ostatecznym ujawnieniu CAAM stwierdziło, że Komisja błędnie zaklasyfikowała przedsiębiorstwa produkujące akumulatory, przedsiębiorstwa wytwarzające surowce i stowarzyszenia jako podmioty publiczne pełniące funkcje rządowe, dodając, że Komisja błędnie stwierdziła, że chiński rząd interweniuje w ustalanie cen oraz że błędnie wywnioskowała, że chiński rząd sprawuje kompleksową kontrolę nad stowarzyszeniami branżowymi i przedsiębiorstwami za pośrednictwem partyjnych organów pracowniczych.

(479)

Uwagi przedstawione przez CAAM były ogólne i nieuzasadnione, w związku z czym Komisja je odrzuciła.

(480)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL i grupa Geely zakwestionowali klasyfikację dostawców materiałów wsadowych jako organów publicznych. Rząd ChRL przedstawił następujące argumenty:

(481)

Grupa Geely stwierdziła, że dowody, na których oparła się Komisja, nie potwierdzają, że CBIA i CIAPS powierzono władzę rządową oraz że Komisja błędnie stwierdziła, że wszystkim ich członkom również powierzono władzę rządową. Ponadto grupa Geely stwierdziła, że ponieważ nie wszyscy dostawcy akumulatorów są członkami stowarzyszeń, nie można stwierdzić, iż dostawcom tym powierzono władzę rządową. Grupa Geely stwierdziła także, że fakt, iż niektóre przedsiębiorstwa będące dostawcami akumulatorów są częściowo własnością państwa nie wskazuje, że przedsiębiorstwa te można uznać za organy publiczne.

(482)

Komisja nie zgodziła się z argumentem rządu ChRL, że stowarzyszenia branżowe są autonomicznymi organizacjami działającymi swobodnie na rynku. Jak już ustaliła Komisja w motywie 779 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, chociaż w wytycznych NDRC formalnie przewidziano rozdzielenie stowarzyszeń branżowych od rządu, zapewniono w nich również nie tylko stałą zależność finansową stowarzyszeń przemysłowych od organów rządowych, ale również dalszą pełną kontrolę KPCh nad nimi za pośrednictwem partyjnych organów roboczych w marach organizacji społecznych. Analiza przeprowadzona przez Komisję w motywach 780-785 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych potwierdziła również taką obecność KPCh w procesie decyzyjnym i bieżącej działalności stowarzyszeń branżowych, zgodnie z przepisami statutu CBIA i CIAPS. Rząd ChRL ani żadna inna strona nie dostarczyła informacji sprzecznych z tymi ustaleniami. Ponadto badania przeprowadzone przez Komisję po etapie tymczasowym potwierdziły również, że stowarzyszenia branżowe nie działają niezależnie jako podmioty wolnego rynku, ale znajdują się pod pełną kontrolą KPCh i wdrażają politykę nakazaną przez rząd. Przykładem tego są najnowsze oświadczenia Ge Honglina, sekretarza partii i przewodniczącego Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłu Metali Nieżelaznych (China Nonferrous Metals Industry Association, CNMIA) (74), w ramach którego działa również substowarzyszenie na rzecz litu. Jak już określono w motywie 94 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/1618 (75), CNMIA jest stowarzyszeniem branżowym, w którym KPCh interweniuje w proces podejmowania decyzji operacyjnych. Chociaż CNMIA, w ramach którego działa również podsekcja dotycząca przemysłu litu, nie było stowarzyszeniem branżowym objętym analizą Komisji na etapie tymczasowym, jego ostatnie stwierdzenia są sprzeczne z twierdzeniami rządu ChRL. W ramach tej „organizacji społecznej”, podobnie jak w kilku stowarzyszeniach branżowych, organizacje partyjne są osadzone w jej strukturze (76). Według sekretarza partii „chociaż stowarzyszenia branżowe są organizacjami społecznymi, wymogi dotyczące rozbudowy Partii są zgodne z wymogami organów centralnych i państwowych” oraz że CNMIA „wdrożyło w pełni decyzje i ustalenia Komitetu Centralnego KPCh i Rady Państwa oraz współpracowało z odpowiednimi departamentami w celu formułowania, publikowania i interpretacji polityki przemysłowej, takiej jak »Wytyczne dotyczące dostosowania struktury przemysłowej«, »Plan prac na rzecz stabilizacji wzrostu w przemyśle metali nieżelaznych« oraz »Metody pobierania dochodów z transferu praw przewozowych«”. Ponadto zarówno CBIA, jak i CIAPS są zarządzane przez Radę Państwa. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(483)

W odniesieniu do drugiej kwestii podniesionej przez rząd ChRL, jak zauważono w motywie 864 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, rynek chiński uznano za zniekształcony ze względu na politykę krajową i sektorową uchwaloną przez krajowych dostawców akumulatorów, w szczególności politykę dotyczącą struktur cenowych. W związku z tym, niezależnie od faktu, że niektórzy dostawcy akumulatorów lub LFP mogą ustalać różne ceny, uznaje się, że w okresie objętym dochodzeniem na wszystkie zakupy akumulatorów przez przedsiębiorstwa objęte próbą mają wpływ stosowane przez państwo polityka i środki służące realizacji określonych celów polityki. Ocena ta wynika z założenia, że wszyscy dostawcy działają na rynku krajowym w tych samych warunkach rynkowych. Uprawnienia, jakie stowarzyszenia posiadają w stosunku do swoich członków oraz w zakresie polityki cenowej, zostały już szczegółowo przedstawione w sekcji 3.7.2.1.1 lit. b) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Ponadto rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie tego argumentu. W związku z tym argument ten odrzucono.

(484)

Jeżeli chodzi o punkt trzeci, argumenty rządu ChRL były ogólne, a strona nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie podniesionej kwestii. Komisja przypomina, że przeprowadzono szeroko zakrojone badania dotyczące chińskich stowarzyszeń branżowych i ich członków oraz istniejących mechanizmów kontroli cen, o których mowa w motywach 748, 751, 792-799 i 807-809 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. W związku z tym argument ten odrzucono.

(485)

Argument grupy Geely dotyczący władzy rządowej stowarzyszeń branżowych i ich członków nie został poparty dowodami, w związku z czym został odrzucony. W odniesieniu do trzeciego argumentu przedstawionego przez grupę Geely Komisja przypomina, że, jak stwierdzono w motywie 767 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ani CBIA, ani CIAPS nie publikują pełnego wykazu swoich członków. Komisja przypomina, że - jak już wspomniano w motywie 282 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych - rząd ChRL twierdził, że nie ma kontroli nad CBIA, które nie jest formalnie powiązane z rządem ChRL. Zostało to podważone ustaleniami zawartymi w motywach 777 i 778 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, z których wynika, że rząd ChRL sprawuje pełną kontrolę nad CBIA. Przede wszystkim stowarzyszenie jest bezpośrednio zarządzane przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej (motyw 777 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych), a rząd ChRL pozostaje odpowiedzialny za zarządzanie stowarzyszeniem i wyznaczanie kluczowych osób odpowiedzialnych za jego pracę (motyw 780 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). W trakcie wizyty weryfikacyjnej w siedzibie rządu ChRL Komisja zwróciła się o sporządzenie wykazu wszystkich członków CBIA. Rząd ChRL odmówił spełnienia tej prośby. Wobec braku informacji przekazanych przez rząd ChRL, a także oficjalnych danych publicznych obejmujących pełny wykaz członków CBIA i CIAPS, Komisja doszła do wniosku, że członkami tych stowarzyszeń może być jeszcze więcej dostawców akumulatorów. Ponadto członkostwo w stowarzyszeniach producentów akumulatorów jest jednym z kilku elementów ocenianych przez Komisję. Zgromadzone dowody wskazują na sytuację, w której rząd ChRL wywiera wpływ na rynek akumulatorów i LFP. Ponadto w odniesieniu do ostatniego argumentu wysuniętego przez grupę Geely, dotyczącego częściowej własności państwa, Komisja przypomina, że relacja między dostawcami materiałów wsadowych a rządem ChRL jest tylko jednym z kilku elementów, które przeanalizowała, tj. otoczenie prawne i gospodarcze panujące w ChRL, cele polityki rządu ChRL dotyczące rozwoju przemysłu BEV oraz podstawowe cechy i funkcje dostawców materiałów wsadowych. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(486)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwo CATL stwierdziło, że Komisja nie wykazała, że rząd ChRL posiada jakiekolwiek udziały lub sprawuje jakąkolwiek znaczącą kontrolę nad CATL, wykraczającą poza normalny wpływ rządu w jakimkolwiek kraju, że CATL jest bezsprzecznie spółką prywatną, a partnerstwa zawarte przez CATL z przedsiębiorstwami państwowymi służą jedynie celom komercyjnym. Przedsiębiorstwo CATL podkreśliło również, że umowy o współpracy zawarte z samorządami lokalnymi lub utworzenie Krajowego Centrum Badań Inżynieryjnych nad Technologią Elektrochemicznego Magazynowania Energii nie sugerują jakiegokolwiek wpływu rządu ChRL na CATL. Przedsiębiorstwo dodało również, że ustalanie cen akumulatorów jest całkowicie oparte na zasadach rynkowych i pozbawione jakiegokolwiek wpływu ze strony rządu.

(487)

Przedsiębiorstwo CATL przedstawiło również pewne uwagi na temat stowarzyszeń branżowych, argumentując, że członkostwo CATL w jakimkolwiek stowarzyszeniu nie ma znaczenia dla dochodzenia w sprawie BEV i że takiego członkostwa nie można uznać za zobowiązujące do wdrożenia jakichkolwiek decyzji stowarzyszenia. Przedsiębiorstwo to dodało również, że Komisja nie wskazała żadnych dowodów, które świadczyłyby o tym, że CATL jest zmuszone do działania pod groźbą sankcji.

(488)

Argumenty podniesione przez przedsiębiorstwo CATL były ogólne i nieuzasadnione. Komisja podkreśliła, że relacje między rządem ChRL a przedsiębiorstwem CATL zostały szczegółowo omówione w motywach 786-788 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz że istnieje kilka dokumentów na szczeblu prowincji, które wyraźnie potwierdzają tę współpracę i pokazują, w jaki sposób jest ona powiązana z realizacją kluczowych zadań krajowych (motywy 731, 732, 803, 804 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). Jeżeli chodzi o ustalanie cen, Komisja przypomniała, że kwestia ta została już omówiona w motywach 802 i 805 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz w motywie 484 niniejszego rozporządzenia.

(489)

Jeżeli chodzi o twierdzenia dotyczące członkostwa w stowarzyszeniach, Komisja przypomniała, że przeprowadzono szeroko zakrojone badania dotyczące stowarzyszeń branżowych i ich członków oraz że przedsiębiorstwo CATL nie przedstawiło żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, że nie powinno być uznawane za „organ publiczny”. Ponadto Komisja odniosła się już do podobnych argumentów w motywie 482 i 485 niniejszego rozporządzenia. W odniesieniu do ostatniej kwestii podniesionej przez przedsiębiorstwo CATL Komisja przypomniała, że w motywie 834 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych omówiono już dowody wskazujące na to, że członkowie muszą przestrzegać wytycznych stowarzyszenia mających na celu regulowanie zachowań gospodarczych swoich członków w celu przestrzegania polityki rządu ChRL, aby uniknąć reperkusji ze strony CBIA. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(490)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń Komisja zebrała dodatkowe informacje na temat LG Chem Nanjing New Energy Solutions („LG Nanjing”), będącego zagranicznym producentem akumulatorów w Chinach, który zaopatruje kilku producentów eksportujących objętych dochodzeniem. W odniesieniu do LG Nanjing Komisja znalazła dodatkowe dowody potwierdzające jej ustalenia, zgodnie z którymi producenci akumulatorów w Chinach są organami publicznymi, które to dowody wykazały, że budowa LG Nanjing służyła dostarczaniu akumulatorów po niskich cenach z korzyścią dla producentów BEV. Spółka ta została założona w 2015 r. przez LG Chem, jednostkę organizacyjną LG Corp. i spółkę dominującą LG Nanjing (77). W 2014 r. południowokoreański LG Chem podpisał protokół ustaleń w sprawie współpracy z władzami gminy Nanjing. Zakład z siedzibą w Nanjing otrzymał „różną pomoc władz gminy Nanjing, w związku z czym produkowane akumulatory miały[by] przewagę cenową” (78). Ponadto LG Chem utworzył w 2014 r. spółkę joint venture z dwoma chińskimi partnerami państwowymi (tj. Nanjing Zijin Technology Incubation Special Park Construction Development i Nanjing New Industrial Investment Group), aby zrealizować pierwszy etap budowy fabryki akumulatorów w Nanjing, co świadczy tym samym o tym, że państwo było zaangażowane w tworzenie tego zakładu, a dostawy akumulatorów przez LG po niższych cenach na korzyść producentów samochodów były jednym z deklarowanych celów takiego przedsięwzięcia.

(491)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń oraz na podstawie dalszej analizy rzeczywistego udziału chińskiego przywozu w rynku UE i USA, a także skutków nadrzędnej polityki rządu ChRL sprzyjającej przemysłowi BEV na rynkach eksportowych, Komisja zmieniła motywy 813 i 814 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w następujący sposób:

(492)

Dane BMI przedstawiają miesięczne oszacowania cen ogniw akumulatorów litowo-jonowych dla chińskich, europejskich, azjatyckich (z wyłączeniem ChRL) i północnoamerykańskich rynków, na podstawie cen ex-works. Jeżeli chodzi o okres objęty dochodzeniem, pokazuje to, że cena ex-works ogniw NMC za kw/h była o co najmniej 10 % i maksymalnie o 30 % wyższa na rynkach w UE, Ameryce Północnej lub Azji niż na rynku chińskim, niezależnie od konkretnej technologii chemicznej NMC (111, 523, 622 lub 811). W związku z brakiem publicznie dostępnego oszacowania ceny ogniw LFP oraz współpracy ze strony rządu ChRL uznano, że różnica cen między rynkiem chińskim a innymi rynkami jest również istotna w odniesieniu do ogniw LFP. Takie porównanie należy rozpatrywać w kontekście faktu, że udział chińskich producentów akumulatorów w UE w 2023 r. wynosił blisko 40 % (79). Komisja nie znalazła szczegółowych danych na temat udziału chińskich producentów akumulatorów w rynku w Ameryce Północnej. Z amerykańskich danych celnych (80) wynika jednak, że w 2023 r. same Stany Zjednoczone bezpośrednio przywiozły z Chin akumulatory litowo-jonowe o wartości 13,1 mld USD, co stanowiło 70 % całego przywozu akumulatorów litowo-jonowych do USA w 2023 r. Ponadto Unia Europejska i Ameryka Północna są dwoma największymi odbiorcami chińskiego wywozu litu. Biorąc pod uwagę powyższe dowody, Komisja nie mogła wykluczyć, że chińscy producenci akumulatorów również stanowiliby znaczny odsetek udziału w rynku Ameryki Północnej. Potwierdzają to również dane BMI, które pokazują, że rynki UE i Ameryki Północnej były zależne od przywozu w okresie objętym dochodzeniem, ponieważ dostawy krajowe stanowiły odpowiednio tylko 26 i 34 % popytu. Jednocześnie ChRL dysponowała wystarczającą nadwyżką podaży akumulatorów, aby wypełnić tę lukę. Wobec braku elementów świadczących o tym, że jest inaczej, Komisja uznała, że przywóz akumulatorów z ChRL mógł wypełnić taką lukę, a jego udział w tych dwóch rynkach wynosił do około 70 %. Chociaż porównanie cen pokazuje, że ceny na rynkach innych niż chińskie są systematycznie wyższe, Komisja uznała również, że analizę tę przeprowadzono w sposób zachowawczy, ponieważ oszacowania cen zostały sporządzone na podstawie ceny ex-works, w związku z czym koszty wysyłki z ChRL na te rynki nie zostały uwzględnione. W przypadku uwzględnienia kosztów wysyłki i biorąc pod uwagę udział w rynku chińskich producentów akumulatorów na tych rynkach, różnica cen byłaby jeszcze wyższa.

(493)

Jeżeli chodzi o CATL, wobec braku bardziej precyzyjnych danych Komisja przeanalizowała sprawozdania roczne CATL za lata 2021-2022. Sprawozdania wykazały pogorszenie rentowności na chińskim rynku krajowym, co zostało zrekompensowane wyższymi zyskami odnotowanymi z eksportu. Podczas gdy w grudniu 2021 r. przedsiębiorstwo odnotowało wysokie marże zysku brutto zarówno na krajowym, jak i zagranicznym rynku akumulatorów, tendencja ta uległa odwróceniu w czerwcu 2022 r., kiedy to przedsiębiorstwo zaczęło tracić rentowność na chińskim rynku krajowym, lecz zwiększyło marżę zysku z eksportu. W sytuacji braku współpracy ze strony CATL, czy to poprzez unikanie współpracy ze strony rządu ChRL, czy też odmowę udzielenia przez CATL odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczącym jakości powiązanego dostawcy akumulatorów dla dwóch grup objętych próbą, Komisja oparła się na dostępnych faktach i wywnioskowała, że spadek rentowności na krajowym chińskim rynku akumulatorów był odzwierciedleniem polityki rządu mającej na celu dostarczanie akumulatorów producentom BEV na rynku krajowym za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Natomiast na rynkach eksportowych przedsiębiorstwo CATL było w stanie narzucać wyższe ceny i osiągać wyższe zyski, a jednocześnie nadal korzystało ze wsparcia otrzymanego przez rząd ChRL. Różnica w poziomach rentowności na rynku eksportowym i krajowym wyraźnie pokazuje, że przedsiębiorstwo CATL nie było w stanie zmaksymalizować swoich zysków w Chinach ani podjąć uzasadnionych decyzji biznesowych jako zwykły uczestnik rynku działający w otwartej gospodarce rynkowej. Zamiast tego przedsiębiorstwo CATL było zmuszone w związku z polityką rządu ChRL do dostarczania akumulatorów do krajowego przemysłu BEV po niższych cenach. Praktyka taka znajduje również potwierdzenie w postanowieniach zawartych w statucie CATL i powiązanym systemie zarządzania transakcjami, jak wyjaśniono w motywie 801 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, które stanowią, że ceny wszelkiego rodzaju transakcji z podmiotami powiązanymi są ustalane przez państwo.

(494)

W związku z tym, w porównaniu z motywami 813 i 814 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja zmieniła procentowy udział chińskich producentów akumulatorów w rynku UE i Ameryki Północnej, koncentrując się głównie na analizie rynku UE (motyw 492 niniejszego rozporządzenia) oraz na analizie rentowności przedsiębiorstwa CATL na rynku krajowym i rynkach eksportowych (motyw 493 niniejszego rozporządzenia).

(495)

Wobec braku dalszych uwag oraz w świetle dodatkowych ustaleń Komisji potwierdzono wnioski wyciągnięte w motywach 702-821 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(496)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL i grupa Geely zakwestionowali ustalenie, zgodnie z którym rząd ChRL powierzył lub wyznaczył wykonywanie zadań dostawcom akumulatorów i LFP. W szczególności rząd ChRL stwierdził, że:

(497)

Grupa Geely stwierdziła, że a) członkostwo w stowarzyszeniach jest niewystarczające, aby wykazać, że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył wykonywanie zadań dostawcom akumulatorów; b) brak jest dowodów na to, że rząd powierzył lub wyznaczył dostawcom akumulatorów, którzy są własnością podmiotów zagranicznych, nie są członkami CBIA lub CIAPS lub nie są własnością państwa, dostarczanie akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia; c) dowody, na których opiera się Komisja w odniesieniu do powierzenia i wyznaczenia wykonywanie zadań, nie potwierdzają ustalenia, że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył CBIA i CIAPS lub ich członkom wykonywanie zadań w zakresie dostarczania akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

(498)

Na wstępie Komisja przypomniała, że jej ustalenia oparto na dostępnym stanie faktycznym zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego, ponieważ rząd ChRL odmówił dostarczenia niezbędnych informacji i udziału w dyskusji na ten temat.

(499)

Jeżeli chodzi o kwestie merytoryczne, w odniesieniu do pierwszego argumentu podniesionego przez rząd ChRL Komisja przypomniała ustalenia zawarte w sekcji 3.7.2.1.1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i podkreśliła, że w pkt 1 (motywy 760-789 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych), obejmującym relacje między dostawcami materiałów wsadowych a rządem ChRL, Komisja ustaliła wszechobecność rządu ChRL w codziennym zarządzaniu zarówno w stowarzyszeniach branżowych, jak i w przedsiębiorstwach prywatnych. Jeżeli chodzi o ceny, ceny krajowe nie tylko różnią się od cen eksportowych lub międzynarodowych, ale również stwierdzono, że są one stale niższe od cen eksportowych ze względu na politykę sektorową wprowadzoną przez rząd ChRL w Chinach (zob. motywy 816 i 920 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych w odniesieniu do ustaleń dotyczących różnic między chińskimi cenami krajowymi a cenami eksportowymi). Różnica między chińskimi cenami krajowymi a cenami światowymi, z wyłączeniem Chin, została uwzględniona w motywach 858-860 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(500)

Jeśli chodzi o tłumaczenie art. 46 statutu CATL, nawet poprzez dodanie w zdaniu „w przypadku gdy” w zdaniu „cena transakcji z podmiotem powiązanym jest określana przez państwo”, nie ma to wpływu na treść ustaleń Komisji. Tekst zawiera bowiem jednoznacznie postanowienia, zgodnie z którymi z pewnością istnieją przypadki, w których ceny transakcji z podmiotem powiązanym są określane przez państwo. Ponadto rząd ChRL nie zakwestionował brzmienia art. 22 systemu zarządzania transakcjami z podmiotami powiązanymi CATL, który zawiera podobne postanowienie. Rząd ChRL twierdził także, że to określanie cen dotyczy pięciu różnych scenariuszy, ale nie przedstawiono żadnych dowodów na poparcie tego stwierdzenia. W każdym razie ustalenia opierają się na dostępnym stanie faktycznym, ponieważ rząd ChRL odmówił współpracy, a uwaga dotycząca konkretnego elementu tłumaczenia wyjętego z kontekstu pozostałych elementów i dowodów, na których oparła się Komisja, nie może podważyć ustaleń w tej kwestii. W związku z tym argument ten odrzucono.

(501)

Argumenty podniesione przez grupę Geely były ogólne i nieuzasadnione. Komisja przypomina, że przeprowadzono szeroko zakrojone badania dotyczące stowarzyszenia branżowego i jego członków oraz że grupa Geely nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie swoich argumentów, że rząd ChRL nie powierzył ani nie wyznaczył wykonywania zadań producentom akumulatorów. Ponadto Komisja podkreśla, że CBIA i CIAPS nie opublikowały pełnego wykazu członków (motyw 767 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych), w związku z czym, jak już wyjaśniono w motywie 485 niniejszego rozporządzenia, członkami tych stowarzyszeń może być jeszcze więcej dostawców akumulatorów. Ponadto posiadanie statusu przedsiębiorstwa, które jest własnością podmiotów zagranicznych, nie wyklucza możliwości bycia organem publicznym (jeżeli powierzono mu władzę publiczną) lub któremu rząd ChRL powierzył lub wyznaczył wykonywanie zadań. Jak określono w motywie 485 niniejszego rozporządzenia, również producenci akumulatorów, którzy są własnością podmiotów zagranicznych, zachowywali się w taki sam sposób jak chińscy producenci akumulatorów. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(502)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że nie zgadza się z analizą przeprowadzoną przez Komisję w motywach 499-501 powyżej, powołując się na fakt, że a) Komisja nie przedstawiła dowodów na powszechny wpływ rządu ChRL na codzienną działalność dostawców materiałów wsadowych; b) fakt, że ceny krajowe materiałów wsadowych są niższe od cen eksportowych, jest wynikiem pełnej konkurencji na chińskim rynku, który charakteryzuje się większym popytem na te materiały; oraz c) w tłumaczeniu art. 46 umowy przedsiębiorstwa CATL i art. 22 systemu zarządzania transakcjami z podmiotami powiązanymi CATL słowo „jeżeli” jest niezbędne do prawidłowego zrozumienia treści tego przepisu. W tym względzie rząd ChRL twierdził, że termin „określony przez państwo” należy rozumieć jako istniejący w hipotetycznej sytuacji, a nie jako wskazanie, że państwo ustala ceny, powołując się przy tym na ustawę o cenach Chińskiej Republiki Ludowej (81) i centralny katalog cen (82) jako dowody potwierdzające, aby podkreślić, że akumulatory nie są objęte zakresem. Przedsiębiorstwo CATL również przedstawiło swoje uwagi na ten temat, wyjaśniając, że w art. 46 umowy przedsiębiorstwa CATL i art. 22 systemu zarządzania transakcjami z podmiotami powiązanymi CATL określono okoliczności, w których nie jest wymagane zatwierdzenie transakcji z podmiotami powiązanymi przez zgromadzenie wspólników, a fakt, że zgromadzenie wspólników nie musi zatwierdzać ustaleń dotyczących cen w transakcjach z podmiotami powiązanymi, jeśli są one oparte na cenie ustalonej przez państwo, nie oznacza, że taka sytuacja faktycznie ma miejsce, nie mówiąc już o tym, że ma to znaczenie dla dochodzenia w sprawie BEV. Przedsiębiorstwo CATL dodało, że Komisja nie wykazała, iż faktycznie miał miejsce jakikolwiek przypadek ustalania cen przez rząd.

(503)

Komisja nie zgodziła się z tymi twierdzeniami. Jeżeli chodzi o pierwszy i drugi argument, obie uwagi są ogólne i nieuzasadnione, a Komisja podkreśliła, że takie uwagi zostały już uwzględnione w motywie 499 niniejszego rozporządzenia oraz w motywie 751 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Jeżeli chodzi o trzeci argument dotyczący umowy przedsiębiorstwa CATL, Komisja przeanalizowała dowody przedstawione przez rząd ChRL. Chociaż centralny katalog cen przedłożony przez rząd ChRL nie zawiera wyraźnie przepisów dotyczących akumulatorów, nie unieważnia to zbioru dowodów zgromadzonych przez Komisję. Przede wszystkim nie ma powodu, dla którego taki przepis byłby konieczny, gdyby nie występowały przypadki ustalania cen przez państwo w tym sektorze lub wpływ państwa na ten przemysł. Po drugie, ingerencja rządu w ustalanie cen została już szeroko uwzględniona w sekcji 3.7.2.1.1 lit. b) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Po trzecie, dowody na wpływ rządu na ustalanie cen wynikają nie tylko z szerokiej gamy dowodów przedstawionych w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, ale także z innych źródeł, takich jak „Opinie wdrożeniowe NDRC Fujian w sprawie przyspieszenia wysokiej jakości rozwoju branży akumulatorów litowych, nowych źródeł energii i nowych materiałów” (83), gdzie przedsiębiorstwo CATL ma swoją siedzibę, które to opinie stanowią, że odpowiednie departamenty i powiązane instytucje rządowe „dążą do ciągłego obniżania kosztów produktów [akumulatorów litowych, nowych źródeł energii i nowych materiałów]”. Komisja przypomniała, że chociaż stanowiło to dodatkowy dowód kontroli kosztów, w motywie 751 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych omówiono już kontrolę rządową cen surowców do produkcji akumulatorów. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższe argumenty.

(504)

Wcześniejsze uwagi rządu ChRL dotyczące podmiotu publicznego zawarte w motywie 474 niniejszego rozporządzenia oraz powyższe uwagi w motywie 502 niniejszego rozporządzenia, a także ich odrzucenie, mają również zastosowanie do dostawców LFP działających jako podmioty prywatne, którym rząd ChRL powierzył lub wyznaczył zadania.

(505)

Ze względu na brak dalszych uwag potwierdzono wnioski określone w motywach 822-840 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(506)

Ze względu na brak uwag dotyczących korzyści potwierdzono wnioski określone w motywach 841-855 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(507)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely twierdziła, że dostarczanie akumulatorów nie dotyczy jedynie producentów BEV, argumentując, że nie ma ograniczeń co do tego, komu można sprzedawać akumulatory, ponieważ pozostają one dostępne do zakupu we wszystkich sektorach przemysłu i na wszystkich rynkach, oraz że Komisja nie zbadała, czy program subsydiowania opiera się na obiektywnych kryteriach lub warunkach w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Ponadto grupa Geely stwierdziła, że produkcja akumulatorów nie jest ukierunkowana wyłącznie lub głównie na przemysł NEV/BEV.

(508)

Komisja przypomniała najpierw, że zestaw środków wprowadzonych przez rząd ChRL miał przynieść korzyści tylko niektórym sektorom przemysłu, w tym krajowego przemysłu BEV. Mimo że zakłócenia dotyczące akumulatorów przynoszą korzyści również produktom innym niż BEV, korzyść ta jest wyraźnie ograniczona, ponieważ jest dostępna tylko dla niektórych sektorów przemysłu w Chinach, tj. tylko tych w łańcuchu wartości akumulatorów. Środki są zatem szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Ponadto grupa Geely nie wskazała żadnych elementów ani nie przedstawiła żadnych dowodów wskazujących, że warunki określone w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego i art. 2 ust. 1 lit. a) Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych zostaną spełnione w omawianym przypadku. Ponieważ zestaw środków wprowadzony przez rząd ChRL spełniał wymogi określone w art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, argumenty te odrzucono.

(509)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa Geely twierdziła, że analiza Komisji była sprzeczna i nie zawierała wystarczających dowodów, ponieważ a) Komisja nie miała dostępu do pełnego zestawu informacji na temat członkostwa przedsiębiorstw w CBIA i CIAPS; oraz b) ustalając specyficzność de iure, Komisja nie przedstawiła uzasadnionego i odpowiedniego wyjaśnienia swoich ustaleń oraz że w swoich wnioskach Komisja wyraźnie uznała, że zakłócenia dostaw akumulatorów również przynoszą korzyści producentom pojazdów typu BEV, i nie zakwestionowała faktu, że akumulatory są nadal dostępne do zakupu w różnych sektorach i na różnych rynkach. Z powyższych względów grupa Geely twierdzi, że Komisja nie mogła prawidłowo stwierdzić, że dostarczanie akumulatorów jest de iure specyficzne, oraz że nie ma dowodów na to, że organ przyznający pomoc lub przepisy, na podstawie których działa organ przyznający, wyraźnie ograniczają dostęp do subsydium, jak sugeruje Komisja.

(510)

W odniesieniu do pierwszego argumentu przedstawionego przez grupę Geely Komisja podkreśliła, że zgodnie z motywem 485 niniejszego rozporządzenia podczas wizyty weryfikacyjnej w rządzie ChRL Komisja zwróciła się o wykaz wszystkich członków CBIA, jednak rząd ChRL odmówił jego dostarczenia. Wobec braku informacji przekazanych przez rząd ChRL, a także oficjalnych danych publicznych obejmujących pełny wykaz członków CBIA i CIAPS, Komisja doszła do wniosku, że członkami tych stowarzyszeń może być jeszcze więcej dostawców akumulatorów. Ponadto Komisja przeprowadziła szczegółową analizę udziału przedsiębiorstw w stowarzyszeniach branżowych pomimo braku współpracy ze strony rządu ChRL i braku przejrzystości ze strony stowarzyszeń branżowych; jak wyjaśniono w motywie 767 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja była w stanie ustalić udział przedsiębiorstw w CBIA, CIAPS i innych stowarzyszeniach branżowych, analizując ich roczne sprawozdania i inne informacje dostępne w internecie, takie jak wykaz członków ich organów wykonawczych. Jeżeli chodzi o drugi argument podniesiony przez grupę Geely, Komisja odniosła się już do niego w motywie 508 niniejszego rozporządzenia. W związku z tym oba argumenty zostały odrzucone.

(511)

Ze względu na brak dalszych uwag potwierdzono ustalenia określone w motywach 856-857 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(512)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że poziom referencyjny nie powinien wykluczać chińskich cen rynkowych, ponieważ:

(513)

W odniesieniu do argumentu rządu ChRL i grupy Geely, których uwagi streszczono poniżej w motywie 515 niniejszego rozporządzenia, zgodnie z którym to argumentem zastosowany poziom referencyjny powinien odnosić się do aktualnych warunków rynkowych w stosunku do przedmiotowych towarów w kraju dostawy, Komisja zauważyła, że w swojej analizie organu publicznego oraz powierzenia i wyznaczenia uwzględniła odpowiednią politykę sektorową, w szczególności w zakresie cen, w sekcji 3.7.2.1.1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, a w szczególności w pkt 3 lit. b). Ponadto w motywach 541-542 niniejszego rozporządzenia uwzględniono dodatkowe badania potwierdzające dowody kontroli cen przez rząd. W świetle ustaleń zawartych w sekcji 3.7.2.1 oraz w motywach 846 i 918 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja ustaliła, że obowiązująca w Chinach polityka sektorowa zniekształca ceny akumulatorów na całym rynku krajowym. W rezultacie Komisja ustaliła, że warunki dominujące w Chinach nie mogły zostać skorygowane, na podstawie rzeczywistych kosztów, cen i innych czynników dostępnych w tym kraju, o odpowiednią kwotę odzwierciedlającą normalne warunki rynkowe. W związku z tym zgodnie z art. 6 lit. d) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego Komisja musiała odwołać się do cen referencyjnych na rynku światowym.

(514)

Ponadto, wbrew temu, co twierdził rząd ChRL w swoim drugim punkcie, cena akumulatorów NMC nie została wykorzystana w odniesieniu do ceny akumulatorów LFP. Jak wyjaśniono w motywach 847 i 859 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, dane BMI umożliwiły obliczenie poziomów referencyjnych dla okresu objętego dochodzeniem w podziale na skład chemiczny, a mianowicie LFP i NMC. Ponadto, jak zauważono w tym samym motywie, w odniesieniu do składu chemicznego uwzględniono również wagę różnych podkategorii akumulatorów NMC (111, 523, 622, 811). Po drugie, jak wyjaśniono w motywach 843-855 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja uznała chińskie ceny krajowe za zniekształcone zgodnie z art. 6 lit. d) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego. W każdym razie chińskie średnie ceny zgodnie z danymi BMI pochodzą od chińskich uczestników rynku. Z tego powodu, jak wyjaśniono w motywie 859 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, chińskie średnie ceny zostały wyłączone z ceny referencyjnej w danych BMI. W związku z tym zastosowany poziom referencyjny BMI odzwierciedlał średnie światowe ceny za kw/h ogniw odpowiednio dla LFP i NMC. Gdyby Komisja opierała się na poziomach referencyjnych obejmujących (również) chińskie ceny, na które miały wpływ zniekształcenia spowodowane interwencją rządu ChRL, te poziomy referencyjne z definicji nie byłyby odpowiednie do obliczenia korzyści. Ponadto rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów na to, w jaki sposób ilość i warunki zakupu akumulatorów w Chinach mogą różnić się od ilości i warunków zgłoszonych w danych BMI. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(515)

Grupa Geely stwierdziła, że:

(516)

W odniesieniu do pozostałych argumentów podniesionych przez Geely Komisja podkreśliła, że:

(517)

Jeśli chodzi o argumenty podniesione w odniesieniu do dostosowań, po pierwsze, jak zauważono w motywach 858 i 859 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, oraz w odniesieniu do specjalnego ujawnienia grupy Geely, Komisja przeanalizowała informacje zawarte w aktach sprawy dotyczące ceny transferowej w celu ustalenia, czy transakcje zakupu akumulatorów można uznać za dokonane na warunkach rynkowych. Informacje zawarte w aktach sprawy, tj. przedłożone porozumienia cenowe i umowy grupy Geely, nie zawierały jednak żadnych informacji w tym zakresie, które mogłyby wskazywać na ceny stosowane przez powiązanych dostawców wobec Geely Group i innych niezależnych klientów. W związku z tym Komisja nie była w stanie ustalić, czy ceny zapłacone powiązanym dostawcom miały charakter wolnorynkowy, ani zastosować takich cen. W rezultacie Komisja zastąpiła te powiązane ceny ceną zapłaconą za kw/h za podobny rodzaj akumulatorów niepowiązanym dostawcom. Chociaż grupa Geely twierdziła, że dostarczyła przykładową umowę na zakup akumulatorów między powiązanymi podmiotami grupy Geely, w której odniesiono się do ceny rynkowej surowców, umowa taka nie wskazywała, aby ceny zapłacone między tymi powiązanymi podmiotami za nabycie akumulatorów miały charakter wolnorynkowy, ani nie zawierała żadnych niezależnych wycen tych cen rynkowych.

(518)

Po drugie, w odniesieniu do zakupów dokonywanych przez grupę Geely od powiązanego dostawcy CATL, biorąc pod uwagę istnienie spółek joint venture między grupą Geely i CATL, te dwa przedsiębiorstwa uznano za powiązane w ramach niniejszego postępowania, w związku z czym zakupy dokonane przez Geely od tego dostawcy uznano za transakcje między powiązanymi stronami.

(519)

Po trzecie twierdzenie, zgodnie z którym Komisja ograniczyła się do zastąpienia cen dostawców powiązanych ceną za kilowatogodzinę (kw/h) płaconą dostawcom niepowiązanym, jest błędne. Zgodnie z motywem 859 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych ceny między powiązanymi stronami w ramach grupy Geely zastąpiono ceną płaconą za kw/h za porównywalne produkty od niepowiązanych dostawców. Oznacza to wykorzystanie ceny zapłaconej przez konkretny podmiot Geely swojemu niepowiązanemu dostawcy na potrzeby odpowiedniego składu chemicznego akumulatorów (LFP i NMC) i ich rodzaju (ogniwo, moduł lub zestaw). W przypadkach, w których ten sam podmiot Geely nie dokonywał zakupów od niepowiązanych dostawców, jak stwierdzono w motywie 859 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, stosowano średnią ważoną cenę za kw/h dla podobnych produktów na poziomie grupy Geely. Podejście to było konsekwentnie stosowane na podstawie kw/h, biorąc pod uwagę zarówno skład chemiczny akumulatorów (LFP i NMC), jak i ich rodzaj (ogniwo, moduł lub zestaw).

(520)

Po czwarte, Komisja nie ograniczyła się do stosowania średniej ceny referencyjnej dla wszystkich rodzajów akumulatorów. Kiedy grupa Geely zgłosiła zakupy akumulatorów o różnej pojemności kw/h (np. 143/120/88 kw/h), Komisja wzięła pod uwagę najwyższą moc, co było najbardziej konserwatywnym podejściem. Ponadto ani różne podkategorie akumulatorów NMC (111, 523, 622, 811), ani formy akumulatorów (np. kieszeń) nie były systematycznie zgłaszane przez przedsiębiorstwa należące do grupy Geely, ani nie zawierały takich szczegółów we wstępnych uwagach. W związku z tym Komisja nie mogła zastosować tych specyficznych cech do grupy Geely. W każdych razie twierdzenie, że akumulatory NMC (typ NCM111) i akumulatory kieszeniowe nie są wykorzystywane w BEV grupy Geely przeznaczonych na rynek UE i powinny były zostać wyłączone z obliczeń, jest pozbawione znaczenia. Ponieważ dostarczanie akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia przyniosło korzyści całej produkcji BEV, a nie tylko wywóz do Unii, korzyść obliczona z tytułu zakupu akumulatorów jest wyrażona w odniesieniu do wszystkich BEV wyprodukowanych przez grupę, niezależnie od ich miejsca przeznaczenia, zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

(521)

Po piąte w odniesieniu do argumenty, że niektóre akumulatory nie były wykorzystywane do produkcji BEV lub w pojazdach BEV przeznaczonych na wywóz do Unii, w związku z czym należało je wykluczyć, Komisja zauważyła, że producenci eksportujący objęci próbą zostali poinstruowani o konieczności zgłaszania wszystkich swoich zakupów akumulatorów do produkcji BEV. W szczególności, oprócz podania szczegółów każdej transakcji zakupu, eksporterzy byli zobowiązani do wskazania modelu BEV, do którego wykorzystano każdy akumulator. W związku z tym uwzględniono wszystkie transakcje zakupu akumulatorów, a obliczoną korzyść wyrażono na podstawie całkowitej liczby wyprodukowanych BEV, niezależnie od ich przeznaczenia. Grupa SAIC stwierdziła, że zgodnie z art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego informacje dotyczące zakupów akumulatorów przedstawione przez nią w formie skróconej nie powinny zostać pominięte przez Komisję, która zamiast tego opierała się na informacjach dostarczonych przez innego producenta eksportującego jako dostępnym stanie faktycznym.

(522)

Jak wspomniano w motywie 348 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja uznała, że grupa SAIC celowo zatajała informacje, które były łatwo dostępne i w związku z tym nadmiernie utrudniła Komisji dokonanie odpowiednio dokładnych ustaleń. Ponadto, jak zauważono w motywie 349, Komisja stwierdziła, że nie można było zweryfikować dokładności ograniczonych informacji dostarczonych przez grupę SAIC w odniesieniu do wartości lub ilości. Z tych powodów i zgodnie z art. 28 ust. 3 Komisja nie mogła oprzeć się na informacjach przekazanych przez grupę SAIC. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(523)

Grupa SAIC twierdziła również, że wnioski przedstawione w motywie 700 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych nie zostały należycie uzasadnione, ponieważ Komisja nie wyjaśniła powodów, dla których uzasadnione było wykorzystanie informacji innej grupy producentów eksportujących dotyczących zakupów akumulatorów. W szczególności przedsiębiorstwo to odniosło się do motywu 811 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w którym Komisja stwierdziła, że informacje dotyczące grupy Geely „nie zostały uznane za wystarczające do wyciągnięcia istotnych wniosków na temat wpływu kontroli rządowej nad stowarzyszeniem branżowym akumulatorów trakcyjnych na ceny akumulatorów pobierane od producentów BEV”. W związku z tym grupa SAIC uznała, że w wyniku tego programu subsydiowania najwyższy margines subsydiowania obliczony dla pojedynczego programu subsydiowania dla grupy SAIC miał poważne potencjalne konsekwencje finansowe.

(524)

Jak wspomniano w motywie 318 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, grupa SAIC przedstawiła jedynie częściowe informacje dotyczące swoich zakupów akumulatorów, których dokładność zarówno pod względem wartości, jak i ilości nie mogła zostać zweryfikowana przez Komisję. W związku z tym Komisja poinformowała grupę SAIC o swoim zamiarze skorzystania z dostępnego stanu faktycznego w rozumieniu art. 28 rozporządzenia podstawowego i zwróciła się do grupy SAIC o przedstawienie uwag. Uwagi przedstawione przez grupę SAIC nie mogły zmienić oceny Komisji, w związku z czym Komisja musiała oprzeć się na dostępnym stanie faktycznym.

(525)

W tym względzie Komisja wykorzystała informacje, które były dostępne w aktach sprawy; tj. informacje pochodzące od innej niezintegrowanej grupy producentów eksportujących, którzy zakupili podobne akumulatory i produkowali podobne modele BEV. Była to jedyna niezintegrowana grupa objęta próbą, która zakupiła akumulatory i miała znaczną sprzedaż krajową i eksportową BEV w okresie objętym dochodzeniem. Fakt, że informacje dotyczące grupy Geely w odniesieniu do wpływu kontroli rządowej nad stowarzyszeniem branżowym akumulatorów trakcyjnych na ceny akumulatorów pobierane od producentów BEV nie zostały same w sobie uznane za wystarczające, nie wyklucza wykorzystania informacji na temat zakupów akumulatorów przez grupę Geely pod względem cen i odpowiednich obliczeń korzyści jako istotnego stanu faktycznego dostępnego w aktach sprawy. W szczególności motyw 811 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczy innej kwestii ustalenia wpływu kontroli rządowej nad cenami akumulatorów. Jedynym wnioskiem zawartym w tym motywie było to, że ze względu na mniejszy udział w rynku i wielkość sprzedaży akumulatorów grupy Geely nie można było ustalić takiej kontroli wyłącznie na tej podstawie. W motywie tym nie poruszono kwestii wiarygodności cen akumulatorów grupy Geely, a tym bardziej nie wyciągnięto wniosku, że takie ceny akumulatorów nie były reprezentatywne dla cen akumulatorów na chińskim rynku krajowym. W rzeczywistości te ceny akumulatorów z grupy Geely były najwłaściwszym poziomem referencyjnym w aktach sprawy, biorąc pod uwagę poziom integracji grupy i rodzaje akumulatorów, których to dotyczy, zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego. Ponadto, jak wspomniano w motywie 860 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i aby odzwierciedlić sytuację grupy SAIC, Komisja wyłączyła z obliczeń korzyści niektóre akumulatory przeznaczone do modeli BEV, które nie były podobne do akumulatorów sprzedawanych przez grupę SAIC.

(526)

Ponadto grupa SAIC została poinformowana, na początku dochodzenia i w trakcie wymiany informacji o możliwym zastosowaniu dostępnego stanu faktycznego, że po jego zastosowaniu wynik dochodzenia może być mniej korzystny dla strony niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała. W każdym razie grupa SAIC nie zaproponowała żadnego alternatywnego źródła informacji w tym zakresie. Na tej podstawie argument ten został odrzucony. Na podstawie powyższego oraz przepisów zawartych w motywach 700 i 860 środków tymczasowych Komisja uznała, że informacje dotyczące grupy Geely stanowią rozsądny substytut informacji niezbędnych do dokonania ustaleń dotyczących grupy SAIC, oraz wyjaśniła powody, dla których uzasadnione było wykorzystanie informacji innej grupy producentów eksportujących dotyczących zakupów akumulatorów.

(527)

W swoich uwagach po opublikowaniu rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych spółka Tesla (Shanghai) argumentowała, że nie istnieje żadna korzyść w zakresie dostarczania akumulatorów i kluczowych materiałów wsadowych do ich produkcji ze względu na szczególną sytuację w zakresie zamówień, której ze względu na poufność nie można było ujawnić w rozporządzeniu. Z powodów wyjaśnionych w specjalnym ujawnieniu temu producentowi eksportującemu argument ten został odrzucony.

(528)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń spółka Tesla (Shanghai) przedstawiła uwagi dotyczące przydziału korzyści w odniesieniu do akumulatorów. Uwagi te zostały częściowo przyjęte i uwzględnione w ujawnieniu dotyczącym konkretnego przedsiębiorstwa.

(529)

Kilku współpracujących producentów eksportujących przedstawiło wnioski dotyczące kwoty subsydium na podstawie danych BMI wykorzystanych przez Komisję, w tym wyboru metodyki i istnienia błędów pisarskich. W związku z tymi twierdzeniami Komisja dokładniej przeanalizowała odpowiednie dane dostępne w BMI, a także metodykę zastosowaną do określenia odpowiedniego poziomu odniesienia w celu ilościowego określenia kwoty subsydium wynikającej z tego programu.

(530)

W szczególności Komisja ustaliła, że zgodnie z danymi BMI w OD chiński lokalny popyt na ogniwa akumulatorowe był znacznie niższy niż chińska produkcja na rynku. W rzeczywistości nadwyżka Chin w OD wyniosła 43 %. Taka chińska nadwyżka podaży chińskich akumulatorów była wynikiem realizacji konkretnych polityk i interwencji rządu ChRL, jak wyszczególniono w sekcji 3.7.2.1 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, co doprowadziło do nadprodukcji i konieczności wywozu po niskich cenach w celu alokacji takiej nadprodukcji na innych rynkach, pokrywając deficyty tych materiałów wsadowych. W rzeczywistości bardziej szczegółowa analiza zbiorów danych dostępnych w BMI, a mianowicie danych dotyczących podaży i popytu na ogniwa akumulatorowe w różnych obszarach geograficznych, wykazała, że w OD wystąpił deficyt wynoszący około 300 % w Europie i około 200 % w Ameryce Północnej (tj. na tych rynkach popyt na ogniwa akumulatorowe był znacznie wyższy niż rzeczywista podaż krajowa). Deficyt ten został zaspokojony przez chiński wywóz (85) części nadwyżki produkcji, która była nawet większa niż deficyt wszystkich obszarów geograficznych. Ze szczegółowej analizy danych dotyczących podaży i popytu BMI w różnych obszarach geograficznych wynika, że rynek Azji i Pacyfiku (z wyłączeniem danych dotyczących Chin) (dane APAC (bez Chin)) miał najmniejszy deficyt, tj. 9 % w OD. Ponadto dane dotyczące tego rynku wykazały nadwyżkę w wysokości 24 % w 2022 r. i deficyt w wysokości 21 % w 2023 r. Analiza wykazała ponadto, że ceny w innych regionach, w których odnotowano znaczącą obecność chińskiego eksportu, były znacznie niższe niż w regionie APAC (poza Chinami). Sugeruje to, że im wyższy odsetek i obecność nadwyżek akumulatorów z rynku chińskiego na rynkach regionalnych, tym niższe ceny w odpowiednich zbiorach danych dla takich rynków w OD.

(531)

W związku z tym Komisja uznała za właściwe wykorzystanie danych z rynku APAC (bez Chin) w przeciwieństwie do danych ze wszystkich rynków, które są obarczone chińskim subsydiowanym wywozem. W szczególności, ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL i chińskich producentów akumulatorów oraz brak innych wiarygodnych informacji, Komisja wykorzystała ceny BMI w regionie APAC (poza Chinami). Zastosowany poziom referencyjny obejmował ceny rzeczywiste z ostatniego kwartału 2022 r., z uwzględnieniem nadwyżki odnotowanej w tym roku. Z kolei biorąc pod uwagę, że w 2023 r. warunki rynkowe wskazywały na deficyt na tym rynku, w pierwszych trzech kwartałach 2023 r. ceny referencyjne w BMI zostały skorygowane o różnicę cen między regionem APAC (bez Chin) a Chinami w ostatnim kwartale 2022 r., wynoszącą średnio 12 %.

(532)

Ponadto Komisja wskazała w motywie 813 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że wartość odniesienia zastosowana na etapie tymczasowym została obliczona w sposób zachowawczy, ponieważ ceny BMI były podawane na zasadzie ex-works, a zatem nie obejmowały kosztów transportu. Ustalenie to znajduje potwierdzenie w skali całego kraju, gdzie dowody w aktach wskazują, że większość zakupionych akumulatorów jest nabywana na podstawie ceny ex-works. W stosownych przypadkach Komisja dodała jednak rzeczywiste koszty wysyłki poniesione przez producentów eksportujących, którzy nabyli akumulatory na podstawie warunków dostawy innych niż ex-works.

(533)

Po ponownym ujawnieniu ustaleń spółka Tesla (Shanghai) nie zgodziła się z uzasadnieniem zmienionych danych referencyjnych BMI. W szczególności spółka Tesla nie zgodziła się z wnioskiem Komisji, a mianowicie z wyższym odsetkiem i obecnością na rynku chińskim nadwyżek akumulatorów na rynkach regionalnych, niższymi cenami odpowiednich zbiorów danych dla takich rynków w OD, twierdząc, że dane dotyczące cen i popytu BMI nie potwierdzają tego założenia.

(534)

Komisja potwierdziła jednak ponownie swój wniosek oparty na danych BMI. W okresie objętym dochodzeniem deficyt akumulatorów w Europie i Ameryce Północnej wynosił około 200-300 %, a średnia cena akumulatorów NMC w tych regionach wynosiła około 130-134 USD/kWh. Natomiast deficyt akumulatorów w regionie APAC (z wyłączeniem Chin) wyniósł jedynie około 9 %, a średnia cena była wyższa niż w Europie i Ameryce Północnej. Spółka Tesla błędnie zinterpretowała uzasadnienie Komisji, twierdząc, że „dane są sprzeczne z tym, że różnica cen między cenami regionalnymi a cenami chińskimi byłaby mniejsza w przypadku deficytu”. Decyzja Komisji o wykorzystaniu danych z rynku APAC (z wyłączeniem Chin), a nie danych ze wszystkich rynków - które są obarczone chińskim subsydiowanym eksportem - nie była oparta na różnicy cen między cenami chińskimi a cenami w innych regionach. Ponadto uznaje się, że różnica cenowa między rynkiem chińskim a rynkiem europejskim lub północnoamerykańskim we wszystkich dostępnych okresach jest niewiarygodna, ponieważ znacząco wpłynęły na nią znaczne deficyty w dostawach akumulatorów i wynikająca z nich zwiększona obecność chińskiego wywozu.

(535)

Spółka Tesla (Shanghai) nie zgodziła się również z dokonanym przez Komisję dostosowaniem cen w regionie APAC (z wyłączeniem Chin) w pierwszych trzech kwartałach 2023 r. (Komisja uznała, że na ceny te miały już wpływ warunki rynkowe, które wykazały deficyt na tym rynku w tym okresie). Spółka ta twierdziła, że dostosowania należało dokonać w górę w odniesieniu do cen akumulatorów w Chinach.

(536)

Komisja nie zgodziła się z taką sugestią, ponieważ w toku swojej analizy w niniejszym dochodzeniu konsekwentnie potwierdzała, że chińskie ceny akumulatorów były w znacznym stopniu subsydiowane i w związku z tym nie mogły służyć jako wiarygodna podstawa takiego dostosowania.

(537)

Komisja wskazała cenę rzeczywistą akumulatorów w regionie APAC (z wyłączeniem Chin) w ostatnim kwartale 2022 r. jako najbardziej wiarygodny poziom referencyjny, na którym oparto dostosowanie, biorąc pod uwagę nadwyżkę zaobserwowaną w tym regionie w 2022 r. Argumenty spółki Tesla zostały zatem odrzucone.

(538)

Stopa subsydiowania ustalona w okresie objętym dochodzeniem w odniesieniu do tego subsydium dla objętych próbą producentów eksportujących i dla przedsiębiorstwa, w odniesieniu do którego odpowiednie wartości obliczono w ramach badania indywidualnego, wynosi:

Dostarczanie akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(539)

Jak wyjaśniono w motywie 470 niniejszego rozporządzenia, uwagi rządu ChRL dotyczące dostawców materiałów wsadowych działających jako „organy publiczne” dotyczyły zarówno producentów akumulatorów, jak i producentów LFP. Komisja odniosła się do tych uwag w motywach 471 i 472, 480 oraz 482-484 niniejszego rozporządzenia.

(540)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD stwierdziła, że w analizie dotyczącej dostawców LFP brakuje udokumentowanych informacji oraz że żaden dokument nie wykazał, że dostawcy LFP sprzedawali produkty grupie BYD w celu realizacji celów polityki. Na dowód grupa BYD ponownie przedłożyła księgę zakupów LFP. Grupa BYD dodała, że dochodzenie nie wykazało, iż stowarzyszenia kierują działaniami swoich członków tak, aby podejmowali swoje decyzje gospodarcze z korzyścią dla przemysłu BEV. Zdaniem grupy BYD Komisja nie przedstawiła dowodów na to, że państwo w szczególności „przejęło władzę” w tym stowarzyszeniu. Na tej podstawie grupa BYD argumentowała, że tym samym nie ma udokumentowanych dowodów pozwalających stwierdzić, że dostawcy LFP działają jako „organy publiczne”, a ich towary wchodzą w zakresie towarów dostarczanych za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, w związku z czym nie ma podstaw, aby nie akceptować cen krajowych.

(541)

Jak zauważono w motywie 864 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, rynek chiński uznano za zniekształcony ze względu na obowiązującą politykę krajową i sektorową oraz powiązane środki, w szczególności politykę dotyczącą struktur cenowych. W związku z tym uznaje się, że wszystkie przejęcia LFP przez grupę BYD w okresie objętym dochodzeniem miały wpływ na te transakcje. Ocena ta wynika z założenia, że wszyscy dostawcy działają na rynku krajowym zgodnie z polityką i innymi formami ingerencji rządu ChRL w tych samych zniekształconych warunkach rynkowych. W związku z tym aktualne warunki rynkowe w Chinach uznano za zniekształcone, a zastosowanie art. 6 lit. d) pkt (ii) było uzasadnione. Ponadto Komisja przypomina, że ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL (sekcja 3.3.1.2 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych) Komisja nie otrzymała żadnych informacji na temat cech chińskiego krajowego rynku materiałów wsadowych, a zatem musiała oprzeć się na dostępnym stanie faktycznym. Ponadto różnice cenowe między dostawcami LFP grupy BYD nie mają wpływu na ocenę Komisji; jak już stwierdzono w motywie 891 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, ceny LFP dostarczanego grupie BYD wykazywały zupełnie inny trend niż chińskie ceny eksportowe w okresie objętym dochodzeniem (motyw 920 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). W związku z tym argument ten odrzucono.

(542)

Jak już uwzględniono w sekcji 3.7.2.1.1 lit. a) pkt 3 lit. b) i motywach 744-757 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja stwierdziła, że dostarczanie akumulatorów i materiałów wsadowych do ich produkcji jest regulowane przez rząd ChRL w celu obniżenia cen z korzyścią dla przemysłu BEV. Dodatkowe dowody na kontrole cen wprowadzone przez rząd ChRL w odniesieniu do materiałów wsadowych do produkcji akumulatorów są dostępne w „Planie prac MIIT na rzecz ustabilizowania wzrostu w przemyśle metali nieżelaznych” (86) opublikowanym we wrześniu 2023 r. W rzeczywistości jednym z głównych celów jest „wzmocnienie podaży i stabilności cen kluczowych produktów” poprzez „budowanie platformy do dostosowywania podaży i popytu na rynku wyższego i niższego szczebla, zachęcanie przedsiębiorstw zajmujących się rozwojem zasobów i wytopem metali nieżelaznych do podpisywania długoterminowych umów na dostawy z dalszymi użytkownikami oraz ustabilizowanie dostaw kluczowych produktów, takich jak miedź, aluminium i lit [oraz] udoskonalanie mechanizmu wczesnego ostrzegania »czerwony, żółty i niebieski« w odniesieniu do dostaw surowców masowych, wzmocnienie wytycznych dotyczących oczekiwań oraz zapobieganie dużym wahaniom cen i złośliwym spekulacjom […] wspieranie kluczowych przedsiębiorstw w utrzymywaniu rezerw handlowych oraz naukowym i uporządkowanym regulowaniu stosunku między podażą na rynku a popytem” (87). Współpraca między podmiotami działającymi na rynku wyższego i niższego szczebla w celu ustabilizowania podaży i popytu, nadzór nad wahaniami podaży i kontroli cen są już zawarte w poprzednich planach, takich jak plan działania w zakresie akumulatorów z 2017 r. i zawiadomienie w sprawie przemysłu akumulatorowego (zob. motywy 746-750 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). Potwierdza to nie tylko, że rząd ChRL sprawuje kontrolę nad cenami już od 2017 r., ale również że działania te są kontynuowane przez cały okres objęty dochodzeniem i po jego zakończeniu.

(543)

Oprócz planów centralnych potwierdzających kontrole cen przeprowadzane i nakazane przez rząd ChRL, o których była już mowa w sekcji 3.7.2.1.1 pkt 2, a w szczególności w motywie 751 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja znalazła dodatkowe dowody na to, że stowarzyszenia branżowe formułują politykę przemysłową i podejmują zadania rządowe, takie jak stabilizacja oczekiwań w zakresie podaży i popytu oraz kontrola wahań cen. Przykładem tego są najnowsze oświadczenia Ge Honglina, sekretarza partii i przewodniczącego Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłu Metali Nieżelaznych („CNMIA”) (88). Jak już określono w motywie 94 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/1618 , CNMIA jest stowarzyszeniem branżowym, w którym KPCh interweniuje w proces podejmowania decyzji operacyjnych. W ramach tej „organizacji społecznej”, podobnie jak w kilku stowarzyszeniach branżowych, organizacje partyjne są osadzone w jej strukturze (89) (zgodnie z motywem 779 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). CNMIA „wdrożyło w pełni decyzje i ustalenia Komitetu Centralnego KPCh i Rady Państwa oraz współpracowało z odpowiednimi departamentami w celu formułowania, publikowania i interpretacji polityki przemysłowej, takiej jak »Wytyczne dotyczące dostosowania struktury przemysłowej«, »Plan prac na rzecz stabilizacji wzrostu w przemyśle metali nieżelaznych« oraz »Metody pobierania dochodów z transferu praw przewozowych«”; […] w odpowiedzi na wzrosty i spadki cen strategicznych odmian metali, takich jak lit i krzem, pomagała departamentom rządowym we wzmacnianiu komunikacji z przedsiębiorstwami działającymi na rynku wyższego i niższego szczebla oraz w dążeniu do ustabilizowania oczekiwań rynkowych; […] podpisała strategiczne umowy o współpracy z ponad dziesięcioma samorządami lokalnymi, takimi jak Anhui, Jiangxi, Gansu i Guangxi, skutecznie promując racjonalny układ przemysłu regionalnego i skoordynowany rozwój regionalny, a także zdecydowanie wspierając transformację i modernizację lokalnego przemysłu”. [wyróżnienie dodano]

(544)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że twierdzenie CNMIA, na którym Komisja oparła się w motywie 543 niniejszego rozporządzenia, jest nieistotne, ponieważ odnosi się do zupełnie innego stowarzyszenia, a w każdym razie jest niezgodne z dowodami zgromadzonymi w aktach sprawy. Ponadto rząd ChRL argumentował, że Komisja nie odpowiedziała na uwagi dotyczące dostawców surowców jako organów publicznych poprzez ich udział w stowarzyszeniach przemysłowych. Rząd ChRL powtórzył, że udział tych dostawców w stowarzyszeniach branżowych nie czyni ich organami publicznymi oraz że Komisja nie wyjaśniła, w jaki sposób stowarzyszenia te kontrolują ustalanie cen i interweniują w tym zakresie.

(545)

Komisja przypomniała, że cytat z CNMIA został wykorzystany do poparcia ustaleń Komisji, zgodnie z którymi stowarzyszenia branżowe nie są niezależnymi organami wolnymi od kontroli państwa, a zatem są istotne dla tego dochodzenia. Jeżeli chodzi o zarzuty rządu ChRL, że Komisja nie odpowiedziała na jego uwagi dotyczące organów publicznych, Komisja wyjaśniła już w motywie 539 niniejszego rozporządzenia, że uwagi przedstawione przez rząd ChRL dotyczące dostawców materiałów wsadowych działających jako „organy publiczne” odnosiły się zarówno do producentów akumulatorów, jak i producentów LFP. Komisja odniosła się do tych uwag w motywach 471 i 472, 480 oraz 482-484 niniejszego rozporządzenia. W związku z tym argumenty te zostały uznane za bezprzedmiotowe.

(546)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa BYD ponownie przedstawiła swoje uwagi, stwierdzając, że w analizie Komisji brakowało faktycznych dowodów na to, że działalność handlowa dostawców LFP i ich zachowania rynkowe zostały zorganizowane i opracowane w celu osiągnięcia celów polityki rządu ChRL, dodając, że członkostwo w stowarzyszeniu przemysłowym lub posiadanie organizacji partyjnej w przedsiębiorstwie nie oznacza, że dostawcy LFP utraciliby swoje niezależne zdolności decyzyjne, uprawnienia korporacyjne i ogólne uprawnienia finansowe, które są przyznawane na mocy obowiązujących chińskich przepisów. Ponadto grupa BYD podkreśliła, że fakt, iż ceny LFP dostarczanego grupie BYD kształtowały się według zupełnie innych tendencji w porównaniu z cenami eksportowymi, nie ma znaczenia, ponieważ na różnych rynkach obowiązują różne ceny. Ponadto grupa BYD argumentowała, że fakt, iż ceny LFP różniły się w zależności od dostawcy, wskazuje, że ceny ustalane są w zależności od popytu i podaży na rynku i nie mają związku z celami polityki rządu ChRL.

(547)

Komisja odniosła się już do części tych uwag w ramach ujawnienia ostatecznych ustaleń w motywach 541-543 niniejszego rozporządzenia. Jeżeli chodzi o zarzuty dotyczące niezależnego podejmowania decyzji przez dostawców LFP, zarzuty te zostały obalone dowodami zawartymi w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych (motywy 779, 786, 787, 877), natomiast tendencje dotyczące cen krajowych LFP w porównaniu z cenami eksportowymi zostały omówione w motywach 905 i 920 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, co potwierdza, że dostawcy LFP nie działają jako podmioty wolnorynkowe na chińskim rynku krajowym i nie podejmują racjonalnych ekonomicznie decyzji. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższe argumenty.

(548)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń Komisja znalazła dodatkowe dowody świadczące o tym, że Hunan Yuneng New Energy Materials Co., Ltd. i jego spółki zależne wdrażają politykę krajową i działają jako organy publiczne, o których mowa w sekcji 3.7.2.2.1 lit. a) rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Po pierwsze niedawne oświadczenia władz gminy Xiangtan (90) potwierdzają, że Hunan Yuneng New Energy Materials uznaje się nie tylko za przedsiębiorstwo częściowo państwowe (zob. motyw 881 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych), ale również za przedsiębiorstwo realizujące działania w zakresie rozwoju gminy Xiangtan, a ostatecznie państwa. W sekcji dotyczącej „[o]ptymizacji i integracji platform przedsiębiorstw państwowych” władze Xiangtan dążą do „zintegrowania przemysłowej grupy inwestycyjnej i grupy elektrochemicznej w celu utworzenia przemysłowo-elektrochemicznej grupy inwestycyjnej, aktywnego budowania przedsiębiorstwa rynkowego pierwszej klasy posiadającego dwie spółki notowane na giełdzie i dążenia do stania się liderem w zakresie chińskich materiałów do produkcji akumulatorów opartych na nowych źródłach energii. W lutym [2023 r.] spółka Hunan Yuneng New Energy Company, w którą grupa elektrochemiczna zainwestowała i w której posiadała udziały, została z powodzeniem wprowadzona na rynek przedsiębiorczości giełdy papierów wartościowych w Shenzhen” (91). Xiangtan Electrochemical to gminne przedsiębiorstwo państwowe zarządzane przez SASAC w Xiangtan. Ponadto rozwój przedsiębiorstwa Hunan Yuneng i jego udziałowca państwowego, Xiangtan Electrochemical Group, jest powiązany z celami władz Xiangtan, polegającymi na zbudowaniu grupy przedsiębiorstw o dochodzie operacyjnym w wysokości 10 mld, poprzez „wdrożenie”»jednego przedsiębiorstwa, jednej polityki«”i skupienie się na wspieraniu Hunan Yuneng New Energy Battery Materials Co., Ltd. Company, Harbin Electric Wind Energy Co., Ltd. i innych przedsiębiorstw w osiągnięciu poziomu 10 mld [przychodów z działalności operacyjnej]” oraz „wspieranie […] Xiangtan Electrochemical Group Co., Ltd. i innych wiodących przedsiębiorstw w tym sektorze w rozwijaniu powiązanych przedsiębiorstw i rozszerzeniu ich zakresu działalności [oraz] integracji zasobów wyższego i niższego szczebla poprzez połączenia, przejęcia i reorganizację” (92).

(549)

W prowincji Kunming, gdzie mieści się siedziba Yunnan Yuneng New Energy Materials Co., Ltd, spółki zależnej Hunan Yuneng, władze miasta Anning wynegocjowały z Yunnan Yuneng realizację projektu inwestycyjnego o wartości ponad 1 mld CNY. Według władz miasta Anning zarządzanie miastem „obejmuje rozbudowę partii oraz rozwój przemysłowy, koncentrując się na motywowaniu członków partii i kadr do wypełniania swoich obowiązków oraz pełnym wspieraniu przedsiębiorstw i projektów” (93). W szczególności projekt Yunnan Yuneng New Energy Battery Materials uznaje się za „żywy przejaw przełomowych dokonań organizacji partyjnych na wszystkich szczeblach oraz większości członków partii i kadr” (94) [wyróżnienie dodane]. Głębokie powiązania między komitetem partyjnym na szczeblu centralnym i lokalnym a przedsiębiorstwami potwierdzają dowody na to, że „Komitet Roboczy Partii parku przemysłowego Anning skłonił Yunnan Yuneng do utworzenia oddziału partii. […] W maju [2023 r.] oddział partii przedsiębiorstwa dołączył również do komitetu partii ds. łańcucha nowych materiałów wsadowych do produkcji akumulatorów opartych na nowych źródłach energii w parku. W ramach wymiany na platformie partyjnej nawiązał współpracę w zakresie zaopatrzenia w nadtlenek wodoru z przedsiębiorstwem Yunnan Yuntian Petrochemical Co., Ltd. zlokalizowanym w parku w celu rozwiązania dotychczasowego problemu wysokich kosztów zakupu nadtlenku wodoru spoza prowincji” (95). Rozbudowa partii odgrywa zatem kluczową rolę w rozwoju przedsiębiorstw, a tym samym w rozwoju polityki krajowej nakazanej przez rząd ChRL. Przykładem takiego działania są władze Kunming, które informują, że komitety partyjne w parku przemysłowym Anning pomogły w zawarciu umów zakupu między przedsiębiorstwami znajdującymi się w parku oraz umów o świadczenie usług finansowych między bankami a przedsiębiorstwami, „powiązanymi »czerwoną linią« rozbudowy partii w parku przemysłowym Anning” (96). Rola rozbudowy partii opartej na podmiotach prywatnych została szczegółowo omówiona w motywie 787 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, a powyższe dowody potwierdzają, że KPCh wywiera wpływ na wszystkie rodzaje przedsiębiorstw w Chinach oraz że może wykorzystywać jednostki robocze służące rozbudowywaniu partii w przedsiębiorstwach, aby wywierać swój wpływ. Jak już wspomniano w motywie 885 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, rozwój parku przemysłowego Anning miał również na celu osiągnięcie celów zawartych w planie działania Yunnan. Powyższe ustalenia potwierdzają zatem, że jeden z największych uczestników rynku w Chinach w zakresie LFP, Hunan Yuneng New Energy Materials, jest przedsiębiorstwem państwowym, którego rozwój jest ściśle powiązany z realizacją celów lokalnych i krajowych (motyw 548), a ponadto uzupełnia zbiór dowodów na to, że dostawcy LFP przestrzegają celów polityki rządu ChRL i je wdrażają, a tym samym pełnią funkcje rządowe.

(550)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził, że dowody przedstawione powyżej w motywach 548 i 549 niniejszego rozporządzenia nie potwierdzają wniosków Komisji, ponieważ:

(551)

Komisja nie zgodziła się z tymi twierdzeniami. Utworzenie Elektrochemicznej Grupy Inwestycji Przemysłowych ma na celu „aktywne zbudowanie najwyższej klasy przedsiębiorstw zorientowanych na rynek i posiadających dwie spółki notowane na giełdzie”. Komisja przypomina, że nie tylko Grupa Elektrochemiczna zainwestowała w Hunan Yuneng New Energy Materials, ale ta ostatnia spółka była również notowana na giełdzie w Shenzhen w lutym 2023 r., a rozwój Hunan Yuneng New Energy Materials służy celom władz Xiangtan, aby zbudować grupę przedsiębiorstw o dochodzie operacyjnym w wysokości 10 miliardów, podczas gdy dowody w aktach dotyczące Yunnan Yuneng New Energy Materials Co. wyraźnie wskazują na związek między osiągnięciami przedsiębiorstwa a osiągnięciami organizacji partyjnej. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(552)

Wobec braku dalszych uwag oraz w świetle dodatkowych ustaleń Komisji potwierdzono wnioski wyciągnięte w motywach 861-912 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(553)

Jak wyjaśniono w motywie 496 niniejszego rozporządzenia, uwagi rządu ChRL dotyczące powierzania i wyznaczania dotyczyły zarówno producentów akumulatorów, jak i producentów LFP. Komisja odniosła się do tych uwag w motywie 498 niniejszego rozporządzenia.

(554)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa BYD argumentowała, że fakt, iż w okresie objętym dochodzeniem ceny zakupu różniły się w zależności od dostawcy LFP, jest sprzeczny z ustaleniami Komisji dotyczącymi powierzenia i wyznaczenia zadań, ponieważ Komisja musi wykazać, że ustalanie cen jest odpowiedzią na cele polityki określone przez rząd ChRL.

(555)

Komisja zwróciła uwagę, że argumenty dotyczące kontroli cen zostały już omówione w motywach 541 i 542 niniejszego rozporządzenia. Zmiana cen jest nieistotna, jeżeli ceny te są niższe od warunków rynkowych, a taki poziom jest wynikiem interwencji rządu ChRL na rynku. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(556)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD twierdziła, że Komisja dwukrotnie obliczyła korzyść w przypadku niektórych wewnątrzgrupowych zakupów zestawów akumulatorów. Argument ten przyjęto, a obliczenia zostały odpowiednio zmienione.

(557)

Rząd ChRL stwierdził, że stosowanie chińskiej ceny eksportowej FOB jako zewnętrznego poziomu referencyjnego nie gwarantuje, że wynikający z tego poziom referencyjny odnosi się do aktualnych warunków rynkowych w kraju dostawy lub że jest z nimi powiązany, oraz że w związku z tym zawyża normalną cenę rynkową na rynku krajowym, biorąc pod uwagę fakt, że globalna produkcja LFP jest skoncentrowana w Chinach, ilość LFP wywożonego z Chin jest ograniczona i taki wywóz niekoniecznie dotyczy produkcji akumulatorów trakcyjnych.

(558)

W świetle ustaleń zawartych w sekcji 3.7.2.1 oraz w motywach 846 i 918 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych Komisja ustaliła, że obowiązująca w Chinach polityka sektorowa zniekształca ceny akumulatorów i LFP na całym rynku krajowym. W rezultacie Komisja ustaliła, że warunki dominujące w Chinach nie mogły zostać skorygowane, na podstawie rzeczywistych kosztów, cen i innych czynników dostępnych w tym kraju, o odpowiednią kwotę odzwierciedlającą normalne warunki rynkowe. Jak przypomniano w motywie 924 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, biorąc pod uwagę istniejące dominujące warunki dotyczące tego konkretnego rodzaju litu oraz brak jakiegokolwiek innego rozsądnego poziomu referencyjnego, Komisja musiała odwołać się do chińskich cen eksportowych stosowanych w wywozie do pozostałych części świata.

(559)

Uwagi rządu ChRL dotyczące zewnętrznych poziomów referencyjnych, o których mowa w motywie 512 niniejszego rozporządzenia, dotyczyły zarówno dostawców akumulatorów, jak i dostawców LFP. Komisja odniosła się do tych argumentów w motywie 513 niniejszego rozporządzenia.

(560)

Ze względu na brak dalszych uwag potwierdzono wnioski określone w motywach 913-929 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych dotyczące korzyści, szczególności i obliczania kwoty subsydiów.

(561)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego subsydium dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

Dostarczanie litu do produkcji akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(562)

Wobec braku uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia dotyczące podstawy prawnej, wkładu finansowego i korzyści płynących z tego programu, jak przewidziano w motywach 931-940 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(563)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL argumentował, że obniżenie podatku dochodowego od przedsiębiorstw dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie oraz preferencyjne odliczanie wydatków na badania i rozwój przed opodatkowaniem nie ograniczają się do wystarczająco odrębnego segmentu chińskiej gospodarki, aby można je było zakwalifikować jako „szczególne” w rozumieniu art. 2.1 lit. a) porozumienia SCM. W tym względzie Komisja odniosła się do faktu, że nie wszyscy producenci BEV korzystali z domniemanej obniżki podatku dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (HNTE).

(564)

Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie określiła szczególności w sposób obiektywny na podstawie faktycznych dowodów, ponieważ podstawa prawna, na której oparła się w odniesieniu do jednego producenta eksportującego, była niejasna; tj. Komisja nie wskazała, czy korzyść wynikała z subsydium regionalnego w rozumieniu art. 2.2 porozumienia SCM i art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego ze względu na lokalizację tego eksportera, czy też z art. 4 ust. 2 lit. a), jak wspomniano w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, ze względu na jego status jako przedsiębiorstwo wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie.

(565)

Rząd ChRL twierdził również, że ten rzekomy program subsydiów nie jest szczególny, ponieważ przepisy, na podstawie których działa organ przyznający subsydium, ustanawiają obiektywne kryteria lub warunki kwalifikowalności oraz kwotę obniżki podatku, przy czym kwalifikowalność jest automatyczna, a kryteria kwalifikacji i warunki są ściśle przestrzegane. W szczególności rząd ChRL argumentował, że niższa stawka podatkowa jest dostępna dla wszystkich przedsiębiorstw, które spełniają warunki, i nie faworyzuje niektórych przedsiębiorstw w stosunku do innych, ponieważ do uzyskania certyfikatu przedsiębiorstwa wykorzystującego zaawansowane i nowe technologie kwalifikują się przedsiębiorstwa ze wszystkich sektorów obejmujących całą gospodarkę.

(566)

Podobnie rząd ChRL twierdził, że Komisja oparła się na szczególności de iure, analizując „przepisy, na podstawie których działa organ udzielający pomocy”, bez oceny warunków kwalifikowalności subsydium oraz tego, czy ograniczenie dostępu do subsydium do niektórych przedsiębiorstw jest wyraźne, jednoznaczne lub jasne, patrząc z perspektywy odpowiedniego instrumentu prawnego lub oświadczeń organu udzielającego pomoc (97). Rząd ChRL twierdził również, że Komisja skupiła się wyłącznie na producentach BEV, którym zarzucano korzystanie z rzekomego preferencyjnego traktowania podatkowego bez przeprowadzenia dochodzenia w odniesieniu do „wszystkich przedsiębiorstw lub sektorów kwalifikujących się do otrzymania tego samego subsydium” (98).

(567)

Komisja nie zgodziła się z tymi stwierdzeniami, gdyż uznała programy zwolnień z podatków, opisane w sekcjach 3.8.1-3.8.2. rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, za szczególne zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, który stanowi że „jeżeli organ udzielający subsydium lub ustawodawstwo, na podstawie którego działa organ udzielający subsydium, wyraźnie ogranicza dostęp do subsydiów niektórym przedsiębiorstwom, subsydium takie jest szczególne”. Podstawę prawną przedmiotowych programów subsydiowania określono faktycznie w rozdziale IV ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw pt. „Preferencje podatkowe”. Tytuł i treść tego rozdziału wyraźnie określają szczególne preferencyjne traktowanie, które „wyraźnie ogranicza dostęp do subsydiów niektórym przedsiębiorstwom”. Dokładniej rzecz ujmując, jak wskazano w motywie 934 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w art. 93 przepisów wykonawczych do ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wyjaśniono, że „ważne przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie, które mają być wspierane przez państwo [spełnią określone] warunki”, takie jak „1. Zgodność z wymogami uwzględnienia w zakresie wspieranych przez państwo kluczowych obszarów wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie”. Jak wynika z powyższego, wszystkie przedsiębiorstwa lub sektory nie kwalifikują się do korzystania z takiego samego preferencyjnego traktowania podatkowego. Subsydia zapewnianie w ramach tych programów zwolnień z podatków zostały uznane za szczególne zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(568)

Ponadto, jak wspomniano w motywie 942 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, niektóre przedsiębiorstwa korzystały z obniżonej stawki podatku dochodowego na podstawie kryteriów związanych z ich fizyczną lokalizacją, w szczególności jeżeli przedsiębiorstwo ma siedzibę w regionach zachodnich. W takim przypadku Komisja uznała, że program zwolnień z podatków był szczególny zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ponieważ ograniczał się do niektórych przedsiębiorstw zlokalizowanych w wyznaczonym regionie geograficznym. Subsydia zapewnianie w ramach tych programów zwolnień z podatków zostały uznane za szczególne zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(569)

Jeżeli chodzi o odniesienie do niektórych przedsiębiorstw, które nie korzystały z obniżonej stawki podatku dochodowego, Komisja uznała, że aby kwalifikować się do otrzymania certyfikatu przedsiębiorstwa wykorzystującego zaawansowane i nowe technologie, konieczne jest spełnienie pewnych warunków. Fakt, że niektórzy producenci BEV nie spełniali wszystkich warunków lub nie złożyli wniosku o certyfikat przedsiębiorstwa wykorzystującego zaawansowane i nowe technologie, nie dowodzi, że program ten nie jest szczególny.

(570)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL stwierdził również, że Komisja nie odniosła się do argumentu rządu ChRL, zgodnie z którym obniżka podatku dochodowego dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie nie jest ograniczona do wystarczająco odrębnego segmentu chińskiej gospodarki, aby kwalifikować się jako „szczególna” w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) Porozumienia SCM.

(571)

Komisja podkreśliła, że odniosła się do tej samej uwagi dotyczącej szczególności w motywach 567 i 568 niniejszego rozporządzenia.

(572)

Wobec braku jakichkolwiek uwag dotyczących szczególności Komisja potwierdziła ustalenia zawarte w motywach 941-943 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(573)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa SAIC argumentowała, że stopa subsydiowania została nienależnie zgłoszona w odniesieniu do tego programu subsydiowania. Ten argument został przyjęty.

(574)

Wobec braku innych uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia dotyczące obliczenia kwoty subsydium dla tego programu, jak przewidziano w motywach 944 i 945 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(575)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do tego subsydium dla objętych próbą producentów eksportujących w okresie objętym dochodzeniem wynosi:

obniżenie podatku dochodowego od przedsiębiorstw dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie

(576)

Wobec braku uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia dotyczące podstawy prawnej, jak przewidziano w motywie 949 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(577)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC wskazała, że odrzuciła założenie Komisji, zgodnie z którym wszystkie projekty badawczo-rozwojowe i związane z nimi zwolnienia podatkowe dotyczące jednego z jej podmiotów odnosiły się wyłącznie do punktu objętego dochodzeniem. Grupa SAIC twierdziła, że nie podano żadnych informacji ani wyjaśnień dotyczących stosowania art. 28 oraz sposobu, w jaki następnie obliczono kwotę subsydium w odniesieniu do samej grupy SAIC.

(578)

Grupa SAIC argumentowała, że podmiot, o którym mowa, przedłożył sprawozdanie agenta podatkowego przedsiębiorstwa w odniesieniu do wydatków na badania i rozwój jako dowód podczas wizyty weryfikacyjnej oraz że w sprawozdaniu agenta podatkowego nie wspomniano, że poniesione wydatki na badania i rozwój miały charakter szczególny w odniesieniu do produktu objętego dochodzeniem. Grupa SAIC przypomniała, że udział pojazdów ICE w obrocie tego podmiotu powinien być odzwierciedlony w obliczaniu marginesu subsydiowania.

(579)

Komisja nie zgodziła się z twierdzeniem grupy SAIC i zauważyła, że przedmiotowe przedsiębiorstwo dostarczyło jedynie część wymaganych informacji, chociaż były one łatwo dostępne. W związku z tym nie dostarczyło ono kompletnej kopii żądanego sprawozdania agenta podatkowego, zawierającego informacje dotyczące wydatków na badania i rozwój oraz projektów, do których odnosiło się odliczenie W szczególności grupa SAIC odmówiła przekazania wymaganych informacji, jak zauważono we wspólnie podpisanym wykazie dokumentów, które nie zostały dostarczone w trakcie wizyty weryfikacyjnej.

(580)

Ponadto, wbrew temu, co twierdzi grupa SAIC, Komisja przedstawiła niezbędne wyjaśnienie w konkretnych dokumentach ujawniających informacje, precyzując, że wobec braku zweryfikowanych informacji wskazujących na fakt, że wydatki na badania i rozwój oraz projekty były związane z innymi produktami i nie dotyczyły produktu objętego dochodzeniem, przydzieliła korzyści w oparciu o obrót BEV. W związku z tym Komisja uznała, że przedstawiła wystarczające informacje na temat powodów i sposobu zastosowania dostępnych faktów. Wobec tego odrzucono roszczenie i niniejszym potwierdza się ustalenia, zawarte w motywie 950 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(581)

Wobec braku uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia dotyczące korzyści, o których mowa w motywie 951 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(582)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD zakwestionowała ustalenie Komisji zawarte w motywie 952 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z którym odliczenie od podatku za badania i rozwój stanowi preferencyjne traktowanie podatkowe ze względu na fakt, że same przepisy ograniczają stosowanie tego środka wyłącznie do przedsiębiorstw, które ponoszą wydatki na badania i rozwój w określonych przez państwo obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie, takich jak sektor BEV. Grupa BYD argumentowała, że w przypadku wydatków na badania i rozwój ponoszonych przez przedsiębiorstwo, gdy prowadzi ono działalność badawczo-rozwojową, dodatkowe 100 % kwoty faktycznie poniesionych wydatków na badania i rozwój odlicza się przed zapłatą podatku oraz że wszystkie przedsiębiorstwa będące osobami prawnymi w Chinach mogą korzystać z tego odliczenia.

(583)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa BYD i rząd ChRL powtórzyli, że obniżka podatku dochodowego z tytułu preferencyjnego odliczenia przed opodatkowaniem wydatków na badania i rozwój nie jest szczególna w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. b) Porozumienia SCM, ponieważ kryteria kwalifikowalności do obniżki podatku dochodowego dla HNTE opierają się na obiektywnych kryteriach, które są automatyczne i ściśle przestrzegane, tak że ograniczenia określone w rozdziale IV ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw nie są szczególne. Obie strony argumentowały również, że w świetle art. 30 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, art. 95 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, a także art. 4 obwieszczenia w sprawie zwiększenia ulgi na wydatki rozwojowe na badania i rozwój, program ten ma zastosowanie do wszystkich rodzajów przemysłu wytwórczego.

(584)

Komisja nie zgodziła się z interpretacją ustaw i środków wykonawczych przedstawioną przez rząd ChRL i grupę BYD, zgodnie z którą program ten jest ograniczony do niektórych sektorów i przedsiębiorstw wspieranych przez rząd ChRL na podstawie kryteriów, które nie wydają się obiektywne i neutralne, jak na przykład to, że są one zgodne z zakresem „zaawansowanych technologii otrzymujących kluczowe wsparcie ze strony państwa”. Jak już stwierdzono w motywie 941 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ ma ono zastosowanie wyłącznie do przedsiębiorstw działających w niektórych obszarach zaawansowanych technologii, takich jak przemysł BEV. Ponadto art. 30 chińskiej ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw stanowi, że wydatki na badania i rozwój poniesione przez przedsiębiorstwa w dziedzinie rozwoju nowych technologii, nowych produktów i nowych technik mogą być dodatkowo odliczane w momencie obliczania dochodu podlegającego opodatkowaniu, a art. 95 przepisów wykonawczych do ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wyjaśnia, na czym polega odliczenie, z kolei w art. 4 Obwieszczenia w sprawie zwiększenia ulgi na wydatki rozwojowe związane z badaniami i rozwojem wymieniono branże, w przypadku których odliczenie przed opodatkowaniem nie ma zastosowania (takie jak produkcja wyrobów tytoniowych, zakwaterowanie i gastronomia, handel hurtowy i detaliczny, nieruchomości, leasing i usługi komercyjne, rozrywka i wszelkie inne branże określone przez Ministerstwo Finansów i Państwową Administrację Podatkową). Komisja przypomina, że a) przeanalizowała już przepisy wykonawcze do ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw pod kątem oceny ich szczegółowości w motywie 934 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i motywie 567 niniejszego rozporządzenia; b) dowody zawarte w poszczególnych artykułach i dokumentach przedłożonych przez grupę BYD nie zmieniają ustaleń Komisji dotyczących szczególności i w rzeczywistości potwierdzają fakt, że program ten nie ma zastosowania do wszystkich gałęzi przemysłu. W szczególności z art. 30 chińskiej ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw i art. 4 Obwieszczenia w sprawie zwiększenia ulgi na wydatki rozwojowe związane z badaniami i rozwojem wynika, że subsydium to jest szczególne, ponieważ ma zastosowanie wyłącznie do pewnej liczby gałęzi przemysłu, tj. działających na rzecz rozwoju nowych technologii, nowych produktów i nowych technik, i nie wszystkie przedsiębiorstwa mogą z niego korzystać. Komisja uznała zatem przedmiotowe subsydium za stanowiące podstawę środków wyrównawczych. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(585)

W związku z tym wobec braku dodatkowych uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia dotyczące szczególności, jak przewidziano w motywie 952 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(586)

Stopa subsydiowania grupy SAIC dotycząca odliczenia wydatków na badania i rozwój przed opodatkowaniem została zaktualizowana w wyniku korekty opisanej w motywie 652 niniejszego rozporządzenia.

(587)

Wobec braku dalszych uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia dotyczące obliczenia kwoty subsydium, jak przewidziano w motywach 953 i 954 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

Preferencyjne odliczanie wydatków na badania i rozwój przed opodatkowaniem

(588)

Wobec braku uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia dotyczące podstawy prawnej przewidzianej w motywach 956 i 957 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(589)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL, grupa Geely i grupa SAIC argumentowali, że nie było wkładu finansowego w postaci utraconych dochodów, ponieważ zgodnie z art. 10 ust. 1 chińskiej ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw dochody z inwestycji kapitałowych wypłacone inwestorom, takie jak dywidendy i premie, są odliczane przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania. W związku z tym przedmiotowe zwolnienie z podatku nie stanowi utraconych dochodów władz publicznych i nie istnieje subsydium w rozumieniu art. 1.1 porozumienia SCM. Ponadto rząd ChRL wskazał, że Komisja nie odniosła się do tej kwestii faktycznej w swojej analizie. Jednocześnie grupa Geely wskazała również, że chiński system podatkowy ma na celu powstrzymanie podwójnego opodatkowania i dostosowanie się do norm międzynarodowych.

(590)

Chociaż Komisja zgodziła się, że eliminowanie podwójnego opodatkowania jest uznaną na szczeblu międzynarodowym praktyką podatkową, nie ma ona jednakowego zastosowania we wszystkich krajach. Rząd ChRL nie wykazał, w jaki sposób przedmiotowe odliczenie pozwala konkretnie uniknąć podwójnego opodatkowania (mianowicie poprzez wykazanie, że dywidendy objęte zwolnieniem są opodatkowane gdzie indziej, a zasada ta obejmuje jedynie sytuacje podwójnego opodatkowania). Ponadto Komisja stwierdziła już w motywie 959 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że program ten stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL w wysokości równej kwocie obniżki podatku, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(591)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył swoje twierdzenie, że nie doszło do utraty dochodów, i wskazał na swoją odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, w którym wskazał, że „dywidend i premii wypłaconych inwestorom nie można odliczyć od dochodu podlegającego opodatkowaniu” oraz że „spółka zależna zapłaciła już odpowiedni podatek dochodowy od przedsiębiorstw” przed wypłatą dywidend. Na tej podstawie rząd ChRL argumentował, że „w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania dochody z dywidend i premii nie podlegają po raz drugi podatkowi dochodowemu od osób prawnych”, ponieważ „dywidendy i premie są wypłacane przez przedsiębiorstwa będące rezydentami po zapłaceniu podatku od zysków”.

(592)

Po przeprowadzeniu dalszej analizy Komisja potwierdziła swoją ocenę, że subsydium istnieje w formie utraconych dochodów. W tym względzie Komisja ponownie odniosła się do art. 6 ust. 4 i art. 7 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw. Podczas gdy art. 6 ust. 4 tej ustawy stanowi, że dywidendy, bezpłatne przekazanie udziałów lub akcji lub inne zwroty z inwestycji kapitałowych stanowią część łącznego dochodu przedsiębiorstwa, w art. 7 nie wymienia się zysków z dywidend, bezpłatnego przekazania udziałów lub innych zwrotów z inwestycji kapitałowych jako części dochodu niepodlegającego opodatkowaniu według ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw. W związku z tym unikanie podwójnego opodatkowania nie jest automatyczne; tj. dywidendy stanowią część dochodu podlegającego opodatkowaniu, chyba że zastosowanie mają przepisy rozdziału IV „Zachęty podatkowe”, w którym określono kryteria kwalifikowalności do takiego zwolnienia. Na tej podstawie Komisja uznała, że art. 26 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw prowadzi do utraty dochodów przez rząd ChRL, i odrzuciła ten argument.

(593)

W związku z tym Komisja potwierdziła swój wniosek przedstawiony w motywie 958 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(594)

Wobec braku uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia dotyczące korzyści, o których mowa w motywie 959 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(595)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL i grupa SAIC argumentowali, że Komisja nie ustaliła, iż domniemane subsydium ograniczało się do niektórych przedsiębiorstw. Argumentowali również, że ten domniemany program nie był szczególny, ponieważ kryteria kwalifikowalności do programu są obiektywne i mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich przedsiębiorstw będących rezydentami, niezależnie od branż/produktów lub lokalizacji geograficznych. Rząd ChRL i grupa SAIC powtórzyli, że Komisja błędnie zestawia art. 25 i 26 ust. 2 chińskiej ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, ponieważ - jak wyjaśniono również w odpowiedzi rządu ChRL na pytania zawarte w kwestionariuszu - art. 26 ust. 2 działa niezależnie od art. 25. Grupa SAIC sprzeciwiła się ustaleniom, o których mowa w motywie 960 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z którymi zwolnienie z opodatkowania dywidend wypłacanych między kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami było de facto szczególne, a zatem program subsydiowania nie był de iure szczególny. Argumentowała ona również, że w art. 83 rozporządzenia wykonawczego w sprawie wdrożenia ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyjaśniono, że program ten jest otwarty dla wszystkich przedsiębiorstw, o ile zyski te są uzyskiwane przez przedsiębiorstwo będące rezydentem poprzez inwestycje bezpośrednie w inne przedsiębiorstwo będące rezydentem. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL powtórzył ten sam argument i wskazał, że program nie spełnia wymogu szczególności określonego w art. 2.1 Porozumienia SCM, ponieważ przedsiębiorstwa nie muszą spełniać wymogu określonego w art. 25 ustawy w sprawie podatku dochodowego od przedsiębiorstw.

(596)

Grupa SAIC twierdziła również, że w orzecznictwie United States Court of International Trade potwierdzono, że zwolnienia z opodatkowania dywidend wypłacanych między kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami są otwarte dla wszystkich przedsiębiorstw i gałęzi przemysłu, które osiągają zyski inwestycyjne wynikające z inwestowania w inne przedsiębiorstwa będące rezydentami i nie są wyraźnie ograniczone do wykazu spółek (99).

(597)

Komisja nie zgodziła się z twierdzeniami rządu ChRL i grupy SAIC i utrzymywała, że art. 26 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw jest częścią rozdziału IV pt. „Preferencje podatkowe”, w którym przewidziano szereg rodzajów preferencyjnego traktowania opodatkowania będących zwolnieniami z ogólnych zasad opodatkowania. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 957, art. 25 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który stanowi część wstępną rozdziału IV pt. „Preferencyjne polityki podatkowe”, stanowi, że „Państwo przyzna preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo”. Ponadto w art. 26 ust. 2 określono, że zwolnienie z podatku ma zastosowanie do dochodu z inwestycji kapitałowych między „kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami”, co wydaje się ograniczać zakres zastosowania jedynie do niektórych przedsiębiorstw będących rezydentami. W związku z tym Komisja uznała, że taka preferencyjna polityka podatkowa ogranicza się do pewnych gałęzi przemysłu, które otrzymują szczególne wsparcie państwa i są przez nie szczególnie promowane, takich jak przemysł BEV, a zatem ma szczególny charakter w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Potwierdza to również angielska kopia deklaracji podatkowej (formularz A107010, wiersz 3) złożona przez kilka grup objętych próbą, w której widnieje „(II) Dywidendy, premie i inne dochody z inwestycji kapitałowych pomiędzy kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami są zwolnione z podatku dochodowego od przedsiębiorstw (4 + 5 +6 + 7 +8)” w chińskiej wersji deklaracji podatkowej w tym zakresie.

(598)

Jeśli chodzi o odesłanie do United States Court of International Trade, Komisja odrzuciła takie odniesienie, uzasadniając to tym, że taka jurysdykcja nie jest częścią porządku prawnego Unii. Komisja zauważyła również, że po takiej publikacji amerykański Departament Handlu nadal uważa, że art. 26 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw jest zarówno de iure, jak i de facto szczególny (100).

(599)

Na tej podstawie wnioski odrzucono, a wnioski przyjęte w motywie 960 rozporządzenia tymczasowego zostały potwierdzone.

(600)

Stopa subsydiowania grupy SAIC i grupy Geely w odniesieniu do zwolnienia z opodatkowania dywidend wypłacanych między kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami została zaktualizowana w wyniku korekty opisanej odpowiednio w motywach 652 i 654 niniejszego rozporządzenia.

(601)

Z uwagi na brak jakichkolwiek innych uwag niniejszym potwierdzono wnioski przedstawione w motywach od 961 do 962 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

Zwolnienia z opodatkowania dywidend wypłacanych między kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami

(602)

Wobec braku uwag dotyczących tego programu potwierdzono wnioski przedstawione w motywach 963-967.

(603)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń w ogólnej uwadze dotyczącej odliczenia dochodów z transferu technologii rząd ChRL wskazał, że Komisja nie umożliwiła rządowi ChRL przedstawienia żadnych informacji ani uwag na temat tego programu na etapach dochodzenia i weryfikacji procedury.

(604)

Komisja nie uważa jednak tego odliczenia za nowy program subsydiowania. Jest to jedna z ulg podatkowych przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie. Wszystkie odliczenia podatkowe przewidziane w ustawach o podatku dochodowym od przedsiębiorstw stanowiły część procesu dochodzenia, ponieważ były objęte zawiadomieniem o wszczęciu postępowania oraz dokumentem i memorandum dotyczącym wszczęcia postępowania.

(605)

Ze względu na brak uwag, potwierdzono wnioski określone w motywach 969-971 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(606)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL twierdził, że Komisja nie określiła podstawy, na której uznaje to subsydium za szczególne, ponieważ w art. 4 ust. 2 lit. a) i art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego ustanowiono całkowicie odrębne kryteria szczególności.

(607)

Rząd ChRL wskazał ponadto, że subsydium to nie może być uznane za subsydium wywozowe w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego i art. 3.1 lit. a) porozumienia SCM, ponieważ nie jest ono uwarunkowane wywozem towarów objętych dochodzeniem ani z nim związane.

(608)

Ponadto rząd ChRL twierdził, że Komisja nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że przedmiotowe odliczenie było ograniczone do konkretnych przedsiębiorstw lub niektórych gałęzi przemysłu. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń Komisja dodała, że program ten nie był ani de iure, ani de facto szczególny, ponieważ kwalifikują się do niego przedsiębiorstwa uczestniczące w transferze technologii w całej chińskiej gospodarce.

(609)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wykazała, iż odliczenie przychodów z transferu technologii było uzależnione od wyników wywozu oraz że nie odniosła się do uwag rządu ChRL, zgodnie z którymi program nie jest uzależniony od wywozu towarów objętych dochodzeniem w pierwszej instancji i nie jest z nim związany. Ponadto rząd ChRL argumentował, że art. 3 ust. 1 lit. a) Porozumienia SCM nie obejmuje usług, tj. technologii, które nie wchodzą w zakres porozumienia SCM.

(610)

Po pierwsze, Komisja uznała to odliczenie za szczególne na podstawie art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ odliczenie to jest wyraźnie ograniczone do przedsiębiorstw zajmujących się transferem technologii.

(611)

Ponadto odpowiednie obwieszczenie nr 212 z 2009 r. (101) nie przewiduje obiektywnych kryteriów kwalifikowalności jasno określonych przez prawo i możliwych do sprawdzenia, które byłyby neutralne, miały charakter ekonomiczny i były stosowane horyzontalnie. Obwieszczenie odnosi się do dodatkowych uznaniowych kryteriów kwalifikowalności, takich jak:

(612)

Komisja odniosła się także do art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego i do specyfiki de jure, ponieważ Komisja mogła ustalić, że w przypadku przedsiębiorstw, w których przedmiotowe odliczenie od podatku stanowiło podstawę środków wyrównawczych, korzyść była uzależniona od wyników wywozowych przedsiębiorstw.

(613)

Komisja odniosła się do motywu 968 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, w którym ustaliła, że ulga podatkowa z tytułu transferu technologii uprawniała przedsiębiorstwa do preferencyjnego traktowania podatkowego w odniesieniu do ich działalności wywozowej. Fakt ten wynika również z informacji przekazanych przez przedmiotowe przedsiębiorstwo, tj. „Odliczenie z tytułu transferu technologii dotyczy technologii przeniesionej za granicę”, jak podano w niezakwestionowanym sprawozdaniu z misji udostępnionym temu przedsiębiorstwu. Na tej podstawie argument ten został odrzucony.

(614)

Na tej podstawie argumenty odrzucono, a wnioski przyjęte w motywie 972 rozporządzenia tymczasowego zostały potwierdzone.

(615)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa Geely wskazała na możliwy błąd w obliczeniu stopy subsydiowania w odniesieniu do tego odliczenia. W szczególności przedsiębiorstwo twierdziło, że korzyść należy obliczyć dla okresu objętego dochodzeniem, a nie dla roku obrotowego 2022.

(616)

Podobnie jak w przypadku innych programów podatku dochodowego, przy obliczaniu wszystkich korzyści podatkowych Komisja oparła się na deklaracji podatkowej za rok 2022, ponieważ korzyść uzyskana z takich programów mieściła się w okresie objętym dochodzeniem, a dokumenty dotyczące roku 2022 były ostatnimi dokumentami dostępnymi dla grupy Geely do końca procesu weryfikacji. Twierdzenie to zostało zatem odrzucone i potwierdzono ustalenia przedstawione w motywach 973-974 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

Odliczenie przychodów z transferu technologii

(617)

Wobec braku uwag na temat podstawy prawnej potwierdzono wnioski zawarte w motywach 976-978.

(618)

Wobec braku uwag na temat ustaleń niniejszego dochodzenia potwierdzono wniosek zawarty w motywie 979.

(619)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń rząd ChRL twierdził, że Komisja nie ustaliła istnienia wkładu finansowego w rozumieniu art. 1.1 lit. a) pkt 1 ppkt (ii) porozumienia SCM oraz że żadne dochody nie zostały utracone ze względu na fakt, że niestosowanie podatku konsumpcyjnego w odniesieniu do szerokiej gamy produktów w Chinach jest ogólną normą. Twierdzenie to zostało powtórzone po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, kiedy rząd ChRL przytoczył sprawozdanie Organu Apelacyjnego w sprawie USA - FSC, pkt 90, stwierdzając, że podstawą porównania należnego w przeciwnym razie podatku „muszą być przepisy podatkowe stosowane przez danego członka”. Rząd ChRL wyjaśnił, że w tym kontekście, ponieważ tylko niewielki podzbiór produktów luksusowych i zanieczyszczających środowisko podlega podatkowi konsumpcyjnemu zgodnie z chińskimi przepisami podatkowymi, a akumulatory są w związku z tym wyłączone, nie ma obowiązku podatkowego, a zatem nie ma zwolnienia podatkowego.

(620)

Komisja nie zgadza się z tymi twierdzeniami. Rząd ChRL argumentuje, że stwierdzenie, iż nienakładanie podatku konsumpcyjnego na szeroką gamę produktów „jest ogólną normą” było ogólne i nieuzasadnione. Natomiast, jak wyjaśniono w motywie 976 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, podstawą programu są szczegółowe przepisy dotyczące akumulatorów i powłok. Rząd ChRL nie wykazał, że takie samo zwolnienie z podatku przyznaje się na podstawie obiektywnych kryteriów i nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń. Tak czy inaczej fakt, że podatek konsumpcyjny w Chinach obejmuje jedynie produkty luksusowe i zanieczyszczające, nie stoi w sprzeczności z wnioskami Komisji. Ponadto podstawa prawna tego zwolnienia wyraźnie przewiduje nałożenie podatku konsumpcyjnego na niektóre rodzaje akumulatorów, ale nie ma on zastosowania do wszystkich rodzajów akumulatorów, ponieważ zwolnione są z niego galwaniczne akumulatory litowe i litowo-jonowe (motyw 977 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych). W związku z tym Komisja uznała, że istnieje wiele dowodów na to, że przedmiotowe subsydium jest szczególne. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(621)

Wobec braku uwag na temat ustaleń niniejszego dochodzenia potwierdzono wniosek zawarty w motywie 980.

(622)

Z tych samych powodów, o których mowa w motywie 619 niniejszego rozporządzenia, rząd ChRL twierdził, że nie może istnieć szczególny charakter w rozumieniu art. 2.1 porozumienia SCM. Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń rząd ChRL dodał, że z powodów wymienionych w motywie 619 niniejszego rozporządzenia nie może być mowy o szczególności oraz że Komisja nie wykazała, iż subsydium to jest udzielane jedynie wystarczającej ograniczonej grupie przedsiębiorstw lub gałęzi przemysłu.

(623)

Komisja uznała, że z podstawy prawnej programu, o którym mowa w sekcji 3.8 ust. 6 lit. a), wynika, iż akumulatory są objęte podatkiem konsumpcyjnym w wysokości 4 %, a galwaniczne baterie litowe i baterie litowo-jonowe są zwolnione z podatku konsumpcyjnego, co spełnia zarówno kryteria określone w art. 1.1 lit. a) pkt 1 ppkt (ii), jak i w art. 2.1 porozumienia SCM. W związku z tym Komisja uznała to subsydium za szczególne.

(624)

Wobec braku dalszych uwag potwierdzono wniosek zawarty w motywie 981.

(625)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa BYD twierdziła, że Komisja dwukrotnie obliczyła korzyść w przypadku niektórych wewnątrzgrupowych zakupów zestawów akumulatorów. Argument ten przyjęto, a obliczenia zostały odpowiednio zmienione.

(626)

Zmieniona stopa subsydiowania ustanowiona dla tego konkretnego programu wynosiła 1,33 % w przypadku grupy BYD.

(627)

Wobec braku dalszych uwag potwierdzono wnioski zawarte w motywach 982-983.

Zwolnienie z podatku konsumpcyjnego od akumulatorów

(628)

Indywidualne badanie przedsiębiorstwa Tesla (Shanghai) wykazało, że w przypadku kluczowych gałęzi przemysłu obniżono podatek dochodowy od przedsiębiorstw, co stanowi subsydium w formie dochodów utraconych przez rząd ChRL.

(629)

Podstawą prawną tego programu jest ogłoszenie Państwowej Administracji Podatkowej Szanghaju, Miejskiego Biura ds. Finansów Szanghaju, Miejskiej Komisji ds. Gospodarki i Technologii Informacyjnej (nr 70 z 2020 r.).

(630)

W ogłoszeniu wyraźnie określono, że obniżona stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw jest zarezerwowana dla kluczowych przedsiębiorstw przemysłowych.

(631)

Po przeprowadzeniu indywidualnego badania przedsiębiorstwa Tesla (Shanghai) Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwo Tesla (Shanghai) kwalifikowało się jako kluczowe przedsiębiorstwo przemysłowe w okresie objętym dochodzeniem i korzystało z obniżonej stawki podatku dochodowego od przedsiębiorstw wynoszącej 15 %.

(632)

Komisja uznała, że przedmiotowe odliczenia od podatku stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(633)

Przedsiębiorstwo Tesla (Shanghai) twierdziło, że program przyznający przedsiębiorstwu Tesla (Shanghai) preferencyjną stawkę podatkową w wysokości 15 % został już zakończony i w związku z tym nie można go objąć środkami wyrównawczymi. Jako dowody potwierdzające przedłożono podstawę prawną oraz kwartalną zaliczkową deklarację podatkową za I kwartał 2023 r. i za I kwartał 2024 r.

(634)

Komisja podkreśla, że chociaż kwartalna zaliczkowa deklaracja podatkowa za I kwartał 2024 r. zawiera informację, że przedsiębiorstwo podlega stawce podatkowej w wysokości 25 %, kwartalne zaliczkowe deklaracje podatkowe nie są ostateczne i odnoszą się wyłącznie do zaliczek. Nie przesądza to zatem o tym, że przedsiębiorstwo Tesla (Shanghai) mogłoby ponownie, na późniejszym etapie i z mocą wsteczną, otrzymać preferencyjną stawkę podatkową w wysokości 15 %. W rzeczywistości przedstawione dowody przyznające przedsiębiorstwu Tesla (Shanghai) preferencyjną stawkę podatkową w wysokości 15 % pochodziły z 19 stycznia 2021 r., ale miały zastosowanie z mocą wsteczną do przedsiębiorstwa Tesla (Shanghai) od dnia 1 stycznia 2020 r. (102) W związku z tym uzasadnione jest założenie, że przedsiębiorstwo Tesla (Shanghai) mogłoby następnie otrzymać preferencyjną stawkę podatkową w wysokości 15 % z mocą wsteczną. Biorąc pod uwagę brak rozstrzygających dowodów na to, że przedsiębiorstwo Tesla (Shanghai) ponownie nie kwalifikowałoby się do takiej preferencyjnej stawki podatkowej, odrzucono ten wniosek. Ponadto preferencyjna stawka podatkowa w wysokości 15 % została przyznana zgodnie z postanowieniami zawartymi w „Zawiadomieniu MIIT i Państwowego Urzędu Podatkowego w sprawie polityki w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dla kluczowych gałęzi przemysłu w nowym obszarze Chin (Szanghaj) pilotażowej strefy wolnego handlu” (103) oraz zgodnie z wymogami „Środków administracyjnych dotyczących uznawania kwalifikacji w odniesieniu do preferencyjnych polityk w zakresie dochodów przedsiębiorstw dla kluczowych gałęzi przemysłu w nowym obszarze Chin (Szanghaj) pilotażowej strefy wolnego handlu” (104). Nie ma dowodów na to, że przedsiębiorstwo Tesla (Shanghai) nie kwalifikuje się już jako przedsiębiorstwo należące do kluczowej gałęzi przemysłu w regionie Lingang i że w związku z tym nie kwalifikowałoby się do kolejnych rund preferencyjnych polityk fiskalnych.

(635)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń spółka Tesla (Shanghai) stwierdziła, że analiza Komisji przeprowadzona w motywie 460 dokumentu zawierającego ogólne ustalenia była bezpodstawna, ponieważ preferencyjna stawka podatkowa w wysokości 15 % została przyznana zgodnie z przepisami zawartymi w „Obwieszczeniu MIIT i Państwowej Administracji Podatkowej w sprawie polityki podatku dochodowego od osób prawnych dla kluczowych gałęzi przemysłu w Nowym obszarze pilotażowej strefy wolnego handlu Lingang w Chinach (Szanghaj)”, które stanowią, że kwalifikujące się przedsiębiorstwa podlegają preferencyjnej stawce podatkowej w wysokości 15 % przez pięć lat od daty założenia. Ponieważ spółka Tesla (Shanghai) została ustanowiona w 2018 r., preferencyjna stawka podatkowa miała zastosowanie do 2023 r. W związku z tym spółka ta stwierdziła, że istnieją niezbite dowody na to, że nie będzie się ona ponownie kwalifikować do objęcia preferencyjną stawką podatkową w ramach programu obniżenia podatku dochodowego od przedsiębiorstw.

(636)

Komisja nie zgodziła się z tymi argumentami i podkreśliła, że spółka ta nie przedstawiła żadnych dowodów, które wskazywałyby, że nie odniosłaby ono ponownie korzyści, w żadnej formie, z preferencyjnej polityki fiskalnej. Jak wykazano w toku dochodzenia, różne przedsiębiorstwa objęte próbą skorzystały z różnych preferencyjnych programów podatkowych, takich jak obniżka podatku dochodowego od przedsiębiorstw dla przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie (HNTE) w przypadku grupy BYD. Ponadto Komisja przypomniała, że w poprzednich dochodzeniach stwierdziła przypadki dalszego rozszerzania podobnych systemów podatkowych (105). W związku z tym argument ten odrzucono.

(637)

Ponadto spółka Tesla (Shanghai) dodała, że jeżeli program ten miałby podlegać środkom wyrównawczym, obliczenia powinny opierać się na deklaracji podatkowej złożonej w okresie objętym dochodzeniem, a nie na deklaracjach podatkowych z 2022 r. Spółka Tesla (Shanghai) podkreśliła, że w okresie objętym dochodzeniem deklaracje podatkowe dotyczące przedpłaty za pierwsze trzy kwartały 2023 r. zostały przedłożone w poprzednich dokumentach, w związku z czym Komisja powinna wykorzystać te informacje do obliczenia korzyści.

(638)

Komisja podkreśliła, że - jak wyjaśniono w motywie 442 dokumentu zawierającego ogólne ustalenia - przy obliczaniu wszystkich korzyści w zakresie dochodów podatkowych Komisja oparła się na deklaracji podatkowej za 2022 r., ponieważ korzyść uzyskana z takich programów mieściła się w okresie objętym dochodzeniem (obejmującym ostatni kwartał 2022 r.). Takie samo podejście zastosowano w odniesieniu do innych systemów podatkowych. Inne podejście doprowadziłoby również do dyskryminacji producentów eksportujących objętych próbą i spółki Tesla (Shanghai), którą objęto badaniem indywidualnym i w której przeprowadzono wizytę weryfikacyjną kilka miesięcy po wizytach weryfikacyjnych objętych próbą producentów eksportujących. Ponadto Komisja przypomniała, że wizyty weryfikacyjne u producentów eksportujących objętych próbą odbyły się wcześniej niż wizyta weryfikacyjna w spółce Tesla (Shanghai), w związku z czym ostateczne deklaracje podatkowe tych producentów za 2023 r. nie były jeszcze dostępne. W związku z tym argument ten odrzucono.

(639)

Przedmiotowe subsydium ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego programu tylko do niektórych kluczowych przedsiębiorstw, które działają w pewnych obszarach określonych przez państwo. Przedsiębiorstwo Tesla (Shanghai) zostało wyraźnie wskazane w wykazie kwalifikujących się przedsiębiorstw.

(640)

Zatem zgodnie z przepisami, na podstawie których działa organ udzielający pomocy, dostęp do subsydium jest wyraźnie ograniczony do konkretnego sektora i regionu geograficznego.

(641)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Przedmiotową korzyść obliczono jako różnicę między łączną wartością podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej a łączną wartością podatku do zapłaty według obniżonej stawki podatkowej.

(642)

Stopa subsydiowania ustanowiona dla tego konkretnego programu wynosiła 0,66 % w przypadku przedsiębiorstwa Tesla (Shanghai).

Obniżenie podatku dochodowego od przedsiębiorstw dla kluczowych gałęzi przemysłu

(643)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC nie zgodziła się na zastosowanie art. 28 rozporządzenia podstawowego do przedsiębiorstw badawczo-rozwojowych, które nie udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, jak wspomniano w motywach 985-988 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych. Argumentowała ona, że zastosowanie dostępnych faktów powinno było opierać się na przedsiębiorstwie badawczo-rozwojowym należącym do grupy SAIC. W szczególności argumentowała, że zweryfikowane przedsiębiorstwo należące do grupy SAIC nie korzystało z tych samych programów subsydiowania co przedsiębiorstwa Geely, co Komisja wykorzystała jako dostępne fakty. Argumentowała również, że przedsiębiorstwo należące do grupy SAIC, które udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, należycie zgłosiło kwotę programów dotacji w oparciu o swoje księgi rachunkowe.

(644)

W odniesieniu do dostawcy materiałów do produkcji, który nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, grupa SAIC twierdziła również, że Komisja powinna przyjąć podobne podejście jak w przypadku przedsiębiorstw badawczo-rozwojowych, jak określono w motywie 989 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, tj. dostosować kwoty subsydiów w odniesieniu do (i) finansowania preferencyjnego; (ii) programów dotacji; oraz (iii) przyznawania praw do użytkowania gruntów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia

(645)

Jak już wspomniano w motywie 988 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, Komisja mogła jedynie częściowo zweryfikować informacje przedłożone przez powiązane przedsiębiorstwo badawczo-rozwojowe, które udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z tym Komisja uznała, że informacje te nie były wiarygodne, aby można było wykorzystać je jako podstawę do zastosowania dostępnych faktów w odniesieniu do innych przedsiębiorstw badawczo-rozwojowych. W związku z tym Komisja postanowiła oprzeć się na kwocie subsydiowania ustalonej dla zweryfikowanych przedsiębiorstw badawczo-rozwojowych w ramach grupy Geely, uznając dostępne fakty za uzasadnione. Komisja uznała zatem, że oparcie się na częściowo zweryfikowanych informacjach tylko jednego przedsiębiorstwa badawczo-rozwojowego należącego do grupy SAIC bez informacji na temat przedsiębiorstw badawczo-rozwojowych, które nie udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, nie byłoby reprezentatywne w celu ustalenia kwoty subsydiowania. Grupa SAIC nie wykazała, w jaki sposób wykorzystanie tych faktów byłoby oczywiście niewłaściwe. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone. Z tych samych powodów Komisja odrzuciła również argument grupy SAIC dotyczący tego dostawcy materiałów do produkcji.

(646)

Wobec braku jakichkolwiek dalszych uwag Komisja potwierdziła swoje ustalenia zawarte w motywach 985-989 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

(647)

Stopa subsydiowania ustanowiona dla tego konkretnego programu w przypadku grupy SAIC wynosiła 0,62 %.

(648)

Ze względu na brak nowych elementów dotyczących programów wymienionych w motywie 990 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych oraz ze względu na oszczędności administracyjne Komisja nie uznała za stosowne, aby podejmować decyzję co do zastosowania środków wyrównawczych w odniesieniu do tych programów. Pozostaje to bez uszczerbku dla badania tych środków przez Komisję przy okazji przyszłych przeglądów.

(649)

Po ujawnieniu tymczasowych ustaleń grupa SAIC stwierdziła, że Komisja odeszła od ustalonej praktyki, przydzielając 100 % domniemanych programów subsydiowania zapewnianych przez spółki holdingowe/finansowe i niektóre podmioty prowadzące sprzedaż krajową w celu obliczenia łącznej kwoty korzyści.

(650)

Grupa SAIC stwierdziła, że przeprowadzenie dokładnych i realistycznych ocen przeniesienia spoczywa na organie prowadzącym dochodzenie w celu zapewnienia, zgodnie z art. 1 rozporządzenia podstawowego, że „cło wyrównawcze może zostać nałożone w celu skompensowania wszelkich przyznanych subsydiów, bezpośrednio bądź pośrednio, dla wytworzenia, produkcji, wywozu lub przywozu dowolnego produktu, którego dopuszczenie do swobodnego obrotu w Unii powoduje szkodę”. W istocie żadne subsydium przyznane na wytwarzanie, produkcję, wywóz lub transport jakiegokolwiek produktu, który nie został dopuszczony do swobodnego obrotu w UE, nie może podlegać środkom wyrównawczym. Wymagało to od Komisji określenia, która część domniemanego subsydium przyniosła korzyść wywożonym produktom, a która część domniemanego subsydium przyniosła korzyści innym produktom, a także wykazania, że odbiorca subsydium (jeżeli jest inny niż producent eksportujący) przeniósł korzyść na producenta eksportującego w okresie objętym dochodzeniem (106). Grupa SAIC stwierdziła w szczególności, że przenoszona kwota powinna być ograniczona do odsetka udziałów ostatecznie posiadanych przez grupę SAIC. W związku z tym grupa SAIC twierdziła, że wkłady finansowe przyznane: