KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 291,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (¹), w szczególności jego art. 8, 11, 17, 25, 32, 37, 41, 50, 54, 58, 63, 66, 76, 100, 107, 123, 132, 138, 143, 152, 157, 161, 165, 169, 176, 178, 181, 184, 187, 193, 200, 207, 209, 213, 217, 222, 225, 232, 236, 266, 268, 273 i 276,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie (UE) nr 952/2013 (kodeks), w zgodności z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przyznaje Komisji uprawnienia wykonawcze do określania przepisów proceduralnych dotyczących niektórych jego elementów w celu zachowania jasności, precyzji i przewidywalności.

(2) Wykorzystanie technologii informacyjno-komunikacyjnych, o których mowa w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 70/2008/WE (²), ma istotne znaczenie dla ułatwienia wymiany handlowej i równocześnie umożliwia zapewnienie skuteczności kontroli celnych, a zatem przyczynia się do zmniejszenia kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwa, a także poziomu ryzyka dla społeczeństwa. W związku z tym wymiana informacji pomiędzy organami celnymi z jednej strony oraz między przedsiębiorcami a organami celnymi, z drugiej strony, a także przechowywanie takich informacji przy wykorzystaniu technik elektronicznego przetwarzania danych wymagają szczegółowych przepisów dotyczących stosowanych systemów teleinformatycznych. W stosownych przypadkach należy zapewnić przechowywanie i przetwarzanie informacji celnych oraz utworzyć zharmonizowany interfejs z przedsiębiorcami jako element systemów oferujących bezpośredni i ogólnounijny dostęp do handlu. Wszelkie przechowywanie i przetwarzanie danych osobowych na podstawie niniejszego rozporządzenia pozostaje w pełnej zgodności z obowiązującymi unijnymi i krajowymi przepisami o ochronie danych.

(3) Wszelkie przetwarzanie danych osobowych na podstawie niniejszego rozporządzenia pozostaje w pełnej zgodności z obowiązującymi unijnymi i krajowymi przepisami o ochronie danych.

(4) W przypadkach gdy organy lub osoby z państw trzecich będą korzystać z systemów teleinformatycznych, ich dostęp będzie ograniczony do niezbędnych funkcji oraz zgodny z przepisami prawa unijnego.

(5) W celu zapewnienia, że każdy przedsiębiorca posiada tylko jeden numer rejestracyjny i identyfikacyjny (numer EORI), konieczne jest sformułowanie jasnych i przejrzystych przepisów określających organ celny odpowiedzialny za przyznawanie tego numeru.

(6) W celu ułatwienia prawidłowego rozwoju i utrzymania systemu teleinformatycznego związanego z wiążącymi informacjami taryfowymi oraz zapewnienia efektywnego wykorzystania informacji w nim zamieszczonych, należy określić zasady jego tworzenia i funkcjonowania.

(7) Mając na uwadze usprawnienie monitoringu i zapewnienie jego skuteczności należy wprowadzić system teleinformatyczny do celów wymiany i przechowywania informacji dotyczących potwierdzania unijnego statusu celnego towarów.

(8) Wymóg przekazywania z wyprzedzeniem danych koniecznych do złożenia deklaracji CN 23 w formie elektronicznej wymaga dostosowań w procesie przetwarzania zgłoszeń celnych dotyczących przesyłek pocztowych, w szczególności przesyłek, które korzystają ze zwolnienia z należności celnych.

(9) Uproszczenia tranzytowe powinny być dostosowane do środowiska elektronicznego przewidzianego w kodeksie i lepiej dostosowanego do potrzeb przedsiębiorców, a jednocześnie powinny ułatwiać legalny handel oraz zapewniać skuteczność kontroli celnych.

(10) W celu zapewnienia bardziej skutecznego funkcjonowania i lepszego monitorowania procedur dotyczących towarów w tranzycie, które są obecnie realizowane w formie papierowej lub są częściowo skomputeryzowane, wskazane jest, by procedury tranzytowe były w pełni skomputeryzowane dla wszystkich rodzajów transportu, przewidując jednocześnie określone wyjątki dla podróżnych oraz dla zapewnienia ciągłości działania.

(11) Aby umożliwić każdej osobie korzystanie z przysługującego jej prawa do złożenia wyjaśnień, zanim organy celne podejmą decyzję, która miałaby negatywne skutki dla tej osoby, konieczne jest określenie zasad proceduralnych dotyczących wykonywania tego prawa, uwzględniając również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i prawa podstawowe stanowiące integralną część porządku prawnego Unii, w szczególności prawo do dobrej administracji.

(12) Aby zapewnić funkcjonalność systemu wniosków o wydanie decyzji dotyczących ustawodawstwa celnego, a także sprawny i skuteczny proces podejmowania decyzji przez organy celne, kwestią nadrzędnej wagi jest, by państwa członkowskie przekazywały Komisji wykazy swoich właściwych organów celnych, do których muszą być adresowane wnioski o wydanie tych decyzji.

(13) Aby zapewnić równe warunki dla wszystkich przedsiębiorców niezbędne są wspólne zasady dotyczące przedkładania i przyjmowania decyzji w sprawie wiążących informacji, jak również dotyczące podejmowania takich decyzji.

(14) Ponieważ system elektroniczny dla wiążącej informacji taryfowej wymaga aktualizacji, do czasu jej przeprowadzenia należy stosować papierowe formularze dla wniosków i decyzji WIT.

(15) W celu wypełnienia obowiązku, zgodnie z którym decyzje w sprawie wiążących informacji muszą być wiążące, odniesienie do odpowiedniej decyzji powinno być zawarte w zgłoszeniu celnym. Ponadto w celu wsparcia skutecznego monitorowania przez organy celne przestrzegania zobowiązań wynikających z decyzji w sprawie wiążącej informacji taryfowej należy również określić przepisy proceduralne dotyczące gromadzenia i wykorzystywania danych do celów nadzoru, które są istotne dla monitorowania użycia tej decyzji. Należy także określić, w jaki sposób monitorowanie to ma być prowadzone do czasu aktualizacji systemów elektronicznych.

(16) W celu zapewnienia jednolitości, przejrzystości i pewności prawnej, potrzebne są przepisy proceduralne dla przedłużonego użycia decyzji w sprawie wiążących informacji oraz powiadamiania organów celnych o tym, że wydawanie decyzji w sprawie wiążących informacji zostało zawieszone w odniesieniu do towarów, w przypadku których nie można zapewnić prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej lub prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia.

(17) Kryteria przyznawania statusu upoważnionego przedsiębiorcy (AEO) do celów uproszczeń celnych i pod kątem bezpieczeństwa i ochrony, które można stosować łącznie, a także procedura składania wniosków o uzyskanie tego statusu, powinny zostać opisane bardziej szczegółowo w celu zapewnienia jednolitego wykonania w odniesieniu do poszczególnych rodzajów statusu pozwoleń AEO.

(18) Ponieważ system elektroniczny konieczny do stosowania przepisów kodeksu regulujących zarówno wnioski o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy (AEO), jak i pozwolenia przyznające ten status, wymaga jeszcze aktualizacji, należy nadal stosować obecne środki, w formie papierowej i elektronicznej, do czasu aktualizacji tego systemu.

(19) Skuteczne i jednolite stosowanie kontroli celnych wymaga zharmonizowanej wymiany informacji o ryzyku oraz wyników analizy ryzyka. W związku z powyższym teleinformatyczny system wymiany i przechowywania informacji powinien być wykorzystywany do wymiany informacji o ryzyku między organami celnymi oraz między tymi organami a Komisją, a także do przechowywania takich informacji.

(20) W celu zapewnienia prawidłowego i jednolitego korzystania z kontyngentów taryfowych, należy określić zasady zarządzania nimi oraz zakres odpowiedzialności organów celnych w tym zakresie. Konieczne jest również ustanowienie przepisów proceduralnych dotyczących właściwego funkcjonowania systemu teleinformatycznego związanego z zarządzaniem kontyngentami taryfowymi.

(21) Przepisy proceduralne są niezbędne do zapewnienia gromadzenia reprezentatywnych dla Unii danych do celów nadzoru w zakresie zgłoszeń do dopuszczenia do obrotu oraz zgłoszeń wywozowych. Konieczne jest również ustanowienie przepisów proceduralnych dotyczących właściwego funkcjonowania systemu teleinformatycznego związanego z tym nadzorem. Należy także określić przepisy proceduralne dotyczące gromadzenia danych do celów nadzoru do czasu aktualizacji systemu elektronicznego do celów tego nadzoru oraz krajowych systemów przywozu i wywozu.

(22) W kontekście niepreferencyjnych reguł pochodzenia, przepisy proceduralne są niezbędne dla dostarczania i weryfikacji dowodów pochodzenia, w przypadkach gdy w przepisach prawa rolnego lub innych unijnych przepisach przewidziano taki dowód pochodzenia jako warunek korzystania ze specjalnych ustaleń dotyczących przywozu.

(23) W ramach unijnego ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) oraz w ramach preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów należy ustanowić procedury oraz formularze w celu zapewnienia jednolitego stosowania reguł pochodzenia. W celu ułatwienia weryfikacji oraz zwalczania oszustw i zapobiegania im należy również ustanowić przepisy zmierzające do zapewnienia przestrzegania stosownych przepisów przez kraje korzystające z systemu GSP i odnośne państwa lub terytoria oraz do określenia procedur dla ich skutecznej współpracy administracyjnej z Unią.

(24) W kontekście preferencyjnych reguł pochodzenia niezbędne są procedury zmierzające do ułatwienia procesu wystawiania dowodów pochodzenia w Unii, w tym przepisy dotyczące wymiany informacji między przedsiębiorcami w formie deklaracji dostawcy oraz funkcjonowania współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi, w szczególności poprzez wystawianie świadectw informacyjnych INF 4. Takie procedury powinny uwzględniać fakt (oraz zmniejszać lukę z niego wynikającą), że niektóre umowy o wolnym handlu zawarte przez Unię nie zawsze obejmują przepisy dotyczące zastępowania dowodów pochodzenia w celu wysłania produktów, które nie zostały jeszcze dopuszczone do obrotu, w inne miejsce na terytorium jednej ze stron takiej umowy. Takie procedury powinny również uwzględnić fakt, że Unia może nie zawrzeć w przyszłych umowach o wolnym handlu kompleksowych przepisów lub nawet jakichkolwiek przepisów dotyczących dokumentowania pochodzenia i oprzeć się wyłącznie na wewnętrznym ustawodawstwie stron. Konieczne jest zatem ustanowienie ogólnych procedur udzielania upoważnień dla upoważnionych eksporterów do celów takich umów. Idąc tym samym tokiem rozumowania, należy również przewidzieć procedury rejestracji eksporterów poza systemem GSP.

(25) W ramach systemu GSP niezbędne są procedury ułatwiające zastępowanie dowodów pochodzenia bez względu na to, czy są to świadectwa pochodzenia na formularzu A, deklaracje na fakturze, czy też oświadczenia o pochodzeniu. Zasady te powinny także ułatwiać przemieszczanie produktów, które nie zostały jeszcze dopuszczone do obrotu, w inne miejsce na obszarze celnym Unii lub, w stosownych przypadkach do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, jeżeli państwo to spełnia określone warunki. Należy także określić formularze stosowane do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, świadectw przewozowych EUR1 oraz formularze stosowane przez eksporterów w celu ubiegania się o status zarejestrowanych eksporterów.

(26) W celu zapewnienia jednolitego i zharmonizowanego stosowania przepisów dotyczących ustalania wartości celnej w zgodności z przepisami międzynarodowymi, należy przyjąć przepisy proceduralne określające sposób ustalania wartości transakcyjnej. Z tych samych powodów należy przyjąć przepisy proceduralne określające, w jaki sposób zastępcze metody ustalania wartości celnej mają być stosowane oraz w jaki sposób ustalana jest wartość celna w szczególnych przypadkach w szczególnych warunkach.

(27) Uwzględniając potrzebę zagwarantowania odpowiedniej ochrony interesów finansowych Unii i państw członkowskich oraz zapewnienia równych szans przedsiębiorcom, konieczne jest ustanowienie przepisów proceduralnych dotyczących składania zabezpieczenia i określania jego wysokości, a także, biorąc pod uwagę ryzyko związane z poszczególnymi procedurami celnymi, monitorowania zabezpieczenia przez zainteresowanego przedsiębiorcę oraz organy celne.

(28) W celu zagwarantowania odzyskania długu celnego należy zapewnić wzajemną pomoc między organami celnymi w przypadkach, gdy dług celny powstaje w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, które przyjęło zabezpieczenie.

(29) Mając na uwadze ułatwienie jednolitej interpretacji w całej Unii zasad dotyczących zwrotu lub umorzenia należności celnych, należy ustanowić odpowiednie procedury i wymogi. Zwrot lub umorzenie są uzależnione od spełnienia wymogów, jak również od dopełnienia formalności, które muszą zostać doprecyzowane na szczeblu Unii w celu ułatwienia stosowania kodeksu w państwach członkowskich oraz uniknięcia różnic w traktowaniu. Należy także określić warunki, na jakich może odbywać się wzajemna pomoc między organami celnymi w ramach procedury zwrotu lub umorzenia należności celnych, w przypadkach gdy niezbędne jest uzyskanie dodatkowych informacji. Jednolite stosowanie musi również zostać zapewnione w sprawach zwrotu lub umorzenia należności celnych w przypadkach, w których miał miejsce wywóz lub zniszczenie bez dozoru celnego. W tym celu należy określić warunki oraz wymagane dowody do celów wykazania, że towary, w odniesieniu do których wnosi się o zwrot lub umorzenie, zostały wywiezione lub zniszczone.

(30) W niektórych przypadkach procedury zwrotu lub umorzenia, jeżeli kwota jest stosunkowo niewielka, państwa członkowskie powinny przechowywać do dyspozycji Komisji wykaz takich przypadków, aby umożliwić jej prawidłowe przeprowadzanie kontroli w ramach kontroli zasobów własnych oraz mając na uwadze ochronę interesów finansowych Unii.

(31) W celu uwzględnienia przypadków, w których niektóre dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej muszą być przedłożone na wczesnym etapie procedury transportu towarów w celu umożliwienia lepszej ochrony przed poważnymi zagrożeniami, a także przypadków, w których oprócz przewoźnika również inne osoby przedkładają dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej w celu zwiększenia skuteczności analizy ryzyka do celów bezpieczeństwa i ochrony, powinna istnieć możliwość złożenia przywozowej deklaracji skróconej za pomocą więcej niż jednego zestawu danych. Wymaga to określenia jasnych zasad w zakresie rejestracji złożeń oraz sprostowań..

(32) W celu uniknięcia zakłóceń legalnego handlu analiza ryzyka do celów bezpieczeństwa i ochrony powinna być przeprowadzona co do zasady w terminie wyznaczonym na złożenie przywozowej deklaracji skróconej, z wyjątkiem przypadków, gdy ryzyko zostanie stwierdzone lub gdy niezbędne jest przeprowadzenie dodatkowej analizy ryzyka.

(33) Ponieważ system kontroli importu, który jest konieczny do stosowania przepisów kodeksu regulujących przywozową deklarację skróconą, wymaga jeszcze aktualizacji, należy nadal stosować aktualne środki wymiany i przechowywania informacji, inne niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, o których mowa w art. 6 ust. 1 kodeksu, tj. system kontroli importu w jego obecnej postaci.

(34) Z tego samego względu, ponieważ aktualny system kontroli importu może jedynie przyjąć przywozową deklarację skróconą poprzez złożenie jednego zestawu danych, należy okresowo, do czasu aktualizacji tego systemu, zawiesić przepisy dotyczące dostarczania danych w więcej niż jednym zestawie danych.

(35) Wskazane jest ustanowienie przepisów proceduralnych mających zastosowanie w przypadkach, gdy statek morski lub statek powietrzny przybywający na obszar celny Unii przybywa w pierwszej kolejności do urzędu celnego w państwie członkowskim, które w przywozowej deklaracji skróconej nie zostało wskazane jako kraj przejazdu.

(36) Jeżeli przemieszczanie towarów czasowo składowanych obejmuje miejsca składowe na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego, właściwy organ celny powinien przeprowadzić konsultacje z danymi organami celnymi, aby zapewnić spełnienie odpowiednich warunków, zanim zostanie wydane pozwolenie na takie przemieszczenie towarów.

(37) W celu poprawy skuteczności funkcjonowania czasowego składowania właściwe jest ustanowienie przepisów w ramach unijnych przepisów prawa celnego regulujących przypadki przemieszczania towarów z jednego magazynu czasowego składowania do innego, w ramach którego każdy z nich jest objęty jednym i tym samym pozwoleniem lub różnymi pozwoleniami, a także przypadków, w których posiadaczem tych pozwoleń może być jedna lub różne osoby. W celu zapewnienia skutecznego dozoru celnego należy ustanowić jasne przepisy określające obowiązki organu celnego właściwego dla miejsca przybycia towarów.

(38) W celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów dotyczących unijnego statusu celnego towarów, co przyczyni się do zwiększenia wydajności zarówno administracji celnej, jak i przedsiębiorców, należy ustanowić przepisy proceduralne dotyczące dostarczania i weryfikacji potwierdzeń unijnego statusu celnego towarów, w szczególności przepisy odnoszące się do różnych środków, poprzez które potwierdzenia te mogą zostać dostarczone, a także uproszczeń związanych z ich dostarczaniem.

(39) W celu zachowania jasności dla przedsiębiorców wskazane jest określenie, który urząd celny jest właściwy do przyjęcia i obsługi zgłoszenia celnego w zależności od rodzaju zgłoszenia i wnioskowanej przez przedsiębiorcę procedury celnej. Zasadnym jest również określenie warunków przyjęcia zgłoszenia celnego oraz przypadków jego sprostowania po zwolnieniu towarów do procedury.

(40) Składanie standardowego zgłoszenia celnego wymaga ustanowienia przepisów proceduralnych przewidujących, że w przypadku gdy złożone zgłoszenie obejmuje różne pozycje towarów, to każdą pozycję uznaje się za odrębne zgłoszenie celne.

(41) Przypadki pozwoleń udzielonych na regularne stosowanie zgłoszeń uproszczonych wymagają harmonizacji praktyk w zakresie terminów składania zgłoszeń uzupełniających oraz dokumentów towarzyszących, jeżeli nie zostały one złożone w chwili złożenia zgłoszenia uproszczonego.

(42) W celu ułatwienia identyfikacji zgłoszenia celnego podczas formalności i kontroli po przyjęciu zgłoszenia celnego należy ustanowić przepisy proceduralne określające stosowanie numeru ewidencyjnego (MRN).

(43) Należy ustanowić jednolite środki w celu ustalenia podpozycji taryfowej, która mogłaby być stosowana na wniosek zgłaszającego w odniesieniu do przesyłki składającej się z towarów objętych różnymi podpozycjami taryfowymi oraz w przypadku gdy osobne rozpatrywanie każdego z tych towarów zgodnie z jego podpozycją taryfową wymagałoby nakładu pracy i kosztów nieproporcjonalnych do kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych.

(44) Mając na uwadze zapewnienie właściwego zarządzania udzielaniem pozwoleń na odprawę scentralizowaną w przypadkach, gdy zaangażowany jest więcej niż jeden organ celny, należy ujednolicić procedurę konsultacji. Podobnie należy ustanowić odpowiednie ramy dla terminowej komunikacji pomiędzy kontrolnym urzędem celnym, a urzędem celnym przedstawienia w celu umożliwienia państwom członkowskim zwalniania towarów w sposób terminowy i zgodny z przepisami dotyczącymi podatku VAT i podatku akcyzowego, a także krajowymi zakazami i ograniczeniami oraz wymogami statystycznymi.

(45) Kodeks celny wprowadził nowe uproszczenie – samoobsługę celną. W związku z tym duże znaczenie ma precyzyjne określenie uproszczeń dotyczących formalności i kontroli celnych, które mają być dokonywane przez posiadacza pozwolenia. Odpowiednie przepisy powinny określać jasne zasady korzystania z samoobsługi celnej w państwach członkowskich dzięki odpowiednim i proporcjonalnym mechanizmom kontroli.

(46) Również zniszczenie, sprzedaż lub zrzeczenie się towarów na rzecz skarbu państwa wymagają przepisów proceduralnych określających rolę organów celnych w odniesieniu do rodzaju i ilości jakichkolwiek odpadów i pozostałości powstałych przy niszczeniu towarów, a także procedury, których należy przestrzegać w przypadku zrzeczenia się i sprzedaży towarów.

(47) Zwolnieniu z należności celnych przywozowych w odniesieniu do towarów powracających powinna towarzyszyć informacja potwierdzająca, że spełnione zostały warunki takiego zwolnienia. W odniesieniu do tego zagadnienia zastosowanie powinny mieć przepisy proceduralne związane z wymaganymi informacjami oraz wymianą tych informacji między przedsiębiorcami a organami celnymi, a także pomiędzy organami celnymi.

(48) Wnioski o zwolnienie z należności celnych przywozowych w odniesieniu do rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych z morza powinny być poparte odpowiednimi dowodami wskazującymi, że warunki korzystania z tego zwolnienia zostały spełnione. W odniesieniu do tego zagadnienia zastosowanie powinny mieć przepisy proceduralne związane z wymaganymi informacjami.

(49) Zważywszy że w przypadku wniosku o wydanie pozwolenia na korzystanie z procedur specjalnych konieczne jest sprawdzenie warunków ekonomicznych, jeżeli dowody wskazują na istnienie prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnego wpływu na istotne interesy producentów unijnych, należy ustanowić jasne i proste zasady dla należytego sprawdzenia warunków na poziomie unijnym.

(50) Konieczne jest określenie przepisów proceduralnych dotyczących zamknięcia procedury specjalnej w przypadkach, gdy towary zostały objęte taką procedurą przy użyciu dwóch lub większej ilości zgłoszeń celnych tak, aby nie było wątpliwości w jakiej kolejności ma miejsce takie zamknięcie procedury.

(51) Właściwe organy celne powinny podjąć decyzję w sprawie wniosku o przeniesienie praw i obowiązków z jednej osoby uprawnionej do korzystania z procedury na inną osobę.

(52) Przemieszczanie towarów objętych procedurą specjalną do urzędu celnego wyprowadzenia powinno być dozwolone pod warunkiem dopełnienia formalności związanych z procedurą wywozu.

(53) Stosowanie rozdzielności księgowej powinno być dozwolone w przypadku, gdy wykorzystywane są towary ekwiwalentne. Przepisy proceduralne dotyczące zmiany statusu celnego towarów nieunijnych i towarów ekwiwalentnych muszą zagwarantować, że przedsiębiorcy nie uzyskają nieuzasadnionych korzyści w zakresie należności celnych przywozowych.

(54) Mając na uwadze ułatwienie legalnego handlu oraz zapewnienie skuteczności kontroli celnych, a jednocześnie uniknięcie rozbieżności w traktowaniu przez organy celne poszczególnych państw członkowskich, należy określić przepisy proceduralne regulujące procedurę tranzytu unijnego, procedurę tranzytu zgodnie z Konwencją celną dotyczącą międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR (³), z późniejszymi zmianami („konwencja TIR”), zgodnie z Konwencją celną w sprawie karnetu ATA dla odprawy warunkowej towarów sporządzoną w Brukseli dnia 6 grudnia 1961 r. z późniejszymi zmianami („konwencja ATA”), zgodnie z Konwencją dotyczącą odprawy czasowej (⁴), z późniejszymi zmianami („konwencja stambulska”) oraz zgodnie z procedurami tranzytu z zastosowaniem formularza 302 i w ramach systemu pocztowego. Przepisy te określają główne elementy poszczególnych procedur i obejmują uproszczenia, a tym samym umożliwiają zarówno organom celnym, jak i przedsiębiorcom czerpanie pełnych korzyści ze zharmonizowanych skutecznych procedur, co stanowi konkretny przykład ułatwień w handlu.

(55) Ze względu na specyfikę transportu morskiego i lotniczego właściwe jest wprowadzenie dodatkowych uproszczeń dla tych środków transportu, umożliwiając wykorzystanie danych dostępnych w rejestrach przewoźników lotniczych i morskich jako zgłoszeń tranzytowych. Ponadto należy wprowadzić dodatkowe uproszczenia technik elektronicznego przetwarzania danych w odniesieniu do towarów przewożonych koleją, tak by odpowiednie przepisy były zgodne ze zmianami spowodowanymi liberalizacją rynku kolejowego oraz ze zmianami kolejowych przepisów proceduralnych.

(56) W celu zapewnienia równowagi pomiędzy skutecznym wykonywaniem zadań przez organy celne, a oczekiwaniami przedsiębiorców, analizy ryzyka deklaracji poprzedzających wyprowadzenie pod kątem bezpieczeństwa i ochrony powinny być przeprowadzane przed zwolnieniem towarów w terminie, który uwzględnia uzasadnione interesy swobodnego handlu w zakresie transportu towarów.

(57) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące przedstawiania towarów, formalności dokonywanych w urzędzie celnym wywozu oraz urzędzie celnym wyprowadzenia, w szczególności przepisy zapewniające skuteczne i wydajne potwierdzenie wyprowadzenia towarów, jak również odpowiednią wymianę informacji między urzędem wywozu i urzędem wyprowadzenia

(58) Biorąc pod uwagę istnienie podobieństwa pomiędzy wywozem i powrotnym wywozem, właściwe jest rozszerzenie stosowania niektórych przepisów dotyczących wywozu towarów na towary będące przedmiotem powrotnego wywozu.

(59) W celu ochrony uzasadnionego interesu przedsiębiorców oraz zagwarantowania sprawnego przejścia do nowych przepisów konieczne jest ustanowienie przepisów przejściowych w celu określenia zasad stosowanych w odniesieniu do towarów, które zostały objęte niektórymi procedurami celnymi przed dniem 1 maja 2016 r. i które mają zostać zwolnione (lub procedura ma zostać zamknięta) po tej dacie. Przedsiębiorcy powinni również mieć możliwość złożenia wniosków o wydanie pozwoleń na mocy kodeksu przed datą rozpoczęcia jego stosowania, tak by móc wykorzystywać przyznane pozwolenia od dnia 1 maja 2016 r.

(60) Niniejsze ogólne przepisy wykonawcze do kodeksu celnego są ściśle ze sobą powiązane; nie mogą zostać rozdzielone ze względu na wzajemne powiązanie ich przedmiotów, a jednocześnie zawierają one przepisy horyzontalne, które mają zastosowanie w ramach różnych procedur celnych. Dlatego też, mając na uwadze zapewnienie spójności prawa, wskazane jest zawarcie tych przepisów w jednym rozporządzeniu.

(61) Komitet Kodeksu Celnego nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego.

(62) W celu umożliwienia pełnego stosowania kodeksu przepisy niniejszego rozporządzenia powinny mieć zastosowanie od dnia 1 maja 2016 r.

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

ROZDZIAŁ 1

Zakres stosowania przepisów prawa celnego, zadania organów celnych i definicje

Artykuł 1

Definicje

1) Do celów niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają definicje zawarte w art. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 (⁵).

2) Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1) „bagaż podręczny” oznacza, w odniesieniu do transportu lotniczego, bagaż, który osoba fizyczna zabiera ze sobą do i z kabiny statku powietrznego;

2) „urząd celny przedstawienia” oznacza urząd celny właściwy dla miejsca przedstawienia towarów;

3) „bagaż rejestrowany” oznacza, w odniesieniu do podróży lotniczej, bagaż, który został nadany w porcie lotniczym wyjścia i jest niedostępny dla osoby fizycznej podczas lotu i ewentualnych międzylądowań;

4) „towary identyczne” oznaczają, w kontekście ustalania wartości celnej, towary wyprodukowane w tym samym kraju, takie same pod każdym względem, włączając cechy fizyczne, jakość i renomę. Niewielkie różnice w wyglądzie nie wykluczają uznania za „towary identyczne” towarów, które odpowiadają pozostałym elementom definicji;

5) „międzynarodowy unijny port lotniczy” oznacza każdy unijny port lotniczy, który, na podstawie pozwolenia wydanego przez organ celny, został upoważniony do prowadzenia ruchu lotniczego z terytoriami znajdującymi się poza obszarem celnym Unii;

6) „lot wewnątrzunijny” oznacza przemieszczenie się statku powietrznego między dwoma unijnymi portami lotniczymi, bez międzylądowań, które nie rozpoczyna się ani nie kończy się w pozaunijnym porcie lotniczym;

7) „główne produkty przetworzone” oznaczają produkty przetworzone, dla których udzielono pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego;

8) „działalność marketingowa” oznacza, w kontekście ustalania wartości celnej, wszelką działalność związaną z reklamą, marketingiem i promowaniem sprzedaży danych towarów, jak również wszelką działalność związaną z gwarancjami odnoszącymi się do tych towarów;

9) „wtórne produkty przetworzone” oznaczają produkty przetworzone stanowiące konieczny produkt uboczny procesu przetwarzania, inne niż główne produkty przetworzone;

10) „turystyczny lub służbowy statek powietrzny” oznacza prywatny statek powietrzny odbywający loty, których trasa wyznaczana jest przez użytkowników;

11) „publiczny skład celny typu III” oznacza skład celny, który prowadzony jest przez organy celne.

12) „stałe instalacje przesyłowe” oznaczają środki techniczne stosowane do ciągłego transportu towarów takich jak energia elektryczna, gaz i ropa naftowa;

13) „urząd celny tranzytowy” oznacza:

a) urząd celny właściwy dla miejsca wyprowadzenia poza obszar celny Unii, jeżeli towary opuszczają ten obszar w trakcie operacji tranzytowej przez granicę z terytorium leżącym poza obszarem celnym Unii innym niż państwo wspólnej procedury tranzytowej; lub

b) urząd celny właściwy dla miejsca wprowadzenia na obszar celny Unii, jeżeli towary przekroczyły w trakcie operacji tranzytowej terytorium leżące poza obszarem celnym Unii;

14) „towary podobne” oznaczają, w kontekście ustalania wartości celnej, towary wyprodukowane w tym samym kraju, które nie będąc podobnymi pod każdym względem, posiadają podobne cechy i podobny skład materiałowy, co pozwala im pełnić te same funkcje i być towarami handlowo zamiennymi; jakość towarów, ich renoma, posiadanie znaku handlowego zaliczają się do czynników, które należy uwzględniać przy ustalaniu, czy towary są podobne.

ROZDZIAŁ 2

Prawa i obowiązki osób wynikające z przepisów prawa celnego

Sekcja 1

Udzielanie informacji

Podsekcja 1

Formaty i kody wspólnych wymogów dotyczących danych stosowane do celów wymiany i przechowywania danych

Artykuł 2

Formaty i kody wspólnych wymogów dotyczących danych

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

1. Formaty i kody wspólnych wymogów dotyczących danych, o których mowa w art. 2 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, stosowane do celów wymiany i przechowywania informacji na potrzeby wniosków i decyzji zostały określone w załączniku A do niniejszego rozporządzenia.

2. Formaty i kody wspólnych wymogów dotyczących danych, o których mowa w art. 2 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, stosowane do celów wymiany i przechowywania informacji na potrzeby zgłoszeń i deklaracji, powiadomień oraz potwierdzeń statusu celnego zostały określone w załączniku B do niniejszego rozporządzenia.

3. (uchylony).

4. Formaty i kody wspólnych wymogów dotyczących danych, o których mowa w art. 2 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, stosowane do celów wymiany i przechowywania informacji na potrzeby zgłoszeń i deklaracji, powiadomień oraz potwierdzeń statusu celnego zostały określone w załączniku 9 do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/341.

4a. Formaty i kody wspólnych wymogów dotyczących danych, o których mowa w art. 2 ust. 4a rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, stosowane do celów wymiany i przechowywania informacji na potrzeby zgłoszeń i deklaracji, powiadomień oraz potwierdzeń statusu celnego zostały określone w załączniku C do niniejszego rozporządzenia.

5. (uchylony)

6. (uchylony)

7. Do czasu wdrożenia automatycznego systemu eksportu (AES) w ramach UKC lub modernizacji krajowych systemów importu, o których mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578, w przypadku gdy wniosek o udzielenie pozwolenia jest oparty na zgłoszeniu celnym zgodnie z art. 163 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, stosuje się formaty i kody określone w załączniku 12 do rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/341 w odniesieniu do dodatkowych danych wymaganych dla tego wniosku.

Artykuł 3

Bezpieczeństwo systemów teleinformatycznych

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

1. Przy rozwijaniu, utrzymywaniu i wykorzystywaniu systemów teleinformatycznych, o których mowa w art. 16 ust. 1 kodeksu, państwa członkowskie opracowują rozwiązania w zakresie zabezpieczeń i utrzymają te zabezpieczenia, aby zapewnić skuteczne, niezawodne i bezpieczne działanie różnych systemów. Państwa członkowskie zapewniają również opracowanie środków kontroli źródeł danych i ochrony danych przed ryzykiem uzyskania do nich nieuprawnionego dostępu oraz ryzykiem ich utraty, zmiany lub zniszczenia.

2. Każdy przypadek wprowadzenia, zmiany i usunięcia danych rejestruje się wraz z informacjami na temat powodu i dokładnego terminu takiego przetwarzania danych, wskazując osobę, która dokonała tych czynności.

3. Państwa członkowskie przekazują sobie, Komisji oraz – w stosownych przypadkach – zainteresowanemu przedsiębiorcy informacje na temat wszystkich faktycznych lub domniemanych przypadków naruszenia bezpieczeństwa systemów teleinformatycznych.

Artykuł 4

Przechowywanie danych

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

O ile nie postanowiono inaczej, wszystkie dane zatwierdzone w ramach odpowiedniego systemu teleinformatycznego przechowuje się przez co najmniej trzy lata, począwszy od końca roku, w którym takie dane zostały zatwierdzone.

Artykuł 5

Dostępność systemów teleinformatycznych

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

1. Komisja i państwa członkowskie zawierają porozumienia operacyjne, w których ustanawiają praktyczne wymagania w zakresie dostępności i wydajności systemów teleinformatycznych, a także wymagania w zakresie ciągłości działania.

2. W porozumieniach operacyjnych, o których mowa w ust. 1, wyznacza się w szczególności czas reakcji w odniesieniu do wymiany i przetwarzania informacji w odpowiednich systemach teleinformatycznych.

3. Systemy teleinformatyczne utrzymuje się w stanie ciągłej dostępności. Jednakże obowiązek ten nie ma zastosowania:

a) w szczególnych przypadkach związanych z korzystaniem z systemów teleinformatycznych określonych w porozumieniach, o których mowa w ust. 1, lub – przy braku takich porozumień – na poziomie krajowym;

b) w przypadku działania siły wyższej.

Podsekcja 2

Rejestrowanie osób

Artykuł 6

Właściwy organ celny

(art. 9 kodeksu)

Za organy celne odpowiedzialne za rejestrację uznaje się organy wyznaczone przez państwa członkowskie. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje o nazwach i adresach tych organów. Komisja publikuje te informacje w internecie.

Artykuł 7

System teleinformatyczny na potrzeby numeru EORI

(art. 16 kodeksu)

1. Do wymiany i przechowywania informacji dotyczących EORI wykorzystuje się system teleinformatyczny ustanowiony w tym celu zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu („system EORI”).

Właściwe organy celne udostępniają informacje za pośrednictwem tego systemu każdorazowo w przypadku przydzielenia nowych numerów EORI lub w przypadku wprowadzenia zmian w przechowywanych danych dotyczących już zarejestrowanych numerów.

2. Każdej osobie przypisuje się tylko jeden numer EORI.

3. Format i kody danych przechowywanych w systemie EORI zostały określone w załączniku 12-01.

4. (uchylony)

5. (uchylony)

Sekcja 2

Decyzje dotyczące stosowania przepisów prawa celnego

Podsekcja 1

Decyzje wydawane przez organy celne

Artykuł 8

Ogólna procedura dotycząca prawa do bycia wysłuchanym

(art. 22 ust. 6 kodeksu)

1. Powiadomienie, o którym mowa w art. 22 ust. 6 akapit pierwszy kodeksu powinno:

a) zawierać odniesienie do dokumentów i informacji, na podstawie których organy celne zamierzają wydać swoją decyzję;

b) wyznaczać termin, w którym zainteresowana osoba musi przedstawić swoje stanowisko, liczony od dnia otrzymania przez nią tego powiadomienia lub uznania, że otrzymała to powiadomienie;

c) informować zainteresowaną osobę o przysługującym jej prawie dostępu do dokumentów i informacji, o których mowa w lit. a), zgodnie z obowiązującymi przepisami.

2. Jeżeli zainteresowana osoba wyrazi swoje stanowisko przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1 lit. b), organy celne mogą wydać decyzję, chyba że osoba zainteresowana jednocześnie wyrazi wolę uzupełnienia swojego stanowiska w przewidzianym terminie.

Artykuł 9

Szczególna procedura dotycząca prawa do bycia wysłuchanym

(art. 22 ust. 6 kodeksu)

1. Organy celne mogą wystosować powiadomienie, o którym mowa w art. 22 ust. 6 akapit pierwszy kodeksu, w ramach procesu weryfikacji lub kontroli, jeżeli zamierzają wydać decyzję na podstawie:

a) wyników weryfikacji przeprowadzanej po przedstawieniu towarów;

b) wyników weryfikacji zgłoszenia celnego, o których mowa w art. 191 kodeksu;

c) wyników kontroli po zwolnieniu towarów, o której mowa w art. 48 kodeksu, jeżeli towary są w dalszym ciągu objęte dozorem celnym;

d) wyników weryfikacji dowodu unijnego statusu celnego towarów lub, w stosownych przypadkach, wyników weryfikacji wniosku o rejestrację takiego dowodu lub o poświadczenie takiego dowodu;

e) wydania dowodu pochodzenia przez organy celne;

f) wyników kontroli towarów, w przypadku których nie złożono żadnej deklaracji skróconej, deklaracji do czasowego składowania, żadnego zgłoszenia do powrotnego wywozu ani zgłoszenia celnego.

2. Jeżeli powiadomienie zostało wystosowane zgodnie z ust. 1, zainteresowana osoba może:

a) niezwłocznie wyrazić swoje stanowisko, korzystając z tych samych środków, co środki wykorzystane do przekazania jej powiadomienia zgodnie z art. 9 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446; lub

b) zażądać przekazania jej powiadomienia zgodnie z art. 8, poza przypadkami, o których mowa w ust. 1 lit. f).

Organy celne informują zainteresowaną osobę o możliwości skorzystania z tych dwóch rozwiązań.

3. Jeżeli organy celne wydadzą decyzję mającą negatywne skutki dla zainteresowanej osoby, odnotowują, czy taka osoba wyraziła swoje stanowisko zgodnie z ust. 2 lit. a).

Podsekcja 2

Decyzje wydawane na wniosek

Artykuł 10

Systemy teleinformatyczne na potrzeby decyzji

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

1. Do wymiany i przechowywania informacji dotyczących wniosków i decyzji, które mogą mieć wpływ na więcej niż jedno państwo członkowskie, oraz informacji dotyczących wszelkich późniejszych zdarzeń, które mogą mieć wpływ na pierwotny wniosek lub decyzję, wykorzystuje się system teleinformatyczny utworzony w tym celu zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu.

Właściwy organ celny udostępnia informacje za pośrednictwem tego systemu niezwłocznie, najpóźniej w terminie siedmiu dni od daty ich uzyskania.

2. Do wymiany informacji dotyczących wniosków i decyzji, które mogą wywierać wpływ na więcej niż jedno państwo członkowskie, wykorzystuje się zharmonizowany unijny interfejs dla przedsiębiorców opracowany przez Komisję i państwa członkowskie działające w porozumieniu.

3. Ustępy 1 i 2 niniejszego artykułu stosuje się od dnia wdrożenia systemu decyzji celnych w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE.

Artykuł 11

Organ celny wyznaczony do przyjmowania wniosków

(art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu)

Państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz organów celnych, o których mowa w art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu, wyznaczonych do przyjmowania wniosków. Państwa członkowskie powiadamiają również Komisję o wszelkich późniejszych zmianach wprowadzonych w tym wykazie.

Artykuł 12

Przyjęcie wniosku

(art. 22 ust. 2 kodeksu)

1. Jeżeli organ celny przyjmuje wniosek zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, datą przyjęcia takiego wniosku jest data otrzymania przez organ celny wszystkich informacji wymaganych zgodnie z art. 22 ust. 2 akapit drugi kodeksu.

2. Jeżeli organ celny stwierdza, że wniosek nie zawiera wszystkich wymaganych informacji, żąda od wnioskodawcy dostarczenia tych informacji w rozsądnym terminie, który nie powinien przekraczać 30 dni.

Jeżeli wnioskodawca nie przekaże organowi celnemu żądanych informacji w określonym terminie, wniosek nie zostaje przyjęty, a wnioskodawcę informuje się o tym fakcie.

3. Jeżeli wnioskodawca nie otrzyma informacji o przyjęciu lub odrzuceniu wniosku, uznaje się, że wniosek został przyjęty. Datą przyjęcia wniosku jest data jego złożenia lub – w przypadkach, gdy wnioskodawca przedstawił dodatkowe informacje na żądanie organu celnego zgodnie z ust. 2 – data przekazania przez wnioskodawcę ostatniej żądanej informacji.

Artykuł 13

Przechowywanie informacji dotyczących decyzji

(art. 23 ust. 5 kodeksu)

Organ celny właściwy do wydania decyzji zachowuje wszystkie dane i informacje uzupełniające, na podstawie których wydał decyzję, przez okres co najmniej trzech lat od upływu terminu jej ważności.

Artykuł 14

Konsultacje między organami celnymi

(art. 22 kodeksu)

1. Jeżeli organ celny właściwy do wydania decyzji musi skonsultować się z organem celnym innego zainteresowanego państwa członkowskiego w kwestii spełnienia warunków i kryteriów niezbędnych do wydania korzystnej decyzji, takie konsultacje przeprowadza się w terminie przewidzianym dla danej decyzji. Organ celny właściwy do wydania decyzji wyznacza termin na przeprowadzenie konsultacji, który rozpoczyna swój bieg w dniu powiadomienia tego organu celnego o warunkach i kryteriach, jakie muszą zostać poddane analizie przez organ celny proszony o konsultacje.

Jeżeli po przeprowadzeniu analizy, o której mowa w akapicie pierwszym, organ celny proszony o konsultacje, uznaje, że wnioskodawca nie spełnia jednego lub większej liczby warunków i kryteriów do wydania korzystnej decyzji, przekazuje organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji należycie udokumentowane i uzasadnione wyniki konsultacji.

2. Organ celny właściwy do wydania decyzji może przedłużyć termin na przeprowadzenie konsultacji wyznaczony zgodnie z ust. 1 w następujących przypadkach:

a) gdy z uwagi na charakter analiz, które mają zostać przeprowadzone, organ proszony o konsultacje zwraca się o przedłużenie terminu;

b) gdy wnioskodawca podejmuje działania w celu zapewnienia spełnienia warunków i kryteriów, o których mowa w ust. 1, i przekazuje taką informację organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji, który powiadamia o tym fakcie organ celny proszony o konsultacje.

3. Jeżeli organ celny proszony o konsultacje, nie odniesie się do wyników konsultacji w terminie wyznaczonym zgodnie z ust. 1 i 2, warunki i kryteria, które były przedmiotem konsultacji, uznaje się za spełnione.

4. Procedura konsultacji określona w ust. 1 i 2 może być również stosowana do celów ponownej oceny i monitorowania decyzji.

Artykuł 15

Cofnięcie korzystnej decyzji

(art. 28 kodeksu)

Organ celny właściwy do wydania decyzji w przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, cofa decyzję zawieszoną zgodnie z art. 16 ust. 1 tego rozporządzenia, jeżeli w wyznaczonym terminie posiadacz decyzji nie podejmie działań koniecznych do spełnienia warunków określonych w decyzji lub nie wypełni obowiązków nałożonych w decyzji.

Podsekcja 3

Decyzje w sprawie wiążących informacji

Artykuł 16

Wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążących informacji

(art. 22 ust. 1 kodeksu)

1. Jeżeli wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążących informacji został złożony zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym wnioskodawca ma swoją siedzibę, organ celny, do którego złożono wniosek, powiadamia o tym fakcie organ celny państwa członkowskiego, w którym wnioskodawca ma swoją siedzibę, w terminie siedmiu dni od dnia przyjęcia wniosku.

Jeżeli organ celny, który otrzyma powiadomienie, posiada informacje, które uznaje za istotne w kontekście przetwarzania wniosku, przekazuje niezwłocznie takie informacje organowi celnemu, do którego złożono wniosek, najpóźniej w terminie 30 dni od dnia powiadomienia.

2. Wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążącej informacji taryfowej (WIT) dotyczy wyłącznie towarów, które mają podobne cechy, a różnice między nimi są nieistotne dla ich klasyfikacji taryfowej.

3. Wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążącej informacji o pochodzeniu (WIP) dotyczy wyłącznie jednego rodzaju towarów i jednego zbioru okoliczności istotnych dla określenia pochodzenia.

3a. [1] Wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążącej informacji o wartości („WIW”) dotyczy wyłącznie jednego zbioru okoliczności istotnych dla ustalenia wartości celnej towarów.

4. [2] (uchylony)

Artykuł 17

Wyszukiwanie przez organ celny w systemie teleinformatycznym w odniesieniu do wniosków o wydanie decyzji i decyzji w sprawie wiążących informacji

(art. 22 ust. 1 i 3 kodeksu)

[3] 1. W przypadku gdy organ celny otrzyma wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążącej informacji i wszelkie dokumenty towarzyszące lub uzupełniające zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, przeprowadza wyszukiwanie w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 21 niniejszego rozporządzenia, w celu sprawdzenia:

a) zgodności z wymogiem określonym w art. 33 ust. 1 akapit drugi lit. a) kodeksu w odniesieniu do wniosku o wydanie decyzji w sprawie wiążącej informacji taryfowej („decyzja WIT”) lub decyzji w sprawie wiążącej informacji o pochodzeniu („decyzja WIP”);

b) zgodności z wymogiem określonym w art. 18a ust. 1 akapit drugi lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 w odniesieniu do wniosku o wydanie decyzji WIW.

2. Organ celny właściwy do wydania decyzji w sprawie wiążącej informacji, który zamierza wydać taką decyzję, przeprowadza wyszukiwanie w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w ustępie pierwszym niniejszego artykułu, w celu zapewnienia, aby decyzja ta była spójna z już wydanymi decyzjami w sprawie wiążącej informacji.

3. Organ celny prowadzi rejestr takich wyszukiwań w systemie teleinformatycznym.

Artykuł 18

[4] (uchylony)

Artykuł 19

[5] (uchylony)

Artykuł 20

Monitorowanie decyzji w sprawie wiążących informacji

(art. 23 ust. 5 kodeksu)

Jeżeli formalności celne są dopełniane przez posiadacza lub osobę działającą w imieniu posiadacza decyzji w sprawie wiążącej informacji w odniesieniu do towarów objętych tą decyzją, wskazuje się to w zgłoszeniu celnym przez podanie numeru referencyjnego decyzji.

Artykuł 21

System teleinformatyczny na potrzeby wniosków i decyzji w sprawie wiążących informacji

(art. 16 ust. 1, art. 23 ust. 5 i art. 56 ust. 5 kodeksu)

[6] 1. Do wymiany i przechowywania informacji dotyczących wniosków i decyzji w sprawie wiążących informacji lub jakiegokolwiek późniejszego zdarzenia, które może wywierać wpływ na pierwotny wniosek lub decyzję, wykorzystuje się system teleinformatyczny utworzony w tym celu zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu.

2. Organy celne udostępniają za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, o którym mowa w ust. 1, informacje dotyczące wniosków i decyzji w sprawie wiążących informacji niezwłocznie i nie później niż 7 dni po uzyskaniu tych informacji przez organ celny.

3. Nadzór, o którym mowa w art. 55, obejmuje dane istotne dla monitorowania użycia decyzji w sprawie wiążących informacji.

4. Organ celny, który otrzymał wniosek i wydał decyzję w sprawie wiążącej informacji, przekazuje za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, o którym mowa w ust. 1, informacje o przyznaniu okresu przedłużonego użycia decyzji w sprawie wiążącej informacji, wskazując datę końcową okresu przedłużonego użycia oraz ilości towarów objętych tym okresem.

5. Komisja regularnie przekazuje państwom członkowskim wyniki monitorowania, o którym mowa w ust. 3, aby zapewnić organom celnym wsparcie przy monitorowaniu przestrzegania obowiązków wynikających z decyzji w sprawie wiążących informacji.

6. Do wymiany informacji dotyczących wniosków i decyzji w sprawie wiążących informacji wykorzystuje się zharmonizowany unijny interfejs dla przedsiębiorców opracowany przez Komisję i państwa członkowskie działające w porozumieniu.

7. Podczas przetwarzania wniosku o wydanie decyzji w sprawie wiążącej informacji organy celne wskazują status wniosku w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w ust. 1.

8. Do czasu wdrożenia pierwszej fazy aktualizacji systemu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz systemu, o którym mowa w art. 56 niniejszego rozporządzenia, organy celne prowadzą monitorowanie użycia decyzji w sprawie wiążących informacji podczas przeprowadzania kontroli celnych lub kontroli po zwolnieniu towarów zgodnie z art. 46 i 48 kodeksu. Na zasadzie odstępstwa od ust. 5 niniejszego artykułu, do czasu wdrożenia Komisja nie ma obowiązku informować państw członkowskich o wynikach monitorowania, o którym mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

Artykuł 22

Przedłużone użycie decyzji w sprawie wiążących informacji

(art. 34 ust. 9 i art. 35 kodeksu)

[7] 1. Jeżeli organy celne podejmą decyzję o przyznaniu okresu przedłużonego użycia decyzji zgodnie z art. 34 ust. 9 akapit trzeci kodeksu lub z art. 20a ust. 6 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, określają:

– datę upływu okresu przedłużonego użycia tej decyzji, oraz

– ilości towarów, które mogą zostać odprawione w okresie przedłużonego użycia.

2. Użycie decyzji, której przyznano okres przedłużonego użycia, ustaje z chwilą wyczerpania tych ilości.

Na podstawie nadzoru, o którym mowa w art. 55, Komisja niezwłocznie informuje państwa członkowskie o wyczerpaniu tych ilości towarów.

Artykuł 23

Działania służące zapewnieniu prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej, prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia lub ustalenia wartości celnej

(art. 34 ust. 10 i art. 35 kodeksu)

[8] 1. Komisja niezwłocznie powiadamia organy celne o zawieszeniu wydania decyzji WIT i decyzji WIP zgodnie z art. 34 ust. 10 lit. a) kodeksu oraz decyzji WIW zgodnie z art. 20a ust. 7 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, w przypadku gdy:

a) Komisja stwierdziła istnienie nieprawidłowych lub niejednolitych decyzji;

b) organy celne zgłosiły do Komisji sprawy, w których nie udało się im wyeliminować rozbieżności opinii w kwestii prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej, prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia lub ustalenia wartości celnej w maksymalnym terminie 90 dni.

Organy celne nie wydają decyzji w sprawie wiążących informacji w odniesieniu do towarów podlegających przepisom lit. a) lub b) od dnia, w którym Komisja powiadomiła organy celne o zawieszeniu, do chwili zapewnienia prawidłowej i jednolitej klasyfikacji lub prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia lub ustalenia wartości celnej.

2. Komisja organizuje na poziomie Unii konsultacje w sprawie prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej, prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia lub ustalenia wartości celnej w najwcześniejszym możliwym terminie, a najpóźniej w ciągu 120 dni od powiadomienia Komisji, o którym mowa w ust. 1.

3. Komisja niezwłocznie powiadamia organy celne o cofnięciu zawieszenia.

4. Do celów ust. 1, 2 i 3 decyzje WIP uznaje się za niejednolite, jeżeli skutkują ustaleniem różnego pochodzenia towarów:

5. Do celów ust. 1, 2 i 3 decyzje WIW uznaje się za niejednolite, jeżeli przewidują inną metodę ustalania wartości celnej lub inne kryteria ustalania wartości celnej w identycznych lub podobnych okolicznościach.

Sekcja 3

Upoważniony przedsiębiorca

Artykuł 24

Zgodność

(art. 39 lit. a) kodeksu)

1. Kryterium ustanowione w art. 39 lit. a) kodeksu uznaje się za spełnione, jeżeli:

a) organ administracyjny lub sądowy nie wydał żadnej decyzji, w której stwierdzono, że jedna z osób opisanych w lit. b) w ciągu ostatnich trzech lat dopuściła się poważnych lub powtarzających się naruszeń przepisów prawa celnego lub przepisów podatkowych w odniesieniu do jej działalności gospodarczej; oraz

b) żadna z poniższych osób, w stosownych przypadkach, nie została skazana za poważne przestępstwo karne związane z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, w tym działalnością gospodarczą prowadzoną przez wnioskodawcę:

(i) wnioskodawca;

(ii) pracownik odpowiedzialny (pracownicy odpowiedzialni) za sprawy celne wnioskodawcy; oraz

(iii) osoba (-y) kierująca (-e) wnioskodawcą lub sprawująca (-e) kontrolę nad jego kierownictwem.

2. Kryterium, o którym mowa w art. 39 lit. a) kodeksu, można jednak uznać za spełnione w przypadku, gdy organ celny właściwy do wydania decyzji uzna naruszenie za nieistotne, biorąc pod uwagę liczbę lub skalę powiązanych operacji, i nie będzie miał wątpliwości co do tego, że wnioskodawca działał w dobrej wierze.

3. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1 lit. b) pkt (iii), inna niż wnioskodawca, ma swoją siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim, organ celny właściwy do wydania decyzji ocenia, czy kryterium, o którym mowa w art. 39 lit. a) kodeksu, zostało spełnione, w oparciu o dostępną ewidencję i informacje.

4. Jeżeli wnioskodawca prowadzi działalność krócej niż trzy lata, organ celny właściwy do wydania decyzji ocenia, czy kryterium, o którym mowa w art. 39 lit. a) kodeksu, zostało spełnione, w oparciu o dostępną ewidencję i informacje.

Artykuł 25

Zadowalający system zarządzania ewidencją handlową oraz transportową

(art. 39 lit. b) kodeksu)

1. Kryterium ustanowione w art. 39 lit. b) kodeksu uznaje się za spełnione w przypadku spełnienia następujących warunków:

a) prowadzi system rachunkowości zgodny z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości obowiązującymi w państwie członkowskim, w którym prowadzona jest księgowość, pozwala na przeprowadzanie kontroli celnych opartych na audycie oraz utrzymuje historyczny rejestr danych przedstawiający ścieżkę audytu od chwili wprowadzenia danych do akt;

b) księgi rachunkowe prowadzone przez wnioskodawcę na potrzeby celne zostały zintegrowane z systemem rachunkowości wnioskodawcy lub zapewniają możliwość przeprowadzania kontroli krzyżowych poprzez zestawienie stosownych informacji z danymi przechowywanymi w systemie księgowym;

c) zapewnia organowi celnemu możliwość uzyskania fizycznego dostępu do swoich systemów rachunkowości oraz, w stosownych przypadkach, do swojej ewidencji handlowej i transportowej;

d) zapewnia organowi celnemu możliwość uzyskania dostępu do swoich systemów rachunkowości oraz, w stosownych przypadkach, do swojej ewidencji handlowej i transportowej drogą elektroniczną, jeżeli takie systemy lub taka ewidencja są prowadzone w formie elektronicznej;

e) korzysta z systemu logistycznego zapewniającego możliwość identyfikowania towarów unijnych i nieunijnych, i wskazującego– w stosownych przypadkach – lokalizację tych towarów;

f) posiada strukturę administracyjną odpowiednią dla charakteru i rozmiaru prowadzonej działalności, która umożliwia zarządzanie przepływem towarów, a także przeprowadza kontrole wewnętrzne zapewniające możliwość zapobiegania, wykrywania i korygowania błędów oraz możliwość zapobiegania nielegalnym lub nieprawidłowym transakcjom oraz wykrywania takich transakcji;

g) w stosownych przypadkach, stosuje odpowiednie procedury obsługi pozwoleń przyznanych zgodnie ze środkami polityki handlowej lub związanych z handlem produktami rolnymi;

h) stosuje odpowiednie procedury archiwizacji ewidencji i informacji oraz ochrony przed utratą informacji;

i) odpowiedni pracownicy zostali poinstruowani o obowiązku powiadamiania organów celnych w każdym przypadku wykrycia trudności związanych z przestrzeganiem przepisów oraz że ustanowiono procedury powiadamiania organów celnych o wystąpieniu takich trudności;

j) stosuje odpowiednie środki bezpieczeństwa w celu zapewnienia ochrony swojego systemu komputerowego przed nieupoważnionym dostępem oraz w celu ochrony dokumentacji;

k) w stosownych przypadkach stosuje zadowalające procedury postępowania z pozwoleniami na przywóz i z pozwoleniami na wywóz związanymi z zakazami i ograniczeniami, w tym środki zapewniające możliwość odróżnienia towarów objętych zakazami lub ograniczeniami od innych towarów oraz zapewnia przestrzeganie takich zakazów i ograniczeń.

2. Jeżeli wnioskodawca występuje wyłącznie z wnioskiem o przyznanie mu statusu upoważnionego przedsiębiorcy w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zgodnie z art. 38 ust. 2 lit. b) kodeksu (AEOS), wymóg przewidziany w ust. 1 lit. e) nie ma zastosowania.

Artykuł 26

Wypłacalność

(art. 39 lit. c) kodeksu)

1. Kryterium ustanowione w art. 39 lit. c) kodeksu uznaje się za spełnione, jeżeli wnioskodawca:

a) nie został postawiony w stan upadłości;

b) w okresie trzech lat przed złożeniem wniosku wywiązywał się z zobowiązań finansowych związanych z uiszczaniem należności celnych i wszelkich innych należności, podatków lub opłat pobieranych w związku z przywozem lub wywozem towarów;

c) wykaże na podstawie ewidencji i informacji obejmujących okres trzech lat poprzedzających złożenie wniosku, że jego sytuacja finansowa umożliwia mu wywiązanie się ze spoczywających na nim zobowiązań, biorąc pod uwagę rodzaj i skalę prowadzonej działalności gospodarczej, a także udowodni, że nie posiada żadnych ujemnych aktywów netto, chyba że istnieje możliwość pokrycia takich aktywów.

2. Jeżeli wnioskodawca prowadzi działalność krócej niż trzy lata, jego wypłacalność, o której mowa w art. 39 lit. c) kodeksu, weryfikuje się w oparciu o dostępne ewidencje i informacje.

Artykuł 27

Praktyczne standardy w zakresie kompetencji lub kwalifikacji zawodowych

(art. 39 lit. d) kodeksu)

1. Kryterium ustanowione w art. 39 lit. d) kodeksu uznaje się za spełnione w przypadku spełnienia jednego z następujących warunków:

a) spełnienia jednego z następujących standardów w zakresie kompetencji przez wnioskodawcę lub osobę odpowiedzialną za sprawy celne wnioskodawcy:

(i) posiadanie udokumentowanego, co najmniej trzyletniego doświadczenia praktycznego w sprawach celnych;

(ii) spełnienie celnej normy jakości przyjętej przez europejski organ normalizacyjny;

b) pomyślnego ukończenia przez wnioskodawcę lub osobę odpowiedzialną za sprawy celne wnioskodawcy szkolenia z zakresu przepisów prawa celnego istotnych w kontekście podejmowanych działań z obszaru problematyki celnej przeprowadzonego przez dowolny z następujących podmiotów:

(i) organ celny państwa członkowskiego;

(ii) placówkę oświatową uznawaną przez organy celne lub organy odpowiedzialne za organizowanie szkoleń zawodowych w państwie członkowskim za właściwą do nadawania tego rodzaju kwalifikacji;

(iii) stowarzyszenie zawodowe lub branżowe uznawane przez organy celne państwa członkowskiego lub akredytowane w Unii jako uprawnione do nadawania takich kwalifikacji.

2. Jeżeli osoba odpowiedzialna za sprawy celne wnioskodawcy jest zewnętrznym usługodawcą, kryterium ustanowione w art. 39 lit. d) uznaje się za spełnione w przypadku, gdy taka osoba jest przedsiębiorcą upoważnionym w zakresie uproszczeń celnych, o którym mowa w art. 38 ust. 2 lit. a) kodeksu (AEOC).

Artykuł 28

Standardy bezpieczeństwa i ochrony

(art. 39 lit. e) kodeksu)

1. Kryterium ustanowione w art. 39 lit. e) kodeksu uznaje się za spełnione w przypadku spełnienia następujących warunków:

a) budynki, które mają być użytkowane w związku z działaniami objętymi pozwoleniem AEOS, zapewniają ochronę przed nieuprawnionym dostępem i są zbudowane z materiałów odpornych na próby uzyskania nieuprawnionego dostępu;

b) podjęto odpowiednie środki uniemożliwiające uzyskanie nieuprawnionego dostępu do biur, stref wysyłkowych, doków załadunkowych, przestrzeni ładunkowej lub innych tego rodzaju miejsc;

c) podjęto odpowiednie środki w zakresie postępowania z towarami, które obejmują ochronę przed nieuprawnionym wprowadzaniem lub wymianą towarów, ochronę przed niewłaściwym postępowaniem z towarami oraz ochronę przed manipulowaniem jednostkami ładunku;

d) wnioskodawca podjął środki umożliwiające precyzyjne zidentyfikowanie jego partnerów handlowych oraz zagwarantowanie, poprzez realizację odpowiednich postanowień umownych lub wdrożenie innych stosownych środków zgodnie z modelem biznesowym wnioskodawcy, że tacy partnerzy handlowi zapewniają bezpieczeństwo swojej części międzynarodowego łańcucha dostaw;

e) wnioskodawca poddaje potencjalnych pracowników, którzy mają zostać zatrudnieni na stanowiskach o istotnym znaczeniu dla bezpieczeństwa, kontrolom bezpieczeństwa w zakresie dopuszczalnym na mocy prawa krajowego oraz, w uzasadnionych przypadkach, okresowo kontroluje pracowników zatrudnionych na takich stanowiskach;

f) wnioskodawca ustanowił odpowiednie procedury bezpieczeństwa na potrzeby wszelkich zewnętrznych dostawców usług, z którymi zawarł umowy;

g) wnioskodawca zapewnił regularny udział zatrudnianych przez siebie pracowników odpowiedzialnych za kwestie bezpieczeństwa w programach na rzecz podnoszenia świadomości w zakresie bezpieczeństwa;

h) wnioskodawca wyznaczył osobę do kontaktów kompetentną w kwestiach bezpieczeństwa i ochrony.

2. Jeżeli wnioskodawca jest posiadaczem świadectwa bezpieczeństwa i ochrony wydanego na podstawie międzynarodowej konwencji lub normy międzynarodowej Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej lub normy europejskiej europejskiego organu normalizacyjnego, takie świadectwo bierze się pod uwagę przy sprawdzaniu, czy spełniono kryteria ustanowione w art. 39 lit. e) kodeksu.

Kryteria uznaje się za spełnione w zakresie, w jakim uda się potwierdzić, że kryteria wydania takiego świadectwa są takie same jak kryteria przewidziane w art. 39 lit. e) kodeksu lub są równoważne tym kryteriom.

Kryteria uznaje się za spełnione, jeżeli wnioskodawca jest posiadaczem świadectwa bezpieczeństwa i ochrony wydanego w państwie trzecim, z którym Unia zawarła umowę w sprawie uznawania tego rodzaju świadectw.

3. Jeżeli wnioskodawca jest zarejestrowanym agentem lub znanym nadawcą w rozumieniu art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 300/2008 (⁹) i spełnia wymagania przewidziane w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 185/2010 (¹⁰), kryteria przewidziane w ust. 1 uznaje się za spełnione dla miejsc i działań, w odniesieniu do których wnioskodawca uzyskał status zarejestrowanego agenta lub znanego nadawcy, w stopniu, w jakim nadanie statusu zarejestrowanego agenta lub znanego nadawcy jest tożsame lub równoważne spełnieniu kryteriów przewidzianych w art. 39 lit. e) kodeksu.

Artykuł 29

Badanie kryteriów

(art. 22 kodeksu)

1. Na potrzeby badania kryteriów ustanowionych w art. 39 lit. b) i e) kodeksu organ celny właściwy do wydania decyzji zapewnia przeprowadzenie kontroli na miejscu we wszystkich miejscach prowadzenia działalności przez wnioskodawcę istotnych z punktu widzenia działalności wnioskodawcy podlegającej obowiązkowi celnemu.

Jeżeli wnioskodawca posiada wiele miejsc prowadzenia działalności, a termin wyznaczony na wydanie decyzji uniemożliwia zbadanie wszystkich takich miejsc, organ celny może zbadać wyłącznie reprezentatywną część miejsc prowadzenia działalności, jeżeli uzna, że wnioskodawca stosuje takie same standardy bezpieczeństwa i ochrony we wszystkich tego rodzaju miejscach oraz takie same wspólne standardy i procedury prowadzenia ewidencji we wszystkich takich miejscach.

2. Organ celny właściwy do wydania decyzji może wziąć pod uwagę wyniki ocen lub audytów przeprowadzonych zgodnie z prawodawstwem unijnym w zakresie, w jakim są one istotne w kontekście badania kryteriów, o których mowa w art. 39 kodeksu.

3. Do celów zbadania, czy kryteria przewidziane w art. 39 lit. b), c) i e) kodeksu zostały spełnione, organy celne mogą wziąć pod uwagę wnioski ekspertów przedstawione przez wnioskodawcę, jeżeli ekspert odpowiedzialny za sporządzenie takich wniosków nie jest powiązany z wnioskodawcą w rozumieniu art. 127 niniejszego rozporządzenia.

4. Organy celne biorą pod uwagę specyficzne cechy przedsiębiorców, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw, przy badaniu spełnienia kryteriów ustanowionych w art. 39 kodeksu.

5. Organ celny właściwy do wydania decyzji dokumentuje przebieg badania kryteriów ustanowionych w art. 39 kodeksu oraz wyniki takiego badania.

Artykuł 30

System teleinformatyczny na potrzeby statusu AEO

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

1. Do wymiany i przechowywania informacji dotyczących wniosków o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy (AEO) oraz udzielonych pozwoleń AEO i wszelkich późniejszych zdarzeń lub działań, które mogą wywrzeć dalszy wpływ na pierwotną decyzję, włączając unieważnienie, zawieszenie, cofnięcie lub zmianę, lub wyników jakichkolwiek działań w zakresie monitorowania lub ponownej oceny wykorzystuje się system teleinformatyczny ustanowiony zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu. Właściwy organ celny udostępnia informacje za pośrednictwem tego systemu niezwłocznie, najpóźniej w terminie siedmiu dni.

Do wymiany informacji dotyczących wniosków i decyzji w sprawie pozwoleń AEO wykorzystuje się zharmonizowany unijny interfejs dla przedsiębiorców opracowany przez Komisję i państwa członkowskie działające w porozumieniu.

2. W stosownych przypadkach, w szczególności w przypadku, gdy status AEO stanowi podstawę do zatwierdzenia, udzielenia pozwolenia lub przyznania ułatwienia na mocy innych przepisów unijnych, właściwy organ celny może przyznać właściwemu organowi krajowemu odpowiedzialnemu za ochronę lotnictwa cywilnego prawo dostępu do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w ust. 1. Prawo dostępu obejmuje następujące informacje:

a) informacje na temat pozwoleń AEOS, włączając imię i nazwisko lub nazwę posiadacza pozwolenia oraz, w stosownych przypadkach, informacje na temat zmiany, cofnięcia lub zawieszenia statusu upoważnionego przedsiębiorcy wraz ze stosownym uzasadnieniem;

b) informacje na temat wszelkich ponownych ocen pozwoleń AEOS i ich wyników.

Krajowe organy odpowiedzialne za ochronę lotnictwa cywilnego przetwarzające te informacje wykorzystują je wyłącznie do celów związanych z odpowiednimi programami dotyczącymi zarejestrowanego agenta lub znanego nadawcy i podejmują stosowne środki techniczne i organizacyjne w celu zapewnienia bezpieczeństwa tych informacji.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, do czasu aktualizacji systemu AEO, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, państwa członkowskie stosują system ustanowiony art. 14x rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93.

Artykuł 31

Procedura konsultacji i wymiana informacji między organami celnymi

(art. 22 kodeksu)

1. Organ celny właściwy do wydania decyzji może skonsultować się z organami celnymi innych państw członkowskich właściwymi dla miejsca przechowywania stosownych informacji lub dla miejsca, w którym należy przeprowadzić kontrole w celu zbadania jednego lub większej liczby kryteriów ustanowionych w art. 39 kodeksu.

2. Konsultacje, o których mowa w ust. 1, są obowiązkowe w przypadku, gdy:

a) wniosek o nadanie statusu AEO został przedłożony zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 organowi celnemu właściwemu dla miejsca, w którym jest prowadzona lub dostępna główna księgowość wnioskodawcy prowadzona na potrzeby celne;

b) wniosek o nadanie statusu AEO został przedłożony zgodnie z art. 27 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 organom celnym państwa członkowskiego, w którym wnioskodawca ma stałą siedzibę i w którym są przechowywane lub dostępne informacje na temat głównych działań w zakresie zarządzania logistycznego podejmowanych przez wnioskodawcę na terytorium Unii;

c) część ewidencji i dokumentów istotnych z punktu widzenia wniosku o nadanie statusu AEO jest przechowywana w państwie członkowskim innym niż państwo organu celnego właściwego do wydania decyzji;

d) wnioskodawca składający wniosek o nadanie statusu AEO prowadzi miejsce składowe lub prowadzi inną działalność podlegającą obowiązkowi celnemu w państwie członkowskim innym niż państwo organu celnego właściwego do wydania decyzji.

3. Na zasadzie odstępstwa od terminów ustanowionych art. 14 ust. 1 akapit pierwszy zdanie drugie niniejszego rozporządzenia organy celne kończą proces konsultacji w terminie 80 dni od daty przekazania przez organ celny właściwy do wydania decyzji informacji o warunkach i kryteriach, które muszą zostać zbadane przez organ celny, z którym się skonsultowano.

4. Jeżeli organ celny innego państwa członkowskiego znajduje się w posiadaniu informacji istotnych z punktu widzenia przyznania statusu AEO, przekazuje takie informacje organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji w terminie 30 dni, począwszy od dnia przekazania wniosku za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 30 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 32

Odrzucenie wniosku

(art. 22 kodeksu)

Odrzucenie wniosku o przyznanie statusu AEO nie ma wpływu na istniejące korzystne decyzje wydane w odniesieniu do wnioskodawcy zgodnie z przepisami prawa celnego, chyba że takie korzystne decyzje wydano z uwagi na spełnienie któregokolwiek z kryteriów AEO, co do których w toku badania wniosku AEO wykazano, że nie zostały spełnione.

Artykuł 33

Połączenie obu typów pozwoleń

(art. 38 ust. 3 kodeksu)

Jeżeli wnioskodawca ma prawo do uzyskania zarówno pozwolenia AEOC, jak i pozwolenia AEOS, urząd celny właściwy do wydania decyzji wydaje jedno łączne pozwolenie.

Artykuł 34

Cofnięcie pozwolenia

(art. 28 kodeksu)

1. Cofnięcie pozwolenia AEO nie wywiera wpływu na żadną korzystną decyzję wydaną względem tej samej osoby, chyba że posiadanie statusu AEO stanowiło warunek wydania takiej korzystnej decyzji lub decyzja ta została wydana w oparciu o kryterium wymienione w art. 39 kodeksu, którego dana osoba już nie spełnia.

2. Cofnięcie lub zmiana korzystnej decyzji, która została wydana w odniesieniu do posiadacza pozwolenia, nie wywiera automatycznego wpływu na pozwolenie AEO tej osoby.

3. Jeżeli ta sama osoba jest jednocześnie AEOC i AEOS i z uwagi na niespełnienie warunków przewidzianych w art. 39 lit. d) kodeksu zastosowanie ma art. 28 kodeksu lub art. 15 niniejszego rozporządzenia, pozwolenie AEOC zostaje cofnięte, a pozwolenie AEOS zachowuje ważność.

Jeżeli ta sama osoba jest jednocześnie AEOS i AEOC i z uwagi na niespełnienie warunków przewidzianych w art. 39 lit. e) kodeksu zastosowanie ma art. 28 kodeksu lub art. 15 niniejszego rozporządzenia, pozwolenie AEOS zostaje cofnięte, a pozwolenie AEOC zachowuje ważność.

Artykuł 35

Monitorowanie

(art. 23 ust. 5 kodeksu)

1. Organy celne państw członkowskich niezwłocznie przekazują właściwemu organowi celnemu informacje o wszelkich okolicznościach zaistniałych po przyznaniu statusu AEO, które mogą wywierać wpływ na zachowanie tego statusu lub na treść pozwolenia.

2. Właściwy organ celny udostępnia wszelkie istotne informacje znajdujące się w jego posiadaniu organom celnym innych państw członkowskich, w których AEO prowadzi działalność podlegającą obowiązkowi celnemu.

3. Jeżeli organ celny cofnie korzystną decyzję, którą wydano z uwagi na fakt, że dana osoba posiadała status AEO, powiadamia o tym fakcie organ celny, który nadał jej taki status.

4. Jeżeli AEOS jest zarejestrowanym agentem lub znanym nadawcą zgodnie z definicją przedstawioną w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 300/2008 i spełnia wymagania ustanowione w rozporządzeniu (UE) nr 185/2010, właściwy organ celny niezwłocznie udostępnia właściwemu organowi krajowemu odpowiedzialnemu za bezpieczeństwo lotnictwa cywilnego następujące podstawowe informacje na temat statusu AEO, którymi dysponuje:

a) informacje na temat pozwolenia AEOS, włączając imię i nazwisko lub nazwę posiadacza pozwolenia oraz, w stosownych przypadkach, informacje na temat zmiany, cofnięcia lub zawieszenia statusu upoważnionego przedsiębiorcy wraz ze stosownym uzasadnieniem;

b) informacje na temat tego, czy organy celne wizytowały dane miejsce, datę ostatniej wizyty oraz informacje wskazujące, czy wizyta odbyła się w ramach procesu wydawania pozwolenia, ponownej oceny czy monitorowania;

c) informacje na temat wszelkich ponownych ocen pozwolenia AEOS i ich wyników.

Krajowe organy celne, działając w porozumieniu z odpowiednim krajowym organem odpowiedzialnym za bezpieczeństwo lotnictwa cywilnego, określają szczegółowe warunki wymiany wszelkich informacji nieobjętych systemem teleinformatycznym, o którym mowa w art. 30 niniejszego rozporządzenia.

Krajowe organy odpowiedzialne za ochronę lotnictwa cywilnego przetwarzające te informacje wykorzystują je wyłącznie do celów związanych z odpowiednimi programami dotyczącymi zarejestrowanego agenta lub znanego nadawcy i podejmują stosowne środki techniczne i organizacyjne w celu zapewnienia bezpieczeństwa informacji.

Sekcja 4

Kontrola towarów

Podsekcja 1

Kontrole celne i zarządzanie ryzykiem

Artykuł 36

System teleinformatyczny na potrzeby zarządzania ryzykiem i kontroli celnych

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

1. Na potrzeby wymiany i przechowywania informacji w ramach przekazywania między organami celnymi państw członkowskich i Komisją wszelkich informacji związanych z ryzykiem, zostanie wykorzystany system teleinformatyczny stanowiony dla tych celów zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu celnego („celny system zarządzania ryzykiem”).

2. System opisany w ust. 1 wykorzystuje się również do komunikacji między organami celnymi oraz między organami celnymi a Komisją w ramach wdrażania wspólnych kryteriów ryzyka i norm, wspólnych obszarów kontroli priorytetowej, zarządzania kryzysowego w sprawach celnych, wymiany informacji o ryzyku i wyników analizy ryzyka, o których mowa w art. 46 ust. 5 kodeksu, jak również wyników kontroli celnej.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu system, o którym mowa w art. 182 ust. 1, wykorzystuje się również do wymiany, przetwarzania i przechowywania specyficznych informacji dotyczących ryzyka związanych z przywozowymi deklaracjami skróconymi.

Podsekcja 2

Bagaż podręczny i rejestrowany przewożony drogą powietrzną

Artykuł 37

Loty tranzytowe

(art. 49 kodeksu)

1. Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu podręcznego i bagażu rejestrowanego osób odbywających lot z pozaunijnego portu lotniczego statkiem powietrznym, który po międzylądowaniu w unijnym porcie lotniczym kontynuuje lot do innego unijnego portu lotniczego, przeprowadzane są w ostatnim międzynarodowym unijnym porcie lotniczym.

W takim przypadku bagaż podręczny i rejestrowany podlega zasadom mającym zastosowanie w odniesieniu do bagażu osób przybywających z państw trzecich, chyba że osoba przewożąca bagaż może udowodnić unijny status zawartych w bagażu towarów.

2. Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu podręcznego i bagażu rejestrowanego osób odbywających lot z unijnego portu lotniczego statkiem powietrznym, który po międzylądowaniu w innym unijnym porcie lotniczym kontynuuje lot do pozaunijnego portu lotniczego, dokonywane są w pierwszym międzynarodowym unijnym porcie lotniczym.

Bagaż podręczny może podlegać kontroli w ostatnim międzynarodowym unijnym porcie lotniczym, w którym statek powietrzny dokonuje międzylądowania, w celu ustalenia unijnego statusu celnego towarów.

Artykuł 38

Loty tranzytowe turystycznymi lub służbowymi statkami powietrznymi

(art. 49 kodeksu)

Kontrolę celną i formalności mające zastosowanie do bagażu osób podróżujących na pokładzie turystycznych lub służbowych statków powietrznych przeprowadza się w następujących portach lotniczych:

a) w przypadku lotów z pozaunijnego portu lotniczego, jeżeli statek powietrzny po międzylądowaniu w unijnym porcie lotniczym kontynuuje lot do innego unijnego portu lotniczego, w pierwszym międzynarodowym unijnym porcie lotniczym;

b) w przypadku lotów z unijnego portu lotniczego, jeżeli statek powietrzny po międzylądowaniu w unijnym porcie lotniczym kontynuuje lot do pozaunijnego portu lotniczego, w ostatnim międzynarodowym unijnym porcie lotniczym;

Artykuł 39

Loty transferowe do portu przylotowego

(art. 49 kodeksu)

1. W przypadku, gdy bagaż przylatujący do unijnego portu lotniczego na pokładzie statku powietrznego, który przybywa z pozaunijnego portu lotniczego, jest przeładowywany w tym unijnym porcie lotniczym na inny statek powietrzny odbywający lot wewnątrzunijny, zastosowanie mają ust. 2 i 3.

2. Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu rejestrowanego przeprowadzane są w ostatnim międzynarodowym unijnym porcie lotniczym przylotu lotu wewnątrzunijnego. Jednakże kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu rejestrowanego, który przybywa z pozaunijnego portu lotniczego i jest przeładowywany w międzynarodowym unijnym porcie lotniczym na statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest inny międzynarodowy unijny port lotniczy na terytorium tego samego państwa członkowskiego, mogą być przeprowadzane w międzynarodowym unijnym porcie lotniczym, w którym dokonuje się przeładunku bagażu rejestrowanego.

Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu rejestrowanego mogą, w wyjątkowych przypadkach oraz oprócz kontroli i formalności, o których mowa w akapicie pierwszym, zostać przeprowadzone w pierwszym międzynarodowym unijnym porcie lotniczym, jeżeli okażą się konieczne w następstwie kontroli bagażu podręcznego.

3. Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu podręcznego przeprowadzane są w pierwszym międzynarodowym unijnym porcie lotniczym.

Dodatkowe kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu podręcznego mogą być przeprowadzane w porcie przylotu lotu wewnątrzunijnego jedynie w wyjątkowych przypadkach, jeżeli okażą się konieczne w następstwie kontroli bagażu rejestrowanego.

Artykuł 40

Loty transferowe z portu wylotowego

(art. 49 kodeksu)

1. W przypadku, gdy bagaż jest załadowany w unijnym porcie lotniczym na pokład statku powietrznego odbywającego lot wewnątrzunijny, a następnie przeładowany w innym unijnym porcie lotniczym na statek powietrzny, którego docelowym portem lotniczym jest pozaunijny port lotniczy, zastosowanie mają ust. 2 i 3.

2. Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu rejestrowanego przeprowadzane są w pierwszym międzynarodowym unijnym porcie lotniczym wylotu. Jednakże kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu rejestrowanego, który został załadowany na statek powietrzny w międzynarodowym unijnym porcie lotniczym, a następnie przeładowywany w innym międzynarodowym unijnym porcie lotniczym w tym samym państwie członkowskim na statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest pozaunijny port lotniczy, mogą być przeprowadzane w międzynarodowym unijnym porcie lotniczym, w którym dokonuje się przeładunku bagażu rejestrowanego.

Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu rejestrowanego mogą, w wyjątkowych przypadkach oraz oprócz kontroli i formalności, o których mowa w akapicie pierwszym, zostać przeprowadzone w ostatnim międzynarodowym unijnym porcie lotniczym, jeżeli okażą się konieczne w następstwie kontroli bagażu podręcznego.

3. Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu podręcznego przeprowadzane są w ostatnim międzynarodowym unijnym porcie lotniczym.

Dodatkowe kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu podręcznego mogą być przeprowadzane w porcie wylotu lotu wewnątrzunijnego jedynie w wyjątkowych przypadkach, jeżeli okażą się konieczne w następstwie kontroli bagażu rejestrowanego.

Artykuł 41

Przeładunek na turystyczny lub służbowy statek powietrzny

(art. 49 kodeksu)

1. Kontrole i formalności mające zastosowanie do bagażu przybywającego do unijnego portu lotniczego na pokładzie liniowego lub czarterowego statku powietrznego, przybywającego z pozaunijnego portu lotniczego i przeładowywanego w tym unijnym porcie lotniczym na turystyczny lub służbowy statek powietrzny odbywający lot wewnątrzunijny, są przeprowadzane w porcie przybycia tego liniowego lub czarterowego statku powietrznego.

2. Kontrole i formalności mające zastosowanie do bagażu załadowanego w unijnym porcie lotniczym na pokład turystycznego lub służbowego statku powietrznego odbywającego lot wewnątrzunijny, a następnie przeładowanego na liniowy lub czarterowy statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest pozaunijny port lotniczy, są przeprowadzane w porcie lotniczym wyjścia tego liniowego lub czarterowego statku powietrznego.

Artykuł 42

Przeładunek pomiędzy portami lotniczymi na terytorium tego samego państwa członkowskiego

(art. 49 kodeksu)

Organy celne mogą przeprowadzać w międzynarodowym unijnym porcie lotniczym, w którym dokonuje się przeładunku bagażu rejestrowanego, kontrole bagaży:

a) przybywających z pozaunijnego portu lotniczego i przeładowywanych w międzynarodowym unijnym porcie lotniczym na statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest międzynarodowy unijny port lotniczy znajdujący się na terytorium tego samego państwa;

b) załadowanych na statek powietrzny w międzynarodowym unijnym porcie lotniczym w celu przeładowania ich w innym międzynarodowym unijnym porcie lotniczym znajdującym się na terytorium tego samego państwa na statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest pozaunijny port lotniczy.

Artykuł 43

Środki zapobiegające nielegalnemu przeładunkowi

(art. 49 kodeksu)

Państwa członkowskie zapewniają, że:

a) w chwili przybycia do międzynarodowego unijnego portu lotniczego, w którym mają zostać przeprowadzone kontrole celne, wszelkie przemieszczanie towarów umieszczonych w bagażu podręcznym jest monitorowane do czasu przeprowadzenia tych kontroli;

b) w chwili wylotu z międzynarodowego unijnego portu lotniczego, w którym mają zostać przeprowadzone kontrole celne, wszelkie przemieszczanie towarów umieszczonych w bagażu podręcznym jest monitorowane po przeprowadzeniu tych kontroli;

c) w chwili przybycia do międzynarodowego unijnego portu lotniczego, w którym mają zostać przeprowadzone kontrole celne, dokonano właściwych uzgodnień w celu niedopuszczenia do jakiegokolwiek przemieszczania towarów umieszczonych w bagażu rejestrowanym do czasu przeprowadzenia tych kontroli;

d) w chwili wylotu z międzynarodowego unijnego portu lotniczego, w którym mają zostać przeprowadzone kontrole celne, dokonano właściwych uzgodnień w celu niedopuszczenia do jakiegokolwiek przemieszczania towarów umieszczonych w bagażu rejestrowanym po przeprowadzeniu tych kontroli.

Artykuł 44

Przywieszka bagażowa

(art. 49 kodeksu)

Bagaż rejestrowany nadawany w unijnym porcie lotniczym jest identyfikowany poprzez umieszczoną na nim przywieszkę. Wzór takiej przywieszki, jak również jej parametry techniczne, określono w załączniku 12-03.

Artykuł 45

Wykaz międzynarodowych unijnych portów lotniczych

(art. 49 kodeksu)

Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wykaz swoich międzynarodowych unijnych portów lotniczych oraz powiadamia Komisję o wszelkich zmianach w tym wykazie.

Podsekcja 3

Bagaż przewożony drogą morską

Artykuł 46

Rekreacyjne jednostki pływające

(art. 49 kodeksu)

Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu osób podróżujących na rekreacyjnych jednostkach pływających przeprowadza się w każdym porcie zawinięcia w Unii, niezależnie od miejsca pochodzenia lub przeznaczenia tych jednostek. „Rekreacyjna jednostka pływająca” oznacza rekreacyjną jednostkę pływającą w rozumieniu dyrektywy 94/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹¹).

Artykuł 47

Rejsy transferowe

(art. 49 kodeksu)

Kontrole celne i formalności mające zastosowanie do bagażu osób korzystających z usług morskich, realizowanych przez ten sam statek i obejmujących kolejne etapy obejmujące wyjście z portu pozaunijnego, zawijanie do portu pozaunijnego lub zakończenie rejsu w porcie pozaunijnym przeprowadzane są w porcie, w którym bagaże zostały załadowane lub wyładowane.

ROZDZIAŁ 3

Przeliczanie waluty

Artykuł 48

Przepisy dotyczące kursu wymiany

(art. 53 kodeksu)

1. W przypadkach gdy jest to wymagane zgodnie z art. 53 ust. 1 lit. b) kodeksu, wartość euro w walutach krajowych, ustala się raz w miesiącu.

Kurs wymiany, który należy zastosować, to ostatni kurs wymiany ustalony przez Europejski Bank Centralny przed przedostatnim dniem miesiąca; kurs ten stosuje się przez cały następny miesiąc.

Jednakże gdy kurs mający zastosowanie na początku miesiąca różni się o ponad 5 % od kursu ustalonego przed 15 dniem tego samego miesiąca, ten ostatni kurs stosuje się począwszy od dnia 15 i do końca tego miesiąca.

2. Jeżeli przeliczenie waluty jest konieczne z któregokolwiek z powodów określonych w art. 53 ust. 2 kodeksu, mająca zastosowanie wartość euro w walutach krajowych to kurs ustalony przez Europejski Bank Centralny pierwszego roboczego dnia października; kurs ten stosuje się od dnia 1 stycznia następnego roku.

3. Państwa członkowskie mogą pozostawić niezmienioną równowartość w walucie krajowej kwoty ustalonej w euro, jeżeli w chwili dostosowania rocznego przeliczenie tej kwoty prowadzi do zmiany równowartości wyrażonej w walucie krajowej o mniej niż 5 %.

Państwa członkowskie mogą zaokrąglić w górę lub w dół do jednego miejsca po przecinku kwotę otrzymaną po przeliczeniu.

TYTUŁ II

ELEMENTY, NA PODSTAWIE KTÓRYCH STOSOWANE SĄ NALEŻNOŚCI CELNE PRZYWOZOWE I WYWOZOWE ORAZ INNE ŚRODKI DOTYCZĄCE WYMIANY TOWAROWEJ

ROZDZIAŁ 1

Wspólna Taryfa Celna i klasyfikacja taryfowa towarów

Sekcja 1

Zarządzanie kontyngentami taryfowymi

Artykuł 49

Ogólne zasady jednolitego zarządzania kontyngentami taryfowymi

(art. 56 ust. 4 kodeksu)

1. Kontyngentami taryfowymi otwartymi zgodnie z prawodawstwem unijnym, odnoszącymi się do metod administrowania w ramach niniejszego artykułu oraz w ramach art. 50 - 54 niniejszego rozporządzenia, zarządza się zgodnie z chronologicznym porządkiem przyjmowania według dat przyjęcia zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu.

2. Każdy kontyngent taryfowy jest identyfikowany w prawodawstwie unijnym przy pomocy numeru porządkowego, co ułatwia zarządzanie kontyngentami.

3. Do celów niniejszej sekcji, zgłoszenia do dopuszczenia do obrotu przyjęte przez organy celne w dniu 1, 2 lub 3 stycznia uważa się za przyjęte w dniu 3 stycznia tego samego roku. Jednakże jeżeli jeden z tych dni przypada na sobotę lub niedzielę, uznaje się, że przyjęcie zgłoszenia miało miejsce w dniu 4 stycznia tego roku.

4. Do celów niniejszej sekcji za „dni robocze” uznaje się dni, które nie są dniami wolnymi od pracy w instytucjach unijnych w Brukseli.

Artykuł 50

Obowiązki organów celnych państw członkowskich w zakresie jednolitego zarządzania kontyngentami taryfowymi

(art. 56 ust. 4 kodeksu)

1. Organy celne sprawdzają, czy wniosek o skorzystanie z kontyngentu taryfowego, przedstawiony przez zgłaszającego w zgłoszeniu celnym do dopuszczenia do obrotu jest ważny zgodnie z przepisami prawa unijnego otwierającymi dany kontyngent taryfowy.

2. Jeżeli zgłoszenie celne do dopuszczenia do obrotu, zawierające ważny wniosek zgłaszającego o skorzystanie z kontyngentu taryfowego, zostanie przyjęte, a wszystkie dokumenty wymagane do przyznania kontyngentu taryfowego zostały przedłożone organom celnym, organy te przekazują bezzwłocznie wymieniony wniosek do Komisji, podając datę przyjęcia zgłoszenia celnego oraz dokładną wnioskowaną ilość.

Artykuł 51

Przyznanie wnioskowanych ilości w ramach kontyngentów taryfowych

(art. 56 ust. 4 kodeksu)

1. Komisja dokonuje przyznania w dni robocze. Komisja może jednak podjąć decyzję o niedokonaniu przyznania w dany dzień roboczy pod warunkiem że właściwe organy państw członkowskich zostały o tym uprzednio powiadomione.

2. Ilości objęte kontyngentami taryfowymi mogą być przyznawane nie wcześniej niż w drugim dniu roboczym po dacie przyjęcia zgłoszenia celnego, w którym zgłaszający złożył wniosek o skorzystanie z kontyngentu taryfowego.

Przy każdym dokonywanym przyznaniu Komisja uwzględnia wszystkie nierozpatrzone wnioski dotyczące skorzystania z kontyngentów taryfowych na podstawie zgłoszeń celnych przyjętych do drugiego dnia roboczego poprzedzającego dzień przyznania, oraz które zostały wprowadzone do systemu określonego w art. 54 niniejszego rozporządzenia.

3. Dla każdego kontyngentu Komisja dokonuje przyznania wnioskowanej ilości na podstawie otrzymanych wniosków o skorzystanie z kontyngentu taryfowego zgodnie z chronologicznym porządkiem przyjmowania według dat przyjęcia zgłoszeń celnych oraz w zakresie, na jaki pozwala dostępne saldo danego kontyngentu.

4. Jeżeli w dniu przyznania suma wnioskowanych ilości ze wszystkich wniosków o skorzystanie z kontyngentu taryfowego w ramach zgłoszeń przyjętych w tym samym dniu przekracza dostępne saldo kontyngentu taryfowego, Komisja przyznaje ilości w odniesieniu do tych wniosków proporcjonalnie do wnioskowanych ilości.

5. Jeżeli został otwarty nowy kontyngent taryfowy, Komisja nie przyznaje wnioskowanych ilości w ramach tego kontyngentu przed jedenastym dniem roboczym następującym po dniu opublikowania unijnego aktu prawnego, na podstawie którego kontyngent ten został otwarty.

Artykuł 52

Anulowanie wniosków i zwrot niewykorzystanych ilości przyznanych w ramach kontyngentów taryfowych

(art. 56 ust. 4 kodeksu)

1. Organy celne dokonują bezzwłocznie zwrotu do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 54 niniejszego rozporządzenia, każdej ilości, która została błędnie przyznana. Obowiązek ten nie ma jednak zastosowania, jeżeli nieprawidłowo przyznana ilość, odpowiadająca długowi celnemu w wysokości równej lub niższej od 10 euro, została ujawniona po upływie pierwszego miesiąca następującego po upływie okresu ważności danego kontyngentu taryfowego.

2. Jeżeli organy celne unieważnią zgłoszenie celne w odniesieniu do towarów, które są przedmiotem wniosku o skorzystanie z kontyngentu taryfowego, zanim Komisja przyznała wnioskowaną ilość, organy celne unieważniają cały wniosek o skorzystanie z kontyngentu taryfowego.

Jeżeli Komisja przyznała już wnioskowaną ilość na podstawie unieważnionego zgłoszenia celnego, organ celny dokonuje bezzwłocznie zwrotu przyznanej ilości do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 54 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 53

Status krytyczny kontyngentów taryfowych

(art. 56 ust. 4 kodeksu)

1. Do celów art. 153 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 status kontyngentu uważa się za krytyczny, jeżeli przekroczył on 90 % całkowitej wielkości kontyngentu taryfowego.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, status kontyngentu taryfowego uważa się za krytyczny od dnia jego otwarcia w każdym z następujących przypadków:

a) jeżeli kontyngent taryfowy jest otwarty na krócej niż trzy miesiące;

b) jeżeli kontyngenty taryfowe obejmujące te same produkty i tego samego pochodzenia oraz mające równoważny okres obowiązywania, co dany kontyngent taryfowy (ekwiwalentne kontyngenty taryfowe) nie zostały otwarte w ciągu ostatnich dwóch lat;

c) ekwiwalentny kontyngent taryfowy otwarty w ostatnich dwóch latach został wyczerpany w dniu lub przed ostatnim dniem trzeciego miesiąca swojego okresu obowiązywania, lub obejmował wyższą początkową ilość niż kontyngent taryfowy, o którym mowa.

3. Kontyngent taryfowy, którego jedynym celem jest zastosowanie środka ochronnego lub środka wynikającego z zawieszenia koncesji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 654/2014 (¹²), uznawany jest za krytyczny w chwili, gdy 90 % całkowitej ilości zostało wyczerpane, niezależnie od tego, czy ekwiwalentne kontyngenty taryfowe zostały otwarte w ciągu ostatnich dwóch lat, czy też nie.

Artykuł 54

System teleinformatyczny na potrzeby zarządzania kontyngentami taryfowymi

(art. 16 ust. 1 i art. 56 ust. 4 kodeksu)

1. Do zarządzania kontyngentami taryfowymi wykorzystuje się system teleinformatyczny utworzony w tym celu zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu, który jest używany do:

a) wymiany informacji między organami celnymi i Komisją dotyczących wniosków o skorzystanie z kontyngentów taryfowych, zwrotów niewykorzystanych ilości przyznanych w ramach kontyngentów, ich statusu, a także przechowywania tych informacji;

b) zarządzania przez Komisję wnioskami o skorzystanie z kontyngentów taryfowych oraz zwrotami niewykorzystanych ilości przyznanych w ramach kontyngentów;

c) wymiany informacji między organami celnymi i Komisją o przyznaniu wnioskowanej ilości w ramach kontyngentów taryfowych oraz przechowywanie tych informacji;

d) rejestrowania wszelkich dalszych zdarzeń lub czynności, które mogą mieć wpływ na pierwotne wnioski o skorzystanie z kontyngentów taryfowych lub na zwroty niewykorzystanych ilości przyznanych w ramach kontyngentów lub na ich przyznanie.

2. Komisja udostępnia w ramach tego systemu informacje dotyczące wyników przyznania.

Sekcja 2

Sprawowanie nadzoru nad dopuszczaniem do obrotu lub wywozem towarów

Artykuł 55

Ogólne zasady sprawowania nadzoru nad dopuszczaniem do obrotu lub wywozem towarów

(art. 56 ust. 5 kodeksu)

1. Jeżeli Komisja ustanawia wymóg, by niektóre towary podlegały nadzorowi przy dopuszczeniu do obrotu lub wywozie, informuje organy celne o kodach CN tych towarów oraz o danych niezbędnych do celów nadzoru, w stosownym czasie, zanim zacznie obwiązywać wymóg nadzoru.

Od daty określonej w art. 4 ust. 1 akapit czwarty dyrektywy (UE) 2017/2455 wykaz danych, które mogą być wymagane przez Komisję, jest określony w załączniku 21-03 do niniejszego rozporządzenia.

2. W przypadku gdy towary podlegają nadzorowi przy dopuszczaniu do obrotu lub wywozie, organy celne przekazują Komisji przynajmniej raz na tydzień dane ze zgłoszeń celnych dla odpowiedniej procedury.

Organy celne przekazują te dane Komisji niezwłocznie w przypadkach, gdy towary zostają zwolnione na mocy art. 194 ust. 1 kodeksu.

3. Komisja ujawnia wyłącznie dane, o których mowa w ust. 1, przekazane przez organy celne w formie zagregowanej.

3a. Komisja przyznaje użytkownikom, którym udzielono zezwolenia zgodnie z art. 56 ust. 2, dostęp do niezagregowanych danych przekazanych przez organy celne państwa członkowskiego, które wystąpiło o dostęp do nich, oraz do danych zagregowanych na poziomie Unii.

3b. W drodze odstępstwa od ust. 3a Komisja przyznaje właściwym organom państw członkowskich dostęp do danych niezagregowanych, jeżeli akt Unii przewiduje taki dostęp.

4. Jeżeli towary zostały objęte procedurą celną na podstawie zgłoszenia uproszczonego, o którym mowa w art. 166 kodeksu, lub wpisu do rejestru zgłaszającego, o którym mowa w art. 182 kodeksu, a dane wymagane przez Komisję nie były dostępne w czasie, gdy towary zostały dopuszczone do obrotu zgodnie z art. 194 ust. 1 kodeksu, organy celne przekazują Komisji te informacje niezwłocznie po otrzymaniu zgłoszenia uzupełniającego, złożonego zgodnie z art. 167 kodeksu.

5. Jeżeli obowiązek złożenia zgłoszenia uzupełniającego został uchylony zgodnie z art. 167 ust. 3 kodeksu albo jeżeli zgłoszenie uzupełniające zostało złożone lub udostępnione zgodnie z art. 225 niniejszego rozporządzenia, posiadacz pozwolenia przesyła organom celnym przynajmniej raz w miesiącu dane wymagane przez Komisję lub organy celne pobierają takie informacje z systemu zgłaszającego.

Organy celne wprowadzają te dane niezwłocznie do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 56 niniejszego rozporządzenia.

6. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 Komisja może wymagać następujących wykazów danych do celów nadzoru przy dopuszczeniu do obrotu:

a) wykaz danych określony w załączniku 21-02 do niniejszego rozporządzenia do daty wdrożenia modernizacji krajowych systemów importu, o której mowa w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/2151 (¹³);

b) wykaz danych określony w załączniku 21-01 do niniejszego rozporządzenia do ostatniej daty okresu wdrażania pierwszego etapu scentralizowanej odprawy dla importu w ramach UKC, o której mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151.

Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 Komisja może wymagać wykazu danych określonego w załączniku 21-01 lub załączniku 21-02 do niniejszego rozporządzenia do celów nadzoru przy wywozie do ostatniej daty okresu wdrażania automatycznego systemu eksportu, o której mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151.

Artykuł 56

System teleinformatyczny na potrzeby sprawowania nadzoru nad dopuszczaniem do obrotu lub wywozem towarów

(art. 16 ust. 1 i art. 56 ust. 5 kodeksu)

1. Na potrzeby sprawowania nadzoru nad dopuszczaniem do obrotu lub wywozem towarów stosuje się system teleinformatyczny ustanowiony zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu w celu przesyłania i przechowywania następujących informacji:

a) dane do celów nadzoru dotyczące dopuszczania do obrotu lub wywozu towarów;

b) informacje, które mogą mieć wpływ na dane do celów nadzoru wprowadzone i przechowywane w systemie teleinformatycznym, przy dopuszczaniu do obrotu lub wywozie towarów.

2. Komisja może zapewnić użytkownikom dostęp do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w ust. 1, na podstawie wniosków państw członkowskich.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, do czasu wdrożenia pierwszej fazy aktualizacji systemu, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, stosuje się system Komisji Surveillance 2 do celów przekazywania i przechowywania danych, o których mowa w lit. a) i b) tego ustępu.

ROZDZIAŁ 2

Pochodzenie towarów

Sekcja 1

Dowód niepreferencyjnego pochodzenia towarów

Artykuł 57

Świadectwa pochodzenia dla produktów objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu

(art. 61 ust. 1 i 2 kodeksu)

1. Świadectwo pochodzenia odnoszące się do produktów pochodzących z krajów trzecich, objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu, sporządza się, jeżeli ustalenia te odnoszą się do niniejszego artykułu, na formularzu określonym w załączniku 22-14 zgodnym ze specyfikacjami technicznymi tam ustanowionymi.

Odniesienia w specjalnych niepreferencyjnych ustaleniach dotyczących przywozu do świadectw pochodzenia wydanych zgodnie z art. 55–65 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 uważa się za odniesienia do świadectw pochodzenia, o których mowa w niniejszym artykule.

2. W przypadku produktów objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu świadectwo pochodzenia jest wystawiane przez właściwe organy kraju trzeciego, z którego pochodzą te produkty lub przez wiarygodną agencję, odpowiednio upoważnioną w tym celu przez te organy (organy wydające), pod warunkiem że pochodzenie produktów zostało ustalone zgodnie z art. 60 kodeksu.

Organ wydający zachowuje kopię każdego wystawionego świadectwa.

3. Świadectwa pochodzenia wystawia się, zanim produkty, których one dotyczą, zostaną zgłoszone do wywozu w kraju trzecim pochodzenia.

4. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 3, świadectwa pochodzenia mogą wyjątkowo zostać wystawione po wywozie produktów, do których się odnoszą, jeżeli nie zostały one wystawione przy wywozie z powodu pomyłki, nieumyślnego przeoczenia lub szczególnych okoliczności.

Organy wydające nie mogą wystawić retrospektywnie świadectwa pochodzenia, o którym mowa w ust. 1 do czasu sprawdzenia, że dane zawarte we wniosku eksportera odpowiadają danym występującym w dokumentach wywozowych.

Artykuł 58

Dostarczanie informacji dotyczących współpracy administracyjnej w zakresie specjalnych niepreferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu

(art. 61 kodeksu)

1. Jeżeli specjalne niepreferencyjne ustalenia dotyczące przywozu niektórych produktów przewidują wykorzystanie świadectwa pochodzenia, o którym mowa w art. 57 niniejszego rozporządzenia, zastosowanie tych ustaleń uzależnione jest od ustanowienia procedury współpracy administracyjnej, o ile dane ustalenia nie przewidują inaczej.

W celu ustanowienia takiej procedury współpracy administracyjnej, zainteresowane kraje trzecie przysyłają Komisji następujące informacje:

a) nazwy i adresy organów wydających oraz wzory odcisków stosowanych przez nie pieczęci,

b) nazwy i adresy organów rządowych, do których należy kierować wnioski o weryfikację świadectw pochodzenia przewidzianą w art. 59 niniejszego rozporządzenia.

Komisja przekazuje powyższe informacje właściwym organom państw członkowskich.

2. Jeżeli kraj trzeci nie przesłał Komisji informacji wymienionych w ust. 1, właściwe organy Unii odmawiają korzystania ze specjalnych niepreferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu.

Artykuł 59

Późniejsza weryfikacja świadectw pochodzenia dla produktów objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu

(art. 61 kodeksu)

1. Weryfikację świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 57 niniejszego rozporządzenia, przeprowadza się zgodnie z niniejszym artykułem po przyjęciu zgłoszenia celnego (późniejsza weryfikacja).

2. W przypadku gdy organy celne mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności świadectwa pochodzenia lub prawdziwości zawartych w nim informacji oraz gdy dokonują wyrywkowej późniejszej weryfikacji, żądają od organu, o którym mowa w art. 58 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia, żeby sprawdził, czy dane świadectwo pochodzenia jest autentyczne lub czy zadeklarowane pochodzenie zostało ustalone prawidłowo i zgodnie z art. 60 kodeksu, lub obydwa te elementy.

W tym celu organy celne zwracają świadectwo pochodzenia lub jego kopię organowi, o którym mowa w art. 58 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia. Jeżeli zgłoszeniu towarzyszyła faktura, jej oryginał lub kopię załącza się do zwracanego świadectwa pochodzenia.

W stosownych przypadkach organy celne uzasadniają powody późniejszej weryfikacji i podają wszelkie posiadane informacje wskazujące na to, że dane zawarte w świadectwie pochodzenia są nieprawidłowe lub że świadectwo pochodzenia jest nieautentyczne.

3. Organ, o którym mowa w art. 58 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia informuje tak szybko, jak to możliwe organy celne o wynikach weryfikacji.

W przypadku braku odpowiedzi w ciągu sześciu miesięcy od przesłania wniosku zgodnie z ust. 2, organy celne odmawiają korzystania ze specjalnych niepreferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu dla przedmiotowych produktów.

Sekcja 2

Preferencyjne pochodzenie towarów

Artykuł 60

Do celów niniejszej sekcji zastosowanie mają definicje zawarte w art. 37 [rozporządzenia delegowanego (UE) nr 2015/2446.

Podsekcja 1

Procedury ułatwiające wystawianie lub sporządzanie dowodów pochodzenia

Artykuł 61

Deklaracje dostawcy i ich stosowanie

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Jeżeli dostawca udziela eksporterowi lub przedsiębiorcy informacji niezbędnych do określenia statusu pochodzenia towarów dla celów stosowania przepisów regulujących handel na warunkach preferencyjnych między Unią a niektórymi państwami lub terytoriami (status preferencyjnego pochodzenia), dostawca musi uczynić to w formie deklaracji dostawcy.

Należy sporządzić odrębną deklarację dla każdej przesyłki towarów, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 62 niniejszego rozporządzenia.

1a. W handlu między umawiającymi się stronami Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (¹⁴) („konwencja PEM”), w przypadku gdy zastosowanie mają dwa zbiory lub więcej zbiorów reguł pochodzenia, preferencyjne pochodzenie towarów może zostać określone zgodnie z jednym zbiorem lub większą liczbą zbiorów reguł pochodzenia.

Dostawcy określają ramy prawne stosowane do ustalenia pochodzenia towarów. Jeżeli takie ramy prawne nie są określone, domyślnie uznaje się, że deklaracja dostawcy stwierdza, że do ustalenia pochodzenia towarów została wykorzystana konwencja PEM.

1b. Do celów handlu między umawiającymi się stronami Konwencji PEM eksporter może wykorzystywać deklaracje dostawcy jako dokumenty uzupełniające w celu wnioskowania o wystawienie świadectwa przewozowego lub sporządzenia deklaracji pochodzenia zgodnie z przejściowymi regułami pochodzenia (¹⁵) mającymi zastosowanie równolegle z regułami pochodzenia określonymi w Konwencji PEM, gdy:

a) deklaracje dostawcy określają status pochodzenia zgodnie z regułami pochodzenia określonymi w konwencji PEM w odniesieniu do produktów klasyfikowanych w działach 1, 3 i 16 (w przypadku przetworzonych produktów rybołówstwa) oraz 25–97 systemu zharmonizowanego; oraz

b) nie stosuje się kumulacji z umawiającymi się stronami konwencji PEM, które stosują wyłącznie konwencję PEM.

Eksporter podejmuje wszelkie niezbędne kroki w celu zapewnienia, aby spełnione były warunki wystawiania lub sporządzania dowodu pochodzenia zgodnie z określonym zbiorem reguł pochodzenia.

2. Dostawca dołącza deklarację do faktury handlowej dotyczącej danej przesyłki, do dowodu dostawy lub do jakiegokolwiek innego dokumentu handlowego opisującego towary w sposób wystarczająco dokładny, aby umożliwić ich identyfikację.

3. Dostawca może dostarczyć deklarację w każdej chwili, nawet po dostarczeniu towarów.

Artykuł 62

Długoterminowa deklaracja dostawcy

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku gdy dostawca regularnie dostarcza danemu eksporterowi lub przedsiębiorcy przesyłki towarów oraz gdy oczekuje się, że wszystkie te towary mają ten sam status pochodzenia, dostawca może sporządzić jedną deklarację obejmującą większą liczbę przesyłek takich towarów (długoterminowa deklaracja dostawcy).

1a. W handlu między umawiającymi się stronami konwencji PEM, w przypadku gdy zastosowanie mają dwa zbiory lub więcej zbiorów reguł pochodzenia, preferencyjne pochodzenie towarów może zostać określone zgodnie z jednym zbiorem lub większą liczbą zbiorów reguł pochodzenia.

Dostawcy określają ramy prawne stosowane do ustalenia pochodzenia towarów. Jeżeli takie ramy prawne nie są określone, domyślnie uznaje się, że deklaracja dostawcy stwierdza, że do ustalenia pochodzenia towarów została wykorzystana konwencja PEM.

1b. Do celów handlu między umawiającymi się stronami Konwencji PEM eksporter może wykorzystywać deklaracje dostawcy jako dokumenty uzupełniające w celu wnioskowania o wystawienie świadectwa przewozowego lub sporządzenia deklaracji pochodzenia zgodnie z przejściowymi regułami pochodzenia mającymi zastosowanie równolegle z konwencją PEM, gdy:

a) deklaracje dostawcy określają status pochodzenia zgodnie z regułami pochodzenia określonymi w konwencji PEM w odniesieniu do produktów klasyfikowanych w działach 1, 3 i 16 (w przypadku przetworzonych produktów rybołówstwa) oraz 25–97 systemu zharmonizowanego; oraz

b) nie stosuje się kumulacji z umawiającymi się stronami konwencji PEM, które stosują wyłącznie konwencję PEM.

Eksporter podejmuje wszelkie niezbędne kroki w celu dopilnowania, aby spełnione były warunki wystawiania lub sporządzania dowodu pochodzenia zgodnie z określonym zbiorem reguł pochodzenia.

2. Długoterminowa deklaracja dostawcy jest sporządzana dla przesyłek wysyłanych w pewnym okresie i zawiera trzy daty:

a) datę sporządzenia deklaracji (data wystawienia);

b) datę rozpoczęcia okresu (data rozpoczęcia), która nie może być wcześniejsza niż 12 miesięcy przed datą wystawienia lub późniejsza niż 6 miesięcy od daty wystawienia;

c) datę zakończenia okresu (data zakończenia), która nie może być późniejsza niż 24 miesiące od daty rozpoczęcia.

3. Dostawca bezzwłocznie informuje zainteresowanego eksportera lub przedsiębiorcę, gdy długoterminowa deklaracja dostawcy nie jest ważna dla niektórych lub wszystkich przesyłek, które zostały dostarczone lub mają być dostarczone.

Artykuł 63

Sporządzanie deklaracji dostawcy

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Dla produktów, które uzyskały status preferencyjnego pochodzenia, deklaracje dostawcy sporządza się w sposób opisany w załączniku 22-15. Jednakże długoterminowe deklaracje dostawców dla tych produktów sporządza się w sposób opisany w załączniku 22-16.

2. Dla produktów, które zostały poddane obróbce lub przetworzeniu w Unii, ale nie uzyskały statusu preferencyjnego pochodzenia, deklaracje dostawcy sporządza się w sposób opisany w załączniku 22-17. Jednakże długoterminowe deklaracje dostawców sporządza się w sposób opisany w załączniku 22-18.

3. Deklaracja dostawcy musi być opatrzona własnoręcznym podpisem dostawcy. Jeżeli jednak zarówno deklarację dostawcy, jak i fakturę sporządzono w formie elektronicznej, mogą one być uwierzytelnione elektronicznie; dostawca może też złożyć eksporterowi lub przedsiębiorcy pisemne zobowiązanie, w którym przyjmuje pełną odpowiedzialność za każdą deklarację dostawcy, która identyfikuje go tak, jak gdyby była podpisana przez niego własnoręcznie.

Artykuł 64

Wystawianie świadectw informacyjnych INF 4

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Organy celne mogą zażądać od eksportera lub przedsiębiorcy, aby uzyskał od dostawcy świadectwo informacyjne INF 4 potwierdzające prawidłowość i autentyczność deklaracji dostawcy.

2. Na wniosek dostawcy świadectwo informacyjne INF 4 wystawiane jest przez organy celne państwa członkowskiego, w którym deklaracja dostawcy została sporządzana na formularzu określonym w załączniku 22-02 zgodnym ze specyfikacjami technicznymi tam określonymi. Organy celne mogą zażądać wszelkich dowodów i przeprowadzać kontrole ksiąg rachunkowych dostawcy lub inne kontrole, które uznają za stosowne.

3. Organy celne wystawiają świadectwo informacyjne INF 4 dostawcy w ciągu 90 dni od wpłynięcia wniosku dostawcy, wskazując, czy deklaracja dostawcy jest prawidłowa i autentyczna.

4. Organ celny, który przyjął wniosek o wystawienie świadectwa informacyjnego INF 4, przechowuje formularz wniosku przez okres co najmniej trzech lat lub przez dłuższy okres, jeżeli jest to konieczne w celu zapewnienia przestrzegania przepisów regulujących handel na warunkach preferencyjnych między Unią a niektórymi państwami lub terytoriami.

Artykuł 65

Współpraca administracyjna między państwami członkowskimi

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

Organy celne udzielają sobie wzajemnie pomocy w zakresie sprawdzania prawidłowości informacji podanych w deklaracjach dostawców.

Artykuł 66

Sprawdzanie deklaracji dostawców

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku gdy eksporter nie może przedstawić świadectwa informacyjnego INF 4 w ciągu 120 dni od złożenia odpowiedniego żądania przez organy celne, wówczas organy celne państwa członkowskiego wywozu mogą wystąpić do organów celnych państwa członkowskiego, w którym deklaracja została sporządzona, z prośbą o potwierdzenie pochodzenia danych produktów dla celów stosowania przepisów regulujących handel na warunkach preferencyjnych między Unią a niektórymi krajami.

2. Do celów ust. 1 organy celne państwa członkowskiego wywozu przesyłają organom celnym państwa członkowskiego, w którym została sporządzona deklaracja dostawcy, wszelkie dostępne informacje i dokumenty oraz podają uzasadnienie swojej prośby.

3. Do celów ust. 1 organy celne państwa członkowskiego, w którym została sporządzona deklaracja dostawcy, mogą zażądać dowodów od dostawcy lub przeprowadzić stosowne weryfikacje tej deklaracji.

4. Organy celne żądające weryfikacji zostaną bezzwłocznie poinformowane o jej wynikach przy użyciu świadectwa informacyjnego INF 4.

5. W przypadku gdy organy celne państwa wywozu nie uzyskają odpowiedzi przed upływem 150 dni od daty złożenia prośby o weryfikację lub w przypadku gdy odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do określenia pochodzenia danych produktów, organy te uznają dowód pochodzenia wystawiony na podstawie deklaracji dostawcy za nieważny.

Artykuł 67

Upoważnienia udzielane upoważnionym eksporterom

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku, gdy Unia zawarła preferencyjne porozumienie z krajem trzecim, zgodnie z którym dowody pochodzenia powinny mieć formę deklaracji na fakturze lub deklaracji pochodzenia sporządzanych przez upoważnionego eksportera, eksporterzy i ponowni nadawcy mający siedzibę na obszarze celnym Unii mogą ubiegać się o wydanie im upoważnienia jako upoważnionym eksporterom do celów sporządzania i zastępowania tych deklaracji.

2. Artykuły 11 ust. 1 lit. d), art. 16, 17 i 18 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 dotyczące warunków przyjmowania wniosków i zawieszenia decyzji, a także art. 10 i 15 niniejszego rozporządzenia dotyczące wykorzystania elektronicznych środków wymiany i przechowywania informacji oraz wycofywania korzystnych decyzji dotyczących wniosków i decyzji nie mają zastosowania do decyzji dotyczących upoważnień wydawanych upoważnionym eksporterom.

3. Upoważnień wydawanych upoważnionym eksporterom udziela się wyłącznie osobom, które spełniają warunki określone w przepisach dotyczących pochodzenia albo w umowach zawartych przez Unię z niektórymi państwami lub terytoriami znajdującymi się poza obszarem celnym Unii, albo w środkach przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do takich krajów lub terytoriów.

4. Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi numer upoważnienia celnego, który podaje się na dowodach preferencyjnego pochodzenia. Numer upoważnienia celnego rozpoczyna się kodem państwa w formacie ISO 3166-1-alpha-2 państwa członkowskiego wydającego upoważnienie.

5. Komisja przekazuje danym państwom trzecim adresy organów celnych odpowiedzialnych za kontrolę dowodów preferencyjnego pochodzenia sporządzonych przez upoważnionych eksporterów.

6. Jeśli mające zastosowanie preferencyjne porozumienie nie określa formy, jaką powinny przyjąć deklaracje na fakturze lub deklaracje pochodzenia, deklaracje te sporządza się zgodnie z wzorem określonym w załączniku 22-13.

7. Jeśli mające zastosowanie preferencyjne porozumienie nie określa progu wartości, do którego eksporter niebędący upoważnionym eksporterem może sporządzić deklarację na fakturze lub deklarację pochodzenia, próg wartości wynosi 6 000 EUR dla każdej przesyłki.

Artykuł 68

Rejestracja eksporterów poza ramami ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) Unii

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Jeśli Unia zawarła preferencyjne porozumienie, które wymaga od eksportera sporządzenia dowodu pochodzenia zgodnie z obowiązującymi przepisami unijnymi, dokument taki może zostać sporządzony tylko przez eksportera, który jest zarejestrowany w tym celu przez organy celne państwa członkowskiego. Tożsamość takich eksporterów jest zapisana w systemie zarejestrowanych eksporterów (REX), o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578. Zastosowanie mają odpowiednio przepisy art. 80, 82, 83, 84, 86, 87, 89 i 91 niniejszego rozporządzenia.

2. Do celów niniejszego artykułu nie mają zastosowania przepisy art. 11 ust. 1 lit. d), art. 16, 17 i 18 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 dotyczące warunków przyjmowania wniosków i zawieszenia decyzji ani przepisy art. 10 ust. 1 i 15 niniejszego rozporządzenia. Wnioski i decyzje związane z tym artykułem nie podlegają wymianie ani przechowywaniu w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia.

3. (skreślony).

4. Niezależnie od przepisów ust. 1, jeśli mające zastosowanie preferencyjne porozumienie nie określa progu wartości, do którego eksporter niebędący zarejestrowanym eksporterem może sporządzić dowód pochodzenia, taki próg wartości wynosi 6 000 EUR dla każdej przesyłki.

5. (skreślony).

6. W przypadku gdy preferencyjne porozumienie umożliwia Unii zwolnienie z wymogu przedstawiania dowodu pochodzenia produktów pochodzących, zwolnienie to stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w art. 103, o ile warunki te nie są przewidziane w odnośnym porozumieniu preferencyjnym.

7. W przypadku gdy preferencyjne porozumienie umożliwia Unii zniesienie wymogu podpisania dowodu pochodzenia przez eksportera, nie wymaga się takiego podpisu.

Artykuł 69

Zastąpienie dowodów pochodzenia wystawionych lub sporządzonych poza ramami ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) Unii

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Jeśli produkty pochodzące objęte dowodem pochodzenia wystawionym lub sporządzonym uprzednio do celów preferencyjnego środka taryfowego, o którym mowa w art. 56 ust. 2 lit. d) lub e) kodeksu, innego niż system GSP Unii, nie zostały jeszcze zwolnione do obrotu i znajdują się pod kontrolą urzędu celnego w Unii, pierwotny dowód pochodzenia może zostać zastąpiony jednym lub większą liczbą zastępczych dowodów pochodzenia do celów wysłania wszystkich lub części tych produktów do innego miejsca przeznaczenia w Unii.

2. Zastępczy dowód pochodzenia, o którym mowa w ust. 1, może zostać wystawiony dla któregokolwiek z poniższych podmiotów lub sporządzony przezeń z zachowaniem tej samej formy co pierwotny dowód pochodzenia lub w formie zastępczego oświadczenia o pochodzeniu, sporządzonego, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, zgodnie z art. 101 oraz załącznikiem 22-20:

a) eksporter upoważniony lub zarejestrowany w Unii, ponownie wysyłający towary;

b) ponowny nadawca towarów w Unii, jeśli całkowita wartość produktów pochodzących w pierwotnej przesyłce, która ma zostać podzielona, nie przekracza obowiązującego progu wartości;

c) ponowny nadawca towarów w Unii, jeśli całkowita wartość produktów pochodzących w pierwotnej przesyłce, która ma zostać podzielona, przekracza obowiązujący próg wartości, a ponowny nadawca załącza do zastępczego dowodu pochodzenia kopię pierwotnego dowodu pochodzenia.

Jeśli zastąpienie pierwotnego dowodu pochodzenia nie jest możliwe zgodnie z akapitem pierwszym, zastępczy dowód pochodzenia, o którym mowa w ust. 1, może wystawić, w formie świadectwa przewozowego EUR1, urząd celny, pod którego kontrolą znajdują się towary.

3. Jeśli zastępczym dowodem pochodzenia jest świadectwo przewozowe EUR1, poświadczenie dokonane przez urząd celny wystawiający zastępcze świadectwo przewozowe EUR1 umieszcza się w polu 11 świadectwa. Dane szczegółowe w polu 4 świadectwa dotyczące kraju pochodzenia muszą być identyczne z danymi szczegółowymi znajdującymi się w pierwotnym dowodzie pochodzenia. W polu 12 ponowny nadawca składa podpis. Ponowny nadawca składający podpis w polu 12 w dobrej wierze nie jest odpowiedzialny za prawidłowość danych wprowadzonych w pierwotnym dowodzie pochodzenia.

Urząd celny, do którego wnioskuje się o wydanie zastępczego świadectwa przewozowego EUR1, odnotowuje na pierwotnym dowodzie pochodzenia lub w załączniku do niego masę, ilość, rodzaj wysyłanych produktów i ich kraj przeznaczenia oraz wpisuje numery seryjne odpowiedniego świadectwa zastępczego lub świadectw zastępczych. Urząd celny przechowuje pierwotny dowód pochodzenia przez okres co najmniej trzech lat.

Artykuł 69a

Preferencyjne pochodzenie produktów przetworzonych uzyskanych z towarów posiadających status preferencyjnego pochodzenia

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku gdy towary nieunijne posiadające status preferencyjnego pochodzenia w ramach preferencyjnego porozumienia między Unią a państwami trzecimi objęte są procedurą uszlachetniania czynnego, produkty przetworzone uzyskane z tych towarów uznaje się przy dopuszczaniu ich do obrotu za mające ten sam status preferencyjnego pochodzenia jak towary, z których zostały uzyskane.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania w następujących przypadkach:

a) przetwarzanie obejmuje również towary nieunijne, inne niż te, o których mowa w ust. 1, w tym towary posiadające status preferencyjnego pochodzenia w ramach innego preferencyjnego porozumienia;

b) przetworzone produkty zostały uzyskane z towarów ekwiwalentnych, o których mowa w art. 223 kodeksu;

c) organy celne zezwoliły na czasowy powrotny wywóz towarów w celu dalszego ich przetwarzania zgodnie z art. 258 kodeksu.

3. W przypadku zastosowania ust. 1 dowód pochodzenia wystawiony lub sporządzony dla towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego uznaje się za dowód pochodzenia wystawiony lub sporządzony dla produktów przetworzonych.

Podsekcja 2

Obowiązki krajów korzystających w ramach ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) Unii

Artykuł 70

Obowiązek zapewnienia współpracy administracyjnej w ramach systemu REX

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania systemu GSP kraje korzystające zobowiązują się do:

a) ustanowienia i utrzymania niezbędnych struktur administracyjnych oraz systemów niezbędnych do celów wdrażania w danym państwie reguł i procedur ustanowionych w niniejszej podsekcji, podsekcjach 3–9 niniejszej sekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 oraz zarządzania tymi regułami i procedurami, z uwzględnieniem, w stosownych przypadkach, uzgodnień niezbędnych do stosowania kumulacji;

b) współpracy swoich właściwych organów z Komisją oraz z organami celnymi państw członkowskich.

2. Współpraca, o której mowa w ust. 1 lit. b), obejmuje:

a) zapewnianie wszelkiego niezbędnego wsparcia w przypadku wniosku Komisji o monitorowanie przez nią prawidłowości zarządzania systemem GSP w danym państwie, z uwzględnieniem wizyt weryfikacyjnych na miejscu z udziałem służb Komisji lub organów celnych państw członkowskich;

b) nie naruszając przepisów art. 108 i 109 niniejszego rozporządzenia, weryfikowanie statusu pochodzenia produktów oraz spełnienia pozostałych warunków ustanowionych w niniejszej podsekcji, podsekcjach 3–9 niniejszej podsekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, włączając wizyty kontrolne na miejscu na żądanie Komisji lub organów celnych państw członkowskich w ramach dochodzeń w sprawie pochodzenia.

3. Aby być uprawnionym do stosowania systemu zarejestrowanych eksporterów, kraje korzystające składają Komisji zobowiązanie, o którym mowa w ust. 1, co najmniej trzy miesiące przed dniem, w którym planują one rozpocząć rejestrację eksporterów.

4. Jeśli państwo lub terytorium usunięto z załącznika II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 (¹⁶), przepisy i procedury określone w art. 55 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 oraz obowiązki określone w art. 72, 80 i 108 niniejszego rozporządzenia nadal mają zastosowanie do tego państwa lub terytorium przez okres trzech lat od dnia usunięcia go z tego załącznika.

Artykuł 71

Procedury i metody współpracy administracyjnej w odniesieniu do wywozu z zastosowaniem świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Każdy kraj korzystający przestrzega lub zapewnia przestrzeganie:

a) reguł pochodzenia dotyczących wywożonych produktów, określonych w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcja 2 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 2015/2446;

b) zasad wypełniania i wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A;

c) przepisów obowiązujących w odniesieniu do stosowania deklaracji na fakturze, które należy sporządzać zgodnie z wymogami określonymi w załączniku 22-09;

d) przepisów dotyczących obowiązków w zakresie powiadamiania, o których mowa w art. 73 niniejszego rozporządzenia;

e) przepisów dotyczących przyznawania odstępstw, o których mowa w art. 64 ust. 6 kodeksu.

2. Właściwe organy krajów korzystających współpracują z Komisją lub państwami członkowskimi, w szczególności poprzez:

a) zapewnianie wszelkiego niezbędnego wsparcia w przypadku wniosku Komisji o monitorowanie przez nią prawidłowości zarządzania systemem GSP w danym państwie, z uwzględnieniem wizyt weryfikacyjnych na miejscu z udziałem służb Komisji lub organów celnych państw członkowskich;

b) nie naruszając przepisów art. 73 i 110 niniejszego rozporządzenia, weryfikowanie statusu pochodzenia produktów oraz spełnienia pozostałych warunków ustanowionych w niniejszej podsekcji, podsekcjach 3–9 niniejszej sekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, włączając wizyty kontrolne na miejscu na żądanie Komisji lub organów celnych państw członkowskich w ramach dochodzeń w sprawie pochodzenia.

3. Jeżeli w kraju korzystającym wyznaczono organ właściwy do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, weryfikuje się dokumenty dotyczące pochodzenia i wystawia się świadectwa pochodzenia na formularzu A do celów wywozu do Unii, uznaje się, że dany kraj korzystający zaakceptował warunki określone w ust. 1.

4. Jeżeli krajowi przyznano lub przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 978/2012, towary pochodzące z tego kraju korzystają z ogólnego systemu preferencji, pod warunkiem że zostały wywiezione z tego kraju korzystającego nie wcześniej niż w dniu, o którym mowa w art. 73 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

5. Jeśli państwo lub terytorium usunięto z załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012, obowiązek zapewnienia współpracy administracyjnej określony w art. 55 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 oraz w art. 110 i 111 niniejszego rozporządzenia nadal spoczywa na tym państwie lub terytorium przez okres trzech lat od dnia usunięcia go z tego załącznika.

6. Wymogi, o których mowa w ust. 5, stosuje się wobec Singapuru przez okres trzech lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r.

Artykuł 72

Obowiązki w zakresie powiadamiania mające zastosowanie od dnia wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów (REX)

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Kraje korzystające przekazują Komisji nazwy, adresy oraz dane kontaktowe organów zlokalizowanych na swoim terytorium, które są:

a) częścią organów rządowych danego kraju lub działają z upoważnienia rządu i są właściwe do rejestracji eksporterów w systemie REX, modyfikacji i aktualizacji danych rejestracyjnych oraz cofania rejestracji;

b) częścią organów rządowych danego kraju i są odpowiedzialne za zapewnienie współpracy administracyjnej z Komisją i organami celnymi państw członkowskich, o której mowa w niniejszej podsekcji, podsekcjach 3–9 niniejszej sekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

2. Powiadomienie przesyłane jest Komisji najpóźniej trzy miesiące przed dniem, w którym kraje korzystające zamierzają rozpocząć rejestrację eksporterów.

3. Kraje korzystające niezwłocznie powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach informacji przekazanych zgodnie z ustępem pierwszym.

Artykuł 73

Obowiązki w zakresie powiadamiania mające zastosowanie do dnia wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów (REX)

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Kraje korzystające przekazują Komisji nazwy i adresy zlokalizowanych na swoim terytorium organów rządowych upoważnionych do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, oraz wzory odcisków pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy właściwych organów rządowych odpowiedzialnych za kontrolę świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturach.

Komisja przesyła te informacje organom celnym państw członkowskich. Jeśli informacje te są przekazywane w związku ze zmianą dotychczasowych powiadomień, Komisja określa datę wprowadzenia do użytku nowych pieczęci zgodnie z instrukcjami właściwych organów rządowych krajów korzystających. Informacje te są przeznaczone do użytku służbowego; jeżeli jednak towary są dopuszczane do obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerowi na sprawdzenie wzorów odcisków pieczęci.

Kraje korzystające, które już dostarczyły informacji wymaganych zgodnie z akapitem pierwszym, nie są zobowiązane do ich ponownego dostarczania do czasu, aż informacje te nie ulegną zmianie.

2. Do celów art. 71 ust. 4 niniejszego rozporządzenia Komisja opublikuje na swojej stronie internetowej datę, kiedy dany kraj uznany za kraj korzystający lub któremu przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 978/2012, spełnił wymogi określone w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Na wniosek kraju korzystającego Komisja przekazuje temu krajowi korzystającemu wzory odcisków pieczęci używanych przez organy celne państw członkowskich w celu wystawienia świadectw przewozowych EUR.1.

Podsekcja 3

Procedury wywozowe w kraju korzystającym i w Unii obowiązujące w ramach systemu GSP do dnia wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów

Artykuł 74

Procedura wystawiania świadectwa pochodzenia na formularzu A

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawia się na pisemny wniosek złożony przez eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela, wraz z wszelkimi odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi, potwierdzającymi, że wywożone produkty spełniają warunki do wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A. Świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawia się stosując formularz określony w załączniku 22-08.

2. Właściwe organy krajów korzystających udostępniają świadectwo pochodzenia na formularzu A eksporterowi niezwłocznie po dokonaniu wywozu lub jego zapewnieniu. Właściwe organy krajów korzystających mogą jednak również wystawić świadectwo pochodzenia na formularzu A po wywozie objętych nim produktów, jeśli:

a) nie zostało wystawione w chwili wywozu z powodu błędów, nieumyślnych pominięć lub zaistnienia szczególnych okoliczności; lub

b) zgodnie z wymogami właściwych organów wykazano, że świadectwo pochodzenia na formularzu A zostało wystawione, ale nie zostało z przyczyn technicznych przyjęte przy przywozie; lub

c) ostateczne miejsce przeznaczenia danych produktów ustalono podczas ich przewozu lub składowania i po ewentualnym podziale przesyłki, zgodnie z art. 43 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

3. Właściwe organy mogą wystawić świadectwo retrospektywnie tylko po sprawdzeniu, czy dane zawarte we wniosku eksportera o retrospektywne wystawienie świadectwa pochodzenia na formularzu A są zgodne z danymi znajdującymi się w odpowiednich dokumentach wywozowych i czy świadectwo pochodzenia na formularzu A nie zostało wystawione przy wywozie danych produktów, z wyjątkiem przypadków, kiedy świadectwo pochodzenia na formularzu A nie zostało zaakceptowane z przyczyn technicznych. W polu 4 świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawionego retrospektywnie umieszcza się adnotację „Issued retrospectively”, „Délivré a posteriori” lub „emitido a posteriori”.

4. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa pochodzenia na formularzu A eksporter może wystąpić do właściwych organów, które je wystawiły, o wystawienie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu. W polu 4 duplikatu świadectwa pochodzenia na formularzu A umieszcza się adnotację „Duplicate”, „Duplicata” lub „Duplicado”, datę wystawienia i numer seryjny oryginalnego świadectwa. Duplikat jest ważny od daty wystawienia oryginalnego świadectwa.

5. W celu ustalenia, czy produkt objęty wnioskiem o wystawienie świadectwa pochodzenia na formularzu A spełnia obowiązujące reguły pochodzenia, właściwe organy rządowe mają prawo zażądać wszelkiego rodzaju dokumentacji lub przeprowadzić wszelkie kontrole, jakie uznają za stosowne.

6. Wypełnienie pól 2 i 10 świadectwa pochodzenia na formularzu A jest nieobowiązkowe. W polu 12 umieszcza się adnotację „Union” („Unia”) lub nazwę jednego z państw członkowskich. Datę wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A umieszcza się w polu 11. Podpis wymagany w tym polu, zastrzeżonym do użytku właściwych organów rządowych, które wystawiają świadectwo, jak również podpis w polu 12 osoby upoważnionej reprezentującej eksportera, składa się odręcznie.

Artykuł 75

Warunki sporządzenia deklaracji na fakturze

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Deklaracja na fakturze może być sporządzona przez dowolnego eksportera prowadzącego działalność w kraju korzystającym dla dowolnej przesyłki składającej się z jednego lub większej liczby opakowań zawierających produkty pochodzące o całkowitej wartości nieprzekraczającej kwoty 6 000 EUR, pod warunkiem że procedura ta objęta jest współpracą administracyjną, o której mowa w art. 71 ust. 2.

2. Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedłożenia w każdej chwili, na wniosek organów celnych lub innych właściwych organów rządowych kraju wywozu, wszystkich dokumentów potwierdzających status pochodzenia odnośnych produktów.

3. Eksporter sporządza deklarację na fakturze w języku francuskim, angielskim lub hiszpańskim przez wpisanie na maszynie, stemplując lub drukując na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub jakimkolwiek innym dokumencie handlowym deklarację, której treść znajduje się w załączniku 22-09. Jeżeli deklaracja jest sporządzana odręcznie, należy ją napisać tuszem i drukowanymi literami. Deklaracje na fakturze są opatrzone oryginalnym odręcznym podpisem eksportera.

4. Stosowanie deklaracji na fakturze podlega następującym warunkom:

a) dla każdej przesyłki sporządza się jedną deklarację na fakturze,

b) jeżeli towary zawarte w przesyłce zostały już poddane weryfikacji w kraju wywozu w odniesieniu do pojęcia „produkty pochodzące”, eksporter może odnieść się do takiej weryfikacji w deklaracji na fakturze.

Artykuł 76

Warunki wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A w przypadku zastosowania kumulacji

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

W przypadkach zastosowania kumulacji zgodnie z art. 53, 54, 55 lub 56 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 właściwe organy rządowe kraju korzystającego, które mają wystawić świadectwo pochodzenia na formularzu A dla produktów, do wytworzenia których użyto materiałów pochodzących ze strony, z którą dopuszcza się kumulację, uwzględniają, co następuje:

a) w przypadku kumulacji dwustronnej – dowód pochodzenia dostarczany przez dostawcę eksportera i wystawiony zgodnie z przepisami art. 77 niniejszego rozporządzenia;

b) w przypadku kumulacji z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją – dowód pochodzenia dostarczany przez dostawcę eksportera i wystawiony zgodnie z odpowiednimi regułami pochodzenia obowiązującymi odpowiednio dla Norwegii, Szwajcarii lub Turcji;

c) w przypadku kumulacji regionalnej – dowód pochodzenia dostarczany przez dostawcę eksportera, tj. świadectwo pochodzenia na formularzu A, wydane zgodnie z wzorem określonym w załączniku 22-08, lub, w zależności od przypadku, deklarację na fakturze, której tekst jest umieszczony w załączniku 22-09;

d) w przypadku kumulacji rozszerzonej – dowód pochodzenia dostarczany przez dostawcę eksportera i sporządzony zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o wolnym handlu między Unią a danym krajem.

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), b), c) i d), pole 4 świadectwa pochodzenia na formularzu A zawiera, w zależności od przypadku, adnotację:

– „EU cumulation”, „Norway cumulation”, „Switzerland cumulation”, „Turkey cumulation”, „regional cumulation”, „extended cumulation with country x”, lub

– „Cumul UE”, „Cumul Norvège”, „Cumul Suisse”, „Cumul Turquie”, „cumul regional”, „cumul étendu avec le pays x”, lub

– „Acumulación UE”, „Acumulación Noruega”, „Acumulación Suiza”, „Acumulación Turquía”, „Acumulación regional”, „Acumulación ampliada con en país x”.

Artykuł 77

Potwierdzenie statusu unijnego pochodzenia do celów kumulacji dwustronnej i upoważniony eksporter

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Dowód statusu pochodzenia produktów unijnych dostarcza się w jeden z następujących sposobów:

a) przedstawienie świadectwa przewozowego EUR1, wystawionego z wykorzystaniem formularza określonego w załączniku 22-10 lub

b) przedstawienie deklaracji na fakturze o treści zgodnej z wzorem określonym w załączniku 22-09. Deklarację na fakturze może sporządzić każdy eksporter dla przesyłek zawierających produkty pochodzące, których całkowita wartość nie przekracza 6 000 EUR, lub upoważniony unijny eksporter.

2. Eksporter lub jego przedstawiciel umieszcza w polu 2 świadectwa przewozowego EUR1 adnotację: „GSP beneficiary countries” i „EU” lub „Pays bénéficiaires du SPG” i „UE”.

3. Przepisy niniejszej podsekcji, podsekcji 3–9 niniejszej sekcji oraz tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A stosuje się odpowiednio w odniesieniu do świadectw przewozowych EUR1 oraz, z wyłączeniem przepisów dotyczących ich wystawiania, do deklaracji na fakturze.

4. Organy celne państw członkowskich mogą upoważnić każdego eksportera mającego siedzibę na obszarze celnym Unii, zwanego dalej „upoważnionym eksporterem”, dokonującego częstych wysyłek produktów pochodzących z Unii w ramach kumulacji dwustronnej, do sporządzania deklaracji na fakturze, bez względu na wartość danych produktów, o ile eksporter ten oferuje, zgodnie z wymogami organów celnych, wszystkie gwarancje niezbędne do zweryfikowania:

a) statusu pochodzenia produktów;

b) spełnienia innych wymogów obowiązujących w tym państwie członkowskim.

5. Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia wszelkich warunków, jakie uznają za właściwe. Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi numer upoważnienia celnego, który podaje się w deklaracji na fakturze.

6. Organy celne monitorują sposób wykorzystania upoważnienia przez upoważnionego eksportera. Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć upoważnienie.

Mogą również cofnąć upoważnienie w każdym z następujących przypadków:

a) upoważniony eksporter nie daje już gwarancji, o których mowa w ust. 4;

b) upoważniony eksporter nie spełnia warunków, o których mowa w ust. 5;

c) upoważniony eksporter korzysta z upoważnienia w inny niewłaściwy sposób.

7. Od upoważnionego eksportera nie wymaga się podpisywania deklaracji na fakturze, o ile przedłoży on organom celnym swoje pisemne zobowiązanie, w którym przyjmie pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która go identyfikuje, tak jakby była opatrzona jego własnoręcznym podpisem.

Podsekcja 4

Procedury w wywozie w kraju korzystającym i w Unii obowiązujące w ramach systemu GSP od dnia wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów

Artykuł 78

Obowiązek rejestrowania się nałożony na eksporterów i zwolnienie z tego obowiązku

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. System GSP ma zastosowanie w przypadkach:

a) towarów spełniających wymogi ustanowione w niniejszej podsekcji, podsekcjach 3–9 niniejszej sekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 wywożonych przez zarejestrowanego eksportera;

b) przesyłek składających się z jednego lub większej liczby opakowań zawierających produkty pochodzące, wywożonych przez dowolnego eksportera, gdy całkowita wartość wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących nie przekracza 6 000 EUR.

2. Wartość wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących stanowi wartość wszystkich produktów pochodzących w jednej przesyłce objętych oświadczeniem o pochodzeniu sporządzonym w kraju wywozu.

Artykuł 79

Procedura rejestracji w kraju korzystającym i procedury w wywozie obowiązujące w okresie przejściowym do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Kraje korzystające rozpoczynają rejestrację eksporterów w dniu 1 stycznia 2017 r.

Jeśli kraj korzystający nie jest jednak w stanie rozpocząć rejestracji w tym dniu, powiadamia Komisję na piśmie do dnia 1 lipca 2016 r., że odracza rejestrację eksporterów do dnia 1 stycznia 2018 r. lub do dnia 1 stycznia 2019 r.

2. W okresie dwunastu miesięcy począwszy od dnia, w którym kraj korzystający rozpoczyna rejestrację eksporterów, właściwe organy tego kraju korzystającego kontynuują wystawianie świadectw pochodzenia na formularzu A na wniosek eksporterów, którzy w chwili składania wniosku o wystawienie świadectwa nie są jeszcze zarejestrowani.

Nie naruszając art. 94 ust. 2 niniejszego rozporządzenia świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawione zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu są dopuszczalne w Unii jako dowód pochodzenia, jeśli zostały wystawione przed dniem rejestracji danego eksportera.

Właściwe organy kraju korzystającego mające trudności z zakończeniem procesu rejestracji we wspomnianym powyżej terminie dwunastu miesięcy mogą zwrócić się do Komisji o jego przedłużenie. Przedłużenie terminu nie może przekroczyć sześciu miesięcy.

3. Eksporterzy w kraju korzystającym, zarejestrowani lub nie, sporządzają oświadczenia o pochodzeniu dla wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących, w przypadku gdy ich całkowita wartość nie przekracza 6 000 EUR, począwszy od dnia, w którym dany kraj korzystający zamierza rozpocząć rejestrację eksporterów.

Eksporterzy, którzy są już zarejestrowani, sporządzają oświadczenia o pochodzeniu dla wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących, w przypadku gdy ich całkowita wartość przekracza 6 000 EUR, począwszy od daty rozpoczęcia ważność rejestracji zgodnie z art. 86 ust. 4 niniejszego rozporządzenia.

4. Wszystkie kraje korzystające stosują system zarejestrowanych eksporterów najpóźniej od dnia 30 czerwca 2020 r.

Podsekcja 5

Artykuł 80

Baza danych zarejestrowanych eksporterów: obowiązki organów

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Komisja ustanawia system w celu rejestracji eksporterów upoważnionych do poświadczania pochodzenia towarów (system REX) i udostępnia go najpóźniej w dniu 1 stycznia 2017 r.

2. Właściwe organy krajów korzystających po otrzymaniu kompletnego formularza wniosku, o którym mowa w załączniku 22-06, przydzielają eksporterowi niezwłocznie numer zarejestrowanego eksportera i wprowadzają do systemu REX numer zarejestrowanego eksportera, dane rejestracyjne i datę rozpoczęcia ważności rejestracji zgodnie z art. 86 ust. 4.

Organy celne państw członkowskich po otrzymaniu kompletnego formularza wniosku, o którym mowa w załączniku 22-06 A, przydzielają niezwłocznie numer zarejestrowanego eksportera eksporterowi lub, w stosownych przypadkach, ponownemu nadawcy towarów i wprowadzają do systemu REX numer zarejestrowanego eksportera, dane rejestracyjne i datę rozpoczęcia ważności rejestracji zgodnie z art. 86 ust. 4.

Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego informują eksportera lub, w stosownych przypadkach, ponownego nadawcę towarów o numerze zarejestrowanego eksportera przydzielonym temu eksporterowi lub ponownemu nadawcy towarów oraz o dacie rozpoczęcia ważności rejestracji.

3. Jeśli właściwe organy stwierdzą, że informacje podane we wniosku są niepełne, informują o tym niezwłocznie eksportera.

4. Właściwe organy krajów korzystających i organy celne państw członkowskich na bieżąco aktualizują zarejestrowane przez siebie dane. Wprowadzają zmiany w tych danych niezwłocznie po otrzymaniu informacji od zarejestrowanego eksportera zgodnie z art. 89 niniejszego rozporządzenia. Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego informują zarejestrowanego eksportera o zmianie jego danych rejestracyjnych.

Artykuł 81

Data stosowania niektórych przepisów

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Art. 70, 72, 78–80, 82–93, 99–107, 108, 109 i 112 niniejszego rozporządzenia stosuje się w odniesieniu do wywozu towarów przez eksporterów zarejestrowanych w systemie REX w kraju korzystającym od dnia, w którym kraj korzystający rozpoczyna rejestrację eksporterów w ramach tego systemu. Jeśli chodzi o eksporterów unijnych, przepisy tych artykułów stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.

2. Art. 71, 73, 74–77, 94–98 oraz 110–112 niniejszego rozporządzenia stosuje się w odniesieniu do wywozu towarów przez eksporterów, którzy nie są zarejestrowani w systemie REX w kraju korzystającym. Jeśli chodzi o eksporterów unijnych, przepisy tych artykułów stosuje się do dnia 31 grudnia 2017 r.

Artykuł 82

Baza danych zarejestrowanych eksporterów: prawa dostępu do bazy danych

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Komisja zapewnia dostęp do systemu REX zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Komisja posiada dostęp do wszystkich danych.

3. Właściwe organy kraju korzystającego posiadają dostęp do danych zarejestrowanych przez siebie eksporterów.

4. Organy celne państw członkowskich posiadają dostęp do danych, zarejestrowanych przez siebie, przez organy celne innych państw członkowskich i przez właściwe organy krajów korzystających, a także Norwegii, Szwajcarii lub Turcji. Dostęp do tych danych przysługuje do celów przeprowadzania weryfikacji zgłoszeń celnych na mocy art. 188 kodeksu lub przeprowadzania kontroli po zwolnieniu towarów na mocy art. 48 kodeksu.

5. Komisja zapewnia bezpieczny dostęp do systemu REX właściwym organom krajów korzystających.

6. W przypadku gdy państwo lub terytorium usunięto z załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012, właściwe organy kraju korzystającego zachowują dostęp do systemu REX tak długo, jak to konieczne w celu umożliwienia im wypełnienia ich obowiązków wynikających z art. 70 niniejszego rozporządzenia.

7. Komisja podaje następujące dane do wiadomości publicznej pod warunkiem uprzedniego wyrażenia zgody przez eksportera poprzez złożenie podpisu w polu 6 formularza określonego w załączniku 22-06 lub, w stosownych przypadkach, w załączniku 22-06 A:

a) nazwa zarejestrowanego eksportera, podana w polu 1 formularza określonego w załączniku 22-06 lub, w stosownych przypadkach, w załączniku 22-06 A;

b) adres siedziby zarejestrowanego eksportera, podany w polu 1 formularza określonego w załączniku 22-06 lub, w stosownych przypadkach, w załączniku 22-06 A;

c) dane kontaktowe podane w polu 1 i polu 2 formularza określonego w załączniku 22-06 lub, w stosownych przypadkach, w załączniku 22-06 A;

d) orientacyjny opis towarów, które kwalifikują się do preferencyjnego traktowania, w tym orientacyjny wykaz pozycji lub działów Systemu Zharmonizowanego, podany w polu 4 formularza określonego w załączniku 22-06 lub, w stosownych przypadkach, w załączniku 22-06 A;

e) numer EORI zarejestrowanego eksportera podany w polu 1 formularza określonego w załączniku 22-06 A lub numer identyfikacyjny przedsiębiorcy (TIN) zarejestrowanego eksportera podany w polu 1 formularza określonego w załączniku 22-06;

f) informacja, czy dany zarejestrowany eksporter jest przedsiębiorcą czy producentem, zgodnie z informacją podaną w polu 3 formularza określonego w załączniku 22-06 lub, w stosownych przypadkach, w załączniku 22-06 A.

Odmowa złożenia podpisu w polu 6 nie stanowi podstawy do odmowy rejestracji eksportera.

8. Komisja zawsze udostępnia publicznie następujące dane:

a) numer zarejestrowanego eksportera;

b) datę rejestracji zarejestrowanego eksportera;

c) datę rozpoczęcia ważności rejestracji;

d) w stosownym przypadku datę cofnięcia rejestracji;

e) informację o tym, czy rejestracja ma zastosowanie również w odniesieniu do wywozu do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji;

f) datę ostatniej synchronizacji danych między systemem REX a ogólnodostępną stroną internetową.

Artykuł 83

Baza danych zarejestrowanych eksporterów: ochrona danych

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Dane zarejestrowane w systemie REX są przetwarzane wyłącznie do celów stosowania systemu GSP, jak określono w niniejszej podsekcji.

2. Zarejestrowanym eksporterom udostępnia się informacje określone w art. 11 ust. 1 lit. a)–e) rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁷) lub art. 10 dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁸). Udostępnia się im ponadto następujące informacje dotyczące:

a) podstawy prawnej operacji przetwarzania, dla której dane są przeznaczone;

b) okresu przechowywania danych.

Zarejestrowanym eksporterom udostępnia się te informacje za pośrednictwem noty załączonej do wniosku o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera określonego w załączniku 22-06 lub, w stosownych przypadkach, w załączniku 22-06 A.

3. Każdy właściwy organ w kraju korzystającym i każdy organ celny w państwie członkowskim, który wprowadził dane do systemu REX, uznaje się za administratora tych danych w odniesieniu do ich przetwarzania.

Komisja jest uważana za wspólnego administratora w odniesieniu do przetwarzania wszystkich danych, aby zagwarantować ochronę praw przysługujących zarejestrowanym eksporterom.

4. Prawa zarejestrowanych eksporterów w odniesieniu do przetwarzania danych przechowywanych w systemie REX wymienionych w załączniku 22-06 lub, w stosownych przypadkach, w załączniku 22-06 A i przetwarzanych w systemach krajowych są wykonywane zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony danych wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE w państwie członkowskim, które przechowuje te dane.

5. Państwa członkowskie, które powielają w swoich systemach krajowych dane z systemu REX, do których mają dostęp, aktualizują te powielone dane.

6. Prawa zarejestrowanych eksporterów w odniesieniu do przetwarzania ich danych rejestracyjnych przez Komisję są wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

7. Wszelkie wnioski zarejestrowanego eksportera składane w celu skorzystania z prawa do dostępu, sprostowania, usunięcia lub zablokowania danych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 są składane do administratora danych i są one przez niego rozpatrywane.

W przypadku gdy zarejestrowany eksporter złoży taki wniosek do Komisji bez uprzedniej próby dochodzenia swoich praw u administratora danych, Komisja przekazuje ten wniosek do administratora danych zarejestrowanego eksportera.

Jeżeli zarejestrowany eksporter nie zdoła dojść swoich praw u administratora danych, przedkłada taki wniosek Komisji pełniącej funkcję administratora danych. Komisja ma prawo sprostować, usunąć lub zablokować odnośne dane.

8. Krajowe organy nadzorujące ochronę danych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych, działając w ramach swoich kompetencji, współpracują i zapewniają skoordynowany nadzór nad danymi rejestracyjnymi.

Organy te, każdy działając w ramach swoich kompetencji, w stosownych przypadkach wymieniają się właściwymi informacjami, wspierają się przy przeprowadzaniu audytów i inspekcji, badają trudności związane z interpretacją lub stosowaniem niniejszego rozporządzenia, analizują problemy związane ze sprawowaniem niezależnego nadzoru lub wykonywaniem praw osób, których dane dotyczą, opracowują zharmonizowane propozycje wspólnych rozwiązań różnych problemów i podnoszą świadomość na temat praw dotyczących ochrony danych.

Artykuł 84

Obowiązki w zakresie powiadamiania mające zastosowanie do państw członkowskich po wdrożeniu systemu zarejestrowanych eksporterów (REX)

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o nazwach, adresach i danych kontaktowych swoich organów celnych, które są:

a) właściwe do rejestracji eksporterów i ponownych nadawców towarów w systemie REX, zmiany i aktualizacji danych rejestracyjnych oraz cofnięcia rejestracji;

b) odpowiedzialne za zapewnianie współpracy administracyjnej z właściwymi organami krajów korzystających, o której mowa w niniejszej podsekcji, podsekcjach 3–9 niniejszej sekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

Powiadomienie musi być przesłane Komisji do dnia 30 września 2016 r.

Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o wszelkich zmianach w informacjach przekazanych w powiadomieniach zgodnie z akapitem pierwszym.

Artykuł 85

Procedura rejestracji w państwach członkowskich i procedury w wywozie obowiązujące w okresie przejściowym do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W dniu 1 stycznia 2017 r. organy celne państw członkowskich rozpoczynają rejestrację eksporterów mających siedzibę na ich terytorium.

2. Od dnia 1 stycznia 2018 r. organy celne wszystkich państw członkowskich zaprzestają wystawiania świadectw przewozowych EUR.1, a upoważnieni eksporterzy zaprzestają sporządzania deklaracji na fakturze do celów kumulacji zgodnie z art. 53 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

3. Do dnia 31 grudnia 2017 r. organy celne państw członkowskich wystawiają świadectwa przewozowe EUR1 lub zastępcze świadectwa pochodzenia na formularzu A na wniosek eksporterów lub ponownych nadawców towarów, którzy nie są jeszcze zarejestrowani. Czynią to również w przypadku, gdy produktom pochodzącym wysyłanym do Unii towarzyszą oświadczenia o pochodzeniu sporządzone przez zarejestrowanego eksportera w kraju korzystającym.

Do dnia 31 grudnia 2017 r. upoważnieni eksporterzy w państwach członkowskich, którzy nie są jeszcze zarejestrowani, mogą sporządzać deklaracje na fakturze do celów kumulacji zgodnie z art. 53 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

4. Eksporterzy unijni, zarejestrowani lub nie, sporządzają oświadczenia o pochodzeniu dla wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących, w przypadku gdy ich całkowita wartość nie przekracza 6 000 EUR, począwszy od dnia 1 stycznia 2017 r.

Eksporterzy, którzy są już zarejestrowani, sporządzają oświadczenia o pochodzeniu dla wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących, w przypadku gdy ich całkowita wartość przekracza 6 000 EUR, począwszy od dnia rozpoczęcia ważności rejestracji zgodnie z art. 86 ust. 4 niniejszego rozporządzenia.

5. Zarejestrowani ponowni nadawcy towarów mogą sporządzać zastępcze oświadczenia o pochodzeniu począwszy od dnia rozpoczęcia ważności rejestracji zgodnie z art. 86 ust. 4 niniejszego rozporządzenia. Przepis ten stosuje się niezależnie od tego, czy towarom towarzyszy świadectwo pochodzenia na formularzu A wystawione w kraju korzystającym, deklaracja na fakturze czy też oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera.

Artykuł 86

Wniosek o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Aby uzyskać status zarejestrowanego eksportera, eksporter składa wniosek do właściwych organów kraju korzystającego, w którym ma siedzibę jego zarząd lub w którym ma stałą siedzibę.

Wniosek składa się na formularzu określonym w załączniku 22-06.

2. Aby uzyskać status zarejestrowanego eksportera, eksporter lub ponowny nadawca towarów mający siedzibę na obszarze celnym Unii składa wniosek do organów celnych tych państw członkowskich. Wniosek składa się na formularzu określonym w załączniku 22-06 A.

3. Do celów wywozu w ramach ogólnych systemów preferencji (GSP) Unii, Norwegii lub Szwajcarii od eksporterów wymaga się jedynie jednokrotnej rejestracji.

Właściwe organy kraju korzystającego przyznają eksporterowi numer zarejestrowanego eksportera do celów wywozu w ramach systemów GSP Unii, Norwegii i Szwajcarii w zakresie, w jakim państwa te uznały kraj dokonania rejestracji jako kraj korzystający.

Przepisy akapitu pierwszego i drugiego stosuje się odpowiednio do celów wywozu w ramach systemu GSP Turcji, gdy kraj ten zacznie stosować system REX. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę, od której Turcja zacznie stosować ten system.

4. Rejestracja jest ważna od dnia, w którym właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego otrzymały kompletny wniosek rejestracyjny, zgodnie z ust. 1 i 2.

5. W przypadku gdy eksporter jest reprezentowany przez przedstawiciela do celów przeprowadzenia formalności wywozowych, a przedstawiciel eksportera jest również zarejestrowanym eksporterem, przedstawiciel ten nie używa własnego numeru zarejestrowanego eksportera.

Artykuł 87

System zarejestrowanych eksporterów: wymogi w zakresie publikacji

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

Komisja publikuje na swojej stronie internetowej datę, od której kraje korzystające rozpoczną stosowanie systemu REX. Komisja na bieżąco aktualizuje te informacje.

Artykuł 88

Automatyczna rejestracja eksporterów z kraju, który staje się krajem korzystającym w systemie GSP Unii

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

W przypadku gdy dany kraj dodaje się do wykazu krajów korzystających, zamieszczonego w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012, Komisja automatycznie aktywuje dla jego systemu GSP rejestracje wszystkich eksporterów zarejestrowanych w tym kraju, pod warunkiem że dane rejestracyjne tych eksporterów są dostępne w systemie REX i są ważne co najmniej dla systemu GSP Norwegii, Szwajcarii lub Turcji.

W takim przypadku eksporter, który został już zarejestrowany co najmniej dla systemu GSP Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, nie musi składać wniosku do właściwych organów w swoim kraju, aby zostać zarejestrowanym dla systemu GSP Unii.

Artykuł 89

Cofnięcie rejestracji

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Zarejestrowani eksporterzy niezwłocznie informują właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego o wszelkich zmianach dotyczących informacji, które podali do celów swojej rejestracji.

2. Zarejestrowani eksporterzy, którzy nie spełniają już warunków dla wywozu towarów w ramach systemu GSP lub nie mają już zamiaru wywozić towarów w ramach systemu GSP, informują o tym odpowiednio właściwe organy danego kraju korzystającego lub organy celne danego państwa członkowskiego

3. Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego cofają rejestrację, jeżeli zarejestrowany eksporter:

a) już nie istnieje;

b) nie spełnia już warunków dla wywozu towarów w ramach danego systemu GSP;

c) powiadomił właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego, że nie zamierza już wywozić towarów w ramach danego systemu GSP;

d) umyślnie lub w wyniku zaniedbania sporządza lub przyczynia się do sporządzenia oświadczenia o pochodzeniu, które zawiera nieprawidłowe informacje i prowadzi do nieuprawnionego korzystania z preferencyjnego traktowania taryfowego.

4. Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego mogą cofnąć rejestrację, jeżeli zarejestrowany eksporter nie aktualizuje danych dotyczących jego rejestracji.

5. Cofnięcie rejestracji ma skutek wyłącznie w odniesieniu do przyszłości, tj. w odniesieniu do oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych po dacie cofnięcia rejestracji. Cofnięcie rejestracji nie ma wpływu na ważność oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych przed poinformowaniem zarejestrowanego eksportera o cofnięciu jego rejestracji.

6. Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego informują zarejestrowanego eksportera o cofnięciu jego rejestracji oraz o dacie, od której cofnięcie staje się skuteczne.

7. W przypadku cofnięcia rejestracji eksporterowi lub ponownemu nadawcy towarów przysługują sądowe środki odwoławcze.

8. Cofnięcie rejestracji zarejestrowanego eksportera unieważnia się w przypadku nieprawidłowego cofnięcia rejestracji. Eksporter lub ponowny nadawca towarów jest uprawniony do korzystania z numeru zarejestrowanego eksportera nadanego mu w chwili rejestracji.

9. Eksporterzy lub ponowni nadawcy towarów, których rejestracja została cofnięta, mogą złożyć nowy wniosek o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera zgodnie z art. 86 niniejszego rozporządzenia. Eksporterzy lub ponowni nadawcy towarów, których rejestrację cofnięto zgodnie z ust. 3 lit. d) i ust. 4, mogą zostać ponownie zarejestrowani tylko wtedy, gdy udowodnią właściwym organom kraju korzystającego lub organom celnym państwa członkowskiego, które ich zarejestrowały, że podjęli konieczne działania naprawcze w odniesieniu do sytuacji, która doprowadziła do cofnięcia ich rejestracji.

10. Dane dotyczące cofniętej rejestracji są przechowywane w systemie REX przez właściwe organy kraju korzystającego lub przez organy celne państwa członkowskiego, które wprowadziły je do tego systemu, maksymalnie przez okres 10 lat kalendarzowych po upływie roku kalendarzowego, w którym nastąpiło cofnięcie rejestracji. Po upływie tych 10 lat kalendarzowych właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego usuwają te dane.

Artykuł 90

Automatyczne cofnięcie rejestracji w przypadku usunięcia kraju z wykazu krajów korzystających

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Komisja cofa rejestrację wszystkich eksporterów zarejestrowanych w danym kraju korzystającym w przypadku usunięcia tego kraju z wykazu krajów korzystających zamieszczonego w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012 lub w przypadku tymczasowego wycofania zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 978/2012 preferencji taryfowych przyznanych danemu krajowi korzystającemu.

2. W przypadku gdy kraj ten zostaje ponownie umieszczony w wykazie krajów korzystających lub w przypadku zakończenia okresu tymczasowego wycofania preferencji taryfowych przyznanych krajowi korzystającemu Komisja ponownie aktywuje rejestracje wszystkich eksporterów zarejestrowanych w tym kraju, pod warunkiem że dane rejestracyjne tych eksporterów są dostępne w systemie i pozostają ważne co najmniej dla systemu GSP Norwegii, Szwajcarii lub Turcji. W przeciwnym razie eksporterzy muszą zostać ponownie zarejestrowani zgodnie z art. 86 niniejszego rozporządzenia.

3. W przypadku cofnięcia rejestracji wszystkich zarejestrowanych eksporterów w kraju korzystającym zgodnie z ustępem pierwszym dane dotyczące cofniętych rejestracji będą przechowywane w systemie REX przez okres co najmniej dziesięciu lat kalendarzowych po upływie roku kalendarzowego, w którym nastąpiło cofnięcie rejestracji. Po upływie wspomnianego okresu dziesięciu lat oraz w przypadku, gdy dany kraj korzystający od ponad dziesięciu lat nie jest krajem korzystającym z systemu GSP Norwegii, Szwajcarii ani Turcji, Komisja usuwa z systemu REX dane dotyczące cofniętych rejestracji.

Artykuł 91

Zobowiązania eksporterów

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Eksporterzy i zarejestrowani eksporterzy spełniają następujące obowiązki:

a) prowadzą odpowiednią handlową ewidencję księgową dotyczącą produkcji i dostaw towarów kwalifikujących się do preferencyjnego traktowania;

b) przechowują i udostępniają wszelką dokumentację związaną z materiałami użytymi do wytwarzania;

c) przechowują wszelką dokumentację celną związaną z materiałami użytymi do wytwarzania;

d) przechowują przez co najmniej trzy lata od zakończenia roku kalendarzowego, w którym sporządzono oświadczenie o pochodzeniu, lub dłużej, w przypadku gdy wymaga tego prawodawstwo krajowe:

(i) akta sporządzonych przez siebie oświadczeń o pochodzeniu;

(ii) ewidencje produkcji i zapasów wszystkich materiałów pochodzących i niepochodzących.

Wspomniane ewidencje i oświadczenia o pochodzeniu można przechowywać w formacie elektronicznym, musi być jednak możliwe ustalenie materiałów użytych do wytworzenia wywiezionych produktów oraz potwierdzenie ich statusu pochodzenia.

2. Obowiązki przewidziane w ust. 1 mają również zastosowanie w przypadku dostawców zaopatrujących eksporterów w deklaracje dostawców potwierdzające status pochodzenia dostarczanych przez nich towarów.

3. Ponowni nadawcy towarów, bez względu na to, czy są zarejestrowani, którzy sporządzili zastępcze oświadczenia o pochodzeniu, przechowują pierwotne, zastąpione przez siebie oświadczenia o pochodzeniu przez okres co najmniej trzech lat od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzone zostało zastępcze oświadczenie o pochodzeniu, lub dłużej, jeżeli wymagają tego przepisy krajowe.

Artykuł 92

Przepisy ogólne dotyczące oświadczenia o pochodzeniu

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Oświadczenie o pochodzeniu może zostać sporządzone w chwili wywozu produktów do Unii lub po jego dokonaniu.

Jeśli dane produkty uznaje się za pochodzące z kraju korzystającego wywozu lub innego kraju korzystającego zgodnie z art. 55 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 lub art. 55 ust. 6 akapit drugi tego rozporządzenia, oświadczenie o pochodzeniu jest sporządzane przez eksportera w korzystającym kraju wywozu.

2. Oświadczenie o pochodzeniu może również zostać sporządzone po dokonaniu wywozu przedmiotowych produktów („oświadczenie retrospektywne”). Takie retrospektywne oświadczenie o pochodzeniu jest dopuszczalne, jeżeli zostanie przedstawione organom celnym państwa członkowskiego, w którym złożono zgłoszenie celne do dopuszczenia do obrotu, nie później niż dwa lata po dokonaniu przywozu.

W przypadku gdy podział przesyłki odbywa się zgodnie z art. 43 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i pod warunkiem dotrzymania nieprzekraczalnego terminu dwóch lat, o którym mowa w akapicie pierwszym, oświadczenie o pochodzeniu może być sporządzone retrospektywnie przez eksportera z kraju wywozu produktów. Dotyczy to odpowiednio przypadku, gdy podział przesyłki odbywa się w innym kraju korzystającym lub w Norwegii, Szwajcarii lub Turcji.

3. Oświadczenie o pochodzeniu eksporter przekazuje swojemu odbiorcy w Unii; zawiera ono dane określone w załączniku 22-07. Sporządza się je w językach angielskim, francuskim lub hiszpańskim.

Może być ono sporządzone na dowolnym dokumencie handlowym umożliwiającym identyfikację przedmiotowego eksportera oraz towarów, które obejmuje.

Od eksportera nie wymaga się złożenia podpisu na oświadczeniu o pochodzeniu.

4. Przepisy ust. 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio do:

a) oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych w Unii dla celów kumulacji dwustronnej, o której mowa w art. 53 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446;

b) oświadczeń o pochodzeniu towarów wywożonych do kraju korzystającego z systemu GSP Norwegii, Szwajcarii lub Turcji do celów kumulacji z materiałami pochodzącymi z Unii.

Artykuł 93

Oświadczenie o pochodzeniu w przypadku kumulacji

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Do celów ustalania pochodzenia materiałów używanych w ramach kumulacji dwustronnej lub kumulacji regionalnej eksporter produktu wytworzonego przy użyciu materiałów pochodzących z kraju, z którym dopuszcza się kumulację, opiera się na oświadczeniu o pochodzeniu dostarczonym przez dostawcę tych materiałów. W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera odpowiednio adnotację: „EU cumulation”, „regional cumulation”, „Cumul UE”, „Cumul regional” lub „Acumulación UE”, „Acumulación regional”.

2. Do celów ustalania pochodzenia materiałów wykorzystywanych w ramach kumulacji zgodnie z art. 54 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 eksporter produktu wytworzonego przy użyciu materiałów pochodzących z Norwegii, Szwajcarii lub Turcji opiera się na dowodzie pochodzenia dostarczonym przez dostawcę tych materiałów, pod warunkiem że dowód ten został wystawiony zgodnie z przepisami dotyczącymi reguł pochodzenia dla systemu GSP Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, w zależności od przypadku. W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera adnotację: „Norway cumulation”, „Switzerland cumulation”, „Turkey cumulation”, „Cumul Norvège”, „Cumul Suisse”, „Cumul Turquie” lub „Acumulación Noruega”, „Acumulación Suiza”, „Acumulación Turquía”.

3. Do celów ustalenia pochodzenia materiałów wykorzystywanych w ramach kumulacji rozszerzonej zgodnie z art. 56 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 eksporter produktu wytworzonego przy użyciu materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację rozszerzoną, opiera się na dowodzie pochodzenia dostarczonym przez dostawcę tych materiałów, pod warunkiem że dowód ten został wystawiony zgodnie z postanowieniami odpowiednich porozumień o wolnym handlu zawartych między Unią a tą stroną.

W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera adnotację: „extended cumulation with country x”, „cumul étendu avec le pays x” lub „Acumulación ampliada con el país x”.

Podsekcja 6

Procedury przy dopuszczeniu do obrotu w Unii obowiązujące w ramach systemu GSP Unii do dnia wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów

Artykuł 94

Przedkładanie i ważność świadectw pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze i przedstawianie ich po terminie

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracje na fakturze przedkłada się organom celnym państw członkowskich przywozu zgodnie z procedurami dotyczącymi zgłoszenia celnego.

2. Dowód pochodzenia jest ważny przez dziesięć miesięcy od daty wystawienia w kraju wywozu i w tym okresie jest przedkładany organom celnym kraju przywozu.

Dowody pochodzenia przedkładane organom celnym kraju przywozu po terminie ich ważności mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, jeżeli przedłożenie dokumentów po ostatecznym terminie jest spowodowane wyjątkowymi okolicznościami.

W innych przypadkach przedłożenia dowodów po terminie organy celne kraju przywozu mogą przyjąć dowody pochodzenia, jeżeli produkty zostały im przedstawione przed wspomnianym terminem ostatecznym.

Artykuł 95

Zastępowanie świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku gdy produkty pochodzące niedopuszczone jeszcze do obrotu znajdują się pod kontrolą urzędu celnego państwa członkowskiego, taki urząd zastępuje, na pisemny wniosek ponownego nadawcy, pierwotne świadectwo pochodzenia na formularzu A lub deklarację na fakturze co najmniej jednym świadectwem pochodzenia na formularzu A (świadectwo zastępcze) w celu wysłania wszystkich lub części takich produktów do innego miejsca na terytorium Unii lub do Norwegii albo Szwajcarii. Ponowny nadawca wskazuje w swoim wniosku, czy do świadectwa zastępczego ma zostać załączona fotokopia pierwotnego dowodu pochodzenia.

2. Świadectwo zastępcze jest sporządzane zgodnie z załącznikiem 22-19.

Urząd celny sprawdza, czy świadectwo zastępcze jest zgodne z pierwotnym dowodem pochodzenia.

3. Jeśli z wnioskiem o świadectwo zastępcze występuje ponowny nadawca działający w dobrej wierze, nie odpowiada on za prawidłowość danych podanych w pierwotnym dowodzie pochodzenia.

4. Urząd celny, który ma wystawić świadectwo zastępcze, odnotowuje na pierwotnym dowodzie pochodzenia lub w załączniku do niego masę, ilość, rodzaj wysyłanych produktów i ich kraj przeznaczenia oraz wpisuje numery seryjne odpowiedniego świadectwa zastępczego lub świadectw zastępczych. Urząd celny przechowuje pierwotny dowód pochodzenia przez okres co najmniej trzech lat.

5. W przypadku produktów, które korzystają z preferencji taryfowych na mocy odstępstwa przyznanego zgodnie z przepisami art. 64 ust. 6 kodeksu, przewidzianą w niniejszym artykule procedurę stosuje się wyłącznie do produktów przeznaczonych do Unii.

Artykuł 96

Przywóz partiami z wykorzystaniem świadectw pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku gdy na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne państwa członkowskiego przywozu produkty niezmontowane lub rozmontowane w rozumieniu ogólnej reguły interpretacji 2 a) Systemu Zharmonizowanego, objęte sekcją XVI lub XVII albo pozycją 7308 lub 9406 Systemu Zharmonizowanego są przywożone partiami, przy przywozie pierwszej partii organom celnym można przedłożyć pojedynczy dowód pochodzenia takich produktów.

2. Na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne państwa członkowskiego przywozu pojedynczy dowód pochodzenia może zostać przedłożony organom celnym przy przywozie pierwszej przesyłki, jeżeli towary:

a) przywożone są w ramach częstych i ciągłych przepływów handlowych o znaczącej wartości handlowej;

b) są przedmiotem jednej umowy sprzedaży, której strony mają siedzibę w kraju wywozu lub w państwie członkowskim (państwach członkowskich);

c) klasyfikowane są do tego samego (ośmiocyfrowego) kodu Nomenklatury scalonej;

d) zostały wysłane przez tego samego eksportera, są przeznaczone dla tego samego importera i zostały poddane formalnościom przywozowym w tym samym urzędzie celnym tego samego państwa członkowskiego.

Procedura ta ma zastosowanie w okresie określonym przez właściwe organy celne.

Artykuł 97

Zwolnienia z obowiązku dostarczenia świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Produkty wysyłane w postaci małych przesyłek przez osoby prywatne do osób prywatnych lub stanowiące część bagażu podróżnych uznaje się za produkty pochodzące korzystające z preferencji taryfowych GSP, nieobjęte wymogiem przedłożenia świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że:

a) takie produkty:

(i) nie są przywożone w celach handlowych;

(ii) zostają zgłoszone jako spełniające warunki korzystania z systemu GSP;

b) nie ma żadnych wątpliwości co do wiarygodności zgłoszenia, o którym mowa w lit. a) ppkt (ii).

2. Przywóz nie jest traktowany jako przywóz w celach handlowych, jeśli spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) przywóz odbywa się okazjonalnie;

b) przedmiotem przywozu są wyłącznie produkty przeznaczone do użytku osobistego odbiorców lub podróżnych bądź też ich rodzin;

c) zarówno rodzaj, jak i ilość przywożonych produktów wskazują wyraźnie, że nie mają one przeznaczenia handlowego.

3. Łączna wartość produktów, o których mowa w ust. 2, nie może przekraczać 500 EUR w przypadku małych paczek lub 1 200 EUR w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 98

Niezgodności i błędy formalne na świadectwach pochodzenia na formularzu A i w deklaracjach na fakturze

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami zawartymi w świadectwie pochodzenia na formularzu A lub w deklaracji na fakturze a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym w celu spełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym świadectwa bądź deklaracji, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument faktycznie odpowiada przedstawionym produktom.

2. Oczywiste formalne błędy na świadectwie pochodzenia na formularzu A, na świadectwie przewozowym EUR1 lub w deklaracji na fakturze nie powodują odrzucenia dokumentu, jeśli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do prawdziwości oświadczeń złożonych w tym dokumencie.

Podsekcja 7

Procedury przy dopuszczeniu do obrotu w Unii obowiązujące w ramach systemu GSP Unii od dnia wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów

Artykuł 99

Ważność oświadczenia o pochodzeniu

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się dla każdej przesyłki.

2. Oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez 12 miesięcy od daty jego sporządzenia.

3. Pojedyncze oświadczenie o pochodzeniu może obejmować kilka przesyłek, pod warunkiem że towary spełniają następujące warunki:

a) są to produkty niezmontowane lub rozmontowane, w rozumieniu reguły 2 a) Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego,

b) są objęte sekcją XVI lub XVII albo pozycją 7308 lub 9406 Systemu Zharmonizowanego; oraz

c) mają być przywożone partiami.

Artykuł 100

Dopuszczalność oświadczenia o pochodzeniu

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

Aby importerzy byli uprawnieni do korzystania z systemu GSP po przedłożeniu oświadczenia o pochodzeniu, towary muszą być wywiezione w dniu lub po dniu, w którym kraj korzystający, z którego towary są wywożone, rozpoczął rejestrację eksporterów zgodnie z art. 79 niniejszego rozporządzenia.

Jeżeli krajowi przyznano lub przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 978/2012, towary pochodzące z tego kraju korzystają z ogólnego systemu preferencji, pod warunkiem że zostały wywiezione z tego kraju korzystającego nie wcześniej niż w dniu, w którym ten kraj korzystający rozpoczął stosowanie systemu zarejestrowanych eksporterów, o którym mowa w art. 70 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 101

Zastępowanie oświadczeń o pochodzeniu

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku gdy produkty pochodzące niedopuszczone jeszcze do obrotu znajdują się pod kontrolą urzędu celnego państwa członkowskiego, ponowny nadawca może zastąpić pierwotne oświadczenie o pochodzeniu jednym lub większą liczbą zastępczych oświadczeń o pochodzeniu (oświadczenia zastępcze) w celu wysłania wszystkich lub części produktów do innego miejsca na obszarze celnym Unii lub do Norwegii albo Szwajcarii.

Oświadczenie zastępcze jest sporządzane zgodnie z wymogami załącznika 22-20.

Zastępcze oświadczenia o pochodzeniu można sporządzić tylko wtedy, gdy pierwotne oświadczenie o pochodzeniu zostało sporządzone zgodnie z art. 92, 93, 99 i 100 niniejszego rozporządzenia oraz załącznikiem 22-07.

2. Ponowni nadawcy muszą być zarejestrowani do celów sporządzania zastępczych oświadczeń o pochodzeniu w odniesieniu do produktów pochodzących przeznaczonych do wysyłki do innego miejsca na terytorium Unii, w przypadku gdy całkowita wartość produktów pochodzących znajdujących się w pierwotnej przesyłce, która ma zostać podzielona, przekracza 6 000 EUR.

Ponowni nadawcy, którzy nie są zarejestrowani, mogą jednak sporządzać zastępcze oświadczenia o pochodzeniu, w przypadku gdy całkowita wartość produktów pochodzących znajdujących się w pierwotnej przesyłce, która ma zostać podzielona, przekracza 6 000 EUR, jeżeli załączą kopię pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego w kraju korzystającym.

3. Jedynie ponowni nadawcy zarejestrowani w systemie REX mogą sporządzać zastępcze oświadczenia o pochodzeniu w odniesieniu do produktów, które mają zostać wysłane do Norwegii lub Szwajcarii.

4. Zastępcze oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez 12 miesięcy od daty sporządzenia pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu.

5. Ust. 1–4 stosuje się do oświadczeń zastępujących zastępcze oświadczenia o pochodzeniu.

6. W przypadku produktów korzystających z preferencji taryfowych na mocy odstępstwa udzielonego zgodnie z przepisami art. 64 ust. 6 kodeksu, zastąpienia przewidzianego w niniejszym artykule można dokonać wyłącznie w odniesieniu do produktów przeznaczonych do Unii.

Artykuł 102

Zasady ogólne i środki ostrożności podejmowane przez zgłaszającego

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku gdy zgłaszający wnioskuje o preferencyjne traktowanie w ramach systemu GSP, umieszcza on odniesienie do oświadczenia o pochodzeniu w zgłoszeniu celnym do dopuszczenia do obrotu. Odniesieniem do oświadczenia o pochodzeniu jest data jego wydania w formacie rrrrmmdd, gdzie rrrr oznacza rok, mm miesiąc, a dd dzień. W przypadku gdy całkowita wartość wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących przekracza 6 000 EUR, zgłaszający podaje również numer zarejestrowanego eksportera.

2. Jeżeli zgłaszający wystąpi z wnioskiem o zastosowanie systemu GSP zgodnie z ust. 1, nie posiadając oświadczenia o pochodzeniu w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego do dopuszczenia do obrotu, zgłoszenie to uznaje się za uproszczone w rozumieniu art. 166 kodeksu i traktuje odpowiednio.

3. Przed zgłoszeniem towarów do dopuszczenia do obrotu zgłaszający dokłada należytych starań, by towary spełniały wszelkie reguły ustanowione w niniejszej podsekcji, podsekcjach 3–9 niniejszej sekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, w szczególności sprawdzając:

a) na ogólnodostępnej stronie internetowej, czy eksporter jest zarejestrowany w systemie REX, gdy całkowita wartość wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących przekracza 6 000 EUR oraz

b) czy oświadczenie o pochodzeniu zostało sporządzone zgodnie z załącznikiem 22-07.

Artykuł 103

Zwolnienia z obowiązku dostarczenia oświadczenia o pochodzeniu

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Następujące produkty są zwolnione z obowiązku sporządzania i przedkładania oświadczenia o pochodzeniu:

a) produkty wysyłane jako małe paczki przez osoby prywatne do osób prywatnych, o łącznej wartości nieprzekraczającej 500 EUR;

b) produkty stanowiące część bagażu osobistego podróżnych, o łącznej wartości nieprzekraczającej 1 200 EUR.

2. Produkty, o których mowa w ust. 1, spełniają następujące warunki:

a) nie są przywożone w celach handlowych;

b) zostają zgłoszone jako spełniające warunki korzystania z systemu GSP;

c) nie ma żadnych wątpliwości co do wiarygodności zgłoszenia, o którym mowa w lit. b).

3. Do celów ust. 2 lit. a) za przywóz w celach handlowych nie jest uważany przywóz spełniający wszystkie następujące warunki:

a) przywóz odbywa się okazjonalnie;

b) przedmiotem przywozu są wyłącznie produkty przeznaczone do użytku osobistego odbiorców lub podróżnych bądź też ich rodzin;

c) zarówno rodzaj, jak i ilość przywożonych produktów wskazują wyraźnie, że nie mają one przeznaczenia handlowego.

Artykuł 104

Niezgodności i błędy formalne w oświadczeniach o pochodzeniu; nieterminowe przedkładanie oświadczeń o pochodzeniu

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Stwierdzenie drobnych niezgodności między treścią oświadczenia o pochodzeniu a zawartością dokumentów przedłożonych organom celnym w celu dopełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada danym produktom.

2. Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy literowe w oświadczeniu o pochodzeniu, nie powodują odrzucenia dokumentu, jeżeli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do prawdziwości oświadczeń zawartych w tym dokumencie.

3. Oświadczenia o pochodzeniu przedstawiane organom celnym kraju przywozu po terminie ich ważności określonym w art. 99 niniejszego rozporządzenia mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, jeżeli przedłożenie dokumentów po terminie ostatecznym jest spowodowane wyjątkowymi okolicznościami. W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą przyjąć oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli produkty zostały im przedstawione przed wspomnianym ostatecznym terminem.

Artykuł 105

Przywóz partiami z wykorzystaniem oświadczeń o pochodzeniu

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Procedura, o której mowa w art. 99 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, obowiązuje w okresie określonym przez organy celne państw członkowskich.

2. Organy celne państw członkowskich przywozu nadzorujące kolejne dopuszczenia do obrotu weryfikują, czy kolejne przesyłki zawierają części niezmontowanych lub rozmontowanych produktów, dla których sporządzono oświadczenie o pochodzeniu.

Artykuł 106

Zawieszenie stosowania preferencji

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W razie wątpliwości co do statusu pochodzenia produktów organy celne mogą zażądać od zgłaszającego dostarczenia, w rozsądnym wyznaczonym przez nie terminie, wszelkich dostępnych dokumentów w celu zweryfikowania prawidłowości pochodzenia wskazanego w zgłoszeniu lub jego zgodności z warunkami określonymi w art. 43 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

2. Organy celne mogą zawiesić stosowanie preferencyjnego środka taryfowego na czas procedury weryfikacji ustanowionej w art. 109 niniejszego rozporządzenia, w przypadkach gdy:

a) informacje podane przez zgłaszającego są niedostateczne dla potwierdzenia statusu pochodzenia produktów lub zgodności z warunkami ustanowionymi w art. 42 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446;

b) zgłaszający nie udziela odpowiedzi w terminie wyznaczonym mu na dostarczenie informacji, o których mowa w ust. 1.

3. Do czasu dostarczenia przez zgłaszającego żądanych informacji, o których mowa w ust. 1, lub uzyskania wyników weryfikacji, o której mowa w ust. 2, importerowi przedstawia się propozycję zwolnienia produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

Artykuł 107

Odmowa przyznania preferencji taryfowych

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają przyznania preferencji taryfowych, bez obowiązku żądania dodatkowych dowodów lub wysyłania wniosku o weryfikację do kraju korzystającego, w przypadku gdy:

a) towary nie są tymi samymi towarami, które zostały wymienione w oświadczeniu o pochodzeniu;

b) zgłaszający nie przedstawia oświadczenia o pochodzeniu dla danych towarów w przypadku, gdy takie oświadczenie jest wymagane;

c) nie naruszając przepisów art. 78 ust. 1 lit. b) i art. 79 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, oświadczenie o pochodzeniu, które posiada zgłaszający, nie zostało sporządzone przez eksportera zarejestrowanego w kraju korzystającym;

d) oświadczenie o pochodzeniu nie zostało sporządzone zgodnie z załącznikiem 22-07;

e) warunki określone w art. 43 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 nie zostały spełnione;

2. W następstwie wniosku o weryfikację w rozumieniu art. 109 skierowanego do właściwych organów kraju korzystającego organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają przyznania preferencji taryfowych, w przypadku gdy:

a) otrzymały odpowiedź, zgodnie z którą dany eksporter nie był uprawniony do sporządzenia oświadczenia o pochodzeniu;

b) otrzymały odpowiedź, zgodnie z którą przedmiotowe produkty nie pochodzą z kraju korzystającego lub nie zostały spełnione warunki art. 42 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446;

c) występując o przeprowadzenie weryfikacji miały uzasadnione wątpliwości co do ważności oświadczenia o pochodzeniu lub prawidłowości dostarczonych przez zgłaszającego informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych produktów oraz spełniony jest jeden z poniższych warunków:

(i) nie uzyskały odpowiedzi w terminie wyznaczonym zgodnie z art. 109 niniejszego rozporządzenia; lub

(ii) otrzymały odpowiedź, która nie zawiera merytorycznej odpowiedzi na pytania postawione we wniosku.

Podsekcja 8

Kontrola pochodzenia w ramach systemu GSP Unii

Artykuł 108

Obowiązki właściwych organów w zakresie kontroli pochodzenia po terminie wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Do celów zapewnienia zgodności z regułami odnoszącymi się do statusu pochodzenia produktów właściwe organy kraju korzystającego przeprowadzają:

a) weryfikację statusu pochodzenia produktów na wniosek organów celnych państw członkowskich;

b) regularne kontrole eksporterów z własnej inicjatywy.

Ustęp pierwszy stosuje się odpowiednio do skierowanych do organów Norwegii i Szwajcarii wniosków o weryfikację sporządzonych na ich terytorium zastępczych oświadczeń o pochodzeniu, z możliwością skierowania do tych organów wniosku o dalsze kontaktowanie się z właściwymi organami kraju korzystającego.

Kumulację rozszerzoną dopuszcza się wyłącznie na mocy art. 56 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, gdy dany kraj, z którym Unię łączy wiążąca umowa o wolnym handlu, wyraził zgodę na dostarczanie krajowi korzystającemu pomocy w zakresie współpracy administracyjnej na takich samych zasadach, jak w odniesieniu do organów celnych państw członkowskich zgodnie z odpowiednimi przepisami tej umowy o wolnym handlu.

2. Kontrole, o których mowa w ust. 1 lit. b), zapewniają stałe wypełnianie przez eksporterów spoczywających na nich obowiązków. Przeprowadza się je w odstępach ustalonych na podstawie odpowiednich kryteriów analizy ryzyka. W tym celu właściwe organy krajów korzystających wymagają od eksporterów dostarczania kopii lub wykazu sporządzanych przez nich oświadczeń o pochodzeniu.

3. Właściwe organy krajów korzystających mają prawo domagać się wszelkiego rodzaju dowodów i prowadzić wszelkiego rodzaju przeglądy ksiąg rachunkowych eksportera oraz, w stosownych przypadkach, również zaopatrujących go producentów, w tym również inspekcje w jego zakładach lub wszelkie inne kontrole, jakie uznają za stosowne.

Artykuł 109

Późniejsze weryfikacje oświadczeń o pochodzeniu i zastępczych oświadczeń o pochodzeniu

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Późniejsze weryfikacje oświadczeń o pochodzeniu lub zastępczych oświadczeń o pochodzeniu przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszej podsekcji, podsekcji 3–9 niniejszej sekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

Występując do właściwych organów kraju korzystającego z wnioskiem o współpracę w celu przeprowadzenia weryfikacji ważności oświadczeń o pochodzeniu, statusu pochodzenia produktów lub obu wymienionych, organy celne państwa członkowskiego w stosownych przypadkach wskazują w swoim wniosku powody, dla których żywią uzasadnione wątpliwości co do ważności oświadczenia o pochodzeniu lub statusu pochodzenia produktów.

Na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji można załączyć kopię oświadczenia o pochodzeniu lub zastępczego oświadczenia o pochodzeniu wraz z wszelkimi dodatkowymi informacjami lub dokumentami wskazującymi, że informacje zawarte w oświadczeniu lub w zastępczym oświadczeniu o pochodzeniu są nieprawidłowe.

Państwo członkowskie występujące z wnioskiem ustala wstępny, sześciomiesięczny termin przekazania wyników weryfikacji, biegnący od daty wniosku o przeprowadzenie weryfikacji, z wyłączeniem wniosków skierowanych do Norwegii i Szwajcarii do celów weryfikacji zastępczych oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych na ich terytoriach na podstawie oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego w kraju korzystającym, w którym to przypadku wyznaczany termin przedłuża się do ośmiu miesięcy.

2. Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości nie uzyskano odpowiedzi w terminie określonym w ust. 1 lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do ustalenia rzeczywistego pochodzenia produktów, po raz drugi powiadamia się właściwe organy. Ponowne powiadomienie określa kolejny termin nieprzekraczający 6 miesięcy. Jeżeli po drugim powiadomieniu wyniki weryfikacji nie zostaną podane do wiadomości organów występujących z wnioskiem w terminie sześciu miesięcy od dnia wysłania drugiego powiadomienia lub jeżeli wynik ten nie pozwala na stwierdzenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy te nie wyrażają zgody na zastosowanie preferencji taryfowych.

3. W przypadku gdy weryfikacja, o której mowa w ust. 1, lub wszelkie inne dostępne informacje wskazują, że reguły pochodzenia są naruszane, korzystający kraj wywozu, z własnej inicjatywy lub na wniosek organów celnych państw członkowskich lub Komisji, przeprowadza odpowiednie dochodzenie lub zleca przeprowadzenie dochodzenia w trybie pilnym, w celu potwierdzenia takich naruszeń i zapobiegania im w przyszłości. W tym celu w takich dochodzeniach mogą uczestniczyć Komisja lub organy celne państw członkowskich.

Artykuł 110

Późniejsze weryfikacje świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Późniejsze weryfikacje świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszej podsekcji, podsekcji 3–9 niniejszej sekcji oraz w tytule II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

2. Składając wniosek o przeprowadzenie późniejszej weryfikacji, organy celne państw członkowskich zwracają świadectwo pochodzenia na formularzu A oraz fakturę, jeżeli została przedłożona, deklarację na fakturze lub kopię tych dokumentów właściwym organom rządowym korzystającego kraju wywozu, podając, w stosownych przypadkach, powody wystąpienia z wnioskiem o weryfikację. Wszystkie dokumenty i uzyskane informacje, sugerujące, że informacje podane na dowodzie pochodzenia są nieprawidłowe, przekazuje się na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji.

Jeżeli organy celne państw członkowskich podejmują decyzję o zawieszeniu preferencji taryfowych w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji, oferują importerowi możliwość zwolnienia tych produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

3. W przypadku gdy złożony został wniosek o późniejszą weryfikację, należy ją przeprowadzić, a jej wyniki przekazać organom celnym państw członkowskich w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy lub, w przypadku wniosków kierowanych do Norwegii lub Szwajcarii, do celów zweryfikowania zastępczych dowodów pochodzenia sporządzonych na ich terytoriach na podstawie świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze sporządzonych w kraju korzystającym, w nieprzekraczalnym terminie ośmiu miesięcy od daty wysłania wniosku. Wyniki powinny umożliwiać stwierdzenie, czy dany dowód pochodzenia ma zastosowanie do produktów rzeczywiście wywiezionych i czy te produkty mogą być uznane za pochodzące z kraju korzystającego.

4. W przypadku świadectw pochodzenia na formularzu A wystawionych z zastosowaniem kumulacji dwustronnej, odpowiedź musi zawierać kopię (kopie) świadectwa przewozowego (świadectw przywozowych) EUR1 lub, gdy jest to konieczne, odpowiednich deklaracji na fakturze.

5. Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości w określonym w ust. 3 terminie sześciu miesięcy nie uzyskano odpowiedzi lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do stwierdzenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, właściwe organy powiadamia się drugi raz. Jeżeli po drugim powiadomieniu, w terminie czterech miesięcy od dnia wysłania drugiego powiadomienia, wyniki weryfikacji nie zostaną podane do wiadomości organów występujących z wnioskiem lub jeżeli wyniki te nie pozwalają na stwierdzenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy wnioskujące o weryfikację, z wyłączeniem szczególnych okoliczności, odmawiają zastosowania preferencji taryfowych.

6. W przypadku gdy weryfikacja lub wszelkie inne dostępne informacje wskazują, że reguły pochodzenia są naruszane, korzystający kraj wywozu, z własnej inicjatywy lub na wniosek organów celnych państw członkowskich, przeprowadza odpowiednie dochodzenie lub zleca przeprowadzenie dochodzenia w trybie pilnym, w celu identyfikacji takich naruszeń i zapobiegania im w przyszłości. W tym celu w dochodzeniu mogą uczestniczyć Komisja lub organy celne państw członkowskich.

7. Do celów późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A eksporterzy przechowują wszystkie odpowiednie dokumenty potwierdzające status pochodzenia danych produktów, a właściwe organy rządowe korzystającego kraju wywozu zachowują kopie świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe. Dokumenty te przechowuje się przez okres co najmniej trzech lat od końca roku, w którym wystawiono świadectwo pochodzenia na formularzu A.

Artykuł 111

Późniejsze weryfikacje dowodów pochodzenia dotyczących produktów, które nabyły status pochodzenia w drodze kumulacji

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

Przepisy art. 73 i 110 niniejszego rozporządzenia stosuje się również między krajami należącymi do tej samej grupy regionalnej do celów przekazywania informacji Komisji bądź też organom celnym państw członkowskich oraz do celów późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze wystawianych zgodnie z regułami regionalnej kumulacji pochodzenia.

Podsekcja 9

Pozostałe przepisy mające zastosowanie w ramach systemu GSP Unii

Artykuł 112

Ceuta i Melilla

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Artykuły 41 do 58 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 stosuje się przy określaniu, czy produkty można uznać za pochodzące z kraju korzystającego w przypadku wywozu do Ceuty lub Melilli lub uznać je za pochodzące z Ceuty i Melilli w przypadku wywozu do kraju korzystającego do celów kumulacji dwustronnej.

2. Artykuły 74 do 79 oraz art. 84 do 93 niniejszego rozporządzenia stosuje się do produktów wywożonych z kraju korzystającego do Ceuty lub Melilli i do produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do kraju korzystającego dla celów kumulacji dwustronnej.

3. Do celów określonych w ust. 1 i 2 Ceutę i Melillę uznaje się za jedno terytorium.

Podsekcja 10

Dowody pochodzenia mające zastosowanie w ramach reguł pochodzenia do celów preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów

Artykuł 113

Wymogi ogólne

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

Wobec produktów pochodzących z jednego z krajów lub terytoriów korzystających stosuje się preferencje taryfowe, o których mowa w art. 59 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, po przedłożeniu jednego z poniższych dokumentów:

a) świadectwa przewozowego EUR1 wystawionego z wykorzystaniem formularza określonego w załączniku 22-10 lub

b) w przypadkach określonych w art. 119 ust. 1 – deklaracji, której treść zamieszczona jest w załączniku 22-13, sporządzonej przez eksportera na fakturze, dowodzie dostawy lub każdym innym dokumencie handlowym, który opisuje dane produkty w sposób wystarczająco szczegółowy, aby można je było zidentyfikować (zwanej dalej „deklaracją na fakturze”).

Pole 7 świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracje na fakturze muszą zawierać adnotację „Autonomous trade measures” lub „Mesures commerciales autonomes” (Autonomiczne środki handlowe).

Artykuł 114

Procedura wystawiania świadectwa przewozowego EUR1

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Produkty pochodzące, w rozumieniu tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcja 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, z chwilą przywozu do Unii kwalifikują się do korzystania z preferencji taryfowych określonych w art. 59 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, pod warunkiem że zostały one bezpośrednio przewiezione do Unii w rozumieniu art. 69 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, po przedłożeniu świadectwa przewozowego EUR1, wystawionego przez organy celne lub inne właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego, pod warunkiem że kraj korzystający lub terytorium korzystające:

a) przekazały Komisji informacje wymagane zgodnie z art. 124 niniejszego rozporządzenia oraz

b) wspierają Unię, pozwalając organom celnym państw członkowskich na sprawdzanie autentyczności dokumentu lub prawdziwości informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych produktów.

2. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest tylko w przypadku, gdy może stanowić dokumentację dowodową wymaganą do celów preferencji taryfowych, o których mowa w art. 59 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

3. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest tylko na pisemny wniosek eksportera lub jego przedstawiciela. Taki wniosek należy złożyć, wykorzystując formularz określony w załączniku 22-10, i wypełnić zgodnie z przepisami niniejszego artykułu i art. 113, 115, 116, 117, 118, 121 i 123 niniejszego rozporządzenia.

Wnioski o wystawienie świadectw przewozowych EUR1 przechowywane są przez właściwe organy korzystającego kraju lub terytorium wywozu lub państwa członkowskiego przez okres co najmniej trzech lat od końca roku, w którym świadectwo przewozowe zostało wystawione.

4. Eksporter lub jego przedstawiciel przedkłada wraz z wnioskiem wszelkie odpowiednie dokumenty uzupełniające w celu potwierdzenia, że produkty, które mają zostać wywiezione, kwalifikują się do wystawienia świadectwa przewozowego EUR1.

Eksporter zobowiązuje się przedkładać, na wniosek właściwych organów, wszelkie dodatkowe dowody, które mogą być wymagane w celu stwierdzenia prawidłowości statusu pochodzenia produktów uprawnionych do zastosowania preferencji taryfowych oraz wyrazić zgodę na przeprowadzenie wszelkich kontroli księgowości oraz innych kontroli dokonywanych przez te organy pod kątem warunków, w których produkty te zostały uzyskane.

5. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest przez właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego lub przez organy celne państwa członkowskiego wywozu, jeżeli produkty, które mają zostać wywiezione, można uznać za pochodzące w rozumieniu tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcja 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

6. Jako że świadectwo przewozowe EUR1 stanowi dokumentację dowodową do celów stosowania preferencyjnych ustaleń określonych w art. 59 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego wywozu są odpowiedzialne za podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do weryfikacji pochodzenia produktów i sprawdzenia pozostałych oświadczeń znajdujących się na świadectwie.

7. W celu weryfikacji, czy spełnione zostały warunki określone w ust. 5, właściwe organy rządowe kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego wywozu mają prawo zażądać przedstawienia wszelkiej dokumentacji dowodowej lub przeprowadzić każdą kontrolę, którą uważają za właściwą.

8. Właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego wywozu są odpowiedzialne za należyte wypełnienie formularzy, o których mowa ust. 1.

9. Datę wystawienia świadectwa przewozowego EUR1 wpisuje się w części świadectwa zarezerwowanej dla organów celnych.

10. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiają właściwe organy kraju lub terytorium korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego wywozu przy wywozie produktów, których ono dotyczy. Świadectwo jest udostępnione eksporterowi z chwilą faktycznego dokonania wywozu lub zapewnienia jego dokonania.

Artykuł 115

Przywóz partiami

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

W przypadku gdy na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne państwa przywozu, produkty niezmontowane lub rozmontowane w rozumieniu ogólnej reguły interpretacji 2 a) Systemu Zharmonizowanego i objęte sekcją XVI lub XVII albo pozycją 7308 lub 9406 Systemu Zharmonizowanego są przywożone partiami, przy przywozie pierwszej partii organom celnym przedkłada się pojedynczy dowód pochodzenia takich produktów.

Artykuł 116

Przedkładanie dowodów pochodzenia

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

Dowody pochodzenia przedkłada się organom celnym państwa członkowskiego przywozu zgodnie z procedurami określonymi w art. 163 kodeksu. Organy te mogą wymagać tłumaczenia dowodu pochodzenia oraz załączenia do zgłoszenia przywozowego oświadczenia importera stwierdzającego, że produkty spełniają warunki wymagane dla stosowania przepisów niniejszej podsekcji.

Artykuł 117

Świadectwa przewozowe EUR1 wystawione retrospektywnie

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Na zasadzie odstępstwa od postanowień art. 114 ust. 10 świadectwo przewozowe EUR1 może, w drodze wyjątku, zostać wystawione po wywozie produktów, których dotyczy, jeżeli spełniony jest jeden z poniższych warunków:

a) nie zostało wystawione w chwili dokonywania wywozu z powodu błędów lub nieumyślnych pominięć lub zaistnienia szczególnych okoliczności; lub

b) zgodnie z wymogami właściwych organów wykazano, że świadectwo przewozowe EUR1 zostało wystawione, ale nie zostało przyjęte przy przywozie z przyczyn technicznych.

2. Właściwe organy mogą wystawić świadectwo przewozowe EUR1 retrospektywnie jedynie po sprawdzeniu, czy dane zawarte we wniosku eksportera odpowiadają danym występującym w dokumentach wywozowych i czy świadectwo przewozowe EUR1 zgodne z przepisami niniejszej podsekcji nie zostało wystawione przy wywozie danych produktów.

3. Świadectwa przewozowe EUR1 wystawione retrospektywnie opatrzone są jedną z następujących adnotacji:

BG: „ИЗДАДЕН ВПОСЛЕДСТВИЕ”

ES: „EXPEDIDO A POSTERIORI”

HR: „IZDANO NAKNADNO”

CS: „VYSTAVENO DODATEĆNE”

DA: „UDSTEDT EFTERFØLGENDE”

DE: „NACHTRÄGLICH AUSGESTELLT”

ET: „VÄLJA ANTUD TAGASIULATUVALT”

EL: „ΕΚΔΟΘΕΝ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ”

EN: „ISSUED RETROSPECTIVELY”

FR: „DÉLIVRÉ À POSTERIORI”

IT: „RILASCIATO A POSTERIORI”

LV: „IZSNIEGTS RETROSPEKTlVI”

LT: „RETROSPEKTYVUSIS IŠDAVIMAS”

HU: „KIADVA VISSZAMENÓLEGES HATÁLLYAL”

MT: „MAĦRUĠ RETROSPETTIVAMENT”

NL: „AFGEGEVEN A POSTERIORI”

PL: „WYSTAWIONE RETROSPEKTYWNIE”

PT: „EMITIDO A POSTERIORI”

RO: „ELIBERAT ULTERIOR”

SL: „IZDANO NAKNADNO”

SK: „VYDANÉ DODATOĆNE”

FI: „ANNETTU JÄLKIKÄTEEN”

SV: „UTFÄRDAT I EFTERHAND”

4. Wpis, o którym mowa w ust. 3, umieszcza się w polu „Uwagi” świadectwa przewozowego EUR1.

Artykuł 118

Wystawienie duplikatu świadectwa przewozowego EUR1

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa przewozowego EUR1 eksporter może wystąpić do właściwych organów, które je wystawiły, o wystawienie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu.

2. Duplikat wystawiony w ten sposób opatrzony jest jedną z następujących adnotacji:

BG: „ДУБЛИКАТ”

ES: „DUPLICADO”

HR: „DUPLIKAT”

CS: „DUPLIKÁT”

DA: „DUPLIKÁT”

DE: „DUPLIKAT”

ET: „DUPLIKAAT”

EL: „ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ”

EN: „DUPLICATE”

FR: „DUPLICATA”

IT: „DUPLICATO”

LV: „DUBLIKĀTS”

LT: „DUBLIKATAS”

HU: „MÁSODLAT”

MT: „DUPLIKAT”

NL: „DUPLICAAT”

PL: „DUPLIKAT”

PT: „SEGUNDA VIA”

RO: „DUPLICAT”

SL: „DVOJNIK”

SK: „DUPLIKÁT”

FI: „KAKSOISKAPPALE”

SV: „DUPLIKAT”

3. Wpis, o którym mowa w ust. 2, umieszcza się w polu „Uwagi” świadectwa przewozowego EUR1.

4. Duplikat, który opatruje się datą wystawienia oryginalnego świadectwa przewozowego EUR1, jest ważny od tej daty.

Artykuł 119

Warunki sporządzenia deklaracji na fakturze

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Deklaracja na fakturze może zostać sporządzona:

a) przez upoważnionego eksportera unijnego w rozumieniu art. 120 niniejszego rozporządzenia;

b) przez każdego eksportera dla każdej przesyłki składającej się z jednego lub większej liczby opakowań, zawierającej produkty pochodzące, których całkowita wartość nie przekracza 6 000 EUR, i pod warunkiem że pomoc określona w art. 114 ust. 1 niniejszego rozporządzenia stosuje się do tej procedury.

2. Deklaracja na fakturze może być sporządzona, jeśli dane produkty, których dotyczy, można uznać za produkty pochodzące z Unii lub z kraju lub terytorium korzystającego, i jeśli spełniają pozostałe wymogi tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 4 i 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

3. Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest gotowy przedłożyć w dowolnej chwili, na żądanie organów celnych lub innych właściwych organów rządowych państwa lub terytorium wywozu, wszystkie odpowiednie dokumenty potwierdzające status pochodzenia danych produktów i spełnienie pozostałych wymogów tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 4 i 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

4. Eksporter sporządza deklarację na fakturze przez wpisanie na maszynie, stemplując lub drukując na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub jakimkolwiek innym dokumencie handlowym deklarację, której treść znajduje się w załączniku 22-13, używając jednej z wersji językowych określonych w tym załączniku, zgodnie z przepisami prawa krajowego państwa wywozu. Jeżeli deklaracja jest sporządzana odręcznie, należy ją napisać tuszem i drukowanymi literami.

5. Deklaracje na fakturze są opatrzone oryginalnym odręcznym podpisem eksportera. Jednakże upoważniony eksporter w rozumieniu art. 120 niniejszego rozporządzenia nie jest zobowiązany do podpisywania tych deklaracji, o ile złoży organom celnym pisemne zobowiązanie, w którym przyjmuje pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która identyfikuje go tak, jak gdyby była podpisana przez niego własnoręcznie.

6. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. b) wykorzystanie deklaracji na fakturze podlega następującym warunkom specjalnym:

a) deklaracja na fakturze sporządzana jest dla każdej przesyłki;

b) jeżeli towary znajdujące się w przesyłce zostały już poddane, w państwie wywozu, weryfikacji w odniesieniu do pojęcia „produkty pochodzące”, eksporter może odnieść się do takiej weryfikacji w deklaracji na fakturze.

Przepisy określone w akapicie pierwszym nie zwalniają eksporterów od spełnienia pozostałych formalności przewidzianych w przepisach celnych lub pocztowych.

Artykuł 120

Upoważniony eksporter

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Organy celne Unii mogą upoważnić każdego eksportera mającego siedzibę na obszarze celnym Unii, zwanego dalej „upoważnionym eksporterem”, dokonującego częstych wysyłek produktów pochodzących z Unii w rozumieniu art. 59 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, i który oferuje, zgodnie z wymogami organów celnych, wszystkie gwarancje niezbędne do zweryfikowania statusu pochodzenia produktów, jak również przestrzegania pozostałych wymogów tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 4 i 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, do sporządzania deklaracji na fakturze niezależnie od wartości danych produktów.

2. Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia wszelkich warunków, jakie uznają za właściwe.

3. Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi numer upoważnienia celnego, który podaje się w deklaracji na fakturze.

4. Organy celne monitorują sposób wykorzystania upoważnienia przez upoważnionego eksportera.

5. Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć upoważnienie. Dokonują tego, jeżeli upoważniony eksporter nie daje już gwarancji, o których mowa w ust. 1, nie spełnia warunków określonych w ust. 2 lub w inny sposób korzysta z upoważnienia w niewłaściwy sposób.

Artykuł 121

Ważność dowodu pochodzenia

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Dowód pochodzenia jest ważny przez okres czterech miesięcy od daty wystawienia w państwie wywozu i w tym okresie należy przedłożyć go organom celnym państwa przywozu.

2. Dowody pochodzenia przedkładane organom celnym państwa przywozu po upływie ostatecznego terminu przedłożenia określonego w ust. 1 mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, o których mowa w art. 59 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, jeżeli niedotrzymanie ostatecznego terminu przedłożenia tych dokumentów spowodowane jest zaistnieniem wyjątkowych okoliczności.

3. W pozostałych przypadkach przedłożenia dowodów pochodzenia po terminie organy celne państwa przywozu mogą przyjąć dowody pochodzenia, jeżeli produkty zostały przedstawione przed upływem wspomnianego ostatecznego terminu.

4. Na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne państwa członkowskiego przywozu pojedynczy dowód pochodzenia może zostać przedłożony organom celnym przy przywozie pierwszej przesyłki, jeżeli towary spełniają poniższe warunki:

a) są przywożone w ramach częstych i ciągłych przepływów handlowych o znaczącej wartości handlowej;

b) są przedmiotem tej samej umowy sprzedaży, a strony tej umowy mają swoje siedziby w państwie wywozu lub w Unii;

c) są klasyfikowane do tego samego (ośmiocyfrowego) kodu Nomenklatury scalonej;

d) są przywożone wyłącznie od tego samego eksportera, są przeznaczone dla tego samego importera i poddane zostają formalnościom przywozowym w tym samym urzędzie celnym Unii.

Procedura ta jest stosowana w odniesieniu do ilości i okresu, które są określane przez właściwe organy celne. Okres ten nie może w żadnym wypadku przekraczać trzech miesięcy.

5. Procedura opisana w poprzednim ustępie ma również zastosowanie w przypadku przedkładania organom celnym pojedynczego dowodu pochodzenia przy przywozie partiami zgodnie z art. 115 niniejszego rozporządzenia. W takim przypadku jednak właściwe organy celne mogą przyznać okres stosowania przekraczający trzy miesiące.

Artykuł 122

Zwolnienia z obowiązku przedstawienia dowodu pochodzenia

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Produkty przesyłane jako małe paczki przez osoby prywatne do osób prywatnych lub będące częścią bagażu osobistego podróżnych uznawane są za produkty pochodzące korzystające z preferencji taryfowych określonych w art. 59 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, bez wymogu przedstawiania świadectwa przewozowego EUR1 lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że takie produkty nie są przywożone w celach handlowych oraz zostały zgłoszone jako spełniające warunki wymagane dla zastosowania tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 4 i 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i nie ma żadnych wątpliwości co do prawdziwości tej deklaracji.

2. Przywóz, który jest okazjonalny i dotyczy wyłącznie produktów do użytku osobistego ich odbiorców albo podróżnych lub ich rodzin, nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeśli rodzaj i ilość produktów nie wskazuje na przeznaczenie handlowe.

Ponadto łączna wartość tych produktów nie może przekraczać 500 EUR w przypadku małych paczek albo 1 200 EUR w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 123

Niezgodności i błędy formalne

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami umieszczonymi na dowodzie pochodzenia a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych urzędowi celnemu w celu dopełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie oznacza tym samym, że dowód pochodzenia jest nieważny, jeżeli zostanie należycie ustalone, że dokument ten odpowiada przedstawianym produktom.

Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy literowe w dowodzie pochodzenia, nie powinny powodować odrzucenia dokumentu, jeżeli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do prawdziwości oświadczeń zawartych w tym dokumencie.

Podsekcja 11

Metody współpracy administracyjnej do celów weryfikacji pochodzenia w ramach preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów

Artykuł 124

Współpraca administracyjna

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Kraje lub terytoria korzystające przekazują Komisji nazwy i adresy zlokalizowanych na swoim terytorium organów rządowych upoważnionych do wystawiania świadectw przewozowych EUR1, wzory odcisków pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy właściwych organów rządowych odpowiedzialnych za kontrolę świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze. Pieczęcie te są ważne od dnia otrzymania przez Komisję ich wzorów. Komisja przesyła te informacje organom celnym państw członkowskich. Jeżeli powiadomienia te są dokonywane w ramach zmian wcześniejszych powiadomień, Komisja podaje dzień wprowadzenia do użytku tych nowych pieczęci, zgodnie z informacjami dostarczonymi przez właściwe organy rządowe krajów lub terytoriów korzystających. Informacje te są przeznaczone do użytku służbowego; jednakże jeżeli towary są dopuszczane do obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerowi na zaznajomienie się z wzorami odcisków pieczęci, o których mowa w niniejszym ustępie.

2. Komisja przekazuje krajom lub terytoriom korzystającym wzory odcisków pieczęci używanych przez organy celne państw członkowskich w celu wystawienia świadectw przewozowych EUR1.

Artykuł 125

Weryfikacja dowodów pochodzenia

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Późniejsze weryfikacje świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze przeprowadza się wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państwa członkowskiego przywozu lub właściwe organy rządowe krajów lub terytoriów korzystających mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów w rozumieniu podsekcji 4 sekcji 2 rozdziału 1 tytułu II rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 lub spełnienia innych wymogów tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcja 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

2. Do celów stosowania przepisów ust. 1, właściwe organy państwa członkowskiego przywozu lub kraju lub terytorium korzystającego odsyłają świadectwo przewozowe EUR1 oraz fakturę, jeżeli została przedłożona, deklarację na fakturze lub kopię tych dokumentów właściwym organom korzystającego kraju lub terytorium wywozu albo państwa członkowskiego wywozu, podając, w stosownych przypadkach, powody uzasadniające przeprowadzenie takiej weryfikacji. Wszystkie dokumenty i uzyskane informacje, sugerujące, że informacje podane na dowodzie pochodzenia są nieprawidłowe, przekazuje się na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji.

Jeżeli w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji organy celne w państwie członkowskim przywozu podejmują decyzję o zawieszeniu przyznania preferencji taryfowych, określonych w art. 59 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, oferują importerowi zwolnienie produktów, z zastrzeżeniem zastosowania uznanych za niezbędne środków ostrożności.

3. Jeżeli z wnioskiem o późniejszą weryfikację wystąpiono zgodnie z przepisami ust. 1, taka weryfikacja jest przeprowadzana, a jej wyniki przekazywane organom celnym państwa członkowskiego przywozu lub właściwym organom rządowym korzystającego kraju lub terytorium przywozu w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy. Wyniki umożliwiają określenie, czy dany dowód pochodzenia stosuje się do produktów faktycznie wywiezionych i czy można uważać je za produkty pochodzące z kraju lub terytorium korzystającego lub z Unii.

4. Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości w określonym w ust. 3 terminie sześciu miesięcy nie uzyskano odpowiedzi lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do stwierdzenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, właściwe organy powiadamia się drugi raz. Jeżeli po drugim powiadomieniu, w terminie czterech miesięcy, wyniki weryfikacji nie zostaną podane do wiadomości organów występujących z wnioskiem lub jeżeli wyniki te nie pozwalają na stwierdzenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy wnioskujące o weryfikację, z wyłączeniem szczególnych okoliczności, odmawiają zastosowania preferencji taryfowych.

5. W przypadku gdy weryfikacja lub wszelkie inne dostępne informacje wskazują, że przepisy tytułu II rozdział 1 sekcja 2 podsekcje 4 i 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 są naruszane, korzystający kraj wywozu lub korzystające terytorium wywozu, z własnej inicjatywy lub na wniosek Unii, przeprowadzają odpowiednie dochodzenie lub zlecają przeprowadzenie dochodzenia w trybie pilnym, w celu identyfikacji takich naruszeń i zapobiegania im w przyszłości. W tym celu Unia może uczestniczyć w tych dochodzeniach.

6. Do celów późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR1 kopie tych świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe są przechowywane przez właściwe organy rządowe korzystającego kraju lub terytorium wywozu lub organy celne państwa członkowskiego wywozu przez okres co najmniej trzech lat od końca roku, w którym świadectwa przewozowe zostały wystawione.

Podsekcja 12

Inne przepisy mające zastosowanie w ramach reguł pochodzenia do celów preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów

Artykuł 126

Ceuta i Melilla

(art. 64 ust. 1 kodeksu)

1. Przepisy podsekcji 10 i 11 stosuje się odpowiednio do określenia, czy produkty mogą być uważane za pochodzące z korzystających krajów lub terytoriów wywozu korzystających z preferencji, jeżeli są przywożone do Ceuty i Melilli, lub za pochodzące z Ceuty i Melilli.

2. Ceuta i Melilla uznawane są za jedno terytorium.

3. Przepisy podsekcji 10 i 11 dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR1 stosuje się odpowiednio do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

4. Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie przepisów niniejszej podsekcji w Ceucie i Melilli.

ROZDZIAŁ 3

Wartość celna towarów

Artykuł 127

Przepisy ogólne

(art. 70 ust. 3 lit. d) kodeksu)

1. Do celów niniejszego rozdziału, dwie osoby są uznawane za powiązane, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

a) jedna jest urzędnikiem lub dyrektorem w firmie drugiej osoby;

b) są one prawnie uznanymi wspólnikami w działalności gospodarczej;

c) są one pracodawcą i pracobiorcą;

d) osoba trzecia bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu lub udziałem w kapitale zakładowym wynoszącym co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub co najmniej 5 % kapitału zakładowego obu osób;

e) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugą;

f) obie znajdują się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą trzeciej osoby;

g) wspólnie kontrolują, bezpośrednio lub pośrednio, osobę trzecią;

h) są członkami tej samej rodziny.

2. Osoby powiązane w działalności gospodarczej w tym sensie, że jedna z nich jest wyłącznym agentem, wyłącznym dystrybutorem lub wyłącznym koncesjonariuszem drugiej, uznaje się za powiązane jedynie wówczas, gdy odpowiadają kryteriom określonym w ust. 1.

3. Do celów ust. 1 lit. e), f) i g) jedna osoba kontroluje drugą, w przypadku gdy ta pierwsza jest w stanie sprawować prawną lub faktyczną kontrolę nad czynnościami tej drugiej osoby.

Artykuł 128

Wartość transakcyjna

(art. 70 ust. 1 kodeksu)

1. Wartość transakcyjna towarów sprzedawanych w celu wywozu na obszar celny Unii jest ustalana w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego na podstawie sprzedaży, która nastąpiła bezpośrednio przed wprowadzeniem towarów na ten obszar celny.

2. W przypadku sprzedaży towarów w celu wywozu na obszar celny Unii, nie przed ich wprowadzeniem na ten obszar celny, ale podczas czasowego składowania lub objęcia procedurą specjalną inną niż procedura tranzytu wewnętrznego, końcowego przeznaczenia lub uszlachetniania biernego wartość transakcyjna będzie ustalana na podstawie tej sprzedaży.

Artykuł 129

Cena faktycznie zapłacona lub należna

(art. 70 ust. 1 i 2 kodeksu)

1. Cena faktycznie zapłacona lub należna w rozumieniu art. 70 ust. 1 i 2 kodeksu obejmuje wszystkie płatności, które zostały lub mają zostać dokonane jako warunek sprzedaży przywożonych towarów przez kupującego na rzecz którejkolwiek z następujących osób:

a) sprzedającego;

b) osoby trzeciej na korzyść sprzedającego;

c) osoby trzeciej powiązanej ze sprzedającym;

d) osoby trzeciej, gdy płatność na rzecz tej osoby jest dokonywana w celu spełnienia zobowiązania sprzedającego.

Płatności można dokonywać w formie akredytyw lub zbywalnych instrumentów płatniczych, bezpośrednio lub pośrednio.

2. Działania, w tym działania marketingowe, podejmowane na własny rachunek przez kupującego lub przez przedsiębiorstwo powiązane z kupującym, inne niż działania, w odniesieniu do których art. 71 kodeksu przewiduje korektę, nie są uznawane za pośrednią płatność na rzecz sprzedającego.

Artykuł 130

Rabaty

(art. 70 ust. 1 i 2 kodeksu)

1. Do celów ustalenia wartości celnej zgodnie z art. 70 ust. 1 kodeksu uwzględnia się rabaty, jeżeli w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego umowa sprzedaży przewiduje stosowanie rabatów i określa ich wysokość.

2. Rabaty z tytułu wcześniejszej zapłaty są uwzględniane w odniesieniu do towarów, których cena nie została faktycznie zapłacona w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego.

3. Nie uwzględnia się rabatów wynikających ze zmian w umowie, które nastąpiły po przyjęciu zgłoszenia celnego.

Artykuł 131

Dostawa częściowa

(art. 70 ust. 1 kodeksu)

1. Jeżeli towary zgłoszone do procedury celnej stanowią część większej partii tego samego towaru zakupionego w ramach jednej transakcji, to cena faktycznie zapłacona lub należna do celów art. 70 ust. 1 kodeksu jest obliczana proporcjonalnie, na podstawie ceny całej zakupionej ilości.

2. Proporcjonalny podział ceny faktycznie zapłaconej lub należnej stosuje się również w przypadku utraty części przesyłki lub szkody zaistniałej przed dopuszczeniem towarów do obrotu.

Artykuł 132

Korekty cen towarów wadliwych

(art. 70 ust. 1 kodeksu)

Korekta ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towary dokonana przez sprzedającego na rzecz kupującego może zostać uwzględniona przy określaniu wartości celnej zgodnie z art. 70 ust. 1 kodeksu, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a) towary były wadliwe w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego do dopuszczenia do obrotu;

b) sprzedający dokonał korekty, aby zrekompensować wadę towaru w celu wywiązania się z:

(i) zobowiązania umownego, które zostało podjęte przed przyjęciem zgłoszenia celnego; albo

(ii) zobowiązania ustawowego mającego zastosowanie do tych towarów;

c) (uchylona).

Artykuł 133

Ustalanie wartości warunków i świadczeń

(art. 70 ust. 3 lit. b) kodeksu)

W przypadku gdy sprzedaż lub cena towarów przywożonych jest uzależniona od warunku lub świadczenia, którego wartość można ustalić w odniesieniu do towarów, dla których określana jest wartość celna, to taką wartość uznaje się za część ceny faktycznie zapłaconej lub należnej, chyba że dany warunek lub świadczenie dotyczą:

a) działalności, do której stosuje się art. 129 ust. 2 niniejszego rozporządzenia;

b) elementu wartości celnej zgodnie z art. 71 kodeksu.

Artykuł 134

Transakcje pomiędzy osobami powiązanymi

(art. 70 ust. 3 lit. d) kodeksu)

1. W przypadku gdy kupujący i sprzedający są ze sobą powiązani okoliczności związane ze sprzedażą są badane, w razie potrzeby, aby ustalić, czy powiązanie to nie wpłynęło na cenę; zgłaszającemu umożliwia się przedłożenie dodatkowych szczegółowych informacji, które mogą być niezbędne do zbadania tych okoliczności.

2. Wartość towarów należy jednak ustalać zgodnie z art. 70 ust. 1 kodeksu, jeśli zgłaszający wykaże, że zadeklarowana wartość transakcyjna jest bardzo zbliżona do jednej z następujących wartości testowych, określonych w tym samym lub w zbliżonym okresie:

a) wartości transakcyjnej, przy sprzedaży kupującemu, niepowiązanemu w żadnym konkretny przypadku ze sprzedającym, towarów identycznych lub podobnych w celu ich wywozu na obszar celny Unii;

b) wartości celnej towarów identycznych lub podobnych ustalonej zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. c) kodeksu;

c) wartości celnej towarów identycznych lub podobnych ustalonej zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. d) kodeksu.

3. Ustalając wartość towarów identycznych lub podobnych, o których mowa w ust. 2, należy uwzględnić następujące elementy:

a) wykazane różnice w poziomach handlu;

b) różnice ilościowe;

c) elementy wymienione w art. 71 ust. 1 kodeksu;

d) koszty poniesione przez sprzedającego przy sprzedażach, w których on i kupujący nie są powiązani, a koszty te nie są ponoszone przez sprzedającego w sprzedażach pomiędzy osobami powiązanymi.

4. Wymienione w ust. 2 wartości testowe stosuje się na wniosek zgłaszającego. Nie zastępują one zadeklarowanej wartości transakcyjnej.

Artykuł 135

Towary i usługi wykorzystane do produkcji przywożonych towarów

(art. 71 ust. 1 lit. b) kodeksu)

1. Jeśli kupujący dostarcza sprzedającemu jakiekolwiek towary lub usługi wymienione w art. 71 ust. 1 lit. b) kodeksu, uznaje się, że wartość tych towarów i usług jest równa ich cenie zakupu. Cena zakupu obejmuje wszystkie płatności, których musi dokonać kupujący towary lub usługi wymienione w art. 71 ust. 1 lit. b) w celu ich nabycia.

W przypadku gdy te towary lub usługi zostały wyprodukowane przez kupującego lub osobę z nim powiązaną za ich wartość uważa się koszt ich produkcji.

2. Jeśli wartości towarów i usług wymienionych w art. 71 ust. 1 lit. b) kodeksu nie można ustalić w sposób zgodny z ust. 1, jest ona ustalana na podstawie innych obiektywnych i wymiernych danych.

3. Jeśli towary wymienione w art. 71 ust. 1 lit. b) kodeksu były użytkowane przez kupującego przed ich dostarczeniem, ich wartość koryguje się, aby uwzględnić obniżenie ich wartości.

4. Wartość usług, o których mowa w art. 71 ust. 1 lit. b) kodeksu obejmuje koszty zakończonych niepowodzeniem prac rozwojowych, o ile poniesiono je na projekty lub zamówienia dotyczące przywożonych towarów.

5. Do celów art. 71 ust. 1 lit. b) ppkt (iv) kodeksu koszty badań i wstępnych szkiców projektowych nie są włączane do wartości celnej.

6. Wartość dostarczonych towarów i usług określona zgodnie z ust. 1–5 jest przydzielana w odpowiedniej proporcji do przywożonych towarów.

Artykuł 136

Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne

(art. 71 ust. 1 lit. c) kodeksu)

1. Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne dotyczą przywożonych towarów, gdy – w szczególności – prawa przenoszone na podstawie umowy licencyjnej są odzwierciedlone w tych towarach. Metoda obliczania kwoty honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych nie ma decydującego znaczenia w tej kwestii.

2. Jeżeli sposób obliczania kwoty honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych uwzględnia cenę przywożonego towaru, to przyjmuje się, o ile nie zaprzeczają temu dowody, że płatność tych honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych dotyczy towarów, dla których ma być ustalona wartość celna.

3. Jeżeli honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne odnoszą się w części do towarów, dla których jest ustalana wartość celna, i w części do innych składników lub części składowych dołączonych do towarów po ich przywozie albo do świadczeń lub usług dokonanych po przywozie, należy dokonać odpowiedniej korekty.

4. Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne uznaje się za płatności stanowiące warunek sprzedaży przywożonych towarów, jeżeli został spełniony którykolwiek z następujących warunków:

a) sprzedający lub osoba powiązana ze sprzedającym domaga się od kupującego dokonania takiej płatności;

b) kupujący dokonuje płatności w celu zaspokojenia zobowiązania sprzedającego, zgodnie z zobowiązaniami umownymi;

c) towary nie mogą być sprzedane kupującemu ani zakupione przez kupującego bez płatności tych honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych na rzecz licencjodawcy.

5. Kraj, w którym odbiorca honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych ma siedzibę, nie stanowi istotnej okoliczności.

Artykuł 137

Miejsce wprowadzenia towarów na obszar celny Unii

(art. 71 ust. 1 lit. e) kodeksu)

1. Do celów art. 71 ust. 1 lit. e) kodeksu za miejsce wprowadzenia na obszar celny Unii uważa się:

a) dla towarów przewożonych drogą morską – port, do którego towary te docierają w pierwszej kolejności na obszar celny Unii;

b) dla towarów przewożonych drogą morską do jednego z francuskich departamentów zamorskich stanowiących część obszaru celnego Unii, a następnie przewożonych bezpośrednio do innej części obszaru celnego Unii, lub odwrotnie – port, do którego towary te docierają w pierwszej kolejności na obszar celny Unii, pod warunkiem że zostały tam wyładowane lub przeładowane;

c) dla towarów przewożonych drogą morską, a następnie, bez przeładunku, wodną drogą śródlądową – pierwszy port, w którym jest możliwy jest wyładunek;

d) dla towarów przewożonych koleją, wodną drogą śródlądową lub transportem drogowym – miejsce, w którym zlokalizowany jest urząd celny wprowadzenia;

e) dla towarów przewożonych w inny sposób – miejsce przekroczenia granicy obszaru celnego Unii.

2. Do celów art. 71 ust. 1 lit. e) kodeksu, jeśli towary są wprowadzane na obszar celny Unii, a następnie przewożone do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innej części tego obszaru przez terytoria znajdujące się poza obszarem celnym Unii, za miejsce wprowadzenia na obszar celny Unii uważa się miejsce, w którym towary zostały po raz pierwszy wprowadzone na ten obszar celny, pod warunkiem że towary są przewożone przez te terytoria bezpośrednio do miejsca przeznaczenia, zwykłą drogą.

3. Przepisy ust. 2 mają również zastosowanie w przypadku, gdy towary zostały wyładowane, przeładowane lub czasowo unieruchomione na terytoriach nienależących do obszaru celnego Unii z przyczyn związanych wyłącznie z ich przewozem.

4. Jeśli warunki określone w ust. 1 lit. b), ust. 2 i 3 nie są spełnione, za miejsce wprowadzenia na obszar celny Unii uważa się:

a) dla towarów przewożonych drogą morską – port wyładunku;

b) dla towarów przewożonych inną gałęzią transportu – miejsce określone w ust. 1 lit. c), d) lub e), znajdujące się w części obszaru celnego Unii stanowiącej miejsce przeznaczenia towarów.

Artykuł 138

Koszty transportu

(art. 71 ust. 1 lit. e) kodeksu)

1. Jeżeli towary są przewożone tą samą gałęzią transportu do punktu znajdującego się poza miejscem wprowadzenia na obszar celny Unii, koszty transportu zostają oszacowane proporcjonalnie do odległości przebytej do miejsca wprowadzenia na obszar celny Unii zgodnie z art. 137 niniejszego rozporządzenia, chyba że przedłożone organom celnym dowody wykazują koszty, które zostałyby poniesione na mocy standardowej taryfy stawek frachtowych w związku z transportem towarów do miejsca wprowadzenia na obszar celny Unii.

2. Koszty transportu lotniczego, w tym koszty ekspresowej dostawy lotniczej, wliczane do wartości celnej towarów są określane zgodnie z załącznikiem 23-01.

3. Jeżeli transport dokonany został bezpłatnie lub na koszt kupującego, to koszty transportu wliczane do wartości celnej towarów są obliczane według taryfy stawek frachtowych zwyczajowo stosowanej dla tych samych środków transportu.

Artykuł 139

Opłaty pobierane od przesyłek pocztowych

(art. 70 ust. 1 kodeksu)

Opłaty pocztowe, którym podlegają towary przesyłane pocztą do miejsca przeznaczenia, są włączane do wartości celnej tych towarów, z wyjątkiem ewentualnej dodatkowej opłaty pocztowej pobieranej na obszarze celnym Unii.

Artykuł 140

Odrzucenie zadeklarowanych wartości transakcyjnych

(art. 70 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku gdy organy celne mają uzasadnione wątpliwości, że zadeklarowana wartość transakcyjna stanowi całkowitą faktycznie zapłaconą lub należną kwotę, o której mowa w art. 70 ust. 1 kodeksu, mogą one wezwać zgłaszającego do przedstawienia dodatkowych informacji.

2. Jeśli ich wątpliwości nie zostaną rozwiane, organy celne mogą zdecydować, że wartość towarów nie może być ustalona zgodnie z art. 70 ust. 1 kodeksu.

Artykuł 141

Wartość celna towarów identycznych lub podobnych

(art. 74 ust. 2 lit. a) i b) kodeksu)

1. Do ustalania wartości celnej przywożonych towarów zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a) lub b) kodeksu wykorzystuje się wartość transakcyjną identycznych lub podobnych towarów sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i zasadniczo w takich samych ilościach, co towary, dla których określana jest wartość celna.

Jeśli nie stwierdzono tego rodzaju sprzedaży, wartość celną określa się na podstawie wartości transakcyjnej identycznych lub podobnych towarów sprzedawanych na innym poziomie handlu lub w innych ilościach. Taką wartość transakcyjną należy skorygować w celu uwzględnienia różnic wynikających z poziomu handlu lub ilości.

2. Należy dokonać korekty w celu uwzględnienia znaczących różnic w kosztach i opłatach między przywożonymi towarami a towarami identycznymi lub podobnymi, wynikających z różnic w odległościach i rodzajach transportu.

3. Jeżeli stwierdzono istnienie dwóch lub większej liczby wartości transakcyjnych towarów identycznych lub podobnych, dla ustalenia wartości celnej przywożonych towarów przyjmuje się najniższą z tych wartości.

4. Określenia „towary identyczne” i „towary podobne”, w zależności od przypadku, nie obejmują towarów, które zawierają lub odzwierciedlają prace techniczno-inżynieryjne, rozwojowe, artystyczne, projektowe oraz plany lub szkice, w stosunku do których nie dokonano korekty na mocy art. 71 ust. 1 lit. b) ppkt (iv) kodeksu, ponieważ prace te zostały przeprowadzone w Unii.

5. Wartość transakcyjna towarów wyprodukowanych przez inną osobę jest brana pod uwagę tylko wtedy, gdy nie można uzyskać wartości transakcyjnej dla identycznych lub podobnych towarów wytworzonych przez osobę będącą producentem towarów, których wartość celna ma zostać określona.

Artykuł 142

Metoda dedukcyjna

(art. 74 ust. 2 lit. c) kodeksu)

1. Cena jednostkowa wykorzystywana do określenia wartości celnej zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. c) kodeksu jest to cena, po której przywożone towary bądź przywożone identyczne lub podobne towary są sprzedawane w Unii – w takim samym stanie, w jakim zostały przywiezione – w tym samym lub przybliżonym czasie, co czas przywozu towarów, których wartość celna ma zostać określona.

2. W przypadku braku ceny jednostkowej, o której mowa w ust. 1, wykorzystuje się cenę jednostkową będącą ceną, po której przywożone towary bądź przywożone identyczne lub podobne towary są sprzedawane – w takim samym stanie, w jakim zostały przywiezione – na obszarze celnym Unii możliwie szybko od dnia przywozu towarów, których wartość celna ma zostać określona, lecz nie później niż w ciągu 90 dni od dnia przywozu.

3. W przypadku braku ceny jednostkowej, o której mowa w ust. 1 i 2, na wniosek zgłaszającego wykorzystuje się cenę jednostkową, po której przywożone towary są sprzedawane na obszarze celnym Unii po dalszej obróbce lub przetworzeniu, z uwzględnieniem wartości dodanej w wyniku takiej obróbki lub takiego przetworzenia.

4. Następujące sprzedaże nie są uwzględniane do celów ustalenia wartości celnej zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. c) kodeksu:

a) sprzedaż towarów na poziomie handlu innym niż pierwszy poziom handlu po przywozie;

b) sprzedaż osobom powiązanym;

c) sprzedaż osobom, które dostarczają bezpośrednio lub pośrednio, bezpłatnie lub po obniżonej cenie, towary lub usługi wymienione w art. 71 ust. 1 lit. b) kodeksu do użytku związanego z produkcją i sprzedażą przywożonych towarów w celu wywozu;

d) sprzedaż w ilościach, które nie są wystarczające do określenia ceny jednostkowej.

5. Przy ustalaniu wartości celnej należy odliczyć od ceny jednostkowej określonej zgodnie z ust. 1–4:

a) zwyczajowo płacone lub uzgodnione marże albo zwyczajowo doliczane kwoty zysku i kosztów ogólnych (w tym bezpośrednie i pośrednie koszty wprowadzania na rynek danych towarów) związane ze sprzedażą na obszarze celnym Unii przywożonych towarów tego samego gatunku i rodzaju, które są towarami z danej grupy lub asortymentu towarów wytwarzane przez określoną branżę przemysłową;

b) zwykłe koszty transportu i ubezpieczenia oraz związane z nimi koszty ponoszone na obszarze celnym Unii;

c) należności celne przywozowe lub inne opłaty należne na obszarze celnym Unii z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów.

6. Wartość celna niektórych łatwo psujących się towarów, o których mowa w załączniku 23-02, przywożonych do konsygnacji może być ustalana bezpośrednio, zgodnie z przepisami art. 74 ust. 2 lit. c) kodeksu. W tym celu państwa członkowskie powiadamiają Komisję o cenach jednostkowych, a Komisja rozpowszechnia te informacje poprzez TARIC zgodnie z przepisami art. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (¹⁹).

Takie ceny jednostkowe mogą być wykorzystywane do określenia wartości celnej przywożonych towarów przez okres 14 dni. Dniem tygodnia, w którym rozpoczyna się każdy z okresów, jest piątek.

Ceny jednostkowe są określane i podawane do wiadomości Komisji w następujący sposób:

a) po dokonaniu odliczeń przewidzianych w ust. 5, państwa członkowskie informują Komisję o cenie jednostkowej za 100 kg masy netto dla każdej kategorii towarów. W odniesieniu do kosztów, o których mowa w ust. 5 lit. b), państwa członkowskie mogą ustalić ryczałtowe kwoty, o których powiadamiają Komisję;

b) okresem odniesienia przy określaniu cen jednostkowych jest 14-dniowy okres, którego koniec przypada w czwartek w tygodniu poprzedzającym tydzień, w którym mają zostać ustalone nowe ceny jednostkowe;

c) Państwa członkowskie zgłaszają Komisji ceny jednostkowe w euro nie później niż do godziny 12.00 w poniedziałek w tygodniu, w którym mają one być rozpowszechnione przez Komisję. Jeżeli dzień ten jest dniem wolnym od pracy, powiadomienia dokonuje się w bezpośrednio poprzedzający go dzień roboczy. Ceny jednostkowe mają zastosowanie, jedynie jeśli wiadomość o ich zgłoszeniu jest rozpowszechniona przez Komisję.

Artykuł 143

Metoda wartości kalkulowanej

(art. 74 ust. 2 lit. d) kodeksu)

1. Stosując art. 74 ust. 2 lit. d) kodeksu, organy celne nie mogą żądać od osoby niemającej siedziby na obszarze celnym Unii przedłożenia do zbadania czy też udostępnienia jakichkolwiek danych księgowych lub innych informacji w celu ustalenia wartości celnej.

2. Koszty lub wartość materiałów i wytworzenia, o których mowa w art. 74 ust. 2 lit. d) ppkt (i) kodeksu, obejmują koszty elementów określonych w art. 71 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i (iii) kodeksu. Obejmują one także określoną w odpowiednich proporcjach wartość produktów lub usług wymienionych w art. 71 ust. 1 lit. b) kodeksu, dostarczonych bezpośrednio lub pośrednio przez kupującego do użytku związanego z produkcją towarów, których wartość ma zostać określona. Wartość prac określonych w art. 71 ust. 1 lit. b) ppkt (iv) kodeksu, które zostały wykonane w Unii, włączana jest tylko w takiej części, w jakiej prace te zostały wykonane na koszt producenta.

3. Koszt produkcji obejmuje wszystkie wydatki poniesione na stworzenie, uzupełnienie lub znaczące udoskonalenie dóbr ekonomicznych. Obejmuje on również koszty określone w art. 71 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) i (iii) kodeksu.

4. Koszty ogólne, o których mowa w art. 74 ust. 2 lit. d) ppkt (ii) kodeksu, obejmują koszty bezpośrednie i pośrednie produkcji oraz sprzedaży towarów przeznaczonych do wywozu, które nie są objęte przepisami art. 74 ust. 2 lit. d) ppkt (i) kodeksu.

Artykuł 144

Metoda tzw. ostatniej szansy

(art. 74 ust. 3 kodeksu)

1. Przy ustalaniu wartości celnej zgodnie z art. 74 ust. 3 kodeksu dopuszczalna jest rozsądna elastyczność w stosowaniu metod określonych w art. 70 i art. 74 ust. 2 kodeksu. Ustalona w ten sposób wartość powinna opierać się w możliwie największym stopniu na wcześniej ustalonych wartościach celnych.

2. Jeżeli wartość celna nie może zostać ustalona zgodnie z ust. 1, stosuje się inne odpowiednie metody. W takim przypadku wartości celnej nie ustala się na podstawie którejkolwiek z następujących wartości lub metod:

a) ceny sprzedaży na obszarze celnym Unii towarów wyprodukowanych na tym obszarze;

b) systemu polegającego na przyjęciu na potrzeby ustalenia wartości celnej wyższej z dwóch alternatywnych wartości;

c) ceny towarów na rynku wewnętrznym kraju wywozu;

d) kosztów produkcji innych niż wartość kalkulowana, która została ustalona dla towarów identycznych lub podobnych na podstawie art. 74 ust. 2 lit. d) kodeksu;

e) cen w wywozie do kraju trzeciego;

f) minimalnych wartości celnych;

g) arbitralnych lub fikcyjnych wartości.

Artykuł 145

Załączane do zgłoszenia celnego dokumenty dotyczące wartości celnej

(art. 163 ust. 1 kodeksu)

Wymaganym dokumentem załączanym do zgłoszenia celnego jest faktura, która dotyczy zadeklarowanej wartości transakcyjnej.

Artykuł 146

Przeliczanie waluty w celu ustalenia wartości celnej

(art. 53 ust. 1 lit. a) kodeksu)

1. Zgodnie z art. 53 ust. 1 lit. a) kodeksu do przeliczania waluty w celu ustalenia wartości celnej stosuje się następujące kursy wymiany walut:

a) kurs wymiany walut publikowany przez Europejski Bank Centralny – w przypadku państw członkowskich, których walutą jest euro;

b) kurs wymiany walut publikowany przez właściwy organ krajowy lub prywatny bank, gdy organ krajowy wyznaczył do celów jego publikacji prywatny bank – w przypadku państw członkowskich, których walutą nie jest euro.

2. Kurs wymiany walut, który należy stosować zgodnie z ust. 1, jest kursem opublikowanym w przedostatnią środę każdego miesiąca.

W przypadku braku kursu wymiany walut opublikowanego w tym dniu stosuje się ostatni opublikowany kurs.

3. Kurs wymiany walut obowiązuje przez okres jednego miesiąca, począwszy od pierwszego dnia następnego miesiąca.

4. W przypadku braku opublikowanego kursu, o którym mowa w ust. 1 i 2, kurs wykorzystywany do celów art. 53 ust. 1 lit. a) kodeksu jest określany przez dane państwo członkowskie. Kurs ten musi odzwierciedlać tak ściśle jak to możliwe wartość waluty tego państwa członkowskiego.

TYTUŁ III

DŁUG CELNY I ZABEZPIECZENIA

ROZDZIAŁ 1

Zabezpieczenie potencjalnego lub istniejącego długu celnego

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 147

Systemy teleinformatyczne związane z zabezpieczeniami

(art. 16 kodeksu)

Na potrzeby wymiany i przechowywania informacji dotyczących zabezpieczeń, które mogą zostać wykorzystane w więcej niż jednym państwie członkowskim, stosuje się system teleinformatyczny ustanowiony w tym celu zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu.

Ustęp 1 niniejszego artykułu stosuje się od dnia wdrożenia systemu zarządzania zabezpieczeniami w ramach UKC (UCC GUM), o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE.

Artykuł 148

Pojedyncze zabezpieczenie potencjalnego długu celnego

(art. 90 ust. 1 akapit drugi kodeksu)

1. Jeżeli złożenie zabezpieczenia jest obowiązkowe, wysokość obejmującego jedną transakcję zabezpieczenia (zabezpieczenia pojedynczego) potencjalnego długu celnego powinna pokrywać kwotę należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającą mogącemu powstać długowi celnemu, obliczoną na podstawie najwyższych stawek celnych mających zastosowanie do towarów tego samego rodzaju.

2. W przypadku gdy wymagane jest, aby zabezpieczenie pojedyncze obejmowało inne opłaty należne w związku z przywozem lub wywozem towarów, ich kwotę oblicza się na podstawie najwyższych stawek mających zastosowanie do towarów tego samego rodzaju w państwie członkowskim, w którym dane towary zostają objęte procedurą celną lub są czasowo składowane.

Artykuł 149

Zabezpieczenie nieobowiązkowe

(art. 91 kodeksu)

Jeśli organy celne zdecydują się wymagać zabezpieczenia w przypadkach, gdy jego złożenie nie jest obowiązkowe, zastosowanie mają przepisy art. od 150 do 158 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 150

Zabezpieczenie w formie depozytu w gotówce

(art. 92 ust. 1 lit. a) kodeksu)

Jeśli wymagane jest zabezpieczenie w związku z procedurami specjalnymi lub czasowym składowaniem i zabezpieczenie to składa się jako zabezpieczenie pojedyncze w formie depozytu w gotówce, zabezpieczenie takie należy złożyć organom celnym państwa członkowskiego, w którym towary zostają objęte taką procedurą lub są czasowo składowane.

Jeżeli procedura specjalna inna niż procedura końcowego przeznaczenia została zamknięta albo prawidłowo został zakończony dozór celny towarów objętych procedurą końcowego przeznaczenia lub czasowo składowanych, to zabezpieczenie jest zwracane przez urząd celny państwa członkowskiego, w którym je złożono.

Artykuł 151

Zabezpieczenie w formie zobowiązania gwaranta

(art. 92 ust. 1 lit. b) i art. 94 kodeksu)

1. Zobowiązanie złożone przez gwaranta wymaga uznania przez urząd celny, w którym składane jest zabezpieczenie (urząd celny zabezpieczenia), który powiadamia o swojej decyzji osobę, od której wymagane jest złożenie zabezpieczenia.

2. Urząd celny zabezpieczenia może w każdej chwili cofnąć decyzję uznającą zobowiązanie złożone przez gwaranta. Urząd celny zabezpieczenia powiadamia o takim cofnięciu gwaranta i osobę, od której wymagane jest złożenie zabezpieczenia.

3. Gwarant może w każdej chwili odwołać swoje zobowiązanie. Gwarant powiadamia o takim odwołaniu urząd celny zabezpieczenia.

4. Odwołanie zobowiązania gwaranta nie dotyczy towarów, które w chwili, gdy odwołanie stało się skuteczne, zostały już objęte procedurą celną lub czasowym składowaniem i nadal pozostają nimi objęte na mocy tego odwołanego zobowiązania.

5. Zabezpieczenie pojedyncze w formie zobowiązania składane jest zgodnie z wzorem określonym w załączniku 32-01.

6. Zabezpieczenie generalne w formie zobowiązania składane jest zgodnie z wzorem określonym w załączniku 32-03.

7. Nie naruszając przepisów ust. 5 i 6 oraz art. 160, każde państwo członkowskie może zezwolić, zgodnie z prawem krajowym, aby zobowiązanie gwaranta było składane w innej formie niż określono w załącznikach 32-01, 32-02 i 32- 03, pod warunkiem że będzie ono miało taki sam skutek prawny.

Artykuł 152

Pojedyncze zabezpieczenie składane w formie zobowiązania gwaranta

(art. 89 i art. 92 ust. 1 lit. b) kodeksu)

1. W przypadku gdy zabezpieczenie pojedyncze jest składane w formie zobowiązania gwaranta, urząd celny zabezpieczenia przechowuje dowód potwierdzający to zobowiązanie przez okres ważności zabezpieczenia.

2. W przypadku gdy zabezpieczenie pojedyncze jest składane w formie zobowiązania gwaranta, osoba uprawniona do korzystania z procedury nie może zmienić kodu dostępu przypisanego do numeru referencyjnego zabezpieczenia.

Artykuł 153

Wzajemna pomoc pomiędzy organami celnymi

(art. 92 ust. 1 lit. c) kodeksu)

W przypadku powstania długu celnego w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, które przyjęło zabezpieczenie w jednej z form określonych w art. 83 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, gdy zabezpieczenie to może zostać wykorzystane w więcej niż jednym państwie członkowskim, państwo członkowskie, które przyjęło zabezpieczenie, przekazuje do państwa członkowskiego miejsca powstania długu celnego – na wniosek tego drugiego państwa, wystosowany przed upływem terminu płatności – kwotę należności celnych przywozowych lub wywozowych, nieprzekraczającą wysokości przyjętego zabezpieczenia ani nieuiszczonych należności.

Przekazanie kwoty następuje w terminie jednego miesiąca od otrzymania wniosku.

Artykuł 154

Numer referencyjny zabezpieczenia i kod dostępu

(art. 89 ust. 2 kodeksu)

1. Jeśli zabezpieczenie pojedyncze może zostać wykorzystane w więcej niż jednym państwie członkowskim, urząd celny zabezpieczenia przekazuje następujące informacje osobie, która złożyła zabezpieczenie, lub gwarantowi, w przypadku gdy zabezpieczenie jest składane w formie karnetów:

a) numer referencyjny zabezpieczenia;

b) kod dostępu przypisany do numeru referencyjnego zabezpieczenia.

2. Jeśli zabezpieczenie generalne może zostać wykorzystane w więcej niż jednym państwie członkowskim, urząd celny zabezpieczenia przekazuje następujące informacje osobie, która złożyła zabezpieczenie:

a) numer referencyjny zabezpieczenia dla każdej części kwoty referencyjnej, która jest monitorowana zgodnie z art. 157 niniejszego rozporządzenia;

b) kod dostępu przypisany do numeru referencyjnego zabezpieczenia.

Na wniosek osoby, która złożyła zabezpieczenie, urząd celny zabezpieczenia przypisuje do zabezpieczenia dodatkowy kod dostępu lub większą liczbę takich kodów, do użytku tej osoby lub jej przedstawicieli.

3. Organ celny sprawdza istnienie i ważność zabezpieczenia za każdym razem, gdy jakakolwiek osoba podaje mu numer referencyjny zabezpieczenia.

Sekcja 2

Zabezpieczenie generalne

Artykuł 155

Kwota referencyjna

(art. 90 kodeksu)

1. O ile nie przewidziano inaczej w art. 158 niniejszego rozporządzenia, wysokość zabezpieczenia generalnego jest równa kwocie referencyjnej ustalonej przez urząd celny zabezpieczenia zgodnie z art. 90 kodeksu.

2. Jeżeli złożone ma być zabezpieczenie generalne dla należności celnych przywozowych lub wywozowych i innych opłat, których kwotę można dokładnie ustalić w chwili, gdy wymagane jest złożenie zabezpieczenia, część kwoty referencyjnej obejmująca te należności i opłaty odpowiada kwocie należności celnych przywozowych lub wywozowych i innych wymaganych opłat.

3. Jeżeli złożone ma być zabezpieczenie generalne dla należności celnych przywozowych lub wywozowych i innych opłat, których kwota nie może zostać dokładnie ustalona w chwili, gdy wymagane jest złożenie zabezpieczenia, albo których kwota zmienia się z upływem czasu, część kwoty referencyjnej obejmująca te należności i opłaty ustala się w następujący sposób:

a) w przypadku części obejmującej już powstałe należności celne przywozowe i wywozowe oraz inne opłaty kwota referencyjna odpowiada kwocie należności przywozowych lub wywozowych i innych wymaganych opłat;

b) w przypadku części obejmującej mogące powstać należności celne przywozowe lub wywozowe oraz inne opłaty kwota referencyjna odpowiada kwocie należności celnych przywozowych lub wywozowych i innych opłat, które mogą być wymagane w związku z każdym zgłoszeniem celnym lub każdą deklaracją do czasowego składowania, w odniesieniu do którego lub której złożono zabezpieczenie, w okresie pomiędzy objęciem towarów odpowiednią procedurą celną lub czasowym składowaniem a chwilą zamknięcia tej procedury lub zakończenia dozoru celnego towarów objętych procedurą końcowego przeznaczenia lub zakończenia czasowego składowania.

Do celów stosowania lit. b) należy uwzględnić najwyższe stawki celne przywozowe lub wywozowe mające zastosowanie do towarów tego samego rodzaju i najwyższe stawki innych opłat należnych w związku z przywozem lub wywozem towarów tego samego rodzaju w państwie członkowskim, w którym mieści się urząd celny zabezpieczenia.

Jeśli urząd celny zabezpieczenia nie dysponuje informacjami niezbędnymi do określenia części kwoty referencyjnej w sposób opisany w akapicie pierwszym, kwotę tę ustala się w wysokości 10 000 EUR dla każdego zgłoszenia lub deklaracji.

4. Urząd celny zabezpieczenia ustala kwotę referencyjną we współpracy z osobą, od której wymagane jest złożenie zabezpieczenia. Ustalając część kwoty referencyjnej zgodnie z ust. 3, urząd celny zabezpieczenia określa tę kwotę na podstawie informacji o towarach objętych odpowiednimi procedurami celnymi lub czasowo składowanych w ciągu ostatnich 12 miesięcy i szacowanej wielkości zamierzonych operacji, zgodnie, między innymi, z dokumentacją handlową i księgami rachunkowymi osoby, od której wymagane jest złożenie zabezpieczenia.

5. Urząd celny zabezpieczenia dokonuje weryfikacji kwoty referencyjnej z własnej inicjatywy lub na wniosek osoby, od której wymagane jest złożenie zabezpieczenia, i koryguje ją w taki sposób, aby była zgodna z przepisami niniejszego artykułu i art. 90 kodeksu.

Artykuł 156

Monitorowanie kwoty referencyjnej przez osobę, od której wymagane jest złożenie zabezpieczenia

(art. 89 kodeksu)

Osoba, od której wymagane jest złożenie zabezpieczenia, zapewnia, aby kwota należności celnych przywozowych lub wywozowych oraz innych opłat należnych w związku z przywozem lub wywozem towarów – gdy mają one być objęte zabezpieczeniem – które są wymagane lub mogą stać się wymagane, nie przekroczyła kwoty referencyjnej.

Osoba ta informuje urząd celny zabezpieczenia, jeżeli wysokość kwoty referencyjnej przestaje być wystarczająca do pokrycia jej operacji.

Artykuł 157

Monitorowanie kwoty referencyjnej przez organy celne

(art. 89 ust. 6 kodeksu)

1. Monitorowanie części kwoty referencyjnej obejmującej kwotę należności celnych przywozowych lub wywozowych oraz innych opłat należnych w związku z przywozem lub wywozem towarów, które będą wymagane w odniesieniu do towarów objętych procedurą dopuszczenia do obrotu, jest zapewniane w odniesieniu do każdego zgłoszenia celnego w chwili objęcia towarów tą procedurą. W przypadku gdy zgłoszenia celne do dopuszczenia do obrotu są składane zgodnie z pozwoleniem, o którym mowa w art. 166 ust. 2 lub art. 182 kodeksu, monitorowanie odpowiedniej części kwoty referencyjnej jest zapewniane na podstawie zgłoszeń uzupełniających lub, w stosownych przypadkach, na podstawie danych wpisanych w ewidencji.

2. Monitorowanie części kwoty referencyjnej obejmującej kwotę należności celnych przywozowych lub wywozowych oraz innych opłat należnych w związku z przywozem lub wywozem towarów, które mogą stać się wymagane w odniesieniu do towarów objętych procedurą tranzytu unijnego, jest zapewniane poprzez system teleinformatyczny, o którym mowa w art. 273 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do każdego zgłoszenia celnego w chwili objęcia towarów tą procedurą. Monitorowanie to nie dotyczy towarów objętych procedurą tranzytu unijnego z zastosowaniem uproszczenia, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu, gdy zgłoszenie celne nie jest przetwarzane w systemie teleinformatycznym wspomnianym w art. 273 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

3. Monitorowanie części kwoty referencyjnej, która obejmuje kwotę należności celnych przywozowych lub wywozowych oraz innych opłat należnych w związku z przywozem lub wywozem towarów – gdy mają one być objęte zabezpieczeniem – które powstaną lub mogą powstać w przypadkach innych niż te, o których mowa w ust. 1 i 2, jest zapewniane w drodze regularnego i odpowiedniego audytu.

Artykuł 158

Wysokość zabezpieczenia generalnego

(art. 95 ust. 2 i 3 kodeksu)

1. Na warunkach określonych w art. 84 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 wysokość zabezpieczenia generalnego, o którym mowa w art. 95 ust. 2 kodeksu, jest obniżana do 50 %, 30 % lub 0 % części kwoty referencyjnej określonej zgodnie z art. 155 ust. 3 lit. b) niniejszego rozporządzenia.

2. Wysokość zabezpieczenia generalnego, o którym mowa w art. 95 ust. 3 kodeksu, jest obniżana do 30 % części kwoty referencyjnej określonej zgodnie z art. 155 ust. 2 i art. 155 ust. 3 lit. a) niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 3

Przepisy dotyczące procedury tranzytu unijnego i procedury przewidzianej konwencją TIR i konwencją ATA

Podsekcja 1

Tranzyt unijny

Artykuł 159

Obliczenia do celów wspólnej procedury tranzytowej

(art. 89 ust. 2 kodeksu)

Do celów obliczeń, o których mowa w art. 148 i w art. 155 ust. 3 lit. b) akapit drugi niniejszego rozporządzenia, towary unijne przewożone zgodnie z Konwencją o wspólnej procedurze tranzytowej (²⁰) traktowane są jak towary nieunijne.

Artykuł 160

Zabezpieczenie pojedyncze w formie karnetów

(art. 92 ust. 1 lit. b) kodeksu)

1. W kontekście procedury tranzytu unijnego zabezpieczenie pojedyncze w formie zobowiązania gwaranta może zostać złożone przez gwaranta także w postaci karnetów zabezpieczenia pojedynczego wydanych osobom, które zamierzają być osobami uprawnionymi do korzystania z procedury.

Dowód potwierdzający to zobowiązanie jest wystawiany zgodnie ze wzorem określonym w załączniku 32-02, a karnety zgodnie ze wzorem określonym w załączniku 32-06.

Każdy karnet pokrywa kwotę 10 000 EUR, za którą odpowiada gwarant.

Karnet jest ważny przez okres jednego roku od daty jego wystawienia.

2. Gwarant dostarcza do urzędu celnego zabezpieczenia wszelkie wymagane informacje dotyczące karnetów zabezpieczenia pojedynczego, które wystawił.

3. Gwarant przekazuje osobie zamierzającej być osobą uprawnioną do korzystania z procedury następujące informacje w odniesieniu do każdego karnetu:

a) numer referencyjny zabezpieczenia;

b) kod dostępu przypisany do numeru referencyjnego zabezpieczenia.

Osoba zamierzająca być osobą uprawnioną do korzystania z procedury nie może zmienić kodu dostępu.

4. Osoba zamierzająca być osobą uprawnioną do korzystania z procedury przedstawia w urzędzie celnym wyjścia karnety w liczbie odpowiadającej wielokrotności kwoty 10 000 EUR wymaganej dla pokrycia sumy kwot, o których mowa w art. 148 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 161

Cofnięcie lub odwołanie zobowiązania złożonego w przypadku zabezpieczenia pojedynczego w formie karnetów

(art. 92 ust. 1 lit. b) i art. 94 kodeksu)

Organ celny właściwy dla urzędu celnego zabezpieczenia wprowadza do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 273 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, informację o cofnięciu lub odwołaniu zobowiązania złożonego w przypadku zabezpieczenia pojedynczego w formie karnetów wraz z datą jego wejścia w życie.

Od dnia, w którym cofnięcie lub odwołanie staje się skuteczne, wcześniej wystawione karnety zabezpieczenia pojedynczego nie mogą już być wykorzystywane do objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego.

Artykuł 162

Zabezpieczenie generalne

(art. 89 ust. 5 i art. 95 kodeksu)

1. W kontekście procedury tranzytu unijnego zabezpieczenie generalne może być złożone wyłącznie w formie zobowiązania gwaranta.

2. Urząd celny zabezpieczenia przechowuje dowód potwierdzający to zobowiązanie przez okres ważności zabezpieczenia.

3. Osoba uprawniona do korzystania z procedury nie może zmienić kodu dostępu przypisanego do numeru referencyjnego zabezpieczenia.

Podsekcja 2

Procedury przewidziane konwencją TIR i konwencją ATA

Artykuł 163

Odpowiedzialność stowarzyszeń poręczających za operacje TIR

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

Do celów art. 8 ust. 3 i 4 Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR, z jej późniejszymi zmianami (konwencja TIR), gdy operacja TIR przeprowadzana jest na obszarze celnym Unii, stowarzyszenie poręczające mające siedzibę na obszarze celnym Unii może stać się odpowiedzialne za zapłatę zabezpieczonej kwoty odnoszącej się do towarów, których dotyczy operacja TIR, do maksymalnej wysokości 100 000 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie krajowej za każdy karnet TIR.

Artykuł 164

Powiadomienie stowarzyszeń poręczających o niezamknięciu procedury

(art. 226 ust. 3 lit. b) i c) i art. 227 ust. 2 lit. b) i c) kodeksu)

Ważne powiadomienie o niezamknięciu procedury zgodnie z konwencją TIR lub konwencją ATA, lub konwencją stambulską, wystosowane przez organy celne państwa członkowskiego do stowarzyszenia poręczającego stanowi jednocześnie powiadomienie każdego stowarzyszenia poręczającego innego państwa członkowskiego, które zostało uznane za odpowiedzialne za zapłatę kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych lub innych opłat.

ROZDZIAŁ 2

Pokrycie, zwrot i umorzenie kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych

Sekcja 1

Określanie kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych , powiadamianie o długu celnym oraz księgowanie

Podsekcja 1

Artykuł 165

Wzajemna pomoc pomiędzy organami celnymi

(art. 101 ust. 1 i art. 102 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadku powstania długu celnego organy celne odpowiedzialne za odzyskanie kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu informują pozostałe zainteresowane organy celne o:

a) fakcie powstania długu celnego;

b) działaniach podjętych wobec dłużnika w celu odzyskania przedmiotowych kwot.

2. Państwa członkowskie udzielają sobie pomocy w odzyskaniu kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu.

3. Nie naruszając przepisów art. 87 ust. 4 kodeksu, jeśli organ celny państwa członkowskiego, w którym towary zostały objęte procedurą specjalną inną niż procedura tranzytu lub były czasowo składowane, uzyska – przed upływem terminu wskazanego w art. 80 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 – dowody potwierdzające, że zdarzenia, które doprowadziły do powstania lub domniemanego powstania długu celnego, miały miejsce w innym państwie członkowskim, jest zobowiązany przekazać niezwłocznie (a w każdym przypadku przed upływem wskazanego terminu) wszystkie dostępne informacje organowi celnemu właściwemu dla tego miejsca. Organ celny będący odbiorcą tych informacji potwierdza ich otrzymanie i powiadamia, czy jest właściwy w sprawie odzyskania długu. W przypadku braku odpowiedzi w terminie 90 dni organy przesyłające informacje niezwłocznie przystępują do działań mających na celu odzyskanie długu.

4. Nie naruszając przepisów art. 87 ust. 4 kodeksu, jeśli organ celny państwa członkowskiego, w którym stwierdzono powstanie długu celnego w odniesieniu do towarów, które nie zostały objęte procedurą celną ani czasowym składowaniem, uzyska – przed powiadomieniem o długu celnym – dowody potwierdzające, że zdarzenia, które doprowadziły do powstania lub domniemanego powstania długu celnego, miały miejsce w innym państwie członkowskim, jest zobowiązany przekazać niezwłocznie (a w każdym przypadku przed powiadomieniem o długu celnym) wszystkie dostępne informacje organowi celnemu właściwemu dla tego miejsca. Organ celny będący odbiorcą tych informacji potwierdza ich otrzymanie i powiadamia, czy jest właściwy w sprawie odzyskania długu. W przypadku braku odpowiedzi w terminie 90 dni organy przesyłające informacje niezwłocznie przystępują do działań mających na celu odzyskanie długu.

Artykuł 166

Koordynujący urząd celny na potrzeby karnetów ATA lub karnetów CPD

(art. 226 ust. 3 lit. c) kodeksu)

1. Organy celne wyznaczają koordynujący urząd celny odpowiedzialny za wszelkie działania związane z długami celnymi powstałymi wskutek niewywiązania się z obowiązków lub warunków dotyczących karnetów ATA lub karnetów CPD, zgodnie z art. 79 kodeksu.

2. Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję o koordynującym urzędzie celnym i o jego numerze identyfikacyjnym. Komisja udostępnia te informacje na swojej stronie internetowej.

Artykuł 167

Odzyskanie innych opłat w ramach procedury tranzytu unijnego oraz tranzytu zgodnie z konwencją TIR

(art. 226 ust. 3 lit. a) i b) kodeksu)

1. Jeżeli organy celne, które powiadomiły o długu celnym oraz obowiązku zapłaty innych opłat należnych w związku z przywozem lub wywozem towarów objętych procedurą tranzytu unijnego lub procedurą tranzytu zgodnie z konwencją TIR, uzyskały dowody dotyczące miejsca zdarzenia powodującego powstanie długu celnego i obowiązku zapłaty innych opłat, wspomniane organy celne zawieszają postępowanie w sprawie odzyskania i niezwłocznie przesyłają organom właściwym dla tego miejsca wszystkie niezbędne dokumenty, w tym uwierzytelnioną kopię dowodów. Organy wysyłające zwracają się jednocześnie do organów otrzymujących z wnioskiem o potwierdzenie, że te ostatnie są odpowiedzialne za odzyskanie innych opłat.

2. Organy otrzymujące potwierdzają otrzymanie powiadomienia i wskazują, czy są właściwe dla odzyskania innych opłat. W przypadku nieotrzymania odpowiedzi w terminie 28 dni organy wysyłające niezwłocznie wznawiają wszczęte postępowanie.

3. Wszelkie toczące się postępowania w sprawie odzyskania innych opłat wszczęte przez organy wysyłające zostają wstrzymane niezwłocznie po potwierdzeniu otrzymania powiadomienia przez organy otrzymujące i wskazaniu, że są one właściwe dla odzyskania innych opłat.

Po dostarczeniu przez organy otrzymujące dowodu odzyskania przez nie przedmiotowych kwot, organy wysyłające zwracają odzyskane już kwoty lub umarzają postępowanie w sprawie odzyskania.

Artykuł 168

Powiadomienie o odzyskaniu należności celnych i innych opłat w ramach procedury tranzytu unijnego oraz tranzytu zgodnie z konwencją TIR

(art. 226 ust. 3 lit. a) i b) kodeksu)

Jeżeli dług celny powstaje w odniesieniu do towarów objętych procedurą tranzytu unijnego lub procedurą tranzytu zgodnie z konwencją TIR, organy celne właściwe dla odzyskania informują urząd celny wyjścia o odzyskaniu należności celnych i innych opłat.

Artykuł 169

Odzyskanie innych opłat za towary objęte procedurą tranzytu zgodnie z konwencją ATA lub konwencją stambulską

(art. 226 ust. 3 lit. c) kodeksu)

1. Jeżeli organy celne, które powiadomiły o długu celnym oraz obowiązku zapłaty innych opłat za towary objęte procedurą tranzytu zgodnie z konwencją ATA lub konwencją stambulską, uzyskały dowody dotyczące miejsca zdarzenia powodującego powstanie długu celnego i obowiązku zapłaty innych opłat, wspomniane organy celne niezwłocznie przesyłają organom właściwym dla tego miejsca wszystkie niezbędne dokumenty, w tym uwierzytelnioną kopię dowodów. Organy wysyłające zwracają się jednocześnie do organów otrzymujących z wnioskiem o potwierdzenie, że te ostatnie są odpowiedzialne za odzyskanie innych opłat.

2. Organy otrzymujące potwierdzają otrzymanie powiadomienia i wskazują, czy są właściwe dla odzyskania innych opłat. Do tych celów organy otrzymujące stosują wzór zamknięcia określony w załączniku 33-05 wskazujący, że postępowanie w sprawie roszczenia zostało wszczęte wobec stowarzyszenia poręczającego w otrzymującym państwie członkowskim. W przypadku nieotrzymania odpowiedzi w terminie 90 dni organy wysyłające niezwłocznie wznawiają wszczęte postępowanie.

3. Jeżeli organy otrzymujące są właściwe, wszczynają w stosownych przypadkach po upływie terminu, o którym mowa w ust. 2, nowe postępowanie w celu odzyskania innych opłat i niezwłocznie powiadamiają o tym organy wysyłające.

Organy otrzymujące pobierają, jeżeli to konieczne, od stowarzyszenia poręczającego, z którym są one związane, kwoty należności celnych i innych opłat według stawek obowiązujących w państwie członkowskim, w którym organy te się znajdują.

4. Gdy tylko organy otrzymujące wskażą, że nie są one właściwe dla odzyskania innych opłat, organy wysyłające zwracają stowarzyszeniu poręczającemu, z którym są one związane, wszelkie kwoty, które zostały już ewentualnie zdeponowane lub wstępnie uiszczone.

5. Przekazanie postępowania następuje w terminie jednego roku od daty wygaśnięcia ważności karnetu, chyba że płatność stała się płatnością ostateczną na podstawie art. 7 ust. 2 lub 3 konwencji ATA lub art. 9 ust. 1 lit. b) i c) załącznika A do konwencji stambulskiej.

Artykuł 170

Odzyskanie innych opłat za towary objęte procedurą odprawy czasowej zgodnie z konwencją ATA lub konwencją stambulską

(art. 226 ust. 3 lit. c) kodeksu)

W przypadku odzyskiwania innych opłat za towary objęte procedurą odprawy czasowej zgodnie z konwencją ATA lub konwencją stambulską zastosowanie ma odpowiednio art. 169.

Podsekcja 2

Powiadomienie o długu celnym i zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę

Artykuł 171

Zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę długu zgodnie z procedurą przewidzianą w konwencji ATA i konwencji stambulskiej

(art. 98 kodeksu)

1. Jeżeli organy celne stwierdzą, że w stosunku do towarów objętych karnetem ATA powstał dług celny, zgłaszają niezwłocznie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenie o jego zapłatę. Koordynujący urząd celny dokonujący zgłoszenia, o którym mowa w art. 86 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, wysyła jednocześnie koordynującemu organowi celnemu, w którego jurysdykcji znajduje się urząd celny objęcia procedurą odprawy czasowej, notę informacyjną dotyczącą zgłoszenia stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę. W tym celu wykorzystuje formularz przedstawiony w załączniku 33-03.

2. Do takiej noty informacyjnej dołącza się kopię odcinka, dla którego nie zamknięto procedury, chyba że koordynujący urząd celny nie jest w posiadaniu takiego odcinka. Nota może zostać użyta w każdym przypadku, gdy okaże się to konieczne.

3. Formularz naliczania należności, o którym mowa w art. 86 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, może zostać wysłany po zgłoszeniu roszczenia stowarzyszeniu poręczającemu, ale nie później niż w terminie trzech miesięcy, a w żadnym wypadku nie później niż sześć miesięcy od dnia, w którym organy celne wszczęły postępowanie w sprawie odzyskania. Formularz naliczania należności jest przedstawiony w załączniku 33-04.

Sekcja 2

Zwrot i umorzenie

Artykuł 172

Wniosek o zwrot lub umorzenie

(art. 22 ust. 1 kodeksu)

Wnioski o zwrot lub umorzenie składa osoba, która zapłaciła lub jest zobowiązana do zapłacenia kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, lub jakakolwiek osoba, która przejęła jej prawa i obowiązki.

Artykuł 173

Przedstawienie towarów jako warunek zwrotu lub umorzenia

(art. 116 ust. 1 kodeksu)

Warunkiem zwrotu lub umorzenia jest przedstawienie towarów. Jeżeli towary nie mogą zostać przedstawione organom celnym, organy celne właściwe do wydania decyzji przyznają zwrot lub umorzenie jedynie wówczas, gdy posiadają dowody na to, że przedmiotowe towary są towarami, w odniesieniu do których złożono wniosek o zwrot lub umorzenie.

Artykuł 174

Ograniczenia dotyczące przewozu towarów

(art. 116 ust. 1 kodeksu)

Nie naruszając art. 176 ust. 4 niniejszego rozporządzenia i do czasu wydania decyzji w sprawie wniosku o zwrot lub umorzenie nie można przewozić towarów, w odniesieniu do których wnioskuje się o zwrot lub umorzenie, w inne miejsce niż to, które zostało określone we wniosku, chyba że wnioskodawca uprzednio powiadomi organ celny określony w art. 92 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, który poinformuje o tym organ właściwy do wydania decyzji.

Artykuł 175

Wzajemna pomoc między organami celnymi

(art. 22 i art. 116 ust. 1 kodeksu)

1. Jeżeli do celów zwrotu lub umorzenia konieczne jest uzyskanie dodatkowych informacji od organu celnego państwa członkowskiego innego niż to, w którym powiadomiono o długu celnym, lub gdy organ ten musi zbadać towary w celu upewnienia się, że warunki zwrotu lub umorzenia zostały spełnione, organ celny właściwy do wydania decyzji zwraca się o pomoc do organu celnego w państwie członkowskim, w którym znajdują się towary, określając charakter informacji, które pragnie uzyskać, lub kontroli, jakie mają zostać przeprowadzone.

Do wniosku o udzielenie informacji załącza się dane zawarte we wniosku o zwrot lub umorzenie i wszystkie dokumenty niezbędne do tego, by umożliwić organowi celnemu państwa członkowskiego, w którym znajdują się towary, uzyskanie informacji lub przeprowadzenie wnioskowanych kontroli.

2. Jeżeli organ celny właściwy do wydania decyzji wysyła wniosek, o którym mowa w ust. 1, z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych zgodnie z art. 93 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, przesyła on organowi celnemu państwa członkowskiego, w którym znajdują się towary, dwa egzemplarze wniosku sporządzone na piśmie na formularzu określonym w załączniku 33-06.

3. Organ celny państwa członkowskiego, w którym znajdują się towary, niezwłocznie uwzględnia wniosek, o którym mowa w ust. 1.

Organ celny państwa członkowskiego, w którym znajdują się towary, uzyskuje informacje lub przeprowadza kontrole wnioskowane przez organ celny właściwy do wydania decyzji w ciągu 30 dni od daty otrzymania wniosku. Organ ten wpisuje uzyskane wyniki do odpowiednich części oryginału wniosku, o którym mowa w ust. 1, i zwraca ten dokument organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji wraz ze wszystkimi dokumentami, o których mowa w ust. 1 akapit drugi.

Jeżeli organ celny państwa członkowskiego, w którym znajdują się towary, nie jest w stanie uzyskać informacji lub przeprowadzić wnioskowanych kontroli w okresie wskazanym w akapicie drugim, zwraca wniosek z odpowiednią adnotacją w ciągu 30 dni od daty otrzymania wniosku.

Artykuł 176

Dopełnienie formalności celnych

(art. 116 ust. 1 kodeksu)

1. Jeżeli warunkiem zwrotu lub umorzenia jest dopełnienie formalności celnych, posiadacz decyzji o zwrocie lub umorzeniu informuje monitorujący urząd celny, że dopełnił tych formalności. Jeżeli decyzja określa, że towary mogą zostać wywiezione lub objęte procedurą specjalną, a dłużnik korzysta z tej możliwości, to monitorującym urzędem celnym jest urząd celny, w którym towary zostały objęte taką procedurą.

2. Monitorujący urząd celny powiadamia organ celny właściwy do wydania decyzji w sprawie dopełnienia formalności celnych będących warunkiem dla zwrotu lub umorzenia z wykorzystaniem odpowiedzi, o której mowa w art. 95 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, przy użyciu formularza określonego w załączniku 33-07 do tego rozporządzenia.

3. Jeżeli organ celny właściwy do wydania decyzji postanowi, że zwrot lub umorzenie są uzasadnione, kwota należności celnych jest zwracana lub umarzana dopiero po otrzymaniu przez ten organ celny informacji, o których mowa w ust. 2.

4. Organ celny właściwy do wydania decyzji może zezwolić na dopełnienie formalności celnych, które mogą być warunkiem zwrotu lub umorzenia, przed wydaniem decyzji. Takie pozwolenie pozostaje bez uszczerbku dla tej decyzji. W takich przypadkach stosuje się odpowiednio ust. 1–3.

5. Do celów niniejszego artykułu monitorujący urząd celny oznacza urząd celny, który zapewnia w stosownych przypadkach, że formalności lub wymogi, które są warunkiem zwrotu lub umorzenia kwoty należności celnych przywozowych i wywozowych, są spełnione.

Artykuł 177

Formalności związane z decyzją w sprawie zwrotu lub umorzenia

(art. 116 ust. 2 kodeksu)

1. Przy wydawaniu decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych lub wywozowych, których warunkiem jest uprzednie dopełnienie określonych formalności celnych, organy celne wyznaczają termin na dopełnienie tych formalności celnych, który nie może przekraczać 60 dni od daty powiadomienia o tej decyzji.

2. Niedotrzymanie terminu określonego w ust. 1 powoduje utratę prawa do zwrotu lub umorzenia należności celnych, z wyjątkiem przypadku, gdy zainteresowana osoba dostarczy dowód, że niedotrzymanie terminu spowodowane było nieprzewidzianymi okolicznościami lub działaniem siły wyższej.

Artykuł 178

Części lub elementy jednego artykułu

(art. 116 ust. 1 kodeksu)

Jeżeli warunkiem zwrotu lub umorzenia jest zniszczenie, zrzeczenie się na rzecz skarbu państwa lub objęcie procedurą specjalną lub procedurą wywozu towarów, ale odnośne formalności są dopełnione tylko dla jednej lub więcej części lub elementów tych towarów, kwota, która ma zostać zwrócona lub umorzona, jest różnicą między kwotą należności celnych przywozowych lub wywozowych dotyczących tych towarów i kwotą należności celnych przywozowych lub wywozowych, które miałyby zastosowanie do pozostałej części towarów w dniu objęcia towarów tą procedurą, gdyby zostały one objęte w stanie niezmienionym procedurą celną, w której powstaje dług celny.

Artykuł 179

Odpady i pozostałości

(art. 116 ust. 1 kodeksu)

Jeżeli zniszczenie towarów, na które zezwolił organ celny właściwy do wydania decyzji, spowodowało powstanie odpadów lub pozostałości, to po wydaniu decyzji o przyznaniu zwrotu lub dokonaniu umorzenia takie odpady lub pozostałości uważane są za towary nieunijne.

Artykuł 180

Wywóz lub zniszczenie bez dozoru celnego

(art. 116 ust. 1 kodeksu)

1. W przypadkach, o których mowa w art. 116 ust. 1 akapit drugi, art. 118 lub art. 120 kodeksu, jeżeli wywóz lub zniszczenie odbyły się bez dozoru celnego, zwrot lub umorzenie na podstawie art. 120 kodeksu są uzależnione od:

a) przedłożenia przez wnioskodawcę organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji dowodów niezbędnych do ustalenia, czy towary, w odniesieniu do których wnosi się o zwrot lub umorzenie, spełniają jeden z następujących warunków:

a) towary zostały wywiezione z obszaru celnego Unii;

b) towary zostały zniszczone pod nadzorem organów lub osób upoważnionych przez te organy do potwierdzenia tego zniszczenia;

b) zwrotu organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji wszelkich dokumentów poświadczających unijny status celny towarów lub zawierających informacje potwierdzające ten status, na podstawie których wspomniane towary mogły opuścić obszar celny Unii, lub przedstawienia każdego dowodu, który organ ten uważa za niezbędny dla upewnienia się, że dany dokument nie będzie mógł zostać w późniejszym czasie wykorzystany w związku z wprowadzaniem towarów na obszar celny Unii.

2. Dowody potwierdzające, że towary, w odniesieniu do których wnosi się o zwrot lub umorzenie, zostały wywiezione z obszaru celnego Unii obejmują następujące dokumenty:

a) poświadczenie wyprowadzenia, o którym mowa w art. 334 niniejszego rozporządzenia;

b) oryginał lub poświadczona kopia zgłoszenia celnego do procedury, w której powstaje dług celny;

c) w stosownych przypadkach, dokumenty handlowe lub urzędowe zawierające pełny opis towarów, które zostały przedstawione, wraz ze zgłoszeniem celnym do wspomnianej procedury lub ze zgłoszeniem celnym do wywozu z obszaru celnego Unii lub ze zgłoszeniem celnym dokonanym dla towarów w państwie trzecim przeznaczenia.

3. Dowodem potwierdzającym, że towary, w odniesieniu do których wnosi się o zwrot lub umorzenie, zostały zniszczone pod nadzorem organów lub osób upoważnionych do urzędowego potwierdzenia tego zniszczenia, jest dowolny z następujących dokumentów:

a) protokół lub zgłoszenie zniszczenia, sporządzone przez organy, pod których nadzorem towary zostały zniszczone, lub ich poświadczona kopia;

b) zaświadczenie sporządzone przez osobę upoważnioną do potwierdzenia faktu zniszczenia wraz z dowodem jej upoważnienia.

Dokumenty te zawierają pełny opis zniszczonych towarów, aby poprzez porównanie z danymi podanymi w zgłoszeniu celnym do procedury celnej przewidującej powstanie długu celnego i dokumentach uzupełniających można było stwierdzić, że zniszczone towary są tymi, które zostały objęte tą procedurą.

4. Jeżeli dowody określone w ust. 2 i ust. 3 okażą się niewystarczające do tego, by organ celny wydał decyzję w sprawie, lub jeżeli niektóre dowody nie mogą zostać przedstawione, dowody takie można uzupełnić lub zastąpić wszelkimi innymi dokumentami, jakie dany organ uzna za konieczne.

Artykuł 181

Informacje przekazywane Komisji

(art. 121 ust. 4 kodeksu)

1. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wykaz przypadków, w których przyznano zwrot lub umorzenie na podstawie art. 119 lub art. 120 kodeksu i w których kwota zwrócona lub umorzona określonemu dłużnikowi w odniesieniu do jednej lub większej liczby operacji przywozu lub wywozu, ale z powodu jednego błędu lub jednej szczególnej sytuacji, wynosiła ponad 50 000 EUR, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 116 ust. 3 kodeksu

2. Powiadomienia dokonuje się w pierwszym i trzecim kwartale każdego roku w odniesieniu do wszystkich przypadków, w których w ciągu poprzedniego półrocza wydano decyzję o zwrocie lub umorzeniu należności.

3. Jeżeli państwo członkowskie nie wydało decyzji w sprawach, o których mowa w ust. 1, podczas danego półrocza, przesyła Komisji powiadomienie zawierające adnotację „Nie dotyczy”.

4. Każde państwo członkowskie utrzymuje do dyspozycji Komisji wykaz przypadków, w których przyznano zwrot lub umorzenie na podstawie art. 119 lub art. 120 kodeksu i w których kwota zwrotu lub umorzenia jest równa lub mniejsza niż 50 000 EUR.

5. W każdym z przypadków, o których mowa w niniejszym artykule, podaje się następujące informacje:

a) numer referencyjny zgłoszenia celnego lub dokumentu powiadamiającego o długu;

b) datę zgłoszenia celnego lub dokumentu powiadamiającego o długu;

c) rodzaj decyzji;

d) podstawę prawną decyzji;

e) kwotę i walutę;

f) szczegółowe dane przypadku (wraz z krótkim wyjaśnieniem, dlaczego organy celne uznają warunki umorzenia/zwrotu określone w stosownej podstawie prawnej za spełnione).

TYTUŁ IV

TOWARY WPROWADZANE NA OBSZAR CELNY UNII

ROZDZIAŁ 1

Przywozowa deklaracja skrócona

Artykuł 182

System teleinformatyczny na potrzeby przywozowych deklaracji skróconych

(art. 16 kodeksu)

1. System teleinformatyczny ustanowiony na mocy art. 16 ust. 1 kodeksu stosuje się do:

a) przedkładania, przetwarzania i przechowywania danych zawartych w przywozowych deklaracjach skróconych i innych informacji dotyczących tych deklaracji, związanych z analizą ryzyka celnego do celów bezpieczeństwa i ochrony, w tym wsparcia ochrony lotnictwa cywilnego, i związanych ze środkami, które należy przyjąć na podstawie wyników tej analizy;

b) wymiany informacji dotyczących danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej i wyników analizy ryzyka w odniesieniu do przywozowych deklaracji skróconych, dotyczących innych informacji niezbędnych do przeprowadzenia tej analizy ryzyka oraz dotyczących środków przyjętych na podstawie analizy ryzyka, w tym zaleceń dotyczących miejsc kontroli i wyników tych kontroli;

c) wymiany informacji na potrzeby monitorowania i oceny wdrażania wspólnych kryteriów i norm ryzyka w zakresie bezpieczeństwa i ochrony oraz środków kontroli i priorytetowych obszarów kontroli, o których mowa w art. 46 ust. 3 kodeksu.

Daty opracowania i uruchomienia wersji w ramach stopniowego wdrażania systemu są określone w projekcie systemu kontroli importu 2 w ramach UKC (ICS2) w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/2151 (²¹).

1a. Przedsiębiorcy korzystają ze zharmonizowanego unijnego interfejsu dla przedsiębiorców, opracowanego we wzajemnym porozumieniu przez Komisję i państwa członkowskie, do przedkładania informacji, składania wniosków o sprostowanie, składania wniosków o unieważnienie, przetwarzania i przechowywania danych zawartych w przywozowych deklaracjach skróconych oraz do wymiany powiązanych informacji z organami celnymi.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu do dat wdrożenia systemu teleinformatycznego, o którym w nim mowa zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151, stosuje się teleinformatyczny system przedkładania i wymiany informacji dotyczących przywozowych deklaracji skróconych, określony w rozporządzeniu (EWG) nr 2454/93, zgodnie z art. 185 ust. 1, art. 187 i art. 188 ust. 3 tego rozporządzenia.

Artykuł 183

Złożenie przywozowej deklaracji skróconej

(art. 127 ust. 4, 5 i 6 kodeksu)

1. W przypadku gdy nie ma zastosowania żadne ze zwolnień z obowiązku złożenia przywozowej deklaracji skróconej określonych w art. 104 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej w odniesieniu do towarów przewożonych transportem lotniczym dostarcza się w następujący sposób:

a) przewoźnicy lotniczy składają pełną skróconą deklarację przywozową za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 2, do daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wersji 2 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

b) przewoźnicy ekspresowi składają:

— w przypadku gdy wartość rzeczywista przesyłki przekracza 22 EUR - pełną przywozową deklarację skróconą za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 2, do daty określonej w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 jako termin rozpoczęcia okresu wdrażania wersji 2 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia,

— w przypadku wszystkich przesyłek - minimalny zestaw danych, o którym mowa w art. 106 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wersji 1 tego systemu;

c) operatorzy pocztowi przedkładają minimalny zestaw danych, o którym mowa w art. 106 ust. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, w odniesieniu do przesyłek, których miejscem przeznaczenia jest jedno z państw członkowskich, za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wersji 1 tego systemu;

d) poprzez przedłożenie co najmniej jednego zestawu danych za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 2 tego systemu.

1a. W przypadku gdy nie ma zastosowania żadne ze zwolnień z obowiązku złożenia przywozowej deklaracji skróconej określonych w art. 104 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej w odniesieniu do towarów przewożonych transportem morskim, żeglugą śródlądową, transportem drogowym lub kolejowym dostarcza się w następujący sposób:

a) poprzez złożenie pełnej skróconej deklaracji przywozowej za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 2, do daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 3 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

b) poprzez przedłożenie co najmniej jednego zestawu danych za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 3 tego systemu.

2. W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona zostaje złożona poprzez przedłożenie więcej niż jednego zestawu danych lub poprzez przedłożenie minimalnego zestawu danych, o którym mowa w art. 106 ust. 2 i ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, osoba przedkładająca częściowy lub minimalny zestaw danych dokonuje tego w urzędzie celnym, który zgodnie z jej wiedzą powinien być urzędem celnym pierwszego wprowadzenia. Jeżeli osoba ta nie zna miejsca na obszarze celnym Unii, do którego środek transportu przewożący towary ma zgodnie z oczekiwaniem dotrzeć w pierwszej kolejności, urząd celny pierwszego wprowadzenia można określić na podstawie miejsca, do którego towary są wysyłane.

Artykuł 184

Zobowiązania w zakresie udzielania informacji dotyczących przekazywania danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej przez osoby inne niż przewoźnik

(art. 127 ust. 6 kodeksu)

1. Od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 3 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w art. 112 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, przewoźnik i każda z osób wydających konosament przekazuje w danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej informacje o tożsamości wszystkich osób, z którymi przewoźnik i osoba wydająca konosament zawarli umowę przewozu i które nie dostarczyły im danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej.

Jeżeli odbiorca wskazany w konosamencie jako nieposiadający konosamentów stanowiących jego podstawę nie udostępnia wymaganych danych osobie wydającej konosament, osoba ta przekazuje w danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej informacje o tożsamości odbiorcy.

2. Od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 3 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w art. 112 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, osoba wydająca konosament informuje osobę, która zawarła z nią umowę przewozu, o wydaniu takiego konosamentu.

W przypadku zawarcia umowy o wspólnym załadunku towarów osoba wydająca konosament informuje osobę, z którą zawarto taką umowę, o wydaniu konosamentu.

3. Od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 2 systemu, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w art. 113 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, przewoźnik i każda z osób wydających lotniczy list przewozowy przekazuje w danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej informacje o tożsamości wszystkich osób, z którymi przewoźnik i osoba wydająca lotniczy list przewozowy zawarli umowę przewozu lub które wydały lotniczy list przewozowy obejmujący te same towary i które nie udostępniły im danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej.

4. Od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 2 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w art. 113 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, osoba wydająca lotniczy list przewozowy informuje osobę, która zawarła z nią umowę przewozu, o wydaniu takiego konosamentu.

W przypadku zawarcia umowy o wspólnym załadunku towarów osoba wydająca lotniczy list przewozowy informuje osobę, która zawarła z nią umowę przewozu, o wydaniu takiego lotniczego listu przewozowego.

5. Od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 2 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w art. 113a ust. 2 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, przewoźnik przekazuje w danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej informacje o tożsamości operatora pocztowego, operatora pocztowego państwa trzeciego lub przewoźnika ekspresowego, który nie udostępnił mu danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej.

6. Od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 3 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w art. 112a ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, przewoźnik i każda z osób wystawiających list przewozowy przekazuje w danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej informacje o tożsamości wszystkich osób, z którymi przewoźnik i osoba wystawiająca list przewozowy zawarli umowę przewozu wraz z danymi wymaganymi do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej.

7. Od daty określonej zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia wersji 3 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w art. 112a ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, osoba wystawiająca list przewozowy informuje osobę, która zawarła z nią umowę przewozu, o wystawieniu listu przewozowego.

W przypadku zawarcia umowy o wspólnym załadunku towarów osoba wystawiająca list przewozowy informuje osobę, z którą zawarła taką umowę, o wystawieniu takiego listu przewozowego.

Artykuł 185

Rejestracja przywozowej deklaracji skróconej

(art. 127 ust. 1 kodeksu)

1. Organy celne rejestrują przywozową deklarację skróconą po jej otrzymaniu, niezwłocznie powiadamiają zgłaszającego lub jego przedstawiciela o zarejestrowaniu deklaracji oraz przekazują takiej osobie numer referencyjny przywozowej deklaracji skróconej (MRN) wraz z datą rejestracji deklaracji.

2. Od daty określonej w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 jako termin rozpoczęcia okresu wdrażania wersji 1 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadku gdy dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej zostały dostarczone poprzez złożenie co najmniej minimalnego zestawu danych, o którym mowa w art. 106 ust. 2 i ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, lub poprzez złożenie więcej niż jednego zestawu danych, organy celne:

a) rejestrują każdy przypadek przedłożenia danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej po otrzymaniu takich danych;

b) niezwłocznie powiadamiają o rejestracji osobę, która przedłożyła zestaw danych;

c) przekazują tej osobie MRN przypisany do każdego przedłożenia wraz z datą jego rejestracji.

3. Organy celne niezwłocznie powiadamiają przewoźnika o rejestracji, o ile zwrócił się on o przekazanie mu takiego powiadomienia i dysponuje dostępem do systemów teleinformatycznych, o których mowa w art. 182 niniejszego rozporządzenia:

a) w przypadku złożenia przywozowej deklaracji skróconej przez osobę, o której mowa w art. 127 ust. 4 akapit drugi kodeksu;

b) w przypadku dostarczenia danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 127 ust. 6 kodeksu.

4. Obowiązek informowania przewoźnika w przypadkach, o których mowa w ust. 3 lit. b), ma zastosowanie od daty określonej w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 jako termin rozpoczęcia okresu wdrażania wersji 2 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że przewoźnik ma dostęp do tego systemu.

Artykuł 186

Analiza ryzyka i kontrole dotyczące przywozowych deklaracji skróconych

(art. 46 ust. 3 i 5, art. 47 ust. 2 i art. 128 kodeksu)

1. Analiza ryzyka kończona jest przed przybyciem towarów do urzędu celnego pierwszego wprowadzenia, o ile przywozowa deklaracja skrócona została złożona w terminie wskazanym w art. 105-109 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, chyba że dojdzie do wykrycia ryzyka lub zajdzie konieczność przeprowadzenia dodatkowej analizy ryzyka.

Nie naruszając przepisów akapitu pierwszego, pierwszą analizę ryzyka dotyczącą towarów, które mają zostać wprowadzone na obszar celny Unii drogą powietrzną przeprowadza się jak najszybciej po otrzymaniu minimalnego zestawu danych z przywozowej deklaracji skróconej, o którym mowa w art. 106 ust. 2 i ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

2. Urząd celny pierwszego wprowadzenia kończy analizę ryzyka głównie do celów bezpieczeństwa i ochrony po następującej wymianie informacji za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 182 ust. 1:

a) niezwłocznie po rejestracji urząd celny pierwszego wprowadzenia udostępnia dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej organom celnym państw członkowskich wskazanym w tych danych oraz organom celnym pozostałych państw członkowskich, które zarejestrowały w systemie informacje dotyczące ryzyka w zakresie bezpieczeństwa i ochrony, które odpowiadają danym zawartym w tej przywozowej deklaracji skróconej;

b) w terminach określonych w art. 105-109 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 organy celne państw członkowskich, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu, przeprowadzają analizę ryzyka głównie do celów bezpieczeństwa i ochrony oraz, jeżeli stwierdzą ryzyko, udostępniają wyniki urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia;

c) urząd celny pierwszego wprowadzenia uwzględnia informacje na temat wyników analizy ryzyka przekazane przez organy celne państw członkowskich, o których mowa w lit. a), w celu przeprowadzenia analizy ryzyka;

d) urząd celny pierwszego wprowadzenia udostępnia wyniki przeprowadzonej analizy ryzyka organom celnym państw członkowskich, które wniosły wkład do przeprowadzenia analizy ryzyka, oraz tym, których przemieszczanie towarów potencjalnie dotyczy;

e) urząd celny pierwszego wprowadzenia powiadamia o zakończeniu analizy ryzyka następujące osoby, o ile zwróciły się one o przekazywanie im takiego powiadomienia i dysponują dostępem do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1:

(i) zgłaszający lub jego przedstawiciel;

(ii) przewoźnik, jeżeli osobą inną niż zgłaszający i jego przedstawiciel.

3. Jeżeli urząd celny pierwszego wprowadzenia wymaga dodatkowych informacji na temat danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej na potrzeby zakończenia analizy ryzyka, analiza taka kończona jest po otrzymaniu stosownych informacji.

W tym celu urząd celny pierwszego wprowadzenia zwraca się o udzielenie takich informacji do osoby, która złożyła przywozową deklarację skróconą, lub - w stosownych przypadkach - do osoby, która przekazała dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej. Jeżeli taka osoba nie jest przewoźnikiem, urząd celny pierwszego wprowadzenia przekazuje stosowne informacje przewoźnikowi, o ile przewoźnik zażądał takiej informacji i dysponuje dostępem do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1.4. W przypadku gdy urząd celny pierwszego wprowadzenia ma uzasadnione powody, by przypuszczać, że towary wprowadzane drogą powietrzną mogą stanowić poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa lotnictwa, żąda on, by przesyłka przed jej załadowaniem na statek powietrzny udający się na obszar celny Unii została poddana kontroli bezpieczeństwa z uwagi na fakt, że stanowi ona ładunek i przesyłkę wysokiego ryzyka zgodnie z pkt 6.7 załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/1998 (²²) i pkt 6.7.3 załącznika do decyzji wykonawczej Komisji C(2015) 8005 final z dnia 16 listopada 2015 r. ustanawiającej szczegółowe środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych norm ochrony lotnictwa cywilnego obejmujących informacje, o których mowa w art. 18 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 300/2008.

Urząd celny pierwszego wprowadzenia powiadamia następujące osoby, o ile dysponują one dostępem do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia:

a) zgłaszający lub jego przedstawiciel;

b) przewoźnik, jeżeli osobą inną niż zgłaszający i jego przedstawiciel.

Po otrzymaniu powiadomienia osoba, która złożyła przywozową deklarację skróconą, lub - w stosownych przypadkach - osoba, która przedłożyła dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej, przekazuje urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia wyniki tej kontroli bezpieczeństwa oraz wszelkie istotne informacje z tym związane. Analiza ryzyka kończona jest dopiero po uzyskaniu wspomnianych informacji.

5. W przypadku gdy urząd celny pierwszego wprowadzenia ma uzasadnione powody, by uznać, że towary wprowadzane drogą powietrzną lub przesyłka kontenerowa wprowadzana drogą morską, jak określono w art. 105 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, stanowią tak poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa i ochrony, że wymagane jest natychmiastowe działanie, nakazuje on, by ładunek nie był ładowany na dany środek transportu.

Urząd celny pierwszego wprowadzenia powiadamia następujące osoby, o ile dysponują one dostępem do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia:

a) zgłaszający lub jego przedstawiciel;

b) przewoźnik, jeżeli osobą inną niż zgłaszający i jego przedstawiciel.

Powiadomienia tego dokonuje się niezwłocznie po wykryciu takiego ryzyka, a w przypadku wprowadzania przesyłki kontenerowej drogą morską, o czym mowa w art. 105 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, najpóźniej w ciągu 24 godzin od otrzymania przez przewoźnika przywozowej deklaracji skróconej lub, w stosownych przypadkach, danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej.

Urząd celny pierwszego wprowadzenia informuje również niezwłocznie o tym powiadomieniu organy celne wszystkich państw członkowskich i udostępnia im odpowiednie dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej.

6. Jeżeli stwierdzono, że dana przesyłka stanowi zagrożenie, którego charakter wymaga podjęcia natychmiastowych działań po przybyciu środka transportu, urząd celny pierwszego wprowadzenia podejmuje takie działania po przybyciu towarów.

7. Po zakończeniu analizy ryzyka urząd celny pierwszego wprowadzenia może zalecić, za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1, najbardziej odpowiednie miejsce i środki do przeprowadzenia kontroli.

Urząd celny właściwy dla miejsca, które wskazano w zaleceniu jako najbardziej odpowiednie do przeprowadzenia kontroli, podejmuje decyzję w sprawie kontroli i udostępnia za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1, wyniki tej decyzji wszystkim urzędom celnym, których przemieszczanie towarów potencjalnie dotyczy, najpóźniej w momencie przedstawienia towarów w urzędzie celnym pierwszego wprowadzenia.

7a. W przypadkach, o których mowa w art. 46 ust. 5 i art. 47 ust. 2 kodeksu, urzędy celne udostępniają wyniki swoich kontroli celnych innym organom celnym państw członkowskich za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, oraz wymieniają informacje dotyczące ryzyka za pomocą systemu, o którym mowa w art. 36 niniejszego rozporządzenia.

8. W przypadku gdy na obszar celny Unii wprowadzane są towary, które zwolniono z wymogu złożenia przywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 104 ust. 1 lit. c)-k), m) i n) oraz art. 104 ust. 2-4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, analizę ryzyka przeprowadza się po przedstawieniu towarów.

9. Towary przedstawione organom celnym mogą zostać zwolnione do procedury celnej lub powrotnie wywiezione po przeprowadzeniu analizy ryzyka i uzyskaniu wyników tej analizy oraz - w stosownych przypadkach - po podjęciu środków umożliwiających zwolnienie takich towarów.

10. Analizę ryzyka przeprowadza się również w przypadku sprostowania danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 129 kodeksu. W takiej sytuacji, nie naruszając terminu określonego w ust. 5 akapit trzeci niniejszego artykułu dla przesyłek kontenerowych wprowadzanych drogą morską, analiza ryzyka kończona jest niezwłocznie po otrzymaniu takich danych, chyba że dojdzie do wykrycia ryzyka lub zajdzie konieczność przeprowadzenia dodatkowej analizy ryzyka.

Artykuł 187

Przepisy przejściowe dotyczące analizy ryzyka

(art. 128 kodeksu)

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 186 niniejszego rozporządzenia do dat określonych zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 w odniesieniu do wdrożenia systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, analiza ryzyka opiera się na informacjach zawartych w przywozowych deklaracjach skróconych, składanych i wymienianych w systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 182 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, zgodnie z przepisami niniejszego artykułu.

2. Analizę ryzyka przeprowadza się przed przybyciem towarów do urzędu celnego pierwszego wprowadzenia, o ile przywozowa deklaracja skrócona została złożona w terminie wskazanym w art. 105–109 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i pod warunkiem że nie stwierdzono wystąpienia ryzyka.

3. W przypadku wprowadzenia przesyłki kontenerowej na obszar celny Unii drogą morską, jak określono w art. 105 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, organy celne przeprowadzają analizę ryzyka w terminie 24 godzin od chwili otrzymania przywozowej deklaracji skróconej. Jeżeli analiza ryzyka daje uzasadnione podstawy do tego, by organy celne mogły przypuszczać, że wprowadzenie tych towarów na obszar celny Unii mogłoby stanowić poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa i ochrony wymagające podjęcia natychmiastowych działań, organy celne powiadamiają osobę, która złożyła przywozową deklarację skróconą lub – jeżeli taka osoba nie jest przewoźnikiem – informują przewoźnika, o ile przewoźnik dysponuje dostępem do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 niniejszego rozporządzenia, o odmowie załadunku towarów. Wspomniane powiadomienie i informacje przekazuje się niezwłocznie po wykryciu takiego ryzyka, w ciągu 24 godzin od otrzymania przywozowej deklaracji skróconej.

4. Jeżeli statek morski lub statek powietrzny zawija do więcej niż jednego portu lub portu lotniczego na obszarze celnym Unii, pod warunkiem że przemieszcza się między tymi portami nie zawijając do żadnego innego portu lub portu lotniczego poza obszarem celnym Unii, zastosowanie ma co następuje:

a) w odniesieniu do wszystkich towarów przewożonych przez dany statek lub statek powietrzny składa się przywozową deklarację skróconą w pierwszym unijnym porcie lub porcie lotniczym. Organy celne w tym porcie lub porcie lotniczym przeprowadzają analizę ryzyka do celów bezpieczeństwa i ochrony dla wszystkich towarów przewożonych przez ten statek lub statek powietrzny. Można przeprowadzić dodatkowe analizy ryzyka dla tych towarów w porcie lub porcie lotniczym, w którym są wyładowywane;

b) w odniesieniu do przesyłek uznanych za stwarzające zagrożenie o tak poważnym charakterze, że wymagana jest natychmiastowa interwencja, urząd celny w pierwszym porcie lub porcie lotniczym wprowadzenia do Unii podejmuje działania zakazujące oraz, w każdym przypadku, przekazuje wyniki analizy ryzyka kolejnym portom lub portom lotniczym; oraz

c) w kolejnych portach lub portach lotniczych na obszarze celnym Unii zastosowanie ma art. 145 kodeksu w odniesieniu do towarów przedstawionych organom celnym w tym porcie lub porcie lotniczym.

5. W przypadku gdy na obszar celny Unii wprowadzane są towary, które zwolniono z wymogu złożenia przywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 104 ust. 1 lit. c)-k), m) i n) oraz art. 104 ust. 2-4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, analizę ryzyka przeprowadza się po przedstawieniu towarów, w miarę możliwości w oparciu o deklarację do czasowego składowania lub zgłoszenie celne obejmujące te towary.

6. Towary przedstawione organom celnym mogą zostać zwolnione do procedury celnej lub powrotnie wywiezione po przeprowadzeniu analizy ryzyka i uzyskaniu wyników tej analizy oraz - w stosownych przypadkach - po podjęciu środków umożliwiających zwolnienie takich towarów.

7. Analizę ryzyka przeprowadza się również w przypadku sprostowania danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 129 kodeksu. W takiej sytuacji, nie naruszając terminu określonego w ust. 3 niniejszego artykułu dla przesyłek kontenerowych wprowadzanych drogą morską, analizę ryzyka przeprowadza się niezwłocznie po otrzymaniu takich danych, chyba że dojdzie do wykrycia ryzyka lub zajdzie konieczność przeprowadzenia dodatkowej analizy ryzyka.

Artykuł 188

Sprostowanie i unieważnienie przywozowej deklaracji skróconej

(art. 129 ust. 1 kodeksu)

1. Do składania wniosków o sprostowanie lub unieważnienie przywozowej deklaracji skróconej lub zawartych w niej danych stosuje się system teleinformatyczny, o którym mowa w art. 182 ust. 1.

W przypadku gdy o sprostowanie lub unieważnienie danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej wnoszą różne osoby, każda z tych osób może wnosić o sprostowanie lub unieważnienie tylko tych danych, które sama przekazała.

2. Organy celne niezwłocznie powiadamiają osobę, która złożyła wniosek o sprostowanie lub unieważnienie, o podjętej przez siebie decyzji o rejestracji lub odrzuceniu tego wniosku.

Jeżeli wniosek o sprostowanie lub unieważnienie danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej zostanie złożony przez osobę inną niż przewoźnik, organy celne powiadamiają o tym fakcie również przewoźnika, o ile przewoźnik zwrócił się o przekazanie mu takiego powiadomienia i dysponuje dostępem do systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 18 2 ust. 1.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu państwa członkowskie mogą zezwolić, by wnioski o sprostowanie lub unieważnienie danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej, która została złożona za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 2, były składane z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, o których mowa w art. 6 ust. 1 kodeksu.

ROZDZIAŁ 2

Przybycie towarów

Sekcja 1

Wprowadzanie towarów na obszar celny Unii

Artykuł 189

Zmiana trasy statku morskiego lub statku powietrznego przybywającego na obszar celny Unii

(art. 133 kodeksu)

1. Jeżeli po złożeniu przywozowej deklaracji skróconej za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 2, trasa statku morskiego lub statku powietrznego zostaje zmieniona, wskutek czego statek ten przybędzie w pierwszej kolejności do urzędu celnego znajdującego się w państwie członkowskim, które w przywozowej deklaracji skróconej nie zostało wskazane jako kraj przejazdu, operator tego środka transportu informuje urząd celny wskazany w przywozowej deklaracji skróconej jako urząd celny pierwszego wprowadzenia o zmianie trasy i przekazuje powiadomienie o przybyciu do faktycznego urzędu celnego pierwszego wprowadzenia.

Przepisy akapitu pierwszego niniejszego artykułu nie mają zastosowania do towarów, które zostały wprowadzone na obszar celny Unii w ramach procedury tranzytu, o której mowa w art. 141 kodeksu.

2. Urząd celny wskazany w przywozowej deklaracji skróconej jako urząd celny pierwszego wprowadzenia przekazuje stosowne informacje urzędowi celnemu, który zgodnie z uzyskanymi informacjami ma być urzędem celnym pierwszego wprowadzenia po zmianie trasy, niezwłocznie po otrzymaniu takich informacji na zasadach określonych w ust. 1. Taki urząd udostępnia stosowne dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej i wyniki analizy ryzyka urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia.

3. Od daty określonej w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 jako data rozpoczęcia okresu wdrażania wersji 2 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadku gdy trasa statku powietrznego zostaje zmieniona, wskutek czego statek ten przybył w pierwszej kolejności do urzędu celnego znajdującego się w państwie członkowskim, które w przywozowej deklaracji skróconej nie zostało wskazane jako kraj przejazdu, faktyczny urząd celny pierwszego wprowadzenia wyszukuje, za pośrednictwem tego systemu, dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej, wyniki analizy ryzyka oraz zalecenia kontrolne wystosowane przez planowany urząd celny pierwszego wprowadzenia.

4. Od daty określonej w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151 jako termin rozpoczęcia okresu wdrażania wersji 3 systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 182 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadku gdy trasa statku morskiego zostaje zmieniona, wskutek czego statek ten przybył w pierwszej kolejności do urzędu celnego znajdującego się w państwie członkowskim, które w przywozowej deklaracji skróconej nie zostało wskazane jako kraj przejazdu, faktyczny urząd celny pierwszego wprowadzenia wyszukuje, za pośrednictwem tego systemu, dane zawarte w przywozowej deklaracji skróconej, wyniki analizy ryzyka oraz zalecenia kontrolne wystosowane przez planowany urząd celny pierwszego wprowadzenia.

Sekcja 2

Przedstawienie, rozładunek i rewizja towarów

Artykuł 190

Przedstawienie towarów organom celnym

(art. 139 kodeksu)

Organy celne mogą wyrazić zgodę na wykorzystanie systemów portowych lub lotniskowych lub innych dostępnych metod w celu dokonania powiadomienia o przedstawieniu towarów organom celnym.

Sekcja 3

Czasowe składowanie towarów

Artykuł 191

Procedura konsultacji między organami celnymi przed wydaniem pozwolenia na prowadzenie magazynu czasowego składowania

(art. 22 kodeksu)

1. Procedurę konsultacji, o której mowa w art. 14 niniejszego rozporządzenia, przeprowadza się zgodnie z ust. 2 i 3 niniejszego artykułu przed wydaniem decyzji o wydaniu pozwolenia na prowadzenie magazynu czasowego składowania przez więcej niż jedno państwo członkowskie, chyba że organ celny właściwy do wydania decyzji uzna, że nie spełniono warunków koniecznych do udzielenia takiego pozwolenia.

Przed wydaniem pozwolenia organ celny właściwy do wydania decyzji musi uzyskać zgodę organów celnych, z którymi się skonsultowano.

2. Organ celny właściwy do wydania decyzji przekazuje wniosek i projekt pozwolenia organom celnym, z którymi się skonsultowano, najpóźniej w terminie 30 dni od daty przyjęcia wniosku.

3. Organy celne, z którymi się skonsultowano, przekazują swoje zastrzeżenia lub udzielają swojej zgody w terminie 30 dni od daty przedłożenia im projektu pozwolenia. Zastrzeżenia muszą być należycie uzasadnione.

Jeżeli po przekazaniu zastrzeżeń w wyznaczonym terminie organ konsultujący się i organy, z którymi się skonsultowano, nie osiągną porozumienia w ciągu 60 dni od daty przekazania projektu pozwolenia, pozwolenie obejmuje wyłącznie tę część wniosku, w odniesieniu do której nie zgłoszono zastrzeżeń.

Jeżeli organy celne, z którymi się skonsultowano, nie zgłoszą żadnych zastrzeżeń w wyznaczonym terminie, uznaje się, że wyraziły zgodę na wydanie pozwolenia.

Artykuł 192

Deklaracja do czasowego składowania

(art. 145 kodeksu)

Jeżeli zgłoszenie celne zostało złożone przed oczekiwanym przedstawieniem towarów organom celnym zgodnie z art. 171 kodeksu, organy celne mogą uznać takie zgłoszenie za deklarację do czasowego składowania.

Artykuł 193

Przemieszczanie towarów czasowo składowanych

(art. 148 ust. 5 kodeksu)

1. W przypadku przemieszczania towarów między magazynami czasowego składowania nadzorowanymi przez różne organy celne posiadacz pozwolenia na prowadzenie magazynu czasowego składowania, z którego towary są przenoszone, powiadamia:

a) organy celne odpowiedzialne za nadzór nad magazynem czasowego składowania, z którego towary są przenoszone, o zamiarze przemieszczenia w sposób wskazany w pozwoleniu oraz, po przybyciu towarów do docelowego magazynu czasowego składowania, o zakończeniu przemieszczania w sposób wskazany w pozwoleniu;

b) posiadacza pozwolenia na prowadzenie magazynu, do którego towary są przenoszone, o wysyłce towarów.

2. W przypadku przemieszczania towarów między magazynami czasowego składowania nadzorowanymi przez różne organy celne posiadacz pozwolenia na prowadzenie magazynu, do którego towary są przenoszone:

a) powiadamia organy celne odpowiedzialne za ten magazyn o przybyciu towarów oraz

b) po przybyciu towarów do docelowego magazynu czasowego składowania powiadamia posiadacza pozwolenia na prowadzenie magazynu czasowego składowania, z którego towary przemieszczono.

3. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, obejmują odniesienie do odpowiednich deklaracji do czasowego składowania oraz daty zakończenia czasowego składowania.

4. W trakcie przemieszczania towarów czasowo składowanych odpowiedzialność za takie towary spoczywa na posiadaczu pozwolenia na prowadzenie magazynu czasowego składowania, z którego towary są przemieszczane, do chwili wpisania towarów do ewidencji prowadzonej przez posiadacza pozwolenia na prowadzenie magazynu czasowego składowania, do którego towary są przemieszczane, chyba że w pozwoleniu stwierdzono inaczej.

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE DOTYCZĄCE STATUSU CELNEGO, OBJĘCIA TOWARÓW PROCEDURĄ CELNĄ, WERYFIKACJI, ZWOLNIENIA I DYSPONOWANIA TOWARAMI

ROZDZIAŁ 1

Status celny towarów

Artykuł 194

System teleinformatyczny na potrzeby wymiany informacji dotyczących potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

Do wymiany i przechowywania informacji dotyczących potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów, o którym mowa w art. 199 ust. 1 lit. b) i c) niniejszego rozporządzenia, wykorzystuje się system teleinformatyczny ustanowiony na mocy art. 16 ust. 1 kodeksu. Do wymiany informacji dotyczących potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów wykorzystuje się zharmonizowany unijny interfejs dla przedsiębiorców opracowany przez Komisję i państwa członkowskie działające w porozumieniu.

Ustęp 1 niniejszego artykułu stosuje się od dnia wdrożenia systemu potwierdzenia unijnego statusu towarów w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE.

Sekcja 1

Regularna linia żeglugowa

Artykuł 195

Konsultacje z państwami członkowskimi właściwymi z punktu widzenia regularnej linii żeglugowej

(art. 22 kodeksu)

Przed udzieleniem pozwolenia, o którym mowa w art. 120 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, i po zbadaniu, czy warunki udzielenia pozwolenia przewidziane w art. 120 ust. 2 tego rozporządzenia delegowanego zostały spełnione, organ celny właściwy do wydania decyzji w tym zakresie konsultuje się w kwestii spełnienia warunku ustanowionego w art. 119 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia delegowanego z organami celnymi państw członkowskich właściwych z punktu widzenia regularnej linii żeglugowej ustanowionej do celów określonych w art. 120 ust. 2 lit. b) tego rozporządzenia delegowanego, a także z organami celnymi każdego innego państwa członkowskiego, w którym wnioskodawca planuje w przyszłości utworzyć regularną linię żeglugową.

Termin na przeprowadzenie konsultacji wynosi 15 dni od daty przekazania przez organ celny właściwy do wydania decyzji informacji o warunkach i kryteriach, które organy celne, z którymi się skonsultowano, powinny zbadać.

Artykuł 196

Rejestracja statków i portów

(art. 22 kodeksu)

Na zasadzie odstępstwa od terminu wyznaczonego w art. 10 akapit pierwszy niniejszego rozporządzenia organ celny zapewnia udostępnienie informacji przekazanych mu zgodnie z art. 121 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, dostępnych za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 10, w ciągu jednego dnia roboczego od daty przekazania takich informacji.

Do dnia wdrożenia systemu decyzji celnych w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, udostępnia się w systemie teleinformatycznym regularnej linii żeglugowej.

Takie informacje udostępnia się organom celnym właściwym z punktu widzenia zatwierdzonej regularnej linii żeglugowej.

Artykuł 197

Nieprzewidziane okoliczności podczas transportu towarów regularną linią żeglugową

(art. 155 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli statek zarejestrowany do obsługi regularnej linii żeglugowej – wskutek wystąpienia nieprzewidzianych okoliczności – przeładowuje towary na morzu, zawija do portu poza obszarem celnym Unii, portu nieobjętego regularną linią żeglugową lub wolnego obszaru celnego w porcie unijnym albo załadowuje lub rozładowuje towary w tego rodzaju portach, przedsiębiorstwo żeglugowe niezwłocznie informuje o tym fakcie organy celne w kolejnych unijnych portach zawinięcia, w tym organy w portach znajdujących się na wytyczonej trasie tego statku.

Organy celne informuje się z odpowiednim wyprzedzeniem o terminie, w którym statek powróci do obsługiwania regularnej linii żeglugowej.

Artykuł 198

Weryfikacja spełnienia warunków wymaganych do prowadzenia regularnych linii żeglugowych

(art. 153 kodeksu)

1. Organy celne państw członkowskich mogą zażądać od przedsiębiorstwa żeglugowego przedstawienia dowodów potwierdzających spełnienie wymogów przewidzianych w art. 120 ust. 2 lit. c) i d) i ust. 3 oraz 121 ust. 1 i 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i art. 197 niniejszego rozporządzenia.

2. Jeżeli organ celny uzna, że przedsiębiorstwo żeglugowe nie spełniło warunków określonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, niezwłocznie informuje o tym fakcie organy celne w innych państwach członkowskich, w których funkcjonuje dana regularna linia żeglugowa, korzystając z systemu, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia. Wspomniane organy podejmują stosowne środki.

Do czasu wdrożenia systemu decyzji celnych w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE stosuje się system teleinformatyczny regularnej linii żeglugowej zamiast systemu, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia.

Sekcja 2

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 199

Środki dowodowe potwierdzające unijny status celny towarów

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. Każdy ze wskazanych poniżej środków dowodowych uznaje się, w stosownych przypadkach, za odpowiedni do potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów:

a) dane ze zgłoszenia tranzytowego towarów objętych tranzytem wewnętrznym. W takim przypadku przepisy art. 119 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 nie mają zastosowania;

b) dane z dokumentu T2L lub T2LF, o których mowa w art. 205 niniejszego rozporządzenia;

c) manifest celny towarów, o którym mowa w art. 206 niniejszego rozporządzenia;

d) faktura lub dokument przewozowy, o którym mowa w art. 211 niniejszego rozporządzenia;

e) dziennik połowowy, deklaracja wyładunkowa, deklaracja przeładunkowa oraz dane z satelitarnego systemu monitorowania statków, stosowanie do przypadku, o których mowa w art. 213 niniejszego rozporządzenia;

f) środki dowodowe, o których mowa w art. 207–210 niniejszego rozporządzenia;

g) dane z deklaracji akcyzowych, o których mowa w art. 21, 26 i 34 dyrektywy Rady 2008/118/WE; (²³)

h) etykieta, o której mowa w art. 290 niniejszego rozporządzenia;

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, do czasu wdrożenia systemu potwierdzenia unijnego statusu towarów w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, potwierdzenie unijnego statusu towarów można dostarczać w postaci manifestu przedsiębiorstwa żeglugowego dotyczącego tych towarów.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. d) niniejszego artykułu, do czasu wdrożenia systemu potwierdzenia unijnego statusu towarów w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, potwierdzenie unijnego statusu towarów można dostarczać w postaci faktury lub dokumentu przewozowego dotyczących towarów, których wartość przekracza 15 000 EUR.

4. Jeżeli środki dowodowe, o których mowa w ust. 1, zostały wykorzystane do potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów, których opakowanie nie posiada unijnego statusu celnego towarów, takie środki dowodowe należy opatrzyć następującą adnotacją:

„N packaging – 98200”.

5. Jeżeli – w należycie uzasadnionych przypadkach – środki dowodowe, o których mowa w ust. 1 lit. b), c) i d), zostały wystawione retrospektywnie, należy opatrzyć je następującą adnotacją:

„Issued retrospectively – 99210”.

Środki dowodowe, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą zostać wystawione retrospektywnie tylko przed upływem terminów na powiadomienia o długu celnym przewidzianych w art. 103 kodeksu.

6. Środki dowodowe, o których mowa w ust. 1, nie mogą zostać wykorzystane w odniesieniu do towarów, w przypadku których dopełniono już formalności wywozowych lub które zostały objęte procedurą uszlachetniania biernego.

Artykuł 200

Poświadczanie, rejestrowanie i wykorzystywanie określonych środków dowodowych potwierdzających unijny status celny towarów

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. Właściwy urząd celny poświadcza i rejestruje środki dowodowe potwierdzające unijny status celny towarów, o których mowa w art. 199 ust. 1 lit. b) i c) niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 128 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, i przekazuje MRN przypisany do tych środków dowodowych zainteresowanej osobie.

2. Właściwy urząd celny udostępnia dokument potwierdzający rejestrację środków dowodowych, o których mowa w ust. 1, na żądanie zainteresowanej osoby. Taki dokument przekazuje się z wykorzystaniem formularza przedstawionego w załączniku 51-01.

3. Środki dowodowe, o których mowa w ust. 1, należy przedstawić właściwemu urzędowi celnemu, któremu przedstawiono towary w celu określenia ich unijnego statusu celnego towarów po ich ponownym wprowadzeniu na obszar celny Unii, podając ich MRN.

4. Właściwy urząd celny monitoruje sposób korzystania ze środków dowodowych, o których mowa w ust. 1, aby zapewnić w szczególności, by takie środki dowodowe nie były wykorzystywane w odniesieniu do towarów innych niż te, dla których zostały wydane.

Artykuł 200a

Wystawianie środków dowodowych przez upoważnionego wystawcę (art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. Ułatwienie w zakresie wystawiania potwierdzenia przez upoważnionego wystawcę przewidziane w art. 128 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 ma zastosowanie wyłącznie do środków dowodowych potwierdzających unijny status celny towarów wystawionych w państwie członkowskim, które zezwoliło na wydanie tych środków dowodowych.

2. Upoważniony wystawca dokumentu T2L lub T2LF rejestruje potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów najpóźniej w chwili wysyłki towarów.

3. Upoważniony wystawca nie może rozpocząć przemieszczania towarów unijnych przed upływem terminu określonego w pozwoleniu, o którym mowa w art. 128 ust. 3b lit. c) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

Artykuł 201

Poświadczenie faktury

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Do czasu wdrożenia systemu potwierdzenia unijnego statusu towarów w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, jeżeli całkowita wartość towarów unijnych przekracza 15 000 EUR, faktura lub dokument przewozowy, o których mowa w art. 199 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, właściwie wypełnione i podpisane przez odpowiednią osobę, są potwierdzane przez właściwy urząd celny.

Artykuł 202

Poświadczenie dokumentów T2L lub T2LF

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Do czasu wdrożenia systemu potwierdzenia unijnego statusu towarów w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, jeżeli państwa członkowskie zezwoliły na stosowanie technik elektronicznego przetwarzania danych, właściwy urząd celny potwierdza dokumenty T2L lub T2LF oraz, w stosownych przypadkach, wszelkie dodatkowe strony lub zastosowane listy towarowe.

Artykuł 203

Poświadczenie manifestu przedsiębiorstwa żeglugowego

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Do czasu wdrożenia systemu potwierdzenia unijnego statusu towarów w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, właściwy urząd celny, na żądanie przedsiębiorstwa żeglugowego, potwierdza manifest właściwie wypełniony i podpisany przez to przedsiębiorstwo.

Artykuł 204

Pozwolenie na manifest „dzień po”

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Do czasu wdrożenia systemu potwierdzenia unijnego statusu towarów w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, organy celne mogą zezwolić, aby manifest, o którym mowa w art. 199 ust. 2, służący wykazaniu unijnego statusu celnego towarów, był sporządzany najpóźniej dnia następującego po dniu wypłynięcia statku. Jednak w każdym przypadku manifest jest sporządzany przed przybyciem statku do portu przeznaczenia.

Artykuł 205

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w postaci danych z dokumentów T2L lub T2LF

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. Jeżeli wskazuje się MRN w celu potwierdzenia statusu celnego towarów jako towarów unijnych, danych z dokumentów T2L lub T2LF służących jako podstawa dla MRN można użyć tylko przy pierwszym przedstawieniu towarów w celu określenia ich statusu celnego jako towarów unijnych.

Jeżeli dane z dokumentów T2L lub T2LF stosuje się wyłącznie w odniesieniu do części towarów przy ich pierwszym przedstawieniu w celu określenia ich statusu celnego jako towarów unijnych, należy przedstawić nowe środki dowodowe dla pozostałej części towarów zgodnie z art. 200 niniejszego rozporządzenia oraz art. 128 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

2. Podróżni niebędący przedsiębiorcami składają swoje wnioski o zatwierdzenie dokumentów T2L lub T2LF, korzystając z formularza znajdującego się w załączniku 51-01.

Artykuł 206

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w postaci manifestu celnego towarów

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. Do każdego manifestu celnego towarów przypisuje się jeden MRN.

Każdy taki manifest może otrzymać MRN tylko wtedy, gdy obejmuje towary posiadające unijny status celny, załadowane na statek w porcie unijnym.

2. Organy celne mogą wyrazić zgodę na wykorzystanie handlowych, portowych lub transportowych systemów teleinformatycznych do składania wniosków o poświadczenie i rejestrację manifestu celnego towarów oraz do jego przedstawiania we właściwym urzędzie celnym, o ile w takich systemach zamieszczono wszystkie informacje, które powinny znaleźć się w takim manifeście.

Artykuł 207

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w postaci karnetów TIR lub ATA lub formularzy 302

(art. 6 ust. 3 i art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. Zgodnie z art. 127 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 towary unijne oznacza się w karnecie TIR lub ATA lub w formularzu NATO 302 lub formularzu UE 302 kodem „T2L” lub „T2LF”. Osoba uprawniona do korzystania z procedury może, w stosownych przypadkach, zastosować jeden z tych kodów, opatrując odpowiednie dokumenty swoim podpisem w miejscu przeznaczonym na opis towarów przed ich przedstawieniem urzędowi celnemu wyjścia do zatwierdzenia. Odpowiedni kod „T2L” lub „T2LF” zatwierdza się odciskiem pieczęci urzędu celnego wyjścia, któremu towarzyszy podpis właściwego urzędnika.

Jeżeli chodzi o formularz NATO 302 w formie elektronicznej lub formularz UE 302 w formie elektronicznej, osoba uprawniona do korzystania z procedury może również umieścić na nich jeden ze wspomnianych kodów. W takim przypadku zatwierdzenia przez urząd wyjścia dokonuje się w formie elektronicznej.

2. W przypadku gdy karnet TIR, karnet ATA, formularz NATO 302 lub formularz UE 302 obejmuje zarówno towary unijne, jak i towary nieunijne, takie towary wymienia się osobno, a kod „T2L” lub - w stosownych przypadkach - „T2LF” umieszcza się w taki sposób, by oczywiste było, iż odnosi się wyłącznie do towarów unijnych.

Artykuł 208

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku silnikowych pojazdów drogowych

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. W przypadku silnikowych pojazdów drogowych zarejestrowanych w państwie członkowskim, które tymczasowo opuściły i ponownie wjechały na obszar celny Unii, unijny status celny towarów uznaje się za potwierdzony w przypadku, gdy posiadają one tablice rejestracyjne i dowód rejestracyjny, a dane figurujące na tych tablicach i w tym dowodzie będą jednoznacznie potwierdzały fakt rejestracji pojazdu.

2. Jeżeli unijnego statusu celnego towarów nie można uznać za potwierdzony zgodnie z ust. 1, potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów uzyskuje się, korzystając z jednego z pozostałych środków dowodowych wymienionych w art. 199 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 209

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku opakowań

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. Jeżeli chodzi o opakowania, palety i inne podobne przedmioty, z wyjątkiem pojemników, należące do osoby mającej siedzibę na obszarze celnym Unii i wykorzystywane w transporcie towarowym, które tymczasowo opuściły i ponownie wjechały na obszar celny Unii, unijny status celny towarów uznaje się za potwierdzony, jeżeli można wykazać, że opakowania, palety i inne podobne przedmioty należą do tej osoby i zostały zgłoszone jako posiadające unijny status celny towarów, a prawdziwość tego zgłoszenia nie wzbudza żadnych wątpliwości.

2. Jeżeli unijnego statusu celnego towarów nie można uznać za potwierdzony zgodnie z ust. 1, potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów uzyskuje się, korzystając z jednego z pozostałych środków dowodowych wymienionych w art. 199 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 210

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów znajdujących się w bagażu pasażera

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli chodzi o towary w bagażu pasażera, które nie są przeznaczone do celów handlowych i które tymczasowo opuściły i ponownie wjechały na obszar celny Unii, unijny status celny towarów uznaje się za potwierdzony, jeżeli pasażer oświadczy, że towary posiadają unijny status celny towarów, a prawdziwość jego oświadczenia nie wzbudza żadnych wątpliwości.

Artykuł 211

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów, których wartość nie przekracza 15 000 EUR

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli chodzi o towary posiadające unijny status celny, których wartość nie przekracza 15 000 EUR, unijny status celny towarów można potwierdzić, przedstawiając fakturę lub dokument przewozowy dotyczący tych towarów, o ile taka faktura lub dokument przewozowy odnosi się wyłącznie do towarów posiadających unijny status celny.

Artykuł 212

Weryfikacja środków dowodowych i pomoc administracyjna

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Organy celne państw członkowskich udzielają sobie pomocy przy weryfikowaniu autentyczności i wiarygodności środków dowodowych, o których mowa w art. 199 niniejszego rozporządzenia, oraz przy weryfikowaniu prawdziwości informacji i dokumentów przekazanych zgodnie z przepisami niniejszego tytułu i art. 123–133 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, a także przy weryfikowaniu, czy procedury służące potwierdzeniu unijnego statusu celnego towarów zostały zastosowane prawidłowo.

Podsekcja 2

Przepisy szczegółowe dotyczące produktów rybołówstwa morskiego i towarów uzyskiwanych z takich produktów

Artykuł 213

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów będących produktami rybołówstwa morskiego i towarów uzyskiwanych z takich produktów

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

W przypadku wprowadzenia produktów i towarów, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) i e) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, na obszar celny Unii zgodnie z art. 129 tego rozporządzenia delegowanego, unijny status celny towarów potwierdza się, przedstawiając dziennik połowowy, deklarację wyładunkową, deklarację przeładunkową oraz, w stosownych przypadkach, dane z satelitarnego systemu monitorowania statków zgodnie z wymogami rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009 (²⁴).

Organ celny właściwy dla unijnego portu wyładunku, do którego wspomniane produkty i towary zostały bezpośrednio przewiezione przez unijny statek rybacki, który złowił oraz – w stosownych przypadkach – przetworzył te produkty, może uznać, że unijny status celny towarów został potwierdzony po spełnieniu jednego z poniższych warunków:

a) status tych produktów lub towarów nie wzbudza żadnych wątpliwości;

b) całkowita długość statku rybackiego nie przekracza 10 metrów.

Artykuł 214

Produkty rybołówstwa morskiego i towary uzyskiwane z takich produktów przeładowywane i transportowane przez państwo lub przez terytorium, które nie wchodzi w skład obszaru celnego Unii

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1. Jeżeli przed przybyciem na obszar celny Unii produkty lub towary, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) i e) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, były przeładowywane i transportowane przez państwo lub przez terytorium, które nie wchodzą w skład obszaru celnego Unii, organ celny tego państwa lub terytorium przedstawia poświadczenie, że przedmiotowe produkty lub towary były objęte dozorem celnym w okresie, w którym znajdowały się na obszarze tego państwa lub terytorium, oraz że nie zostały poddane żadnym czynnościom poza czynnościami koniecznymi do ich zabezpieczenia w chwili ich przybycia na obszar celny Unii.

2. Poświadczenie wymagane zgodnie z ust. 1 sporządza się na wydruku dziennika połowowego, o którym mowa w art. 133 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, któremu towarzyszy, w stosownych przypadkach, wydruk deklaracji przeładunkowej.

3. Poświadczenie wymagane zgodnie z ust. 1 można przedstawić za pośrednictwem odpowiednich formularzy lub dokumentów innych niż wydruk dziennika połowowego, zawierających odniesienie do tego dziennika połowowego.

Artykuł 215

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku produktów rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych lub złowionych przez statki pływające pod banderą państwa trzeciego w obrębie obszaru celnego Unii

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w odniesieniu do produktów rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych lub złowionych przez statki pływające pod banderą państwa trzeciego w obrębie obszaru celnego Unii ustala się za pomocą dziennika połowowego lub jakichkolwiek innych środków, o których mowa w art. 199 niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ 2

Objęcie towarów procedurą celną

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 216

System teleinformatyczny do celów obejmowania towarów procedurą celną

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

Do przetwarzania i wymiany informacji dotyczących obejmowania towarów procedurą celną wykorzystuje się system teleinformatyczny ustanowiony zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu.

Ustęp 1 niniejszego artykułu stosuje się, odpowiednio, od dnia aktualizacji krajowych systemów importu, dnia wdrożenia systemu procedur specjalnych w ramach UKC oraz dnia wdrożenia automatycznego systemu eksportu w ramach UKC, o których to systemach mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE.

Artykuł 217

Wydawanie pokwitowania w przypadku zgłoszeń ustnych

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

W przypadku złożenia ustnego zgłoszenia celnego zgodnie z art. 135 lub 137 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 w odniesieniu do towarów podlegających należnościom celnym przywozowym lub wywozowym lub innym opłatom organy celne wydają zainteresowanej osobie pokwitowanie po uiszczeniu przez nią wymaganej kwoty takich należności celnych lub takich opłat.

Pokwitowanie powinno zawierać co najmniej następujące informacje:

a) odpowiednio szczegółowy opis towarów umożliwiający ich zidentyfikowanie;

b) wartość faktury lub – w przypadku gdy jest ona niedostępna – ilość towarów;

c) wysokość należności celnych i innych pobranych opłat;

d) datę wydania pokwitowania;

e) nazwę organu, który wydał pokwitowanie.

Artykuł 218

Formalności celne uznawane za podjęte w wyniku czynności, o których mowa w art. 141 ust. 1, 2,4, 4a, 5 i 6-8 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446

(art. 6 ust. 3 lit. a), art. 139, art. 158 ust. 2, art. 172, art. 194 i art. 267 kodeksu)

Do celów art. 138, 139 i 140 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 następujące formalności celne, w stosownych przypadkach, uznaje się za dopełnione w przypadku podjęcia czynności, o których mowa w art. 141 ust. 1, 2, 4, 4a, 5 i 6-8 tego rozporządzenia delegowanego:

a) przewóz towarów zgodnie z art. 135 kodeksu i przedstawienie towarów organom celnym zgodnie z art. 139 kodeksu;

b) przedstawienie towarów organom celnym zgodnie z art. 267 kodeksu;

c) przyjęcie zgłoszenia celnego przez organy celne zgodnie z art. 172 kodeksu;

d) zwolnienie towarów przez organy celne zgodnie z art. 194 kodeksu.

Artykuł 219

Przypadki, w których zgłoszenia celnego nie uznaje się za złożone po podjęciu czynności, o których mowa w art. 141 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446

(art. 6 ust. 3 lit. a) i art. 158 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli po przeprowadzeniu kontroli okaże się, że podjęto czynność, o której mowa w art. 141 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, ale wprowadzane lub wyprowadzane towary nie są towarami, o których mowa w art. 138, 139 i 140 tego rozporządzenia delegowanego, uznaje się, że zgłoszenie celne obejmujące te towary nie zostało złożone.

Artykuł 220

Przepisy przejściowe dotyczące towarów w przesyłkach pocztowych

(art. 158 ust. 2, art. 172 i art. 194 kodeksu)

1. Dla celów art. 138 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 zgłoszenie celne towarów, o którym mowa w art. 141 ust. 3 tego rozporządzenia delegowanego, uznaje się za przyjęte, a towary za zwolnione w chwili dostarczenia towarów odbiorcy.

2. Jeżeli dostarczenie towarów odbiorcy okazało się niemożliwe, uznaje się, że zgłoszenie celne nie zostało złożone.

Towary, które nie zostały dostarczone odbiorcy, uznaje się za objęte czasowym składowaniem do chwili ich zniszczenia, powrotnego wywozu lub zadysponowania w inny sposób zgodnie z art. 198 kodeksu.

Artykuł 220a

Przepisy proceduralne mające zastosowanie do korzystania z formularza NATO 302 w odniesieniu do procedur celnych innych niż tranzyt

(art. 6 ust. 3 i art. 158 ust. 2 kodeksu)

1. Urząd celny wyznaczony przez państwo członkowskie, w którym rozpoczynają się działania wojskowe na obszarze celnym Unii, dostarcza siłom NATO stacjonującym na jego terytorium formularze NATO 302, które:

a) zostały uprzednio uwierzytelnione pieczęcią i podpisem urzędnika tego urzędu;

b) zostały opatrzone numerem seryjnym;

c) zawierają pełny adres tego wyznaczonego urzędu celnego, któremu należy zwrócić egzemplarz formularza NATO 302.

2. W chwili wysyłki towarów siły NATO podejmują jedną z następujących czynności:

a) przekazują dane zawarte w formularzu NATO 302 wyznaczonemu urzędowi celnemu drogą elektroniczną;

b) wypełniają formularz NATO 302 i załączają do niego oświadczenie, że sprawują kontrolę nad przemieszczaniem towarów, poświadczając takie oświadczenie swoim podpisem i pieczęcią i opatrując je datą.

3. Jeżeli siły NATO podejmą czynności wskazane w ust. 2 lit. b), przekazują niezwłocznie jeden egzemplarz formularza NATO 302 urzędowi celnemu wyznaczonemu jako odpowiedzialny za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił NATO, które dokonują wysyłki towarów lub na rzecz których towary są wysyłane.

Pozostałe egzemplarze formularza NATO 302 zostają dostarczone wraz z przesyłką do sił NATO przeznaczenia, które opatrują je pieczęcią i podpisują po przybyciu towarów.

W chwili przybycia towarów dwa egzemplarze formularza zostają przekazane urzędowi celnemu wyznaczonemu jako odpowiedzialny za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił NATO przeznaczenia.

Ten wyznaczony urząd celny zatrzymuje jeden egzemplarz, a drugi zwraca urzędowi celnemu odpowiedzialnemu za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił NATO, które dokonują wysyłki towarów lub na rzecz których towary są wysyłane.

Artykuł 220b

Przepisy proceduralne mające zastosowanie do korzystania z formularza UE 302 w odniesieniu do procedur celnych innych niż tranzyt

(art. 6 ust. 3 i art. 158 ust. 2 kodeksu)

1. Urząd celny wyznaczony przez państwo członkowskie, w którym rozpoczynają się działania wojskowe na obszarze celnym Unii, dostarcza siłom zbrojnym państwa członkowskiego stacjonującym na jego terytorium formularze UE 302, które:

a) zostały uprzednio uwierzytelnione pieczęcią i podpisem urzędnika tego urzędu;

b) zostały opatrzone numerem seryjnym;

c) zawierają pełny adres tego wyznaczonego urzędu celnego, któremu należy zwrócić egzemplarz formularza UE 302.

2. W chwili wysyłki towarów siły zbrojne państwa członkowskiego podejmują jedną z następujących czynności:

a) przekazują dane zawarte w formularzu UE 302 wyznaczonemu urzędowi celnemu drogą elektroniczną;

b) wypełniają formularz UE 302 i załączają do niego oświadczenie, że sprawują kontrolę nad przemieszczaniem towarów, poświadczając takie oświadczenie swoim podpisem i pieczęcią i opatrując je datą.

3. Jeżeli siły zbrojne państwa członkowskiego podejmą czynności wskazane w ust. 2 lit. b), przekazują niezwłocznie jeden egzemplarz formularza UE 302 urzędowi celnemu wyznaczonemu jako odpowiedzialny za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił zbrojnych państwa członkowskiego, które dokonują wysyłki towarów lub na rzecz których towary są wysyłane.

Pozostałe egzemplarze formularza UE 302 zostają dostarczone wraz z przesyłką do sił zbrojnych państwa członkowskiego przeznaczenia, które opatrują je pieczęcią i podpisują po przybyciu towarów.

W chwili przybycia towarów dwa egzemplarze formularza zostają przekazane urzędowi celnemu wyznaczonemu jako odpowiedzialny za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił zbrojnych państwa członkowskiego przeznaczenia.

Ten wyznaczony urząd celny zatrzymuje jeden egzemplarz, a drugi zwraca urzędowi celnemu odpowiedzialnemu za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił zbrojnych państwa członkowskiego, które dokonują wysyłki towarów lub na rzecz których towary są wysyłane.

Artykuł 221

Urząd celny właściwy do objęcia towarów procedurą celną

(art. 159 kodeksu)

1. Do celów zwolnienia z obowiązku przedstawienia towarów zgodnie z art. 182 ust. 3 kodeksu kontrolny urząd celny, o którym mowa w art. 182 ust. 3 lit. c) akapit drugi kodeksu, uznaje się za właściwy do objęcia towarów procedurą celną, o której mowa w art. 159 ust. 3 kodeksu.

2. Następujące urzędy celne są właściwe dla objęcia towarów procedurą wywozu:

a) urząd celny właściwy dla siedziby eksportera;

b) urząd celny właściwy dla miejsca, gdzie towary są pakowane lub ładowane do transportu wywozowego;

c) inny urząd celny w danym państwie członkowskim właściwy dla danej operacji ze względów administracyjnych.

Jeżeli wartość towarów nie przekracza 3 000 EUR na przesyłkę i na zgłaszającego oraz jeżeli towary nie podlegają zakazom ani ograniczeniom, urząd celny właściwy dla miejsca wyprowadzenia towarów z obszaru celnego Unii jest również właściwy dla objęcia towarów procedurą wywozu, oprócz urzędu celnego określonego w akapicie pierwszym.

W przypadku podwykonawstwa oprócz urzędów celnych określonych w akapitach pierwszym i drugim właściwy dla objęcia towarów procedurą wywozu jest także urząd celny właściwy dla miejsca siedziby podwykonawcy.

W przypadkach uzasadnionych okolicznościami danej sprawy inny urząd celny znajdujący się w lepszej lokalizacji do przedstawienia towarów organom celnym także jest właściwy dla objęcia towarów procedurą wywozu.

3. Ustnych zgłoszeń celnych wywozowych i zgłoszeń celnych do powrotnego wywozu dokonuje się w urzędzie celnym właściwym dla miejsca wyprowadzenia towarów.

4. Od daty, o której mowa w art. 4 ust. 1 akapit czwarty dyrektywy (UE) 2017/2455, urzędem celnym właściwym do dopuszczenia do obrotu towarów w przesyłce objętej zwolnieniem z należności celnych przywozowych na mocy art. 23 ust. 1 lub art. 25 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009, w ramach procedury VAT innej niż procedura szczególna dla sprzedaży na odległość towarów przywożonych z terytoriów trzecich lub państw trzecich, o której mowa w tytule XII rozdział 6 sekcja 4 dyrektywy 2006/112/WE, jest urząd celny znajdujący się w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

5. Organ celny w każdym państwie członkowskim, na którego terytorium stacjonują siły NATO upoważnione do korzystania z formularza NATO 302, wyznacza urząd celny odpowiedzialny lub urzędy celne odpowiedzialne za formalności celne i kontrole dotyczące towarów, które mają być przemieszczane lub wykorzystywane w kontekście działań wojskowych.

6. Organ celny w każdym państwie członkowskim wyznacza urząd celny lub urzędy celne odpowiedzialne za formalności celne i kontrole dotyczące towarów, które mają być przemieszczane lub wykorzystywane w kontekście działań wojskowych prowadzonych z zastosowaniem formularza UE 302.

Artykuł 222

Pozycje towarowe

(art. 162 kodeksu)

1. Jeżeli zgłoszenie celne obejmuje dwie lub więcej pozycji towarowych, dane zawarte w takim zgłoszeniu, dotyczące każdej pozycji uważa się za stanowiące odrębne zgłoszenie celne.

2. Z wyjątkiem sytuacji, w której konkretne towary w ramach jednej przesyłki podlegają różnym środkom, towary w ramach jednej przesyłki uznaje się za stanowiące pojedynczą pozycję do celów ust. 1, jeżeli został spełniony jeden z poniższych warunków:

a) towary mają zostać zaklasyfikowane do jednej podpozycji taryfowej;

b) towary stanowią przedmiot wniosku o uproszczenie zgodnie z art. 177 kodeksu.

Sekcja 2

Uproszczone zgłoszenia celne

Artykuł 223

Zarządzanie kontyngentami taryfowymi w ramach uproszczonego zgłoszenia celnego

(art. 166 kodeksu)

1. W przypadku złożenia uproszczonego zgłoszenia do dopuszczenia do obrotu towarów objętych kontyngentem taryfowym zarządzanym zgodnie z chronologicznym porządkiem przyjmowania według dat przyjęcia zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu zgłaszający może ubiegać się o przyznanie kontyngentu taryfowego tylko wówczas, gdy niezbędne dane zostały przedstawione w zgłoszeniu uproszczonym albo w zgłoszeniu uzupełniającym.

2. Jeżeli wniosek o skorzystanie z kontyngentu taryfowego zarządzanego zgodnie z chronologicznym porządkiem przyjmowania według dat przyjęcia zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu został złożony w ramach zgłoszenia uzupełniającego, wniosku nie można rozpatrzyć do czasu złożenia zgłoszenia uzupełniającego.

3. Do celów przyznania kontyngentu taryfowego uwzględnia się datę przyjęcia zgłoszenia uproszczonego.

Artykuł 224

Dokumenty załączane do zgłoszenia uproszczonego

(art. 166 kodeksu)

W przypadku objęcia towarów procedurą celną na podstawie zgłoszenia uproszczonego organom celnym przedstawia się dokumenty załączane do zgłoszenia, o których mowa w art. 163 ust. 2 kodeksu, przed zwolnieniem towarów.

Artykuł 225

Zgłoszenie uzupełniające

(art. 167 ust. 4 kodeksu)

W przypadku wpisu do rejestru zgłaszającego na podstawie art. 182 kodeksu, jeżeli zgłoszenie uzupełniające ma charakter ogólny, okresowy lub podsumowujący, a przedsiębiorca jest upoważniony w ramach samoobsługi celnej do obliczenia kwoty należności celnych przywozowych i wywozowych, taki posiadacz pozwolenia składa zgłoszenie uzupełniające albo organy celne mogą zezwolić na udostępnienie zgłoszeń uzupełniających za pomocą bezpośredniego elektronicznego dostępu w systemie posiadacza pozwolenia.

Sekcja 3

Przepisy mające zastosowanie do wszystkich zgłoszeń celnych

Artykuł 226

Główny numer referencyjny

(art. 172 kodeksu)

Z wyjątkiem sytuacji, w których zgłoszenie celne jest składane ustnie lub w formie czynności uznawanej za zgłoszenie celne, lub kiedy zgłoszenie celne ma formę wpisu do rejestru zgłaszającego zgodnie z art. 182 kodeksu, organy celne powiadamiają zgłaszającego o przyjęciu zgłoszenia celnego i podają mu MRN tego zgłoszenia oraz datę jego przyjęcia.

Niniejszego artykułu nie stosuje się do czasu wdrożenia automatycznego systemu eksportu, wdrożenia nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego oraz aktualizacji krajowych systemów importu, o których mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE.

Artykuł 227

Zgłoszenie celne złożone przed przedstawieniem towarów

Jeżeli zgłoszenie celne jest składane zgodnie z art. 171 kodeksu, organy celne przetwarzają dane szczegółowe dostarczone przed przedstawieniem towarów, w szczególności w celu analizy ryzyka.

Sekcja 4

Inne uproszczenia

Podsekcja 1

Towary objęte różnymi podpozycjami taryfowymi

Artykuł 228

Towary objęte różnymi podpozycjami taryfowymi zgłoszone w ramach jednej podpozycji

(art. 177 ust. 1 kodeksu)

1. Do celów art. 177 kodeksu, jeżeli towary w ramach przesyłki są objęte podpozycjami taryfowymi podlegającymi cłu specyficznemu wyrażonemu poprzez odniesienie do tej samej jednostki miary, cło nakładane na całą przesyłkę opiera się na podpozycji taryfowej objętej najwyższym cłem specyficznym.

2. Do celów art. 177 kodeksu, jeżeli towary w ramach przesyłki są objęte podpozycjami taryfowymi podlegającymi cłu specyficznemu wyrażonemu poprzez odniesienie do innych jednostek miary, najwyższe cło specyficzne dla każdej jednostki miary ma zastosowanie do wszystkich towarów w przesyłce, dla których cło specyficzne jest wyrażone poprzez odniesienie do danej jednostki, oraz zostaje przeliczone na cło ad valorem dla każdego rodzaju towarów.

Cło nakładane na całą przesyłkę opiera się na podpozycji taryfowej objętej najwyższą stawką cła ad valorem wynikającego z przeliczenia na podstawie akapitu pierwszego.

3. Do celów art. 177 kodeksu, jeżeli towary w ramach przesyłki są objęte podpozycjami taryfowymi podlegającymi cłu ad valorem i cłu specyficznemu, najwyższe cło specyficzne określone zgodnie z ust. 1 i 2 zostaje przeliczone na cło ad valorem dla każdego rodzaju towarów, w przypadku których cło specyficzne jest wyrażone poprzez odniesienie do tej samej jednostki.

Cło nakładane na całą przesyłkę opiera się na podpozycji taryfowej objętej najwyższą stawką cła ad valorem, w tym cła ad valorem wynikającego z przeliczenia na podstawie akapitu pierwszego.

Podsekcja 2

Odprawa scentralizowana

Artykuł 229

Procedura konsultacji między organami celnymi w przypadku pozwoleń na korzystanie z odprawy scentralizowanej

(art. 22 kodeksu)

1. Procedurę konsultacji, o której mowa w art. 14, przeprowadza się, jeżeli organ celny otrzymuje wniosek o pozwolenie na korzystanie z odprawy scentralizowanej, o której mowa w art. 179 kodeksu, obejmującą więcej niż jeden organ celny, chyba że organ celny właściwy do wydania decyzji uzna, że nie spełniono warunków koniecznych do udzielenia takiego pozwolenia.

2. Najpóźniej po upływie 45 dni od daty przyjęcia wniosku organ celny właściwy do wydania decyzji przekazuje innym zaangażowanym organom celnym następujące dokumenty i informacje:

a) wniosek i projekt pozwolenia, w tym terminy, o których mowa w art. 231 ust. 5 i 6 niniejszego rozporządzenia;

b) w stosownych przypadkach plan kontroli wraz ze szczegółowymi informacjami dotyczącymi konkretnych kontroli przeprowadzanych przez poszczególne zaangażowane organy celne po udzieleniu pozwolenia;

c) inne istotne informacje, które zaangażowane organy celne uznają za konieczne.

3. Organy celne, z którymi się skonsultowano, udzielają swojej zgody lub przekazują swoje zastrzeżenia oraz wszelkie zmiany do projektu pozwolenia lub do proponowanego planu kontroli w terminie 45 dni od daty przekazania projektu pozwolenia. Zastrzeżenia muszą być należycie uzasadnione.

Jeżeli wniesiono zastrzeżenia, a w ciągu 90 dni od dnia przekazania projektu pozwolenia nie udało się osiągnąć porozumienia, pozwolenie nie może zostać udzielone w odniesieniu do części, których dotyczyły zastrzeżenia. Jeżeli organy celne, z którymi się skonsultowano, nie zgłoszą zastrzeżeń w wyznaczonym terminie, uznaje się, że wyraziły zgodę na wydanie pozwolenia.

4. Do czasu wdrożenia scentralizowanej odprawy dla importu oraz automatycznego systemu eksportu, o których mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, na zasadzie odstępstwa od ust. 2 i ust. 3 akapit pierwszy niniejszego artykułu, urząd celny właściwy do podjęcia decyzji może przedłużyć terminy, o których mowa w tych ustępach, o 15 dni.

Na zasadzie odstępstwa od ust. 3 akapit drugi niniejszego artykułu, urząd celny właściwy do podjęcia decyzji może przedłużyć termin, o którym mowa w tym ustępie, o 30 dni.

5. Do czasu wdrożenia systemu decyzji celnych w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, na zasadzie odstępstwa od ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu, zawsze powiadamia się o planie kontroli, o którym mowa w tym ustępie.

Artykuł 230

Monitorowanie pozwolenia

(art. 23 ust. 5 kodeksu)

1. Organy celne państw członkowskich niezwłocznie informują organ celny właściwy do wydania decyzji o wszelkich okolicznościach zaistniałych po udzieleniu pozwolenia na korzystanie z odprawy scentralizowanej, które mogą wpływać na jego dalsze obowiązywanie lub na jego treść.

2. Organ celny właściwy do wydania decyzji udostępnia organom celnym pozostałych państw członkowskich wszelkie istotne informacje będące w jego posiadaniu odnoszące się do działalności podlegającej obowiązkowi celnemu posiadacza pozwolenia na odprawę scentralizowaną.

Artykuł 231

Formalności i kontrole celne związane z odprawą scentralizowaną

(art. 179 ust. 4 kodeksu)

1. Posiadacz pozwolenia na korzystanie z odprawy scentralizowanej przedstawia we właściwym urzędzie celnym towary określone w tym pozwoleniu składając w kontrolnym urzędzie celnym jeden z następujących dokumentów:

a) standardowe zgłoszenie celne, o którym mowa w art. 162 kodeksu;

b) uproszczone zgłoszenie celne, o którym mowa w art. 166 kodeksu;

c) powiadomienie o przedstawieniu, o którym mowa w art. 234 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia.

2. Jeżeli zgłoszenie celne ma formę wpisu do rejestru zgłaszającego, zastosowanie mają art. 234, 235 i 236 niniejszego rozporządzenia.

3. Zwolnienie z obowiązku przedstawienia towarów przyznane zgodnie z art. 182 ust. 3 kodeksu ma zastosowanie do odprawy scentralizowanej pod warunkiem że posiadacz pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego spełnił obowiązek określony w art. 234 ust. 1 lit. f) niniejszego rozporządzenia.

4. W przypadku przyjęcia zgłoszenia celnego lub otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 1 lit. c), kontrolny urząd celny:

a) przeprowadza odpowiednie kontrole w celu weryfikacji zgłoszenia celnego lub powiadomienia o przedstawieniu;

b) niezwłocznie przekazuje urzędowi celnemu przedstawienia zgłoszenie celne lub powiadomienie oraz wyniki analizy ryzyka;

c) niezwłocznie przekazuje urzędowi celnemu przedstawienia zgłoszenie celne lub powiadomienie oraz wyniki analizy ryzyka; informuje urząd celny przedstawienia, że:

(i) towary mogą zostać zwolnione do danej procedury celnej; albo

(ii) wymagane jest przeprowadzenie kontroli celnych zgodnie z art. 179 ust. 3 lit. c) kodeksu.

5. Jeżeli kontrolny urząd celny informuje urząd celny przedstawienia, że towary mogą zostać zwolnione do danej procedury celnej, urząd celny przedstawienia informuje kontrolny urząd celny – w terminie określonym w pozwoleniu na odprawę scentralizowaną – czy jego własne kontrole tych towarów, w tym kontrole związane z krajowymi zakazami i ograniczeniami, mają wpływ na przedmiotowe zwolnienie.

6. Jeżeli kontrolny urząd celny informuje urząd celny przedstawienia, że wymagane jest przeprowadzenie kontroli celnych zgodnie z art. 179 ust. 3 lit. c) kodeksu, urząd celny przedstawienia – w terminie określonym w pozwoleniu na korzystanie z odprawy scentralizowanej – potwierdza wpłynięcie wniosku kontrolnego urzędu celnego o przeprowadzenie wymaganych kontroli i w stosownych przypadkach informuje kontrolny urząd celny o swoich własnych kontrolach towarów, w tym o kontrolach związanych z krajowymi zakazami i ograniczeniami.

7. Kontrolny urząd celny informuje urząd celny przedstawienia o zwolnieniu towarów.

8. W przypadku wywozu kontrolny urząd celny w chwili zwolnienia towarów udostępnia zadeklarowanemu urzędowi celnemu wyprowadzenia dane dotyczące zgłoszenia wywozowego, w stosownych przypadkach uzupełnione odpowiednio zgodnie z art. 330 niniejszego rozporządzenia. Urząd celny wyprowadzenia informuje kontrolny urząd celny o wyprowadzeniu towarów zgodnie z art. 333 niniejszego rozporządzenia. Kontrolny urząd celny potwierdza wyprowadzenie towarów zgłaszającemu zgodnie z art. 334 niniejszego rozporządzenia.

9. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, do czasu wdrożenia scentralizowanej odprawy dla importu oraz automatycznego systemu eksportu, o których mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, posiadacz pozwolenia lub zgłaszający w odniesieniu do towarów objętych pozwoleniem na korzystanie z odprawy scentralizowanej:

a) przedstawia towary w miejscach określonych w pozwoleniu i wyznaczonych lub uznanych przez organy celne zgodnie z art. 139 kodeksu, z wyjątkiem kiedy obowiązek przedstawienia towarów jest uchylany zgodnie z art. 182 ust. 3 kodeksu; oraz

b) składa zgłoszenie celne lub wpisuje towary do swojego rejestru w urzędzie celnym wskazanym w pozwoleniu.

10. Do czasu wdrożenia scentralizowanej odprawy dla importu oraz automatycznego systemu eksportu, o których mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, właściwe organy celne stosują plan kontroli określający minimalny poziom kontroli.

11. Do czasu wdrożenia systemu AES i scentralizowanej odprawy dla importu w ramach UKC (ang. CCI), o których mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578, nie stosuje się ust. 5 i 6 niniejszego artykułu.

Artykuł 232

Odprawa scentralizowana obejmująca więcej niż jeden organ celny

(art. 179 kodeksu)

1. Kontrolny urząd celny przekazuje urzędowi celnemu przedstawienia następujące dokumenty:

a) każde sprostowanie lub unieważnienie standardowego zgłoszenia celnego, które miały miejsce po zwolnieniu towarów;

b) zgłoszenie uzupełniające, jeżeli zostało złożone, oraz każde jego sprostowanie i unieważnienie;

2. Jeżeli zgłoszenie uzupełniające jest dostępne dla organów celnych w systemie teleinformatycznym przedsiębiorcy zgodnie z art. 225 niniejszego rozporządzenia, kontrolny urząd celny przekazuje te dane nie później niż w terminie 10 dni od zakończenia okresu objętego zgłoszeniem uzupełniającym wraz z informacjami dotyczącymi wszelkich zmian lub unieważnienia tego uzyskanego zgłoszenia uzupełniającego.

Podsekcja 3

Wpis do rejestru zgłaszającego

Artykuł 233

Plan kontroli

(art. 23 ust. 5 kodeksu)

1. Udzielając pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego zgodnie z art. 182 ust. 1 kodeksu, organy celne ustanawiają plan kontroli dla konkretnego przedsiębiorcy, w którym przewiduje się sprawowanie dozoru nad procedurami celnymi realizowanymi na podstawie pozwolenia, określa się częstotliwość kontroli celnych oraz zapewnia, między innymi, że kontrole celne mogą być przeprowadzane na wszystkich etapach procedury wpisywania do rejestru zgłaszającego.

2. W stosownych przypadkach plan kontroli uwzględnia ograniczenie okresu powiadomienia o długu celnym, o którym mowa w art. 103 ust. 1 kodeksu..

3. W planie kontroli przewiduje się przeprowadzanie kontroli w przypadku zwolnienia z obowiązku przedstawienia towarów udzielonego zgodnie z art. 182 ust. 3 kodeksu.

4. W przypadku odprawy scentralizowanej w planie kontroli, w którym określono podział zadań między kontrolnym urzędem celnym a urzędem celnym przedstawienia, uwzględnia się zakazy i ograniczenia mające zastosowanie w miejscu lokalizacji urzędu celnego przedstawienia.

Artykuł 234

Obowiązki posiadacza pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego

(art. 182 ust. 1 kodeksu)

1. Posiadacz pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego:

a) przedstawia towary organom celnym, z wyjątkiem przypadków, do których ma zastosowanie art. 182 ust. 3 kodeksu, i wpisuje datę powiadomienia o przedstawieniu do ewidencji;

b) wpisuje do rejestru co najmniej dane zawarte w uproszczonym zgłoszeniu celnym i wszystkich dokumentach załączanych do zgłoszenia;

c) na żądanie kontrolnego urzędu celnego udostępnia dane szczegółowe zgłoszenia celnego wpisanego do rejestru oraz wszystkie dokumentu dodatkowe, z wyjątkiem sytuacji, kiedy organy celne zezwalają, aby zgłaszający zapewnił bezpośredni dostęp elektroniczny do tych informacji w swoim rejestrze;

d) udostępnia kontrolnemu urzędowi celnemu informacje dotyczące towarów objętych ograniczeniami i zakazami;

e) przekazuje kontrolnemu urzędowi celnemu dokumenty załączane do zgłoszenia, o których mowa w art. 163 ust. 2 kodeksu, zanim zgłoszone towary mogą zostać zwolnione;

f) w przypadkach, w których zastosowanie ma zwolnienie, o którym mowa w art. 182 ust. 3 kodeksu, zapewnia, aby posiadacz pozwolenia na prowadzenie magazynu czasowego składowania dysponował informacjami potrzebnymi do potwierdzenia zakończenia czasowego składowania;

g) z wyjątkiem przypadków zwolnienia z obowiązku złożenia zgłoszenia uzupełniającego zgodnie z art. 167 ust. 2 kodeksu – składa zgłoszenie uzupełniające do kontrolnego urzędu celnego w sposób i w terminie, które określono w pozwoleniu.

2. Pozwolenie na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego nie ma zastosowania do następujących zgłoszeń:

a) zgłoszeń celnych, które stanowią wniosek o pozwolenie na korzystanie z procedury specjalnej zgodnie z art. 163 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446;

b) zgłoszeń celnych składanych zamiast przywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 130 ust. 1 kodeksu.

3. W przypadku gdy kontrolny urząd celny zwrócił się z wnioskiem, zgodnie z art. 182 ust. 3 akapit trzeci kodeksu, o przedstawienie towarów organom celnym, ponieważ organy celne zidentyfikowały nowe, poważne ryzyko finansowe lub inną szczególną sytuację związaną z pozwoleniem na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego ze zwolnieniem z obowiązku przedstawienia towarów, kontrolny urząd celny wskazuje posiadaczowi takiego pozwolenia:

a) określony termin przedstawienia organom celnym towarów, których dotyczą te sytuacje,

b) obowiązek wpisania daty powiadomienia o przedstawieniu do ewidencji, oraz

c) obowiązek przestrzegania przepisów ust. 1 lit. b)–e) i g).

W takich sytuacjach zwolnienie towarów następuje zgodnie z art. 194 kodeksu.

Artykuł 235

Zwolnienie towarów w przypadku złożenia zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego

(art. 182 kodeksu)

1. Jeżeli w pozwoleniu na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego określa się termin na poinformowanie posiadacza danego pozwolenia o wszystkich kontrolach, które zostaną przeprowadzone, towary uznaje się za zwolnione wraz z upływem tego terminu, chyba że w przedmiotowym terminie kontrolny urząd celny wyraził zamiar przeprowadzenia kontroli.

2. Jeżeli w pozwoleniu nie określono terminu, o którym mowa w ust. 1, kontrolny urząd celny zwalnia towary zgodnie z art. 194 kodeksu.

Artykuł 236

Kontyngent taryfowy

(art. 182 kodeksu)

1. W przypadku złożenia zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego do dopuszczenia do obrotu towarów objętych kontyngentem taryfowym zarządzanym zgodnie z chronologicznym porządkiem przyjmowania według dat przyjęcia zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu posiadacz pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w takiej formie ubiega się o przyznanie kontyngentu taryfowego w zgłoszeniu uzupełniającym.

2. Jeżeli wniosek o skorzystanie z kontyngentu taryfowego zarządzanego zgodnie z chronologicznym porządkiem przyjmowania według dat przyjęcia zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu został złożony w ramach zgłoszenia uzupełniającego, wniosek może zostać rozpatrzony dopiero po złożeniu przedmiotowego zgłoszenia. Do celów przyznania kontyngentu taryfowego uwzględnia się jednak datę wpisania towarów do rejestru zgłaszającego.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, do dnia aktualizacji krajowych systemów zgłoszeń przywozowych, o których mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, państwa członkowskie mogą zezwolić, aby wniosek o skorzystanie z kontyngentu taryfowego zarządzany zgodnie z przepisami art. 49–54 niniejszego rozporządzenia, został złożony w formie innej niż ta, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, pod warunkiem że państwa członkowskie mają dostęp do wszystkich danych szczegółowych i mogą ocenić zasadność wniosku.

Podsekcja 4

Samoobsługa celna

Artykuł 237

Określanie kwoty należności celnych przywozowych i wywozowych

(art. 185 ust. 1 kodeksu)

1. Jeżeli przedsiębiorca jest upoważniony do określenia kwoty należności celnych przywozowych i wywozowych zgodnie z art. 185 ust. 1 kodeksu, taki przedsiębiorca określa – na koniec okresu ustalonego przez organy celne w pozwoleniu – kwotę należności celnych przywozowych i wywozowych za ten okres zgodnie z zasadami określonymi w pozwoleniu.

2. W terminie 10 dni od upływu okresu ustalonego przez organy celne w pozwoleniu posiadacz danego pozwolenia podaje kontrolnemu urzędowi celnemu dokładną wysokość kwoty określonej zgodnie z ust. 1. Dług celny uznaje się za zgłoszony w chwili przedstawienia powyższych danych.

3. Posiadacz pozwolenia uiszcza opłatę, o której mowa w ust. 2, w terminie określonym w pozwoleniu, nie później niż w terminie ustanowionym w art. 108 ust. 1 kodeksu.

ROZDZIAŁ 3

Weryfikacja i zwolnienie towarów

Sekcja 1

Weryfikacja

Artykuł 238

Miejsce i czas rewizji towarów

(art. 189 kodeksu)

Jeżeli właściwy urząd celny podjął decyzję o przeprowadzeniu rewizji towarów zgodnie z art. 188 lit. c) kodeksu lub o pobraniu próbek zgodnie z art. 188 lit. d) kodeksu, urząd ten wyznacza czas i miejsce do tego celu oraz informuje o tym zgłaszającego.

Na wniosek zgłaszającego właściwy urząd celny może wyznaczyć miejsce inne niż miejsca celne lub czas poza godzinami pracy tego urzędu celnego.

Artykuł 239

Rewizja towarów

(art. 189 i 190 kodeksu)

1. Jeżeli urząd celny podejmuje decyzję o rewizji jedynie części towarów, informuje zgłaszającego, które towary chce poddać rewizji.

2. Jeżeli zgłaszający odmawia obecności przy rewizji towarów lub nie zapewni niezbędnej pomocy wymaganej przez organy celne, organy te wyznaczają termin na jego stawienie się lub udzielenie przez niego pomocy.

Jeżeli z końcem wyznaczonego terminu zgłaszający nie spełnił wymogów stawianych przez organy celne, przystępują one do rewizji towarów na odpowiedzialność i koszt zgłaszającego. W stosownych przypadkach organy celne mogą skorzystać z usług eksperta wyznaczonego zgodnie z prawem danego państwa członkowskiego, o ile żadne przepisy nie istnieją w prawie unijnym.

Artykuł 240

Pobieranie próbek

(art. 189 i 190 kodeksu)

1. Jeżeli urząd celny podejmuje decyzję o pobraniu próbek towarów, informuje o tym zgłaszającego.

2. Jeżeli zgłaszający odmawia obecności przy pobieraniu próbek lub nie zapewni niezbędnej pomocy wymaganej przez organy celne, organy te wyznaczają termin na jego stawienie się lub udzielenie przez niego pomocy.

Jeżeli z końcem wyznaczonego terminu zgłaszający nie spełnił wymogów stawianych przez organy celne, przystępują one do pobierania próbek na odpowiedzialność i koszt zgłaszającego.

3. Organy celne same dokonują pobrania próbek. Organy te mogą jednak wymagać pobrania próbek przez zgłaszającego lub wezwać eksperta do pobrania próbek pod ich nadzorem. Eksperta wyznacza się zgodnie z prawem danego państwa członkowskiego, o ile żadne przepisy nie istnieją w prawie unijnym.

4. Ilości pobierane jako próbki nie mogą przekraczać ilości niezbędnej dla dokonania analizy lub bardziej szczegółowego badania, włączając w to ewentualną kolejną analizę.

5. Ilości pobranych jako próbki nie odlicza się od ilości zgłoszonej.

6. W przypadku zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do uszlachetniania biernego zgłaszający może zastąpić towary pobrane w charakterze próbki towarami identycznymi w celu uzupełnienia przesyłki.

Artykuł 241

Badanie próbek

(art. 189 i 190 kodeksu)

1. Jeżeli badanie próbek tych samych towarów prowadzi do różnych wyników wymagających odmiennej odprawy celnej, w miarę możliwości należy pobrać kolejne próbki.

2. Jeżeli wyniki badania kolejnych próbek potwierdzają różne wyniki, uznaje się, że towary obejmują różne towary w ilościach odpowiadających wynikom badania. Dotyczy to także sytuacji, w których pobranie kolejnych próbek nie jest możliwe.

Artykuł 242

Zwrot lub dysponowanie pobranymi próbkami

(art. 189 i 190 kodeksu)

1. Pobrane próbki zwraca się zgłaszającemu na jego wniosek, z wyjątkiem następujących przypadków:

a) jeżeli próbki uległy zniszczeniu w toku analizy lub badania;

b) jeżeli organy celne muszą zatrzymać próbki w jednym z następujących celów:

(i) do dalszego badania;

(ii) do celów postępowania odwoławczego lub sądowego.

2. Jeżeli zgłaszający nie wystąpi z wnioskiem o zwrot próbek, organy celne mogą zażądać od zgłaszającego zabrania wszystkich pozostałych próbek lub dysponować nimi zgodnie z art. 198 ust. 1 lit. c) kodeksu.

Artykuł 243

Wyniki weryfikacji zgłoszenia celnego i rewizji towarów

(art. 191 kodeksu)

1. Jeżeli organy celne dokonują weryfikacji prawidłowości danych zawartych w zgłoszeniu celnym, rejestrują fakt przeprowadzenia weryfikacji oraz jej wyniki.

Jeżeli tylko część towarów została poddana rewizji, należy odnotować, które towary poddano rewizji.

Jeżeli zgłaszający nie był obecny, fakt ten należy odnotować.

2. Organy celne informują zgłaszającego o wynikach weryfikacji.

3. Jeżeli wyniki weryfikacji zgłoszenia celnego nie są zgodne z danymi zawartymi w zgłoszeniu, organy celne ustalają i odnotowują, które dane zostaną uwzględnione do następujących celów:

a) obliczenia kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych i innych należności związanych z towarami;

b) obliczenia wszelkich refundacji lub innych kwot lub korzyści finansowych przewidzianych w przypadku wywozu w ramach wspólnej polityki rolnej;

c) zastosowania wszelkich innych przepisów regulujących procedurę celną, którą towary zostały objęte.

4. Jeżeli zgłoszone pochodzenie niepreferencyjne okaże się nieprawidłowe, pochodzenie, które należy wziąć pod uwagę dla celów ust. 3 lit. a), jest ustalane na podstawie dowodów przedstawionych przez zgłaszającego lub, jeżeli jest to niewystarczające lub niezadowalające, na podstawie wszelkich dostępnych informacji.

Artykuł 244

Złożenie zabezpieczenia

(art. 191 kodeksu)

Jeżeli organy celne uważają, że weryfikacja zgłoszenia celnego może prowadzić do ustalenia wyższej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych (lub sprawić, że inne opłaty staną się należne) w porównaniu do kwot i opłat wynikających z danych zawartych w zgłoszeniu celnym, zwolnienie towarów uzależnia się od złożenia zabezpieczenia wystarczającego na pokrycie różnicy między kwotą wynikającą z danych zawartych w zgłoszeniu a ostateczną kwotą, która może być należna za te towary.

Jednakże zgłaszający, zamiast złożenia zabezpieczenia, może zażądać natychmiastowego powiadomienia o długu celnym, któremu mogą ostatecznie podlegać towary.

Artykuł 245

Zwolnienie towarów po weryfikacji

(art. 191 i art. 194 ust. 1 kodeksu)

1. Jeżeli na podstawie weryfikacji zgłoszenia celnego organy celne ustalą kwotę należności celnych przywozowych lub wywozowych różniącą się od kwoty wynikającej z danych zawartych w zgłoszeniu, w odniesieniu do tak ustalonej kwoty zastosowanie ma art. 195 ust. 1 kodeksu.

2. Dane towary nie zostają zwolnione, jeżeli organy celne mają wątpliwości, czy zastosowanie ma zakaz lub ograniczenie, a wątpliwości tych nie można rozstrzygnąć przed otrzymaniem wyników kontroli przeprowadzonych przez organy celne.

Sekcja 2

Zwolnienie

Artykuł 246

Rejestrowanie zwolnienia towarów i powiadamianie o nim

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

Organy celne powiadamiają zgłaszającego o zwolnieniu towarów i rejestrują zwolnienie towarów do danej procedury celnej, wskazując przynajmniej odniesienie do zgłoszenia celnego lub powiadomienia oraz datę zwolnienia towarów.

Artykuł 247

Towary niezwolnione

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1. Jeżeli z przyczyn wymienionych w art. 198 ust. 1 lit. b) kodeksu nie można zwolnić towarów lub jeżeli po ich zwolnieniu stwierdzono, że nie są spełnione warunki dla tego zwolnienia, organy celne muszą wyznaczyć odpowiedni termin na uregulowanie sytuacji towarów przez zgłaszającego.

2. Organy celne mogą, na odpowiedzialność i koszt zgłaszającego, przekazać towary, o których mowa w ust. 1, do specjalnego miejsca znajdującego się pod ich dozorem.

Rozdział 4

Dysponowanie towarami

Artykuł 248

Zniszczenie towarów

(art. 197 kodeksu)

Organy celne ustalają rodzaj i ilość wszelkich odpadów i pozostałości powstałych w wyniku zniszczenia towarów, aby określić należności celne i inne należności mające zastosowanie do takich odpadów i pozostałości w chwili objęcia ich procedurą celną lub ich powrotnego wywozu.

Artykuł 249

Zrzeczenie się towarów

(art. 199 kodeksu)

1. Organy celne mogą odrzucić wniosek o zgodę na zrzeczenie się towarów na rzecz skarbu państwa zgodnie z art. 199 kodeksu, jeżeli spełniony został jeden z poniższych warunków:

a) towarów nie można sprzedać na obszarze celnym Unii lub koszt sprzedaży byłby niewspółmierny do wartości towarów;

b) towary mają zostać zniszczone.

2. Uznaje się, że wniosek o zgodę na zrzeczenie się towarów na rzecz skarbu państwa został złożony zgodnie z art. 199 kodeksu, jeżeli organy celne publicznie wezwały właściciela towarów do stawienia się, który jednak nie uczynił tego w terminie 90 dni.

Artykuł 250

Sprzedaż towarów i inne środki podejmowane przez organy celne

(art. 198 ust. 1 kodeksu)

1. Organy celne mogą sprzedać towary, których zrzeczono się na rzecz skarbu państwa lub które uległy przepadkowi, tylko pod warunkiem że kupujący niezwłocznie dopełni formalności w celu objęcia towarów procedurą celną lub ich powrotnego wywiezienia.

2. Jeżeli sprzedaż towarów odbywa się po cenie, w której zawarta jest kwota należności celnych przywozowych i innych należności, to uznaje się, że towary zostały dopuszczone do obrotu. Organy celne obliczają i księgują kwotę należności. Sprzedaży dokonuje się według procedur obowiązujących w danym państwie członkowskim.

TYTUŁ VI

DOPUSZCZENIE DO OBROTU ORAZ ZWOLNIENIE Z NALEŻNOŚCI CELNYCH PRZYWOZOWYCH

ROZDZIAŁ 1

Dopuszczenie do obrotu

Artykuł 251

Świadectwa ważenia bananów

(art. 163 ust. 1 kodeksu)

1. Przedsiębiorca upoważniony do sporządzania świadectw zgodnie z art. 155 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 (świadectwa ważenia bananów) dostarcza organom celnym wcześniejsze zawiadomienie dotyczące ważenia partii świeżych bananów w celu sporządzenia świadectwa ważenia bananów, podając szczegółowe informacje dotyczące typu opakowania, pochodzenia, czasu i miejsca ważenia.

2. Świadectwo ważenia bananów znajduje się w posiadaniu zgłaszającego i jest do dyspozycji organów celnych w chwili składania zgłoszenia do dopuszczenia do obrotu świeżych bananów określonych kodem CN 0803 90 10, podlegających należnościom celnym przywozowym.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2, na wniosek zgłaszającego o pozwolenie zgodnie z art. 166 kodeksu, organy celne mogą postanowić o dopuszczeniu do obrotu przesyłek świeżych bananów na podstawie wstępnego określenia masy na następujących warunkach:

a) pozwolenie zobowiązuje importera do transportu całej przesyłki bananów w niezmienionym stanie do upoważnionych podmiotów dokonujących ważenia, wymienionych w zgłoszeniu uproszczonym, które ustalą prawidłową masę i wartość;

b) zgłaszający jest odpowiedzialny za przedstawienie świadectwa ważenia w urzędzie celnym dopuszczenia do obrotu w ciągu 10 dni kalendarzowych od dnia przyjęcia zgłoszenia uproszczonego;

c) zgłaszający składa zabezpieczenie określone w art. 195 ust. 1 kodeksu.

Określenie wstępnej masy może zostać dokonane na podstawie poprzedniego świadectwa ważenia bananów tego samego rodzaju i pochodzenia.

4. Świadectwo ważenia bananów sporządza się z wykorzystaniem formularza określonego w załączniku 61-02.

Artykuł 252

Kontrola ważenia świeżych bananów

(art. 188 kodeksu)

Urzędy celne przeprowadzają kontrolę co najmniej 5 % łącznej liczby świadectw ważenia bananów przedstawionych w danym roku, będąc obecnymi przy ważeniu reprezentatywnych próbek bananów przez przedsiębiorcę upoważnionego do sporządzania świadectw ważenia bananów albo samemu ważąc te próbki zgodnie z procedurą określoną w pkt 1, 2 i 3 załącznika 61-03.

ROZDZIAŁ 2

Zwolnienie z należności celnych przywozowych

Sekcja 1

Towary powracające

Artykuł 253

Wymagane informacje

(art. 203 ust. 6 kodeksu)

1. W chwili złożenia zgłoszenia celnego do dopuszczenia do obrotu zgłaszający udostępnia urzędowi celnemu informacje, z których wynika, że warunki zwolnienia z należności celnych przywozowych zostały spełnione.

2. Informacje, o których mowa w ust. 1, mogą być przedstawione na jeden z poniższych sposobów:

a) poprzez udostępnienie odpowiednich danych zawartych w zgłoszeniu celnym lub zgłoszeniu do powrotnego wywozu, na podstawie których towary powracające zostały pierwotnie wywiezione lub powrotnie wywiezione z obszaru celnego Unii;

b) za pomocą wydruku, uwierzytelnionego przez właściwy urząd celny, zgłoszenia celnego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu, na podstawie których towary powracające zostały pierwotnie wywiezione lub powrotnie wywiezione z obszaru celnego Unii;

c) za pomocą dokumentu wydanego przez właściwy urząd celny, zawierającego istotne dane zawarte w danym zgłoszeniu celnym lub zgłoszeniu do powrotnego wywozu;

d) za pomocą dokumentu wydanego przez organy celne, poświadczającego, że warunki zwolnienia z należności celnych przywozowych zostały spełnione (arkusz informacyjny INF3).

3. Jeżeli z informacji dostępnych właściwym organom celnym wynika, że towary zgłoszone do dopuszczenia do obrotu są towarami, które zostały pierwotnie wywiezione poza obszar celny Unii, i że w chwili wywozu spełniały warunki wymagane do ich zwolnienia z należności celnych przywozowych jako towary powracające, to informacje, o których mowa w ust. 2, nie są wymagane.

4. Ustęp 2 nie ma zastosowania, jeżeli towary mogą zostać zgłoszone do dopuszczenia do obrotu ustnie bądź w inny sposób. Ustęp 2 nie ma także zastosowania do międzynarodowego przemieszczania opakowań, środków transportu ani do niektórych towarów będących przedmiotem szczególnych porozumień celnych, chyba że przepisy stanowią inaczej.

Artykuł 254

Towary, które skorzystały ze środków ustanowionych w ramach wspólnej polityki rolnej

(art. 203 ust. 6 kodeksu)

Przy zgłoszeniu do dopuszczenia do obrotu towarów powracających, których wywóz mógł wymagać spełnienia formalności w celu uzyskania refundacji lub innych kwot przewidzianych w ramach wspólnej polityki rolnej, przedstawia się również dokumenty, o których mowa w art. 253 niniejszego rozporządzenia, oraz zaświadczenie wydane przez organy właściwe do przyznania takich refundacji lub kwot w państwie członkowskim wywozu.

Zaświadczenie to nie jest wymagane, jeżeli organy celne w urzędzie celnym, w którym towary są zgłaszane do dopuszczenia do obrotu, dysponują informacjami, z których wynika, że nie przyznano ani nie będzie można przyznać w późniejszym okresie żadnej refundacji ani innej kwoty przewidzianej w przypadku wywozu w ramach wspólnej polityki rolnej.

Artykuł 255

Wydawanie arkusza informacyjnego INF 3

(art. 6 ust. 3 lit. a) i art. 203 ust. 6 kodeksu)

1. Eksporter może zwrócić się do urzędu celnego wywozu o wydanie arkusza informacyjnego INF 3.

2. Jeżeli eksporter zwraca się z wnioskiem o wydanie arkusza informacyjnego INF 3 w chwili wywozu, urząd celny wywozu wydaje arkusz informacyjny INF 3 w chwili spełnienia formalności wywozowych związanych z danymi towarami.

Jeżeli istnieje możliwość, że wywożone towary powrócą na obszar celny Unii przez kilka urzędów celnych, to eksporter może wystąpić z wnioskiem o wydanie kilku arkuszy informacyjnych INF 3, z których każdy dotyczy części łącznej ilości wywożonych towarów.

3. W przypadku gdy eksporter występuje z wnioskiem o wydanie arkusza informacyjnego INF 3 po dopełnieniu formalności wywozowych związanych z danymi towarami, urząd celny wywozu może wydać arkusz informacyjny INF 3, jeżeli informacje dotyczące towarów, przedstawione we wniosku eksportera odpowiadają informacjom dotyczącym wywożonych towarów, którymi dysponuje urząd celny wywozu, i nie przyznano ani nie będzie można przyznać w późniejszym okresie żadnej refundacji ani innej kwoty przewidzianej w przypadku wywozu w ramach wspólnej polityki rolnej w odniesieniu do danych towarów.

4. W przypadku wydania arkusza informacyjnego INF 3 eksporter może zwrócić się do urzędu celnego wywozu o zastąpienie takiego arkusza kilkoma arkuszami informacyjnymi INF 3, z których każdy dotyczy części łącznej ilości towarów uwzględnionych w pierwotnie wydanym arkuszu informacyjnym INF 3.

5. Eksporter może wystąpić z wnioskiem o wydanie arkusza informacyjnego INF 3 jedynie w odniesieniu do części wywożonych towarów.

6. Jeżeli arkusz informacyjny INF 3 zostaje wydany w formie papierowej, jego egzemplarz jest przechowywany w urzędzie celnym wywozu, który go wydał.

7. Jeżeli oryginał arkusza informacyjnego INF 3 został wydany w formie papierowej, a następnie został skradziony, zgubiony lub zniszczony, urząd celny wywozu, który wydał arkusz, może wydać duplikat na wniosek eksportera.

Urząd celny wywozu odnotowuje na znajdującym się w jego posiadaniu egzemplarzu arkusza informacyjnego INF 3, że został wydany duplikat.

8. Jeżeli arkusz informacyjny INF 3 zostaje wydany w formie papierowej, jest on sporządzany z wykorzystaniem formularza określonego w załączniku 62-02.

Artykuł 256

Wymiana informacji między organami

(art. 203 ust. 6 kodeksu)

Na wniosek urzędu celnego, w którym towary powracające zostają zgłoszone do dopuszczenia do obrotu, urząd celny wywozu przekazuje wszystkie informacje, którymi dysponuje, z których wynika, że warunki zwolnienia z należności celnych przywozowych zostały spełnione w odniesieniu do danych towarów.

Sekcja 2

Produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza

Artykuł 257

Zwolnienie z należności celnych przywozowych

(art. 208 ust. 2 kodeksu)

Dowody na spełnienie warunków określonych w art. 208 ust. 1 kodeksu można przedstawiać zgodnie z przepisami art. 213, 214 i 215 niniejszego rozporządzenia oraz art. 130, 131, 132 i 133 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, stosownie do przypadku.

TYTUŁ VII

PROCEDURY SPECJALNE

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Sekcja 1

Wniosek o udzielenie pozwolenia

Artykuł 258

Dokumenty załączane do ustnego zgłoszenia celnego do odprawy czasowej

(art. 22 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia na korzystanie z odprawy czasowej opiera się na ustnym zgłoszeniu celnym, zgłaszający przedstawia dokument załączany do zgłoszenia, o których mowa w art. 165 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 w dwóch egzemplarzach, a jeden egzemplarz jest poświadczany przez organy celne i przekazywany posiadaczowi pozwolenia.

Sekcja 2

Wydanie decyzji w sprawie wniosku

Artykuł 259

Sprawdzenie warunków ekonomicznych

(art. 28 ust. 1 lit. a) i art. 211 ust. 6 kodeksu)

1. Jeżeli po złożeniu wniosku o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu, konieczne jest sprawdzenie warunków ekonomicznych zgodnie z art. 211 ust. 6 kodeksu, administracja celna organu celnego właściwego do podjęcia decyzji w sprawie wniosku niezwłocznie przekazuje Komisji dokumenty, zwracając się o dokonanie takiego sprawdzenia.

2. Jeżeli po wydaniu pozwolenia na korzystanie z procedury przetwarzania administracji celnej państwa członkowskiego udostępniony zostaje dowód świadczący o tym, że korzystanie z przedmiotowego pozwolenia prawdopodobnie ma negatywny wpływ na istotne interesy producentów unijnych, taka administracja celna przekazuje Komisji dokumenty, zwracając się o sprawdzenie warunków ekonomicznych.

3. Sprawdzenie warunków ekonomicznych na poziomie unijnym może się odbyć również z inicjatywy Komisji, jeżeli dysponuje ona dowodem świadczącym o tym, że korzystanie z pozwolenia prawdopodobnie ma negatywny wpływ na istotne interesy producentów unijnych.

4. Komisja ustanawia grupę ekspertów, złożoną z przedstawicieli państw członkowskich, która doradza Komisji w kwestii, czy warunki ekonomiczne są spełnione, czy nie.

5. Rozstrzygnięcie podjęte w sprawie warunków ekonomicznych jest brane pod uwagę przez zainteresowany organ celny oraz przez jakikolwiek inny organ celny mający do czynienia z podobnymi wnioskami bądź pozwoleniami.

Rozstrzygnięcie podjęte w sprawie warunków ekonomicznych może zawierać stwierdzenie, że badana sprawa jest wyjątkowa, i tym samym nie może służyć jako precedens w przypadku innych wniosków bądź pozwoleń.

6. Jeżeli uznano, że warunki ekonomiczne nie są już spełnione, właściwy organ celny cofa stosowne pozwolenie. Cofnięcie nabiera mocy nie później niż po upływie roku od dnia następującego po dniu, w którym posiadacz pozwolenia otrzymał decyzję o cofnięciu.

Artykuł 260

Procedura konsultacji między organami celnymi

(art. 22 kodeksu)

1. W przypadku przedłożenia wniosku o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 kodeksu i które obejmuje więcej niż jedno państwo członkowskie, mają zastosowanie art. 10 i 14 niniejszego rozporządzenia oraz ust. 2–5 niniejszego artykułu, chyba że organ celny właściwy do wydania decyzji uzna, że nie są spełnione warunki konieczne do udzielenia takiego pozwolenia.

2. Organ celny właściwy do wydania decyzji przekazuje innym zainteresowanym organom celnym wniosek i projekt pozwolenia najpóźniej w ciągu 30 dni od daty przyjęcia wniosku.

3. Pozwolenie obejmujące więcej niż jedno państwo członkowskie nie może zostać wydane bez uprzedniej zgody zainteresowanych organów celnych na projekt pozwolenia.

4. Pozostałe zainteresowane organy celne przekazują, w stosownych przypadkach, swoje zastrzeżenia lub wyrażają swoją zgodę w terminie 30 dni od daty otrzymania informacji o projekcie pozwolenia. Zastrzeżenia muszą być należycie uzasadnione.

Jeżeli zastrzeżenia przekazano w wyznaczonym terminie, a w ciągu 60 dni od dnia przekazania projektu pozwolenia nie udało się osiągnąć porozumienia, pozwolenie nie może zostać udzielone w odniesieniu do kwestii, wobec których wniesiono zastrzeżenia.

5. Jeżeli pozostałe zainteresowane organy celne nie przekażą zastrzeżeń w terminie 30 dni od dnia, w którym otrzymały projekt pozwolenia, uznaje się, że wyraziły zgodę na wydanie pozwolenia.

Artykuł 261

Przypadki, w których przeprowadzenie procedury konsultacji nie jest wymagane

(art. 22 kodeksu)

1. Właściwy organ celny wydaje decyzję w sprawie wniosku bez konsultacji z pozostałymi zainteresowanymi organami celnymi, o których to konsultacjach mowa w art. 260 niniejszego rozporządzenia, w następujących przypadkach:

a) pozwolenie obejmujące więcej niż jedno państwo członkowskie jest:

(i) przedłużane;

(ii) przedmiotem zmian o mniejszym znaczeniu;

(iii) unieważniane;

(iv) zawieszane;

(v) cofane;

b) co najmniej dwa zaangażowane państwa członkowskie wyraziły na to zgodę;

c) jedynym rodzajem działalności z udziałem różnych państw członkowskich jest operacja, w ramach której urząd celny objęcia nie jest tożsamy z urzędem celnym zamknięcia;

d) wniosek o pozwolenie na korzystanie z odprawy czasowej obejmujący więcej niż jedno państwo członkowskie został sporządzony w oparciu o zgłoszenie celne w standardowej formie.

W takich przypadkach organ celny, który wydał decyzję, udostępnia dane zawarte w pozwoleniu pozostałym zainteresowanym organom celnym.

2. Właściwy organ celny wydaje decyzję w sprawie pozwolenia bez konsultacji z pozostałymi zainteresowanymi organami celnymi, o których to konsultacjach mowa w art. 260 niniejszego rozporządzenia, i bez udostępniania pozostałym zainteresowanym organom celnym danych zawartych w pozwoleniu zgodnie z ust. 1 w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) w przypadku zastosowania karnetów ATA lub CPD;

b) w przypadku udzielenia pozwolenia na korzystanie z odprawy czasowej poprzez zwolnienie towarów do odpowiedniej procedury celnej zgodnie z art. 262 niniejszego rozporządzenia;

c) w przypadku gdy co najmniej dwa zaangażowane państwa członkowskie wyraziły na to zgodę;

d) w przypadku gdy jedyne działanie z udziałem różnych państw członkowskich polega na przemieszczaniu towarów.

Artykuł 262

Pozwolenie w formie zwolnienia towarów

(art. 22 ust. 1 kodeksu)

Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia został sporządzony na podstawie zgłoszenia celnego zgodnie z art. 163 ust. 1 lub 5 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, pozwolenia udziela się poprzez zwolnienie towarów do odpowiedniej procedury celnej.

Sekcja 3

Inne przepisy proceduralne

Artykuł 263

Zgłoszenie celne złożone w innym urzędzie celnym

(art. 159 ust. 3 kodeksu)

Właściwy organ celny może – w wyjątkowych przypadkach – wyrazić zgodę na złożenie zgłoszenia celnego w urzędzie celnym, który nie został wskazany w pozwoleniu. W takim przypadku właściwy organ celny niezwłocznie informuje o tym fakcie kontrolny urząd celny.

Artykuł 264

Zamknięcie procedury specjalnej

(art. 215 kodeksu)

1. Jeżeli towary zostały objęte procedurą specjalną z wykorzystaniem dwóch lub większej liczby zgłoszeń celnych na mocy jednego pozwolenia, objęcie takich towarów lub produktów uzyskiwanych z takich towarów kolejną procedurą celną lub przypisanie im ich przewidzianego końcowego przeznaczenia jest uważane za zamknięcie procedury w odniesieniu do towarów objętych najwcześniejszymi zgłoszeniami celnymi.

2. Jeżeli towary zostały objęte procedurą specjalną z wykorzystaniem dwóch lub większej liczby zgłoszeń celnych na mocy jednego pozwolenia, a taka procedura specjalna zostaje zamknięta poprzez wyprowadzanie towarów poza obszar celny Unii lub zniszczenie towarów bez powstania odpadów, takie wyprowadzenie towarów lub ich zniszczenie bez powstania odpadów uznaje się za zamknięcie procedury w odniesieniu do towarów objętych najwcześniejszymi zgłoszeniami celnymi.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 posiadacz pozwolenia lub osoba uprawniona do korzystania z procedury może wnioskować o zamknięcie procedury w odniesieniu do określonych towarów objętych procedurą.

4. Zastosowanie przepisów ust. 1 i 2 nie może prowadzić do nieuzasadnionych korzyści w zakresie należności celnych przywozowych.

5. Jeżeli towary objęte procedurą specjalną są umieszczone razem z innymi towarami i następuje całkowite zniszczenie lub nieodwracalna utrata, organy celne mogą przyjąć dowody przedstawione przez osobę uprawnioną do korzystania z procedury, wskazujące faktyczną ilość towarów objętych procedurą, które zostały zniszczone lub utracone.

Jeżeli osoba uprawniona do korzystania z procedury nie jest w stanie przedstawić dowodu akceptowalnego dla organów celnych, ilość towarów, które zostały zniszczone lub utracone, ustala się przez odniesienie do proporcji towarów tego samego rodzaju objętych procedurą w chwili, w której doszło do zniszczenia lub utraty towarów.

Artykuł 265

Rozliczenie zamknięcia

(art. 215 kodeksu)

1. Nie naruszając art. 46 i 48 kodeksu, kontrolny urząd celny niezwłocznie przeprowadza kontrolę rozliczenia zamknięcia, o którym mowa w art. 175 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

Kontrolny urząd celny może zaakceptować kwotę należności celnych przywozowych określoną przez posiadacza pozwolenia.

2. Należną kwotę należności celnych przywozowych księguje się zgodnie z art. 104 kodeksu w terminie 14 dni od daty przekazania rozliczenia zamknięcia kontrolnemu urzędowi celnemu.

Artykuł 266

Przeniesienie praw i obowiązków

(art. 218 kodeksu)

Właściwy organ celny dokonuje oceny, czy w danym przypadku istnieje możliwość przeniesienia praw i obowiązków, o którym mowa w art. 218 kodeksu, czy też nie. Jeżeli takie przeniesienie praw i obowiązków jest możliwe, właściwy organ celny określa warunki na jakich takie przeniesienie jest dozwolone.

Artykuł 267

Przemieszczanie towarów objętych procedurą specjalną

(art. 219 kodeksu)

1. Przemieszczanie towarów do urzędu celnego wyprowadzenia w celu zamknięcia procedury specjalnej innej niż procedura końcowego przeznaczenia i procedura uszlachetniania biernego poprzez wyprowadzenie towarów poza obszar celny Unii odbywa się z zastosowaniem zgłoszenia do powrotnego wywozu.

2. Jeżeli towary są przemieszczane z urzędu celnego objęcia do urzędu celnego wyprowadzenia w ramach procedury uszlachetniania biernego, towary takie podlegają przepisom, które miałyby zastosowanie, gdyby towary te zostały objęte procedurą wywozu.

3. Jeżeli towary są przemieszczane do urzędu celnego wyprowadzenia w ramach procedury końcowego przeznaczenia, towary takie podlegają przepisom, które miałyby zastosowanie, gdyby towary te zostały objęte procedurą wywozu.

4. Dopełnienie formalności celnych innych niż prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 214 kodeksu, nie jest wymagane w odniesieniu do przypadków przemieszczania innych niż przypadki wskazane w ust. 1–3.

5. Jeżeli przemieszczanie towarów odbywa się zgodnie z ust. 1–3, towary pozostają objęte procedurą specjalną do chwili, w której zostaną wyprowadzone poza obszar celny Unii.

Artykuł 268

Formalności związane z wykorzystywaniem towarów ekwiwalentnych

(art. 223 kodeksu)

1. Korzystanie z towarów ekwiwalentnych nie wymaga dopełnienia formalności obowiązujących w przypadku obejmowania towarów procedurą specjalną.

2. Towary ekwiwalentne mogą być składowane razem z innymi towarami unijnymi lub towarami nieunijnymi. W takich przypadkach organy celne mogą ustanowić szczególne metody identyfikacji towarów ekwiwalentnych umożliwiające ich odróżnienie od innych towarów unijnych lub towarów nieunijnych.

Jeżeli każdorazowe identyfikowanie każdego rodzaju towarów okaże się niemożliwe lub jeżeli wiązałoby się ono z koniecznością poniesienia nieproporcjonalnie wysokich kosztów, w odniesieniu do każdego rodzaju towarów, statusu celnego oraz – w stosownych przypadkach – pochodzenia towarów stosuje się rozdzielność księgową.

3. W przypadku końcowego przeznaczenia dozór celny nad towarami, które zostały zastąpione towarami ekwiwalentnymi, ustaje w następujących przypadkach:

a) w przypadku gdy towary ekwiwalentne zostały wykorzystane w celach przewidzianych do zastosowania zwolnienia z cła lub obniżonej stawki celnej;

b) w przypadku gdy towary ekwiwalentne zostały wywiezione, zniszczone lub stały się przedmiotem zrzeczenia na rzecz skarbu państwa;

c) w przypadku gdy towary ekwiwalentne zostały wykorzystane w celach innych niż przewidziane do zastosowania zwolnienia z cła lub obniżonej stawki celnej i należności celne przywozowe zostały zapłacone.

Artykuł 269

Status towarów ekwiwalentnych

(art. 223 kodeksu)

1. W przypadku składowania celnego i odprawy czasowej towary ekwiwalentne stają się towarami nieunijnymi, a towary zastępowane przez towary ekwiwalentne stają się towarami unijnymi w chwili ich zwolnienia do kolejnej procedury celnej zamykającej procedurę lub w chwili opuszczenia obszaru celnego Unii przez towary ekwiwalentne.

2. W przypadku uszlachetniania czynnego towary ekwiwalentne i produkty przetworzone uzyskane z tych towarów stają się towarami nieunijnymi, a towary zastępowane przez towary ekwiwalentne stają się towarami unijnymi w chwili ich zwolnienia do kolejnej procedury celnej zamykającej procedurę lub w chwili opuszczenia obszaru celnego Unii przez produkty przetworzone.

Jednak w przypadku gdy towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego są wprowadzane na rynek przed zamknięciem procedury, ich status ulega zmianie w chwili ich wprowadzenia na rynek. W wyjątkowych przypadkach, gdy oczekuje się, że towary ekwiwalentne nie będą dostępne w chwili wprowadzania towarów na rynek, organy celne mogą, na wniosek osoby uprawnionej do korzystania z procedury, wyrazić zgodę na to, aby towary ekwiwalentne były dostępne w późniejszym terminie w ramach okresu rozsądnie ustalonego przez te organy.

3. W przypadku uprzedniego wywozu produktów przetworzonych w ramach procedury uszlachetniania czynnego towary ekwiwalentne i produkty przetworzone uzyskane z tych towarów stają się towarami nieunijnymi z mocą wsteczną w chwili ich zwolnienia do procedury wywozu, jeżeli towary, które mają zostać przywiezione, zostają objęte tą procedurą.

Jeżeli towary, które mają zostać przywiezione, zostają objęte procedurą uszlachetniania czynnego, stają się towarami unijnymi w tej samej chwili.

Artykuł 270

System teleinformatyczny na potrzeby karnetów eATA

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

Do przetwarzania, wymiany i przechowywania informacji dotyczących karnetów eATA wydanych zgodnie z art. 21a konwencji stambulskiej wykorzystuje się system teleinformatyczny (system karnetów eATA) ustanowiony na mocy art. 16 ust. 1 kodeksu. Właściwe organy celne niezwłocznie udostępniają informacje za pośrednictwem tego systemu.

Artykuł 271

System teleinformatyczny na potrzeby ujednoliconej wymiany informacji

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

1. System teleinformatyczny do prowadzenia wymiany informacji i komunikacji ustanowiony na mocy art. 16 ust. 1 kodeksu stosuje się do ujednoliconej wymiany informacji (INF) dotyczącej którejkolwiek z wymienionych poniżej procedur:

a) procedury uszlachetniania czynnego EX/IM lub procedury uszlachetniania biernego EX/IM;

b) procedury uszlachetniania czynnego IM/EX lub procedury uszlachetniania biernego IM/EX, jeżeli w procedurę zaangażowane jest więcej niż jedno państwo członkowskie;

c) procedury uszlachetniania czynnego IM/EX, jeżeli w procedurę zaangażowane jest jedno państwo członkowskie, a właściwy organ celny, o którym mowa w art. 101 ust. 1 kodeksu, zażądał INF.

Taki system należy również wykorzystywać do przetwarzania i przechowywania odpowiednich informacji. Jeżeli INF jest wymagany, kontrolny urząd celny udostępnia niezwłocznie stosowne informacje za pośrednictwem tego systemu. Jeżeli w zgłoszeniu celnym, zgłoszeniu do powrotnego wywozu lub powiadomieniu o powrotnym wywozie wskazany jest INF, właściwy organ celny niezwłocznie aktualizuje INF.

Ponadto system teleinformatyczny do prowadzenia wymiany informacji i komunikacji wykorzystuje się do ujednoliconej wymiany informacji dotyczącej środków polityki handlowej.

1a. Do celów ujednoliconej wymiany informacji (INF) dotyczącej procedur, o których mowa w ust. 1, przedsiębiorcy wykorzystują zharmonizowany unijny interfejs dla przedsiębiorców opracowany przez Komisję i państwa członkowskie działające w porozumieniu.

2. Ustępy 1 i 1a niniejszego artykułu stosuje się od dnia wdrożenia systemu teleinformatycznego do obsługi Arkuszy Informacyjnych (INF) dla Procedur Specjalnych w ramach UKC, określonego w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2019/2151.

ROZDZIAŁ 2

Tranzyt

Sekcja 1

Procedura tranzytu zewnętrznego i wewnętrznego

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 272

Kontrole i formalności związane z towarami opuszczającymi obszar celny Unii i ponownie wprowadzanymi na ten obszar

(art. 226 ust. 3 lit. b), c), e) i f) oraz art. 227 ust. 2 lit. b), c), e) i f) kodeksu)

Jeżeli w trakcie przemieszczania towarów z jednego punktu na obszarze celnym Unii do innego punktu na tym obszarze towary opuszczą obszar celny Unii i ponownie zostaną wprowadzone na ten obszar, organy celne przeprowadzają kontrole i wymagają dopełnienia formalności obowiązujących zgodnie z konwencją TIR, konwencją ATA, konwencją stambulską, Umową między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącą statusu ich sił zbrojnych podpisaną w Londynie w dniu 19 czerwca 1951 r. lub zgodnie z aktami Światowego Związku Pocztowego w miejscach, w których towary tymczasowo opuszczają obszar celny Unii i w których ponownie zostaną wprowadzone na ten obszar.

Artykuł 273

System teleinformatyczny na potrzeby tranzytu

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

1. Do wymiany danych zawartych w karnetach TIR na potrzeby operacji TIR oraz w celu dopełnienia formalności celnych w ramach procedur tranzytu unijnego wykorzystuje się system teleinformatyczny ustanowiony na mocy art. 16 ust. 1 kodeksu (elektroniczny system tranzytowy).

2. W przypadku wystąpienia rozbieżności między danymi zawartymi w karnecie TIR a danymi przechowywanymi w elektronicznym systemie tranzytowym za wiążące uznaje się dane zawarte w karnecie TIR.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu, do czasu aktualizacji systemu, o którym tam mowa, zgodnie z załącznikiem do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, państwa członkowskie stosują nowy skomputeryzowany system tranzytowy ustanowiony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1192/2008 (²⁷).

Podsekcja 2

Przemieszczanie towarów w ramach operacji TIR

Artykuł 274

Operacja TIR w szczególnych okolicznościach

(art. 6 ust. 3 lit. b), art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

Organ celny przyjmuje karnet TIR, bez elektronicznej wymiany danych zawartych w karnecie TIR na potrzeby operacji TIR, w przypadku czasowej awarii:

a) elektronicznego systemu tranzytowego;

b) systemu teleinformatycznego wykorzystywanego przez posiadaczy karnetów TIR do przedkładania danych za pomocą technik elektronicznego przetwarzania danych;

c) połączenia elektronicznego między systemem teleinformatycznym wykorzystywanym przez posiadaczy karnetów TIR do przedkładania danych zawartych w karnetach TIR za pomocą technik elektronicznego przetwarzania danych i elektronicznym systemem tranzytowym.

Przyjęcie karnetów TIR bez elektronicznej wymiany danych zawartych w karnetach TIR w przypadku czasowej awarii elementów wskazanych w lit. b) lub c) podlega zatwierdzeniu przez organy celne.

Artykuł 275

Trasa przewozu wyznaczona na potrzeby przemieszczania towarów w ramach operacji TIR

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1. Towary przemieszczane w ramach operacji TIR transportuje się do urzędu celnego przeznaczenia lub wyprowadzenia ekonomicznie uzasadnioną trasą przewozu.

2. Jeżeli urząd celny wyjścia lub wprowadzenia uzna to za konieczne, wyznacza trasę przewozu na potrzeby operacji TIR, biorąc pod uwagę wszelkie istotne informacje przekazane przez posiadacza karnetu TIR.

Wyznaczając trasę przewozu, urząd celny uwzględnia w elektronicznym systemie tranzytowym i na karnecie TIR co najmniej informacje na temat tego, w których państwach członkowskich operacja TIR ma być realizowana.

Artykuł 276

Formalności, których należy dopełnić w urzędzie celnym wyjścia lub wprowadzenia w przypadku przemieszczania towarów w ramach operacji TIR

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1. Posiadacz karnetu TIR przedkłada dane zawarte w karnecie TIR na potrzeby operacji TIR w urzędzie celnym wyjścia lub wprowadzenia.

2. Urząd celny, któremu przekazano dane zawarte w karnecie TIR, wyznacza termin na przedstawienie towarów w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia, biorąc pod uwagę następujące elementy:

a) trasę przewozu;

b) środek transportu;

c) przepisy dotyczące transportu lub inne przepisy, które mogą mieć wpływ na wyznaczenie terminu;

d) wszelkie istotne informacje przekazane przez posiadacza karnetu TIR.

3. Jeżeli termin zostaje wyznaczony przez urząd celny wyjścia, jest on wiążący dla organów celnych państw członkowskich, na których terytorium towary są wprowadzane w ramach operacji TIR, i nie może zostać przez te organy zmieniony.

4. W przypadku zwolnienia towarów do operacji TIR urząd celny wyjścia lub wprowadzenia zamieszcza MRN operacji TIR na karnecie TIR. Urząd celny zwalniający te towary powiadamia posiadacza karnetu TIR o zwolnieniu towarów do operacji TIR.

Na wniosek posiadacza karnetu TIR urząd celny wyjścia lub wprowadzenia przekazuje posiadaczowi karnetu TIR tranzytowy dokument towarzyszący lub, w stosownych przypadkach, tranzytowy dokument towarzyszący/bezpieczeństwo.

Tranzytowy dokument towarzyszący przekazuje się z wykorzystaniem formularza przedstawionego w załączniku B-02 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i, w razie konieczności, uzupełnia się go o wykaz pozycji na formularzu przedstawionym w załączniku B-03 wspomnianego rozporządzenia delegowanego. Tranzytowy dokument towarzyszący/ bezpieczeństwo przekazuje się z wykorzystaniem formularza przedstawionego w załączniku B-04 wspomnianego rozporządzenia delegowanego i uzupełnia się go o tranzytowy wykaz pozycji/bezpieczeństwo na formularzu przedstawionym w załączniku B-05 wspomnianego rozporządzenia delegowanego.

5. Urząd celny wyjścia lub wprowadzenia przekazuje dane operacji TIR zadeklarowanemu urzędowi celnemu przeznaczenia lub wyprowadzenia.

Artykuł 277

Zdarzenia w trakcie przemieszczania towarów w ramach operacji TIR

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1. W przypadku wystąpieniu zdarzenia przewoźnik bez zbędnej zwłoki przedstawia towary wraz z pojazdem drogowym, zestawem pojazdów lub kontenerem, karnetem TIR oraz MRN operacji TIR najbliższemu organowi celnemu w państwie członkowskim, na którego terytorium znajduje się dany środek transportu, jeżeli:

a) przewoźnik został zmuszony do zmiany trasy przewozu wyznaczonej zgodnie z art. 275 z uwagi na wystąpienie okoliczności od niego niezależnych;

b) doszło do zdarzenia lub wypadku w rozumieniu art. 25 konwencji TIR.

2. Jeżeli organ celny w państwie, na terytorium którego znajduje się dany środek transportu, stwierdzi, że daną operację TIR można kontynuować, podejmuje wszelkie kroki, które uzna za stosowne.

Taki organ celny rejestruje w elektronicznym systemie tranzytowym odpowiednie informacje dotyczące zdarzeń, o których mowa w ust. 1.

3. Do czasu wdrożenia aktualizacji nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, odpowiednie informacje dotyczące zdarzeń, o których mowa w ust. 1, rejestruje w elektronicznym systemie tranzytowym urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia.

4. Do czasu wdrożenia aktualizacji nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, nie stosuje się ust. 2 akapit drugi niniejszego artykułu.

Artykuł 278

Przedstawienie towarów przemieszczanych w ramach operacji TIR w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1. Po dostarczeniu towarów przemieszczanych w ramach operacji TIR do urzędu celnego przeznaczenia lub wyprowadzenia w takim urzędzie celnym przedstawia się:

a) towary wraz z pojazdem drogowym, zestawem pojazdów lub kontenerem;

b) karnet TIR;

c) MRN operacji TIR;

d) wszelkie informacje wymagane przez urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia.

Przedstawienie odbywa się w godzinach pracy urzędu. Na wniosek osoby zainteresowanej urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia może wyrazić zgodę na przedstawienie towarów poza godzinami pracy urzędu lub w innym miejscu.

2. Jeżeli przedstawienie odbyło się w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia po upływie terminu wyznaczonego przez urząd celny wyjścia lub wprowadzenia zgodnie z art. 276 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, uznaje się, że posiadacz karnetu TIR dotrzymał tego terminu, jeżeli posiadacz lub przewoźnik udowodni w sposób zadowalający urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia, że opóźnienie nie nastąpiło z jego winy.

3. Operacja TIR może zostać zakończona w urzędzie celnym innym niż urząd zadeklarowany w zgłoszeniu tranzytowym. Taki urząd celny uznaje się wówczas za urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia.

Artykuł 279

Formalności, których należy dopełnić w odniesieniu do towarów przemieszczanych w ramach operacji TIR w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1. Urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia powiadamia urząd celny wyjścia lub wprowadzenia o przybyciu towarów w dniu przedstawienia towarów wraz z pojazdem drogowym, zestawem pojazdów lub kontenerem, karnetem TIR i MRN operacji TIR zgodnie z art. 278 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Jeżeli operacja TIR zostanie zakończona w urzędzie celnym innym niż urząd zadeklarowany w zgłoszeniu tranzytowym, urząd celny uznany za urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia zgodnie z art. 278 ust. 3 niniejszego rozporządzenia powiadamia urząd celny wyjścia lub wprowadzenia o przybyciu towarów w dniu przedstawienia towarów zgodnie z art. 278 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Urząd celny wyjścia lub wprowadzenia powiadamia urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia zadeklarowany w zgłoszeniu tranzytowym o przybyciu towarów.

3. Urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia przekazuje wyniki kontroli urzędowi celnemu wyjścia lub wprowadzenia najpóźniej w ciągu trzech dni od dnia przedstawienia towarów w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia lub w innym miejscu zgodnie z art. 278 ust. 1 niniejszego rozporządzenia. W wyjątkowych przypadkach termin ten można przedłużyć do sześciu dni.

Jeżeli jednak towary otrzymał upoważniony odbiorca, o którym mowa w art. 230 kodeksu, urząd celny wyjścia lub wprowadzenia powiadamia się najpóźniej w ciągu sześciu dni od dnia dostarczenia towarów upoważnionemu odbiorcy.

4. Urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia kończy operację TIR zgodnie z art. 1 lit. d) i art. 28 ust. 1 konwencji TIR. Urząd ten wypełnia grzbiet odcinka nr 2 karnetu TIR i zatrzymuje odcinek nr 2. Karnet TIR zwraca się posiadaczowi karnetu TIR lub osobie działającej na jego rzecz.

5. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 274 niniejszego rozporządzenia, organy celne państwa członkowskiego przeznaczenia lub wyprowadzenia zwracają niezwłocznie, a najpóźniej w terminie ośmiu dni od daty zakończenia operacji TIR, odpowiednią część odcinka nr 2 karnetu TIR urzędowi celnemu wyjścia lub wprowadzenia.

Artykuł 280

Postępowanie poszukiwawcze w przypadku przemieszczania towarów w ramach operacji TIR

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1. Jeżeli urząd celny wyjścia lub wprowadzenia nie otrzyma wyników kontroli w ciągu sześciu dni od daty otrzymania powiadomienia o przybyciu towarów, taki urząd celny natychmiast zwraca się do urzędu celnego przeznaczenia lub wyprowadzenia, który przesłał powiadomienie, o przekazanie wyników kontroli.

Urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia przekazuje wyniki kontroli niezwłocznie po otrzymaniu wniosku od urzędu celnego wyjścia lub wprowadzenia.

2. Jeżeli organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia nie otrzymał jeszcze informacji pozwalających zamknąć operację TIR ani informacji umożliwiających odzyskanie długu celnego, występuje z wnioskiem o udzielenie informacji do posiadacza karnetu TIR lub, jeżeli w miejscu przeznaczenia lub wyprowadzenia dostępne są wystarczające dane, do urzędu celnego przeznaczenia lub wyprowadzenia w następujących przypadkach:

a) w przypadku gdy urząd celny wyjścia lub wprowadzenia nie otrzyma powiadomienia o przybyciu towarów przed upływem terminu na przedstawienie towarów wyznaczonego zgodnie z art. 276 ust. 2 niniejszego rozporządzenia;

b) w przypadku gdy urząd celny wyjścia lub wprowadzenia nie otrzymał wyników kontroli, o których przekazanie zwrócił się zgodnie z ust. 1;

c) w przypadku gdy urząd celny wyjścia lub wprowadzenia uzyska informacje świadczące o tym, że powiadomienie o przybyciu towarów lub wyniki kontroli zostały wysłane omyłkowo.

3. Organy celne państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia przesyłają wnioski o udzielenie informacji zgodnie z ust. 2 lit. a) w terminie siedmiu dni po upływie terminu określonego w tym ustępie oraz wnioski o udzielenie informacji zgodnie z ust. 2 lit. b) w terminie siedmiu dni po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1.

Jeżeli jednak przed upływem powyższych terminów organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia zostanie poinformowany, że operacja TIR nie została prawidłowo zakończona, lub jeżeli podejrzewa, że operacja TIR nie została prawidłowo zakończona, wysyła taki wniosek niezwłocznie.

4. Odpowiedzi na wnioski złożone zgodnie z ust. 2 wysyła się w terminie 28 dni od daty ich wysłania.

5. Jeżeli po otrzymaniu wniosku przekazanego zgodnie z ust. 2 urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia nie przekaże informacji wystarczających do tego, by zamknąć operację TIR, organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia zwraca się do posiadacza karnetu TIR z wnioskiem o udzielenie takich informacji najpóźniej w terminie 35 dni od daty wszczęcia postępowania poszukiwawczego.

Jednakże do czasu wdrożenia aktualizacji nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, ten organ celny zwraca się do posiadacza karnetu TIR z wnioskiem o udzielenie takich informacji najpóźniej w terminie 28 dni od daty wszczęcia postępowania poszukiwawczego.

Posiadacz karnetu TIR odpowiada na taki wniosek w terminie 28 dni od daty jego wysłania. Na wniosek posiadacza karnetu TIR termin ten może zostać przedłużony o kolejne 28 dni.

6. W przypadku przyjęcia karnetu TIR bez elektronicznej wymiany danych zawartych w karnecie TIR na potrzeby operacji TIR zgodnie z art. 274 organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia wszczyna postępowanie poszukiwawcze w celu uzyskania informacji niezbędnych do zamknięcia operacji TIR, jeżeli nie otrzyma dowodu potwierdzającego zakończenie operacji TIR po upływie 2 miesięcy od daty przyjęcia karnetu TIR. Organ taki występuje z wnioskiem o udzielenie stosownych informacji do organu celnego państwa członkowskiego przeznaczenia lub wyprowadzenia. Ten organ celny odpowiada na taki wniosek w terminie 28 dni od daty jego wysłania.

Jeżeli jednak przed upływem tego terminu organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia zostanie poinformowany, że operacja TIR nie została prawidłowo zakończona, lub jeżeli przypuszcza, że operacja TIR nie została prawidłowo zakończona, niezwłocznie wszczyna postępowanie poszukiwawcze.

Organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia wszczyna postępowanie poszukiwawcze również w przypadku, gdy uzyska informacje świadczące o tym, że dowód zakończenia operacji TIR został sfałszowany, a osiągnięcie celów wyznaczonych w ust. 9 wymaga przeprowadzenia postępowania poszukiwawczego.

7. Organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia informuje właściwe stowarzyszenie poręczające o braku możliwości zamknięcia operacji TIR i zwraca się do takiego stowarzyszenia o przedstawienie dowodu potwierdzającego zakończenie operacji TIR. Informacja ta nie stanowi powiadomienia w rozumieniu art. 11 ust. 1 konwencji TIR.

8. Jeżeli w toku postępowania poszukiwawczego, o którym mowa w ust. 1–7, okaże się, że operacja TIR została zakończona prawidłowo, organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia zamyka operację TIR i niezwłocznie informuje o tym stowarzyszenie poręczające i posiadacza karnetu TIR oraz, w stosownych przypadkach, organ celny, który wszczął procedurę odzyskania należności celnych.

9. Jeżeli w toku postępowania poszukiwawczego, o którym mowa w ust. 1–7, okaże się, że operacja TIR nie może zostać zamknięta, organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia ustala, czy powstał dług celny.

Jeżeli powstał dług celny, organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia podejmuje następujące działania:

a) ustala osobę dłużnika;

b) ustala organ celny odpowiedzialny za przekazanie powiadomienia o długu celnym zgodnie z art. 102 ust. 1 kodeksu.

Artykuł 281

Alternatywny dowód zakończenia operacji TIR

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1. Uznaje się, że operacja TIR została zakończona prawidłowo w terminie wyznaczonym zgodnie z art. 276 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, jeżeli posiadacz karnetu TIR lub stowarzyszenie poręczające przedstawi, w sposób zadowalający organ celny państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia, jeden z następujących dokumentów identyfikujących towary:

a) poświadczony przez organ celny państwa członkowskiego przeznaczenia lub wyprowadzenia dokument identyfikujący towary i potwierdzający, że zostały one przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia lub że zostały dostarczone upoważnionemu odbiorcy, o którym mowa w art. 230 kodeksu;

b) dokument lub wpis w ewidencji celnej poświadczony przez organ celny państwa członkowskiego, który potwierdza, że towary fizycznie opuściły obszar celny Unii;

c) dokument celny wystawiony w państwie trzecim, w którym towary zostały objęte procedurą celną;

d) dokument wystawiony w państwie trzecim opatrzony pieczęcią lub w inny sposób poświadczony przez organ celny tego państwa i potwierdzający, że towary są uznane za znajdujące się w obrocie w tym państwie.

2. Zamiast dokumentów, o których mowa w ust. 1, organ, który poświadczył te dokumenty, właściwy organ państwa trzeciego lub organ państwa członkowskiego może przedstawić jako dowód kopie tych dokumentów poświadczone za zgodność z oryginałem.

3. Powiadomienie o przybyciu towarów, o którym mowa w art. 279 ust. 1 i 2 niniejszego rozporządzenia, nie stanowi dowodu potwierdzającego prawidłowe zakończenie operacji TIR.

Artykuł 282

Formalności, których należy dopełnić w odniesieniu do towarów przemieszczanych w ramach operacji TIR i odbieranych przez upoważnionego odbiorcę

(art. 226 ust. 3 lit. b) i art. 227 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1. Po przybyciu towarów na miejsce wskazane w pozwoleniu, o którym mowa w art. 230 kodeksu, upoważniony odbiorca:

a) niezwłocznie powiadamia urząd celny przeznaczenia o przybyciu towarów oraz informuje go o wszystkich nieprawidłowościach lub zdarzeniach, które miały miejsce w trakcie transportu;

b) rozładowuje towary dopiero po uzyskaniu zgody urzędu celnego przeznaczenia;

c) po rozładunku niezwłocznie odnotowuje wyniki kontroli i wszystkie inne istotne informacje związane z rozładunkiem w swojej ewidencji;

d) powiadamia urząd celny przeznaczenia o wynikach kontroli towarów oraz informuje go o wszystkich nieprawidłowościach najpóźniej w ciągu trzech dni od dnia, w którym otrzymał zgodę na rozładunek towarów.

2. Z chwilą otrzymania powiadomienia o przybyciu towarów do siedziby upoważnionego odbiorcy urząd celny przeznaczenia powiadamia urząd celny wyjścia lub wprowadzenia o przybyciu towarów.

3. Z chwilą otrzymania wyników kontroli towarów, o której mowa w ust. 1 lit. d), urząd celny przeznaczenia wysyła wyniki kontroli do urzędu celnego wyjścia lub wprowadzenia najpóźniej w ciągu sześciu dni od dnia dostarczenia towarów upoważnionemu odbiorcy.

4. Na wniosek posiadacza karnetu TIR upoważniony odbiorca wydaje poświadczenie dostarczenia towarów do miejsca określonego w pozwoleniu, o którym mowa w art. 230 kodeksu, i zawierające odniesienie do MRN operacji TIR oraz do karnetu TIR. Poświadczenie nie stanowi dowodu potwierdzającego zakończenie operacji TIR w rozumieniu art. 279 ust. 4 niniejszego rozporządzenia.

5. Upoważniony odbiorca zapewnia przedstawienie karnetu TIR wraz z MRN operacji TIR na potrzeby zakończenia operacji TIR zgodnie z art. 279 ust. 4 niniejszego rozporządzenia w urzędzie celnym przeznaczenia w terminie przewidzianym w pozwoleniu.

6. Uznaje się, że posiadacz karnetu TIR wywiązał się z zobowiązań spoczywających na nim zgodnie z art. 1 lit. o) konwencji TIR, jeżeli przedstawi upoważnionemu odbiorcy w miejscu wskazanym w pozwoleniu karnet TIR wraz z pojazdem drogowym, zespołem pojazdów lub kontenerem i towarami w stanie nienaruszonym.

Podsekcja 3

Przemieszczanie towarów zgodnie z konwencją ATA i konwencją stambulską

Artykuł 283

Zgłaszanie przestępstw lub wykroczeń i nieprawidłowości

(art. 226 ust. 3 lit. c) i art. 227 ust. 2 lit. c) kodeksu)

Koordynujący urząd celny, o którym mowa w art. 166, w państwie członkowskim, w którym popełniono przestępstwo lub wykroczenie lub w którym doszło do nieprawidłowości w ramach procedury tranzytu ATA lub w związku z tą procedurą, powiadamia posiadacza karnetu ATA i stowarzyszenie poręczające o takim przestępstwie lub wykroczeniu celnym lub o takiej nieprawidłowości w terminie roku od daty upływu ważności karnetu.

Artykuł 284

Alternatywny dowód zakończenia operacji tranzytu ATA

(art. 226 ust. 3 lit. c) i art. 227 ust. 2 lit. c) kodeksu)

1. Operację tranzytu ATA uznaje się za zakończoną prawidłowo z chwilą przedstawienia przez posiadacza karnetu ATA w sposób zadowalający organ celny i w terminie przewidzianym w art. 7 ust. 1 i 2 konwencji ATA, w przypadku gdy karnet został wydany na mocy konwencji ATA, lub w art. 9 ust. 1 lit. a) i b) załącznika A do konwencji stambulskiej, w przypadku gdy karnet został wydany na mocy konwencji stambulskiej, jednego z następujących dokumentów identyfikujących towary:

a) dokumentu, o którym mowa w art. 8 konwencji ATA, jeżeli karnet został wydany na mocy konwencji ATA, lub o którym mowa w art. 10 załącznika A do konwencji stambulskiej, jeżeli karnet został wydany na mocy konwencji stambulskiej;

b) poświadczonego przez organ celny dokumentu potwierdzającego przedstawienie towarów w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia;

c) dokumentu wydanego przez organy celne w państwie trzecim, w którym towary zostały objęte procedurą celną.

2. Zamiast dokumentów, o których mowa w ust. 1, organ, który poświadczył te dokumenty, może przedstawić jako dowód kopie tych dokumentów poświadczone za zgodność z oryginałem.

Podsekcja 4

Przemieszczanie towarów z zastosowaniem formularza NATO 302 lub formularza UE 302

Artykuł 285

(uchylony).

Artykuł 286

Dostarczanie formularzy NATO 302 siłom NATO

(art. 226 ust. 3 lit. e) i art. 227 ust. 2 lit. e) kodeksu)

Wyznaczony urząd celny państwa członkowskiego wyjścia dostarcza siłom NATO stacjonującym na terytorium danego państwa formularze NATO 302, które:

a) zostały uprzednio uwierzytelnione pieczęcią i podpisem urzędnika tego urzędu;

b) zostały opatrzone numerem seryjnym;

c) zawierają pełny adres tego wyznaczonego urzędu celnego, któremu należy zwrócić egzemplarz formularza NATO 302.

Artykuł 286a

Dostarczanie formularzy UE 302 siłom zbrojnym państw członkowskich

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

Wyznaczony urząd celny państwa członkowskiego wyjścia dostarcza siłom zbrojnym państwa członkowskiego stacjonującym na terytorium danego państwa formularze UE 302, które:

a) zostały uprzednio uwierzytelnione pieczęcią i podpisem urzędnika tego urzędu;

b) zostały opatrzone numerem seryjnym;

c) zawierają pełny adres tego wyznaczonego urzędu celnego, któremu należy zwrócić egzemplarz formularza UE 302.

Artykuł 287

Przepisy proceduralne dotyczące korzystania z formularza NATO 302

(art. 226 ust. 3 lit. e) i art. 227 ust. 2 lit. e) kodeksu)

1. W chwili wysyłki towarów siły NATO podejmują jedną z następujących czynności:

a) przekazują dane zawarte w formularzu NATO 302 urzędowi celnemu wyjścia lub wprowadzenia drogą elektroniczną;

b) wypełniają formularz NATO 302 i załączają do niego oświadczenie, że sprawują kontrolę nad przemieszczaniem towarów, poświadczając takie oświadczenie swoim podpisem i pieczęcią i opatrując je datą.

2. Jeżeli siły NATO przekazały dane zawarte w formularzu NATO 302 drogą elektroniczną zgodnie z ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, stosuje się odpowiednio przepisy art. 294, 296, 304, 306 oraz 314-316 niniejszego rozporządzenia.

3. Jeżeli siły NATO podejmą czynności wskazane w ust. 1 lit. b), przekazują niezwłocznie jeden egzemplarz formularza NATO 302 wyznaczonemu urzędowi celnemu odpowiedzialnemu za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił NATO, które dokonują wysyłki towarów lub na rzecz których towary są wysyłane.

Pozostałe egzemplarze formularza NATO 302 zostają dostarczone wraz z przesyłką do sił NATO przeznaczenia, które opatrują je pieczęcią i podpisują po przybyciu towarów.

W chwili przybycia towarów dwa egzemplarze formularza NATO 302 zostają przekazane urzędowi celnemu wyznaczonemu jako odpowiedzialny za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił NATO przeznaczenia.

Ten wyznaczony urząd celny zatrzymuje jeden egzemplarz formularza NATO 302, a drugi zwraca urzędowi celnemu odpowiedzialnemu za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił NATO, które dokonują wysyłki towarów lub na rzecz których towary są wysyłane.

Artykuł 287a

Przepisy proceduralne dotyczące korzystania z formularza UE 302

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. W chwili wysyłki towarów siły zbrojne państwa członkowskiego podejmują jedną z następujących czynności:

a) przekazują dane zawarte w formularzu UE 302 urzędowi celnemu wyjścia lub wprowadzenia drogą elektroniczną;

b) wypełniają formularz UE 302 i załączają do niego oświadczenie, że sprawują kontrolę nad przemieszczaniem towarów, poświadczając takie oświadczenie swoim podpisem i pieczęcią i opatrując je datą.

2. Jeżeli siły zbrojne państwa członkowskiego przekazały dane zawarte w formularzu UE 302 drogą elektroniczną zgodnie z ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, stosuje się odpowiednio przepisy art. 294, 296, 304, 306 oraz 314-316.

3. Jeżeli siły zbrojne państwa członkowskiego podejmą czynności wskazane w ust. 1 lit. b), przekazują niezwłocznie jeden egzemplarz formularza UE 302 urzędowi celnemu wyznaczonemu jako odpowiedzialny za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił zbrojnych państwa członkowskiego, które dokonują wysyłki towarów lub na rzecz których towary są wysyłane.

Pozostałe egzemplarze formularza UE 302 zostają dostarczone wraz z przesyłką do sił zbrojnych państwa członkowskiego przeznaczenia, które opatrują je pieczęcią i podpisują po przybyciu towarów.

W chwili przybycia towarów dwa egzemplarze formularza UE 302 zostają przekazane urzędowi celnemu wyznaczonemu jako odpowiedzialny za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił zbrojnych państwa członkowskiego przeznaczenia.

Ten wyznaczony urząd celny zatrzymuje jeden egzemplarz formularza UE 302, a drugi zwraca urzędowi celnemu odpowiedzialnemu za formalności celne i kontrole przeprowadzane w odniesieniu do sił zbrojnych państwa członkowskiego, które dokonują wysyłki towarów lub na rzecz których towary są wysyłane.

Podsekcja 5

Tranzyt towarów przewożonych w ramach systemu pocztowego

Artykuł 288

Przemieszczanie towarów nieunijnych w przesyłkach pocztowych objętych procedurą tranzytu zewnętrznego

(art. 226 ust. 3 lit. f) kodeksu)

Jeżeli towary nieunijne są przemieszczane z zastosowaniem procedury tranzytu zewnętrznego zgodnie z art. 226 ust. 3 lit. f) kodeksu, przesyłka pocztowa i wszystkie dokumenty towarzyszące są opatrzone etykietą określoną w załączniku 72-01.

Artykuł 289

Przemieszczanie przesyłek pocztowych zawierających zarówno towary unijne, jak i towary nieunijne

(art. 226 ust. 3 lit. f) i art. 227 ust. 2 lit. f) kodeksu)

1. Jeżeli przesyłka pocztowa zawiera zarówno towary unijne, jak i towary nieunijne, przesyłka taka i wszystkie dokumenty towarzyszące są opatrzone etykietą określoną w załączniku 72-01.

2. W odniesieniu do towarów unijnych zawartych w przesyłce, o której mowa w ust. 1, potwierdzenie statusu celnego towarów unijnych lub odniesienie do MRN takiego środka dowodowego zostaje przesłane oddzielnie do operatora pocztowego przeznaczenia lub dołączone do przesyłki.

Jeżeli potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów zostaje przesłane oddzielnie do operatora pocztowego przeznaczenia, taki operator pocztowy przedstawia otrzymane potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w urzędzie celnym przeznaczenia wraz z przesyłką.

Jeżeli potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów lub jego MRN zostają dołączone do przesyłki, fakt ten należy wyraźnie potwierdzić na zewnętrznej stronie paczki.

Artykuł 290

Przemieszczanie przesyłek pocztowych objętych procedurą tranzytu wewnętrznego w szczególnych sytuacjach

(art. 227 ust. 2 lit. f) kodeksu)

1. Jeżeli towary unijne są przemieszczane na obszary objęte szczególnymi systemami podatkowymi, z takich obszarów lub między nimi z zastosowaniem procedury tranzytu wewnętrznego zgodnie z art. 227 ust. 2 lit. f) kodeksu, przesyłka pocztowa i wszystkie dokumenty towarzyszące są opatrzone etykietą określoną w załączniku 72-02.

2. Jeżeli towary unijne są przemieszczane z zastosowaniem procedury tranzytu wewnętrznego zgodnie z art. 227 ust. 2 lit. f) kodeksu z obszaru celnego Unii do państwa wspólnego tranzytu w celu dalszego przekazania na obszar celny Unii, do takich towarów załączane jest potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów uzyskane na jeden ze sposobów wymienionych w art. 199 niniejszego rozporządzenia.

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów przedstawia się w urzędzie celnym w chwili ponownego wprowadzenia na obszar celny Unii.

Sekcja 2

Procedura unijnego tranzytu zewnętrznego i wewnętrznego

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 291

Operacja tranzytu w szczególnych okolicznościach

(art. 6 ust. 3 lit. b), art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Organ celny przyjmuje zgłoszenie tranzytowe w formie papierowej w przypadku wystąpienia czasowej awarii:

a) elektronicznego systemu tranzytowego;

b) systemu teleinformatycznego wykorzystywanego przez osoby uprawnione do korzystania z procedury w celu złożenia zgłoszenia do tranzytu unijnego za pomocą technik elektronicznego przetwarzania danych;

c) elektronicznego połączenia między systemem teleinformatycznym wykorzystywanym przez osoby uprawnione do korzystania z procedury w celu złożenia zgłoszenia do tranzytu unijnego za pomocą technik elektronicznego przetwarzania danych a elektronicznym systemem tranzytowym.

Przepisy dotyczące stosowania papierowego zgłoszenia tranzytowego są określone w załączniku 72-04.

2. Przyjęcie zgłoszenia tranzytowego w formie papierowej w przypadku wystąpienia czasowej awarii, o której mowa w lit. b) lub c), podlega zatwierdzeniu przez organy celne.

Artykuł 292

Weryfikacja i pomoc administracyjna

(art. 48 kodeksu)

1. Właściwy organ celny może przeprowadzać kontrole po zwolnieniu towarów dotyczące przedstawionych informacji i wszelkich dokumentów, formularzy, pozwoleń lub danych dotyczących operacji tranzytu, aby sprawdzić autentyczność wpisów, wymienionych informacji i przystawionych pieczęci. Tego rodzaju kontrole przeprowadza się w przypadku istnienia wątpliwości co do prawidłowości i autentyczności przedstawionych informacji lub w przypadku podejrzenia nadużycia finansowego. Kontrolę można także przeprowadzić na podstawie analizy ryzyka lub wyrywkowo.

2. Właściwy organ celny otrzymujący wniosek o przeprowadzenie kontroli po zwolnieniu towarów niezwłocznie udziela odpowiedzi.

3. Jeżeli właściwy organ celny państwa członkowskiego wyjścia zwróci się z wnioskiem do właściwego organu celnego o przeprowadzenie kontroli po zwolnieniu towarów dotyczącej informacji związanych z operacją tranzytu unijnego, warunki określone w art. 215 ust. 2 kodeksu, dotyczące zamknięcia procedury tranzytu uznaje się za niespełnione do czasu potwierdzenia autentyczności i prawidłowości danych.

Artykuł 293

Konwencja o wspólnej procedurze tranzytowej

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Jeżeli posiadacz towarów korzysta ze wspólnej procedury tranzytowej, zastosowanie ma ust. 2 niniejszego artykułu i art. 189 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446. Towary przemieszczane na obszarze celnym Unii uznaje się jednak za objęte procedurą tranzytu unijnego zgodnie z art. 1 ust. 2 Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej.

2. Jeżeli zastosowanie mają postanowienia Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej, a towary unijne są przewożone przez co najmniej jedno państwo objęte wspólną procedurą tranzytową, towary te obejmuje się procedurą unijnego tranzytu wewnętrznego, o której mowa w art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu, z wyjątkiem towarów unijnych przewożonych wyłącznie drogą morską lub powietrzną.

Artykuł 294

Przesyłki mieszane

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

Przesyłka może zawierać jednocześnie towary, które mają zostać objęte procedurą unijnego tranzytu zewnętrznego zgodnie z art. 226 kodeksu, oraz towary, które mają zostać objęte procedurą unijnego tranzytu wewnętrznego zgodnie z art. 227 kodeksu, pod warunkiem że każda pozycja towarowa jest odpowiednio oznaczona w zgłoszeniu tranzytowym.

Artykuł 295

Zakres

(art. 226 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Procedura tranzytu unijnego jest obowiązkowa w następujących przypadkach:

a) jeżeli towary nieunijne przewożone drogą powietrzną zostają załadowane lub przeładowane w unijnym porcie lotniczym;

b) jeżeli przewóz towarów nieunijnych drogą morską dokonywany jest w ramach regularnej linii żeglugowej upoważnionej zgodnie z art. 120 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

Podsekcja 2

Formalności w urzędzie celnym wyjścia

Artykuł 296

Zgłoszenie tranzytowe i środek transportu

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Każde zgłoszenie tranzytowe dotyczy wyłącznie towarów objętych procedurą tranzytu unijnego, które są lub mają być przemieszczane z jednego urzędu celnego wyjścia do jednego urzędu celnego przeznaczenia z wykorzystaniem pojedynczego środka transportu w kontenerze lub w paczce.

Jedno zgłoszenie tranzytowe może jednak obejmować towary, które są lub mają być przemieszczane z jednego urzędu celnego wyjścia do jednego urzędu celnego przeznaczenia w więcej niż jednym kontenerze lub w więcej niż jednej paczce, jeżeli takie kontenery lub paczki są ładowane na pojedynczy środek transportu.

2. Do celów niniejszego artykułu za stanowiące pojedynczy środek transportu – pod warunkiem że przewożone na nim towary mają być wysłane jednocześnie – uważa się:

a) pojazd drogowy z jedną lub kilkoma przyczepami lub naczepami;

b) zestaw wagonów kolejowych;

c) zespół statków, które tworzą jedną całość.

3. Jeżeli do celów procedury tranzytu unijnego pojedynczy środek transportu jest wykorzystywany do załadunku towarów w kilku urzędach celnych wyjścia oraz do rozładunku w kilku urzędach celnych przeznaczenia, w odniesieniu do poszczególnych przesyłek składa się odrębne zgłoszenia tranzytowe.

Artykuł 297

Termin na przedstawienie towarów

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Urząd celny wyjścia wyznacza termin, w którym towary należy przedstawić w urzędzie celnym przeznaczenia, uwzględniając następujące elementy:

a) trasę przewozu;

b) środek transportu;

c) przepisy dotyczące transportu lub inne przepisy, które mogą mieć wpływ na wyznaczenie terminu;

d) wszystkie istotne informacje przekazane przez osobę uprawnioną do korzystania z procedury.

2. Jeżeli termin zostaje wyznaczony przez urząd celny wyjścia, jest on wiążący dla organów celnych państw członkowskich, na których terytorium towary są wprowadzane w ramach operacji tranzytu unijnego, i nie może zostać przez te organy zmieniony.

Artykuł 298

Trasa przewozu w przypadku przemieszczania towarów objętych procedurą tranzytu unijnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Towary objęte procedurą tranzytu unijnego są przemieszczane do urzędu celnego przeznaczenia ekonomicznie uzasadnioną trasą przewozu.

2. Urząd celny wyjścia wyznacza trasę przewozu na potrzeby przemieszczania towarów w ramach procedury tranzytu unijnego, uwzględniając wszystkie istotne informacje przekazane przez osobę uprawnioną do korzystania z procedury, jeżeli przedmiotowy urząd celny lub dana osoba uprawniona do korzystania z procedury uzna to za uzasadnione.

Wyznaczając trasę przewozu, urząd celny wprowadza w elektronicznym systemie tranzytowym przynajmniej wskazanie, przez które państwa członkowskie ma przebiegać tranzyt.

Artykuł 299

Zamknięcie celne jako środek identyfikacyjny

(art. 192, art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Jeżeli towary mają zostać objęte procedurą tranzytu unijnego, urząd celny wyjścia nakłada zamknięcie celne:

a) na przestrzeń ładunkową, jeżeli środek transportu lub kontener uznany jest przez urząd celny wyjścia za odpowiedni do nałożenia zamknięcia celnego;

b) w pozostałych przypadkach – na każde pojedyncze opakowanie.

2. Urząd celny wyjścia rejestruje w elektronicznym systemie tranzytowym liczbę zamknięć celnych oraz indywidualne identyfikatory zamknięć celnych.

Artykuł 300

Zdatność do nałożenia zamknięcia celnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Urząd celny wyjścia uznaje środek transportu lub kontenery za odpowiednie do nałożenia zamknięcia celnego, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) zamknięcia mogą być nałożone na dany środek transportu lub kontener w sposób prosty i skuteczny;

b) środek transportu lub kontener został tak skonstruowany, że w chwili wyjęcia lub włożenia towarów: pozostają wyraźne ślady po wyjęciu lub włożeniu towarów, zamknięcie celne zostaje naruszone lub pozostają na nim ślady manipulowania lub elektroniczny system monitorowania rejestruje wyjęcie lub włożenie towarów;

c) środek transportu lub kontener nie zawierają żadnych schowków, gdzie mogłyby być ukryte towary;

d) przestrzenie ładunkowe są łatwo dostępne do celów kontroli przeprowadzanej przez organy celne.

2. Za nadające się do nałożenia zamknięcia celnego uznaje się pojazdy drogowe, przyczepy, naczepy i kontenery dopuszczone do przewozu towarów z zastosowaniem zamknięć celnych zgodnie z postanowieniami międzynarodowej umowy, której umawiającą się stroną jest Unia.

Artykuł 301

Charakterystyka zamknięć celnych

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Zamknięcia celne posiadają przynajmniej następujące podstawowe właściwości i spełniają następujące specyfikacje techniczne:

a) podstawowe właściwości zamknięć celnych:

(i) podczas normalnego użytkowania zamknięcia pozostają nienaruszone i bezpiecznie przymocowane;

(ii) zamknięcia są łatwo dostępne do kontroli i rozpoznania;

(iii) zamknięcia są wykonane w taki sposób, aby każda próba ich naruszenia, manipulacji nimi lub ich usunięcia pozostawiała widoczne ślady;

(iv) zamknięcia są przeznaczone do jednokrotnego wykorzystania lub, jeżeli mają być wielokrotnie wykorzystane, wykonane w taki sposób, że można umieścić na nich wyraźny indywidualny znak identyfikacyjny za każdym razem, gdy są ponownie stosowane;

(v) zamknięcia są oznakowane indywidualnym identyfikatorem zamknięcia, który ma charakter stały, jest czytelny i opatrzony niepowtarzalnym numerem;

b) specyfikacje techniczne:

(i) forma i wymiary zamknięć celnych mogą się różnić w zależności od rodzaju zastosowanego zamknięcia celnego, jednakże wymiary umożliwiają łatwe odczytanie znaków identyfikacyjnych;

(ii) znaki identyfikacyjne zamknięć są niemożliwe do sfałszowania i trudne do podrobienia;

(iii) użyty materiał jest odporny na przypadkowe naruszenie i jednocześnie uniemożliwia ich niezauważalne podrobienie lub ponowne wykorzystanie.

2. Jeżeli zamknięcia zostały poświadczone przez właściwy organ zgodnie z międzynarodową normą ISO nr 17712:2013 „Freight containers – Mechanical Seals” (Kontenery ładunkowe – uszczelnienia mechaniczne), uznaje się, że takie zamknięcia spełniają wymogi określone w ust. 1.

W przypadku transportu kontenerowego w najszerszym możliwym zakresie stosuje się zamknięcia o wysokim poziomie zabezpieczenia.

3. Zamknięcie celne jest opatrzone następującymi oznaczeniami:

a) zwrot „cło” w jednym z języków urzędowych UE lub odpowiadający mu skrót;

b) kod państwa w formie kodu państwa ISO-alfa-2, określający państwo członkowskie, w którym zamknięcie zostało nałożone;

c) państwa członkowskie mogą dodać symbol flagi europejskiej.

Państwa członkowskie mogą w drodze wzajemnego porozumienia podjąć decyzję o stosowaniu wspólnych zabezpieczeń i technologii.

4. Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję, jakie rodzaje zamknięć celnych stosuje. Komisja udostępnia te informacje wszystkim państwom członkowskim.

5. Zawsze, kiedy zamknięcie wymaga usunięcia na potrzeby kontroli celnej, organ celny podejmuje starania, aby ponownie, zgodnie z potrzebami, nałożyć zamknięcie celne o co najmniej równoważnym poziomie zabezpieczenia, i odnotowuje szczegóły tego działania, w tym nowy numer zamknięcia, na dokumentacji przesyłki.

Artykuł 302

Środki identyfikacyjne stanowiące alternatywę dla zamknięcia celnego

(art. 192, art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 299 niniejszego rozporządzenia urząd celny wyjścia może zdecydować, że nie zastosuje zamknięcia wobec towarów objętych procedurą tranzytu unijnego i zamiast tego wykorzysta opis towarów zawarty w zgłoszeniu tranzytowym lub w dokumentach uzupełniających pod warunkiem że taki opis jest na tyle precyzyjny, że umożliwia łatwą identyfikację towarów, i podaje się w nim ilość, charakter oraz wszystkie szczególne cechy towarów, takie jak ich numery seryjne.

2. Na zasadzie odstępstwa od art. 299 niniejszego rozporządzenia i o ile urząd celny wyjścia nie postanowi inaczej, zamknięcia nie nakłada się ani na środek transportu, ani na poszczególne opakowania zawierające towary, jeżeli:

a) towary są przewożone drogą powietrzną i każda przesyłka jest opatrzona etykietą, na której podany jest numer towarzyszącego lotniczego listu przewozowego, albo przesyłka stanowi jednostkę załadunkową, na której podany jest numer towarzyszącego lotniczego listu przewozowego;

b) towary są przewożone koleją, a przedsiębiorstwa kolejowe stosują środki identyfikacyjne;

c) towary są przewożone drogą morską, a odniesienie do towarzyszącego konosamentu jest wymienione w elektronicznym dokumencie przewozowym stosowanym jako zgłoszenie celne do objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego, o której mowa w art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu.

Artykuł 303

Zwolnienie towarów do procedury tranzytu unijnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Zwolnieniu do procedury tranzytu unijnego podlegają wyłącznie te towary, na które nałożono zamknięcie celne zgodnie z art. 299 niniejszego rozporządzenia albo w odniesieniu do których podjęto alternatywne środki identyfikacyjne zgodnie z art. 302 niniejszego rozporządzenia.

2. Z chwilą zwolnienia towarów urząd celny wyjścia przekazuje dane dotyczące operacji tranzytu unijnego:

a) zadeklarowanemu urzędowi celnemu przeznaczenia;

b) każdemu zadeklarowanemu urzędowi celnemu tranzytowemu.

Dane te są oparte na danych pochodzących ze zgłoszenia tranzytowego, które w stosownych przypadkach zostały sprostowane.

3. O zwolnieniu towarów do procedury tranzytu unijnego urząd celny wyjścia powiadamia osobę uprawnioną do korzystania z procedury.

4. Na wniosek osoby uprawnionej do korzystania z procedury lub osoby, która przedstawiła towary w urzędzie celnym wyjścia, urząd celny wyjścia przekazuje tranzytowy dokument towarzyszący lub w stosownych przypadkach tranzytowy dokument towarzyszący/bezpieczeństwo osobie uprawnionej do korzystania z procedury lub osobie, która przedstawiła towary w urzędzie celnym wyjścia.

Tranzytowy dokument towarzyszący przekazuje się z wykorzystaniem formularza przedstawionego w załączniku B-02 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i, w razie konieczności, uzupełnia się go o wykaz pozycji na formularzu przedstawionym w załączniku B-03 do tego rozporządzenia delegowanego.

Podsekcja 3

Formalności w ramach procedury tranzytu unijnego

Artykuł 304

Przedstawienie towarów przemieszczanych z zastosowaniem procedury tranzytu unijnego w urzędzie celnym tranzytowym

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. W każdym urzędzie celnym tranzytowym przedstawia się towary wraz z MRN zgłoszenia tranzytowego.

2. W odniesieniu do przedstawiania MRN zgłoszenia tranzytowego w każdym urzędzie celnym tranzytowym stosuje się art. 184 akapit drugi rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

3. Urzędy celne tranzytowe rejestrują przewóz towarów przez granicę na podstawie danych dotyczących operacji tranzytu unijnego, otrzymanych z urzędu celnego wyjścia. Urzędy celne tranzytowe informują o przewozie urząd celny wyjścia.

4. Jeżeli przewozu towarów dokonuje się poprzez inny urząd celny tranzytowy niż urząd zadeklarowany, faktyczny urząd celny tranzytowy zwraca się z wnioskiem do urzędu celnego wyjścia o przekazanie danych dotyczących operacji tranzytu unijnego i informuje tenże urząd o przepływie towarów przez granicę.

5. Urząd celny tranzytowy może przeprowadzić kontrolę towarów. Każdą kontrolę towarów przeprowadza się głównie w oparciu o dane dotyczące operacji tranzytu unijnego, otrzymane z urzędu celnego wyjścia.

6. Ustępy 1–4 nie mają zastosowania do kolejowego transportu towarowego pod warunkiem że urząd celny tranzytowy może zweryfikować przepływ towarów przez granicę za pomocą innych środków. Tego rodzaju weryfikację przeprowadza się wyłącznie w razie potrzeby. Weryfikacja może być przeprowadzana retrospektywnie.

Artykuł 305

Zdarzenia podczas przemieszczania towarów w ramach operacji tranzytu unijnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. W przypadku wystąpienia zdarzenia przewoźnik bez zbędnej zwłoki przedstawia towary wraz z MRN zgłoszenia tranzytowego najbliższemu organowi celnemu państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się środek transportu, jeżeli:

a) przewoźnik został zmuszony do zmiany trasy przewozu wyznaczonej zgodnie z art. 298 niniejszego rozporządzenia z uwagi na wystąpienie okoliczności od niego niezależnych;

b) podczas operacji transportu nastąpiło naruszenie zamknięć celnych lub doszło do manipulacji przy zamknięciach celnych z przyczyn niezależnych od przewoźnika;

c) pod nadzorem organu celnego dokonuje się przeładunku towarów z jednego środka transportu na drugi;

d) nieuchronne zagrożenie uzasadnia natychmiastowy częściowy lub całkowity rozładunek środka transportu, na który nałożono zamknięcie celne;

e) doszło do zdarzenia, które może mieć wpływ na możliwość wywiązania się osoby uprawnionej do korzystania z procedury lub przewoźnika z ciążących na nich obowiązków;

f) doszło do zmiany dowolnego elementu stanowiącego pojedynczy środek transportu, o którym mowa w art. 296 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c) i f), gdy towary są przewożone w jednej i tej samej jednostce transportu intermodalnego, rodzaj transportu zmienia się bez poddawania towarów czynnościom, a jednostka transportu intermodalnego posiada niepowtarzalny numer identyfikacyjny, zmiany tej nie uznaje się za zdarzenie do celów akapitu pierwszego.

Do celów akapitu drugiego jednostką transportu intermodalnego jest na przykład kontener, nadwozie wymienne lub naczepa. Akapit drugi ma zastosowanie również do obciążonego pojazdu, który sam jest przewożony aktywnym środkiem transportu.

2. Jeżeli organ celny w państwie, na którego terytorium znajduje się dany środek transportu, uznaje, że daną operację tranzytu unijnego można kontynuować, organ taki podejmuje dowolne działania, które uznaje za konieczne.

Taki organ celny rejestruje w elektronicznym systemie tranzytowym istotne informacje dotyczące zdarzeń, o których mowa w ust. 1.

3. W przypadku zdarzenia, o którym mowa w ust. 1 lit. c), organy celne nie wymagają przedstawienia towarów wraz z MRN zgłoszenia tranzytowego, jeżeli spełnione zostały wszystkie poniższe warunki:

a) przeładunek towarów odbywa się ze środka transportu, na który nie nałożono zamknięć celnych;

b) osoba uprawniona do korzystania z procedury lub przewoźnik działający na rzecz osoby uprawnionej do korzystania z procedury przedstawia istotne informacje dotyczące przekazania organowi celnemu państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się środek transportu;

c) organ taki rejestruje istotne informacje w elektronicznym systemie tranzytowym.

4. W przypadku zdarzenia, o którym mowa w ust. 1 lit. f), przewoźnik może kontynuować operację tranzytu unijnego, jeżeli jeden lub więcej wagonów zostaje usuniętych z zestawu wagonów kolejowych z przyczyn technicznych.

5. W przypadku zdarzenia, o którym mowa w ust. 1 lit. f), jeżeli ciągnik siodłowy pojazdu drogowego zostaje zmieniony bez zmiany jego przyczep lub naczep, organ celny nie wymaga przedstawienia towarów wraz z MRN zgłoszenia tranzytowego, jeżeli spełnione zostały wszystkie poniższe warunki:

a) osoba uprawniona do korzystania z procedury lub przewoźnik działający na rzecz osoby uprawnionej do korzystania z procedury przedstawia istotne informacje dotyczące zestawu elementów pojazdu drogowego organowi celnemu państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się dany pojazd drogowy;

b) organ taki rejestruje istotne informacje w elektronicznym systemie tranzytowym.

6. Do czasu wdrożenia aktualizacji nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, w przypadkach, o których mowa w ust. 1, przewoźnik dokonuje wymaganych wpisów w tranzytowym dokumencie towarzyszącym lub w tranzytowym dokumencie towarzyszącym/bezpieczeństwo i niezwłocznie po zdarzeniu przedstawia towary wraz z tranzytowym dokumentem towarzyszącym lub tranzytowym dokumentem towarzyszącym/bezpieczeństwo najbliższemu urzędowi celnemu państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się środek transportu.

W przypadkach, o których mowa w ust. 3 lit. a) i b), ust. 4 i ust. 5 lit. a) przewoźnik jest zwolniony z obowiązku przedstawienia temu organowi celnemu towarów oraz MRN zgłoszenia tranzytowego.

Odpowiednie informacje dotyczące zdarzeń w trakcie operacji tranzytowych rejestrowane są w elektronicznym systemie tranzytowym przez urząd celny tranzytowy lub urząd celny przeznaczenia.

7. Do czasu wdrożenia aktualizacji nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, nie stosuje się ust. 2 akapit drugi niniejszego artykułu.

Podsekcja 4

Formalności w urzędzie celnym przeznaczenia

Artykuł 306

Przedstawienie towarów objętych procedurą tranzytu unijnego w urzędzie celnym przeznaczenia

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. W przypadku przybycia towarów objętych procedurą tranzytu unijnego do urzędu celnego przeznaczenia w takim urzędzie celnym przedstawia się:

a) towary;

b) MRN zgłoszenia tranzytowego;

c) wszystkie informacje wymagane przez urząd celny przeznaczenia.

Przedstawienie odbywa się w godzinach pracy urzędu. Na wniosek zainteresowanej osoby urząd celny przeznaczenia może zgodzić się, aby przedstawienie odbyło się poza jego godzinami pracy lub w dowolnym innym miejscu.

2. W odniesieniu do przedstawiania MRN zgłoszenia tranzytowego w urzędzie celnym przeznaczenia stosuje się art. 184 akapit drugi rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

3. Jeżeli przedstawienie odbyło się po upływie terminu określonego przez urząd celny wyjścia zgodnie z art. 297 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, uznaje się, że osoba uprawniona do korzystania z procedury dotrzymała tego terminu, jeżeli taka osoba lub przewoźnik udowodni w sposób zadowalający urząd celny przeznaczenia, że opóźnienie nie nastąpiło z jej winy.

4. Procedura tranzytu unijnego może zostać zakończona w urzędzie celnym innym niż urząd zadeklarowany w zgłoszeniu tranzytowym. Taki urząd celny uznaje się wówczas za urząd celny przeznaczenia.

5. Na wniosek osoby przedstawiającej towary w urzędzie celnym przeznaczenia urząd ten wydaje poświadczenie odbioru, w którym potwierdza przedstawienie towarów w tym urzędzie celnym i które zawiera odniesienie do MRN zgłoszenia tranzytowego.

Poświadczenia odbioru dokonuje się z wykorzystaniem formularza przedstawionego w załączniku 72-03, uprzednio wypełnionego przez zainteresowaną osobę.

Poświadczenia odbioru nie można wykorzystać jako alternatywnego dowodu zakończenia procedury tranzytu unijnego w rozumieniu art. 312 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 307

Powiadomienie o przybyciu towarów objętych procedurą tranzytu unijnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Urząd celny przeznaczenia informuje urząd celny wyjścia o przybyciu towarów tego samego dnia, w którym towary i MRN zgłoszenia tranzytowego zostają przedstawione zgodnie z art. 306 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Jeżeli procedura tranzytu unijnego zostaje zakończona w innym urzędzie celnym niż urząd zadeklarowany w zgłoszeniu tranzytowym, urząd celny uznany za urząd celny przeznaczenia zgodnie z art. 306 ust. 4 niniejszego rozporządzenia powiadamia urząd celny wyjścia o przybyciu towarów tego samego dnia, w którym towary i MRN zgłoszenia tranzytowego zostają przedstawione zgodnie z art. 306 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Urząd celny wyjścia powiadamia o przybyciu towarów urząd celny przeznaczenia zadeklarowany w zgłoszeniu tranzytowym.

Artykuł 308

Kontrole i wydawanie alternatywnego dowodu

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. W przypadku zakończenia procedury tranzytu unijnego urząd celny przeznaczenia przeprowadza kontrole celne na podstawie danych dotyczących operacji tranzytu unijnego, otrzymanych z urzędu celnego wyjścia.

2. Jeżeli procedura tranzytu unijnego zostaje zakończona, urząd celny przeznaczenia nie wykrył żadnej nieprawidłowości, a osoba uprawniona do korzystania z procedury przedstawiła tranzytowy dokument towarzyszący lub tranzytowy dokument towarzyszący/bezpieczeństwo, taki urząd celny poświadcza przedmiotowy dokument na wniosek osoby uprawnionej do korzystania z procedury w celu zapewnienia alternatywnego dowodu zgodnie z art. 312. Poświadczenie polega na przystawieniu pieczęci danego urzędu celnego, złożeniu podpisu przez urzędnika, podaniu daty i następującej adnotacji:

„Alternatywny dowód – 99202” („Alternative proof – 99202”).

Artykuł 309

Przesyłanie wyników kontroli

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Urząd celny przeznaczenia przekazuje wyniki kontroli do urzędu celnego wyjścia najpóźniej w ciągu trzech dni od dnia, w którym towary zostały przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub w innym miejscu zgodnie z art. 306 ust. 1 niniejszego rozporządzenia. W wyjątkowych przypadkach termin ten można przedłużyć do sześciu dni.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy towary otrzymał upoważniony odbiorca, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu, urząd celny wyjścia zostaje powiadomiony najpóźniej w ciągu sześciu dni od dnia, w którym towary zostały dostarczone do upoważnionego odbiorcy.

Jeżeli towary są przewożone koleją i co najmniej jeden wagon został usunięty z zestawu wagonów kolejowych z przyczyn technicznych, o których mowa w art. 305 ust. 4 niniejszego rozporządzenia, urząd celny wyjścia zostaje powiadomiony najpóźniej w ciągu 12 dni od dnia, w którym przedstawiono pierwszą część towarów.

3. Do czasu wdrożenia aktualizacji nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, nie stosuje się ust. 2 akapit drugi niniejszego artykułu.

Podsekcja 5

Postępowanie poszukiwawcze i odzyskanie długu celnego

Artykuł 310

Postępowanie poszukiwawcze dotyczące towarów przemieszczanych z zastosowaniem procedury tranzytu unijnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Jeżeli po otrzymaniu powiadomienia o przybyciu towarów urząd celny wyjścia nie otrzymał wyników kontroli w ciągu sześciu dni zgodnie z art. 309 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub z art. 309 ust. 2 akapit pierwszy niniejszego rozporządzenia lub w ciągu dwunastu dni zgodnie z art. 309 ust. 2 akapit drugi niniejszego rozporządzenia, taki urząd celny niezwłocznie zwraca się z wnioskiem o przedstawienie wyników kontroli do urzędu celnego przeznaczenia, który przesłał powiadomienie o przybyciu towarów.

Urząd celny przeznaczenia przesyła wyniki kontroli niezwłocznie po otrzymaniu wniosku od urzędu celnego wyjścia.

2. Jeżeli organ celny państwa członkowskiego wyjścia nie otrzymał jeszcze informacji umożliwiających zamknięcie procedury tranzytu unijnego lub odzyskanie długu celnego, organ ten zwraca się o przedstawienie takich informacji do osoby uprawnionej do korzystania z procedury lub, jeżeli wystarczające dane są dostępne w miejscu przeznaczenia, do urzędu celnego przeznaczenia w następujących przypadkach:

a) urząd celny wyjścia nie otrzymał powiadomienia o przybyciu towarów przed upływem terminu na przedstawienie towarów wyznaczonego zgodnie z art. 297 niniejszego rozporządzenia;

b) urząd celny wyjścia nie otrzymał wyników kontroli, których dotyczył wniosek złożony zgodnie z ust. 1;

c) urząd celny wyjścia uzyskał informacje świadczące o tym, że powiadomienie o przybyciu towarów lub wyniki kontroli zostały wysłane omyłkowo.

3. Organy celne państwa członkowskiego wyjścia przesyłają wnioski o udzielenie informacji zgodnie z ust. 2 lit. a) w terminie siedmiu dni po upływie terminu określonego w tym ustępie oraz wnioski o udzielenie informacji zgodnie z ust. 2 lit. b) w terminie siedmiu dni po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1.

Jeżeli jednak przed upływem powyższych terminów organ celny państwa członkowskiego wyjścia zostanie poinformowany, że procedura tranzytu unijnego nie została prawidłowo zakończona, lub jeżeli podejrzewa, że miało to miejsce, organ ten wysyła taki wniosek niezwłocznie.

4. Odpowiedzi na wnioski złożone zgodnie z ust. 2 wysyła się w terminie 28 dni od daty ich wysłania.

5. Jeżeli w odpowiedzi na wniosek wysłany zgodnie z ust. 2 urząd celny przeznaczenia nie przedstawił informacji wystarczających do zamknięcia procedury tranzytu unijnego, organ celny państwa członkowskiego wyjścia wzywa osobę uprawnioną do korzystania z procedury do przedstawienia takich informacji najpóźniej w terminie 35 dni od wszczęcia postępowania poszukiwawczego.

Jednakże do czasu wdrożenia aktualizacji nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, ten organ celny zwraca się do osoby uprawnionej do korzystania z procedury z wnioskiem o udzielenie takich informacji najpóźniej w terminie 28 dni od daty wszczęcia postępowania poszukiwawczego.

Osoba uprawniona do korzystania z procedury odpowiada na taki wniosek w terminie 28 dni od daty jego wysłania.

6. Jeżeli informacje przekazane w odpowiedzi osoby uprawnionej do korzystania z procedury zgodnie z ust. 5 nie są wystarczające do zamknięcia procedury tranzytu unijnego, ale organ celny państwa członkowskiego wyjścia uznaje je za wystarczające do kontynuowania postępowania poszukiwawczego, wysyła on niezwłocznie wniosek o udzielenie informacji uzupełniających do właściwego urzędu celnego.

Urząd celny odpowiada na wniosek w terminie 40 dni od daty jego wysłania.

7. Jeżeli w toku postępowania poszukiwawczego, o którym mowa w ust. 1–6, okaże się, że procedura tranzytu unijnego została zakończona prawidłowo, organ celny państwa członkowskiego wyjścia zamyka procedurę tranzytu unijnego i niezwłocznie informuje o tym osobę uprawnioną do korzystania z procedury oraz, w stosownych przypadkach, każdy organ celny, który mógł wszcząć procedurę odzyskania należności celnych.

8. Jeżeli w toku postępowania poszukiwawczego, o którym mowa w ust. 1–6, okaże się, że procedura tranzytu unijnego nie może zostać zamknięta, organ celny państwa członkowskiego wyjścia ustala, czy powstał dług celny.

Jeżeli powstał dług celny, organ celny państwa członkowskiego wyjścia podejmuje następujące działania:

a) ustala osobę dłużnika;

b) ustala organ celny odpowiedzialny za przekazanie powiadomienia o długu celnym zgodnie z art. 102 ust. 1 kodeksu.

Artykuł 311

Wniosek o przeniesienie odzyskania długu celnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Jeśli w toku postępowania poszukiwawczego i przed upływem terminu, o którym mowa w art. 77 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, organ celny państwa członkowskiego wyjścia uzyska dowód potwierdzający, że miejsce, w którym miały miejsce zdarzenia, które doprowadziły do powstania długu celnego, znajduje się w innym państwie członkowskim, organ ten niezwłocznie, i w każdym wypadku w tym terminie wysyła wszystkie dostępne informacje organowi celnemu właściwemu dla tego miejsca.

2. Organ celny właściwy dla tego miejsca potwierdza odbiór informacji i powiadamia organ celny państwa członkowskiego wyjścia, czy odpowiada za odzyskanie należności celnych. Jeżeli organ celny państwa członkowskiego wyjścia nie otrzyma tych informacji w ciągu 28 dni, niezwłocznie wznawia postępowanie poszukiwawcze lub rozpoczyna odzyskiwanie należności celnych.

3. W przypadku otrzymania przez organ celny państwa członkowskiego zaangażowanego w operację tranzytową dowodu, przed upływem terminu, o którym mowa w art. 77 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, że miejsce zdarzenia, w którym powstał dług celny, znajduje się na jego terytorium, organ ten niezwłocznie, a w każdym razie w tym terminie, wysyła należycie uzasadniony wniosek do organu celnego państwa członkowskiego wyjścia o przekazanie obowiązku rozpoczęcia odzyskiwania należności celnych.

4. Organ celny państwa członkowskiego wyjścia potwierdza otrzymanie wniosku złożonego zgodnie z ust. 3 i informuje wzywający organ celny, w terminie 28 dni od daty wysłania wniosku, czy przyjmuje wniosek i przekazuje organowi wnioskującemu obowiązek rozpoczęcia odzyskania należności celnych.

Artykuł 312

Alternatywny dowód na zakończenie procedury tranzytu unijnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Uznaje się, że procedura tranzytu unijnego została zakończona prawidłowo, jeżeli osoba uprawniona do korzystania z procedury przedstawi, w sposób zadowalający organ celny państwa członkowskiego wyjścia, jeden z następujących dokumentów identyfikujących towary:

a) dokument poświadczony przez organ celny państwa członkowskiego przeznaczenia, w którym to dokumencie towary są określone i który potwierdza, że zostały one przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub dostarczone upoważnionemu odbiorcy, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu;

b) dokument lub wpis w ewidencji celnej poświadczony przez organ celny państwa członkowskiego, który potwierdza, że towary fizycznie opuściły obszar celny Unii;

c) dokument celny wystawiony w państwie trzecim, w którym towary zostały objęte procedurą celną;

d) dokument wystawiony w państwie trzecim opatrzony pieczęcią lub w inny sposób poświadczony przez organ celny tego państwa i potwierdzający, że towary są uznane za znajdujące się w obrocie w tym państwie.

2. Zamiast dokumentów, o których mowa w ust. 1, organ, który poświadczył te dokumenty, właściwy organ państwa trzeciego lub organ państwa członkowskiego może przedstawić jako dowód kopie tych dokumentów poświadczone za zgodność z oryginałem.

3. Powiadomienie o przybyciu towarów, o którym mowa w art. 307, nie stanowi dowodu potwierdzającego prawidłowe zakończenie procedury tranzytu unijnego..

Podsekcja 6

Uproszczenia stosowane w przypadku procedury tranzytu unijnego

Artykuł 313

Zasięg terytorialny uproszczeń

(art. 233 ust. 4 lit. a), b), c) i e) kodeksu)

1. Uproszczenia, o których mowa w art. 233 ust. 4 lit. a) i c) kodeksu, stosuje się tylko do operacji tranzytu unijnego rozpoczynających się w państwie członkowskim, w którym wydane zostało pozwolenie na zastosowanie uproszczeń.

2. Uproszczenie, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu, stosuje się tylko do operacji tranzytu unijnego kończących się w państwie członkowskim, w którym wydane zostało pozwolenie na zastosowanie uproszczenia.

3. Uproszczenie, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu, stosuje się w państwach członkowskich, wymienionych w pozwoleniu na zastosowanie uproszczenia.

Artykuł 314

Objęcie towarów procedurą tranzytu unijnego przez upoważnionego nadawcę

(art. 233 ust. 4 lit. a) kodeksu)

1. Jeżeli upoważniony nadawca zamierza objąć towary procedurą tranzytu unijnego, składa zgłoszenie tranzytowe w urzędzie celnym wyjścia. Upoważniony nadawca nie może rozpocząć procedury tranzytu unijnego przed upływem terminu określonego w pozwoleniu, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. a) kodeksu.

2. Upoważniony nadawca wprowadza następujące informacje do elektronicznego systemu tranzytowego:

a) trasę przewozu, jeżeli została ona wyznaczona zgodnie z art. 298;

b) termin określony zgodnie z art. 297 niniejszego rozporządzenia, w którym towary przedstawia się w urzędzie celnym przeznaczenia;

c) liczbę i w stosownych przypadkach indywidualne identyfikatory zamknięć celnych.

3. Upoważniony nadawca może wydrukować tranzytowy dokument towarzyszący lub tranzytowy dokument towarzyszący/bezpieczeństwo dopiero po otrzymaniu powiadomienia o zwolnieniu towarów do procedury tranzytu unijnego od urzędu celnego wyjścia. Jednak do czasu wdrożenia aktualizacji nowego skomputeryzowanego systemu tranzytowego, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE, upoważniony nadawca drukuje te dokumenty.

Artykuł 315

Formalności w przypadku towarów przemieszczanych z zastosowaniem procedury tranzytu unijnego, dostarczanych do upoważnionego odbiorcy

(art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1. Po przybyciu towarów w miejsce określone w pozwoleniu, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu, upoważniony odbiorca:

a) niezwłocznie powiadamia urząd celny przeznaczenia o przybyciu towarów oraz informuje go o wszystkich nieprawidłowościach lub zdarzeniach, które miały miejsce w trakcie transportu;

b) rozładowuje towary dopiero po uzyskaniu zgody urzędu celnego przeznaczenia;

c) po rozładunku niezwłocznie odnotowuje wyniki kontroli i wszystkie inne istotne informacje związane z rozładunkiem w swojej ewidencji;

d) powiadamia urząd celny przeznaczenia o wynikach kontroli towarów oraz informuje go o wszystkich nieprawidłowościach najpóźniej w ciągu trzech dni od dnia, w którym otrzymał zgodę na rozładunek towarów.

2. Z chwilą otrzymania powiadomienia o przybyciu towarów do siedziby upoważnionego odbiorcy urząd celny przeznaczenia powiadamia urząd celny wyjścia o przybyciu towarów.

3. Z chwilą otrzymania wyników kontroli towarów, o której mowa w ust. 1 lit. d), urząd celny przeznaczenia wysyła wyniki kontroli do urzędu celnego wyjścia najpóźniej w ciągu sześciu dni od dnia dostarczenia towarów upoważnionemu odbiorcy.

Artykuł 316

Zakończenie procedury tranzytu unijnego w przypadku towarów dostarczonych do upoważnionego odbiorcy

(art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1. Uznaje się, że osoba uprawniona do korzystania z procedury spełniła swoje obowiązki i procedura tranzytu została zakończona zgodnie z art. 233 ust. 2 kodeksu, jeżeli towary zostały przedstawione w nienaruszonym stanie upoważnionemu odbiorcy zgodnie z art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu w miejscu wskazanym w pozwoleniu w terminie określonym zgodnie z art. 297 ust.1 niniejszego rozporządzenia.

2. Na wniosek przewoźnika upoważniony odbiorca wydaje poświadczenie dostarczenia towarów do miejsca określonego w pozwoleniu, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu, i zawierające odniesienie do MRN operacji tranzytu unijnego. Poświadczenie przekazuje się z wykorzystaniem formularza przedstawionego w załączniku 72-03.

Artykuł 317

Formalności związane ze stosowaniem specjalnego rodzaju zamknięć celnych

(art. 233 ust. 4 lit. c) kodeksu)

1. Specjalnego rodzaju zamknięcia celne spełniają wymogi określone w art. 301 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Jeżeli zamknięcia zostały poświadczone przez właściwy organ zgodnie z międzynarodową normą ISO nr 17712:2013 „Freight containers – Mechanical Seals” (Kontenery ładunkowe – uszczelnienia mechaniczne), uznaje się, że takie zamknięcia spełniają te wymogi.

W przypadku transportu kontenerowego w najszerszym możliwym zakresie stosuje się zamknięcia o wysokim poziomie zabezpieczenia.

2. Specjalnego rodzaju zamknięcie celne posiada jedno z następujących oznaczeń:

a) imię i nazwisko osoby upoważnionej do jego stosowania zgodnie z art. 233 ust. 4 lit. c) kodeksu;

b) odpowiedni skrót lub kod, na którego podstawie organ celny państwa członkowskiego wyjścia może zidentyfikować daną osobę.

3. Osoba uprawniona do korzystania z procedury podaje w zgłoszeniu tranzytowym liczbę specjalnego rodzaju zamknięć celnych oraz indywidualne identyfikatory tych zamknięć i nakłada zamknięcia celne nie później niż z chwilą zwolnienia towarów do procedury tranzytu unijnego.

Artykuł 318

Dozór celny związany ze stosowaniem specjalnego rodzaju zamknięć celnych

(art. 233 ust. 4 lit. c) kodeksu)

Organ celny wykonuje następujące czynności:

a) powiadamia Komisję i organy celne pozostałych państw członkowskich o stosowanych specjalnego rodzaju zamknięciach celnych oraz o specjalnego rodzaju zamknięciach celnych, których postanowił nie zatwierdzać z powodu nieprawidłowości lub braków technicznych;

b) dokonuje przeglądu zatwierdzonych przez siebie i stosowanych specjalnego rodzaju zamknięć celnych, w przypadku gdy zostanie poinformowany o tym, że inny organ postanowił nie zatwierdzać danego specjalnego rodzaju zamknięcia celnego;

c) przeprowadza wzajemne konsultacje mające na celu wydanie wspólnej oceny;

d) monitoruje stosowanie specjalnego rodzaju zamknięć celnych przez osoby upoważnione zgodnie z art. 197 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

W stosownych przypadkach Komisja i państwa członkowskie mogą w drodze wzajemnego porozumienia ustanowić wspólny system numeracji, określić stosowanie wspólnych zabezpieczeń i technologii.

Artykuł 319

Konsultacja poprzedzająca udzielenie pozwolenia na stosowanie elektronicznego dokumentu przewozowego jako zgłoszenia tranzytowego w transporcie lotniczym lub transporcie morskim

(art. 22 kodeksu)

Po zbadaniu, czy spełnione zostały warunki udzielenia pozwolenia określone odpowiednio w art. 191 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i w art. 199 tego rozporządzenia delegowanego w odniesieniu do transportu lotniczego lub warunki określone w art. 200 tego rozporządzenia delegowanego w odniesieniu do transportu morskiego, organ celny właściwy do wydania decyzji konsultuje się z organem celnym w portach lotniczych wyjścia i przeznaczenia w przypadku transportu lotniczego lub z organem celnym w portach morskich wyjścia i przeznaczenia w przypadku transportu morskiego.

Termin na przeprowadzenie konsultacji wynosi 45 dni od przekazania, o którym mowa w art. 14, przez organ celny właściwy do wydania decyzji informacji o warunkach i kryteriach, które powinien zbadać organ celny, z którym się skonsultowano.

Artykuł 320

Formalności związane ze stosowaniem elektronicznego dokumentu przewozowego jako zgłoszenia tranzytowego w transporcie lotniczym lub transporcie morskim

(art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu)

1. Towary zwalnia się do procedury tranzytu unijnego po udostępnieniu danych zawartych w elektronicznym dokumencie przewozowym urzędowi celnemu wyjścia w porcie lotniczym w przypadku transportu lotniczego lub urzędowi celnemu wyjścia w porcie morskim w przypadku transportu morskiego zgodnie ze środkiem transportu wskazanym w pozwoleniu.

2. Jeżeli towary mają zostać objęte procedurą tranzytu unijnego, osoba uprawniona do korzystania z procedury podaje właściwe kody przy wszystkich pozycjach w elektronicznym dokumencie przewozowym.

3. Procedura tranzytu unijnego kończy się w chwili przedstawienia towarów w urzędzie celnym przeznaczenia w porcie lotniczym w przypadku transportu lotniczego lub w urzędzie celnym przeznaczenia w porcie morskim w przypadku transportu morskiego oraz po udostępnieniu danych zawartych w elektronicznym dokumencie przewozowym temu urzędowi celnemu zgodnie ze środkiem transportu wskazanym w pozwoleniu.

4. Osoba uprawniona do korzystania z procedury powiadamia niezwłocznie urząd celny wyjścia i urząd celny przeznaczenia o wszystkich naruszeniach przepisów i nieprawidłowościach.

5. Procedurę tranzytu unijnego uznaje się za zamkniętą, chyba że organy celne otrzymały informacje lub stwierdziły, że procedura nie została prawidłowo zakończona.

Podsekcja 7

Towary przesyłane stałym transportem przesyłowym

Artykuł 321

Transport stałym transportem przesyłowym i funkcjonowanie procedury tranzytu unijnego

(art. 226 ust. 3 lit. a) i art. 227 ust. 2 lit. a) kodeksu)

1. Jeżeli towary przesyłane stałym transportem przesyłowym są wprowadzane na obszar celny Unii z wykorzystaniem takiego transportu, towary te uznaje się za objęte procedurą tranzytu unijnego w chwili wprowadzenia ich na ten obszar.

2. Jeżeli towary znajdują się już na obszarze celnym Unii i są przesyłane stałym transportem przesyłowym, towary te uznaje się za objęte procedurą tranzytu unijnego w chwili umieszczenia w stałym transporcie przesyłowym.

3. Do celów procedury tranzytu unijnego, jeżeli towary są przesyłane stałym transportem przesyłowym, osobą uprawnioną do korzystania z procedury jest operator stałego transportu przesyłowego mający siedzibę w państwie członkowskim, przez którego terytorium towary są wprowadzane na obszar celny Unii, w przypadku, o którym mowa w ust. 1, lub operator stałego transportu przesyłowego w państwie członkowskim, w którym rozpoczyna się przesył, w przypadku, o którym mowa w ust. 2.

Osoba uprawniona do korzystania z procedury i organ celny uzgadniają metody dozoru celnego nad przewożonymi towarami.

4. Do celów art. 233 ust. 3 kodeksu za przewoźnika uznaje się operatora stałego transportu przesyłowego mającego siedzibę w państwie członkowskim, przez którego terytorium towary są przesyłane stałym transportem przesyłowym.

5. Procedurę tranzytu unijnego uznaje się za zakończoną:

a) w chwili dokonania odpowiedniego wpisu w ewidencji handlowej odbiorcy lub

b) gdy operator stałego transportu przesyłowego poświadczył, że towary przesyłane stałym transportem przesyłowym:

(i) zostały dostarczone do zakładu odbiorcy;

(ii) zostały przyjęte do systemu dystrybucyjnego odbiorcy; lub

(iii) opuściły obszar celny Unii.

6. Od momentu zakończenia procedury tranzytu unijnego zgodnie z ust. 5 lit. a) lub lit. b) ppkt (i) lub (ii) towary nieunijne uznaje się za czasowo składowane.

ROZDZIAŁ 4

Szczególne przeznaczenie

Sekcja 1

Odprawa czasowa

Artykuł 322

Zamknięcie procedury odprawy czasowej w przypadkach dotyczących środków transportu kolejowego, palet i kontenerów

(art. 215 kodeksu)

1. W odniesieniu do środków transportu kolejowego wykorzystywanych wspólnie na mocy umowy między przewoźnikami z Unii i spoza Unii świadczącymi usługi w zakresie transportu kolejowego procedura odprawy czasowej może zostać zamknięta, gdy środki transportu kolejowego tego samego rodzaju lub tej samej wartości, jak te oddane do dyspozycji osoby mającej siedzibę na obszarze celnym Unii, są wywożone lub powrotnie wywożone.

2. W odniesieniu do palet procedura odprawy czasowej może zostać zamknięta, gdy palety tego samego rodzaju lub tej samej wartości, jak te objęte procedurą, są wywożone lub powrotnie wywożone.

3. W odniesieniu do kontenerów, zgodnie z Konwencją w sprawie regulacji celnych dotyczących kontenerów pool używanych w przewozie międzynarodowym (²⁸), procedura odprawy czasowej zostaje zamknięta, gdy kontenery tego samego rodzaju lub tej samej wartości, jak kontenery objęte procedurą, są wywożone lub powrotnie wywożone.

Artykuł 323

Specjalne zamknięcie procedury w odniesieniu do towarów przeznaczonych na imprezy publiczne lub do sprzedaży

(art. 215 kodeksu)

Do celów zamknięcia procedury odprawy czasowej w odniesieniu do towarów określonych w art. 234 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, z wyjątkiem towarów określonych w art. 1 ust. 1 dyrektywy 2008/118/WE, ich konsumpcję, zniszczenie lub bezpłatne rozdanie wśród publiczności podczas imprezy uważa się za powrotny wywóz, o ile ich ilość odpowiada charakterowi imprezy, liczbie gości i zakresowi uczestnictwa osoby uprawnionej do korzystania z procedury w tej imprezie.

Artykuł 323a

Specjalne zamknięcie procedury w odniesieniu do towarów, które mają być przemieszczane lub wykorzystywane w kontekście działań wojskowych

(art. 215 kodeksu)

Do celów zamknięcia procedury odprawy czasowej w odniesieniu do towarów określonych w art. 235a rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 ich konsumpcję lub zniszczenie uważa się za powrotny wywóz, o ile ilość, która została poddana konsumpcji lub uległa zniszczeniu, odpowiada charakterowi działań wojskowych.

ROZDZIAŁ 5

Przetwarzanie

Uszlachetnianie czynne

Artykuł 324

Szczególne przypadki zamknięcia procedury uszlachetniania czynnego IM/EX

(art. 215 kodeksu)

1. Do celów zamknięcia procedury uszlachetniania czynnego IM/EX za powrotny wywóz uważa się następujące przypadki:

a) dostarczenie produktów przetworzonych osobom uprawnionym do zwolnienia z należności celnych przywozowych na mocy Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. lub Konwencji nowojorskiej o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r., o których mowa w art. 128 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009 (²⁹);

b) dostarczenie produktów przetworzonych siłom zbrojnym innych państw stacjonujących na obszarze państwa członkowskiego, jeżeli to państwo członkowskie udziela specjalnego zwolnienia z należności celnych przywozowych zgodnie z art. 131 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009;

c) dostarczenie statku powietrznego;

d) dostarczenie statku kosmicznego i jego wyposażenia;

e) dostarczenie głównych produktów przetworzonych, których stawka należności celnych przywozowych erga omnes jest „bez cła” lub dla których wystawiono autoryzowane poświadczenie produkcji/obsługi na formularzu 1 EASA lub równoważne świadectwo, o którym mowa w art. 2 rozporządzenia Rady (UE) 2018/581 (³⁰);

f) utylizacja, zgodnie ze stosownymi przepisami, wtórnych produktów przetworzonych, których zniszczenie pod dozorem celnym jest zabronione z przyczyn ekologicznych.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania:

a) w przypadku gdy towary nieunijne objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX podlegałyby środkowi polityki rolnej lub handlowej, tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, środkowi ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia zezwoleń, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu;

Ust. 1 ma jednak zastosowanie w przypadkach, gdy towary nieunijne objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX podlegałyby uprzedniemu nadzorowi unijnemu, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu, pod warunkiem że posiadacz pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego IM/EX dostarczy dane zgodnie z odpowiednim środkiem nadzoru.

b) w przypadku gdyby powstał dług celny zgodnie z art. 78 ust. 1 kodeksu w odniesieniu do towarów niepochodzących objętych procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX, jeżeli posiadacz pozwolenia zamierza powrotnie wywieźć przetworzone produkty.

3. W przypadku ust. 1 lit. c) kontrolny urząd celny zezwala na zamknięcie procedury uszlachetniania czynnego IM/EX, kiedy towary objęte procedurą zostaną po raz pierwszy użyte do wytworzenia, naprawy, w tym konserwacji, modyfikacji lub przebudowy statku powietrznego lub jego części, pod warunkiem że ewidencja osoby uprawnionej do korzystania z procedury umożliwia zweryfikowanie, że procedura jest stosowana i prowadzona w sposób prawidłowy.

4. W przypadku ust. 1 lit. d) kontrolny urząd celny zezwala na zamknięcie procedury uszlachetniania czynnego IM/EX, kiedy towary objęte procedurą zostaną po raz pierwszy użyte do wytworzenia, naprawy, w tym konserwacji, modyfikacji lub przebudowy satelitów, ich rakiet nośnych i wyposażenia stacji naziemnych oraz ich części, które są integralną częścią systemów, pod warunkiem że ewidencja osoby uprawnionej do korzystania z procedury umożliwia zweryfikowanie, że procedura jest stosowana i prowadzona w sposób prawidłowy.

5. W przypadku ust. 1 lit. e) kontrolny urząd celny zezwala na zamknięcie procedury uszlachetniania czynnego IM/EX, kiedy towary objęte procedurą zostaną po raz pierwszy użyte w procesach przetwarzania związanych z dostarczonymi produktami przetworzonymi lub ich częściami, pod warunkiem że ewidencja osoby uprawnionej do korzystania z procedury umożliwia zweryfikowanie, że procedura jest stosowana i prowadzona w sposób prawidłowy.

6. W przypadku ust. 1 lit. f) osoba uprawniona do korzystania z procedury uszlachetniania czynnego wykazuje, że zamknięcie procedury uszlachetniania czynnego IM/EX zgodnie z normalnymi zasadami jest niemożliwe albo nieopłacalne ekonomicznie.

Artykuł 325

Produkty przetworzone lub towary uznane za dopuszczone do obrotu

(art. 215 kodeksu)

1. W przypadku gdy w pozwoleniu na uszlachetnianie czynne IM/EX określono, że produkty przetworzone lub towary objęte procedurą uznaje się za dopuszczone do obrotu, jeżeli w chwili upływu terminu zamknięcia nie zostały one objęte kolejną procedurą celną ani powrotnie wywiezione, zgłoszenie celne do dopuszczenia do obrotu uznaje się za złożone i przyjęte, a zwolnienie za przyznane w dniu upłynięcia terminu zamknięcia.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, produkty lub towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX stają się towarami unijnymi w chwili wprowadzenia na rynek.

TYTUŁ VIII

TOWARY WYPROWADZANE Z OBSZARU CELNEGO UNII

ROZDZIAŁ 1

Formalności przed wyprowadzeniem towarów

Artykuł 326

System teleinformatyczny na potrzeby wyprowadzania

(art. 16 ust. 1 kodeksu)

Do przetwarzania i wymiany informacji dotyczących wyprowadzania towarów z obszaru celnego Unii wykorzystuje się system teleinformatyczny ustanowiony zgodnie z art. 16 ust. 1 kodeksu.

Ustęp 1 niniejszego artykułu stosuje się od dnia wdrożenia automatycznego systemu eksportu w ramach UKC, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2014/255/UE.

Artykuł 327

Towary nieobjęte deklaracją poprzedzającą wyprowadzenie

(art. 267 kodeksu)

W przypadku stwierdzenia, że towary przeznaczone do wyprowadzenia z obszaru celnego Unii nie są objęte deklaracją poprzedzającą wyprowadzenie, oraz z wyjątkiem sytuacji zwolnienia z obowiązku złożenia takiej deklaracji wyprowadzenie towarów odbywa się pod warunkiem złożenia takiej deklaracji.

Artykuł 328

Analiza ryzyka

(art. 264 kodeksu)

1. Przed zwolnieniem towarów należy przeprowadzić analizę ryzyka w terminie, który odpowiada okresowi między końcem terminu złożenia deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie określonym w art. 244 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 a odpowiednio załadunkiem lub wyprowadzeniem towarów.

2. Jeżeli zastosowanie ma zwolnienie z obowiązku złożenia deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie zgodnie z art. 245 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 po przedstawieniu towarów przeprowadza się analizę ryzyka na podstawie zgłoszenia celnego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu obejmującego te towary lub – w przypadku gdy dokument taki nie jest dostępny – na podstawie wszelkich innych dostępnych informacji dotyczących tych towarów.

ROZDZIAŁ 2

Formalności przy wyprowadzaniu towarów

Artykuł 329

Określenie urzędu celnego wyprowadzenia

(art. 159 ust. 3 kodeksu)

1. Z wyjątkiem przypadków, w których zastosowanie mają ust. 2 i 7, urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny właściwy dla miejsca, z którego towary opuszczają obszar celny Unii do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza tym obszarem.

2. W przypadku towarów opuszczających obszar celny Unii stałym transportem przesyłowym urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny wywozu.

3. Jeżeli towary są ładowane w porcie morskim na statek, który nie jest przydzielony do obsługi regularnej linii żeglugowej, o której mowa w art. 120 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, na którym zostaną przewiezione do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza obszarem celnym Unii, urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny właściwy dla miejsca załadunku towarów na taki statek.

4. Jeżeli ust. 3 nie ma zastosowania, a towary zostają załadowane na statek lub statek powietrzny bez późniejszego przeładunku w celu przewozu do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza obszarem celnym Unii drogą morską lub powietrzną, urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny właściwy dla miejsca załadunku towarów na taki statek lub statek powietrzny.

5. Jeżeli po zwolnieniu do wywozu towary obejmuje się procedurą tranzytu zewnętrznego, urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny wyjścia właściwy dla operacji tranzytu.

6. Jeżeli po zwolnieniu do wywozu towary obejmuje się procedurą tranzytu inną niż procedura tranzytu zewnętrznego, urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny wyjścia właściwy dla operacji tranzytu, pod warunkiem że spełniony został jeden z następujących warunków:

a) urząd celny przeznaczenia właściwy dla operacji tranzytu znajduje się w państwie objętym wspólną procedurą tranzytową;

b) urząd celny przeznaczenia właściwy dla operacji tranzytu znajduje się na granicy obszaru celnego Unii, a towary są wyprowadzane z tego obszaru celnego po przetransportowaniu przez państwo lub terytorium znajdujące się poza obszarem celnym Unii.

7. Na wniosek zgłaszającego urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny właściwy dla miejsca, w którym towary są przejmowane w ramach jednolitej umowy przewozu w celu transportu z obszaru celnego Unii przez przedsiębiorstwa kolejowe, operatorów pocztowych, przedsiębiorstwa lotnicze lub przedsiębiorstwa żeglugowe, pod warunkiem że towary mają opuścić obszar celny Unii koleją, pocztą, drogą powietrzną lub morską.

7a. Najpóźniej począwszy od daty wdrożenia automatycznego systemu eksportu (AES), o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578, nie stosuje się ust. 6 i 7 w przypadku wywozu towarów unijnych należących do jednej z kategorii wymienionych w art. 1 ust. 1 dyrektywy 2008/118/WE.

Najpóźniej począwszy od daty wdrożenia automatycznego systemu eksportu (AES), o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578, nie stosuje się ust. 7 w przypadku powrotnego wywozu towarów nieunijnych.

8. (skreślony).

9. Jeżeli powiadomienie o powrotnym wywozie ma zostać złożone zgodnie z art. 274 ust. 1 kodeksu, urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny właściwy dla miejsca, w którym towary znajdują się w wolnym obszarze celnym lub są czasowo składowane.

Artykuł 330

Wymiana informacji między urzędem celnym wywozu a urzędem celnym wyprowadzenia

(art. 267 ust. 1 kodeksu)

Z wyjątkiem przypadków, w których zgłoszenie celne ma formę wpisu do rejestru zgłaszającego zgodnie z art. 182 kodeksu, z chwilą zwolnienia towarów urząd celny wywozu przekazuje dane zawarte w zgłoszeniu wywozowym zadeklarowanemu urzędowi celnemu wyprowadzenia. Dane te są oparte na danych pochodzących ze zgłoszenia wywozowego, z uwzględnieniem jego ewentualnych sprostowań..

Artykuł 331

Przedstawienie towarów w urzędzie celnym wyprowadzenia

(art. 267 kodeksu)

1. Przy przedstawianiu towarów w urzędzie celnym wyprowadzenia osoba odpowiedzialna za przedstawienie towarów:

a) wskazuje MRN zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu;

b) informuje o wszelkich rozbieżnościach między towarami zgłoszonymi i zwolnionymi do wywozu a towarami przedstawianymi, w tym o przypadkach, w których towary zostały przepakowane lub załadowane do kontenerów przed ich przedstawieniem w urzędzie celnym wyprowadzenia;

c) jeżeli przedstawiana jest tylko część towarów objętych zgłoszeniem wywozowym lub zgłoszeniem do powrotnego wywozu, osoba przedstawiająca towary wskazuje również ilość towarów faktycznie przedstawionych.

Jeżeli towary te są przedstawiane w paczkach lub w kontenerach, osoba przedstawiająca podaje liczbę paczek i, w przypadku kontenerów, numery identyfikacyjne kontenerów.

2. Towary zgłoszone do wywozu lub do powrotnego wywozu można przedstawić w urzędzie celnym wyprowadzenia innym niż urząd zadeklarowany w zgłoszeniu wywozowym lub zgłoszeniu do powrotnego wywozu. Jeżeli faktyczny urząd celny wyprowadzenia znajduje się w innym państwie członkowskim niż urząd pierwotnie zadeklarowany, ten urząd celny zwraca się do urzędu celnego wywozu z wnioskiem o przedstawienie danych zawartych w zgłoszeniu wywozowym lub zgłoszeniu do powrotnego wywozu.

3. Jeżeli towary przesyłane stałym transportem przesyłowym są wyprowadzane z obszaru celnego Unii z wykorzystaniem takiego transportu, towary te uznaje się za przedstawione organom celnym w chwili umieszczenia ich w stałym transporcie przesyłowym.

Artykuł 332

Formalności przy wyprowadzaniu towarów

(art. 267 kodeksu)

1. Jeżeli towary przeznaczone do wyprowadzenia z obszaru celnego Unii podlegają kontrolom celnym, urząd celny wyprowadzenia przeprowadza rewizję towarów na podstawie informacji otrzymanych od urzędu celnego wywozu.

2. Jeżeli osoba przedstawiająca towary wskaże – lub urząd celny wyprowadzenia stwierdzi – że podczas przedstawiania towarów w urzędzie celnym wyprowadzenia brakuje niektórych towarów zgłoszonych do wywozu, powrotnego wywozu lub uszlachetniania biernego, dany urząd celny informuje urząd celny wywozu o brakujących towarach.

3. Jeżeli osoba przedstawiająca towary wskaże – lub urząd celny wyprowadzenia stwierdzi – że liczba niektórych towarów przedstawianych w urzędzie celnym wyprowadzenia jest wyższa niż liczba towarów zgłoszonych do wywozu, powrotnego wywozu lub uszlachetniania biernego, dany urząd celny odmawia wyprowadzenia nadwyżki towarów do czasu złożenia zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu w odniesieniu do tych towarów. Zgłoszenie wywozowe lub zgłoszenie do powrotnego wywozu można złożyć w urzędzie celnym wyprowadzenia.

4. Jeżeli osoba przedstawiająca towary wskaże – lub urząd celny wyprowadzenia stwierdzi – że występuje rozbieżność między właściwościami towarów zgłoszonych do wywozu, powrotnego wywozu lub uszlachetniania biernego a właściwościami towarów przedstawionych urzędowi celnemu wyprowadzenia, urząd celny wyprowadzenia odmawia wyprowadzenia tych towarów do czasu złożenia zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu w odniesieniu do tych towarów i powiadamia o tym urząd celny wywozu. Zgłoszenie wywozowe lub zgłoszenie do powrotnego wywozu można złożyć w urzędzie celnym wyprowadzenia.

5. Przewoźnik powiadamia o wyprowadzeniu towarów urząd celny wyprowadzenia, podając wszystkie następujące informacje:

a) niepowtarzalny numer referencyjny przesyłki lub numer referencyjny dokumentu przewozowego;

b) jeżeli towary te są przedstawiane w paczkach lub w kontenerach, osoba przedstawiająca podaje liczbę paczek i, w przypadku kontenerów, numery identyfikacyjne kontenerów.

c) w przypadkach, gdy jest to możliwe, MRN zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu.

Obowiązek ustanowiony w akapicie pierwszym nie ma zastosowania, o ile informacje te są dostępne dla organów celnych za pośrednictwem istniejących handlowych, portowych lub transportowych systemów informacyjnych lub w sytuacji, o której mowa w art. 329 ust. 7.

6. Do celów ust. 5 osoba przekazująca towary przewoźnikowi przedstawia mu dane, o których mowa w tym ustępie.

Przewoźnik może załadować towary w celu wywozu z obszaru celnego Unii, jeżeli zostały mu podane informacje, o których mowa w ust. 5.

Artykuł 333

Dozór nad towarami zwolnionymi do wyprowadzenia i wymiana informacji między urzędami celnymi

(art. 267 kodeksu)

1. Po zwolnieniu towarów do wyprowadzenia urząd celny wyprowadzenia sprawuje nad nimi dozór do czasu wyprowadzenia ich z obszaru celnego Unii.

2. Jeżeli urząd celny wyprowadzenia jest inny niż urząd celny wywozu, urząd celny wyprowadzenia informuje urząd celny wywozu o wyprowadzeniu towarów najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu, w którym towary opuściły obszar celny Unii.

Jednak w przypadkach, o których mowa w art. 329 ust. 3–7 niniejszego rozporządzenia, urząd celny wyprowadzenia musi poinformować urząd celny wywozu o wyprowadzeniu towarów:

a) w przypadkach, o których mowa w art. 329 ust. 3 i 4, najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu, w którym statek morski lub statek powietrzny, na który załadowano towary. opuścił port morski lub port lotniczy załadunku;

b) w przypadkach, o których mowa w art. 329 ust. 5, najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu objęcia towarów procedurą tranzytu zewnętrznego;

c) w przypadkach, o których mowa w art. 329 ust. 6, najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu zamknięcia procedury tranzytu;

d) w przypadkach, o których mowa w art. 329 ust. 7, najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu przejęcia towarów w ramach jednolitej umowy przewozu.

3. Jeżeli urząd celny wyprowadzenia jest inny niż urząd celny wywozu i odmówiono wyprowadzenia towarów, urząd celny wyprowadzenia informuje urząd celny wywozu najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu odmówienia wyprowadzenia towarów.

4. Jeżeli towary objęte jednym zgłoszeniem wywozowym lub zgłoszeniem do powrotnego wywozu przewożone są do urzędu celnego wyprowadzenia, a następnie opuszczają obszar celny Unii jako więcej niż jedna przesyłka z powodu szczególnych okoliczności, urząd celny wyprowadzenia informuje urząd celny wywozu o wyprowadzeniu towarów dopiero wówczas, gdy wszystkie towary opuściły obszar celny Unii.

5. W szczególnych okolicznościach, jeżeli towary objęte jednym zgłoszeniem wywozowym lub zgłoszeniem do powrotnego wywozu przewożone są do urzędu celnego wyprowadzenia, a następnie opuszczają obszar celny Unii przez więcej niż jeden urząd celny wyprowadzenia, każda z osób, o których mowa w art. 267 ust. 2 kodeksu może zwrócić się z wnioskiem do urzędu celnego wyprowadzenia, w którym towary zostały przedstawione po raz pierwszy, o poinformowanie pozostałych urzędów celnych wyprowadzenia przez które część z tych towarów opuści obszar celny Unii. Każdy urząd celny wyprowadzenia sprawuje dozór nad fizycznym wyprowadzeniem towarów opuszczających obszar celny Unii z tego urzędu. Kolejny urząd celny (urzędy celne) wyprowadzenia informuje (-ą) pierwszy urząd celny wyprowadzenia o tych towarach, które opuściły obszar celny Unii z tych urzędów. Pierwszy urząd celny wyprowadzenia oraz kolejny (-e) urząd (-y) celny (-e) wyprowadzenia wymieniają te informacje w porozumieniu ze sobą i poza automatycznym systemem eksportu, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578. Pierwszy urząd celny wyprowadzenia informuje urząd celny wywozu, gdy wszystkie towary opuściły obszar celny Unii.

6. Jeżeli towary mają opuścić obszar celny Unii w przypadku, o którym mowa w art. 329 ust. 7 niniejszego rozporządzenia, przewoźnik przedstawia informacje na temat tych towarów na wniosek właściwych organów celnych w miejscu wyprowadzenia. Informacja ta powinna się składać się z jednego z następujących elementów:

a) MRN zgłoszenia wywozowego;

b) kopii jednolitej umowy przewozu obejmującej te towary;

c) niepowtarzalnego numeru referencyjnego przesyłki lub numeru referencyjnego dokumentu przewozowego, a jeżeli towary przedstawiane są w paczkach lub w kontenerach, liczby paczek i, w przypadku kontenerów, numeru identyfikacyjnego kontenera.

7. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 lit. b) i c) akapit drugi niniejszego artykułu, do dnia wdrożenia automatycznego systemu eksportu, o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578, w przypadkach, o których mowa w art. 329 ust. 5 i 6 niniejszego rozporządzenia, terminem poinformowania urzędu celnego wywozu przez urząd celny wyprowadzenia o wyprowadzeniu towarów jest pierwszy dzień roboczy następujący po dniu, w którym towary zostają objęte procedurą tranzytu lub opuszczają obszar celny Unii, albo w którym procedura tranzytu zostaje zamknięta.

8. (uchylony).

9. (uchylony).

Artykuł 334

Poświadczenie wyprowadzenia towarów

(art. 267 kodeksu)

1. Urząd celny wywozu poświadcza wyprowadzenie towarów zgłaszającemu lub eksporterowi w następujących przypadkach:

a) jeżeli urząd ten został poinformowany o wyprowadzeniu towarów przez urząd celny wyprowadzenia;

b) jeżeli urząd ten jest tożsamy z urzędem celnym wyprowadzenia, a towary zostały wyprowadzone;

c) jeżeli urząd ten uzna, że dowody przedstawione zgodnie z art. 335 ust. 4 niniejszego rozporządzenia są wystarczające.

2. Jeżeli urząd celny wywozu poświadczył wyprowadzenie towarów zgodnie z ust. 1 lit. c), informuje o tym urząd celny wyprowadzenia.

Artykuł 335

Postępowanie poszukiwawcze

(art. 267 kodeksu)

1. Jeżeli po upływie 90 dni od zwolnienia towarów do wywozu urząd celny wywozu nie zostanie poinformowany o wyprowadzeniu towarów, może zwrócić się do zgłaszającego o podanie informacji dotyczących daty, kiedy towary opuściły obszar celny Unii, oraz urzędu celnego wyprowadzenia, przez który to nastąpiło.

2. Zgłaszający może z własnej inicjatywy poinformować urząd celny wywozu o datach, kiedy towary opuściły obszar celny Unii, oraz o urzędach celnych wyprowadzenia, przez które to nastąpiło.

3. Jeżeli zgłaszający przedstawi urzędowi celnemu wywozu informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, może zwrócić się do urzędu celnego wywozu o poświadczenie wyprowadzenia. W tym celu urząd celny wywozu zwraca się o udzielenie informacji dotyczących wyprowadzenia towarów do urzędu celnego wyprowadzenia, który udziela odpowiedzi terminie 10 dni.

Jeżeli urząd celny wyprowadzenia nie udzieli odpowiedzi w podanym terminie, urząd celny wywozu informuje o tym zgłaszającego.

4. Jeżeli urząd celny wywozu poinformuje zgłaszającego o tym, że urząd celny wyprowadzenia nie udzielił odpowiedzi w terminie określonym w ust. 3, zgłaszający może przedstawić urzędowi celnemu wywozu dowody świadczące o tym, że towary opuściły obszar celny Unii.

Dowody te może w szczególności stanowić jeden z następujących dokumentów lub kilka z nich:

a) kopia potwierdzenia dostawy podpisana lub uwierzytelniona przez odbiorcę spoza obszaru celnego Unii;

b) dowód zapłaty;

c) faktura;

d) potwierdzenie dostawy;

e) dokument podpisany lub uwierzytelniony przez przedsiębiorcę, który wyprowadził towary poza obszar celny Unii;

f) dokument przetworzony przez organ celny państwa członkowskiego lub państwa trzeciego zgodnie z zasadami i procedurami mającymi zastosowanie w danym państwie;

g) prowadzony przez przedsiębiorców rejestr towarów dostarczonych na statki morskie, statki powietrzne lub instalacje morskie.

ROZDZIAŁ 3

Wywóz i powrotny wywóz

Artykuł 336

Zgłoszenie wywozowe lub zgłoszenie do powrotnego wywozu towarów w kilku przesyłkach

(art. 162 kodeksu)

Jeżeli towary mają zostać wyprowadzone poza obszar celny Unii w formie więcej niż jednej przesyłki, każda pojedyncza przesyłka zostaje objęta odrębnym zgłoszeniem wywozowym lub zgłoszeniem do powrotnego wywozu.

Artykuł 337

Retrospektywne złożenie zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu

(art. 162 i 267 kodeksu)

1. Jeżeli zgłoszenie wywozowe lub zgłoszenie do powrotnego wywozu było wymagane, ale towary wyprowadzono z obszaru celnego Unii bez takiego zgłoszenia, eksporter składa retrospektywne zgłoszenie wywozowe lub zgłoszenie do powrotnego wywozu. Zgłoszenie to składa się w urzędzie celnym właściwym dla siedziby eksportera. Przedmiotowy urząd celny poświadcza eksporterowi wyprowadzenie towarów, pod warunkiem że w przypadku złożenia zgłoszenia przed wyprowadzeniem towarów z obszaru celnego Unii zwolnienie zostałoby udzielone oraz że dysponuje dowodami poświadczającymi opuszczenie przez towary obszaru celnego Unii.

2. Jeżeli towary unijne, które były przeznaczone do powrotnego przywozu, opuściły obszar celny Unii, ale nie są już przeznaczone do powrotnego przywozu, a gdyby nie były przeznaczone do powrotnego przywozu, zastosowano by inny typ zgłoszenia celnego, eksporter może w urzędzie celnym wywozu złożyć retrospektywne zgłoszenie wywozowe, zastępujące pierwotnie złożone zgłoszenie. Przedmiotowy urząd celny poświadcza eksporterowi wyprowadzenie towarów.

Jeżeli jednak towary unijne opuściły obszar celny Unii z zastosowaniem karnetów ATA i CPD, urząd celny wywozu poświadcza eksporterowi wyprowadzenie towarów pod warunkiem unieważnienia odcinka powrotnego przywozu i grzbietu odcinka karnetu ATA lub CPD.

Artykuł 338

Złożenie zgłoszenia do powrotnego wywozu towarów objętych karnetem ATA i CPD

(art. 159 ust. 3 kodeksu)

Oprócz urzędów celnych, o których mowa w art. 221 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, urzędem celnym wyprowadzenia jest urząd celny właściwy dla powrotnego wywozu towarów objętych karnetem ATA i CPD.

Artykuł 339

Stosowanie karnetów ATA i CPD jako zgłoszenia wywozowego

(art. 162 kodeksu)

1. Karnet ATA i CPD uznaje się za zgłoszenie wywozowe, jeżeli karnet został wystawiony w państwie członkowskim umawiającej się strony konwencji ATA lub konwencji stambulskiej, zatwierdzony i zagwarantowany przez stowarzyszenie mające siedzibę w Unii, będące częścią łańcucha gwarancyjnego, określonego w art. 1 lit. d) załącznika A do konwencji stambulskiej.

2. Karnetu ATA i CPD nie można zastosować jako zgłoszenia wywozowego w odniesieniu do towarów unijnych, jeżeli:

a) towary te podlegają formalnościom wywozowym w celu uzyskania refundacji wywozowych w ramach wspólnej polityki rolnej;

b) towary te są częścią zapasów interwencyjnych, podlegają środkom kontroli użytkowania lub przeznaczenia i spełnione zostały dla nich formalności celne przy wywozie na terytoria poza obszarem celnym Unii w ramach wspólnej polityki rolnej;

c) towary te kwalifikują się do otrzymania zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych, pod warunkiem że zostaną wywiezione z obszaru celnego Unii;

d) towary te są przemieszczane w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy na terytorium Unii zgodnie z dyrektywą 2008/118/WE, z wyjątkiem przypadków, w których zastosowanie mają przepisy art. 30 dyrektywy.

3. Jeżeli karnet ATA jest wykorzystywany jako zgłoszenie wywozowe, urząd celny wywozu przeprowadza następujące formalności:

a) sprawdza, czy dane umieszczone w polach A–G odcinka wywozowego zgadzają się z towarami umieszczonymi na karnecie;

b) wypełnia, w stosowanych przypadkach, pole „Zaświadczenie władz celnych” znajdujące się na stronie tytułowej karnetu;

c) wypełnia grzbiet odcinka i pole H odcinka wywozowego;

d) w polu H lit. b) odcinka powrotnego przywozu wskazuje urząd celny wywozu;

e) zatrzymuje odcinek wywozowy.

4. Jeżeli urząd celny wywozu nie jest urzędem celnym wyprowadzenia, to urząd celny wywozu spełnia formalności określone w ust. 3, ale nie wypełnia pola 7 grzbietu odcinka wywozowego, które musi zostać wypełnione przez urząd celny wyprowadzenia.

5. Termin powrotnego przywozu towarów ustanowiony przez urząd celny wywozu w polu H lit. b) odcinka wywozowego nie może przekraczać terminu ważności karnetu.

Artykuł 340

Towary zwolnione do wywozu lub do powrotnego wywozu, które nie opuszczają obszaru celnego Unii

(art. 267 kodeksu)

1. Jeżeli towary zwolnione do wywozu lub do powrotnego wywozu nie są już przeznaczone do wyprowadzenia z obszaru celnego Unii, zgłaszający bezzwłocznie informuje o tym urząd celny wywozu.

2. Nie naruszając ust. 1, w przypadku gdy towary zostały już przedstawione urzędowi celnemu wyprowadzenia, osoba wyprowadzająca towary z urzędu celnego wyprowadzenia w celu ich przewozu do miejsca znajdującego się na obszarze celnym Unii informuje urząd celny wyprowadzenia, że towary nie zostaną wyprowadzone poza obszar celny Unii, i podaje MRN zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu.

3. Jeżeli w przypadkach określonych w art. 329 ust. 5, 6 i 7 zmiana umowy przewozu powoduje zakończenie na obszarze celnym Unii czynności transportu, która miała się zakończyć poza tym obszarem, to dane przedsiębiorstwa lub organy informują urząd celny wyprowadzenia o tej zmianie i mogą przystąpić do realizacji zmienionej umowy tylko za uprzednią zgodą tego urzędu celnego wyprowadzenia.

3a. Najpóźniej począwszy od daty wdrożenia automatycznego systemu eksportu (AES), o którym mowa w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/578, w przypadkach, o których mowa w ust. 2 i 3, urząd celny wyprowadzenia informuje urząd celny wywozu, że towary nie zostały wyprowadzone poza obszar celny Unii.

4. W przypadku unieważnienia zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu zgodnie z art. 248 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 urząd celny wywozu informuje zgłaszającego i zadeklarowany urząd celny wyprowadzenia o tym unieważnieniu.

ROZDZIAŁ 4

Wywozowa deklaracja skrócona

Artykuł 341

Środki podejmowane po otrzymaniu wywozowej deklaracji skróconej

(art. 271 kodeksu)

Urząd celny, w którym zgodnie z art. 271 ust. 1 kodeksu składa się wywozową deklarację skróconą:

a) rejestruje wywozową deklarację skróconą niezwłocznie po jej otrzymaniu;

b) podaje zgłaszającemu MRN;

c) w stosownych przypadkach zwalnia towary do wyprowadzenia z obszaru celnego Unii.

Artykuł 342

Towary, w odniesieniu do których złożono wywozową deklarację skróconą, które nie opuszczają obszaru celnego Unii

(art. 174 kodeksu)

W przypadku gdy towary, w odniesieniu do których złożono wywozową deklarację skróconą, nie są już przeznaczone do wyprowadzenia poza obszar celny Unii, osoba wyprowadzająca towary z urzędu celnego wyprowadzenia w celu ich przewozu do miejsca znajdującego się na tym obszarze informuje urząd celny wyprowadzenia, że towary nie zostaną wyprowadzone poza obszar celny Unii i podaje MRN wywozowej deklaracji skróconej.

ROZDZIAŁ 5

Powiadomienie o powrotnym wywozie

Artykuł 343

Środki podejmowane po otrzymaniu powiadomienia o powrotnym wywozie

(art. 274 kodeksu)

Urząd celny wyprowadzenia:

a) rejestruje powiadomienie o powrotnym wywozie niezwłocznie po jego otrzymaniu;

b) podaje zgłaszającemu MRN;

c) w stosownych przypadkach zwalnia towary do wyprowadzenia z obszaru celnego Unii.

Artykuł 344

Towary, w odniesieniu do których złożono powiadomienie o powrotnym wywozie, które nie opuszczają obszaru celnego Unii

(art. 174 kodeksu)

W przypadku gdy towary, w odniesieniu do których złożono powiadomienie o powrotnym wywozie, nie są już przeznaczone do wyprowadzenia poza obszar celny Unii, osoba wyprowadzająca towary z urzędu celnego wyprowadzenia w celu ich przewozu do miejsca znajdującego się na tym obszarze informuje urząd celny wyprowadzenia, że towary nie zostaną wyprowadzone poza obszar celny Unii i podaje MRN powiadomienia o powrotnym wywozie.

TYTUŁ IX

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 345

Przepisy proceduralne dotyczące ponownej oceny pozwoleń już obowiązujących w dniu 1 maja 2016 r.

1. Decyzje wydawane po dokonaniu ponownej oceny pozwolenia zgodnie z art. 250 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 należy wydać przed dniem 1 maja 2019 r.

Na mocy takich decyzji cofa się ponownie ocenione pozwolenia oraz, w stosownych przypadkach, udziela się nowych pozwoleń. Posiadaczy pozwolenia niezwłocznie powiadamia się o wydaniu odpowiednich decyzji.

2. Jeżeli w przypadkach, o których mowa w art. 253 lit. b) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, w wyniku ponownej oceny pozwolenia na korzystanie z zabezpieczenia generalnego powiązanego z decyzją o odroczeniu płatności wydaną zgodnie z jedną z procedur, o których mowa w art. 226 lit. b) lub c) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (³¹), udzielono nowego pozwolenia na korzystanie z zabezpieczenia generalnego, nowe pozwolenie na odroczenie płatności wydaje się automatycznie w tym samym czasie zgodnie z art. 110 kodeksu.

3. Jeżeli pozwolenia, o których mowa w art. 251 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 zawiera odniesienia do rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 lub rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, odniesienia te odczytywane są w oparciu o tabelę korelacji zamieszczoną w załączniku 90 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 jednolite pozwolenia na procedurę uproszczoną (SASP) wydane zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2454/93 i wciąż ważne w dniu 1 maja 2016 r. pozostają ważne do dnia wdrożenia scentralizowanej odprawy dla importu oraz automatycznego systemu eksportu, o których mowa w załączniku do decyzji wykonawczej 2016/578/UE.

Artykuł 346

Przepisy przejściowe dotyczące wniosków o wydanie pozwoleń złożonych przed dniem 1 maja 2016 r.

Organy celne mogą przyjmować wnioski o udzielenie pozwolenia zgodnie z kodeksem i niniejszym rozporządzeniem, jeżeli wnioski te zostały złożone przed dniem 1 maja 2016 r. Organ celny właściwy do wydania decyzji może wydać pozwolenie zgodnie z kodeksem i niniejszym rozporządzeniem przed dniem 1 maja 2016 r. Pozwolenia te nie są jednak ważne przed dniem 1 maja 2016 r.

Artykuł 347

Przepisy przejściowe dotyczące wartości transakcyjnej

1. Wartość transakcyjna towarów może być ustalona na podstawie sprzedaży, która nastąpiła przed sprzedażą, o której mowa w art. 128 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, w przypadku gdy osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie, jest związana umową zawartą przed dniem 18 stycznia 2016 r.

2. Niniejszy artykuł stosuje się do dnia 31 grudnia 2017 r.

Artykuł 348

Przepisy przejściowe dotyczące zwolnienia towarów

Jeżeli towary zostały zgłoszone do dopuszczenia do obrotu, składowania celnego, uszlachetniania czynnego, przetwarzania pod kontrolą celną, odprawy czasowej, końcowego przeznaczenia, tranzytu, wywozu lub uszlachetniania biernego zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2913/92 przed dniem 1 maja 2016 r. i nie zostały zwolnione do tego dnia, zwalnia się je do procedury wskazanej w zgłoszeniu zgodnie z odpowiednimi przepisami kodeksu, rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 oraz niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 349

Przepisy przejściowe dotyczące towarów objętych określonymi procedurami celnymi, które nie zostały zamknięte przed dniem 1 maja 2016 r.

1. Jeżeli towary zostały objęte następującymi procedurami celnymi przed dniem 1 maja 2016 r., a procedury te nie zostały zamknięte do tego dnia, procedury te zostają zamknięte zgodnie z odpowiednimi przepisami kodeksu, rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i niniejszego rozporządzenia:

a) zwolnienie towarów do obrotu i objęcie ich uprzywilejowanym traktowaniem taryfowym lub zastosowanie obniżonej lub zerowej stawki należności celnych ze względu na ich końcowe przeznaczenie;

b) składowanie celne typu A, B, C, E i F;

c) uszlachetnianie czynne w formie systemu zawieszeń;

d) przetwarzanie pod kontrolą celną.

2. Jeżeli towary zostały objęte następującymi procedurami celnymi przed dniem 1 maja 2016 r., a procedury te nie zostały zamknięte do tego dnia, procedury zostają zamknięte zgodnie z odpowiednimi przepisami rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 i rozporządzenia (EWG) nr 2454/93:

a) składowanie celne typu D;

b) przywóz czasowy;

c) uszlachetnianie czynne w formie systemu ceł zwrotnych;

d) uszlachetnianie bierne.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2019 r., procedura składowania celnego typu D zostaje jednak zamknięta zgodnie z odpowiednimi przepisami kodeksu, rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i niniejszego rozporządzenia.

3. Od dnia 1 maja 2016 r. towary wprowadzone do wolnego obszaru celnego typu II, o którym mowa w art. 799 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, lub towary znajdujące się w składzie wolnocłowym, którym nie nadano przeznaczenia celnego zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2913/92, uznaje się za objęte procedurą składowania celnego zgodnie z odpowiednimi przepisami kodeksu, rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 i niniejszego rozporządzenia.

4. Jeżeli towary zostały zwolnione do operacji tranzytu przed dniem 1 maja 2016 r., a procedura, którą zostały objęte, nie została zamknięta do tego dnia, procedura ta zostaje zamknięta zgodnie z odpowiednimi przepisami rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 i rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

Artykuł 350

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 maja 2016 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 listopada 2015 r.

ZAŁĄCZNIK A

FORMATY I KODY WSPÓLNYCH WYMOGÓW DOTYCZĄCYCH DANYCH W ODNIESIENIU DO WNIOSKÓW I DECYZJI (art. 2 ust. 1)

Treść załącznika w formacie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK B

FORMATY I KODY WSPÓLNYCH WYMOGÓW DOTYCZĄCYCH DANYCH W ODNIESIENIU DO DEKLARACJI, ZGŁOSZEŃ, POWIADOMIEŃ I POTWIERDZEŃ UNIJNEGO STATUSU CELNEGO TOWARÓW, O KTÓRYCH MOWA W ART. 2 UST. 2

Treść załącznika w formacie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK C

FORMATY I KODY WSPÓLNYCH WYMOGÓW DOTYCZĄCYCH DANYCH W ODNIESIENIU DO DEKLARACJI, ZGŁOSZEŃ, POWIADOMIEŃ I POTWIERDZEŃ UNIJNEGO STATUSU CELNEGO TOWARÓW (ART. 2 UST. 4a)

Treść załącznika w formacie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 12-01

Formaty i kody wspólnych wymogów dotyczących danych w odniesieniu do rejestracji przedsiębiorców i innych osób, o których mowa w art. 7 ust. 3

Treść załącznika w formacie PDF do pobrania tutaj

ZAŁĄCZNIK 12-02

(uchylony) [9]

ZAŁĄCZNIK 12-03

PRZYWIESZKA UMIESZCZANA NA BAGAŻU REJESTROWANYM, NADAWANYM W PORCIE LOTNICZYM UNII (art. 44)

1. CHARAKTERYSTYKA

Przywieszka określona w art. 44 zaprojektowana jest w taki sposób, aby niemożliwe było jej ponowne użycie.

a) Przywieszka ta posiada zielony pasek o szerokości co najmniej 5 mm przebiegający wzdłuż całej długości obydwu jej brzegów oraz odcinki identyfikacyjne. Ponadto te zielone paski mogą również dochodzić do pozostałych części przywieszki, z wyjątkiem miejsca przeznaczonego na kod paskowy, który musi być wydrukowany na niezaciemnionym tle (zob. wzór w pkt 2 lit. a)).

b) W przypadku bagażu typu rush zawieszka ma wzdłuż brzegów zielone paski zamiast czerwonych (zob. wzór w pkt 2 lit. b)).

2. WZORY

a)

b)

ZAŁĄCZNIK 21-01

Wykaz danych do celów nadzoru, o którym mowa w art. 55 ust. 1

ZAŁĄCZNIK 21-02

Wykaz danych do celów nadzoru, o którym mowa w art. 55 ust. 6, oraz korelacje z deklaracjami w polach lub formatem pól

(¹) Jeżeli kod unijny podany dla (Naliczanie opłat – Rodzaj opłaty) to B00.

ZAŁĄCZNIK 21-03

Wykaz danych do celów nadzoru, o którym mowa w art. 55 ust. 1

ZAŁĄCZNIK 22-02

Świadectwo informacyjne INF 4 i wniosek o świadectwo informacyjne INF 4

Instrukcje dotyczące druku:

1. Formularz, na jakim wystawiane jest świadectwo informacyjne INF 4, drukuje się na białym papierze do pisania, niezawierającym masy ściernej, zaklejonym do pisania, o gramaturze od 40 do 65 gramów na metr kwadratowy.

2. Formularz ma wymiary 210 × 297 mm.

3. Za drukowanie formularzy odpowiadają państwa członkowskie; formularze posiadają numer seryjny umożliwiający ich identyfikację. Formularze są drukowane w jednym z języków urzędowych Unii Europejskiej.

4. Stare wersje formularzy można również wykorzystać do chwili wyczerpania istniejących zapasów lub do dnia 1 maja 2019 r., w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

ZAŁĄCZNIK 22-06

Wniosek o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera

do celów ogólnych systemów preferencji taryfowych Unii Europejskiej, Norwegii, Szwajcarii i Turcji (¹)

ZAŁĄCZNIK 22-06A

Wniosek o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera

do celów rejestracji eksporterów z państw członkowskich

ZAŁĄCZNIK 22-07

Oświadczenie o pochodzeniu

Oświadczenie sporządza się na dowolnym dokumencie handlowym, na którym jest umieszczona nazwa i pełny adres eksportera i odbiorcy, jak również opis produktów i data wystawienia (¹)

Wersja w języku francuskim

L'exportateur ... (Numéro d'exportateur enregistré (²), (³), (⁴)) des produits couverts par le présent document déclare que, sauf indication claire du contraire, ces produits ont l'origine préférentielle. ... (⁵) au sens des règles d'origine du Système des préférences tarifaires généralisées de l'Union européenne et que le critère d'origine satisfait est ... ... (⁶).

Wersja w języku angielskim

The exporter ... (Number of Registered Exporter (²), (³), (⁴)) of the products covered by this document declares that, except where otherwise clearly indicated, these products are of. .. preferential origin (⁵) according to rules of origin of the Generalized System of Preferences of the European Union and that the origin criterion met is ... ... (⁶).

Wersja w języku hiszpańskim

El exportador ... (Número de exportador registrado (²), (³), (⁴)) de los productos incluidos en el presente documento declara que, salvo indicación en sentido contrario, estos productos gozan de un origen preferencial. ... (⁵) en el sentido de las normas de origen del Sistema de preferencias generalizado de la Unión europea y que el criterio de origen satisfecho es ... ... (⁶)

(¹) Jeżeli oświadczenie o pochodzeniu zastępuje inne oświadczenie zgodnie z art. 101 ust. 2 i 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447, zastępcze oświadczenie o pochodzeniu opatruje się oznaczeniem „Replacement statement” lub „Attestation de remplacement” lub „Comunicación de sustitución”. Na oświadczeniu zastępczym podaje się również datę wystawienia pierwotnego oświadczenia oraz wszelkie pozostałe niezbędne dane zgodnie z art. 101 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447.

(²) Jeżeli oświadczenie o pochodzeniu zastępuje inne oświadczenie zgodnie z art. 101 ust. 2 akapit 1 i art. 101 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447, ponowny nadawca towarów sporządzający takie oświadczenie wpisuje swoje imię i nazwisko i dokładny adres, a następnie swój numer zarejestrowanego eksportera.

(³) Jeżeli oświadczenie o pochodzeniu zastępuje inne oświadczenie zgodnie z art. 101 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447, ponowny nadawca towarów sporządzający takie oświadczenie podaje swoje imię i nazwisko i dokładny adres, a następnie adnotację (wersja w języku francuskim) „agissant sur la base de l'attestation d'origine établie par [nom et adresse complète de l'exportateur dans le pays bénéficiaire], enregistré sous le numéro suivant [Numéro d'exportateur enregistré dans le pays bénéficiaire]”, (wersja w języku angielskim) „acting on the basis of the statement on origin made out by [name and complete address of the exporter in the beneficiary country], registered under the following number [Number of Registered Exporter of the exporter in the beneficiary country]”, (wersja w języku hiszpańskim) „actuando sobre la base de la comunicación extendida por [nombre y dirección completa del exportador en el país beneficiario], registrado con el número siguiente [Número de exportador registrado del exportador en el país beneficiario]”.

(⁴) Jeżeli oświadczenie o pochodzeniu zastępuje inne oświadczenie zgodnie z art. 101 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447, ponowny nadawca towarów wpisuje numer zarejestrowanego eksportera tylko wtedy, gdy wartość produktów pochodzących w pierwotnej przesyłce przekracza 6 000 EUR.

(⁵) Wskazać kraj pochodzenia produktów. Jeżeli oświadczenie o pochodzeniu odnosi się do produktów pochodzących z Unii, eksporter musi wskazać pochodzenie za pomocą symbolu „EU”. Jeżeli oświadczenie o pochodzeniu odnosi się w całości lub części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 112 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447, eksporter musi wskazać pochodzenie za pomocą symbolu „CM”.

(⁶) Produkty całkowicie uzyskane: wpisać literę „P”; produkty poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu: wpisać literę „W”, a następnie pozycję Systemu Zharmonizowanego (na przykład „W” 9618). W stosownych przypadkach powyższe oznaczenie zastępuje się jednym z poniższych oznaczeń:

a) w przypadku kumulacji dwustronnej: „EU cumulation”, „Cumul UE” lub „Acumulación UE”;

b) w przypadku kumulacji pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją: „Norway cumulation”, „Switzerland cumulation”, „Turkey cumulation”, „Cumul Norvège”, „Cumul Suisse”, „Cumul Turquie” lub „Acumulación Noruega”, „Acumulación Suiza”, lub „Acumulación Turquía”;

c) w przypadku kumulacji regionalnej: „regional cumulation”, „cumul regional” lub „Acumulación regional”;

d) w przypadku kumulacji rozszerzonej: „extended cumulation with country x”, „cumul étendu avec le pays x” lub „Acumulación ampliada con el país x”.

ZAŁĄCZNIK 22-08

Świadectwo pochodzenia na Formularzu A

1. Świadectwa pochodzenia na formularzu A muszą być zgodne z wzorem zamieszczonym w niniejszym załączniku. Użycie języka angielskiego lub francuskiego przy redagowaniu uwag przedstawionych na odwrotnej stronie świadectwa nie jest obowiązkowe. Świadectwa sporządza się w języku angielskim lub francuskim. Jeżeli są wystawiane odręcznie, należy je wypełnić tuszem i drukowanymi literami.

2. Każde świadectwo ma wymiary 210 × 297 mm; dopuszczalna tolerancja wynosi do minus 5 mm lub plus 8 mm na długości i szerokości. Stosuje się biały papier do pisania, zaklejony do pisania, niezawierający masy ściernej, o gramaturze nie mniejszej niż 25 g/m². Jego tło stanowi nadrukowany wzór giloszowy koloru zielonego, umożliwiający wzrokowe rozpoznanie wszelkich mechanicznych lub chemicznych fałszerstw.

Jeśli świadectwa składają się z kilku egzemplarzy, jedynie pierwszy egzemplarz, będący oryginałem, jest drukowany z wzorem giloszowym koloru zielonego w tle.

3. Każde świadectwo posiada numer seryjny, nadrukowany lub w inny sposób naniesiony, dzięki któremu może być zidentyfikowane.

4. Świadectwa z umieszczoną na odwrotnej stronie starszą wersją uwag można również wykorzystywać do chwili wyczerpania istniejących zapasów.

ZAŁĄCZNIK 22-09

Deklaracja na fakturze

Deklaracja na fakturze

Deklaracja na fakturze, której tekst znajduje się poniżej, powinna być sporządzona zgodnie z przypisami. Nie jest jednak konieczne przytaczanie tych przypisów.

Wersja w języku francuskim

L'exportateur des produits couverts par le présent document [autorisation douanière no (¹) déclare que, sauf indication claire du contraire, ces produits ont l'origine préférentielle … (²) au sens des règles d'origine du Système des préférences tarifaires généralisées de l'Union européenne… (³) et (⁴).

Wersja w języku angielskim

The exporter of the products covered by this document (customs authorisation No … (¹) declares that, except where otherwise clearly indicated, these products are of … preferential origin (²) according to rules of origin of the Generalised System of Preferences of the European Union (³) and (⁴).

Wersja w języku hiszpańskim

El exportador de los productos incluidos en el presente documento (autorización aduanera no … (¹) declara que, salvo indicación en sentido contrario, estos productos gozan de un origen preferencial … (²) en el sentido de las normas de origen del Sistema de preferencias generalizado de la Unión europea (³) y (⁴).

(miejsce i data) (⁵)

(podpis eksportera; dodatkowo czytelnie wpisane imię i nazwisko osoby podpisującej deklarację) (⁶)

(¹) Jeśli deklaracja na fakturze sporządzona jest przez upoważnionego eksportera unijnego w rozumieniu art. 77 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447, należy w tym miejscu umieścić numer upoważnienia dla upoważnionego eksportera. Jeśli (a będzie to zawsze dotyczyć deklaracji na fakturze sporządzonych w krajach korzystających) deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez upoważnionego eksportera, należy pominąć słowa w nawiasie lub pozostawić to miejsce niewypełnione.

(²) Wskazać kraj pochodzenia produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się, w całości lub części, do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 112 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447, eksporter musi je wyraźnie wskazać w dokumencie, na którym sporządzana jest deklaracja, za pomocą symbolu „CM”.

(³) W stosownych przypadkach należy umieścić jedną z następujących adnotacji: „EU cumulation”, „Norway cumulation”, „Switzerland cumulation”, „Turkey cumulation”, „regional cumulation”, „extended cumulation with country x” lub „Cumul UE”, „Cumul Norvège”, „Cumul Suisse”, „Cumul Turquie”, „cumul regional”, „cumul étendu avec le pays x” lub „Acumulación UE”, „Acumulación Noruega”, „Acumulación Suiza”, „Acumulación Turquía”, „Acumulación regional”, „Acumulación ampliada con en país x”.

(⁴) Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona w kontekście innej preferencyjnej umowy handlowej, odesłanie do ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) zastępuje się odesłaniem do tej innej preferencyjnej umowy handlowej.

(⁵) Adnotacje te można pominąć, jeżeli informacje są zawarte w samym dokumencie.

(⁶) Zob. art. 77 ust. 7 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447 (dotyczy wyłącznie upoważnionych eksporterów Unii Europejskiej). W przypadkach, gdy podpis eksportera nie jest wymagany, zwolnienie z obowiązku złożenia podpisu oznacza jednocześnie zwolnienie z obowiązku podania imienia i nazwiska osoby podpisującej.

ZAŁĄCZNIK 22-10

Świadectwo przewozowe EUR1 i odnośne wnioski

(1) Świadectwo przewozowe EUR1 jest sporządzane na formularzu, którego wzór znajduje się w niniejszym załączniku. Formularz ten jest drukowany w jednym z języków urzędowych Unii. Świadectwa są sporządzane w jednym z tych języków oraz zgodnie z przepisami prawa wewnętrznego kraju lub terytorium wywozu. Jeżeli świadectwo jest wypełniane odręcznie, należy je wypełnić tuszem i drukowanymi literami.

(2) Każde świadectwo ma wymiary 210 × 297 mm; dopuszczalna tolerancja wynosi do minus 5 mm lub plus 8 mm na długości. Stosuje się biały papier do pisania, zaklejony do pisania, niezawierający masy ściernej, o gramaturze nie mniejszej niż 25 g/m². Jego tło stanowi nadrukowany wzór giloszowy koloru zielonego, umożliwiający wzrokowe rozpoznanie wszelkich mechanicznych lub chemicznych fałszerstw.

(3) Właściwe organy kraju lub terytorium wywozu mogą zastrzec sobie prawo do samodzielnego drukowania świadectw lub zlecić drukowanie upoważnionym przez nie drukarniom. W tym drugim przypadku każde świadectwo musi zawierać odniesienie do takiego upoważnienia. Na każdym świadectwie musi znajdować się nazwa i adres drukarni lub znak, na podstawie którego można zidentyfikować drukarnię. Świadectwo opatrzone jest również numerem seryjnym, nadrukowanym lub nie, za pomocą którego może zostać zidentyfikowane.

ZAŁĄCZNIK 22-13

Deklaracja na fakturze

Deklaracja na fakturze, której tekst zamieszczony jest poniżej, musi zostać sporządzona zgodnie z przypisami. Nie jest jednak konieczne przytaczanie tych przypisów.

Wersja w języku bułgarskim

Износителят на продуктите, обхванати от този документ (митническо разрешение № ... (¹)), декларира, че освен където е отбелязано друго, тези продукти са с ... преференциален произход (²).

Wersja w języku hiszpańskim

El exportador de los productos incluidos en el presente documento (autorización aduanera n^o ... (¹)) declara que, salvo indicación en sentido contrario, estos productos gozan de un origen preferencial... (²).

Wersja w języku czeskim

Vývozce výrobků uvedených v tomto dokumentu (ćíslo povolení ... (¹)) prohlašuje, že kromě zfetelně oznaćených mají tyto výrobky preferenćní původ v ... (²).

Wersja w języku duńskim

Eksportøren af varer, der er omfattet af nærværende dokument, (toldmyndighedernes tilladelse nr. ... (¹)), erklærer, at varerne, medmindre andet tydeligt er angivet, har præferenceoprindelse i ... (²).

Wersja w języku niemieckim

Der Ausführer (Ermächtigter Ausführer; Bewilligungs-Nr. ... (¹)) der Waren, auf die sich dieses Handelspapier bezieht, erklärt, dass diese Waren, soweit nicht anders angegeben, präferenzbegünstigte ... (²) Ursprungswaren sind.

Wersja w języku estońskim

Käesoleva dokumendiga hõlmatud toodete eksportija (tolli loa nr. ... (¹)) deklareerib, et need tooted on ... (²) sooduspäritoluga, välja arvatud juhul, kui on selgelt näidatud teisiti.

Wersja w języku greckim

Ο εξαγωγέας των προϊόντων που καλύπτονται από το παρόν έγγραφο [άδεια τελωνείου υπ' αριθ. ... (¹)] δηλώνει ότι, εκτός εάν δηλώνεται σαφώς άλλως, τα προϊόντα αυτά είναι προτιμησιακής καταγωγής ... (²).

Wersja w języku angielskim

The exporter of the products covered by this document (customs authorisation No ... (¹)) declares that, except where otherwise clearly indicated, these products are of ... (²) preferential origin.

Wersja w języku francuskim

L'exportateur des produits couverts par le présent document [autorisation douanière n^o ... (¹)] déclare que, sauf indication claire du contraire, ces produits ont l'origine préférentielle ... (²).

Wersja w języku chorwackim

Izvoznik proizvoda obuhvaćenih ovom ispravom (carinsko ovlaštenje br.. (¹)..) izjavljuje da su, osim ako je drukdje izridto navedeno, ovi proizvodi .... (²) preferencijalnog podrijetla.

Wersja w języku włoskim

L'esportatore delle merci contemplate nel presente documento [autorizzazione doganale n. ... (¹)] dichiarache, salvo indicazione contraria, le merci sono di origine preferenziale ... (²).

Wersja w języku łotewskim

Eksportētājs produktiem, kuri ietverti šajā dokumentā (muitas pilnvara Nr. ... (¹)), deklarē, ka, izņemot tur, kur ir citādi skaidri noteikts, šiem produktiem ir priekšrocību izcelsme no ... (²).

Wersja w języku litewskim

Šiame dokumente išvardintų prekių eksportuotojas (muitinės liudijimo Nr ... (¹)) deklaruoja, kad, jeigu kitaip nenurodyta, tai yra ... (²) preferencinės kilmės prekės.

Wersja w języku węgierskim

A jelen okmányban szereplő áruk exportőre (vámfelhatalmazási szám: … (¹)) kijelentem, hogy eltérő egyértelmű jelzés hiányában az áruk preferenciális … (²) származásúak.

Wersja w języku maltańskim

L-esportatur tal-prodotti koperti b'dan id-dokument (awtorizzazzjoni tad-dwana nru. ... (¹)) jiddikjara li, ħlief fejn indikat b'mod ċar li mhux hekk, dawn il-prodotti huma ta' oriġini preferenzjali ... (²).

Wersja w języku niderlandzkim

De exporteur van de goederen waarop dit document van toepassing is (douanevergunning nr. ... (¹)), verklaart dat, behoudens uitdrukkelijke andersluidende vermelding, deze goederen van preferentiële ...oorsprong zijn (²).

Wersja w języku polskim

Eksporter produktów objętych tym dokumentem (upoważnienie władz celnych nr ... (¹)) deklaruje, że z wyjątkiem gdzie jest to wyraźnie określone, produkty te mają ... (²) preferencyjne pochodzenie.

Wersja w języku portugalskim

O exportador dos produtos cobertos pelo presente documento [autorização aduaneira n.^o ... (¹)], declara que, salvo expressamente indicado em contrário, estes produtos são de origem preferencial ... (²).

Wersja w języku rumuńskim

Exportatorul produselor ce fac obiectul acestui document [autorizatia vamală nr. ... (¹)] declară că, exceptând cazul în care în mod expres este indicat altfel, aceste produse sunt de origine preferentială ... (²).

Wersja w języku słoweńskim

Izvoznik blaga, zajetega s tem dokumentom (pooblastilo carinskih organov št. ... (¹)) izjavlja, da, razen će ni drugaće jasno navedeno, ima to blago preferencialno ... (²) poreklo.

Wersja w języku słowackim

Vývozca výrobkov uvedených v tomto dokumente [ćíslo povolenia ... (¹)] vyhlasuje, že okrem zretełne oznaćených, majú tieto výrobky preferenćný pôvod v ... (²).

Wersja w języku fińskim

Tässä asiakirjassa mainittujen tuotteiden viejä (tullin lupa nro ... (¹)) ilmoittaa, että nämä tuotteet ovat, ellei toisin ole selvästi merkitty, etuuskohteluun oikeutettuja ... (²) alkuperätuotteita.

Wersja w języku szwedzkim

Exportören av de varor som omfattas av detta dokument (tullmyndighetens tillstånd nr ... (¹)) försäkrar att dessa varor, om inte annat tydligt markerats, har förmånsberättigande ... ursprung (²).

(¹) Jeśli deklaracja na fakturze sporządzona jest przez upoważnionego eksportera, należy w tym miejscu umieścić numer upoważnienia dla upoważnionego eksportera. Jeśli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez upoważnionego eksportera, należy pominąć słowa w nawiasie lub pozostawić to miejsce niewypełnione.

(²) Należy zaznaczyć pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się, w całości lub części, do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli, eksporter musi je wyraźnie wskazać w dokumencie, na którym sporządzana jest deklaracja, za pomocą symbolu „CM”.

(³) Adnotacje te można pominąć, jeżeli informacje są zawarte w samym dokumencie.

(⁴) Zob. art. 119 ust. 5. W przypadkach gdy nie jest wymagany podpis eksportera, zwolnienie z obowiązku złożenia podpisu oznacza jednocześnie zwolnienie z obowiązku podania nazwiska osoby podpisującej.

ZAŁĄCZNIK 22-14

Świadectwo pochodzenia niektórych produktów objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu

Nota wprowadzająca:

1. Okres ważności świadectwa pochodzenia wynosi dwanaście miesięcy, licząc od daty jego wystawienia przez organ wydający.

2. Świadectwo pochodzenia składa się wyłącznie z pojedynczego arkusza opatrzonego napisem „oryginał” umieszczonym obok tytułu dokumentu. Jeżeli niezbędne są dodatkowe egzemplarze, obok tytułu dokumentu umieszcza się oznaczenie „kopia”. Organy celne w Unii uznają za ważny wyłącznie oryginał świadectwa pochodzenia.

3. Świadectwo pochodzenia ma wymiary 210 × 297 mm; dopuszczalna tolerancja wynosi do plus 8 mm lub minus 5 mm na długości. Stosuje się biały papier, niezawierający masy ściernej, o gramaturze nie mniejszej niż 40 g/m2. Przednia strona świadectwa ma nadrukowany wzór giloszowy koloru żółtego, pozwalający ujawnić każdego rodzaju fałszerstwo za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych.

4. Świadectwa pochodzenia drukuje się i wypełnia pismem maszynowym w jednym z języków urzędowych Unii. Wpisów nie wolno wymazywać ani dopisywać. Wszelkich zmian należy dokonywać poprzez przekreślenie błędnego wpisu i naniesienie, o ile zaistnieje taka konieczność, prawidłowych danych. Zmiany te są parafowane przez osobę, która je wprowadza, a następnie zatwierdzane przez organ wystawiający.

W polu 5 świadectwa pochodzenia wpisuje się wszystkie dodatkowe dane konieczne do wdrożenia przepisów Unii regulujących specjalne ustalenia dotyczące przywozu.

Niewypełnione pola 5, 6 i 7 przekreśla się w celu uniemożliwienia późniejszych uzupełnień.

5. Każde świadectwo pochodzenia posiada numer seryjny, wydrukowany lub niewydrukowany, umożliwiający jego identyfikację oraz jest opatrzone pieczęcią organu wystawiającego i podpisane przez osobę lub osoby do tego uprawnione.

6. W przypadku świadectwa wystawionego retrospektywnie w polu 5 wpisuje się następującą adnotację w jednym z języków urzędowych Unii Europejskiej:

— Expedido a posteriori,

— Udstedt efterfølgende,

— Nachträglich ausgestellt,

— Εκδοθέν εκ των υστέρων,

— Issued retrospectively,

— Délivré a posteriori,

— Rilasciato a posteriori,

— Afgegeven a posteriori,

— Emitido a posteriori,

— Annettu jälkikäteen/utfärdat i efterhand,

— Utfärdat i efterhand,

— Vystaveno dodatećně,

— Välja antud tagasiulatuvalt,

— Izsniegts retrospektvi,

— Retrospektyvusis išdavimas,

— Kiadva visszamenóleges hatállyal,

— Maħruġ retrospettivament,

— Wystawione retrospektywnie,

— Vyhotovené dodatoćne,

— издаден впоследствие,

— Eliberat ulterior,

— Izdano naknadno.

7. Świadectwa mające w prawym górnym polu tekst starej wersji „ŚWIADECTWO POCHODZENIA na przywóz produktów rolnych do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej” i w polu „Uwagi” tekst starej wersji również można wykorzystywać do chwili wyczerpania istniejących zapasów lub do dnia 1 maja 2019 r., w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

ZAŁĄCZNIK 22-15

Deklaracja dostawcy dotycząca produktów posiadających status preferencyjnego pochodzenia

Deklaracja dostawcy, której tekst zamieszczony jest poniżej, musi zostać sporządzona zgodnie z przypisami. Nie jest jednak konieczne przytaczanie tych przypisów.

ZAŁĄCZNIK 22-16

Długoterminowa deklaracja dostawcy dotycząca produktów posiadających status preferencyjnego pochodzenia

Deklaracja dostawcy, której tekst zamieszczony jest poniżej, musi zostać sporządzona zgodnie z przypisami. Nie jest jednak konieczne przytaczanie tych przypisów.

ZAŁĄCZNIK 22-17

Deklaracja dostawcy dotycząca produktów nieposiadających statusu preferencyjnego pochodzenia

Deklaracja dostawcy, której tekst zamieszczony jest poniżej, musi zostać sporządzona zgodnie z przypisami. Nie jest jednak konieczne przytaczanie tych przypisów.

ZAŁĄCZNIK 22-18

Długoterminowa deklaracja dostawcy dotycząca produktów nieposiadających statusu preferencyjnego pochodzenia

Deklaracja dostawcy, której tekst zamieszczony jest poniżej, musi zostać sporządzona zgodnie z przypisami. Nie jest jednak konieczne przytaczanie tych przypisów.

ZAŁĄCZNIK 22-19

Wymogi w zakresie sporządzania zastępczych świadectw pochodzenia – formularz A

1. W prawym górnym polu na zastępczym świadectwie pochodzenia na FORMULARZU A (świadectwo zastępcze) należy podać nazwę kraju pośredniczącego, w którym zostało ono wystawione.

2. W polu 4 na świadectwie zastępczym należy umieścić oznaczenie „Replacement certificate” lub „Certificat de remplacement”, jak również datę wystawienia pierwotnego dowodu pochodzenia i jego numer seryjny.

3. Nazwę/imię i nazwisko reeksportera podaje się w polu 1 świadectwa zastępczego.

4. Nazwę/imię i nazwisko ostatecznego odbiorcy można podać w polu 2 świadectwa zastępczego.

5. Wszystkie dane produktów powrotnie wywożonych umieszczone na pierwotnym dowodzie pochodzenia przenosi się do pól 3–9 świadectwa zastępczego, a odniesienia do faktury sporządzonej przez reeksportera można podać w polu 10 świadectwa zastępczego.

6. Potwierdzenie urzędu celnego wystawiającego świadectwo zastępcze umieszcza się w polu 11 świadectwa zastępczego.

7. Dane w polu 12 świadectwa zastępczego dotyczące kraju pochodzenia są identyczne z danymi w pierwotnym dowodzie pochodzenia. Pole to podpisuje reeksporter.

ZAŁĄCZNIK 22-20

Wymogi w zakresie sporządzania zastępczych oświadczeń o pochodzeniu

1. W przypadku zastąpienia oświadczenia o pochodzeniu ponowny nadawca zamieszcza w pierwotnym oświadczeniu o pochodzeniu, co następuje:

a) dane oświadczenia zastępczego lub oświadczeń zastępczych;

b) nazwę/imię i nazwisko ponownego nadawcy oraz jego adres;

c) odbiorcę lub odbiorców w Unii lub, w stosownych przypadkach, w Norwegii lub Szwajcarii.

2. Pierwotne oświadczenie o pochodzeniu należy oznaczyć jako „Replaced”, „Remplacée” lub „Sustituida”.

3. W zastępczym oświadczeniu o pochodzeniu ponowny nadawca podaje:

a) wszystkie dane ponownie wysyłanych produktów pobrane z pierwotnego dowodu;

b) datę sporządzenia pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu;

c) dane pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu zgodnie z załącznikiem 22-07, w tym – w stosownych przypadkach – informacje o zastosowanej kumulacji;

d) nazwę/imię i nazwisko i adres oraz, w stosownych przypadkach, swój numer zarejestrowanego eksportera;

e) nazwę/imię i nazwisko odbiorcy lub odbiorców w Unii lub, w stosownych przypadkach, w Norwegii lub Szwajcarii.

f) datę i miejsce sporządzenia zastępczego oświadczenia.

4. Zastępcze oświadczenie o pochodzeniu należy oznaczyć jako „Replacement statement”, „Attestation de remplacement” lub „Comunicación de sustitución”.

ZAŁĄCZNIK 23-01

Koszty transportu lotniczego wliczane do wartości celnej

1. Poniższa tabela pokazuje:

a) Państwa trzecie wykazane wg kontynentów i stref (kolumna 1);

b) Udziały procentowe, które stanowią część kosztów transportu lotniczego wliczonych do wartości celnej (kolumna 2)

2. Jeżeli towary są wysyłane z państw lub portów lotniczych nieumieszczonych w poniższej tabeli, innych niż porty lotnicze określone w ust. 3, należy stosować stawkę procentową podaną dla najbliższego portu lotniczego wyjścia;

3. W odniesieniu do francuskich departamentów zamorskich, które stanowią część obszaru celnego Unii, stosuje się następujące zasady:

a) w przypadku towarów wysyłanych do tych departamentów bezpośrednio z państw trzecich do wartości celnej wliczany jest całkowity koszt transportu lotniczego;

b) w przypadku towarów wysyłanych do europejskiej części Unii z państw trzecich i uprzednio przeładowanych lub rozładowanych w jednym z tych departamentów, do wartości celnej wliczane są jedynie te koszty transportu lotniczego, które zostałyby poniesione, gdyby towary były przeznaczone na wywóz do tych departamentów;

c) w przypadku towarów wysyłanych do tych departamentów z państw trzecich i uprzednio przeładowanych lub rozładowanych w porcie lotniczym w europejskiej części Unii, do wartości celnej wlicza się te koszty transportu lotniczego, które wynikają z zastosowania stawek procentowych podanych w poniższej tabeli, w odniesieniu do lotu z portu lotniczego wyjścia do portu lotniczego przeładunku lub rozładunku.

Przeładunek lub rozładunek jest poświadczany właściwą adnotacją przez organy celne na lotniczym liście przewozowym lub innym przewozowym dokumencie lotniczym. W przypadku braku tego poświadczenia stosuje się przepisy art. 137.

ZAŁĄCZNIK 23-02

WYKAZ TOWARÓW OKREŚLONYCH W ART. 142 UST. 6

Wycena niektórych łatwo psujących się towarów przywożonych do konsygnacji zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. c) kodeksu

1. Tabela poniżej zawiera wykaz produktów oraz odnośne okresy, dla których Komisja opublikuje cenę jednostkową jako podstawę do określania wartości celnej całych owoców i warzyw jednego rodzaju przywożonych wyłącznie do konsygnacji. W takim przypadku zgłoszenie celne ma charakter ostateczny, jeśli chodzi o określenie wartości celnej.

2. Do celów ustalenia wartości celnej produktów, o których mowa w niniejszym załączniku, przywożonych do konsygnacji dla każdego produktu ustalana jest cena jednostkowa za 100 kg netto. Cenę tę uważa się za reprezentatywną w odniesieniu do przywozu wspomnianych produktów do Unii.

3. Ceny jednostkowe stosowane są do ustalenia wartości celnej przywożonych towarów przez okres 14 dni, przy czym dniem tygodnia, w którym rozpoczyna się każdy z okresów, jest piątek. Okresem odniesienia przy ustalaniu cen jednostkowych jest poprzedzający 14-dniowy okres, którego koniec przypada w czwartek w tygodniu poprzedzającym tydzień, w którym mają zostać ustalone nowe ceny jednostkowe. W szczególnych okolicznościach Komisja może podjąć decyzję o przedłużeniu okresu ważności o kolejne 14 dni. Państwa członkowskie zostaną bezzwłocznie poinformowane o takiej decyzji.

4. Ceny jednostkowe, o których państwa członkowskie informują Komisję, oblicza się na podstawie wpływów brutto ze sprzedaży odnotowanych na pierwszym poziomie handlu po przywozie i po odliczeniu następujących elementów od tych wartości:

– marży zysku dla centrów handlowych,

– kosztów transportu, ubezpieczenia oraz związanych z nimi kosztów na tym obszarze celnym,

– należności celnych przywozowych i innych opłat, których nie ujmuje się w wartości celnej.

Ceny jednostkowe będą podawane w euro. W stosownych przypadkach obowiązującym kursem wymiany walut jest kurs podany w art. 146.

5. Państwa członkowskie mogą ustalić standardowe kwoty stosowane przy odliczaniu kosztów transportu, ubezpieczenia oraz związanych z nimi kosztów zgodnie z pkt 4. Kwoty te, jak również sposoby ich obliczania, są podawane do wiadomości Komisji.

6. Ceny zgłaszane są Komisji (DG TAXUD) najpóźniej do godz. 12.00 w południe w poniedziałek w tygodniu, w którym udostępniane są informacje o cenach jednostkowych. Jeżeli dzień ten jest dniem wolnym od pracy, powiadomienia dokonuje się w bezpośrednio poprzedzający go dzień roboczy. W powiadomieniu zawarte będą również przybliżone dane dotyczące ilości produktu, dla których obliczono ceny jednostkowe.

7. Po otrzymaniu danych na temat cen jednostkowych Komisja weryfikuje je, a następnie publikuje za pośrednictwem TARIC. Ceny jednostkowe mają zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy zostaną opublikowane przez Komisję.

8. Komisja może podjąć decyzję, że nie zatwierdzi i w rezultacie nie opublikuje informacji o cenach jednostkowych ustalonych dla jednego lub więcej produktów, w sytuacji gdy ceny te znacznie odbiegałyby od poprzednio opublikowanych cen, biorąc pod uwagę w szczególności czynniki takie jak ilość i sezonowość. Jeżeli to konieczne Komisja zasięgnie informacji u właściwych organów celnych w celu rozwiązania takich przypadków.

9. By wesprzeć ten proces, państwa członkowskie przekazują do dnia 30 września danego roku roczne dane statystyczne za poprzedni rok, które dotyczą przywozu produktów wymienionych w tabeli poniżej. Dane statystyczne będą dotyczyć całkowitej wielkości przywozu każdego produktu, a także będą wskazywać odsetek produktów przywożonych do konsygnacji.

10. Na podstawie takich danych Komisja ustali, które państwa członkowskie będą odpowiadać za informowanie o cenach jednostkowych każdego produktu na następny rok, przy czym państwa te będą o tym powiadamiane najpóźniej do dnia 30 listopada.

WYKAZ TOWARÓW OKREŚLONYCH W ART. 142 UST. 6

Opis towarów w niniejszej tabeli ma charakter wyłącznie orientacyjny i nie narusza reguł interpretacji Nomenklatury scalonej. Do celów niniejszego załącznika zakres ustaleń ustanowionych w art. 142 ust. 6 określony jest przez zakres kodów CN obowiązujących w chwili przyjęcia niniejszego rozporządzenia.

ZAŁĄCZNIK 32-01

Zobowiązanie gwaranta – Zabezpieczenie pojedyncze

I. Zobowiązanie gwaranta

1. Niżej podpisany (¹) .................................................................................................

zamieszkały w (²) .................................................................................................................

niniejszym składa solidarnie zabezpieczenie w urzędzie zabezpieczenia w .............................................................................................................................................

do maksymalnej kwoty ..........................................................................................................

na rzecz Unii Europejskiej (obejmującej Królestwo Belgii, Republikę Bułgarii, Republikę Czeską, Królestwo Danii, Republikę Federalną Niemiec, Republikę Estońską, Republikę Grecką, Republikę Chorwacji, Królestwo Hiszpanii, Republikę Francuską, Irlandię, Republikę Włoską, Republikę Cypryjską, Republikę Łotewską, Republikę Litewską, Wielkie Księstwo Luksemburga, Węgry, Republikę Malty, Królestwo Niderlandów, Republikę Austrii, Rzeczpospolitą Polską, Republikę Portugalską, Rumunię, Republikę Słowenii, Republikę Słowacką, Republikę Finlandii, Królestwo Szwecji) oraz Republiki Islandii, Republiki Macedonii Północnej, Królestwa Norwegii, Republiki Serbii, Konfederacji Szwajcarskiej, Republiki Turcji, Ukrainy, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (³), Księstwa Andory oraz Republiki San Marino (⁴), na kwoty, które osoba przedkładająca niniejsze zobowiązanie (⁵): ...................

może być zobowiązana do zapłaty wymienionym wyżej państwom z tytułu długu w postaci należności celnych i innych opłat (^5a) dotyczących opisanych poniżej towarów objętych następującą operacją celną (⁶): ............................

Opis towarów: .......................................................................................................................................................

2. Niżej podpisany zobowiązuje się bezzwłocznie uiścić żądane kwoty w nieprzekraczalnym terminie 30 dni od daty pierwszego pisemnego wezwania właściwych organów państw określonych w pkt 1, chyba że on lub inna zainteresowana osoba udowodni organom celnym przed upływem tego terminu, że zamknięto procedurę specjalną inną niż procedura końcowego przeznaczenia, prawidłowo zakończono dozór celny towarów końcowego przeznaczenia lub czasowe składowanie bądź, w przypadku operacji innych niż procedury specjalne i czasowe składowanie, że uregulowano sytuację dotyczącą towarów. Właściwe organy mogą z uzasadnionych powodów, na wniosek niżej podpisanego, przedłużyć termin 30 dni od dnia wezwania do zapłaty, w którym niżej podpisany zobowiązany jest uiścić żądane kwoty. Koszty wynikające z udzielenia takiego dodatkowego terminu, w szczególności odsetki, należy tak wyliczyć, aby odpowiadały one kwocie pobieranej z tego tytułu w podobnych okolicznościach na rynku pieniężnym lub finansowym danego państwa.

3. Niniejsze zobowiązanie jest wiążące z dniem jego uznania przez urząd zabezpieczenia. Niżej podpisany pozostaje odpowiedzialny za zapłacenie długu powstałego w czasie trwania operacji celnej, której dotyczy niniejsze zobowiązanie i która rozpoczęła się, zanim odwołanie lub cofnięcie zabezpieczenia stało się skuteczne, nawet jeżeli wezwanie do zapłaty nastąpiło po tej dacie.

4. Do celów niniejszego zobowiązania niżej podpisany podaje adresy do doręczeń we wszystkich państwach, o których mowa w pkt 1, jak następuje (⁷):

Niżej podpisany przyjmuje do wiadomości, że wszelka korespondencja, powiadomienia oraz wszelkie formalności lub środki proceduralne dotyczące niniejszego zobowiązania, przesłane lub złożone na piśmie pod jednym z jego adresów do doręczeń, są uznawane za doręczone mu prawidłowo.

Niżej podpisany uznaje jurysdykcję sądów w miejscach, gdzie posiada swój adres do doręczeń.

Niżej podpisany zobowiązuje się nie zmieniać adresów do doręczeń; ewentualna zmiana jednego lub kilku adresów do doręczeń może nastąpić tylko po wcześniejszym powiadomieniu urzędu zabezpieczenia.

Sporządzono w.......................................................................................................................................

dnia.........................................................................................................................................................

...........................................................................................................................................................

(podpis) (⁸)

II. Uznanie przez urząd zabezpieczenia

Urząd zabezpieczenia...........................................................................................................................

...............................................................................................................................................................

Zobowiązanie gwaranta uznane dnia ......... w celu objęcia zabezpieczeniem operacji celnej przeprowadzonej zgodnie ze zgłoszeniem celnym/deklaracją do czasowego składowania nr.............................................. z dnia .................................. (⁹).

................................................................................................................................................................

.............................................................................................................................. (Pieczęć i podpis)

(¹) Imię i nazwisko lub nazwa przedsiębiorstwa.

(²) Dokładny adres.

(³) Wykreślić nazwy państw, na których terytorium nie można korzystać z zabezpieczenia.

(⁴) Odniesienia do Księstwa Andory i Republiki San Marino dotyczą tylko operacji tranzytu unijnego.

(⁵) Imię i nazwisko lub nazwa przedsiębiorstwa oraz dokładny adres osoby składającej zobowiązanie.

(^5a) Ma zastosowanie w odniesieniu do pozostałych opłat należnych w związku z przywozem lub wywozem towarów, w przypadku których stosowane jest zabezpieczenie w celu objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego/wspólną procedurą tranzytową lub można takie zabezpieczenie zastosować w więcej niż jednym państwie członkowskim.

(⁶) Należy wpisać jedną z poniższych operacji celnych:

a) czasowe składowanie,

b) procedura tranzytu unijnego/wspólna procedura tranzytowa,

c) procedura składowania celnego,

d) procedura odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych,

e) procedura uszlachetniania czynnego,

f) procedura końcowego przeznaczenia,

g) dopuszczenie do obrotu na podstawie zwykłego zgłoszenia celnego bez odroczenia płatności,

h) dopuszczenie do obrotu na podstawie zwykłego zgłoszenia celnego z odroczeniem płatności,

i) dopuszczenie do obrotu na podstawie zgłoszenia celnego złożonego zgodnie z art. 166 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny,

j) dopuszczenie do obrotu na podstawie zgłoszenia celnego złożonego zgodnie z art. 182 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny,

k) procedura odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych,

l) w przypadku innej procedury – wskazać rodzaj operacji.

(⁷) Jeżeli przepisy prawne danego państwa nie przewidują ustanowienia adresu do doręczeń, gwarant wyznacza w tym państwie pełnomocnika upoważnionego do odbioru wszelkich przeznaczonych dla niego informacji; uznanie w akapicie drugim i zobowiązanie w pkt 4 akapit czwarty stosuje się odpowiednio. Sądami właściwymi do orzekania w sporach dotyczących tego zabezpieczenia są sądy w miejscach, w których gwarant lub jego pełnomocnik posiada adres do doręczeń.

(⁸) Przed złożeniem podpisu osoba podpisująca musi wpisać odręcznie: „Zabezpieczenie na kwotę …” (przy czym kwotę należy wpisać słownie).

(⁹) Wypełnia urząd, w którym towary zostały objęte procedurą lub były czasowo składowane.” 13.6.2017 L 149/51 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej PL

ZAŁĄCZNIK 32-02

Zobowiązanie gwaranta – Zabezpieczenie pojedyncze w formie karnetów

WSPÓLNA PROCEDURA TRANZYTOWA/PROCEDURA TRANZYTU UNIJNEGO

I. Zobowiązanie gwaranta

1. Niżej podpisany (¹) ...................................................................................................................

zamieszkały w (²) .........................................................................................................................

niniejszym składa solidarnie zabezpieczenie w urzędzie zabezpieczenia w .................................

na rzecz Unii Europejskiej (obejmującej Królestwo Belgii, Republikę Bułgarii, Republikę Czeską, Królestwo Danii, Republikę Federalną Niemiec, Republikę Estońską, Republikę Grecką, Republikę Chorwacji, Królestwo Hiszpanii, Republikę Francuską, Irlandię, Republikę Włoską, Republikę Cypryjską, Republikę Łotewską, Republikę Litewską, Wielkie Księstwo Luksemburga, Węgry, Republikę Malty, Królestwo Niderlandów, Republikę Austrii, Rzeczpospolitą Polską, Republikę Portugalską, Rumunię, Republikę Słowenii, Republikę Słowacką, Republikę Finlandii, Królestwo Szwecji) oraz Republiki Islandii, Republiki Macedonii Północnej, Królestwa Norwegii, Republiki Serbii, Konfederacji Szwajcarskiej, Republiki Turcji, Ukrainy, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (*), Księstwa Andory oraz Republiki San Marino (3), na każdą kwotę, którą osoba uprawniona do korzystania z procedury może być zobowiązana do zapłaty wymienionym wyżej państwom z tytułu długu w postaci należności celnych i innych należnych opłat w związku z przywozem lub wywozem towarów objętych procedurą tranzytu unijnego lub wspólną procedurą tranzytową, w odniesieniu do której niżej podpisany zobowiązał się do wystawienia karnetów zabezpieczenia pojedynczego opiewających na wartość do 10 000 EUR/karnet.

2. Niżej podpisany zobowiązuje się bezzwłocznie uiścić żądane kwoty do wysokości maksymalnej 10 000 EUR na każdy karnet zabezpieczenia pojedynczego w nieprzekraczalnym terminie 30 dni od daty pierwszego pisemnego wezwania właściwych organów państw, o których mowa w pkt 1, chyba że on lub inna zainteresowana osoba udowodni właściwym organom przed upływem tego terminu, że operacja została zamknięta.

Właściwe organy mogą z uzasadnionych powodów, na wniosek niżej podpisanego, przedłużyć termin 30 dni od dnia wezwania do zapłaty, w którym niżej podpisany zobowiązany jest uiścić żądane kwoty. Koszty wynikające z udzielenia takiego dodatkowego terminu, w szczególności odsetki, należy tak wyliczyć, aby odpowiadały one kwocie pobieranej z tego tytułu w podobnych okolicznościach na rynku pieniężnym lub finansowym danego państwa.

3. Niniejsze zobowiązanie jest wiążące z dniem jego uznania przez urząd zabezpieczenia. Niżej podpisany pozostaje odpowiedzialny za zapłacenie długu powstałego w wyniku operacji tranzytu unijnego lub wspólnej operacji tranzytowej, której dotyczy niniejsze zobowiązanie i która rozpoczęła się, zanim odwołanie lub cofnięcie zabezpieczenia stało się skuteczne, nawet jeżeli wezwanie do zapłaty nastąpiło po tej dacie.

4. Do celów niniejszego zobowiązania niżej podpisany podaje adresy do doręczeń (4) we wszystkich państwach, o których mowa w pkt 1, jak następuje:

Niżej podpisany przyjmuje do wiadomości, że wszelka korespondencja, powiadomienia oraz wszelkie formalności lub środki proceduralne dotyczące niniejszego zobowiązania, przesłane lub złożone na piśmie pod jednym z jego adresów do doręczeń, są uznawane za doręczone mu prawidłowo.

Niżej podpisany uznaje jurysdykcję sądów w miejscach, gdzie posiada swój adres do doręczeń.

Niżej podpisany zobowiązuje się nie zmieniać adresów do doręczeń; ewentualna zmiana jednego lub kilku adresów do doręczeń może nastąpić tylko po wcześniejszym powiadomieniu urzędu zabezpieczenia.

Sporządzono .......................................................................................................................

w dnia .................................................................................................................................

............................................................................................................................................

(Podpis) (⁵)

II. Uznanie przez urząd zabezpieczenia

Urząd zabezpieczenia......................................................................................................................

......................................................................................................................................................

Zobowiązanie gwaranta uznano dnia ..............................................................................................

.......................................................................................................................................................

.............................................................................................................................(Pieczęć i podpis)

(¹) Imię i nazwisko lub nazwa przedsiębiorstwa.

(²) Dokładny adres.

(³) Odniesienia do Księstwa Andory i Republiki San Marino dotyczą tylko operacji tranzytu unijnego.

(⁴) Jeżeli przepisy prawne danego państwa nie przewidują ustanowienia adresu do doręczeń, gwarant wyznacza w tym państwie pełnomocnika upoważnionego do odbioru wszelkich przeznaczonych dla niego informacji; uznanie w akapicie drugim i zobowiązanie w pkt 4 akapit czwarty stosuje się odpowiednio. Sądami właściwymi do orzekania w sporach dotyczących tego zabezpieczenia są sądy w miejscach, w których gwarant lub jego pełnomocnik posiada adres do doręczeń.

(⁵) Podpisujący musi przed złożeniem podpisu wpisać odręcznie: „Ważne jako karnet zabezpieczenia”

(*) Na podstawie Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej do celów niniejszego zabezpieczenia Irlandię Północną uznaje się za część Unii Europejskiej. W związku z tym gwarant mający siedzibę na obszarze celnym Unii Europejskiej wskazuje adres do doręczeń lub wyznacza pełnomocnika w Irlandii Północnej, jeżeli zabezpieczenie może być tam wykorzystane. Jeżeli jednak zabezpieczenie, w kontekście wspólnego tranzytu, jest ważne w Unii Europejskiej i w Zjednoczonym Królestwie, może on wskazać jeden adres do doręczeń lub wyznaczyć jednego pełnomocnika w Zjednoczonym Królestwie dla wszystkich części Zjednoczonego Królestwa, w tym Irlandii Północnej.

ZAŁĄCZNIK 32-03

Zobowiązanie gwaranta – Zabezpieczenie generalne

I. Zobowiązanie gwaranta

1. Niżej podpisany (¹) ............................................................................................................

zamieszkały w (²) .................................................................................................................

niniejszym składa solidarnie zabezpieczenie w urzędzie zabezpieczenia w ..........................

do maksymalnej kwoty ......................................................................................................

na rzecz Unii Europejskiej (obejmującej Królestwo Belgii, Republikę Bułgarii, Republikę Czeską, Królestwo Danii, Republikę Federalną Niemiec, Republikę Estońską, Irlandię, Republikę Grecką, Królestwo Hiszpanii, Republikę Francuską, Republikę Chorwacji, Republikę Włoską, Republikę Cypryjską, Republikę Łotewską, Republikę Litewską, Wielkie Księstwo Luksemburga, Węgry, Republikę Malty, Królestwo Niderlandów, Republikę Austrii, Rzeczpospolitą Polską, Republikę Portugalską, Rumunię, Republikę Słowenii, Republikę Słowacką, Republikę Finlandii, Królestwo Szwecji) oraz Republiki Islandii, Republiki Macedonii Północnej, Królestwa Norwegii, Republiki Serbii, Konfederacji Szwajcarskiej, Republiki Turcji, Ukrainy, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (³), Księstwa Andory oraz Republiki San Marino (⁴),

na wszelkie kwoty, które osoba składająca niniejsze zabezpieczenie (⁵): …może być zobowiązana do zapłaty wymienionym wyżej państwom z tytułu długu w postaci należności celnych i innych opłat (⁶), które mogą powstać lub powstały w odniesieniu do towarów objętych operacjami celnymi wskazanymi w pkt 1a lub 1b.

Maksymalna kwota zabezpieczenia składa się z kwoty w wysokości:

…..........................................................................................................................................

a) stanowiącej 100/50/30 % (⁷) części kwoty referencyjnej odpowiadającej kwocie długu celnego i innych należności, które mogą powstać, równej sumie kwot wymienionych w pkt 1a,

oraz

…...........................................................................................................................................

b) stanowiącej 100/30 % (⁸) części kwoty referencyjnej odpowiadającej kwocie długu celnego i innych należności, które mogły powstać, równej sumie kwot wymienionych w pkt 1b.

1a. Kwoty stanowiące część kwoty referencyjnej odpowiadającej kwocie długu celnego i, w stosownych przypadkach, innych należności, które mogą powstać, są następujące dla każdego z poniżej wyszczególnionych celów (⁹):

a) czasowe składowanie – ….,

b) procedura tranzytu unijnego/wspólna procedura tranzytowa – …,

c) procedura składowania celnego – …,

d) procedura odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych – …,

e) procedura uszlachetniania czynnego – …,

f) procedura końcowego przeznaczenia – …,

g) w przypadku innej procedury – wskazać rodzaj operacji – ….

1b. Kwoty stanowiące część kwoty referencyjnej odpowiadającej kwocie długu celnego i, w stosownych przypadkach, innych należności, które powstały, są następujące dla każdego z poniżej wyszczególnionych celów (¹⁰):

a) dopuszczenie do obrotu na podstawie zwykłego zgłoszenia celnego bez odroczenia płatności – …,

b) dopuszczenie do obrotu na podstawie zwykłego zgłoszenia celnego z odroczeniem płatności – …,

c) dopuszczenie do obrotu na podstawie zgłoszenia celnego złożonego zgodnie z art. 166 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny – …,

d) dopuszczenie do obrotu na podstawie zgłoszenia celnego złożonego zgodnie z art. 182 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny – …,

e) procedura odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych – …,

f) procedura końcowego przeznaczenia – … (¹¹),

g) w przypadku innej procedury – wskazać rodzaj operacji – ….

2. Niżej podpisany zobowiązuje się bezzwłocznie uiścić żądane kwoty do wysokości wyżej wymienionej kwoty maksymalnej w nieprzekraczalnym terminie 30 dni od daty pierwszego pisemnego wezwania właściwych organów państw, o których mowa w pkt 1, chyba że on lub inna zainteresowana osoba udowodni organom celnym przed upływem tego terminu, że zamknięto procedurę specjalną inną niż procedura końcowego przeznaczenia, prawidłowo zakończono dozór celny towarów końcowego przeznaczenia lub czasowe składowanie bądź, w przypadku operacji innych niż procedury specjalne, że uregulowano sytuację dotyczącą towarów.

Właściwe organy mogą z uzasadnionych powodów, na wniosek niżej podpisanego, przedłużyć termin 30 dni od dnia wezwania do zapłaty, w którym niżej podpisany zobowiązany jest uiścić żądane kwoty. Koszty wynikające z udzielenia takiego dodatkowego terminu, w szczególności odsetki, należy tak wyliczyć, aby odpowiadały one kwocie pobieranej z tego tytułu w podobnych okolicznościach na rynku pieniężnym lub finansowym danego państwa.

Kwota ta nie może zostać pomniejszona o kwoty, które na mocy niniejszego zobowiązania zostały już zapłacone, chyba że wystąpiono wobec niżej podpisanego o zapłatę długu powstałego w wyniku realizacji operacji celnej, która rozpoczęła się przed otrzymaniem danego wezwania do zapłaty lub w ciągu następnych 30 dni.

3. Niniejsze zobowiązanie jest wiążące z dniem jego uznania przez urząd zabezpieczenia. Niżej podpisany pozostaje odpowiedzialny za zapłacenie długu powstałego w czasie trwania operacji celnej, której dotyczy niniejsze zobowiązanie i która rozpoczęła się zanim odwołanie lub cofnięcie zabezpieczenia stało się skuteczne, nawet jeżeli wniosek o zapłatę został złożony po tej dacie.

4. Do celów niniejszego zobowiązania niżej podpisany podaje adresy do doręczeń (¹²) we wszystkich państwach, o których mowa w pkt 1, jak następuje:

Niżej podpisany przyjmuje do wiadomości, że wszelka korespondencja, powiadomienia oraz wszelkie formalności lub środki proceduralne dotyczące niniejszego zobowiązania, przesłane lub złożone na piśmie pod jednym z jego adresów do doręczeń, są uznawane za doręczone mu prawidłowo.

Niżej podpisany uznaje jurysdykcję sądów w miejscach, gdzie posiada swój adres do doręczeń.

Niżej podpisany zobowiązuje się nie zmieniać adresów do doręczeń; ewentualna zmiana jednego lub kilku adresów do doręczeń może nastąpić tylko po wcześniejszym powiadomieniu urzędu zabezpieczenia.

Sporządzono w .........................................................................................................................

dnia ......................................................................................................................... ..................................................................................................................................................

............................................................................................. ................................................

(Podpis) (¹³)

II. Uznanie przez urząd zabezpieczenia

Urząd zabezpieczenia .............................................................................................................................

............................................................................................. ....................................................................

Zobowiązanie gwaranta uznano dnia ............................................................................................. ...........................................................

............................................................................................. .................................................................

(Pieczęć i podpis)

(¹) Imię i nazwisko lub nazwa przedsiębiorstwa.

(²) Dokładny adres.

(³) Wykreślić nazwy państw, na których terytorium nie można korzystać z zabezpieczenia.

(⁴) Odniesienia do Księstwa Andory i Republiki San Marino dotyczą tylko operacji tranzytu unijnego.

(⁵) Imię i nazwisko lub nazwa przedsiębiorstwa oraz dokładny adres osoby składającej zabezpieczenie.

(⁶) Ma zastosowanie w odniesieniu do pozostałych opłat należnych w związku z przywozem lub wywozem towarów, w przypadku których stosowane jest zabezpieczenie w celu objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego/wspólną procedurą tranzytową lub można takie zabezpieczenie zastosować w więcej niż jednym państwie członkowskim lub więcej niż jednej umawiającej się stronie.

(⁷) Niepotrzebne skreślić.

(⁸) Niepotrzebne skreślić.

(⁹) Procedury inne niż wspólna procedura tranzytowa mają zastosowanie wyłącznie w Unii Europejskiej.

(¹⁰) Procedury inne niż wspólna procedura tranzytowa mają zastosowanie wyłącznie w Unii Europejskiej.

(¹¹) W przypadku kwot zgłoszonych w zgłoszeniu celnym z tytułu procedury końcowego przeznaczenia.

(¹²) Jeżeli przepisy prawne danego państwa nie przewidują ustanowienia adresu do doręczeń, gwarant wyznacza w tym państwie pełnomocnika upoważnionego do odbioru wszelkich przeznaczonych dla niego informacji; uznanie w akapicie drugim i zobowiązanie w pkt 4 akapit czwarty stosuje się odpowiednio. Sądami właściwymi do orzekania w sporach dotyczących tego zabezpieczenia są sądy w miejscu, w którym gwarant lub jego pełnomocnik posiada adres do doręczeń.

(¹³) Przed złożeniem podpisu osoba podpisująca musi wpisać odręcznie: „Zabezpieczenie na kwotę …” (przy czym kwotę należy wpisać słownie).

ZAŁĄCZNIK 32-06

KARNET ZABEZPIECZENIA POJEDYNCZEGO

Tranzyt unijny/wspólny

Strona przednia

ZAŁĄCZNIK 33-03

Wzór noty informacyjnej dotyczącej zgłoszenia stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę długu w procedurze tranzytu zgodnie z karnetem ATA/e-ATA

ZAŁĄCZNIK 33-04

Formularz naliczania należności celnych i podatków wynikających ze zgłoszenia stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę długu w procedurze tranzytu zgodnie z karnetem ATA/e-ATA

ZAŁĄCZNIK 33-05

Wzór zwolnienia karnetu wskazujący, że wszczęto postępowanie w sprawie roszczenia wobec stowarzyszenia poręczającego w państwie członkowskim, w którym powstał dług celny w procedurze tranzytu na podstawie karnetu ATA/e-ATA

ZAŁĄCZNIK 33-06

Wniosek o udzielenie dodatkowych informacji, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim

ZAŁĄCZNIK 33-07

UNIA EUROPEJSKA: ZWROT LUB UMORZENIE NALEŻNOŚCI CELNYCH

ZAŁĄCZNIK 51-01

DOWÓD REJESTRACJI STATUSU

ZAŁĄCZNIK 61-02

Świadectwa ważenia bananów – wzór

ZAŁĄCZNIK 61-03

Świadectwo ważenia bananów – procedura

Do celów art. 252 masa netto każdej partii świeżych bananów jest określana przez upoważnione podmioty dokonujące ważenia w dowolnym miejscu rozładunku zgodnie z procedurą opisaną poniżej.

Do celów niniejszego załącznika i art. 252 stosuje się następujące definicje:

a) „masa netto świeżych bananów” oznacza masę samych bananów bez jakichkolwiek opakowań i kontenerów do pakowania;

b) „partia świeżych bananów” oznacza partię obejmującą wszystkie świeże banany załadowane na pojedynczy środek transportu i wysłane przez jednego eksportera do jednego lub więcej odbiorców;

c) „miejsce rozładunku” oznacza dowolne miejsce, w którym partia świeżych bananów może zostać rozładowana lub usunięta w ramach procedury celnej, lub – w przypadku przewozu w kontenerach – miejsce, w którym odbywa się wyładunek kontenera ze statku, samolotu lub innego podstawowego środka transportu lub w którym kontener jest rozpakowywany.

1. Należy pobrać po jednej próbce z jednostek pakowanych bananów dla każdego typu opakowania i dla każdego miejsca pochodzenia. Próbka jednostek pakowanych bananów, które są przeznaczone do zważenia, stanowi reprezentatywną próbkę partii świeżych bananów. Próbka taka zawiera co najmniej podane poniżej ilości:

2. Masę netto ustala się w następujący sposób:

a) poprzez ważenie każdej jednostki pakowanych bananów przeznaczonych do kontroli (masa brutto);

b) poprzez otworzenie przynajmniej jednej jednostki pakowanych bananów, a następnie obliczenie masy opakowania;

c) masę tego opakowania przyjmuje się dla wszystkich opakowań tego samego typu i pochodzenia i odejmuje się od masy wszystkich zważonych jednostek pakowanych bananów;

d) średnią masę netto na jednostkę pakowanych bananów ustaloną w ten sposób dla każdego typu opakowania i pochodzenia w oparciu o masę skontrolowanych próbek przyjmuje się jako podstawę do określenia masy netto partii świeżych bananów.

3. W przypadku gdy organy celne nie kontrolują równocześnie świadectw ważenia bananów, zgłaszana na świadectwie masa netto jest dopuszczana przez organy celne, pod warunkiem że różnica między zgłoszoną masą netto a średnią masą netto ustaloną przez organy celne nie przekracza ani nie jest niższa niż 1 %.

4. Świadectwo ważenia bananów jest przedstawiane urzędowi celnemu, w którym złożone zostało zgłoszenie do dopuszczenia do obrotu. Organy celne stosują wyniki kontroli wyrywkowej na świadectwie ważenia bananów w odniesieniu do całej partii świeżych bananów, których dotyczy świadectwo.

ZAŁĄCZNIK 62-02

INF 3 – Arkusz informacyjny dotyczący towarów powracających

UWAGA DOTYCZĄCA ARKUSZA INFORMACYJNEGO INF 3

1. Formularze drukuje się na białym papierze, niezawierającym masy ściernej, zaklejonym do pisania, o gramaturze nie mniejszej niż 40 g/m².

2. Formularz ma wymiary 210 × 297 mm; dozwolona jest maksymalna tolerancja wynosząca od minus 5 mm do 8 mm na długości; układ formularza musi być ściśle przestrzegany, z wyjątkiem szerokości pól 6 i 7.

3. Państwa członkowskie są odpowiedzialne za podjęcie koniecznych działań, by zapewnić druk formularza. Każdy formularz posiada indywidualny numer seryjny, który może być uprzednio wydrukowany.

4. Formularze drukowane są w jednym z języków urzędowych Unii zaakceptowanym przez właściwe organy państwa członkowskiego wywozu. Formularze wypełniane są w języku, w którym zostały wydrukowane. O ile zaistnieje taka potrzeba, właściwe organy urzędu celnego powrotnego wywozu, w którym ma zostać przedstawiony arkusz INF 3, mogą zażądać jego tłumaczenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych tego państwa członkowskiego.

ZAŁĄCZNIK 72-01

ŻÓŁTA ETYKIETA

Kolor: czarne litery na żółtym tle

ZAŁĄCZNIK 72-02

ŻÓŁTA ETYKIETA

Kolor: czarne litery na żółtym tle

ZAŁĄCZNIK 72-03

ZAŁĄCZNIK 72-04

PROCEDURA CIĄGŁOŚCI DZIAŁANIA DLA TRANZYTU UNIJNEGO

CZĘŚĆ I

ROZDZIAŁ I

Przepisy ogólne

1. W niniejszym załączniku określono przepisy szczegółowe dotyczące stosowania procedury ciągłości działania zgodnie z art. 291 niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do osób uprawnionych do korzystania z procedury, w tym upoważnionych nadawców, w razie wystąpienia czasowej awarii:

– elektronicznego systemu tranzytowego,

– systemu informatycznego stosowanego przez osoby uprawnione do korzystania z procedury w celu złożenia unijnego zgłoszenia tranzytowego przy wykorzystaniu technik elektronicznego przetwarzania danych, lub

– połączenia elektronicznego między systemem informatycznym stosowanym przez osoby uprawnione do korzystania z procedury w celu złożenia unijnego zgłoszenia tranzytowego przy wykorzystaniu technik elektronicznego przetwarzania danych i elektronicznym systemem tranzytowym.

2. Zgłoszenia tranzytowe

2.1. Zgłoszenie tranzytowe stosowane w procedurze ciągłości działania musi być uznawane przez wszystkie strony uczestniczące w operacji tranzytowej w celu uniknięcia problemów w urzędzie celnym tranzytowym, urzędzie celnym przeznaczenia i w chwili dostarczenia towarów do upoważnionego odbiorcy. Dlatego też stosowane dokumenty ograniczają się do:

– jednolitego dokumentu administracyjnego (SAD), lub

– dokumentu SAD wydrukowanego na zwykłym papierze z systemu informatycznego przedsiębiorcy zgodnie z załącznikiem B-01 do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446, lub

– tranzytowego dokumentu towarzyszącego (TAD) /tranzytowego dokumentu towarzyszącego/bezpieczeństwo (TSAD), uzupełnionego, w razie potrzeby, o wykaz pozycji (LoI) lub tranzytowy wykaz pozycji/bezpieczeństwo (TSLoI).

2.2. Do zgłoszenia tranzytowego można załączyć formularz lub formularze uzupełniające, wykorzystując formularz znajdujący się w załączniku B-01 do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446. Formularze stanowią integralną część zgłoszenia. Wykazy załadunkowe opracowane zgodnie z rozdziałem IV części II niniejszego załącznika i sporządzone na podstawie formularza określonego w rozdziale III części II niniejszego załącznika mogą być wykorzystywane w miejsce formularzy uzupełniających jako część opisowa zgłoszenia tranzytowego sporządzonego ręcznie i stanowią one jego integralną część.

2.3. Do celów wdrożenia pkt 2.1 niniejszego załącznika zgłoszenie tranzytowe jest wypełniane zgodnie z załącznikiem B do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 oraz załącznikiem B do niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ II

Przepisy wykonawcze

3. Niedostępność elektronicznego systemu tranzytowego.

3.1. Przepisy stosuje się, jak następuje:

– zgłoszenie tranzytowe należy wypełnić i złożyć w urzędzie celnym wyjścia na egzemplarzach nr 1, 4 i 5 dokumentu SAD zgodnie z załącznikiem B-01 do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 lub na dwóch egzemplarzach dokumentów TAD/TSAD, uzupełnionych w razie potrzeby o LoI lub TSLoI, zgodnie z załącznikami B-02, B-03, B-04 lub B-05,

– zgłoszenie tranzytowe jest rejestrowane w polu C za pomocą systemu numeracji innego niż ten stosowany w elektronicznym systemie tranzytowym,

– informacja o stosowaniu procedury ciągłości działania zaznaczana jest na egzemplarzach zgłoszenia tranzytowego w postaci odcisku jednej z pieczęci zgodnych z formularzami określonymi w rozdziale I części II niniejszego załącznika, w polu A dokumentu SAD lub w miejsce MRN i kodu kreskowego na dokumencie TAD/TSAD,

– upoważniony nadawca wypełnia wszystkie obowiązki i warunki dotyczące wpisów, jakich należy dokonać w zgłoszeniu, oraz użycia specjalnej pieczęci, o której mowa w pkt 22–25 niniejszego załącznika, wykorzystując w tym celu odpowiednio pola C i D,

– zgłoszenie tranzytowe jest opatrywane pieczęcią przez urząd celny wyjścia w przypadku procedury zwykłej lub przez upoważnionego nadawcę, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 233 ust. 4 lit. a) kodeksu.

3.2. W przypadku podjęcia decyzji o zastosowaniu procedury ciągłości działania należy usunąć z elektronicznego systemu tranzytowego wszelkie dane operacji tranzytowej o nadanym numerze LRN lub MRN, na podstawie informacji przekazanych przez osobę, która wprowadziła takie dane tranzytowe do tego systemu.

3.3. Organ celny monitoruje stosowanie procedury ciągłości działania, by zapobiec jej nadużywaniu.

4. Niedostępność systemu informatycznego stosowanego przez osoby uprawnione do korzystania z procedury w celu złożenia unijnego zgłoszenia tranzytowego przy wykorzystaniu technik elektronicznego przetwarzania danych lub niedostępność połączenia elektronicznego między takim systemem i elektronicznym systemem tranzytowym.

– Stosuje się przepisy określone w pkt 3 niniejszego załącznika.

– Osoba uprawniona do korzystania z procedury informuje organ celny o ponownej dostępności jej systemu informatycznego lub połączenia elektronicznego między takim systemem informatycznym i elektronicznym systemem tranzytowym.

5. Niedostępność systemu informatycznego upoważnionego nadawcy lub połączenia elektronicznego między takim systemem informatycznym a elektronicznym systemem tranzytowym.

W przypadku niedostępności systemu informatycznego uprawnionego nadawcy lub połączenia elektronicznego między takim systemem informatycznym i elektronicznym systemem tranzytowym zastosowanie ma następująca procedura:

– stosuje się przepisy określone w pkt 4 niniejszego załącznika,

– jeżeli upoważniony nadawca składa rocznie ponad 2 % zgłoszeń w ramach procedury ciągłości działania, jego pozwolenie jest weryfikowane w celu stwierdzenia, czy warunki do uzyskania pozwolenia są nadal spełniane.

6. Wprowadzanie danych przez organ celny.

Niemniej w przypadkach, o których mowa w pkt 4 i 5 niniejszego załącznika, organ celny może pozwolić osobie uprawnionej do korzystania z procedury na złożenie zgłoszenia tranzytowego w jednym egzemplarzu (przy wykorzystaniu dokumentu SAD lub TAD/TSAD) w urzędzie celnym wyjścia w celu przetworzenia go przez elektroniczny system tranzytowy.

ROZDZIAŁ III

Przebieg procedury

7. Złożenie zabezpieczenia pojedynczego wydanego przez gwaranta

Jeżeli urząd celny zabezpieczenia nie jest urzędem celnym wyjścia dla procedury tranzytowej, zachowuje on kopię zobowiązania gwaranta. Osoba uprawniona do korzystania z procedury przedstawia oryginał dokumentu w urzędzie celnym wyjścia, który go zachowuje. W miarę potrzeby urząd ten może zażądać jego tłumaczenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych danego państwa.

8. Podpisanie zgłoszenia tranzytowego oraz zobowiązania osoby uprawnionej do korzystania z procedury.

Podpisanie zgłoszenia tranzytowego jest równoznaczne z przyjęciem przez osobę uprawnioną do korzystania z procedury odpowiedzialności za:

– prawidłowość informacji podawanych w zgłoszeniu,

– autentyczność przedstawionych dokumentów,

– wywiązywanie się z wszelkich obowiązków dotyczących objęcia towarów procedurą tranzytową.

9. Środki identyfikacji

Jeżeli zastosowanie ma art. 302 niniejszego rozporządzenia, urząd celny wyjścia umieszcza w polu „D. Kontrola przez urząd wyjścia” zgłoszenia tranzytowego, w rubryce „Nałożone zamknięcia”, następującą adnotację:

– Zwolnienie – 99201.

10. Adnotacje w zgłoszeniu tranzytowym i zwolnienie towarów

– Urząd celny wyjścia wpisuje wyniki kontroli na każdym egzemplarzu zgłoszenia tranzytowego.

– Jeżeli wyniki kontroli są zgodne ze zgłoszeniem, urząd celny wyjścia zwalnia towary, wpisując datę zwolnienia na egzemplarzach zgłoszenia tranzytowego.

11. Przewóz towarów objętych procedurą tranzytową odbywa się z zastosowaniem egzemplarzy nr 4 i 5 dokumentu SAD lub egzemplarza TAD/TSAD, wydanych osobie uprawnionej do korzystania z procedury przez urząd celny wyjścia. Egzemplarz nr 1 dokumentu SAD oraz egzemplarz TAD/TSAD zostają w urzędzie celnym wyjścia.

12. Urząd celny tranzytowy

12.1. Przewoźnik przedstawia świadectwo przekroczenia granicy sporządzone na formularzu zgodnym ze wzorem zamieszczonym w rozdziale V części II niniejszego załącznika w urzędach celnych tranzytowych, które je zachowują. Zamiast świadectwa przekroczenia granicy można przedłożyć w urzędzie celnym tranzytowym kserokopię egzemplarza nr 4 dokumentu SAD lub kserokopię egzemplarza TAD/TSAD, które urząd celny tranzytowy zachowuje.

12.2. W przypadku gdy transport towarów odbywa się przez urząd celny tranzytowy inny niż urząd podany w zgłoszeniu tranzytowym, faktyczny urząd celny tranzytowy powiadamia urząd celny wyjścia.

13. Przedstawienie w urzędzie celnym przeznaczenia

13.1. Urząd celny przeznaczenia dokonuje rejestracji egzemplarzy zgłoszenia tranzytowego, wpisuje na nich datę dostarczenia towarów oraz informacje dotyczące przeprowadzonych kontroli.

13.2. Operacja tranzytowa może zakończyć się w innym urzędzie celnym niż urząd celny zadeklarowany w zgłoszeniu tranzytowym. Urząd ten staje się wówczas faktycznym urzędem celnym przeznaczenia.

Jeżeli faktyczny urząd celny przeznaczenia podlega jurysdykcji innego państwa członkowskiego niż to, którego jurysdykcji podlega zadeklarowany urząd celny, faktyczny urząd celny umieszcza w polu „I. Kontrola przez urząd przeznaczenia” zgłoszenia tranzytowego, oprócz zwyczajowych uwag, które jest zobowiązany uczynić, następującą adnotację:

– Niezgodności: urząd celny, w którym przedstawiono towary ................ (numer referencyjny urzędu celnego) –99 203.

13.3. Jeżeli zastosowanie ma pkt 13.2 akapit drugi niniejszego załącznika oraz jeżeli zgłoszenie tranzytowe zawiera następującą, wskazaną poniżej adnotację, wówczas towary pozostają pod dozorem faktycznego urzędu celnego przeznaczenia i nie mogą zostać przewiezione do innego państwa członkowskiego niż to, którego jurysdykcji podlega urząd celny wyjścia, chyba że urząd celny wyjścia wyrazi na to zgodę:

– Wyprowadzenie towarów z Unii podlega ograniczeniom lub opłatom zgodnie z rozporządzeniem/dyrektywą/ decyzją nr.... –99 204.

14. Poświadczenie

Poświadczenie może być dokonane na odwrocie egzemplarza nr 5 formularza SAD we właściwym polu lub na formularzu określonym w załączniku 72-03.

15. Zwrot egzemplarza nr 5 dokumentu SAD lub egzemplarza TAD/TSAD.

Właściwy organ celny państwa członkowskiego przeznaczenia odsyła egzemplarz nr 5 dokumentu SAD organowi celnemu państwa członkowskiego wyjścia niezwłocznie, najpóźniej w terminie ośmiu dni od daty zakończenia procedury tranzytowej. W przypadku zastosowania dokumentu TAD/TSAD odsyłany jest egzemplarz przedstawionego TAD/TSAD na tych samych zasadach co egzemplarz nr 5.

16. Powiadamianie osoby uprawnionej do korzystania z procedury i dowód alternatywny zakończenia procedury

Jeżeli w ciągu 30 dni od upływu terminu, w którym towary powinny być przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia, egzemplarze, o których mowa w pkt 15 niniejszego załącznika, nie zostaną odesłane organom celnym państwa członkowskiego wyjścia, organy te powiadamiają osobę uprawnioną do korzystania z procedury i wzywają ją do dostarczenia dowodu prawidłowego zakończenia procedury.

17. Postępowanie poszukiwawcze

17.1. Jeżeli w ciągu 60 dni od upływu terminu, w którym towary powinny być przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia, urząd celny wyjścia nie otrzymał dowodu prawidłowego zakończenia procedury, organ celny w państwie członkowskim wyjścia niezwłocznie żąda informacji koniecznych do zamknięcia procedury: Jeżeli na etapie postępowania poszukiwawczego ustalono, że nie można zakończyć procedury tranzytu unijnego, organ celny państwa członkowskiego wyjścia ustala, czy powstał dług celny.

W przypadku powstania długu celnego organ celny państwa członkowskiego wyjścia podejmuje następujące środki:

– ustala osobę dłużnika,

– ustala, które organy celne odpowiadają za powiadomienie o długu celnym zgodnie z art. 102 ust. 1 kodeksu.

17.2. Jeżeli przed wygaśnięciem tych terminów organ celny państwa członkowskiego wyjścia zostanie powiadomiony lub podejrzewa, że procedura tranzytu unijnego nie została prawidłowo zakończona, niezwłocznie żąda informacji.

17.3. Postępowanie poszukiwawcze wszczynane jest również w przypadku, gdy zostanie stwierdzone, że dowód zakończenia procedury tranzytowej został sfałszowany, a postępowanie poszukiwawcze jest niezbędne dla osiągnięcia celów określonych w pkt 17.1. niniejszego załącznika.

18. Zabezpieczenie – kwota referencyjna

18.1. Do celów stosowania art. 156 osoba uprawniona do korzystania z procedury zapewnia, że kwota, o którą chodzi, nie przekracza kwoty referencyjnej, z uwzględnieniem także wszelkich operacji, w przypadku których procedura poszukiwawcza nie została zakończona.

18.2. Gdy kwota referencyjna spada poniżej poziomu wystarczającego na pokrycie operacji tranzytowych, osoba uprawniona do korzystania z procedury powiadamia o tym urząd celny zabezpieczenia.

19. Poświadczenia zabezpieczenia generalnego, poświadczenia zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia oraz karnety zabezpieczenia pojedynczego.

19.1. W urzędzie celnym wyjścia należy przedstawić:

– poświadczenie zabezpieczenia generalnego zgodne z formularzem podanym w rozdziale VI,

– poświadczenia zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia zgodne z formularzem podanym w rozdziale VII,

– karnet zabezpieczenia pojedynczego zgodny ze wzorem podanym w załączniku 32-06.

19.2. W zgłoszeniach tranzytowych podaje się dane dotyczące poświadczeń i karnetów.

19.3. Okres ważności poświadczenia zabezpieczenia generalnego lub poświadczenia zwolnienia z obowiązku składania zabezpieczenia nie może przekroczyć pięciu lat. Urząd celny zabezpieczenia może jednak przedłużyć ten okres jednorazowo o nie więcej niż pięć lat.

Jeżeli w okresie ważności poświadczenia urząd celny zabezpieczenia zostanie poinformowany, że w wyniku licznych zmian poświadczenie nie jest wystarczająco czytelne i może zostać odrzucone przez urząd celny wyjścia, urząd celny zabezpieczenia unieważnia poświadczenie i w razie potrzeby wydaje nowe.

Poświadczenia o okresie ważności wynoszącym dwa lata zachowują ważność. Urząd celny zabezpieczenia może przedłużyć ich okres ważności o drugi okres nie dłuższy niż pięć lat.

19.4. Od dnia, w którym skuteczne staje się cofnięcie pozwolenia na korzystanie z zabezpieczenia generalnego lub cofnięcie lub odwołanie zobowiązania składanego w przypadku zabezpieczenia generalnego, wystawione poświadczenia nie mogą być używane do objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego i są zwracane przez osobę uprawnioną do korzystania z procedury do urzędu celnego zabezpieczenia bez zbędnej zwłoki.

Każde państwo członkowskie informuje Komisję o sposobach identyfikacji nadal ważnych, a jeszcze niezwróconych poświadczeń lub poświadczeń, w odniesieniu do których zgłoszono kradzież, zagubienie lub sfałszowanie. Komisja informuje o tym pozostałe państwa członkowskie.

20. Specjalne wykazy załadunkowe

20.1. Organ celny może zaakceptować zgłoszenie tranzytowe uzupełnione o wykazy załadunkowe, które nie spełniają wszystkich wymogów określonych w rozdziale III części II niniejszego załącznika.

Z wykazów tych można korzystać wyłącznie w przypadku, gdy:

– są wystawione przez przedsiębiorstwa, które prowadzą ewidencje za pomocą elektronicznego systemu przetwarzania danych,

– są sporządzone i wypełnione w taki sposób, że mogą być bez trudności używane przez organ celny,

– zawierają dla każdej pozycji informacje wymagane w rozdziale IV części II niniejszego załącznika.

20.2. Opisowe wykazy sporządzone w celu dopełnienia formalności wysyłki/wywozu mogą być także stosowane jako wykazy załadunkowe zgodnie z pkt 20.1 niniejszego załącznika, nawet jeżeli są one sporządzane przez przedsiębiorstwa, których ewidencje nie są prowadzone z wykorzystaniem elektronicznego systemu przetwarzania danych.

20.3. Osoba uprawniona do korzystania z procedury, która stosuje elektroniczny system przetwarzania danych do celów ewidencji i korzysta już ze specjalnych wykazów załadunkowych, może także korzystać z nich do celów operacji tranzytu unijnego obejmujących tylko jeden rodzaj towarów, o ile to ułatwienie jest niezbędne ze względu na program używany przez tę osobę.

21. Stosowanie zamknięć specjalnego rodzaju

Osoba uprawniona do korzystania z procedury określa w polu „D. Kontrola przez urząd wyjścia” zgłoszenia tranzytowego, w rubryce „Nałożone zamknięcia”, liczbę i poszczególne identyfikatory nałożonych zamknięć.

22. Upoważniony nadawca – uprzednie poświadczanie dokumentów i formalności w urzędzie wyjścia

22.1. W celu zastosowania pkt 3 i 5 niniejszego załącznika w pozwoleniu określa się, że pole „C. Urząd wyjścia” w zgłoszeniu tranzytowym zostaje:

– uprzednio opatrzone pieczęcią urzędu celnego wyjścia i podpisem urzędnika tego urzędu, lub

– opatrzone przez upoważnionego nadawcę specjalną pieczęcią zatwierdzoną przez właściwy organ, zgodnie z formularzem określonym w rozdziale II części II niniejszego załącznika. Pieczęć może być wcześniej nadrukowana na formularzach, jeżeli druk zostanie wykonany przez zatwierdzoną w tym celu drukarnię.

Upoważniony nadawca wypełnia to pole, podając datę wysyłki towarów, a w zgłoszeniu tranzytowym wpisuje numer stosownie do zasad określonych w pozwoleniu.

22.2. Organy celne mogą nakazać stosowanie formularzy, które posiadają charakterystyczne znaki umożliwiające ich identyfikację.

23. Upoważniony nadawca – środki bezpieczeństwa dotyczące pieczęci

Upoważniony nadawca podejmuje wszelkie niezbędne środki dla zapewnienia bezpiecznego przechowywania specjalnej pieczęci lub formularzy opatrzonych pieczęcią urzędu celnego wyjścia lub odciskiem specjalnej pieczęci.

Informuje on organ celny o środkach bezpieczeństwa podejmowanych w celu realizacji postanowień pierwszego akapitu.

23.1. W przypadku nadużyć przy stosowaniu formularzy opatrzonych uprzednio pieczęcią urzędu celnego wyjścia lub specjalną pieczęcią upoważniony nadawca, niezależnie od postępowania karnego, odpowiada za uiszczenie należności celnych i innych opłat należnych w danym kraju za towary przewożone na podstawie tych formularzy, chyba że udowodni organowi celnemu, który udzielił mu pozwolenia, że przedsięwziął środki, jakich wymaga się od niego na mocy pkt 23.

24. Upoważniony nadawca – obowiązkowe informacje wprowadzane w zgłoszeniach

24.1. Najpóźniej w chwili wysyłki towarów upoważniony nadawca wypełnia zgłoszenie tranzytowe, podając, w miarę potrzeby, w polu 44 wyznaczoną trasę przewozu zgodnie z art. 298 niniejszego rozporządzenia, a w polu „D. Kontrola przez urząd wyjścia” – termin wyznaczony zgodnie z art. 297 niniejszego rozporządzenia, w którym towary muszą zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia, środki pozwalające na identyfikację towarów, jak również następującą adnotację:

– Upoważniony nadawca – 99206

24.2. Jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego wyjścia przeprowadza kontrolę przesyłki przed wysyłką, rejestruje ten fakt w polu „D. Kontrola przez urząd wyjścia” zgłoszenia tranzytowego.

24.3. Po wysłaniu towarów egzemplarz nr 1 dokumentu SAD lub egzemplarz dokumentu TAD/TSAD przesyłany jest niezwłocznie do urzędu wyjścia zgodnie z zasadami określonymi w pozwoleniu. Pozostałe egzemplarze towarzyszą przesyłce zgodnie z pkt 11 niniejszego załącznika.

25. Upoważniony nadawca – zwolnienie z obowiązku składania podpisu

25.1. Organ celny może zezwolić, aby upoważniony nadawca nie podpisywał zgłoszeń tranzytowych opatrzonych specjalną pieczęcią, o której mowa w części II rozdział II niniejszego załącznika, które są dokonywane przez elektroniczny system przetwarzania danych. Takiego zwolnienia z obowiązku złożenia podpisu udziela się pod warunkiem że upoważniony nadawca uprzednio zobowiąże się na piśmie wobec organu celnego do występowania jako osoba uprawniona do korzystania z procedury we wszystkich operacjach tranzytowych realizowanych na podstawie zgłoszeń tranzytowych opatrzonych specjalną pieczęcią.

25.2. Zgłoszenia tranzytowe sporządzone zgodnie z przepisami pkt 25.1 niniejszego załącznika muszą zawierać w polu przewidzianym na podpis osoby uprawnionej do korzystania z procedury następującą adnotację:

– Zwolniony ze składania podpisu – 99207.

26. Upoważniony odbiorca – obowiązki

26.1. W chwili dostarczenia towarów do miejsca określonego w pozwoleniu upoważniony odbiorca niezwłocznie informuje o tym urząd celny przeznaczenia. Podaje on datę przybycia przesyłki, stan nałożonych zamknięć celnych oraz wszelkie nieprawidłowości na egzemplarzach nr 4 i 5 dokumentu SAD lub na egzemplarzu dokumentu TAD/TSAD, które były dołączone do towarów, oraz przekazuje je urzędowi celnemu przeznaczenia zgodnie z zasadami określonymi w pozwoleniu.

26.2. Na egzemplarzach nr 4 i 5 dokumentu SAD lub na egzemplarzu dokumentu TAD/TSAD urząd celny przeznaczenia zamieszcza adnotacje przewidziane w pkt 13 niniejszego załącznika.

CZĘŚĆ II

ROZDZIAŁ I

Wzory pieczęci stosowanych w procedurze ciągłości działania

1. Pieczęć nr 1

(wymiary: 26 × 59 mm)

2. Pieczęć nr 2

(wymiary: 26 × 59 mm)

ROZDZIAŁ II

Wzór specjalnej pieczęci stosowanej przez upoważnionego nadawcę/upoważnionego wystawcę

(wymiary: 55 × 25 mm)

1. Godło lub wszelkie inne symbole lub litery, określające dany kraj

2. Numer referencyjny urzędu celnego wyjścia

3. Numer zgłoszenia

4. Data

5. Upoważniony nadawca/upoważniony wystawca

6. Numer pozwolenia

ROZDZIAŁ III

Wykaz załadunkowy

ROZDZIAŁ IV

Uwagi wyjaśniające do wykazu załadunkowego

Sekcja 1

1. Definicja

1.1. Wykaz załadunkowy oznacza dokument posiadający cechy charakterystyczne opisane w niniejszym załączniku.

1.2. Może on być używany wraz ze zgłoszeniem tranzytowym w ramach stosowania pkt 2.2. niniejszego załącznika.

2. Formularz wykazu załadunkowego

2. 1. Jako wykaz załadunkowy można wykorzystywać tylko pierwszą stronę formularza.

2. 2. Cechy szczególne wykazu załadunkowego:

a) nagłówek „Wykaz załadunkowy”;

b) ramka o wymiarach 70 × 55 mm podzielona na część górną o wymiarach 70 × 15 mm i część dolną o wymiarach 70 × 40 mm;

c) kolumny w podanej poniżej kolejności zatytułowane:

– numer seryjny,

– oznaczenia, numery, liczba i rodzaj opakowań; opis towarów,

– państwo wysyłki/wywozu

– masa brutto (kg)

– wpisy urzędowe.

Użytkownicy mogą dostosować szerokość kolumn do swoich potrzeb. Jednakże szerokość kolumny zatytułowana „wpisy urzędowe” nie może mieć mniej niż 30 mm. Użytkownicy mogą ponadto dowolnie wykorzystać miejsca inne niż określone w lit. a), b) i c).

2.3. Bezpośrednio pod ostatnim wpisem należy poprowadzić poziomą linię, a niewykorzystaną powierzchnię należy tak przekreślić, aby uniemożliwić późniejsze uzupełnienia.

Sekcja 2

Uwagi do poszczególnych pozycji

1. Ramka

1.1. Część górna

Jeżeli wykaz załadunkowy jest załączony do zgłoszenia tranzytowego, osoba uprawniona do korzystania z procedury umieszcza w górnej części tej ramki „T1”, „T2” lub „T2F”.

1.2. Część dolna

W tej części ramki umieszcza się dane szczegółowe wymienione w poniższej sekcji III akapit 4.

2. Kolumny

2.1. Numer seryjny

Przed każdą pozycją podaną na wykazie załadunkowym musi być umieszczony numer seryjny.

2.2. Oznaczenia, numery, liczba i rodzaj opakowań; opis towarów

Wymagane dane szczegółowe należy podać zgodnie z załącznikiem B do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446.

Jeżeli wykaz załadunkowy jest załączony do zgłoszenia tranzytowego, musi on zawierać informacje umieszczone w polach 31 (opakowania i opis towarów), 40 (deklaracja skrócona/poprzedni dokument), 44 (dodatkowe informacje, przedstawione dokumenty, świadectwa i pozwolenia) oraz, w stosownych przypadkach, 33 (kod towaru) i 38 (masa netto (kg)) zgłoszenia tranzytowego.

2.3. Państwo wysyłki/wywozu

Wpisać nazwę państwa członkowskiego, z którego towary są wysyłane lub wywożone.

2.4. Masa brutto (kg)

Wpisać szczegółowe informacje umieszczone w polu 35 dokumentu SAD (zob. załącznik B do rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446).

Sekcja 3

Stosowanie wykazów załadunkowych

1. Do zgłoszenia tranzytowego nie może być załączony wykaz załadunkowy i jednocześnie jeden lub więcej formularzy uzupełniających.

2. W przypadku użycia wykazu załadunkowego przekreśla się pola 15 (państwo wysyłki/wywozu), 32 (numer pozycji), 33 (kod towaru), 35 (masa brutto (kg)), 38 (masa netto (kg)), 40 (deklaracja skrócona/poprzedni dokument) i, w stosownych przypadkach, 44 (dodatkowe informacje, przedstawione dokumenty, świadectwa i pozwolenia) formularza zgłoszenia tranzytowego, a w polu 31 (opakowania i opis towarów) nie wolno wprowadzać oznaczeń, numerów, ilości i rodzaju opakowań ani opisu towarów. W polu 31 (opakowania i opis towarów) zgłoszenia tranzytowego należy podać numer seryjny i symbol poszczególnych wykazów załadunkowych.

3. Wykaz załadunkowy należy przedstawić w takiej samej liczbie egzemplarzy jak zgłoszenie tranzytowe, którego on dotyczy.

4. Przy rejestracji zgłoszenia tranzytowego wykaz załadunkowy musi otrzymać ten sam numer ewidencyjny co egzemplarze zgłoszenia tranzytowego, którego on dotyczy. Numer taki należy umieścić z wykorzystaniem pieczęci z nazwą urzędu celnego wyjścia lub też odręcznie. W tym drugim przypadku należy go zatwierdzić pieczęcią urzędową urzędu celnego wyjścia.

Podpis urzędnika urzędu celnego wyjścia na formularzach nie jest obowiązkowy.

5. Jeżeli do tego samego zgłoszenia tranzytowego jest załączonych kilka wykazów załadunkowych, to muszą być one oznaczone numerem nadanym przez osobę uprawnioną do korzystania z procedury, natomiast liczbę załączonych wykazów załadunkowych należy podać w polu 4 (Wykazy załadunkowe).

6. Formularze wykazów załadunkowych drukowane są na papierze do pisania o gramaturze nie mniejszej niż 40 g/m² i wystarczająco mocnym, aby przy normalnym użytkowaniu nie rwał się i nie gniótł. Wybór koloru papieru pozostawia się osobom zainteresowanym. Wymiary formularza wynoszą 210 × 297 mm, z dopuszczalną tolerancją do minus 5 mm i plus 8 mm na długości.

ROZDZIAŁ V

Świadectwo przekroczenia granicy

ROZDZIAŁ VI

Poświadczenie zabezpieczenia generalnego

ROZDZIAŁ VII

Poświadczenie zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia

ROZDZIAŁ VIII

Nota wyjaśniająca dotycząca poświadczeń zabezpieczenia generalnego i poświadczeń zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia

1. Wpisy umieszczane na pierwszej stronie poświadczenia

Po wydaniu poświadczenia nie można na nim dokonywać jakichkolwiek zmian, dopisków ani skreśleń wpisów dokonanych w polach 1–8 w przypadku poświadczenia zabezpieczenia generalnego oraz w polach 1–7 w przypadku poświadczenia zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia.

1.1. Kod waluty

Państwa członkowskie umieszczają w polu 6 poświadczenia zabezpieczenia generalnego oraz w polu 5 poświadczenia zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia kod ISO ALPHA 3 (ISO 4217) odpowiedniej waluty.

1.2. Adnotacje

Jeżeli osoba uprawniona do korzystania z procedury zobowiązała się, że będzie składać zgłoszenia tranzytowe tylko w jednym urzędzie wyjścia, nazwę tego urzędu należy wpisać drukowanymi literami w polu 8 poświadczenia zabezpieczenia generalnego lub polu 7 poświadczenia zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia.

1.3. Adnotacja na poświadczeniu w przypadku przedłużenia terminu ważności

W przypadku przedłużenia terminu ważności poświadczenia urząd celny zabezpieczenia dokonuje odpowiedniej adnotacji w polu 9 poświadczenia zabezpieczenia generalnego lub polu 8 poświadczenia zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia.

2. Wpisy umieszczane na odwrotnej stronie poświadczeń – osoby upoważnione do podpisywania zgłoszeń tranzytowych

2.1. W chwili wydawania poświadczenia lub w dowolnym momencie w okresie ważności tego poświadczenia osoba uprawniona do korzystania z procedury musi wpisać na odwrotnej stronie imiona i nazwiska osób, które upoważniła do podpisywania w jej imieniu zgłoszeń tranzytowych. Każdy taki wpis musi zawierać imię i nazwisko upoważnionej osoby oraz wzór jej podpisu i musi być poświadczony podpisem osoby uprawnionej do korzystania z procedury. Osoba uprawniona do korzystania z procedury może przekreślić pola, których nie zamierza wypełniać.

2.2. Osoba uprawniona do korzystania z procedury może w każdej chwili cofnąć takie upoważnienie.

2.3. Każda osoba, której nazwisko zostało wpisane na odwrotnej stronie tego rodzaju poświadczenia przedstawianego w urzędzie celnym wyjścia, jest upoważnionym przedstawicielem osoby uprawnionej do korzystania z procedury.

3. Wymogi techniczne

3.1. Formularze poświadczeń zabezpieczenia generalnego lub poświadczeń zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia drukuje się na białym papierze, niezawierającym masy ściernej, o gramaturze nie mniejszej niż 100 g/m². Na jego obydwu stronach tło stanowi nadrukowany wzór giloszowy, pozwalający na ujawnienie każdego rodzaju fałszerstwa za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych. Nadruk ma być:

– koloru zielonego w przypadku zaświadczeń zabezpieczenia generalnego,

– koloru jasnoniebieskiego w przypadku poświadczeń zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia.

3.2. Formularze mają wymiary 210 × 148 mm.

3.3. Państwa członkowskie są odpowiedzialne za druk lub powierzenie druku formularzy. Każde zaświadczenie musi posiadać seryjny numer identyfikacyjny.

3.4. Formularz nie może nosić śladów wymazań ani zmian. Wszelkie zmiany wprowadza się, skreślając nieprawidłowe dane i, gdzie stosowne, dodając wymagane dane. Wszelkie takie zmiany są parafowane przez osobę, która je wprowadza, a następnie zatwierdzane przez organ celny.