KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (¹), zwany dalej „Kodeksem”, w szczególności jego art. 249,

a także mając na uwadze, co następuje:

Kodeks zebrał w jednym instrumencie prawnym istniejące prawodawstwo celne; jednocześnie Kodeks wprowadził pewne zmiany do tego prawodawstwa w celu uczynienia go bardziej spójnym, uproszczenia go i wypełnienia niektórych luk; dlatego stanowi on kompletne prawodawstwo wspólnotowe w tej dziedzinie;

te same powody, które doprowadziły do przyjęcia Kodeksu, odnoszą się również do celnego prawodawstwa wykonawczego; dlatego pożądane jest zebranie w jednym rozporządzeniu celnego prawodawstwa wykonawczego, które obecnie rozproszone jest w wielu wspólnotowych rozporządzeniach i dyrektywach;

w ten sposób ustanowiony kodeks wykonawczy do Wspólnotowego Kodeksu Celnego powinien zawierać aktualnie obowiązujące celne przepisy wykonawcze; jednakże w świetle zdobytego doświadczenia należy:

– wprowadzić pewne zmiany w celu dostosowania wspomnianych przepisów do przepisów Kodeksu,

– rozszerzyć zakres niektórych przepisów stosowanych obecnie jedynie do określonego postępowania celnego w celu uwzględnienia wszechstronnego zakresu stosowania Kodeksu,

– uściślić niektóre przepisy w celu zwiększenia bezpieczeństwa prawnego przy ich stosowaniu;

wprowadzone zmiany dotyczą przede wszystkim przepisów dotyczących długu celnego;

właściwe jest ograniczenie stosowania art. 791 ust. 2 do dnia 1 stycznia 1995 r. i ponowne zbadanie przed tą datą przedmiotowego zagadnienia w świetle zdobytych doświadczeń;

środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Kodeksu Celnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ I

OGÓLNE PRZEPISY WYKONAWCZE

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

ROZDZIAŁ 1

Definicje

Artykuł 1

Do celów niniejszego rozporządzenia:

1) „Kodeks” oznacza:

rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny;

2) „ Karnet ATA” oznacza:

międzynarodowy dokument celny odprawy czasowej ustanowiony na mocy Konwencji ATA lub Konwencji stambulskiej;

3) „Komitet” oznacza:

Komitet Kodeksu Celnego ustanowiony w art. 247a i 248a Kodeksu;

4) „Rada Współpracy Celnej” oznacza:

organizację powołaną przez Konwencję o utworzeniu Rady Współpracy Celnej, sporządzoną w Brukseli dnia 15 grudnia 1950 r.;

5) „dane niezbędne do ustalenia tożsamości towarów” oznaczają:

z jednej strony, dane stosowane w celu ustalenia tożsamości towarów pod względem handlowym, pozwalające organom celnym na określenie klasyfikacji taryfowej oraz, z drugiej strony, ilość towarów;

6) „towary pozbawione charakteru handlowego” oznaczają:

towary, których objęcie daną procedurą celną ma charakter sporadyczny i których rodzaj i ilość wskazują, że są przeznaczone do użytku prywatnego, osobistego lub rodzinnego ich odbiorców lub osób je przewożących, bądź też które są wyraźnie przeznaczone na upominki;

7) „środki polityki handlowej” oznaczają:

środki pozataryfowe ustanowione jako część wspólnej polityki handlowej w formie przepisów wspólnotowych dotyczących przywozu i wywozu towarów, takie jak środki dozoru lub ochrony, ograniczenia bądź limity ilościowe i zakazy przywozu lub wywozu;

8) „nomenklatura celna” oznacza:

jedną z nomenklatur określonych w art. 20 ust. 6 Kodeksu;

9) „Zharmonizowany System” oznacza:

Zharmonizowany System Oznaczania i Kodowania Towarów;

10) „Traktat” oznacza:

Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską;

11) Konwencja stambulska oznacza:

Konwencję dotyczącą odprawy czasowej, zawartą w Stambule dnia 26 czerwca 1990 r.

12) Przedsiębiorca oznacza:

osobę, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest włączona w czynności określone przepisami prawa celnego.

13) Pojedyncze pozwolenie oznacza:

pozwolenie związane z udziałem administracji celnych w więcej niż jednym państwie członkowskim w odniesieniu do jednej z następujących procedur:

– procedury zgłoszenia uproszczonego, zgodnie z art. 76 ust. 1 Kodeksu, lub

– procedury w miejscu, zgodnie z art. 76 ust. 1 Kodeksu, lub

– procedury celnej mającej skutki gospodarcze, zgodnie z art. 84 ust. 1 lit. b) Kodeksu, lub

– końcowego przeznaczenia, zgodnie z art. 21 ust. 1 Kodeksu.

14) Zintegrowane pozwolenie oznacza:

pozwolenie na korzystanie z więcej niż jednej z procedur, o których mowa w pkt 13; może mieć formę zintegrowanego pojedynczego pozwolenia w przypadku udziału więcej niż jednej administracji celnej.

15) Zezwalający organ celny oznacza:

organ celny, który udziela pozwolenia.

16) Numer EORI (numer rejestracyjny i identyfikacyjny przedsiębiorcy) oznacza:

numer niepowtarzalny w ramach Wspólnoty Europejskiej, nadawany przez organ celny państwa członkowskiego lub przez wyznaczony przez dane państwo członkowskie organ lub organy przedsiębiorcom i innym osobom zgodnie z zasadami określonymi w rozdziale 6.

17) Przywozowa deklaracja skrócona oznacza:

deklarację skróconą, o której mowa w art. 36a Kodeksu, składaną w odniesieniu do towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty, o ile w niniejszym rozporządzeniu nie określono inaczej.

18) Wywozowa deklaracja skrócona oznacza:

deklarację skróconą, o której mowa w art. 182c kodeksu, składaną w odniesieniu do towarów, które mają zostać wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty, o ile w niniejszym rozporządzeniu nie określono inaczej.

Artykuł 1a

Do celów stosowania art. 291–300 kraje Unii Gospodarczej Beneluksu uważa się za jedno Państwo Członkowskie.

ROZDZIAŁ 2

Decyzje

Artykuł 2

Jeżeli osoba składająca wniosek o wydanie decyzji nie jest w stanie dostarczyć wszystkich dokumentów i danych niezbędnych do wydania decyzji, organy celne dostarczają dokumenty i dane będące do ich dyspozycji.

Artykuł 3

Decyzja dotycząca zabezpieczeń, korzystna dla osoby, która podpisała zobowiązanie do zapłaty sumy na pierwsze pisemne żądanie organów celnych, zostaje cofnięta, gdy zobowiązanie to nie zostało spełnione.

Artykuł 4

Cofnięcie decyzji nie dotyczy towarów, które w chwili, gdy stało się ono skuteczne, zostały już objęte procedurą na podstawie cofniętego pozwolenia.

Jednakże organy celne mogą zażądać, aby towarom tym nadano, w wyznaczonym przez nie terminie, jedno z dopuszczalnych przeznaczeń celnych.

ROZDZIAŁ 3

Techniki przetwarzania danych

Artykuł 4a

1. Organy celne mogą, na warunkach i w sposób, który określą, oraz z poszanowaniem zasad przewidzianych w przepisach prawa celnego, przewidzieć, aby formalności były wypełniane przy użyciu technik przetwarzania danych.

W tym celu:

– określenie „technika przetwarzania danych” oznacza:

a)wymiana między organami celnymi znormalizowanych wiadomości EDI;

b) wprowadzenie do celnych systemów przetwarzania danych informacji niezbędnych do wypełnienia odpowiednich formalności;

– określenie „EDI (Electronic Data Interchange)” oznacza przekaz danych drogą elektroniczną w formie zgodnej z ustalonymi standardami przesyłania wiadomości między dwoma systemami komputerowymi,

– określenie „znormalizowana wiadomość” oznacza wcześniej zdefiniowaną formę uznaną do celów elektronicznego przesyłania danych.

2. Warunki ustalone dla wypełniania formalności przy użyciu technik przetwarzania danych muszą uwzględniać między innymi środki kontroli źródła, jak również zabezpieczenie danych przed niedozwolonym użyciem, utratą, zmianą lub zniszczeniem.

Artykuł 4b

Jeżeli formalności wypełniane są przy użyciu technik przetwarzania danych, organy celne określają zasady, na jakich podpis odręczny może zostać zastąpiony inną techniką mogącą opierać się na zastosowaniu kodów.

Artykuł 4c

Dla programów prób wykorzystujących techniki przetwarzania danych opracowanych dla oceny ewentualnych uproszczeń organy celne mogą, na okres bezwzględnie konieczny na wykonanie programu, odstąpić od wymogu przedstawiania następujących informacji:

a) zgłoszenia przewidzianego w art. 178 ust. 1;

b) na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 222 ust. 1, danych szczegółowych odnoszących się do niektórych pól jednolitego dokumentu administracyjnego, które nie są konieczne do ustalenia tożsamości towarów i nie są informacjami, na podstawie których stosuje się należności celne przywozowe lub wywozowe.

Jednakże informacje te muszą być udostępniane na żądanie w ramach czynności kontrolnych.

Kwota należności celnych przywozowych, która jest naliczana w okresie objętym odstępstwem udzielonym z zastosowaniem akapitu pierwszego, nie może być niższa od kwoty, która byłaby pobrana w przypadku braku odstępstwa.

Państwa Członkowskie, które chcą uczestniczyć w takich programach, przedstawiają Komisji z wyprzedzeniem wszystkie szczegóły dotyczące zaproponowanego programu prób, w tym przewidziany okres jego wykonania. Informują one również Komisję o jego rzeczywistym wykonaniu i wynikach. Komisja informuje inne Państwa Członkowskie.

ROZDZIAŁ 4

Wymiana danych między organami celnymi przy pomocy technologii informacyjnych i sieci komputerowych

Artykuł 4d

1. Bez uszczerbku dla szczególnych okoliczności i przepisów dotyczących danej procedury, które w razie potrzeby znajdują zastosowanie z niezbędnymi zmianami, w przypadku gdy systemy teleinformatyczne służące wymianie informacji odnoszących się do procedury celnej lub do przedsiębiorców zostały utworzone przez państwa członkowskie we współpracy z Komisją, organy celne stosują takie systemy do wymiany informacji między urzędami celnymi, biorącymi udział w danej procedurze.

2. W przypadku gdy urzędy celne biorące udział w procedurze znajdują się w różnych państwach członkowskich, komunikaty stosowane w celu wymiany danych są zgodne ze strukturą i danymi, określonymi wspólnie przez organy celne.

Artykuł 4e

1. Poza warunkami wymienionymi w art. 4a ust. 2, organy celne dokonują dodatkowo odpowiednich uzgodnień w zakresie zabezpieczeń i utrzymują te zabezpieczenia, tak aby różne systemy działały skutecznie, niezawodnie i w bezpieczny sposób.

2. Aby zapewnić taki poziom zabezpieczenia systemu, o jakim mowa w ust. 1, każde wprowadzanie danych, ich modyfikacja oraz usuwanie zapisuje się wraz z informacją określającą powód danej czynności oraz dokładny czas jej wykonania, ze wskazaniem osoby, która ją przeprowadziła. Dane pierwotne oraz wszelkie dane tak przetworzone przechowuje się przynajmniej przez trzy lata kalendarzowe, licząc od końca roku, do którego odnoszą się tego rodzaju dane, o ile nie postanowiono inaczej.

3. Organy celne systematycznie monitorują system bezpieczeństwa.

4. Zainteresowane organy celne informują się wzajemnie oraz w stosownych przypadkach powiadamiają zainteresowanego przedsiębiorcę o wszystkich podejrzeniach naruszeń wymogów bezpieczeństwa.

ROZDZIAŁ 5

Zarządzanie ryzykiem

Artykuł 4f

1. Organy celne zarządzają ryzykiem w celu rozróżnienia między poziomami ryzyka związanymi z towarami podlegającymi kontroli celnej lub dozorowi celnemu oraz w celu określenia, czy - a jeżeli tak, to gdzie - towary będą podlegały szczególnej kontroli celnej.

2. Określenie poziomów ryzyka oparte jest na ocenie prawdopodobieństwa wystąpienia zdarzenia obciążonego ryzykiem oraz jego skutków w razie faktycznego wystąpienia danego zdarzenia. Podstawa wyboru przesyłek lub zgłoszeń będących przedmiotem kontroli celnych uwzględnia element losowy.

Artykuł 4g

1. Zarządzanie ryzykiem na poziomie wspólnotowym, o którym mowa w art. 13 ust. 2 Kodeksu, należy przeprowadzać zgodnie z elektronicznym wspólnym ramowym systemem zarządzania ryzykiem, na który składają się następujące elementy:

a) wspólnotowy celny system zarządzania ryzykiem w zakresie wdrażania zarządzania ryzykiem do celów komunikacji między organami celnymi państw członkowskich i Komisją, we wszelkich sprawach dotyczących informacji związanych z ryzykiem, które mogą działać na rzecz wzmocnienia kontroli celnej;

b) wspólne obszary kontroli priorytetowej;

c) wspólne kryteria i normy ryzyka w odniesieniu do zharmonizowanego stosowania kontroli celnych w szczególnych przypadkach.

2. Przy pomocy systemu, o którym mowa w ust. 1 lit. a), organy celne wymieniają informacje na temat ryzyka w następujących przypadkach:

a) organ celny ocenia ryzyko jako znaczne i wymagające kontroli celnej, a w wyniku kontroli stwierdza się, że doszło do zdarzenia określonego w art. 4 ust. 25 Kodeksu;

b) wyniki kontroli nie potwierdzają wystąpienia zdarzenia, o którym mowa w art. 4 ust. 25 Kodeksu, natomiast zainteresowany organ celny uznaje, że istnieje niebezpieczeństwo wystąpienia znacznego ryzyka w innym miejscu we Wspólnocie.

Artykuł 4h

1. Wspólne obszary kontroli priorytetowej obejmują szczególne przeznaczenia celne, rodzaje towarów, trasy przewozu towarów, rodzaje transportu lub przedsiębiorców, które przez pewien okres podlegają analizie podwyższonego poziomu ryzyka oraz wzmożonej kontroli celnej.

2. Stosowanie wspólnych obszarów kontroli priorytetowej opiera się na jednolitym podejściu do analizy ryzyka oraz - w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu kontroli celnych - na wspólnych kryteriach i normach ryzyka przy wyborze towarów lub przedsiębiorców do kontroli.

3. Kontrole celne wykonywane we wspólnych obszarach kontroli priorytetowej pozostają bez uszczerbku dla innych kontroli przeprowadzanych zwykle przez organy celne.

Artykuł 4i

1. Wspólne kryteria i normy ryzyka określone w art. 4g ust. 1 lit. c) uwzględniają poniższe elementy:

a) opis ryzyka;

b) czynniki lub wskaźniki ryzyka stosowane przy wyborze towarów lub przedsiębiorców do kontroli celnej;

c) charakter kontroli celnych, jakie mają być podjęte przez organy celne;

d) okres prowadzenia kontroli celnych, o których mowa w lit. c).

Informacje wynikające z zastosowania elementów, o których mowa w pierwszym akapicie, są rozpowszechniane za pośrednictwem wspólnotowego celnego systemu zarządzania ryzykiem, o którym mowa w art. 4g ust. 1 lit. a). Będzie on wykorzystywany przez organy celne w ich systemach zarządzania ryzykiem.

2. Organy celne informują Komisję o wynikach kontroli celnych przeprowadzonych zgodnie z ust. 1.

Artykuł 4j

Przy ustanawianiu wspólnych obszarów kontroli priorytetowej oraz stosowaniu wspólnych kryteriów i norm ryzyka należy uwzględnić poniższe elementy:

a) proporcjonalność do poziomu ryzyka;

b) pilną potrzebę przeprowadzenia kontroli;

c) prawdopodobny wpływ na przebieg handlu, na poszczególne państwa członkowskie i na zasoby kontroli.

ROZDZIAŁ 6

System rejestracji i identyfikacji

Artykuł 4k

1. Numer EORI stosuje się do celów identyfikacji przedsiębiorców i innych osób w ich kontaktach z organami celnymi.

Struktura numeru EORI odpowiada kryteriom ustanowionym w załączniku 38.

2. W przypadku gdy organem odpowiedzialnym za nadawanie numeru EORI nie jest organ celny, każde państwo członkowskie wyznacza organ lub organy odpowiedzialne za rejestrację przedsiębiorców i innych osób oraz za nadanie im numerów EORI.

Organy celne państwa członkowskiego przekazują Komisji nazwę i dane adresowe organu lub organów odpowiedzialnych za nadanie numeru EORI. Komisja publikuje te informacje w Internecie.

3. Z zastrzeżeniem ust. 1 państwa członkowskie mogą stosować, jako numer EORI, numer już nadany przedsiębiorcy lub innej osobie przez właściwe organy do celów podatkowych, statystycznych lub innych.

Artykuł 4l

1. Przedsiębiorca mający siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty jest rejestrowany przez organ celny lub wyznaczony organ państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę. Przedsiębiorcy składają wniosek o rejestrację przed rozpoczęciem działalności, o której mowa w art. 1 pkt 12. Jednakże przedsiębiorcy, które nie złożyły wniosku o rejestrację, mogą to uczynić podczas pierwszej operacji.

2. W przypadkach, o których mowa w art. 4k ust. 3, państwa członkowskie mogą zwolnić przedsiębiorcę lub inną osobę z obowiązku ubiegania się o numer EORI.

3. Jeżeli przedsiębiorca, który nie ma siedziby na obszarze celnym Wspólnoty, nie posiada numeru EORI, jego rejestracji dokonuje organ celny lub wyznaczony organ państwa członkowskiego, w którym po raz pierwszy ten podmiot dokonuje jednej z poniższych czynności:

a) składa we Wspólnocie deklarację skróconą lub zgłoszenie celne, inne niż którekolwiek z niżej wymienionych:

(i) zgłoszenie celne dokonane zgodnie z art. 225–238;

(ii) zgłoszenie celne do odprawy czasowej lub zakończenia tej procedury poprzez powrotny wywóz;

(iii) zgłoszenie celne dokonane w ramach wspólnej procedury tranzytowej przez przedsiębiorcę posiadającego siedzibę na terytorium innej niż Unia Europejska umawiającej się strony Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej, jeżeli zgłoszenie to nie jest również wykorzystywane w charakterze przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej;

(iv) zgłoszenie celne dokonane w ramach procedury tranzytu wspólnotowego przez przedsiębiorcę posiadającego siedzibę w Andorze lub San Marino, jeżeli zgłoszenie to nie jest również wykorzystywane w charakterze przywozowej lub wywozowej deklaracji skróconej;

b) składa we Wspólnocie wywozową lub przywozową deklarację skróconą;

c) prowadzi magazyn składowania czasowego zgodnie z art. 185 ust. 1;

d) występuje o zezwolenie zgodnie z art. 324a lub 372;

e) składa wniosek o świadectwo upoważnionego przedsiębiorcy zgodnie z art. 14a;

f) działa jako przewoźnik, zgodnie z definicją w art. 181b, w przypadku transportu morskiego, śródlądowego lub lotniczego, chyba że przyznano mu niepowtarzalny numer identyfikacyjny w państwie trzecim, który został udostępniony Unii przez dane państwo trzecie w ramach uznawanego przez Unię programu partnerstwa handlowego; przepis ten ma zastosowanie bez uszczerbku dla lit. b);

g) działa jako przewoźnik podłączony do systemu celnego i życzy sobie otrzymywać jakiekolwiek z powiadomień, o których mowa w art. 183 ust. 6 i 8 lub w art. 184d ust. 2.

4. Osoby inne niż przedsiębiorcy nie podlegają rejestracji, chyba że spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) rejestracja taka jest wymagana przez prawo państwa członkowskiego;

b) osobie takiej nie nadano wcześniej numeru EORI;

c) osoba taka prowadzi działalność, w przypadku której wymagany jest numer EORI zgodnie z wymogami załącznika 30A lub załącznika 37 tytuł I.

5. W przypadkach, o których mowa w ust. 4:

a) osoba mająca siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, inna niż przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1, jest rejestrowana przez organ celny lub wyznaczony organ państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę;

b) osoba niemająca siedziby na obszarze celnym Wspólnoty, inna niż przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 3, jest rejestrowana przez organ celny lub wyznaczony organ państwa członkowskiego, w którym prowadzi działalność objętą przepisami celnymi.

6. Przedsiębiorcy i inne osoby mają tylko jeden numer EORI.

7. Do celów niniejszego rozdziału przy określaniu, czy dana osoba ma siedzibę w państwie członkowskim, stosuje się art. 4 ust. 2 Kodeksu z niezbędnymi zmianami.

Artykuł 4m

1. Dane rejestracyjne i identyfikacyjne przedsiębiorców lub, w stosownych przypadkach, innych osób, przetwarzane w systemie, o którym mowa w art. 4o, obejmują dane określone w załączniku 38d, z uwzględnieniem szczególnych warunków określonych w art. 4o ust. 4 i 5.

2. Przy rejestracji przedsiębiorców i innych osób w celu nadania im numeru EORI państwa członkowskie mogą nałożyć na nie wymóg przekazywania danych innych niż dane wymienione w załączniku 38d, jeżeli dane te są konieczne do celów określonych w prawodawstwie krajowym.

3. Państwa członkowskie mogą nałożyć na przedsiębiorców lub, w stosownych przypadkach, na inne osoby wymóg przekazywania danych, o których mowa w ust. 1 i 2, drogą elektroniczną.

Artykuł 4n

Numer EORI jest stosowany, jeżeli jest to wymagane, we wszystkich kontaktach przedsiębiorców i innych osób z organami celnymi. Jest on również stosowany do wymiany informacji między organami celnymi oraz między organami celnymi i innymi organami na warunkach określonych w art. 4p i 4q.

Artykuł 4o

1. Państwa członkowskie współpracują z Komisją w celu opracowania centralnego, elektronicznego systemu informacyjnego i komunikacyjnego, w którym przechowywane są dane wymienione w załączniku 38d, przekazywane przez wszystkie państwa członkowskie.

2. Organy celne współpracują z Komisją celem przetwarzania i wymiany wymienionych w załączniku 38d danych rejestracyjnych i identyfikacyjnych przedsiębiorców i innych osób, między organami celnymi oraz między Komisją i organami celnymi, przy wykorzystaniu systemu, o którym mowa w ust. 1.

Dane inne niż dane wymienione w załączniku 38d nie są przetwarzane w centralnym systemie.

3. Państwa członkowskie zapewniają aktualizowanie krajowych systemów, ich kompletność i dokładność.

4. Państwa członkowskie regularnie wprowadzają do centralnego systemu dane wymienione w pkt 1-4 załącznika 38d dotyczące przedsiębiorców i innych osób, za każdym razem, kiedy nadawane są nowe numery EORI lub następują zmiany w tych danych.

5. Państwa członkowskie regularnie wprowadzają do centralnego systemu dane wymienione w pkt 5-12 załącznika 38d dotyczące przedsiębiorców i innych osób, jeżeli są one dostępne w systemach krajowych, za każdym razem, kiedy nadawane są nowe numery EORI lub następują zmiany w tych danych.

6. Do centralnego systemu, obok innych danych wymienionych w załączniku 38d, wprowadzane są tylko numery EORI nadane zgodnie z art. 4 l ust. 1-5.

7. W przypadku gdy stwierdzono, że przedsiębiorca lub osoba inna niż przedsiębiorca zaprzestaje prowadzenia działalności, o której mowa w art. 1 pkt 12, państwa członkowskie odnotowują ten fakt w danych wymienionych w pkt 11 załącznika 38d.

Artykuł 4p

W każdym państwie członkowskim organ wyznaczony zgodnie z art. 4k ust. 2 zapewnia bezpośredni dostęp organów celnych tego państwa członkowskiego do danych, o których mowa w załączniku 38d.

Artykuł 4q

1. W każdym państwie członkowskim następujące organy mogą, w indywidualnych przypadkach, zapewnić sobie nawzajem bezpośredni dostęp do znajdujących się w ich posiadaniu danych, o których mowa w pkt 1-4 załącznika 38d:

a) organy celne;

b) organy weterynaryjne;

c) organy sanitarne;

d) organy statystyczne;

e) organy podatkowe;

f) organy odpowiedzialne za zwalczanie oszustw;

g) organy odpowiedzialne za politykę handlową, w tym, w stosownych przypadkach, organy odpowiedzialne za rolnictwo;

h) organy odpowiedzialne za kontrolę granic.

2. Organy, o których mowa w ust. 1, mogą przechowywać dane, o których mowa w tym ustępie, lub dokonywać między sobą ich wymiany, wyłącznie jeżeli jest to niezbędne do celów spełnienia wymogów prawnych w odniesieniu do przemieszczenia towarów objętych procedurą celną.

3. Organy celne państwa członkowskiego przekazują Komisji dane adresowe organów, o których mowa w ust. 1. Komisja publikuje te informacje w Internecie.

Artykuł 4r

Numer EORI i dane wymienione w załączniku 38d są przetwarzane w centralnym systemie przez czas wymagany w prawodawstwie państw członkowskich, które wprowadziły dane, o których mowa w art. 4o ust. 4 i 5.

Artykuł 4s

1. Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu ani nie narusza poziomu ochrony osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na mocy przepisów prawa wspólnotowego i krajowego, a w szczególności nie zmienia zobowiązań państw członkowskich w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy dyrektywy 95/46/WE lub zobowiązań instytucji i organów wspólnotowych w odniesieniu do przetwarzania przez nie danych osobowych na mocy rozporządzenia (WE) nr 45/2001 podczas pełnienia przez nie swoich obowiązków.

2. Dane rejestracyjne i identyfikacyjne przedsiębiorców i innych osób, składające się z zestawu danych określonych w pkt 1, 2 i 3 załącznika 38d, mogą zostać opublikowane przez Komisję w Internecie, wyłącznie jeżeli dany przedsiębiorca lub osoba dobrowolnie udzieliła wyraźnej, świadomej zgody na piśmie. W przypadku udzielenia zgody jest ona przekazywana, zgodnie z prawodawstwem krajowym państw członkowskich, organowi lub organom państw członkowskich wyznaczonym zgodnie z art. 4k ust. 2 lub organom celnym.

3. Prawa osób w odniesieniu do ich danych rejestracyjnych wymienionych w załączniku 38d i przetwarzanych w krajowych systemach są stosowane zgodnie z przepisami prawa państwa członkowskiego, które przechowuje dane osobowe tych osób, w szczególności, w stosownych przypadkach, z przepisami wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE.

Artykuł 4t

Krajowe organy nadzorujące ochronę danych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych, działając w ramach swoich kompetencji, aktywnie współpracują i zapewniają skoordynowany nadzór nad systemem, o którym mowa w art. 4o ust. 1.

TYTUŁ II

WIĄŻĄCE INFORMACJE

ROZDZIAŁ 1

Definicje

Artykuł 5

Do celów niniejszego tytułu:

1) „wiążąca informacja” oznacza:

informację taryfową lub informację o pochodzeniu wiążącą administracje wszystkich Państw Członkowskich Wspólnoty, jeżeli warunki ustanowione w art. 6 i 7 są spełnione;

2) „osoba składająca wniosek” oznacza:

– w przypadku informacji taryfowej: osobę, która zwróciła się do organów celnych z wnioskiem o udzielenie wiążącej informacji taryfowej,

– w przypadku informacji o pochodzeniu: osobę, która zwróciła się do organów celnych z wnioskiem o udzielenie wiążącej informacji o pochodzeniu i która ma ważne powody;

3) „posiadacz” oznacza:

osobę, na której nazwisko wydawana jest wiążąca informacja.

ROZDZIAŁ 2

Procedura uzyskiwania wiążącej informacji - Powiadamianie wnioskodawcy o informacji i przekazywanie jej Komisji

Artykuł 6

1. Wniosek o udzielenie wiążącej informacji składany jest na piśmie i adresowany bądź do właściwych organów celnych w Państwie Członkowskim lub Państwach Członkowskich, w którym(-ych) informacja ta ma zostać wykorzystana, bądź do właściwych organów celnych w Państwie Członkowskim, w którym osoba składająca wniosek ma swoją siedzibę.

Wnioski o udzielenie wiążącej informacji taryfowej sporządzane są z wykorzystaniem formularza zgodnego ze wzorem przedstawionym w załączniku 1B.

2. Wniosek o udzielenie wiążącej informacji taryfowej może dotyczyć tylko jednego rodzaju towarów; wniosek o udzielenie wiążącej informacji o pochodzeniu może dotyczyć tylko jednego rodzaju towarów i okoliczności nadających pochodzenie.

3. A) Wnioski o udzielenie wiążącej informacji taryfowej zawierają następujące dane:

a) nazwisko i adres posiadacza;

b) nazwisko i adres osoby składającej wniosek w przypadku gdy nie jest ona posiadaczem;

c) nomenklaturę celną, w której ma zostać dokonana klasyfikacja. Jeżeli osoba składająca wniosek pragnie uzyskać klasyfikację towaru w jednej z nomenklatur określonych w art. 20 ust. 3 lit. b) i ust. 6 lit. b) Kodeksu, nomenklatura jest wyraźnie określona we wniosku o udzielenie wiążącej informacji taryfowej;

d) szczegółowy opis towarów pozwalający na ustalenie ich tożsamości i dokonanie klasyfikacji w nomenklaturze celnej;

e) skład towarów oraz wszelkie metody badania stosowane dla jego określenia, w przypadku gdy zależy od tego dokonanie klasyfikacji;

f) wszelkie próbki, fotografie, plany, katalogi lub inne dostępne dokumenty mogące pomóc organom celnym w dokonaniu właściwej klasyfikacji towaru w nomenklaturze celnej, dołączone w formie załączników;

g) przewidywaną klasyfikację;

h) zgodę na przedłożenie, na żądanie organów celnych, tłumaczenia wszelkich załączonych dokumentów na język urzędowy (lub jeden z języków urzędowych) zainteresowanego Państwa Członkowskiego;

i) wszelkie dane, które będą uważane za poufne;

j) podanie przez osobę składająca wniosek, o ile posiada takie informacje, wiążącej informacji taryfowej dotyczącej towarów identycznych lub podobnych, o udzielenie której już zwrócono się z wnioskiem lub która już została wydana we Wspólnocie;

k) akceptację tego, że dostarczona informacja może być przechowywana w bazie danych Komisji i że dane szczegółowe dotyczące wiążącej informacji taryfowej, włączając dowolne fotografie, rysunki, broszury itd., mogą zostać ujawnione publicznie przez internet, z wyjątkiem informacji, które wnioskodawca oznaczył jako poufne; stosuje się przy tym obowiązujące przepisy w zakresie ochrony informacji.

B) Wnioski o udzielenie wiążącej informacji o pochodzeniu zawierają następujące dane:

a) nazwisko i adres posiadacza;

b) nazwisko i adres osoby składającej wniosek w przypadku gdy nie jest ona posiadaczem;

c) mające zastosowanie podstawy prawne, do celów art. 22 i 27 Kodeksu;

d) szczegółowy opis towarów i ich klasyfikację taryfową;

e) skład towarów oraz metody badania stosowane dla jego określenia oraz ich cenę ex works, o ile zaistnieje taka potrzeba;

f) warunki, które pozwalają ustalić pochodzenie, użyte materiały i ich pochodzenie, klasyfikację taryfową, odpowiednie wartości i opis okoliczności (reguły dotyczące zmiany pozycji taryfowej, wartości dodanej, opisu obróbki lub przetworzenia, bądź inne szczególne reguły), które umożliwiły spełnienie danych warunków; w szczególności podać należy zastosowaną regułę pochodzenia, jak również przewidywane pochodzenie towarów;

g) wszelkie próbki, fotografie, plany, katalogi lub inne dostępne dokumenty dotyczące składu towarów i komponentów mogące pomóc w przedstawieniu procesu produkcyjnego lub przetwarzania, któremu zostały one poddane;

h) zgodę na przedłożenie, na żądanie organów celnych, tłumaczenia wszelkich załączonych dokumentów na język urzędowy (lub jeden z języków urzędowych) zainteresowanego Państwa Członkowskiego;

i) wszelkie dane, które będą uważane za poufne i które dotyczą społeczeństwa lub administracji;

j) podanie przez wnioskodawcę, o ile posiada takie informacje, wiążącej informacji taryfowej lub wiążącej informacji o pochodzeniu, dotyczącej towarów identycznych lub podobnych, jak określono w lit. d) lub f), o udzielenie której już zwrócono się z wnioskiem lub która została wydana we Wspólnocie;

k) potwierdzenie, że dostarczone informacje zostały zarejestrowane w bazie danych Komisji; jednakże oprócz przepisów art. 15 Kodeksu, stosuje się przepisy dotyczące ochrony informacji obowiązujące w Państwach Członkowskich.

4. Jeżeli przyjmując wniosek organy celne uznają, że nie zawiera on wszystkich danych niezbędnych do zajęcia stanowiska w danej sprawie, zwracają się do wnioskodawcy o dostarczenie brakujących danych. Terminy trzech miesięcy i 150 dni określone w art. 7 biegną od chwili, z którą organy celne dysponują wszystkimi danymi niezbędnymi do podjęcia decyzji; organy celne powiadamiają na piśmie wnioskodawcę o przyjęciu wniosku, jak również o dacie, z którą termin rozpoczyna swój bieg.

5. Wykaz organów celnych, wyznaczonych przez Państwa Członkowskie do przyjmowania wniosków o udzielenie wiążącej informacji lub jej wydawania, opublikowany jest w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.

Artykuł 7

1. Wiążąca informacja przekazywana jest wnioskodawcy na piśmie w możliwie krótkim terminie.

a) w przypadku informacji taryfowej: jeżeli po upływie terminu trzech miesięcy od dnia przyjęcia wniosku o udzielenie informacji przekazanie wiążącej informacji taryfowej wnioskodawcy nie było możliwe, organy celne informują o tym fakcie wnioskodawcę, podając powody zwłoki i przypuszczalny termin, w którym będą w stanie przekazać wiążącą informację taryfową;

b) w przypadku informacji o pochodzeniu: zostanie przekazana najpóźniej w terminie 150 dni licząc od dnia przyjęcia wniosku.

2. Informacja jest przekazywana na formularzu, którego wzór przedstawiony jest w załączniku 1 (wiążąca informacja taryfowa) lub załączniku 1a (wiążąca informacja o pochodzeniu). Powiadomienie wskazuje dane, które będą uważane za przekazane jako poufne. Zawarte jest w nim pouczenie o możliwości odwołania określonej w art. 243 Kodeksu.

Artykuł 8

1. W przypadku wiążącej informacji taryfowej organy celne Państw Członkowskich niezwłocznie przesyłają do Komisji następujące informacje:

a) egzemplarz wniosku w sprawie udzielenia wiążącej informacji taryfowej (określony w załączniku 1B);

b) egzemplarz udzielonej wiążącej informacji taryfowej (egzemplarz nr 2 przedstawiony w załączniku 1);

c) dane podawane w egzemplarzu nr 4 przedstawionym w załączniku 1.

W przypadku wiążącej informacji dotyczącej pochodzenia organy celne niezwłocznie przesyłają do Komisji stosowne dane szczegółowe o udzielonej wiążącej informacji dotyczącej pochodzenia.

Wspomniane dane przekazywane są za pomocą środków elektronicznych.

2. Na prośbę Państwa Członkowskiego Komisja przesyła niezwłocznie dane szczegółowe otrzymane zgodnie z ust. 1. Taka transmisja realizowana jest środkami elektronicznymi.

3. Przesyłane drogą elektroniczną dane wniosku o udzielenie wiążącej informacji taryfowanej, udzielonej wiążącej informacji taryfowej i dane podane na egzemplarzu nr 4 z załącznika 1 przechowywane są w centralnej bazie danych Komisji. Dane związane z wiążącą informacją taryfową, włączając dowolne fotografie, rysunki, broszury itd., mogą zostać udostępnione publicznie przez Internet, z wyjątkiem informacji poufnych zawartych w polach3 i 8 udzielonej wiążącej informacji taryfowej.

ROZDZIAŁ 3

Przepisy stosowane w przypadkach rozbieżności w wiążących informacjach

Artykuł 9

1. W przypadku istnienia rozbieżnych wiążących informacji:

– Komisja, z własnej inicjatywy lub na wniosek przedstawiciela Państwa Członkowskiego, wpisuje tę pozycję do porządku dziennego Komitetu, do dyskusji na posiedzeniu, które odbędzie się w następnym miesiącu lub, gdy w najbliższym miesiącu posiedzenie takie się nie odbędzie, na najbliższym posiedzeniu,

– zgodnie z procedurą Komitetu Komisja przyjmuje środki zapewniające jednolite stosowanie, odpowiednio, nomenklatury lub pochodzenia, możliwie najszybciej i w ciągu sześciu miesięcy po terminie posiedzenia, o którym mowa w tiret pierwszym,

2. Do celów stosowania ust. 1, wiążące informacje o pochodzeniu uważa się za rozbieżne, jeżeli nadają różne pochodzenie towarom:

– których pozycja taryfowa jest taka sama i których pochodzenie zostało ustalone zgodnie z takimi samymi regułami pochodzenia, i

– które zostały uzyskane w takim samym procesie produkcyjnym.

ROZDZIAŁ 4

Skutki prawne wiążących informacji

Artykuł 10

1. Bez uszczerbku dla art. 5 i 64 Kodeksu, na wiążącą informację może powoływać się tylko jej posiadacz.

2. a) W przypadku informacji taryfowej: organy celne mogą zażądać aby w chwili dokonywania formalności celnych posiadacz powiadomił organy celne, że jest w posiadaniu wiążącej informacji taryfowej dotyczącej towarów będących przedmiotem odprawy celnej.

b) W przypadku informacji dotyczącej pochodzenia: organy odpowiedzialne za kontrolę stosowania wiążącej informacji o pochodzeniu mogą zażądać, aby w chwili dokonywania formalności posiadacz powiadomił organy celne, że jest w posiadaniu wiążącej informacji o pochodzeniu dotyczącej towarów będących przedmiotem tych formalności.

3. Posiadacz wiążącej informacji taryfowej może korzystać z niej tylko w odniesieniu do określonego towaru, jeżeli wykaże:

a) w przypadku informacji taryfowej: organom celnym, że istnieje całkowita zgodność między tym towarem a towarem opisanym w przedstawionej informacji;

b) w przypadku informacji dotyczącej pochodzenia: organom, określonych w ust. 2 lit. b), że istnieje całkowita zgodność między tym towarem i okolicznościami ustalającymi ich pochodzenie, a opisanymi w przedstawionej informacji.

4. Organy celne (w odniesieniu do wiążącej informacji taryfowej) lub organy, określone w ust. 2 lit. b) (w odniesieniu do wiążącej informacji o pochodzeniu) mogą zażądać tłumaczenia tej informacji na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 11

Wiążąca informacja taryfowa wydawana przez organy celne jednego z Państw Członkowskich od 1 stycznia 1991 r. staje się wiążąca w tym samym stopniu dla właściwych organów wszystkich Państw Członkowskich.

Artykuł 12

1. Od chwili przyjęcia jednego z aktów lub środków wymienionych w art. 12 ust. 5 Kodeksu, organy celne podejmują wszystkie niezbędne kroki dla zapewnienia, aby wiążące informacje były odtąd wydawane tylko zgodnie z danym aktem lub środkiem.

2. a) W przypadku wiążącej informacji taryfowej, do celu powyższego ust. 1, uwzględnianą datą jest:

– dla rozporządzeń przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) i) Kodeksu, dotyczących zmian nomenklatury celnej, data ich stosowania,

– dla rozporządzeń przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) i) Kodeksu, określających lub wpływających na klasyfikację towarów w nomenklaturze celnej, data ich opublikowania w serii L Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich,

– dla rozporządzeń przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) ii) Kodeksu, dotyczących zmian w uwagach wyjaśniających do Nomenklatury Scalonej, data ich opublikowania w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich,

– dla orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) ii) Kodeksu, data wydania orzeczenia,

– dla środków przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) ii) Kodeksu, dotyczących przyjęcia przez Światową Organizację Celną opinii na temat klasyfikacji lub zmian uwag wyjaśniających do Zharmonizowanego Systemu, data komunikatu Komisji w Serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.

b) W przypadku wiążącej informacji o pochodzeniu, do celów powyższego ust. 1, uwzględnianą datą jest:

– dla rozporządzeń przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) i) Kodeksu, dotyczących ustalania pochodzenia towarów i reguł przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) ii), data ich stosowania,

– dla środków przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) ii) Kodeksu, dotyczących zmian w uwagach wyjaśniających i opinii przyjętych na szczeblu Wspólnoty, data ich opublikowania w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich,

– dla orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) ii) Kodeksu, data wydania orzeczenia,

– dla środków przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) ii) Kodeksu, dotyczących przyjęcia opinii na temat pochodzenia lub zmian uwag wyjaśniających Światowej Organizacji Handlu, data podana w komunikacie Komisji w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich,

– dla środków przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) ii) Kodeksu, dotyczących załączników do Porozumienia w sprawie reguł pochodzenia Światowej Organizacji Handlu i przyjętych w ramach umów międzynarodowych, data ich stosowania.

3. Komisja możliwie szybko powiadamia organy celne o datach przyjęcia środków i aktów określonych w niniejszym artykule.

ROZDZIAŁ 5

Przepisy stosowane w przypadku utraty ważności wiążących informacji

Artykuł 13

Jeżeli poprzez zastosowanie przepisów art. 12 ust. 4 zdanie drugie i art. 12 ust. 5 Kodeksu wiążąca informacja zostaje unieważniona lub przestaje być ważna, organ celny, który ją wydał możliwie szybko powiadamia o tym Komisję.

Artykuł 14

1. Jeżeli posiadacz wiążącej informacji, która przestała być ważna z powodów określonych w art. 12 ust. 5 Kodeksu chciałby skorzystać z możliwości powołania się na taką informację w określonym czasie zgodnie z ust. 6 wymienionego artykułu, powiadamia o tym organy celne, dostarczając wszelkie niezbędne dokumenty uzupełniające pozwalające na sprawdzenie, czy stosowne warunki zostały spełnione.

2. W wyjątkowych wypadkach, gdy Komisja zgodnie z przepisami art. 12 ust. 7 akapit drugi Kodeksu przyjmuje środek stanowiący odstępstwo od ust. 6 wymienionego artykułu, lub gdy warunki określone w ust. 1 dotyczące możliwości dalszego powoływania się na wiążącą informację nie zostały spełnione, organy celne powiadamiają o tym posiadacza informacji na piśmie.

TYTUŁ IIA

UPOWAŻNIENI PRZEDSIĘBIORCY

ROZDZIAŁ 1

Procedura przyznawania świadectw

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 14a

1. Bez uszczerbku dla stosowania uproszczeń przewidzianych innymi przepisami celnymi, organy celne mogą, po otrzymaniu wniosku od przedsiębiorcy i zgodnie z art. 5a Kodeksu, wystawiać następujące świadectwa upoważnionych przedsiębiorców (zwane dalej „świadectwem AEO”):

a) świadectwo AEO - uproszczenia celne, dla przedsiębiorców wnioskujących o korzystanie z uproszczeń przewidzianych w przepisach celnych i spełniających warunki określone w art. 14h, 14i oraz 14j;

b) świadectwo AEO - bezpieczeństwo i ochrona, dla przedsiębiorców wnioskujących o korzystanie z ułatwień w zakresie kontroli celnej dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony z chwilą wprowadzenia towarów na obszar celny Wspólnoty lub z chwilą opuszczania obszaru celnego Wspólnoty przez te towary i spełniających warunki określone w art. 14h-14k;

c) świadectwo AEO - uproszczenia celne/bezpieczeństwo i ochrona, dla przedsiębiorców wnioskujących o korzystanie z uproszczeń określonych w lit. a) oraz z ułatwień określonych w lit. b) i spełniających warunki określone w art. 14h-14k.

2. Organy celne uwzględniają w odpowiedni sposób szczególne cechy przedsiębiorców, w szczególności odnoszące się do małych i średnich przedsiębiorstw.

Artykuł 14b

1. Jeżeli posiadacz świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c) złoży wniosek o wydanie jednego lub kilku pozwoleń, o których mowa w art. 260, 263, 269, 272, 276, 277, 282, 283, 313a, 313b, 324a, 324e, 372, 454a, 912g, organy celne nie badają ponownie tych warunków, które już były badane przy przyznawaniu świadectwa AEO.

2. W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona została złożona przez posiadacza świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. b) lub c), właściwy urząd celny, przed przybyciem towarów na obszar celny Wspólnoty, może powiadomić upoważnionego przedsiębiorcę, gdy w wyniku analizy ryzyka pod kątem bezpieczeństwa i ochrony dana przesyłka została wybrana do dalszej kontroli fizycznej. Powiadomienie to zostaje dokonane jedynie w przypadku, gdy nie zagraża ono możliwości przeprowadzenia kontroli.

Państwa członkowskie mogą jednakże przeprowadzać kontrolę fizyczną, nawet jeżeli upoważniony przedsiębiorca nie został przed przybyciem towarów na obszar celny Wspólnoty powiadomiony o tym, że dana przesyłka została wybrana do takiej kontroli. W przypadku gdy towary mają opuścić obszar celny Wspólnoty, akapit pierwszy i drugi stosuje się z niezbędnymi zmianami.

3. Posiadacze świadectwa AEO, o których mowa w art. 14a ust. 1 lit. b) lub c), przywożący lub wywożący towary mogą składać przywozową i wywozową deklarację skróconą zawierającą ograniczone wymogi w zakresie danych określone w sekcji 2.5 załącznika 30A.

Przewoźnicy, spedytorzy lub agenci celni, posiadający świadectwo AEO określone w art. 14a ust. 1 lit. b) lub c) i którzy zajmują się przywozem lub wywozem towarów na rzecz posiadaczy świadectwa AEO określonego w art. 14a ust. 1 lit. b) lub c), mogą również składać przywozowe i wywozowe deklaracje skrócone, zawierające ograniczone wymogi w zakresie danych określone w sekcji 2.5 załącznika 30A.

Od posiadaczy świadectwa AEO, uprawnionych do stosowania ograniczonych wymogów w zakresie danych, można wymagać dostarczenia dodatkowych danych w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania systemów określonych w umowach międzynarodowych z krajami trzecimi odnoszących się do wzajemnego uznawania świadectw AEO i środków dotyczących bezpieczeństwa.

4. Posiadacz świadectwa AEO podlega mniejszej liczbie kontroli fizycznych i kontroli dokumentów niż inni przedsiębiorcy. Organy celne mogą postanowić inaczej w celu uwzględnienia szczególnego zagrożenia lub wymogów kontroli ustanowionych w innych przepisach wspólnotowych.

Jeżeli w następstwie przeprowadzenia analizy ryzyka właściwy organ celny wybiera jednak do celów dalszych kontroli przesyłkę objętą przywozową lub wywozową deklaracją skróconą lub zgłoszeniem celnym złożonym przez upoważnionego przedsiębiorcę, konieczne kontrole należy przeprowadzić w sposób priorytetowy. Jeżeli upoważniony przedsiębiorca złoży stosowny wniosek i po uzgodnieniu z zainteresowanym organem celnym, kontrole te mogą być przeprowadzone w miejscu innym niż dany urząd celny.

5. Korzyści określone w ust. 1-4 przysługują przedsiębiorcy podającemu niezbędne numery świadectw AEO.

Sekcja 2

Wniosek o świadectwo AEO

Artykuł 14c

1. Wniosek o wydanie świadectwa AEO należy złożyć w formie pisemnej lub elektronicznej, zgodnie ze wzorem podanym w załączniku 1C.

2. Jeżeli organ celny uzna, że wniosek ten nie zawiera wszystkich wymaganych danych, zwraca się w ciągu 30 dni kalendarzowych od otrzymania wniosku do przedsiębiorcy składającego wniosek o dostarczenie określonych informacji, uzasadniając swą prośbę.

Bieg terminów, o których mowa w art. 14l ust. 1 i art. 14o ust. 2, rozpoczyna się w dniu, w którym organ celny otrzymał wszelkie informacje konieczne do przyjęcia wniosku. Organy celne informują przedsiębiorcę o przyjęciu wniosku oraz o dacie, od której wymieniony termin rozpoczyna bieg.

Artykuł 14d

1. Wniosek składa się do jednego z poniższych organów celnych:

a) do organu celnego w państwie członkowskim, w którym prowadzona jest główna księgowość wnioskodawcy odnosząca się do danych czynności celnych oraz w którym realizowana jest przynajmniej część operacji objętych świadectwem AEO;

b) do organu celnego w państwie członkowskim, w którym główna księgowość wnioskodawcy odnosząca się do danych ustaleń celnych jest dostępna w systemie teleinformatycznym wnioskodawcy, dla właściwego organu celnego korzystającego z technologii informacyjnych i sieci komputerowych i w którym wnioskodawca prowadzi główne działania w zakresie zarządzania logistycznego oraz w którym realizowana jest przynajmniej część operacji objętych świadectwem AEO.

Główna księgowość wnioskodawcy, o której mowa w lit. a) i b), obejmuje ewidencję i dokumentację umożliwiającą organowi celnemu sprawdzenie i monitorowanie warunków i kryteriów koniecznych do uzyskania świadectwa AEO.

2. Jeżeli nie można określić właściwego organu celnego zgodnie z ust. 1, wniosek należy przedłożyć jednemu z następujących organów celnych:

a) organowi celnemu państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest główna księgowość wnioskodawcy odnosząca się do danych czynności celnych;

b) organowi celnemu państwa członkowskiego, w którym dostępna jest główna księgowość wnioskodawcy odnosząca się do danych czynności celnych, zgodnie z ust. 1 lit. b) i w którym wnioskodawca prowadzi główne działania w zakresie zarządzania logistycznego.

3. Jeżeli część danej ewidencji i dokumentacji jest przechowywana w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie organu celnego, któremu złożono wniosek zgodnie z ust. 1 lub 2, wnioskodawca odpowiednio wypełnia pola 13, 16, 17 i 18 formularza wniosku, którego wzór zawiera załącznik 1C.

4. Jeżeli wnioskodawca posiada magazyn lub inne pomieszczenia w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie organu celnego, któremu złożono wniosek zgodnie z ust. 1 lub 2, wnioskodawca umieszcza stosowną informację na ten temat w polu 13 formularza wniosku, którego wzór zawiera załącznik 1C, aby ułatwić kontrolę odpowiednich warunków w magazynie lub w innym pomieszczeniu, przeprowadzaną przez organy celne tego państwa członkowskiego.

5. Procedurę konsultacyjną, o której mowa w art. 14m, stosuje się w przypadkach określonych w ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu.

6. Wnioskodawca zapewnia łatwo dostępny punkt centralny lub określa osobę kontaktową w ramach administracji wnioskodawcy, w celu udostępnienia organom celnym wszystkich informacji koniecznych do udowodnienia spełnienia wymogów dla wydania świadectwa AEO.

7. W miarę możliwości wnioskodawcy przedkładają konieczne dane organom celnym drogą elektroniczną.

Artykuł 14e

Państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz właściwych organów, do których składane są wnioski, jak również przekazują wszelkie kolejne zmiany dotyczące tego wykazu. Komisja przekazuje taką informację innym państwom członkowskim lub udostępnia ją w Internecie.

Organy te pełnią także rolę organów celnych wydających świadectwa AEO.

Artykuł 14f

Wniosek nie zostaje przyjęty w następujących przypadkach:

a) wniosek jest niezgodny z przepisami art. 14c i 14d;

b) wnioskodawca został skazany za poważne przestępstwo karne związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub jeżeli w momencie składania wniosku prowadzone jest w stosunku do niego postępowanie upadłościowe;

c) wnioskodawca posiada przedstawiciela prawnego do spraw celnych, który był skazany za poważne przestępstwo karne związane z naruszeniem przepisów celnych oraz z prowadzoną przez niego działalnością w charakterze przedstawiciela prawnego;

d) wniosek został złożony przed upływem trzech lat od dnia cofnięcia świadectwa AEO, jak określa to art. 14v ust. 4.

Sekcja 3

Warunki i kryteria przyznawania świadectwa AEO

Artykuł 14g

Wnioskodawca nie musi posiadać siedziby na obszarze celnym Wspólnoty w następujących przypadkach:

a) gdy umowa międzynarodowa między Wspólnotą a krajem trzecim, w którym przedsiębiorca posiada siedzibę, przewiduje wzajemne uznawanie świadectw AEO i zawiera ustalenia administracyjne dotyczące przeprowadzania odpowiednich kontroli w imieniu organów celnych państw członkowskich, jeżeli jest to wymagane;

b) gdy wniosek o przyznanie świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. b), zostaje złożony przez linie lotnicze lub przedsiębiorstwo żeglugowe, nieposia-dające siedziby we Wspólnocie, lecz mające tam oddział regionalny i korzystające już z uproszczeń określonych w art. 324e, 445 lub 448.

W przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), uznaje się, że wnioskodawca spełnił warunki określone w art. 14h, 14i oraz 14j, natomiast musi jeszcze spełnić warunek określony w art. 14k ust. 2.

Artykuł 14h

1. Przestrzeganie wymogów celnych, o których mowa w art. 5a ust. 2 Kodeksu, uznaje się za odpowiednie, jeżeli w ciągu ostatnich trzech lat poprzedzających złożenie wniosku nie doszło do poważnego naruszenia lub powtarzających się naruszeń przepisów celnych przez którąkolwiek z niżej wymienionych osób:

a) wnioskodawcę;

b) osoby kierujące przedsiębiorstwem wnioskodawcy lub nadzorujące takie kierownictwo;

c) w stosownych przypadkach, przedstawiciela prawnego reprezentującego wnioskodawcę w sprawach celnych;

d) osobę odpowiedzialną w przedsiębiorstwie wnioskodawcy za sprawy celne.

Przestrzeganie wymogów celnych można jednak uznać za odpowiednie, jeżeli właściwy organ celny uzna naruszenie za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz jeżeli nie budzi ono wątpliwości co do dobrej wiary wnioskodawcy.

2. Jeżeli osoby pełniące funkcje kontrolne nad przedsiębiorstwem wnioskodawcy mają siedzibę lub miejsce zamieszkania w kraju trzecim, organy celne oceniają przestrzeganie przez nie wymogów celnych na podstawie dostępnej im dokumentacji i informacji.

3. Jeżeli przedsiębiorstwo wnioskodawcy istnieje krócej niż trzy lata, organy celne oceniają przestrzeganie przez niego wymogów celnych na podstawie dostępnej im dokumentacji i informacji.

Artykuł 14i

Aby umożliwić organom celnym ustalenie, że wnioskodawca dysponuje odpowiednim systemem zarządzania ewidencjami handlowymi oraz, w stosownych przypadkach, ewidencjami transportowymi, o którym mowa w art. 5a ust. 2 tiret drugie Kodeksu, wnioskodawca spełnia następujące wymagania:

a) utrzymuje system księgowy, który jest zgodny z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości stosowanymi przez państwo członkowskie, w którym prowadzona jest księgowość oraz który ułatwia kontrolę celną opartą na audycie;

b) umożliwia organowi celnemu fizyczny i elektroniczny dostęp do swoich ewidencji celnych i, w stosownych przypadkach, ewidencji transportowych;

c) posiada system logistyczny rozróżniający towary wspólnotowe i niewspólnotowe;

d) posiada strukturę administracyjną, która jest zgodna z rodzajem i wielkością prowadzonej działalności oraz która jest odpowiednia do zarządzania przepływem towarów oraz posiada system kontroli wewnętrznej zdolny do wykrywania transakcji nielegalnych lub nieprawidłowych;

e) w stosownych przypadkach, posiada odpowiednie procedury obsługi licencji i pozwoleń związanych ze środkami polityki handlowej lub z handlem produktami rolnymi;

f) posiada odpowiednie procedury archiwizacji ewidencji przedsiębiorstwa i informacji oraz procedury ochrony przed utratą danych;

g) zapewnia, że pracownicy mają świadomość konieczności powiadamiania organów celnych, w każdym przypadku gdy zostają wykryte trudności związane z przestrzeganiem przepisów, oraz ustanawia odpowiednie osoby kontaktowe mające informować organy celne o wystąpieniu takich zjawisk;

h) posiada odpowiednie środki technologii informacyjnej zabezpieczające system teleinformatyczny wnioskodawcy przed nieuprawnionym dostępem oraz zabezpieczające dokumentację wnioskodawcy.

Wnioskodawca zwracający się o świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. b), nie jest zobowiązany do spełnienia wymogu ustanowionego w akapicie pierwszym lit. c) niniejszego artykułu.

Artykuł 14j

1. Uznaje się, że warunek dotyczący wypłacalności finansowej wnioskodawcy, o którym mowa w art. 5 a ust. 2 tiret trzecie Kodeksu, został spełniony, jeżeli wypłacalność można udowodnić w odniesieniu do ostatnich trzech lat.

Do celów niniejszego artykułu wypłacalność finansowa oznacza dobrą sytuację finansową, która umożliwia wnioskodawcy regulowanie jego zobowiązań stosownie do rodzaju prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

2. Jeżeli przedsiębiorstwo wnioskodawcy istnieje krócej niż trzy lata, jego wypłacalność finansową sprawdza się na podstawie dostępnej ewidencji i informacji.

Artykuł 14k

1. Standardy bezpieczeństwa i ochrony w przedsiębiorstwie wnioskodawcy, o których mowa w art. 5 a ust. 2 tiret czwarte Kodeksu, uznaje się za odpowiednie, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) budynki użytkowane w związku z prowadzoną działalnością objętą świadectwem zbudowano z materiałów, które utrudniają bezprawne wejście i zapewniają ochronę przed bezprawnym wtargnięciem;

b) stosowane są odpowiednie środki kontroli dostępu uniemożliwiające nieuprawniony wstęp na tereny wysyłki, doków załadunkowych oraz na tereny cargo;

c) środki dotyczące postępowania z towarami obejmują zabezpieczenia przed wprowadzeniem, wymianą lub utratą jakiegokolwiek materiału oraz dokonywaniem nieuprawnionych zmian w jednostkach cargo;

d) w stosownych przypadkach wdrożono procedury obsługi licencji przywozowych i/lub wywozowych związanych z zakazami i ograniczeniami oraz mające na celu rozróżnianie tych towarów od innych;

e) wnioskodawca wdrożył środki umożliwiające jednoznaczną identyfikację jego partnerów handlowych, w celu zabezpieczenia międzynarodowego łańcucha dostaw;

f) w zakresie dopuszczonym przepisami, wnioskodawca prowadzi kontrolę przyszłych pracowników zatrudnionych na stanowiskach wrażliwych pod względem bezpieczeństwa oraz dokonuje okresowych kontroli pracowników;

g) wnioskodawca zapewnia aktywny udział odpowiedniego personelu w programach podnoszących poziom świadomości w dziedzinie bezpieczeństwa.

2. Jeżeli przedsiębiorstwo lotnicze lub żeglugowe, które nie posiada siedziby we Wspólnocie, lecz ma tam oddział regionalny oraz korzysta z uproszczeń ustanowionych w art. 324e, 445 lub 448, składa wniosek o świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. b), spełnia ono jeden z następujących warunków:

a) posiada uznane międzynarodowe świadectwo bezpieczeństwa i/lub świadectwo ochrony wydane na podstawie konwencji międzynarodowych regulujących dane sektory transportowe;

b) jest zarejestrowanym agentem w myśl art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 300/2008 (²) („zarejestrowany agent”) i spełnia wymogi przewidziane w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 185/2010 (³);

c) posiada świadectwo wydane w kraju znajdującym się poza obszarem celnym Wspólnoty, w przypadku gdy umowa dwustronna zawarta między Wspólnotą i krajem trzecim przewiduje takie świadectwo, zgodnie z warunkami ustanowionymi w tej umowie.

Jeżeli przedsiębiorstwo lotnicze lub żeglugowe posiada świadectwo, o którym mowa w lit. a) niniejszego ustępu, spełnia ono kryteria ustanowione w ust. 1. Organy celne wydające świadectwa uznają kryteria ustanowione w ust. 1 za spełnione, o ile kryteria wydania świadectwa międzynarodowego są identyczne lub równorzędne z kryteriami ustanowionymi w ust. 1.

Jeżeli przedsiębiorstwo lotnicze jest zarejestrowanym agentem, warunki określone w ust. 1 uznaje się za spełnione w stosunku do miejsc i działań, dla których wnioskodawca uzyskał status zarejestrowanego agenta, o ile warunki uzyskania statusu zarejestrowanego agenta są identyczne lub równorzędne z warunkami ustanowionymi w ust. 1.

3. Jeżeli wnioskodawca posiada siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty i jest zarejestrowanym agentem lub znanym nadawcą w myśl art. 3 rozporządzenia (WE) nr 300/2008 oraz spełnia wymogi przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 185/2010, warunki ustanowione w ust. 1 uznaje się za spełnione w stosunku do miejsc i działań, dla których wnioskodawca uzyskał status zarejestrowanego agenta lub znanego nadawcy, o ile warunki uzyskania statusu zarejestrowanego agenta lub znanego nadawcy są identyczne lub równorzędne z warunkami ustanowionymi w ust. 1.

4. Jeżeli wnioskodawca, posiadający siedzibę we Wspólnocie, posiada uznane międzynarodowe świadectwo bezpieczeństwa i/lub świadectwo ochrony wydane na podstawie konwencji międzynarodowych, europejskie świadectwo bezpieczeństwa i/lub świadectwo ochrony wydane na podstawie prawodawstwa wspólnotowego, świadectwo standardów międzynarodowych wydane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną lub świadectwo standardów europejskich wydane przez Europejską Organizację Normalizacyjną, uznaje się, że kryteria przewidziane w ust. 1 są spełnione w takim zakresie, w jakim kryteria wydania tych świadectw są identyczne lub równorzędne z kryteriami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.

Sekcja 4

Procedura wydawania świadectw AEO

Artykuł 14l

1. Organ celny wydający świadectwo informuje o złożeniu wniosku organy celne wszystkich pozostałych państw członkowskich w ciągu pięciu dni roboczych od daty, w którym otrzymał on wniosek zgodnie z art. 14c, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

2. W przypadku gdy organ celny jednego z pozostałych państw członkowskich dysponuje istotnymi informacjami, które mogą być przeszkodą w przyznaniu świadectwa, przekazuje takie informacje organowi celnemu wydającemu świadectwo w ciągu 35 dni kalendarzowych od daty otrzymania informacji, o której mowa w ust. 1, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

Artykuł 14m

1. Konsultacje między organami celnymi państw członkowskich są wymagane w przypadku, gdy analiza jednego lub kilku kryteriów określonych w art. 14g-14k nie może być wykonana przez organ celny wydający świadectwo ze względu na brak informacji lub możliwości sprawdzenia tych informacji. W takich przypadkach organy celne państw członkowskich przeprowadzają konsultacje w ciągu 60 dni kalendarzowych od daty przekazania informacji przez organ celny wydający świadectwo, aby umożliwić wydanie świadectwa AEO lub odrzucenie wniosku w terminie określonym w art. 14o ust. 2.

Jeżeli organ celny proszony o konsultacje nie odpowiada w ciągu 60 dni kalendarzowych, organ wnioskujący o konsultacje może przyjąć, na odpowiedzialność organu celnego proszonego o konsultacje, że kryteria, w sprawie których przeprowadzano konsultacje, są spełnione. Okres ten może zostać przedłużony, jeżeli wnioskodawca podejmuje działania w celu dostosowania się do tych kryteriów i powiadamia o tym organ proszony o konsultacje oraz organ wnioskujący o konsultacje.

2. W przypadku gdy po sprawdzeniu przewidzianym w art. 14n organ celny proszony o konsultacje stwierdza, że wnioskodawca nie spełnia jednego lub więcej kryteriów, odpowiednio udokumentowane wyniki przekazuje się organowi celnemu wydającemu świadectwo, który wniosek ten odrzuca. Stosuje się art. 14o ust. 4, 5 i 6.

Artykuł 14n

1. Organ celny wydający świadectwo sprawdza, czy są spełnione określone w art. 14g-14k warunki i kryteria wymagane do wydania świadectwa. Sprawdzenie kryteriów określonych w art. 14k przeprowadza się we wszystkich pomieszczeniach istotnych dla prowadzonej działalności wnioskodawcy podlegającej obowiązkowi celnemu. Organ celny odpowiednio dokumentuje tę kontrolę oraz jej wyniki.

W przypadku gdy ze względu na dużą liczbę pomieszczeń, w których prowadzona jest działalność, okres przewidziany na wydanie świadectwa nie pozwalałby na sprawdzenie wszystkich istotnych pomieszczeń, lecz organ celny nie ma wątpliwości co do utrzymywania przez wnioskodawcę wewnętrznych norm bezpieczeństwa, które są zwykle stosowane we wszystkich pomieszczeniach prowadzenia jego działalności, organ ten może podjąć decyzję o zbadaniu jedynie reprezentatywnej części tych pomieszczeń.

2. Organ celny wydający świadectwo może przyjąć wnioski przedstawione przez specjalistę w odpowiednich dziedzinach, o których mowa w art. 14i, 14j i 14k, w odniesieniu do warunków i kryteriów określonych w tych artykułach. Specjalista ten nie może mieć powiązań z wnioskodawcą.

Artykuł 14o

1. Organ celny wydający świadectwo wydaje świadectwo AEO zgodnie ze wzorem podanym w załączniku 1D.

2. Organ celny wydaje świadectwo AEO lub odrzuca wniosek w terminie 120 dni kalendarzowych od daty otrzymania wniosku zgodnie z art. 14c. W przypadku gdy organ celny nie jest w stanie dotrzymać wyznaczonego terminu, okres ten można przedłużyć o kolejnych 60 dni kalendarzowych. W takich przypadkach, przed upływem 120 dni kalendarzowych, organ celny informuje wnioskodawcę o powodach przedłużenia terminu.

3. Okres przewidziany w pierwszym zdaniu ust. 2 można przedłużyć, jeżeli w trakcie sprawdzania kryteriów wnioskodawca podejmuje działania w celu dostosowania do spełnienia tych kryteriów i powiadamia o tym właściwy organ.

4. W przypadku gdy zachodzi prawdopodobieństwo, że wyniki badania przeprowadzonego zgodnie z art. 14l, 14m i 14n doprowadzą do odrzucenia wniosku, przed odrzuceniem wniosku organ celny wydający świadectwo informuje wnioskodawcę o tych wynikach oraz zapewnia mu możliwość udzielenia odpowiedzi w ciągu 30 dni kalendarzowych. W związku z tym bieg terminu określonego w pierwszym zdaniu ust. 2 ulega zawieszeniu.

5. Odrzucenie wniosku nie prowadzi do automatycznego cofnięcia żadnego istniejącego pozwolenia udzielonego na podstawie przepisów celnych.

6. Jeżeli wniosek zostaje odrzucony, organ celny informuje wnioskodawcę o powodach podjęcia takiej decyzji. Wnioskodawca zostaje poinformowany o decyzji o odrzuceniu wniosku w terminach określonych w ust. 2, 3 i 4.

Artykuł 14p

W ciągu 5 dni roboczych organ celny wydający świadectwo informuje organy celne pozostałych państw członkowskich o wydaniu świadectwa AEO, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x. W tym samym terminie przekazuje się informację o odrzuceniu wniosku.

ROZDZIAŁ 2

Skutki prawne świadectw AEO

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 14q

1. Świadectwo AEO staje się skuteczne od dziesiątego dnia roboczego, licząc od daty jego wydania.

2. Świadectwo AEO jest uznawane we wszystkich państwach członkowskich.

3. Okres ważności świadectwa AEO jest nieograniczony.

4. Organy celne monitorują, czy upoważniony przedsiębiorca spełnia wymagane warunki i kryteria.

5. Organ celny wydający świadectwo przeprowadza ponowną ocenę warunków i kryteriów w następujących przypadkach:

a) znaczących zmian w odpowiednim prawodawstwie wspólnotowym;

b) uzasadnionych wskazań, że upoważniony przedsiębiorca nie spełnia już odpowiednich warunków i kryteriów.

W przypadku świadectwa AEO wydanego wnioskodawcy, którego przedsiębiorstwo istnieje krócej niż trzy lata, w ciągu pierwszego roku po wydaniu ma miejsce ścisły monitoring.

Stosuje się art. 14n ust. 2.

Wyniki ponownej oceny udostępnia się organom celnym wszystkich państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

Sekcja 2

Zawieszenie statusu upoważnionego przedsiębiorcy

Artykuł 14r

1. Status upoważnionego przedsiębiorcy zostaje zawieszony przez organ celny wydający świadectwo w następujących przypadkach:

a) gdy została stwierdzona niezgodność z warunkami lub kryteriami wydania świadectwa AEO;

b) organy celne mają wystarczający powód, aby przypuszczać, że upoważniony przedsiębiorca popełnił czyn skutkujący wszczęciem postępowania karnego i że czyn ten wiąże się z naruszeniem przepisów celnych.

Jednakże w przypadku, o którym mowa w lit. b), organ celny może podjąć decyzję o niezawieszaniu statusu upoważnionego przedsiębiorcy, jeżeli uzna naruszenie za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz przy braku wątpliwości co do dobrej wiary upoważnionego przedsiębiorcy.

Przed podjęciem decyzji organy celne informują zainteresowanego przedsiębiorcę o poczynionych ustaleniach. Dany przedsiębiorca ma prawo do naprawienia sytuacji oraz/lub do wyrażenia swojego stanowiska w ciągu 30 dni kalendarzowych od daty otrzymania tej informacji.

Jednakże ze względu na rodzaj lub poziom zagrożenia bezpieczeństwa obywateli związanego ze zdrowiem publicznym lub ze środowiskiem naturalnym zawieszenie następuje niezwłocznie. Organ celny, który zawiesza świadectwo AEO, informuje niezwłocznie organy celne pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x, aby umożliwić im podjęcie właściwych działań.

2. Jeżeli posiadacz świadectwa AEO nie ureguluje sytuacji, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), w ciągu 30 dni kalendarzowych, o których mowa w ust. 1 akapit trzeci, właściwy organ celny powiadamia zainteresowanego przedsiębiorcę o zawieszeniu statusu upoważnionego przedsiębiorcy na okres 30 dni kalendarzowych, aby umożliwić przedsiębiorcy podjęcie wymaganych działań w celu uregulowania sytuacji. Informację tę przekazuje się również do wiadomości organów celnych pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

3. Jeżeli posiadacz świadectwa AEO popełnił czyn, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. b), organ celny wydający świadectwo zawiesza status upoważnionego przedsiębiorcy na czas postępowania sądowego. Organ ten powiadamia o tym fakcie posiadacza świadectwa. Informację tę przekazuje się również do wiadomości organów celnych pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

4. W przypadku gdy zainteresowany przedsiębiorca nie był w stanie uregulować sytuacji w ciągu 30 dni kalendarzowych, natomiast może przedstawić dowód, że spełni warunki, o ile okres zawieszenia zostanie przedłużony, organ celny wydający świadectwo zawiesza status upoważnionego przedsiębiorcy na kolejne 30 dni kalendarzowych.

Artykuł 14s

1. Zawieszenie nie ma wpływu na postępowanie celne, które już się rozpoczęło przed datą zawieszenia i które nie zostało jeszcze zakończone.

2. Zawieszenie nie ma automatycznie wpływu na pozwolenia wydane niezależnie od świadectwa AEO, chyba że przyczyny zawieszenia mają również związek z tymi pozwoleniami.

3. Zawieszenie nie ma automatycznie wpływu na żadne pozwolenie na stosowanie uproszczeń celnych, które zostało udzielone na podstawie świadectwa AEO i w odniesieniu do którego wymagane warunki nadal są spełnione.

4. W przypadku świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. c), jeżeli zainteresowany przedsiębiorca nie spełnia jedynie warunków określonych w art. 14k, status upoważnionego przedsiębiorcy ulega częściowemu zawieszeniu i na wniosek zainteresowanego przedsiębiorcy można wydać nowe świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a).

Artykuł 14t

1. Jeżeli zainteresowany przedsiębiorca podjął, zgodnie z wymogami organów celnych, środki konieczne w celu spełnienia warunków i kryteriów, które upoważniony przedsiębiorca musi spełnić, organ celny wydający świadectwo cofa zawieszenie i informuje o tym zainteresowanego przedsiębiorcę oraz organy celne pozostałych państw członkowskich. Zawieszenie można cofnąć przed upływem terminu określonego w art. 14r ust. 2 lub 4.

W przypadku, o którym mowa w art. 14s ust. 4, organ celny dokonujący zawieszenia przywraca ważność zawieszonego świadectwa. Następnie organ ten unieważnia świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a).

2. Jeżeli zainteresowany przedsiębiorca nie podejmuje koniecznych działań w okresie zawieszenia wskazanym w art. 14r ust. 2 lub 4, organ celny wydający świadectwo unieważnia je oraz bezzwłocznie informuje o tym organy celne pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

W przypadku, o którym mowa w art. 14s ust. 4, pierwotne świadectwo zostaje unieważnione i wyłącznie nowe świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a), zachowuje ważność.

Artykuł 14u

1. W przypadku gdy upoważniony przedsiębiorca czasowo nie jest w stanie spełnić któregokolwiek z kryteriów określonych w art. 14a, może złożyć wniosek o zawieszenie statusu upoważnionego przedsiębiorcy. W takim przypadku upoważniony przedsiębiorca powiadamia organ celny wydający świadectwo, podając termin, w jakim będzie w stanie ponownie spełnić dane kryteria. Powiadamia on także organ celny wydający świadectwo o wszelkich planowanych środkach oraz o harmonogramie ich stosowania.

Powiadomiony organ celny wysyła tę informację do organów celnych pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

2. Jeżeli upoważniony przedsiębiorca nie ureguluje sytuacji w terminie podanym w swoim powiadomieniu, organ celny wydający świadectwo może przyznać rozsądne odroczenie tego terminu, pod warunkiem że upoważniony przedsiębiorca działał w dobrej wierze. O odroczeniu terminu zostają powiadomione organy celne pozostałych państw członkowskich, za pośrednictwem systemu komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

We wszystkich pozostałych przypadkach świadectwo AEO zostaje unieważnione i organ celny wydający świadectwo powiadamia bezzwłocznie organy celne państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

3. Jeżeli wymagane środki nie zostają podjęte w okresie zawieszenia, stosuje się art. 14v.

Sekcja 3

Cofnięcie świadectwa AEO

Artykuł 14v

1. Organ celny wydający świadectwo AEO cofa je w następujących przypadkach:

a) upoważniony przedsiębiorca nie podejmuje środków, o których mowa w art. 14t ust. 1;

b) upoważniony przedsiębiorca dopuszcza się poważnego naruszenia przepisów celnych i nie ma już prawa do odwołania;

c) upoważniony przedsiębiorca nie podejmuje wymaganych środków w okresie zawieszenia, o którym mowa w art. 14u;

d) na wniosek upoważnionego przedsiębiorcy.

Jednakże w przypadku, o którym mowa w lit. b), organ celny może podjąć decyzję, że nie cofnie świadectwa AEO, jeżeli uzna naruszenia za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz przy braku wątpliwości co do dobrej wiary upoważnionego przedsiębiorcy.

2. Cofnięcie świadectwa staje się skuteczne od następnego dnia po powiadomieniu o nim.

Jeżeli w przypadku świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. c), zainteresowany przedsiębiorca nie spełnia jedynie warunków określonych w art. 14k, organ celny wydający świadectwo cofa je i wydaje nowe świadectwo określone w art. 14a ust. 1 lit. a).

3. Organ celny wydający świadectwo informuje bezzwłocznie organy celne pozostałych państw członkowskich, wykorzystując w tym celu system komunikacji, o którym mowa w art. 14x.

4. Poza przypadkami cofnięcia, o których mowa w ust. 1 lit. c) i d), nie zezwala się przedsiębiorcy na złożenie nowego wniosku o wydanie świadectwa AEO przed upływem trzech lat od dnia cofnięcia.

ROZDZIAŁ 3

Wymiana informacji

Artykuł 14w

1. Upoważniony przedsiębiorca informuje organ celny wydający świadectwo o wszystkich zdarzeniach mających miejsce po wydaniu świadectwa i mogących mieć wpływ na jego dalsze stosowanie lub treść.

2. Wszelkie istotne informacje, będące w posiadaniu organu celnego wydającego świadectwo, udostępnia się organom celnym pozostałych państw członkowskich, w których upoważniony przedsiębiorca prowadzi działalność podlegającą obowiązkowi celnemu.

3. Jeżeli organ celny cofa pozwolenie udzielone upoważnionemu przedsiębiorcy na podstawie posiadanego przez niego świadectwa AEO do stosowania konkretnego uproszczenia celnego przewidzianego w art. 260, 263, 269, 272, 276, 277, 282, 283, 313a i 313b, 324a, 324e, 372, 454a, 912g, powiadamia o tym organ celny, który wydał świadectwo AEO.

4. Organ celny wydający świadectwo niezwłocznie udostępnia odpowiednim organom krajowym odpowiedzialnym za ochronę lotnictwa cywilnego co najmniej następujące informacje odnoszące się do statusu upoważnionego przedsiębiorcy, którymi dysponuje:

a) świadectwo AEO – bezpieczeństwo i ochrona (świadectwo AEOS) oraz świadectwo AEO – uproszczenia celne/bezpieczeństwo i ochrona (świadectwo AEOF), zawierające nazwę posiadacza świadectwa oraz, w stosownych przypadkach, zmiany lub cofnięcie tych świadectw lub też zawieszenie statusu upoważnionego przedsiębiorcy i przyczyny takich działań;

b) informacje na temat tego, czy organy celne przeprowadziły w danym miejscu kontrolę, datę ostatniej wizyty i cel wizyty (proces wydawania pozwoleń, ponowna ocena, monitorowanie);

c) jakiekolwiek ponowne oceny świadectw AEOS i AEOF i ich wyniki.

Krajowe organy celne, w porozumieniu z odpowiednim organem krajowym odpowiedzialnym za ochronę lotnictwa cywilnego, ustanawiają szczegółowe warunki dotyczące wymiany wszelkich informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, nieuwzględnionych w elektronicznym systemie służącym do przekazywania i wymiany informacji, określonym w art. 14x, najpóźniej do dnia 1 marca 2015 r.

Krajowe organy odpowiedzialne za ochronę lotnictwa cywilnego, które będą przetwarzać wspomniane informacje, mogą wykorzystywać je wyłącznie do celów odpowiednich programów zarejestrowanego agenta lub znanego nadawcy i wprowadzają w życie odpowiednie środki techniczne oraz organizacyjne, aby zapewnić bezpieczeństwo tych informacji.

Artykuł 14x

1. Elektroniczny system służący do przekazywania i wymiany informacji, określony przez działające w porozumieniu Komisję i organy celne, wykorzystuje się do przekazywania i wymiany informacji pomiędzy organami celnymi oraz do informowania Komisji i przedsiębiorców.

2. Wykorzystując system, o którym mowa w ust. 1, Komisja i organy celne przechowują następujące informacje i mają do nich dostęp:

a) dane dotyczące wniosków przekazywane drogą elektroniczną;

b) świadectwa AEO oraz, w stosownych przypadkach, jego zmiany, cofnięcie, a także zawieszenie statusu upoważnionego przedsiębiorcy;

c) wszelkie inne istotne informacje.

2a. W stosownych przypadkach, w szczególności w przypadku gdy status upoważnionego przedsiębiorcy uznaje się za podstawę do przyznania zatwierdzenia lub pozwoleń lub ułatwień zgodnie z innymi przepisami Unii, dostęp do informacji, o których mowa w art. 14w ust. 4 lit. a) i c), może zostać przyznany również odpowiedniemu krajowemu organowi odpowiedzialnemu za ochronę lotnictwa cywilnego.

3. Organ celny wydający świadectwo powiadamia biura analizy ryzyka w swoim państwie członkowskim o wydaniu, zmianie, cofnięciu świadectwa AEO, a także o zawieszeniu statusu upoważnionego przedsiębiorcy.

Informuje również wszystkie organy wydające świadectwa w pozostałych państwach członkowskich.

4. Wykaz upoważnionych przedsiębiorców Komisja może podać do wiadomości publicznej za pośrednictwem Internetu, po uzyskaniu uprzedniej zgody zainteresowanego upoważnionego przedsiębiorcy. Wykaz jest aktualizowany.

TYTUŁ III

(skreślony)

TYTUŁ IV

POCHODZENIE TOWARÓW

ROZDZIAŁ 1

Pochodzenie niepreferencyjne

Sekcja 1

Obróbka lub przetworzenie nadające pochodzenie

Artykuł 35

Niniejszy rozdział określa w odniesieniu do materiałów i wyrobów włókienniczych objętych sekcją XI Nomenklatury Scalonej oraz w odniesieniu do niektórych towarów, innych niż materiały i wyroby włókiennicze, rodzaje obróbki lub przetwarzania uważane za spełniające kryteria ustanowione w art. 24 Kodeksu i pozwalające na nadanie wymienionym towarom pochodzenia państwa, w którym nastąpiła obróbka lub przetworzenie.

„Państwo” oznacza, w zależności od przypadku, państwo trzecie lub Wspólnotę.

Podsekcja 1

Materiały i wyroby włókiennicze objęte sekcją XI Nomenklatury Scalonej

Artykuł 36

W odniesieniu do materiałów i wyrobów włókienniczych objętych sekcją XI Nomenklatury Scalonej całkowite przetworzenie, jak określono w art. 37, uważane jest za obróbkę lub przetworzenie nadające pochodzenie w rozumieniu art. 24 Kodeksu.

Artykuł 37

Za całkowite przetworzenie uważana jest obróbka lub przetworzenie, w wyniku którego uzyskane produkty klasyfikuje się pod inną pozycją Nomenklatury Scalonej niż pozycja odpowiadająca użytym materiałom niepochodzącym.

Jednakże w odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku 10 za całkowite przetworzenie uważa się jedynie szczególne sposoby przetwarzania podane obok każdego uzyskanego produktu w kolumnie 3 wymienionego załącznika, niezależnie od faktu, czy przetworzenie takie pociąga za sobą zmianę pozycji.

Zasady stosowania reguł zawartych w załączniku 10 są przedstawione w uwagach wprowadzających w załączniku 9.

Artykuł 38

Do celów poprzedniego artykułu następujące czynności są uważane za niewystarczającą obróbkę lub przetworzenie dla nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy powodują zmianę pozycji:

a) czynności mające na celu zachowanie produktów w dobrym stanie podczas transportu i składowania (wietrzenie, rozkładanie, suszenie, usuwanie uszkodzonych części i podobne czynności);

b) proste czynności polegające na usuwaniu kurzu, przesiewaniu lub sortowaniu, segregowaniu, dobieraniu (łącznie z kompletowaniem zestawów), myciu, rozcinaniu;

c) i) zmiany opakowania oraz rozdzielanie i łączenie przesyłek;

ii) zwykłe umieszczanie w workach, skrzynkach, pudełkach, mocowanie na kartach lub planszach itp. oraz wszystkie inne proste czynności związane z pakowaniem;

d) umieszczanie znaków, etykiet lub innych podobnych wyróżniających oznakowań na towarach lub na ich opakowaniach;

e) prosty montaż części dla otrzymania kompletnego wyrobu;

f) połączenie dwóch lub więcej czynności wymienionych w lit. a)–e).

Podsekcja 2

Produkty inne niż materiały i wyroby włókiennicze objęte sekcją XI Nomenklatury Scalonej

Artykuł 39

W odniesieniu do wymienionych w załączniku 11 produktów uzyskanych za obróbkę lub przetworzenie nadające pochodzenie na mocy art. 24 Kodeksu uważa się sposoby obróbki i przetworzenia wymienione w kolumnie 3 tego załącznika.

Metoda stosowania reguł zawartych w załączniku 11 jest opisana w uwagach wprowadzających w załączniku 9.

Podsekcja 3

Przepisy wspólne dla wszystkich produktów

Artykuł 40

Jeżeli wykazy w załącznikach 10 i 11 stanowią, że pochodzenie zostało nadane, jeżeli wartość użytych materiałów niepochodzących nie przekracza określonej wartości procentowej ceny ex-works uzyskanych produktów, wartość ta obliczana jest w następujący sposób:

– „wartość” oznacza wartość celną w momencie przywozu wykorzystanych materiałów niepochodzących lub, jeżeli nie jest ona znana i nie może być ustalona, pierwszą możliwą do ustalenia cenę zapłaconą za te materiały w państwie, w którym dokonano przetworzenia,

– „cena ex-works” oznacza cenę ex-works uzyskanego produktu po odliczeniu wszystkich podatków wewnętrznych, które są lub mogą być zwrócone po dokonaniu wywozu produktu,

– „wartość nabyta w wyniku montażu” jest sumą wartości wynikającej z samego montażu, włącznie z każdą czynnością wykończeniową lub kontrolną oraz z włączenia części pochodzących z państwa, w którym czynności te zostały dokonane, włącznie z zyskami i ogólnymi kosztami poniesionymi w tym państwie w związku z tymi czynnościami.

Sekcja 2

Przepisy wykonawcze dotyczące części zapasowych

Artykuł 41

1. Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczane z jakimkolwiek sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, i będące częścią ich standardowego wyposażenia, uważa się za mające to samo pochodzenie co dany sprzęt, maszyna, aparat lub pojazd.

2. Uważa się, że podstawowe części zapasowe do użycia w jakiejkolwiek części urządzenia, maszyny, aparatury lub pojazdu, które dopuszczono do swobodnego obrotu lub uprzednio wywieziono, mają takie samo pochodzenie jak dane urządzenie, maszyna, aparatura lub pojazd, pod warunkiem że warunki przewidziane w niniejszej sekcji zostały spełnione.

Artykuł 42

Domniemanie pochodzenia, określone w poprzednim artykule, jest uznawane tylko:

– jeżeli jest to niezbędne dla dokonania przywozu do kraju przeznaczenia,

– w przypadku gdy użycie wspomnianych podstawowych części zapasowych na etapie produkcji danego urządzenia, maszyny, aparatury lub pojazdu nie przeszkodziłoby w otrzymaniu przez wymienione urządzenie, maszynę, aparaturę lub pojazd pochodzenia wspólnotowego lub pochodzenia państwa produkcji.

Artykuł 43

Do celów art. 41:

a) „urządzenia, maszyny, aparatura lub pojazd” oznaczają towary wymienione w sekcjach XVI, XVII i XVIII Nomenklatury Scalonej;

b) „podstawowe części zapasowe” oznaczają części, które:

– stanowią komponenty, bez których właściwe funkcjonowanie dopuszczonych do swobodnego obrotu lub uprzednio wywiezionych towarów, określonych w lit. a), nie może zostać zapewnione, oraz

– są charakterystyczne dla tych towarów, oraz

– są przeznaczone do ich konserwacji i zastąpienia części tego samego rodzaju, które uległy zniszczeniu lub przestały nadawać się do użytku.

Artykuł 44

Jeżeli wniosek o wystawienie świadectwa pochodzenia dla podstawowych części zapasowych, określonych w art. 41, został przedstawiony właściwym władzom lub uprawnionym organom Państw Członkowskich, wymienione świadectwo oraz dotyczący go wniosek musi zawierać w polu 6 (numer pozycji, znaki, numery, liczba i rodzaj opakowań; opis towarów) oświadczenie osoby zainteresowanej potwierdzające, że towary w nich wymienione są przeznaczone do zwykłej konserwacji urządzenia, maszyny, aparatury lub pojazdu uprzednio wywiezionego, jak również dokładne dane dotyczące danego urządzenia, maszyny, aparatury lub pojazdu.

Ponadto osoba zainteresowana podaje, o ile jest to możliwe, szczegóły dotyczące świadectwa pochodzenia (organ wystawiający, numer i datę wystawienia świadectwa), na podstawie którego zostało wywiezione urządzenie, maszyna, aparatura lub pojazd, do konserwacji którego części są przeznaczone.

Artykuł 45

Jeżeli pochodzenie podstawowych części zapasowych w rozumieniu art. 41 musi zostać potwierdzone w celu dopuszczenia ich do swobodnego obrotu we Wspólnocie poprzez przedstawienie świadectwa pochodzenia, świadectwo to zawiera informacje określone w art. 44.

Artykuł 46

W celu zapewnienia właściwego stosowania reguł ustanowionych w niniejszej sekcji właściwe organy Państw Członkowskich mogą zażądać przedstawienia dodatkowego dowodu, w szczególności:

– przedłożenia faktury lub kopii faktury za urządzenie, maszynę, aparaturę lub pojazd dopuszczony do swobodnego obrotu lub uprzednio wywieziony,

– umowy lub kopii umowy albo każdego innego dokumentu potwierdzającego, że dostawa dokonywana jest w ramach zwykłej konserwacji.

Sekcja 3

Przepisy wykonawcze dotyczące świadectw pochodzenia

Podsekcja 1

Przepisy dotyczące uniwersalnych świadectw pochodzenia

Artykuł 47

Jeżeli pochodzenie towaru jest lub musi być udowodnione w przywozie poprzez przedstawienie świadectwa pochodzenia, świadectwo to spełnia następujące warunki:

a) jest wystawiane przez wiarygodny organ lub agencję, odpowiednio upoważnione w tym celu przez państwo wystawienia świadectwa;

b) zawiera wszystkie dane, niezbędne do ustalenia tożsamości towaru, którego dotyczy, w szczególności:

– liczbę opakowań, ich rodzaj oraz umieszczone na nich znaki i numery,

– rodzaj towaru,

– masę brutto i netto towaru; jednakże dane te mogą zostać zastąpione innymi, takimi jak liczba lub objętość, jeżeli towar podczas transportu zmienia swój ciężar lub gdy jego ciężar nie może zostać ustalony, bądź też gdy produkt jest zwykle identyfikowany za pomocą innych danych,

– nazwę nadawcy;

c) jednoznacznie poświadcza, że towar, którego dotyczy, pochodzi z określonego państwa.

Artykuł 48

1. Świadectwa pochodzenia wystawiane przez właściwe władze lub upoważnione organy Państw Członkowskich odpowiadają warunkom określonym w art. 47 lit. a) i b).

2. Świadectwa te, jak również wnioski ich dotyczące, są sporządzone na formularzach zgodnych ze wzorami przedstawionymi w załączniku 12.

3. Takie świadectwa pochodzenia poświadczają, że towary pochodzą ze Wspólnoty.

Jednakże gdy istnieje konieczność związana z handlem wywozowym, mogą one zaświadczać, że towary pochodzą z określonego Państwa Członkowskiego.

Jeżeli warunki art. 24 Kodeksu spełnione są jedynie w wyniku szeregu czynności lub procesów przeprowadzonych w różnych Państwach Członkowskich, towary mogą być uznane jedynie za posiadające pochodzenie wspólnotowe.

Artykuł 49

Świadectwa pochodzenia wystawiane są na pisemny wniosek osoby zainteresowanej.

Jeżeli uzasadniają to okoliczności, w szczególności gdy wnioskodawca regularnie dokonuje wywozu, Państwa Członkowskie mogą odstąpić od wymogu składania wniosku dla każdej czynności wywozowej, o ile przepisy dotyczące pochodzenia są przestrzegane.

Jeżeli wymagają tego potrzeby handlu, może zostać wystawiona jedna lub kilka dodatkowych kopii świadectwa pochodzenia.

Kopie te muszą być sporządzone na formularzach zgodnych ze wzorem przedstawionym w załączniku 12.

Artykuł 50

1. Każde świadectwo jest formatu 210 × 297 mm; tolerancja wynosząca do minus 5 mm lub plus 8 mm na długości jest dozwolona. Stosowany papier jest biały, niezawierający ścieru drzewnego, klejony do pisania i o gramaturze minimum 64 g/m² lub 25–30 g/m², jeżeli stosowany jest papier lotniczy. Przednią stronę świadectwa pokrywa giloszowany nadruk koloru sepii pozwalający ujawnić każdego rodzaju fałszerstwo za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych.

2. Formularz wniosku drukowany jest w języku urzędowym lub w jednym, lub kilku językach urzędowych Państwa Członkowskiego wywozu. Formularz świadectwa pochodzenia drukowany jest w jednym lub kilku językach urzędowych Wspólnoty albo, zależnie od praktyki i wymogów handlu, w innym języku.

3. Państwa Członkowskie mogą zastrzec sobie prawo do samodzielnego drukowania formularzy świadectw pochodzenia lub zlecić drukowanie zatwierdzonym przez nie drukarniom. W tym przypadku każde świadectwo pochodzenia musi zawierać odniesienie do tego zatwierdzenia. Na każdym świadectwie pochodzenia znajduje się nazwa i adres drukarni lub znak umożliwiający jej identyfikację. Świadectwo posiada również numer seryjny, w postaci nadruku bądź pieczęci, za pomocą którego może zostać zidentyfikowane.

Artykuł 51

Formularz wniosku i świadectwo pochodzenia wypełniane są na maszynie lub odręcznie pismem drukowanym, w sposób identyczny, w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub, zależnie od praktyki i wymogów handlu, w innym języku.

Artykuł 52

Każde świadectwo pochodzenia określone w art. 48 posiada numer seryjny umożliwiający jego identyfikację. Wniosek o wystawienie świadectwa i wszystkie kopie świadectwa mają ten sam numer.

Właściwe organy lub upoważnione agencje Państw Członkowskich mogą dodatkowo umieszczać na tych dokumentach numer wydania

Artykuł 53

Właściwe organy Państw Członkowskich określają dodatkowe dane, jakie mają zostać ewentualnie umieszczone we wniosku. Te dodatkowe dane są ograniczone do niezbędnego minimum.

Każde Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o przepisach przyjętych na mocy powyższego akapitu. Komisja niezwłocznie przekazuje te informacje pozostałym Państwom Członkowskim.

Artykuł 54

Właściwe organy lub upoważnione agencje Państw Członkowskich, które wystawiły świadectwa pochodzenia, przechowują wnioski przez okres co najmniej dwóch lat.

Jednakże wnioski te mogą być również przechowywane w formie kopii, o ile posiadają one taką samą moc dowodową, zgodnie z prawem danego Państwa Członkowskiego.

Podsekcja 2

Przepisy szczególne dotyczące świadectw pochodzenia dla niektórych produktów rolnych objętych specjalnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu

Artykuł 55

Artykuły 56–65 ustanawiają warunki stosowania świadectwa pochodzenia dla produktów rolnych pochodzących z państw trzecich, objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu, o ile ustalenia te odnoszą się do następujących przepisów.

a) Świadectwa pochodzenia

Artykuł 56

1. Świadectwa pochodzenia dla produktów rolnych pochodzących z państw trzecich, objętych specjalnymi niepreferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu, są sporządzane na formularzach zgodnych ze wzorem znajdującym się w załączniku 13.

2. Świadectwa te wystawiane są przez właściwe organy rządowe zainteresowanych państw trzecich, zwane dalej organami wystawiającymi, jeżeli produkty, których dotyczą wymienione świadectwa, mogą być uważane za pochodzące z tych państw w rozumieniu przepisów obowiązujących we Wspólnocie.

3. Świadectwa te potwierdzają również wszystkie niezbędne informacje przewidziane w prawodawstwie wspólnotowym regulującym specjalne ustalenia dotyczące przywozu, określone w art. 55.

4. Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych zgodnych ze specjalnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu, określonymi w art. 55, okres ważności tych świadectw wynosi dziesięć miesięcy, licząc od dnia ich wystawienia przez organy wystawiające.

Artykuł 57

1. Świadectwa pochodzenia sporządzone zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji mogą składać się jedynie z pojedynczego egzemplarza, opatrzonego napisem „oryginał”, umieszczonym obok tytułu dokumentu.

Jeżeli niezbędne są dodatkowe kopie, obok tytułu dokumentu umieszcza się oznaczenie „kopia”.

2. Właściwe organy we Wspólnocie uznają za ważny jedynie oryginał świadectwa pochodzenia.

Artykuł 58

1. Każde świadectwo jest formatu 210 × 297 mm; tolerancja wynosząca do minus 5 mm lub plus 8 mm na długości jest dozwolona. Stosowany papier jest koloru białego, niezawierający ścieru drzewnego, klejony do pisania i o gramaturze nie mniejszej niż 40 g/m². Przednią stronę świadectwa pokrywa giloszowany nadruk koloru żółtego, pozwalający ujawnić każdego rodzaju fałszerstwo za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych.

2. Formularze świadectwa są drukowane i wypełniane w jednym z języków urzędowych Wspólnoty.

Artykuł 59

1. Formularze świadectwa pochodzenia wypełniane są pismem maszynowym lub za pomocą środków mechanicznego systemu przetwarzania danych albo w podobny sposób.

2. Świadectwo nie może nosić śladów wymazań ani dopisków. Naniesione na nim zmiany muszą być dokonane poprzez wykreślenie błędnych danych i naniesienie, o ile zaistnieje taka potrzeba, danych poprawnych. Każda w ten sposób dokonana zmiana musi być parafowana przez jej autora i poświadczona przez organy wystawiające.

Artykuł 60

1. Świadectwa pochodzenia wystawione zgodnie z art. 56–59 zawierają w polu 5 wszystkie dodatkowe dane, wymagane, o ile zaistnieje taka potrzeba, w celu stosowania specjalnych ustaleń dotyczących przywozu, do których się odnoszą, jak określono w art. 56 ust. 3.

2. Niewykorzystane miejsca w polach 5, 6 i 7 przekreśla się w taki sposób, aby nie można było dokonać późniejszych uzupełnień.

Artykuł 61

Każde świadectwo pochodzenia zawiera numer seryjny, wydrukowany lub niewydrukowany, umożliwiający identyfikację świadectwa oraz jest opatrzone pieczęcią organu wystawiającego i podpisane przez osobę lub osoby do tego uprawnione.

Świadectwo pochodzenia jest wystawiane przy wywozie towarów, do których ono się odnosi, a organ wystawiający zachowuje kopię każdego wystawionego świadectwa.

Artykuł 62

W drodze wyjątku świadectwo pochodzenia, określone powyżej, może zostać wystawione po wywozie produktów, do których się odnosi, jeżeli nie zostało wystawione przy wywozie z powodu nieumyślnej pomyłki, przeoczenia lub szczególnych okoliczności.

Organy wystawiające mogą nie wystawić z mocą wsteczną świadectwa pochodzenia przewidzianego w art. 56–61 do czasu sprawdzenia, czy dane zawarte we wniosku eksportera odpowiadają danym występującym w dokumentach dotyczących wywozu.

Świadectwa wystawione z mocą wsteczną opatrzone są jednym z następujących wpisów:

– expedido a posteriori,

– udstedt efterfølgende,

– Nachträglich ausgestellt,

– Εκδ οθέν εκ των υστ έρων,

– Issued retrospectively,

– Délivré a posteriori,

– rilasciato a posteriori,

– afgegeven a posteriori,

– emitido a posteriori,

– annettu jälkikäteen/utfärdat i efterhand,

– utfärdat i efterhand,

– Vystaveno dodatečně,

– Välja antud tagasiulatuvalt,

– Izsniegts retrospektīvi,

– Retrospektyvusis išdavimas,

– Kiadva visszamenőleges hatallyal,

– Mahrugretrospettivament,

– Wystawione retrospektywnie,

– Izdano naknadno,

– Vyhotovené dodatočne,

– издаден впоследствие,

– eliberat ulterior,

umieszczonych w polu „ Uwagi”.

b) Współpraca administracyjna

Artykuł 63

1. Jeżeli specjalne ustalenia dotyczące przywozu niektórych produktów rolnych przewidują wykorzystanie świadectwa pochodzenia ustanowionego w art. 56–62, to zastosowanie wymienionych ustaleń uzależnione jest od ustanowienia procedury współpracy administracyjnej, o ile dane ustalenia nie przewidują inaczej.

W tym celu zainteresowane państwa trzecie przekazują Komisji Wspólnot Europejskich:

– nazwy i adresy organów wystawiających świadectwa pochodzenia, jak również wzory odcisków stosowanych przez nie pieczęci,

– nazwy i adresy organów rządowych, do których należy kierować wnioski o weryfikację świadectw pochodzenia przewidzianą art. 64 poniżej.

Komisja przekazuje wszystkie powyższe informacje właściwym organom Państw Członkowskich.

2. Jeżeli dane państwa trzecie nie przekazują Komisji informacji wyszczególnionych w ust. 1, właściwe organy we Wspólnocie odmawiają prawa do skorzystania ze specjalnych ustaleń dotyczących przywozu.

Artykuł 64

1. Ponowna weryfikacja świadectw pochodzenia określonych w art. 56–62, dokonywana jest w sposób wyrywkowy i w każdym przypadku, gdy pojawiają się uzasadnione wątpliwości w odniesieniu do autentyczności dokumentu lub prawdziwości zawartych w nim informacji.

Weryfikacja w zakresie pochodzenia przeprowadzana jest z inicjatywy organów celnych.

Do celów stosowania przepisów rolnych weryfikacja może być przeprowadzona, gdzie stosowne, przez inne właściwe organy.

2. Do celów ust. 1 właściwe organy we Wspólnocie zwracają świadectwo pochodzenia lub jego kopię organowi rządowemu wyznaczonemu przez kraj wywozu, podając, gdzie stosowne, formalne lub materialne powody uzasadniające postępowanie. Dołączają one do zwracanego świadectwa fakturę lub jej kopię, jeżeli zostały one sporządzone, a także dostarczają wszelkich uzyskanych informacji pozwalających przypuszczać, że świadectwo zawiera niedokładne dane lub nie jest autentyczne.

Jeżeli organy celne we Wspólnocie decydują o zawieszeniu stosowania specjalnych ustaleń dotyczących przywozu w czasie oczekiwania na wyniki weryfikacji, dokonują zwolnienia towarów z zastrzeżeniem podjęcia środków zachowawczych, jakie uznają za stosowne.

Artykuł 65

1. Wyniki ponownej weryfikacji przekazywane są właściwym organom we Wspólnocie w możliwie krótkim czasie.

Wspomniane wyniki muszą pozwalać na określenie, czy świadectwa pochodzenia odesłane na warunkach określonych w powyższym art. 64 odnoszą się do towarów faktycznie wywiezionych i czy towary te mimo wszystko uzasadniają zastosowanie specjalnych ustaleń dotyczących przywozu.

2. Jeżeli w maksymalnym terminie sześciu miesięcy nie udzielono odpowiedzi na wniosek o dokonanie ponownej weryfikacji, właściwe organy we Wspólnocie nieodwołalnie odmawiają udzielenia zgody na korzystanie ze specjalnych ustaleń dotyczących przywozu.

ROZDZIAŁ 2

Preferencyjne pochodzenie

Sekcja 1

Ogólny system preferencji (GSP)

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 66

Niniejsza sekcja ustanawia reguły dotyczące definicji pojęcia „produkty pochodzące”, procedury oraz metody współpracy administracyjnej w tym zakresie do celów stosowania ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP, „System”), przyznawanych przez Unię Europejską krajom rozwijającym się na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 (⁴).

Artykuł 66a

1. Art. 68–71 i art. 90–97j mają zastosowanie od dnia rozpoczęcia stosowania systemu samodzielnego poświadczania pochodzenia przez zarejestrowanych eksporterów („system zarejestrowanych eksporterów”) przez kraje korzystające i państwa członkowskie.

2. Art. 97k–97w stosuje się tak długo, jak długo kraje korzystające i państwa członkowskie wystawiają odpowiednio świadectwa pochodzenia na formularzu A i świadectwa przewozowe EUR.1, lub ich eksporterzy sporządzają deklaracje na fakturze zgodnie z art. 91 i 91a.

Artykuł 67

1. Do celów niniejszej sekcji oraz sekcji 1A niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

a) „kraj korzystający” oznacza państwo lub terytorium zgodnie z definicją zawartą w art. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 978/2012;

b) „wytwarzanie” oznacza każdy rodzaj obróbki lub przetwarzania łącznie z montażem;

c) „materiał” oznacza każdy składnik, surowiec, komponent lub część itp. użyty do wytworzenia produktu;

d) „produkt” oznacza wytwarzany produkt, nawet jeśli jest on przeznaczony do użycia w innym procesie wytwarzania;

e) „towary” oznaczają zarówno materiały, jak i produkty;

f) „ kumulacja dwustronna” oznacza system, który pozwala uznawać produkty pochodzące z Unii Europejskiej w rozumieniu niniejszego rozporządzenia za materiały pochodzące z kraju korzystającego, kiedy zostaną one w tym kraju poddane dalszemu przetworzeniu lub użyte do wytworzenia nowego produktu;

g) „kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją” oznacza system pozwalający uznawać produkty pochodzące z Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, za materiały pochodzące z kraju korzystającego, o ile zostaną one w tym kraju poddane dalszemu przetworzeniu lub użyte do wytworzenia nowego produktu, a następnie są przywożone do Unii Europejskiej;

h) „kumulacja regionalna” oznacza system, na mocy którego produkty, które w rozumieniu niniejszego rozporządzenia pochodzą z kraju należącego do grupy regionalnej, uznaje się za materiały pochodzące z innego kraju tej samej grupy regionalnej (lub innej grupy w przypadkach, gdzie dopuszcza się kumulację między grupami), o ile zostaną one w tym kraju poddane dalszemu przetworzeniu lub użyte do wytworzenia nowego produktu;

i) „kumulacja rozszerzona” oznacza system, w którym uczestnictwo uzależnione jest od dopuszczenia przez Komisję na wniosek kraju korzystającego, na mocy którego określone materiały pochodzące z kraju, z którym Unię Europejską łączy wiążąca umowa o wolnym handlu zgodna z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), uznaje się za materiały pochodzące ze wspomnianego kraju korzystającego, o ile zostaną one w tym kraju poddane dalszemu przetworzeniu lub użyte do wytworzenia nowego produktu;

j) „materiały zamienne” oznaczają materiały tego samego rodzaju i jakości handlowej, charakteryzujące się identycznymi cechami technicznymi i fizycznymi, i niemożliwe do rozróżnienia po tym, jak zostaną użyte do wytworzenia nowego produktu;

k) „grupa regionalna” oznacza grupę krajów, między którymi stosuje się kumulację regionalną;

l) „ wartość celna” oznacza wartość określoną zgodnie z Porozumieniem w sprawie stosowania art. VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienie Światowej Organizacji Handlu w sprawie ustalania wartości celnej);

m) „wartość materiałów” w wykazie w załączniku 13a oznacza wartość celną w chwili przywozu użytych materiałów niepochodzących lub, jeżeli nie jest ona znana bądź nie może być ustalona, pierwszą możliwą do ustalenia cenę zapłaconą za te materiały w kraju produkcji; przepisy niniejszego punktu stosuje się odpowiednio w przypadku potrzeby ustalenia wartości użytych materiałów pochodzących;

n) „cena ex-works” oznacza cenę zapłaconą za produkt ex-works wytwórcy, w którego zakładzie przeprowadzono ostatnią obróbkę lub przetwarzanie, przy czym cena ta obejmuje sumę wartości wszystkich użytych materiałów oraz innych kosztów związanych z produkcją, pomniejszoną o wszystkie podatki wewnętrzne, które są zwracane lub mogą podlegać zwrotowi z chwilą wywozu uzyskanego produktu.

W przypadku gdy cena faktycznie zapłacona nie odzwierciedla wszystkich związanych z produkcją kosztów, które zostały rzeczywiście poniesione w kraju produkcji, cena ex-works oznacza sumę wszystkich tych kosztów pomniejszoną o wszystkie podatki wewnętrzne, które są zwracane lub mogą podlegać zwrotowi z chwilą wywozu uzyskanego produktu;

o) „najwyższa dopuszczalna zawartość materiałów niepochodzących” oznacza maksymalną zawartość materiałów niepochodzących, jaka pozwala na uznanie procesu wytwarzania za czynność obróbki lub przetworzenia wystarczającą dla nadania produktom statusu pochodzenia. Może być ona wyrażona w postaci procentu ceny ex–works produktu lub jako procent masy netto wspomnianych wykorzystanych materiałów, objętych określoną grupą działów, działem, pozycją lub podpozycją;

p) „masa netto” oznacza masę samych towarów bez opakowań i wszelkiego rodzaju pojemników;

q) „działy”, „pozycje” i „podpozycje” odnoszą się do działów, pozycji i podpozycji (cztero- i sześciocyfrowych kodów) stosowanych w nomenklaturze Systemu Zharmonizowanego zgodnie ze zmianami wprowadzonymi zaleceniem Rady Współpracy Celnej z dnia 26 czerwca 2004 r.;

r) „klasyfikowany” odnosi się do klasyfikacji produktu lub materiału w konkretnej pozycji lub podpozycji Systemu Zharmonizowanego;

s) „przesyłka” oznacza produkty, które są:

- wysłane w tym samym czasie od jednego eksportera do jednego odbiorcy; lub

- objęte jednym dokumentem przewozowym obejmującym ich transport od eksportera do odbiorcy, a w przypadku braku takiego dokumentu – jedną fakturą;

t) „ eksporter” oznacza osobę dokonującą wywozu towarów do Unii Europejskiej lub do kraju korzystającego, która może udowodnić pochodzenie towarów, niezależnie od tego, czy jest ich wytwórcą, i czy samodzielnie dopełnia formalności wywozowych;

u) „zarejestrowany eksporter” oznacza:

(i) eksportera, który ma siedzibę w kraju korzystającym i jest zarejestrowany przez właściwe organy tego kraju do celów wywozu produktów w ramach systemu do Unii lub innego kraju korzystającego, z którym możliwa jest kumulacja regionalna; lub

(ii) eksportera, który ma siedzibę w państwie członkowskim i jest zarejestrowany przez organy celne tego państwa członkowskiego do celów wywozu produktów pochodzących z Unii, które mają zostać wykorzystane jako materiały w kraju korzystającym w ramach kumulacji dwustronnej; lub

(iii) ponowny nadawca towarów, który ma siedzibę w państwie członkowskim i jest zarejestrowany przez organy celne tego państwa członkowskiego do celów sporządzenia zastępczego oświadczenia o pochodzeniu w celu ponownego wysłania pochodzących produktów do innego miejsca na obszarze celnym Unii lub w stosownych przypadkach do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji („zarejestrowany ponowny nadawca”);

v) „oświadczenie o pochodzeniu” oznacza oświadczenie sporządzone przez eksportera lub ponownego nadawcę towarów, wskazujące, że objęte nim produkty spełniają reguły pochodzenia w ramach systemu.

1a. Do celów ust. 1 lit. a), w przypadkach, w których jest mowa o „kraju korzystającym”, pojęcie to obejmuje również granice morza terytorialnego danego państwa bądź terytorium w rozumieniu Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (konwencja z dnia 10 grudnia 1982 r., sporządzona w Montego Bay) i nie może przekraczać tych granic.

2. Do celów ust. 1 lit. n) w przypadku, gdy ostatnia obróbka lub przetworzenie zostało zlecone wytwórcy, pojęcie „wytwórcy”, o którym mowa w ust. 1 lit. n) akapit pierwszy, może odnosić się do przedsiębiorstwa, które zatrudniło podwykonawcę.

3. Do celów ust. 1 lit. u) w przypadku, gdy eksporter jest reprezentowany przez przedstawiciela do celów przeprowadzenia formalności wywozowych i ten przedstawiciel eksportera jest również zarejestrowanym eksporterem, przedstawiciel ten nie używa własnego numeru zarejestrowanego eksportera.

Artykuł 68

[1] 1. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania Systemu, kraje korzystające zobowiązują się:

a) do ustanowienia i utrzymania niezbędnych struktur administracyjnych oraz systemów niezbędnych dla celów wdrażania w danym kraju reguł i procedur ustanowionych w niniejszej sekcji i zarządzania nimi, z uwzględnieniem, w stosownych przypadkach, niezbędnych zasad dotyczących stosowania kumulacji;

b) do współpracy ich właściwych organów z Komisją oraz organami celnymi państw członkowskich.

2. Współpraca, o której mowa w ust. 1 lit. b), obejmuje:

a) zapewnianie wszelkiego niezbędnego wsparcia w przypadku gdy Komisja zażąda umożliwienia monitorowania przez nią prawidłowości zarządzania Systemem w danym kraju, z uwzględnieniem wizyt weryfikacyjnych na miejscu z udziałem służb Komisji lub organów celnych państw członkowskich;

b) bez naruszenia przepisów art. 97g i 97h, weryfikowanie statusu pochodzenia produktów oraz spełnienia pozostałych warunków ustanowionych w niniejszej sekcji, włączając wizyty kontrolne na miejscu na żądanie Komisji lub organów celnych państw członkowskich w ramach dochodzeń w sprawie pochodzenia.

3. Kraje korzystające składają Komisji zobowiązanie, o którym mowa w ust. 1, co najmniej na trzy miesiące przed dniem, w którym zamierzają rozpocząć proces rejestracji eksporterów.

Artykuł 69

1. Kraje korzystające informują Komisję o organach zlokalizowanych na ich terytorium, które są:

a) częścią organów rządowych danego kraju lub działają z upoważnienia rządu tego kraju i są właściwe w zakresie rejestracji eksporterów w systemie REX, zmiany i aktualizacji danych rejestracyjnych oraz cofnięcia rejestracji;

b) częścią organów rządowych danego kraju, odpowiedzialnych za zapewnienie współpracy administracyjnej z Komisją i organami celnymi państw członkowskich, jak przewidziano w niniejszej sekcji.

Powiadamiają one Komisję o nazwach, adresach i danych kontaktowych tych organów. Powiadomienia te przesyła się Komisji najpóźniej trzy miesiące przed dniem, w którym kraje korzystające planują rozpoczęcie rejestracji eksporterów.

Kraje korzystające niezwłocznie informują Komisję o wszelkich zmianach w informacjach przekazanych w powiadomieniach zgodnie z akapitem pierwszym.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o nazwach, adresach i danych kontaktowych swoich organów celnych, które są:

a) właściwe w zakresie rejestracji eksporterów i ponownych nadawców towarów w systemie REX, zmiany i aktualizacji danych rejestracyjnych oraz cofnięcia rejestracji;

b) odpowiedzialne za zapewnienie współpracy administracyjnej z właściwymi organami krajów korzystających, jak przewidziano w niniejszej sekcji.

Powiadomienie musi być przesłane Komisji do dnia 30 września 2016 r.

Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o wszelkich zmianach w informacjach przekazanych w powiadomieniach zgodnie z akapitem pierwszym.

Artykuł 69a

1. Komisja ustanawia system REX i udostępnia go najpóźniej dnia 1 stycznia 2017 r.

2. Właściwe organy krajów korzystających oraz organy celne państw członkowskich, po otrzymaniu kompletnego wniosku, o którym mowa w załączniku 13c, przydzielają niezwłocznie numer zarejestrowanego eksportera eksporterowi lub w stosownych przypadkach ponownemu nadawcy towarów i wprowadzają do systemu REX numer zarejestrowanego eksportera, dane rejestracyjne i datę, od której rejestracja jest ważna zgodnie z art. 92 ust. 5.

Jeżeli właściwe organy uznają, że informacje podane we wniosku są niepełne, niezwłocznie informują one o tym fakcie eksportera.

Właściwe organy krajów korzystających oraz organy celne państw członkowskich na bieżąco aktualizują zarejestrowane przez siebie dane.

Wprowadzają zmiany w tych danych niezwłocznie po uzyskaniu informacji od zarejestrowanego eksportera zgodnie z art. 93.

Artykuł 69b

1. Komisja zapewnia udzielenie dostępu do systemu REX zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Komisja ma dostęp do wszystkich danych.

3. Właściwe organy kraju korzystającego mają dostęp do danych dotyczących eksporterów, których zarejestrowały.

4. Organy celne państw członkowskich mają dostęp do danych zarejestrowanych przez nie, przez organy celne innych państw członkowskich i przez właściwe organy krajów korzystających, a także Norwegii, Szwajcarii i Turcji. Dostęp do tych danych przysługuje w celu przeprowadzenia weryfikacji zgłoszeń zgodnie z art. 68 kodeksu lub kontroli zgłoszeń zgodnie z art. 78 ust. 2 kodeksu.

5. Komisja zapewnia bezpieczny dostęp do systemu REX właściwym organom krajów korzystających.

W zakresie, w jakim w porozumieniu, o którym mowa w art. 97g, Norwegia i Szwajcaria uzgodniły z Unią ich udział w systemie REX, Komisja zapewnia bezpieczny dostęp do systemu REX organom celnym tych państw. Bezpieczny dostęp do systemu REX zostanie również zapewniony Turcji, gdy kraj ten spełni określone warunki.

6. W przypadku gdy państwo lub terytorium zostało usunięte z załącznika II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012, właściwe organy kraju korzystającego zachowują dostęp do systemu REX tak długo, jak to konieczne w celu umożliwienia im wypełnienia ich obowiązków wynikających z art. 71.

7. Komisja podaje następujące dane do wiadomości publicznej za zgodą eksportera wyrażoną poprzez złożenie podpisu w polu 6 formularza zamieszczonego w załączniku 13c:

a) nazwa zarejestrowanego eksportera;

b) adres miejsca, w którym znajduje się siedziba zarejestrowanego eksportera;

c) dane kontaktowe podane w polu 2 formularza zamieszczonego w załączniku 13c;

d) orientacyjny opis towarów kwalifikujących się do preferencyjnego traktowania, w tym orientacyjny wykaz pozycji lub działów systemu zharmonizowanego, w sposób określony w polu 4 formularza zamieszczonego w załączniku 13c;

e) numer EORI lub numer identyfikacyjny przedsiębiorcy (TIN) zarejestrowanego eksportera.

Odmowa złożenia podpisu w polu 6 nie stanowi podstawy do odmowy rejestracji eksportera.

8. Komisja zawsze udostępnia publicznie następujące dane:

a) numer zarejestrowanego eksportera;

b) datę, od której rejestracja jest ważna;

c) w stosownym przypadku datę cofnięcia rejestracji;

d) informacje o tym, czy rejestracja ma zastosowanie również w odniesieniu do wywozu do Norwegii, Szwajcarii i Turcji, kiedy kraj ten spełni pewne warunki;

e) datę ostatniej synchronizacji danych między systemem REX a ogólnodostępną stroną internetową.

Artykuł 69c

1. Dane zarejestrowane w systemie REX są przetwarzane wyłącznie do celów stosowania systemu, o którym mowa w niniejszej sekcji.

2. Zarejestrowanym eksporterom udostępnia się informacje określone w art. 11 ust. 1 lit. a)–e) rozporządzenia (WE) nr 45/2001 lub art. 10 dyrektywy 95/46/WE. Ponadto udostępnia się im również następujące informacje dotyczące:

a) podstawy prawnej operacji przetwarzania, dla której dane są przeznaczone;

b) okresu przechowywania danych.

Zarejestrowanym eksporterom udostępnia się te informacje za pośrednictwem noty załączonej do wniosku o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera, określonego w załączniku 13c.

3. Każdy właściwy organ w kraju korzystającym, o którym mowa w art. 69 ust. 1 lit. a), oraz każdy organ celny w państwie członkowskim, o którym mowa w art. 69 ust. 2 lit. a), który wprowadził dane do systemu REX, uznawany jest za administratora tych danych w odniesieniu do ich przetwarzania.

Komisja jest uważana za wspólnego administratora w odniesieniu do przetwarzania wszystkich danych, aby zagwarantować ochronę praw przysługujących zarejestrowanym eksporterom.

4. Prawa zarejestrowanych eksporterów w odniesieniu do przetwarzania danych przechowywanych w systemie REX wymienionych w załączniku 13c i przetwarzanych w systemach krajowych są wykonywane zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony danych wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE w państwie członkowskim, które przechowuje te dane.

5. Państwa członkowskie, które powielają w swoich systemach krajowych dane z systemu REX, do których mają dostęp, aktualizują te powielone dane.

6. Prawa zarejestrowanych eksporterów w odniesieniu do przetwarzania ich danych rejestracyjnych przez Komisję są wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.

7. Wszelkie wnioski zarejestrowanego eksportera składane w celu skorzystania z prawa do dostępu, poprawienia, usunięcia lub zablokowania danych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 są składane do administratora danych i są one przez niego rozpatrywane.

W przypadku gdy zarejestrowany eksporter złoży taki wniosek do Komisji bez uprzedniej próby dochodzenia swoich praw u administratora danych, Komisja przekazuje ten wniosek do administratora danych zarejestrowanego eksportera. Jeżeli zarejestrowany eksporter nie zdoła dojść swoich praw u administratora danych, przedkłada taki wniosek Komisji pełniącej funkcję administratora danych. Komisja ma prawo do poprawienia, usunięcia lub zablokowania tych danych.

8. Krajowe organy nadzorujące ochronę danych oraz Europejski Inspektor Ochrony Danych, działając w ramach swoich kompetencji, współpracują i zapewniają skoordynowany nadzór nad danymi rejestracyjnymi.

Organy te, każdy działając w ramach swoich kompetencji, w stosownych przypadkach wymieniają się odnośnymi informacjami, wspierają się przy przeprowadzaniu audytów i inspekcji, badają trudności związane z interpretacją lub stosowaniem niniejszego rozporządzenia, analizują problemy związane ze sprawowaniem niezależnego nadzoru lub wykonywaniem praw osób, których dane dotyczą, opracowują zharmonizowane propozycje wspólnych rozwiązań różnych problemów i podnoszą świadomość na temat praw dotyczących ochrony danych.

Artykuł 70

Komisja opublikuje na swojej stronie internetowej daty rozpoczęcia przez kraje korzystające stosowania systemu zarejestrowanych eksporterów. Komisja będzie na bieżąco aktualizować te informacje.

Artykuł 71

W przypadku gdy państwo lub terytorium zostało usunięte z załącznika II do rozporządzenie (UE) nr 978/2012, obowiązek zapewnienia współpracy administracyjnej określony w art. 69, art. 69a, art. 86 ust. 10 i art. 97g stosuje się nadal wobec tego kraju lub terytorium przez okres trzech lat od daty jego usunięcia z tego załącznika.

Podsekcja 2

Definicja pojęcia „produkty pochodzące”

Artykuł 72

Następujące produkty uznaje się za pochodzące z kraju korzystającego:

a) produkty całkowicie uzyskane w tym kraju w rozumieniu art. 75;

b) produkty uzyskane w tym kraju zawierające materiały, które nie zostały w pełni tam uzyskane, pod warunkiem że materiały te zostały tam poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 76.

Artykuł 73

1. Warunki określone w niniejszej podsekcji wymagane do uzyskania statusu pochodzenia mają być spełnione w zainteresowanym kraju korzystającym.

2. Jeżeli towary pochodzące wywożone z kraju korzystającego do innego kraju powracają do kraju korzystającego, to są one uważane za niepochodzące, o ile nie można wykazać, zgodnie z wymogami właściwych organów, że:

a) towary powracające są tymi samymi towarami, które zostały wywiezione; oraz

b) nie zostały one poddane żadnym czynnościom wykraczającym poza czynności niezbędne dla zachowania ich w dobrym stanie, gdy znajdowały się w kraju, do którego zostały wywiezione lub gdy były wywożone.

Artykuł 74

1. Produkty zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej muszą być dokładnie tymi samymi produktami, co wywiezione z kraju korzystającego, uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one zostać zmienione, przekształcone w jakikolwiek sposób ani poddane czynnościom innym niż czynności służące zachowaniu ich w dobrym stanie lub dodawaniu lub przymocowywaniu znaków, etykiet, pieczęci lub innej dokumentacji w celu zapewnienia zgodności z określonymi wymogami krajowymi obowiązującymi w Unii, zanim zostaną zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu.

2. Produkty przywożone do kraju korzystającego do celów kumulacji zgodnie z art. 84, 85 lub 86 muszą być dokładnie tymi samymi produktami, co produkty wywiezione z kraju uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one zostać zmienione, przekształcone w jakikolwiek sposób ani poddane czynnościom innym niż czynności służące zachowaniu ich w dobrym stanie, zanim nie zostaną zgłoszone do poddania odpowiedniej procedurze celnej w kraju przywozu.

3. Możliwe jest przechowywanie produktów, pod warunkiem że pozostają one pod dozorem celnym w kraju lub krajach tranzytu.

4. Możliwe jest dzielenie przesyłek, jeżeli dokonuje go eksporter lub inna osoba na jego odpowiedzialność, pod warunkiem że towary pozostają pod dozorem celnym w kraju lub krajach tranzytu.

5. Wymogi ust. 1–4 uznaje się za spełnione, chyba że organy celne mają powody, by przyjąć przeciwne domniemanie; w takich przypadkach, organy celne mogą zażądać od zgłaszającego udokumentowania zgodności, przy czym można ją udowodnić za pomocą wszelkich środków, włącznie z umownym dokumentem przewozowym w rodzaju listu przewozowego, albo też dowodami faktycznymi lub materialnymi, jak oznakowanie lub numeracja opakowań lub jakiekolwiek inne dowody związane z samymi towarami.

Artykuł 75

1. Za całkowicie uzyskane w kraju korzystającym uznaje się następujące produkty:

a) produkty mineralne wydobyte z jego ziemi lub dna morskiego;

b) owoce i produkty roślinne tam zebrane;

c) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d) produkty pochodzące od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

e) produkty pochodzące z ubitych zwierząt tam urodzonych i wyhodowanych;

f) produkty uzyskane przez polowania lub połowy tam przeprowadzone;

g) produkty akwakultury, o ile ryby, skorupiaki i mięczaki zostały tam urodzone i wyhodowane;

h) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza znajdującego się poza wszystkimi morzami terytorialnymi przez statki tego kraju;

i) produkty wytworzone na pokładzie statków-przetwórni danego kraju wyłącznie z produktów określonych w lit. h);

j) artykuły zużyte nadające się tylko do odzyskiwania surowców, które zostały tam zebrane;

k) odpady i złom powstały w wyniku działalności wytwórczej tam przeprowadzonej;

l) produkty wydobyte z dna morskiego lub z gruntu pod dnem morskim znajdującego się poza wszystkimi morzami terytorialnymi, pod warunkiem posiadania wyłącznych praw do eksploatacji;

m) towary tam wytworzone wyłącznie z produktów wymienionych w literach a)-l).

2. Określenie „ich statki” i „ich statki–przetwórnie”, użyte w ust. 1 lit. h) oraz i), odnosi się tylko do statków i statków-przetwórni, które spełniają każdy z następujących warunków:

a) są zarejestrowane w kraju korzystającym lub państwie członkowskim;

b) pływają pod banderą kraju korzystającego lub państwa członkowskiego;

c) spełniają jeden z poniższych warunków:

(i) w co najmniej 50 % należą do obywateli kraju korzystającego lub państwa członkowskiego; lub

(ii) należą do przedsiębiorstw:

- z główną siedzibą lub głównym miejscem prowadzenia działalności na terytorium kraju korzystającego lub państwa członkowskiego, oraz

- w co najmniej 50 % należących do kraju korzystającego lub państwa członkowskiego lub podmiotów publicznych lub obywateli kraju korzystającego lub państwa członkowskiego.

3. Poszczególne warunki określone w ust. 2 mogą być spełniane w państwach członkowskich lub w różnych krajach korzystających, o ile wszystkie te kraje korzystające objęte są kumulacją regionalną zgodnie z art. 86 ust. 1 i 5. W takim przypadku produkty uważa się za pochodzące z kraju korzystającego, pod którego banderą pływa statek lub statek-przetwórnia zgodnie z ust. 2 lit. b).

Akapit pierwszy ma zastosowanie tylko wtedy, gdy spełnione są warunki określone przepisami art. 86 ust. 2 lit. a), c) i d).

Artykuł 76

1. Nie naruszając przepisów art. 78 i 79, produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w danym kraju korzystającym w rozumieniu art. 75, uznaje się za pochodzące z tego kraju, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie w załączniku 13a dla przedmiotowych towarów.

2. W przypadku produktów, które uzyskały status produktów pochodzących z danego kraju zgodnie z ust. 1 a następnie zostały poddane dalszemu przetwarzaniu w tym samym kraju, i zostały użyte do wytworzenia innych produktów, ewentualne użycie materiałów niepochodzących w trakcie tego wytwarzania nie jest brane pod uwagę.

Artykuł 77

1. Obowiązek ustalenia, czy spełnione zostały wymogi art. 76 ust. 1, dotyczy każdego produktu.

Jednak w przypadku, gdy odpowiednie reguły polegają na spełnieniu warunku najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących, przez wzgląd na fluktuacje kosztów i kursów wymiany walut wartość materiałów niepochodzących może być obliczana z wykorzystaniem średniej określonej w ust. 2.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, średnią cenę ex–works produktu oraz średnią wartość użytych materiałów niepochodzących oblicza się, odpowiednio, na podstawie sumy cen ex–works uzyskanych we wszystkich transakcjach sprzedaży produktów w poprzednim roku podatkowym oraz sumy wartości wszystkich materiałów niepochodzących użytych w trakcie wytwarzania produktów w ciągu poprzedniego roku podatkowego zdefiniowanego w kraju wywozu, albo też, w przypadku braku pełnych danych dotyczących całego roku podatkowego, na podstawie krótszego, jednak przynajmniej trzymiesięcznego okresu.

3. Eksporterzy decydujący się na obliczenie na podstawie średniej stosują taką metodę w ciągu całego roku następującego po roku podatkowym odniesienia, lub, w stosownych przypadkach, w ciągu roku następującego po wspomnianym krótszym okresie przyjętym za okres odniesienia. Mogą oni zaprzestać stosowania takiej metody, o ile w danym roku podatkowym lub skróconym, w co najmniej trzymiesięcznym okresie odniesienia odnotują ustanie fluktuacji kosztów i kursów wymiany walut, które uzasadniały stosowanie takiej metody obliczeń.

4. Średnie wartości, o których mowa w ust. 2 stosuje się, odpowiednio, jako cenę ex–works oraz wartość materiałów niepochodzących, do celów weryfikacji spełnienia wymogu najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących.

Artykuł 78

1. Nie naruszając przepisów ust. 3, następujących czynności nie uznaje się za obróbkę lub przetworzenie wystarczające do nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 76 zostały spełnione:

a) czynności mające na celu zapewnienie zachowania produktów w dobrym stanie podczas transportu i składowania;

b) dzielenie i łączenie opakowań;

c) mycie, czyszczenie; usuwanie kurzu, rdzy, oleju, farby lub innych pokryć;

d) wszelkie prasowanie materiałów lub artykułów włókienniczych;

e) proste czynności malowania i polerowania;

f) łuskanie i częściowe lub całkowite bielenie ryżu; polerowanie i glazurowanie zbóż oraz ryżu;

g) czynności polegające na barwieniu lub aromatyzowaniu cukru lub formowaniu kostek cukru; częściowe lub całkowite mielenie cukru krystalicznego;

h) obieranie, drylowanie i łuskanie owoców, orzechów i warzyw;

i) ostrzenie, proste szlifowanie lub proste przycinanie;

j) przesiewanie, przeglądanie, sortowanie, klasyfikowanie, stopniowanie, dobieranie (łącznie z tworzeniem zestawów artykułów);

k) proste umieszczanie w butelkach, umieszczanie w puszkach, flakonach, torbach, skrzynkach, pudełkach, umieszczanie na kartach lub tablicach itp. oraz wszystkie inne proste czynności związane z pakowaniem;

l) umieszczanie lub drukowanie na produktach lub ich opakowaniach znaków, etykiet, logo i innych podobnych znaków wyróżniających;

m) proste mieszanie produktów, nawet różnych rodzajów; mieszanie cukru z dowolnymi materiałami;

n) proste dodawanie wody, rozcieńczanie albo odwadnianie lub skażanie produktów;

o) prosty montaż części artykułów w celu otrzymania kompletnego artykułu lub demontaż produktów na części;

p) połączenie przynajmniej dwóch czynności spośród wymienionych w lit. a)-o);

q) ubój zwierząt.

2. Do celów ust. 1, czynność uznaje się za prostą w przypadku, gdy jej wykonanie nie wymaga szczególnych umiejętności ani maszyn, urządzeń czy narzędzi specjalnie wykonanych lub zainstalowanych w tym celu.

3. Wszystkie operacje przeprowadzane w kraju korzystającym na danym produkcie powinny być traktowane łącznie do celów określenia, czy obróbka lub przetworzenie dokonane na produkcie mają być traktowane jako niewystarczające w rozumieniu ust. 1.

Artykuł 79

1. W drodze odstępstwa od art. 76 i z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, materiały niepochodzące, które zgodnie z warunkami określonymi w wykazie załącznika 13a nie mogą być używane do wytwarzania danego produktu, mogą jednak zostać użyte, pod warunkiem że ich całkowita wartość lub szacowana masa netto w produkcie nie przekracza:

a) 15 % masy produktu dla produktów objętych działem 2 lub działami od 4 do 24 Systemu Zharmonizowanego, innych niż przetworzone produkty rybołówstwa z działu 16;

b) 15 % ceny ex–works produktu w przypadku pozostałych produktów, z wyłączeniem produktów objętych działami od 50 do 63 Systemu Zharmonizowanego, do których zastosowanie mają dopuszczalne odchylenia określone w uwagach 6 i 7 części I załącznika 13a.

2. Przepis ust. 1 nie pozwala na przekraczanie jakichkolwiek wartości procentowych określających najwyższą dopuszczalną zawartość materiałów niepochodzących, określoną na mocy reguł ustanowionych w wykazie w załączniku 13a.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do produktów całkowicie uzyskanych w kraju korzystającym w rozumieniu art. 75. Niemniej, nie naruszając przepisów art. 78 i 80 ust. 2, dopuszczalne odchylenie określone w tych ustępach, ma jednak zastosowanie do sumy wszystkich materiałów użytych do wytwarzania produktu, w odniesieniu do których w myśl reguł ustanowionych dla danego produktu w wykazie w załączniku 13a obowiązuje wymóg całkowitego uzyskania materiałów.

Artykuł 80

1. Jednostką, którą uwzględnia się do celów stosowania przepisów niniejszej sekcji, jest konkretny produkt uznany za jednostkę podstawową dla określania klasyfikacji z zastosowaniem Systemu Zharmonizowanego.

2. Jeżeli w skład przesyłki wchodzi pewna liczba produktów identycznych, klasyfikowanych pod tą samą pozycją Systemu Zharmonizowanego, przepisy niniejszej sekcji stosuje się z uwzględnieniem każdego produktu oddzielnie.

3. Jeśli zgodnie z regułą 5 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być ono również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

Artykuł 81

Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i zostały wliczone w cenę ex–works uznaje się za stanowiące całość z tym sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem.

Artykuł 82

Zestawy w rozumieniu reguły 3 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego, uznaje się za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi.

Jeżeli jednak zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, to jest on w całości uznawany za pochodzący, pod warunkiem że wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex– works zestawu.

Artykuł 83

Przy ustalaniu, czy produkt jest produktem pochodzącym, nie uwzględnia się pochodzenia następujących składników, które mogły zostać użyte w procesie jego wytwarzania:

a) energii i paliwa;

b) fabryki i wyposażenia;

c) maszyn i narzędzi;

d) wszystkich innych towarów, które nie wchodzą w końcowy skład produktu ani nie są do tego przeznaczone.

Podsekcja 3

Kumulacja

Artykuł 84

Kumulacja dwustronna dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z Unii Europejskiej użytych w danym kraju korzystającym do wytworzenia produktu za materiały pochodzące z tego kraju, o ile dokonane tam obróbka lub przetworzenie wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

Podsekcje 2 i 7 stosuje się odpowiednio do wywozu z Unii do kraju korzystającego do celów kumulacji dwustronnej.

Artykuł 85

1. Jeżeli Norwegia, Szwajcaria i Turcja udzielają ogólnych preferencji taryfowych w odniesieniu do produktów pochodzących z krajów korzystających oraz stosują definicję pojęcia pochodzenia odpowiadającą definicji zawartej w niniejszej sekcji, kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z Norwegii, Szwajcarii lub Turcji za materiały pochodzące z kraju korzystającego, pod warunkiem że dokonane tam obróbka lub przetworzenie wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

2. Ustęp 1 stosuje się pod warunkiem że Turcja, Norwegia i Szwajcaria, na zasadzie wzajemności udzielą takiego samego traktowania produktom pochodzącym z krajów korzystających, zawierającym materiały pochodzące z Unii Europejskiej.

3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do produktów objętych działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

4. Komisja Europejska opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę spełnienia warunków ustępów 1 i 2.

Artykuł 86

1. Kumulacja regionalna ma zastosowanie do następujących czterech odrębnych grup regionalnych:

a) Grupa I: Brunei, Filipiny, Kambodża, Indonezja, Laos, Malezja, Mjanma/Birma, Tajlandia, Wietnam;

b) Grupa II: Boliwia, Ekwador, Gwatemala, Honduras, Kolumbia, Kostaryka, Nikaragua, Panama, Peru, Salwador i Wenezuela;

c) Grupa III: Bangladesz, Bhutan, Indie, Malediwy, Nepal, Pakistan i Sri Lanka;

d) Grupa IV: Argentyna, Brazylia, Paragwaj i Urugwaj.

2.Kumulację regionalną między krajami należącymi do jednej grupy stosuje się wyłącznie przy spełnieniu następujących warunków:

a) kraje uczestniczące w kumulacji są, w momencie wywozu produktów do Unii, krajami korzystającymi, w odniesieniu do których nie wycofano tymczasowo preferencyjnego traktowania zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 978/2012;

b) dla celów kumulacji regionalnej między krajami jednej grupy regionalnej stosuje się reguły pochodzenia ustanowione w niniejszej sekcji;

c) kraje grupy regionalnej zobowiązały się:

(i) przestrzegać lub zapewnić przestrzeganie przepisów niniejszej sekcji; oraz

(ii) zapewniać współpracę administracyjną niezbędną dla prawidłowego wykonania przepisów niniejszej sekcji w odniesieniu do Unii Europejskiej oraz między sobą;

d) zobowiązanie, o którym mowa w lit. c), zostało notyfikowane Komisji przez sekretariat danej grupy regionalnej lub przez inne odpowiednie wspólne ciało reprezentujące wszystkich członków tej grupy.

Do celów lit. b), kiedy kwalifikujące czynności obróbki i przetwarzania określone w części II załącznika 13a są zróżnicowane dla poszczególnych krajów uczestniczących w kumulacji, pochodzenie produktów wywożonych z jednego do drugiego kraju grupy regionalnej do celów kumulacji regionalnej ustalane jest w oparciu o reguły, jakie obowiązywałyby w przypadku wywozu do Unii Europejskiej.

W przypadku gdy kraje należące do grupy regionalnej spełniały warunki akapitu pierwszego lit. c) i d) przed dniem 1 stycznia 2011 r., nowe zobowiązanie nie jest wymagane.

3. Materiały wymienione w załączniku 13b są wyłączone z kumulacji regionalnej przewidzianej w ust. 2, o ile:

a) preferencje taryfowe przysługujące w Unii Europejskiej każdemu z krajów uczestniczących w kumulacji są różne; oraz

b) w wyniku kumulacji materiały objęte preferencjami korzystałyby z bardziej korzystnego traktowania taryfowego niż to, z którego korzystałyby w przypadku bezpośredniego wywozu do Unii Europejskiej.

4. Kumulację regionalną między krajami korzystającymi w ramach jednej grupy regionalnej stosuje się wyłącznie pod warunkiem, że obróbka lub przetwarzanie produktów w kraju korzystającym, w którym materiały te podlegają dalszemu przetwarzaniu lub są użyte do wytwarzania, wykraczają poza czynności określone w art. 78 ust. 1 oraz, w przypadku wyrobów włókienniczych, również poza czynności określone w załączniku 16.

W przypadku niespełnienia warunków ustanowionych w akapicie pierwszym produkty uznaje się za pochodzące z kraju grupy regionalnej, mającego największy udział w ogólnej wartości użytych materiałów pochodzących z krajów grupy regionalnej.

Następujący kraj podaje się jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia wystawionym przez eksportera produktu do Unii lub, do czasu wprowadzenia systemu zarejestrowanych eksporterów, wydanym przez organy kraju korzystającego będącego krajem wywozu:

— w przypadku produktów wywiezionych bez dalszej obróbki lub przetwarzania, kraj korzystający podany na dowodach pochodzenia, o których mowa w art. 95a ust. 1 lub w art. 97m ust. 5 tiret trzecie,

— w przypadku produktów wywiezionych po przeprowadzeniu dalszej obróbki lub przetwarzania, kraj pochodzenia ustalony zgodnie z akapitem drugim.

5. Na wniosek organów kraju korzystającego, należącego do grupy I lub III, Komisja może dopuścić kumulację regionalną między krajami tych grup, pod warunkiem że Komisja uzna, że spełnione są wszystkie z następujących warunków:

a) spełnione są warunki ustalone w ust. 2 lit. a) i b); oraz

b) kraje uczestniczące w takiej kumulacji regionalnej zobowiązały się, wspólnie notyfikując Komisji swoje zobowiązania:

(i) przestrzegać lub zapewnić przestrzeganie przepisów niniejszej sekcji; oraz

(ii) zapewniać współpracę administracyjną niezbędną dla prawidłowego wykonania przepisów niniejszej sekcji w odniesieniu do Unii Europejskiej oraz między sobą.

Do wniosku, o którym mowa w akapicie pierwszym, dołącza się dowód spełnienia warunków określonych w tym akapicie. Wniosek jest kierowany do Komisji. Komisja podejmie decyzję w sprawie wniosku, uwzględniając wszystkie elementy mające związek z kumulacją, które uważa za istotne, włącznie z materiałami, które mają być objęte kumulacją.

6. W przypadku wywozu do Unii Europejskiej produktów wytworzonych w kraju korzystającym grupy I lub grupy III z użyciem materiałów pochodzących z kraju należącego do innej grupy, pochodzenie tych produktów ustala się w następujący sposób:

a) materiały pochodzące z kraju jednej grupy regionalnej uznaje się za pochodzące z kraju innej grupy regionalnej, jeśli zostają użyte do wytworzenia uzyskanego tam produktu, pod warunkiem że obróbka lub przetworzenie dokonane w tym ostatnim kraju korzystającym wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1 oraz, w przypadku produktów włókienniczych, również poza czynności określone w załączniku 16;

b) w przypadku niespełnienia warunków ustanowionych w lit. a) produkty uznaje się za pochodzące z uczestniczącego w kumulacji kraju mającego największy udział w ogólnej wartości użytych materiałów pochodzących z krajów objętych kumulacją.

W przypadku ustalania kraju pochodzenia zgodnie z akapitem pierwszym lit. b), kraj ten podaje się jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia sporządzanym przez eksportera produktu do Unii Europejskiej, lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, wystawianym przez organy korzystającego kraju wywozu.

7. Na wniosek organów każdego kraju korzystającego, kumulacja rozszerzona między krajem korzystającym a krajem, z którym Unię Europejską łączy wiążąca umowa o wolnym handlu zgodna z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), może zostać dopuszczona przez Komisję przy spełnieniu wszystkich następujących warunków:

a) kraje uczestniczące w kumulacji zobowiązały się przestrzegać lub zapewnić przestrzeganie przepisów niniejszej sekcji, oraz zapewnić współpracę administracyjną niezbędną dla zapewnienia prawidłowego wykonania przepisów niniejszej sekcji w odniesieniu do Unii Europejskiej oraz między sobą;

b) zainteresowany kraj korzystający złożył Komisji swoje zobowiązanie, o którym mowa w lit. a).

Wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym, zawiera wykaz materiałów objętych kumulacją oraz dowody spełnienia warunków określonych w akapicie pierwszym lit. a) i b). Wniosek jest kierowany do Komisji. W przypadku zmiany przedmiotowych materiałów, składa się kolejny wniosek.

Z kumulacji rozszerzonej wyłączone są materiały objęte działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

8. W przypadku kumulacji rozszerzonej, o której mowa w ust. 7, pochodzenie użytych materiałów oraz dokumenty, jakie należy przedstawić w celu potwierdzenia pochodzenia, określa się zgodnie z regułami ustanowionymi odpowiednią umową o wolnym handlu. Pochodzenie produktów przeznaczonych na wywóz do Unii Europejskiej ustala się zgodnie z regułami pochodzenia ustanowionymi w niniejszej sekcji.

W celu nadania statusu pochodzenia produktowi uzyskanemu, nie jest wymagane poddanie wystarczającej obróbce lub przetworzeniu materiałów pochodzących z kraju, z którym Unię Europejską łączy umowa o wolnym handlu, i użytych w kraju korzystającym do wytworzenia produktu przeznaczonego na wywóz do Unii Europejskiej, pod warunkiem że obróbka lub przetworzenie dokonane w kraju korzystającym wykraczają poza czynności opisane w art. 78 ust. 1.

9. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) następujące informacje:

a) datę wejścia w życie kumulacji między krajami grupy I i III na mocy ust. 5, uczestniczące w niej kraje oraz, w stosownych przypadkach, wykaz materiałów, do których stosuje się kumulację;

b) datę wejścia w życie kumulacji rozszerzonej, uczestniczące w niej kraje oraz wykaz materiałów, do których stosuje się kumulację.

10. Podsekcję 2, art. 90, 91, 92, 93, 94 i 95 i podsekcję 7 stosuje się odpowiednio do wywozu z jednego kraju korzystającego do innego kraju korzystającego do celów kumulacji regionalnej.

Artykuł 87

W przypadku korzystania z kumulacji dwustronnej lub kumulacji z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją w połączeniu z kumulacją regionalną, uzyskany produkt nabywa pochodzenie jednego z krajów odpowiedniej grupy regionalnej, określonego zgodnie z art. 86 ust. 4 akapit pierwszy i drugi.

Artykuł 88

1. (skreślony).

2. Jeśli w trakcie obróbki lub przetwarzania produktu użyto materiałów zamiennych pochodzących i niepochodzących, organy celne państw członkowskich mogą, na pisemny wniosek przedsiębiorców, zezwolić na gospodarowanie materiałami w Unii Europejskiej z wykorzystaniem metody rozróżnienia księgowego do celów dalszego wywozu do kraju korzystającego w ramach kumulacji dwustronnej, bez konieczności magazynowania takich materiałów osobno.

3. Organy celne państw członkowskich mogą uzależnić udzielenie pozwolenia, o którym mowa w ust. 2, od spełnienia warunków, które uznają za stosowne.

Pozwolenia udziela się wyłącznie wtedy, gdy przy zastosowaniu metody, o której mowa w ust. 2, można zagwarantować, że w dowolnym czasie liczba produktów uzyskanych, które mogą być uznane za pochodzące z Unii Europejskiej, nie różni się od liczby możliwej do uzyskania przy zastosowaniu metody fizycznego oddzielenia magazynowanych materiałów.

Po udzieleniu pozwolenia, metoda jest stosowana a jej stosowanie jest rejestrowane na podstawie ogólnych zasad rachunkowości mających zastosowanie w Unii Europejskiej.

4. Korzystający z metody, o której mowa w ust. 2 sporządza samodzielnie lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, występuje z wnioskiem o dowody pochodzenia dla takiej ilości produktów, jakie mogą być uznane za pochodzące z Unii Europejskiej. Na wniosek organów celnych państw członkowskich korzystający składa oświadczenie dotyczące sposobu zarządzania tymi ilościami.

5. Organy celne państw członkowskich monitorują korzystanie z pozwolenia, o którym mowa w ust. 2.

Mogą one cofnąć pozwolenie w następujących przypadkach:

a) korzystający w jakikolwiek sposób czyni z pozwolenia niewłaściwy użytek; lub

b) korzystający nie spełnia jakichkolwiek innych warunków ustanowionych w niniejszej sekcji lub w sekcji 1A.

Podsekcja 4

Odstępstwa

Artykuł 89

1. Z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na wniosek danego kraju korzystającego Komisja może przyznać krajowi korzystającemu tymczasowe odstępstwo od przepisów niniejszej sekcji w przypadku, gdy:

a) czynniki wewnętrzne lub zewnętrzne tymczasowo pozbawiają go możliwości przestrzegania reguł nabywania pochodzenia określonych w art. 72 w przypadku, gdy mógł ich przestrzegać wcześniej, lub

b) potrzebuje on czasu na przygotowanie się do spełnienia reguł nabywania pochodzenia określonych w art. 72.

2. Tymczasowe odstępstwo jest ograniczone do okresu trwania skutków czynników wewnętrznych lub zewnętrznych stanowiących podstawę dla jego przyznania lub do czasu potrzebnego krajowi korzystającemu na dostosowanie się do reguł.

3. Wniosek o odstępstwo przedkłada się na piśmie Komisji. Wniosek zawiera przyczyny, o których mowa w ust. 1, dla których wnioskuje się o przyznanie odstępstwa, oraz odpowiednie dokumenty uzupełniające.

4. W przypadku przyznania odstępstwa dany kraj korzystający musi spełniać wszelkie wymogi dotyczące informacji, jakie należy dostarczać Komisji w odniesieniu do korzystania z odstępstwa oraz administrowania ilościami, dla których jest ono udzielane.

Podsekcja 5

Procedury wywozowe w kraju korzystającym i w Unii Europejskiej, mające zastosowanie od daty rozpoczęcia stosowania systemu zarejestrowanych eksporterów

Artykuł 90

1. System stosuje się w następujących przypadkach:

a) towarów spełniających wymogi niniejszej sekcji, wywożonych przez zarejestrowanego eksportera;

b) wszelkich przesyłek składających się z jednej lub więcej niż z jednej paczki, zawierających produkty pochodzące wywożone przez dowolnego eksportera, gdy całkowita wartość wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących nie przekracza 6 000 EUR.

2. Wartość produktów pochodzących w danej przesyłce jest wartością wszystkich produktów pochodzących w jednej przesyłce objętych jednym oświadczeniem o pochodzeniu sporządzonym w kraju wywozu.

Artykuł 91

1. Kraje korzystające rozpoczynają rejestrację eksporterów w dniu 1 stycznia 2017 r.

Jednakże w przypadku gdy kraj korzystający nie jest w stanie rozpocząć rejestracji w tym dniu, powiadamia on Komisję pisemnie do dnia 1 lipca 2016 r., że odracza rozpoczęcie rejestracji eksporterów do dnia 1 stycznia 2018 r. lub do dnia 1 stycznia 2019 r.

2. W okresie 12 miesięcy następujących po dacie rozpoczęcia przez kraj korzystający rejestracji eksporterów właściwe organy tego kraju kontynuują wystawianie świadectw pochodzenia na formularzu A na wniosek eksporterów, którzy w momencie składania wniosku o wydanie świadectwa nie są jeszcze zarejestrowani.

Bez uszczerbku dla art. 97k ust. 5 świadectwa pochodzenia na formularzu A wydane zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu są dopuszczalne w Unii jako dowód pochodzenia, jeżeli są one wystawione przed datą rejestracji danego eksportera.

Właściwe organy kraju korzystającego mające trudności z ukończeniem procesu rejestracji we wspomnianym powyżej terminie 12 miesięcy mogą zwrócić się do Komisji o jego przedłużenie. Takie przedłużenie nie może przekraczać sześciu miesięcy.

3. Eksporterzy w kraju korzystającym, zarejestrowani lub nie, sporządzają oświadczenia o pochodzeniu dla wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących, w przypadku gdy ich całkowita wartość nie przekracza 6 000 EUR, począwszy od dnia, w którym dany kraj korzystający zamierza rozpocząć rejestrację eksporterów.

Eksporterzy, którzy są już zarejestrowani, sporządzają oświadczenia o pochodzeniu dla wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących, w przypadku gdy ich całkowita wartość przekracza 6 000 EUR, począwszy od dnia, od którego ich rejestracja jest ważna zgodnie z art. 92 ust. 5.

4. Wszystkie kraje korzystające stosują system zarejestrowanych eksporterów najpóźniej od dnia 30 czerwca 2020 r.

Artykuł 91a

1. W dniu 1 stycznia 2017 r. organy celne państw członkowskich rozpoczynają rejestrację eksporterów i ponownych nadawców towarów, mających siedzibę na ich terytorium.

2. Od dnia 1 stycznia 2018 r. organy celne wszystkich państw członkowskich zaprzestają wystawiania świadectw przewozowych EUR.1 do celów kumulacji zgodnie z art. 84.

3. Do dnia 31 grudnia 2017 r. organy celne państw członkowskich wystawiają świadectwa przewozowe EUR.1 lub zastępcze świadectwa pochodzenia na formularzu A na wniosek eksporterów lub ponownych nadawców towarów, którzy nie są jeszcze zarejestrowani. Czynią to również w przypadku, gdy produktom pochodzącym wysłanym do Unii towarzyszą oświadczenia o pochodzeniu sporządzone przez zarejestrowanego eksportera w kraju korzystającym.

4. Eksporterzy unijni, zarejestrowani lub nie, sporządzają oświadczenia o pochodzeniu dla wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących, w przypadku gdy ich całkowita wartość nie przekracza 6 000 EUR, począwszy od dnia 1 stycznia 2017 r.

Eksporterzy, którzy są już zarejestrowani, sporządzają oświadczenia o pochodzeniu dla wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących, w przypadku gdy ich całkowita wartość przekracza 6 000 EUR, począwszy od dnia, od którego ich rejestracja jest ważna zgodnie z art. 92 ust. 5.

5. Zarejestrowani ponowni nadawcy towarów mogą sporządzać zastępcze oświadczenia o pochodzeniu począwszy od dnia, od którego ich rejestracja jest ważna zgodnie z art. 92 ust. 5. Przepis ten stosuje się niezależnie od tego, czy towarom towarzyszy świadectwo pochodzenia na formularzu A wystawione w kraju korzystającym, deklaracja na fakturze czy też oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera.

Artykuł 92

1. Aby uzyskać status zarejestrowanego eksportera, eksporter składa wniosek do właściwych organów kraju korzystającego, z którego towary mają zostać wywiezione i który uznaje się za kraj pochodzenia tych towarów lub ich przetwarzania uznanego za niespełniające warunki określone w art. 86 ust. 4 akapit pierwszy lub w art. 86 ust. 6 lit. a).

Wniosek składa się na formularzu znajdującym się w załączniku 13c i zawiera on wszystkie informacje wymagane w tym formularzu.

2. Aby uzyskać status zarejestrowanego eksportera, eksporter lub ponowny nadawca towarów mający siedzibę w danym państwie członkowskim składa wniosek do organów celnych tego państwa członkowskiego, na formularzu znajdującym się w załączniku 13c.

3. Eksporterzy są wspólnie rejestrowani do celów wywozu w ramach ogólnego systemu preferencji Unii, Norwegii i Szwajcarii, a także Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki.

Właściwe organy kraju korzystającego przyznają eksporterowi numer zarejestrowanego eksportera do celów wywozu w ramach systemów GSP Unii, Norwegii i Szwajcarii, a także Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki, w zakresie, w jakim państwa te uznały kraj dokonania rejestracji jako kraj korzystający.

4. Wniosek o rejestrację eksportera zawiera wszystkie dane, o których mowa w załączniku 13c.

5. Rejestracja jest ważna od dnia, w którym właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego otrzymały kompletny wniosek rejestracyjny, zgodnie z ust. 4.

6. Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego informują eksportera lub w stosownym przypadku ponownego nadawcę towarów o nadanym temu eksporterowi lub ponownemu nadawcy towarów numerze zarejestrowanego eksportera, a także o dacie, od której rejestracja jest ważna.

Artykuł 92a

W przypadku gdy dany kraj dodaje się do wykazu krajów korzystających, zamieszczonego w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012, Komisja automatycznie aktywuje dla jego systemu rejestracje wszystkich eksporterów zarejestrowanych w tym kraju, pod warunkiem że dane rejestracyjne tych eksporterów są dostępne w systemie REX i są ważne co najmniej dla systemu GSP Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki.

W takim przypadku eksporter, który został już zarejestrowany co najmniej w systemie GSP Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki, nie musi składać wniosku u właściwych organów w swoim kraju, aby zostać zarejestrowanym w systemie Unii.

Artykuł 93

1. Zarejestrowani eksporterzy niezwłocznie informują właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego o wszelkich zmianach dotyczących informacji, które podali do celów swojej rejestracji.

2. Zarejestrowani eksporterzy, którzy nie spełniają już warunków wywozu towarów w ramach systemu lub nie mają już zamiaru prowadzić wywozu towarów w ramach systemu, informują odpowiednio właściwe organy odnośnego kraju korzystającego lub organy celne odnośnego państwa członkowskiego.

3. Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego cofają rejestrację, jeżeli zarejestrowany eksporter:

a) już nie istnieje;

b) nie spełnia już warunków wywozu towarów w ramach systemu;

c) powiadomił właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego, że nie zamierza już prowadzić wywozu towarów w ramach systemu;

d) umyślnie lub w wyniku zaniedbania sporządza lub przyczynia się do sporządzenia oświadczenia o pochodzeniu, które zawiera nieprawidłowe informacje i prowadzi do nieuprawnionego korzystania z preferencyjnego traktowania taryfowego.

4. Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego mogą cofnąć rejestrację, jeżeli zarejestrowany eksporter nie aktualizuje danych dotyczących jego rejestracji.

5. Cofnięcie rejestracji ma skutek wyłącznie w odniesieniu do przyszłości, tj. w odniesieniu do oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych po dacie cofnięcia rejestracji. Cofnięcie rejestracji nie ma wpływu na ważność oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych przed poinformowaniem zarejestrowanego eksportera o cofnięciu jego rejestracji.

6. Właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego informują zarejestrowanego eksportera o cofnięciu jego rejestracji oraz o dacie, od której cofnięcie staje się skuteczne.

7. W przypadku cofnięcia rejestracji eksporterowi lub ponownemu nadawcy towarów przysługują sądowe środki odwoławcze.

8. Cofnięcie rejestracji zarejestrowanego eksportera unieważnia się w przypadku nieprawidłowego cofnięcia rejestracji. Eksporter lub ponowny nadawca towarów jest uprawniony do korzystania z numeru zarejestrowanego eksportera nadanego mu w momencie rejestracji.

9. Eksporterzy lub ponowni nadawcy towarów, których rejestracja została cofnięta, mogą złożyć nowy wniosek o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera zgodnie z art. 92. Eksporterzy lub ponowni nadawcy towarów, których rejestrację cofnięto zgodnie z ust. 3 lit. d) i ust. 4, mogą zostać ponownie zarejestrowani, jedynie jeżeli udowodnią właściwym organom kraju korzystającego lub organom celnym państwa członkowskiego, które ich zarejestrowało, że podjęli konieczne działania naprawcze w odniesieniu do stanu, który doprowadził do cofnięcia rejestracji.

10. Dane dotyczące cofniętej rejestracji są przechowywane w systemie REX przez właściwe organy kraju korzystającego lub przez organy celne państwa członkowskiego, które wprowadziło je do tego systemu, maksymalnie przez okres dziesięciu lat kalendarzowych po upływie roku kalendarzowego, w którym nastąpiło cofnięcie rejestracji. Po upływie tych 10 lat kalendarzowych właściwe organy kraju korzystającego lub organy celne państwa członkowskiego usuwają te dane.

Artykuł 93a

1. Komisja cofa rejestrację wszystkich eksporterów zarejestrowanych w danym kraju korzystającym w przypadku usunięcia tego kraju z wykazu krajów korzystających, zamieszczonego w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012, lub w przypadku tymczasowego wycofania zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 978/2012 preferencji taryfowych przyznanych krajowi korzystającemu.

2. W przypadku gdy kraj dodaje się ponownie do wykazu krajów korzystających lub w przypadku zakończenia okresu tymczasowego wycofania preferencyjnego traktowania przyznanego krajowi korzystającemu, Komisja ponownie aktywuje rejestracje wszystkich eksporterów zarejestrowanych w tym kraju, pod warunkiem że dane rejestracyjne tych eksporterów są dostępne w systemie i pozostają ważne co najmniej dla systemu GSP Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki. W przeciwnym razie eksporterzy muszą zostać ponownie zarejestrowani zgodnie z art. 92.

3. W przypadku cofnięcia rejestracji wszystkich zarejestrowanych eksporterów w kraju korzystającym zgodnie z ustępem pierwszym, dane dotyczące cofniętych rejestracji będą przechowywane w systemie REX przez okres co najmniej dziesięciu lat kalendarzowych po upływie roku kalendarzowego, w którym nastąpiło cofnięcie rejestracji. Po upływie wspomnianego dziesięcioletniego okresu oraz w przypadku, gdy dany kraj nie jest przez ponad dziesięć lat krajem korzystającym z systemu GSP Norwegii, Szwajcarii ani Turcji, kiedy kraj ten spełni pewne warunki, Komisja usuwa z systemu REX dane dotyczące cofniętych rejestracji.

Artykuł 94

1. Eksporterzy, zarejestrowani lub nie, spełniają następujące obowiązki:

a) prowadzą prawidłową handlową ewidencję księgową dotyczącą produkcji i dostaw towarów kwalifikujących się do preferencyjnego traktowania;

b) przechowują i udostępniają wszelką dokumentację związaną z materiałami użytymi do wytwarzania;

c) przechowują wszelką dokumentację celną związaną z materiałami użytymi do wytwarzania;

d) przechowują przez co najmniej trzy lata od zakończenia roku kalendarzowego, w którym sporządzono oświadczenie o pochodzeniu, lub – w przypadku, gdy wymaga tego prawodawstwo krajowe – dłużej:

(i) sporządzone przez siebie oświadczenia o pochodzeniu;

(ii) ewidencję produkcji i zapasów wszystkich materiałów pochodzących i niepochodzących.

Wspomnianą ewidencję i oświadczenia o pochodzeniu można przechowywać w formacie elektronicznym, musi być jednak możliwe ustalenie materiałów użytych do wytworzenia wywiezionych produktów oraz potwierdzenie ich statusu pochodzenia.

2. Obowiązki wynikające z ust. 1 mają również zastosowanie w przypadku dostawców zaopatrujących eksporterów w deklaracje dostawców potwierdzające status pochodzenia dostarczanych przez nich towarów.

3. Ponowni nadawcy towarów, bez względu na to, czy są zarejestrowani, którzy sporządzili zastępcze oświadczenia o pochodzeniu, o których mowa w art. 97d, przechowują początkowe, zastąpione przez nich oświadczenia o pochodzeniu przez okres co najmniej trzech lat od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzone zostało zastępcze oświadczenie o pochodzeniu, lub dłużej, jeżeli wymagają tego przepisy krajowe.

Artykuł 95

1. Eksporter sporządza oświadczenie o pochodzeniu z chwilą wywozu towarów, do których się ono odnosi, o ile przedmiotowe produkty można uznać za pochodzące z danego kraju korzystającego, albo też z innego kraju korzystającego zgodnie z art. 86 ust. 4 akapit drugi lub z art. 86 ust. 6 akapit pierwszy lit. b).

2. Oświadczenie o pochodzeniu może również zostać sporządzone po dokonaniu wywozu przedmiotowych produktów („oświadczenie retrospektywne”). Takie oświadczenie retrospektywne jest dopuszczalne, jeżeli zostanie przedstawione organom celnym państwa członkowskiego, w którym złożono zgłoszenie celne o dopuszczenie do swobodnego obrotu, nie później niż dwa lata po dokonaniu przywozu.

W przypadku gdy podział przesyłki odbywa się zgodnie z art. 74, i pod warunkiem dotrzymania terminu dwóch lat, o którym mowa w akapicie pierwszym, oświadczenie o pochodzeniu może być sporządzone retrospektywnie przez eksportera z kraju wywozu produktów. Dotyczy to odpowiednio przypadku gdy podział przesyłki odbywa się w innym kraju korzystającym lub w Norwegii, Szwajcarii lub w stosownym przypadku w Turcji.

3. Oświadczenie o pochodzeniu eksporter przekazuje swojemu odbiorcy w Unii; zawiera ono dane określone w załączniku 13d. Sporządza się je w językach angielskim, francuskim lub hiszpańskim.

Może być ono sporządzone na dowolnym dokumencie handlowym umożliwiającym identyfikację przedmiotowego eksportera oraz towarów, które obejmuje.

4. Ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych w Unii do celów kumulacji dwustronnej.

Artykuł 95a

1. Do celów ustalania pochodzenia materiałów używanych w ramach kumulacji dwustronnej lub regionalnej eksporter produktu wytworzonego przy użyciu materiałów pochodzących z kraju, z którym dopuszcza się kumulację, opiera się na oświadczeniu o pochodzeniu przedstawionemu przez dostawcę tych materiałów. W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera odpowiednio oznaczenie: „EU cumulation”, „regional cumulation”, „Cumul UE”, „cumul regional” lub „Acumulación UE”, „Acumulación regional”.

2. Do celów ustalania pochodzenia materiałów wykorzystywanych w ramach kumulacji zgodnie z art. 85, eksporter produktu wytworzonego przy użyciu materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację, opiera się na dowodzie pochodzenia przedstawionym przez dostawcę tych materiałów, pod warunkiem że dowód ten został wydany zgodnie z przepisami dotyczącymi reguł pochodzenia dla systemu GSP Norwegii, Szwajcarii lub w stosownym przypadku Turcji. W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie: „Norway cumulation”, „Switzerland cumulation”, „Turkey cumulation”, „Cumul Norvège”, „Cumul Suisse”, „Cumul Turquie” lub „Acumulación Noruega”, „Acumulación Suiza”, „Acumulación Turquía”.

3. Do celów ustalania pochodzenia materiałów wykorzystywanych w ramach kumulacji rozszerzonej zgodnie z art. 86 ust. 7 i 8, eksporter produktu wytworzonego przy użyciu materiałów pochodzących od strony, z którą dopuszcza się kumulację rozszerzoną, opiera się na dowodzie pochodzenia przedstawionym przez dostawcę tych materiałów, pod warunkiem że dowód ten został wydany zgodnie z postanowieniami odnośnych porozumień o wolnym handlu zawartych między Unią a tą stroną.

W takim przypadku oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zawiera oznaczenie: „extended cumulation with country x”, „cumul étendu avec le pays x” lub „Acumulación ampliada con el país x”.

Artykuł 96

1. Oświadczenie o pochodzeniu sporządza się dla każdej przesyłki.

2. Oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez 12 miesięcy od daty jego sporządzenia.

3. Pojedyncze oświadczenie o pochodzeniu może obejmować kilka przesyłek, pod warunkiem że towary spełniają następujące warunki:

a) są to produkty rozmontowane lub niezmontowane, w rozumieniu reguły 2 a) Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego;

b) są objęte sekcją XVI lub XVII albo pozycją 7308 bądź 9406 Systemu Zharmonizowanego; oraz

c) mają być przywożone partiami.

Podsekcja 6

Procedury przy dopuszczeniu do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej, mające zastosowanie od dnia rozpoczęcia stosowania systemu zarejestrowanych eksporterów [2]

Artykuł 96a

Aby importerzy byli uprawnieni do korzystania z systemu po przedłożeniu oświadczenia o pochodzeniu, towary muszą zostać wywiezione w dniu lub po dniu, w którym kraj korzystający, z którego towary są wywożone, rozpoczął rejestrację eksporterów zgodnie z art. 91.

Artykuł 97

1. W przypadku gdy zgłaszający zwraca się o preferencyjne traktowanie w ramach systemu, umieszcza on odniesienie do oświadczenia o pochodzeniu w zgłoszeniu celnym o dopuszczenie do swobodnego obrotu. Odniesieniem do oświadczenia o pochodzeniu jest data jego wydania w formacie yyyymmdd, gdzie yyyy oznacza rok, mm miesiąc, a dd dzień. W przypadku gdy całkowita wartość wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących przekracza 6 000 EUR, zgłaszający podaje również numer zarejestrowanego eksportera.

2. Jeżeli zgłaszający wystąpi z wnioskiem o zastosowanie systemu zgodnie z ust. 1, nie posiadając oświadczenia o pochodzeniu w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego o dopuszczenie do swobodnego obrotu, zgłoszenie to uznaje się za niekompletne w rozumieniu art. 253 ust. 1 i traktuje się je odpowiednio.

3. Przed zgłoszeniem towarów do dopuszczenia do swobodnego obrotu zgłaszający dokłada należytych starań, by towary spełniały wszelkie reguły ustanowione w niniejszej sekcji, w szczególności sprawdzając:

(i) na ogólnodostępnej stronie internetowej, czy eksporter jest zarejestrowany w systemie REX, gdy całkowita wartość wchodzących w skład przesyłki produktów pochodzących przekracza 6 000 EUR; oraz

(ii) czy oświadczenie o pochodzeniu zostało sporządzone zgodnie z załącznikiem 13d.

Artykuł 97a

[3] 1. Następujące produkty są zwolnione z obowiązku sporządzania i przedkładania oświadczenia o pochodzeniu:

a) produkty wysyłane jako małe paczki przez osoby prywatne do osób prywatnych, o łącznej wartości nieprzekraczającej 500 EUR;

b) produkty stanowiące część bagażu osobistego podróżnych, o łącznej wartości nieprzekraczającej 1 200 EUR.

2. Produkty, o których mowa w ust. 1, spełniają następujące warunki:

a) nie są przywożone w celach handlowych;

b) zostają zgłoszone jako spełniające warunki korzystania z Systemu;

c) nie ma żadnych wątpliwości co do wiarygodności zgłoszenia, o którym mowa w lit. b).

3. Do celów ust. 2 lit. a), za przywóz w celach handlowych nie jest uważany przywóz spełniający wszystkie następujące warunki:

a) przywóz odbywa się okazjonalnie;

b) na przywóz składają się wyłącznie produkty przeznaczone do użytku osobistego odbiorców lub podróżnych bądź też ich rodzin;

c) zarówno rodzaj, jak i ilość przywożonych produktów wskazują wyraźnie, że ich przeznaczenie nie jest handlowe.

Artykuł 97b

[4] 1. Stwierdzenie drobnych niezgodności między treścią oświadczenia o pochodzeniu a zawartością dokumentów przedłożonych organom celnym w celu dopełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada danym produktom.

2. Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy literowe w oświadczeniu o pochodzeniu, nie powinny powodować odrzucenia dokumentu, jeśli błędy te nie wzbudzają wątpliwości co do prawdziwości oświadczeń złożonych w dokumencie.

3. Oświadczenia o pochodzeniu przedstawiane organom celnym kraju przywozu po terminie ich ważności określonym w art. 96 mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, jeżeli przedłożenie dokumentów po terminie ostatecznym jest spowodowane wyjątkowymi okolicznościami. W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą przyjąć oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli produkty zostały im przedstawione przed wspomnianym terminem ostatecznym.

Artykuł 97c

[5] 1. Procedura, o której mowa w art. 96 ust. 3 obowiązuje w okresie określonym przez organy celne państw członkowskich.

2. Organy celne państw członkowskich przywozu nadzorujące kolejne dopuszczenia do swobodnego obrotu weryfikują, czy kolejne przesyłki zawierają części rozmontowanych lub niezmontowanych produktów, dla których sporządzono oświadczenie o pochodzeniu.

Artykuł 97d

1. W przypadku produktów, które nie zostały jeszcze dopuszczone do swobodnego obrotu, oświadczenie o pochodzeniu można zastąpić jednym lub większą liczbą zastępczych oświadczeń o pochodzeniu sporządzonych przez ponownego nadawcę towarów, do celów wysyłki wszystkich tych produktów lub niektórych z nich do innego miejsca przeznaczenia na obszarze celnym Unii lub, w stosownych przypadkach, do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki.

Zastępcze oświadczenia o pochodzeniu można sporządzać wyłącznie w przypadku, gdy początkowe oświadczenie o pochodzeniu zostało sporządzone zgodnie z art. 95 i 96 oraz z załącznikiem 13d.

2. Ponowni nadawcy są zarejestrowani do celów sporządzenia zastępczego oświadczenia o pochodzeniu w odniesieniu do produktów pochodzących przeznaczonych do wysyłki do innego miejsca na terytorium Unii, w przypadku gdy całkowita wartość produktów pochodzących znajdujących się w pierwotnej przesyłce podlegającej podziałowi przekracza 6 000 EUR.

Ponowni nadawcy, którzy nie są zarejestrowani, mogą jednak sporządzać zastępcze oświadczenia o pochodzeniu, w przypadku gdy całkowita wartość produktów pochodzących znajdujących się w pierwotnej przesyłce podlegającej podziałowi przekracza 6 000 EUR, jeżeli załączą kopię pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego w kraju korzystającym.

3. Jedynie ponowni nadawcy zarejestrowani w systemie REX mogą sporządzać zastępcze oświadczenia o pochodzeniu w odniesieniu do produktów pochodzących, które mają zostać wysłane do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki. Ma to zastosowanie niezależnie od wartości produktów pochodzących zawartych w pierwotnej przesyłce i niezależnie od tego, czy kraj pochodzenia jest wymieniony w załączniku II do rozporządzenia (UE) nr 978/2012.

4. Zastępcze oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez 12 miesięcy od daty sporządzenia pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu.

5. W przypadku zastąpienia oświadczenia o pochodzeniu ponowny nadawca umieszcza następujące informacje na pierwotnym oświadczeniu o pochodzeniu:

a) dane zastępczego oświadczenia lub zastępczych oświadczeń o pochodzeniu;

b) nazwa i adres ponownego nadawcy;

c) odbiorca lub odbiorcy w Unii lub w stosownych przypadkach w Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki.

Pierwotne oświadczenie o pochodzeniu oznacza się dopiskiem „Replaced”, „Remplacée” lub „Sustituida”.

6. Ponowny nadawca umieszcza następujące informacje na zastępczym oświadczeniu o pochodzeniu:

a) wszystkie dane ponownie wysyłanych produktów;

b) data sporządzenia pierwotnego oświadczenia o pochodzeniu;

c) informacje określone w załączniku 13d;

d) nazwa i adres ponownego nadawcy produktów w Unii oraz w stosownych przypadkach jego numer zarejestrowanego eksportera;

e) nazwa i adres odbiorcy w Unii lub w stosownych przypadkach w Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, gdy kraj ten spełni pewne warunki;

f) data i miejsce zastąpienia.

Zastępcze oświadczenie o pochodzeniu oznacza się dopiskiem „Replacement statement”, „Attestation de remplacement” lub „Comunicación de sustitución”.

7. Ust. 1–6 stosuje się do oświadczeń zastępujących zastępcze oświadczenia o pochodzeniu.

8. Podsekcja 7 niniejszej sekcji ma zastosowanie odpowiednio do zastępczych oświadczeń o pochodzeniu.

9. W przypadku produktów korzystających z preferencji taryfowych na mocy odstępstwa udzielonego zgodnie z przepisami art. 89, zastąpienia przewidzianego w niniejszym artykule można dokonać wyłącznie w odniesieniu do produktów przeznaczonych do Unii Europejskiej.

Artykuł 97e

[6] 1. W razie uzasadnionych wątpliwości co do pochodzenia produktów organy celne mogą zażądać od zgłaszającego dostarczenia, w rozsądnym wyznaczonym przez nie terminie, wszelkich dostępnych dokumentów do celów zweryfikowania prawidłowości pochodzenia wskazanego w zgłoszeniu lub jego zgodności z warunkami określonymi w art. 74.

2. Organy celne mogą zawiesić stosowanie preferencyjnego środka taryfowego na czas procedury weryfikacji ustanowionej w art. 97h, w przypadkach gdy:

a) informacje podane przez zgłaszającego są niedostateczne dla potwierdzenia statusu pochodzenia produktów lub zgodności z warunkami, ustanowionymi w art. 73 lub art. 74;

b) zgłaszający nie udziela odpowiedzi w terminie wyznaczonym mu na dostarczenie informacji, o których mowa w ust. 1.

3. Do czasu dostarczenia przez zgłaszającego żądanych informacji, o których mowa w ust. 1, lub dostarczenia wyników procedury weryfikacji, o której mowa w ust. 2, importerowi przedstawia się propozycję zwolnienia produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

Artykuł 97f

[7] 1. Organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają prawa do preferencji wynikających z Systemu, bez obowiązku żądania dodatkowych dowodów lub wysyłania wniosku o weryfikację do kraju korzystającego, w przypadku gdy:

a) towary nie są tymi samymi towarami, które zostały wymienione w oświadczeniu o pochodzeniu;

b) zgłaszający nie dostarczy oświadczenia o pochodzeniu w odniesieniu do przedmiotowych towarów w przypadku, gdy takie oświadczenie jest wymagane;

c) nie naruszając przepisów art. 90 lit. b) i art. 97d ust. 1, oświadczenie o pochodzeniu, jakie posiada zgłaszający, nie zostało sporządzone przez eksportera zarejestrowanego w kraju korzystającym;

d) oświadczenie o pochodzeniu nie zostało sporządzone zgodnie z załącznikiem 13d;

e) warunki określone w art. 74 nie są spełnione.

2. W następstwie wniosku o weryfikację w rozumieniu art. 97h skierowanego do właściwych organów kraju korzystającego organy celne państwa członkowskiego przywozu odmawiają objęcia Systemem, w przypadku gdy:

a) otrzymały odpowiedź, zgodnie z którą dany eksporter nie był uprawniony do sporządzenia oświadczenia o pochodzeniu;

b) otrzymały odpowiedź, zgodnie z którą przedmiotowe produkty nie pochodziły z kraju korzystającego, albo też warunki art. 73 nie zostały spełnione;

c) występując o przeprowadzenie weryfikacji, miały uzasadnione wątpliwości co do ważności oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego przez zgłaszającego lub prawidłowości dostarczonych przez niego informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych produktów w przypadku, gdy wystąpiły o przeprowadzenie weryfikacji, oraz

(i) nie uzyskały odpowiedzi w terminie wyznaczonym zgodnie z art. 97h; lub

(ii) otrzymały odpowiedź, która nie zawiera merytorycznej odpowiedzi na pytania postawione we wniosku.

Podsekcja 7

Kontrola pochodzenia mająca zastosowanie od dnia rozpoczęcia stosowania systemu zarejestrowanych eksporterów

Artykuł 97g

[8] 1. Do celów zapewnienia zgodności z regułami odnoszącymi się do statusu pochodzenia produktów, właściwe organy kraju korzystającego przeprowadzają:

a) weryfikację statusu pochodzenia produktów na wniosek organów celnych państw członkowskich;

b) regularne kontrole eksporterów z własnej inicjatywy.

W zakresie, w jakim Norwegia, Szwajcaria i Turcja zawarły porozumienie z Unią Europejską, zobowiązując się do udzielania sobie wzajemnie niezbędnej pomocy w zakresie współpracy administracyjnej, ustęp pierwszy stosuje się odpowiednio do skierowanych do organów celnych Norwegii, Szwajcarii lub Turcji wniosków o weryfikację sporządzonych na ich terytorium zastępczych oświadczeń o pochodzeniu, z możliwością skierowania do tych organów wniosku o dalsze kontaktowanie się z właściwymi organami kraju korzystającego.

Kumulację rozszerzoną dopuszcza się wyłącznie na mocy art. 86 ust. 7 i 8, gdy dany kraj, z którym Unię Europejską łączy wiążąca umowa o wolnym handlu, wyrazi zgodę na dostarczanie krajowi korzystającemu pomocy w zakresie współpracy administracyjnej, na takich samych zasadach, jak w odniesieniu do organów celnych państw członkowskich zgodnie z odpowiednimi przepisami tej umowy o wolnym handlu.

2. Kontrole, o których mowa w ust. 1 lit. b), zapewniają stałe wypełnianie przez eksporterów spoczywających na nich obowiązków. Przeprowadza się je regularnie, w odstępach ustalonych na podstawie odpowiednich kryteriów analizy ryzyka. W tym celu właściwe organy krajów korzystających wymagają od eksporterów dostarczania kopii lub wykazu sporządzanych przez nich oświadczeń o pochodzeniu.

3. Właściwe organy krajów korzystających mają prawo domagać się wszelkiego rodzaju dowodów i prowadzić wszelkiego rodzaju przeglądy ksiąg rachunkowych eksportera oraz, w stosownych przypadkach, również zaopatrujących go producentów, w tym również inspekcje w jego zakładach lub wszelkie inne kontrole, jakie uznają za stosowne.

Artykuł 97h

[9] 1. Późniejsze weryfikacje oświadczeń o pochodzeniu przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszej sekcji.

Występując do właściwych organów kraju korzystającego z wnioskiem o współpracę w celu przeprowadzenia weryfikacji ważności oświadczeń o pochodzeniu, statusu pochodzenia produktów lub obu wymienionych, organy celne państwa członkowskiego w stosownych przypadkach wskazują w swoim wniosku powody, dla których żywią uzasadnione wątpliwości co do ważności oświadczenia o pochodzeniu lub posiadania przez produkty statusu pochodzenia.

Na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji można załączyć kopię oświadczenia o pochodzeniu wraz z wszelkimi dodatkowymi informacjami lub dokumentami wskazującymi, że informacje zawarte w oświadczeniu są nieprawidłowe.

Państwo członkowskie występujące z wnioskiem ustala wstępny, sześciomiesięczny termin przekazania wyników weryfikacji, biegnący od daty wniosku o przeprowadzenie weryfikacji, z wyłączeniem wniosków skierowanych do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji do celów weryfikacji zastępczego oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego na ich terytoriach na podstawie oświadczenia o pochodzeniu sporządzonego w kraju korzystającym, w którym to przypadku wyznaczany termin przedłuża się do ośmiu miesięcy.

2. Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości nie uzyskano odpowiedzi w terminie określonym w ust. 1 lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do ustalenia rzeczywistego pochodzenia produktów, po raz drugi powiadamia się właściwe organy. Ponowne powiadomienie określa kolejny termin nieprzekraczający 6 miesięcy.

3. W przypadku gdy – w wyniku weryfikacji, o której mowa w ust. 1, lub na podstawie jakichkolwiek innych dostępnych informacji – okaże się, że naruszane są reguły pochodzenia, korzystający kraj wywozu, z własnej inicjatywy lub na wniosek organów celnych państw członkowskich lub Komisji przeprowadza odpowiednie dochodzenie lub zleca przeprowadzenie dochodzenia w trybie pilnym, w celu potwierdzenia takich naruszeń i zapobiegania im w przyszłości. W tym celu w przedmiotowym dochodzeniu mogą uczestniczyć Komisja lub organy celne państw członkowskich.

Podsekcja 8

Inne przepisy mające zastosowanie od dnia rozpoczęcia stosowania systemu zarejestrowanych eksporterów

Artykuł 97i

(skreślony).

Artykuł 97j

1. Podsekcje 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio przy określaniu, czy produkty można uznać za pochodzące z kraju korzystającego w przypadku wywozu do Ceuty lub Melilli, lub uznać je za pochodzące z Ceuty i Melilli w przypadku wywozu do kraju korzystającego do celów kumulacji dwustronnej.

2. [10] Podsekcje 5, 6 oraz 7 stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych z kraju korzystającego do Ceuty lub Melilli, lub produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do kraju korzystającego dla celów kumulacji dwustronnej.

3. Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie podsekcji 1, 2, 3, 5, 6 i 7 w Ceucie i Melilli.

4. Do celów określonych w ust. 1 i 2 Ceutę i Melillę uznaje się za jedno terytorium.

Sekcja 1 A

Procedury i metody współpracy administracyjnej stosowane w odniesieniu do wywozu z zastosowaniem świadectw pochodzenia na formularzu A, deklaracji na fakturze i świadectw przewozowych EUR.1

Podsekcja 1

Zasady ogólne

Artykuł 97k

1. Każdy kraj korzystający przestrzega lub zapewnia przestrzeganie:

a) reguł pochodzenia dotyczących wywożonych produktów, ustanowionych w sekcji 1;

b) zasad wypełniania i wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, którego wzór zamieszczony jest w załączniku 17;

c) przepisów obowiązujących w odniesieniu do stosowania deklaracji na fakturze, której wzór znajduje się w załączniku 18;

d) przepisów określających metody współpracy administracyjnej, o której mowa w art. 97s;

e) przepisów dotyczących udzielania odstępstw, o których mowa w art. 89.

2. Właściwe organy krajów korzystających współpracują z Komisją lub państwami członkowskimi, w szczególności:

a) zapewniając wszelkie niezbędne wsparcie w przypadku, gdy Komisja zażąda monitorowania przez nią prawidłowości zarządzania Systemem w danym kraju, z uwzględnieniem wizyt weryfikacyjnych na miejscu z udziałem służb Komisji lub organów celnych państw członkowskich;

b) bez naruszenia przepisów art. 97s i 97t, weryfikując status pochodzenia produktów oraz spełnienie pozostałych warunków ustanowionych w niniejszej sekcji, włączając wizyty kontrolne na miejscu na żądanie Komisji lub organów celnych państw członkowskich w ramach dochodzeń w sprawie pochodzenia.

3. Jeżeli w kraju korzystającym wyznaczono organ właściwy do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, weryfikuje się dokumenty dotyczące pochodzenia i wystawia się świadectwa pochodzenia na formularzu A do celów wywozu do Unii Europejskiej, uznaje się, że dany kraj korzystający zaakceptował warunki określone w ust. 1.

4. Jeżeli krajowi lub terytorium przyznano lub przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 978/2012, towary pochodzące z tego kraju bądź terytorium korzystają z ogólnego systemu preferencji, pod warunkiem że zostały wywiezione z tego kraju lub terytorium korzystającego nie wcześniej niż w dniu, o którym mowa w art. 97 s.

5. Dowód pochodzenia jest ważny przez dziesięć miesięcy od daty wystawienia w kraju wywozu i w tym okresie jest przedkładany organom celnym kraju przywozu.

6. Do celów podsekcji 2 i 3 niniejszej sekcji, w przypadku gdy dany kraj lub terytorium usunięto z wykazu krajów korzystających, o którym mowa w art. 97s ust. 2, wymogi określone w art. 97k ust. 2, art. 97 l ust. 5, 97t ust. 3, 4, 6 i 7 oraz art. 97u ust. 1 stosuje się nadal wobec tego kraju lub terytorium przez okres trzech lat od daty jego usunięcia z tego wykazu.

7. Wymogi, o których mowa w ust. 6, stosuje się wobec Singapuru przez okres trzech lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r.

Podsekcja 2

Procedury wywozowe w kraju korzystającym

Artykuł 97l

1. Świadectwa pochodzenia na formularzu A, którego wzór określono w załączniku 17, wystawia się na pisemny wniosek złożony przez eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela, wraz z wszelkimi odpowiednimi dokumentami uzupełniającymi potwierdzającymi, że wywożone towary spełniają warunki wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A.

2. Właściwe organy krajów korzystających udostępniają eksporterowi świadectwo pochodzenia na formularzu A niezwłocznie po dokonaniu wywozu lub jego zapewnieniu. Właściwe organy krajów korzystających mogą jednak także wystawić świadectwo pochodzenia na formularzu A po dokonaniu wywozu objętych nim produktów, jeżeli:

a) nie zostało wystawione w chwili dokonywania wywozu z powodu błędów lub nieumyślnych pominięć lub zaistnienia szczególnych okoliczności; lub

b) zgodnie z wymogami właściwych organów wykazano, że świadectwo pochodzenia na formularzu A zostało wystawione, ale nie zostało z przyczyn technicznych przyjęte przy przywozie; lub

c) ostateczne miejsce przeznaczenia produktów zostało określone w trakcie ich transportu lub przechowywania i po ewentualnym podziale przesyłki, zgodnie z art. 74.

3. Właściwe organy krajów korzystających mogą wystawić świadectwo retrospektywnie wyłącznie po sprawdzeniu, czy informacje zawarte we wniosku eksportera o wydanie świadectwa pochodzenia na formularzu A retrospektywnie są zgodne z danymi znajdującymi się w odpowiedniej dokumentacji wywozowej oraz czy świadectwo pochodzenia na formularzu A nie zostało wystawione przy wywozie odnośnych produktów. W polu 4 świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawionego retrospektywnie umieszcza się dopisek „Issued retrospectively”, „Délivré a posteriori” lub „emitido a posteriori”.

4. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa pochodzenia na formularzu A eksporter może wystąpić do właściwych organów, które je wystawiły, o wystawienie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu. W polu 4 duplikatu świadectwa pochodzenia na formularzu A umieszcza się dopisek „Duplicate”, „Duplicata” lub „Duplicado”, datę wystawienia i numer seryjny oryginału świadectwa. Duplikat jest ważny od daty wystawienia oryginału świadectwa.

5. W celu ustalenia, czy produkt objęty wnioskiem o wystawienie świadectwa pochodzenia na formularzu A spełnia obowiązujące reguły pochodzenia, właściwe organy rządowe mają prawo zażądać wszelkiego rodzaju dokumentacji lub przeprowadzić wszelkie kontrole, jakie uznają za stosowne.

6. Wypełnienie pól 2 i 10 świadectwa pochodzenia na formularzu A jest nieobowiązkowe. W polu 12 umieszcza się dopisek „European Union” lub nazwę jednego z państw członkowskich. W polu 11 umieszcza się datę wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A. Podpis wymagany w tym polu, zastrzeżonym do użytku właściwych organów rządowych, które wystawiają świadectwo, jak również podpis osoby upoważnionej reprezentującej eksportera składa się odręcznie w polu 12.

Artykuł 97m

1. Deklaracja na fakturze może być sporządzona przez dowolnego eksportera prowadzącego działalność w kraju korzystającym w odniesieniu do dowolnej przesyłki składającej się z jednego lub większej liczby opakowań zawierających produkty pochodzące o całkowitej wartości nieprzekraczającej kwoty 6 000 EUR, pod warunkiem że procedura ta objęta jest współpracą administracyjną, o której mowa w art. 97k ust. 2.

2. Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedłożenia w każdej chwili, na wniosek organów celnych lub innych właściwych organów rządowych kraju wywozu, wszystkich dokumentów potwierdzających status pochodzenia danych produktów.

3. Deklaracja na fakturze sporządzana jest przez eksportera w języku angielskim lub francuskim przez wpisanie na maszynie, opieczętowanie lub wydrukowanie na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dowolnym dokumencie handlowym, deklaracji, której tekst podany jest w załączniku 18. Jeśli deklaracja jest sporządzana odręcznie, pisana jest tuszem i drukowanymi literami. Deklaracje na fakturze są opatrzone własnoręcznym, oryginalnym podpisem eksportera.

4. Stosowanie deklaracji na fakturze podlega następującym warunkom:

a) dla każdej przesyłki sporządza się jedną deklarację na fakturze,

b) jeżeli towary zawarte w przesyłce zostały już poddane weryfikacji w kraju wywozu w odniesieniu do definicji pojęcia „produkty pochodzące”, eksporter może umieścić stosowną adnotację o weryfikacji w deklaracji na fakturze.

5. W przypadkach zastosowania kumulacji zgodnie z art. 84, 85 lub 86, właściwe organy rządowe kraju korzystającego, które mają wystawić świadectwo pochodzenia na formularzu A dla produktów, do wytworzenia których użyto materiałów pochodzących od strony, z ktrą dopuszcza się kumulację, uwzględniają, co następuje:

- w przypadku kumulacji dwustronnej, dowód pochodzenia dostarczany przez dostawcę eksportera i wystawiony zgodnie z przepisami podsekcji 5;

- w przypadku kumulacji z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją, dowód pochodzenia dostarczany przez dostawcę eksportera i wystawiony zgodnie z określonymi w GSP regułami pochodzenia, obowiązującymi, odpowiednio dla Norwegii, Szwajcarii lub Turcji;

- w przypadku kumulacji regionalnej, dowód pochodzenia dostarczany przez dostawcę eksportera, to znaczy świadectwo pochodzenia na formularzu A, zgodne ze wzorem umieszczonym w załączniku 17, lub, w zależności od przypadku, deklarację na fakturze, której tekst jest umieszczony w załączniku 18;

- w przypadku kumulacji rozszerzonej, dowód pochodzenia dostarczany przez dostawcę eksportera i sporządzony zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o wolnym handlu między Unią Europejską a zainteresowanym krajem.

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym tiret pierwsze, drugie, trzecie i czwarte, pole 4 świadectwa pochodzenia na formularzu A zawiera, w zależności od przypadku, oznaczenie: „EU cumulation”, „Norway cumulation” , „Switzerland cumulation”, „Turkey cumulation”, „regional cumulation”, „extended cumulation with country x” albo „Cumul UE”, „Cumul Norvège”, „Cumul Suisse”, „Cumul Turquie”, „cumul ré gional”, „cumul étendu avec le pays x”.

Podsekcja 3

Procedury przy dopuszczeniu do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej

Artykuł 97n

1. Świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracje na fakturze przedkłada się organom celnym państw członkowskich przywozu, zgodnie z procedurami dotyczącymi zgłoszenia celnego.

2. Dowody pochodzenia przedstawiane organom celnym kraju przywozu po terminie ich ważności określonym w art. 97k ust. 5 mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, jeżeli niedotrzymanie ostatecznego terminu przedłożenia dokumentów spowodowane jest wyjątkowymi okolicznościami. W innych przypadkach przedłożenia dowodów z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą zaakceptować dowody pochodzenia, jeśli produkty zostały im przedłożone przed upływem wspomnianego ostatecznego terminu.

Artykuł 97o

1. W przypadku gdy na żądanie importera i na warunkach ustanowionych przez organy celne państwa członkowskiego przywozu produkty rozmontowane lub niezmontowane w rozumieniu reguły 2 a) Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego objęte sekcją XVI lub XVII lub pozycją 7308 lub 9406 Systemu Zharmonizowanego są przywożone partiami, przy przywozie pierwszej partii organom celnym przedkłada się pojedynczy dowód pochodzenia takich produktów.

2. Na wniosek importera i mając na uwadze warunki określone przez organy celne państwa członkowskiego przywozu, przy przywozie pierwszej przesyłki organom celnym można przedłożyć jeden dowód pochodzenia, w przypadku gdy towary:

a) są przywożone w ramach częstego i ciągłego przepływu handlowego o znacznej wartości handlowej;

b) są przedmiotem jednej umowy sprzedaży, której strony mają siedzibę w kraju wywozu lub w państwie członkowskim (państwach członkowskich);

c) objęte są tym samym kodem (ośmiocyfrowym) nomenklatury scalonej;

d) zostały wysłane przez tego samego eksportera, są przeznaczone dla tego samego importera, i zostały poddane formalnościom przywozowym w tym samym urzędzie celnym tego samego państwa członkowskiego.

Procedura ta ma zastosowanie w okresie określonym przez właściwe organy celne.

Artykuł 97p

1. Jeżeli produkty pochodzące znajdują się pod kontrolą urzędu celnego jednego państwa członkowskiego, oryginalny dowód pochodzenia może zostać zastąpiony, do celów wysyłki wszystkich tych produktów lub niektórych z nich do innego miejsca w Unii Europejskiej, lub, w stosownych przypadkach, do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, jednym lub kilkoma świadectwa pochodzenia na formularzu A.

2. Zastępcze świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawia urząd celny, pod kontrolą którego znajdują się produkty. Świadectwo zastępcze wystawiane jest na podstawie pisemnego wniosku reeksportera.

3. W prawym górnym polu świadectwa zastępczego należy podać nazwę kraju pośredniczącego, w którym zostało wystawione. W polu 4 należy umieścić oznaczenie „Replacement certificate” lub „Certificat de remplacement”, jak również datę wystawienia oryginalnego świadectwa pochodzenia i jego numer seryjny. Nazwa/imię i nazwisko reeksportera umieszczana(-e) jest w polu 1. Nazwa/imię i nazwisko ostatecznego odbiorcy może zostać umieszczona(-e) w polu 2. Wszystkie dane produktów powrotnie wywożonych umieszczone na oryginale świadectwa przenosi się do pól 3-9, a odniesienia do faktury sporządzonej przez reeksportera umieszcza się w polu 10.

4. Organy celne, które wystawiły świadectwo zastępcze, poświadczają pole 11. Odpowiedzialność organów ogranicza się jedynie do wystawienia świadectwa zastępczego. Dane szczegółowe z pola 12, dotyczące kraju pochodzenia i kraju przeznaczenia, należy przenieść ze świadectwa oryginalnego. Pole to podpisuje reeksporter. Reeksporter podpisujący to pole w dobrej wierze nie jest odpowiedzialny za prawidłowość danych umieszczonych na świadectwie oryginalnym.

5. Urząd celny, który ma przeprowadzić czynności, o których mowa w ust. 1, wpisuje na świadectwie oryginalnym masę, numery i rodzaj dostarczonych towarów oraz podaje numery seryjne odpowiedniego świadectwa zastępczego lub świadectw zastępczych. Świadectwo oryginalne przechowywane jest przez właściwy urząd celny przez okres co najmniej trzech lat. Fotokopię świadectwa oryginalnego można dołączyć do świadectwa zastępczego.

6. W przypadku produktów, które korzystają z preferencji taryfowych na mocy odstępstwa udzielonego zgodnie z przepisami art. 89, przewidzianą w niniejszym artykule procedurę stosuje się wyłącznie do produktów przeznaczonych do Unii.

Artykuł 97q

1. Produkty wysyłane w postaci małych przesyłek przez osoby prywatne do osób prywatnych lub stanowiące część bagażu podróżnych uznaje się za produkty pochodzące korzystające z preferencji taryfowych, o których mowa w art. 66, bez wymogu przedłożenia świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że:

a) takie produkty:

(i) nie są przywożone w celach handlowych;

(ii) zostają zgłoszone jako spełniające warunki korzystania z Systemu;

b) nie ma żadnych wątpliwości co do wiarygodności zgłoszenia, o którym mowa w lit. a) pkt (ii).

2. Przywóz nie jest traktowany jako przywóz w celach handlowych, jeśli spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) przywóz odbywa się okazjonalnie;

b) na przywóz składają się wyłącznie produkty przeznaczone do użytku osobistego odbiorców lub podróżnych bądź też ich rodzin;

c) zarówno rodzaj, jak i ilość przywożonych produktów wskazują wyraźnie, że ich przeznaczenie nie jest handlowe.

3. Łączna wartość produktów, o których mowa w ust. 2, nie może przekraczać 500 EUR w przypadku małych paczek i 1 200 EUR w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 97r

1. Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami zawartymi w świadectwie pochodzenia na formularzu A lub w deklaracji na fakturze a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym w celu spełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie unieważnia tym samym świadectwa bądź deklaracji, jeżeli zostanie odpowiednio dowiedzione, że dany dokument rzeczywiście odpowiada przedstawionym produktom.

2. Oczywiste formalne pomyłki na świadectwie pochodzenia na formularzu A, na świadectwie przewozowym EUR.1 lub w deklaracji na fakturze nie powodują nieprzyjęcia dokumentu, jeżeli nie są to pomyłki mogące poddać w wątpliwość poprawność oświadczeń zawartych w dokumencie.

Podsekcja 4

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł 97s

1. Kraje korzystające przekazują Komisji nazwy i adresy organów rządowych z siedzibą na ich terytorium, które są właściwe do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A oraz wzory pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy właściwych organów rządowych odpowiedzialnych za kontrolę świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze.

Komisja przekazuje te informacje organom celnym państw członkowskich. Jeśli informacje te są przekazywane w związku ze zmianą dotychczasowych powiadomień, Komisja określa datę wprowadzenia do użytku nowych pieczęci zgodnie z instrukcjami właściwych organów rządowych krajów korzystających. Informacje te przeznaczone są do użytku urzędowego; jeżeli jednak towary są dopuszczane do swobodnego obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerowi lub jego należycie upoważnionemu przedstawicielowi na sprawdzenie wzorów odcisków pieczęci.

Kraje korzystające, które już dostarczyły informacji wymaganych zgodnie z akapitem pierwszym, nie są zobowiązane do ich dalszego dostarczania do czasu, aż informacje te nie ulegną zmianie.

2. Do celów art. 97k ust. 4 Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) termin, w którym dany kraj lub terytorium uznany za kraj korzystający lub któremu przywrócono status kraju korzystającego w odniesieniu do produktów, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 978/2012, spełnił wymóg określony w ust. 1.

3. Komisja przesyła krajom korzystającym wzory odcisków pieczęci stosowanych przez organy celne państw członkowskich do celów wystawiania świadectw przewozowych EUR.1, na wniosek właściwych organów krajów korzystających.

Artykuł 97t

1. Późniejsze weryfikacje świadectw pochodzenia na formularzu A oraz deklaracji na fakturze przeprowadzane są wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne państw członkowskich mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, statusu pochodzenia danych produktów lub spełnienia innych wymogów niniejszej sekcji.

2. Składając wniosek o przeprowadzenie późniejszej weryfikacji, organy celne państw członkowskich zwracają świadectwo pochodzenia na formularzu A oraz fakturę, jeżeli została przedłożona, deklarację na fakturze lub kopię tych dokumentów właściwym organom rządowym korzystającego kraju wywozu, podając, stosownie do przypadku, powody wystąpienia z wnioskiem o weryfikację. Wszelkie uzyskane dokumenty lub informacje wskazujące, że informacje podane na dowodzie pochodzenia są nieprawdziwe, są przekazywane wraz z wnioskiem o przeprowadzenie weryfikacji.

Jeżeli organy celne państw członkowskich podejmą decyzję o zawieszeniu preferencji taryfowych w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji, oferują importerowi możliwość zwolnienia tych produktów, z zastrzeżeniem podjęcia uznanych za konieczne środków zapobiegawczych.

3. W przypadku gdy złożony został wniosek o późniejszą weryfikację, weryfikację taką należy przeprowadzić, a jej wyniki przekazać organom celnym państw członkowskich w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy lub, w przypadku wniosków kierowanych do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji, do celów zweryfikowania zastępczych dowodów pochodzenia sporządzonych na ich terytoriach na podstawie świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze sporządzonej w kraju korzystającym, w nieprzekraczalnym terminie ośmiu miesięcy od daty wysłania wniosku. Wyniki powinny umożliwiać stwierdzenie, czy dane świadectwo pochodzenia ma zastosowanie do produktów rzeczywiście wywożonych i czy takie produkty mogą być uznane za pochodzące z kraju korzystającego.

4. W przypadku świadectw pochodzenia na formularzu A wystawionych z zastosowaniem kumulacji dwustronnej, odpowiedź zawiera kopię (kopie) świadectwa przewozowego (świadectw przewozowych) EUR.1 lub, gdy to konieczne, odpowiednich deklaracji na fakturze.

5. Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości w określonym w ust. 3 terminie sześciu miesięcy nie uzyskano odpowiedzi lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do stwierdzenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, właściwe organy powiadamia się drugi raz. Jeżeli po drugim powiadomieniu wyniki kontroli nie zostaną podane do wiadomości organów występujących z wnioskiem w terminie czterech miesięcy od dnia wysłania drugiego powiadomienia, lub jeżeli wyniki te nie pozwalają na stwierdzenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy te, z wyłączeniem szczególnych okoliczności, nie wyrażają zgody na zastosowanie preferencji taryfowych.

6. W przypadku gdy – w świetle procedury weryfikacji lub jakiejkolwiek innej dostępnej informacji – okaże się, że naruszane są reguły pochodzenia, korzystający kraj wywozu, z własnej inicjatywy lub na wniosek organów celnych państw członkowskich przeprowadza odpowiednie dochodzenie lub zleca przeprowadzenie dochodzenia w trybie pilnym, w celu potwierdzenia takich naruszeń i zapobiegania im w przyszłości. W tym celu w dochodzeniu mogą uczestniczyć Komisja lub organy celne państw członkowskich.

7. Do celów późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A, eksporterzy przechowują wszystkie przydatne dokumenty potwierdzające status pochodzenia danych produktów, a odpowiednie organy administracji rządowej korzystającego kraju wywozu zachowują kopie świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe. Dokumenty te przechowuje się przez okres co najmniej trzech lat od końca roku, w którym wystawiono świadectwo pochodzenia na formularzu A.

Artykuł 97u

1. Przepisy art. 97s i 97t stosuje się również między krajami należącymi do jednej grupy regionalnej do celów przekazywania informacji Komisji bądź też organom celnym państw członkowskich oraz późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze wystawianych zgodnie z regułami regionalnej kumulacji pochodzenia.

2. Do celów art. 85, 97m i 97p, porozumienie zawarte między Unią Europejską a Norwegią, Szwajcarią i Turcją obejmuje, między innymi, zobowiązanie do udzielania sobie nawzajem niezbędnego wsparcia w zakresie współpracy administracyjnej.

Do celów art. 86 ust. 7 i 8 oraz art. 97k, kraj, z którym Unia Europejska zawarła wiążącą umowę o wolnym handlu, i który wyraził zgodę na udział w kumulacji rozszerzonej z krajem korzystającym, zgadza się tym samym na zapewnianie temu krajowi wsparcia w zakresie współpracy administracyjnej, na takich samych zasadach, jak w odniesieniu do organów celnych państw członkowskich zgodnie z odpowiednimi postanowieniami danej umowy o wolnym handlu.

Podsekcja 5

Procedury do celów kumulacji dwustronnej

Artykuł 97v

1. Dowód statusu pochodzenia produktów z Unii Europejskiej dostarcza się przez:

a) przedstawienie świadectwa przewozowego EUR.1, którego wzór zamieszczono w załączniku 21; lub

b) przedstawienie deklaracji na fakturze o treści zgodnej z wzorem zamieszczonym w załączniku 18. Deklarację na fakturze może sporządzić każdy eksporter dla przesyłek zawierających produkty pochodzące, których łączna wartość nie przekracza 6 000 EUR, lub upoważniony eksporter Unii Europejskiej.

2. Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel umieszcza w polu 2 świadectwa przewozowego EUR.1 oznaczenie: „GSP beneficiary countries” i „EU” lub „pays bé néficiaires du SPG” i „UE”.

3. Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A, stosuje się odpowiednio w odniesieniu do świadectw przewozowych EUR.1 oraz, z wyłączeniem przepisów dotyczących ich wystawiania, do deklaracji na fakturze.

4. Organy celne państw członkowskich mogą upoważnić każdego eksportera, zwanego dalej „upoważnionym eksporterem”, dokonującego częstych wysyłek produktów pochodzących z Unii Europejskiej w ramach kumulacji dwustronnej, do sporządzania deklaracji na fakturze, bez względu na wartość przedmiotowych produktów, o ile eksporter ten zapewnia, zgodnie z wymogami organów celnych, wszelkie gwarancje niezbędne do przeprowadzenia weryfikacji:

a) statusu pochodzenia produktów; oraz

b) spełnienia innych wymogów obowiązujących w tym państwie członkowskim.

5. Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia warunków, jakie uznają za właściwe. Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi numer pozwolenia celnego, który jest umieszczany na deklaracji na fakturze.

6. Organy celne monitorują sposób korzystania z pozwolenia przez upoważnionego eksportera. Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć pozwolenie.

Mogą również cofnąć pozwolenie w każdym z następujących przypadków:

a) upoważniony eksporter nie daje już gwarancji, o których mowa w ust. 4;

b) upoważniony eksporter nie spełnia warunków, o których mowa w ust. 5;

c) upoważniony eksporter korzysta z pozwolenia w inny niewłaściwy sposób.

7. Od upoważnionego eksportera nie wymaga się podpisywania deklaracji na fakturze, o ile przedłoży on organom celnym swoje pisemne zobowiązanie, w którym przyjmie pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która go identyfikuje, tak jakby była podpisana przez niego własnoręcznie.

Podsekcja 6

Ceuta i Melilla

Artykuł 97w

Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawiania, stosowania i późniejszej weryfikacji dowodów pochodzenia stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych z kraju korzystającego do Ceuty i Melilli oraz produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do kraju korzystającego dla celów kumulacji dwustronnej.

Ceutę i Melillę uznaje się za jedno terytorium.

Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie niniejszej sekcji w Ceucie i Melilli.

Sekcja 2

Kraje lub terytoria korzystające, do których mają zastosowanie preferencyjne środki taryfowe przyjęte jednostronnie przez Wspólnotę w odniesieniu do niektórych krajów lub terytoriów

Artykuł 97x

1. Do celów niniejszej sekcji stosuje się następujące definicje:

a) „wytwarzanie” oznacza każdy rodzaj obróbki lub przetwarzania łącznie z montażem;

b) „materiał” oznacza każdy składnik, surowiec, komponent lub część itp. użyty do wytworzenia produktu;

c) „produkt” oznacza wytwarzany produkt, nawet jeśli jest on przeznaczony do użycia w innym procesie wytwarzania;

d) „towary” oznaczają zarówno materiały, jak i produkty;

e) „wartość celna” oznacza wartość określoną zgodnie z Porozumieniem w sprawie stosowania art. VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (porozumienie Światowej Organizacji Handlu w sprawie ustalania wartości celnej);

f) „cena ex–Works” ujęta w wykazie w załączniku 15 oznacza cenę zapłaconą za produkt ex–works wytwórcy, w którego przedsiębiorstwie dokonano ostatniej obróbki lub przetworzenia, pod warunkiem że cena ta zawiera wartość wszystkich użytych materiałów pomniejszoną o wszystkie podatki wewnętrzne, które będą lub mogą zostać zwrócone, kiedy uzyskany produkt zostanie wywieziony.

W przypadku gdy cena faktycznie zapłacona nie odzwierciedla wszystkich kosztów związanych z wytworzeniem produktu, które zostały rzeczywiście poniesione w kraju korzystającym, cena ex–works oznacza sumę wszystkich tych kosztów pomniejszoną o wszystkie podatki wewnętrzne, które są zwracane lub mogą podlegać zwrotowi z chwilą wywozu uzyskanego produktu;

g) „wartość materiałów” w wykazie załącznika 15 oznacza wartość celną w chwili przywozu użytych materiałów niepochodzących lub, jeżeli nie jest ona znana bądź nie może być ustalona, pierwszą możliwą do ustalenia cenę zapłaconą za te materiały w Unii Europejskiej lub w kraju korzystającym w rozumieniu art. 98 ust. 1. Przepisy niniejszego akapitu stosuje się odpowiednio w przypadku potrzeby ustalenia wartości użytych materiałów pochodzących;

h) „działy”, „pozycje” i „podpozycje” odnoszą się do działów, pozycji i podpozycji (cztero- lub sześciocyfrowych kodów) stosowanych w nomenklaturze Systemu Zharmonizowanego;

i) „klasyfikowany” odnosi się do klasyfikacji produktu lub materiału w konkretnej pozycji lub podpozycji Systemu Zharmonizowanego;

j) „przesyłka” oznacza produkty, które są:

- wysłane w tym samym czasie od jednego eksportera do jednego odbiorcy, lub

- objęte jednym dokumentem przewozowym obejmującym ich transport od eksportera do odbiorcy, a w przypadku braku takiego dokumentu – jedną fakturą.

2. Dla celów ust. 1 lit. f) w przypadku, gdy ostatnie obróbki lub przetworzenia zostały zlecone wytwórcy, pojęcie „wytwórcy” , o którym mowa w ust. 1 lit. f) akapit pierwszy może odnosić się do przedsiębiorstwa, które zatrudniło podwykonawcę.

Podsekcja 1

Definicja pojęcia produktów pochodzących

Artykuł 98

1. Do celów stosowania przepisów dotyczących preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Wspólnotę w odniesieniu do niektórych krajów, grup krajów lub terytoriów (zwanych dalej „krajami lub terytoriami korzystającymi”), z wyjątkiem określonych w sekcji 1 niniejszego rozdziału oraz krajów i terytoriów zamorskich stowarzyszonych ze Wspólnotą, następujące produkty uważa się za produkty pochodzące z krajów lub terytoriów korzystających:

a) produkty całkowicie uzyskane w kraju lub terytorium korzystającym, w rozumieniu art. 99;

b) produkty uzyskane w tym kraju lub terytorium korzystającym, przy których wytworzeniu użyto produktów innych niż te określone w lit. a), pod warunkiem że produkty te poddano wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 100.

2. Do celów niniejszej sekcji produkty pochodzące ze Wspólnoty, w rozumieniu ust. 3, które poddano w kraju lub terytorium korzystającym obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza obróbkę lub przetworzenie określone w art. 101, uważa się za pochodzące z tego kraju lub terytorium korzystającego.

3. Ustęp 1 stosuje się mutatis mutandis do celów określania pochodzenia produktów uzyskanych we Wspólnocie.

Artykuł 99

1. Za całkowicie uzyskane w kraju lub terytorium korzystającym lub we Wspólnocie uważa się:

a) produkty mineralne wydobyte z ich ziemi lub z ich dna morskiego;

b) produkty roślinne tam zebrane;

c) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d) produkty uzyskane od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

da) produkty pochodzące z ubitych zwierząt tam urodzonych i wyhodowanych;

e) produkty uzyskane przez polowanie lub rybołówstwo tam prowadzone;

f) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza przez ich statki poza ich wodami terytorialnymi;

g) produkty wytworzone na pokładzie ich statków przetwórni wyłącznie z produktów, określonych w lit. f);

h) używane przedmioty tam zebrane, nadające się tylko do odzysku surowców;

i) odpady i złom powstający w wyniku działalności wytwórczej tam przeprowadzonej;

j) produkty wydobyte z ziemi dna morskiego lub spod ziemi dna morskiego poza ich wodami terytorialnymi, pod warunkiem że mają wyłączne prawa do użytkowania tego dna lub ziem pod dnem;

k) towary wytworzone tam wyłącznie z produktów wymienionych w lit. a)–j).

2. Pojęcia „ich statki” i „ich statki przetwórnie” w ust. 1 lit. f) i g) odnoszą się tylko do statków i statków-przetwórni:

– zarejestrowanych lub zgłoszonych w kraju lub terytorium korzystającym lub w Państwie Członkowskim,

– pływających pod banderą kraju lub terytorium korzystającego lub Państwa Członkowskiego,

– które przynajmniej w 50 % należą do obywateli kraju lub terytorium korzystającego lub Państw Członkowskich albo spółki, która ma w tym kraju lub terytorium korzystającym lub w jednym z Państw Członkowskich siedzibę zarządu, której dyrektor bądź dyrektorzy, przewodniczący zarządu lub rady nadzorczej i większość członków zarządu lub rady jest obywatelami kraju lub terytorium korzystającego lub Państw Członkowskich oraz w których ponadto, w przypadku spółek, co najmniej połowa kapitału należy do kraju lub terytorium korzystającego lub do Państw Członkowskich, organizacji publicznych bądź do obywateli danego kraju lub terytorium korzystającego lub obywateli Państw Członkowskich,

– których kapitan i oficerowie są obywatelami kraju lub terytorium korzystającego lub Państw Członkowskich, oraz

– których załoga składa się co najmniej w 75 % z obywateli kraju lub terytorium korzystającego lub Państw Członkowskich.

3. Określenia „kraj lub terytorium korzystające” i „Wspólnota” obejmują również wody terytorialne tego kraju lub terytorium korzystającego lub Państw Członkowskich.

4. Statki działające na pełnym morzu, włącznie ze statkami-przetwórniami, na których złowione ryby poddaje się obróbce lub przetwarzaniu, uważa się za część terytorium kraju lub terytorium korzystającego lub Państwa Członkowskiego, do którego należą, pod warunkiem że spełniają warunki wymienione w ust. 2.

Artykuł 100

Do celów art. 98 produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w kraju lub terytorium korzystającym lub we Wspólnocie, uważa się za poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie załącznika 15.

Warunki te określają, dla wszystkich produktów objętych niniejszą sekcją, obróbkę lub przetworzenie, którego należy dokonać na materiałach niepochodzących użytych do wytworzenia i mają zastosowanie wyłącznie w stosunku do takich materiałów.

Jeżeli produkt, który nabył status produktu pochodzącego, spełniając warunki określone w wykazie, zostaje użyty do wytworzenia innego produktu, nie mają w odniesieniu do niego zastosowania warunki mające zastosowanie do produktu, do którego zostaje włączony i nie uwzględnia się materiałów niepochodzących, które mogły zostać użyte do jego wytworzenia.

Artykuł 101

1. Bez uszczerbku dla ust. 2, następujące operacje zostają uznane za niewystarczającą obróbkę lub przetworzenie, tak aby nadać status produktów pochodzących niezależnie od tego, czy wymogi art. 100 są spełnione:

a) operacje konserwujące mające zapewnić, że produkty pozostaną w dobrym stanie podczas transportu i składowania;

b) rozkładanie i składanie opakowań;

c) pranie, czyszczenie i usuwanie kurzu, pokrywanie tlenkami, olejami, farbami lub innymi substancjami;

d) prasowanie tekstyliów;

e) proste operacje związane z malowaniem i polerowaniem;

f) łuskanie, częściowe lub całkowite mielenie, polerownie oraz gładzenie zbóż i ryżu;

g) czynności polegające na barwieniu lub aromatyzowaniu cukru lub formowaniu kostek cukru; częściowe lub całkowite mielenie cukru krystalicznego;

h) obieranie, drylowanie i łuskanie owoców, orzechów i warzyw;

i) ostrzenie, proste mielenie lub proste cięcie;

j) przesiewanie, klasyfikowanie, sortowanie, klasyfikacja, stopniowanie, dopasowanie; (łącznie z tworzeniem zestawów artykułów);

k) proste umieszczanie w butelkach, puszkach, płaskich butelkach, workach, pudełeczkach, pudełkach, umocowanie na kartonach lub deskach oraz wszelkie inne proste operacje związane z pakowaniem;

l) umieszczanie lub drukowanie znaków, etykiet, logo i innych znaków rozpoznawczych na produktach lub ich opakowaniach;

m) zwykłe mieszanie produktów, nawet różnych rodzajów; mieszanie cukru z dowolnymi materiałami;

ma) proste dodawanie wody, rozcieńczanie albo odwadnianie lub skażanie produktów;

n) proste składanie części artykułów w celu utworzenia całego artykułu lub rozkładanie produktów na części;

o) połączenie dwóch lub więcej operacji określonych w pkt a) do n);

p) ubój zwierząt.

2. Wszystkie czynności przeprowadzone w kraju lub terytorium korzystającym lub we Wspólnocie na danym produkcie rozpatruje się łącznie w celu ustalenia, czy obróbka lub przetworzenie, dokonane na produkcie mają być uznane za niewystarczające w rozumieniu ust.

Artykuł 101a

1. Jednostką kwalifikacyjną w celu zastosowania przepisów niniejszej sekcji jest poszczególny produkt, który jest uważany za jednostkę podstawową przy określaniu klasyfikacji z wykorzystaniem nomenklatury Zharmonizowanego Systemu.

A zatem:

a) jeżeli produkt składający się z grupy lub zestawu przedmiotów klasyfikowany jest z zastosowaniem Zharmonizowanego Systemu w jednej pozycji, to jednostkę kwalifikacyjną stanowi całość;

b) jeżeli przesyłka składa się z kilku identycznych produktów klasyfikowanych w tej samej pozycji Zharmonizowanego Systemu, to każdy produkt musi być traktowany indywidualnie do celów stosowania przepisów niniejszej sekcji.

2. W przypadku gdy na podstawie ogólnej reguły 5 Zharmonizowanego Systemu opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być również traktowane łącznie do celów określenia pochodzenia.

Artykuł 102

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 100 materiały niepochodzące mogą zostać użyte do wytworzenia danego produktu, pod warunkiem że ich całkowita wartość nie przekracza 10 % ceny ex works produktu.

Jeżeli w wykazie podana jest jedna lub kilka wartości procentowych dla maksymalnej wartości materiałów niepochodzących, stosowanie przepisów pierwszego akapitu nie może powodować przekroczenia tych wartości procentowych.

2. Przepisy ust. 1 nie mają zastosowania do produktów objętych rozdziałami 50–63 Zharmonizowanego Systemu.

Artykuł 103

Akcesoria, części zapasowe i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w ich cenę lub nie są ujęte na oddzielnych fakturach, uważa się za stanowiące całość z tym sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem.

Artykuł 104

Zestawy, w rozumieniu ogólnej reguły 3 Zharmonizowanego Systemu, uważa się za pochodzące, pod warunkiem że wszystkie komponenty produktu są produktami pochodzącymi. Jednakże jeżeli zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, uważany jest w całości za pochodzący, jeżeli wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex works zestawu.

Artykuł 105

W celu określenia czy produkt jest pochodzący, nie jest niezbędne ustalenie pochodzenia następujących składników, które mogły zostać użyte przy jego wytworzeniu:

a) energia i paliwo;

b) fabryka i wyposażenie;

c) maszyny i narzędzia;

d) towary, które nie wchodzą i które nie są planowane do wejścia w końcowy skład produktu.

Artykuł 106

Wymienione w niniejszej sekcji warunki dotyczące nabywania statusu pochodzenia muszą być zawsze wypełnione w kraju lub terytorium korzystającym lub we Wspólnocie.

Jeżeli produkty pochodzące wywożone z kraju lub terytorium korzystającego lub ze Wspólnoty do innego kraju powracają tam, to muszą być uważane je za niepochodzące, chyba że można wykazać zgodnie z wymogami właściwych organów, że:

– powracające produkty, są tymi samymi, które zostały wywiezione, oraz

– nie podlegały żadnym czynnościom wykraczającym poza czynności niezbędne do zachowania ich w dobrym stanie, gdy znajdowały się w tym kraju lub były wywożone.

Artykuł 107

1. Za przewożone bezpośrednio z kraju lub terytorium korzystającego do Wspólnoty lub ze Wspólnoty do kraju korzystającego uważa się:

a) produkty, których przewóz nie odbywa się przez terytorium innego kraju;

b) produkty stanowiące pojedynczą przesyłkę, których przewóz odbywa się przez terytorium innych krajów niż kraj lub terytorium korzystające lub Wspólnota, z dokonaniem, jeżeli nadarzy się okazja, przeładunku albo składowania czasowego w tych krajach, pod warunkiem że dane produkty pozostaną pod nadzorem organów celnych kraju tranzytu lub składowania i nie zostaną tam poddane innym czynnościom niż rozładunek i ponowny załadunek lub jakiejkolwiek innej czynnościom niż mająca na celu zachowanie ich w dobrym stanie;

c) produkty, których przewóz odbywa się bez przerwy rurociągami przez terytoria inne niż terytorium wywożącego kraju lub terytorium korzystającego lub Wspólnoty.

2. Dowodem spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. b) jest przedłożenie właściwym organom celnym Wspólnoty:

a) jednolitego dokumentu przewozowego obejmującego przejazd z kraju wywozu przez kraj tranzytu; lub

b) świadectwa wystawionego przez organy celne kraju tranzytu:

– podającego dokładny opis produktów,

– wskazującego daty rozładunku i ponownego załadunku produktów i w przypadku gdy ma to zastosowanie, nazwy statków lub innych użytych środków transportu, oraz

– poświadczającego warunki, na jakich produkty pozostawały w kraju tranzytu;

c) bądź, w razie braku powyższych, innych dokumentów poświadczających.

Artykuł 108

1. Produkty pochodzące wysłane z kraju lub terytorium korzystającego na wystawę w innym kraju i sprzedane po wystawie w celu przywozu do Wspólnoty korzystają, w przywozie, z preferencji taryfowych określonych w art. 98, o ile spełniają warunki określone w niniejszej sekcji umożliwiające uznanie ich za pochodzące z kraju lub terytorium korzystającego i pod warunkiem że zgodnie z wymogami właściwych organów celnych Wspólnoty zostanie wykazane, że:

a) eksporter wysłał te produkty bezpośrednio z kraju lub terytorium korzystającego do kraju, w którym organizowana jest wystawa i tam je wystawił;

b) produkty te zostały sprzedane lub zbyte w inny sposób przez eksportera osobie we Wspólnocie;

c) produkty zostały wysłane do Wspólnoty w trakcie wystawy lub bezpośrednio po niej w stanie, w jakim zostały wysłane na wystawę;

d) produkty nie były, od chwili ich wysyłki na wystawę, używane do celów innych niż prezentacja na tej wystawie.

2. Świadectwo przewozowe EUR1 przedkłada się organom celnym Wspólnoty w normalnym trybie. Musi być w nim podana nazwa i adres wystawy. W miarę potrzeby można zażądać dodatkowych dokumentów potwierdzających rodzaj produktów i warunki, na których były one wystawiane.

3. Ustęp 1 stosuje się do wszelkich handlowych, przemysłowych, rolnych lub rzemieślniczych wystaw, targów lub podobnych publicznych pokazów, które nie są zorganizowane do celów prywatnych w sklepach czy lokalach w celu sprzedaży produktów zagranicznych i podczas których produkty pozostają pod dozorem celnym.

Podsekcja 2

Dowód pochodzenia

Artykuł 109

Produkty pochodzące z krajów lub terytoriów korzystających z preferencji taryfowych, określonych w art. 98 po przedłożeniu:

a) świadectwa przewozowego EUR1, którego wzór znajduje się w załączniku 21, albo

b) w przypadkach, określonych w art. 116 ust. 1, deklaracji, której treść zamieszczona jest w załączniku 22, sporządzonej przez eksportera na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub każdym innym dokumencie handlowym, który opisuje dane produkty w sposób wystarczająco szczegółowy aby można je było zidentyfikować (zwanej dalej „deklaracją na fakturze”).

a) ŚWIADECTWO PRZEWOZOWE EUR1

Pole 7 świadectw przewozowych EUR.1 lub deklaracji na fakturze zawiera dopisek „Autonomous trade measures” lub „Mesures commerciales autonomes” (Autonomiczne środki handlowe).

Artykuł 110

1. Produkty pochodzące, w rozumieniu niniejszej sekcji, z chwilą przywozu do Wspólnoty kwalifikują się do korzystania z preferencji taryfowych określonych w art. 98, pod warunkiem że zostały one bezpośrednio przetransportowane do Wspólnoty w rozumieniu art. 107, po przedłożeniu świadectwa przewozowego EUR.1, wystawionego przez organy celne lub inne właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego, pod warunkiem 87 kraju lub terytorium korzystającego:

– przekazały Komisji informację wymaganą zgodnie z art. 121, oraz

– wspierają Wspólnotę pozwalając organom celnym Państw Członkowskich na ustalenie autentyczności dokumentu lub prawdziwości informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych produktów.

2. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest jedynie w przypadku, gdy może ono stanowić dokumentację wymaganą do celów preferencji taryfowych określonych w art. 98.

3. Świadectwo przewozowe EUR1 wydawane jest tylko na pisemny wniosek eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela. Wniosek ten sporządzany jest na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku 21, wypełnianym zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji.

Wnioski w sprawie świadectw przewozowych EUR1 przechowywane są przez okres co najmniej trzech lat przez właściwe organy wywożącego kraju lub terytorium korzystającego lub eksportującego Państwa Członkowskiego.

4. Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel przedkłada wraz z wnioskiem każdy odpowiedni dokument uzupełniający udowadniający, że produkty mające zostać wywiezione kwalifikują się do wystawienia świadectwa przewozowego EUR1.

Eksporter zobowiązuje się do przedłożenia, na żądanie właściwych organów, wszelkich dokumentów dowodowych, które mogą być wymagane w celu określenia prawidłowości statusu pochodzenia produktów spełniających warunki do zastosowania preferencji taryfowych oraz do wyrażenia zgody na przeprowadzenie jakiejkolwiek kontroli księgowości oraz wszelkich innych kontroli dokonywanych przez te organy odnośnie do warunków, w których produkty te zostały uzyskane.

5. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest przez właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego lub przez organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego, jeżeli produkty, które mają zostać wywiezione mogą być uważane za pochodzące w rozumieniu niniejszej sekcji.

6. Ponieważ świadectwo przewozowe EUR1 stanowi dokumentację dowodową do celów stosowania preferencji taryfowych określonych w art. 98, właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego lub organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego są odpowiedzialne za podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do weryfikacji pochodzenia produktów i sprawdzenia innych oświadczeń znajdujących się na świadectwie.

7. W celu weryfikacji, czy warunki określone w ust. 5 zostały spełnione, właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego lub organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego mają prawo zażądać przedstawienia wszelkiej dokumentacji dowodowej lub przeprowadzić każdą kontrolę, którą uważają za właściwą.

8. Właściwe organy rządowe kraju lub terytorium korzystającego lub organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego są odpowiedzialne za należyte stosowanie formularzy określonych w ust. 1.

9. Datę wystawienia świadectwa przewozowego EUR1 wpisuje się w części tego świadectwa przeznaczonej dla organów celnych.

10. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiają właściwe organy kraju lub terytorium korzystającego lub przez organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego przy wywozie produktów, których ono dotyczy. Świadectwo jest dostępne dla eksportera od chwili faktycznego dokonania wywozu lub zapewnienia jego dokonania.

Artykuł 111

Jeżeli, na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne kraju przywozu, produkty zdemontowane lub niezmontowane w rozumieniu ogólnej reguły 2a) Zharmonizowanego Systemu, objęte sekcjami XVI i XVII lub pozycjami 7308 i 9406 Zharmonizowanego Systemu, przywożone są partiami, jeden dowód pochodzenia dla takich produktów jest przedstawiany organom celnym przy przywozie pierwszej części przesyłki.

Artykuł 112

Dowody pochodzenia przedkłada się organom celnym importującego Państwa Członkowskiego zgodnie z procedurą określoną w art. 62 Kodeksu. Organy te mogą wymagać tłumaczenia dowodu pochodzenia oraz załączenia do zgłoszenia przywozowego oświadczenia importera stwierdzającego, że produkty spełniają warunki wymagane dla stosowania przepisów niniejszej sekcji.

Artykuł 113

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 110 ust. 10 świadectwo przewozowe EUR1 może, w drodze wyjątku, zostać wystawione po wywozie produktów, do których się odnosi, jeżeli:

a) nie zostało ono wystawione przy wywozie z powodu pomyłki lub nieumyślnych pominięć lub szczególnych okoliczności; lub

b) właściwe organy zostały w sposób wystarczający zapewnione, że świadectwo przewozowe EUR1 zostało wystawione, ale nie zostało przyjęte przy przywozie z przyczyn technicznych.

2. Właściwe organy mogą wystawić świadectwo przewozowe EUR1 retrospektywnie jedynie po sprawdzeniu, czy dane zawarte we wniosku eksportera odpowiadają danym występującym dokumentach dotyczących wywozu, i że świadectwo przewozowe EUR1 zgodne z przepisami niniejszej sekcji nie zostało wystawione przy wywozie danych produktów.

3. Świadectwa przewozowe EUR1 wystawione retrospektywnie opatrzone są jednym z następujących wpisów:

– „EXPEDIDO A POSTERIORI”,

– „UDSTEDT EFTERFØLGENDE”,

– „NACHTRÄGLICH AUSGESTELLT”,

– „ΕΚΔΟΘΕΝ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ”,

– „ISSUED RETROSPECTIVELY”,

– „DÉLIVRÉ A POSTERIORI”,

– „RILASCIATO A POSTERIORI”,

– „AFGEGEVEN A POSTERIORI”,

– „EMITIDO A POSTERIORI”,

– „ANNETTU JÄLKIKÄTEEN”,

– „UTFÄRDAT I EFTERHAND”,

– „VYSTAVENO DODATEČNĚ”,

– „VÄLJA ANTUD TAGASIULATUVALT”,

– „IZSNIEGTS RETROSPEKTĪVI”,

– „RETROSPEKTYVUSIS IŠDAVIMAS”,

– „KIADVA VISSZAMENŐLEGES HATALLYAL”,

– „MAHRUG RETROSPETTIVAMENT”,

– „WYSTAWIONE RETROSPEKTYWNIE”,

– „IZDANO NAKNADNO”,

– „VYHOTOVENÉ DODATOČNE”,

– „ИЗДАДЕН ВПОСЛЕДСТВИЕ”,

– „ELIBERAT ULTERIOR”.

4. Wyrazy, określone w ust. 3, należy umieścić w polu „Uwagi” na świadectwie przewozowym EUR1.

Artykuł 114

1. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa przewozowego EUR1 eksporter może wystąpić do właściwych organów, które je wystawiły, o wystawienie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu.

2. Duplikat wystawiony w ten sposób opatrzony jest jednym z następujących wpisów:

– „DUPLICADO”,

– „DUPLIKAT”,

– „DUPLIKAT”,

– „ANTIΓΡΑΦΟ”,

– „DUPLICATE”,

– „DUPLICATA”,

– „DUPLICATO”,

– „DUPLICAAT”,

– „SEGUNDA VIA”,

– „KAKSOISKAPPALE”,

– „DUPLIKAT”,

– „DUPLIKAT”,

– „DUPLIKAAT”,

– „DUBLIKĀTS”,

– „DUBLIKATAS”,

– „MASODLAT”,

– „DUPLIKAT”,

– „DUPLIKAT”,

– „DVOJNIK”,

– „DUPLIKAT”,

– „ДУБЛИКАТ”,

– „DUPLICAT”.

3. Wpisy, określone w ust. 2, umieszcza się w polu „Uwagi” na świadectwie przewozowym EUR1.

4. Duplikat, na którym umieszcza się dzień wystawienia oryginalnego świadectwa przewozowego EUR1, ważny jest od tego dnia.

Artykuł 115

Jeżeli produkty pochodzące umieszczone są pod kontrolą urzędu celnego we Wspólnocie, możliwe jest zastąpienie oryginalnego dowodu pochodzenia jednym albo większą liczbą świadectw przewozowych EUR1, do celów przesłania wszystkich lub niektórych z tych produktów do innego miejsca we Wspólnocie. Zastępcze świadectwo(-a) przewozowe EUR1 wystawia urząd celny, pod którego kontrolą znajdują się produkty.

b) DEKLARACJA NA FAKTURZE

Artykuł 116

1. Deklaracja na fakturze może zostać sporządzona:

a) przez upoważnionego eksportera wspólnotowego, w rozumieniu art. 117; lub

b) przez każdego eksportera dla każdej przesyłki składającej się z jednej lub większej liczby paczek zawierających produkty pochodzące, których całkowita wartość nieprzekracza 6 000 EUR i pod warunkiem że pomoc określona w art. 110 ust. 1 stosuje się do tej procedury.

2. Deklaracja na fakturze może być sporządzona, jeśli dane produkty, których dotyczy, można uznać za produkty pochodzące ze Wspólnoty lub kraju lub terytorium korzystającego, i jeśli spełniają pozostałe wymogi niniejszej sekcji.

3. Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedstawienia, w dowolnym momencie, na żądanie organów celnych lub innych właściwych organów rządowych kraju wywozu, wszystkich odpowiednich dokumentów potwierdzających status pochodzenia danych produktów a także spełnienie pozostałych wymogów niniejszej sekcji.

4. Eksporter sporządza deklarację na fakturze wpisując, stemplując lub drukując na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub jakimkolwiek innym dokumencie handlowym deklarację, której treść znajduje się w załączniku 22, używając jednej z wersji językowych określonych w tym załączniku, zgodnie z przepisami prawa krajowego kraju wywozu. Jeżeli deklaracja jest sporządzona odręcznie, to należy ją napisać tuszem drukowanymi literami.

5. Deklaracje na fakturze są opatrzone odręcznym podpisem eksportera. Jednakże upoważniony eksporter w rozumieniu art. 117, nie jest zobowiązany do podpisywania tych deklaracji, o ile przedstawi organom celnym pisemne zobowiązanie, w którym przyjmie pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która identyfikuje go tak, jak gdyby była podpisana przez niego odręcznie.

6. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. b) wykorzystanie deklaracji na fakturze podlega następującym specjalnym warunkom:

a) deklaracja na fakturze sporządzana jest dla każdej przesyłki;

b) jeżeli towary znajdujące się w przesyłce zostały już poddane, w kraju wywozu, weryfikacji poprzez odniesienie do pojęcia „produktów pochodzących”, eksporter może odnieść się do takiej weryfikacji w deklaracji na fakturze.

Przepisy określone w akapicie pierwszym nie zwalniają eksporterów od spełnienia pozostałych formalności przewidzianych w przepisach celnych lub pocztowych.

Artykuł 117

1. Organy celne Wspólnoty mogą zezwolić każdemu eksporterowi, zwanemu dalej „upoważnionym eksporterem”, który często dokonuje przesyłek produktów pochodzących ze Wspólnoty, w rozumieniu art. 98 ust. 2, i który przedstawi, zgodnie z wymogami organów celnych, wszelkie gwarancje niezbędne do weryfikacji pochodzenia produktów, jak również przestrzegania wszystkich innych wymogów niniejszej sekcji, na sporządzanie deklaracji na fakturze niezależnie od wartości danych produktów.

2. Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia wszelkich warunków, jaki uznają za właściwe.

3. Organy celne nadają upoważnionemu eksporterowi numer pozwolenia celnego, który zamieszcza się w deklaracji na fakturze.

4. Organy celne kontrolują sposób wykorzystania pozwolenia przez upoważnionego eksportera.

5. Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć pozwolenie. Dokonują tego jeżeli upoważniony eksporter nie daje już gwarancji określonych w ust. 1, nie spełnia warunków określonych w ust. 2 lub w jakikolwiek sposób robi niewłaściwy użytek z pozwolenia.

Artykuł 118

1. Dowód pochodzenia jest ważny przez cztery miesiące od dnia wystawienia w kraju wywozu i przedkłada się go organom celnym kraju przywozu w tym samym terminie.

2. Dowody pochodzenia przedkładane organom celnym kraju przywozu po upływie ostatecznego terminu przedłożenia, określonego w ust. 1, mogą zostać przyjęte do celów stosowania preferencji taryfowych, określonych w art. 98, jeżeli niedotrzymanie ostatecznego terminu przedłożenia tych dokumentów spowodowane jest zaistnieniem wyjątkowych okoliczności.

3. W pozostałych przypadkach przedłożenia dowodów pochodzenia z opóźnieniem organy celne kraju przywozu mogą przyjąć dowody pochodzenia, jeżeli produkty zostały przedłożone przed upływem wymienionego ostatecznego terminu.

4. Na wniosek importera i z uwzględnieniem warunków określonych przez organy celne Państwa Członkowskiego przywozu jeden dowód pochodzenia może zostać przedłożony organom celnym przy przywozie pierwszej przesyłki, jeżeli towary:

a) przywożone są w ramach częstych i ciągłych przepływów handlowych o znaczącej wartości handlowej;

b) są przedmiotem tej samej umowy sprzedaży, a strony tej umowy mają swoje siedziby w kraju wywozu lub we Wspólnocie;

c) klasyfikowane są w ramach tego samego kodu (ośmiocyfrowego) Nomenklatury Scalonej;

d) pochodzą wyłącznie od tego samego eksportera, są przeznaczone dla tego samego importera i poddane zostają formalnościom przy wprowadzaniu w tym samym urzędzie celnym Wspólnoty.

Procedura ta jest stosowana w odniesieniu do ilości i okresu, które określą właściwe organy celne. Okres ten nie może w żadnym wypadku przekraczać trzech miesięcy.

Artykuł 119

1. Produkty przesyłane jako małe paczki przez osoby prywatne do osób prywatnych lub będące częścią bagażu osobistego podróżnych mogą być przywożone jako produkty pochodzące, korzystające z preferencji taryfowych, określonych w art. 98, bez wymogu przedstawiania świadectwa przewozowego EUR1 lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że takie produkty nie są przywożone w celach handlowych oraz zostały zgłoszone jako spełniające warunki wymagane dla zastosowania niniejszej sekcji i nie ma żadnych wątpliwości co do prawdziwości tej deklaracji.

2. Przywóz, który jest okazjonalny i dotyczy wyłącznie produktów do osobistego użytku ich odbiorców albo podróżnych, lub ich rodzin nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeśli rodzaj i ilość produktów nie wskazuje na przeznaczenie handlowe.

Ponadto łączna wartość tych produktów nie może przekraczać 500 EUR, w przypadku małych paczek, lub 1 200 EUR, w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 120

Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami umieszczonymi na dowodzie pochodzenia a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych urzędowi celnemu w celu spełnienia formalności dla przywozu produktów, nie oznacza tym samym, że dowód pochodzenia jest nieważny, jeżeli zostanie należycie ustalone, że dokument ten odpowiada przedkładanym produktom.

Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy maszynowe w dowodzie pochodzenia, nie powinny powodować odrzucenia dokumentu, jeżeli rodzaj tych błędów nie stwarza wątpliwości co do poprawności oświadczeń zawartych w tym dokumencie.

Podsekcja 3

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł 121

1. Kraje lub terytoria korzystające przesyłają Komisji nazwy i adresy mieszczących się na ich terytorium organów rządowych upoważnionych do wydawania świadectw przewozowych EUR1, wzory odcisków pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy odpowiednich organów rządowych odpowiedzialnych za weryfikację świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze. Pieczęcie te są ważne od dnia otrzymania przez Komisję wzorów tych pieczęci. Komisja przesyła te informacje organom celnym Państw Członkowskich. Jeżeli powiadomienia te są dokonywane w ramach zmian wcześniejszych powiadomień, Komisja podaje dzień wprowadzenia do użytku tych nowych pieczęci, zgodnie z informacjami dostarczonymi przez właściwe organy rządowe krajów lub terytoriów korzystających. Informacje te są do użytku służbowego; jednakże jeżeli towary są dopuszczane do swobodnego obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerom lub ich należycie upoważnionym przedstawicielom na zaznajomienie się z wzorami odcisków pieczęci określonymi w niniejszym ustępie.

2. Komisja przekazuje krajom lub terytoriom korzystającym wzory odcisków pieczęci używanych przez organy celne Państw Członkowskich w celu wystawienia świadectw przewozowych EUR1.

Artykuł 122

1. Późniejsze weryfikacje świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze przeprowadza się wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne importującego Państwa Członkowskiego lub właściwe organy rządowe krajów lub terytoriów korzystających mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów, pochodzenia danych produktów lub spełniania innych wymogów niniejszej sekcji.

2. Do celów stosowania przepisów ust. 1, właściwe organy importującego Państwa Członkowskiego lub kraju lub terytorium korzystającego odsyłają świadectwo przewozowe EUR1 oraz fakturę, jeżeli została przedłożona, deklarację na fakturze lub kopię tych dokumentów właściwym organom wywożącego kraju lub terytorium korzystającego albo Państwa Członkowskiego, podając, gdzie stosowne, powody uzasadniające przeprowadzenie takiej weryfikacji. Wszystkie dokumenty i uzyskane informacje, sugerujące, że dane informacje znajdujące się na dowodzie pochodzenia są nieprawidłowe przekazuje się na poparcie wniosku o przeprowadzenie weryfikacji.

Jeżeli w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji zainteresowane organy celne w importującym Państwie Członkowskim decydują o zawieszeniu preferencji taryfowych, określonych w art. 98, oferują importerowi zwolnienie produktów, z zastrzeżeniem zastosowania środków ostrożności uznanych za niezbędne.

3. Jeżeli z wnioskiem o późniejszą weryfikację wystąpiono zgodnie z przepisami ust. 1, taka weryfikacja jest przeprowadzana, a jej wyniki przekazywane organom celnym Państwa Członkowskiego przywozu lub właściwym organom rządowym importującego kraju lub terytorium korzystającego w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy. Wyniki umożliwiają określenie, czy dany dowód pochodzenia stosuje się do produktów faktycznie wywiezionych i czy można uważać je za produkty pochodzące z kraju lub terytorium korzystającego czy ze Wspólnoty.

4. Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości brak jest odpowiedzi w terminie sześciu miesięcy, określonym w ust. 3 lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających dla ustalenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, właściwe organy powiadamia się drugi raz. Jeżeli po drugim powiadomieniu, wyniki weryfikacji nie zostaną podane w terminie czterech miesięcy do wiadomości organów, które ich zażądały, lub jeżeli wyniki te nie pozwalają na ustalenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, organy te, z wyjątkiem wystąpienia szczególnych okoliczności, nie wyrażają zgody na stosowanie preferencji taryfowych.

5. W przypadku gdy procedura weryfikacji lub każda inna posiadana informacja wydaje się wskazywać, że przepisy niniejszej sekcji są naruszane, wywożący kraj lub terytorium korzystające, działając z własnej inicjatywy lub na wniosek Wspólnoty, przeprowadza niezbędne dochodzenia lub zleca przeprowadzenie takich dochodzeń w trybie pilnym, w celu ich rozpoznania i zapobiegania takim naruszeniom. W tym celu Wspólnota może uczestniczyć w tych dochodzeniach.

6. Do celów późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR1 kopie tych świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe, są przechowywane przez co najmniej trzy lata przez właściwe organy rządowe wywożącego kraju lub terytorium korzystającego lub organy celne wywożącego Państwa Członkowskiego.

Podsekcja 4

Ceuta i Melilla

Artykuł 123

1. Termin „Wspólnota” używany w niniejszej sekcji nie obejmuje Ceuty i Melilli. Termin „produkty pochodzące ze Wspólnoty” nie obejmuje produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

2. Przepisy niniejszej sekcji stosuje się mutatis mutandis do określenia, czy produkty mogą być uważane za pochodzące z wywożącego kraju lub terytorium korzystającego z preferencji, jeżeli są przywożone do Ceuty i Melilli, czy za pochodzące z Ceuty i Melilli.

3. Ceuta i Melilla uznawane są za jedno terytorium.

4. Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawienia, wykorzystania i późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR1 stosuje się mutatis mutandis do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

5. Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie przepisów niniejszej sekcji w Ceucie i Melilli.

Artykuł 124

Przepisy art. 74 i art. 75 stosuje się do niniejszej sekcji.

Artykuł 125

1. Preferencje taryfowe, określone w art. 120, stosuje się jedynie do produktów lub materiałów pochodzących, które są transportowane między terytorium danej republiki beneficjenta a Wspólnotą bez przekraczania żadnego innego terytorium. Jednakże towary pochodzące z republiki beneficjenta lub ze Wspólnoty i tworzące jedną przesyłkę mogą być transportowane przez inne terytorium niż terytorium republiki beneficjenta lub Wspólnoty, z przeładunkiem lub bez przeładunku albo z czasowym składowaniem lub bez czasowego składowania na tym terytorium, pod warunkiem że towary pozostają pod dozorem organów celnych w kraju tranzytu lub składowania i że nie zostały tam poddane innym czynnościom niż wyładunek, przeładunek lub jakimkolwiek innym czynnościom mającym zachować je w dobrym stanie.

Transport rurociągami produktów pochodzących z republiki beneficjenta lub ze Wspólnoty może odbywać się przez terytoria inne niż terytorium Wspólnoty lub republiki beneficjenta.

2. Dowód spełnienia warunków określonych w ust. 1 przedstawiany jest właściwym organom celnym w postaci:

a) jednolitego dokumentu przewozowego wystawionego w kraju lub terytorium wywozu, obejmującego przejazd przez kraj tranzytu; lub

b) świadectwa wystawionego przez organy celne kraju tranzytu:

– podającego dokładny opis towarów,

– określającego datę wyładunku lub przeładunku towarów, również ze statku lub na statek, ze wskazaniem wykorzystanych statków,

– potwierdzającego warunki, na podstawie których produkty pozostały w kraju tranzytu; lub

c) w razie ich braku – jakichkolwiek dokumentów dowodowych.

Artykuł 126

Warunki ustalone w niniejszej podsekcji dotyczące nabycia statusu towarów pochodzących są spełniane nieprzerwanie we Wspólnocie lub w republice beneficjencie.

Jeżeli produkty pochodzące, wywożone ze Wspólnoty lub z republiki beneficjenta do innego kraju, zostają zwrócone, to są one uważane za niepochodzące, chyba że można udowodnić zgodnie z wymogami organów celnych, że:

– powracające towary są tymi samymi, które zostały wywiezione, oraz

– nie zostały one poddane czynnościom wykraczającym poza te konieczne do zachowania ich w dobrym stanie w czasie, gdy znajdowały się w tym kraju.

Podsekcja 2

Dowód pochodzenia

a) Świadectwo przewozowe EUR.1

Artykuł 127

W rozumieniu niniejszej sekcji dowodem statusu pochodzenia towarów jest świadectwo przewozowe EUR.1, którego wzór znajduje się w załączniku 21.

Artykuł 128

1. Świadectwo przewozowe EUR.1 jest wystawiane na pisemny wniosek eksportera lub, na odpowiedzialność eksportera, jego upoważnionego przedstawiciela. Wniosek taki sporządza się na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku 21. Jest on wypełniany zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji.

Wnioski o wystawienie świadectw przewozowych EUR.1 muszą być przechowywane przez okres co najmniej dwóch lat przez organy celne Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta.

2. Stosuje się przepisy art. 106 ust. 2.

3. Świadectwo przewozowe EUR.1 może być wystawione tylko wtedy, gdy może służyć jako materiał dowodowy wymagany do celów stosowania preferencji taryfowych, określonych w art. 120.

4. Świadectwo przewozowe EUR.1 jest wystawiane przez organy celne Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta, jeżeli towary, które mają zostać wywiezione, mogą być uważane za produkty pochodzące w rozumieniu niniejszej sekcji.

5. W przypadkach, gdy towary uważane są za produkty pochodzące w rozumieniu art. 120 ust. 1 lit. b) zdanie ostatnie lub ust. 2 lit. b) zdanie ostatnie, wystawianie świadectw przewozowych EUR.1 uzależnione jest od przedstawienia dowodu pochodzenia wystawionego lub sporządzonego wcześniej. Ten dowód pochodzenia musi być przechowywany przez okres co najmniej dwóch lat przez organy celne Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta.

6. Ponieważ świadectwo przewozowe EUR.1 stanowi dokumentację dowodową do celów stosowania preferencji taryfowych określonych w art. 120, organy celne Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta są odpowiedzialne za podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do weryfikacji pochodzenia towarów i sprawdzenia innych oświadczeń znajdujących się na świadectwie.

7. W celu weryfikacji, czy warunki określone w ust. 4 i 5 są spełnione, organy celne Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta mają prawo zażądać wszelkiej dokumentacji dowodowej lub przeprowadzić każdą kontrolę, którą uznają za właściwą.

8. Organy celne Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta są odpowiedzialne za zapewnienie prawidłowego wypełniania formularza, określonego w art. 127. W szczególności sprawdzają, czy pole przeznaczone na opis produktów zostało wypełnione w taki sposób, żeby wykluczyć jakąkolwiek możliwość wprowadzenia fałszywych informacji. W tym celu opis produktów jest podawany bez pozostawiania pustych wierszy. W przypadku gdy pole nie jest całkowicie wypełnione, należy narysować pod ostatnim wierszem opisu poziomą linię, przekreślając tym samym puste miejsce.

9. Data wystawienia świadectwa przewozowego musi być wpisana w części świadectwa przewozowego przeznaczonej dla organów celnych.

10. Świadectwo przewozowe EUR.1 jest wystawiane przez organy celne Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta przy wywozie produktów, których dotyczy. Zostaje ono udostępnione eksporterowi, jak tylko wywóz zostanie faktycznie dokonany lub zapewniony.

11. W przypadku Republiki Bośni i Hercegowiny oraz terytorium Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii odniesienia do „organów celnych” w niniejszym i następnych artykułach należy rozumieć jako odniesienia do izb gospodarczych tak długo, jak izby gospodarcze w tych republikach spełniają dane funkcje.

Artykuł 129

Do niniejszej sekcji stosuje się przepisy art. 107– 109.

Artykuł 130

1. Świadectwo przewozowe EUR.1 jest przedkładane w terminie pięciu miesięcy od daty jego wystawienia przez organy celne Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta organom celnym Państwa Członkowskiego lub republiki beneficjenta przywozu, gdzie produkty są przedstawiane.

2. Świadectwo przewozowe EUR.1, które jest przedkładane organom celnym Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta po upływie terminu przedłożenia przewidzianego w ust. 1, może być uznane do celów preferencyjnego traktowania wtedy, gdy nieprzedłożenie świadectwa jest spowodowane siłą wyższą lub zaistnieniem wyjątkowych okoliczności.

3. W innych przypadkach opóźnionego przedłożenia organy celne Państwa Członkowskiego przywozu lub republiki beneficjenta mogą przyjąć świadectwa wtedy, gdy produkty zostały im przedstawione przed upływem wymienionego terminu.

Artykuł 131

1. Produkty wysyłane ze Wspólnoty lub republiki beneficjenta z przeznaczeniem na wystawę organizowaną w innym kraju i sprzedane po wystawie w celu przywozu do Wspólnoty korzystają w przywozie z preferencji taryfowych, określonych w art. 120, pod warunkiem że produkty te spełniają warunki podsekcji 1 wymagane dla uznania ich za pochodzące ze Wspólnoty lub danej republiki beneficjenta i pod warunkiem że zgodnie z wymogami organów celnych zostanie udowodnione, że:

a) eksporter wysłał te produkty ze Wspólnoty lub republiki beneficjenta do kraju, w którym odbyła się wystawa i wystawił je tam;

b) produkty zostały sprzedane lub zbyte w inny sposób przez tego eksportera osobie we Wspólnocie lub w republice beneficjencie;

c) produkty zostały wysłane, w czasie trwania wystawy lub bezpośrednio po niej, do Wspólnoty lub republiki beneficjenta w stanie, w jakim zostały wysłane na wystawę;

d) od chwili ich wysyłki na wystawę produkty nie były używane do innych celów niż prezentacja na wystawie.

2. Stosuje się przepisy art. 111 ust. 2 i 3.

Artykuł 132

Świadectwa przewozowe EUR.1 przedkłada się organom celnym Państwa Członkowskiego przywozu lub republiki beneficjenta zgodnie z procedurami ustanowionymi w przepisach tego Państwa Członkowskiego lub tej republiki beneficjenta. Organy te mogą wymagać tłumaczenia świadectwa.

Mogą one także wymagać załączenia do zgłoszenia przywozowego oświadczenia importera stwierdzającego, że produkty spełniają warunki wymagane dla stosowania preferencji taryfowych określonych w art. 120.

Artykuł 133

Bez uszczerbku dla art. 122 ust. 3 gdy artykuł niezmontowany lub zdemontowany objęty działem 84 lub 85 Zharmonizowanego Systemu jest przywożony partiami na warunkach ustanowionych przez organy celne, na wniosek zgłaszającego towary jest uważany za jeden artykuł, a świadectwo przewozowe EUR. 1 może zostać przedłożone dla całego produktu przy przywozie pierwszej przesyłki.

Artykuł 134

Świadectwa przewozowe EUR.1 przechowywane są przez organy celne Państwa Członkowskiego przywozu lub przez organy celne republiki beneficjenta przywozu zgodnie z przepisami obowiązującymi we Wspólnocie lub tej republice beneficjencie.

b) Formularz EUR.2

Artykuł 135

1. Niezależnie od art. 127 w przypadku przesyłek zawierających jedynie produkty pochodzące, gdy wartość przesyłki nie przekracza 3 000 ECU, dowód statusu pochodzenia produktów w rozumieniu podsekcji 1 wystawiany jest na formularzu EUR.2, którego wzór znajduje się w załączniku 22.

2. Formularz EUR.2 wypełnia i podpisuje eksporter lub na odpowiedzialność eksportera jego upoważniony przedstawiciel. Jeżeli towary znajdujące się w przesyłce zostały wcześniej zweryfikowane w wywożącym Państwie Członkowskim lub terytorium w zakresie definicji pojęcia produktów pochodzących, eksporter może umieścić stosowną adnotację w polu „Uwagi” formularza EUR.2.

3. Formularz EUR.2 jest wypełniany dla każdej przesyłki.

4. Przepisy te nie zwalniają eksporterów od spełnienia innych formalności przewidzianych przepisami celnymi lub pocztowymi.

5. Eksporter, który sporządził formularz EUR.2, przedkłada na żądanie organów celnych Państwa Członkowskiego wywozu lub republiki beneficjenta wszystkie uzupełniające dokumenty dotyczące stosowania tego formularza.

Artykuł 136

Przy przywozie do Wspólnoty lub republiki beneficjenta następującym produktom pochodzącym w rozumieniu podsekcji 1 udziela się preferencji taryfowych, określonych w art. 120, bez konieczności przedkładania dokumentów, określonych w art. 127 lub w art. 135:

a) produkty wysyłane w małych przesyłkach przez osoby fizyczne do osób fizycznych, pod warunkiem że wartość produktów nie przekracza 215 ECU;

b) produkty znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych, pod warunkiem że wartość produktów nie przekracza 600 ECU.

Do niniejszej sekcji stosuje się przepisy art. 117 ust. 2.

Podsekcja 3

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł 137

Republiki beneficjenci przesyłają Komisji wzory używanych odcisków pieczęci, jak również adresy organów celnych właściwych do wystawiania świadectw przewozowych EUR.1 i przeprowadzania późniejszej weryfikacji tych świadectw oraz formularzy EUR.2. Komisja przesyła te informacje organom celnym Państw Członkowskich.

Artykuł 138

1. Późniejsze weryfikacje świadectw przewozowych EUR.1 i formularzy EUR.2 przeprowadza się wyrywkowo lub w każdym przypadku, gdy organy celne Państwa Członkowskiego przywozu lub republiki beneficjenta mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności dokumentu lub prawdziwości informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych towarów.

2. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszych przepisów Państwa Członkowskie i republiki beneficjenci wspierają się wzajemnie za pośrednictwem swoich organów celnych, w kontroli autentyczności świadectw przewozowych EUR.1 i formularzy EUR.2 oraz prawdziwości informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych produktów.

3. Do celów ust. 1 organy celne Państwa Członkowskiego lub republiki beneficjenta przywozu zwracają świadectwo przewozowe EUR.1, formularz EUR.2 lub kopię tego świadectwa bądź formularza organom celnym kraju wywozu, podając, gdzie stosowne, materialne lub formalne powody uzasadniające kontrolę.

Do świadectwa przewozowego EUR.1 lub formularza EUR.2 władze wnioskujące dołączają stosowne dokumenty handlowe lub ich kopie oraz dostarczają wszelkie uzyskane dokumenty i informacje sugerujące, że dane znajdujące się na tym świadectwie lub formularzu są niedokładne.

Jeżeli w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji organy celne w Państwie Członkowskim przywozu decydują o zawieszeniu preferencji taryfowych, określonych w art. 120, zwalniają produkty z zastrzeżeniem wszelkich środków zachowawczych uznanych za niezbędne.

4. Organy celne Państwa Członkowskiego przywozu lub republiki beneficjenta są informowane o wynikach weryfikacji w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy. Wyniki te muszą umożliwiać ustalenie, czy kwestionowane świadectwo przewozowe EUR.1 lub formularz EUR.2 odnoszą się do produktów rzeczywiście wywiezionych i czy produkty te mogą rzeczywiście kwalifikować się do stosowania preferencji taryfowych, określonych w art. 120.

Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości nie ma odpowiedzi w terminie sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku o dokonanie weryfikacji lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających do ustalenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, władze wnioskujące odmawiają udzielenia preferencyjnego traktowania, z wyjątkiem przypadku siły wyższej lub wystąpienia wyjątkowych okoliczności.

5. Do celów późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR.1 organy celne kraju wywozu przez okres co najmniej dwóch lat przechowują kopie świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe.

Podsekcja 4

Ceuta i Melilla

Artykuł 139

1. Termin „Wspólnota” używany w niniejszej sekcji nie obejmuje Ceuty lub Melilli. Termin „ produkty pochodzące ze Wspólnoty” nie obejmuje produktów pochodzących z tych obszarów.

2. Z zastrzeżeniem szczególnych warunków określonych w art. 140 przepisy podsekcji 1–3 niniejszej sekcji stosuje się mutatis mutandis do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

Artykuł 140

1. Przepisy następujących ustępów stosuje się zamiast art. 120, a odniesienia do tego artykułu stosuje się mutatis mutandis do niniejszego artykułu.

2. Pod warunkiem, że zostały bezpośrednio przetransportowane, zgodnie z przepisami art. 125, uważa się za:

a) produkty pochodzące z Ceuty i Melilli:

i) produkty całkowicie uzyskane w Ceucie i Melilli;

ii) produkty uzyskane w Ceucie i Melilli, przy wytworzeniu których użyto produktów innych niż określone w ppkt i), pod warunkiem że produkty te poddano wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 122. Jednakże warunek ten nie ma zastosowania do produktów, które w rozumieniu podsekcji 1 pochodzą ze Wspólnoty lub republiki beneficjenta, pod warunkiem że poddano je w Ceucie i Melilli obróbce lub przetworzeniu wykraczającym poza niewystarczającą obróbkę lub przetworzenie, określone w art. 122 ust. 3;

b) produkty pochodzące z republiki beneficjenta:

i) produkty całkowicie uzyskane w tej republice;

ii) produkty uzyskane w tej republice, przy wytworzeniu których użyto produktów innych niż określone w ppkt i), pod warunkiem że produkty te poddano wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 122. Jednakże warunek ten nie ma zastosowania do produktów, które w rozumieniu podsekcji 1 pochodzą z Ceuty i Melilli lub ze Wspólnoty, pod warunkiem że poddano je obróbce lub przetworzeniu wykraczającym poza niewystarczającą obróbkę lub przetworzenie, określone w art. 122 ust. 3.

3. Ceuta i Melilla uznawane są za jedno terytorium.

4. Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel umieszcza w polu 2 świadectwa przewozowego EUR.1 nazwę danej republiki beneficjenta oraz wpis „Ceuta i Melilla” .

Ponadto w przypadku produktów pochodzących z Ceuty i Melilli status pochodzenia podaje się w polu 4 świadectwa przewozowego EUR.1.

5. Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie przepisów niniejszej sekcji w Ceucie i Melilli.

TYTUŁ V

WARTOŚĆ CELNA

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Artykuł 141

1. Do celów stosowania przepisów art. 28–36 Kodeksu oraz przepisów niniejszego tytułu Państwa Członkowskie postępują zgodnie z przepisami ustanowionymi w załączniku 23.

Przepisy ustanowione w pierwszej kolumnie załącznika 23 są stosowane zgodnie z odpowiednią uwagą interpretacyjną zamieszczoną w drugiej kolumnie.

2. Przepisy załącznika 24 stosuje się, jeżeli przy określaniu wartości celnej konieczne jest odwołanie się do ogólnie przyjętych zasad rachunkowości.

Artykuł 142

1. Do celów niniejszego tytułu:

a) „ Umowa” oznacza Umowę w sprawie stosowania art. VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, zawartą w ramach wielostronnych negocjacji handlowych prowadzonych w latach 1973–1979 i wymienioną w art. 31 ust. 1 tiret pierwsze Kodeksu;

b) „ wyprodukowane towary” oznaczają towary wyhodowane, wytworzone lub wydobyte;

c) „towary identyczne” oznaczają towary wyprodukowane w tym samym kraju, takie same pod każdym względem, włączając cechy fizyczne, jakość i renomę. Niewielkie różnice w wyglądzie nie wykluczają ich uznania za towary identyczne, odpowiadające pod innymi względami definicji;

d) „towary podobne” oznaczają towary wyprodukowane w tym samym kraju, które nie będąc podobnymi pod każdym względem, posiadają podobne cechy i podobny skład materiałowy, co pozwala im pełnić te same funkcje i być towarami handlowo zamiennymi; jakość towarów, ich renoma i posiadanie znaku handlowego zaliczają się do czynników, które należy uwzględniać przy ustalaniu, czy towary są podobne;

e) „towary tego samego gatunku i rodzaju” oznaczają towary zawierające się w grupie lub asortymencie towarowym, wytwarzane przez określoną gałąź przemysłu lub branżę przemysłową i obejmujące towary identyczne lub podobne.

2. Określenia „towary identyczne” i „towary podobne” nie obejmują towarów, które, w zależności od przypadku, włączają lub odzwierciedlają prace techniczno-inżynieryjne, rozwojowe, artystyczne, projektowe oraz plany i szkice, w stosunku do których nie dokonano korekty na mocy art. 32 ust. 1 lit. b) ppkt iv) Kodeksu, ponieważ elementy te zostały wykonane we Wspólnocie.

Artykuł 143

1. Do celów stosowania przepisów tytułu II, rozdziału 3 Kodeksu i przepisów niniejszego tytułu, osoby uważa się za powiązane tylko wtedy, gdy:

a) jedna jest urzędnikiem lub dyrektorem w firmie drugiej osoby;

b) są one prawnie uznanymi wspólnikami w działalności gospodarczej;

c) są one pracodawcą i pracobiorcą;

d) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu lub udziałem w kapitale zakładowym wynoszącym co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub co najmniej 5 % kapitału zakładowego drugiej osoby;

e) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugą;

f) obie znajdują się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą trzeciej osoby;

g) wspólnie kontrolują, bezpośrednio lub pośrednio, trzecią osobę;

h) są członkami rodziny. Za członków rodziny uważa się wyłącznie osoby pozostające ze sobą w którymkolwiek z wymienionych poniżej stosunków:

– mąż i żona,

– rodzice i dzieci,

– bracia i siostry (rodzeni lub przyrodni),

– dziadkowie i wnuki,

– wujek lub ciotka i bratanek lub siostrzeniec oraz bratanica lub siostrzenica,

– teściowie i zięć lub synowa,

– szwagier i szwagierka.

2. Do celów niniejszego tytułu osoby powiązane w działalności gospodarczej w tym sensie, że jedna z nich jest wyłącznym agentem, wyłącznym dystrybutorem lub wyłącznym koncesjonariuszem drugiej, uważane są za powiązane jedynie, jeżeli odpowiadają kryteriom ustalonym w ust. 1.

Artykuł 144

1. Do celów ustalania na mocy art. 29 Kodeksu wartości celnej towarów, których cena nie została faktycznie zapłacona w chwili określonej dla ustalenia wartości celnej, cena należna w ramach rozliczenia w określonym terminie stanowi, co do zasady, podstawę dla określenia wartości celnej.

2. Komisja i Państwa Członkowskie zasięgają opinii w Komitecie w sprawie stosowania ust. 1.

Artykuł 145

1. Jeżeli towary zgłoszone do procedury dopuszczenia do swobodnego obrotu stanowią część większej partii tego samego towaru zakupionego w ramach jednej transakcji, to cena faktycznie zapłacona lub należna do celów art. 29 ust. 1 Kodeksu jest ceną będącą stosunkiem całkowitej ceny zgłoszonej ilości towarów do całkowitej ilości zakupionej.

Proporcjonalny podział ceny faktycznie zapłaconej lub należnej stosuje się również w przypadku utraty części przesyłki lub szkody zaistniałej przed dopuszczeniem do swobodnego obrotu towarów, dla których ma zostać ustalona wartość celna.

2. Po dopuszczeniu towarów do swobodnego obrotu korekta ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towary dokonana przez sprzedającego na korzyść nabywcy może zostać wzięta pod uwagę przy określaniu wartości celnej zgodnie z art. 29 Kodeksu, jeżeli zostanie udowodnione w sposób przekonujący dla organów celnych, że:

a) w czasie określonym w art. 67 Kodeksu towary były wadliwe;

b) sprzedający dokonał korekty, wypełniając zobowiązanie gwarancyjne przewidziane w umowie sprzedaży, zawartej przed dopuszczeniem towarów do swobodnego obrotu;

c) wadliwy stan towarów nie został wcześniej uwzględniony w odnośnej umowie sprzedaży.

3. Cena faktycznie zapłacona bądź należna za towary, dostosowana zgodnie z ust. 2, może zostać uwzględniona jedynie wówczas, gdy dostosowania dokonano w okresie 12 miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu.

Artykuł 146

Jeżeli cena faktycznie zapłacona lub należna zawiera kwotę podatku wewnętrznego należnego od danych towarów w kraju pochodzenia lub wywozu, to do celów art. 29 ust. 1 Kodeksu kwoty tej nie uwzględnia się przy określaniu wartości celnej, pod warunkiem że wykazano, zgodnie z wymogami właściwych organów celnych, że wspomniane towary były lub będą z niego zwolnione z korzyścią dla kupującego.

Artykuł 147

1. Do celów art. 29 Kodeksu fakt, że towary będące przedmiotem sprzedaży zostały zgłoszone do swobodnego obrotu, uważa się za wystarczającą wskazówkę, że zostały one sprzedane w celu wywozu na obszar celny Wspólnoty. W przypadku kolejnych sprzedaży dokonanych przed określeniem wartości celnej, wskazówka ta obowiązuje jedynie w odniesieniu do ostatniej sprzedaży, która doprowadziła do wprowadzenia towarów na obszar celny Wspólnoty lub sprzedaży na obszarze celnym Wspólnoty przed dopuszczeniem towarów do swobodnego obrotu.

Deklarując cenę sprzedaży, która odnosi się do sprzedaży mającej miejsce przed ostatnią sprzedażą, na podstawie której towary zostały wprowadzone na obszar celny Wspólnoty, należy, zgodnie z wymogami organów celnych, wykazać, że taka sprzedaż towarów została dokonana w celu wywozu na ten obszar celny.

Stosuje się przepisy art. 178–181a.

2. W przypadku użycia towarów w państwie trzecim między sprzedażą a wprowadzeniem do swobodnego obrotu wartość celna nie musi być wartością transakcyjną.

3. Kupujący nie musi spełniać żadnego warunku innego niż ten, że musi być stroną umowy sprzedaży.

Artykuł 148

Jeżeli stosując art. 29 ust. 1 lit. b) Kodeksu, ustalono, że sprzedaż lub cena towarów przywożonych jest uzależniona od warunku lub świadczenia, którego wartość można ustalić w odniesieniu do towarów, dla których określana jest wartość celna, to taką wartość uważa się za pośrednią płatność dokonaną przez kupującego na rzecz sprzedającego oraz część ceny zapłaconej lub należnej, pod warunkiem że dany warunek lub usługa nie odnosi się do:

a) działalności, do której stosuje się art. 29 ust. 3 lit. b) Kodeksu; lub

b) elementu, w odniesieniu do którego ma być uiszczona dopłata do ceny zapłaconej lub należnej zgodnie z przepisami art. 32 Kodeksu.

Artykuł 149

1. Do celów art. 29 ust. 3 lit. b) Kodeksu pojęcie „działalność marketingowa” oznacza wszelką działalność związaną z reklamą i promocją sprzedaży danych towarów, jak również wszelką działalność związaną z gwarancjami odnoszącymi się do tych towarów.

2. Tego rodzaju działalność prowadzona przez kupującego jest uważana za działalność prowadzoną na jego rachunek, nawet jeżeli wynika ona z obowiązku nałożonego na kupującego na podstawie umowy ze sprzedającym.

Artykuł 150

1. W celu stosowania art. 30 ust. 2 lit. a) Kodeksu (wartość transakcyjna towarów identycznych) wartość celna ustalana jest w odniesieniu do wartości transakcyjnej towarów identycznych, sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i w zasadzie w takich samych ilościach, co towary, dla których określana jest wartość celna. W przypadku gdy nie stwierdzono tego rodzaju sprzedaży, przyjmuje się wartość transakcyjną towarów identycznych, sprzedawanych na innym poziomie handlu i/lub w innych ilościach, skorygowaną o różnice wynikające z poziomu handlu i/lub ilości, pod warunkiem że tego rodzaju korekta może być dokonana na podstawie przedłożonych dowodów, jednoznacznie potwierdzających zasadność i prawidłowość korekty, niezależnie od tego, czy taka korekta prowadzi do zwiększenia czy też zmniejszenia wartości.

2. W przypadku gdy koszty określone w art. 32 ust. 1 lit. e) Kodeksu są włączone do wartości transakcyjnej, dokonywana jest korekta w celu uwzględnienia istotnych rozbieżności w takich kosztach i opłatach między towarami przywożonymi a towarami identycznymi, wynikających z różnic w odległościach i rodzajach transportu.

3. Jeżeli, stosując przepisy niniejszego artykułu, stwierdzono istnienie dwóch lub większej liczby wartości transakcyjnych towarów identycznych, to dla ustalenia wartości celnej przywożonych towarów przyjmuje się najniższą wartość transakcyjną.

4. W celu stosowania niniejszego artykułu wartość transakcyjna towarów wytworzonych przez inną osobę jest brana pod uwagę tylko wtedy, gdy na podstawie ust. 1 nie można stwierdzić wartości transakcyjnej dla towarów identycznych wytworzonych przez tę samą osobę, która wyprodukowała towary, których wartość celna ma zostać określona.

5. Do celów niniejszego artykułu wartość transakcyjna przywożonych towarów identycznych oznacza wartość celną uprzednio określoną, zgodnie z art. 29 Kodeksu, skorygowaną zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 151

1. W celu stosowania art. 30 ust. 2 lit. b) Kodeksu (wartość transakcyjna towarów podobnych) wartość celna ustalana jest w odniesieniu do wartości transakcyjnej towarów podobnych, sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i w zasadzie w takich samych ilościach, co towary, dla których określana jest wartość celna. W przypadku gdy nie stwierdzono tego rodzaju sprzedaży, przyjmuje się wartość transakcyjną towarów podobnych, sprzedawanych na innym poziomie handlu i/lub w innych ilościach, skorygowaną o różnice wynikające z poziomu handlu i/lub ilości, pod warunkiem że tego rodzaju korekta może być dokonana na podstawie przedłożonych dowodów, jednoznacznie potwierdzających zasadność i prawidłowość korekty, niezależnie od tego, czy taka korekta prowadzi do zwiększenia, czy też zmniejszenia wartości.

2. W przypadku gdy koszty określone w art. 32 ust. 1 lit. e) Kodeksu są włączone do wartości transakcyjnej, dokonywana jest korekta w celu uwzględnienia istotnych rozbieżności w takich kosztach i opłatach między towarami przywożonymi a towarami podobnymi, wynikających z różnic w odległościach i rodzajach transportu.

3. Jeżeli, stosując przepisy niniejszego artykułu, stwierdzono istnienie dwóch lub większej liczby wartości transakcyjnych towarów podobnych, to dla ustalenia wartości celnej przywożonych towarów przyjmuje się najniższą wartość transakcyjną.

4. W celu stosowania niniejszego artykułu wartość transakcyjna towarów wytworzonych przez inną osobę jest brana pod uwagę tylko wtedy, jeżeli na podstawie ust. 1 nie można stwierdzić wartości transakcyjnej dla towarów podobnych wytworzonych przez tę samą osobę, która wyprodukowała towary, których wartość celna ma zostać określona.

5. Do celów niniejszego artykułu wartość transakcyjna przywożonych towarów podobnych oznacza wartość celną uprzednio określoną, zgodnie z art. 29 Kodeksu, skorygowaną zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 152

1. a) W przypadku gdy towary przywożone bądź przywożone towary identyczne lub podobne są sprzedawane we Wspólnocie w takim stanie, w jakim zostały przywiezione, to wartość celna towarów przywożonych, ustalona zgodnie z art. 30 ust. 2 lit. c) Kodeksu, jest oparta na cenie jednostkowej, po której towary przywożone bądź przywożone towary identyczne lub podobne, których wartość celna jest ustalana, są sprzedawane w największych zagregowanych ilościach, w tym samym lub przybliżonym czasie, osobom niepowiązanym z osobami, od których kupują takie towary, z uwzględnieniem potrąceń od ceny o:

i) marże, zazwyczaj płacone lub uzgodnione do zapłacenia bądź też narzuty, jakie są zazwyczaj stosowane, obejmujące zyski i wydatki (włączając koszty bezpośrednie i pośrednie obrotu danymi towarami) związane ze sprzedażą we Wspólnocie przywożonych towarów tego samego gatunku i rodzaju;

ii) zwykłe koszty transportu i ubezpieczenia oraz związane z nimi koszty ponoszone we Wspólnocie;

iii) należności celne przywozowe i inne opłaty należne we Wspólnocie z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów.

a) Wartość celna niektórych łatwo psujących się towarów przywożonych do konsygnacji może być bezpośrednio ustalana zgodnie z przepisami art. 30 ust. 2 lit. c) kodeksu. W tym celu państwa członkowskie powiadamiają Komisję o cenach jednostkowych, które będą przez nią rozpowszechniane poprzez TARIC zgodnie z przepisami art. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (⁵).

Ceny jednostkowe są określane i podawane do wiadomości Komisji w następujący sposób:

i) po dokonaniu odliczeń przewidzianych w lit. a) Komisja jest informowana o cenie jednostkowej za 100 kg wagi netto dla każdej kategorii towarów. W odniesieniu do kosztów, o których mowa w lit. a) pkt ii), państwa członkowskie mogą ustalić ryczałtowe kwoty, o których powiadamiają Komisję;

ii) cena jednostkowa może być wykorzystywana do określenia wartości celnej przywożonych towarów przez okres 14 dni; dniem tygodnia, w którym rozpoczyna się każdy z okresów, jest piątek;

iii) okresem odniesienia przy określaniu cen jednostkowych jest 14-dniowy okres, którego koniec przypada w czwartek w tygodniu poprzedzającym tydzień, w którym mają zostać ustalone nowe ceny jednostkowe;

iv) ceny jednostkowe zostają zgłoszone Komisji przez państwa członkowskie w euro nie później niż do godziny 12 w południe w poniedziałek w tygodniu, w którym zostają one rozpowszechnione przez Komisję. Jeśli dzień ten nie jest dniem roboczym, zgłoszenia dokonuje się w dniu roboczym bezpośrednio poprzedzającym ten dzień. Ceny jednostkowe mają zastosowanie, jedynie jeśli wiadomość o ich zgłoszeniu jest rozpowszechniona przez Komisję.

Towary określone w akapicie pierwszym niniejszego ustępu są wymienione w załączniku 26.

b) W przypadku gdy towary przywożone bądź przywożone towary identyczne lub podobne nie są sprzedawane w tym samym lub przybliżonym czasie, co czas przywozu towarów podlegających wycenie, wartość celna przywożonych towarów określana w niniejszym artykule, z zastrzeżeniem przepisów ust. 1 lit. a), jest ustalana na podstawie ceny jednostkowej, po której towary przywożone bądź przywożone towary podobne lub identyczne są sprzedawane we Wspólnocie możliwie szybko od dnia przywozu towarów podlegających wycenie, lecz przed upływem 90 dni od dnia przywozu i w takim samym stanie, w jakim zostały przywiezione.

2. W przypadku gdy towary przywożone bądź przywożone towary identyczne lub podobne nie są sprzedawane we Wspólnocie w takim stanie, w jakim zostały przywiezione, to na wniosek importera wartość celna jest ustalana na podstawie ceny jednostkowej towarów, po której są sprzedawane we Wspólnocie po dalszym przetworzeniu, w możliwie największych zagregowanych ilościach, osobom niepowiązanym z osobami, od których kupują takie towary, z uwzględnieniem wartości dodanej w wyniku takiego przetworzenia i po odjęciu kosztów przewidzianych w ust. 1 lit. a).

3. Do celów niniejszego artykułu cena jednostkowa, po której towary przywożone są sprzedawane w możliwie największych zagregowanych ilościach, jest ceną, po której została sprzedana największa liczba jednostek osobom niepowiązanym z osobami, od których kupują takie towary, na pierwszym poziomie handlu po przywozie właściwym tej sprzedaży.

4. Wszelka sprzedaż we Wspólnocie osobie, która dostarczyła bezpośrednio lub pośrednio, bez ponoszenia opłat lub po obniżonych kosztach, jeden z elementów wymienionych w art. 32 ust. 1 lit. b) Kodeksu, w celu użycia go w produkcji i przy sprzedaży na wywóz towarów przywożonych, nie powinna być uwzględniana przy ustalaniu ceny jednostkowej do celów niniejszego artykułu.

5. Do celów ust. 1 lit. b) pojęcie „możliwie szybko” oznacza dzień, w którym dokonuje się sprzedaży towarów przywożonych bądź przywożonych towarów identycznych lub podobnych w ilości wystarczającej dla określenia ceny jednostkowej.

Artykuł 153

1. W celu stosowania art. 30 ust. 2 lit. d) Kodeksu (wartość kalkulowana) organy celne nie mogą domagać się od osoby niezamieszkałej na stałe we Wspólnocie przedłożenia do zbadania czy też udostępnienia jakichkolwiek danych księgowych lub innych informacji potrzebnych dla ustalenia wartości. Jednakże informacje dostarczone przez producenta towarów do celów ustalenia wartości celnej na podstawie niniejszego artykułu, mogą być weryfikowane w państwie trzecim przez organy celne Państwa Członkowskiego za zgodą producenta i pod warunkiem że organy te z dostatecznym wyprzedzeniem poinformują o tym organy danego państwa, a te ostatnie nie wyrażą sprzeciwu wobec takich czynności.

2. Koszty lub wartość materiałów i produkcji, określone w art. 30 ust. 2 lit. d) tiret pierwsze Kodeksu, obejmują koszty elementów wymienionych w art. 32 ust. 1 lit. a) ppkt ii) i iii) Kodeksu.

Obejmują one także, we właściwych proporcjach, wartość każdego produktu lub usługi wymienionej w art. 32 ust. 1 lit. b) Kodeksu, bezpośrednio lub pośrednio dostarczonej przez kupującego w celu użycia w produkcji przywożonych towarów. Wartość prac wymienionych w art. 32 ust. 1 lit. b) ppkt iv) Kodeksu, wykonanych we Wspólnocie włączana jest tylko w takich proporcjach, w jakich prace te zostały wykonane na koszt producenta.

3. Jeżeli dla ustalenia wartości kalkulowanej zostały wykorzystane informacje inne niż te, które zostały dostarczone przez producenta lub w jego imieniu, organy celne powiadamiają zgłaszającego, o ile zwrócił się o to z wnioskiem, o źródle tych informacji, o danych i opartych na nich kalkulacjach, z zastrzeżeniem art. 15 Kodeksu.

4. „Koszty ogólne”, określone w art. 30 ust. 2 lit. d) tiret drugie, obejmują koszty bezpośrednie i pośrednie produkcji oraz sprzedaży towarów przeznaczonych do wywozu, które nie zostały włączone na mocy art. 30 ust. 2 lit. d) tiret pierwsze Kodeksu.

Artykuł 154

Jeżeli pojemniki określone w art. 32 ust. 1 lit. a) ppkt ii) Kodeksu mają stać się przedmiotem powtarzającego się przywozu, to koszt ich zostaje, na wniosek zgłaszającego, we właściwy sposób rozłożony na części, zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości.

Artykuł 155

Do celów art. 32 ust. 1 lit. b) ppkt iv) Kodeksu koszty badań i wstępnych szkiców projektowych nie są włączane do wartości celnej.

Artykuł 156

Artykuł 33 lit. c) Kodeksu stosuje się mutatis mutandis, jeżeli wartość celna jest ustalana z zastosowaniem innej metody niż metoda wartości transakcyjnej.

Artykuł 156a

1. Organy celne mogą, na wniosek osoby zainteresowanej, zezwolić, aby:

– w drodze odstępstwa od art. 32 ust. 2 Kodeksu, niektóre elementy wliczane do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej, których nie można oszacować w chwili powstania długu celnego,

– w drodze odstępstwa od art. 33 Kodeksu, niektóre elementy niewliczane do wartości celnej, w przypadku, gdy kwoty odnoszące się do tych elementów nie są wyodrębnione z ceny zapłaconej lub należnej w chwili powstania długu celnego,

były obliczane na podstawie uzasadnionych i szczególnych kryteriów.

W tym przypadku, zadeklarowanej wartości celnej nie uważa się w rozumieniu art. 254 tiret drugie za wartość prowizoryczną.

2. Pozwolenie może zostać udzielone tylko w oparciu o następujące warunki:

a) przeprowadzenie procedury przewidzianej w art. 259 wiąże się w tych okolicznościach z poniesieniem nieproporcjonalnych kosztów administracyjnych;

b) zastosowanie art. 30 i 31 Kodeksu okaże się nieuzasadnione w szczególnych okolicznościach;

c) istnieją uzasadnione powody by uznać, że kwota należności przywozowych do pobrania w okresie objętym pozwoleniem nie będzie niższa od kwoty, której by zażądano w przypadku braku pozwolenia;

d) nie prowadzi to do naruszenia warunków konkurencji między podmiotami gospodarczymi.

ROZDZIAŁ 2

Przepisy dotyczące honorariów, tantiem autorskich i opłat licencyjnych

Artykuł 157

1. Do celów art. 32 ust. 1 lit. c) Kodeksu za honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne uważa się w szczególności płatności za skorzystanie z praw odnoszących się do:

– wytworzenia przywożonych towarów (w szczególności patenty, projekty, modele i know-how dotyczącą produkcji), lub

– sprzedaży przywożonych towarów na wywóz (w szczególności znaki towarowe, zarejestrowane wzory), lub

– użycia lub odsprzedaży przywożonych towarów (w szczególności prawa autorskie, technologie traktowane łącznie z przywożonym towarem).

2. Bez uszczerbku dla art. 32 ust. 5 Kodeksu, jeżeli wartość celna przywożonego towaru jest ustalana na podstawie przepisów art. 29 Kodeksu, to honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne dodaje się do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej jedynie w przypadku, gdy płatność ta:

– pozostaje w związku z towarami, dla których ustalana jest wartość celna, oraz

– stanowi warunek sprzedaży tych towarów.

Artykuł 158

1. Jeżeli przywożone towary stanowią jedynie składnik lub element towarów wytwarzanych we Wspólnocie, to korekty ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za te towary dokonuje się tylko, jeżeli honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne odnoszą się do tych towarów.

2. Przywóz towarów niezmontowanych lub poddanych przed odsprzedażą jedynie nieznacznemu przetworzeniu, takiemu jak rozcieńczenie lub pakowanie, nie stanowi przeszkody dla uznania honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych za odnoszące się do przywożonych towarów.

3. Jeżeli honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne odnoszą się w części do przywożonych towarów i w części do innych składników lub elementów składowych dołączonych do towarów po ich przywozie lub świadczeń, lub usług dokonanych po przywozie, to stosownego podziału dokonuje się jedynie na podstawie obiektywnych i dających się określić danych, zgodnie z uwagą interpretacyjną dotyczącą art. 32 ust. 2 Kodeksu, zamieszczoną w załączniku 23.

Artykuł 159

Honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne związane z prawem stosowania znaku towarowego włączane są do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za przywożony towar, wyłącznie gdy:

– honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne dotyczą towarów odsprzedawanych w takim samym stanie, w jakim zostały przywiezione, lub które podlegają jedynie nieznacznemu przetworzeniu po przywozie,

– towary te są wprowadzane do obrotu, pod znakiem towarowym umieszczonym przed lub po dokonaniu przywozu, za który honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne są uiszczane, oraz

– kupujący nie może zaopatrywać się w takie towary od innego dostawcy niepowiązanego ze sprzedającym.

Artykuł 160

Jeżeli kupujący opłaca honoraria, tantiemy autorskie lub opłaty licencyjne osobie trzeciej, to warunki, określone w art. 157 ust. 2, uważa się za spełnione jedynie, o ile sprzedający lub osoba z nim powiązana domaga się od kupującego dokonania takiej płatności.

Artykuł 161

Jeżeli sposób obliczania kwoty honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych uwzględnia cenę przywożonego towaru, to przyjmuje się, o ile nie zaprzeczają temu dowody, że płatność tych honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych pozostaje w związku z towarami, których wartość celna jest ustalana.

Jednakże gdy kwota honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych obliczana jest niezależnie od ceny przywożonych towarów, to płatność tych honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych może pozostawać w związku z towarem, którego wartość celna jest ustalana.

Artykuł 162

W celu stosowania art. 32 ust. 1 lit. c) Kodeksu państwo zamieszkania odbiorcy honorariów, tantiem autorskich lub opłat licencyjnych nie stanowi istotnej okoliczności.

ROZDZIAŁ 3

Przepisy dotyczące miejsca wprowadzenia do Wspólnoty

Artykuł 163

1. Do celów art. 32 ust. 1 lit. e) i art. 33 lit. a) Kodeksu za miejsce wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty uważa się:

a) dla towarów przewożonych drogą morską, port wyładunku lub port przeładunku, pod warunkiem że przeładunek potwierdzony został przez organy celne tego portu;

b) dla towarów przewożonych drogą morską, a następnie wodną drogą śródlądową, pierwszy port – znajdujący się u ujścia rzeki lub kanału, lub w dalszym biegu – gdzie dokonanie wyładunku towarów było możliwe, pod warunkiem że wykazano organom celnym, że koszty frachtu do portu wyładunku towarów są wyższe od kosztów frachtu do tego pierwszego portu;

c) dla towarów przewożonych koleją, wodną drogą śródlądową lub transportem drogowym, miejsce pierwszego urzędu celnego;

d) dla towarów przewożonych w inny sposób, miejsce przekroczenia granicy lądowej obszaru celnego Wspólnoty.

2. Dla towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty, a następnie przewożonych do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innej części tego obszaru, przez terytorium Białorusi, Rosji, Szwajcarii, Bośni i Hercegowiny, Federalnej Republiki Jugosławii lub byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii, wartość celna ustalana jest, biorąc pod uwagę pierwsze miejsce wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, pod warunkiem że towary są przewożone bezpośrednio przez terytoria tych krajów, zwykłą drogą poprzez takie terytorium do miejsca przeznaczenia.

3. Dla towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty i następnie przewożonych drogą morską do miejsca przeznaczenia znajdującego się w innej części wymienionego obszaru wartość celna ustalana jest w odniesieniu do pierwszego miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, pod warunkiem że towary są przewożone do miejsca przeznaczenia bezpośrednio i zwykłą drogą.

4. Przepisy ust. 2 i 3 niniejszego artykułu mają również zastosowanie w przypadku, gdy towary zostały wyładowane, przeładowane lub czasowo unieruchomione na terytorium Białorusi, Rosji, Szwajcarii, Bośni i Hercegowiny, Federalnej Republiki Jugosławii lub byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii z przyczyn związanych wyłącznie z ich przewozem.

5. Dla towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty i przewożonych bezpośrednio z jednego z francuskich departamentów zamorskich do innej części obszaru celnego Wspólnoty lub odwrotnie, za miejsce wprowadzenia przyjmuje się miejsce określone w ust. 1 i 2, znajdujące się w tej części obszaru celnego Wspólnoty, z której towary przybyły, jeżeli zostały tam wyładowane lub przeładowane, co zostało poświadczone przez organy celne.

6. Jeżeli warunki określone w ust. 2, 3 i 5 nie są spełniane, za miejsce wprowadzenia przyjmuje się miejsce określone w ust. 1 i znajdujące się w tej części obszaru celnego Wspólnoty, do której towary są wysyłane.

ROZDZIAŁ 4

Przepisy dotyczące kosztów transportu

Artykuł 164

W celu stosowania art. 32 ust. 1 lit. e) i art. 33 lit. a) Kodeksu:

a) jeżeli towary są przewożone tym samym środkiem transportu do punktu znajdującego się poza miejscem wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, koszty transportu obliczane są proporcjonalnie do odległości przebytej poza i wewnątrz obszaru celnego Wspólnoty, chyba że przedłożone organom celnym dowody wykazują koszty, które zostały poniesione na mocy obowiązującej ogólnej taryfy stawek frachtowych w związku z transportem towarów do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty;

b) jeżeli towary zostały zafakturowane po jednolitej cenie franco miejsce przeznaczenia, odpowiadającej cenie w miejscu wprowadzenia, to koszty transportu we Wspólnocie nie są odejmowane od ceny. Jednakże takie odliczenie jest dopuszczalne, jeżeli wykazano przed organami celnymi, że cena franco granica byłaby niższa od jednolitej ceny franco miejsce przeznaczenia;

c) jeżeli transport dokonany został bezpłatnie lub na koszt kupującego, to koszty transportu do miejsca wprowadzenia, obliczane według taryfy stawek frachtowych zwyczajowo stosowanej dla tych samych środków transportu, włączane są do wartości celnej.

Artykuł 165

1. Wszelkie opłaty pocztowe, którym podlegają towary przesyłane pocztą do miejsca przeznaczenia, są w całości włączane do wartości celnej tych towarów, z wyjątkiem jakichkolwiek dodatkowych opłat pocztowych pobieranych w kraju przywozu.

2. Jednakże opłaty te nie uzasadniają korygowania wartości zgłoszonej celem ustalenia wartości przesyłki o charakterze niekomercyjnym.

3. Ustępów 1 i 2 nie stosuje się do towarów przewożonych za pośrednictwem ekspresowych usług pocztowych, znanych jako EMS – Datapost (w Danii EMS – Jetpost, w Niemczech EMS – Kurierpostsendungen, we Włoszech CAI – Post).

Artykuł 166

Koszty transportu lotniczego wliczane do wartości celnej towarów są określane według reguł i z zastosowaniem wartości procentowych określonych w załączniku 25.

ROZDZIAŁ 5

(skreślony)

ROZDZIAŁ 6

Przepisy dotyczące kursu wymiany

Artykuł 168

Do celów art. 169–172 niniejszego rozdziału:

a) „kurs zanotowany” oznacza:

– ostatni kurs sprzedaży zanotowany dla transakcji handlowych na najbardziej reprezentatywnym rynku lub rynkach walutowych dla danego Państwa Członkowskiego, lub

– każdy inny kurs wymiany, w ten sposób zanotowany i wskazany przez to Państwo Członkowskie jako kurs zanotowany, pod warunkiem że odzwierciedla on w sposób tak efektywny, jak to możliwe, aktualną wartość tej waluty w transakcjach handlowych;

b) „ opublikowany” oznacza podany do wiadomości publicznej w sposób określony przez dane Państwo Członkowskie;

c) „waluta” oznacza każdą jednostkę monetarną stosowaną jako środek rozliczeniowy między władzami monetarnymi lub na rynku międzynarodowym.

Artykuł 169

1. Jeżeli elementy służące do ustalenia wartości celnej towaru zostają określone w chwili tego ustalenia w walucie innej niż waluta Państwa Członkowskiego, w którym ustalana jest wartość celna, to kurs wymiany stosowany w celu ustalenia tej wartości, wyrażony w walucie danego Państwa Członkowskiego, jest kursem zanotowanym w przedostatnią środę miesiąca i opublikowanym w tym samym dniu lub w dniu następnym.

2. Kurs zanotowany w przedostatnią środę miesiąca stosowany jest przez następujący po nim miesiąc kalendarzowy, z wyjątkiem przypadku, gdy zostanie on zastąpiony kursem ustalonym na podstawie art. 171.

3. Jeżeli w przedostatnią środę, określoną w ust. 1, kurs wymiany nie został zanotowany lub został zanotowany, lecz nie został opublikowany w tym samym dniu lub w dniu następnym, to za kurs zanotowany tej środy uważa się ostatni zanotowany i opublikowany w ciągu czternastu poprzednich dni kurs wymiany dla tej waluty.

Artykuł 170

Jeżeli kurs wymiany nie może zostać ustalony na podstawie art. 169, to kurs wymiany, do którego stosuje się art. 35 Kodeksu, jest kursem wskazanym przez dane Państwo Członkowskie i odzwierciedlającym w sposób tak efektywny, jak to możliwe, aktualną wartość tej waluty w transakcjach handlowych w odniesieniu do waluty tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 171

1. Jeżeli kurs wymiany zanotowany w ostatnią środę miesiąca i opublikowany w tym dniu lub w dniu następnym różni się o 5 % lub więcej od kursu ustalonego zgodnie z art. 169, aby wejść w życie w następnym miesiącu, zastępuje on kurs ustalony zgodnie z art. 169, począwszy od pierwszej środy tego miesiąca jako kurs stosowany do celów art. 35 Kodeksu.

2. W przypadku gdy podczas okresu stosowania, określonego w poprzednich przepisach, kurs wymiany zanotowany w środę i opublikowany w tym samym dniu lub w dniu następującym po nim różni się o 5 % lub więcej od kursu stosowanego zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału, to zastępuje on ten ostatni kurs i wchodzi w życie w następną środę jako kurs, do którego stosuje się art. 35 Kodeksu. Taki kurs zastępczy obowiązuje do końca bieżącego miesiąca, pod warunkiem że kurs ten nie jest zastąpiony na mocy przepisów pierwszego zdania niniejszego ustępu.

3. Jeżeli w Państwie Członkowskim kurs wymiany nie został zanotowany w środę lub jeżeli kurs został zanotowany, lecz nie został opublikowany w tym samym dniu lub w dniu następnym, to kursem zanotowanym do celów stosowania w tym Państwie Członkowskim ust. 1 i 2 jest ostatni kurs zanotowany i opublikowany przed tą środą.

Artykuł 172

Jeżeli organy celne Państwa Członkowskiego zezwolą zgłaszającemu na późniejsze uzupełnienie lub dostarczenie danych dotyczących zgłoszenia do swobodnego obrotu towarów w formie zgłoszenia okresowego, to pozwolenie to może, na wniosek zgłaszającego, przewidywać zastosowanie jednolitego kursu przy wymianie na walutę krajową danego Państwa Członkowskiego, elementów służących do określenia wartości celnej wyrażonej w określonej walucie. W takim przypadku przyjmuje się kurs ustalony zgodnie z niniejszym rozdziałem, stosowany pierwszego dnia okresu objętego danym zgłoszeniem.

ROZDZIAŁ 7

Procedury uproszczone dotyczące niektórych łatwo psujących się towarów

Artykuł 173

(skreślony).

Artykuł 174

(skreślony).

Artykuł 175

(skreślony).

Artykuł 176

(skreślony).

Artykuł 177

(skreślony).

ROZDZIAŁ 8

Zgłoszenie szczegółowych danych oraz wymagane dokumenty

Artykuł 178

1. Jeżeli konieczne jest ustalenie wartości celnej do celów art. 28–36 Kodeksu, to deklaracja danych odnoszących się do wartości celnej (deklaracja wartości) dołączana jest do zgłoszenia celnego przywożonych towarów. Deklaracja wartości jest sporządzana na formularzu D.W. 1, którego wzór znajduje się w załączniku 28, wraz, w zależności od przypadku, z jednym lub większą liczbą formularzy D.W. 1 bis, którego wzór znajduje się w załączniku 29.

2. Deklaracja wartości, określona w ust. 1, jest sporządzana jedynie przez osobę mającą swoją siedzibę we Wspólnocie i dysponującą wszystkimi faktami odnoszącymi się do deklaracji.

Przepisy art. 64 ust. 2 lit. b) tiret drugie oraz art. 64 ust. 3 Kodeksu stosuje się mutatis mutandis.

3. Jeżeli wartość celna danych towarów nie może być ustalona z zastosowaniem przepisów art. 29 Kodeksu, organy celne mogą odstąpić od wymogu sporządzenia deklaracji na formularzu określonym w ust. 1. W takich przypadkach osoba określona w ust. 2 dostarcza lub powoduje dostarczenie organom celnym każdej innej informacji, która może być wymagana do celów ustalenia wartości celnej z zastosowaniem innego artykułu wymienionego Kodeksu; tego rodzaju inne informacje są dostarczane w formie i na warunkach, które mogą określić organy celne.

4. Złożenie w urzędzie celnym deklaracji wymaganej w ust. 1 jest, bez uszczerbku dla ewentualnego stosowania przepisów karnych, traktowane jako przyjęcie odpowiedzialności przez osobę, określoną w ust. 2, w odniesieniu do:

– prawidłowości i kompletności danych podanych w deklaracji,

– autentyczności dokumentów przedstawionych na poparcie tych danych, oraz

– dostarczenia każdej dodatkowej informacji lub dokumentu potrzebnego dla ustalenia wartości celnej towarów.

5. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do towarów, których wartość celna jest ustalana według systemu procedur uproszczonych, ustanowionego zgodnie z przepisami art. 173–177.

Artykuł 179

1. O ile nie jest to niezbędne dla właściwego poboru należności celnych przywozowych, organy celne odstępują od wymogu przedstawienia całego lub części deklaracji przewidzianej w art. 178 ust. 1:

a) gdy wartość celna przywożonych towarów nie przekracza 10 000 EUR za przesyłkę, pod warunkiem że nie są to przesyłki wysyłane partiami lub wysyłane wielokrotnie przez tego samego nadawcę temu samu odbiorcy; lub

b) gdy dany przywóz pozbawiony jest jakiegokolwiek charakteru handlowego; lub

c) gdy przedstawienie odpowiednich danych nie jest konieczne dla stosowania Taryfy Celnej Wspólnot Europejskich lub gdy cła przewidziane w Taryfie nie są pobierane w związku ze stosowaniem szczególnych przepisów celnych.

2. Kwota wyrażona w ecu, określona w ust. 1 lit. a), przeliczana jest zgodnie z art. 18 Kodeksu. Organy celne mogą zaokrąglić w górę lub w dół kwotę otrzymaną po przeliczeniu.

Organy celne mogą pozostawić niezmienioną równowartość w walucie krajowej kwoty ustalonej w ecu, jeżeli przy przyjęciu kursu na okres jednego roku, przewidzianego w art. 18 Kodeksu, przeliczenie tej kwoty, przed zaokrągleniem przewidzianym w tym ustępie, prowadzi do zmiany równowartości wyrażonej w walucie krajowej o mniej niż 5 % lub jej redukcji.

3. W przypadku towarów będących przedmiotem stałego przywozu realizowanego na tych samych warunkach handlowych, pochodzących od tego samego sprzedającego i przeznaczonych dla tego samego kupującego, organy celne mogą odstąpić od wymogu dostarczenia w całości danych określonych w art. 178 ust. 1 na poparcie każdego zgłoszenia celnego, ale wymagają tych danych za każdym razem, gdy zmieniają się okoliczności i co najmniej raz na trzy lata.

4. Odstąpienie udzielone na mocy niniejszego artykułu może zostać cofnięte, a przedłożenie D.W. 1 może być wymagane, jeżeli okaże się, że warunki wymagane dla udzielenia takiego odstąpienia nie zostały spełnione lub już nie są spełniane.

Artykuł 180

W przypadku stosowania systemów skomputeryzowanych lub, gdy dane towary są przedmiotem zgłoszenia całościowego, okresowego lub podsumowującego, organy celne mogą zezwolić, aby dane wymagane dla ustalenia wartości celnej były przedkładane w różnej formie.

Artykuł 181

1. Osoba określona w art. 178 ust. 2 dostarcza organom celnym kopię faktury, na podstawie której zgłaszana jest wartość celna przywożonych towarów. Gdy wartość celna zgłaszana jest na piśmie, to kopia ta przechowywana jest przez organy celne.

2. W przypadku pisemnych deklaracji wartości celnej i, gdy faktura odnosząca się do przywożonych towarów wystawiona jest na nazwisko osoby mającej swoją siedzibę w innym Państwie Członkowskim, niż to, w którym zgłaszana jest wartość celna, zgłaszający dostarcza organom celnym dwie kopie tej faktury. Jedna jest przechowywana przez organy celne; druga, opatrzona pieczęcią danego urzędu oraz numerem ewidencyjnym zgłoszenia w tym urzędzie celnym, jest zwracana zgłaszającemu w celu przekazania jej osobie, na której nazwisko wystawiona została faktura.

3. Organy celne mogą rozszerzyć stosowanie przepisów ust. 2 na przypadki, w których osoba, na nazwisko której wystawiona jest faktura, ma swoją siedzibę w Państwie Członkowskim, w którym zgłaszana jest wartość celna.

Artykuł 181a

1. Jeżeli, zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 2, organy celne mają uzasadnione wątpliwości, że zadeklarowana wartość celna stanowi całkowitą faktycznie zapłaconą lub należną sumę określoną w art. 29 Kodeksu, nie muszą ustalać wartości celnej przywożonych towarów z zastosowaniem metody wartości transakcyjnej.

2. Jeżeli organy celne mają wątpliwości określone w ust. 1, mogą zażądać, zgodnie z art. 178 ust. 4, przedstawienia uzupełniających informacji. Jeżeli wątpliwości te pozostają, organy celne przed podjęciem ostatecznej decyzji powiadamiają daną osobę na piśmie, o ile się o to zwróciła, o powodach tych wątpliwości i zapewnią jej odpowiednią możliwość udzielenia odpowiedzi. Ostateczna decyzja wraz uzasadnieniem przekazywana jest zainteresowanemu na piśmie.

TYTUŁ VI

WPROWADZENIE TOWARÓW NA OBSZAR CELNY

ROZDZIAŁ 1

Przywozowa deklaracja skrócona

Sekcja 1

Zakres

Artykuł 181b

Do celów niniejszego rozdziału oraz załącznika 30A:

Przewoźnik oznacza: osobę, która wprowadza towary na obszar celny Wspólnoty lub przejmuje odpowiedzialność za przewóz towarów na ten obszar zgodnie z art. 36b ust. 3 Kodeksu. Jednakże:

– w przypadku transportu kombinowanego, o którym mowa w art. 183b, przewoźnik oznacza osobę prowadzącą środek transportu, który po wprowadzeniu na obszar celny Wspólnoty będzie poruszał się samodzielnie jako aktywny środek transportu,

– w przypadku transportu morskiego lub lotniczego, gdy istnieją uzgodnienia dotyczące współużytkowania lub zakontraktowania statku wodnego lub powietrznego, o których mowa w art. 183c, przewoźnik oznacza osobę, która podpisała umowę oraz wystawiła konosament lub lotniczy list przewozowy na rzeczywisty przewóz towarów na obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 181c

Następujące towary nie wymagają ujęcia w przywozowej deklaracji skróconej:

a) energia elektryczna;

b) towary wprowadzane za pośrednictwem rurociągu;

c) listy, karty pocztowe i druki, w tym przekazywane za pośrednictwem nośnika elektronicznego;

d) towary przemieszczane na podstawie Światowej Konwencji Pocztowej;

e) towary, w odniesieniu do których dopuszcza się dokonanie zgłoszenia celnego w innej formie zgodnie z art. 230, 232 i 233, z wyjątkiem przewożonych na podstawie umowy przewozu majątku ruchomego gospodarstwa domowego, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009 (⁶), palet, kontenerów oraz środków transportu drogowego, kolejowego, powietrznego, morskiego i środków transportu wodami śródlądowymi;

f) towary znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych;

g) towary, w odniesieniu do których dopuszcza się ustne zgłoszenie celne zgodnie z art. 225, 227 i 229 ust. 1, z wyjątkiem przewożonych na podstawie umowy przewozu majątku ruchomego gospodarstwa domowego, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1186/2009, palet, kontenerów oraz środków transportu drogowego, kolejowego, powietrznego, morskiego i środków transportu wodami śródlądowymi;

h) towary objęte karnetami ATA i CPD;

i) towary przemieszczane na podstawie formularza 302 przewidzianego w ramach Umowy między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącej statusu ich sił zbrojnych sporządzonej w Londynie w dniu 19 czerwca 1951 r.;

j) towary przewożone na pokładzie statków regularnej linii żeglugowej, posiadającej świadectwo pozwolenia zgodnie z art. 313b, oraz towary na statkach wodnych lub statkach powietrznych przewożone między wspólnotowymi portami wodnymi lub lotniczymi bez zatrzymywania się w innym porcie poza obszarem celnym Wspólnoty;

k) towary uprawnione do zwolnień zgodnie z Konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencją wiedeńską o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. i innymi konwencjami konsularnymi lub też Konwencją nowojorską o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

l) broń i sprzęt wojskowy wprowadzane na obszar celny Wspólnoty przez organy odpowiedzialne za obronę wojskową państwa członkowskiego w ramach transportu wojskowego lub transportu prowadzonego na wyłączny użytek władz wojskowych;

m) następujące towary wprowadzane na obszar celny Wspólnoty bezpośrednio z platform wiertniczych lub produkcyjnych lub turbin wiatrowych eksploatowanych przez osobę mającą swoją siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty:

(i) towary, które zostały wprowadzone na te platformy lub turbiny wiatrowe, w celu ich budowy, naprawy, konserwacji lub adaptacji;

(ii) towary, które zostały wykorzystane do zamontowania na platformach lub turbinach wiatrowych lub jako wyposażenie tych platform lub turbin wiatrowych;

(iii) inne zaopatrzenie wykorzystywane lub zużywane na tych platformach lub turbinach wiatrowych; oraz

(iv) odpady, inne niż niebezpieczne, z tych platform lub turbin wiatrowych;

n) towary w przesyłce, których rzeczywista wartość nie przekracza 22 EUR, pod warunkiem że organy celne, w porozumieniu z przedsiębiorcą, zaakceptują przeprowadzenie analizy ryzyka z wykorzystaniem informacji zawartych w systemie stosowanym przez przedsiębiorcę lub dostarczonych przez ten system;

o) towary wprowadzane z terytoriów znajdujących się na obszarze celnym Wspólnoty, na których nie mają zastosowania dyrektywa Rady 2006/112/WE (⁷) lub dyrektywa Rady 2008/118/WE (⁸), oraz towary wprowadzane na obszar celny Wspólnoty z wyspy Helgoland, Republiki San Marino i Państwa Watykańskiego.

Artykuł 181d

Jeżeli w umowie międzynarodowej między Wspólnotą a krajem trzecim przewiduje się uznawanie kontroli bezpieczeństwa przeprowadzanej w kraju wywozu, stosuje się warunki ustalone w tej umowie.

Artykuł 182

(skreślony).

Sekcja 2

Składanie przywozowej deklaracji skróconej

Artykuł 183

1. Przywozowa deklaracja skrócona jest sporządzana przy użyciu techniki przetwarzania danych. Deklaracja ta zawiera dane określone dla tego typu deklaracji w załączniku 30A i wypełniona zostaje zgodnie z zawartymi w nim wyjaśnieniami.

Przywozowa deklaracja skrócona jest potwierdzana przez osobę, która ją sporządza.

Artykuł 199 ust. 1 stosuje się z niezbędnymi zmianami.

2. Organy celne zezwalają na złożenie przywozowej deklaracji skróconej w formie papierowej lub zastosowanie innej procedury zastępczej zgodnie z uzgodnieniami dokonanymi między organami celnymi tylko w razie zaistnienia jednego z następujących zdarzeń:

a) nie funkcjonuje system teleinformatyczny organów celnych;

b) nie funkcjonuje system teleinformatyczny osoby składającej przywozową deklarację skróconą.

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), przywozową deklarację skróconą w formie papierowej sporządza się z wykorzystaniem Dokumentu Bezpieczeństwo i Ochrona, zgodnego ze wzorem określonym w załączniku 45i. Jeżeli przesyłka, dla której sporządza się przywozową deklarację skróconą, składa się z więcej niż jednej pozycji towarowej, Dokument Bezpieczeństwo i Ochrona uzupełnia się o wykaz pozycji zgodny ze wzorem określonym w załączniku 45j. Wykaz pozycji stanowi integralną część Dokumentu Bezpieczeństwo i Ochrona.

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), organy celne mogą zezwolić, aby Dokument Bezpieczeństwo i Ochrona został zastąpiony przez dokumenty handlowe lub nimi uzupełniony, pod warunkiem że dokumenty przedstawione organom celnym zawierają dane przewidziane dla przywozowych deklaracji skróconych w załączniku 30A.

3. Organy celne ustalają, w porozumieniu między sobą, tryb postępowania w przypadkach określonych w ust. 2 lit. a).

4. Stosowanie przywozowej deklaracji skróconej w formie papierowej w przypadku, o którym mowa w ust. 2 lit. b), uzależnione jest od zgody organów celnych.

Przywozową deklarację skróconą w formie papierowej podpisuje osoba, która ją sporządza.

5. Organy celne rejestrują przywozową deklarację skróconą bezzwłocznie po jej otrzymaniu.

6. Organy celne niezwłocznie powiadamiają osobę, która złożyła przywozową deklarację skróconą, o zarejestrowaniu deklaracji. W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona została złożona przez osobę, o której mowa w art. 36b ust. 4 Kodeksu, organy celne powiadamiają o rejestracji również przewoźnika, o ile jest on podłączony do systemu celnego.

7. W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona została złożona przez osobę, o której mowa w art. 36b ust. 4 Kodeksu, organy celne mogą założyć, o ile nie ma dowodów przeciwnych, że przewoźnik wyraził na to zgodę na mocy ustaleń wynikających z umowy i że deklaracja została złożona za jego wiedzą, o ile nie pojawią się dowody świadczące przeciw temu.

8. Organy celne niezwłocznie powiadamiają osobę, która dokonała sprostowania przywozowej deklaracji skróconej, o rejestracji tego sprostowania. W przypadku gdy sprostowanie przywozowej deklaracji skróconej zostało dokonane przez osobę, o której mowa w art. 36b ust. 4 Kodeksu, organy celne powiadamiają o rejestracji również przewoźnika, o ile wnioskował, aby organy celne przekazywały mu takie powiadomienia, oraz o ile jest on podłączony do systemu celnego.

9. Jeżeli po upływie 200 dni od daty złożenia przywozowej deklaracji skróconej organy celne nie zostały powiadomione o przybyciu środka transportu zgodnie z art. 184g lub towary nie zostały przedstawione organom celnym zgodnie z art. 186, przywozową deklarację skróconą uznaje się za niezłożoną.

Artykuł 183a

1. Dane dostarczane w ramach procedury tranzytu mogą być wykorzystane jako przywozowa deklaracja skrócona, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) towary są wprowadzane na obszar celny Wspólnoty w ramach procedury tranzytu;

b) wymiana danych dotyczących tranzytu następuje za pośrednictwem technologii informacyjnej i sieci komputerowych;

c) dane zawierają wszystkie elementy wymagane dla przywozowej deklaracji skróconej.

2. O ile wymiana danych dotyczących tranzytu, zawierających wymagane elementy, następuje w odpowiednim terminie określonym w art. 184a, wymogi określone w art. 183 uznaje się za spełnione nawet w przypadku, gdy towary zostały zwolnione do tranzytu poza obszarem celnym Wspólnoty.

Artykuł 183b

W przypadku transportu kombinowanego, jeżeli aktywny środek transportu wprowadzany na obszar celny Wspólnoty przewozi jedynie inny środek transportu, który po wprowadzeniu na obszar celny Wspólnoty będzie poruszał się samodzielnie jako aktywny środek transportu, obowiązek złożenia przywozowej deklaracji skróconej spoczywa na dysponencie tego innego środka transportu.

Termin złożenia przywozowej deklaracji skróconej odpowiada terminowi odnoszącemu się do aktywnego środka transportu wprowadzonego na obszar celny Wspólnoty, zgodnie z art. 184a.

Artykuł 183c

W przypadku transportu morskiego lub lotniczego, gdy istnieją uzgodnienia dotyczące współużytkowania lub zakontraktowania statku wodnego lub powietrznego, obowiązek złożenia przywozowej deklaracji skróconej spoczywa na osobie, która podpisała umowę, oraz wystawiła konosament lub lotniczy list przewozowy, na rzeczywisty przewóz towarów na statku wodnym lub powietrznym będącym przedmiotem uzgodnienia.

Artykuł 183d

1. W przypadku gdy aktywny środek transportu wprowadzany na obszar celny Wspólnoty ma przybyć najpierw do urzędu celnego znajdującego się w państwie członkowskim, które nie zostało zadeklarowane w przywozowej deklaracji skróconej, dysponent tego środka transportu lub jego przedstawiciel powiadamiają o tym deklarowany urząd celny wprowadzenia, stosując komunikat „wniosek o zmianę trasy”. Komunikat ten zawiera dane określone w załączniku 30A i jest wypełniany zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w tym załączniku. Niniejszy ustęp nie ma zastosowania w przypadkach, o których mowa w art. 183a.

2. Deklarowany urząd celny wprowadzenia niezwłocznie powiadamia rzeczywisty urząd celny wprowadzenia o zmianie trasy oraz o wynikach analizy ryzyka w zakresie ochrony i bezpieczeństwa.

Artykuł 184

1. Towary objęte deklaracją skróconą, które nie zostały wyładowane ze środka transportu, na którym się znajdują, są ponownie w całości przedstawiane, na każde żądanie organów celnych, przez osobę określoną w art. 183 ust. 1 i 2 do czasu, aż danym towarom zostanie nadane przeznaczenie celne.

2. Każda osoba, która po wyładunku posiada towary w celu ich przeniesienia lub składowania, staje się odpowiedzialna za wykonanie obowiązku ponownego przedstawienia towarów w całości na każde żądanie organów celnych.

Sekcja 3

Terminy

Artykuł 184a

1. W przypadku transportu morskiego przywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wprowadzenia w następujących terminach:

a) dla przesyłek kontenerowych, innych niż gdy zastosowanie znajduje lit. c) lub d), przynajmniej 24 godziny przed załadowaniem w porcie wyjścia;

b) dla przesyłek masowych/luzem, w sytuacjach innych niż gdy zastosowanie znajduje lit. c) lub d), przynajmniej cztery godziny przed przybyciem do pierwszego portu na obszarze celnym Wspólnoty;

c) dla przewozów pomiędzy Grenlandią, Wyspami Owczymi, Ceutą, Melillą, Norwegią, Islandią lub portami Morza Bałtyckiego, Morza Północnego, Morza Czarnego lub Morza Śródziemnego, wszystkimi portami Maroka a obszarem celnym Wspólnoty z wyjątkiem francuskich departamentów zamorskich, Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich; przynajmniej dwie godziny przed przybyciem do pierwszego portu na obszarze celnym Wspólnoty;

d) dla przewozów, w przypadkach innych niż ujęte w lit. c), pomiędzy terytorium znajdującym się poza obszarem celnym Wspólnoty a francuskimi departamentami zamorskimi, Azorami, Maderą i Wyspami Kanaryjskimi, jeżeli podróż trwa krócej niż 24 godziny; przynajmniej dwie godziny przed przybyciem do pierwszego portu na obszarze celnym Wspólnoty.

2. W przypadku transportu lotniczego przywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wprowadzenia w następujących terminach:

a) dla lotów na krótkim dystansie najpóźniej w momencie startu statku powietrznego;

b) dla lotów na długim dystansie najpóźniej cztery godziny przed przybyciem do pierwszego portu lotniczego na obszarze celnym Wspólnoty.

Do celów niniejszego ustępu „lot na krótkim dystansie” oznacza lot trwający krócej niż cztery godziny, licząc od ostatniego portu lotniczego wyjścia w kraju trzecim do przybycia do pierwszego portu lotniczego Wspólnoty. Pozostałe loty uznaje się za loty na długim dystansie.

3. W przypadku transportu kolejowego i żeglugi śródlądowej przywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wprowadzenia przynajmniej dwie godziny przed przybyciem do urzędu celnego wprowadzenia na obszarze celnym Wspólnoty.

4. W przypadku transportu drogowego przywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wprowadzenia przynajmniej na godzinę przed przybyciem do urzędu celnego wprowadzenia na obszarze celnym Wspólnoty.

5. W przypadku gdy przywozowa deklaracja skrócona nie zostaje złożona przy pomocy techniki przetwarzania danych, termin określony w ust. 1 lit. c) i d), ust. 2 lit. a) oraz w ust. 3 i 4 wynosi przynajmniej cztery godziny.

6. Jeżeli system teleinformatyczny organów celnych czasowo nie funkcjonuje, terminy określone w ust. 1-4 mają nadal zastosowanie.

Artykuł 184b

Terminy określone w art. 184a ust. 1-4 nie mają zastosowania w następujących przypadkach:

a) gdy umowy międzynarodowe zawarte między Wspólnotą a krajami trzecimi przewidują uznawanie kontroli bezpieczeństwa zgodnie z art. 181d;

b) gdy umowy międzynarodowe zawarte między Wspólnotą a krajami trzecimi wymagają wymiany danych zawartych w deklaracji, w terminach innych niż określone w art. 184a ust. 1-4;

c) w przypadku działania siły wyższej.

Artykuł 184c

W przypadku stwierdzenia, że towary przedstawione organom celnym wymagają złożenia przywozowej deklaracji skróconej i że nie zostały ujęte w takiej deklaracji, osoba, która wprowadziła towary lub która ponosiła odpowiedzialność za przewóz towarów na obszar celny Wspólnoty, składa niezwłocznie przywozową deklarację skróconą.

Jeżeli przedsiębiorca składa przywozową deklarację skróconą po upływie terminów przewidzianych w art. 184a, nie wyklucza to stosowania sankcji ustanowionych w prawie krajowym.

Sekcja 4

Analiza ryzyka

Artykuł 184d

1. Po otrzymaniu przywozowej deklaracji skróconej urząd celny wprowadzenia przeprowadza stosowną analizę ryzyka, przede wszystkim pod kątem bezpieczeństwa i ochrony, przed przybyciem towarów na obszar celny Wspólnoty. W przypadku gdy przywozową deklarację skróconą złożono w innym urzędzie celnym niż urząd celny wprowadzenia, a dane zostały udostępnione zgodnie z art. 36a ust. 2 oraz art. 36c ust. 1 akapit drugi Kodeksu, organy celne w urzędzie celnym wprowadzenia akceptują wyniki analizy ryzyka przeprowadzonej w innym urzędzie celnym albo uwzględniają te wyniki po przeprowadzeniu własnej analizy ryzyka.

2. Organy celne kończą przeprowadzanie analizy ryzyka przed przybyciem towarów, pod warunkiem zachowania odpowiedniego terminu ustanowionego w art. 184a.

Jednakże w przypadku towarów przewożonych środkami transportu, o których mowa w art. 184a ust. 1 lit. a), organy celne kończą przeprowadzanie analizy ryzyka w ciągu 24 godzin po otrzymaniu przywozowej deklaracji skróconej. W przypadku gdy analiza ta daje organom celnym uzasadnione podstawy do stwierdzenia, że wprowadzenie towarów na obszar celny Wspólnoty prowadziłoby do tak poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa i ochrony Wspólnoty, iż wymagana jest natychmiastowa interwencja, organy celne powiadamiają osobę, która złożyła przywozową deklarację skróconą, oraz, jeżeli jest to inna osoba, przewoźnika, o ile jest on podłączony do systemu celnego, o tym że towary nie mogą zostać załadowane. Powiadomienie następuje w ciągu 24 godzin po otrzymaniu przywozowej deklaracji skróconej.

3. W przypadku gdy na obszar celny Wspólnoty wprowadzane są towary nieujęte w przywozowej deklaracji skróconej, zgodnie z art. 181c lit. c)–i) oraz l)–o), analizę ryzyka przeprowadza się po przedstawieniu towarów, na podstawie deklaracji skróconej do czasowego składowania, jeżeli jest ona dostępna, lub zgłoszenia celnego obejmującego te towary.

4. Towary przedstawione organom celnym mogą zostać zwolnione w celu nadania im przeznaczenia celnego, gdy tylko zostanie przeprowadzona analiza ryzyka i jej wyniki pozwolą na takie zwolnienie.

Artykuł 184e

W przypadku gdy statek wodny lub powietrzny przybywa do więcej niż jednego portu lub portu lotniczego na obszarze celnym Wspólnoty, o ile przemieszcza się między tymi portami bez zatrzymywania się w innym porcie poza obszarem celnym Wspólnoty, przywozową deklarację skróconą składa się w pierwszym wspólnotowym porcie, w odniesieniu do wszystkich przewożonych towarów. Organy celne w tym pierwszym porcie wprowadzenia przeprowadzają analizę ryzyka pod kątem bezpieczeństwa i ochrony dotyczącą wszystkich przewożonych towarów. Dodatkową analizę ryzyka można przeprowadzić dla tych towarów w tym porcie, gdzie zostają rozładowane.

W przypadku rozpoznania ryzyka urząd celny pierwszego portu wprowadzenia podejmuje działania zapobiegawcze w stosunku do przesyłek rozpoznanych jako stwarzające zagrożenie o tak poważnym charakterze, że wymagana jest natychmiastowa interwencja oraz, w każdym przypadku, przekazuje wyniki analizy ryzyka do kolejnych portów.

W kolejnych portach obszaru celnego Wspólnoty do towarów przedstawianych organom celnym w danym porcie zastosowanie znajduje art. 186.

Artykuł 184f

(skreślony).

S e k c j a 5

Powiadomienie o przybyciu

Artykuł 184g

Dysponent aktywnego środka transportu wprowadzanego na obszar celny Wspólnoty lub jego przedstawiciel powiadamiają organy celne pierwszego urzędu celnego wprowadzenia o przybyciu środka transportu. Powiadomienie o przybyciu zawiera dane niezbędne do identyfikacji przywozowych deklaracji skróconych złożonych w odniesieniu do wszystkich towarów przewożonych tym środkiem transportu. Tam gdzie to możliwe, stosuje się dostępne metody powiadomienia o przybyciu.

ROZDZIAŁ 2

Składowanie czasowe

Artykuł 185

1. Jeżeli miejsca określone w art. 51 ust. 1 Kodeksu są na stałe zatwierdzone do czasowego składowania towarów, nazywane są „magazynami składowania czasowego”.

2. Aby zapewnić stosowanie przepisów prawa celnego, organy celne mogą, w przypadku gdy same nie prowadzą magazynów składowania czasowego, wymagać, aby:

a) magazyny składowania czasowego były zamykane na dwa klucze, z których jeden jest w posiadaniu wymienionych organów celnych;

b) osoba korzystająca z magazynu składowania czasowego prowadziła ewidencję towarową, która umożliwia śledzenie ruchu towarów.

Artykuł 186

1. Towary niewspólnotowe przedstawiane organom celnym obejmuje się deklaracją skróconą do czasowego składowania określoną przez organy celne.

Deklaracja skrócona do czasowego składowania jest składana przez osobę przedstawiającą towary lub na jej rzecz nie później niż w chwili przedstawiania. W przypadku gdy deklaracja skrócona do czasowego składowania jest składana przez osobę inną niż podmiot prowadzący magazyn składowania czasowego, organy celne powiadamiają ten podmiot o deklaracji, o ile jest on wskazany w deklaracji skróconej do czasowego składowania i podłączony do systemu celnego.

2. Deklaracja skrócona do czasowego składowania może mieć jedną z poniższych form określonych przez organy celne:

a) odniesienia do przywozowej deklaracji skróconej obejmującej dane towary, uzupełnionego o dane dotyczące deklaracji skróconej do czasowego składowania;

b) deklaracji skróconej do czasowego składowania zawierającej odniesienie do przywozowej deklaracji skróconej obejmującej dane towary;

c) manifestu lub innego dokumentu przewozowego, o ile zawiera on dane dotyczące deklaracji skróconej do czasowego składowania, włączając odniesienie do przywozowej deklaracji skróconej obejmującej dane towary.

3. Odniesienie do przywozowej deklaracji skróconej nie jest wymagane, jeżeli towary były już czasowo składowane lub nadano im przeznaczenie celne i nie opuściły one obszaru celnego Wspólnoty.

4. Portowe, handlowe, lub transportowe systemy inwentaryzacyjne mogą być stosowane, o ile są one zatwierdzone przez organy celne.

5. Deklaracja skrócona do czasowego składowania może zostać złożona wraz z powiadomieniem o przybyciu, o którym mowa w art. 184g, lub zawierać to powiadomienie.

6. Do celów art. 49 Kodeksu deklarację skróconą do czasowego składowania uznaje się za złożoną w dniu przedstawienia towarów.

7. Organy celne zatrzymują deklarację skróconą do czasowego składowania w celu sprawdzenia, czy towarom, których ona dotyczy, zostanie nadane przeznaczenie celne.

8. Deklaracja skrócona do czasowego składowania nie jest wymagana, jeżeli najpóźniej w chwili przedstawienia towarów organom celnym:

a) towary są zgłaszane do procedury celnej lub w inny sposób nadaje się im przeznaczenie celne; bądź

b) zgodnie z art. 314b-336 zostanie dowiedzione, że towary posiadają status wspólnotowy.

9. Jeżeli zgodnie z art. 36c Kodeksu w urzędzie celnym wprowadzenia w charakterze przywozowej deklaracji skróconej zostaje złożone zgłoszenie celne, organy celne przyjmują zgłoszenie niezwłocznie po przedstawieniu towarów, a towary zostają bezpośrednio objęte zadeklarowaną procedurą celną zgodnie z warunkami określonymi dla tej procedury.

10. Do celów ust. 1-9, jeżeli towary niewspólnotowe przemieszczane z urzędu celnego wyjścia w ramach procedury tranzytu są przedstawiane organom celnym w urzędzie celnym przeznaczenia na obszarze celnym Wspólnoty, zgłoszenie tranzytowe przeznaczone dla organów celnych w urzędzie przeznaczenia uznaje się za deklarację skróconą do czasowego składowania.

Artykuł 187

Bez uszczerbku dla art. 56 Kodeksu lub dla przepisów mających zastosowanie do sprzedaży towarów przez organy celne osoba, która sporządziła deklarację skróconą lub, jeżeli taka deklaracja nie została jeszcze złożona, osoby określone w art. 36b ust. 3 Kodeksu, są odpowiedzialne za wprowadzenie w życie środków powziętych przez organy celne na podstawie art. 53 ust. 1 Kodeksu oraz poniesienie ich kosztów.

Artykuł 187a

1. Organy celne mogą wyrazić zgodę na rewizję towarów zgodnie z art. 42 Kodeksu na ustny wniosek osoby, która na mocy przepisów celnych jest uprawniona do nadania towarom przeznaczenia celnego. Organy celne mogą jednakże uznać, biorąc pod uwagę okoliczności, że konieczny jest wniosek na piśmie.

2. Organy celne mogą wyrazić zgodę na pobranie próbek wyłącznie na pisemny wniosek osoby, o której mowa w ust. 1.

3. Pisemny wniosek, o którym mowa w ust. 1, można złożyć w formie papierowej lub za pomocą techniki przetwarzania danych. Wniosek musi być podpisany lub poświadczony przez zainteresowaną osobę i złożony właściwym organom celnym. Powinien on zawierać następujące dane:

a) nazwa i adres wnioskodawcy;

b) lokalizacja towarów;

c) odniesienie do jednego z następujących elementów:

i) przywozowej deklaracji skróconej;

ii) poprzedniej procedury celnej;

iii) środka transportu;

d) wszelkie pozostałe dane konieczne do ustalenia tożsamości towarów.

4. Organy celne informują osobę zainteresowaną o podjętej decyzji. Jeżeli wniosek dotyczy pobrania próbek, decyzja określa ilość towarów do pobrania.

5. Rewizję towarów oraz pobranie próbek należy przeprowadzić pod dozorem organów celnych, które określą procedury, jakie należy zastosować.

Osoba zainteresowana ponosi wszelkie ryzyko oraz koszty związane z rewizją, pobieraniem próbek oraz analizą towarów.

6. Pobrane próbki poddane są formalnościom, mającym na celu nadanie im przeznaczenia celnego. Jeżeli badanie próbek powoduje ich zniszczenie lub nieodwracalną utratę, nie powstaje dług celny.

Odpady i złom powstałe w wyniku badania powinny otrzymać przeznaczenie celne przewidziane dla towarów niewspólnotowych.

Artykuł 188

(skreślony).

ROZDZIAŁ 3

Przepisy szczególne dotyczące towarów przemieszczanych drogą morską i powietrzną

Sekcja 1

Przepis ogólny

Artykuł 189

Jeżeli towary wprowadzane na obszar celny Wspólnoty drogą morską lub powietrzną są przewożone tym samym środkiem transportu bez przeładunku, przedstawia się je organom celnym, zgodnie z art. 40 Kodeksu, tylko we wspólnotowym porcie wodnym lub lotniczym, w którym są wyładowywane lub przeładowywane.

Jednakże nie przedstawia się organom celnym towarów wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty, które są rozładowywane i ponownie ładowane na ten sam środek transportu w trakcie bieżącego przewozu w celu umożliwienia rozładunku lub załadunku innych towarów.

Sekcja 2

Szczególne przepisy mające zastosowanie do bagażu podręcznego i zarejestrowanego bagażu podróżnych

Artykuł 190

Do celów niniejszej sekcji:

a) „port lotniczy Wspólnoty” oznacza każdy port lotniczy znajdujący się na obszarze celnym Wspólnoty;

b) „międzynarodowy port lotniczy Wspólnoty” oznacza każdy port lotniczy Wspólnoty, który na mocy pozwolenia wydanego przez właściwe organy jest upoważniony do prowadzenia ruchu lotniczego z państwami trzecimi;

c) „lot wewnątrzwspólnotowy” oznacza przemieszczenie się statku powietrznego między dwoma portami lotniczymi Wspólnoty, bez międzylądowań, które nie rozpoczyna się lub też nie kończy się w niewspólnotowym porcie lotniczym;

d) „port Wspólnoty” oznacza każdy port morski znajdujący się na obszarze celnym Wspólnoty;

e) „wewnątrzwspólnotowy rejs morski” oznacza przemieszczenie między dwoma portami Wspólnoty bez zawijania do portów pośrednich, statku regularnie kursującego między dwoma lub większą liczbą określonych portów Wspólnoty;

f) „statki wycieczkowe” oznaczają statki prywatne dokonujące podróży, których trasa wyznaczana jest przez użytkowników;

g) „turystyczne lub należące do firm statki powietrzne” oznaczają prywatne statki powietrzne odbywające rejsy, których trasa wyznaczana jest przez użytkowników;

h) „bagaż” oznacza wszystkie przedmioty przewożone, niezależnie od środków transportu, przez osobę w trakcie podróży.

Artykuł 191

Do celów niniejszej sekcji w odniesieniu do transportu lotniczego bagaż uważany jest za:

– bagaż zarejestrowany, jeżeli został zarejestrowany w porcie lotniczym wyjścia i jest niedostępny dla osoby w trakcie lotu ani w trakcie międzylądowań, określonych w art. 192 pkt 1 i 2 i w art. 194 pkt 1 i 2 niniejszego rozdziału.

– bagaż podręczny, jeżeli osoba zabiera go ze sobą do kabiny pasażerskiej statku powietrznego.

Artykuł 192

Wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do:

1) bagażu podręcznego i bagażu zarejestrowanego osób odbywających lot na pokładzie statku powietrznego lecącego z niewspólnotowego portu lotniczego, który po międzylądowaniu w porcie lotniczym Wspólnoty kontynuuje lot do innego portu Wspólnoty, są przeprowadzane w tym ostatnim porcie lotniczym, pod warunkiem że jest to międzynarodowy port lotniczy Wspólnoty; w takim przypadku bagaż podlega zasadom mającym zastosowanie w odniesieniu do bagażu osób pochodzących z państw trzecich, jeżeli osoba nie może udowodnić właściwym organom wspólnotowego statusu zawartych w bagażu towarów;

2) bagażu podręcznego i bagażu osób odbywających lot na pokładzie statku powietrznego lądującego w porcie lotniczym Wspólnoty przed kontynuowaniem lotu do niewspólnotowego portu lotniczego, są przeprowadzane w porcie lotniczym wyjścia, pod warunkiem że jest to międzynarodowy port lotniczy Wspólnoty; w takim przypadku kontrola bagażu podręcznego może zostać przeprowadzona we wspólnotowym porcie lotniczym międzylądowania w celu ustalenia, czy towary znajdujące się w tym bagażu spełniają warunki dla ich swobodnego obrotu we Wspólnocie;

3) bagażu osób korzystających z usług morskich, realizowanych przez ten sam statek i obejmujących kolejne etapy obejmujące wyjście z portu niewspólnotowego, zawijanie do portu niewspólnotowego lub kończenie rejsu w porcie niewspólnotowym przeprowadzana jest w porcie, w którym, w zależności od przypadku, bagaże zostały załadowane lub wyładowane.

Artykuł 193

Wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do bagażu osób przebywających na pokładzie:

1) statków wycieczkowych – przeprowadzane są w każdym porcie Wspólnoty, niezależnie od pochodzenia lub przeznaczenia tych statków;

2) turystycznych lub prywatnych statków powietrznych – przeprowadzane są:

– w pierwszym porcie lotniczym przybycia, który musi być międzynarodowym portem lotniczym Wspólnoty, w odniesieniu do lotów z niewspólnotowego portu lotniczego, jeżeli statek powietrzny po międzylądowaniu kontynuuje lot do innego portu lotniczego Wspólnoty,

– w ostatnim międzynarodowym porcie lotniczym Wspólnoty – w odniesieniu do lotów z portu lotniczego Wspólnoty, jeżeli statek powietrzny po międzylądowaniu kontynuuje lot do niewspólnotowego portu lotniczego.

Artykuł 194

1. W przypadku bagażu przybywającego do portu lotniczego Wspólnoty na pokładzie statku powietrznego przybywającego z niewspólnotowego portu lotniczego i przeładowywanego w tym porcie lotniczym Wspólnoty na inny statek powietrzny odbywający lot wewnątrzwspólnotowy:

– wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do bagażu zarejestrowanego przeprowadzane są w porcie lotniczym przybycia lotu wewnątrzwspólnotowego, pod warunkiem że jest to międzynarodowy port lotniczy Wspólnoty,

– wszelkie kontrole bagażu podręcznego przeprowadzane są w pierwszym międzynarodowym porcie lotniczym Wspólnoty; dodatkowe kontrole tego bagażu mogą być przeprowadzane w porcie przybycia lotu wewnątrzwspólnotowego jedynie w wyjątkowych przypadkach, jeżeli okażą się konieczne w następstwie kontroli bagażu zarejestrowanego,

– kontrole bagażu zarejestrowanego mogą być przeprowadzane w pierwszym porcie lotniczym Wspólnoty jedynie w wyjątkowych przypadkach, jeżeli okażą się konieczne w następstwie kontroli bagażu podręcznego.

2. W przypadku bagażu załadowanego w porcie lotniczym Wspólnoty na statek powietrzny odbywający lot wewnątrzwspólnotowy w celu przeładunku w innym porcie lotniczym Wspólnoty na statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest niewspólnotowy port lotniczy:

– wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do bagażu zarejestrowanego przeprowadzane są w porcie lotniczym wyjścia lotu wewnątrzwspólnotowego, pod warunkiem że jest to międzynarodowy port lotniczy Wspólnoty,

– wszelkie kontrole bagażu podręcznego przeprowadzane są w ostatnim międzynarodowym porcie lotniczym Wspólnoty; wcześniejsze kontrole tego bagażu mogą być przeprowadzane w porcie lotniczym wyjścia lotu wewnątrzwspólnotowego jedynie w wyjątkowych przypadkach, jeżeli okażą się konieczne w następstwie kontroli bagażu zarejestrowanego,

– kontrole bagażu zarejestrowanego mogą być przeprowadzane w ostatnim porcie lotniczym Wspólnoty jedynie w wyjątkowych przypadkach, jeżeli okażą się konieczne w następstwie kontroli bagażu podręcznego.

3. Wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do bagażu przybywającego do portu lotniczego Wspólnoty na pokładzie liniowego lub czarterowego statku powietrznego, przybywającego z niewspólnotowego portu lotniczego i przeładowywanego w tym porcie lotniczym Wspólnoty na turystyczny lub należący do firm statek powietrzny odbywający lot wewnątrzwspólnotowy, są przeprowadzane w porcie przybycia tego liniowego lub czarterowego statku powietrznego.

4. Wszelkie kontrole i wszelkie formalności mające zastosowanie do bagażu załadowanego w porcie lotniczym Wspólnoty na pokład turystycznego lub należącego do firm statku powietrznego, przybywającego z niewspólnotowego portu lotniczego i przeładowywanego w tym porcie lotniczym Wspólnoty na linowy lub czarterowy statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest niewspólnotowy port lotniczy, są przeprowadzane w porcie lotniczym wyjścia tego statku powietrznego.

5. Państwa Członkowskie mogą przeprowadzać w międzynarodowym porcie lotniczym Wspólnoty, w którym dokonuje się przeładunku bagażu zarejestrowanego, kontrole bagaży:

– przybywających z niewspólnotowego portu lotniczego i przeładowywanych w międzynarodowym porcie lotniczym Wspólnoty na statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest międzynarodowy port lotniczy znajdujący się na terytorium tego samego kraju,

– załadowanych na statek powietrzny w międzynarodowym porcie lotniczym w celu przeładowania ich w innym międzynarodowym porcie lotniczym znajdującym się na terytorium tego samego kraju na statek powietrzny, którego miejscem przeznaczenia jest niewspólnotowy port lotniczy.

Artykuł 195

Państwa Członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia:

– aby przy przybyciu osoby nie mogły dokonać przeniesienia towarów przed przeprowadzeniem kontroli bagażu podręcznego, nieobjętego art. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3925/91 (⁹),

– aby przy wyjściu osoby nie mogły dokonać przeniesienia towarów po przeprowadzeniu kontroli bagażu podręcznego, nieobjętego art. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3925/91,

– aby przy przybyciu dokonano właściwych uzgodnień w celu niedopuszczenia do jakiegokolwiek przeniesienia towarów przed przeprowadzeniem kontroli bagażu zarejestrowanego, nieobjętego art. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3925/91,

– aby przy wyjściu dokonano właściwych uzgodnień w celu niedopuszczenia do jakiegokolwiek przeniesienia towarów po przeprowadzeniu kontroli bagażu zarejestrowanego, nieobjętego art. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3925/91.

Artykuł 196

Bagaż zarejestrowany w porcie lotniczym Wspólnoty jest identyfikowany poprzez etykietę dołączoną w danym porcie lotniczym. Wzór takiej etykiety, jak również jej parametry techniczne, przedstawione są w załączniku 30.

Artykuł 197

Państwa Członkowskie przekazują Komisji wykaz portów lotniczych odpowiadających definicji „ międzynarodowego portu lotniczego Wspólnoty”, podanej w art. 190 lit. b). Komisja publikuje ten wykaz w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, seria C.

TYTUŁ VII

ZGŁOSZENIA CELNE – PROCEDURA ZWYKŁA

ROZDZIAŁ 1

Zgłoszenie celne na piśmie

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 198

1. Jeżeli zgłoszenie celne dotyczy dwóch lub większej liczby artykułów, dane dotyczące każdego z tych artykułów uważa się za stanowiące odrębne zgłoszenie.

2. Części składowe zakładu przemysłowego, klasyfikowanego według jednego kodu CN, uważane są za stanowiące jedną pozycję towarową.

Artykuł 199

1. Bez uszczerbku dla ewentualnego stosowania przepisów karnych, złożenie w urzędzie celnym zgłoszenia podpisanego przez zgłaszającego lub jego przedstawiciela bądź też złożenie zgłoszenia tranzytowego przy wykorzystaniu technik elektronicznego przetwarzania danych czyni zgłaszającego lub jego przedstawiciela odpowiedzialnym, zgodnie z obowiązującymi przepisami, za:

- prawdziwość informacji podanych w zgłoszeniu,

- autentyczność załączonych dokumentów, oraz

- przestrzeganie wszelkich obowiązków odnoszących się do objęcia danych towarów procedurą.

2. Jeżeli zgłaszający, sporządzając zgłoszenia celne, w tym zgłoszenia tranzytowe sporządzane zgodnie z art. 353 ust. 2 lit. b), korzysta z systemów przetwarzania danych, to organy celne mogą zezwolić, aby odręczny podpis został zastąpiony inną techniką identyfikacji, która może być oparta na wykorzystaniu kodów. Tego rodzaju udogodnienie może zostać dopuszczone, o ile spełnione zostaną określone przez organy celne warunki techniczne i administracyjne.

Organy celne mogą również zezwolić, aby zgłoszenia sporządzane przy użyciu celnych systemów przetwarzania danych, w tym zgłoszenia tranzytowe sporządzane zgodnie z art. 353 ust. 2 lit. b), w miejsce ręcznego lub mechanicznego opatrywania pieczęcią urzędu celnego i podpisem upoważnionego urzędnika, były bezpośrednio poświadczane przez te systemy.

3. Organy celne mogą dopuścić, na warunkach i w sposób, który same ustalą, aby niektóre dane szczegółowe zgłoszenia na piśmie, wymienione w załączniku 37, zostały zastąpione poprzez przesłanie tych danych szczegółowych drogą elektroniczną do urzędu celnego wyznaczonego do tego celu, w miarę potrzeby w formie zakodowanej.

Artykuł 200

Organy celne przechowują dokumenty towarzyszące zgłoszeniu, chyba że wspomniane organy postanowią inaczej lub chyba że zgłaszający potrzebuje tych dokumentów do innych czynności. W tym drugim przypadku organy celne podejmują niezbędne kroki dla zapewnienia, aby dane dokumenty nie mogły być wykorzystane w późniejszym okresie, z wyjątkiem sytuacji, gdy odnoszą się one do ilości lub wartości towarów , na które pozostają ważne.

Artykuł 201

1. Zgłoszenie celne należy złożyć w jednym z następujących urzędów celnych:

a) w urzędzie celnym właściwym dla miejsca, w którym towary zostały lub zostaną przedstawione organom celnym, zgodnie z przepisami celnymi;

b) w urzędzie celnym właściwym dla dozoru miejsca, gdzie eksporter ma siedzibę lub miejsca, gdzie towary są pakowane lub ładowane do transportu wywozowego, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 789, 790, 791 i 794.

Zgłoszenie celne można złożyć niezwłocznie po przedstawieniu towarów, lub udostępnieniu ich organom celnym w celu kontroli.

2. Organy celne mogą zezwolić na złożenie zgłoszenia celnego zanim zgłaszający jest w stanie przedstawić towary lub zanim udostępni je do kontroli w urzędzie celnym, w którym złożono zgłoszenie celne lub w innym urzędzie celnym lub miejscu wyznaczonym przez organy celne.

Organy celne mogą określić termin, w zależności od okoliczności, w którym towary mają zostać przedstawione lub udostępnione. Jeżeli towary nie zostaną przedstawione lub udostępnione w wyznaczonym terminie, zgłoszenie celne uznaje się za niezłożone.

Zgłoszenie celne można przyjąć wyłącznie po przedstawieniu danych towarów lub udostępnieniu ich do kontroli, zgodnie z wymogami organów celnych.

3. Organy celne mogą zezwolić na złożenie zgłoszenia celnego w urzędzie celnym innym niż urząd, w którym towary są lub zostaną przedstawione bądź udostępnione do kontroli, w przypadku spełnienia jednego z następujących warunków:

a) urzędy celne, o których mowa w zdaniu wprowadzającym, znajdują się w tym samym państwie członkowskim;

b) towary mają być objęte procedurą celną przez posiadacza pojedynczego pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu.

Artykuł 202

1. Zgłoszenie jest składane we właściwym urzędzie celnym, w wyznaczonych dniach i godzinach urzędowania tego urzędu.

Jednakże organy celne mogą, na wniosek zgłaszającego i na jego koszt, wyrazić zgodę na złożenie zgłoszenia poza wyznaczonymi dniami i godzinami urzędowania.

2. Złożenie zgłoszenia funkcjonariuszom urzędu celnego w innym miejscu wyznaczonym w tym celu, w ramach umowy między organami celnymi a zainteresowanym, jest uznawane za złożenie zgłoszenia w urzędzie celnym.

3. Zgłoszenie do procedury tranzytu wspólnotowego jest składane i towary są przedstawiane w urzędzie wyjścia w wyznaczonych przez organy celne dniach i godzinach urzędowania.

Urząd wyjścia może, na wniosek głównego zobowiązanego i na jego koszt, wyrazić zgodę na przedstawienie towarów w innym miejscu.

Artykuł 203

1. Na zgłoszeniu umieszczana jest data jego przyjęcia.

2. Zgłoszenie do procedury tranzytu wspólnotowego jest przyjmowane i rejestrowane przez urząd wyjścia w wyznaczonych przez organy celne dniach i godzinach urzędowania.

Artykuł 204

Organy celne mogą zezwolić albo zażądać, aby sprostowania określone w art. 65 Kodeksu zostały dokonane poprzez złożenie nowego zgłoszenia, mającego zastąpić zgłoszenie pierwotne. W takim przypadku datą uwzględnianą przy ustalaniu wszelkich należnych opłat oraz przy stosowaniu innych przepisów regulujących daną procedurę celną, jest data przyjęcia zgłoszenia pierwotnego.

Sekcja 2

Stosowane formularze

Artykuł 205

1. Urzędowym wzorem zgłoszenia celnego towarów dokonywanego na piśmie w ramach zwykłej procedury w celu objęcia ich procedurą celną lub ich powrotnego wywozu zgodnie z art. 182 ust. 3 Kodeksu jest jednolity dokument administracyjny.

2. Inne formularze mogą być stosowane w tym celu, o ile pozwalają na to przepisy danej procedury celnej.

3. Przepisy ust. 1 i 2 nie wykluczają:

– odstąpienia od zgłoszenia pisemnego przewidzianego w art. 225–236 dla dopuszczenia do swobodnego obrotu, wywozu lub odprawy czasowej,

– odstąpienia przez Państwa Członkowskie od formularza określonego w ust. 1, w przypadku stosowania szczególnych przepisów ustanowionych w art. 237 i 238 w odniesieniu do przesyłek listowych i paczek pocztowych,

– stosowania w szczególnych przypadkach specjalnych formularzy w celu uproszczenia zgłoszenia celnego, o ile organy celne na to zezwolą,

– odstąpienia przez Państwa Członkowskie od formularza określonego w ust. 1, w przypadku istniejących lub przyszłych umów bądź uzgodnień między władzami dwóch lub większej liczby Państw Członkowskich zawartych w celu uproszczenia formalności dla całości lub części handlu między tymi państwami członkowskimi,

– stosowania przez osoby zainteresowane list towarowych w celu wypełnienia formalności tranzytu wspólnotowego, gdy mają zastosowanie art. 353 ust. 2 i art. 441, w odniesieniu do przesyłek składających się z różnego rodzaju towarów;

– drukowania zgłoszeń wywozowych, przywozowych i tranzytowych, gdy ma zastosowanie art. 353 ust. 2, oraz dokumentów potwierdzających wspólnotowy status towarów, które nie są przewożone w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego, za pomocą publicznych lub prywatnych systemów przetwarzania danych, w razie konieczności na czystym papierze, na warunkach określonych przez państwa członkowskie;

– dopuszczenia przez Państwa Członkowskie, jako zgłoszenia w rozumieniu ust. 1, formularza jednolitego dokumentu administracyjnego wydrukowanego przez komputerowy system przyjmowania zgłoszeń, w przypadku zastosowania tego systemu.

4. (skreślony).

5. Jeżeli prawodawstwo wspólnotowe odwołuje się do zgłoszenia wywozowego, zgłoszenia do powrotnego wywozu lub zgłoszenia przywozowego bądź też do zgłoszenia obejmującego towary inną procedurą celną, Państwa Członkowskie nie mogą wymagać przedstawienia innych dokumentów administracyjnych niż te, które są:

– wyraźnie ustanowione aktami wspólnotowymi lub przewidziane tymi aktami,

– wymagane na mocy konwencji międzynarodowych zgodnych z Traktatem,

– wymagane od podmiotów gospodarczych dla udzielania im, na ich wniosek, udogodnień lub szczególnych ułatwień,

– wymagane, w poszanowaniu przepisów Traktatu, dla wprowadzenia w życie specjalnych przepisów, które nie mogą być wprowadzone w życie jedynie z wykorzystaniem dokumentu określonego w ust. 1.

Artykuł 206

O ile zaistnieje taka potrzeba, formularz jednolitego dokumentu administracyjnego jest również stosowany w okresie przejściowym, ustanowionym w Akcie Przystąpienia Hiszpanii i Portugalii, w związku z handlem między Wspólnotą w jej składzie z dnia 31 grudnia 1985 r. a Hiszpanią lub Portugalią oraz między tymi dwoma Państwami Członkowskimi w odniesieniu do towarów, dla których cła i opłaty o skutku równoważnym są nadal należne lub towarów nadal podlegających innym środkom przewidzianym w Akcie Przystąpienia.

Do celów akapitu pierwszego egzemplarz 2 lub w zależności od przypadku egzemplarz 7 formularzy stosowanych w handlu z Hiszpanią i Portugalią lub między tymi Państwami Członkowskimi zostają zniszczone.

Formularz ten jest również stosowany w handlu towarami wspólnotowymi między częściami obszaru celnego Wspólnoty, do których stosuje się przepisy dyrektywy Rady 77/388/EWG (¹⁰) a częściami tego obszaru, do których przepisy te nie mają zastosowania, lub w handlu między częściami tego obszaru, w których przepisy te nie mają zastosowania.

Artykuł 207

Bez uszczerbku dla art. 205 ust. 3 władze celne Państw Członkowskich mogą zazwyczaj odstąpić, do celów spełniania formalności wywozowych lub przywozowych, od wymogu sporządzania jednej lub większej ilości kopii jednolitego dokumentu administracyjnego przeznaczonych do użytku organów tego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem że zawarte tam informacje są dostępne na innych nośnikach.

Artykuł 208

1. Jednolity dokument administracyjny jest przedstawiany w formie plików zawierających liczbę egzemplarzy wymaganą dla spełnienia formalności dotyczących procedury celnej, którą towar ma zostać objęty.

2. Jeżeli procedura tranzytu wspólnotowego lub procedura tranzytu wspólnego poprzedzana jest inną procedurą celną bądź następuje po niej inna procedura celna, może zostać przedstawiony plik, zawierający liczbę egzemplarzy wymaganą dla spełnienia formalności dotyczących procedury tranzytowej, gdy ma zastosowanie art. 353 ust. 2, oraz procedury ją poprzedzającej lub po niej następującej.

3. Pliki określone w ust. 1 i 2 przyjmują formę:

– albo zestawu składającego się z ośmiu egzemplarzy, zgodnie ze wzorem przedstawionym w załączniku 31,

– albo, szczególnie w przypadku wystawiania zgłoszeń za pomocą komputerowego systemu przyjmowania zgłoszeń, dwóch zestawów składających się z czterech następujących po sobie egzemplarzy, zgodnie ze wzorem przedstawionym w załączniku 32.

4. Bez uszczerbku dla art. 205 ust. 3, art. 222–224 lub art. 254– 289 formularze zgłoszeń mogą zostać uzupełnione, o ile zaistnieje taka potrzeba, jednym lub większą liczbą formularzy uzupełniających przedstawionych w plikach składających się z egzemplarzy zgłoszenia wymaganych dla spełnienia formalności dotyczących procedury celnej, którą mają zostać objęte towary. Egzemplarze wymagane dla spełnienia formalności dotyczących obecnej lub późniejszej procedury celnej mogą zostać załączone, w zależności od przypadku.

Uzupełniające pliki przyjmują formę:

– albo zestawu składającego się z ośmiu egzemplarzy, zgodnie ze wzorem przedstawionym w załączniku 33,

– albo, szczególnie w przypadku wystawiania zgłoszeń za pomocą komputerowego systemu przyjmowania zgłoszeń, dwóch zestawów składających się z czterech następujących po sobie egzemplarzy, zgodnie ze wzorem przedstawionym w załączniku 34.

Formularze uzupełniające stanowią integralną część jednolitego dokumentu administracyjnego, do którego się odnoszą.

5. Na zasadzie odstępstwa od ust. 4 organy celne mogą ustalić, że formularze uzupełniające nie mogą być stosowane w przypadku korzystania z komputerowego systemu przyjmowania zgłoszeń.

Artykuł 209

1. W przypadku stosowania art. 208 ust. 2 każdy uczestnik bierze na siebie odpowiedzialność jedynie w odniesieniu do danych dotyczących procedury, o której zastosowanie zabiegał jako zgłaszający, główny zobowiązany lub przedstawiciel jednego z nich.

2. Do celów ust. 1, jeżeli zgłaszający stosuje jednolity dokument administracyjny wystawiony w trakcie poprzedniej procedury celnej, jest on zobowiązany, przed złożeniem zgłoszenia zweryfikować prawidłowość danych zawartych w polach, za które jest odpowiedzialny, oraz ich zastosowanie do danych towarów i procedury, o którą się ubiega, oraz uzupełnić je w razie potrzeby.

W przypadkach określonych w akapicie pierwszym zgłaszający powiadamia niezwłocznie urząd celny, w którym zgłoszenie zostało złożone o każdej stwierdzonej różnicy między danymi towarami a danymi zawartymi w zgłoszeniu. W takim przypadku zgłaszający sporządza następnie zgłoszenie na nowym formularzu jednolitego dokumentu administracyjnego.

Artykuł 210

Jeżeli jednolity dokument administracyjny jest wykorzystywany dla kilku następujących po sobie procedur celnych, organy celne upewniają się co do zgodności danych umieszczonych na zgłoszeniach dotyczących poszczególnych procedur.

Artykuł 211

Zgłoszenie musi być sporządzone w jednym z języków urzędowych Wspólnoty, możliwym do przyjęcia przez organy celne Państwa Członkowskiego, w którym spełniane są formalności.

W zależności od potrzeb organy celne Państwa Członkowskiego przeznaczenia mogą zażądać od zgłaszającego lub od jego przedstawiciela w tym Państwie Członkowskim tłumaczenia zgłoszenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych tego drugiego państwa. Tłumaczenie zastępuje odpowiednie dane zawarte w danym zgłoszeniu.

Na zasadzie odstępstwa od poprzedniego akapitu zgłoszenie sporządzane jest w języku urzędowym Wspólnoty możliwym do przyjęcia przez Państwo Członkowskie przeznaczenia w każdym przypadku, gdy zgłoszenie w tym drugim Państwie Członkowskim zostaje dokonane na egzemplarzach innych niż te, które zostały pierwotnie przedstawione w urzędzie celnym Państwa Członkowskiego wyjścia.

Artykuł 212

1. Jednolity dokument administracyjny musi zostać wypełniony zgodnie z uwagami wyjaśniającymi w załączniku 37 oraz z dodatkowymi przepisami ustanowionymi w innym prawodawstwie wspólnotowym. Jeżeli, zgodnie z art. 36c ust. 1 Kodeksu, zgłoszenie celne jest wykorzystywane w charakterze przywozowej deklaracji skróconej, zgłoszenie to powinno zawierać dodatkowo, oprócz danych wymaganych dla określonej procedury ustanowionych w załączniku 37, dane określone w załączniku 30A dla przywozowej deklaracji skróconej.

2. Organy celne zapewniają użytkownikom łatwy dostęp do kopii uwag wyjaśniających określonych w ust. 1.

3. Władze celne każdego Państwa Członkowskiego mogą w zależności od potrzeb uzupełniać uwagi wyjaśniające.

4. Państwa Członkowskie przekażą Komisji wykaz danych szczegółowych wymaganych w przypadku każdej procedury, o której mowa w załączniku 37. Komisja opublikuje wykaz tych szczegółowych danych.

Artykuł 213

Kody stosowane przy wypełnianiu formularza określonego w art. 205 ust. 1 przedstawione są w załączniku 38.

Państwa Członkowskie przekażą Komisji wykaz kodów krajowych używanych w polach 37 (druga część pola), 44 i 47 (pierwsza część pola). Komisja opublikuje wykaz tych kodów.

Artykuł 214

W przypadku gdy przepisy wymagają sporządzenia uzupełniających egzemplarzy formularza określonego w art. 205 ust. 1, zgłaszający może wykorzystać w tym celu dodatkowe egzemplarze lub fotokopie wymienionego formularza.

Takie dodatkowe egzemplarze lub fotokopie muszą być podpisane przez zgłaszającego, przedstawione organom celnym i poświadczone przez nie na tych samych warunkach, co jednolity dokument administracyjny. Są one przyjmowane przez organy celne tak, jakby były to dokumenty oryginalne, pod warunkiem że ich jakość i czytelność organy te uznają za zadowalające.

Artykuł 215

1. Formularz określony w art. 205 ust. 1 jest drukowany na papierze klejonym do pisania, samokopiującym, o gramaturze przynajmniej 40 g/m². Papier musi być wystarczająco nieprzezroczysty, aby informacje umieszczone na przedniej stronie nie utrudniały czytelności informacji na odwrotnej stronie oraz przy normalnym używaniu powinien być odporny na darcie i gniecenie.

Dla wszystkich egzemplarzy stosuje się biały papier. Jednakże egzemplarze odnoszące się do tranzytu wspólnotowego, używane zgodnie z art. 353 ust. 2, pola 1 (pierwsza i trzecia część pola), 2, 3, 4, 5, 6, 8, 15, 17, 18, 19, 21, 25, 27, 31, 32, 33 (pierwsza od lewej część pola), 35, 38, 40, 44, 50, 51, 52, 53, 55 i 56 mają tło zielone.

Formularze drukowane są w kolorze zielonym.

2. Wymiary pól są oparte w poziomie na jednej dziesiątej cala i w pionie na jednej szóstej cala. Wymiary podpodziałów są oparte w poziomie na jednej dziesiątej cala.

3. Oznaczenie kolorami różnych egzemplarzy jest następujące:

a) na formularzach zgodnych ze wzorami przedstawionymi w załącznikach 31 i 33:

– egzemplarze 1, 2, 3 i 5 opatrzone są na prawym brzegu paskiem ciągłym odpowiednio w kolorze czerwonym, zielonym, żółtym i niebieskim,

– egzemplarze 4, 6, 7 i 8 opatrzone są na prawym brzegu paskiem przerywanym odpowiednio w kolorze niebieskim, czerwonym, zielonym i żółtym;

b) na formularzach zgodnych ze wzorami przedstawionymi w załącznikach 32 i 34 egzemplarze 1/6, 2/7, 3/8 i 4/5 opatrzone są na prawym brzegu paskiem ciągłym i na prawo od niego paskiem przerywanym odpowiednio w kolorze czerwonym, zielonym, żółtym i niebieskim.

Paski te mają szerokość około 3 mm. Pasek przerywany składa się z ciągu czworokątów o długości 3 mm i trzymilimetrowych przerw między nimi.

4. Egzemplarze, na których dane zawarte w formularzach przedstawionych w załącznikach 31 i 33 muszą pojawiać się przez samokopiowanie, wymienione są w załączniku 35.

Egzemplarze, na których dane w formularzach przedstawionych w załącznikach 32 i 34 muszą pojawiać się przez samokopiowanie, wymienione są w załączniku 36.

5. Formularze mają format 210 × 297 mm, przy czym dopuszczalne są odchylenia w długości od – 5 mm do + 8 mm.

6. Władze celne Państw Członkowskich mogą wymagać, aby na formularzach umieszczona była nazwa i adres drukarni lub znak umożliwiający jej identyfikację. Mogą one poza tym uzależnić dopuszczenie do druku formularzy od uzyskania wcześniejszego zatwierdzenia technicznego.

Sekcja 3

Dane wymagane zgodnie z daną procedurą celną

Artykuł 216

Wykaz pól używanych dla zgłoszeń celnych w celu przedstawienia wniosku o objęcie towarów określoną procedurą celną przy wykorzystaniu jednolitego dokumentu administracyjnego jest przedstawiony w załączniku 37. Jeżeli, zgodnie z art. 182b Kodeksu, dla towarów wyprowadzanych poza obszar celny Wspólnoty wymagane jest zgłoszenie celne, zgłoszenie to powinno zawierać dodatkowo, oprócz danych wymaganych dla określonej procedury ustanowionych w załączniku 37, dane określone w załączniku 30A dla wywozowej deklaracji skróconej.

Artykuł 217

Dane niezbędne w przypadku stosowania jednego z formularzy określonych w art. 205 ust. 2 wynikają z danego formularza. Uzupełniane są, gdzie stosowne, przez przepisy dotyczące danej procedury celnej.

Sekcja 4

Dokumenty dołączane do zgłoszenia celnego

Artykuł 218

1. Następujące dokumenty dołączane są do zgłoszeń celnych dopuszczenia do swobodnego obrotu:

a) faktura, na podstawie której zgłaszana jest wartość celna towarów, na mocy art. 181;

b) gdy wymagane jest, na mocy art. 178, zgłoszenie danych dla określenia wartości celnej zgłaszanych towarów, sporządzone zgodnie z warunkami ustanowionymi w tym artykule;

c) dokumenty wymagane w celu zastosowania preferencyjnych uzgodnień taryfowych lub innych środków uchylających zasady prawne mające zastosowanie do zgłaszanych towarów;

d) wszelkie inne dokumenty wymagane w celu zastosowania przepisów regulujących dopuszczenie zgłaszanych towarów do swobodnego obrotu.

2. Przy składaniu zgłoszenia organy celne mogą zażądać przedłożenia dokumentów przewozowych lub, w zależności od przypadku, dokumentów odnoszących się do poprzedniej procedury celnej.

O ile pojedynczy towar jest przedstawiany w dwóch lub większej ilości opakowań, mogą one również zażądać przedstawienia wykazu opakowań lub równoważnego dokumentu określającego zawartość każdego opakowania.

3. Wobec towarów kwalifikujących się do ryczałtowych stawek celnych określonych w sekcji II D przepisów wstępnych Nomenklatury Scalonej lub kiedy towary kwalifikują się do zwolnienia z należności przywozowych, dokumenty określone w ust. 1 lit. a) b) i c) nie muszą być wymagane, chyba że organy celne uważają je za konieczne do celów stosowania przepisów dotyczących dopuszczenie tych towarów do swobodnego obrotu.

Artykuł 219

1. Wraz z towarami będącymi przedmiotem zgłoszenia tranzytowego przedkładany jest dokument przewozowy.

Urząd celny wyjścia może podjąć decyzję o zwolnieniu z obowiązku okazania tego dokumentu przy wypełnianiu formalności celnych, pod warunkiem że dokument pozostaje do jego dyspozycji.

Jednakże dokument przewozowy jest przedkładany w czasie transportu na każde żądanie organów celnych lub innego właściwego organu.

2. Bez uszczerbku dla wszelkich mających zastosowanie środków upraszczających dokument celny wywozu/wysyłki towarów lub powrotnego wywozu towarów poza obszar celny Wspólnoty lub jakikolwiek dokument o skutku równoważnym, jest przedstawiany w urzędzie wyjścia wraz ze zgłoszeniem tranzytowym, do którego się odnosi.

3. Organy celne mogą zażądać, gdzie stosowne, przedłożenia dokumentu odnoszącego się do poprzedniej procedury celnej.

Artykuł 220

1. Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych, dokumentami do zgłoszenia o objęcie gospodarczą procedurą celną są:

a) w przypadku procedury składu celnego:

– typu D: dokumenty określone w art. 218 ust. 1 lit. a) i b),

– innego niż skład celny typu D: nie dołącza się żadnego dokumentu;

b) w przypadku procedury uszlachetniania czynnego:

– system ceł zwrotnych: dokumenty określone w art. 218 ust. 1,

– system zawieszeń: dokumenty określone w art. 218 ust. 1 lit. a) i b),

i, gdzie stosowne, pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej lub kopię wniosku o udzielenie pozwolenia, jeżeli stosuje się przepisy art. 508 ust. 1;

c) w przypadku przetwarzania pod kontrolą celną: dokumenty określone w art. 218 ust. 1 lit. a) i b) i, gdzie stosowne, pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej lub kopia wniosku o pozwolenie, o ile zastosowanie znajduje art. 508 ust. 1.;

d) w przypadku procedury odprawy czasowej:

– z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych: dokumenty określone w art. 218 ust. 1,

– z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych: dokumenty określone w art. 218 ust. 1 lit. a) i b),

i, gdzie stosowne, pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej lub kopia wniosku o pozwolenie, o ile zastosowanie znajduje art. 508 ust. 1.;

e) w przypadku procedury uszlachetniania biernego: dokumenty określone w art. 221 ust. 1 i, gdzie stosowne, pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej lub kopię wniosku o udzielenie pozwolenia, jeżeli stosuje się przepisy art. 508 ust. 1.

2. Przepisy art. 218 ust. 2 stosuje się w odniesieniu do zgłoszeń o objęcie każdą gospodarczą procedurą celną.

3. Organy celne mogą zezwolić, aby pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej lub kopia wniosku o udzielenie pozwolenia nie były dołączane do zgłoszenia, ale znajdowały się w posiadaniu tych organów.

Artykuł 221

1. Do zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia powrotnego wywozu dołączane są wszystkie dokumenty niezbędne dla właściwego stosowania należności celnych wywozowych i przepisów regulujących wywóz lub powrotny wywóz danych towarów.

2. Artykuł 218 ust. 2 stosuje się do zgłoszeń wywozowych lub zgłoszeń powrotnego wywozu.

ROZDZIAŁ 2

Zgłoszenie celne przy użyciu techniki przetwarzania danych

Artykuł 222

1. Jeżeli zgłoszenie celne dokonywane jest z wykorzystaniem techniki przetwarzania danych, to dane szczegółowe umieszczone w zgłoszeniu na piśmie, wymienione w załączniku 37, zastępuje się poprzez przesłanie danych w formie zakodowanej lub w jakiejkolwiek innej formie określonej przez organy celne odpowiadających danym szczegółowym wymaganym przy zgłoszeniu na piśmie, do urzędu celnego wyznaczonego do tego celu, aby zostały przetworzone przez komputer.

2. Zgłoszenie celne dokonane za pomocą EDI uważa się za złożone w momencie przyjęcia przez organy celne wiadomości EDI.

O przyjęciu zgłoszenia celnego dokonanego za pomocą EDI zgłaszający powiadamiany jest poprzez informację zwrotną zawierającą przynajmniej dane identyfikacyjne otrzymanej wiadomości i/lub numer, pod jakim zarejestrowane zostało zgłoszenie celne, jak również datę jego przyjęcia.

3. Jeżeli zgłoszenie celne dokonywane jest poprzez EDI, to organy celne określają zasady wykonywania przepisów określonych w art. 247.

4. Jeżeli zgłoszenie celne dokonywane jest poprzez EDI, to zgłaszający powiadamiany jest o zwolnieniu towarów. Powiadomienie musi zawierać przynajmniej dane identyfikacyjne zgłoszenia i datę zwolnienia.

5. W przypadku wprowadzenia danych szczegółowych zgłoszenia celnego do celnych systemów przetwarzania danych przepisy ust. 2, 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 223

W przypadku gdy dla spełnienia pozostałych formalności wymagany jest egzemplarz zgłoszenia celnego na papierze, to na wniosek zgłaszającego zostanie on sporządzony i poświadczony przez dany urząd celny lub zgodnie z przepisami art. 199 ust. 2 akapit drugi.

Artykuł 224

Organy celne mogą, na warunkach i w sposób, który same ustalą, zezwolić, aby potrzebne dla umieszczenia towarów pod procedurą celną dokumenty były sporządzane i przekazywane drogą elektroniczną.

ROZDZIAŁ 3

Zgłoszenia ustne lub zgłoszenia w innej formie

Sekcja 1

Zgłoszenia ustne

Artykuł 225

Przedmiotem ustnego zgłoszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu mogą być następujące towary:

a) towary pozbawione charakteru handlowego:

– znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych, lub

– przesyłane do osób fizycznych, lub

– w innych przypadkach o niewielkim znaczeniu, o ile zezwolą na to organy celne;

b) towary o charakterze handlowym, pod warunkiem że:

– ich całkowita wartość za przesyłkę i na zgłaszającego nie przekracza progu statystycznego ustanowionego obowiązującymi przepisami wspólnotowymi, oraz

– przesyłka nie jest częścią serii podobnych przesyłek, oraz

– towary nie są przewożone przez niezależnego przewoźnika jako część większego transportu;

c) towary określone w art. 229, jeżeli są one towarami korzystającymi ze zwolnień jako towary powracające;

d) towary określone w art. 230 lit. b) i c).

Artykuł 226

Przedmiotem ustnego zgłoszenia celnego do wywozu mogą być:

a) towary pozbawione charakteru handlowego:

– znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych, lub

– wysyłane przez osoby fizyczne;

b) towary określone w art. 225 lit. b);

c) towary określone w art. 231 lit. b) i c);

d) inne towary, w przypadkach o niewielkim znaczeniu gospodarczym, o ile zezwolą na to organy celne.

Artykuł 227

1. Organy celne mogą odstąpić od stosowania przepisów art. 225 i 226, jeżeli osoba, która dokonuje odprawy celnej, działa na rzecz innej osoby w charakterze agenta celnego.

2. Jeżeli organy celne mają wątpliwości, czy zgłoszone dane są prawidłowe lub kompletne, mogą zażądać przedstawienia zgłoszenia na piśmie.

Artykuł 228

Jeżeli towary zgłoszone ustnie zgodnie z art. 225 i 226 podlegają należnościom celnym przywozowym lub wywozowym, organy celne wydają osobie zainteresowanej pokwitowanie za dokonaną płatność.

Pokwitowanie to powinno zawierać co najmniej następujące dane:

a) opis towarów; wystarczająco dokładny, tak by pozwalał na identyfikację towarów może obejmować pozycję taryfową;

b) wartość faktury i/lub, w zależności od przypadku, ilość towarów;

c) strukturę pobranych opłat;

d) datę, kiedy zostało wydane;

e) nazwę organu, który je wydał;

Państwa Członkowskie przekazują Komisji wzory pokwitowań wprowadzonych na mocy niniejszego artykułu. Komisja przekazuje te informacje pozostałym Państwom Członkowskim.

Artykuł 229

1. Przedmiotem ustnego zgłoszenia celnego do odprawy czasowej mogą być, zgodnie z warunkami ustanowionymi w art. 497 ust. 3 akapit drugi, następujące towary:

a) - zwierzęta na sezonowy wypas lub wypas albo do prowadzenia prac lub transportu oraz inne towary spełniające warunki określone w art. 567 akapit drugi, lit. a),

- opakowania określone w art. 571 lit. a), noszące trwałe, nieusuwalne oznakowanie osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty,

– sprzęt radiowy i telewizyjny do produkcji i nadawania oraz pojazdy specjalnie przystosowane do powyższych celów wraz z wyposażeniem, przywożone przez organizacje publiczne lub prywatne mające swoją siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty i zaakceptowane przez organy celne, które wydały pozwolenie na dokonanie odprawy czasowej takiego sprzętu i pojazdów,

– instrumenty i aparaty niezbędne dla lekarzy przy niesieniu pomocy pacjentom czekającym na organ do przeszczepu zgodnie z art. 569;

b) towary określone w art. 232;

c) inne towary, o ile zezwolą na to organy celne.

2. Towary określone w ust. 1, mogą być również przedmiotem zgłoszenia ustnego do powrotnego wywozu z zakończeniem procedury odprawy czasowej.

Sekcja 2

Zgłoszenia celne w innej formie

Artykuł 230

O ile nie zostały wyraźnie zgłoszone organom celnym, za zgłoszone do procedury dopuszczenia do swobodnego obrotu w sposób określony w art. 233 uważane są:

a) towary pozbawione charakteru handlowego, znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych i uprawnione do zwolnień bądź na mocy rozdziału I tytuł XI rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 (¹¹), bądź jako towary powracające;

b) towary uprawnione do zwolnień na mocy rozdziału I tytuły IX i X rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83;

c) środki transportu uprawnione do zwolnień jako towary powracające;

d) towary przywożone w ramach obrotu o niewielkim znaczeniu i zwolnione z obowiązku doprowadzenia do urzędu celnego zgodnie z art. 38 ust. 4 Kodeksu, pod warunkiem że nie podlegają należnościom celnym przywozowym;

e) przenośne instrumenty muzyczne przywożone przez podróżnych i uprawnione do zwolnień jako towary powracające.

Artykuł 231

O ile nie zostały wyraźnie zgłoszone organom celnym, za zgłoszone do wywozu w sposób określony w art. 233 lit. b) uważane są:

a) towary pozbawione charakteru handlowego niepodlegające należnościom celnym wywozowym, znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych;

b) środki transportu zarejestrowane na obszarze celnym Wspólnoty i przeznaczone do powrotnego przywozu;

c) towary określone w rozdziale II rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83;

d) inne towary, w przypadkach o niewielkim znaczeniu gospodarczym, o ile zezwolą na to organy celne;

e) przenośne instrumenty muzyczne podróżnych.

Artykuł 232

1. Następujące przedmioty, jeśli nie zostały zgłoszone organom celnym na piśmie lub ustnie, uważa się za zgłoszone do odprawy czasowej czynnością określoną w art. 233, z zastrzeżeniem art. 579:

a) rzeczy osobistego użytku i towary do celów sportowych wwożone przez podróżujących zgodnie z art. 563;

b) środki transportu określone w art. 556-561;

c) materiały o charakterze socjalnym dla marynarzy, używane na statkach biorących udział w międzynarodowym ruchu morskim na podstawie art. 564 lit. a);

d) przenośne instrumenty muzyczne określone w art. 569 ust. 1a.

2. O ile nie zostały zgłoszone pisemnie lub ustnie, towary określone w ust. 1 uważane są za zgłoszone do powrotnego wywozu z zakończeniem procedury odprawy czasowej w sposób określony w art. 233.

Artykuł 233

1. Do celów art. 230–232 czynność uważana za zgłoszenie celne może przyjąć następujące formy:

a) w przypadku doprowadzenia towarów do urzędu celnego lub do każdego innego miejsca wyznaczonego lub uznanego zgodnie z art. 38 ust. 1 lit. a) Kodeksu:

– przejście pasem zielonym lub „nic do zgłoszenia” w urzędzie celnym, w którym istnieje system dwóch pasów,

– przejście przez urząd nieposiadający dwóch kontrolowanych pasów, bez dokonywania zgłoszenia z własnej woli,

– umieszczenie naklejki samoprzylepnej lub plakietki zgłoszenia celnego „nic do zgłoszenia” na przedniej szybie samochodu osobowego, o ile taka możliwość przewidziana jest w przepisach krajowych;

b) w przypadku zwolnienia z obowiązku dostarczenia towarów do urzędu celnego zgodnie z przepisami wykonawczymi do art. 38 ust. 4 Kodeksu, w przypadku wywozu zgodnie z art. 231 i w przypadku powrotnego wywozu zgodnie z art. 232 ust. 2:

– sama czynność przekroczenia granicy obszaru celnego Wspólnoty.

2. Jeżeli towary, określone w art. 230 lit. a), art. 231 lit. a) i w art. 232 ust. 1 lit. a) lub art. 232 ust. 2, przewożone koleją w bagażu podróżnych nie towarzyszą podróżnemu i zgłaszane są organom celnym bez obecności pasażera, to dokument określony w załączniku 38a może zostać wykorzystany w granicach i na warunkach określonych w tym załączniku.

Artykuł 234

1. Jeżeli warunki art. 230–232 są spełnione, towary uważane są za przedstawione organom celnym w rozumieniu art. 63 Kodeksu, zgłoszenie uważane jest za przyjęte, a zwolnienie towarów za udzielone w chwili, z którą czynność określona w art. 233 została spełniona.

2. Jeżeli kontrola wykazuje, że czynność określona w art. 233 została spełniona, ale towary przywiezione lub wyprowadzone nie spełniają warunków art. 230–232, dane towary uważane są za przywiezione bądź wywiezione z naruszeniem przepisów.

Sekcja 3

Przepisy wspólne dla sekcji 1 i 2

Artykuł 235

Przepisy art. 225–232 nie mają zastosowania w przypadku towarów, w odniesieniu do których wnosi się o płatność refundacji lub innych opłat albo o zwrot należności, bądź które podlegają środkom zakazów lub ograniczeń, lub jakimkolwiek innym szczególnym formalnościom.

Artykuł 236

Do celów sekcji 1 i 2 pojęcie „ podróżny” oznacza:

A. w przywozie:

1) każdą osobę przybywającą czasowo na obszar celny Wspólnoty, na którym nie zamieszkuje na stałe, oraz

2) każdą osobę powracającą na obszar celny Wspólnoty i zamieszkującą tam na stałe, po czasowym pobycie w państwie trzecim;

B. w wywozie:

1) każdą osobę opuszczającą czasowo obszar celny Wspólnoty, na którym zamieszkuje na stałe, jak również

2) każdą osobę, która po pobycie czasowym opuszcza obszar celny Wspólnoty, na którym nie zamieszkuje na stałe.

Sekcja 4

Obrót pocztowy

Artykuł 237

1. Za zgłoszone organom celnym w ramach obrotu pocztowego uważane są:

A. do dopuszczenia do swobodnego obrotu:

a) w chwili ich wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty:

– karty pocztowe i listy zawierające wyłącznie wiadomości o charakterze osobistym,

– listy pisane alfabetem Braille'a,

– druki niepodlegające należnościom celnym przywozowym, oraz

– wszystkie inne przesyłki wysyłane listownie lub w paczkach, zwolnione z obowiązku doprowadzenia do urzędu celnego zgodnie z przepisami przyjętymi zgodnie z art. 38 ust. 4 Kodeksu;

b) w chwili ich przedstawienia organom celnym:

– przesyłki wysyłane listownie lub w paczkach inne niż te określone w lit. a), pod warunkiem że towarzyszy im zgłoszenie CN22 i/lub CN23;

B. do wywozu:

a) w chwili ich przyjęcia przez władze pocztowe, w przypadku przesyłki wysyłane listownie lub w paczkach, niepodlegające należnościom celnym wywozowym;

b) w chwili ich przedstawienia organom celnym, przesyłki wysyłane listownie lub w paczkach, podlegające należnościom celnym wywozowym, pod warunkiem że towarzyszy im zgłoszenie C1 i/lub C2/CP3.

2. Za zgłaszającego oraz, w zależności od przypadku, za dłużnika w przypadkach określonych w ust. 1 pkt A, uważany jest odbiorca, a w przypadkach określonych w ust. 1 pkt B, nadawca. Organy celne mogą ustalić, że administracja pocztowa jest uważana za zgłaszającego oraz, w zależności od przypadku, za dłużnika.

3. Do celów ust. 1 towary niepodlegające należnościom celnym uważane są za przedstawione organom celnym w rozumieniu art. 63 Kodeksu, zgłoszenie celne uważane jest za przyjęte, a zwolnienie za udzielone:

a) w przywozie – w chwili doręczenia towarów odbiorcy;

b) w wywozie – w chwili przyjęcia towarów przez organy pocztowe.

4. Jeżeli przesyłka wysyłana listownie lub w paczce, niezwolniona z obowiązku doprowadzenia do urzędu celnego zgodnie z przepisami przyjętymi zgodnie z art. 38 ust. 4 Kodeksu, jest przedstawiana bez zgłoszenia CN22 i/lub CN23 lub jeżeli takie zgłoszenie jest niekompletne, organy celne określają formę, w której zgłoszenie celne musi zostać sporządzone lub uzupełnione.

Artykuł 238

Nie stosuje się art. 237:

– do przesyłek zawierających towary przeznaczone do celów handlowych, których całkowita wartość przekracza próg statystyczny ustanowiony obowiązującymi przepisami wspólnotowymi; organy celne mogą ustalić wyższe progi,

– do przesyłek zawierających towary przeznaczone do celów handlowych, które są częścią serii podobnych czynności,

– jeżeli zostało dokonane zgłoszenie celne w formie pisemnej, ustnej lub z zastosowaniem technik elektronicznego przetwarzania danych,

– do przesyłek zawierających towary określone w art. 235.

TYTUŁ VIII

BADANIE TOWARÓW, USTALENIA URZĘDU CELNEGO I INNE ŚRODKI PODEJMOWANE PRZEZ URZĄD CELNY

Artykuł 239

1. Badanie towarów przeprowadza się w wyznaczonych do tego przez organy celne miejscach i w ustalonych godzinach.

2. Jednakże organy celne mogą zezwolić, na wniosek zgłaszającego, na przeprowadzenie badania towarów w miejscach lub w godzinach innych niż te określone w ust. 1.

Koszty związane z badaniem ponosi zgłaszający.

Artykuł 240

1. Jeżeli organy celne podejmą decyzję o zbadaniu towarów, informują o tym zgłaszającego lub jego przedstawiciela.

2. Jeżeli organy celne podejmą decyzję o zbadaniu jedynie części towarów, informują zgłaszającego lub jego przedstawiciela, które towary chcą zbadać. Taka selekcja towarów, dokonana przez organy celne, jest ostateczna.

Artykuł 241

1. Zgłaszający lub wyznaczona przez niego osoba, która ma być obecna przy badaniu towarów, dostarcza organom celnym niezbędnej pomocy w celu ułatwienia im wykonania tego zadania. Jeżeli organy celne uważają okazaną pomoc za niezadowalającą, mogą zażądać od zgłaszającego wyznaczenia innej osoby zdolnej do udzielenia koniecznej pomocy.

2. Jeżeli zgłaszający odmawia uczestniczenia przy badaniu towarów lub wyznaczenia osoby zdolnej do udzielenia pomocy, którą organy celne uważają za niezbędną, organy te wyznaczają ostateczny termin do spełnienia tego wymogu, chyba że ocenią, iż można odstąpić od badania.

Jeżeli z końcem wyznaczonego terminu zgłaszający nie spełnił wymagań stawianych przez organy celne, przystępują one, do celów stosowania art. 75 lit. a) Kodeksu, do badania towarów, na odpowiedzialność i koszt zgłaszającego, z udziałem, o ile uważają to za niezbędne, eksperta lub jakiejkolwiek innej osoby wyznaczonej zgodnie z obowiązującymi przepisami.

3. Ustalenia organów celnych dokonane podczas badania przeprowadzonego zgodnie z warunkami określonymi w poprzednim ustępie są w takim samym stopniu wiążące, jak w przypadku badania przeprowadzonego w obecności zgłaszającego.

4. W miejsce środków ustanowionych w ust. 2 i 3 organy celne mogą uznać zgłoszenie za nieważne, gdy nie ma żadnych wątpliwości, że odmowa uczestniczenia w badaniu towarów przez zgłaszającego lub wyznaczenia osoby zdolnej do udzielenia niezbędnej pomocy, nie stanowi przeszkody lub próby przeszkodzenia w ustaleniu przez organy celne naruszenia przepisów regulujących objęcie towarów odpowiednią procedurą celną, ani nie stanowi uchylenia się albo próby uchylenia się od stosowania przepisów art. 66 ust. 1 lub art. 80 ust. 2 Kodeksu.

Artykuł 242

1. Jeżeli organy celne podejmują decyzję o pobraniu próbek, informują o tym zgłaszającego lub jego przedstawiciela.

2. Organy celne same dokonują pobrania próbek. Jednakże mogą one zażądać, aby zostało ono dokonane pod ich kontrolą przez zgłaszającego lub wyznaczoną przez niego osobę.

Pobrania próbek dokonuje się zgodnie z metodami ustanowionymi w obowiązujących przepisach.

3. Ilości, które mają zostać pobrane, nie powinny przekraczać ilości niezbędnej dla dokonania analizy lub bardziej szczegółowej kontroli, włączając w to ewentualną kontranalizę.

Artykuł 243

1. Zgłaszający lub osoba wyznaczona przez niego do uczestniczenia przy pobieraniu próbek udziela organom celnym wszelkiej niezbędnej pomocy w celu ułatwienia przeprowadzenia tej czynności.

2. Jeżeli zgłaszający odmówi uczestnictwa przy pobieraniu próbek lub wyznaczenia do tego innej osoby bądź gdy nie udzieli organom celnym wszelkiej pomocy niezbędnej do ułatwienia operacji, stosuje się przepisy art. 241 ust. 1 zdanie drugie oraz art. 241 ust. 2–4 zdanie drugie.

Artykuł 244

Jeżeli organy celne pobierają próbki w celu analizy lub bardziej szczegółowej kontroli, zwalniają dane towary, nie czekając na wyniki tej analizy lub kontroli, chyba że istnieją inne podstawy odstąpienia od tych działań i, pod warunkiem że w przypadku, gdy powstał lub może powstać dług celny, kwota określonych należności celnych została już zaksięgowana i zapłacona lub zabezpieczona.

Artykuł 245

1. Ilości pobranych przez urząd celny w charakterze próbki nie odlicza się od ilości zgłoszonej.

2. W przypadku zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do uszlachetniania biernego zgłaszający, o ile pozwalają na to okoliczności, jest upoważniony do zastąpienia, w celu uzupełnienia przesyłki, towarów pobranych w charakterze próbki towarami identycznymi.

Artykuł 246

1. O ile pobrane próbki nie zostały zniszczone w związku z przeprowadzaną analizą lub bardziej szczegółową kontrolą, pobrane próbki zwracane są zgłaszającemu na jego wniosek i koszt, gdy nie ma już potrzeby przechowywania ich przez organy celne, w szczególności po wyczerpaniu przez zgłaszającego wszelkich środków odwoławczych od decyzji podjętej przez organy celne na podstawie wyników takiej analizy lub bardziej szczegółowej kontroli.

2. Próbki, których zwrotu nie zażądał zgłaszający, mogą zostać bądź zniszczone, bądź zachowane przez organy celne. Jednakże w szczególnych przypadkach organy celne mogą zażądać od zgłaszającego zabrania pozostałych próbek.

Artykuł 247

1. Jeżeli organy celne przystępują do weryfikacji zgłoszeń i załączonych do nich dokumentów lub do badania towarów, wskazują, przynajmniej na egzemplarzu zgłoszenia przeznaczonym dla organów celnych lub na załączonym do niej dokumencie, podstawę i wyniki każdej takiej weryfikacji lub badania. W przypadku częściowego badania towarów podawane są także dane dotyczące przesyłki podlegającej badaniu.

O ile zaistnieje taka potrzeba, organy celne dokonują na zgłoszeniu adnotacji o nieobecności zgłaszającego lub jego przedstawiciela.

2. Jeżeli wynik weryfikacji zgłoszenia i załączonych do niego dokumentów lub badania towarów wykazuje niezgodność z danymi podanymi w zgłoszeniu, organy celne określają, przynajmniej na przeznaczonym dla nich egzemplarzu lub na załączonym do niej dokumencie, dane, które należy wziąć pod uwagę przy naliczaniu należności za te towary oraz, w zależności od przypadku, przy naliczaniu refundacji i innych kwot wypłacanych z tytułu wywozu, oraz przy stosowaniu innych przepisów regulujących procedurę celną, którą objęte są towary.

3. Ustalenia dokonane przez organy celne określają, w odpowiednim przypadku, przyjęte środki pozwalające na ustalenie tożsamości. Ustalenia te zawierają datę i dane niezbędne do identyfikacji funkcjonariusza, który je sporządził.

4. Jeżeli organy celne nie przystępują do weryfikacji zgłoszenia lub badania towarów, mogą nie umieszczać żadnych informacji na zgłoszeniu lub na załączonym do niego dokumencie określonym w ust. 1.

5. W celu wykonania procedury tranzytu wspólnotowego urząd wyjścia wprowadza odpowiednie dane do systemu informatycznego w zależności od wyników weryfikacji.

Artykuł 248

1. Udzielenie zwolnienia stanowi podstawę zaksięgowania należności celnych przywozowych ustalonych na podstawie danych zawartych w zgłoszeniu. Jeżeli organy celne uważają, że kontrole, które przeprowadziły, mogą doprowadzić do ustalenia kwoty należności celnych przywozowych wyższej od kwoty ustalonej na podstawie danych zawartych w zgłoszeniu, żądają ponadto złożenia zabezpieczenia wystarczającego na pokrycie różnicy między kwotą wynikającą z danych zawartych w zgłoszeniu a ostateczną kwotą należną za towary. Jednakże zgłaszający zamiast złożenia zabezpieczenia może zażądać natychmiastowego zaksięgowania kwoty należności, której mogą w ostateczności podlegać towary.

2. Jeżeli na podstawie kontroli przeprowadzonych przez organy celne mogą one określić kwotę należności celnych przywozowych różniącą się od kwoty wynikającej z danych zawartych w zgłoszeniu, zwolnienie towarów stanowi podstawę do natychmiastowego zaksięgowania w ten sposób ustalonej kwoty.

3. Dane towary nie mogą zostać zwolnione, jeżeli organy celne mają wątpliwości co do stosowania zakazów i ograniczeń, a mogą rozstrzygnąć te wątpliwości dopiero po otrzymaniu wyników kontroli, którą przeprowadziły.

4. Bez uszczerbku dla ust. 1, organy celne mogą powstrzymać się od pobrania zabezpieczenia w odniesieniu do towarów, dla których wnioskuje się o przyznanie kontyngentu taryfowego, jeżeli ustalą one, w chwili przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu, że dany kontyngent taryfowy nie jest bliski wykorzystania w rozumieniu art. 308c.

Artykuł 249

1. Organy celne ustalają sposób, w jaki zwalniają towary, biorąc pod uwagę miejsce, w którym towary się znajdują i szczególne uzgodnienia dotyczące ich dozoru.

2. W przypadku zgłoszenia na piśmie, na zgłoszeniu lub, w odpowiednim przypadku, na załączonym do niego dokumencie, umieszcza się odniesienie do zwolnienia towarów i daty tego zwolnienia, i egzemplarz jest zwracany zgłaszającemu.

3. W celu wykonania procedury tranzytu wspólnotowego, jeżeli wyniki weryfikacji na to pozwalają, urząd wyjścia zwalnia towary i rejestruje datę ich zwolnienia w systemie informatycznym.

Artykuł 250

1. Jeżeli z powodów określonych w art. 75 lit. a) tiret drugie i trzecie Kodeksu organy celne nie mogły zwolnić towarów, wyznaczają zgłaszającemu termin na uregulowanie sytuacji towarów.

2. Jeżeli w przypadkach określonych w art. 75 lit. a) tiret drugie Kodeksu zgłaszający przed upływem terminu określonego w ust. 1 nie przedłożył wymaganych dokumentów, dane zgłoszenie uważane jest za nieważne i organy celne unieważniają je. Stosuje się przepisy art. 66 ust. 3 Kodeksu.

3. W okolicznościach określonych w art. 75 lit. a) tiret trzecie Kodeksu i bez uszczerbku dla jakichkolwiek środków podjętych na mocy art. 66 ust. 1 akapit pierwszy lub art. 182 Kodeksu, jeżeli zgłaszający ani nie zapłacił, ani nie zabezpieczył przed upływem terminu określonego w ust. 1 kwoty należności, organy celne mogą przystąpić do wstępnych formalności mających na celu sprzedaż towarów. W takim przypadku, o ile w międzyczasie wymagane warunki nie zostaną spełnione, przystępuje się do sprzedaży towarów, w razie konieczności w formie sprzedaży przymusowej, o ile pozwala na to prawo danego Państwa Członkowskiego. Organy celne informują o tym zgłaszającego.

Organy celne mogą, na odpowiedzialność i koszt zgłaszającego, przekazać dane towary do specjalnego miejsca znajdującego się pod ich dozorem.

Artykuł 251

W drodze odstępstwa od art. 66 ust. 2 Kodeksu, zgłoszenie celne może w następujących przypadkach zostać unieważnione po zwolnieniu towarów:

1) jeżeli ustalono, że towary zostały omyłkowo zgłoszone do procedury celnej powodującej obowiązek zapłacenia należności celnych przywozowych zamiast zostać objęte inną procedurą celną, organy celne unieważniają zgłoszenie, jeżeli wniosek o unieważnienie złożony został w terminie trzech miesięcy od dnia przyjęcia zgłoszenia, pod warunkiem że:

– użycie towarów nie naruszyło warunków procedury celnej, którą powinny zostać objęte,

– w chwili zgłoszenia towary były przeznaczone do objęcia inną procedurą celną, dla której spełniały wszystkie wymagane warunki, oraz

– towary zostaną niezwłocznie objęte procedurą celną, do której były faktycznie przeznaczone.

Zgłoszenie o objęcie towarów tą ostatnią procedurą staje się skuteczne od dnia przyjęcia unieważnionego zgłoszenia.

W wyjątkowych, należycie uzasadnionych przypadkach organy celne mogą zezwolić na przekroczenie trzymiesięcznego okresu.

1a) W przypadku stwierdzenia, że towary zostały omyłkowo zamiast innych towarów zgłoszone do procedury celnej powodującej obowiązek zapłacenia należności celnych przywozowych, to organy celne unieważniają zgłoszenie, jeżeli wniosek o unieważnienie został złożony w terminie trzech miesięcy od dnia przyjęcia zgłoszenia, pod warunkiem że:

- pierwotnie zgłoszone towary:

i) nie zostały użyte w inny sposób niż ten, na który początkowo zezwolono; i

ii) został im przywrócony ich wcześniejszy status;

oraz że

- towary, które miały zostać zgłoszone do pierwotnie zamierzonej procedury celnej:

i) mogły, w momencie składania początkowego zgłoszenia, zostać przedstawione w tym samym urzędzie celnym; oraz

ii) zostały zgłoszone do takiej samej procedury celnej co pierwotnie przewidywana.

W wyjątkowych należycie uzasadnionych przypadkach organy celne mogą wyrazić zgodę na przekroczenie wymienionego wyżej terminu;

1b) w przypadku zwrotu towarów zamawianych drogą pocztową, organy celne unieważnią zgłoszenie o dopuszczenie do swobodnego obrotu, jeżeli wniosek o takie unieważnienie został przedstawiony w terminie trzech miesięcy od dnia przyjęcia zgłoszenia, pod warunkiem że towary te zostały wywiezione na adres pierwotnego dostawcy lub na inny wskazany przez niego adres;

1c) jeśli pozwolenie z mocą wsteczną przyznaje się na mocy:

- artykuł 294 na dopuszczenie do swobodnego obrotu z preferencyjnym traktowaniem taryfowym lub o zredukowanej albo zerowej stawce celnej z uwagi na szczególne przeznaczenie towarów, lub

- artykuł 508 na gospodarczą procedurę celną.

2) jeżeli towary zostały zgłoszone do wywozu lub do procedury uszlachetnienia biernego, zgłoszenie zostaje unieważnione, pod warunkiem że:

a) w przypadku towarów, które podlegają należnościom celnym wywozowym, są przedmiotem wniosków o zwrot należności celnych przywozowych, refundacji lub innych kwot stosowanych w wywozie bądź innych specjalnych środków przy wywozie:

– zgłaszający dostarcza urzędowi celnemu wywozu dowody, że towary nie opuściły obszaru celnego Wspólnoty,

– zgłaszający zwraca wymienionemu urzędowi wszystkie egzemplarze zgłoszenia celnego, wraz ze wszystkimi innymi dokumentami, które zostały mu wydane po przyjęciu zgłoszenia,

– zgłaszający dostarcza urzędowi celnemu wywozu dowody, że wszelkie refundacje i inne kwoty należne w związku ze zgłoszeniem wywozowym dla danych towarów zostały zwrócone lub że zainteresowane służby podjęły niezbędne środki w celu zapewnienia, że nie zostały one zapłacone, oraz

– zgłaszający spełnia, zgodnie z obowiązującymi przepisami, inne obowiązki przewidziane przez urząd celny wywozu w celu uregulowania sytuacji towarów.

Unieważnienie zgłoszenia pociąga za sobą anulowanie korekt dokonanych w pozwoleniu na wywóz lub świadectwie o wcześniejszym ustaleniu refundacji przedstawionych wraz z tym zgłoszeniem.

Jeżeli towary zgłoszone do wywozu muszą opuścić obszar celny Wspólnoty w określonym terminie, niedotrzymanie tego terminu pociąga za sobą unieważnienie zgłoszenia;

b) w przypadku innych towarów, w odniesieniu do których urząd celny wywozu został poinformowany, zgodnie z art. 792a ust. 1, lub uznaje on, zgodnie z art. 796e ust. 2, że zgłoszone towary nie opuściły obszaru celnego Wspólnoty.

3) jeżeli powrotny wywóz towarów pociąga za sobą złożenie zgłoszenia, przepisy ust. 2 stosuje się mutatis mutandis;

4) w przypadku gdy towary wspólnotowe zostały objęte procedurą składu celnego w rozumieniu art. 98 ust. 1 lit. b) Kodeksu, można zwrócić się z wnioskiem o unieważnienie zgłoszenia objęcia tą procedurą i unieważnienie może zostać dokonane, pod warunkiem że w przypadku nieprzestrzegania określonego przeznaczenia celnego zostały podjęte środki przewidziane odpowiednim prawodawstwem.

Jeżeli z upływem wyznaczonego terminu pozostawania towarów w ramach procedury składu celnego nie zwrócono się z wnioskiem o nadanie im jednego z przeznaczeń przewidzianych odpowiednim prawodawstwem, organy celne podejmują środki przewidziane takim prawodawstwem.

Artykuł 252

Jeżeli organy celne przystępują zgodnie z art. 75 lit. b) Kodeksu do sprzedaży towarów, to dokonują tego zgodnie z procedurami obowiązującymi w Państwach Członkowskich.

TYTUŁ IX

PROCEDURY UPROSZCZONE

ROZDZIAŁ 1

Sekcja 1

Uwagi ogólne

Artykuł 253

1. Procedura zgłoszenia niekompletnego pozwala organom celnym na przyjęcie, w należycie uzasadnionych przypadkach, zgłoszenia niezawierającego wszystkich wymaganych danych lub zgłoszenia, do którego nie załączono wszystkich niezbędnych dokumentów wymaganych przez daną procedurę celną.

2. Procedura zgłoszenia uproszczonego pozwala na objęcie towarów daną procedurą celną po przedstawieniu zgłoszenia uproszczonego, z późniejszym przedstawieniem zgłoszenia uzupełniającego, które w zależności od przypadku może być zgłoszeniem całościowym, okresowym lub podsumowującym.

3. Procedura w miejscu pozwala na objęcie towarów daną procedurą celną w pomieszczeniach osoby zainteresowanej lub w innych miejscach wyznaczonych lub uznanych przez organy celne.

4. Każda osoba może ubiegać się o udzielenie pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, do użytku własnego lub do działania w charakterze przedstawiciela, pod warunkiem że istnieje odpowiednia ewidencja i procedura umożliwiająca zezwalającemu organowi celnemu ustalenie tożsamości osób reprezentowanych i przeprowadzenie odpowiednich kontroli celnych.

Tego rodzaju wniosek może także dotyczyć zintegrowanego pozwolenia, bez uszczerbku dla art. 64 Kodeksu.

5. Stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu jest uzależnione od złożenia zabezpieczenia z tytułu należności celnych przywozowych oraz innych należności.

6. Posiadacz pozwolenia spełnia warunki i kryteria ustalone w niniejszym rozdziale oraz wywiązuje się ze zobowiązań wynikających z pozwolenia, bez uszczerbku dla obowiązków zgłaszającego oraz dla zasad obowiązujących w przypadku powstania długu celnego.

7. Posiadacz pozwolenia informuje zezwalający organ celny o wszelkich okolicznościach, które wystąpią po udzieleniu pozwolenia, a które mogą mieć wpływ na jego utrzymanie lub zakres.

8. Zezwalający organ celny dokonuje ponownej oceny pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, w przypadku:

a) poważnych zmian w stosownych przepisach wspólnotowych;

b) uzasadnionych wskazań, że odpowiednie warunki nie są spełnione przez posiadacza pozwolenia.

W przypadku pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, wydanego dla wnioskodawcy prowadzącego działalność przez okres krótszy niż trzy lata, w pierwszym roku po wydaniu pozwolenia podlega on ścisłej kontroli.

Artykuł 253a

W przypadku stosowania procedury uproszczonej z wykorzystaniem systemów przetwarzania danych do wypełniania zgłoszenia celnego lub z zastosowaniem techniki przetwarzania danych przepisy art. 199 ust. 2 i 3, art. 222, 223 i 224 stosuje się odpowiednio.

Warunkiem pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu jest składanie zgłoszeń celnych oraz powiadomień drogą elektroniczną.

Jednakże w przypadkach braku teleinformatycznych systemów organów celnych lub teleinformatycznych systemów przedsiębiorców umożliwiających składanie lub przyjmowanie uproszczonych zgłoszeń celnych lub powiadomień dotyczących odprawy uproszczonej w miejscu z wykorzystaniem techniki przetwarzania danych, organy celne mogą dopuścić inne określone przez nie formy zgłoszeń i powiadomień, pod warunkiem przeprowadzenia skutecznej analizy ryzyka.

Sekcja 2

Udzielenie, zawieszenie, cofnięcie pozwoleń na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu

Artykuł 253b

1. Wnioski o pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu składa się, stosując wzór formularza wniosku zgodny z załącznikiem 67 lub w odpowiednim formacie elektronicznym.

2. Jeżeli zezwalający organ celny uzna, że wniosek nie zawiera wszystkich wymaganych danych, zwraca się w ciągu 30 dni kalendarzowych od otrzymania wniosku do wnioskodawcy o dostarczenie określonych informacji, uzasadniając swoją prośbę.

3. Wniosek nie zostaje przyjęty, jeżeli:

a) jest niezgodny z przepisami ust. 1;

b) nie został złożony do właściwych organów celnych;

c) wnioskodawca został skazany za poważne przestępstwo karne związane z prowadzoną działalnością gospodarczą;

d) w momencie składania wniosku w stosunku do wnioskodawcy prowadzone jest postępowanie upadłościowe.

4. Przed udzieleniem pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu organy celne dokonują audytu ewidencji wnioskodawcy, chyba że można wykorzystać wyniki poprzedniego audytu.

Artykuł 253c

1. Pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego udziela się w przypadku spełnienia warunków i kryteriów określonych w art. 14h z wyjątkiem ust. 1 lit. c), w art. 14i lit. d), e) i g) oraz w art. 14j.

Pozwolenia na stosowanie procedury w miejscu udziela się w przypadku spełnienia warunków i kryteriów określonych w art. 14h z wyjątkiem ust. 1 lit. c), w art. 14i oraz w art. 14j.

Przy udzielaniu pozwoleń, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim, organy celne stosują art. 14a ust. 2 oraz wykorzystują formularz wniosku określony w załączniku 67.

2. Jeżeli wnioskodawca posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), uznaje się, że warunki i kryteria określone w ust. 1 niniejszego artykułu są spełnione.

Artykuł 253d

1. Pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu zostaje zawieszone przez zezwalający organ celny, jeżeli:

a) stwierdzono niezgodności z warunkami lub kryteriami określonymi w art. 253c ust. 1;

b) organy celne mają wystarczający powód, aby przypuszczać, że posiadacz pozwolenia lub inna osoba określona w art. 14h ust. 1 lit. a), b) lub d) popełnił (lub popełniła) czyn skutkujący wszczęciem postępowania karnego i że czyn ten wiąże się z naruszeniem przepisów celnych.

Jednakże w przypadku, o którym mowa w lit. b) akapitu pierwszego, zezwalający organ celny może podjąć decyzję o niezawieszaniu pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, gdy uzna naruszenie za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz przy braku wątpliwości co do dobrej wiary posiadacza pozwolenia.

Przed podjęciem decyzji zezwalający organ celny informuje posiadacza pozwolenia o poczynionych ustaleniach. Posiadacz pozwolenia ma prawo do uregulowania sytuacji oraz/ lub do wyrażenia swojego stanowiska w ciągu trzydziestu dni kalendarzowych od daty otrzymania tej informacji.

2. Jeżeli w ciągu trzydziestu dni kalendarzowych posiadacz pozwolenia nie ureguluje sytuacji, o której mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), zezwalający organ celny powiadamia posiadacza pozwolenia o zawieszeniu pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu na okres trzydziestu dni kalendarzowych, aby umożliwić posiadaczowi pozwolenia podjęcie niezbędnych środków w celu uregulowania sytuacji.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. b), zezwalający organ celny zawiesza pozwolenie do czasu zakończenia postępowania sądowego. Organ ten powiadamia o tym fakcie posiadacza pozwolenia.

4. W przypadku gdy w ciągu trzydziestu dni kalendarzowych posiadacz pozwolenia nie był w stanie uregulować sytuacji, natomiast może przedstawić dowód, że spełni warunki, jeżeli okres zawieszenia zostanie przedłużony, zezwalający organ celny zawiesza pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu na kolejne 30 dni kalendarzowych.

5. Zawieszenie pozwolenia nie ma wpływu na procedurę celną, która się już rozpoczęła przed datą zawieszenia, ale nie została jeszcze zakończona.

Artykuł 253e

1. Jeżeli posiadacz pozwolenia podjął, zgodnie z wymogami zezwalającego organu celnego, środki konieczne do spełnienia warunków i kryteriów, które muszą być spełnione w przypadku pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, zezwalający organ celny cofa zawieszenie i informuje o tym posiadacza pozwolenia. Zawieszenie można cofnąć przez upływem terminu określonego w art. 253d ust. 2 lub 4.

2. Jeżeli posiadacz pozwolenia nie podejmuje koniecznych działań w okresie zawieszenia wskazanym w art. 253d ust. 2 lub 4, stosuje się art. 253 g.

Artykuł 253f

1. W przypadku gdy posiadacz pozwolenia czasowo nie jest w stanie spełnić któregokolwiek z warunków lub kryteriów określonych dla pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, może złożyć wniosek o zawieszenie pozwolenia. W takim przypadku posiadacz pozwolenia powiadamia zezwalający organ celny, podając termin, w jakim będzie w stanie ponownie spełnić dane warunki i kryteria. Powiadamia on również zezwalający organ celny o wszelkich planowanych środkach oraz o harmonogramie ich stosowania.

2. Jeżeli posiadacz pozwolenia nie ureguluje sytuacji w terminie podanym w swoim powiadomieniu, zezwalający organ celny może odpowiednio przedłużyć ten termin, pod warunkiem że posiadacz pozwolenia działał w dobrej wierze.

Artykuł 253g

Bez uszczerbku dla art. 9 Kodeksu i art. 4 niniejszego rozporządzenia, zezwalający organ celny cofa pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu w następujących przypadkach:

a) gdy posiadacz pozwolenia nie ureguluje sytuacji, o której mowa w art. 253d ust. 2 oraz 253f ust. 1;

b) gdy posiadacz pozwolenia lub osoby, o których mowa w art. 14h ust. 1 lit. a), b) lub d), dopuściły się poważnych lub powtarzających się naruszeń przepisów celnych i nie ma (lub nie mają) już prawa do odwołania;

c) na wniosek posiadacza pozwolenia.

Jednakże w przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), zezwalający organ celny może podjąć decyzję, że nie cofnie pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, jeżeli uzna naruszenia za nieistotne w stosunku do liczby lub wielkości operacji celnych, do których się ono odnosi, oraz przy braku wątpliwości co do dobrej wiary posiadacza pozwolenia.

ROZDZIAŁ 1A

Pojedyncze pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu

Sekcja 1

Procedura składania wniosków

Artykuł 253h

1. Wniosek o pojedyncze pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu składa się do jednego z organów celnych, o których mowa w art. 14d ust. 1 i 2.

Jednakże w przypadku gdy wniosek o pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu składany jest w ramach lub w następstwie wniosku o pojedyncze pozwolenie na końcowe przeznaczenie bądź o procedurę celną mającą skutki gospodarcze, stosuje się art. 292 ust. 5 i 6 lub art. 500 i 501.

2. Jeżeli część istotnej ewidencji lub dokumentacji jest przechowywana w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym składany jest wniosek, wnioskodawca wypełnia odpowiednio pola 5a, 5b i 7 formularza wniosku, którego wzór podany jest w załączniku 67.

3. Wnioskodawca zapewnia łatwo dostępny punkt kontaktowy lub wyznacza osobę do kontaktów w administracji wnioskodawcy w państwie członkowskim, w którym składany jest wniosek, aby udostępnić organom celnym wszystkie informacje niezbędne dla udowodnienia zgodności z wymogami związanymi z udzieleniem pojedynczego pozwolenia.

4. Wnioskodawcy przedkładają w miarę możliwości niezbędne dane organom celnym drogą elektroniczną.

5. Do czasu wprowadzenia elektronicznego systemu wymiany danych między zaangażowanymi państwami członkowskimi, który jest niezbędny dla celów odpowiedniej procedury celnej, zezwalające organy celne mogą odrzucić wnioski złożone na mocy ust. 1, jeżeli pojedyncze pozwolenie spowodowałoby nieproporcjonalne koszty administracyjne.

Artykuł 253i

1. Państwa członkowskie podają do wiadomości Komisji wykaz organów celnych określonych w art. 253h ust. 1, do których muszą być składane wnioski, oraz informują o wszelkich zmianach w tym zakresie. Komisja udostępnia tego rodzaju informacje w internecie. Organy te działają jako zezwalające organy celne w zakresie pojedynczych pozwoleń na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu.

2. Państwa członkowskie wyznaczają centralne biura ds. wymiany informacji między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi i Komisją, oraz informują Komisję o tych biurach.

Sekcja 2

Procedura wydawania

Artykuł 253j

1. W przypadku gdy przedmiotem wniosku jest pojedyncze pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, zezwalający organ celny udostępnia innym zainteresowanym organom celnym następujące informacje:

a) wniosek;

b) projekt pozwolenia;

c) wszelkie informacje konieczne dla udzielenia pozwolenia.

Informacje te są udostępniane z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego, o którym mowawart. 253 m, z chwilą, gdy jest on dostępny.

2. Informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), są udostępniane przez zezwalający organ celny w następujących terminach:

a) 30 dni kalendarzowych, jeżeli wnioskodawcy uprzednio przyznano możliwość korzystania ze zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu, lub świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c);

b) 90 dni kalendarzowych w pozostałych przypadkach.

W przypadku gdy zezwalający organ celny nie jest w stanie dotrzymać tych terminów, może przedłużyć je o 30 dni kalendarzowych. W takich przypadkach, przed upływem ustalonych terminów, zezwalający organ celny informuje wnioskodawcę o przyczynach przedłużenia.

Termin biegnie od daty otrzymania przez zezwalający organ celny wszelkich wymaganych informacji, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c). Zezwalający organ celny informuje wnioskodawcę o przyjęciu wniosku oraz podaje datę, od której zaczyna się bieg terminu.

3. Do dnia 31 grudnia 2009 r. maksymalne okresy wynoszące 30 lub 90 dni kalendarzowych przewidziane w ust. 2 akapit pierwszy wynoszą odpowiednio 90 lub 210 dni kalendarzowych.

Artykuł 253k

1. Zezwalający organ celny państwa członkowskiego, w którym wniosek został złożony, oraz organy celne innych państw członkowskich mające związek z pojedynczym pozwoleniem, którego dotyczy wniosek, współpracują przy ustalaniu wymogów operacyjnych i dotyczących sprawozdawczości, w tym planu kontroli dotyczącego nadzoru procedury celnej realizowanej w ramach pojedynczego pozwolenia. Jednakże dane wymieniane w celach procedur celnych pomiędzy zainteresowanymi organami celnymi nie wykraczają poza zakres ustanowiony w załączniku 30 A.

2. Organy celne innych państw członkowskich, których dotyczy pojedyncze pozwolenie będące przedmiotem wniosku, powiadamiają zezwalający organ celny o ewentualnych zastrzeżeniach w ciągu trzydziestu dni kalendarzowych od dnia otrzymania projektu pozwolenia. Jeżeli powiadomienie to wymaga dodatkowego czasu, zezwalający organ celny jest o tym informowany możliwie jak najszybciej, a w każdym przypadku w granicach tego terminu. Dodatkowy termin może zostać przedłużony o nie więcej niż 30 dni kalendarzowych. W przypadku przedłużenia terminu zezwalający organ celny powiadamia wnioskodawcę o przedłużeniu terminu.

W przypadku zgłoszenia zastrzeżeń oraz w razie nieosiągnięcia porozumienia między organami celnymi w ciągu tego okresu wniosek zostaje odrzucony w zakresie, w jakim zgłoszono zastrzeżenia.

Jeżeli organ celny uczestniczący w konsultacjach nie odpowiada w terminie określonym w akapicie pierwszym, zezwalający organ celny może założyć, że brak jest zastrzeżeń w odniesieniu do wydania tego rodzaju pozwolenia, na odpowiedzialność organu celnego uczestniczącego w konsultacjach.

3. Przed częściowym lub całkowitym odrzuceniem wniosku zezwalający organ celny informuje wnioskodawcę o przyczynach będących podstawą takiej decyzji, a wnioskodawca ma możliwość wyrażenia swojego stanowiska w ciągu 30 dni kalendarzowych od dnia przekazania tej informacji.

Artykuł 253l

1. W przypadku gdy o pojedyncze pozwolenie ubiega się wnioskodawca posiadający świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), pozwolenie zostaje udzielone po przeprowadzeniu koniecznej wymiany informacji między:

a) wnioskodawcą i zezwalającym organem celnym;

b) zezwalającym organem i innymi organami celnymi, których dotyczy pojedyncze pozwolenie będące przedmiotem wniosku.

W przypadkach, w których wnioskodawca nie posiada świadectwa AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), pozwolenie zostaje udzielone wówczas, gdy zezwalający organ celny jest przekonany, że wnioskodawca będzie w stanie spełnić związane z pozwoleniem warunki i kryteria, określone lub przywołane w art. 253, 253a i 253c, oraz wówczas, gdy doszło do niezbędnej wymiany informacji, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu.

2. Po otrzymaniu zgody lub nieotrzymaniu uzasadnionych zastrzeżeń od innych zainteresowanych organów celnych zezwalający organ celny wydaje pozwolenie zgodnie z formularzem wniosku ustalonym w załączniku 67, w ciągu 30 dni kalendarzowych po upływie okresów ustanowionych w art. 253k ust. 2 lub 3.

Zezwalający organ celny udostępnia pozwolenie organom celnym w uczestniczących państwach członkowskich, wykorzystując w tym celu system teleinformatyczny, o którym mowa w art. 253 m, z chwilą, gdy jest on dostępny.

3. Pojedyncze pozwolenia na stosowanie zgłoszenia uproszczonego lub procedury w miejscu są uznawane we wszystkich państwach członkowskich wyszczególnionych w polu 10 lub w polu 11 pozwolenia, lub – w stosownych przypadkach – w obu tych polach.

Sekcja 3

Wymiana informacji

Artykuł 253m

1. System teleinformatyczny określony w drodze porozumienia przez Komisję i organy celne służy po jego udostępnieniu do wymiany informacji i do komunikacji między organami celnymi oraz do informowania Komisji i przedsiębiorców. Informacje podawane przedsiębiorcom są ograniczone do danych jawnych określonych w tytule II punkt 16 wyjaśnień dotyczących formularza wniosku o stosowanie procedury uproszczonej ustalonego w załączniku 67.

2. Wykorzystując system, o którym mowa w ust. 1, Komisja i organy celne dokonują wymiany następujących informacji, przechowują je oraz mają do nich dostęp:

a) dane dotyczące wniosków;

b) informacje wymagane w procesie wydawania pozwoleń;

c) pojedyncze pozwolenia wydawane w odniesieniu do procedur, o których mowa w art. 1 ust. 13 i 14, oraz – w stosownych przypadkach – w odniesieniu do ich zmiany, zawieszenia i cofnięcia;

d) wyniki ponownej oceny zgodnie z art. 253 ust. 8.

3. Komisja i państwa członkowskie mogą podawać do publicznej wiadomości za pośrednictwem internetu wykaz pojedynczych pozwoleń, jak również dane jawne określone w tytule II punkt 16 wyjaśnień dotyczących formularza wniosku o stosowanie procedury uproszczonej ustalonego w załączniku 67, po uzyskaniu uprzedniej zgody posiadacza pozwolenia. Wykaz jest aktualizowany.

ROZDZIAŁ 2

Zgłoszenie dopuszczenia do swobodnego obrotu

Sekcja 1

Zgłoszenie niekompletne

Artykuł 254

Na wniosek zgłaszającego organy celne mogą przyjąć zgłoszenie o dopuszczenie do swobodnego obrotu niezawierające wszystkich danych określonych w załączniku 37.

Jednakże zgłoszenie to zawiera przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla zgłoszenia niekompletnego.

Artykuł 255

1. Do zgłoszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu, które może być przyjęte przez organy celne na wniosek zgłaszającego, a do którego niedołączone zostały niektóre niezbędne dokumenty uzupełniające, załącza się przynajmniej te dokumenty, które muszą być okazane, zanim zgłoszone towary będą mogły być dopuszczone do swobodnego obrotu.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, zgłoszenie, do którego nie załączono jednego lub większej liczby dokumentów wymaganych, zanim towary będą mogły być dopuszczone do swobodnego obrotu, może zostać przyjęte po wykazaniu organom celnym, że:

a) dany dokument istnieje i jest ważny;

b) niedołączenie dokumentu do zgłoszenia spowodowane zostało okolicznościami niezależnymi od woli zgłaszającego;

c) każde opóźnienie w przyjęciu zgłoszenia uniemożliwiłoby dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu lub spowodowałoby ich objęcie wyższą stawką celną.

Dane odnoszące się do brakujących dokumentów są we wszystkich przypadkach podawane na zgłoszeniu.

Artykuł 256

1. Termin udzielony przez organy celne zgłaszającemu na przekazanie danych lub dokumentów brakujących przy przyjmowaniu zgłoszenia nie może przekraczać miesiąca, licząc od dnia tego przyjęcia.

W przypadku dokumentu wymaganego do wniosku o zredukowaną lub zerową stawkę celną w przywozie, jeżeli władze celne mają dobry powód, by wierzyć, że towary objęte niepełnym zgłoszeniem mogą kwalifikować się do takiej zredukowanej lub zerowej stawki celnej, okres na przedłożenie dokumentu, dłuższy niż ten przewidziany w pierwszym akapicie, może zostać przyznany na wniosek zgłaszającego, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami. Okres ten nie może przekraczać czterech miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia. Nie może on być przedłużony.

W przypadku gdy brakujące dane lub dokumenty, które mają być dostarczone, dotyczą wartości celnej, organy celne mogą, o ile jest to absolutnie konieczne, wyznaczyć dłuższy termin lub przedłużyć uprzednio wyznaczony termin. Całkowity wyznaczony termin uwzględnia terminy przepisane prawem.

2. Jeżeli obniżona lub zerowa stawka celna w przywozie stosowana jest do towarów dopuszczonych do swobodnego obrotu w ramach kontyngentów taryfowych lub, pod warunkiem że nie wprowadzi się ponownie, w ramach plafonów taryfowych lub innych preferencyjnych środków taryfowych, poboru zwykłych stawek należności celnych przywozowych, to możliwość korzystania z kontyngentu taryfowego lub preferencyjnego środka taryfowego zostaje przyznana dopiero po przedstawieniu organom celnym dokumentu, od którego uzależnione jest przyznanie takiej obniżonej lub zerowej stawki celnej. W każdym przypadku, dokument ten musi zostać przedstawiony:

- przed wykorzystaniem kontyngentu taryfowego, lub

- w innych przypadkach, przed datą ponownego wprowadzenia, na podstawie środków wspólnotowych, zwykłych stawek należności celnych przywozowych.

3. Z zastrzeżeniem ust. 1 i 2 dokument, od którego uzależnione jest zastosowanie obniżonej lub zerowej stawki celnej w przywozie, może zostać przedłożony po upływie okresu, dla którego taka obniżona lub zerowa stawka została wyznaczona, pod warunkiem że zgłoszenie odnoszące się do danych towarów zostało przyjęte przed tą datą.

Artykuł 257

1. Przyjęcie przez organy celne zgłoszenia niekompletnego nie stanowi przeszkody lub nie opóźnia zwolnienia towarów tak zgłoszonych, o ile nie ma innych powodów, aby tak uczynić. Bez uszczerbku dla przepisów art. 248 zwolnienie następuje zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 2–5 poniżej.

2. Jeżeli późniejsze przedłożenie danych lub dokumentu uzupełniającego, brakującego w chwili przyjmowania zgłoszenia, nie może mieć żadnego wpływu na kwotę należności celnych za towary objęte zgłoszeniem, organy celne niezwłocznie przystępują do zaksięgowania kwoty tych należności, obliczanej w zwykły sposób.

3. Jeżeli, zgodnie z art. 254, w zgłoszeniu celnym jest podana prowizoryczna wartość, organy celne:

– niezwłocznie przystępują do zaksięgowania kwoty należności celnych ustalonej na podstawie tej informacji,

– żądają, o ile zaistnieje taka potrzeba, złożenia odpowiedniego zabezpieczenia pokrywającego różnicę między tą kwotą a kwotą, którą mogą zostać ostatecznie obciążone towary.

4. Jeżeli w przypadkach innych niż te określone w ust. 3 późniejsze przedstawienie danych lub dokumentu uzupełniającego brakującego w chwili przyjmowania zgłoszenia może mieć wpływ na kwotę należności za towary objęte zgłoszeniem:

a) w przypadku gdy późniejsze dostarczenie brakujących danych lub dokumentu może prowadzić do zastosowania obniżonej stawki, organy celne:

– niezwłocznie przystępują do zaksięgowania należności celnych przywozowych naliczonych według obniżonej stawki,

– żądają złożenia zabezpieczenia pokrywającego różnicę między tą kwotą a kwotą, która wynikałaby z zastosowania w odniesieniu do danych towarów należności celnych przywozowych naliczanych według stawki zwykłej;

b) w przypadku gdy późniejsze dostarczenie brakujących danych lub dokumentu może prowadzić do zastosowania całkowitego zwolnienia towarów z należności celnych, organy celne wymagają złożenia zabezpieczenia pokrywającego kwotę, która byłaby należna w przypadku należności celnych obciążonych zwykłą stawką.

5. Bez uszczerbku dla wszelkich mogących nastąpić w późniejszym okresie zmian, w szczególności w wyniku ostatecznego ustalenia wartości celnej, zgłaszający może w miejsce złożenia zabezpieczenia zażądać natychmiastowego zaksięgowania:

– w przypadku stosowania ust. 3 tiret drugie lub ust. 4 lit. a) tiret drugie, kwoty należności celnych, której towary mogą w ostateczności podlegać, lub

– w przypadku stosowania ust. 4 lit. b), kwoty należności celnych obliczonej z zastosowaniem zwykłej stawki.

Artykuł 258

Jeżeli z upływem terminu określonego w art. 256 zgłaszający nie dostarczył elementów niezbędnych do ostatecznego ustalenia wartości celnej towarów lub nie dostarczył brakujących danych bądź dokumentów, organy celne niezwłocznie księgują, tytułem należności za dane towary, kwotę zabezpieczenia przewidzianego zgodnie z przepisami art. 257 ust. 3 tiret drugie lub art. 257 ust. 4 lit. a) tiret drugie i art. 257 ust. 4 lit. b).

Artykuł 259

Zgłoszenie niekompletne przyjęte zgodnie z warunkami określonymi w art. 254–257 może zostać uzupełnione przez zgłaszającego lub zastąpione za zgodą organów celnych innym zgłoszeniem spełniającym warunki ustanowione w art. 62 Kodeksu.

W obydwu przypadkach datą przyjmowaną do celów ustalenia wszelkich należności celnych i stosowania innych przepisów regulujących dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu jest data przyjęcia zgłoszenia niekompletnego.

Sekcja 2

Procedura zgłoszenia uproszczonego

Artykuł 260

1. Po przedstawieniu pisemnego wniosku zawierającego wszystkie wymagane informacje wnioskodawca jest upoważniony, na warunkach i w sposób ustanowiony w art. 261 i 262, do dokonania zgłoszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu w formie uproszczonej, o ile towary zostały przedstawione organom celnym.

2. Takie zgłoszenie uproszczone musi zawierać przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla przywozowego zgłoszenia uproszczonego.

3. Jeżeli pozwalają na to okoliczności, organy celne mogą zezwolić, aby wniosek o dopuszczenie do swobodnego obrotu określony w ust. 2 tiret drugie został zastąpiony wnioskiem całościowym dla czynności dopuszczenia do swobodnego obrotu, które mają zostać zrealizowane w określonym czasie. Odniesienie do pozwolenia udzielonego w związku ze złożeniem takiego całościowego wniosku jest umieszczane na przedstawionym zgodnie z ust. 1 dokumencie handlowym lub administracyjnym.

4. Do zgłoszenia uproszczonego dołączane są wszystkie dokumenty, od przedstawienia których uzależnione jest zabezpieczenie dopuszczenia do swobodnego obrotu. Stosuje się art. 255 ust. 2.

5. Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla art. 278.

Artykuł 261

1. Pozwolenie na stosowanie zgłoszenia uproszczonego zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b i 253c.

2. W przypadku gdy wnioskodawca posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), zezwalający organ celny udziela pozwolenia po ustaleniu sposobu wymiany niezbędnych informacji między wnioskodawcą i zezwalającym organem celnym. Wszystkie warunki i kryteria, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, uznaje się za spełnione.

Artykuł 262

1. Pozwolenie określone w art. 260 zawiera następujące dane:

a) urząd lub urzędy celne właściwe dla przyjmowania zgłoszeń uproszczonych;

b) towary, których dotyczy; oraz

c) odniesienie do zabezpieczenia, które ma złożyć osoba zainteresowana w celu zabezpieczenia mogącego powstać długu celnego.

Pozwolenie to określa również formę i zawartość zgłoszeń uzupełniających oraz wyznacza terminy, w których muszą zostać one złożone wyznaczonym w tym celu organom celnym.

2. Organy celne mogą odstąpić od wymogu przedstawienia zgłoszenia uzupełniającego, jeżeli zgłoszenie uproszczone dotyczy towarów, których wartość celna jest niższa od progu statystycznego przewidzianego w obowiązujących przepisach wspólnotowych i zawiera już wszystkie informacje niezbędne dla dopuszczenia do swobodnego obrotu.

Sekcja 3

Procedura w miejscu

Artykuł 263

Pozwolenie na korzystanie z procedury w miejscu udzielane jest zgodnie z warunkami i w sposób ustanowiony w art. 264–266, każdej osobie, która życzy sobie, aby dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu odbywało się w jej własnych pomieszczeniach lub w innych miejscach określonych w art. 253 i która w tym celu przedstawia organom celnym pisemny wniosek zawierający wszystkie dane niezbędne do udzielenia pozwolenia:

– dla towarów podlegających procedurze wspólnotowego lub wspólnego tranzytu i w odniesieniu do których osoba określona powyżej upoważniona jest do korzystania z procedur uproszczonych przeprowadzanych w urzędzie przeznaczenia, zgodnie z art. 406, 407 i 408,

– dla towarów uprzednio objętych gospodarczą procedurą celną, bez uszczerbku dla art. 278,

– dla towarów skierowanych po ich przedstawieniu organom celnym, zgodnie z art. 40 Kodeksu, do wymienionych pomieszczeń lub miejsc zgodnie z procedurą tranzytu inną niż ta określona w tiret pierwszym,

– dla towarów wprowadzonych na obszar celny Wspólnoty ze zwolnieniem z wymogu przedstawienia organom celnym, zgodnie z art. 41 lit. b) Kodeksu.

Artykuł 264

1. Pozwolenie na stosowanie procedury w miejscu zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b i 253c.

2. W przypadku gdy wnioskodawca posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), zezwalający organ celny udziela pozwolenia po ustaleniu sposobu wymiany niezbędnych informacji między wnioskodawcą i zezwalającym organem celnym. Wszystkie warunki i kryteria, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, uznaje się za spełnione.

Artykuł 265

(skreślony).

Artykuł 266

1. W celu umożliwienia organom celnym właściwego funkcjonowania posiadacz pozwolenia określonego w art. 263:

a) w przypadkach określonych w art. 263 tiret pierwsze i trzecie:

i) gdy towary są dopuszczone do swobodnego obrotu po ich dostarczeniu na wyznaczone miejsce:

– bezzwłocznie zawiadamia organy celne o dostarczeniu w formie i trybie określonym przez organy celne w celu uzyskania zwolnienia towarów, oraz

– umieszcza towary w swojej ewidencji;

ii) gdy dopuszczenie do swobodnego obrotu jest poprzedzone czasowym składowaniem towarów w rozumieniu art. 50 Kodeksu w tym samym miejscu, przed upływem terminu, określonego w art. 49 Kodeksu:

– należycie zawiadamia organy celne w określonej przez nie formie i trybie o woli dopuszczenia towarów do swobodnego obrotu w celu uzyskania zwolnienia towarów, oraz

– wprowadza towary do swojej ewidencji.

b) w przypadkach wymienionych w art. 263 tiret drugie:

– należycie zawiadamia organy celne w określonej przez nie formie i trybie o woli dopuszczenia towarów do swobodnego obrotu w celu uzyskania zwolnienia towarów, oraz

– wprowadza towary do swojej ewidencji.

Zawiadomienie określone w tiret pierwszym nie jest wymagane w przypadku, gdy towary, które mają być dopuszczone do swobodnego obrotu, zostały wcześniej objęte procedurą składu celnego w składzie celnym typu D;

c) w przypadkach określonych w art. 263 tiret czwarte po przybyciu towarów na miejsce przeznaczone do tego celu:

– umieszcza towary w swojej ewidencji;

d) udostępnia organom celnym całą dokumentację, od momentu wprowadzenia do ewidencji określonego w lit. a), b) i c), której prowadzenie jest wymagane przepisami regulującymi dopuszczenie do swobodnego obrotu.

2. Pod warunkiem że nie będzie miało to wpływu na kontrole prawidłowego przebiegu czynności, organy celne mogą:

a) zezwolić, aby zawiadomienie określone w ust. 1 lit. a) i b) dokonane zostało niedługo przed przybyciem towarów;

b) w niektórych specjalnych okolicznościach, ze względu na rodzaj danych towarów i szybkość obrotu, zwolnić posiadacza pozwolenia z obowiązku powiadamiania właściwego urzędu celnego o każdym przybyciu towarów, pod warunkiem że dostarczy on temu urzędowi wszystkie informacje, które urząd uzna za niezbędne w celu umożliwienia wykonania prawa do zbadania towarów, jeżeli będzie to konieczne.

W takim przypadku wpis towarów do ewidencji osoby zainteresowanej jest równoznaczny z ich zwolnieniem.

3. Wpis do ewidencji, o którym mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), może zostać zastąpiony przez jakąkolwiek inną formalność dającą podobne gwarancje wymagane przez organy celne. Wpis zawiera datę jego dokonania oraz przynajmniej dane niezbędne w przypadku zgłoszenia w ramach procedury w miejscu, określone w załączniku 30A.

Artykuł 267

Pozwolenie określone w art. 263 ustanawia szczególne zasady działania procedury i w szczególności wymienia:

– towary, których dotyczy,

– formę obowiązków określonych w art. 266, jak również szczegóły dotyczące zabezpieczenia, które ma złożyć osoba zainteresowana,

– moment zwolnienia towarów,

– termin, w którym zgłoszenie uzupełniające musi zostać złożone we właściwym, wyznaczonym do tego urzędzie celnym,

– warunki, na których towary mogą zostać objęte, odpowiednio, zgłoszeniem całościowym, okresowym lub podsumowującym.

ROZDZIAŁ 3

Zgłoszenia do gospodarczej procedury celnej

Sekcja 1

Objęcie gospodarczą procedurą celną

Podsekcja 1

Objęcie procedurą składu celnego

A. Zgłoszenia niekompletne

Artykuł 268

1. Na wniosek zgłaszającego urząd celny objęcia może przyjąć zgłoszenie o objęcie procedurą składu celnego, które nie zawiera niektórych danych określonych w załączniku 37.

Jednakże zgłoszenie to zawiera przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla zgłoszenia niekompletnego.

2. Artykuły 255, 256 i 259 stosuje się mutatis mutandis.

3. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do zgłoszeń o objęcie procedurą wspólnotowych produktów rolnych, określonych w art. 524.

B. Procedura zgłoszenia uproszczonego

Artykuł 269

1. Pozwolenie na stosowanie procedury zgłoszenia uproszczonego zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w art. 253, 253a, 253b, 253c i 270.

2. Jeżeli procedura ta stosowana jest w składzie typu D zgłoszenie uproszczone określa również rodzaj danych towarów, w sposób wystarczający do dokonania ich natychmiastowej i jednoznacznej klasyfikacji, jak również określa ich wartość celną.

3. Procedura, określona w ust. 1, nie ma zastosowania do składów typu F, ani przy objęciu procedurą, we wszystkich typach składów, do wspólnotowych produktów rolnych określonych w art. 524.

4. Procedurę, o której mowa w drugim tiret ustępu 1, stosuje się do składów typu B z wyjątkiem tego, że nie jest możliwe używanie dokumentów handlowych. Jeżeli dokument administracyjny nie zawiera danych szczegółowych pokazanych w załączniku 37, tytuł 1 ustęp B, to dane te powinny zostać dostarczone na wniosku towarzyszącym.

Artykuł 270

1. Wniosek określony w art. 269 ust. 1 sporządzany jest na piśmie i zawiera wszystkie dane niezbędne do udzielenia pozwolenia.

Jeżeli pozwalają na to okoliczności, wniosek określony w art. 269 ust. 1 może zostać zastąpiony wnioskiem całościowym w odniesieniu do czynności, które mają zostać dokonane w określonym czasie.

W tym przypadku wniosek jest sporządzany na warunkach ustanowionych w art. 497, 498 oraz 499 i przedkładany wraz z wnioskiem o pozwolenie na prowadzenie składu celnego lub o zmianę pierwotnego pozwolenia organom celnym, które wydały pozwolenie na stosowanie procedury.

2. (skreślony).

3. (skreślony).

4. (skreślony).

5. W przypadku gdy wnioskodawca posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), zezwalający organ celny udziela pozwolenia po ustaleniu sposobu wymiany niezbędnych informacji między wnioskodawcą i zezwalającym organem celnym. Wszystkie warunki i kryteria, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, uznaje się za spełnione.

Artykuł 271

Pozwolenie określone w art. 269 ust. 1 określa szczegółowe zasady działania procedury, w tym urzędy celne objęcia procedurą.

Zgłoszenie uzupełniające nie musi być wymagane.

C. Procedura w miejscu

Artykuł 272

1. Pozwolenie na stosowanie procedury w miejscu zostaje udzielone wnioskodawcy w przypadku gdy spełnione są warunki i kryteria, o których mowa w ust. 2 oraz art. 253, 253a, 253b i 253c i 274.

2. Procedury uproszczonej w miejscu nie stosuje się w odniesieniu do składów typu B i F, jak również przy objęciu produktów rolnych określonych w art. 524 procedurą we wszystkich typach składów wspólnotowych.

3. Artykuł 270 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 273

1. Aby umożliwić organom celnym właściwe przeprowadzenie czynności, po przybyciu towarów do wyznaczonych do tego miejsc posiadacz pozwolenia jest w tym celu zobowiązany:

a) należycie powiadomić organy celne o takim przybyciu, w formie i w sposób przez nie określony;

b) dokonać wpisu do ewidencji towarowej;

c) przechowywać do dyspozycji urzędu nadzoru wszystkie dokumenty dotyczące objęcia towarów procedurą.

Wpis do ewidencji towarowej, określony w lit. b), zawiera przynajmniej niektóre dane wykorzystywane w celu ustalenia tożsamości towarów do celów handlowych, włącznie z ich ilością.

2. Stosuje się art. 266 ust. 2.

Artykuł 274

Pozwolenie określone w art. 272 ust. 1 ustanawia szczegółowe zasady działania procedury i w szczególności wymienia:

– towary, których dotyczy,

– formę obowiązków określonych w art. 273,

– moment zwolnienia towarów.

Zgłoszenie uzupełniające nie musi być wymagane.

Podsekcja 2

Objęcie procedurą uszlachetniania czynnego, przetwarzania pod kontrolą celną lub odprawy czasowej

A. Zgłoszenia niekompletne

Artykuł 275

1. Na wniosek zgłaszającego urząd celny objęcia może przyjąć zgłoszenie o objęcie towarów gospodarczą procedurą celną, inną niż procedura uszlachetniania biernego lub składu celnego, które nie zawiera niektórych danych, określonych w załączniku 37, lub do których nie załączono niektórych dokumentów wymienionych w art. 220.

Jednakże zgłoszenie to zawiera przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla zgłoszenia niekompletnego.

2. Artykuły 255, 256 i 259 stosuje się mutatis mutandis.

3. W przypadkach objęcia procedurą uszlachetniania czynnego z zastosowaniem procedury ceł zwrotnych art. 257 i 258 także stosuje się mutatis mutandis.

B. Zgłoszenie uproszczone i procedura w miejscu

Artykuł 276

Przepisy art. 260–267 i art. 270 stosuje się mutatis mutandis w odniesieniu do towarów zgłoszonych do gospodarczych procedur celnych, określonych w niniejszej podsekcji.

Podsekcja 3

Towary zgłaszane do procedury uszlachetniania biernego

Artykuł 277

Przepisy art. 279–289 stosowane w odniesieniu do towarów zgłaszanych do wywozu stosuje się mutatis mutandis w odniesieniu do towarów zgłaszanych do wywozu w ramach procedury uszlachetniania biernego.

Podsekcja 4

Przepisy wspólne

Artykuł 277a

W przypadku gdy dwa lub większa liczba pozwoleń dotyczących gospodarczych procedur celnych jest przyznawana tej samej osobie i jedna procedura kończy się, rozpoczynając inną procedurę z zastosowaniem procedury w miejscu, zgłoszenie uzupełniające nie musi być wymagane.

Sekcja 2

Zakończenie gospodarczej procedury celnej

Artykuł 278

1. W przypadku zakończenia gospodarczej procedury celnej, innej niż procedura uszlachetniania biernego i procedura składu celnego, mogą być stosowane procedury uproszczone przewidziane dla dopuszczenia do swobodnego obrotu, wywozu i powrotnego wywozu. W przypadku powrotnego wywozu przepisy art. 279–289 stosuje się mutatis mutandis.

2. Procedury uproszczone, określone w art. 254–267 mogą być stosowane w odniesieniu do dopuszczenia do swobodnego obrotu towarów korzystających z procedury uszlachetniania biernego.

3. W przypadkach zakończenia procedury składu celnego można stosować procedury uproszczone przewidziane dla dopuszczenia do swobodnego obrotu, wywozu lub powrotnego wywozu.

Jednakże:

a) dla towarów objętych procedurą w składzie typu F nie może być dopuszczone stosowanie jakiejkolwiek procedury uproszczonej;

b) dla towarów objętych procedurą w składzie typu B stosuje się jedynie zgłoszenia niekompletne lub procedurę zgłoszenia uproszczonego;

c) wydanie pozwolenia na skład typu D pociąga za sobą automatyczne stosowanie procedury w miejscu dla dopuszczenia do swobodnego obrotu.

Jednakże w przypadkach, gdy osoba zainteresowana chce skorzystać ze stosowania elementów kalkulacyjnych, które nie mogą zostać sprawdzone bez bezpośredniego badania towarów, procedury tej nie można stosować. W tym przypadku mogą zostać zastosowane inne procedury związane z obowiązkiem przedstawienia towarów organom celnym;

d) żadna procedura uproszczona nie ma zastosowania do wspólnotowych towarów rolnych określonych w art. 524 i objętych procedurą składu celnego.

ROZDZIAŁ 4

Zgłoszenie wywozowe

Artykuł 279

Formalności wywozowe określone w art. 786–796e mogą zostać uproszczone zgodnie z niniejszym rozdziałem.

Sekcja 1

Zgłoszenia niekompletne

Artykuł 280

1. Na wniosek zgłaszającego urząd celny może przyjąć zgłoszenie wywozowe, które nie zawiera niektórych danych, określonych w załączniku 37.

Jednakże zgłoszenie to zawiera przynajmniej dane określone w załączniku 30A dla zgłoszenia niekompletnego.

W przypadku gdy towary podlegają należnościom wywozowym lub są przedmiotem innych środków przewidzianych w ramach wspólnej polityki rolnej, zgłoszenie wywozowe zawiera wszystkie informacje wymagane dla właściwego zastosowania takich należności i środków.

2. Artykuły 255-259 stosuje się, z niezbędnymi zmianami, do zgłoszeń wywozowych.

Artykuł 281

1. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 789, zgłoszenie uzupełniające może zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla siedziby eksportera.

2. Jeżeli podwykonawca posiada siedzibę w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym znajduje się siedziba eksportera, ust. 1 stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy wymagane dane są wymieniane drogą elektroniczną zgodnie z art. 4 lit. d).

3. Wywozowe zgłoszenie niekompletne wskazuje urząd celny, w którym złożone zostanie zgłoszenie uzupełniające. Urząd celny, w którym zostało złożone wywozowe zgłoszenie niekompletne, przesyła dane z tego zgłoszenia do urzędu celnego, w którym składane ma być zgłoszenie uzupełniające, zgodnie z ust. 1.

4. W przypadkach określonych w ust. 2 urząd celny, w którym zostało złożone zgłoszenie uzupełniające, bezzwłocznie przesyła dane ze zgłoszenia uzupełniającego do urzędu celnego, w którym złożono wywozowe zgłoszenie niekompletne.

Sekcja 2

Procedura zgłoszenia uproszczonego

Artykuł 282

1. Pozwolenia na stosowanie procedury zgłoszenia uproszczonego udziela się zgodnie z warunkami oraz w sposób określony w art. 253, 253a, 253b, 253c, 261 ust. 2 oraz, odpowiednio, art. 262.

2. Zgłoszenie uproszczone zawiera przynajmniej dane określone dla zgłoszenia uproszczonego w załączniku 30A.

Artykuły 255-259 stosuje się z niezbędnymi zmianami.

Sekcja 3

Procedura w miejscu

Artykuł 283

Pozwolenia na korzystanie z procedury w miejscu udziela się zgodnie z warunkami oraz w sposób określony w art. 253, 253a, 253b i 253c każdej osobie, zwanej dalej „upoważnionym eksporterem”, która chce, aby formalności wywozowe dokonywane były w jej własnych pomieszczeniach lub w innych miejscach wyznaczonych lub uznanych przez organy celne.

Artykuł 284

(skreślony).

Artykuł 285

1. Upoważniony eksporter przed wyprowadzeniem towarów z miejsc określonych w art. 283 zobowiązany jest dopełnić następujących obowiązków:

a) należycie powiadomić urząd celny wywozu o takim wyprowadzeniu poprzez złożenie wywozowego zgłoszenia uproszczonego, o którym mowa w art. 282;

b) udostępnić organom celnym wszystkie dokumenty, których przedstawienie może być wymagane dla zastosowania przepisów regulujących wywóz towarów.

2. Upoważniony eksporter może złożyć kompletne zgłoszenie wywozowe zamiast zgłoszenia uproszczonego. W takim przypadku odstępuje się od wymogu złożenia zgłoszenia uzupełniającego określonego w art. 76 ust. 2 Kodeksu.

Artykuł 285a

1. Organy celne mogą zwolnić upoważnionego eksportera z obowiązku złożenia zgłoszenia uproszczonego w urzędzie celnym wywozu dla każdego wyprowadzenia towarów. Powyższego zwolnienia udziela się wyłącznie pod warunkiem spełnienia przez upoważnionego eksportera następujących warunków:

a) upoważniony eksporter powiadamia urząd celny wywozu o każdym wyprowadzeniu w sposób oraz w formie określonej przez ten urząd;

b) upoważniony eksporter dostarczy lub udostępni organom celnym wszystkie informacje, które uznają one za niezbędne do przeprowadzenia skutecznej analizy ryzyka poprzedzającej wyprowadzenie towarów z miejsc, o których mowa w art. 283;

c) upoważniony eksporter wpisuje dane towary do swojej ewidencji.

Wpis, o którym mowa w lit. c), może zostać zastąpiony przez jakąkolwiek inną formalność wymaganą przez organy celne, dającą podobne gwarancje. Wpis ten zawiera datę jego dokonania oraz dane niezbędne do ustalenia tożsamości towarów.

1a. W przypadkach, gdzie zastosowanie ma art. 592a lub 592d, organy celne mogą upoważnić przedsiębiorcę do niezwłocznego wpisywania do jego ewidencji każdej operacji wywozowej i okresowego informowania o wszystkich tych operacjach upoważniającego urzędu celnego w zgłoszeniu uzupełniającym, w terminie najpóźniej miesiąca od opuszczenia przez towary obszaru celnego Wspólnoty. Takie pozwolenie może zostać udzielone na następujących warunkach:

a) przedsiębiorca korzysta z pozwolenia tylko w odniesieniu do towarów niebędących przedmiotem zakazów i ograniczeń;

b) przedsiębiorca dostarcza urzędowi celnemu wywozu wszystkie informacje, jakie urząd ten uzna za konieczne do przeprowadzenia kontroli towarów;

c) w przypadkach gdy urząd celny wywozu jest inny niż urząd celny wyprowadzenia, organy celne zgodziły się na zastosowanie takiej procedury i informacje, o których mowa w lit. b), są również udostępniane urzędowi celnemu wyprowadzenia.

W przypadku stosowania procedury, o której mowa w akapicie pierwszym, dokonanie wpisu towarów do ewidencji uznaje się za zwolnienie do wywozu i wyprowadzenia.

2. W pewnych szczególnych okolicznościach, ze względu na rodzaj towarów oraz szybkość obrotu w wywozie, organy celne mogą, do dnia 30 czerwca 2009 r., zwolnić upoważnionego eksportera z wymogów określonych w ust. 1 lit. a) i b), pod warunkiem że dostarczy on do danego urzędu celnego wywozu wszystkie informacje, które urząd uzna za niezbędne do tego, aby umożliwić mu wykonywanie prawa do zbadania towarów, jeżeli zajdzie taka potrzeba, przed ich wyprowadzeniem.

W takim przypadku wpisanie towarów do ewidencji upoważnionego eksportera jest równoznaczne z ich zwolnieniem.

Artykuł 285b

1. Informacja, o której mowa w art. 285a ust. 1 lit. a), jest przekazywana urzędowi celnemu wywozu w terminie określonym zgodnie z art. 592b i 592c.

2. Wpis do ewidencji, o którym mowa w art. 285a ust. 1 lit. c), zawiera dane określone w załączniku 30A dla procedury w miejscu.

3. Organy celne zapewniają spełnienie wymagań art. 796a do 796e.

Artykuł 286

1. W celu kontroli faktycznego opuszczenia obszaru celnego Wspólnoty w charakterze dokumentu potwierdzającego wyprowadzenie stosowany jest egzemplarz nr 3 jednolitego dokumentu administracyjnego.

Pozwolenie przewiduje, że egzemplarz nr 3 jednolitego dokumentu administracyjnego musi zostać uprzednio uwierzytelniony.

2. Uprzednie uwierzytelnienie może zostać dokonane w jeden z następujących sposobów:

a) poprzez wcześniejsze umieszczenie w polu A pieczęci właściwego urzędu celnego i podpisu funkcjonariusza tego urzędu;

b) poprzez umieszczenie przez upoważnionego eksportera specjalnej pieczęci, zgodnej ze wzorem przedstawionym w załączniku 62.

Odcisk pieczęci może zostać uprzednio wydrukowany na formularzach, o ile nadruk ten został dokonany w zatwierdzonej do tego celu drukarni.

3. Przed wyprowadzeniem towarów upoważniony eksporter zobowiązany jest spełnić następujące wymagania:

a) przeprowadzić procedury określone w art. 285 lub 285a;

b) umieścić na dokumencie towarzyszącym lub innym zastępującym go środku następujące dane:

i) odniesienie do wpisu w jego ewidencji;

ii) datę dokonania wpisu, o którym mowa w podpunkcie i);

iii) numer pozwolenia;

iv) nazwę urzędu celnego, który udzielił pozwolenia.

4. (skreślony).

Artykuł 287

1. Pozwolenie określone w art. 283 ustanawia szczególne zasady działania procedury, a w szczególności określa:

a) towary, których dotyczy;

b) sposób wypełnienia warunków określonych w art. 285a ust. 1;

c) sposób i termin zwolnienia towarów;

d) zawartość każdego dokumentu towarzyszącego lub zastępującego go środka, jak również sposób walidacji tego środka;

e) procedurę przedstawienia zgłoszenia uzupełniającego i termin, w jakim musi zostać ono złożone.

Jeżeli zastosowanie mają art. 796a do 796e, zwolnienie, o którym mowa w lit. c), jest udzielane zgodnie z art. 796b.

2. Pozwolenie zawiera zobowiązanie upoważnionego eksportera do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu zabezpieczenia przechowywania specjalnej pieczęci lub formularzy opatrzonych nadrukiem pieczęci urzędu celnego wyjścia lub nadrukiem pieczęci specjalnej.

Sekcja 4

Przepisy wspólne dla sekcji 2 i 3

Artykuł 288

(skreślony).

Artykuł 289

Jeżeli czynność wywozu jest w całości realizowana na terytorium jednego Państwa Członkowskiego, to oprócz procedur określonych w sekcjach 2 i 3, przy zapewnieniu przestrzegania polityk Wspólnoty, dane Państwo Członkowskie może przewidzieć inne uproszczenia.

Jednakże zgłaszający udostępni organom celnym informacje niezbędne do przeprowadzenia skutecznej analizy ryzyka oraz rewizji towarów przed ich wyprowadzeniem.

CZĘŚĆ DRUGA

STATUS CELNY TOWARÓW I TRANZYT

TYTUŁ I

DOPUSZCZENIE DO SWOBODNEGO OBROTU

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Artykuł 290

1. Jeżeli towary wspólnotowe są wywożone na podstawie karnetu ATA, zgodnie z art. 797, towary te mogą zostać dopuszczone do swobodnego obrotu na podstawie karnetu ATA.

2. W tym przypadku urząd, w którym towary są dopuszczane do swobodnego obrotu, spełnia następujące formalności:

a) weryfikuje informacje znajdujące się w polach A–G odcinka powrotnego przywozu;

b) wypełnia odcinek kontrolny i pole „H” odcinka powrotnego przywozu;

c) zatrzymuje odcinek powrotnego przywozu.

3. Jeżeli formalności związane z zakończeniem czasowego wywozu towarów wspólnotowych są dokonywane w urzędzie celnym innym niż urząd, przez który towary są wprowadzane na obszar celny Wspólnoty, przemieszczenie tych towarów od tego urzędu do urzędu, w którym wymienione formalności są spełniane, nie wymaga żadnych formalności.

ROZDZIAŁ 1a

Przepisy dotyczące bananów

Artykuł 290a

Do celów niniejszego rozdziału oraz załączników 38b i 38c stosuje się następujące definicje:

a) „upoważniony podmiot dokonujący ważenia” oznacza podmiot upoważniony przez urząd celny dla celów ważenia świeżych bananów;

b) „dokumentacja wnioskodawcy” oznacza wszelkie dokumenty dotyczące ważenia świeżych bananów;

c) „waga netto świeżych bananów” oznacza wagę samych bananów bez jakichkolwiek materiałów do pakowania czy opakowań;

d) „partia świeżych bananów” oznacza partię obejmującą wszystkie świeże banany załadowane na jeden środek transportu i wysłane przez jednego eksportera do jednego lub więcej odbiorców;

e) „miejsce rozładunku” oznacza każde miejsce, w którym partia świeżych bananów może zostać rozładowana lub usunięta w ramach procedury celnej, lub w przypadku przewozu w kontenerach, miejsce, w którym kontener jest zdejmowany ze statku, samolotu lub innego podstawowego środka transportu lub w którym kontener jest rozpakowany.

Artykuł 290b

1. Każdy urząd celny po otrzymaniu wniosku przyznaje status upoważnionego podmiotu dokonującego ważenia podmiotom gospodarczym zajmującym się przywozem, przewozem, składowaniem i przeładunkiem świeżych bananów, pod warunkiem że spełnione są następujące warunki:

a) wnioskodawca oferuje wszystkie konieczne gwarancje dotyczące właściwego przeprowadzenia ważenia;

b) wnioskodawca dysponuje właściwymi urządzeniami do ważenia;

c) dokumentacja wnioskodawcy umożliwia organom celnym przeprowadzanie skutecznych kontroli.

Urząd celny nie przyznaje statusu upoważnionego podmiotu dokonującego ważenia w przypadku gdy wnioskodawca dopuścił się poważnego lub wielokrotnego naruszenia przepisów celnych.

Upoważnienie jest ograniczone do ważenia świeżych bananów przeprowadzonego na miejscu nadzorowanym przez upoważniający urząd celny.

2. Upoważniający urząd celny cofa status upoważnionego podmiotu dokonującego ważenia w przypadku gdy posiadacz tego statusu przestaje spełniać warunki określone w ust. 1.

Artykuł 290c

1. Dla celów kontroli wagi netto świeżych bananów przywożonych do Wspólnoty i objętych kodem CN 08030019 do zgłoszeń o dopuszczenie do swobodnego obrotu załącza się świadectwo ważenia bananów stwierdzające wagę netto danej partii świeżych bananów, z uwzględnieniem typu opakowania i pochodzenia.

Świadectwa ważenia bananów sporządzają upoważnione podmioty dokonujące ważenia zgodnie z procedurą określoną w załączniku 38b i w formie odpowiadającej wzorowi określonemu w załączniku 38c.

Zgodnie z warunkami określonymi przez organy celne świadectwa mogą być dostarczane organom celnym w formie elektronicznej.

2. Upoważniony podmiot dokonujący ważenia dostarcza organom celnym wcześniejsze zawiadomienie dotyczące ważenia partii świeżych bananów w celu sporządzenia świadectwa ważenia bananów, zawierającego szczegółowe informacje dotyczące typu opakowania, pochodzenia, czasu i miejsca ważenia.

3. Urzędy celne sprawdzają wagę netto świeżych bananów wpisaną na świadectwach ważenia bananów, na podstawie analizy ryzyka, w odniesieniu do co najmniej 5 % łącznej liczby świadectw ważenia bananów przedstawionych w danym roku, bądź poprzez obecność przy ważeniu reprezentatywnych próbek bananów przez upoważniony podmiot dokonujący ważenia, bądź samodzielnie ważąc te próbki zgodnie z procedurą określoną w pkt 1, 2 i 3 załącznika 38b.

Artykuł 290d

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o liście upoważnionych podmiotów dokonujących ważenia oraz o wszelkich zmianach na tej liście.

Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

ROZDZIAŁ 2

Przeznaczenie towarów

Artykuł 291

1. Niniejszy rozdział stosuje się w przypadku, gdy towary dopuszczone do swobodnego obrotu z zastosowaniem uprzywilejowanego traktowania taryfowego lub obniżonej bądź zerowej stawki celnej ze względu na ich przeznaczenie podlegają dozorowi celnemu odnośnie do przeznaczenia.

2. Do celów niniejszego rozdziału:

a) (skreślona);

b) „księgowość” oznacza dane handlowe, podatkowe lub inne dane księgowe posiadacza albo takie dane prowadzone na jego rzecz;

c) „ewidencja” oznacza dane zawierające wszystkie niezbędne informacje i szczegóły techniczne, przechowywane na jakimkolwiek nośniku, umożliwiające organom celnym sprawowanie dozoru i kontrolę czynności.

Artykuł 292

1. Przyznanie uprzywilejowanego traktowania taryfowego zgodnie z art. 21 Kodeksu, w sytuacji gdy towary podlegają dozorowi celnemu ze względu na ich przeznaczenie, uzależnione jest od wydania pozwolenia na piśmie.

Jeżeli towary są dopuszczane do swobodnego obrotu z zastosowaniem obniżonej lub zerowej stawki celnej ze względu na ich przeznaczenie i gdy obowiązujące przepisy wymagają, aby towary pozostawały pod dozorem celnym zgodnie z art. 82 Kodeksu, niezbędne jest pisemne pozwolenie do celów dozoru celnego przeznaczenia towarów.

2. Wnioski sporządza się w formie pisemnej zgodnie z wzorem określonym w załączniku 67. Organy celne mogą wyrazić zgodę, aby wniosek o przedłużenie lub zmianę pozwolenia składany był w formie prostego wniosku na piśmie.

3. W szczególnych okolicznościach organy celne mogą dopuścić, aby zgłoszenie o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, sporządzone na piśmie lub z wykorzystaniem środków technicznych przetwarzania danych i dokonane z zastosowaniem zwykłej procedury, stanowiło wniosek o udzielenie pozwolenia, w przypadku gdy:

– wniosek dotyczy tylko jednej władzy celnej,

– osoba składająca wniosek w całości nadaje towarom określone przeznaczenie, oraz

– zabezpieczony jest prawidłowy przebieg czynności.

4. Jeżeli organy celne ocenią, że zawarte we wniosku informacje są niewystarczające, mogą zażądać dodatkowych informacji od osoby składającej wniosek.

W szczególności, w przypadkach gdy wniosek może zostać przedstawiony w formie zgłoszenia celnego, organy celne wymagają, bez uszczerbku dla art. 218, aby dołączony był do niego dokument sporządzony przez zgłaszającego zawierający przynajmniej następujące informacje, chyba że są one uznane za zbędne lub są umieszczone w zgłoszeniu celnym:

a) nazwisko lub nazwę i adres osoby składającej wniosek, zgłaszającego i podmiotu gospodarczego;

b) rodzaj przeznaczenia towaru;

c) techniczny opis towarów, produkty wynikające z przeznaczenia towarów oraz sposoby ich określania;

d) szacunkowy współczynnik produktywności lub sposób wyznaczania tego współczynnika;

e) przewidywany termin nadawania towarom ich przeznaczenia;

f) miejsce, w którym towary osiągają przeznaczenie.

5. W przypadku wnioskowania o udzielenie jednorazowego pozwolenia niezbędna jest uprzednia zgoda organów, zgodnie z opisaną poniżej procedurą.

Wniosek przedstawiany jest organom celnym właściwym dla miejsca, w którym

– znajduje się główna księgowość składającego wniosek, pozwalająca na przeprowadzenie kontroli audytowej i gdzie realizowana jest przynajmniej część czynności, które mają być objęte pozwoleniem, lub

– w przeciwnym razie – tam, gdzie utrzymywane są główne księgi rachunkowe wnioskodawcy ułatwiające dokonywanie kontroli ustaleń opartej na wynikach rewizji finansowej.

Te organy celne przekazują wniosek i projekt pozwolenia innym zainteresowanym organom celnym, które w ciągu piętnastu dni potwierdzają ich otrzymanie.

Pozostałe zainteresowane organy celne przekazują swoje zastrzeżenia w ciągu trzydziestu dni od otrzymania projektu pozwolenia. Jeżeli w terminie tym przekazano zastrzeżenia i nie osiągnięto porozumienia, to wniosek zostaje odrzucony w zakresie, w jakim podniesiono zastrzeżenia.

Organy celne mogą wydać pozwolenie, jeżeli w terminie trzydziestu dni nie otrzymały żadnych zastrzeżeń dotyczących projektu pozwolenia.

Organy celne wydające pozwolenie przesyłają jego kopię wszystkim zainteresowanym organom celnym.

6. Jeżeli kryteria i warunki udzielenia jednorazowego pozwolenia zostały ogólnie uzgodnione przez dwie lub więcej władz celnych, to władze te mogą również zgodzić się na zastąpienie uprzedniej konsultacji prostym powiadomieniem. Takie powiadomienie jest wystarczające we wszystkich przypadkach przedłużania lub cofania jednorazowego pozwolenia.

7. Wnioskodawca jest informowany o decyzji dotyczącej wydania pozwolenia lub o przyczynach odrzucenia wniosku w ciągu trzydziestu dni od daty złożenia wniosku lub od dnia, w którym organy celne otrzymały wszelkie żądane posiadane lub dodatkowe informacje.

Okres ten nie ma zastosowania w przypadku pozwolenia pojedynczego, chyba że zostało ono wydane na podstawie ust. 6.

Artykuł 293

1. Pozwolenie zgodne z wzorem przedstawionym w załączniku 67 udzielane jest osobom mającym swoją siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

a) przewidywana działalność będzie zgodna z określonym przeznaczeniem, jak również z przepisami stosowanymi do wysyłki towarów zgodnie z art. 296, a ponadto zabezpieczony jest prawidłowy przebieg czynności;

b) osoba składająca wniosek przedstawi wszelkie gwarancje niezbędne dla prawidłowego przeprowadzenia czynności i zobowiąże się:

– nadać części lub wszystkim towarom określone przeznaczenie lub przekazać je, oraz dostarczyć dowód tego nadania lub przekazania zgodnie z obowiązującymi przepisami,

– powstrzymać się od wszelkich działań niezgodnych z zamierzonym celem określonego przeznaczenia,

– powiadamiać właściwe organy celne o wszelkich czynnikach mogących mieć wpływ na pozwolenie;

c) zapewniony zostanie skuteczny dozór celny i ustalenia administracyjne podejmowane przez organy celne nie będą nieproporcjonalne w stosunku do istniejących potrzeb gospodarczych;

d) będzie prowadzona i przechowywana odpowiednia ewidencja;

e) o ile organy celne uznają to za niezbędne, złożone zostanie odpowiednie zabezpieczenie.

2. W przypadku wniosku złożonego na mocy art. 292 ust. 3 pozwolenie wydawane jest osobom mającym swoją siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, przez przyjęcie zgłoszenia celnego, z zastrzeżeniem pozostałych warunków określonych w ust. 1.

3. W pozwoleniu powinny znajdować się następujące elementy, chyba że informacje takie zostaną uznane za zbędne:

a) identyfikacja osoby posiadającej pozwolenie;

b) w miarę potrzeby kody Nomenklatury Scalonej lub kody TARIC, typ i opis towarów, czynności odnoszące się do przeznaczenia towarów i przepisy dotyczące współczynnika produktywności;

c) środki i metody identyfikacji oraz dozoru celnego, w tym uzgodnienia dotyczące:

– wspólnego składowania, do którego art. 534 ust. 2 i 3 stosuje się mutatis mutandis,

– składowania mieszanin produktów podlegających nadzorowi szczególnego przeznaczenia, objętych działami 27 i 29 Nomenklatury Scalonej lub takich produktów zawierających surowe oleje ropy naftowej oznaczonych kodem CN 2709 00;

d) termin, w którym należy nadać towarom określone przeznaczenie;

e) urzędy celne, w których towary są zgłaszane w celu dopuszczenia do swobodnego obrotu i urzędy kontroli ustaleń;

f) miejsca, w których towarom należy nadać określone przeznaczenie;

g) w miarę potrzeb, zabezpieczenie, które ma być złożone;

h) okres ważności pozwolenia;

i) gdzie ma to zastosowanie, możliwość wysyłki towarów zgodnie z art. 296 ust. 1;

j) w miarę potrzeb, uproszczone ustalenia odnoszące się do wysyłki towarów zgodnie z art. 296 ust. 2 akapit drugi i art. 296 ust. 3;

k) w miarę potrzeb, uproszczone procedury dopuszczone zgodnie z art. 76 Kodeksu;

l) sposoby przekazywania informacji.

W przypadku gdy towary określone w akapicie pierwszym lit. c) tiret drugie nie są identyczne pod względem ośmiocyfrowego kodu CN, jakości handlowej oraz parametrów technicznych i fizycznych, składowanie mieszanin produktów może być dozwolone jedynie wówczas, gdy cała mieszanina ma być poddana jednej z obróbek określonych w uwagach dodatkowych 4 i 5 do działu 27 Nomenklatury Scalonej.

4. Bez uszczerbku dla przepisów art. 294 pozwolenie obowiązuje od dnia jego wydania lub od każdej późniejszej daty podanej w pozwoleniu.

Okres ważności nie przekracza trzech lat od dnia, w którym pozwolenie staje się skuteczne, z wyjątkiem przypadku, gdy istnieją właściwie umotywowane przyczyny.

Artykuł 294

1. Organy celne mogą wydać pozwolenie z mocą wsteczną.

Bez uszczerbku dla przepisów ust. 2 i 3 pozwolenie z mocą wsteczną obowiązuje od dnia złożenia wniosku.

2. Jeżeli wniosek dotyczy przedłużenia pozwolenia dla takiego samego rodzaju czynności i towarów, pozwolenie może zostać udzielone z mocą wsteczną od daty wygaśnięcia tego pozwolenia.

3. W wyjątkowych okolicznościach skutek retroaktywny pozwolenia może zostać rozszerzony, ale na okres nie dłuższy niż jeden rok przed datą złożenia wniosku, o ile można potwierdzić istnienie ekonomicznej potrzeby i gdy:

a) wniosek nie wiąże się z próbą oszustwa ani z rażącym zaniedbaniem;

b) księgowość osoby składającej wniosek potwierdza, że wymogi dotyczące ustaleń można uznać za spełnione i, w miarę potrzeby, aby uniknąć zamiany, w danym okresie towary można zidentyfikować i gdy księgowość ta umożliwia przeprowadzenie kontroli ustaleń;

c) wszystkie formalności niezbędne do uregulowania sytuacji towarów mogą zostać spełnione, łącznie, w miarę potrzeby, z unieważnieniem zgłoszenia.

Artykuł 295

Wygaśnięcie pozwolenia nie ma wpływu na towary, które znalazły się w swobodnym obrocie na mocy tego pozwolenia jeszcze zanim wygasło.

Artykuł 296

1. Wysyłki towarów między różnymi miejscami wskazanymi w tym samym pozwoleniu można dokonać bez jakichkolwiek formalności celnych.

2. Jeżeli wysyłka towarów dokonywana jest między dwoma osobami posiadającymi pozwolenie, mającymi siedzibę w różnych Państwach Członkowskich i pod warunkiem że dane organy celne nie uzgodniły procedur uproszczonych zgodnie z ust. 3, przewidzianych w załączniku 63, egzemplarz kontrolny T5 wykorzystuje się zgodnie z następującą procedurą:

a) nadawca wystawia egzemplarz kontrolny T5 w trzech egzemplarzach (jeden oryginał i dwie kopie).

b) egzemplarz kontrolny T5 zawiera:

– w polu A („urząd wyjścia”), adres właściwego urzędu celnego określonego w pozwoleniu nadawcy,

– w polu 2, nazwisko lub nazwę, pełny adres i numer pozwolenia nadawcy,

– w polu 8, nazwisko lub nazwę, pełny adres i numer pozwolenia adresata,

– w polach „„Ważna uwaga” i w polu B tekst należy przekreślić,

– w polach 31 i 33, odpowiednio, opis towarów w chwili wysyłki, wraz z ilością sztuk oraz właściwym dla nich kodem CN,

– w polu 38, masę netto towarów,

– w polu 103, słownie ilość towarów netto,

– w polu 104, znak w polu „Inne (wyszczególnić)” oraz drukowanymi literami jeden z następujących wpisów:

– DESTINO ESPECIAL: MERCANCÍAS RESPECTO DE LAS CUALES, LAS OBLIGATIONES SE CEDEN AL CESIONARIO (REGLAMENTO (CEE) N° 2454/93, ARTÍCULO 296)

– SÆRLIGT ANVENDELSESFORMÅL: VARER, FOR HVILKE FORPLIGTELSERNE OVERDRAGES TIL ERHVERVEREN (FORORDNING (EØF) Nr 2454/93, ARTIKEL 296)

– BESONDERE VERWENDUNG: WAREN MIT DENEN DIE PFLICHTEN AUF DEN ÜBERNEHMER ÜBERTRAGEN WERDEN (ARTIKEL 296 DER VERORDNUNG (EWG) Nr 2454/94)

– ΕΙΔΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ: ΕΜΠΟΡΕΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΕΚΧΩΡΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΧΕΑ (ΑΡΘΡΟ 296 ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ (ΕΟΚ) αριθ 2454/93)

– END-USE: GOODS FOR WHICH THE OBLIGATIONS ARE TRANSFERRED TO THE TRASNFEREE (REGULATION (EWG) No 2454/93, ARTICLE 296)

– DESTINATION PARTICULIÈRE: MARCHANDISES POUR LESQUELLES LES OBLIGATIONS SONT TRANSFÉRÉES AU CESSIONNAIRE [RÈGLEMENT (CEE) N° 2454/93, ARTICLE 296]

– DESTINAZIONE PARTICOLARE: MERCI PER LE QUALI GLI OBBLIGHI SONO TRASFERITI AL CESSIONARIO (REGOLAMENTO (CEE) N. 2454/93, ARTICOLO 296)

– BIJZONDERE BESTEMMING: GOEDEREN WAARVOOR DE VERPLICHTINGEN AAN DE OVERNEMER WORDEN OVERGEDRAGEN (VERORDENING (EEG) Nr 2454/93, ARTIKEL 296)

– DESTINO ESPECIAL: MERCADORIAS RELATIVAMENTE ÀS QUAIS ÀS OBRIGAÇÕES SÃO TRANSFERIDAS PARA O CESSIONÁRIO [REGULAMENTO (CEE) N.° 2454/93, ARTIGO 296.°]

– TIETTY KÄYTTÖTARKOITUS: TAVARAT, JOIHIN LIITTYVÄT VELVOITTEET SIIRRETÄÄN SIIRRONSAAJALLE (ASETUS (ETY) N:o 2454/93,296 ARTIKLA)

– ANVÄNDNING FÖR SÄRSKILDA ÄNDAMÅL: VAROR FÖR VILKA SKYLDIGHETERNA ÖVERFÖRS TILL DEN MOTTAGANDE PARTEN (ARTIKEL 296 I FÖRORDNING (EEG) NR 2454/93)

– KONEČNE POUŽITI: ZBOŽI, U KTEREHO PŘECHAZEJI POVINNOSTI NA PŘIJEMCE (ČLANEK 296 NAŘIZENI (EHS) č. 2454/93),

– EESMÄRGIPÄRANE KASUTAMINE: KAUP, MILLE KORRAL KOHUSTUSED LÄHEVAD ÜLE KAUBA SAAJALE (MÄÄRUSE ((EMÜ) NR 2454/93 ARTIKKEL 296),

– IZMANTOŠANAS MĒR-IS: PREČU SAŅĒMĒJS ATBILDĪGS PAR PREČU IZMANTOŠANU (REGULA (EEK) NR.2454/93, 296.PANTS),

– GALUTINIS VARTOJIMAS: PREKĖS, SU KURIOMIS SUSIJUSIOS PRIEVOLĖS PERDUOTOS JŲ PERĖMĖJUI (REGLAMENTAS (EEB) NR. 2454/93, 296 STRAIPSNIS),

– MEGHATAROZOTT CELRA TORTENŐ FELHASZNALAS: AZ ARUKKAL KAPCSOLATOS KOTELEZETTSEGEK AZ ARUK ATVEVŐJERE SZALLTAK AT (A 2454/93/EGK RENDELET 296.CIKKE),

– UŻU AHHARI: OGGETTI LI GHALIHOM L-OBBLIGI HUMA TRASFERITI LIL MIN ISIR IT-TRASFERIMENT (REGOLAMENT (KEE) 2454/93, ARTIKOLU 296),

– PRZEZNACZENIE SZCZEGOLNE: TOWARY, W ODNIESIENIU DO KTORYCH ZOBOWIĄZANIA SĄ PRZENOSZONE NA OSOBĘ PRZEJMUJĄCĄ (ROZPORZĄDZENIE (EWG) NR 2454/93, ART. 296),

– POSEBEN NAMEN: BLAGO, ZA KATERO SE OBVEZNOSTI PRENESEJO NA PREJEMNIKA (UREDBA (EGS) ŠT. 2454/93, ČLEN 296),

– KONEČNE POUŽITIE: TOVAR, S KTORYM PRECHADZAJU POVINNOSTI NA PRIJEMCU ( NARIADENIE (EHS) Č. 2454/93, ČLANOK 296),

– СПЕЦИФИЧНО ПРЕДНАЗНАЧЕНИЕ: СТОКИ, ЗА КОИТО ЗАДЪЛЖЕНИЯТА СА ПРЕХВЪРЛЕНИ НА ЛИЦЕТО, КОЕТО ГИ ПОЛУЧАВА (РЕГЛАМЕНТ (ЕИО) № 2454/93, ЧЛЕН 296),

– DESTINAȚIE FINALĂ: MĂRFURI PENTRU CARE OBLIGAȚIILE SUNT TRANSFERATE CESIONARULUI (REGULAMENTUL (CEE) Nr. 2454/93, ARTICOLUL 296),

– POSEBNA UPORABA: ROBA ZA KOJU SU OBVEZE PRENESENE NA PRIMATELJA (UREDBA (EEZ) BR. 2454/93, ČLANAK 296.),

– w polu 106:

– elementy kalkulacyjne towarów, z wyjątkiem wypadków, gdy organy celne odstępują od tego wymogu,

– numer ewidencyjny i datę zgłoszenia o dopuszczeniu do swobodnego obrotu, jak również nazwę i adres urzędu celnego, w którym zgłoszenie zostało sporządzone;

c) nadawca przesyła adresatowi pełny komplet egzemplarzy kontrolnych T5;

d) adresat dołącza do kompletu egzemplarzy kontrolnych T5 oryginał dokumentu handlowego zawierający datę przyjęcia towarów, i przedkłada wszystkie dokumenty w urzędzie celnym określonym w swoim pozwoleniu. Ponadto niezwłocznie powiadamia urząd celny o nadmiarze towarów, brakach, zamianie lub innych nieprawidłowościach;

e) urząd celny określony w pozwoleniu adresata, wypełnia pole J, łącznie z datą przejęcia przez adresata, na oryginale formularza T5, po zweryfikowaniu odpowiednich dokumentów handlowych, oraz umieszcza datę i przystawia pieczęć na oryginale w polu J i na dwóch kopiach w polu E. Urząd celny zachowuje drugą kopię w swojej ewidencji i zwraca oryginał i pierwszą kopię adresatowi;

f) adresat zachowuje w swojej ewidencji pierwszą kopię T5, a oryginał przesyła nadawcy;

g) nadawca zachowuje oryginał w swojej ewidencji.

Dane organy celne mogą zgodzić się na stosowanie uproszczonych procedur zgodnie z przepisami w sprawie użycia egzemplarza kontrolnego T5.

3. Jeżeli dane organy celne uznają, że zapewniony jest prawidłowy przebieg czynności, mogą wyrazić zgodę, aby wysyłka towarów między dwoma osobami posiadającymi pozwolenie mającymi siedziby w różnych Państwach Członkowskich dokonana została bez użycia egzemplarza kontrolnego T5.

4. Jeżeli wysyłka dokonywana jest między dwoma osobami posiadającymi pozwolenie mającymi siedziby w tym samym Państwie Członkowskim, to odbywa się ona zgodnie z przepisami krajowymi.

5. Po przejęciu towarów adresat staje się podmiotem obowiązków na mocy niniejszego rozdziału w odniesieniu do wysyłanych towarów.

6. Nadawca zostaje zwolniony ze swoich obowiązków, jeżeli spełnione są następujące warunki:

– adresat otrzymał towary i został poinformowany o tym, że towary, w odniesieniu do których dokonano przeniesienia obowiązków, podlegają dozorowi celnemu w zakresie ich przeznaczenia;

– kontrola celna została dokonana przez organ celny adresata; o ile organy celne nie przewidziały innego rozwiązania, kontrola celna następuje w chwili wprowadzenia towarów do ewidencji przez adresata.

Artykuł 297

1. W przypadku transportu materiałów do celów konserwacyjnych lub naprawy statków powietrznych przeprowadzanej przez towarzystwa lotnicze międzynarodowych przewozów, w ramach umów o wymianie lub do celów własnych, zamiast egzemplarza kontrolnego T5 można wykorzystać lotniczy list przewozowy lub równoważny dokument.

2. Lotniczym list przewozowy lub równoważny dokument zawiera przynajmniej następujące dane:

a) nazwę towarzystwa lotniczego wysyłki;

b) nazwę portu lotniczego wyjścia;

c) nazwę towarzystwa lotniczego odbioru;

d) nazwa portu lotniczego przeznaczenia;

e) opis materiałów;

f) liczbę przedmiotów.

Dane określone w akapicie pierwszym można podać w zakodowanej formie lub przez odniesienie do załączonego dokumentu.

3. Pierwsza strona lotniczego listu przewozowego lub równoważnego dokumentu musi zawierać drukowanymi literami, jeden z następujących wpisów:

– DESTINO ESPECIAL

– SÆRLIGT ANVENDELSESFORMÅL

– BESONDERE VERWENDUNG

– ΕΙΔΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

– END-USE

– DESTINATION PARTICULIÈRE

– DESTINAZIONE PARTICOLARE

– BIJZONDERE BESTEMMING

– DESTINO ESPECIAL

– TIETTY KÄYTTÖTARKOITUS

– ANVÄNDNING FÖR SÄRSKILDA ÄNDAMÅL

– KONEČNE POUŽITI

– EESMÄRGIPÄRANE KASUTAMINE

– IZMANTOŠANAS MĒRĶIS

– GALUTINIS VARTOJIMAS

– MEGHATAROZOTT CELRA TORTENŐ FELHASZNALAS

– UŻU AHHARI

– PRZEZNACZENIE SZCZEGOLNE

– POSEBEN NAMEN

– KONEČNE POUŽITIE

– СПЕЦИФИЧНО ПРЕДНАЗНАЧЕНИЕ,

– DESTINAȚIE FINALĂ,

– POSEBNA UPORABA.

4. Towarzystwo lotnicze wysyłki zatrzymuje egzemplarz lotniczego listu przewozowego lub równoważnego dokumentu jako część swojej ewidencji i na warunkach określonych przez organy celne państwa członkowskiego wyjścia, udostępnia drugi egzemplarz właściwym urzędom celnym.

Towarzystwo lotnicze odbioru zachowuje egzemplarz lotniczego listu przewozowego lub równoważnego dokumentu jako część swojej ewidencji i na warunkach określonych przez organy celne Państwa Członkowskiego przeznaczenia, udostępnia drugi egzemplarz właściwym urzędom celnym.

5. Materiały w stanie nienaruszonym oraz egzemplarze lotniczego listu przewozowego lub równoważnego dokumentu są dostarczane towarzystwu lotniczemu odbioru w miejscach określonych przez organy celne Państwa Członkowskiego, w którym ma swoją siedzibę to towarzystwo. Towarzystwo lotnicze odbioru wprowadza materiały do ewidencji.

6. Obowiązki wynikające z ust. 1–5 przechodzą z towarzystwa lotniczego wysyłki na towarzystwo lotnicze odbioru w chwili przekazania temu ostatniemu materiałów w stanienie naruszonym oraz egzemplarzy lotniczego listu przewozowego lub równoważnego dokumentu.

Artykuł 298

1. Organy celne mogą, na określonych przez siebie warunkach, pozwolić na wywóz lub zniszczenie towarów.

2. W przypadku wywozu produktów rolnych w polu 44 Jednolitego Dokumentu Administracyjnego lub każdego innego używanego dokumentu umieszcza się, drukowanymi literami, jeden z następujących wpisów:

– ARTÍCULO 298, REGLAMENTO (CEE) N° 2454/93, DESTINO ESPECIAL: MERCANCÍAS DESTINADAS A LA EXPORTACIÓN – NO SE APLICAN RESTITUCIONES AGRÍCOLAS

– ART. 298 I FORORDNING (EØF) Nr 2454/93 SÆRLIGT ANVENDELSESFORMÅL: VARER BESTEMT TIL UDFØRSEL – INGEN RESTITUTION

– ARTIKEL 298 DER VERORDNUNG (EWG) Nr 2454/94 BESONDERE VERWENDUNG: ZUR AUSFUHR VORGESEHENE WAREN – ANWENDUNG DER LANDWIRTSCHAFTLICHEN AUSFUHRERSTATTUNGEN AUSGESCHLOSSEN

– ΑΡΘΡΟ 298 ΤΟΥ ΚΑΝ. (ΕΟΚ) αριθ 2454/93 ΕΙΔΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ: ΕΜΠΟΡΕΓΜΑΤΑ ΠΡΟΟΡΙΖΟΜΕΝΑ ΓΙΑ ΕΞΑΓΩΓΗ – ΑΠΟΚΛΕΙΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΕΩΡΓΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ

– ARTICLE 298 REGULATION (EWG) No 2454/93 END-USE: GOODS DESTINED FOR EXPORTATION – AGRICULTURAL REFUNDS NOT APPLICABLE

– ARTICLE 298, RÈGLEMENT (CEE) N° 2454/93 DESTINATION PARTICULIÈRE: MARCHANDISES PRÉVUES POUR L'EXPORTATION – APPLICATION DES RESTITUTIONS AGRICOLES EXCLUE

– ARTICOLO 298 (CEE) N° 2454/93 DESTINAZIONE PARTICOLARE: MERCI PREVISTE PER L'ESPORTAZIONE – APPLICAZIONE DELLE RESTITUZIONIAGRICOLE ESCLUSA

– ARTIKEL 298, VERORDENING (EEG) Nr 2454/93 BIJZONDERE BESTEMMING: VOOR UITVOER BESTEMDE GOEDEREN – LANDBOUWRESTITUTIES NIET VANTOEPASSING

– ARTIGO 296.° REG. (CEE) N.° 2454/93 DESTINO ESPECIAL: MERCADORIAS DESTINADAS À EXPORTAÇÃO – APLICAÇÃO DE RESTITUIÇÕES AGRÍCOLASEXCLUÍDA

– 298 ART., AS. 2454/93 TIETTY KÄYTTÖTARKOITUS: VIETÄVIKSI TARKOITETTUJA TAVAROITA – MAATALOUSTUKEA EI SOVELLETA

– ARTIKEL 298 I FÖRORDNING (EEG) nr 2454/93 AVSEENDE ANVÄNDNING FÖR SÄRSKILDA ÄNDAMÅL: VAROR AVSEDDA FÖR EXPORT – JORDBRUKSBIDRAG EJ TILLÄMPLIGA

– ČLANEK 298 NAŘIZENI (EHS) č. 2454/93 KONEČNE POUŽITI: ZBOŽI URČENO K VYVOZU – ZEMĚDĚLSKE NAHRADY NELZE UPLATNIT,

– MÄÄRUSE (EMÜ) NR 2454/93 ARTIKKEL 298 „EESMÄRGIPÄRANE KASUTAMINE”: KAUBALE, MIS LÄHEB EKSPORDIKS, POLLUMAJANDUSTOETUSI EI RAKENDATA,

– REGULAS (EEK) NR. 2454/93, 298.PANTS: IZMANTOŠANAS MĒRĶIS: PRECES PAREDZĒTAS IZVEŠANAI – LAUKSAIMNIECĪBAS KOMPENSĀCIJU NEPIEMĒRO,

– REGLAMENTAS (EEB) NR. 2454/93, 298 STRAIPSNIS, GALUTINIS VARTOJIMAS: EKSPORTUOJAMOS PREKĖS – ŽEMĖS ŪKIO GRĄŽINAMOSIOS IŠMOKOS NETAIKOMOS,

– MEGHATAROZOTT CELRA TORTENŐ FELHASZNALAS A 2454/93/EGK RENDELET 298.CIKKE SZERINT: KIVITELI RENDELTETESŰ ARUK – MEZŐGAZDASAGI VISSZATERITES NEM ALKALMAZHATO,

– ARTIKOLU 298 REGOLAMENT (KEE) 2454/93 UŻU AHHARI: OGGETTI DESTINATI GHALL-ESPORTAZZJONI RIFUŻJONIJIET AGRIKOLI MHUX APPLIKABBLI,

– ARTYKUL 298 ROZPORZĄDZENIA (EWG) NR 2454/93 PRZEZNACZENIE SZCZEGOLNE: TOWARY PRZEZNACZONE DO WYWOZU – NIE STOSUJE SIĘ DOPLAT ROLNYCH,

– ČLEN 298 UREDBE (EGS) ŠT. 2454/93 POSEBEN NAMEN: BLAGO DEKLARIRANO ZA IZVOZ – UPORABA KMETIJSKIH IZVOZNIH NADOMESTIL IZKLJUČENA,

– ČLANOK 298 NARIADENIA (EHS) Č. 2454/93 KONEČNE POUŽITIE: TOVAR URČENY NA VYVOZ – POľNOHOSPODARSKE NAHRADY NEMOŽNO UPLATNIŤ,

– ЧЛЕН 298 НА РЕГЛАМЕНТ (ЕИО) № 2454/93 СПЕЦИФИЧНО ПРЕДНАЗНАЧЕНИЕ: СТОКИ, НАСОЧЕНИ ЗА ИЗНАСЯНЕ — СЕЛСКОСТОПАНСКИ ВЪЗСТАНОВЯВАНИЯ СА НЕПРИЛОЖИМИ,

– ARTICOLUL 298 REGULAMENTUL (CEE) Nr. 2454/93 DESTINAȚIE FINALĂ: MĂRFURI DESTINATE PENTRU EXPORT — NU SE APLICĂ RESTITUIRI RESTITUȚII AGRICOLE,

– ČLANAK 298. UREDBE (EEZ) BR. 2454/93, POSEBNA UPORABA: ROBA NAMIJENJENA IZVOZU – POLJOPRIVREDNE NAKNADE SE NE PRIMJENJUJU.

3. Jeżeli towary są wywożone, to od chwili przyjęcia zgłoszenia wywozowego są traktowane jak towary niewspólnotowe.

4. W przypadku zniszczenia stosuje się art. 182 ust. 5 Kodeksu.

Artykuł 299

Jeżeli organy celne uznają, że użycie towarów w inny sposób, niż zostało to przewidziane w pozwoleniu, jest uzasadnione, to użycie takie, inne niż wywóz lub zniszczenie, pociąga za sobą powstanie długu celnego. Artykuł 208 Kodeksu stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 300

1. Towary określone w art. 291 ust. 1 pozostają pod dozorem celnym i podlegają należnościom celnym przywozowym, aż do chwili, gdy:

a) po raz pierwszy nadano im przeznaczenie;

b) zostaną wywiezione, zniszczone lub użyte w inny sposób, zgodnie z art. 298 i art. 299.

Jednakże jeżeli towary mogą zostać użyte powtórnie i gdy organy celne uznają, że jest to właściwe w celu niedopuszczenia do nadużycia, dozór celny zostaje utrzymany na okres nie dłuższy niż dwa lata, licząc od pierwszego nadania przeznaczenia.

2. Odpady i złom powstałe w wyniku procesów obróbki lub przetworzenia towarów, jak również straty spowodowane naturalnymi ubytkami uważane są za towary, którym nadano przeznaczenie.

3. Wobec odpadów i złomu powstałego w wyniku zniszczenia towarów dozór celny zostaje zakończony, gdy nadaje się im dopuszczone przeznaczenie celne.

Artykuł 301

1. Na wniosek posiadacza pozwolenia wydanego zgodnie z art. 291 organy celne na warunkach przez siebie ustalonych, wyznaczają miejsca zwane dalej „ naziemnymi bazami operacyjnymi”, w których towary wymienione w części 2 sekcja B załącznika 40 mogą być składowane lub mogą być poddawane wszelkiego rodzaju operacjom.

2. Bez uszczerbku dla art. 298 nie są stosowane żadne formalności poza właściwym wpisem do ewidencji przy przepływie towarów określonych w ust. 1 między:

a) naziemną bazą operacyjną a platformami, znajdującymi się na wodach terytorialnych lub poza wodami terytorialnymi, i odwrotnie;

b) w zależności od przypadku – naziemną bazą operacyjną a miejscem załadunku towarów na platformy oraz miejscem wyładunku platform a naziemną bazą operacyjną;

c) miejscem załadunku a platformami znajdującymi się na wodach terytorialnych lub poza wodami terytorialnymi, gdy towary zostały załadowane z przeznaczeniem na platformy, nie przechodząc przez naziemną bazę operacyjną, i odwrotnie;

d) platformami znajdującymi się na wodach terytorialnych lub poza wodami terytorialnymi.

Artykuł 302

1. Użycie towaru w celu innym niż przewidziany dla uzyskania uprzywilejowanego traktowania taryfowego, określonego w art. 291, może być zatwierdzone przez organy celne jedynie, jeżeli posiadacz pozwolenia wykazał zgodnie z wymogami organów celnych, że niemożliwe było nadanie towarom przypisanego przeznaczenia z powodów związanych z tą osobą bądź z samymi towarami.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 w przypadku produktów wymienionych w części 1 i 2 załącznika 40 użycie towaru w celu innym niż przewidziany w ramach uprzywilejowanego traktowania taryfowego jest zatwierdzane przez organy celne, w przypadku gdy ich zdaniem jest to gospodarczo uzasadnione.

3. Zatwierdzenie określone w poprzednich ustępach uzależnione jest od opłacenia przez posiadacza pozwolenia kwoty należności celnych przywozowych, ustalonej zgodnie z art. 208 Kodeksu.

Artykuł 303

1. Organy celne zatwierdzają wywóz towaru poza obszar celny Wspólnoty lub jego zniszczenie pod dozorem celnym jedynie, jeżeli posiadacz pozwolenia może wykazać, zgodnie z wymogami organów celnych, że niemożliwe było nadanie towarom przypisanego przeznaczenia z powodów związanych z tą osobą bądź z samymi towarami.

Jeżeli zatwierdza się wywóz towarów poza obszar celny Wspólnoty, od czasu przyjęcia zgłoszenia wywozowego towary uważa się za towary niewspólnotowe.

W przypadku produktów rolnych w polu 44 jednolitego dokumentu administracyjnego umieszcza się drukowanymi literami jeden z następujących wpisów:

– DESTINO ESPECIAL: MERCANCÍAS PREVISTAS PARA LA EXPORTACIÓN [REGLAMENTO (CEE) N^o 2454/93, ARTÍCULO 303]: APLICACIÓN DE LOS MONTANTES COMPENSATORIOS MONETARIOS Y RESTITUCIONES AGRARIAS EXCLUIDA,

– SÆRLIGT ANVENDELSESFORMÅL: VARER BESTEMT TIL UDFØRSEL I (FORORDNING (EØF) Nr. 2454/93, ARTIKEL 303): ANVENDELSE AF MONETÆRE UDLIGNINGSBELØ B OG LANDBRUGSRESTITUTIONER ER UDELUKKET,

– BESONDERE VERWENDUNG: ZUR AUSFUHR VORGESEHENE WAREN (ARTIKEL 303 DER VERORDNUNG (EWG) Nr. 2454/93): ANWENDUNG DER WÄHRUNGSAUSGLEICHSBETRÄGE UND LANDWIRTSCHAFTLICHEN AUSFUHRERSTATTUNGEN AUSGESCHLOSSEN,

– ΕΙΔΙ ΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ Σ: ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝ ΤΑΙ ΓΙΑ ΕΞΑΓΩΓ Η [ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ (Ε ΟΚ) αριθ. 2454/93, ΑΡΘΡ Ο 303]: ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑ Ι Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩ Ν ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΩ Ν ΕΞΙΣΩΤΙΚΩΝ Π ΟΣΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕ ΩΡΓΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤ ΡΟΦΩΝ,

– END-USE: GOODS DESTINED FOR EXPORTATION (REGULATION (EEC) No 2454/93, ARTICLE 303). MONETARY COMPENSATORY AMOUNTS AND AGRICULTURAL REFUNDS NOT APPLICABLE,

– DESTINATION PARTICULIÈRE: MARCHANDISES PRÉVUES POUR L'EXPORTATION [RÈGLEMENT (CEE) N^o 2454/93, ARTICLE 303]: APPLICATION DES MONTANTS COMPENSATOIRES MONÉTAIRES ET RESTITUTIONS AGRICOLES EXCLUE,

– DESTINAZIONE PARTICOLARE: MERCI PREVISTE PER L' ESPORTAZIONE [REGOLAMENTO (CEE) N. 2454/93, ARTICOLO 303]: APPLICAZIONE DEI MONTANTI COMPENSATORI MONETARI E RESTITUZIONI AGRICOLE ESCLUSA,

– BIJZONDERE BESTEMMING: VOOR UITVOER BESTEMDE GOEDEREN (VERORDENING (EEG) Nr. 2454/93, ARTIKEL 303): TOEKENNING VAN MONETAIRE COMPENSERENDE BEDRAGEN EN LANDBOUWRESTITUTIES UITGESLOTEN,

– DESTINO ESPECIAL: MERCADORIAS PREVISTAS PARA A EXPORTAÇÃO [REGULAMENTO (CEE) N.^o 2454/93, ARTIGO 303.^o]: APLICAÇÃ O DOS MONTANTES COMPENSATÓRIOS MONETARIOS E RESTITUIÇÕES AGRÍCOLAS EXCLUÍDA,

– TIETTY KÄYTTÖTARKOITUS: VIETÄVIKSI TARKOITETTUJA TAVAROITA (ASETUS (ETY) N:o 2454/93, 303 ARTIKLA: EI SOVELLETA VALUUTTOJEN TASAUSMAKSUA EIKÄ MAATALOUSTUKEA)/SÄRSKILT ÄNDAMĹL: VAROR AVSEDDA FÖR EXPORT (ARTIKEL 303/FÖRORDNING (EEG) Nr 2454/93 MONETÄRA UTJÄMNINGSBELOPP OCH JORDBRUKSBIDRAG UTESLUTNA),

– SÄRSKILT ÄNDAMĹL: VAROR AVSEDDA FÖR EXPORT (ARTIKEL 303/FÖRORDNING (EEG) Nr 2454/93 MONETÄRA UTJÄMNINGSBELOPP OCH JORDBRUKSBIDRAG UTESLUTNA).

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 w przypadku towarów wymienionych w części 1 i 2 załącznika 40, organy celne zatwierdzają wywóz towarów poza obszar celny Wspólnoty, o ile jest to gospodarczo uzasadnione.

3. Ustęp 1 nie ma zastosowania do towarów składowanych w mieszaninie, określonych w art. 296 ust. 3, chyba że cała mieszanina zostaje wywieziona lub zniszczona.

Artykuł 304

1. W przypadku gdy należność celna przywozowa stosowana w ramach uzgodnień w sprawie przeznaczenia do towarów o szczególnym przeznaczeniu jest nie niższa niż stawka stosowana do tych samych towarów niezależnie od tych uzgodnień, wówczas towary klasyfikowane są według kodu CN odnoszącego się do tego przeznaczenia, a niniejsza sekcja nie ma zastosowania.

2. Niniejsza sekcja nie ma zastosowania do towarów wymienionych w załączniku 41.

Sekcja 2

Konie przeznaczone do uboju

Artykuł 305

1. Dopuszczenie do swobodnego obrotu koni przeznaczonych do uboju objętych kodem CN 0101 19 10 uzależnione jest od następujących warunków:

a) złożenia zabezpieczenia pokrywającego kwotę długu celnego mogącego powstać, zgodnie z art. 208 Kodeksu, oraz

b) oznakowania każdego konia, zgodnie z wymogami organów celnych, w chwili dopuszczenia do swobodnego obrotu czytelnym znakiem poprzez usunięcie sierści na lewej łopatce za pomocą nożyc lub w inny sposób, zawierającym symbol „X” oznaczający, że koń przeznaczony jest do uboju oraz numer pozwalający na identyfikację konia od chwili dopuszczenia do swobodnego obrotu do chwili jego uboju.

2. Szczegóły oznakowania umieszczane są na zgłoszeniu dopuszczenia danych koni do swobodnego obrotu. Towarzysząca koniom kopia tego zgłoszenia musi dotrzeć do organów określonych w art. 308 ust. 1.

3. Obowiązki zgłaszającego określone są w art. 293.

Artykuł 306

1. Po dopuszczeniu do swobodnego obrotu konie są bezpośrednio przewożone, z wykorzystaniem środków transportu należycie zaplombowanych przez organy celne (bez uszczerbku dla jakichkolwiek krajowych przepisów dotyczących zdejmowania i koniecznej zamiany zamknięć), do uznanej przez organy celne rzeźni i poddawane ubojowi.

2. W chwili przybycia do rzeźni zdjęcie zamknięć z pojazdu i wyładunek koni odbywa się w obecności właściwych organów.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli urząd celny, który dokonał zwolnienia, znajduje się w rzeźni i jeżeli konie niezwłocznie przejmowane są przez organ określony w art. 308 ust. 1.

Ponadto jeżeli urząd celny, który dokonał zwolnienia, znajduje się w najbliższym sąsiedztwie rzeźni, organy celne mogą zastosować w miejsce nałożenia zamknięć inne właściwe środki dozoru mające zapewnić bezpośredni przewóz koni do rzeźni i ich przejęcie przez organ określony w art. 308 ust. 1.

Artykuł 307

Jeżeli po przybyciu do rzeźni koń nie może zostać zidentyfikowany lub jeżeli nie przestrzegano przepisów art. 306, właściwy organ niezwłocznie informuje właściwy urząd celny, który podejmuje niezbędne środki.

Artykuł 308

1. Dowód, że konie zostały poddane ubojowi, jest dostarczany bądź w formie świadectwa wydanego przez uprawniony do tego organ, bądź w formie poświadczenia tego organu na kopii zgłoszenia, określonego w art. 305 ust. 2, potwierdzającego, że poddane ubojowi zwierzęta są przedmiotem zgłoszenia do swobodnego obrotu.

2. W terminie 30 dni od dnia przyjęcia zgłoszenia do swobodnego obrotu dowód uboju musi dotrzeć do urzędu celnego, w którym zostało złożone wymienione zgłoszenie bądź bezpośrednio od organu, określonego w ust. 1, bądź za pośrednictwem zgłaszającego, w zależności od decyzji zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

ROZDZIAŁ 3

Zarządzanie środkami taryfowymi

Sekcja 1

Zarządzanie kontyngentami taryfowymi, które mają zostać wykorzystane zgodnie z porządkiem chronologicznym dat zgłoszeń celnych

Artykuł 308a

1. Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów, jeżeli na podstawie przepisów wspólnotowych zostały otwarte kontyngenty taryfowe, to zarządzanie są one zgodnie z chronologicznym porządkiem dat przyjęcia zgłoszeń o dopuszczenie do swobodnego obrotu.

2. Jeżeli zgłoszenie o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu, zawierające ważny wniosek zgłaszającego o korzystanie z kontyngentu taryfowego, zostanie przyjęte, dane Państwo Członkowskie częściowo korzysta, za pośrednictwem Komisji, z kontyngentu taryfowego w ilości odpowiadającej potrzebom tego państwa.

3. Państwa Członkowskie nie przedstawiają żadnych wniosków o częściowe wykorzystanie kontyngentu, zanim nie zostaną spełnione warunki ustanowione w art. 256 ust. 2 i 3.

4. Z zastrzeżeniem ust. 8, Komisja dokonuje przydziałów na podstawie daty przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu i w zakresie, na jaki pozwala saldo danego kontyngentu. Priorytet ustalany jest zgodnie z porządkiem chronologicznym wspomnianych dat.

5. Państwa Członkowskie bezzwłocznie przekażą Komisji wszystkie ważne wnioski o częściowe wykorzystanie kontyngentu, podając datę określoną w ust. 4, jak również dokładną wielkość, o którą wnioskowano w danym zgłoszeniu celnym.

6. Do celów ust. 4 i 5, Komisja przyznaje liczby porządkowe, jeżeli nie wprowadziły ich przepisy wspólnotowe otwierające dany kontyngent taryfowy.

7. Jeżeli wnioskowane wielkości, które mają być przyznane z kontyngentu taryfowego, są wyższe od pozostającego w dyspozycji salda, przydziałów dokonuje się proporcjonalnie do wnioskowanych wielkości.

8. Do celów niniejszego artykułu, zgłoszenia o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu przyjęte przez organy celne dnia 1, 2 i 3 stycznia uważa się za przyjęte dnia 3 stycznia. Jednakże jeżeli jeden z tych dni przypada na sobotę lub niedzielę, uważa się, że zgłoszenie miało miejsce dnia 4 stycznia.

9. Jeżeli został otwarty nowy kontyngent taryfowy, Komisja nie przyzna częściowego wykorzystania tego kontyngentu przed jedenastym dniem roboczym następującym po dniu opublikowania przepisów, na podstawie których dany kontyngent taryfowy został utworzony.

10. Państwa Członkowskie niezwłocznie zwracają Komisji niewykorzystaną kwotę kontyngentu. Jednakże jeżeli nieprawidłowo przyznany kontyngent, stanowiący dług celny w wysokości równej lub niższej od 10 euro , został ujawniony po upływie pierwszego miesiąca następującego po upływie okresu ważności danego kontyngentu taryfowego, Państwa Członkowskie nie muszą dokonywać zwrotu.

11. Jeżeli organy celne unieważnią zgłoszenie o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu odnoszące się do towarów, które są przedmiotem wniosku o korzystanie z kontyngentu taryfowego, unieważnia się cały wniosek dotyczący tych towarów. Zainteresowane Państwa Członkowskie niezwłocznie zwrócą Komisji każdą ilość, jaka została im przyznana do częściowego wykorzystania z danego kontyngentu taryfowego.

12. Szczegóły dotyczące częściowego wykorzystania kontyngentu, o które wnioskują poszczególne Państwa Członkowskie, Komisja i pozostałe Państwa Członkowskie traktują poufnie.

Artykuł 308b

1. Komisja dokonuje przydziału każdego dnia roboczego, z wyjątkiem:

- dni wolnych od pracy w instytucjach Wspólnoty w Brukseli, lub

- w wyjątkowych okolicznościach, każdego innego dnia, pod warunkiem że właściwe władze Państw Członkowskich zostały o tym wcześniej powiadomione.

2. Z zastrzeżeniem art. 308a ust. 8, przy każdym przydziale uwzględnia się wszystkie nierozpatrzone wnioski, które odnoszą się do zgłoszeń o dopuszczenie do swobodnego obrotu przyjętych do drugiego dnia poprzedzającego wniosek o przydział włącznie, i które zostały przekazane Komisji.

Artykuł 308c

1. Kontyngent taryfowy zostaje uznany za krytyczny, jak tylko 90 % wstępnej ilości została wykorzystana lub tak zaklasyfikowana przez właściwy urząd.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, kontyngent taryfowy jest uznawany od dnia jego otwarcia jako krytyczny, w każdym z następujących przypadków:

a) jest otwarty na mniej niż trzy miesiące;

b) kontyngenty taryfowe obejmujące te same produkty i pochodzenie oraz ekwiwalentny okres kontyngentu, tak jak kontyngent taryfowy o którym mowa (ekwiwalentne kontyngenty taryfowe), które nie zostały otwarte w ciągu ostatnich dwóch lat;

c) ekwiwalentny kontyngent taryfowy otwarty w ostatnich dwóch latach, został wyczerpany w lub przed ostatnim dniem trzeciego miesiąca swojego okresu kontyngentu, lub miał wyższą ilość wstępną niż kontyngent taryfowy, o którym mowa.

3. Kontyngent taryfowy, którego jedynym celem jest zastosowanie, na mocy przepisów WTO, działania ochronnego lub działania odwetowego, uznany jest jako krytyczny, jak tylko 90 % ilości wstępnej zostało wykorzystane, niezależnie od tego, czy ekwiwalentne kontyngenty taryfowe zostały otwarte w ciągu ostatnich dwóch lat, czy też nie.

Sekcja 2

Nadzór towarów

Artykuł 308d

1. W przypadku gdy wymagany jest nadzór Wspólnoty, państwa członkowskie dostarczają Komisji co najmniej raz w tygodniu dane ze zgłoszeń celnych o dopuszczenie do swobodnego obrotu oraz zgłoszeń wywozowych.

Państwa członkowskie współpracują z Komisją w celu określenia danych wymaganych ze zgłoszeń celnych o dopuszczenie do swobodnego obrotu oraz ze zgłoszeń wywozowych.

2. Dane przekazane przez poszczególne państwa członkowskie na podstawie ust. 1 są traktowane jako poufne.

Jednakże upoważnieni użytkownicy we wszystkich państwach członkowskich mają dostęp do zagregowanych danych każdego państwa członkowskiego.

Państwa członkowskie współpracują z Komisją w celu określenia praktycznych ustaleń dotyczących autoryzowanego dostępu do zagregowanych danych.

3. W odniesieniu do niektórych towarów nadzór traktowany jest jako poufny.

4. W przypadku gdy dane określone w ust. 1 niniejszego artykułu nie są dostępne z powodu stosowania procedur uproszczonych, o których mowa w art. 253–267 oraz art. 280–289, państwa członkowskie przekazują Komisji dane dostępne w dniu przyjęcia zgłoszenia kompletnego lub uzupełniającego.

TYTUŁ II

TRANZYT

ROZDZIAŁ 1

(skreślony)

ROZDZIAŁ 2

(skreślony)

ROZDZIAŁ 3

Status celny towarów

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 313

1. Z zastrzeżeniem art. 180 Kodeksu i wyjątków wymienionych w ust. 2 niniejszego artykułu, wszystkie towary znajdujące się na obszarze celnym Wspólnoty uznaje się za towary wspólnotowe, chyba że potwierdzono, że nie mają one statusu wspólnotowego.

2. Poniższe towary nie są uznawane za towary wspólnotowe, chyba że ich status wspólnotowy został potwierdzony zgodnie z przepisami art. 314–323 niniejszego rozporządzenia:

a) towary wprowadzone na obszar celny Wspólnoty zgodnie z art. 37 Kodeksu;

b) towary składowane czasowo lub w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I w rozumieniu art. 799 niniejszego rozporządzenia albo w składzie wolnocłowym;

c) towary objęte procedurą zawieszającą lub umieszczone w wolnym obszarze celnym o kontroli typu II w rozumieniu art. 799 niniejszego rozporządzenia.

3. W drodze odstępstwa od ust. 2 lit. a) towary wprowadzone na obszar celny Wspólnoty uznaje się za towary wspólnotowe, chyba że potwierdzono, że nie mają one statusu wspólnotowego:

a) jeżeli, w przypadku transportu drogą powietrzną, towary zostały załadowane lub przeładowane w porcie lotniczym znajdującym się na obszarze celnym Wspólnoty w celu przesyłki do innego portu lotniczego znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty, pod warunkiem że przewóz odbywa się z zastosowaniem jednolitego dokumentu przewozowego sporządzonego w państwie członkowskim; lub

b) jeżeli, w przypadku transportu morskiego, towary przewożone są między portami znajdującymi się na obszarze celnym Wspólnoty regularną linią żeglugową, na którą zostało wydane pozwolenie zgodnie z art. 313b.

Artykuł 313a

"Regularna linia żeglugowa" oznacza linię żeglugową, na której statki w sposób regularny przewożą towary jedynie między portami znajdującymi się na obszarze celnym Wspólnoty, przy czym nie mogą one przypływać z lub do, ani zawijać do miejsc znajdujących się poza tym terytorium lub w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I w rozumieniu art. 799 w porcie na tym terytorium.

Artykuł 313b

1. Przedsiębiorstwo żeglugowe może otrzymać pozwolenie na utworzenie regularnej linii żeglugowej po złożeniu wniosku w tej sprawie organom celnym państwa członkowskiego, na którego terytorium przedsiębiorstwo to prowadzi działalność gospodarczą lub na którego terytorium posiada swoje biuro regionalne, pod warunkiem że spełnione są wymogi niniejszego artykułu i art. 313c.

2. Pozwolenie wydaje się tylko przedsiębiorstwom żeglugowym, które:

a) prowadzą działalność gospodarczą na obszarze celnym Wspólnoty lub posiadają na tym obszarze swoje biuro regionalne i których ewidencja jest dostępna dla właściwych organów celnych;

b) spełniają warunki określone w art. 14h;

c) wyznaczają statek lub statki obsługujące wymienioną regularną linię żeglugową i wskażą porty, do których te statki będą zawijać po wydaniu pozwolenia;

d) zobowiązują się na trasach regularnych linii żeglugowych nie zawijać do żadnego portu na terytorium poza obszarem celnym Wspólnoty lub w jakimkolwiek wolnym obszarze celnym o kontroli typu I w porcie na obszarze celnym Wspólnoty oraz że nie zostanie przeprowadzony przeładunek towarów na morzu;

e) zobowiązują się zarejestrować nazwy statków przydzielonych do obsługi regularnych linii żeglugowych i zgłosić porty, do których będą one zawijać, zezwalającemu organowi celnemu.

2a. Komisja i organy celne państw członkowskich, stosując elektroniczny system służący do przekazywania i wymiany informacji w odniesieniu do regularnych linii żeglugowych, przechowują i mają dostęp do następujących informacji:

a) danych dotyczących wniosków;

b) pozwoleń na utworzenie regularnej linii żeglugowej i, w stosownych przypadkach, ich zmiany lub cofnięcia;

c) nazw portów zawinięcia oraz nazw statków, które mają obsługiwać linię;

d) wszelkich innych istotnych informacji.

3. Wniosek o wydanie pozwolenia na utworzenie regularnej linii żeglugowej określa, w jakich państwach członkowskich faktycznie będzie działać wymieniona linia, oraz może wskazywać państwa członkowskie, których mogłoby to potencjalnie dotyczyć i w stosunku do których wnioskodawca deklaruje działanie linii żeglugowej w przyszłości. Organy celne państwa członkowskiego, które otrzymały wniosek (zezwalające organy celne), informują o tym organy celne pozostałych państw członkowskich, których regularna linia żeglugowa faktycznie dotyczy lub będzie dotyczyć potencjalnie (organy celne opiniujące), poprzez elektroniczny system służący do przekazywania i wymiany informacji w odniesieniu do regularnych linii żeglugowych, o którym mowa w ust. 2a.

Nie naruszając przepisów ust. 4, w ciągu 15 dni od otrzymania takiej informacji organy celne opiniujące mogą odrzucić wniosek na podstawie niespełnienia warunku z ust. 2 lit. b) i przekazują informację o swojej odmowie poprzez elektroniczny system służący do przekazywania i wymiany informacji w odniesieniu do regularnych linii żeglugowych, o którym mowa w ust. 2a. Organ celny opiniujący podaje powody odmowy oraz przepisy prawne związane z popełnionymi naruszeniami. W takim przypadku zezwalający organ celny nie wydaje pozwolenia i informuje wnioskodawcę o odmowie, podając jej powody.

W przypadku braku odpowiedzi lub braku odmowy ze strony organów celnych opiniujących zezwalający organ celny, po zbadaniu, czy warunki wydania pozwolenia zostały spełnione, wydaje pozwolenie, które jest uznawane przez pozostałe państwa członkowskie, których regularna linia żeglugowa dotyczy. Elektroniczny system służący do przekazywania i wymiany informacji w odniesieniu do regularnych linii żeglugowych, o którym mowa w ust. 2a, wykorzystuje się w celu przechowywania pozwolenia oraz powiadamiania organów celnych opiniujących o wydaniu pozwolenia.

4. Jeżeli przedsiębiorstwo żeglugowe posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) lub c), wymagania określone w ust. 2 lit. a) i b) niniejszego artykułu i o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, uznaje się za spełnione.

Artykuł 313c

1. Po otrzymaniu pozwolenia na utworzenie regularnej linii żeglugowej zgodnie z art. 313b dane przedsiębiorstwo żeglugowe jest obowiązane z niego korzystać w odniesieniu do statków zarejestrowanych w tym celu.

2. Przedsiębiorstwo żeglugowe informuje zezwalający organ celny o wszelkich okolicznościach powstałych po wydaniu tego pozwolenia, które mogą mieć wpływ na jego utrzymanie lub zakres.

Jeśli pozwolenie zostało cofnięte przez zezwalający organ celny lub na wniosek przedsiębiorstwa żeglugowego, zezwalający organ celny powiadamia o tym cofnięciu organy celne opiniujące poprzez elektroniczny system służący do przekazywania i wymiany informacji w odniesieniu do regularnych linii żeglugowych, o którym mowa w art. 313b ust. 2a.

3. Procedura przewidziana w art. 313b ust. 3 ma zastosowanie, jeżeli do pozwolenia ma być wprowadzona zmiana celem objęcia państw członkowskich, których nie dotyczyło pierwotne lub poprzednie pozwolenie. Przepisy art. 313b ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 313d

1. Przedsiębiorstwo żeglugowe, któremu udzielono pozwolenia na utworzenie regularnej linii żeglugowej, przekazuje zezwalającemu organowi celnemu następujące informacje:

a) nazwy statków, które mają obsługiwać regularną linię żeglugową;

b) pierwszy port, z którego dany statek rozpoczyna operację w ramach regularnej linii żeglugowej;

c) porty, do których statki będą zawijać;

d) wszelkie zmiany w informacjach, o których mowa w lit. a), b) i c);

e) datę i czas, kiedy zmiany, o których mowa w lit. d), stają się skuteczne.

2. Zezwalający organ celny rejestruje w elektronicznym systemie służącym do przekazywania i wymiany informacji w odniesieniu do regularnych linii żeglugowych, o którym mowa w art. 313b ust. 2a, informacje przekazane zgodnie z ust. 1 w terminie jednego dnia roboczego od dnia ich otrzymania. Informacje te są dostępne dla organów celnych działających w portach znajdujących się na obszarze celnym Wspólnoty.

Rejestracja staje się skuteczna pierwszego dnia roboczego następującego po dniu rejestracji.

Artykuł 313e

Jeśli statek zarejestrowany do obsługi regularnej linii żeglugowej zostanie zmuszony okolicznościami wykraczającymi poza zakres jego kontroli do przeładunku towarów na morzu lub do czasowego wejścia do portu, który nie jest obsługiwany przez regularną linię żeglugową, włącznie z portami poza obszarem celnym Wspólnoty lub wolnym obszarem celnym o kontroli typu I w porcie na obszarze celnym Wspólnoty, przedsiębiorstwo żeglugowe bezzwłocznie zawiadamia organy celne kolejnych wspólnotowych portów zawinięcia na przewidzianej trasie statku. Towarów załadowanych lub wyładowanych w tych portach nie uznaje się za towary wspólnotowe.

Artykuł 313f

1. Organy celne mogą wymagać od przedsiębiorstwa żeglugowego przedstawienia dowodu, że przestrzega ono przepisów art. 313b–313e.

2. Jeżeli organy celne stwierdzą, że przepisy, o których mowa w ust. 1, są nieprzestrzegane przez przedsiębiorstwo żeglugowe, niezwłocznie informują o tym wszystkie organy celne, których linia żeglugowa dotyczy, poprzez elektroniczny system służący do przekazywania i wymiany informacji w odniesieniu do regularnych linii żeglugowych, o którym mowa w art. 313b ust. 2a, tak aby organy te mogły podjąć niezbędne środki.

Artykuł 314

1. W przypadku gdy towary nie mogą być, w rozumieniu art. 313, uznane za wspólnotowe, ich status wspólnotowy może zostać potwierdzony zgodnie z art. 314c ust. 1 tylko wówczas, gdy spełniają one warunki określone w jednym z następujących punktów:

a) towary zostały przewiezione z jednego punktu do drugiego w ramach obszaru celnego Wspólnoty i czasowo opuściły ten obszar bez wkraczania na terytorium państwa trzeciego;

b) towary zostały przewiezione z jednego punktu w ramach obszaru celnego Wspólnoty do innego punktu w ramach obszaru celnego Wspólnoty przez terytorium państwa trzeciego, przy czym transport odbywa się na podstawie jednolitego dokumentu przewozowego wystawionego w państwie członkowskim;

c) towary zostały przewiezione z jednego punktu w ramach obszaru celnego Wspólnoty do innego punktu w ramach obszaru celnego Wspólnoty przez terytorium państwa trzeciego, gdzie zostały przeładowane na inny środek transportu niż ten, na który zostały pierwotnie załadowane, oraz został wystawiony nowy dokument przewozowy na przewóz z państwa trzeciego, do którego dołączona została kopia dokumentu oryginalnego wydanego na przewóz towarów z jednego punktu do drugiego w ramach obszaru celnego Wspólnoty.

2. (skreślony).

2a. W przypadku gdy towary zostały przewiezione w sposób określony w ust. 1 lit. c), organy celne właściwe dla miejsca powrotnego wjazdu towarów na obszar celny Wspólnoty dokonują kontroli po odprawie celnej w celu sprawdzenia prawidłowości informacji umieszczonych na kopii oryginalnego dokumentu przewozowego zgodnie z wymogami współpracy administracyjnej państw członkowskich określonej w art. 314a.

3. Dokumenty lub procedury określone w art. 314c ust. 1 nie mogą zostać wykorzystane w przypadku towarów, dla których formalności wywozowe zostały zakończone lub towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego (z zastosowaniem systemu ceł zwrotnych).

4. (skreślony).

Artykuł 314a

Administracje celne Państw Członkowskich udzielają sobie wzajemnej pomocy przy kontroli autentyczności i prawidłowości dokumentów oraz sprawdzaniu, czy procedury, zgodnie z przepisami niniejszego tytułu, stosuje się do celów potwierdzania wspólnotowego statusu towarów.

Sekcja 2

Potwierdzenie wspólnotowego statusu towarów

Artykuł 314b

Do celów niniejszej sekcji określenie „właściwy urząd” oznacza organy celne odpowiedzialne za poświadczanie wspólnotowego statusu towarów.

Artykuł 314c

1. Bez uszczerbku dla towarów umieszczonych pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego wspólnotowy status towarów może zostać potwierdzony tylko z wykorzystaniem jednego z następujących środków:

a) jednego z dokumentów przewidzianych w art. 315–317b;

b) zgodnie z zasadami ustanowionymi w art. 319–323;

c) dokumentu towarzyszącego, określonego w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2719/92 (¹²)

d) zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 325:

e) etykiety przewidzianej w art. 462a ust. 2;

f) dokumentu przewidzianego w art. 812, który zatwierdza wspólnotowy status towarów; lub

g) egzemplarza kontrolnego T5 określonego w art. 843.

2. Jeżeli dokumenty lub reguły określone w ust. 1 są wykorzystywane dla towarów wspólnotowych, których opakowania nie posiadają statusu wspólnotowego, na dokumencie zatwierdzającym wspólnotowy status towarów umieszcza się jedną z następujących adnotacji:

– envases N

– N-emballager

– N-Umschließungen

– Συσκευασία N

– N packaging

– emballages N

– imballaggi N

– N-verpakkingen

– embalagens N

– N-pakkaus

– N förpackning

– obal N,

– N-pakendamine,

– N iepakojums,

– N pakuotė,

– N csomagolas,

– ippakkjar N,

– opakowania N,

– N embalaža,

– N – obal,

– опаковка N,

– ambalaj N,

– N pakiranje.

3. Dokumenty określone w art. 315-323 mogą być wystawione z mocą wsteczną, o ile zostaną spełnione warunki wymagane dla ich wydania. W takim wypadku umieszcza się na nich, w kolorze czerwonym, jedno z następujących określeń:

– Expedido a posteriori,

– Udstedt efterfoelgende,

– Nachträglich ausgestellt,

– Εκδοθέν εκ των υστέρων,

– Issued retroactively,

– Délivré a posteriori,

– Rilasciato a posteriori,

– Achteraf afgegeven,

– Emitido a posteriori,

– Annettu jälkikäteen,

– Utfärdat i efterhand,

– Vystaveno dodatečně,

– Välja antud tagasiulatuvalt,

– Izsniegts retrospektīvi,

– Retrospektyvusis išdavimas,

– Kiadva visszamenőleges hatallyal,

– mahrug retrospettivament,

– wystawione retrospektywnie,

– Izdano naknadno,

– Vyhotovené dodatočne,

– Издаден впоследствие,

– Eliberat ulterior.

Podsekcja 1

Dokument T2L

Artykuł 315

1. Potwierdzenie wspólnotowego statusu towarów dokonywane jest poprzez wystawienie dokumentu T2L. Dokument ten sporządzony jest zgodnie z ust. 3-5.

2. Potwierdzenie wspólnotowego statusu towarów wysyłanych do lub z części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie nie stosuje się dyrektywy 77/388/EWG, dokonywane jest poprzez wystawienie dokumentu T2LF.

Do dokumentu T2LF stosuje się mutatis mutandis ust. 3-5 niniejszego artykułu oraz art. 316–324f.

3. Dokument T2L jest sporządzany na formularzu zgodnym z egzemplarzem 4 lub egzemplarzem 4/5 według wzoru w załącznikach 31 i 32.

W miarę potrzeby do formularza tego dołączany jest jeden lub większa liczba formularzy uzupełniających odpowiadających egzemplarzowi 4 lub egzemplarzowi 4/5 według wzorów w załącznikach 33 i 34.

Jeżeli Państwa Członkowskie nie zezwolą na użycie formularzy uzupełniających przy zastosowaniu komputerowego systemu do sporządzania zgłoszeń, do formularza tego należy dołączyć jeden lub kilka formularzy odpowiadających egzemplarzowi 4 lub egzemplarzowi 4/5 według wzorów w załącznikach 31 i 32.

4. Osoba zainteresowana wpisuje „T2L” w prawej części pola 1 formularza oraz „T2L bis” w prawej części pola 1 każdego formularza uzupełniającego.

5. Zamiast formularza uzupełniającego jako część opisową dokumentu T2L mogą być wykorzystywane wykazy załadunkowe sporządzone zgodnie ze wzorem znajdującym się w załączniku 45 i sporządzone zgodnie z załącznikiem 44a.

Artykuł 315a

Organy celne mogą zezwolić każdej osobie, która spełnia warunki określone w art. 373, na wykorzystywanie wykazów załdunkowych, które nie spełniają wszystkich warunków określonych w załącznikach 44a i 45.

Przepis art. 385 ust. 1 akapit drugi pkt 2 i 3 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 316

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 324f dokument T2L jest sporządzany w jednym oryginalnym egzemplarzu.

2. Na wniosek zainteresowanego właściwy urząd poświadcza dokumenty T2L i, w miarę potrzeby, formularze uzupełniające lub wykazy załadunkowe. Poświadczenia te zawierają następujące dane, które, w miarę potrzeb, należy wpisać w polu „C. Urząd wyjścia”:

a) w przypadku dokumentów T2L, nazwę i pieczęć właściwego urzędu, podpis funkcjonariusza tego urzędu, datę poświadczenia oraz albo numer ewidencyjny, albo numer zgłoszenia do wysyłki, jeśli istnieje taki wymóg;

b) w przypadku formularzy uzupełniających lub wykazów załadunkowych, numer, który podany jest na dokumencie T2L, należy umieścić za pomocą stempla z nazwą właściwego urzędu lub odręcznie; w tym drugim przypadku należy przystawić służbową pieczęć tego urzędu.

Dokumenty te zwracane są osobie zainteresowanej.

Podsekcja 2

Dokumenty handlowe

Artykuł 317

1. Dowód wspólnotowego statusu towarów jest dostarczany, zgodnie z przedstawionymi niżej warunkami, poprzez przedłożenie faktury lub dokumentu przewozowego odnoszącego się do tych towarów.

2. Na fakturze lub dokumencie przewozowym określonym w ust. 1 należy podać przynajmniej pełną nazwę i adres nadawcy lub osoby zainteresowanej, jeżeli nie jest ona nadawcą, liczbę, rodzaj, znaki towarowe i numery opakowań, opis towaru, jak również masę całkowitą w kilogramach i, w miarę potrzeby, numery kontenerów.

Osoba zainteresowana musi wyraźnie i w sposób widoczny wpisać na wyżej wymienionym dokumencie symbol „T2L” i złożyć odręczny podpis.

3. Faktura lub dokument przewozowy, należycie wypełniony i podpisany przez zainteresowaną osobę powinien zostać na jej wniosek poświadczony przez właściwy urząd.

Poświadczenie to musi zawierać nazwę i pieczęć właściwego urzędu, podpis funkcjonariusza tego urzędu, datę poświadczenia oraz numer ewidencyjny lub numer zgłoszenia do wysyłki, jeżeli takie zgłoszenie jest wymagane.

4. Jeżeli całkowita wartość towarów wspólnotowych ujętych na fakturze lub dokumencie przewozowym wypełnionym i podpisanym zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu lub zgodnie z art. 224 nie przekracza 10 000 EUR, zgłaszający nie musi poświadczać tego dokumentu we właściwym urzędzie.

W tym przypadku na fakturze lub dokumencie przewozowym musi być podana, oprócz danych określonych w ust. 2, nazwa właściwego urzędu.

5. Niniejszy artykuł stosuje się jedynie, gdy faktura lub dokument przewozowy odnoszą się wyłącznie do towarów wspólnotowych.

Artykuł 317a

1. Dowód wspólnotowego statusu towarów jest dostarczany, zgodnie z przedstawionymi niżej warunkami, poprzez przedłożenie manifestu przedsiębiorstwa żeglugowego odnoszącego się do tych towarów.

2. W manifeście muszą być zawarte co najmniej następujące informacje:

a) nazwa i pełny adres przedsiębiorstwa żeglugowego;

b) nazwa statku;

c) miejsce i data załadunku towarów;

d) miejsce rozładunku towarów;

Ponadto, w manifeście muszą być podane dla każdej przesyłki:

a) numery konosamentu lub innego dokumentu handlowego;

b) liczba, rodzaj, oznaczenia i numery opakowań;

c) zwyczajowy opis handlowy towarów, zawierający dostateczne dane potrzebne do ustalenia ich tożsamości;

d) masa całkowita w kilogramach;

e) numery kontenerów tam, gdzie ma to zastosowanie; oraz

f) następujące wpisy dotyczące statusu towarów:

- symbol „C” (odpowiednik „T2L”) w przypadku towarów, których status wspólnotowy może zostać wykazany,

- symbol „F” (odpowiednik „T2LF”) w przypadku towarów, których status wspólnotowy może zostać wykazany, wysyłanych do lub pochodzących z części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie nie stosuje się przepisów dyrektywy 77/388/EWG,

- symbol „N” w przypadku wszystkich pozostałych towarów.

3. Należycie sporządzony i podpisany przez przedsiębiorstwo żeglugowe manifest zostaje, na jego wniosek, poświadczony przez właściwy urząd. Poświadczenie to musi zawierać nazwę i pieczęć właściwego urzędu, podpis funkcjonariusza tego urzędu oraz datę potwierdzenia.

Artykuł 317b

W przypadku stosowania uproszczonej procedury tranzytu wspólnotowego przewidzianej w art. 445 i 448 potwierdzenie statusu wspólnotowego towarów następuje poprzez umieszczenie na manifeście, obok odpowiednich pozycji, symbolu „C” (odpowiednik „T2L”).

Artykuł 318

(skreślony).

Podsekcja 3

Inne potwierdzenia właściwe dla niektórych procedur

Artykuł 319

1. Jeżeli towary są przewożone przy użyciu karnetu TIR lub karnetu ATA, zgłaszający może w celu potwierdzenia wspólnotowego statusu towarów w polu przeznaczonym na opis towarów, przed przedstawieniem karnetu do poświadczenia przez urząd celny wyjścia, umieścić w sposób widoczny symbol „T2L” potwierdzony jego podpisem na wszystkich odpowiednich odcinkach wykorzystywanego karnetu. Symbol „ T2L” jest uwierzytelniany, na wszystkich odcinkach, na których został umieszczony, pieczęcią urzędu wyjścia i podpisem właściwego funkcjonariusza.

2. W przypadkach gdy towary wspólnotowe i niewspólnotowe umieszczone są jednocześnie na karnecie TIR lub karnecie ATA, obydwie kategorie towarów wyszczególnia się oddzielnie, a symbol „T2L” umieszcza się w taki sposób, aby wyraźnie odnosił się tylko do towarów wspólnotowych.

Artykuł 320

Jeżeli konieczne jest potwierdzenie wspólnotowego statusu silnikowych pojazdów drogowych zarejestrowanych w Państwie Członkowskim, pojazdy takie uważane są za wspólnotowe:

a) pod warunkiem, że posiadają tablice i dowód rejestracyjny, a dane umieszczone w dowodzie rejestracyjnym i na tablicach rejestracyjnych potwierdzają w niezaprzeczalny sposób ich wspólnotowy status;

b) w pozostałych przypadkach, zgodnie z art. 315-319 i art. 321, 322 i 323.

Artykuł 321

Jeżeli konieczne jest potwierdzenie wspólnotowego statusu wagonów towarowych należących do przedsiębiorstwa kolejowego Państwa Członkowskiego, wagony takie uważane są za wspólnotowe:

a) gdy numer kodu i znak własności (litery odróżniające) na nich umieszczone potwierdzają w niezaprzeczalny sposób ich wspólnotowy status;

b) w pozostałych przypadkach, po przedstawieniu jednego z dokumentów określonych w art. 315-317 b.

Artykuł 322

1. Jeżeli konieczne jest potwierdzenie wspólnotowego statusu opakowań stosowanych do przewozu towarów w handlu wewnątrzwspólnotowym, które mogą zostać zidentyfikowane jako należące do osoby mającej swoją siedzibę w Państwie Członkowskim i które powróciły puste po wykorzystaniu w innym Państwie Członkowskim, opakowania te uważane są za wspólnotowe:

a) gdy zostały zgłoszone jako towary wspólnotowe i nie ma żadnych wątpliwości co do prawdziwości tego zgłoszenia;

b) w pozostałych przypadkach, zgodnie z art. 315–323.

2. Ułatwienia przewidziane w ust. 1, przydzielane są dla skrzyń, opakowań, palet i innych podobnych materiałów, z wyjątkiem kontenerów.

Artykuł 323

Jeżeli konieczne jest potwierdzenie wspólnotowego statusu towarów przewożonych przez podróżnych w ich bagażu, towary te, pod warunkiem że nie są przeznaczone do celów handlowych, uważane są za wspólnotowe:

a) gdy zostały zgłoszone jako towary wspólnotowe i nie ma żadnych wątpliwości co do prawdziwości tego zgłoszenia;

b) w pozostałych przypadkach, zgodnie z art. 315–322.

Artykuł 323a

(skreślony).

Artykuł 324

(skreślony).

Podsekcja 4

Potwierdzenie wspólnotowego statusu towarów dostarczane przez upoważnionego nadawcę

Artykuł 324a

1. Organy celne każdego Państwa Członkowskiego mogą zezwolić każdej osobie, zwanej dalej „upoważnionym nadawcą”, która spełnia warunki określone w art. 373 i chce dokonywać potwierdzenia wspólnotowego statusu towarów z wykorzystaniem dokumentu T2L zgodnie z art. 315 lub z wykorzystaniem jednego z dokumentów przewidzianych w art. 317–317b, zwanych dalej „dokumentami handlowymi”, na stosowanie tych dokumentów bez obowiązku przedstawienia ich w celu poświadczenia przez właściwy urząd.

2. Do pozwolenia określonego w ust. 1 przepisy art. 374-378 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 324b

Pozwolenie określa w szczególności:

a) urząd, na którym spoczywa obowiązek uprzedniego poświadczenia formularzy stosowanych do sporządzenia danych dokumentów do celów art. 324c ust. 1 lit. a);

b) sposób potwierdzania przez upoważnionego nadawcę właściwego wykorzystania tych formularzy;

c) wyłączone kategorie lub przewozy towarów;

d) termin i sposób informowania przez upoważnionego nadawcę właściwego urzędu w celu umożliwienia mu przeprowadzenia ewentualnej kontroli przed wyjściem towarów.

Artykuł 324c

1. W pozwoleniu określa się, że na pierwszej stronie przedmiotowych dokumentów handlowych lub w polu „C. Urząd wyjścia”, które znajduje się na przedniej stronie formularzy stosowanych do sporządzania dokumentu T2L i, w miarę potrzeb, formularzy uzupełniających, musi znajdować się:

a) wcześniej umieszczona pieczęć urzędu określonego w art. 324b lit. a) oraz podpis funkcjonariusza tego urzędu; lub

b) umieszczony przez upoważnionego nadawcę odcisk specjalnej metalowej pieczęci zatwierdzonej przez organy celne i zgodny ze wzorem przedstawionym w załączniku 62. Odcisk takiej pieczęci może zostać uprzednio wydrukowany na formularzu, jeżeli jego druk dokonywany jest przez upoważnioną do tego drukarnię.

Załącznik 37d pkt 27 stosuje się odpowiednio.

2. Najpóźniej w momencie przesyłki towarów upoważniony nadawca musi wypełnić i podpisać formularz. Musi on ponadto w polu „D. Kontrola urzędu wyjścia” dokumentu T2L lub w widocznym miejscu stosowanego dokumentu handlowego wpisać nazwę właściwego urzędu, datę wystawienia dokumentu oraz jedną z następujących adnotacji:

– Expedidor autorizado

– Godkendt afsender

– Zugelassener Versender

– Εγκεκριμένος αποστολέας

– Authorised consignor

– Expéditeur agréé

– Speditore autorizzato

– Toegelaten afzender

– Expedidor autorizado

– Nyväksytty lähettäjä

– Godkänd avsändare

– Schvaleny odesilatel,

– Volitatud kaubasaatja,

– Atzītais nosūtītājs,

– Įgaliotas siuntėjas,

– Engedelyezett felado,

– Awtorizzat li jibghat,

– Upoważniony nadawca,

– Pooblaščeni pošiljatelj,

– Schvaleny odosielateľ,

– Одобрен изпращач,

– Expeditor agreat autorizat autorizat,

– Ovlašteni pošiljatelj.

Artykuł 324d

1. Upoważnionemu nadawcy może zostać udzielone pozwolenie, aby dokumenty T2L lub stosowane dokumenty handlowe opatrzone specjalną pieczęcią określoną w załączniku 62 i sporządzone z wykorzystaniem systemu elektronicznego lub automatycznego przetwarzania danych nie musiały być przez niego podpisywane. Takie pozwolenie może być udzielone, pod warunkiem że upoważniony nadawca zobowiąże się wcześniej na piśmie wobec tych organów do przyjęcia odpowiedzialności prawnej za wystawianie wszystkich dokumentów T2L lub wszystkich dokumentów handlowych opatrzonych specjalną pieczęcią.

2. Na dokumentach T2L lub dokumentach handlowych sporządzonych zgodnie z ust. 1 należy umieścić w miejscu przeznaczonym na podpis upoważnionego nadawcy jedną z następujących adnotacji:

– Dispensa de firma

– Fritaget for underskrift

– Freistellung von der Unterschriftsleistung

– Δεν απαιτείται υπογραφή

– Signature waived

– Dispense de signature

– Dispensa dalla firma

– Van ondertekening vrijgesteld

– Dispensada a assinatura

– Vapautettu allekirjoituksesta

– Befriad från underskrift

– podpis se nevyžaduje

– allkirjanoudest loobutud

– derīgs bez paraksta

– leista nepasirašyti

– alairas alol mentesitve

– firma mhux mehtiega

– zwolniony ze skladania podpisu

– Opustitev podpisa

– Oslobodenie od podpisu

– Освободен от подпис,

– Dispensă de semnătură,

– Oslobođeno potpisa.

Artykuł 324e

1. Organy celne Państw Członkowskich mogą zwolnić przedsiębiorstwa żeglugowe z obowiązku wystawiania manifestu służącego do potwierdzenia wspólnotowego statusu towarów najpóźniej do następnego dnia po wyjściu statku i w każdym przypadku przed przybyciem statku do portu przeznaczenia.

2. Pozwolenie określone w ust. 1 udzielane jest wyłącznie międzynarodowym przedsiębiorstwom żeglugowym, które:

a) spełniają warunki art. 373; na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 373 ust. 1 lit. a) przedsiębiorstwa żeglugowe nie muszą posiadać siedziby na terytorium Wspólnoty, jeżeli posiadają tam swoje regionalne biuro; i

b) do celów przekazywania informacji między portami wyjścia i przeznaczenia we Wspólnocie stosują systemy elektronicznej wymiany danych; oraz

c) realizują znaczącą liczbę rejsów między Państwami Członkowskimi po uznanych trasach.

3. Po przyjęciu wniosku organy celne Państwa Członkowskiego, w którym przedsiębiorstwo żeglugowe posiada siedzibę, powiadamiają o tym wniosku pozostałe państwa członkowskie, na których obszarze znajdują się porty wyjścia i zamierzone porty przeznaczenia.

Jeżeli w ciągu sześćdziesięciu dni od daty przekazania wniosku nie zostaje wniesiony sprzeciw, organy celne udzielają zgody na korzystanie z procedury uproszczonej opisanej w ust. 4.

Pozwolenie takie jest ważne w zainteresowanych Państwach Członkowskich i jest stosowane tylko w stosunku do procedur tranzytowych realizowanych między portami, do których się ono odnosi.

4. Uproszczenie stosuje się w następujący sposób:

a) z portu wyjścia do portu przeznaczenia manifest przesyłany jest z wykorzystaniem systemu elektronicznej wymiany danych;

b) przedsiębiorstwo żeglugowe wpisuje do manifestu informacje określone w art. 317a ust. 2;

c) manifest przesyłany w drodze elektronicznej wymiany danych (manifest przesłany w formie wymiany danych) przedstawiany jest organom celnym portu wyjścia najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu wypłynięcia statku i w każdym przypadku przed przybyciem statku do portu przeznaczenia. Organy celne mogą zażądać przedstawienia wydruku manifestu przesłanego w formie wymiany danych, jeżeli nie mają dostępu do zatwierdzonego przed organy celne systemu informacyjnego zawierającego manifest przesłany w formie wymiany danych;

d) manifest przesłany w formie wymiany danych przedstawia się organom celnym w porcie przeznaczenia. Organy celne mogą zażądać przedstawienia wydruku manifestu przesłanego w formie wymiany danych, jeżeli nie mają dostępu do zatwierdzonego przed organy celne systemu informacyjnego zawierającego manifest przesłany w formie wymiany danych.

5. Artykuł 448 ust. 5 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 324f

Upoważniony nadawca sporządza kopie każdego dokumentu T2L lub każdego dokumentu handlowego wystawionego z zastosowaniem niniejszej podsekcji. Organy celne określą warunki przedstawiania wspomnianej kopii do celów kontroli i przechowują ją przynajmniej przez okres dwóch lat.

Podsekcja 5

Przepisy szczególne dotyczące produktów połowów morskich oraz innych produktów wydobytych z morza przez statki

Artykuł 325

1. Do celów niniejszej podsekcji:

a) Wspólnotowy statek rybacki oznacza statek figurujący na wykazie i zarejestrowany na części terytorium Państwa Członkowskiego, która stanowi część obszaru celnego Wspólnoty i który pływa pod banderą Państwa Członkowskiego dokonując połowu produktów połowów morskich i w zależności od przypadku, przetwarzane są one na jego pokładzie.

b) Wspólnotowy statek przetwórnia oznacza statek figurujący w wykazie lub zarejestrowany na części terytorium Państwa Członkowskiego, która stanowi obszar celny Wspólnoty i który pływa pod banderą Państwa Członkowskiego nie dokonując połowu produktów połowów morskich, ale przetwarzane są one na jego pokładzie.

2. Formularz T2M, sporządzony zgodnie z art. 327-337, należy przedstawić w celu zatwierdzenia statusu wspólnotowego:

a) produktów połowów morskich złowionych przez wspólnotowy statek rybacki na wodach innych niż wody terytorialne kraju lub terytorium spoza obszaru celnego Wspólnoty, oraz

b) towarów uzyskanych z takich produktów na pokładzie takiego statku lub wspólnotowego statku przetwórni, przy których wytworzeniu zostały użyte inne produkty o statusie wspólnotowym, które posiadają opakowania mające status wspólnotowy i mają zostać wprowadzone na obszar celny Wspólnoty w okolicznościach, określonych w art. 326.

3. Dowód posiadania wspólnotowego statusu produktów połowów morskich i innych produktów złowionych lub wydobytych w wodach innych niż wody terytorialne kraju lub terytorium spoza obszaru celnego Wspólnoty przez statki pływające pod banderą Państwa Członkowskiego i figurujące w wykazie lub zarejestrowane w części terytorium Państwa Członkowskiego stanowiącej część obszaru celnego Wspólnoty lub takich produktów wydobytych lub złowionych na wodach terytorialnych w obrębie obszaru celnego Wspólnoty przez statki państwa trzeciego, powinno zostać przedstawione w formie dziennika pokładowego lub za pomocą jakichkolwiek innych środków ustanawiających ten status.

Artykuł 326

1. Formularz T2M należy przedstawić w odniesieniu do produktów i towarów określonych w art. 325 ust. 2, które są przewożone bezpośrednio na obszar celny Wspólnoty:

a) przez wspólnotowy statek rybacki, który dokonał połowu i, gdzie stosowne, przetworzenia ich; lub

b) przez inny wspólnotowy statek rybacki lub przez wspólnotowy statek przetwórnię, na którym dokonano przetworzenia produktów w następstwie ich przeładunku ze statku określonego w lit. a); lub

c) przez każdy inny statek, na który zostały przeładowane te produkty oraz towary ze statków określonych w lit. a) i b), bez dokonywania jakichkolwiek późniejszych zmian, lub

d) przez środek transportu objęty jednolitym dokumentem przewozowym, sporządzonym w kraju lub na terytorium niestanowiącym części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie produkty lub towary zostały wyładowane ze statków określonych w lit. a)–c)

Formularz T2M nie może być wykorzystywany w celu potwierdzania wspólnotowego statusu produktów i towarów, do których się odnosi.

2. Organy celne odpowiedzialne za port, w którym produkty i/lub towary zostają wyładowane ze statku określonego w ust. 1 lit. a), mogą odstąpić od stosowania ust. 1, w przypadku gdy nie ma jakichkolwiek wątpliwości odnośnie do pochodzenia tych produktów i/lub towarów bądź w przypadku, w którym stosuje się atestację określoną w art. 8 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2847/93 (⁹).

Artykuł 327

1. Formularz dokumentu tranzytowego T2M jest zgodny ze wzorem przedstawionym w załączniku 43.

2. Oryginał drukowany jest na papierze niezawierającym ścieru drzewnego, klejonym do pisania i o gramaturze przynajmniej 55 g/m². Przednią stronę formularza pokrywa giloszowany nadruk koloru zielonego, pozwalający na ujawnienie każdego fałszerstwa za pomocą środków mechanicznych lub chemicznych.

3. Formularz T2M ma format 210 × 297 mm, przy czym dopuszczalne są odchylenia w długości od – 5 mm do + 8 mm.

4. Formularz drukowany jest w jednym z języków urzędowych Wspólnoty określonym przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, do którego należy statek.

5. Do formularzy T2M dołączone są karnety składające się z 10 formularzy, z jednym odrywalnym oryginałem i jedną nieusuwalną kopią każdego formularza, uzyskaną przez samokopiowanie. Na drugiej stronie okładki karnetu znajdują się uwagi, które przedstawione są w załączniku 44.

6. Każdy formularz T2M jest oznaczony indywidualnym numerem seryjnym. Tym samym numerem oznaczony jest oryginał i kopia.

7. Państwa Członkowskie mogą zastrzec sobie prawo druku i zestawiania w karnety formularzy T2M lub mogą powierzyć to upoważnionym przez nie drukarniom. W tym ostatnim przypadku odniesienie do takiego upoważnienia musi być umieszczone na stronie 1 okładki każdego karnetu i na oryginale każdego formularza. Na stronie 1 oryginału każdego formularza musi być podana nazwa i adres drukarni lub znak umożliwiający jej identyfikację.

8. Formularz T2M wypełniany jest w jednym z języków urzędowych Wspólnoty na maszynie lub odręcznie w sposób czytelny; w tym drugim przypadku wypełnianie następuje atramentem i drukowanymi literami. Nie może nosić śladów wymazań ani dopisków. Zmiany nanoszone na formularzu wprowadza się poprzez wykreślenie błędnych danych i naniesienie, o ile zaistnieje taka potrzeba, danych poprawnych. Każda w ten sposób dokonana zmiana musi być parafowana przez osobę, która podpisała zgłoszenie zawierające zmiany.

Artykuł 328

Karnet formularzy T2M wydaje, na wniosek osoby zainteresowanej, wspólnotowy urząd celny odpowiedzialny za nadzór portu macierzystego wspólnotowego statku rybackiego, dla którego karnet ma być przeznaczony.

Karnet wydaje się jedynie w przypadku, gdy osoba zainteresowana wypełniła, w języku formularza, pola 1 i 2, oraz wypełniła i podpisała oświadczenie z pola 3, na wszystkich oryginałach i kopiach formularzy wchodzących w skład karnetu. Wydając karnet, urząd celny wypełnia pole B na wszystkich oryginałach i kopiach formularzy zawartych w karnecie.

Karnet jest ważny przez 2 lata, licząc od daty jego wydania podanej na stronie 2 jego okładki. Ponadto ważność wymienionych formularzy potwierdzona jest obecnością w polu A wszystkich oryginałów i kopii, pieczęci stosowanej przez organ odpowiedzialny za rejestrację wspólnotowego statku rybackiego, na który karnet jest wydany.

Artykuł 329

Kapitan wspólnotowego statku rybackiego wypełnia pole 4 oraz, w przypadku gdy na pokładzie dokonuje się przetwarzania produktów rybołówstwa, pole 6, jak również wypełnia i podpisuje oświadczenie z pola 9 oryginału i kopii formularzy karnetu, w każdym przypadku gdy:

a) przeładowuje on produkty na jeden ze statków określonych w art. 326 ust. 1 lit. b), na którym dokonuje się ich przetworzenia;

b) przeładowuje produkty i towary na każdy inny statek, który nie będzie ich przetwarzał, ale przewozi je bezpośrednio do portu znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty lub innego portu, z którego mają zostać następnie wysłane na to terytorium;

c) bez uszczerbku dla przepisów art. 326 ust. 2 wyładowuje produkty lub towary w porcie spoza obszaru celnego Wspólnoty;

d) wyładowuje produkty lub towary w porcie spoza obszaru celnego Wspólnoty, z którego następnie zostają wysłane na to terytorium.

Jakiekolwiek przetwarzanie tych produktów zostaje zarejestrowane w dzienniku pokładowym statku.

Artykuł 330

Kapitan statku określonego w art. 326 ust. 1 lit. b) wypełnia pole 6 oraz wypełnia i podpisuje oświadczenie z pola 11 oryginału formularza T2M, w każdym przypadku gdy wyładowuje towary w porcie znajdującym się na obszarze celnym Wspólnoty lub w porcie spoza tego terytorium, wysłane na to terytorium, lub w każdym przypadku gdy przeładowuje towary na inny statek w tym samym celu.

Przetwarzanie produktów przeładowywanych na statek musi zostać zarejestrowane w dzienniku pokładowym.

Artykuł 331

W przypadku kiedy produkty lub towary określone w art. 329 lit. a) lub b) są przeładowywane po raz pierwszy, należy wypełnić pole 10 oryginału i kopii formularza T2M; w przypadku gdy ma miejsce kolejny przeładunek typu określonego w art. 330, pole 12 oryginału formularza T2M należy również wypełnić. Zgłoszenie przeładunku zostaje podpisane przez obu zainteresowanych kapitanów, a oryginał formularza T2M zostaje zwrócony kapitanowi statku, na który produkty lub towary zostają przeładowane. Każdy przeładunek musi zostać wpisany do dzienników obydwu statków.

Artykuł 332

1. Jeżeli produkty i towary, do których odnosi się formularz T2M, były przewożone do kraju lub na terytorium niestanowiące części obszaru celnego Wspólnoty, formularz ten jest ważny jedynie w przypadku, gdy poświadczenie w polu 13 formularza zostało wypełnione i potwierdzone przez organy celne tego kraju lub terytorium.

2. W przypadku gdy pewne partie produktów lub towarów nie docierają do obszaru celnego Wspólnoty, wówczas nazwę, rodzaj, masę całkowitą i sposób użycia bądź przeznaczenie przypisane partiom umieszcza się w polu „Uwagi” formularza T2M.

Artykuł 333

1. Jeżeli produkty lub towary, które obejmuje formularz T2M, są przewożone do kraju lub na terytorium, które nie stanowi części obszaru celnego Wspólnoty, w celu dalszej przesyłki w partiach na ten obszar, osoba zainteresowana lub jej przedstawiciel:

a) wpisuje w polu „Uwagi” w polu pierwotnego formularza T2M liczbę i rodzaj opakowań, masę całkowitą i sposób użycia bądź przeznaczenie przypisane przesyłce oraz numer „Wyciągu” określonego w lit. b);

b) sporządza „Wyciąg” T2M, używając w tym celu oryginalnego formularza pochodzącego z karnetu formularzy T2M wydanego zgodnie z art. 328.

W każdym „Wyciągu” i jego odpowiedniej kopii, która pozostaje w karnecie T2M, podaje się numer pierwotnego formularza T2M określonego w lit. a), musi także być w nim wyraźnie wpisane jedno z następujących słów:

– Extracto,

– Udskrift,

– Auszug,

– Aπóσπασμα,

– Extract,

– Extrait,

– Estratto,

– Uitrrreksel,

– Extracto,

– Ote,

– Utdrag,

– Vypis,

– Väljavote,

– Izraksts,

– Išrašas,

– Kivonat,

– Estratt,

– Wyciąg,

– Izpisek,

– Vypis,

– Извлечение,

– Extras,

– Izvod.

„Wyciąg” T2M, który towarzyszy przesyłce w partiach do obszaru celnego Wspólnoty, zawiera w polach 4, 5, 6, 7 i 8 nazwę, rodzaj, kod CN i ilość produktów lub towarów stanowiących tę przesyłkę. Ponadto poświadczenie z pola 13 zostaje wypełnione i potwierdzone przez organy celne kraju lub terytorium, w którym produkty lub towary znajdowały się w trakcie tranzytu.

2. Jeżeli wszystkie produkty i towary objęte pierwotnym formularzem T2M, określonym w ust. 1 lit. a), zostały wysłane na obszar celny Wspólnoty, to oświadczenie w polu 13 tego formularza zostaje wypełnione i potwierdzone przez organy określone w tym ustępie. Formularz jest następnie przesyłany do urzędu celnego określonego w art. 328.

3. W przypadku gdy niektóre partie produktów lub towarów nie są przesłane na obszar celny Wspólnoty, wówczas nazwę, rodzaj, masę całkowitą i sposób użycia bądź przeznaczenie przypisane tym partiom produktów lub towarów należy podać w polu „Uwagi” pierwotnego formularza T2M.

Artykuł 334

Wszystkie formularze T2M, zarówno pierwotny, jak i „Wyciąg”, przedstawia się w urzędzie celnym w miejscu wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty produktów i towarów, do których się odnoszą. Jednakże jeżeli wprowadzenie produktów lub towarów odbywa się na podstawie procedury tranzytu zaczynającej się poza tym terytorium, formularze te, do celów tej procedury, zostają przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia.

Organy tego urzędu mają prawo zażądać przetłumaczenia formularza, Mogą one ponadto, w związku z kontrolą prawidłowości danych zawartych w dokumencie T2M, zażądać przedstawienia wszelkich odnośnych dokumentów, włącznie z dokumentami pokładowymi statku w miarę potrzeby. Urząd ten wypełnia pole C każdego formularza T2M, których kopie zostają przesłane do urzędu celnego określonego w art. 328.

Artykuł 335

Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 332, 333 i 334, jeżeli produkty lub towary objęte formularzem T2M są przewożone do państwa trzeciego będącego Umawiającą się Stroną Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej dla ponownej przesyłki pełnej lub w partiach na obszar celny Wspólnoty na podstawie procedury „T2”, wówczas dane tej procedury umieszcza się w polu „Uwagi” formularza T2M.

Jeżeli wszystkie produkty lub towary objęte tym formularzem T2M zostały przesłane na obszar celny Wspólnoty, poświadczenie w polu 13 tego formularza zostaje wypełnione i potwierdzone przez organy celne. Wypełnione kopie tego formularza przesyła się do urzędu celnego określonego w art. 328.

Przepisy art. 322 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 336

Karnet zawierający formularze T2M przedstawia się w każdym przypadku, gdy organy celne tego wymagają. Jeżeli statek, na który został wystawiony karnet określony w art. 327, przestaje spełniać warunki ustanowione przed wykorzystaniem wszystkich formularzy, lub gdy wszystkie formularze karnetu zostały wykorzystane, lub upłynie okres jego ważności, zostaje on niezwłocznie zwrócony do urzędu celnego, który go wydał.

Artykuł 337

(skreślony).

Artykuł 338

(skreślony).

Artykuł 339

(skreślony).

Artykuł 340

(skreślony).

ROZDZIAŁ 4

Tranzyt wspólnotowy

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 340a

O ile przepisy nie stanowią inaczej, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do zewnętrznego i wewnętrznego tranzytu wspólnotowego.

Towary o podwyższonym stopniu ryzyka nadużyć finansowych wymienione są w załączniku 44c. Jeżeli przepis niniejszego rozporządzenia odwołuje się do tego Załącznika, wszelkie środki dotyczące wymienionych w nim towarów stosuje się jedynie wtedy, gdy ilość tych towarów jest wyższa od odpowiedniej minimalnej ilości. Załącznik 44c poddawany jest analizie co najmniej raz w roku.

Artykuł 340b

Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

1. „urząd wyjścia”: oznacza urząd celny, w którym przyjmowane są zgłoszenia o umieszczenie pod procedurą tranzytu wspólnotowego;

2. „urząd tranzytowy” oznacza:

a) urząd celny w miejscu wyprowadzenia z obszaru celnego Wspólnoty, jeżeli przesyłka opuszcza ten obszar w trakcie procedury tranzytowej przez granicę między Państwem Członkowskim a państwem trzecim nienależącym do EFTA, lub; lub

b) urząd celny w miejscu wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, jeżeli towary w trakcie procedury tranzytowej przekraczają terytorium państwa trzeciego;

3. „urząd przeznaczenia”: oznacza urząd celny, w którym należy przedstawić towary umieszczone pod procedurą tranzytu wspólnotowego w celu zakończenia procedury;

4. „urząd składania gwarancji”: oznacza wyznaczony przez organy celne każdego Państwa Członkowskiego urząd, w którym składana jest gwarancja przez gwaranta.

5. „Państwa EFTA”: oznaczają wszystkie Państwa EFTA lub wszystkie państwa, które przystąpiły do Konwencji z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (¹⁰).

6. „tranzytowy dokument towarzyszący”: oznacza dokument drukowany z systemu komputerowego, który jest oparty na danych ze zgłoszenia tranzytowego i ma towarzyszyć towarom;

6a. „Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo”: oznacza dokument wydrukowany z systemu teleinformatycznego w celu towarzyszenia towarom, oparty na danych zgłoszenia tranzytowego oraz przywozowej i wywozowej deklaracji skróconej.

7. „procedura awaryjna”: oznacza procedurę opartą na stosowaniu dokumentów w formie papierowej w celu umożliwienia składania i kontroli zgłoszenia tranzytowego oraz nadzoru nad operacją tranzytową, w przypadku gdy zwykła procedura drogą elektroniczną nie może zostać zastosowana.

Artykuł 340c

1. Procedurą wspólnotowego tranzytu wewnętrznego obejmuje się towary wspólnotowe, które są wysyłane:

a) z części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie obowiązują przepisy dyrektywy 2006/112/WE, do innej części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie wymienione przepisy nie obowiązują; lub

b) z części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie przepisy dyrektywy 2006/112/WE nie obowiązują, do innej części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie wymienione przepisy obowiązują; lub

c) z części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie przepisy dyrektywy 2006/112/WE nie obowiązują, do innej części obszaru celnego Wspólnoty, gdzie wymienione przepisy również nie obowiązują.

2. Bez uszczerbku dla ust. 3 towary wspólnotowe, które są wysyłane z jednego miejsca na obszarze celnym Wspólnoty do drugiego miejsca na tym samym obszarze przez terytorium jednego lub kilku Państw EFTA, w zastosowaniu Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej, są umieszczone pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego.

Umieszczenie towarów, określonych w akapicie pierwszym, które są przewożone całkowicie drogą morską lub powietrzną, pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego nie jest obowiązkowe.

3. Jeżeli towary wspólnotowe są wywożone do Państwa EFTA lub jeżeli są wywożone tranzytem przez terytorium jednego lub kilku Państw EFTA, z zastosowaniem postanowień Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej, umieszczenie pod procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego odbywa się na następujących warunkach:

a) jeżeli zostały poddane formalnościom celnym przy wywozie w celu uzyskania refundacji wywozowych do państw trzecich w ramach wspólnej polityki rolnej; lub

b) jeżeli pochodzą z zapasów interwencyjnych i podlegają środkom kontroli w zakresie wykorzystania i/lub przeznaczenia i poddane zostały formalnościom celnym przy wywozie do państw trzecich w ramach wspólnej polityki rolnej; lub

c) jeżeli korzystają ze zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych, pod warunkiem że dokonano ich wywozu poza obszar celny Wspólnoty; lub

d) jeżeli w formie produktów kompensacyjnych lub towarów w stanie niezmienionym zostały poddane formalnościom celnym przy wywozie do państw trzecich w celu zakończenia procedury uszlachetniania czynnego, w systemie ceł zwrotnych, w celu uzyskania zwrotu lub umorzenia cła.

Artykuł 340d

Towary, do których ma zastosowanie procedura tranzytu wspólnotowego, mogą być przewożone z jednego do drugiego miejsca na obszarze celnym Wspólnoty przez terytorium państwa trzeciego niebędącego Państwem EFTA można stosować wspólnotową procedurę tranzytową pod warunkiem, że przejazd przez wymienione państwo trzecie odbywa się z zastosowaniem jednolitego dokumentu przewozowego sporządzonego w Państwie Członkowskim; w takim przypadku działanie wymienionej procedury zostaje zawieszone na obszarze państwa trzeciego.

Artykuł 340e

1. Procedura tranzytu wspólnotowego jest obowiązkowa dla towarów przewożonych drogą powietrzną wyłącznie w przypadku, gdy są one załadowane lub przeładowane w porcie lotniczym Wspólnoty.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 91 ust. 1 Kodeksu procedura tranzytu wspólnotowego jest obowiązkowa dla towarów przewożonych drogą morską, jeżeli są one przewożone regularną linią żeglugową zatwierdzoną zgodnie z art. 313a i 313b.

Artykuł 341

Do innych opłat w rozumieniu art. 91 ust. 1 lit. a) Kodeksu, przepisy rozdziału 1 i 2 tytułu VII Kodeksu oraz przepisy niniejszego tytułu stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 342

1. Gwarancja złożona przez głównego zobowiązanego jest ważna w całej Wspólnocie.

2. Jeżeli gwarancja złożona jest przez gwaranta, gwarant musi wskazać adres do doręczeń lub wyznaczyć pełnomocnika w każdym Państwie Członkowskim.

3. Gwarancję należy składać dla procedur tranzytu wspólnotowego realizowanych przez przedsiębiorstwa kolejowe Państw Członkowskich w ramach procedury innej niż procedura uproszczona określona w art. 372 ust. 1 lit. g) i).

4. Jeżeli gwarancja składana jest przez gwaranta w urzędzie składania gwarancji:

a) głównemu zobowiązanemu przydziela się „numer referencyjny gwarancji” na korzystanie z gwarancji i w celu identyfikacji każdego zobowiązania gwaranta;

b) głównemu zobowiązanemu przydziela się kod dostępu przypisany do „numeru referencyjnego gwarancji”, o którym jest on informowany.

Artykuł 343

Wszystkie państwa członkowskie wprowadzają do systemu informatycznego wykaz urzędów celnych właściwych dla realizacji operacji tranzytu wspólnotowego, ze wskazaniem ich odpowiednich numerów identyfikacyjnych i zakresu obowiązków, a także dni i godzin urzędowania. Każda zmiana jest również umieszczona w systemie informatycznym.

Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim za pomocą systemu informatycznego.

Artykuł 343a

W stosownych przypadkach każde państwo członkowskie informuje Komisję o utworzeniu centralnych urzędów oraz o przyznanych im kompetencjach w zakresie zarządzania i kontroli procedury tranzytu wspólnotowego, a również w zakresie odbioru i przekazywania dokumentów, wskazując rodzaj tych dokumentów.

Komisja informuje o tym pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł 344

Szczegóły dotyczące formularzy innych niż jednolity dokument administracyjny stosowany w systemie tranzytu wspólnotowego są wymienione w załączniku 44b.

Artykuł 344a

1. Formalności w ramach procedury tranzytu wspólnotowego są dokonywane przy wykorzystaniu techniki elektronicznego przetwarzania danych.

2. Komunikaty między urzędami w ramach wspólnotowej procedury tranzytu są zgodne ze strukturą i zasadami określonymi wspólnie przez organy celne.

Sekcja 2

Procedura

Podsekcja 1

Gwarancja pojedyncza

Artykuł 345

1. Gwarancja pojedyncza obejmuje całą kwotę mogącego powstać długu celnego, obliczoną na podstawie najwyższych stawek stosowanych do towarów tego samego rodzaju w Państwie Członkowskim wyjścia. Do celów tego wyliczenia towary wspólnotowe przewożone zgodnie z Konwencją o wspólnej procedurze tranzytowej są traktowane jako towary niewspólnotowe.

Jednakże stawki uwzględniane przy obliczaniu gwarancji pojedynczej nie mogą być niższe od stawki minimalnej, jeżeli taka stawka podana jest w piątej kolumnie Załącznika 44c.

2. Gwarancja pojedyncza w formie depozytu gotówkowego składana jest w urzędzie wyjścia. Po zakończeniu procedury gwarancja jest zwracana.

3. Gwarancja pojedyncza, składana przez gwarantującego, może polegać na wykorzystaniu karnetów gwarancji pojedynczej na kwotę 7 000 EUR, wydanych przez gwaranta osobom, które zamierzają występować w charakterze głównego zobowiązanego.

Gwarant odpowiada do wysokości 7 000 EUR z tytułu każdego karnetu.

4. Jeśli gwarancja pojedyncza składana jest przez gwaranta, główny zobowiązany nie może zmienić kodu dostępu przypisanego do „numeru referencyjnego gwarancji z wyjątkiem sytuacji, gdy mają zastosowanie przepisy załącznika 47a pkt 3.

Artykuł 346

1. Gwarancja pojedyncza składana przez gwaranta jest zgodna ze wzorem formularzem przedstawionym w załączniku 49.

Dokument gwarancyjny jest przechowywany w urzędzie składania gwarancji.

2. Jeżeli wymaga tego prawo krajowe, rozporządzenia i przepisy administracyjne lub przyjęta praktyka, każde Państwo Członkowskie może zezwolić, aby zobowiązanie określone w ust. 1, dotyczące sporządzenia w innej formie pod warunkiem że dokument ten będzie posiadał ten sam skutek prawny jak zobowiązanie określone we wzorze.

Artykuł 347

1. W przypadku określonym w art. 345 ust. 3 gwarancja pojedyncza jest zgodna z formularzem przedstawionym w załączniku 50.

Artykuł 346 ust. 2 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2. Zgodnie z zasadami przyjętymi przez organy celne gwarant dostarcza do urzędu składania gwarancji wszelkie wymagane informacje dotyczące karnetów gwarancji pojedynczej, które wystawił.

Ostateczny termin ich wykorzystania nie może być późniejszy niż jeden rok, licząc od dnia ich wystawienia.

3. Gwarant informuje głównego zobowiązanego o „numerze referencyjnym gwarancji” dla każdego karnetu gwarancji pojedynczej, który jest mu przydzielony. Przypisany kod dostępu nie może być przez głównego zobowiązanego zmieniony.

4. Do celów stosowania art. 353 ust. 2 lit. b) gwarant wystawia głównemu zobowiązanemu karnety gwarancji pojedynczej na formularzu zgodnym z formularzem przedstawionym w załączniku 54, a numer identyfikacyjny wskazany jest w tytule.

5. Gwarant może wystawiać karnety gwarancji pojedynczej, które są nieważne dla operacji wspólnotowego tranzytu dotyczących towarów znajdujących się na liście znajdującej się w załączniku 44c. W tym celu gwarant umieszcza ukośnie na karnecie lub karnetach gwarancji pojedynczej następujący wpis:

- Ograniczona ważność - 99200.

6. Główny zobowiązany przekazuje do urzędu wyjścia karnety gwarancji pojedynczej w ilości odpowiadającej wielokrotności 7 000 EUR wymaganej dla pokrycia całkowitej kwoty określonej w art. 345 ust. 1. Do celów stosowania art. 353 ust. 2 lit. b) karnety w formie papierowej są przekazywane do urzędu wyjścia i zatrzymane przez ten urząd, który powiadamia o numerze identyfikacyjnym każdego karnetu urząd składania gwarancji wskazany na karnecie.

Artykuł 348

1. Urząd składania gwarancji cofa decyzję, na mocy której przyjął zobowiązanie gwaranta, jeżeli warunki ustanowione w dacie jej wystawienia nie są już spełniane.

Podobnie gwarant może w każdej chwili odwołać swoje zobowiązanie.

2. Cofnięcie lub odwołanie staje się skuteczne szesnastego dnia następującego po dniu, w którym gwarant lub urząd składania gwarancji został właściwie powiadomiony.

Od dnia, w którym cofnięcie lub unieważnienie decyzji staje się skuteczne, wcześniej wystawione karnety gwarancji pojedynczej nie mogą już być wykorzystywane do umieszczania towarów pod procedurą tranzytu wspólnotowego.

3. Informacja o cofnięciu lub unieważnieniu oraz dniu, kiedy stają się skuteczne, jest niezwłocznie wprowadzana do systemu informatycznego przez organy celne państwa członkowskiego urzędu składania gwarancji.

Podsekcja 2

Środki transportu i zgłoszenia

Artykuł 349

1. Jednym zgłoszeniem tranzytowym mogą być objęte jedynie towary, które zostały załadowane lub mają zostać załadowane na jeden środek transportu w celu przewozu z jednego urzędu wyjścia do jednego urzędu przeznaczenia.

Do celów niniejszego artykułu za stanowiące jeden środek transportu, pod warunkiem że przewożone na nim towary mają być dostarczone jednocześnie, uważa się:

a) pojazd drogowy z przyczepą lub z przyczepami bądź z naczepą lub naczepami;

b) zestawy wagonów kolejowych;

c) zespół statków, które tworzą jedną całość;

d) kontenery, które zostały załadowane na jeden środek transportu w rozumieniu tego artykułu.

2. Pojedynczy środek transportu może być wykorzystywany do załadunku towarów w kilku urzędach wyjścia i do rozładunku w kilku urzędach przeznaczenia.

Artykuł 350

(skreślony).

Artykuł 351

W przypadku przesyłek zawierających jednocześnie towary, które mają zostać objęte procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego, i towary, które mają zostać objęte procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego, zgłoszenie tranzytowe oznaczone symbolem „T” uzupełnia się w odniesieniu do każdej pozycji towarowej atrybutem „T1”, „T2” lub „T2F”.

Artykuł 352

(skreślony).

Artykuł 353

1. Zgłoszenia tranzytowe są zgodne ze strukturą oraz szczegółowymi wytycznymi zawartymi w załączniku 37a.

2. Organy celne w następujących przypadkach przyjmują pisemne zgłoszenie tranzytowe zgodnie z procedurą określoną w drodze porozumienia między organami celnymi, na formularzu zgodnym ze wzorem określonym w załączniku 31:

a) jeżeli towary są przewożone przez podróżnych, którzy nie mają bezpośredniego dostępu do systemu informatycznego organów celnych na zasadach określonych w art. 353a;

b) jeżeli jest stosowana procedura awaryjna na warunkach i zasadach określonych w załączniku 37d.

3. Złożenie pisemnego zgłoszenia tranzytowego zgodnie z ust. 2 lit. b) wymaga zgody właściwych organów w przypadku, gdy aplikacja głównego zobowiązanego i/lub sieć nie działa/nie działają.

4. Zgłoszenie tranzytowe może być uzupełnione formularzem lub formularzami uzupełniającymi zgodnie ze wzorem znajdującym się w załączniku 33. Formularze stanowią integralną część zgłoszenia.

5. Listy towarowe opracowane zgodnie z załącznikiem 44a i według wzoru znajdującego się w załączniku 45 mogą być wykorzystywane, w miejsce formularzy uzupełniających, jako część opisowa zgłoszenia tranzytowego sporządzonego ręcznie i stanowią one jego integralną część.

Artykuł 353a

1. Do celów stosowania art. 353 ust. 2 lit. a) podróżny sporządza zgłoszenie tranzytowe zgodnie z art. 208 i załącznikiem 37.

2. Organy celne dokładają starań, aby dane tranzytowe mogły być przekazywane między tymi organami za pośrednictwem technologii informatycznych i sieci komputerowych.

Artykuł 354

(skreślony).

Podsekcja 3

Formalności w urzędzie wyjścia

Artykuł 355

1. Towary umieszczone pod procedurą tranzytu wspólnotowego są przewożone do urzędu przeznaczenia ekonomicznie uzasadnioną trasą podróży.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 387 dla towarów umieszczonych w wykazie w załączniku 44c lub, jeżeli organy celne bądź główny zobowiązany uzna to za konieczne, urząd wyjścia wyznacza trasę, a w polu 44 zgłoszenia tranzytowego podaje przynajmniej nazwy Państw Członkowskich, przez które ona przebiega, uwzględniając informacje podane przez głównego zobowiązanego.

Artykuł 356

1. Urząd wyjścia wyznacza termin, w którym towary muszą zostać zgłoszone w urzędzie przeznaczenia, uwzględniając trasę podróży, przepisy dotyczące przewozu i inne obowiązujące przepisy oraz, w miarę potrzeb, informacje przekazane przez głównego zobowiązanego.

2. Wyznaczony przez urząd wyjścia termin jest wiążący dla organów celnych Państw Członkowskich, na których obszarze realizowana jest procedura tranzytu wspólnotowego, i nie może zostać przez te organy zmieniony.

3. (skreślony).

Artykuł 357

1. Bez uszczerbku dla ust. 4 towary, które mają zostać objęte procedurą tranzytu wspólnotowego, nie mogą być zwolnione, o ile nie zostały nałożone zamknięcia celne. Urząd wyjścia podejmuje środki identyfikacyjne, jakie uzna za konieczne, i umieszcza odpowiednie informacje w zgłoszeniu tranzytowym.

2. Zamknięcie dotyczy:

a) przez nałożenie zamknięć na przestrzeń ładunkową, jeżeli środek transportu został już dopuszczony na podstawie innych przepisów lub uznany przez urząd wyjścia jako odpowiedni do nałożenia takich zamknięć;

b) w pozostałych wypadkach przez nałożenie zamknięć na opakowanie.

Zamknięcia muszą być zgodne z opisem zawartym w załączniku 46a.

3. Za odpowiednie do nałożenia zamknięć mogą być uznane środki transportu:

a) na które zamknięcia mogą być nałożone w sposób prosty i skuteczny;

b) które są tak zbudowane, że żadne towary nie mogą być wyjęte lub dołożone bez pozostawienia widocznych śladów wyłamania lub naruszenia zamknięć;

c) które nie zawierają żadnych schowków, gdzie mogłyby być ukryte towary;

d) których przestrzenie ładunkowe są łatwo dostępne dla kontroli właściwych organów celnych.

Każdy pojazd drogowy, przyczepa, naczepa lub kontener dopuszczony do przewozu towarów pod zamknięciami celnymi zgodnie z przepisami międzynarodowej umowy, której stroną jest Wspólnota, uważany jest za nadający się do nałożenia zamknięcia.

4. Urząd wyjścia może odstąpić od nałożenia zamknięć, jeżeli tożsamość towarów może być stwierdzona przez ich opis w zgłoszeniu tranzytowym lub w załączonych dokumentach, z uwzględnieniem ewentualnych innych środków służących zapewnieniu tożsamości.

Opis towarów można uznać za umożliwiający ustalenie tożsamości towarów, jeżeli jest wystarczająco szczegółowy, aby można było łatwo zidentyfikować ilość i rodzaj towarów.

Artykuł 358

1. Zwalniając towary, urząd wyjścia powiadamia deklarowany urząd przeznaczenia o procedurze tranzytu wspólnotowego, stosując „Komunikat informujący wyprzedzająco o dostarczeniu towaru”, oraz każdy deklarowany urząd tranzytowy, stosując „Komunikat informujący wyprzedzająco o przewozie towaru przez granicę”. Komunikaty te są oparte na danych zgłoszenia tranzytowego, w razie konieczności sprostowanych.

2. Po zwolnieniu towarów Tranzytowy Dokument Towarzyszący lub Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo towarzyszy towarom objętym procedurą tranzytu wspólnotowego. Powinien on być zgodny ze wzorem i danymi, określonymi w załączniku 45a dla Tranzytowego Dokumentu Towarzyszącego, albo — w sytuacji, gdy dane, o których mowa w załączniku 30A, dostarcza się dodatkowo w stosunku do danych dotyczących przewidzianych dla zgłoszenia tranzytowego — zgodny ze wzorem i danymi określonymi w załączniku 45e dla Tranzytowego Dokumentu Towarzyszącego/Bezpieczeństwo, oraz z Tranzytowym Wykazem Pozycji/Bezpieczeństwo, którego wzór i dane określa w załącznik 45f. Dokument udostępnia się podmiotowi w jeden z następujących sposobów:

a) jest przekazywany głównemu zobowiązanemu przez urząd wyjścia lub, za zgodą organów celnych, wydrukowany z systemu informatycznego głównego zobowiązanego;

b) jest drukowany przez system informatyczny upoważnionego nadawcy, po otrzymaniu komunikatu o zwolnieniu towarów, przesłanego przez urząd wyjścia.

3. W przypadku gdy zgłoszenie obejmuje więcej niż jedną pozycję towarową, Tranzytowy Dokument Towarzyszący, o którym mowa w ust. 2, uzupełnia się o wykaz pozycji zgodny ze wzorem określonym w załączniku 45b. Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo, o którym mowa w ust. 2, uzupełnia się zawsze o wykaz pozycji określony w załączniku 45f. Wykaz pozycji stanowi integralną część Tranzytowego Dokumentu Towarzyszącego lub Tranzytowego Dokumentu Towarzyszącego/Bezpieczeństwo.

Podsekcja 4

Formalności w czasie przewozu

Artykuł 359

1. Towary i Tranzytowy Dokument Towarzyszący – Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo przedstawia się w każdym urzędzie tranzytowym.

2. Urząd tranzytowy rejestruje fakt przekroczenia granicy, o którym został uprzedzony przesłanym przez urząd wyjścia „Komunikatem informującym wyprzedzająco o przewozie towaru przez granicę”. Urząd wyjścia zostaje poinformowany o przekroczeniu granicy za pomocą „Komunikatu o przekroczeniu granicy”.

3. Urzędy tranzytowe dokonują kontroli towarów, jeżeli uznają to za stosowne. Ewentualna kontrola towarów jest przeprowadzana w szczególności na podstawie „Komunikatu informującego wyprzedzająco o przewozie towaru przez granicę”.

4. Jeżeli przewozu dokonuje się poprzez inny urząd tranzytowy aniżeli urząd zadeklarowany w Tranzytowym Dokumencie Towarzyszącym – Tranzytowym Dokumencie Towarzyszącym/Bezpieczeństwa, urząd tranzytowy, przez który odbywa się przewóz, występuje do urzędu wyjścia o przekazanie „Komunikatu informującego wyprzedzająco o przewozie towaru przez granicę” i powiadamia o przewozie urząd wyjścia, wysyłając „Komunikat o przekroczeniu granicy”.

Artykuł 360

1. Przewoźnik jest zobowiązany dokonać wymaganych wpisów w Tranzytowym Dokumencie Towarzyszącym – Tranzytowym Dokumencie Towarzyszącym/Bezpieczeństwa i przedstawić go wraz z przesyłką organom celnym państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się środek transportu:

a) w przypadku zmiany wyznaczonej trasy i jeżeli stosuje się przepisy art. 355 ust. 2;

b) w przypadku naruszenia zamknięć podczas przewozu z powodów pozostających poza kontrolą przewoźnika;

c) w przypadku przeładunku towarów na inny środek transportu; przeładunek ten musi zostać dokonany pod nadzorem organów celnych, które mogą jednakże zezwolić na dokonanie przeładunku bez ich nadzoru;

d) w przypadku nieuchronnego zagrożenia uzasadniającego konieczność natychmiastowego, częściowego lub całkowitego rozładunku środka transportu;

e) w przypadku każdego zdarzenia lub wypadku, który może mieć wpływ na przestrzeganie obowiązków przez głównego zobowiązanego lub przewoźnika.

2. Jeżeli organy celne stwierdzą, że procedura tranzytu wspólnotowego może być kontynuowana w sposób normalny, podejmą wszelkie kroki, jakie mogą być niezbędne, i naniosą adnotacje na Tranzytowym Dokumencie Towarzyszącym – Tranzytowym Dokumentcie Towarzyszącym/Bezpieczeństwa.

Właściwe informacje są wprowadzane do systemu komputerowego przez organy celne urzędu tranzytowego lub urzędu przeznaczenia, w zależności od przypadku.

Podsekcja 5

Formalności w urzędzie przeznaczenia

Artykuł 361

1. Towary oraz wymagane dokumenty przedstawia się w urzędzie przeznaczenia w dniach i godzinach urzędowania. Jednakże urząd przeznaczenia może, na wniosek i koszt zainteresowanej strony, zezwolić na przedstawienie dokumentów i towarów poza ustalonymi dniami i godzinami urzędowania. Podobnie urząd przeznaczenia może, na wniosek i koszt zainteresowanej strony, zezwolić na przedstawienie towarów oraz wymaganych dokumentów w innym miejscu.

2. Jeżeli towary są zgłaszane w urzędzie przeznaczenia po upływie terminu wyznaczonego przez urząd wyjścia, a przekroczenie tego terminu spowodowane zostało okolicznościami, które zostały odpowiednio uzasadnione przez przewoźnika i zaakceptowane przez urząd przeznaczenia, a są niezależne od przewoźnika lub głównego zobowiązanego, uznaje się, że ten ostatni dotrzymał wyznaczonego terminu.

3. Urząd przeznaczenia zachowuje Tranzytowy Dokument Towarzyszący – Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo, a kontrolę towarów przeprowadza się w szczególności w oparciu o „Komunikat informujący wyprzedzająco o dostarczeniu towaru” otrzymany z urzędu wyjścia.

4. Na wniosek głównego zobowiązanego i dla potwierdzenia, że procedura została zakończona, zgodnie z art. 366 ust. 1, urząd przeznaczenia poświadcza kopię Tranzytowego Dokumentu Towarzyszącego – Tranzytowego Dokumentu Towarzyszącego/Bezpieczeństwa, umieszczając następującą adnotację:

- Alternatywny dowód – 99202.

5. Operacja tranzytowa może zakończyć się w innym urzędzie celnym niż wpisany w zgłoszeniu tranzytowym. Urząd ten staje się wówczas urzędem przeznaczenia.

Jeżeli nowy urząd przeznaczenia należy do innego państwa członkowskiego niż to, do którego należy pierwotnie wyznaczony urząd, nowy urząd przeznaczenia zwraca się do urzędu wyjścia o przekazanie „Komunikatu informującego wyprzedzająco o dostarczeniu towaru”.

Artykuł 362

1. Na wniosek osoby, która przedstawia towary i wymagane dokumenty, urząd przeznaczenia wystawia poświadczenie odbioru.

2. Formularz poświadczenia odbioru jest zgodny z formularzem określonym w załączniku 47.

3. Poświadczenie odbioru jest uprzednio wypełniane przez zainteresowanego. Może ono zawierać, obok części zastrzeżonej dla urzędu przeznaczenia, jeszcze inne dane dotyczące towarów. Poświadczenie odbioru nie może być uznane za dowód zakończenia procedury w rozumieniu postanowień art. 366 ust. 1.

Artykuł 363

1. Urząd przeznaczenia informuje urząd wyjścia o przybyciu towarów tego samego dnia, w którym są one przedstawione w urzędzie przeznaczenia, za pomocą „Zawiadomienia o przybyciu towaru”.

2. Jeśli operacja tranzytowa zostaje zakończona w innym urzędzie niż zadeklarowany pierwotnie w zgłoszeniu tranzytowym, nowy urząd przeznaczenia informuje urząd wyjścia o przybyciu towarów za pomocą „Zawiadomienia o przybyciu towaru”.

Urząd wyjścia informuje o przybyciu towarów pierwotnie deklarowany urząd przeznaczenia poprzez komunikat „Przekazane zawiadomienie o przybyciu towaru”.

3. „Zawiadomienie o przybyciu towaru”, określone w ust. 1 i 2, nie może stanowić dowodu zakończenia procedury w rozumieniu art. 366 ust. 1.

4. Z wyjątkiem uzasadnionych przypadków, urząd przeznaczenia przekazuje komunikat „Wyniki kontroli” do urzędu wyjścia najpóźniej trzeciego dnia po dniu, w którym towary zostały przedstawione w urzędzie przeznaczenia. Jeżeli jednak stosuje się art. 408, urząd przeznaczenia wysyła komunikat „Wyniki kontroli” do urzędu wyjścia najpóźniej szóstego dnia następującego po dniu przedstawienia towarów.

Artykuł 364

(skreślony).

Podsekcja 6

Postępowanie poszukiwawcze

Artykuł 365

1. Jeżeli organy celne państwa członkowskiego wyjścia nie otrzymały „Zawiadomienia o przybyciu towaru” w terminie, w którym towary muszą być przedstawione w urzędzie przeznaczenia, lub jeżeli nie otrzymały komunikatu „Wyniki kontroli” w terminie sześciu dni od odebrania „Zawiadomienia o przybyciu towaru”, rozważają możliwość wszczęcia postępowania poszukiwawczego w celu zgromadzenia informacji koniecznych do zamknięcia procedury, lub w razie ich braku w celu:

- ustalenia, czy powstał dług celny,

- identyfikacji dłużnika, oraz

- określenia organów celnych właściwych w zakresie zaksięgowania długu celnego.

2. Postępowanie poszukiwawcze zostaje wszczęte najpóźniej w terminie siedmiu dni po upływie jednego z terminów określonych w ust. 1, z wyjątkiem przypadków szczególnych, określonych w drodze porozumienia przez państwa członkowskie. W przypadku gdy organy celne zostaną wcześniej powiadomione lub podejrzewają, że procedura nie została zakończona, niezwłocznie wszczynają postępowanie poszukiwawcze.

3. Jeżeli organy celne państwa członkowskiego wyjścia otrzymały wyłącznie „Zawiadomienie o przybyciu towaru”, wszczynają postępowanie poszukiwawcze, wzywając urząd przeznaczenia, który wysłał „Zawiadomienie o przybyciu towaru”, do przesłania komunikatu „Wyniki kontroli”.

4. Jeżeli organy celne państwa członkowskiego wyjścia nie otrzymały „Zawiadomienia o przybyciu towaru”, wszczynają postępowanie poszukiwawcze, wysyłając zapytanie do głównego zobowiązanego w celu uzyskania informacji koniecznych do zamknięcia procedury lub wysyłając zapytanie do urzędu przeznaczenia, o ile informacje niezbędne do prowadzenia postępowania poszukiwawczego dostępne są w urzędzie przeznaczenia.

Od głównego zobowiązanego żąda się podania informacji koniecznych do zamknięcia procedury najpóźniej dwadzieścia osiem dni po wszczęciu postępowania poszukiwawczego w urzędzie przeznaczenia, jeżeli procedura tranzytowa nie może zostać zamknięta.

5. Urząd przeznaczenia i główny zobowiązany odpowiadają na wniosek, o którym mowa w ust. 4, w terminie dwudziestu ośmiu dni. Jeżeli główny zobowiązany przedstawi w tym okresie dostateczne informacje, organy celne państwa wyjścia uwzględniają te informacje lub zamykają procedurę, o ile dostarczone informacje na to pozwalają.

6. Jeżeli informacje przekazane przez głównego zobowiązanego nie są wystarczające do zamknięcia procedury ale są uznane przez organy celne państwa członkowskiego wyjścia za wystarczające do kontynuowania postępowania poszukiwawczego, wysyłają one niezwłocznie zapytanie do właściwego urzędu celnego.

7. Jeżeli w wyniku postępowania poszukiwawczego zostanie ustalone, że procedura tranzytowa została prawidłowo zakończona, organy celne państwa członkowskiego wyjścia zamykają procedurę i niezwłocznie powiadamiają o tym głównego zobowiązanego oraz, w zależności od przypadku, organy celne, które mogły wszcząć procedurę odzyskania należności celnych zgodnie z art. 217-232 Kodeksu.

Artykuł 365a

1. Jeśli po wszczęciu postępowania poszukiwawczego i przed upływem terminu określonego w art. 450a tiret pierwsze dowód dotyczący miejsca, gdzie miały miejsce zdarzenia, które doprowadziły do powstania długu celnego, jest dostarczany w jakikolwiek sposób do organów celnych państwa członkowskiego wyjścia, zwanych dalej „organami składającymi wniosek”, oraz miejsce to jest sytuowane na terenie innego państwa członkowskiego, organy te dostarczają niezwłocznie wszystkie dostępne informacje właściwym dla tego miejsca organom, zwanym dalej „organami wezwanymi”.

2. Organy wezwane potwierdzają otrzymanie przekazanych informacji oraz określają, czy są właściwe dla odzyskania długu. W przypadku braku odpowiedzi w terminie dwudziestu ośmiu dni organy składające wniosek niezwłocznie wznawiają postępowanie poszukiwawcze.

Artykuł 366

1. Dowód, że procedura zakończyła się w terminie określonym w zgłoszeniu, może zostać dostarczony przez głównego zobowiązanego organom celnym, zgodnie z ich wymogami, w formie dokumentu poświadczonego przez organy celne państwa członkowskiego przeznaczenia, potwierdzającego tożsamość danych towarów i stwierdzającego, że zostały one przedstawione w urzędzie przeznaczenia, lub – przypadku stosowania art. 406 – u upoważnionego odbiorcy.

2. Procedurę tranzytu wspólnotowego uważa się za zakończoną także wtedy, gdy główny zobowiązany przedstawi organom celnym, zgodnie z ich wymogami, jeden z poniższych dokumentów potwierdzających tożsamość towarów:

a) dokument celny wystawiony w kraju trzecim, dotyczący objęcia towarów przeznaczeniem celnym;

b) dokument sporządzony w państwie trzecim, poświadczony przez organy celne tego państwa i potwierdzający, że towary są uznane za znajdujące się w swobodnym obrocie w tym państwie.

3. Dokumenty wyszczególnione w ust. 2 mogą być zastąpione przez ich kopie lub fotokopie, odpowiednio poświadczone przez organ, który poświadczył oryginalny dokument, przez organy danego państwa trzeciego albo organy jednego z państw członkowskich.

Podsekcja 7

Dodatkowe przepisy stosowane w przypadku wymiany między organami celnymi informacji tranzytowych przy użyciu technologii informatycznej i sieci komputerowych

Artykuł 367

Przepisów dotyczących wymiany między organami celnymi komunikatów zawierających dane dotyczące tranzytu przy wykorzystaniu technologii informatycznych oraz sieci komputerowych nie stosuje się do procedur uproszczonych właściwych dla niektórych rodzajów transportu i innych procedur uproszczonych na podstawie art. 97 ust. 2 Kodeksu, o których mowa w art. 372 ust. 1 lit. f) oraz g).

Artykuł 368

(skreślony).

Artykuł 368a

(skreślony).

Artykuł 369

(skreślony).

Artykuł 369a

(skreślony).

Artykuł 370

(skreślony).

Artykuł 371

(skreślony).

Sekcja 3

Uproszczenia

Podsekcja 1

Przepisy ogólne dotyczące uproszczeń

Artykuł 372

1. Organy celne, na wniosek głównego zobowiązanego lub, odpowiednio, odbiorcy, mogą wyrazić zgodę na następujące uproszczenia:

a) stosowanie gwarancji generalnej lub zwolnienie z obowiązku składania gwarancji;

b) wykorzystywanie specjalnego rodzaju zamknięć celnych;

c) zwolnienie z obowiązku przewozu wyznaczoną trasą;

d) występowanie jako upoważniony nadawca;

e) występowanie jako upoważniony odbiorca;

f) stosowanie procedur uproszczonych właściwych dla przewozu towarów:

(i) koleją lub z wykorzystaniem dużych kontenerów;

(ii) drogą powietrzną;

(iii) drogą morską;

(iv) rurociągami;

g) stosowanie innych procedur uproszczonych na podstawie art. 97 ust. 2 Kodeksu.

2. O ile przepisy niniejszej sekcji lub pozwolenie nie stanowią inaczej, w przypadku wydania pozwolenia na korzystanie z uproszczeń określonych w ust. 1 lit. a) i f), uproszczenia stosuje się we wszystkich państwach członkowskich. W przypadku wydania pozwolenia na korzystanie z uproszczeń określonych w ust. 1 lit. b), c) i d), uproszczenia stosuje się tylko do procedur tranzytu wspólnotowego rozpoczynających się w państwie członkowskim, w którym wydane zostało pozwolenie. W przypadku pozwolenia na korzystanie z uproszczenia określonego w ust. 1 lit. e), uproszczenie stosuje się wyłącznie w państwie członkowskim, w którym wydane zostało pozwolenie.

Artykuł 373

1. Pozwolenie określone w art. 372 ust. 1 udzielane jest tylko osobom, które:

a) posiadają siedzibę na terytorium Wspólnoty z zastrzeżeniem, że pozwolenie na korzystanie z gwarancji generalnej może być udzielone wyłącznie osobom, które posiadają siedzibę w Państwie Członkowskim, gdzie gwarancja została udzielona;

b) regularnie korzystają z tranzytu wspólnotowego lub o których organy celne wiedzą, że są w stanie wypełnić zobowiązania wynikające z ustaleń lub, w związku z uproszczeniami określonymi w art. 372 ust. 1 lit. e), regularnie odbierają towary objęte procedurą tranzytu wspólnotowego; i

c) nie popełniły żadnego rażącego lub wielokrotnego naruszenia przepisów celnych lub podatkowych.

2. W celu zapewnienia właściwego korzystania z uproszczeń pozwolenia udzielane są wyłącznie w przypadku, gdy:

a) organy celne mogą zapewnić nadzór i kontrolę procedury, nie podejmując wysiłków administracyjnych nieproporcjonalnych w stosunku do wymagań danych osób; i

b) osoby korzystające z uproszczeń prowadzą ewidencję umożliwiającą organom celnym przeprowadzenie skutecznej kontroli.

3. Jeżeli zainteresowana osoba posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) i c), wymagania określone w ust. 1 lit. c) i ust. 2 lit. b) tego artykułu uznaje się za spełnione.

Artykuł 374

1. Wniosek o pozwolenie na korzystanie z uproszczeń, zwany dalej wnioskiem, zostaje opatrzony datą i podpisany. Może być sporządzony w formie pisemnej lub złożony przy wykorzystaniu techniki elektronicznego przetwarzania danych, na warunkach i zgodnie z zasadami określonymi przez organy celne.

2. We wniosku muszą być podane wszystkie informacje, które umożliwią organom celnym sprawdzenie, czy przestrzegane są warunki, od których zależy udzielenie pozwolenia na korzystanie z uproszczeń.

Artykuł 375

1. Wniosek składany jest organom celnym Państwa Członkowskiego, w którym wnioskodawca posiada siedzibę.

2. Pozwolenie jest wydawane lub wniosek zostaje odrzucony w maksymalnym terminie trzech miesięcy, licząc od dnia otrzymania wniosku.

Artykuł 376

1. Opatrzony datą i podpisany oryginał pozwolenia oraz jedna lub większa liczba kopii pozwolenia wręczane są posiadaczowi pozwolenia.

2. Pozwolenie określa warunki korzystania z uproszczeń i ustanawia zasady działania i kontroli. Pozwolenie jest ważne od dnia jego wydania.

3. W przypadku uproszczeń określonych w art. 372 ust. 1 lit. b), c) i f) pozwolenie przedstawia się na żądanie urzędowi wyjścia.

Artykuł 377

1. Posiadacz pozwolenia ma obowiązek informować organy celne o każdej zmianie, która nastąpiła po wydaniu tego pozwolenia, i może mieć wpływ na jego utrzymanie lub zakres.

2. Data uprawomocnienia się decyzji musi być podana w decyzji o cofnięciu lub zmianie pozwolenia.

Artykuł 378

1. Organy celne przechowują wnioski i załączone do nich dokumenty uzupełniające oraz kopie wydanych pozwoleń.

2. W przypadku odrzucenia wniosku lub unieważnienia bądź cofnięcia pozwolenia wniosek i w zależności od przypadku decyzja o odrzuceniu wniosku lub o unieważnieniu bądź cofnięciu oraz załączone do nich dokumenty uzupełniające przechowywane są przez okres co najmniej trzech lat, licząc od zakończenia roku kalendarzowego, w którym odrzucono wniosek lub unieważniono bądź cofnięto pozwolenie.

Podsekcja 2

Gwarancja generalna i zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia

Artykuł 379

1. Główny zobowiązany może korzystać z gwarancji generalnej albo zwolnienia z obowiązku składania gwarancji do wysokości kwoty referencyjnej.

2. Kwota referencyjna jest identyczna z kwotą długu celnego, który może powstać wobec towarów umieszczanych przez głównego zobowiązanego pod procedurą tranzytu wspólnotowego w okresie co najmniej jednego tygodnia.

Kwotę tę określa urząd składania gwarancji we współpracy ze stroną zainteresowaną:

a) na podstawie danych dotyczących towarów przewożonych w przeszłości i szacunku ilości zamierzonych operacji tranzytu wspólnotowego, wykazywanych między innymi w jej dokumentacji handlowej i księgowej;

b) w celu określenia kwoty referencyjnej bierze się pod uwagę najwyższe stawki dla towarów w państwie członkowskim urzędu składania gwarancji. Dla tych wyliczeń towary wspólnotowe, które są przewożone lub mają być przewożone zgodnie z Konwencją o wspólnej procedurze tranzytowej, są traktowane jak towary niewspólnotowe.

Dla każdej procedury tranzytowej oblicza się kwotę długu celnego, który może powstać. W przypadku braku niezbędnych danych kwota ta określana jest w wysokości 7 000 EUR, chyba że na podstawie innych informacji dostępnych organom celnym kwotę tę można ustalić w innej wysokości.

3. Urząd składania gwarancji dokonuje analizy kwoty referencyjnej, w szczególności na wniosek głównego zobowiązanego, i w razie potrzeby dokonuje korekty tej kwoty.

4. Główny zobowiązany zapewnia, by kwoty, co do których złożył zobowiązanie, nie przekraczały kwoty referencyjnej, z uwzględnieniem operacji tranzytowych, które nie zostały jeszcze zakończone.

Kwoty referencyjne są obsługiwane i mogą być monitorowane przez system informatyczny organów celnych w odniesieniu do każdej operacji tranzytowej.

Artykuł 380

1. Kwota, którą ma pokryć gwarancja generalna, jest równa kwocie referencyjnej określonej w art. 379.

2. Kwota gwarancji generalnej może zostać obniżona:

a) do 50 % kwoty referencyjnej w przypadku, gdy główny zobowiązany wykaże, że jego sytuacja finansowa jest stabilna i posiada wystarczające doświadczenie w zakresie procedury tranzytu wspólnotowego;

b) do 30 % kwoty referencyjnej w przypadku, gdy główny zobowiązany wykaże, że jego sytuacja finansowa jest stabilna i że posiada wystarczające doświadczenie w zakresie procedury tranzytu wspólnotowego i bardzo ściśle współpracuje z organami celnymi.

3. Zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia może zostać udzielone w przypadku, gdy główny zobowiązany wykaże, że spełnia normy wiarygodności opisane w ust. 2 lit. b), ma wpływ na dokonywane przewozy i posiada wystarczające środki finansowe, aby wywiązać się ze swoich zobowiązań.

4. Do celów ust. 2 i 3 Państwa Członkowskie uwzględniają kryteria wymienione w załączniku 46b.

Artykuł 380a

W celu korzystania z gwarancji generalnej i/lub ze zwolnienia z obowiązku składania gwarancji:

a) głównemu zobowiązanemu jest przydzielany „numer referencyjny gwarancji” związany z określoną kwotą referencyjną;

b) głównemu zobowiązanemu jest przyznawany początkowy kod dostępu przypisany „numerowi referencyjnemu gwarancji”, o którym jest on informowany przez urząd składania gwarancji.

Główny zobowiązany może przydzielić jeden lub kilka kodów dostępu do gwarancji, do wykorzystywania przez siebie lub swoich przedstawicieli.

Artykuł 381

1. W przypadku rodzaju towarów określonych w załączniku 44c, aby uzyskać pozwolenie na złożenie gwarancji generalnej, główny zobowiązany musi wykazać, że nie tylko spełnia warunki art. 373, ale również jego sytuacja finansowa jest stabilna, posiada wystarczające doświadczenie w zakresie procedury tranzytu wspólnotowego i bardzo ściśle współpracuje z organami celnymi oraz ma wpływ na dokonywane przewozy.

2. Kwota gwarancji generalnej określona w ust. 1 może zostać obniżona:

a) do 50 % kwoty referencyjnej w przypadku, gdy główny zobowiązany wykaże, że bardzo ściśle współpracuje z organami celnymi i ma wpływ na dokonywane przewozy;

b) do 30 % kwoty referencyjnej w przypadku, gdy główny zobowiązany wykaże, że bardzo ściśle współpracuje z organami celnymi, ma wpływ na dokonywane przewozy i posiada wystarczające środki finansowe, aby wywiązać się ze swoich zobowiązań.

3. Do celów stosowania ust. 1 i 2 organy celne uwzględniają kryteria wymienione w załączniku 46b.

3a. Ustępy 1 ,2 i 3 mają zastosowanie, również w przypadku gdy wniosek jednoznacznie dotyczy zastosowania gwarancji generalnej zarówno w odniesieniu do towarów określonych w załączniku 44c, jak i do towarów niewymienionych w tym załączniku, w ramach tego samego poświadczenia gwarancji generalnej.

4. Przepisy wykonawcze dotyczące czasowego zakazu korzystania z gwarancji generalnej w obniżonej kwocie lub korzystania z gwarancji generalnej, przewidziane w art. 94 ust. 6 i 7 Kodeksu, wymienione są w załączniku 47a.

Artykuł 382

1. Gwarancja generalna jest składana przez gwaranta.

2. Dokument gwarancyjny jest zgodny ze wzorem przedstawionym w załączniku 48. Dokument gwarancyjny przechowuje urząd składania gwarancji.

3. Artykuł 346 ust. 2 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 383

1. Na podstawie pozwolenia organy celne wydają głównemu zobowiązanemu jedno lub większą liczbę poświadczeń gwarancji generalnej lub poświadczeń o zwolnieniu z obowiązku złożenia gwarancji, zwanych dalej „poświadczeniami”, sporządzonymi na formularzu zgodnym ze wzorem przedstawionym w załączniku 51 lub załączniku 51a i uzupełnianymi zgodnie z załącznikiem 51b, aby umożliwić głównemu zobowiązanemu przedstawienie dowodu posiadania gwarancji generalnej lub zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia.

2. Okres ważności poświadczenia nie może przekroczyć dwóch lat. Jednakże urząd składania gwarancji może jednorazowo przedłużyć ten okres o nie więcej niż dwa lata.

3. (skreślony).

Artykuł 384

1. Do cofnięcia i odwołania gwarancji generalnej przepisy art. 348 ust. 1 i art. 348 ust. 2 akapit pierwszy stosuje się mutatis mutandis.

2. Cofnięcie pozwolenia na korzystanie z gwarancji generalnej lub zwolnienia z obowiązku składania gwarancji przez właściwe organy oraz data obowiązywania cofnięcia przez urząd składania gwarancji decyzji, na mocy której urząd składania gwarancji przyjął zobowiązanie gwaranta, lub data obowiązywania unieważnienia zobowiązania przez gwaranta zostają wprowadzone do systemu informatycznego przez urząd składania gwarancji.

3. Od dnia uprawomocnienia się cofnięcia lub unieważnienia żadne poświadczenie wydane w ramach wykonywania art. 353 ust. 2 lit. b) nie może już być wykorzystywane w celu objęcia towarów procedurą tranzytu wspólnotowego i główny zobowiązany zwraca je bezzwłocznie do urzędu składania gwarancji.

Wszystkie państwa członkowskie informują Komisję o sposobach identyfikacji nadal ważnych, a jeszcze niezwróconych poświadczeń lub poświadczeń, w odniesieniu do których zgłoszono kradzież, zagubienie lub sfałszowanie. Komisja informuje o tym inne państwa członkowskie.

4. (skreślony).

Podsekcja 3

Specjalne wykazy załadunkowe

Artykuł 385

(skreślony).

Podsekcja 4

Użycie specjalnych zamknięć

Artykuł 386

1. Organy celne mogą zezwolić głównym zobowiązanym na nałożenie specjalnych zamknięć na środki transportu lub opakowania pod warunkiem, że organy celne potwierdzą, iż zamknięcia te spełniają wymogi wymienione w załączniku 46a.

2. Główni zobowiązani wpisują rodzaj, ilość i znaki nałożonych zamknięć w zgłoszeniu tranzytowym.

Główny zobowiązany nakłada zamknięcia nie później niż z chwilą zwolnienia towarów.

Podsekcja 5

Zwolnienie z obowiązku przewozu wyznaczoną trasą

Artykuł 387

1. Organy celne mogą zwolnić z obowiązku przewozu wyznaczoną trasą głównych zobowiązanych, którzy zapewnią organom celnym możliwość ustalenia w każdym czasie miejsca, w którym znajdują się przesyłki.

2. (skreślony).

ROZDZIAŁ 7

Uproszczenia

Artykuł 389

Bez uszczerbku dla stosowania art. 317 ust. 4, organy celne każdego Państwa Członkowskiego mogą zezwolić każdej osobie, zwanej dalej „upoważnionym nadawcą”, spełniającej wymagania ustanowione w art. 390 i wnioskującej o potwierdzenie wspólnotowego statusu towarów, korzystając z dokumentu T2L, zgodnie z art. 315 ust. 1, lub z jednego z dokumentów przewidzianych w art. 317 i 317a, zwanych dalej „dokumentami handlowymi”, na korzystanie z tych dokumentów bez obowiązku przedstawienia ich do potwierdzenia przez organy celne Państwa Członkowskiego wyjścia.

Artykuł 390

1. Pozwolenie przewidziane w art. 389 udzielane jest jedynie osobom:

a) które często dokonują wysyłek towarów;

b) których ewidencja umożliwia organom celnym kontrolę przeprowadzanych przez nie czynności;

c) które nie popełniły poważnego naruszenia przepisów prawa celnego lub podatkowego.

2. Organy celne mogą cofnąć pozwolenie, jeżeli upoważniony nadawca nie spełnia już warunków ustanowionych w ust. 1 lub nie przestrzega warunków niniejszej sekcji bądź też warunków określonych w pozwoleniu.

Artykuł 391

1. W pozwoleniu udzielonym przez organy celne określa się w szczególności:

a) urząd zobowiązany do uprzedniego poświadczenia formularzy używanych do wystawiania danych dokumentów, jak przewidziano w art. 392 ust. 1 lit. a);

b) sposób, w jaki upoważniony nadawca musi udowodnić, że skorzystał ze wspomnianych formularzy w sposób prawidłowy.

2. Właściwe organy określają termin i sposób, w jaki upoważniony nadawca ma poinformować właściwy urząd, aby mógł on przeprowadzić wszelkie konieczne kontrole przed wyjściem towarów.

Artykuł 392

1. W pozwoleniu określa się, że pole C Urząd wyjścia, znajdujące się na pierwszej stronie formularzy stosowanych do wystawiania dokumentu T2L i, w zależności od przypadku, dokumentu(-ów) T2L bis bądź też pierwsza strona dokumentów handlowych muszą być:

a) uprzednio opatrzone pieczęcią urzędu, określonego w art. 391 ust. 1 lit. a), oraz podpisem funkcjonariusza tego urzędu;

lub

b) opatrzone przez upoważnionego nadawcę specjalną metalową pieczęcią uznaną przez organy celne, zgodną ze wzorem przedstawionym w załączniku 62; odcisk takiej pieczęci może zostać uprzednio wydrukowany na formularzu, jeżeli jego druk dokonywany jest przez upoważnioną do tego drukarnię.

2. Najpóźniej w chwili wysyłki towarów upoważniony nadawca wypełnia i podpisuje formularz. Ponadto w polu dokumentu T2L przeznaczonym do kontroli przez urząd wyjścia lub w widocznym miejscu używanego dokumentu handlowego umieszcza nazwę właściwego urzędu celnego, datę wypełnienia dokumentu, jak również jedno z następujących wyrażeń:

– Procedimiento simplificado,

– Forenklet fremgangsmåde,

– Vereinfachtes Verfahren,

– Απλουστε υμένη διδικασ ία,

– Simplified procedure,

– Procédure simplifée,

– Procedura semplificata,

– Vereenvoudigde regeling,

– Procedimento simplificado,

– yksinkertaistettu menettely/förenklat förfarande,

– förenklat förfarande.

3. Wypełniony formularz, opatrzony zdaniem określonym w ust. 2 i podpisany przez upoważnionego nadawcę, uważa się za równoważny dokumentowi poświadczającemu wspólnotowy status towarów.

Artykuł 393

1. Organy celne mogą zezwolić, aby upoważniony nadawca nie podpisywał dokumentów T2L lub stosowanych dokumentów handlowych opatrzonych specjalną pieczęcią, określoną w załączniku 62, i wystawionych z wykorzystaniem zintegrowanego systemu elektronicznego lub automatycznego przetwarzania danych. Takie pozwolenie jest udzielane, pod warunkiem że upoważniony nadawca zobowiązał się wcześniej na piśmie wobec tych organów do przyjęcia odpowiedzialności prawnej za wystawianie wszystkich dokumentów T2L lub wszystkich dokumentów handlowych opatrzonych specjalną pieczęcią.

2. Na dokumentach tranzytowych T2L lub dokumentach handlowych sporządzonych zgodnie w ust. 1 umieszcza się w miejscu przeznaczonym na podpis upoważnionego nadawcy jedno z następujących wyrażeń:

– Dispensa de firma,

– Fritaget for underskrift,

– Freistellung von der Unterschriftsleistung,

– Δεν απαιτ είται υπογραφ ή,

– Signature waived,

– Dispense de signature,

– Dispensa dalla firma,

– Van ondertekening vrijgesteld,

– Dispensada a assinatura,

– vapautetttu allekirjoituksesta/befriad frĺn underskrift,

– befriad frĺn underskrift.

Artykuł 394

Upoważniony nadawca sporządza kopię każdego dokumentu T2L lub każdego innego dokumentu handlowego wydanego zgodnie z niniejszą sekcją. Organy celne określają warunki, na jakich kopia dokumentu jest przedstawiana do celów kontroli i przechowywana przez okres co najmniej dwóch lat.

Artykuł 395

1. Upoważniony nadawca jest zobowiązany do:

a) przestrzegania przepisów niniejszej sekcji oraz pozwolenia;

b) podjęcia wszelkich niezbędnych środków dla bezpiecznego przechowywania specjalnej pieczęci lub formularzy opatrzonych odciskiem pieczęci urzędu określonego w art. 391 ust. 1 lit. a) lub specjalnej pieczęci.

2. W przypadku nadużycia przy stosowaniu formularzy dokumentów T2L lub dokumentów handlowych uprzednio opatrzonych pieczęcią urzędu określonego w art. 391 ust. 1 lit. a) lub specjalną pieczęcią, upoważniony nadawca, niezależnie od tego, kto popełnił nadużycie, i bez uszczerbku dla wszczęcia postępowania karnego, odpowiada za uiszczenie ceł i innych opłat, które w związku z nadużyciem nie zostały uiszczone w określonym Państwie Członkowskim, o ile nie udowodni organom celnym, które udzieliły pozwolenia, że podjął środki wymagane na mocy ust. 1 lit. b).

Artykuł 396

Organy celne Państwa Członkowskiego wysyłki mogą wyłączyć niektóre kategorie towarów lub niektóre transporty towarów z możliwości stosowania ułatwień przewidzianych w niniejszej sekcji.

Artykuł 397

(skreślony).

Podsekcja 6

Status upoważnionego nadawcy

Artykuł 398

Osobie zamierzającej realizować przewozy we wspólnej procedurze tranzytowej bez konieczności przedstawiania w urzędzie wyjścia lub innym zatwierdzonym miejscu towarów i towarzyszącego im zgłoszenia tranzytowego może zostać przyznany status upoważnionego nadawcy.

Uproszczenie to jest udzielane wyłącznie osobom, które korzystają z gwarancji generalnej lub są zwolnione z obowiązku złożenia zabezpieczenia.

Artykuł 399

W pozwoleniu określa się w szczególności:

a) urząd lub urzędy wyjścia odpowiedzialne za procedury tranzytu wspólnotowego;

b) termin, w jakim organy celne mogą przeprowadzić ewentualną kontrolę towarów, po złożeniu zgłoszenia przez upoważnionego nadawcę, a przed wysyłką towarów;

c) środki pozwalające na stwierdzenie tożsamości towarów w przypadku, w którym organy celne mogą zażądać, aby na środki transportu lub opakowania upoważniony nadawca nałożył specjalne zamknięcia uznane przez organy celne i odpowiadające wymogom wymienionym w załączniku 46a;

d) kategorie lub przewozy towarów, które są zabronione.

Artykuł 400

Upoważniony nadawca składa zgłoszenie tranzytowe w urzędzie wyjścia. Zwolnienie towarów nie może mieć miejsca przed upływem terminu określonego w art. 399 lit. b).

Artykuł 401

(skreślony).

Artykuł 402

W stosownych przypadkach upoważniony nadawca wprowadza do systemu informatycznego trasę przewozu wyznaczoną zgodnie z art. 355 ust. 2, termin wyznaczony zgodnie z art. 356, w którym towary muszą być przedstawione w urzędzie przeznaczenia, oraz liczbę, rodzaj i znaki zamknięć.

Artykuł 403

(skreślony).

Artykuł 404

(skreślony).

Artykuł 405

(skreślony).

Podsekcja 7

Status upoważnionego odbiorcy

Artykuł 406

1. Osobom, które zamierzają odbierać w swoich pomieszczeniach lub w innym określonym miejscu towary objęte wspólnotową procedurą tranzytową bez konieczności przedstawiania tych towarów i towarzyszącego im zgłoszenia tranzytowego w urzędzie przeznaczenia, może być przyznany status upoważnionego odbiorcy.

2. Główny zobowiązany wypełnia ciążące na nim, zgodnie z przepisem art. 96 ust. 1 lit. a) Kodeksu, zobowiązania, a procedura tranzytu wspólnotowego zostaje uznana za zakończoną, gdy Tranzytowy Dokument Towarzyszący – Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo, który towarzyszył przesyłce, jak również towary w nienaruszonym stanie zostaną dostarczone w wyznaczonym terminie upoważnionemu odbiorcy do jego pomieszczeń lub miejsc określonych w pozwoleniu oraz przestrzegane będą w sposób należyty środki pozwalające na stwierdzenie tożsamości towarów.

3. Dla każdej przesyłki, która zostanie dostarczona zgodnie z ust. 2, upoważniony odbiorca, na żądanie przewoźnika, wystawia poświadczenie odbioru przewidziane w art. 362, który stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 407

1. W pozwoleniu określa się w szczególności:

a) właściwy urząd lub urzędy przeznaczenia odpowiedzialne za towary dostarczane do upoważnionych odbiorców;

b) termin, w jakim upoważniony odbiorca otrzymuje z urzędu przeznaczenia za pomocą komunikatu „Pozwolenie na rozładunek towarów” istotne dane „Komunikatu informującego wyprzedzająco o dostarczeniu towaru” w celu zastosowania z uwzględnieniem niezbędnych zmian art. 361 ust. 3;

c) wyłączone kategorie lub przewozy towarów.

2. Organy celne określają w pozwoleniu, czy upoważniony odbiorca może dysponować towarem po jego przybyciu bez interwencji urzędu przeznaczenia.

Artykuł 408

1. Po dostarczeniu towarów do jego pomieszczeń lub miejsc określonych w pozwoleniu upoważniony odbiorca podejmuje następujące czynności:

a) niezwłocznie powiadamia właściwy urząd przeznaczenia o wszelkich zdarzeniach zaistniałych w czasie przewozu, za pomocą „Zawiadomienia o przybyciu towaru”;

b) przed rozpoczęciem rozładunku czeka na komunikat „Pozwolenie na rozładunek”;

c) po otrzymaniu komunikatu „Pozwolenie na rozładunek” wysyła do urzędu przeznaczenia w terminie trzech dni po przybyciu towarów komunikat „Uwagi dotyczące rozładunku”, zawierający wszelkie niezgodności, zgodnie z procedurą określoną w pozwoleniu;

d) pozostawia do dyspozycji urzędu przeznaczenia lub dostarcza mu Tranzytowy Dokument Towarzyszący – Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo, który dołączony był do towarów, zgodnie z postanowieniami pozwolenia.

2. Urząd przeznaczenia wprowadza dane stanowiące komunikat „Wyniki kontroli” do systemu informatycznego.

Artykuł 408a

(skreślony).

Artykuł 409

1. W odniesieniu do przesyłek, które przybywają do jego pomieszczeń lub miejsc określonych w pozwoleniu, upoważniony odbiorca zobowiązany jest:

a) niezwłocznie poinformować, zgodnie z procedurą przewidzianą w pozwoleniu, urząd przeznaczenia o wszelkich nadmiarach, brakach, zamianach lub innych nieprawidłowościach, takich jak uszkodzenie zamknięć;

b) niezwłocznie przesłać do urzędu przeznaczenia egzemplarze dokumentu tranzytu wspólnotowego, które towarzyszyły przesyłce, podając datę przybycia i stan wszelkich nałożonych zamknięć.

2. Urząd przeznaczenia umieszcza na wspomnianych egzemplarzach dokumentu tranzytu wspólnotowego wymagane dane.

Artykuł 410

(skreślony).

Artykuł 411

(skreślony).

Podsekcja 8

Procedury uproszczone dla towarów przewożonych koleją lub z wykorzystaniem dużych kontenerów

A. Przepisy ogólne odnoszące się do przewozu towarów koleją.

Artykuł 412

Artykuł 359 nie stosuje się do kolejowego przewozu rzeczy.

Artykuł 413

W przypadku gdy stosuje się procedurę tranzytu wspólnotowego, formalności związane z tą procedurą mogą zostać uproszczone zgodnie z przepisami art. 414– 425, 441 i 442, dla przewozów towarów dokonywanych przez przedsiębiorstwa kolejowe na podstawie „listu przewozowego CIM i przesyłek ekspresowych” zwanego dalej „listem przewozowym CIM”.

Artykuł 414

List przewozowy CIM traktowany jest jako wspólnotowe zgłoszenie tranzytowe.

Artykuł 415

Przedsiębiorstwo kolejowe każdego Państwa Członkowskiego udostępnia organom celnym swojego państwa ewidencje przechowywane w swoich biurach rachunkowych do celów kontroli.

Artykuł 416

1. Przedsiębiorstwo kolejowe, które przyjmuje towary do przewozu na podstawie listu przewozowego CIM traktowanego jako wspólnotowe zgłoszenie tranzytowe, staje się dla tej procedury głównym zobowiązanym.

2. Przedsiębiorstwo kolejowe Państwa Członkowskiego, przez którego terytorium towary wprowadzane są do Wspólnoty, staje się głównym zobowiązanym dla czynności w odniesieniu do towarów, które zostały przyjęte do transportu koleją państwa trzeciego.

Artykuł 417

Przedsiębiorstwa kolejowe zapewniają, aby przesyłki transportowane w ramach procedury tranzytu wspólnotowego były oznaczone identyfikatorami z piktogramem, którego wzór znajduje się w załączniku 58.

Identyfikatory umieszczane są na liście przewozowym CIM, jak również na wagonie kolejowym w przypadku ładunków zamkniętych lub, w pozostałych przypadkach, na opakowaniu lub opakowaniach.

Identyfikator, określony w ustępie pierwszym, może zostać zastąpiony zieloną pieczęcią zawierającą piktogram przedstawiony w załączniku 58.

Artykuł 418

Jeżeli umowa przewozu jest zmieniana w taki sposób, że:

– czynności transportu, które miały zakończyć się poza obszarem celnym Wspólnoty, kończą się na tym obszarze,

– czynności transportu, które miały zakończyć się na obszarze celnym Wspólnoty kończą się poza tym obszarem,

przedsiębiorstwa kolejowe nie mogą wykonać zmienionej umowy bez wcześniejszej zgody urzędu wyjścia.

We wszystkich innych przypadkach przedsiębiorstwa kolejowe mogą wykonać zmienioną umowę; niezwłocznie informują urząd wyjścia o dokonanej zmianie.

Artykuł 419

1. W przypadku czynności tranzytu wspólnotowego, który zaczyna się i ma się zakończyć na obszarze celnym Wspólnoty, w urzędzie wyjścia przedkłada się list przewozowy CIM.

2. Urząd wyjścia w sposób wyraźny umieszcza, w polu przeznaczonym dla organów celnych na arkuszach 1, 2 i 3 listu przewozowego CIM:

a) symbol „T1”, w przypadku gdy towary przemieszczają się w ramach wspólnotowej procedury tranzytu zewnętrznego;

b) symbol „T2”, w przypadku gdy towary przemieszczają się w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego, zgodnie z art. 165 Kodeksu, z wyjątkiem towarów określonych w art. 340c ust. 1;

c) symbol „T2F”, w przypadku gdy towary przemieszczają się w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego, zgodnie z art. 340c ust. 1.

Symbole „T2” lub „T2F” poświadczane są pieczęcią urzędu wyjścia.

3. Wszystkie egzemplarze listu przewozowego CIM zwracane są osobie zainteresowanej.

4. Towary określone w art. 340c ust. 2 obejmowane są wspólnotową procedurą tranzytu wewnętrznego na całym odcinku podróży ze wspólnotowego dworca wyjścia do dworca przeznaczenia na obszarze celnym Wspólnoty, zgodnie z ustaleniami każdego Państwa Członkowskiego, bez obowiązku przedkładania w urzędzie wyjścia listu przewozowego CIM wystawionego na te towary oraz bez umieszczania identyfikatorów, określonych w art. 417. Jednakże zwolnienie to nie ma zastosowania do listów przewozowych CIM sporządzonych w odniesieniu do towarów objętych przepisami art. 843.

5. W odniesieniu do towarów, określonych w ust. 2, urząd celny dworca przeznaczenia przejmuje rolę urzędu przeznaczenia. Jednakże jeżeli towary dopuszczane są do swobodnego obrotu lub obejmowane inną procedurą celną na dworcu pośrednim, to urząd właściwy dla tego dworca przejmuje rolę urzędu przeznaczenia.

W odniesieniu do towarów określonych w art. 340c ust. 2 w urzędzie przeznaczenia nie są spełniane żadne formalności.

6. Do celów kontroli określonej w art. 415 przedsiębiorstwa kolejowe w państwie przeznaczenia, w odniesieniu do czynności transportu określonych w ust. 4, udostępniają organom celnym wszystkie listy przewozowe CIM, zgodnie z przepisami wskazanymi w umowie wzajemnej z tymi organami.

7. Jeżeli dokonuje się transportu towarów wspólnotowych koleją z punktu znajdującego się w Państwie Członkowskim do punktu znajdującego się w innym Państwie Członkowskim przez terytorium państwa trzeciego nienależącego do EFTA, to stosuje się wspólnotową procedurę tranzytu wewnętrznego. W takim przypadku przepisy ust. 4, 5 akapit drugi i ust. 6 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 420

Uwzględniając środki stosowane przez towarzystwa kolejowe w celu ustalenia tożsamości towarów, zasadą ogólną jest, że urząd wyjścia nie nakłada zamknięć na środki transportu lub opakowania.

Artykuł 421

1. W przypadkach określonych w art. 419 ust. 5 akapit pierwszy przedsiębiorstwo kolejowe Państwa Członkowskiego właściwe dla urzędu przeznaczenia przekazuje temu urzędowi arkusze 2 i 3 listu przewozowego CIM.

2. Urząd przeznaczenia niezwłocznie poświadcza arkusz 2 oraz zwraca go przedsiębiorstwu kolejowemu i zachowuje arkusz 3.

Artykuł 422

1. Artykuły 419 i 420 stosuje się do transportu, który zaczyna się na obszarze celnym Wspólnoty i ma się zakończyć poza tym obszarem.

2. Urząd celny właściwy dla dworca granicznego, przez który towary w tranzycie opuszczają obszar celny Wspólnoty, przejmuje zadania urzędu przeznaczenia.

3. W urzędzie przeznaczenia nie wypełnia się żadnych formalności.

Artykuł 423

1. Jeżeli transport towarów zaczyna się poza obszarem celnym Wspólnoty i ma się zakończyć na obszarze celnym Wspólnoty, to urząd celny właściwy dla dworca granicznego, przez który towary wprowadzane są na obszar celny Wspólnoty, przejmuje rolę urzędu wyjścia.

W urzędzie wyjścia nie wypełnia się żadnych formalności.

2. Urząd celny właściwy dla stacji przeznaczenia będzie traktowany jako urząd przeznaczenia. Formalności określone w art. 421 są przeprowadzane w urzędzie przeznaczenia.

3. W przypadku dopuszczenia towarów do swobodnego obrotu lub objęcia towarów innymi procedurami celnymi na stacji pośredniej, urząd celny właściwy dla tej stacji będzie traktowany jako urząd przeznaczenia. Ten urząd celny ostempluje arkusze 2 i 3 oraz dodatkową kopię arkusza 3 przekazaną przez przedsiębiorstwo kolejowe i umieści jedną z następujących adnotacji:

– Cleared

– Dédouané

– Verzollt

– Sdoganato

– Vrijgemaakt

– Toldbehandlet

– Εκτελωνισμένο

– Despachado de aduana

– Desalfandegado

– Tulliselvitetty

– Tullklarerat

– propuštěno

– lopetatud

– nomuitots

– išleista

– vamkezelve

– mghoddija

– odprawiony

– ocarinjeno

– prepustene

– Оформено

– Vămuit.

Ww. urząd zwraca bezzwłocznie przedsiębiorstwu kolejowemu arkusze 2 i 3 po ich ostemplowaniu oraz zatrzymuje dodatkową kopię arkusza 3.

4. Procedura określona w ust. 3 nie ma zastosowania do produktów podlegających opłacie akcyzowej, określonej w art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1 dyrektywy Rady 92/12/EWG (¹³).

5. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, właściwy dla urzędu przeznaczenia organ celny może zażądać późniejszej weryfikacji adnotacji na arkuszach 2 i 3, dokonanych przez właściwy organ celny na stacji pośredniej.

Artykuł 424

1. Jeżeli transport towarów zaczyna się i ma się zakończyć poza obszarem celnym Wspólnoty, to urzędami celnymi przejmującymi zadania urzędu wyjścia oraz urzędu przeznaczenia są urzędy określone odpowiednio w art. 423 ust. 1 i art. 422 ust. 2.

2. W urzędach wyjścia lub przeznaczenia nie wypełnia się żadnych formalności.

Artykuł 425

Towary będące przedmiotem transportu, określonego w art. 423 ust. 1 lub art. 424 ust. 1, są uznawane za towary przewożone w ramach wspólnotowej procedury tranzytu zewnętrznego, chyba że ich status wspólnotowy został potwierdzony zgodnie z przepisami art. 313– 340.

B. Przepisy odnoszące się do przewozu towarów w dużych kontenerach

Artykuł 426

W przypadkach, w których stosowana jest wspólnotowa procedura tranzytowa, formalności związane z tą procedurą są upraszczane zgodnie z przepisami art. 427-442, dla towarów przewożonych przez przedsiębiorstwa kolejowe w dużych kontenerach za pośrednictwem przedsiębiorstw przewozowych, w oparciu o wykaz zdawczy zwany dalej „wykazem zdawczym TR”. Czynności takie obejmują, w zależności od przypadku, przesyłki wysyłane przez przedsiębiorstwa przewozowe, przy użyciu innych środków transportu niż kolej, do najbliższego właściwego dworca punktu załadunku i z najbliższego właściwego dworca punktu wyładunku, jak również wszelkie transporty drogą morską realizowane w trakcie transportu między tymi dwoma dworcami.

Artykuł 427

Do celów art. 426–442:

1) „przedsiębiorstwo transportowe” oznacza przedsiębiorstwo założone przez przedsiębiorstwa kolejowe w formie spółki, której są one wspólnikami, w celu przewozu towarów w dużych kontenerach, na podstawie wykazów zdawczych TR;

2) „duży kontener” oznacza: kontener:

– skonstruowany w taki sposób, że można na niego w sposób skuteczny nałożyć zamknięcia, jeżeli wymaga tego stosowanie art. 435,

– takich rozmiarów, że jego powierzchnia ograniczona przez cztery dolne zewnętrzne narożniki wynosi nie mniej niż 7 m²;

3) „wykaz zdawczy TR” oznacza dokument wystawiony przy zawieraniu umowy przewozu, na mocy którego przedsiębiorstwo transportowe przewozi jeden lub kilka dużych kontenerów w transporcie międzynarodowym od jednego nadawcy do jednego odbiorcy. Wykaz zdawczy TR opatrzony jest w prawym górnym rogu numerem seryjnym umożliwiającym jego identyfikację. Numer ten składa się z ośmiu cyfr poprzedzonych literami TR.

Wykaz zdawczy TR składa się z następujących arkuszy w porządku numerycznym:

– 1: arkusz dla siedziby zarządu przedsiębiorstwa transportowego,

– 2: arkusz dla krajowego przedstawiciela przedsiębiorstwa transportowego na dworcu przeznaczenia,

– 3A: arkusz dla urzędu celnego,

– 3B: arkusz dla odbiorcy,

– 4: arkusz dla siedziby zarządu przedsiębiorstwa transportowego,

– 5: arkusz dla krajowego przedstawiciela przedsiębiorstwa transportowego na dworcu wyjścia,

– 6: arkusz dla nadawcy.

Każdy arkusz wykazu zdawczego TR, z wyjątkiem arkusza 3A, ma po prawej stronie umieszczony zielony pasek o szerokości około czterech centymetrów;

4) „wykaz dużych kontenerów”, zwany dalej „ wykazem”, oznacza dokument załączony do wykazu zdawczego TR, który jest jego częścią składową i, na podstawie którego przewożonych jest kilka dużych kontenerów z jednego dworca wyjścia do jednego dworca przeznaczenia, w których spełniane są formalności celne.

Wykaz wystawiany jest w tej samej liczbie egzemplarzy co wykaz zdawczy TR, do którego się odnosi.

Ilość wykazów wpisywana jest w przeznaczonym do tego polu, w prawym górnym rogu wykazu zdawczego TR.

Ponadto numer seryjny wykazu zdawczego TR jest wpisywany w prawym górnym rogu każdego wykazu;

5) „najbliższy właściwy dworzec” oznacza dworzec lub terminal najbliższy punktu załadunku lub wyładunku, wyposażony do przeładunku dużych kontenerów zdefiniowanych w pkt 2.

Artykuł 428

Wykaz zdawczy TR stosowany przez przedsiębiorstwa transportowe traktowany jest jako zgłoszenie tranzytowe.

Artykuł 429

1. W każdym Państwie Członkowskim przedsiębiorstwo transportowe udostępnia organom celnym do celów kontroli, za pośrednictwem swojego krajowego przedstawiciela lub przedstawicieli, ewidencje prowadzone w biurze lub biurach rachunkowych, lub u tego przedstawiciela, bądź przedstawicieli krajowych.

2. Przedsiębiorstwo transportowe lub jego krajowy przedstawiciel, bądź przedstawiciele przekazują tak szybko, jak to możliwe organom celnym, na ich wniosek, wszystkie dokumenty, ewidencje lub informacje dotyczące już zrealizowanych lub będących w drodze przesyłek, o których organy te, ich zdaniem, powinny wiedzieć.

3. W przypadku gdy zgodnie z art. 428 wykazy zdawcze TR traktowane są jako wspólnotowe zgłoszenia tranzytowe, przedsiębiorstwo transportowe lub jego krajowy przedstawiciel, bądź przedstawiciele:

a) informują urząd celny przeznaczenia o każdym arkuszu 1 wykazu zdawczego TR, przesłanym mu bez poświadczenia organów celnych;

b) informują urząd celny wyjścia o każdym arkuszu 1 wykazu zdawczego TR, który nie został mu zwrócony i jeżeli nie może ono ustalić, czy dana przesyłka została w sposób prawidłowy przedstawiona w urzędzie celnym przeznaczenia lub czy przesyłka została wywieziona poza obszar celny Wspólnoty do państwa trzeciego na mocy art. 437.

Artykuł 430

1. W przypadku czynności transportu, określonych w art. 426, przejętych przez przedsiębiorstwo transportowe w Państwie Członkowskim przedsiębiorstwo kolejowe tego Państwa Członkowskiego staje się głównym zobowiązanym.

2. W przypadku czynności transportu, określonych w art. 426, przejętych przez przedsiębiorstwo transportowe w państwie trzecim, głównym zobowiązanym staje się przedsiębiorstwo kolejowe Państwa Członkowskiego, przez którego obszar przesyłka wprowadzana jest na obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 431

Jeżeli podczas przewozu dokonywanego przy wykorzystaniu innych środków niż kolej do dworca wyjścia lub z dworca przeznaczenia muszą zostać spełnione formalności celne, każdy wykaz zdawczy TR może obejmować tylko jeden duży kontener.

Artykuł 432

Przedsiębiorstwo transportowe zapewnia, aby czynności transportu dokonywane w ramach procedury tranzytu wspólnotowego były oznaczone identyfikatorami z piktogramem, którego wzór przedstawiony jest w załączniku 58. Identyfikatory umieszczane są na wykazie zdawczym TR, jak również na dużym kontenerze lub kontenerach.

Identyfikator, określony w ustępie pierwszym, może zostać zastąpiony zieloną pieczęcią zawierającą piktogram przedstawiony w załączniku 58.

Artykuł 433

Jeżeli umowa przewozu jest zmieniona w taki sposób, że:

– czynności transportu, które miały zakończyć się poza obszarem celnym Wspólnoty, kończą się na tym obszarze,

– czynności transportu, które miały zakończyć się na obszarze celnym Wspólnoty, kończą się poza tym obszarem,

przedsiębiorstwo transportowe nie może wykonać zmienionej umowy bez wcześniejszej zgody urzędu wyjścia.

We wszystkich innych przypadkach przedsiębiorstwo transportowe może wykonać zmienioną umowę; niezwłocznie informuje urząd wyjścia o dokonanej zmianie.

Artykuł 434

1. W przypadku czynności tranzytu wspólnotowego, która zaczyna się i ma się zakończyć na obszarze celnym Wspólnoty, w urzędzie wyjścia przedkłada się wykaz zdawczy TR.

2. Urząd wyjścia w sposób wyraźny umieszcza, w polu przeznaczonym dla organów celnych arkuszy 1, 2 i 3A i 3B wykazu zdawczego TR:

a) symbol „T1”, w przypadku gdy towary przemieszczają się w ramach wspólnotowej procedury tranzytu zewnętrznego;

b) symbol „T2”, w przypadku gdy towary przemieszczają się w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego, zgodnie z art. 165 Kodeksu, z wyjątkiem towarów określonych w art. 340c ust. 1;

c) symbol „T2F”, w przypadku gdy towary przemieszczają się w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego, zgodnie z art. 340c ust. 1.

Symbol „T2” poświadczany jest pieczęcią urzędu wyjścia.

3. Urząd wyjścia wpisuje, w polu przeznaczonym dla organów celnych na arkuszach 1, 2, 3A i 3B wykazu zdawczego TR, oddzielnie numery kontenerów zgodnie z rodzajem towarów, które zawierają oraz odpowiednio symbol „T1”, „T2” lub „T2F”, o ile wykaz zdawczy odnosi się jednocześnie do:

a) kontenerów przewożących towary w ramach wspólnotowej procedury tranzytu zewnętrznego;

b) kontenerów przewożących towary w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego, zgodnie z art. 165 Kodeksu, z wyjątkiem towarów określonych w art. 340c ust. 1;

c) kontenerów przewożących towary w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego, zgodnie z art. 340c ust. 1.

4. Jeżeli w przypadkach ujętych w ust. 3 korzysta się z wykazów wielkich kontenerów, to dla każdej ich kategorii należy sporządzić oddzielne wykazy oraz w polu przeznaczonym dla organów celnych arkuszy 1, 2, 3A i 3B wykazu zdawczego TR umieścić numery seryjne lub numery danych wykazów. Symbol „T1”, „T2” lub „T2F”, odpowiednio do kategorii wykorzystywanego kontenera, umieszcza się przy numerze lub numerach seryjnych bądź numerach wykazów.

5. Wszystkie arkusze wykazu zdawczego TR zwracane są osobie zainteresowanej.

6. Towary określone w art. 340c ust. 2 obejmowane są wspólnotową procedurą tranzytu wewnętrznego na całym odcinku podróży, zgodnie z ustaleniami każdego Państwa Członkowskiego, bez obowiązku przedkładania w urzędzie wyjścia wykazu zdawczego TR wystawionego na te towary oraz bez umieszczania identyfikatorów, określonych w art. 432. Jednakże zwolnienie to nie ma zastosowania do wykazu zdawczego TR sporządzonego w odniesieniu do towarów objętych przepisami art. 843.

7. W odniesieniu do towarów określonych w ust. 2 wykaz zdawczy TR musi zostać przedłożony w urzędzie przeznaczenia, w którym towary zostają zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu lub objęcia inną procedurą celną.

W odniesieniu do towarów, określonych w art. 340c ust. 2, w urzędzie celnym przeznaczenia nie są spełniane żadne formalności.

8. Do celów kontroli określonej w art. 429 przedsiębiorstwo transportowe w kraju przeznaczenia, w odniesieniu do czynności transportu określonych w ust. 6, udostępniają organom celnym wszystkie wykazy zdawcze TR, zgodnie z przepisami wskazanymi w umowie wzajemnej z tymi organami.

9. Jeżeli dokonuje się transportu towarów wspólnotowych koleją z punktu znajdującego się w Państwie Członkowskim do punktu znajdującego się w innym Państwie Członkowskim przez terytorium państwa trzeciego nienależącego do EFT-y, to stosuje się wspólnotową procedurę tranzytu wewnętrznego. W takim przypadku przepisy ust. 6, 7 akapit drugi i ust. 8 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 435

Tożsamość towarów zabezpiecza się zgodnie z przepisami art. 357. Jednakże zasadą ogólną jest, że urząd wyjścia nie nakłada zamknięć na duże kontenery, jeżeli przedsiębiorstwa kolejowe podjęły środki identyfikacyjne. Jeżeli zamknięcia zostały nałożone, to odnotowuje się ten fakt w polach przeznaczonych dla organów celnych na arkuszach 3A i 3B wykazu zdawczego TR.

Artykuł 436

1. W przypadkach określonych w art. 434 ust. 7 akapit pierwszy przedsiębiorstwo transportowe przekazuje urzędowi przeznaczenia arkusze 1, 2 i 3A wykazu zdawczego TR.

2. Urząd przeznaczenia niezwłocznie poświadcza arkusze 1 i 2 oraz zwraca je przedsiębiorstwu transportowemu i zachowuje arkusz 3A.

Artykuł 437

1. Artykuł 434 ust. 1–5 i art. 435 stosuje się do transportu, który zaczyna się na obszarze celnym Wspólnoty i ma się zakończyć poza tym obszarem.

2. Urząd celny właściwy dla dworca granicznego, przez który towary w tranzycie opuszczają obszar celny Wspólnoty, przejmuje zadania urzędu przeznaczenia.

3. W urzędzie przeznaczenia nie wypełnia się żadnych formalności.

Artykuł 438

1. Jeżeli transport towarów zaczyna się i ma się zakończyć poza obszarem celnym Wspólnoty, to urząd celny właściwy dla dworca granicznego, przez który towary wprowadzane są na obszar celny Wspólnoty, przejmuje rolę urzędu wyjścia. W urzędzie wyjścia nie wypełnia się żadnych formalności.

2. Urząd celny, w którym przedstawione zostają towary, przejmuje zadania urzędu przeznaczenia.

Formalności ustanowione w art. 436 wypełnia się w urzędzie przeznaczenia.

3. W przypadku gdy towary są dopuszczane do swobodnego obrotu lub objęte inną procedurą celną na stacji pośredniej, urząd celny właściwy dla tej stacji działa jako urząd przeznaczenia. Ten urząd celny stempluje arkusze 1, 2 i 3A przedstawionego przez przedsiębiorstwo transportowe wykazu zdawczego TR i potwierdza je poprzez umieszczenie na nich, co najmniej jednego z następujących oznaczeń:

– Despachado de aduana,

– Toldbehandet,

– Verzollt,

– Eκτελωνισμένο,

– Cleared,

– Dédouané,

– Sdoganato,

– Vrijgemaakt,

– Desalfandegado,

– Tulliselvitetty,

– Tullklaretat,

– propuštěno,

– lopetatud,

– nomuitots,

– išleista,

– vamkezelve,

– mghoddija,

– odprawiony,

– ocarinjeno,

– prepustene,

– Оформено,

– Vămuit.

Urząd ten po ostemplowaniu niezwłocznie zwraca przedsiębiorstwu transportowemu arkusze 1 i 2 i zachowuje arkusz 3A.

4. Przepisy art. 423 ust. 4 i 5 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 439

1. Jeżeli transport towarów zaczyna się i ma się zakończyć na obszarze celnym Wspólnoty, to urzędami celnymi przejmującymi zadania urzędu wyjścia oraz urzędu przeznaczenia są urzędy określone odpowiednio w art. 438 ust. 1 i art. 437 ust. 2.

2. W urzędach wyjścia lub przeznaczenia nie wypełnia się żadnych formalności.

Artykuł 440

Towary będące przedmiotem transportu, określonego w art. 438 ust. 1 lub art. 439 ust. 1, są uznawane za towary przewożone w ramach wspólnotowej procedury tranzytu zewnętrznego, chyba że ich status wspólnotowy został potwierdzony zgodnie z przepisami art. 313–340.

C. Inne przepisy

Artykuł 441

1. Artykuł 353 ust. 5 oraz załącznik 37d pkt 23 mają zastosowanie do list towarowych, które mogłyby być załączone do listu przewozowego CIM lub wykazu zdawczego TR.

Ponadto na wykazie załadunkowym wpisuje się numer wagonu, do którego odnosi się list przewozowy CIM lub, w zależności od przypadku, numer kontenera zawierającego towary.

2. W przypadku czynności transportu rozpoczynających się na obszarze celnym Wspólnoty i obejmujących zarówno przewóz towarów w ramach wspólnotowej procedury tranzytu zewnętrznego, jak i przewóz towarów w ramach wspólnotowej procedury tranzytu wewnętrznego, sporządzane są oddzielne wykazy załadunkowe; w przypadku towarów przewożonych w dużych kontenerach na podstawie wykazu zdawczego TR sporządza się oddzielne wykazy dla każdego dużego kontenera, w którym znajdują się jednocześnie obydwie kategorie towarów.

Numery ewidencyjne wykazów załadunkowych odnoszących się do każdej z dwu kategorii towarów wpisywane są w polu przeznaczonym na opis towarów listu przewozowego CIM lub wykazu zdawczego TR, w zależności od przypadku.

3. W przypadkach określonych w ust. 1 i 2 oraz do celów procedur przewidzianych w art. 413–442 wykazy załadunkowe załączone do listu przewozowego CIM lub wykazu zdawczego TR stanowią ich integralną część i mają takie same skutki prawne.

Oryginały takich wykazów załadunkowych poświadczane są pieczęcią przez dworzec wysyłki.

D. Zakres stosowania procedury zwykłej i uproszczonej

Artykuł 442

1. W przypadku gdy stosowana jest wspólnotowa procedura tranzytowa, art. 412-441 nie wykluczają możliwości stosowania procedur ustanowionych w art. 344-362, art. 367 i w pkt 22 załącznika 37d, niemniej jednak obowiązują również art. 415 i 417 lub 429 i 432.

2. W przypadkach określonych w ust. 1 przy sporządzaniu listu przewozowego CIM lub wykazu zdawczego TR w polu przeznaczonym na dane dotyczące dokumentów towarzyszących umieszcza się w sposób widoczny odniesienie do dokumentu(-ów) tranzytu wspólnotowego. Odniesienie obejmuje rodzaj dokumentu, urząd wystawienia, datę i numer rejestracyjny każdego zastosowanego dokumentu.

Ponadto arkusz 2 listu przewozowego CIM lub arkusze 1 i 2 wykazu zdawczego TR poświadczane są przez przedsiębiorstwo kolejowe odpowiedzialne za dworzec, który jako ostatni zaangażowany był w procedurę tranzytu wspólnotowego. Przedsiębiorstwo to poświadcza dokument po upewnieniu się, że transport towarów nastąpi na podstawie wymienionego dokumentu lub dokumentów tranzytu wspólnotowego.

3. Jeżeli czynność tranzytu wspólnotowego realizowana jest na podstawie wykazu zdawczego TR zgodnie z przepisami art. 426–440, to list przewozowy CIM stosowany w ramach tej czynności jest wyłączony z zakresu ust. 1 i 2 oraz art. 412–425. W liście przewozowym CIM w polu przeznaczonym na dane dotyczące dokumentów towarzyszących w sposób widoczny umieszcza się odniesienie do wykazu zdawczego TR. Odniesienie to zawiera wyrazy „Wykaz zdawczy TR”, po których następuje numer seryjny.

Artykuł 442a

1. Jeżeli niewymagane są przedstawienia w urzędzie wyjścia wspólnotowego zgłoszenia tranzytowego, które ma być wysłane z zastosowaniem listu przewozowego CIM lub wykazu zdawczego TR zgodnie z przepisami art. 413-442, organy celne podejmą niezbędne środki dla zapewnienia, że na egzemplarzach 1, 2 i 3 listu przewozowego CIM lub egzemplarzach 1, 2, 3A i 3B wykazu zdawczego zostaną umieszczone, w zależności od przypadku, symbole „T1”, „T2” lub „T2F”.

2. Jeżeli towary przewożone zgodnie z art. 413-442 są przeznaczone dla upoważnionego odbiorcy, organy celne mogą ustalić, aby na zasadzie odstępstwa od art. 406 ust. 2 i art. 408 ust. 1 lit. b) egzemplarze 2 i 3 listu przewozowego CIM lub egzemplarze 1, 2 i 3A wykazu zdawczego TR zostały przekazane bezpośrednio przez przedsiębiorstwo kolejowe lub przedsiębiorstwo transportowe do urzędu przeznaczenia.

Podsekcja 9

Procedury uproszczone dla transportu lotniczego

Artykuł 443

(skreślony).

Artykuł 444

1. Towarzystwo lotnicze może uzyskać pozwolenie na wykorzystywanie jako zgłoszenia tranzytowego manifestu lotniczego, jeżeli jego treść jest zgodna ze wzorem znajdującym się w dodatku 3 do załącznika 9 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (procedura uproszczona - poziom 1).

Dla procedur tranzytu wspólnotowego manifest, porty lotnicze wyjścia oraz przeznaczenia wskazane są w pozwoleniu. Towarzystwo lotnicze przesyła odpowiednio poświadczoną kopię pozwolenia organom celnym zainteresowanych portów lotniczych.

2. Jeżeli towary, które muszą być umieszczone pod procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego, i towary, które muszą być umieszczone pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego przewidzianą w art. 340c ust. 1, są przewożone razem, należy je wyszczególnić na oddzielnych manifestach.

3. Każdy manifest jest opatrzony datą i podpisywany przez towarzystwo lotnicze, identyfikowany przez:

– symbol „T1” w przypadku, gdy towary są umieszczone pod procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego, lub

– symbol „T2F” w przypadku, gdy towary są umieszczone pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego przewidzianego w art. 340c ust. 1.

4. Ponadto manifest zawiera następujące informacje:

a) nazwę towarzystwo lotniczego, które przewozi towary;

b) numer lotu;

c) datę lotu;

d) nazwę portu lotniczego załadunku (port lotniczy wyjścia) i rozładunku (port lotniczy przeznaczenia).

Wskazuje również dla każdej przesyłki:

a) numer lotniczego listu przewozowego;

b) liczbę opakowań;

c) opis towarów zgodny z ich zwyczajową nazwą handlową, zawierający informacje potrzebne do ustalenia ich tożsamości;

d) masę całkowitą.

W przypadku przesyłki łączonej jej opis zastępuje się, w miarę potrzeby, wpisem „Konsolidacja”, który może zostać dokonany w formie skróconej. W takich przypadkach w lotniczych listach przewozowych odnoszących się do przesyłek objętych manifestem znajduje się opis towarów zgodny z ich zwyczajową nazwą handlową, zawierający wszystkie informacje potrzebne do ustalenia ich tożsamości.

5. Manifest należy przedstawić co najmniej w dwóch egzemplarzach organom celnym portu lotniczego wyjścia, które zatrzymują jeden egzemplarz.

6. Jeden egzemplarz manifestu należy przedstawić organom celnym portu lotniczego przeznaczenia.

7. Raz w miesiącu, po uwierzytelnieniu wykazu, organy celne każdego portu lotniczego przeznaczenia przesyłają organom celnym każdego portu lotniczego wyjścia sporządzony przez towarzystwo lotnicze wykaz manifestów, które zostały im przedstawione w poprzednim miesiącu.

Opis każdego manifestu w takim wykazie zawiera następujące informacje:

a) numer referencyjny manifestu;

b) symbol identyfikujący manifest jako zgłoszenie tranzytowe zgodnie z ust. 3;

c) nazwa towarzystwo lotniczego (ewentualnie jego skrót), które przewoziło towary;

d) numer lotu; oraz

e) data lotu.

Pozwolenie może również upoważnić towarzystwo lotnicze do samodzielnego przesyłania informacji określonych w akapicie pierwszym.

W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości odnośnie do informacji zawartych w manifestach umieszczonych we wspomnianym wykazie organy celne portu lotniczego przeznaczenia powiadamiają o tym organy celne portu lotniczego wyjścia oraz organ, który wydał pozwolenie, wskazując w szczególności na lotnicze listy przewozowe odnoszące się do danych towarów.

Artykuł 445

1. Towarzystwo lotnicze może uzyskać pozwolenie na wykorzystywanie jako zgłoszenia tranzytowego manifestu lotniczego przesyłanego z wykorzystaniem systemu wymiany danych, jeżeli obsługuje znaczącą liczbę lotów między Państwami Członkowskimi (procedura uproszczona - poziom 2).

Na zasadzie odstępstwa od art. 373 ust. 1 lit. a) towarzystwa lotnicze nie muszą posiadać siedziby na terytorium Wspólnoty, jeżeli posiadają tam swoje regionalne biuro.

2. Po przyjęciu wniosku o udzielenie pozwolenia organy celne powiadamiają pozostałe Państwa Członkowskie, na których obszarze znajdują się porty lotnicze wyjścia i przeznaczenia połączone systemami elektronicznej wymiany danych.

Jeżeli w ciągu sześćdziesięciu dni, licząc od daty powiadomienia, nie zostaną zgłoszone zastrzeżenia, organy celne wydają pozwolenie.

To pozwolenie jest ważne we wszystkich zainteresowanych Państwach Członkowskich i dotyczy wyłącznie procedur tranzytu wspólnotowego między portami lotniczymi, które wymienione są w tym pozwoleniu.

3. Do celów uproszczenia manifest sporządzony w porcie lotniczym wyjścia przesyłany jest z wykorzystaniem systemów elektronicznej wymiany danych do portu lotniczego przeznaczenia

Towarzystwo lotnicze umieszcza przy danych pozycjach w manifeście:

a) symbol „T1”, jeżeli towary przewożone są pod procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego;

b) symbol „TF”, jeżeli towary przewożone są pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego przewidzianego w art. 340c ust. 1;

c) symbol „TD” w przypadku towarów już umieszczonych pod procedurą tranzytową lub przewożonych w ramach procedury uszlachetniania czynnego, składu celnego lub procedury odprawy czasowej. W takich przypadkach towarzystwo lotnicze umieszcza również na odpowiednim lotniczym liście przewozowym symbol „TD”, jak również symbol stosowanej procedury, numer referencyjny, datę i nazwę urzędu, który wydał zgłoszenie tranzytowe lub dokument zdawczy;

d) symbol „C” (odpowiednik „T2L”) w przypadku towarów, których status wspólnotowy może być wykazany;

e) symbol „X” w przypadku towarów wspólnotowych przeznaczonych do wyjścia, które nie są umieszczone pod procedurą tranzytową.

W manifeście muszą być również podane informacje przewidziane w art. 444 ust. 4.

4. Procedura tranzytu wspólnotowego jest uważana za zakończoną, jeżeli manifest przesłany z wykorzystaniem systemu elektronicznej wymiany danych jest dostępny dla organów celnych portu lotniczego przeznaczenia i towary zostały do nich zgłoszone.

W ewidencji prowadzonej przez towarzystwo lotnicze muszą znajdować się przynajmniej informacje określone w ust. 3 akapit drugi.

O ile zaistnieje taka potrzeba, organy celne portu lotniczego przeznaczenia przesyłają organom celnym portu lotniczego wyjścia w celu weryfikacji szczegółowe informacje dotyczące manifestów otrzymanych z wykorzystaniem systemu elektronicznej wymiany danych.

5. Bez uszczerbku dla przepisów art. 365 i 366, art. 450a-450d oraz tytułu VII Kodeksu:

a) towarzystwo lotnicze powiadamia organy celne o wszystkich naruszeniach przepisów i nieprawidłowościach;

b) tak szybko jak jest to możliwe, organy celne portu lotniczego przeznaczenia powiadamiają organy celne portu lotniczego wyjścia oraz organ, który wydał pozwolenie, o wszystkich naruszeniach przepisów lub nieprawidłowościach.

Podsekcja 10

Procedury uproszczone właściwe dla transportu drogą morską

Artykuł 446

W przypadku stosowania art. 447 i 448 nie jest konieczne składanie gwarancji.

Artykuł 447

1. Przedsiębiorstwa żeglugowe mogą uzyskać pozwolenie na wykorzystywanie jako zgłoszenia tranzytowego manifestu morskiego odnoszącego się do towarów (procedura uproszczona - poziom 1).

Forma manifestu oraz porty wyjścia i przeznaczenia procedury tranzytu wspólnotowego wskazane są w pozwoleniu. Przedsiębiorstwo żeglugowe przesyła odpowiednio poświadczoną kopię pozwolenia organom celnym zainteresowanych portów.

2. Jeżeli towary, które muszą być umieszczone pod procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego, i towary, które muszą być umieszczone pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego zgodnie z art. 340c ust. 1, są przewożone razem, należy umieścić je na oddzielnych manifestach.

3. Na opatrzonym datą i podpisanym przez przedsiębiorstwo żeglugowe manifeście musi być umieszczone identyfikujące go potwierdzenie w postaci:

a) symbolu „T1” w przypadku, gdy towary są umieszczone pod procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego;

lub

b) symbolu „T2F” w przypadku, gdy są umieszczone pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego zgodnie z art. 340c ust. 1.

4. Ponadto manifest zawiera następujące informacje:

a) nazwa i pełny adres przedsiębiorstwa żeglugowego, które przewozi towary;

b) oznakowanie statku;

c) miejsce załadunku;

d) miejsce rozładunku.

Podaje się w nim, dla każdej przesyłki:

a) numer konosamentu;

b) liczba, rodzaj, oznakowanie i numery opakowań;

c) opis towarów zgodny z ich zwyczajową nazwą handlową, zawierający informacje potrzebne do ustalenia ich tożsamości;

d) masa całkowita w kilogramach;

e) w zależności od przypadku, numery kontenerów.

5. Manifest należy przedstawić co najmniej w dwóch egzemplarzach organom celnym portu wyjścia, które zatrzymują jeden egzemplarz.

6. Jeden egzemplarz manifestu należy przedstawić organom celnym portu przeznaczenia.

7. Raz w miesiącu, po uwierzytelnieniu wykazu, organy celne każdego portu przeznaczenia przesyłają organom celnym każdego portu wyjścia sporządzony przez przedsiębiorstwa żeglugowe wykaz manifestów, które zostały im przedstawione w poprzednim miesiącu.

Przy każdym z manifestów umieszczonych w takim wykazie muszą być podane następujące informacje:

a) numer referencyjny manifestu;

b) symbol identyfikujący go jako zgłoszenie tranzytowe zgodnie z ust. 3;

c) nazwa przedsiębiorstwa żeglugowego (ewentualnie skrót nazwy), które przewoziło towary;

d) data procedury transportu morskiego.

Pozwolenie może również upoważnić przedsiębiorstwa żeglugowe do samodzielnego przesyłania informacji określonej w akapicie pierwszym.

W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości odnośnie do danych zawartych w manifestach umieszczonych we wspomnianym wykazie organy celne portu przeznaczenia powiadamiają o tym organy celne portu wyjścia oraz organ, który wydał pozwolenie, odnosząc się w szczególności do konosamentów na towary, o których mowa.

Artykuł 448

1. Przedsiębiorstwo żeglugowe może uzyskać pozwolenie na wykorzystywanie jako zgłoszenia tranzytowego pojedynczego manifestu, jeżeli dokonuje znaczącej liczby rejsów między Państwami Członkowskimi (procedura uproszczona - poziom 2).

Na zasadzie odstępstwa od art. 373 ust. 1 lit. a) przedsiębiorstwa żeglugowe nie muszą posiadać siedziby we Wspólnocie, jeżeli posiadają tam swoje biuro regionalne.

2. Po przyjęciu wniosku o udzielenie pozwolenia organy celne powiadamiają o tym pozostałe Państwa Członkowskie, na których obszarze znajdują się porty wyjścia i przeznaczenia.

Jeżeli w ciągu sześćdziesięciu dni, licząc od daty powiadomienia, nie zostanie zgłoszony sprzeciw, organy celne wydają pozwolenie.

Pozwolenie takie jest ważne we wszystkich zainteresowanych Państwach Członkowskich i dotyczy tylko procedur tranzytu wspólnotowego realizowanych między portami wymienionymi w tym pozwoleniu.

3. Do celów uproszczenia, przedsiębiorstwo żeglugowe może używać jednego manifestu dla wszystkich przewożonych towarów; jeżeli tak czyni, umieszcza przy pozycjach znajdujących się na manifeście:

a) symbol „T1” w przypadku, gdy towary umieszczone są pod procedurą zewnętrznego tranzytu wspólnotowego;

b) symbol „TF” w przypadku. gdy towary umieszczone są pod procedurą wewnętrznego tranzytu wspólnotowego zgodnie z art. 340c ust. 1;

c) symbol „TD” w przypadku towarów już umieszczonych pod procedurą tranzytu lub przewożonych w ramach procedury uszlachetniania czynnego, składu celnego lub procedury odprawy czasowej. W takich przypadkach przedsiębiorstwo żeglugowe umieszcza również na konosamencie lub jakimkolwiek innym właściwym dokumencie handlowym symbol „TD”, jak również odniesienie do zastosowanej procedury, numer referencyjny, datę i nazwę urzędu, który wydał dokument tranzytowy lub zdawczy;

d) symbol „C” (odpowiednik „T2L”) w przypadku towarów, których status wspólnotowy może być wykazany;

e) symbol „X” w przypadku towarów wspólnotowych przeznaczonych do wywozu, które nie są umieszczone pod procedurą tranzytową.

Manifest zawiera również informacje przewidziane w art. 447 ust. 4.

4. Procedura tranzytu wspólnotowego jest uważana za zakończoną po przekazaniu organom celnym w porcie przeznaczenia manifestu z wykorzystaniem elektronicznego systemu wymiany danych i zgłoszeniu towarów do tych organów.

Ewidencja prowadzona przez przedsiębiorstwo żeglugowe zgodnie z art. 373 ust. 2 lit. b) zawiera przynajmniej informacje, określone w ust. 3 akapit drugi.

W miarę potrzeby organy celne portu przeznaczenia przesyłają organom celnym portu wyjścia w celu weryfikacji dane szczegółowe dotyczące manifestów.

5. Bez uszczerbku dla przepisów art. 365 i 366, art. 450a-450d oraz tytułu VII Kodeksu należy dokonać następujących notyfikacji:

a) przedsiębiorstwo żeglugowe notyfikuje organom celnym o wszystkich naruszeniach przepisów i nieprawidłowościach;

b) tak szybko, jak jest to możliwe, organy celne portu przeznaczenia notyfikują organom celnym portu wyjścia oraz organowi, który wydał pozwolenie, o wszystkich naruszeniach przepisów lub nieprawidłowościach.

Artykuł 449

(skreślony).

Podsekcja 11

Procedura uproszczona dla transportu rurociągiem

Artykuł 450

1. W przypadku gdy stosuje się procedurę tranzytu wspólnotowego, formalności odnoszące się do procedury są dostosowywane, zgodnie z przepisami ust. 2–6, do towarów transportowanych rurociągami.

2. Towary transportowane rurociągami uważa się za objęte procedurą tranzytu wspólnotowego:

– w chwili ich wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, jeżeli towary zostały wprowadzone na ten obszar rurociągami,

– w chwili ich umieszczenia w rurociągu, jeżeli towary znajdują się już na obszarze celnym Wspólnoty.

W miarę potrzeby, wspólnotowy status towarów zostaje potwierdzony zgodnie z przepisami art. 313–340.

3. W odniesieniu do towarów określonych w ust. 2 głównym zobowiązanym jest użytkownik rurociągu, który ma swoją siedzibę w Państwie Członkowskim, przez którego terytorium towary są wprowadzane na obszar celny Wspólnoty lub użytkownik rurociągu mający swoją siedzibę w Państwie Członkowskim, w którym rozpoczął się transport.

4. Do celów art. 96 ust. 2 Kodeksu użytkownik rurociągu mający swoją siedzibę w Państwie Członkowskim, przez którego terytorium towary transportowane są rurociągiem, uważany jest za przewoźnika.

5. Czynność tranzytu wspólnotowego uważana jest za zakończoną w chwili, z którą towary transportowane rurociągami docierają do urządzeń odbiorcy lub sieci dystrybucyjnej odbiorcy i zostają wpisane do jego ewidencji.

6. Przedsiębiorstwa zajmujące się przewozem towarów muszą prowadzić ewidencję, którą udostępniają organom celnym do celów wszelkich kontroli uznanych za konieczne w ramach czynności tranzytu wspólnotowego, określonych w ust. 2–4.

Sekcja 4

Dług celny i jego odzyskiwanie

Artykuł 450a

Termin określony w art. 215 ust. 1 tiret trzecie Kodeksu wynosi:

– siedem miesięcy licząc od ostatniego dnia, w którym towary powinny być przedstawione w urzędzie przeznaczenia, chyba że został wysłany wniosek o egzekucję zgodnie z art. 365a, w takim przypadku okres jest przedłużany maksymalnie o jeden miesiąc, lub

– jeden miesiąc od upływu terminu określonego w art. 365 ust. 5, jeżeli główny zobowiązany nie dostarczył informacji lub dostarczył niewystarczające informacje.

Artykuł 450b

1. Jeżeli po wszczęciu postępowania mającego na celu odzyskanie innych opłat organy celne określone w art. 215 Kodeksu (zwane dalej „organami występującymi z wnioskiem”), uzyskały potwierdzenie miejsca, w którym miały miejsce fakty powodujące powstanie długu celnego, przesyłają bezzwłocznie organom celnym właściwym dla tego miejsca (zwanym dalej „organami, do których kierowany jest wniosek”) wszystkie potrzebne dokumenty, włącznie z odpowiednio poświadczoną kopią dowodu.

Organy, do których kierowany jest wniosek, potwierdzają jego przyjęcie i określają, czy są właściwe dla odzyskania długu. W przypadku nieotrzymania odpowiedzi w terminie trzech miesięcy organy występujące z wnioskiem bezzwłocznie wznawiają wszczęte postępowanie.

2. Jeżeli organy, do których kierowany jest wniosek, są właściwe, wszczynają, w miarę potrzeby, po upływie terminu trzech miesięcy określonego w ust. 1, nowe postępowanie w celu odzyskania innych opłat i bezzwłocznie powiadamiają o tym organy występujące z wnioskiem.

Każde niezakończone postępowanie mające na celu odzyskanie innych opłat, wszczęte przez organy występujące z wnioskiem zostaje zawieszone, jeżeli organy, do których skierowano wniosek, powiadomią je, że podjęły decyzję o podjęciu działań w celu odzyskania długu.

Po dostarczeniu przez organy, do których kierowany jest wniosek dowodu odzyskania długu, organy występujące z wnioskiem zwracają już pobrane kwoty lub umarzają postępowanie naprawcze.

Artykuł 450c

1. Jeżeli procedura nie została zamknięta, organy celne państwa członkowskiego wyjścia, w ciągu dziewięciu miesięcy, licząc od dnia, w którym towary miały zostać przedstawione w urzędzie przeznaczenia, powiadamiają gwaranta, że procedura nie została zamknięta.

1a. Jeżeli procedura nie została zakończona, organy celne, określone zgodnie z art. 215 Kodeksu, w terminie trzech lat, licząc od dnia przyjęcia zgłoszenia tranzytowego, powiadamiają gwaranta, że jest lub może być zobowiązany do zapłacenia długu, za który odpowiada w odniesieniu do danej czynności tranzytu wspólnotowego; w powiadomieniu tym podany jest numer i data zgłoszenia, nazwa urzędu wyjścia, nazwisko głównego zobowiązanego i wysokość danej kwoty.

2. Gwarant zostaje zwolniony ze swoich zobowiązań, w przypadku gdy w wyznaczonych terminach nie dokonano żadnego z powiadomień określonych w ust. 1 i 1a.

3. Jeżeli dokonano któregokolwiek z tych powiadomień, gwarant jest powiadamiany o odzyskaniu długu celnego lub zakończeniu procedury.

Artykuł 450d

Państwa Członkowskie udzielają sobie wzajemnej pomocy w celu określenia właściwych organów dla odzyskania długu celnego.

Organy te powiadamiają urząd wyjścia i urząd składania gwarancji o wszystkich przypadkach, w których dług celny powstał w związku ze zgłoszeniami do tranzytu wspólnotowego, które zostały przyjęte przez urząd wyjścia, oraz o działaniach podjętych wobec dłużnika w celu odzyskania należnych kwot. Ponadto powiadamiają one urząd wyjścia o pobraniu należności celnych i innych opłat w celu umożliwienia urzędowi zamknięcie procedury tranzytu.

ROZDZIAŁ 9

Transport w ramach procedury TIR lub ATA

Sekcja 1

Przepisy wspólne

Artykuł 451

1. Tam gdzie towary są transportowane z jednego punktu znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty do drugiego, w ramach procedur międzynarodowego przewozu towarów na podstawie karnetów TIR (Konwencja TIR), lub na podstawie karnetów (ATA) (Konwencja ATA /Konwencja stambulska), obszar celny Wspólnoty uważany jest, w odniesieniu do reguł użycia karnetów TIR lub ATA dla takiego transportu, za jeden obszar.

2. Do celów stosowania karnetów ATA jako dokumentów tranzytowych „tranzyt” oznacza przewóz towarów z jednego urzędu celnego znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty do drugiego urzędu celnego znajdującego się na tym samym obszarze.

Artykuł 452

Jeżeli transport towarów z jednego punktu znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty do drugiego odbywa się częściowo przez terytorium państwa trzeciego, to kontrole i formalności związane z procedurą TIR lub ATA dokonywane są w punktach, przez które towary czasowo opuszczają obszar celny Wspólnoty i przez które ponownie wkraczają na ten obszar.

Artykuł 453

1. Towary transportowane na podstawie karnetów TIR lub ATA w ramach obszaru celnego Wspólnoty uważa się za towary niewspólnotowe, chyba że ich status wspólnotowy zostanie należycie potwierdzony.

2. Status wspólnotowy towarów określonych w ust. 1 ustalany jest zgodnie z przepisami art. 314-324f lub, gdzie stosowne, z przepisami art. 325-334, w granicach ustanowionych w art. 326.

Sekcja 2

Procedura TIR

Artykuł 454

1. Przepisy niniejszej sekcji stosuje się do transportu towarów na podstawie karnetów TIR na obszarze celnym Wspólnoty.

2. Układ i dane komunikatów, o których mowa w niniejszej sekcji, są określane przez organy celne w drodze wspólnych uzgodnień.

3. Posiadacz karnetu TIR przekazuje w formie elektronicznej dane karnetu TIR odpowiadające układowi i danym określonym w załącznikach 37a i 37c do urzędu celnego wprowadzenia lub urzędu celnego wyjścia.

4. Z chwilą zwolnienia towarów do operacji TIR urząd celny wyjścia lub urząd celny wprowadzenia drukuje Tranzytowy Dokument Towarzyszący – Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo, który zostaje dołączony do odcinka nr 2, oraz przekazuje dane w formie elektronicznej do zadeklarowanego urzędu celnego przeznaczenia lub urzędu celnego wyprowadzenia, stosując „Komunikat informujący wyprzedzająco o dostarczeniu towaru”.

5. Dane karnetu TIR wykorzystuje się do ustalenia wszelkich skutków prawnych wynikających z rozbieżności między danymi karnetu TIR w formie elektronicznej a danymi w karnecie TIR.

6. Zwolnienie z obowiązku przekazania danych karnetu TIR w formie elektronicznej jest dopuszczalne jedynie w następujących, wyjątkowych przypadkach:

a) gdy skomputeryzowany system tranzytowy stosowany przez organy celne nie działa;

b) gdy nie działa program do przekazywania danych karnetu TIR w formie elektronicznej;

c) gdy nie działa połączenie sieciowe między programem do przekazywania danych karnetu TIR w formie elektronicznej a organami celnymi.

7. Zwolnienie przewidziane w ust. 6 lit. b) i c) wymaga zatwierdzenia przez organy celne.

Artykuł 454a

1. Na wniosek odbiorcy organy celne mogą go upoważnić do odbioru, w swojej siedzibie lub innym określonym miejscu, towarów przewożonych zgodnie z procedurą TIR, przyznając mu status upoważnionego odbiorcy.

2. Pozwolenia określonego w ust. 1 udziela się wyłącznie podmiotom, które:

a) mają siedzibę na terytorium Wspólnoty;

b) regularnie odbierają towary, które są objęte procedurą TIR lub o których organy celne wiedzą, że mogą one wypełnić zobowiązania wynikające z tej procedury;

c) nie popełniły żadnych poważnych ani powtórnych naruszeń przepisów celnych lub podatkowych;

d) stosują elektroniczne formy łączności z urzędem celnym przeznaczenia.

Artykuł 373 ust. 2 stosuje się mutatis mutandis.

Pozwolenie obowiązuje wyłącznie w Państwie Członkowskim, które go udzieliło.

Pozwolenie stosuje się wyłącznie do operacji w ramach procedury TIR, których ostatecznym miejscem rozładunku jest lokalizacja wymieniona w pozwoleniu.

3. Artykuły 374 i 375, art. 376 ust. 1 i 2 oraz art. 377 i 378 stosuje się mutatis mutandis do procedury składania wniosku określonej w ust. 1.

4. Artykuł 407 stosuje się mutatis mutandis w odniesieniu do procedury przewidzianej w pozwoleniu określonym w ust. 1.

5. Jeżeli zainteresowana osoba posiada świadectwo AEO, o którym mowa w art. 14a ust. 1 lit. a) i c), wymagania określone w ust. 2 lit. c) tego artykułu oraz w art. 373 ust. 2 lit. b) uznaje się za spełnione.

Artykuł 454b

1. W odniesieniu do towarów odbieranych w siedzibie lub w miejscu określonym w pozwoleniu, o którym mowa w art. 454a, upoważniony odbiorca przestrzega, zgodnie z procedurą przewidzianą w pozwoleniu, następujących obowiązków:

a) informuje niezwłocznie organy celne urzędu przeznaczenia o przybyciu towarów za pomocą „Zawiadomienia o przybyciu towarów”, zawierającego informacje o wszystkich nieprawidłowościach lub zdarzeniach, które miały miejsce w trakcie transportu;

b) przed rozładunkiem czeka na komunikat „Pozwolenie na rozładunek”;

c) niezwłocznie odnotowuje wyniki rozładunku w swoich rejestrach;

d) najpóźniej trzeciego dnia po przybyciu towarów przesyła do organów celnych urzędu przeznaczenia komunikat „Uwagi dotyczące rozładunku”, zawierający informacje o wszelkich nieprawidłowościach.

2. Upoważniony odbiorca zapewnia, że karnet TIR oraz Tranzytowy Dokument Towarzyszący – Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo zostają niezwłocznie przedłożone organom celnym w urzędzie przeznaczenia. Organy te wypełniają grzbiet odcinka nr 2 karnetu TIR i zapewniają zwrot karnetu TIR posiadaczowi karnetu TIR lub osobie działającej w jego imieniu. Urząd celny przeznaczenia lub wyprowadzenia zachowuje odcinek nr 2.

3. Datą zakończenia operacji TIR jest data zapisu w rejestrze, o którym mowa w ust. 1 lit. c).

Jednakże w przypadku gdy podczas transportu miały miejsce jakiekolwiek nieprawidłowości lub zdarzenia, datą zakończenia operacji TIR jest data komunikatu „Wyniki kontroli”, o którym mowa w art. 455 ust. 4.

4. Na wniosek posiadacza karnetu TIR upoważniony odbiorca wystawia dowód odbioru poświadczający przybycie towarów do siedziby upoważnionego odbiorcy i zawierający odniesienie do Tranzytowego Dokumentu Towarzyszącego – Tranzytowego Dokumentu Towarzyszącego/Bezpieczeństwa oraz karnetu TIR. Poświadczenie odbioru nie może być wykorzystywane jako dowód zakończenia operacji TIR w rozumieniu art. 1 lit. d) konwencji TIR.

5. Urząd celny przeznaczenia wprowadza do systemu skomputeryzowanego komunikat „Wyniki kontroli”.

Organy celne przesyłają również dane przewidziane w załączniku 10 do konwencji TIR.

6. Jeżeli nie działa program komputerowy stosowany przez upoważnionego odbiorcę, właściwe organy mogą zezwolić na stosowanie innych form łączności z organami celnymi urzędu przeznaczenia.

Artykuł 454c

1. Posiadacz karnetu TIR wypełnił swoje zobowiązania wynikające z art. 1 lit. o) Konwencji TIR, jeśli karnet TIR wraz z pojazdem drogowym, zespołem pojazdów lub kontenerem i towarami zostały dostarczone w stanie nienaruszonym do upoważnionego odbiorcy w jego siedzibie lub miejscu określonym w pozwoleniu.

2. Zakończenie operacji TIR, w rozumieniu art. 1 lit. d) konwencji TIR, nastąpiło, gdy spełnione zostały wymogi art. 454b ust. 1 i ust. 2 zdanie pierwsze.

Artykuł 455

1. Urząd celny przeznaczenia lub urząd celny wyjścia wypełnia grzbiet odcinka nr 2, zatrzymuje odcinek nr 2 oraz Tranzytowy Dokument Towarzyszący – Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo i w dniu, w którym towary zostały przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub w urzędzie celnym wyprowadzenia, powiadamia za pomocą „Zawiadomienia o przybyciu towaru” urząd celny wyjścia lub urząd celny wprowadzenia o przybyciu towarów.

2. Jeżeli operacja TIR zostaje zakończona w urzędzie celnym innym niż zadeklarowany pierwotnie w zgłoszeniu tranzytowym, nowy urząd celny przeznaczenia lub nowy urząd celny wyprowadzenia powiadamia o przybyciu towarów urząd celny wyjścia lub urząd celny wprowadzenia za pomocą „Zawiadomienia o przybyciu towaru”.

Urząd celny wyjścia lub urząd celny wprowadzenia powiadamia o przybyciu towarów pierwotnie zadeklarowany urząd celny przeznaczenia lub urząd celny wyprowadzenia przy pomocy komunikatu „Przekazane zawiadomienie o przybyciu towaru”.

3. „Zawiadomienie o przybyciu towaru”, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może być wykorzystywane jako dowód zakończenia procedury w rozumieniu art. 455b.

4. Z wyjątkiem uzasadnionych przypadków, urząd celny przeznaczenia lub urząd celny wyprowadzenia przekazuje komunikat „Wyniki kontroli” do urzędu celnego wyjścia lub urzędu celnego wprowadzenia najpóźniej trzeciego dnia następującego po dniu, w którym towary zostały przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub urzędzie celnym wyprowadzenia. Jednakże gdy zastosowanie ma art. 454b, urząd celny przeznaczenia przekazuje komunikat „Wyniki kontroli” do urzędu celnego wyjścia lub urzędu celnego wprowadzenia najpóźniej szóstego dnia następującego po dniu przybycia towarów do siedziby upoważnionego odbiorcy.

Organy celne przesyłają również dane przewidziane w załączniku 10 do Konwencji TIR.

5. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 454 ust. 6, organy celne państwa członkowskiego przeznaczenia lub wyprowadzenia niezwłocznie, lecz nie później niż w ciągu ośmiu dni od daty zakończenia operacji TIR, zwracają odpowiednią część odcinka nr 2 karnetu TIR organom celnym państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia.

Artykuł 455a

1. W przypadku gdy organy celne państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia nie otrzymały „Zawiadomienia o przybyciu towaru” w terminie, w jakim towary muszą zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub urzędzie celnym wyprowadzenia, lub nie otrzymały komunikatu „Wyniki kontroli” w ciągu sześciu dni po otrzymaniu „Zawiadomienia o przybyciu towaru”, organy te rozważają wszczęcie postępowania poszukiwawczego w celu uzyskania informacji potrzebnych do zamknięcia operacji TIR lub, jeżeli nie jest to możliwe, w celu:

– ustalenia, czy powstał dług celny,

– identyfikacji dłużnika, oraz

– określenia organów celnych odpowiedzialnych za zaksięgowanie.

2. Procedurę poszukiwawczą wszczyna się najpóźniej siódmego dnia po upływie jednego z terminów, o których mowa w ust. 1, oprócz przypadków wyjątkowych określonych przez państwa członkowskie w drodze wspólnych uzgodnień. Organy celne wszczynają bezzwłocznie procedurę poszukiwawczą, jeżeli otrzymają wcześniej informacje, że operacja TIR nie została zakończona, lub podejrzewają, że tak właśnie jest.

3. Jeżeli organy celne państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia otrzymały jedynie „Zawiadomienie o przybyciu towaru”, wszczynają one postępowanie poszukiwawcze, zwracając się o przekazanie komunikatu „Wyniki kontroli” przez urząd celny przeznaczenia lub urząd celny wyprowadzenia, który przesłał „Zawiadomienie o przybyciu towaru”.

4. Jeżeli organy celne w urzędzie celnym wyjścia lub urzędzie celnym wprowadzenia nie otrzymały „Zawiadomienia o przybyciu towaru”, wszczynają one procedurę poszukiwawczą, zwracając się do urzędu celnego przeznaczenia lub urzędu celnego wyprowadzenia o informacje potrzebne do zamknięcia operacji TIR. Urząd ten odpowiada na wniosek w terminie dwudziestu ośmiu dni.

5. Od posiadacza karnetu TIR żąda się, aby dostarczył urzędowi celnemu przeznaczenia lub urzędowi celnemu wyprowadzenia informacji potrzebnych do zamknięcia procedury najpóźniej w terminie dwudziestu ośmiu dni od wszczęcia postępowania poszukiwawczego, jeżeli operacja TIR nie może zostać zakończona. Posiadacz karnetu TIR odpowiada na żądanie w terminie dwudziestu ośmiu dni. Na żądanie posiadacza karnetu TIR okres ten może być przedłużony o kolejnych dwadzieścia osiem dni.

Organy celne państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia informują również właściwe stowarzyszenie gwarantujące, bez uszczerbku dla powiadomienia, którego dokonuje się zgodnie z art. 11 ust. 1 konwencji TIR, jak również proszą je o przedstawienie dowodu zakończenia operacji TIR.

6. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 454 ust. 6, organy celne państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia wszczynają postępowanie poszukiwawcze, o którym mowa w ust. 1, jeżeli w terminie dwóch miesięcy od daty przyjęcia karnetu TIR nie otrzymały dowodu zakończenia operacji TIR. W tym celu organy te przesyłają organom celnym państwa członkowskiego przeznaczenia lub wyprowadzenia odpowiedni wniosek wraz ze wszystkimi potrzebnymi informacjami. Organy niezwłocznie wszczynają postępowanie poszukiwawcze, jeżeli otrzymają wcześniej informację, że operacja TIR nie została zakończona, lub podejrzewają, że tak właśnie jest. Postępowanie poszukiwawcze zostaje również wszczęte, jeżeli w następstwie okaże się, że dowód zakończenia operacji TIR został sfałszowany, a postępowanie poszukiwawcze jest konieczne, aby osiągnąć cele określone w ust. 1.

Procedurę ustanowioną w ust. 5 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Organy celne państwa członkowskiego przeznaczenia lub wyprowadzenia odpowiadają w terminie dwudziestu ośmiu dni.

7. Jeżeli w trakcie postępowania poszukiwawczego ustalono, że operacja TIR została zakończona prawidłowo, organy celne państwa członkowskiego wyjścia lub wprowadzenia zamykają procedurę oraz natychmiast informują stowarzyszenie gwarantujące i posiadacza karnetu TIR oraz, w odpowiednim przypadku, organy celne, które właśnie rozpoczęły procedurę odzyskiwania zgodnie z artykułami 217-232 Kodeksu.

Artykuł 455b

1. Dowód, że operacja TIR została zakończona w terminie przewidzianym w karnecie TIR, może być przedstawiony w sposób wymagany przez organy celne w formie dokumentu poświadczonego przez organy celne państwa członkowskiego przeznaczenia lub wyprowadzenia, zawierającego dane dotyczące towarów i z którego wynika, że zostały one przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub urzędzie celnym wyprowadzenia, lub, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 454a, upoważnionemu odbiorcy.

2. Operacja TIR jest również uważana za zakończoną, jeżeli posiadacz karnetu TIR lub stowarzyszenie gwarantujące przedstawi, w sposób wymagany przez organy celne, jeden z następujących dokumentów identyfikujących towary:

a) dokument celny wystawiony w kraju trzecim, dotyczący objęcia towarów przeznaczeniem celnym;

b) dokument wystawiony w państwie trzecim, potwierdzony przez organy celne tego państwa i poświadczający, że towary znajdują się w swobodnym obrocie w odpowiednim państwie trzecim.

3. Dokumenty wspomniane w lit. a) i b) mogą być zastąpione kopiami lub fotokopiami poświadczonymi jako odpisy przez podmiot, który poświadczył oryginalne dokumenty, przez organy danego państwa trzeciego lub przez organy jednego z państw członkowskich.

Artykuł 456

1. Gdy w ramach Konwencji TIR przestępstwo lub nieprawidłowość doprowadzą do powstania długu celnego we Wspólnocie, przepisy niniejszej sekcji stosują się mutatis mutandis do innych opłat wymienionych w art. 91 ust. 1 lit. a) Kodeksu.

Termin, o którym mowa w art. 215 ust. 1 tiret trzecie Kodeksu celnego, wynosi siedem miesięcy od ostatniego dnia, w którym towary powinny zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub urzędzie celnym wyprowadzenia.

2. Artykuły 450b i 450d stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do procedury odzyskania odnoszącej się do karnetu TIR.

Artykuł 457

1. Do celów art. 8 ust. 4 Konwencji TIR, gdy operacja TIR przeprowadzana jest na obszarze celnym Wspólnoty, każde zrzeszenie gwarantujące ustanowione we Wspólnocie może stać się odpowiedzialne za zapłatę zabezpieczonej kwoty długu celnego odnoszącego się do danych towarów w operacji TIR, do wysokości 60 000 EUR lub ekwiwalentu w walucie krajowej, za jeden karnet TIR.

2. Zrzeszenie gwarantujące ustanowione w Państwie Członkowskim właściwym dla odzyskania na mocy art. 215 Kodeksu, jest odpowiedzialne za zapłatę zabezpieczonej kwoty długu celnego.

3. Prawomocne powiadomienie o braku spłaty z operacji TIR wystawione przez organy celne jednego Państwa Członkowskiego, określone jako właściwe dla jego odzyskania na mocy art. 215 ust. 1 tiret trzecie Kodeksu, zrzeszeniu gwarantującemu upoważnionemu przez te organy, jest również prawomocne w przypadku gdy organy celne innego Państwa Członkowskiego określone jako właściwe, na mocy art. 215 ust. 1 tiret pierwsze lub drugie Kodeksu, przeprowadzają później odzyskiwanie od zrzeszenia gwarantującego upoważnionego przez te organy.

Artykuł 457a

Jeżeli organy celne Państwa Członkowskiego zdecydują o wyłączeniu jakiejś osoby z procedury TIR na mocy przepisów art. 38 Konwencji TIR, niniejszą decyzję stosuje się na całym obszarze celnym Wspólnoty.

W tym celu Państwo Członkowskie podaje do wiadomości swoją decyzję, jak również termin jej stosowania Państwom Członkowskim oraz Komisji.

Niniejsza decyzja stosuje się do wszystkich karnetów TIR przedstawionych do przyjęcia w urzędzie celnym.

Artykuł 457b

1. Jeżeli operacja TIR dotyczy tych samych towarów, co towary określone w art. 340a, lub jeżeli organy celne uznają to za konieczne, urząd celny wyjścia lub urząd celny wprowadzenia może wyznaczyć trasę przewozu przesyłki.

2. Organy celne państwa członkowskiego, w którym znajduje się przesyłka, odnotowują stosowne dane w Tranzytowym Dokumencie Towarzyszącym – Tranzytowym Dokumencie Towarzyszącym/Bezpieczeństwa i na grzbiecie odcinka nr 1 karnetu TIR, w przypadku gdy:

a) trasa przewozu została zmieniona na wniosek posiadacza karnetu TIR;

b) przewoźnik dokonał zmiany wyznaczonej trasy przewozu z uwagi na siłę wyższą.

Urząd celny przeznaczenia lub urząd celny wyprowadzenia wprowadza stosowne informacje do systemu skomputeryzowanego.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2 lit. b), przesyłkę, Tranzytowy Dokument Towarzyszący – Tranzytowy Dokument Towarzyszący/Bezpieczeństwo i karnet TIR przedstawia się niezwłocznie najbliższym organom celnym.

Sekcja 3

Procedura ATA

Artykuł 457c

1. Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla szczególnych postanowień Konwencji ATA i Konwencji stambulskiej dotyczących odpowiedzialności zrzeszenia gwarantującego, gdy używany jest karnet ATA.

2. Jeżeli podczas lub w związku z operacją tranzytową dokonywaną na podstawie karnetu ATA, okaże się, że w określonym Państwie Członkowskim miało miejsce przestępstwo lub nieprawidłowość, to Państwo Członkowskie zgodnie z przepisami wspólnotowymi lub krajowymi, pobiera cła i inne opłaty, które mogą być należne, bez uszczerbku dla wszczęcia postępowania karnego.

3. Jeżeli nie można ustalić, na jakim obszarze miało miejsce przestępstwo lub nieprawidłowość, wówczas uważa się, że takie przestępstwo lub nieprawidłowość miały miejsce w Państwie Członkowskim, w którym zostały wykryte, chyba że w terminie określonym w art. 457d ust. 2, zgodnie z wymogami organów celnych, dostarczony jest dowód na prawidłowość operacji lub zostanie ustalone miejsce, w którym przestępstwo lub nieprawidłowość faktycznie miały miejsce.

Jeżeli dowód taki nie jest dostarczony i dlatego uważa się dalej, że wspomniane przestępstwo lub nieprawidłowość miały miejsce w Państwie Członkowskim, w którym zostały wykryte, cło i inne należności odnoszące się do danych towarów pobierane są przez to Państwo Członkowskie, zgodnie z przepisami wspólnotowymi lub krajowymi.

Jeżeli w okresie późniejszym zostanie ustalone Państwo Członkowskie, w którym wspomniane przestępstwo lub nieprawidłowość faktycznie miały miejsce, cła i inne opłaty (z wyjątkiem już pobranych, zgodnie z drugim akapitem, jako środki własne Wspólnoty), którym podlegają towary w tym Państwie Członkowskim, zostają mu zwrócone przez to Państwo Członkowskie, które pierwotnie je pobrało. W takim przypadku każda nadwyżka zostaje zwrócona osobie, która pierwotnie uiściła należności.

Jeżeli kwota ceł i innych opłat pierwotnie pobranych oraz zwróconych przez Państwo Członkowskie, które je pobrało jest niższa od ceł i innych opłat należnych w Państwie Członkowskim, w którym faktycznie miało miejsce przestępstwo lub nieprawidłowość, to Państwo Członkowskie pobiera różnicę zgodnie z przepisami wspólnotowymi lub krajowymi.

Władze celne Państw Członkowskich podejmują niezbędne środki, mające na celu zwalczanie wszystkich przestępstw lub nieprawidłowości i ich skuteczne karanie.

Artykuł 457d

1. Jeżeli podczas lub w związku z operacją tranzytową dokonywaną na podstawie karnetu ATA, okaże się, że miało miejsce przestępstwo lub nieprawidłowość, organy celne powiadamiają posiadacza karnetu ATA oraz zrzeszenie gwarantujące w terminie przewidzianym w art. 6 ust. 4 Konwencji ATA lub w art. 8 ust. 4 załącznika A do Konwencji stambulskiej.

2. Dowód na prawidłowość operacji dokonanej na podstawie karnetu ATA, w rozumieniu art. 547c ust. 3 akapit pierwszy, jest dostarczany w terminie przewidzianym w art. 7 ust. 1 i 2 Konwencji ATA lub w art. 9 ust. 1 lit. a) i b) załącznika A do Konwencji stambulskiej.

3. Dowód określony w ust. 2, jest dostarczony zgodnie z wymogami organów celnych, przy użyciu jednej z następujących metod:

a) przez przedłożenie dokumentu celnego lub handlowego poświadczonego przez organy celne, potwierdzającego, że dane towary zostały przedstawione w urzędzie przeznaczenia;

b) przez przedłożenie dokumentu celnego wskazującego przystąpienie do procedury celnej w państwie trzecim, lub jego kopii lub fotokopii, poświadczonej jako odpis przez organ, który poświadczył oryginalny dokument, lub przez organy zainteresowanego państwa trzeciego, bądź też organy jednego z Państw Członkowskich;

c) poprzez dowód określony w art. 8 Konwencji ATA lub w art. 10 załącznika A Konwencji stambulskiej.

Dokumenty określone w pkt a) i b) akapitu pierwszego zawierają informacje umożliwiające określenie danych towarów.

Artykuł 458

1. Organy celne wyznaczają w każdym Państwie Członkowskim biuro koordynujące, mające zapewnić koordynację wszelkich działań dotyczących naruszeń i nieprawidłowości odnoszących się do karnetów ATA.

Komisja udostępnia te informacje pozostałym państwom członkowskim za pośrednictwem portalu internetowego Unii Europejskiej.

2. Do celów ustalenia Państwa Członkowskiego odpowiedzialnego za pobieranie ceł i innych należnych opłat Państwem Członkowskim, w którym stwierdzono, w rozumieniu art. 457c ust. 3 akapit drugi, naruszenie lub nieprawidłowość podczas czynności tranzytu realizowanej na podstawie karnetu ATA, jest Państwo Członkowskie, w którym odnaleziono towary, lub, jeżeli nie zostały one odnalezione, Państwo Członkowskie, którego biuro koordynujące posiada ostatni odcinek karnetu.

Artykuł 459

1. Jeżeli organy celne Państwa Członkowskiego stwierdziły powstanie długu, to roszczenia kieruje się w możliwie krótkim czasie do zrzeszenia gwarantującego tego Państwa Członkowskiego. Jeżeli powstanie długu wiąże się z faktem, że towary objęte karnetem ATA nie zostały powrotnie wywiezione lub nie otrzymały dopuszczonego przeznaczenia celnego w terminie przewidzianym w Konwencji ATA lub Konwencji stambulskiej, roszczenie kierowane jest najwcześniej po upływie trzech miesięcy od daty wygaśnięcia ważności karnetu.

2. Biuro koordynujące, które występuje z roszczeniem, przesyła równocześnie do biura koordynującego, właściwego miejscowo dla urzędu odprawy czasowej, notę informacyjną sporządzoną na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku 59.

Do takiej noty informacyjnej dołącza się kopię odcinka, dla którego nie zakończono formalności, chyba że biuro koordynujące nie jest w posiadaniu takiego odcinka. Nota może również zostać użyta w każdym przypadku, gdy okaże się to konieczne.

Artykuł 460

1. Kwoty ceł i podatków wynikające z roszczenia określonego w art. 459 nalicza się za pomocą wzoru formularza naliczania należności, określonego w załączniku 60, który wypełnia się zgodnie z instrukcją załączoną do wzoru.

Formularz naliczania należności może zostać przesłany po wystąpieniu z roszczeniem w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od dnia wystąpienia z roszczeniem, a w żadnym przypadku sześciu miesięcy, licząc od dnia, w którym organy celne wszczęły postępowanie roszczeniowe.

2. Zgodnie z art. 461 i w sposób w nim przewidziany przesłanie tego formularza przez władzę celną do właściwego zrzeszenia gwarantującego, związanego z tą władzą celną nie zwalnia pozostałych zrzeszeń gwarantujących we Wspólnocie z obowiązku zapłacenia ceł i innych opłat w przypadku stwierdzenia, że naruszenie lub nieprawidłowość miały miejsce w innym Państwie Członkowskim niż to, w którym zostało wszczęte postępowanie.

3. Formularz naliczania należności wypełnia się, w zależności od przypadku, w dwóch lub trzech egzemplarzach. Pierwszy egzemplarz przeznaczony jest dla stowarzyszenia poręczającego związanego z organami celnymi Państwa Członkowskiego, w którym zgłoszono roszczenie. Drugi egzemplarz zachowuje biuro koordynujące, które wystawiło formularz. O ile zaistnieje taka potrzeba, wystawiające biuro koordynujące przesyła trzeci egzemplarz do biura koordynującego właściwego miejscowo dla urzędu odprawy czasowej.

Artykuł 461

1. Jeżeli stwierdzono, że naruszenie lub nieprawidłowość miało miejsce w innym Państwie Członkowskim niż to, w którym wszczęto postępowanie, to biuro koordynujące pierwszego Państwa Członkowskiego zamyka postępowanie w stopniu, w jakim go dotyczy.

2. W celu zakończenia postępowania biuro to przesyła do biura koordynującego drugiego Państwa Członkowskiego będące w jego posiadaniu akta oraz, o ile zaistnieje taka potrzeba, zwraca stowarzyszeniu poręczającemu, z którym jest związane, kwoty, które zostały już zdeponowane lub wstępnie uiszczone.

Jednakże postępowanie zostaje zakończone jedynie wtedy, gdy biuro koordynujące pierwszego Państwa Członkowskiego otrzyma oświadczenie z biura koordynującego drugiego Państwa Członkowskiego wskazujące, że postępowanie w sprawie roszczenia zostało wszczęte w tym drugim Państwie Członkowskim, zgodnie z regułami Konwencji ATA lub Konwencji stambulskiej. Oświadczenie to sporządzane jest zgodnie ze wzorem z załącznika 61.

3. Biuro koordynujące Państwa Członkowskiego, w którym miało miejsce naruszenie lub nieprawidłowość, przejmuje postępowanie roszczeniowe i pobiera, o ile zaistnieje taka potrzeba, od stowarzyszenia poręczającego, z którym jest związane, kwoty ceł i opłat zgodne ze stawkami obowiązującymi w Państwie Członkowskim, w którym mieści się biuro.

4. Przekazanie postępowania musi nastąpić w terminie jednego roku, licząc od wygaśnięcia ważności karnetu, i pod warunkiem że płatność nie jest płatnością ostateczną na podstawie art. 7 ust. 2 lub 3 Konwencji ATA lub art. 9 ust. 1 lit. b) i c) załącznika A do Konwencji stambulskiej. Jeżeli termin ten zostanie przekroczony, stosuje się art. 457c ust. 3 akapit trzeci i czwarty.

ROZDZIAŁ 10

Transport w ramach procedury formularza 302

Artykuł 462

1. Jeżeli zgodnie z art. 91 ust. 2 lit. e) i art. 163 ust. 2 lit. e) Kodeksu towary transportowane są z jednego punktu znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty do drugiego na podstawie formularza 302 ustanowionego w ramach Konwencji między Państwami – stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącej statusu ich sił zbrojnych, podpisanej w Londynie dnia 16 czerwca 1951 r., to obszar celny Wspólnoty uważany jest, w odniesieniu do reguł regulujących stosowanie tego formularza do celów takiego transportu, za jedno terytorium.

2. Jeżeli transport towarów, określony w ust. 1, odbywa się częściowo przez terytorium państwa trzeciego, to kontrole i formalności związane z formularzem 302 dokonywane są w punktach, przez które towary czasowo opuszczają obszar celny Wspólnoty i przez które ponownie wkraczają na ten obszar.

3. Jeżeli okaże się, że w trakcie lub w związku z transportem dokonywanym na podstawie formularza 302 w określonym Państwie Członkowskim miało miejsce naruszenie lub nieprawidłowość, to Państwo Członkowskie zgodnie z przepisami wspólnotowymi lub krajowymi pobiera cła i inne opłaty, które mogą być należne, bez uszczerbku dla wszczęcia postępowania karnego.

4. Artykuł 457c ust. 3 stosuje się mutatis mutandis.

ROZDZIAŁ 10a

Procedura stosowana do przesyłek pocztowych

Artykuł 462a

1. Jeżeli na mocy art. 91 ust. 2 lit. f) Kodeksu, przewóz towarów niewspólnotowych z jednego do drugiego miejsca znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty dokonywany jest za pośrednictwem poczty (łącznie z paczkami), organy celne Państwa Członkowskiego wysyłki zobowiązane są do umieszczenia lub doprowadzenia do umieszczenia na opakowaniach i dokumentach towarzyszących etykiety zgodnej ze wzorem przedstawionym w załączniku 42.

2. Jeżeli przewóz towaru wspólnotowego wysyłanego do lub z części obszaru celnego Wspólnoty, w których nie stosuje się dyrektywy 77/388/EWG, dokonywany jest za pośrednictwem poczty (łącznie z paczkami), organy celne Państwa Członkowskiego wysyłki zobowiązane są do umieszczenia lub doprowadzenia do umieszczenia na opakowaniach i dokumentach towarzyszących etykiety zgodnej ze wzorem przedstawionym w załączniku 42b.

ROZDZIAŁ 11

(skreślony)

ROZDZIAŁ 12

(skreślony)

TYTUŁ III

GOSPODARCZE PROCEDURY CELNE

ROZDZIAŁ 1

Przepisy podstawowe wspólne dla więcej niż jednej procedury

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 496

Do celów niniejszego tytułu:

a) „procedura” oznacza gospodarczą procedurę celną;

b) „pozwolenie” oznacza pozwolenie udzielone przez organy celne do zastosowania procedury;

c) (skreślona);

d) „posiadacz” oznacza posiadacza pozwolenia;

e) „urząd kontrolny” oznacza urząd celny wskazany w pozwoleniu jako upoważniony do kontrolowania procedury;

f) „urząd objęcia” oznacza urząd lub urzędy celne wskazane w pozwoleniu jako upoważnione do przyjęcia zgłoszeń o objęcie towarów procedurą;

g) „urząd zakończenia” oznacza urząd lub urzędy celne wskazane w pozwoleniu jako upoważnione do przyjęcia zgłoszeń o nadanie towarom, po objęciu procedurą, nowego dopuszczalnego przeznaczenia celnego lub, w przypadku uszlachetnienia biernego, do przyjęcia zgłoszenia do swobodnego obrotu;

h) „obrót trójstronny” oznacza obrót, gdzie urząd zakończenia nie jest taki sam jak urząd objęcia;

i) „księgi rachunkowe” oznaczają handlowe, podatkowe lub inne materiały księgowe posiadacza, lub takie dane prowadzone w jego imieniu;

j) „ewidencja” oznacza dane zawierające wszelkie niezbędne informacje i szczegóły techniczne na jakimkolwiek nośniku, umożliwiające organom celnym sprawowanie nadzoru i kontroli nad procedurą, w szczególności nad przepływem i zmianą statusu towarów; w procedurze składu celnego, ewidencja jest nazywana ewidencją towarową;

k) „główne produkty kompensacyjne” oznaczają produkty kompensacyjne, dla których została zatwierdzona procedura produkcji;

l) „wtórne produkty kompensacyjne” oznaczają produkty kompensacyjne stanowiące konieczny produkt uboczny procesu uszlachetniania inne niż główne produkty kompensacyjne wskazane w pozwoleniu;

m) „termin zakończenia” oznacza czas, przed upływem którego produktom lub towarom musi zostać przypisane nowe dopuszczalne przeznaczenie celne, także, zależnie od sprawy, w celu ubiegania się o zwrot należności przywozowych po uszlachetnieniu czynnym (system ceł zwrotnych), lub w celu otrzymania całkowitego lub częściowego zwolnienia z należności przywozowych w momencie dopuszczenia do swobodnego obrotu po uszlachetnieniu biernym.

Sekcja 2

Wniosek o pozwolenie

Artykuł 497

1. Wniosek o pozwolenie musi być sporządzony na piśmie z zastosowaniem wzoru wskazanego w załączniku 6 7.

2. Organy celne mogą pozwolić na złożenie wniosku o przedłużenie lub zmianę pozwolenia w drodze zwykłego podania na piśmie.

3. W przypadkach opisanych poniżej, wniosek o pozwolenie może być sporządzony za pomocą zgłoszenia celnego na piśmie lub za pomocą technik przetwarzania danych wykorzystując zwykłą procedurę:

a) dla uszlachetnienia czynnego, w przypadkach, w których zgodnie z art. 539, warunki ekonomiczne uznaje się za spełnione, z wyjątkiem wniosków obejmujących towary ekwiwalentne;

b) dla przetwarzania pod kontrolą celną, w przypadkach, w których zgodnie z art. 552 ust. 1 akapit pierwszy, warunki ekonomiczne uznaje się za spełnione;

c) dla odprawy czasowej, włączając zastosowanie karnetu ATA lub CPD;

d) dla uszlachetniania biernego, gdy procesy uszlachetniania dotyczą napraw, włączając standardowy system wymiany bez uprzedniego przywozu:

– dla dopuszczenia do swobodnego obrotu po uszlachetnieniu biernym przy wykorzystaniu standardowego systemu wymiany z uprzednim przywozem;

– dla dopuszczenia do swobodnego obrotu po uszlachetnieniu biernym przy wykorzystaniu standardowego systemu wymiany bez uprzedniego przywozu, jeżeli istniejące pozwolenie nie obejmuje takiego systemu, a organy celne zezwalają na jego zmianę;

– dla dopuszczenia do swobodnego obrotu po uszlachetnieniu biernym, jeśli proces uszlachetniania dotyczy towarów o niehandlowym charakterze.

Wniosek o pozwolenie może zostać złożony w formie ustnego zgłoszenia celnego dla odprawy czasowej, zgodnie z art. 229, pod warunkiem przedstawienia dokumentu wystawionego zgodnie z art. 499 akapit trzeci;

Wniosek o pozwolenie może zostać złożony w formie zgłoszenia celnego dla odprawy czasowej przez jakikolwiek inny akt, zgodnie z art. 232 ust. 1.

4. Wnioski o pojedyncze pozwolenie, z wyjątkiem odprawy czasowej, są sporządzane zgodnie z ust. 1.

5. Organy celne mogą wymagać, aby wniosek o odprawę czasową z całkowitym zwolnieniem z należności przywozowych zgodnie z art. 578 został sporządzony zgodnie z ust. 1.

Artykuł 498

Wniosek o pozwolenie na mocy art. 49 7, składany jest:

a) dla składu celnego: organom celnym właściwym dla miejsca, które ma być zatwierdzone jako skład celny lub gdzie prowadzona jest główna księgowość wnioskodawcy;

b) dla uszlachetniania czynnego oraz przetwarzania pod kontrolą celną: organom celnym właściwym dla miejsca, gdzie przeprowadzony ma zostać proces uszlachetniania lub operacja przetworzenia;

c) dla odprawy czasowej: organom celnym właściwym dla miejsca, gdzie towary maja zostać użyte, bez uszczerbku dla przepisów art. 580 ust. 2 akapit drugi;

d) dla uszlachetniania biernego: organom celnym właściwym dla miejsca, gdzie znajdują się towary, które mają zostać zgłoszone do odprawy czasowej.

Artykuł 499

W przypadku gdy organy celne uznają jakąkolwiek informację podaną we wniosku za niewystarczającą, mogą zażądać od wnioskodawcy dodatkowych danych szczegółowych.

W szczególności w przypadkach gdy wniosek może zostać złożony przez sporządzenie zgłoszenia celnego, władze celne żądają, bez uszczerbku dla przepisów art. 220, aby wraz z wnioskiem złożony został dokument wystawiony przez zgłaszającego, zawierający przynajmniej następujące informacje, chyba że takie informacje zostaną uznane za zbędne lub mogą zostać wpisane do formularza użytego dla zgłoszenia pisemnego:

a) nazwisko i adres wnioskodawcy, zgłaszającego i operatora;

b) charakter uszlachetnienia, przetworzenia lub zastosowania towarów;

c) opis techniczny towarów i produktów kompensacyjnych lub przetworzonych oraz sposób ich identyfikacji;

d) kody warunków ekonomicznych zgodnie z załącznikiem 70;

e) szacowany współczynnik produktywności oraz sposoby, w jaki ma on zostać określony;

f) szacowany termin zakończenia;

g) proponowany urząd zakończenia;

h) miejsce uszlachetnienia, przetworzenia lub zastosowania;

i) proponowane formalności transferowe;

j) w przypadku ustnego zgłoszenia celnego, wartość i ilość towarów.

W przypadku gdy dokument, określony w akapicie drugim jest przedstawiany wraz z ustnym zgłoszeniem celnym dla odprawy czasowej, jest on wystawiany w dwóch egzemplarzach, a jeden egzemplarz jest podpisywany przez organy celne i przekazywany zgłaszającemu.

Sekcja 3

Pozwolenie pojedyncze

Artykuł 500

1. W przypadku gdy wniosek dotyczy pozwolenia pojedynczego, niezbędna jest uprzednia zgoda zainteresowanych organów, zgodnie z procedurą określoną w ust. 2 i 3.

2. W przypadku odprawy czasowej wniosek składany jest organom celnym właściwym dla miejsca pierwszego zastosowania, bez uszczerbku dla przepisów art. 580 ust. 2 akapit drugi.

W innych przypadkach jest on składany organom celnym właściwym dla miejsca, gdzie prowadzona jest główna księgowość wnioskodawcy, co ułatwia oparte na audycie kontrolowanie procedury oraz gdzie przeprowadzana jest przynajmniej część z operacji składowania, uszlachetniania, przetwarzania lub odprawy czasowej, które ma objąć pozwolenie.

W przypadkach gdy właściwy organ celny nie może zostać określony zgodnie z pierwszym i drugim akapitem, wniosek zostaje przedłożony organom celnym właściwym ze względu na miejsce, gdzie prowadzone są główne księgi rachunkowe wnioskodawcy, co ułatwia oparte na audycie kontrolowanie procedury.

3. Organy celne właściwe zgodnie z ust. 2 informują o wniosku i projekcie pozwolenia pozostałe zainteresowane organy celne, które potwierdzają datę otrzymania informacji w terminie 15 dni.

Pozostałe zainteresowane organy celne zawiadamiają w terminie 30 dni od daty otrzymania projektu pozwolenia o jakichkolwiek zastrzeżeniach. Jeśli w powyższym czasie złożone są zastrzeżenia i nie zostanie osiągnięte porozumienie, wniosek zostaje odrzucony w zakresie, którego dotyczyły zastrzeżenia.

4. Organy celne mogą wydać pozwolenie, jeśli nie otrzymały w terminie 30 dni zastrzeżeń dotyczących projektu.

Przesyłają one kopię uzgodnionego pozwolenia do wszystkich zainteresowanych organów celnych.

Artykuł 501

1. W przypadku gdy kryteria i warunki przyznania pojedynczego pozwolenia są ogólnie uzgodnione między dwoma lub większą liczbą administracji celnych, wspomniane administracje mogą również, za pomocą zwykłego powiadomienia, zmienić wcześniejsze uzgodnienia zgodnie z art. 500 ust. 1 oraz informacje, zgodnie z art. 500 ust. 4 akapit drugi.

2. Powiadomienie jest wystarczające zawsze, gdy:

a) pozwolenie pojedyncze jest przedłużane, jest przedmiotem zmian o mniejszym znaczeniu, jest uchylone lub cofnięte;

b) wniosek o pojedyncze pozwolenie dotyczy odprawy czasowej i nie zostaje sporządzony w oparciu o wzór z załącznika 67.

3. Powiadomienie nie jest wymagane, gdy:

a) jedynym elementem dotyczącym innej administracji celnej jest obrót trójstronny w procedurze uszlachetniania czynnego lub biernego, bez użycia podsumowujących arkuszy informacyjnych;

b) stosowane są karnety ATA lub CPD;

c) pozwolenie na odprawę czasową jest przyznawane przez przyjęcie ustnego zgłoszenia lub jakikolwiek inny akt zgłoszenia.

Sekcja 4

Warunki ekonomiczne

Artykuł 502

1. Z wyjątkiem sytuacji, gdy warunki ekonomiczne uważane są za wypełnione zgodnie z rozdziałem 3, 4 lub 6, pozwolenie nie zostaje przyznane bez sprawdzenia warunków ekonomicznych przez organy celne.

2. Dla procedury uszlachetniania czynnego (rozdział 3), sprawdzenie to ustala ekonomiczną nieopłacalność zastosowania zasobów wspólnotowych ze szczególnym uwzględnieniem następujących kryteriów, które zostały opisane szczegółowo w załączniku 70 część B:

a) niedostępności towarów wyprodukowanych we Wspólnocie mających tę samą jakość i parametry techniczne jak towary przewidziane do przywozu do celów planowanych procesów uszlachetniania;

b) różnic w cenie między towarami wyprodukowanymi we Wspólnocie a przewidzianymi do przywozu;

c) zobowiązań umownych.

3. Dla procedury przetwarzania pod kontrolą celną (rozdział 4), przez sprawdzenie ustala się czy zastosowanie zasobów niewspólnotowych umożliwia, aby czynności przetworzenia zaistniały lub zostały utrzymane we Wspólnocie.

4. Dla procedury uszlachetnienia biernego (rozdział 6), przez sprawdzenie ustala się czy:

a) istnieje prawdopodobieństwo, że dokonanie uszlachetnienia poza Wspólnotą przyniesie poważne niekorzyści wspólnotowym podmiotom dokonującym uszlachetniania; lub

b) dokonanie uszlachetnienia we Wspólnocie jest nieopłacalne ekonomicznie lub nie jest wykonalne z powodów technicznych lub wobec zobowiązań umownych.

Artykuł 503

Sprawdzenie warunków ekonomicznych, angażujące Komisję, może mieć miejsce:

a) jeśli zainteresowane organy celne pragną przeprowadzić konsultacje przed lub po wydaniu pozwolenia;

b) jeśli inna administracja celna wyraża sprzeciw wobec wydanego pozwolenia;

c) z inicjatywy Komisji.

Artykuł 504

1. W przypadku gdy rozpoczyna się sprawdzanie zgodnie z art. 503, sprawa zostaje przesłana do Komisji. Zawiera ona wyniki już przeprowadzonego sprawdzenia.

2. Komisja wysyła potwierdzenie otrzymania sprawy lub, w przypadku podejmowania działań z własnej inicjatywy, powiadamia o tym zainteresowane organy celne. W konsultacji z nimi Komisja określa czy wymagane jest sprawdzenie warunków ekonomicznych w ramach Komitetu.

3. W przypadku gdy sprawa jest przedłożona Komitetowi, organy celne informują wnioskodawcę lub posiadacza, iż taka procedura została wszczęta oraz, jeśli wniosek jest w trakcie załatwiania, że zawieszone zostały ograniczenia czasowe ustanowione w art. 506.

4. Rozstrzygnięcie Komitetu jest brane pod uwagę przez zainteresowane organy celne oraz przez jakiekolwiek inne organy celne mające do czynienia z podobnymi pozwoleniami bądź wnioskami.

Rozstrzygnięcie może zostać opublikowane w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.

Sekcja 5

Decyzja w sprawie pozwolenia

Artykuł 505

Pozwolenie jest przyznawana przez organy celne właściwe dla podejmowania decyzji:

a) dla wniosku na mocy art. 497 ust. 1 przy zastosowaniu wzoru ustanowionego w załączniku 67;

b) dla wniosku na mocy art. 497 ust. 3 przez przyjęcie zgłoszenia celnego;

c) dla wniosku o przedłużenie lub zmianę, przez każdy stosowny akt.

Artykuł 506

Wnioskodawca jest informowany o decyzji w sprawie wydania pozwolenia lub powodach, dla których wniosek został odrzucony, w terminie 30 dni lub 60 dni, w przypadku procedury składu celnego, od daty złożenia wniosku lub daty, w której organy celne otrzymały wszystkie wymagane uzupełnienia lub informacje dodatkowe.

Terminów tych nie stosuje się w przypadku pozwolenia pojedynczego, chyba że wydane jest na mocy art. 501.

Artykuł 507

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 508, pozwolenie wchodzi w życie z datą wydania lub jakąkolwiek późniejszą datą podaną w pozwoleniu. W przypadku prywatnego składu celnego, organy celne mogą wyjątkowo wyrazić zgodę na zastosowanie procedury wcześniej niż będzie miało miejsce faktyczne wydanie pozwolenia.

2. Dla pozwolenia na procedurę składu celnego nie ustanawia się żadnych ograniczeń terminu ważności.

3. Dla uszlachetniania czynnego, przetworzenia pod kontrolą celną, uszlachetniania biernego, termin ważności nie przekracza trzech lat od daty, od której pozwolenie stało się skuteczne, z wyjątkiem przypadków o odpowiednio umotywowanych rzetelnych podstawach.

4. Na drodze odstępstwa od ust. 3, dla towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego objętych częścią A załącznika 73, termin ważności nie przekracza sześciu miesięcy.

W przypadku mleka i przetworów mlecznych określonych w art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/99 (¹⁴), termin ważności nie przekracza trzech miesięcy.

Artykuł 508

1. Z wyjątkiem procedury składu celnego, organy celne mogą wydać pozwolenie z mocą wsteczną.

Bez uszczerbku dla ust. 2 i 3, pozwolenie z mocą wsteczną ma skutek najwcześniej z datą złożenia wniosku.

2. Jeśli wniosek dotyczy przedłużenia pozwolenia dla tego samego rodzaju operacji i towarów, pozwolenie może zostać przyznane z mocą wsteczną od daty wygaśnięcia pierwotnego pozwolenia.

3. W warunkach nadzwyczajnych, moc wsteczna pozwolenia może być dalej przedłużona, lecz nie więcej niż na okres jednego roku przed datą złożenia wniosku, pod warunkiem że istnieje udowodniona potrzeba gospodarcza oraz, że:

a) wniosek nie odnosi się do próby oszustwa lub oczywistego zaniedbania;

b) termin ważności, który zostałby ustanowiony na mocy art. 507 nie zostanie przekroczony,

c) księgi rachunkowe wnioskodawcy potwierdzają, że wszelkie wymagania procedury mogą zostać uznane za wypełnione oraz, gdzie stosowne, towary mogą zostać zidentyfikowane dla okresu o którym mowa, a takie księgi pozwalają na kontrolę procedury; oraz

d) dokonane mogą zostać wszelkie formalności konieczne do uregulowania sytuacji towarów, włączając, w razie potrzeby, unieważnienie zgłoszenia.

Sekcja 6

Inne przepisy dotyczące funkcjonowania procedur

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 509

1. Środki polityki handlowej przewidziane w aktach wspólnotowych stosuje się do obejmowania procedurą towarów niewspólnotowych jedynie w zakresie, w jakim odnoszą się do przywozu towarów na obszar celny Wspólnoty.

2. W przypadku gdy produkty kompensacyjne inne niż te, określone w załączniku 75, uzyskane w procedurze uszlachetnienia czynnego, są dopuszczane do swobodnego obrotu, środki polityki handlowej, które mają być stosowane, są tymi, które stosuje się przy dopuszczaniu do swobodnego obrotu przywożonych towarów.

3. W przypadku gdy produkty przetworzone, uzyskane w procedurze przetwarzania pod kontrolą celną, są dopuszczane do swobodnego obrotu, środki polityki handlowej stosowane do tych produktów są stosowane jedynie wtedy, gdy przywożone towary podlegają takim środkom.

4. W przypadku gdy akty wspólnotowe przewidują środki polityki handlowej w momencie dopuszczenia do swobodnego obrotu, środki takie nie są stosowane do produktów kompensacyjnych dopuszczonych do swobodnego obrotu w następstwie uszlachetnienia biernego:

– które zachowały pochodzenie wspólnotowe w rozumieniu art. 23 i 24 Kodeksu;

– obejmujących naprawę, włączając standardowy system wymiany;

– w następstwie kolejnych procesów uszlachetniania zgodnie z art. 123 Kodeksu.

Artykuł 510

Bez uszczerbku dla przepisów art. 161 ust. 5 Kodeksu urząd kontrolny może pozwolić na złożenie zgłoszenia celnego w urzędzie celnym innym niż wskazany w pozwoleniu. Urząd kontrolny ustala sposób, w jaki będzie o tym informowany.

Podsekcja 2

Transfery

Artykuł 511

Pozwolenie określa czy oraz na jakich warunkach przepływ towarów lub produktów objętych procedurą zawieszającą między różnymi miejscami albo do pomieszczeń innego posiadacza może odbywać się bez zakończenia procedury (transfer), co podlega, w przypadkach innych niż odprawa czasowa, prowadzeniu ewidencji.

Transfer nie jest możliwy, jeśli miejscem wyjścia lub przybycia towarów jest skład typu B.

Artykuł 512

1. Transfer między różnymi miejscami określonymi w tym samym pozwoleniu może być przeprowadzony bez żadnych formalności celnych.

2. Transfer z urzędu objęcia do należących do posiadacza lub operatora pomieszczeń albo miejsca zastosowania, może zostać przeprowadzony na podstawie zgłoszenia o objęcie procedurą.

3. Transfer do urzędu wyprowadzenia w celu powrotnego wywozu może mieć miejsce w ramach procedury. W takim przypadku procedura nie ulegnie zakończeniu do momentu, kiedy towary lub produkty zgłoszone do powrotnego wywozu faktycznie opuszczą obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 513

Transfer od jednego posiadacza do drugiego może mieć miejsce jedynie wtedy, gdy ten drugi wprowadza transferowane towary lub produkty do procedury na podstawie pozwolenia do stosowania miejscowej procedury odprawy. Powiadomienie organów celnych i wprowadzenie do ewidencji towarów lub produktów, określonych w art. 266, odbywa się w momencie ich przybycia do pomieszczeń drugiego posiadacza. Zgłoszenie uzupełniające nie jest wymagane.

W przypadku odprawy czasowej, transfer od jednego posiadacza do drugiego może także mieć miejsce, jeśli ten drugi spowoduje objęcie towarów procedurą przez złożenie zgłoszenia celnego na piśmie przy wykorzystaniu procedury zwykłej.

Przeprowadzane formalności określone są w załączniku 68. Po otrzymaniu towarów lub produktów, drugi posiadacz jest zobowiązany do objęcia ich procedurą.

Artykuł 514

Transfer podlegający zwiększonemu ryzyku, określony w załączniku 44 c, powinien zostać objęty gwarancją na warunkach odpowiadających warunkom przewidzianym w procedurze tranzytu.

Podsekcja 3

Ewidencja

Artykuł 515

Organy celne zobowiązują posiadacza, operatora lub określonego prowadzącego skład do prowadzenia ewidencji, z wyjątkiem odprawy czasowej lub sytuacji, kiedy nie uznają tego za niezbędne.

Organy celne mogą zatwierdzić jako ewidencję istniejące księgi rachunkowe zawierające właściwe dane szczegółowe.

Urząd kontrolny może nakazać utworzenie ewidencji wszystkich lub części towarów objętych procedurą.

Artykuł 516

Ewidencja określona w art. 515 oraz jeśli jest wymagana na mocy art. 581 ust. 2 dla odprawy czasowej, zawiera następujące informacje:

a) informacje zawarte w polach minimalnego wykazu określonego w załączniku 37 dla zgłoszenia o objęcie procedurą;

b) dane szczegółowe zgłoszenia, przez które towarom zostaje przypisane przeznaczenie celne kończące procedurę;

c) datę i właściwe dane szczegółowe innych dokumentów celnych oraz jakichkolwiek innych dokumentów odnoszących się do objęcia i zakończenia;

d) charakter procesów uszlachetniania lub przetworzenia, rodzaje zabiegów lub czasowego zastosowania;

e) odpowiednio współczynnik produktywności lub sposób jego obliczania;

f) informacje umożliwiające monitorowanie towarów, włączając ich umiejscowienie i dane szczegółowe wszelkich transferów;

g) opisy handlowe lub techniczne konieczne do identyfikacji towarów;

h) dane szczegółowe umożliwiające monitorowanie przemieszczania w ramach procedury uszlachetnienia czynnego przeprowadzanej z towarami ekwiwalentnymi.

Jednakże organy celne mogą zaniechać wymogu dostarczenia niektórych z powyższych informacji, jeśli nie wpływa to w sposób oczywisty na kontrolę lub nadzór procedury dla towarów, które mają być składowane, uszlachetnione, przetworzone lub zastosowane.

Podsekcja 4

Współczynnik produktywności oraz wzór obliczeniowy

Artykuł 517

1. Jeśli ma to znaczenie dla procedur objętych rozdziałem 3, 4 i 6, współczynnik produktywności lub metoda obliczania współczynnika, obejmując współczynniki przeciętne, są ustalane w pozwoleniu lub w chwili obejmowania towaru procedurą. Taki współczynnik powinien być ustalony, o ile to możliwe, na podstawie danych dotyczących produkcji lub danych technicznych lub, jeśli nie są one dostępne, na podstawie danych odnoszących się do operacji tego samego rodzaju.

2. W szczególnych okolicznościach, organy celne mogą ustalić współczynnik produktywności po objęciu towarów procedurą, jednak nie później niż kiedy przypisuje się im nowe dopuszczalne przeznaczenie celne.

3. Ryczałtowe współczynniki produktywności określone dla uszlachetniania czynnego w załączniku 69 stosuje się do operacji tam określonych.

Artykuł 518

1. Proporcja towarów przywożonych/czasowo wywożonych włączonych do produktów kompensacyjnych obliczana jest w celu:

- określenia należności przywozowych, które będą naliczane,

- określenia kwoty do odliczenia, kiedy powstanie dług celny, lub

- zastosowania środków polityki handlowej.

Obliczenia te będą odpowiednio przeprowadzane zgodnie z metodą skali ilościowej, metodą skali wartości lub jakąkolwiek inną metodą dającą podobne wyniki.

Do celów tych obliczeń produkty kompensacyjne obejmować będą produkty przetworzone lub pośrednie.

2. Metoda skali ilościowej stosowana jest w przypadku, gdy:

a) tylko jeden rodzaj produktu kompensacyjnego powstaje w wyniku procesu uszlachetnienia; w takim przypadku ilość towarów przywożonych/czasowo wywożonych uznana za znajdującą się w ilości produktów kompensacyjnych dla których zaciągnięty został dług celny jest proporcjonalna do tej drugiej kategorii produktów, jako procent ogólnej ilości produktów kompensacyjnych;

b) kilka rodzajów produktów kompensacyjnych powstaje w wyniku procesu uszlachetnienia oraz wszystkie składniki towarów przywożonych/czasowo wywożonych znajdują się w każdym z tych produktów kompensacyjnych; w takim przypadku ilość towarów przywożonych/czasowo wywożonych uznana za znajdującą się w ilości danego produktu kompensacyjnego, dla którego zaciągnięty został dług celny, jest proporcjonalna do:

i) stosunku między tym konkretnym rodzajem produktu kompensacyjnego, niezależnie od faktu, czy powstał dług celny, a ilością ogólną wszystkich produktów kompensacyjnych, oraz

ii) stosunku między ilością produktów kompensacyjnych, dla których powstał dług celny a ilością ogólną produktów kompensacyjnych jednego rodzaju.

Przy podejmowaniu decyzji czy warunki zastosowania metod określonych w lit. a) lub b) zostały wypełnione, nie bierze się pod uwagę strat. Bez uszczerbku dla przepisów art. 862, straty oznaczają: proporcję towarów przywożonych czasowo wywożonych zniszczonych i utraconych w toku procesu uszlachetniania, w szczególności przez parowanie, osuszanie lub odpowietrzanie gazu lub wypłukiwanie. W procedurze uszlachetniania biernego wtórne produkty kompensacyjne, które stanowią odpady, złom, pozostałości i ścinki, są traktowane jak straty.

3. Metoda skali wartości jest stosowana, jeśli metoda skali ilościowej nie jest użyteczna.

Ilość towarów przywożonych/czasowo wywożonych uznana za obecną w ilości danego produktu kompensacyjnego powodującego dług celny jest proporcjonalna do:

a) wartości konkretnego rodzaju produktu kompensacyjnego, niezależnie od powstania długu celnego, jako procentu wartości ogólnej wszystkich produktów kompensacyjnych; oraz

b) wartości produktów kompensacyjnych, dla których powstał dług celny, jako procent wartości ogólnej produktów kompensacyjnych tego rodzaju.

Wartość każdego z różnych produktów kompensacyjnych do użycia przy zastosowaniu skali wartości jest ostatnią ceną loco zakład we Wspólnocie lub ostatnią ceną sprzedaży we Wspólnocie produktów identycznych lub podobnych, pod warunkiem że na ceny te nie miały wpływu stosunki między nabywcą a sprzedawcą.

4. Jeśli wartość nie może zostać ustalona według ust. 3, jest ona określana przy użyciu jakiejkolwiek rozsądnej metody.

Podsekcja 5

Odsetki wyrównawcze

Artykuł 519

1. W przypadku gdy dług celny powstał w stosunku do produktów kompensacyjnych lub towarów przywożonych objętych procedurą uszlachetniania czynnego lub odprawie czasowej, odsetki wyrównawcze są należne na kwotę należności przywozowych za dany okres.

2. Stosowane są trzymiesięczne stopy procentowe rynku pieniężnego publikowane w załączniku statystycznym do biuletynu miesięcznego Europejskiego Banku Centralnego.

Stosowaną stopą jest ta stosowana na dwa miesiące przed miesiącem, w którym powstał dług celny, oraz dla Państwa Członkowskiego, w którym miała miejsce lub powinna mieć miejsce pierwsza operacja lub zastosowanie, jak określono w pozwoleniu.

3. Odsetki są nakładane na bazie miesięcznej, począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym towary przywożone, dla których powstał dług celny, zostały objęte procedurą. Okres powinien zostać zamknięty ostatniego dnia miesiąca, w którym powstał dług celny.

W przypadku gdy sprawa dotyczy uszlachetnienia czynnego (system ceł zwrotnych) i dopuszczenie do swobodnego obrotu jest wymagane na podstawie art. 128 ust. 4 Kodeksu, okres rozpoczyna się pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały zwrócone lub umorzone należności przywozowe.

4. Ustępy 1, 2 i 3 nie mają zastosowania do następujących przypadków:

a) kiedy okres brany pod uwagę jest krótszy od jednego miesiąca;

b) kiedy właściwa suma odsetek wyrównawczych nie przekracza 20 EUR na powstały dług celny;

c) kiedy dług celny występuje, aby umożliwić zastosowanie preferencyjnych środków taryfowych na mocy umowy między Wspólnotą a państwem trzecim na przywóz do tego państwa;

d) kiedy odpady i złom powstające ze zniszczenia są dopuszczone do swobodnego obrotu;

e) kiedy wtórne produkty kompensacyjne określone w załączniku 75 są dopuszczane do swobodnego obrotu, o ile są proporcjonalne do ilości wywiezionych głównych produktów kompensacyjnych;

f) kiedy dług celny powstał w wyniku wniosku o dopuszczenie do swobodnego obrotu na mocy art. 128 ust. 4 Kodeksu, o ile należności przywozowe, które należy zapłacić za dane produkty, nie zostały jeszcze faktycznie zwrócone lub umorzone;

g) kiedy posiadacz wnioskuje o dopuszczenie do swobodnego obrotu i przedstawia dowód, że okoliczności szczególne niewynikające z żadnego zaniedbania lub oszustwa z jego strony uniemożliwiają lub powodują nieopłacalnym przeprowadzenie operacji powrotnego wywozu w warunkach, które przewidywał i rzetelnie uzasadnił, ubiegając się o pozwolenie;

h) kiedy dług celny powstał i w odniesieniu wniesione jest odpowiednie w tym zakresie zabezpieczenie w postaci depozytu gotówkowego do tego długu;

i) kiedy dług celny powstał zgodnie z art. 201 ust. 1 lit. b) Kodeksu lub wynika z dopuszczenia do swobodnego obrotu towarów, które zostały objęte procedurą odprawy czasowej na mocy art. 556-561, 563, 565, 568, 573 lit. b) i 576 niniejszego rozporządzenia.

5. W przypadku operacji uszlachetniania czynnego, w których liczba towarów przywożonych i/lub produktów kompensacyjnych powoduje nieopłacalnym zastosowanie przepisów ust. 2 i 3, organy celne, na wniosek zainteresowanego, mogą pozwolić, aby metody uproszczone dające podobne wyniki zostały zastosowane dla obliczenia odsetek wyrównawczych.

Podsekcja 6

Zakończenie

Artykuł 520

1. W przypadku gdy towary przywożone lub czasowo wywożone, zostały, na podstawie dwóch lub więcej zgłoszeń, objęte procedurą na mocy jednego pozwolenia:

- w przypadku procedur zawieszających, przypisanie towarów lub produktów do nowego przeznaczenia celnego jest uważane za zakończenie procedury dla towarów przywożonych objętych na mocy najwcześniejszego ze zgłoszeń;

- w przypadku uszlachetnienia czynnego (system ceł zwrotnych) lub uszlachetniania biernego, produkty kompensacyjne są uważane za otrzymane odpowiednio z danych towarów przywożonych lub czasowo wywożonych, objętych na mocy najwcześniejszego ze zgłoszeń.

Zastosowanie akapitu pierwszego nie prowadzi do powstania nieuzasadnionych korzyści związanych z należnościami przywozowymi.

Posiadacz może wnioskować o zakończenie procedury w odniesieniu do określonych towarów przywożonych lub czasowo wywożonych.

2. W przypadku gdy towary objęte procedurą są umieszczone razem z innymi towarami i następuje całkowite zniszczenie lub nieodwracalna strata, organy celne mogą przyjąć dowody przedstawione przez posiadacza, wskazujące faktyczną ilość towarów objętych procedurą, które uległy zniszczeniu lub stracie. Jeśli posiadacz nie jest w stanie przedstawić takich dowodów, ilość towarów, które uległy zniszczeniu lub stracie, jest ustalana przez odniesienie do proporcji towarów tego typu objętych procedurą w czasie, gdy nastąpiło zniszczenie lub strata.

Artykuł 521

1. Najpóźniej w momencie upływu terminu zakończenia, bez względu na to, czy zastosowane zostaje zestawienie zgodnie z art. 118 ust. 2 akapit drugi Kodeksu:

- w przypadku uszlachetniania czynnego (system zawieszeń) lub przetwarzania pod kontrolą celną, rozliczenie zakończenia jest dostarczane do urzędu kontrolnego w przeciągu 30 dni,

- w przypadku uszlachetniania czynnego (system ceł zwrotnych), wniosek o zwrot lub umorzenie należności przywozowych musi być złożony w urzędzie kontrolnym w ciągu sześciu miesięcy.

Jeśli wymagają tego szczególne okoliczności, organy celne mogą przedłużyć ten termin, nawet jeśli już wygasł.

2. Rozliczenie lub wniosek powinien zawierać następujące szczegóły, o ile urząd kontrolny nie zadecyduje inaczej:

a) odpowiednie dane szczegółowe pozwolenia;

b) ilość każdego rodzaju towarów przywożonych, w stosunku do których wnioskuje się o zakończenie procedury, zwrot lub umorzenie, bądź towarów przywożonych objętych procedurą na mocy systemu obrotu trójstronnego;

c) kod CN towarów przywożonych;

d) stawkę należności przywozowych, której podlegają towary przywożone, oraz, w razie potrzeby, ich wartość celną;

e) dane szczegółowe zgłoszeń obejmujących procedurą towary przywożone;

f) rodzaj i ilość produktów kompensacyjnych lub przetworzonych albo towarów w niezmienionym stanie oraz dopuszczalne przeznaczenie celne, które zostało im nadane, łącznie z danymi szczegółowymi odpowiednich zgłoszeń, inne dokumenty celne lub wszelkie pozostałe dokumenty odnoszące się do zakończenia i terminów zakończenia;

g) wartość produktów kompensacyjnych lub przetworzonych, jeśli do celów zakończenia zastosowana jest metoda skali wartości;

h) współczynnik produktywności;

i) wysokość należności przywozowych, które mają zostać zapłacone lub zwrócone albo umorzone, oraz, stosownie, wszelkie odsetki wyrównawcze, które mają zostać zapłacone. W przypadku gdy kwota ta dotyczy wniosku z art. 546, jest ona podawana;

j) w przypadku przetworzenia pod kontrolą celną, kod CN produktów przetwarzanych i elementy konieczne dla ustalenia wartości celnej.

3. Urząd kontrolny może sporządzić rozliczenie zakończenia.

Sekcja 7

Współpraca administracyjna

Artykuł 522

Organy celne przekazują Komisji następujące informacje w przypadkach, w formie i w ramach czasowych określonych w załączniku 70:

a) w odniesieniu do uszlachetniania czynnego i przetwarzania pod kontrolą celną:

i) o wydanych pozwoleniach,

ii) o wnioskach odrzuconych lub pozwoleniach uchylonych lub cofniętych z powodu niespełnienia warunków ekonomicznych;

b) w odniesieniu do uszlachetnienia biernego:

i) o pozwoleniach wystawionych zgodnie z art. 147 ust. 2 Kodeksu,

ii) o wnioskach odrzuconych lub pozwoleniach uchylonych lub cofniętych z powodu niespełnienia warunków ekonomicznych.

Komisja udostępnia te dane szczegółowe administracjom celnym.

Artykuł 523

W celu udostępnienia ważnych informacji innym urzędom celnym zaangażowanym w zastosowanie procedur, na wniosek zainteresowanego lub z inicjatywy organów celnych, wystawione mogą zostać następujące arkusze informacyjne określone w załączniku 71, o ile organy celne nie uzgodnią innych sposobów wymiany informacji:

a) dla procedury składu celnego - arkusz informacyjny INF8, w celu przekazywania informacji na temat elementów do obliczenia długu celnego stosowanych dla towarów przed dokonaniem zwyczajowych zabiegów;

b) dla uszlachetniania czynnego:

i) arkusz informacyjny INF1, w celu przekazywania informacji na temat wysokości opłat celnych, odsetek wyrównawczych, zabezpieczenia i środków polityki handlowej,

ii) arkusz informacyjny INF9, w celu przekazywania informacji na temat produktów kompensacyjnych, którym ma zostać przypisane inne dopuszczalne przeznaczenie celne w obrocie trójstronnym,

iii) arkusz informacyjny INF5, w celu przekazywania informacji na temat otrzymania zwolnienia na towary przywożone, informacji na temat uprzedniego wywozu w ramach obrotu trójstronnego,

iv) arkusz informacyjny INF7, w celu przekazywania informacji umożliwiających dokonanie zwrotu lub umorzenia należności przywozowych w ramach systemu ceł zwrotnych;

c) dla odprawy czasowej, arkusz informacyjny INF6, w celu przekazywania informacji na temat elementów do oceny długu celnego lub kwot należności przywozowych już nałożonych na przewożone towary;

d) dla uszlachetniania biernego - arkusz informacyjny INF2, w celu przekazywania informacji na temat odprawy czasowej towarów w obrocie trójstronnym, w celu uzyskania częściowego lub całkowitego zwolnienia dla produktów kompensacyjnych.

ROZDZIAŁ 2

Skład celny

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 524

Do celów niniejszego rozdziału, w odniesieni do produktów rolnych „towary wstępnie sfinansowane” oznaczają towary wspólnotowe przeznaczone do wywozu w niezmienionym stanie, które podlegają opłacie sumy równej refundacji wywozowej zanim towary te zostaną wywiezione, jeśli taka opłata jest przewidziana w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 565/80 (¹⁵).

Artykuł 525

1. W przypadku publicznego składu celnego, zastosowanie ma następująca klasyfikacja:

a) typ A, w przypadku gdy odpowiedzialność spoczywa na prowadzącym skład;

b) typ B, w przypadku gdy odpowiedzialność spoczywa na korzystającym ze składu;

c) typ F, w przypadku gdy skład jest prowadzony przez organy celne.

2. W przypadku prywatnego składu celnego, odpowiedzialność spoczywa na prowadzącym skład, który jest jednocześnie korzystającym ze składu, lecz niekoniecznie właścicielem towarów, wówczas ma zastosowanie następująca klasyfikacja:

a) typ D, w przypadku gdy dopuszczenie do swobodnego obrotu odbywa się przez procedurę w miejscu i może zostać przyznane na podstawie rodzaju, wartości celnej i ilości towarów branych pod uwagę w chwili objęcia ich procedurą;

b) typ E, w przypadku gdy procedura ma zastosowanie, choć towary nie muszą być składowane w miejscu zatwierdzonym jako skład celny;

c) typ C, w przypadku gdy nie ma zastosowania określona sytuacja według lit. a) i b).

3. Pozwolenie na skład celny typu E może przewidywać zastosowanie procedur ustanowionych dla typu D.

Sekcja 2

Dodatkowe warunki dotyczące przyznawania pozwolenia

Artykuł 526

1. Przyznając pozwolenia organy celne precyzują pomieszczenia lub jakakolwiek inną lokalizację zatwierdzoną jako skład celny typu A, B, C lub D. Mogą także zatwierdzić magazyny czasowego składowania jako takie typy składu lub używać ich jako składu typu F.

2. Jedna lokalizacja nie może w tym samym czasie zostać zatwierdzona jako więcej niż jeden skład celny.

3. W przypadku gdy towary stanowią niebezpieczeństwo lub istnieje prawdopodobieństwo, że spowodują zepsucie innych towarów lub z innych powodów wymagają specjalnych urządzeń, pozwolenia mogą precyzować, iż mogą one być składowane jedynie w pomieszczeniach specjalnie wyposażonych dla ich przyjęcia.

4. Składy typu A, C, D i E mogą zostać zatwierdzone jako magazyny żywności w rozumieniu art. 40 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/99 (¹⁶).

5. Pojedyncze pozwolenia mogą być przyznawane jedynie dla prywatnych składów celnych.

Artykuł 527

1. Pozwolenia mogą być przyznawane jedynie wtedy, gdy jakiekolwiek zamierzone zwyczajowe zabiegi, uszlachetnianie czynne lub przetwarzanie pod kontrolą celną towarów, nie dominują nad składowaniem towarów.

2. Pozwolenia nie są przyznawane, jeśli pomieszczenia składu celnego lub urządzenia do magazynowania są wykorzystywane do celów sprzedaży detalicznej.

Jeśli towary sprzedawane są detalicznie ze zwolnieniem z należności przywozowych, pozwolenie może jednak zostać przyznane:

a) podróżującym do państw trzecich;

b) na mocy umów dyplomatycznych lub konsularnych;

c) członkom organizacji międzynarodowych lub siłom NATO.

3. Do celów art. 86 tiret drugie Kodeksu, przy sprawdzaniu czy koszty administracyjne procedury składu celnego są niewspółmierne do danych potrzeb ekonomicznych, organy celne biorą pod uwagę miedzy innymi typ składu celnego i procedurę, która może w nim zostać zastosowana.

Sekcja 3

Ewidencja towarowa

Artykuł 528

1. W składach typu A, C, D i E, osobą wyznaczoną do prowadzenia ewidencji towarowej jest prowadzący skład.

2. W składach typu F, prowadzący je urząd celny prowadzi ewidencje celną w miejscu ewidencji towarowej.

3. W składach typu B, w miejsce ewidencji towarowej, urząd kontrolny zachowuje zgłoszenia o objęcie procedurą.

Artykuł 529

1. Ewidencja towarowa ukazuje w każdym momencie bieżący stan składu towarów, które pozostają pod działaniem procedury składu celnego. W terminach wyznaczonych przez organy celne, prowadzący skład celny przedkłada wykaz wspomnianych zapasów w urzędzie kontrolnym.

2. W przypadkach, w których stosuje się art. 112 ust. 2 Kodeksu, wartość celna towarów przed dokonaniem zwyczajowych zabiegów jest ukazywana w ewidencji towarowej.

3. Informacje na temat czasowego wyprowadzenia towarów i towarów składowanych wspólnie, zgodnie z art. 5 34 ust. 2, są ukazywane w ewidencji towarowej.

Artykuł 530

1. W przypadku gdy towary są obejmowane procedurą składu celnego typu E, wpis do ewidencji towarowej ma miejsce wtedy, gdy przybywają one do urządzeń do składowania posiadacza.

2. W przypadku gdy skład celny służy również za magazyn czasowego składowania towarów, wpis do ewidencji towarowej ma miejsce w momencie przyjęcia zgłoszenia do procedury.

3. Wpis do ewidencji towarowej dotyczący zakończenia procedury ma miejsce najpóźniej, gdy towary opuszczają skład celny lub urządzenia do składowania posiadacza.

Sekcja 4

Inne przepisy dotyczące prowadzenia procedury

Artykuł 531

Towary niewspólnotowe mogą przechodzić zwyczajowe zabiegi wymienione w załączniku 72.

Artykuł 532

Towary mogą być czasowo wyprowadzane na okres nieprzekraczający trzech miesięcy. W przypadkach uzasadnionych okolicznościami, okres ten może zostać przedłużony.

Artykuł 533

Wnioski o pozwolenie na dokonanie zwyczajowych zabiegów lub na czasowe wyprowadzenie towarów ze składu celnego są składane na piśmie osobno dla każdego przypadku do urzędu kontrolnego. Muszą one zawierać wszelkie dane szczegółowe konieczne dla zastosowania procedury.

Pozwolenia takie mogą zostać przyznane jako część pozwolenia na stosowanie procedury składu celnego. W takim przypadku urząd kontrolny, w sposób przez siebie określony, zostaje poinformowany, że takie zabiegi mają zostać dokonane lub że towary mają zostać czasowo wyprowadzone.

Artykuł 534

1. W przypadku gdy towary wspólnotowe są składowane w pomieszczeniach składu celnego lub urządzeniach do składowania stosowanych w procedurze składu celnego, dla identyfikacji takich towarów mogą zostać ustanowione konkretne metody w celu, w szczególności, odróżnienia ich od towarów obejmowanych procedurą składu celnego.

2. Organy celne mogą pozwolić na wspólne składowanie, jeśli niemożliwa jest identyfikacja w każdym momencie statusu celnego każdego rodzaju towarów. Towary wstępnie finansowane są wyłączone z takich pozwoleń.

Towary we wspólnym składowaniu dzielą ten sam ośmiocyfrowy kod CN, tę samą jakość handlową i te same opisy techniczne.

3. Do celów zgłoszenia do przeznaczenia celnego, towary we wspólnym składowaniu, jak również, w szczególnych okolicznościach, towary dające się zidentyfikować, które spełniają warunki ust. 2 akapit drugi, mogą zostać uznane albo za towary wspólnotowe albo za towary niewspólnotowe.

Stosowanie akapitu pierwszego nie pociąga jednak za sobą nadania danego statusu celnego ilości towarów większej niż ilość faktycznie posiadająca ten status, która jest składowana w składzie celnym lub urządzeniu do składowania w momencie wyprowadzenia towarów zgłoszonych do przeznaczenia celnego.

Artykuł 535

1. W przypadku gdy operacje uszlachetniania czynnego lub przetwarzania pod kontrolą celną są przeprowadzane w pomieszczeniach składu celnego lub urządzeniach do składowania, wówczas przepisy art. 534 stosuje się odpowiednio do towarów objętych tymi procedurami.

Jednakże w przypadku gdy operacje te dotyczą uszlachetniania czynnego bez ekwiwalencji lub przetworzenia pod kontrolą celną, wówczas w odniesieniu do towarów wspólnotowych nie mają zastosowania przepisy art. 534 w sprawie wspólnego składowania.

2. Wpisy do ewidencji pozwalają organom celnym na szczegółowe monitorowanie w każdym momencie sytuacji wszystkich towarów lub produktów objętych tymi procedurami.

ROZDZIAŁ 3

Uszlachetnianie czynne

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 536

Do celów niniejszego rozdziału:

a) „uprzedni wywóz” oznacza system, w którym produkty kompensacyjne otrzymane z towarów ekwiwalentnych mają być wywiezione zanim towary przywożone zostaną objęte procedurą przy użyciu systemu zawieszeń;

b) „przetworzenie robocze” oznacza jakiekolwiek uszlachetnienie towarów przywożonych bezpośrednio lub pośrednio, które zostały oddane do dyspozycji posiadacza, które jest przeprowadzane zgodnie ze specyfikacjami na rzecz zleceniodawcy mającego siedzibę w państwie trzecim, zazwyczaj w zamian za pokrycie jedynie kosztów uszlachetnienia.

Sekcja 2

Dodatkowe warunki dotyczące wydania pozwolenia

Artykuł 537

Pozwolenie jest wydawane jedynie wtedy, gdy wnioskodawca ma zamiar dokonać powrotnego wywozu lub wywozu głównych produktów kompensacyjnych.

Artykuł 538

Pozwolenie może także zostać wydane na towary określone w art. 114 ust. 2 lit. c) tiret czwarte Kodeksu, z wyjątkiem:

a) paliw, źródeł energii innych niż potrzebne do badania produktów kompensacyjnych lub wykrywania usterek w towarach przywożonych wymagających naprawy;

b) smarów innych niż potrzebne do badania, dostosowania lub wycofania produktów kompensacyjnych;

c) wyposażenia i narzędzi.

Artykuł 539

1. Warunki ekonomiczne uważane są za spełnione z wyjątkiem sytuacji, kiedy wniosek dotyczy towarów przywożonych określonych w załączniku 73.

2. Jednakże warunki są również uważane za spełnione, kiedy wniosek dotyczy towarów przywożonych określonych w załączniku 73, o ile:

a) wniosek dotyczy:

i) czynności obejmujących towary o charakterze niehandlowym,

ii) umowy o przetworzenie robocze,

iii) przetworzenia produktów kompensacyjnych już otrzymanych przez uszlachetnienie na mocy poprzedniego pozwolenia, przyznanie którego podlegało sprawdzeniu warunków ekonomicznych,

iv) zwyczajowych zabiegów określonych w art. 531, v) naprawy,

vi) przetworzenia pszenicy durum, oznaczonej kodem CN 1001 10 00 w celu produkcji makaronu oznaczonego kodami CN 1902 11 00 oraz 1902 19; lub

b) połączona wartość towarów przywożonych na wnioskodawcę i na rok kalendarzowy dla ośmiocyfrowego kodu CN nie przekracza 150 000 EUR; lub

c) zgodnie z art. 11 rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 (¹⁷) sprawa dotyczy towarów przywożonych określonych w części A załącznika 73 i wnioskodawca przedstawi dokument wystawiony przez właściwy organ zezwalający na objęcie tych towarów procedurą, w ramach ograniczeń ilościowych określonych na podstawie bilansu dostaw.

Artykuł 540

Pozwolenie określa środki i metody identyfikacji towarów przywożonych w produktach kompensacyjnych i ustala warunki właściwego przeprowadzenia operacji z zastosowaniem towarów ekwiwalentnych.

Takie metody identyfikacji lub warunki mogą obejmować sprawdzanie ewidencji.

Sekcja 3

Przepisy dotyczące przeprowadzenia procedury

Artykuł 541

1. Pozwolenie precyzuje czy i na jakich warunkach towary ekwiwalentne, określone w art. 114 ust. 2 lit. e) Kodeksu i dzielące ten sam ośmiocyfrowy kod CN, tę samą jakość handlową, oraz ten sam opis techniczny jak towary przywożone mogą zostać zastosowane w procesach uszlachetniania.

2. Może zostać dozwolone, aby towary ekwiwalentne posiadały wyższy stopień przetworzenia niż towary przywożone, jeśli zasadnicza część uszlachetniania w odniesieniu do tych towarów ekwiwalentnych jest przeprowadzana w przedsiębiorstwie posiadacza lub w przedsiębiorstwie, gdzie proces jest przeprowadzany w jego imieniu, poza sytuacjami nadzwyczajnymi.

3. Przepisy szczególne, ustanowione w załączniku 74, stosuje się do towarów określonych w tym załączniku.

Artykuł 542

1. Pozwolenie precyzuje termin zakończenia. W przypadku gdy wymagają tego okoliczności, termin ten może zostać przedłużony nawet wtedy, kiedy upłynął już termin ustalony początkowo.

2. W przypadku gdy termin zakończenia upływa w określonym dniu dla wszystkich towarów objętych procedurą w danym terminie, pozwolenie może przewidywać, że termin zakończenia zostanie automatycznie przedłużony dla wszystkich towarów pozostających pod procedurą w tym terminie. Jednakże organy celne mogą zażądać, aby nowe dopuszczalne przeznaczenie celne zostało nadane takim towarom w terminie, który wyznaczą.

3. Niezależnie od tego, czy stosowane jest zestawienie lub czy ma zastosowanie ust. 2, termin zakończenia dla produktów kompensacyjnych lub towarów w stanie niezmienionym nie powinien przekroczyć:

a) czterech miesięcy, w przypadku mleka i przetworów mlecznych określonych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1255/1999;

b) dwóch miesięcy, w przypadku uboju bez tuczenia zwierząt określonego w dziale 1 CN;

c) trzech miesięcy, w przypadku tuczenia (łącznie z ubojem, gdzie jest on stosowany) zwierząt oznaczonych kodami CN 0104 oraz 0105;

d) sześciu miesięcy, w przypadku tuczenia (łącznie z ubojem, gdzie jest on stosowany) pozostałych zwierząt określonych w dziale 1 CN;

e) sześciu miesięcy, w przypadku przetwarzania mięsa;

f) sześciu miesięcy, w przypadku przetwarzania innych produktów rolnych z rodzaju uprawnionego do zaliczek na refundacje wywozowe określone w art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 5 6 5/80, i przetworzonych w produkty lub towary określone w art. 2 lit. b) lub c) tego rozporządzenia.

W przypadkach, gdy przeprowadzane są kolejne procesy uszlachetniania lub, gdy wymagają tego nadzwyczajne okoliczności, terminy te mogą zostać przedłużone na wniosek, przy czym termin całkowity nie może przekroczyć dwunastu miesięcy.

Artykuł 543

1. W przypadku uprzedniego wywozu, pozwolenie określa termin, w ciągu którego towary niewspólnotowe muszą zostać zgłoszone do procedury, z uwzględnieniem czasu potrzebnego na zaopatrzenie i transport do Wspólnoty.

2. Termin określony w ust. 1 nie powinien przekroczyć:

a) trzech miesięcy, w przypadku towarów podlegających organizacji wspólnego rynku;

b) sześciu miesięcy, w przypadku wszystkich pozostałych towarów.

Jednakże termin sześciu miesięcy może zostać przedłużony, jeśli posiadacz przedstawi uzasadniony wniosek, pod warunkiem że termin całkowity nie przekroczy dwunastu miesięcy. W przypadku gdy wymagają tego okoliczności, przedłużenie może zostać dozwolone nawet po upływie pierwotnego terminu.

Artykuł 544

Do celów zakończenia procedury lub ubiegania się o zwrot należności przywozowych, następujące przypadki są uważane za powrotny wywóz lub wywóz:

a) dostarczenie produktów kompensacyjnych osobom, które są uprawnione do zwolnienia z należności przywozowych na mocy Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. lub innych konwencji konsularnych albo Konwencji nowojorskiej o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

b) dostarczenie produktów kompensacyjnych do sił zbrojnych innych państw stacjonujących na terytorium Państwa Członkowskiego, jeżeli Państwo Członkowskie udziela specjalnego zwolnienia z należności przywozowych zgodnie z art. 136 rozporządzenia (EWG) nr 918/83;

c) dostarczenie statku powietrznego; jednakże urząd kontrolny zezwala na zakończenie procedury, kiedy towary przywożone zostaną zastosowane po raz pierwszy do wytworzenia, naprawy, modyfikacji lub przebudowy statku powietrznego lub jego części, pod warunkiem że ewidencja posiadacza umożliwia zweryfikowanie, że procedura jest stosowana i prowadzona w sposób poprawny;

d) dostarczenie statku kosmicznego i jego wyposażenia; jednakże urząd kontrolny zezwala na zakończenie procedury, kiedy towary przywożone zostaną po raz pierwszy zastosowane do wytworzenia, naprawy, modyfikacji, lub konwersji satelitów, ich pojazdów wynoszących i wyposażenia stacji naziemnych oraz ich części, które są integralną częścią systemów, pod warunkiem że ewidencja posiadacza umożliwia zweryfikowanie, że procedura jest stosowana i prowadzona w sposób poprawny;

e) usunięcie zgodnie ze stosownymi przepisami wtórnych produktów kompensacyjnych, których zniszczenie pod dozorem celnym jest zabronione z przyczyn ekologicznych; dla tych celów, posiadacz udowadnia, że zakończenie procedury zgodnie z normalnymi zasadami jest albo niemożliwe albo nieopłacalne ekonomicznie.

Sekcja 4

Przepisy dotyczące działania systemu zawieszeń

Artykuł 545

1. Zastosowanie towarów ekwiwalentnych do procesów uszlachetniania zgodnie z art. 115 Kodeksu, nie podlega formalnościom objęcia towarów procedurą.

2. Towary ekwiwalentne i produkty kompensacyjne z nich wytworzone stają się towarami niewspólnotowymi, a towary przywożone towarami wspólnotowymi w momencie przyjęcia zgłoszenia o zakończenie procedury.

Jednakże tam gdzie towary przywożone są wprowadzane na rynek przed zakończeniem procedury, zmieniają status w momencie wprowadzenia na rynek. W przypadkach szczególnych, gdy oczekuje się, że towary ekwiwalentne nie będą obecne w takim momencie, organy celne mogą pozwolić, na wniosek posiadacza na przedstawienie towarów ekwiwalentnych w terminie późniejszym, ustalonym przez nie w rozsądnym okresie.

3. W przypadku uprzedniego wywozu:

– produkty kompensacyjne stają się produktami niewspólnotowymi w momencie przyjęcia zgłoszenia wywozowego pod warunkiem że towary, które mają zostać wywiezione są już objęte procedurą;

– towary przywożone stają się produktami wspólnotowymi w momencie objęcia ich procedurą.

Artykuł 546

Pozwolenie określa czy produkty kompensacyjne lub towary w niezmienionym stanie mogą zostać dopuszczone do swobodnego obrotu bez zgłoszenia celnego, bez uszczerbku dla środków zakazu i ograniczeń. W takim przypadku są one uważane za dopuszczone do swobodnego obrotu, jeśli nie zostało im przypisane przeznaczenie celne w momencie upływu terminu zakończenia.

Do celów art. 218 ust. 1 akapit pierwszy Kodeksu, zgłoszenie o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu uważa się za złożone i przyjęte, a dopuszczenie za przyznane w momencie przedstawienia rozliczenia zakończenia.

Produkty lub towary stają się towarami wspólnotowymi w momencie wprowadzania na rynek.

Artykuł 547

W przypadku dopuszczenia do swobodnego obrotu produktów kompensacyjnych, pola 15, 16, 34, 41 i 42 zgłoszenia stosuje się do towarów przywożonych.

Alternatywnie, stosowne informacje mogą być również dostarczone za pomocą arkusza informacyjnego INF1 lub jakiegokolwiek innego dokumentu towarzyszącego zgłoszeniu.

Artykuł 547a

Należności celne przywozowe nakładane na mocy art. 121 ust. 1 Kodeksu na towary przywożone kwalifikujące się, gdy zgłoszenie o objęcie procedurą zostało przyjęte, do zastosowania preferencyjnych środków taryfowych ze względu na swe przeznaczenie, oblicza się według stawki odpowiadającej takiemu przeznaczeniu. Jest to dozwolone tylko wówczas, jeżeli mogło być wydane pozwolenie na takie przeznaczenie i jeżeli zostałyby spełnione warunki związane z zastosowaniem preferencyjnych środków taryfowych.

Artykuł 548

1. Wykaz produktów kompensacyjnych podlegających należnościom przywozowym stosownym dla nich na mocy art. 122 lit. a) tiret pierwsze Kodeksu znajduje się w załączniku 75.

2. W przypadku gdy produkty kompensacyjne inne niż wspomniane w wykazie określonym w ust. 1 zostaną zniszczone, traktowane są tak, jakby zostały powrotnie wywiezione.

Artykuł 549

1. W przypadku gdy produkty kompensacyjne lub towary w niezmienionym stanie zostają objęte jedną z procedur zawieszających lub wprowadzone do wolnego obszaru celnego o kontroli typu I w rozumieniu art. 799 lub w składzie wolnocłowym lub umieszczone w wolnym obszarze celnym o kontroli typu II w rozumieniu art. 799, umożliwiając zakończenie procedury, dokumenty lub ewidencje stosowane dla wspomnianego przeznaczenia celnego lub jakiekolwiek dokumenty je zastępujące, posiadają jedno z następujących oznaczeń:

– Mercancías PA/S,

– AF/S-varer,

– AV/S-Waren,

– Εμπορεύματα ET/A,

– IP/Sgoods,

– Marchandises PA/S,

– MerciPA/S,

– AV/S-goederen,

– Mercadorias AA/S, SJ/S-tavaroita,

– AF/S-varor,

– Zboži AZS/P,

– ST/P kaup,

– IP/ATL preces,

– LP/S prekės,

– AF/F aruk,

– oggetti PI/S,

– towary UCz/Z,

– AO/O blago,

– AZS/PS tovar,

– Стоки АУ/ОП,

– Mărfuri PA/S,

– UP/O roba.

2. W przypadku gdy towary przywożone objęte procedurą podlegają konkretnym środkom polityki handlowej i takie środki nadal stosują się w momencie, kiedy towary, albo w niezmienionym stanie albo w postaci produktów kompensacyjnych, zostają objęte jedną z procedur zawieszających lub wprowadzone w wolnym obszarze celnym o kontroli typu 1 w rozumieniu art. 799 lub w składzie wolnocłowym lub umieszczane w wolnym obszarze celnym o kontroli typu II w rozumieniu art. 799, oznaczenie określone w ust. 1 jest uzupełniane jednym z następujących wyrażeń:

– Política comercial,

– Handelspolitik,

– Handelspolitik,

– Εμπορική πολιτική,

– Commercial policy,

– Politique commerciale,

– Politica commerciale,

– Handelspolitiek,

– Politica comercial,

– Kauppapolitiikka,

– Handelspolitik,

– Obchodni politika,

– Kaubanduspoliitika,

– Tirdzniecības politika,

– Prekybos politika,

– Kereskedelempolitika,

– Politika kummercjali,

– Polityka handlowa,

– Trgovinska politika,

– Obchodna politika,

– Търговска политика,

– Politică comercială.

Sekcja 5

Przepisy dotyczące obsługi systemu ceł zwrotnych

Artykuł 550

W przypadku gdy towarom objętym systemem ceł zwrotnych przypisywane jest przeznaczenie celne, określone w art. 549 ust. 1, wskazania wymagane dla tych przepisów są następujące:

– Mercancías PA/R,

– AF/T-varer,

– AV/R-Waren,

– Εμπορεύματα ET/E,

– IP/D goods,

– Marchandises PA/R,

– MerciPA/R,

– AV/T-goederen,

– Mercadorias AA/D,

– SJ/T-tavaroita,

– AF/R-varor,

– Zboži AZS/N,

– ST/T kaup,

– IP/ATM preces,

– LP/D prekės,

– AF/V aruk,

– oggetti PI/SR,

– towary UCz/Zw,

– AO/P blago,

– AZS/SV tovar,

– Стоки АУ/В,

– Mărfuri PA/R,

– UP/O roba.

ROZDZIAŁ 4

Przetwarzanie pod kontrolą celną

Artykuł 551

1. Procedura przetwarzania pod kontrolą celną ma zastosowanie do towarów, których przetworzenie prowadzi do powstania produktów podlegających niższej kwocie należności przywozowych niż ta, która jest stosowana do towarów przywożonych.

Procedura jest również stosowana do towarów, które muszą zostać poddane operacjom w celu zapewnienia ich zgodności z wymogami technicznymi dla dopuszczenia do swobodnego obrotu.

2. Artykuł 542 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

3. Do celów ustalenia wartości celnej produktów przetwarzanych zgłoszonych do swobodnego obrotu, zgłaszający może wybrać którąkolwiek z metod określonych w art. 30 ust. 2 lit a), b) lub c) Kodeksu lub wartość celną towarów przywożonych powiększoną o koszty przetworzenia. Koszty przetworzenia oznaczają wszystkie koszty poniesione na przetworzenie produktów, łącznie z kosztami ogólnymi i wartością wszelkich użytych towarów wspólnotowych.

Artykuł 552

1. Dla typów towarów i operacji określonych w części A załącznika 76, warunki ekonomiczne są uważane za spełnione.

Dla pozostałych typów towarów i operacji odbywa się sprawdzanie warunków ekonomicznych.

2. Dla typów towarów i operacji wspomnianych w części B załącznika 76 i niep oruszanych w części A, sprawdzenie warunków ekonomicznych odbywa się w ramach Komitetu. Stosuje się art. 504 ust. 3 i 4.

ROZDZIAŁ 5

Odprawa czasowa

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 553

1. Zwierzęta, o ile nie mają znikomej wartości handlowej, urodzone ze zwierząt objętych procedurą są uważane za towary niewspólnotowe i same obejmowane są tą procedurą.

2. Organy celne zapewniają, że całkowity termin, na który towary pozostają pod procedurą dla jednego celu i pod odpowiedzialnością jednego posiadacza, nie przekracza 24 miesięcy, nawet jeśli procedura została zakończona przez objęcie inną procedurą zawieszającą i w jej następstwie dokonało się ponowne objęcie odprawą czasową.

Jednakże na wniosek posiadacza, mogą one przedłużyć ten termin na czas, kiedy towary nie są stosowane, zgodnie z warunkami przez nie ustanowionymi.

3. Do celów art. 140 ust. 3 Kodeksu, szczególne okoliczności oznaczają jakiekolwiek wydarzenie, w wyniku którego towary muszą być używane przez dłuższy termin dla wypełnienia celów operacji odprawy czasowej.

4. Towary objęte procedurą muszą pozostać w tym samym stanie.

Dopuszczalne są naprawy i konserwacja, włączając przeglądy i regulacje lub środki mające na celu zachowanie towarów lub zapewnienie ich zgodności z wymogami technicznymi dla ich zastosowania w procedurze.

Artykuł 554

Odprawa czasowa z całkowitym zwolnieniem z należności przywozowych (zwany dalej: „całkowitym zwolnieniem z należności przywozowych”) jest przyznawany jedynie zgodnie z art. 555-578.

Odprawa czasowa z częściowym zwolnieniem z należności przywozowych nie jest przyznawany dla towarów konsumpcyjnych.

Sekcja 2

Warunki całkowitego zwolnienia z należności przywozowych

Podsekcja 1

Środki transportu

Artykuł 555

1. Do celów niniejszej podsekcji:

a) „użytkowanie w celach handlowych” oznacza użycie środków transportu do transportu osób za wynagrodzeniem lub przemysłowy lub handlowy transport towarów za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia;

b) „ użytkowanie w celach prywatnych” oznacza inne niż użytkowanie w celach handlowych zastosowanie środków transportu;

c) „ruch wewnętrzny” oznacza przewóz osób lub towarów zabranych lub załadowanych na obszarze celnym Wspólnoty w celu wysadzenia lub wyładunku na miejscu znajdującym się w tym obszarze.

2. Środki transportu obejmują normalne części zapasowe, akcesoria i wyposażenie im towarzyszące.

Artykuł 556

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane paletom.

Procedura jest także zakończona, jeśli palety tego samego rodzaju i zasadniczo tej samej wartości są wywożone lub powrotnie wywożone.

Artykuł 557

1. Całkowite zwolnienie z należności celnych przywozowych jest przyznawane kontenerom, w przypadku gdy zostały one trwale oznakowane w odpowiednim i wyraźnie widocznym miejscu wszystkimi informacjami takimi jak:

a) dane identyfikacyjne właściciela lub użytkownika, które mogą zostać podane w formie jego pełnej nazwy lub za pomocą ustalonego systemu identyfikacyjnego, z wyjątkiem symboli takich jak emblematy lub flagi;

b) znaki i numery identyfikacyjne kontenera podane przez właściciela lub użytkownika;

c) waga własna kontenera włącznie z jego całym stałym wyposażeniem.

W przypadku kontenerów przeznaczonych do transportu morskiego lub innych kontenerów oznaczonych standardowym kodem ISO (tj. czterema wielkimi literami zakończonymi literą U) dane identyfikacyjne właściciela lub głównego użytkownika, numer seryjny kontenera i numer kontrolny kontenera powinny być zgodne z normą międzynarodową ISO 6346 i jej załącznikami.

W przypadku gdy wniosek o pozwolenie jest wystawiany zgodnie z art. 49 7 ust. 3 lit. c) akapit pierwszy, kontenery są monitorowane przez osobę reprezentowaną na obszarze celnym Wspólnoty będącą w stanie udzielić w każdym momencie informacji na temat lokalizacji oraz szczegółów objęcia i zakończenia.

2. Kontenery mogą być używane w ruchu wewnętrznym przed powrotnym wywozem. Jednakże mogą zostać użyte jedynie raz podczas każdego pobytu w Państwie Członkowskim, dla transportu towarów załadowanych i przeznaczonych do rozładunku na obszarze tego samego Państwa Członkowskiego, jeżeli w przeciwnym wypadku miałyby odbyć drogę bez ładunku w ramach tego obszaru.

3. Zgodnie z warunkami Konwencji genewskiej o traktowaniu celnym kontenerów pool używanych w przewozie międzynarodowym (Konwencja kontenerów pool) (¹⁸); z dnia 21 stycznia 1994 r., zatwierdzonej decyzją Rady 95/137/WE, organy celne zezwalają na zakończenie procedury, jeśli kontenery tego samego rodzaju i tej samej wartości są wywożone i powrotnie wywożone.

Artykuł 558

1. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane środkom transportu drogowego, kolejowego, powietrznego, morskiego i wodnego transportu śródlądowego, w przypadku gdy:

a) są zarejestrowane poza obszarem celnym Wspólnoty na nazwisko osoby mającej siedzibę poza tym obszarem; jednakże jeśli środki takie nie są zarejestrowane, warunek ten może zostać uznany za spełniony, w przypadku gdy są one własnością osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty;

b) używane są przez osobę mająca swą siedzibę poza tym obszarem, bez uszczerbku dla przepisów art. 559, 560 i 5 61; oraz

c) w przypadku użytkowania w celach handlowych i z wyjątkiem środków transportu kolejowego są używane wyłącznie do transportu, który zaczyna się lub kończy poza obszarem celnym Wspólnoty; jednakże mogą one być używane w ruchu wewnętrznym, gdzie stanowią tak przepisy obowiązujące w dziedzinie transportu, w szczególności dotyczące dopuszczenia i działalności.

2. W przypadku gdy środki transportu określone w ust. 1 są wynajęte przez profesjonalne przedsiębiorstwo zajmujące się wynajmem, mające swoją siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, osobie mającej swą siedzibę poza tym obszarem, muszą zostać powrotnie wywiezione w przeciągu ośmiu dni od wejścia w życie umowy.

Artykuł 559

Osoby mające swe siedziby na obszarze celnym Wspólnoty korzystają z całkowitego zwolnienia z należności przywozowych, w przypadku gdy:

a) środki transportu kolejowego są udostępnione takim osobom na zasadzie umowy, na mocy której każda sieć może używać taboru kolejowego innych sieci jako swoich własnych;

b) przyczepa jest dołączona do środka transportu drogowego zarejestrowanego na obszarze celnym Wspólno-ty;

c) środki transportu są używane w związku z nagłą sytuacją, zaś ich użycie nie przekracza pięciu dni, lub

d) środki transportu są używane przez profesjonalne przedsiębiorstwo zajmujące się wynajmem do celów powrotnego wywozu w terminie nie dłuższym niż pięć dni.

Artykuł 560

1. Osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na obszarze celnym Wspólnoty korzystają z całkowitego zwolnienia z należności przywozowych, w przypadku gdy używają w celach prywatnych środków transportu okazjonalnie, według wskazań posiadacza rejestracji, który przebywa na obszarze celnym w momencie używania.

Takie osoby również korzystają z całkowitego zwolnienia jeśli używają prywatnie środki transportu wynajmowane na podstawie pisemnej umowy, okazjonalnie:

a) aby wrócić do swojego miejsca zamieszkania we Wspólnocie;

b) aby opuścić Wspólnotę; lub

c) jeśli jest to ogólnie dozwolone przez zainteresowaną administrację celną.

2. Środki transportu są powrotnie wywożone lub zwracane przedsiębiorstwu zajmującemu się wynajmem, mającemu swoją siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty w terminie:

a) pięciu dni od wejścia w życie umowy, w przypadku określonym w ust. 1 lit. a);

b) ośmiu dni od wejścia w życie umowy, w przypadku, określonym w ust. 1 lit. c).

Środki transportu są powrotnie wywożone w terminie dwóch dni od wejścia w życie umowy w przypadku określonym w ust. 1 lit. b).

Artykuł 561

1. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, w przypadku gdy środki transportu mają zostać zarejestrowane czasowo na obszarze celnym Wspólnoty w celu powrotnego wywozu w imieniu jednej z następujących osób:

a) na nazwisko osoby mającej swą siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty;

b) na nazwisko osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania na obszarze celnym Wspólnoty, jeśli osoba taka przygotowuje się do zamiany zwykłego miejsca zamieszkania na miejsce poza tym obszarem.

W przypadku, określonym w lit. b) środki transportu muszą być wywiezione w terminie trzech miesięcy od daty rejestracji.

2. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, w przypadku gdy środki transportu są użytkowane w celach handlowych lub prywatnych przez osobę fizyczną zamieszkałą na obszarze celnym Unii i zatrudnioną przez właściciela, najemcę lub leasingobiorcę środków transportu, mającego swą siedzibę poza tym obszarem.

Prywatne użytkowanie środków transportu jest dozwolone na potrzeby podróży między miejscem pracy a miejscem zamieszkania pracownika lub w celu wykonywania czynności zawodowych pracownika, jak określono w umowie o pracę.

Na żądanie organów celnych osoba użytkująca środek transportu przedstawia kopię umowy o pracę.

3. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych w wyjątkowych przypadkach może być przyznawane, jeśli środki transportu są użytkowane w celach handlowych w ograniczonym terminie przez osoby zamieszkałe na obszarze celnym Wspólnoty.

Artykuł 562

Bez uszczerbku dla innych przepisów szczególnych, terminy zakończenia są następujące:

a) dla środków transportu kolejowego: 12 miesięcy;

b) dla środków transportu w zastosowaniu handlowym innym niż transport kolejowy: czas konieczny do przeprowadzenia operacji przewozowych;

c) dla środków transportu drogowego używanych prywatnie:

– przez studentów: okres pobytu studenta na obszarze celnym Wspólnoty dla wyłącznego celu odbywania studiów;

– przez osoby wypełniające zadania o konkretnym okresie trwania: okres, przez jaki taka osoba przebywa na obszarze celnym Wspólnoty dla wyłącznego celu wypełnienia tych zadań;

– w innych przypadkach, włączając zwierzęta juczne lub pociągowe oraz ciągnięte przez nie pojazdy: sześć miesięcy;

d) dla środków transportu lotniczego używanych prywatnie: sześć miesięcy;

e) dla środków transportu morskiego i wodnego śródlądowego używanych prywatnie: 18 miesięcy.

Podsekcja 2

Rzeczy osobistego użytku oraz sprzęt sportowy przywożony przez podróżnych; materiały o charakterze socjalnym dla marynarzy

Artykuł 563

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, w przypadku gdy rzeczy osobistego użytku, w rozsądnych granicach potrzebne w podróży oraz sprzęt sportowy, są przywożone przez podróżnego, którego definicja znajduje się w art. 236 A) ust. 1.

Artykuł 564

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane dla materiałów o charakterze socjalnym dla marynarzy w następujących sytuacjach:

a) w przypadku gdy są one używane na statku zaangażowanym w międzynarodowy ruch morski;

b) w przypadku gdy są one wyładowywane z takiego statku i czasowo używane przez załogę na lądzie;

c) w przypadku gdy są one używane przez załogę takiego statku w przedsięwzięciach kulturalnych lub społecznych kierowanych przez organizacje nienastawione na przynoszenie dochodu lub w miejscach kultu, gdzie odbywają się regularnie nabożeństwa dla marynarzy.

Podsekcja 3

Materiały do pomocy w sytuacjach katastrof; sprzęt medyczny, chirurgiczny i laboratoryjny; zwierzęta; towary do użytku w strefach przygranicznych

Artykuł 565

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane materiałom do pomocy w sytuacjach katastrof, jeżeli są one wykorzystywane w połączeniu ze środkami przedsięwziętymi w celu walki ze skutkami katastrof lub podobnych sytuacji oddziałujących na obszar celny Wspólnoty i przeznaczone dla organów państwowych lub organów zatwierdzonych przez właściwe władze.

Artykuł 566

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane w przypadku gdy sprzęt medyczny, chirurgiczny lub laboratoryjny jest wysyłany jako pożyczka na prośbę szpitala lub innej instytucji medycznej, która pilnie potrzebuje takiego sprzętu, jako uzupełnienia ich własnego niedostatecznego wyposażenia i gdy jest on przeznaczony do celów diagnostycznych lub leczniczych.

Artykuł 567

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane dla zwierząt będących własnością osoby zamieszkałej poza obszarem celnym Wspólnoty.

Takie zwolnienie jest przyznawane następującym towarom przeznaczonym do działalności w szczególnych warunkach strefy przygranicznej, która została zdefiniowana przez obowiązujące przepisy:

a) materiałom będącym własnością osoby zamieszkałej w strefie przygranicznej przylegającej do przygranicznej strefy odprawy czasowej i stosowane przez osobę zamieszkałą w przylegającej strefie przygranicznej;

b) towarom używanym do budowy, naprawy lub konserwacji infrastruktury będącej pod odpowiedzialnością władz publicznych w takiej strefie przygranicznej.

Podsekcja 4

Nośniki dźwięku, obrazu lub danych, materiały reklamowe; wyposażenie zawodowe, materiały pedagogiczne i wyposażenie naukowe

Artykuł 568

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane towarom:

a) przenoszącym dźwięk, obraz lub informacje przetwarzania danych do celów prezentacji przed skomercjalizowaniem lub bezpłatnym lub dla nagrania ścieżki dźwiękowej, podkładu głosowego lub zrobienia kopii; lub

b) stosowanym wyłącznie do celów reklamowych.

Artykuł 569

1. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, jeżeli wyposażenie zawodowe jest:

a) własnością osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty;

b) przywożone albo przez osobę mającą siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty albo przez pracownika właściciela, przy czym pracownik ten może mieć miejsce zamieszkania na obszarze celnym Wspólnoty; oraz

c) używane przez importera lub pod jego nadzorem, poza przypadkami koprodukcji audiowizualnej.

1a. Całkowite zwolnienie z należności celnych przywozowych jest przyznawane przenośnym instrumentom muzycznym czasowo przywożonym przez podróżnego, o którym mowa w art. 236 lit. A, z zamiarem ich wykorzystania jako wyposażenie zawodowe.

2. Całkowite zwolnienie nie jest przyznawane w przypadku wyposażenia, które ma być używane bądź do produkcji na skalę przemysłową, bądź do opakowania towarów albo (z wyłączeniem narzędzi ręcznych) do eksploatacji bogactw naturalnych, do budowy, naprawy lub konserwacji nieruchomości, do wykonywania prac ziemnych albo prac podobnych.

Artykuł 570

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, jeśli materiały pedagogiczne i wyposażenie naukowe są:

a) własnością osoby mającej swoją siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty;

b) przywożone przez publiczne lub prywatne ośrodki naukowe, kształcące lub szkolące zawodowo oraz zasadniczo nie służą celom zarobkowym, lecz są wyłącznie używane w nauczaniu, szkoleniu zawodowym, lub badaniach naukowych na odpowiedzialność tychże ośrodków;

c) przywożone w rozsądnych ilościach, biorąc pod uwagę cel przywozu; oraz

d) nieużywane do celów czysto handlowych.

Podsekcja 5

Opakowania, formy, barwniki, klisze drukarskie, rysunki, szkice, przyrządy do pomiarów, kontroli i testowania oraz podobne artykuły; specjalne narzędzia i przyrządy; towary służące do testów lub podlegające testom; próbki, zastępcze środki produkcji

Artykuł 571

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, w przypadku gdy opakowania:

a) przywożone z zawartością i są przeznaczone do powrotnego wywozu puste lub wypełnione;

b) przywożone puste, są przeznaczone do powrotnego wywozu z zawartością.

Opakowania nie mogą być stosowane w ruchu wewnętrznym, chyba że w celu wywozu towarów. W przypadku opakowań przywożonych z zawartością, stosuje się to jedynie od momentu opróżnienia ich zawartości.

Artykuł 572

1. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane w przypadku gdy formy, matryce, klisze drukarskie, rysunki, szkice, przyrządy do pomiarów, kontroli i testowania oraz inne podobne artykuły są:

a) własnością osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty; oraz

b) stosowane przy produkcji przez osobę mającą siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, a przynajmniej 75 % produkcji pochodzącej z ich zastosowania jest wywożone.

2. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane specjalnym narzędziom i przyrządom, jeśli towary te są:

a) własnością osoby mającej swą siedzibę poza obszarem celnym Wspólnoty; oraz

b) udostępniane bezpłatnie osobie, mającej swą siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty w celu wytwarzania towarów, które w całości są przeznaczone do wywozu.

Artykuł 573

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane następującym towarom:

a) poddawanym testom, eksperymentom lub będącym przedmiotem pokazów;

b) towarom przywożonym, podlegającym testom akceptowalnej jakości w związku z umowami sprzedaży zawierającymi przepisy o testach akceptowalnej jakości i poddawane takim testom;

c) towarom używanym do przeprowadzania testów, eksperymentów lub pokazów niestanowiącym źródła zysków finansowych.

Dla towarów, określonych w lit. b), termin zakończenia wynosi sześć miesięcy.

Artykuł 574

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, jeśli próbki są przywożone w rozsądnych ilościach i używane jedynie w celu pokazania lub prezentacji na obszarze celnym Wspólnoty.

Artykuł 575

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, jeśli zastępcze środki produkcji są udostępniane czasowo klientowi przez dostawcę lub przeprowadzającego naprawę, w oczekiwaniu na dostawę lub naprawę podobnych towarów.

Termin zakończenia wynosi sześć miesięcy.

Podsekcja 6

Towary przeznaczone na imprezy publiczne lub do sprzedaży

Artykuł 576

1. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane towarom, które mają być wystawione lub użyte podczas imprezy publicznej niezorganizowanej wyłącznie dla sprzedaży tych towarów lub są otrzymywane podczas takich wydarzeń z towarów objętych procedurą.

W wyjątkowych przypadkach, właściwe organy celne mogą pozwolić na procedurę w wypadku innych imprez.

2. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane towarom do zatwierdzenia, jeżeli nie mogą być przywożone jako próbki, zaś nadawca ze swej strony chce je sprzedać i odbiorca może podjąć decyzję o ich zakupie po dokonaniu sprawdzenia.

Termin zakończenia wynosi dwa miesiące.

3. Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane następującym przedmiotom:

a) dziełom sztuki, przedmiotom kolekcjonerskim oraz antykom, które zostały zdefiniowane w „załączniku I” dyrektywy 77/388/EWG, przywożonym do celów wystawowych, z możliwością sprzedaży;

b) towarom innym niż nowo wyprodukowane, przywożonym w celu sprzedaży na aukcji.

Podsekcja 7

Części zamienne, akcesoria i wyposażenie; pozostałe towary

Artykuł 577

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych jest przyznawane, jeśli części zapasowe, akcesoria i wyposażenie są stosowane do napraw i konserwacji, włączając przeglądy, regulacje i prace konserwacyjne towarów objętych procedurą.

Artykuł 578

Całkowite zwolnienie z należności przywozowych może zostać przyznane, jeśli towary inne niż wymienione w art. 556-577 lub niespełniające wymogów tych artykułów, przywożone są:

a) okazjonalnie i na okres nieprzekraczający trzech miesięcy; lub

b) w konkretnych sytuacjach niemających skutków gospodarczych.

Sekcja 3

Przepisy dotyczące prowadzenia procedury

Artykuł 579

W przypadkach, gdy rzeczy osobistego użytku, towary przywożone do celów sportowych lub środki transportu są zgłaszane ustnie albo jakimkolwiek innym aktem w celu objęcia procedurą, organy celne mogą zażądać zgłoszenia pisemnego, jeżeli suma należności przywozowych jest wysoka lub istnieje poważne ryzyko niespełnienia wymogów procedury.

Artykuł 580

1. Zgłoszenia o objęcie procedurą przy użyciu karnetów ATA/CPD są przyjmowane, jeśli są wystawiane w państwie uczestniczącym oraz potwierdzane i gwarantowane przez stowarzyszenie tworzące część międzynarodowego łańcucha gwarancyjnego.

Jeżeli dwustronne lub wielostronne umowy nie przewidują inaczej, „państwo uczestniczące” oznacza Umawiającą się Stronę Konwencji ATA lub Konwencji stambulskiej, która przyjęła zalecenia Rady Współpracy Celnej z dnia 2 5 czerwca 1992 r. w sprawie przyjęcia karnetu ATA i karnetu CPD dla procedury odprawy czasowej.

2. Ustęp 1 stosuje się tylko wówczas, gdy karnety ATA/CPD:

a) odnoszą się do towarów i zastosowań objętych tymi konwencjami lub umowami;

b) są poświadczone przez organy celne w odpowiedniej sekcji na pierwszej stronie; oraz

c) są ważne na całym obszarze celnym Wspólnoty.

Karnet ATA/CPD jest przedstawiany w urzędzie objęcia na obszar celny Wspólnoty, z wyjątkiem sytuacji, kiedy taki urząd nie jest w stanie sprawdzić wypełnienia warunków procedury.

3. Artykuły 457c, 457d oraz 458-461 stosuje się mutatis mutandis dla towarów objętych procedurą i karnetami ATA.

Artykuł 581

1. Bez uszczerbku dla specjalnego systemu gwarancji dla karnetów ATA/CPD, objęcie procedurą przez zgłoszenie pisemne podlega przepisom o złożeniu zabezpieczenia, poza przypadkami określonymi w załączniku 77.

2. W celu ułatwienia kontroli procedury, organy celne mogą żądać prowadzenia ewidencji.

Artykuł 582

1. W przypadku gdy towary objęte procedurą zgodnie z art. 576 kończą ją przez dopuszczenie do swobodnego obrotu, kwota długu jest ustalana na podstawie elementów oceny odpowiednich dla tych towarów w momencie przyjęcia zgłoszenia do swobodnego obrotu.

W przypadku gdy towary objęte procedurą zgodnie z art. 576 są wprowadzane do obrotu, uważa się je za przedstawione organom celnym, jeśli są zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu przed upływem terminu zakończenia.

2. Do celów zakończenia procedury w stosunku do towarów określonych w art. 576 ust. 1, ich konsumpcja, zniszczenie lub bezpłatne rozdanie wśród publiczności podczas imprezy uważa się za powrotny wywóz, o ile ich ilość odpowiada charakterowi imprezy, liczbie gości i zakresu udziału posiadacza w wydarzeniu.

Akapitu pierwszego nie stosuje się do napojów alkoholowych, wyrobów tytoniowych lub paliw.

Artykuł 583

W przypadku gdy towary objęte procedurą są obejmowane jedną z procedur zawieszających lub wprowadzone do wolnego obszaru celnego o kontroli typu I w rozumienia art. 799 lub składu wolnocłowego albo umieszczone w wolnym obszarze celnym o kontroli typu II w rozumieniu art. 799, co pozwala na zakończenie odprawy czasowej, dokumenty inne niż karnety ATA/CPD lub ewidencja stosowana dla wspomnianego przeznaczenia celnego lub jakiekolwiek inne zastępujące je dokumenty posiadają jedno z następujących oznaczeń:

– Mercancías IT,

– MI-varer, VV-Waren,

– Εμπορεύματα ΠΕ,

– TA goods,

– Marchandises AT,

– Merci AT,

– TI-goederen,

– Mercadorias IT, VM-tavaroita,

– TI-varor,

– Zboži DP,

– AI kaup,

– PI preces,

– LĮ prekės,

– IB aruk,

– oggetti TA,

– towary OCz,

– ZU blago,

– DP tovar,

– Стоки от ВВ,

– Mărfuri AT,

– PU roba.

Artykuł 584

Dla środków transportu kolejowego używanych wspólnie na mocy umowy procedura jest także zakończona, jeśli środki transportu kolejowego tego samego rodzaju lub tej samej wartości jak oddane do dyspozycji osobie, mającej swą siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty, są wywożone lub powrotnie wywożone.

ROZDZIAŁ 6

Uszlachetnianie bierne

Sekcja 1

Dodatkowe warunki dotyczące przyznawania pozwoleń

Artykuł 585

1. Z wyjątkiem przypadków, gdy istnieją przesłanki do odmiennej oceny sytuacji, uważa się, że istotne interesy przetwórców wspólnotowych nie zostały poważnie naruszone.

2. W przypadku gdy wniosek o pozwolenie sporządzany jest przez osobę, która wywozi towary czasowo wywożone bez zamiaru przeprowadzenia procesów uszlachetniania, organy celne przeprowadzają wcześniejsze sprawdzenie warunków ustanowionych w art. 147 ust. 2 Kodeksu na podstawie dokumentów towarzyszących. Artykuły 503 i 504 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 586

1. Pozwolenie określa środki i metody ustalenia, czy produkty kompensacyjne powstały z przetworzenia towarów czasowo wywożonych lub weryfikacji oraz czy spełnione są warunki zastosowania standardowego systemu wymiany.

Takie środki i metody mogą obejmować użycie dokumentu informacyjnego zamieszczonego w załączniku 104 oraz badanie ewidencji.

2. W przypadku gdy charakter procesów uszlachetniania nie umożliwia ustalenia, iż produkty kompensacyjne powstały z towarów czasowo wywożonych, pozwolenie może jednak zostać przyznane w należycie uzasadnionych przypadkach pod warunkiem że wnioskodawca jest w stanie zaoferować wystarczające gwarancje, że towary zastosowane w procesach uszlachetniania mają ten sam ośmiocyfrowy kod CN, tę samą jakość handlową i te same opisy techniczne co towary czasowo wywożone. Pozwolenie określa warunki dla stosowania procedury.

Artykuł 587

W przypadku gdy celem wniosku o procedurę jest naprawa, towary czasowo wywożone muszą być zdatne do naprawy, zaś procedura nie może zostać wykorzystana do podniesienia wydajności technicznej towarów.

Sekcja 2

Przepisy dotyczące prowadzenia procedur

Artykuł 588

1. Pozwolenie określa termin zakończenia. Jeśli wymagają tego okoliczności, termin taki może zostać przedłużony nawet po upływie terminu ustalonego pierwotnie.

2. Artykuł 157 ust. 2 Kodeksu stosuje się nawet po upływie pierwotnie ustalonego terminu.

Artykuł 589

1. Zgłoszenie obejmujące procedurą towary czasowo wywożone jest sporządzana zgodnie z przepisami ustalonymi dla wywozu.

2. W przypadku uprzedniego przywozu, dokumenty towarzyszące zgłoszeniu do swobodnego obrotu obejmują egzemplarz pozwolenia, chyba że wniosek o takie pozwolenie składany jest zgodnie z art. 497 ust. 3 lit. d). Artykuł 220 ust. 3 stosuje się mutatis mutandis.

Sekcja 3

Przepisy dotyczące obliczania ulgi celnej

Artykuł 590

1. Do celów obliczenia kwoty do odliczenia nie bierze się pod uwagę ceł antydumpingowych ani wyrównawczych.

Wtórne produkty kompensacyjne, które stanowią odpady, pozostałości, ścinki i resztki są uznane za włączone.

2. Przy ustalaniu wartości towarów wywożonych czasowo zgodnie z jedną z metod, określoną w art. 151 ust. 2 akapit drugi Kodeksu, koszty załadunku, transportu oraz ubezpieczenia towarów czasowo wywożonych do miejsca, gdzie odbył się proces uszlachetniania lub ostatni z takich procesów, nie są włączone do:

a) wartości towarów czasowo wywożonych, która jest brana pod uwagę przy ustalaniu wartości celnej produktów kompensacyjnych zgodnie z art. 32 ust. 1 lit. b) pkt i) Kodeksu; lub

b) kosztów uszlachetnienia, jeżeli wartość towarów czasowo wywożonych nie może być ustalona zgodnie z art. 32 ust. 1 lit. b) pkt i) Kodeksu.

Koszty załadunku, transportu, oraz ubezpieczenia produktów kompensacyjnych z miejsca, gdzie odbył się proces uszlachetniania lub ostatni proces uszlachetniania do miejsca wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty, wlicza się do kosztów uszlachetniania.

Koszty załadunku, transportu oraz ubezpieczenia obejmują:

a) prowizje i koszty pośrednictwa, poza prowizjami od zakupu;

b) koszty kontenerów niebędących integralną częścią towarów czasowo wywożonych;

c) koszty pakowania, włączając robociznę i materiały;

d) koszty obsługi powstałe w związku z transportem towarów.

Artykuł 591

Częściowe zwolnienie z należności przywozowych przez branie kosztów procesu uszlachetniania za podstawę wartości cła jest przyznawane na wniosek.

Organy celne odmawiają obliczenia częściowego zwolnienia z należności celnych przywozowych na podstawie niniejszego przepisu, jeżeli przed dopuszczeniem do obrotu produktów kompensacyjnych okaże się, że jedynym celem dopuszczenia do obrotu z zastosowaniem zerowej stawki należności towarów wywożonych czasowo, które nie pochodzą ze Wspólnoty w rozumieniu tytułu II dział 2 sekcja 1 Kodeksu, było skorzystanie z częściowego zwolnienia na mocy niniejszego przepisu.

Artykuł 592

W przypadku przedsiębiorstw często przeprowadzających procesy uszlachetniania na mocy pozwolenia nieobejmującego naprawy, organy celne mogą, na wniosek posiadacza, ustalić średnią stawkę cła stosowaną do wszystkich takich operacji (połączone zakończenie).

Stawka ta jest określana dla każdego okresu nieprzekraczającego dwunastu miesięcy i stosowana jest tymczasowo dla produktów kompensacyjnych dopuszczonych do swobodnego obrotu podczas tego okresu. Pod koniec każdego okresu, organy celne dokonują końcowych obliczeń i w razie potrzeby stosują przepisy art. 220 ust. 1 lub art. 236 Kodeksu.

Artykuły 29-35 Kodeksu stosuje się mutatis mutandis do kosztów uszlachetniania, które nie uwzględniają towarów wywożonych czasowo.

TYTUŁ IV

PRZEPISY WYKONAWCZE DOTYCZĄCE WYWOZU

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne dotyczące zgłoszeń celnych

Artykuł 592a

Artykułów 592b-592f nie stosuje się do następujących towarów:

a) energii elektrycznej;

b) towarów wywożonych rurociągami;

c) listów, kart pocztowych, druków, w tym przekazywanych za pośrednictwem nośnika elektronicznego;

d) towarów przemieszczanych na podstawie Światowej Konwencji Pocztowej;

e) towarów, w odniesieniu do których dopuszcza się dokonanie zgłoszenia celnego w innej formie zgodnie z art. 231, 232 ust. 2 i 233, z wyjątkiem przewożonych na podstawie umowy przewozu majątku ruchomego gospodarstwa domowego, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009, palet, kontenerów oraz środków transportu drogowego, kolejowego, powietrznego, morskiego i transportu wodami śródlądowymi;

f) towarów znajdujących się w bagażu osobistym podróżnych;

g) towarów, w odniesieniu do których dopuszcza się ustne zgłoszenie celne zgodnie z art. 226, 227 i 229 ust. 2, z wyjątkiem przewożonych na podstawie umowy przewozu majątku ruchomego gospodarstwa domowego, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1186/2009, palet, kontenerów oraz środków transportu drogowego, kolejowego, powietrznego, morskiego i transportu wodami śródlądowymi;

h) towarów objętych karnetami ATA i CPD;

i) towarów przemieszczanych z zastosowaniem formularza 302 przewidzianego w ramach Umowy między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącej statusu ich sił zbrojnych, sporządzonej w Londynie w dniu 19 czerwca 1951 r.;

j) towarów przewożonych na pokładzie statków regularnej linii żeglugowej, posiadającej świadectwo pozwolenia zgodnie z art. 313b, oraz towarów przewożonych na statkach wodnych lub statkach powietrznych poruszających się między portami wodnymi lub portami lotniczymi Wspólnoty bez zatrzymywania się w innym porcie poza obszarem celnym Wspólnoty;

k) broni i sprzętu wojskowego wyprowadzanego poza obszar celny Wspólnoty przez organy odpowiedzialne za obronę wojskową państwa członkowskiego, w ramach transportu wojskowego lub transportu prowadzonego wyłącznie do użytku władz wojskowych;

l) następujących towarów wyprowadzanych z obszaru celnego Wspólnoty bezpośrednio na platformy wiertnicze lub produkcyjne lub turbiny wiatrowe eksploatowane przez osobę mającą swoją siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty:

(i) towarów, które będą wykorzystane do budowy, naprawy, konserwacji lub adaptacji tych platform lub turbin wiatrowych;

(ii) towarów, które będą stanowiły uzupełnienie lub wyposażenie tych platform lub turbin wiatrowych;

(iii) zaopatrzenia, które będzie wykorzystywane lub zużywane na tych platformach lub turbinach wiatrowych;

m) przesyłek towarów, których rzeczywista wartość nie przekracza 22 EUR, pod warunkiem że organy celne, w porozumieniu z przedsiębiorcą, akceptują przeprowadzenie analizy ryzyka z wykorzystaniem informacji zawartych w systemie stosowanym przez przedsiębiorcę lub dostarczonych przez ten system;

n) towarów objętych zwolnieniami zgodnie z Konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencją wiedeńską o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. i innymi konwencjami konsularnymi lub Konwencją nowojorską o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

o) towarów dostarczanych w celu zamontowania jako części lub akcesoria statków wodnych lub powietrznych, paliwa silnikowego, smarów i gazu niezbędnych do działania statków wodnych lub powietrznych, artykułów żywnościowych oraz innych przedmiotów konsumowanych lub sprzedawanych na pokładzie;

p) towarów, których miejscem przeznaczenia są terytoria znajdujące się na obszarze celnym Wspólnoty, na których nie mają zastosowania dyrektywa 2006/112/WE lub dyrektywa 2008/118/WE, oraz towarów wysyłanych z tych terytoriów do innego miejsca znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty, jak również towarów wysyłanych z obszaru celnego Wspólnoty na wyspę Helgoland, do Republiki San Marino i Państwa Watykańskiego.

Artykuł 592b

1. Jeżeli towary opuszczające obszar celny Wspólnoty objęte są zgłoszeniem celnym, takie zgłoszenie składa się we właściwym urzędzie celnym z zachowaniem następujących terminów:

a) w przypadku transportu morskiego:

i) dla przesyłek kontenerowych, innych niż gdy zastosowanie znajduje ppkt iii) lub iv), przynajmniej 24 godziny przed załadowaniem towarów na statek wodny, na którym mają opuścić obszar celny Wspólnoty;

ii) dla przesyłek masowych/luzem, innych niż gdy zastosowanie znajduje ppkt (iii) lub (iv), przynajmniej cztery godziny przed opuszczeniem portu na obszarze celnym Wspólnoty;

iii) dla przewozów pomiędzy obszarem celnym Wspólnoty z wyjątkiem francuskich departamentów zamorskich, Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich, a Grenlandią, Wyspami Owczymi, Ceutą, Melillą, Norwegią, Islandią lub portami Morza Bałtyckiego, Morza Północnego, Morza Czarnego, Morza Śródziemnego lub wszystkimi portami Maroka; przynajmniej dwie godziny przed opuszczeniem portu znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty;

iv) dla przewozów w przypadkach innych, niż ujęte w ppkt iii), pomiędzy francuskimi departamentami zamorskimi, Azorami, Maderą i Wyspami Kanaryjskimi a terytoriami znajdującymi się poza obszarem celnym Wspólnoty, jeżeli podróż nie przekracza 24 godzin; przynajmniej dwie godziny przed opuszczeniem portu znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty;

b) w przypadku transportu lotniczego przynajmniej 30 minut przed opuszczeniem portu lotniczego na obszarze celnym Wspólnoty;

c) w przypadku transportu kolejowego i żeglugi śródlądowej przynajmniej dwie godziny przed opuszczeniem urzędu celnego wyprowadzenia;

d) w przypadku transportu drogowego przynajmniej godzinę przed opuszczeniem urzędu celnego wyprowadzenia;

e) (skreślona);

f) w przypadkach zastosowania rozporządzenia (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r., zgodnie z przepisami tego rozporządzenia.

2. Jeżeli zgłoszenie celne nie zostaje złożone przy pomocy techniki przetwarzania danych, termin określony w ust. 1 lit. a) ppkt (iii) i (iv), lit. b), c) i d) wynosi przynajmniej cztery godziny.

3. Jeżeli system teleinformatyczny organów celnych tymczasowo nie funkcjonuje, terminy, o których mowa w ust. 1, mają nadal zastosowanie.

Artykuł 592c

1. W przypadku transportu kombinowanego, gdy towary są przeładowywane z jednego środka transportu na drugi w celu przewozu poza obszar celny Wspólnoty, termin złożenia zgłoszenia celnego musi być zgodny z terminem przewidzianym dla środka transportu opuszczającego obszar celny Wspólnoty, zgodnie z art. 592b.

2. W przypadku transportu kombinowanego, gdy aktywny środek transportu przekraczający granicę przewozi jedynie inny aktywny środek transportu, termin złożenia zgłoszenia celnego odpowiada terminowi przewidzianemu dla aktywnego środka transportu przekraczającego granicę, zgodnie z art. 592b.

Artykuł 592d

1. Terminy określone w art. 592b i 592c nie mają zastosowania, jeżeli na mocy umów międzynarodowych między Wspólnotą a krajami trzecimi obowiązują inne terminy wymiany danych ze zgłoszenia celnego.

2. Terminy te nie mogą być krótsze niż termin wymagany do zakończenia analizy ryzyka zanim towary opuszczą obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 592e

1. Po otrzymaniu zgłoszenia celnego właściwy urząd celny przeprowadza stosowną analizę ryzyka i kontrole celne zanim zwolni towary do wywozu.

2. Towary można zwolnić niezwłocznie po przeprowadzeniu analizy ryzyka.

Artykuł 592f

1. W przypadku stwierdzenia, że przedstawione towary nie są objęte zgłoszeniem celnym zawierającym dane wymagane dla wywozowej deklaracji skróconej, osoba, która wyprowadza towary poza obszar celny Wspólnoty lub przejmuje odpowiedzialność za przewóz tych towarów, bezzwłocznie składa zgłoszenie celne lub wywozową deklarację skróconą.

2. Złożenie przez zgłaszającego zgłoszenia celnego po terminach określonych w art. 592b i 592c nie wyklucza zastosowania sankcji określonych w przepisach krajowych.

Artykuł 592g

Jeżeli towary, dla których nie składa się zgłoszenia celnego zgodnie z art. 592a lit. c)–p) w terminach określonych w art. 592b i 592c, zostają wyprowadzone poza obszar celny Wspólnoty, analizę ryzyka przeprowadza się po przedstawieniu towarów, na podstawie zgłoszenia celnego, które ich dotyczy, jeżeli jest ono dostępne.

ROZDZIAŁ 2

Wywóz ostateczny

Artykuł 786

1. Procedura wywozu w rozumieniu art. 161 ust. 1 kodeksu znajduje zastosowanie, gdy towary wspólnotowe mają być wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty.

2. Formalności dotyczące zgłoszenia wywozowego określone w niniejszym rozdziale znajdują zastosowanie również w przypadkach, gdy:

a) towary wspólnotowe mają zostać przemieszczone na terytoria lub z terytoriów znajdujących się na obszarze celnym Wspólnoty, na których nie mają zastosowania dyrektywa 2006/112/WE lub dyrektywa 2008/118/WE;

b) towary wspólnotowe są dostarczane ze zwolnieniem z podatku jako dostawy zaopatrzenia na statki wodne i powietrzne, bez względu na miejsce przeznaczenia statków wodnych i powietrznych.

Jednakże w przypadkach określonych w lit. a) i b) zgłoszenie wywozowe nie musi zawierać danych określonych w załączniku 30 A dla wywozowej deklaracji skróconej.

Artykuł 787

1. Zgłoszenia wywozowe są zgodne z przepisami dotyczącymi struktury i danymi określonymi w niniejszym rozdziale, art. 279-289, załączniku 37 i załączniku 30A. Składa się je we właściwym urzędzie celnym przy pomocy techniki przetwarzania danych.

2. Jeżeli nie działa system teleinformatyczny organów celnych lub osoby składającej zgłoszenie, organy celne przyjmują zgłoszenie wywozowe w formie papierowej, pod warunkiem że jest ono dokonane w jeden z następujących sposobów:

a) za pomocą formularza zgodnego ze wzorem określonym w załącznikach 31 do 34, uzupełnionego o Dokument Bezpieczeństwo i Ochrona, zgodny ze wzorem określonym z załączniku 45i, oraz o Wykaz Pozycji/Bezpieczeństwo i Ochrona, zgodny ze wzorem określonym w załączniku 45j;

b) za pomocą Wywozowego SAD/Bezpieczeństwo, zgodnego ze wzorem określonym w załączniku 45k, oraz Wywozowego Wykazu Pozycji/Bezpieczeństwo, zgodnego ze wzorem określonym w załączniku 45l.

Wypełniając formularz, należy podać co najmniej minimalny zestaw danych określony w załączniku 37 oraz w załączniku 30A dla procedury wywozu.

3. Organy celne ustalają, w porozumieniu między sobą, tryb postępowania w przypadkach określonych w ust. 2 lit. a).

4. Stosowanie zgłoszenia wywozowego w formie papierowej, w przypadku, o którym mowa w ust. 2 lit. b), wymaga zgody organu celnego.

5. W przypadku towarów wywożonych przez podróżnych, którzy nie posiadają bezpośredniego dostępu do systemu teleinformatycznego organów celnych i tym samym nie mają możliwości złożenia w urzędzie celnym wywozu zgłoszenia wywozowego z wykorzystaniem techniki przetwarzania danych, organy celne zezwalają podróżnemu na zastosowanie zgłoszenia celnego w formie papierowej zgodnie ze wzorem określonym w załącznikach 31-34 i zawierającego przynajmniej dane określone w załączniku 37 i załączniku 30A dla procedury wywozu.

6. W przypadkach określonych w ust. 4 i 5 niniejszego artykułu organy celne zapewniają, że spełnione są wymagania art. 796a-796e.

Artykuł 788

1. W rozumieniu art. 161 ust. 5 Kodeksu za eksportera uważa się osobę, na rzecz której dokonywane jest zgłoszenie i która w chwili jego przyjęcia jest właścicielem towarów lub posiada podobne prawo do dysponowania danymi towarami.

2. Jeżeli własność lub podobne prawo do dysponowania towarami posiada osoba mająca swoją siedzibę poza Wspólnotą na podstawie umowy, na podstawie której odbywa się wywóz, to za eksportera uważana jest strona umowy mająca swoją siedzibę we Wspólnocie.

Artykuł 789

W przypadku podwykonawstwa zgłoszenie wywozowe może zostać również złożone w urzędzie celnym właściwym dla miejsca siedziby podwykonawcy.

Artykuł 790

Jeżeli ze względów organizacyjnych nie można zastosować przepisów art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu, to zgłoszenie może zostać złożone w każdym urzędzie celnym właściwym dla danej operacji w zainteresowanym Państwie Członkowskim.

Artykuł 791

1. Mając na uwadze odpowiednio uzasadnione powody, zgłoszenie wywozowe może zostać przyjęte:

– w urzędzie celnym innym niż określony w art. 161 ust. 5 zdanie pierwsze Kodeksu,

lub

– w urzędzie celnym innym niż określony w art. 790.

W takim przypadku kontrole odnoszące się do stosowania zakazów i ograniczeń uwzględniają szczególny charakter tej sytuacji.

2. (skreślony).

Artykuł 792

1. Bez uszczerbku dla art. 207, jeżeli zgłoszenie wywozowe sporządzane jest w formie jednolitego dokumentu administracyjnego, należy wykorzystać egzemplarze 1, 2 i 3 tego dokumentu. Urząd celny, w którym złożone zostało zgłoszenie wywozowe, opatruje pieczęcią pole A i, ewentualnie, wypełnia pole D.

W przypadku zwolnienia towarów ten urząd celny zachowuje egzemplarz 1, przesyła egzemplarz 2 do urzędu statystycznego państwa członkowskiego urzędu celnego wywozu i, w przypadku gdy nie stosuje się art. 796a-796e, zwraca egzemplarz 3 osobie zainteresowanej.

2. Jeżeli zgłoszenie wywozowe jest przetwarzane w urzędzie celnym wywozu z wykorzystaniem techniki przetwarzania danych, egzemplarz 3 jednolitego dokumentu administracyjnego może być zastąpiony dokumentem towarzyszącym wydrukowanym z systemu teleinformatycznego organu celnego. Dokument ten zawiera przynajmniej dane wymagane dla wywozowego dokumentu towarzyszącego, o którym mowa w art. 796a.

Organy celne mogą upoważnić zgłaszającego do wydrukowania dokumentu towarzyszącego z jego systemu teleinformatycznego.

3. Jeżeli całą operację wywozu przeprowadza się na terytorium jednego państwa członkowskiego, to państwo członkowskie może uchylić wymóg stosowania egzemplarza 3 jednolitego dokumentu administracyjnego lub wywozowego dokumentu towarzyszącego, pod warunkiem spełnienia wymogów określonych w art. 182b ust. 2 Kodeksu.

4. Bez uszczerbku dla art. 796a-796e, jeżeli przepisy celne przewidują użycie innego dokumentu zamiast egzemplarza 3 jednolitego dokumentu administracyjnego, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się, z niezbędnymi zmianami, do tego innego dokumentu.

Artykuł 792a

1. Jeżeli towary zwolnione do wywozu nie opuszczą obszaru celnego Wspólnoty, eksporter lub zgłaszający bezzwłocznie informuje o tym urząd celny wywozu. W odpowiednich przypadkach egzemplarz 3 jednolitego dokumentu administracyjnego zwraca się do tego urzędu.

2. Jeżeli, w przypadkach określonych w art. 793 ust. 2 akapit drugi lit. b) lub art. 793b, zmiana umowy przewozu powoduje zakończenie na obszarze celnym Wspólnoty czynności przewozu, która powinna zakończyć się poza tym obszarem, zainteresowane przedsiębiorstwa lub organy mogą przystąpić do realizacji zmienionej umowy tylko za zgodą urzędu celnego, o którym mowa w art. 793 ust. 2 akapit drugi lit. b), lub, w przypadku tranzytu, urzędu wyjścia. Egzemplarz 3 zgłoszenia wywozowego jest zwracany urzędowi celnemu wywozu, a zgłoszenie celne jest unieważniane przez ten urząd.

Artykuł 792b

W przypadku złożenia zgłoszenia wywozowego w formie papierowej stosuje się art. 796da i 796e z niezbędnymi zmianami.

Artykuł 793

1. Egzemplarz 3 jednolitego dokumentu administracyjnego lub dokumentu towarzyszącego, o którym mowa w art. 792 ust. 2, przedstawiany jest, wraz z towarami zwolnionymi do wywozu, organom celnym w urzędzie celnym wyprowadzenia.

2. Urząd celny wyprowadzenia oznacza ostatni urząd celny zanim towary opuszczą obszar celny Wspólnoty.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, urząd celny wyprowadzenia oznacza:

a) w przypadku towarów wywożonych rurociągami i w przypadku energii elektrycznej - urząd wyznaczony przez państwo członkowskie, w którym znajduje się siedziba eksportera;

b) urząd celny właściwy dla miejsca, w którym towary są przejmowane w ramach jednolitej umowy przewozu w celu transportu z obszaru celnego Wspólnoty przez towarzystwa kolejowe, organy pocztowe, towarzystwa lotnicze lub przedsiębiorstwa żeglugowe, o ile spełnione są następujące warunki:

i) towary te opuszczają obszar celny Wspólnoty koleją, pocztą, drogą powietrzną lub morską;

ii) zgłaszający lub jego przedstawiciel wystąpi o przeprowadzenie w tymże urzędzie formalności, o których mowa w art. 793a ust. 2 lub art. 796e ust. 1.

3. W przypadkach określonych w ust. 2 akapit drugi lit. b), gdy towary przejęte w ramach jednolitej umowy przewozu zostają dostarczone do urzędu celnego w miejscu rzeczywistego wyprowadzenia z obszaru celnego Wspólnoty, przewoźnik udostępnia temu urzędowi, na żądanie, jedną z następujących informacji:

a) numer ewidencyjny zgłoszenia wywozowego, jeśli jest dostępny; lub

b) kopię jednolitego dokumentu przewozowego lub zgłoszenia wywozowego obejmującego te towary; lub

c) niepowtarzalny numer referencyjny przesyłki, numer dokumentu przewozowego i liczbę opakowań oraz, w przypadku ładunku w kontenerach, numer identyfikujący kontenera; lub

d) informacje dotyczące jednolitej umowy przewozu lub transportu towarów poza obszar celny Wspólnoty znajdujące się w systemie przetwarzania danych osoby przejmującej towary lub w innym systemie przetwarzania danych handlowych.

Artykuł 793a

1. Zanim towary opuszczą obszar celny Wspólnoty urząd celny wyprowadzenia przeprowadza odpowiednie kontrole wynikające z analizy ryzyka, upewniając się przede wszystkim, czy przedstawione towary są zgodne z towarami zgłoszonymi. Urząd celny wyprowadzenia nadzoruje fizyczne wyprowadzenie towarów.

Jeżeli zgłoszenie celne złożono w innym urzędzie, niż urząd celny wyprowadzenia, a dane zostały przekazane zgodnie z art. 182b ust. 2 Kodeksu, urząd celny wyprowadzenia może uwzględnić wyniki każdej kontroli przeprowadzonej przez inny urząd.

2. Jeżeli zgłaszający umieści w polu 44 adnotację „RET-EXP” lub kod 30400 albo w inny sposób zgłosi życzenie zwrotu egzemplarza 3, urząd celny wyprowadzenia potwierdza fizyczne wyprowadzenie towarów na odwrocie tego egzemplarza i przekazuje go osobie, która przedstawiła towar, lub wymienionemu w tym egzemplarzu pośrednikowi, posiadającemu siedzibę na terenie właściwości miejscowej urzędu celnego wyprowadzenia, w celu zwrócenia tego egzemplarza zgłaszającemu.

Potwierdzenia dokonuje się poprzez umieszczenie pieczęci z nazwą urzędu celnego wyprowadzenia oraz wpisanie daty wyprowadzenia towarów.

3. W przypadku wysyłki partiami przez ten sam urząd celny wyprowadzenia potwierdzenia dokonuje się tylko dla towarów faktycznie wywiezionych.

W przypadku wysyłki partiami przez kilka różnych urzędów celnych wyprowadzenia urząd celny wywozu lub urząd celny wyprowadzenia, w którym został przedstawiony oryginał egzemplarza 3, poświadcza, po przedstawieniu należycie uzasadnionego wniosku, kopię egzemplarza 3 dla każdej partii danych towarów, w celu przedstawienia go w innym urzędzie celnym wyprowadzenia.

W przypadkach określonych w akapicie pierwszym i drugim na oryginale egzemplarza 3 dokonuje się odpowiednich adnotacji.

4. Jeżeli cała operacja wywozowa przeprowadzana jest na obszarze jednego państwa członkowskiego, to państwo członkowskie może przewidzieć niepotwierdzanie egzemplarza 3. W takim przypadku egzemplarz ten nie jest zwracany zgłaszającemu.

5. Jeżeli urząd celny wyprowadzenia stwierdza braki towaru, odnotowuje to na przedstawionym egzemplarzu zgłoszenia wywozowego i powiadamia urząd celny wywozu.

Jeżeli urząd celny wyprowadzenia stwierdza nadwyżkę towarów, odmawia wyprowadzenia tych towarów do czasu spełnienia formalności wywozowych.

Jeżeli urząd celny wyprowadzenia stwierdza różnicę w rodzaju towarów, odmawia wyprowadzenia tych towarów do czasu spełnienia formalności wywozowych i informuje urząd celny wywozu.

6. (skreślony).

Artykuł 793b

1. W przypadku towarów wyprowadzanych z obszaru celnego Wspólnoty lub wysyłanych do urzędu celnego wyprowadzenia z zastosowaniem procedury tranzytu urząd celny wyjścia poświadcza egzemplarz 3, zgodnie z art. 79 3a ust. 2, i zwraca go osobie wymienionej w tym artykule.

Jeżeli wymagany jest dokument towarzyszący, jest on również potwierdzany poprzez umieszczenie adnotacji „Export”. Na egzemplarzu 3 zgłoszenia wywozowego umieszcza się odniesienie do tego dokumentu towarzyszącego, a na dokumencie towarzyszącym - odniesienie do egzemplarza 3.

Akapity pierwszy i drugi niniejszego artykułu nie mają zastosowania w przypadku zwolnienia z obowiązku przedstawienia towarów w urzędzie celnym wyjścia zgodnie z art. 419 ust. 4 i 7 oraz art. 434 ust. 6 i 9.

2. Potwierdzenie oraz zwrot egzemplarza 3, o którym mowa w pierwszym akapicie ust. 1 niniejszego artykułu, dotyczy także towarów zwolnionych do wywozu, nieobjętych procedurą tranzytu, które wysyłane są do urzędu celnego wyprowadzenia i objęte jednolitym manifestem wykorzystywanym jako zgłoszenie tranzytowe zgodnie z art. 445 lub art. 448 oraz oznaczone zgodnie z art. 445 ust. 3 lit. e) lub art. 448 ust. 3 lit. e).

3. Urząd celny wyprowadzenia nadzoruje fizyczne wyprowadzenie towarów.

Artykuł 793c

(skreślony).

Artykuł 794

1. Towary niepodlegające zakazom lub ograniczeniom i których wartość na przesyłkę i na zgłaszającego nie przekracza 3 000 ECU, mogą zostać zgłoszone w urzędzie celnym wyprowadzenia.

Państwa Członkowskie mogą przewidzieć, że niniejszy przepis nie będzie stosowany, gdy osoba sporządzająca zgłoszenie wywozowe działa jako zawodowy agent celny na rzecz innych osób.

2. Zgłoszenia ustne mogą być dokonywane jedynie w urzędzie celnym wyprowadzenia.

Artykuł 795

1. Jeżeli towary opuściły obszar celny Wspólnoty bez zgłoszenia wywozowego, to zgłoszenie takie składane jest z mocą wsteczną przez eksportera w urzędzie celnym właściwym dla miejsca, w którym eksporter ma swoją siedzibę.

Stosuje się art. 790.

Przyjęcie takiego zgłoszenia przez organy celne uzależnione jest od przedstawienia przez eksportera jednego z poniższych:

a) odniesienia do wywozowej deklaracji skróconej;

b) wystarczającego dowodu dotyczącego rodzaju i ilości danych towarów oraz okoliczności, w jakich towary te opuściły obszar celny Wspólnoty.

Na wniosek zgłaszającego urząd ten potwierdza wyprowadzenie towarów zgodnie z art. 793a ust. 2 lub art. 796e ust. 1.

2. Przyjęcie zgłoszenia wywozowego przez organy celne z mocą wsteczną nie stanowi przeszkody dla stosowania jednego z poniższych:

a) sankcji określonych w przepisach krajowych;

b) konsekwencji wynikających z przepisów dotyczących wspólnej polityki rolnej lub handlowej.

Artykuł 796

(skreślony).

ROZDZIAŁ 3

Wymiana danych wywozowych między organami celnymi z wykorzystaniem technologii informatycznej i sieci komputerowych

Artykuł 796a

1. Urząd celny wywozu zezwala na zwolnienie towarów poprzez wydanie zgłaszającemu wywozowego dokumentu towarzyszącego. Wywozowy dokument towarzyszący jest zgodny ze wzorem oraz wyjaśnieniami określonymi w załączniku 45g.

2. W przypadku gdy przesyłka wywozowa obejmuje więcej niż jedną pozycję towarową, do wywozowego dokumentu towarzyszącego dołączany jest wykaz pozycji zgodny ze wzorem oraz wyjaśnieniami określonymi w załączniku 45h. Stanowi on integralną część wywozowego dokumentu towarzyszącego.

3. Za zgodą organu celnego wywozowy dokument towarzyszący może zostać wydrukowany z systemu teleinformatycznego zgłaszającego.

Artykuł 796b

1. Z chwilą zwolnienia towarów urząd celny wywozu przekazuje dane dotyczące operacji wywozowej deklarowanemu urzędowi celnemu wyprowadzenia przy pomocy „Komunikatu informującego wyprzedzająco o przybyciu przesyłki”. Komunikat zawiera dane ze zgłoszenia wywozowego, odpowiednio uzupełnione przez organy celne.

2. W przypadku gdy towary mają być przewożone do więcej niż jednego urzędu celnego wyprowadzenia jako więcej niż jedna przesyłka, każda pojedyncza przesyłka zostaje objęta odrębnym „Komunikatem informującym wyprzedzająco o przybyciu przesyłki” oraz odrębnym wywozowym dokumentem towarzyszącym.

Artykuł 796c

Organy celne mogą zażądać, aby powiadomiono je drogą elektroniczną o przybyciu towarów do urzędu celnego wyprowadzenia. W takim przypadku wywozowy dokument towarzyszący nie musi być fizycznie przedstawiany organom celnym, lecz pozostaje u zgłaszającego.

Powiadomienie musi zawierać numer ewidencyjny zgłoszenia wywozowego.

Artykuł 796d

1. Bez uszczerbku dla art. 793 ust. 2 akapit drugi lit. b) urząd celny wyprowadzenia stwierdza, czy przedstawione towary odpowiadają towarom zgłoszonym i nadzoruje ich fizyczne wyprowadzenie z obszaru celnego Wspólnoty. Rewizja towarów jest przeprowadzana przez urząd celny wyprowadzenia z wykorzystaniem, jako podstawy takiej rewizji, „Komunikatu informującego wyprzedzająco o przybyciu przesyłki” otrzymanego z urzędu celnego wywozu.

W celu umożliwienia sprawowania dozoru celnego podczas rozładunku towarów ze środka transportu i przekazywania ich innej osobie będącej w posiadaniu towarów oraz załadunku na inny środek transportu, na którym towary zostaną wywiezione z obszaru celnego Wspólnoty po przedstawieniu w urzędzie celnym wyprowadzenia, stosuje się następujące przepisy:

a) najpóźniej w chwili przejęcia towarów osoba znajdująca się w ich posiadaniu podaje następnemu posiadaczowi towarów niepowtarzalny numer ewidencyjny przesyłki lub numer referencyjny dokumentu przewozowego i liczbę opakowań lub, w przypadku ładunku w kontenerach, numer identyfikujący kontenera, oraz numer ewidencyjny zgłoszenia wywozowego, jeśli zostało wydane. Można tego dokonać w formie elektronicznej i/lub z wykorzystaniem handlowych, portowych lub transportowych systemów i procesów informatycznych lub, gdy nie są one dostępne, w jakiejkolwiek innej formie. Najpóźniej w chwili przejęcia towarów osoba, której są one przekazywane, rejestruje informację dostarczoną przez poprzedniego posiadacza towarów;

b) przewoźnik nie może ładować towarów w celu wywozu z obszaru celnego Wspólnoty, o ile nie zostały mu podane informacje, o których mowa w lit. a);

c) przewoźnik powiadamia o wyprowadzeniu towarów urząd celny wyprowadzenia, podając informacje, o których mowa w lit. a), o ile informacje te nie są udostępnione organom celnym za pośrednictwem istniejących handlowych, portowych lub transportowych systemów lub procesów. O ile jest to możliwe, powiadomienie to stanowi część istniejącego manifestu lub innych wymogów dotyczących zgłaszania transportu.

Dla celów akapitu drugiego „przewoźnik” oznacza osobę, która wyprowadza towary z obszaru celnego Wspólnoty lub przejmuje odpowiedzialność za przewóz tych towarów. Jednakże

– w przypadku transportu kombinowanego, gdy aktywny środek transportu opuszczający obszar celny Wspólnoty jedynie przewozi inny środek transportu, który po przybyciu aktywnego środka transportu do miejsca przeznaczenia będzie poruszał się samodzielnie jako aktywny środek transportu, „przewoźnik” oznacza osobę prowadzącą środek transportu, który będzie poruszał się samodzielnie po tym, jak środek transportu opuszczający obszar celny Wspólnoty dotrze do miejsca przeznaczenia,

– w przypadku transportu morskiego lub lotniczego, gdy istnieją uzgodnienia dotyczące współużytkowania lub zakontraktowania statku wodnego lub powietrznego, „przewoźnik” oznacza osobę, która zawarła umowę oraz wystawiła konosament lub lotniczy list przewozowy na rzeczywisty wywóz towarów z obszaru celnego Wspólnoty.

2. Urząd celny wyprowadzenia przesyła „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia” do urzędu celnego wywozu najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu, w którym towary opuściły obszar celny Wspólnoty. W przypadkach uzasadnionych szczególnymi okolicznościami urząd celny wyprowadzenia może przesłać komunikat w późniejszym terminie.

3. W przypadku wywozu partiami, jeżeli i towary objęte jednym „Komunikatem informującym wyprzedzająco o przybyciu przesyłki” przewożone są do urzędu celnego wyprowadzenia jako jedna przesyłka, a następnie opuszczają obszar celny Wspólnoty przez ten urząd celny wyprowadzenia jako dwie lub więcej przesyłek, urząd celny wyprowadzenia nadzoruje fizyczne wyprowadzenie towarów oraz wysyła komunikat „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia” dopiero, gdy wszystkie towary opuściły obszar celny Wspólnoty.

W wyjątkowych okolicznościach, jeżeli towary objęte jednym „Komunikatem informującym wyprzedzająco o przybyciu przesyłki” przewożone są do urzędu celnego wyprowadzenia jako jedna przesyłka, a następnie opuszczają obszar celny Wspólnoty jako dwie lub więcej przesyłek przez więcej niż jeden urząd celny wyprowadzenia, urząd celny wyprowadzenia, w którym towary zostały przedstawione po raz pierwszy, po otrzymaniu należycie uzasadnionego wniosku poświadcza kopię wywozowego dokumentu towarzyszącego dla każdej partii towarów.

Organ celny dokonuje takiego poświadczenia wyłącznie, jeżeli dane zawarte w wywozowym dokumencie towarzyszącym odpowiadają danym zawartym w „Komunikacie informującym wyprzedzająco o przybyciu przesyłki”.

Odpowiedni egzemplarz wywozowego dokumentu towarzyszącego jest przedstawiany wraz z towarami we właściwym urzędzie celnym wyprowadzenia. Każdy urząd celny wyprowadzenia potwierdza egzemplarz wywozowego dokumentu towarzyszącego zgodnie z art. 79 3 a ust. 2 i zwraca go urzędowi celnemu wyprowadzenia, w którym przesyłka została przedstawiona po raz pierwszy. Urząd ten wysyła komunikat „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia” dopiero, gdy wszystkie towary opuszczą obszar celny Wspólnoty.

4. Bez uszczerbku dla art. 792a, gdy towary zgłoszone do wywozu nie są już przeznaczone do wyprowadzenia z obszaru celnego Wspólnoty, osoba wyprowadzająca towary z urzędu celnego wyprowadzenia w celu przewozu do miejsca znajdującego się na tym obszarze przekazuje do urzędu celnego wyprowadzenia informacje, o których mowa w ust. 1 akapit drugi lit. a). Informacje te mogą być przekazane w jakiejkolwiek formie.

Artykuł 796da

1. Jeżeli po upływie 90 dni od zwolnienia towarów do wywozu urząd celny wywozu nie otrzyma komunikatu „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia”, o którym mowa w art. 796d ust. 2, urząd celny wywozu może, w razie potrzeby, zażądać od eksportera lub zgłaszającego, by wskazał datę, w której towary opuściły obszar celny Wspólnoty oraz urząd celny, przez który to nastąpiło.

2. Eksporter lub zgłaszający, z własnej inicjatywy lub na żądanie sporządzone zgodnie z ust. 1, mogą poinformować urząd celny wywozu, że towary opuściły obszar celny Wspólnoty, podając datę, w której towary opuściły obszar celny Wspólnoty, oraz urząd celny, przez który to nastąpiło, oraz zażądać od urzędu celnego wywozu potwierdzenia wyprowadzenia towarów. W takim przypadku urząd celny wywozu żąda od urzędu celnego wyprowadzenia przekazania komunikatu „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia”, a urząd celny wyprowadzenia udziela odpowiedzi w ciągu 10 dni.

3. Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 2, urząd celny wyprowadzenia nie potwierdzi wyprowadzenia towarów w terminie określonym w ust. 2, urząd celny wywozu informuje o tym eksportera lub zgłaszającego.

Eksporter lub zgłaszający mogą przekazać urzędowi celnemu wywozu dowód, że towary opuściły obszar celny Wspólnoty.

4. Dowód, o którym mowa w ust. 3, może w szczególności stanowić jeden z następujących dokumentów lub kilka z nich:

a) kopia potwierdzenia dostawy podpisana lub uwierzytelniona przez odbiorcę spoza obszaru celnego Wspólnoty;

b) dowód zapłaty, faktura lub potwierdzenie dostawy należycie podpisane lub uwierzytelnione przez przedsiębiorcę, który wyprowadził towary poza obszar celny Wspólnoty;

c) oświadczenie podpisane lub uwierzytelnione przez przedsiębiorstwo, które wyprowadziło towary poza obszar celny Wspólnoty;

d) dokument poświadczony przez organy celne państwa członkowskiego lub kraju spoza obszaru celnego Wspólnoty;

e) prowadzony przez przedsiębiorców rejestr towarów dostarczonych na platformy wiertnicze i produkcyjne ropy naftowej i gazu oraz turbiny wiatrowe.

Artykuł 796e

1. Urząd celny wywozu potwierdza wyprowadzenie towarów eksporterowi lub zgłaszającemu w następujących przypadkach:

a) po otrzymaniu komunikatu „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia” z urzędu celnego wyprowadzenia;

b) jeżeli, w przypadkach określonych w art. 796da ust. 2, nie otrzymał w ciągu 10 dni komunikatu „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia” z urzędu celnego wyprowadzenia, ale jest przekonany, że dowody przedstawione zgodnie z art. 796da ust. 4 są dostateczne.

2. Jeżeli w ciągu 150 dni od daty zwolnienia towarów do wywozu urząd celny wywozu nie otrzymał komunikatu „Wyniki kontroli w urzędzie wyprowadzenia” z urzędu celnego wyprowadzenia ani dostatecznych dowodów zgodnie z art. 796da ust. 4, urząd celny wywozu może uznać to za informację, że towary nie opuściły obszaru celnego Wspólnoty.

3. O unieważnieniu zgłoszenia wywozowego urząd celny wywozu informuje eksportera lub zgłaszającego oraz deklarowany urząd celny wyprowadzenia. Urząd celny wywozu informuje deklarowany urząd celny wyprowadzenia o uznaniu dowodów zgodnie z ust. 1 lit. b).

ROZDZIAŁ 4

Czasowy wywóz przy użyciu karnetu ATA

Artykuł 797

1. Wywóz może zostać dokonany z zastosowaniem karnetu ATA, jeżeli spełniane są niżej wymienione warunki:

a) karnet ATA jest wydany w Państwie Członkowskim Wspólnoty i poświadczony oraz gwarantowany przez zrzeszenie mające swoją siedzibę we Wspólnocie, które wchodzi w skład międzynarodowego systemu gwarancji.

Komisja publikuje wykaz zrzeszeń;

b) karnet ATA stosuje się jedynie do towarów wspólnotowych:

– które przy wywozie poza obszar celny Wspólnoty nie podlegały wywozowym formalnościom celnym w celu zapłaty refundacji lub innych kwot wywozowych w ramach wspólnej polityki rolnej,

– w odniesieniu do których nie zostały przyznane żadne inne korzyści finansowe w ramach wspólnej polityki rolnej poza tymi, które połączone są z zobowiązaniem wywozu danych towarów,

– w odniesieniu do których nie został złożony wniosek o udzielenie zwrotu;

c) dokumenty określone w art. 221 muszą zostać przedstawione. Organy celne mogą zażądać przedłożenia dokumentu przewozowego;

d) towary muszą być przeznaczone do powrotnego przywozu.

2. Jeżeli towary umieszczone na karnecie ATA objęte są procedurą do celów czasowego wywozu, urząd celny wywozu spełnia następujące formalności:

a) sprawdza informacje umieszczone w polach A–G odcinka wywozowego w stosunku do towarów z okładki karnetu;

b) wypełnia, o ile jest to konieczne, pole „Zaświadczenie władz celnych” znajdujące się na stronie tytułowej karnetu;

c) wypełnia odcinek kontrolny i pole H odcinka wywozowego;

d) podaje swoją nazwę w polu H lit. b) odcinka powrotnego przywozu;

e) zatrzymuje odcinek wywozowy.

3. Jeżeli urząd celny wywozu nie jest urzędem wyprowadzenia, to urząd celny wywozu spełnia formalności określone w ust. 2, ale nie wypełnia pola 7 wywozowego odcinka kontrolnego, które musi zostać wypełnione przez urząd celny wyprowadzenia.

4. Termin powrotnego przywozu towarów ustanowiony przez organy celne w polu H lit. b) odcinka wywozowego nie może przekraczać terminu ważności karnetu.

Artykuł 798

Jeżeli towary, które opuściły obszar celny Wspólnoty z zastosowaniem karnetu ATA, nie są już przeznaczone do powrotnego przywozu, zgłoszenie wywozowe zawierające dane określone w załączniku 37 przedstawiane jest w urzędzie celnym wywozu.

Po przedstawieniu danego karnetu urząd celny poświadcza egzemplarz 3 zgłoszenia wywozowego oraz unieważnia odcinek kontrolny i odcinek powrotnego przywozu.

TYTUŁ V

INNE DOPUSZCZONE PRZEZNACZENIA CELNE

DZIAŁ 1

Wolne obszary celne i składy wolnocłowe

Sekcja 1

Przepisy wspólne dla sekcji 2 i 3

Podsekcja 1

Definicje i przepisy ogólne

Artykuł 799

Do celów niniejszego działu:

a) „kontrola typu I” oznacza kontrole głównie oparte o istnienie ogrodzenia;

b) „kontrola typu II” oznacza kontrole głównie oparte na formalnościach przeprowadzanych zgodnie z wymogami procedury składu celnego;

c) „operator” oznacza dowolną osobę, która prowadzi działalność obejmującą składowanie, obróbkę, przetwarzanie, sprzedaż lub nabywanie towarów w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym.

Artykuł 800

Każda osoba może zwrócić się z wnioskiem do organów celnych wyznaczonych przez Państwa Członkowskie o część obszaru celnego Wspólnoty, aby został wyznaczony wolnym obszarem celnym lub o utworzenie składu wolnocłowego.

Artykuł 801

1. Wniosek o pozwolenie na budowę w wolnym obszarze celnym składa się na piśmie.

2. Wniosek, określony w ust. 1, określa działalność, dla której budynek będzie wykorzystywany, oraz podaje wszelkie pozostałe informacje, które umożliwią organom celnym wyznaczonym przez Państwa Członkowskie dokonanie oceny podstaw dla przyznania pozwolenia.

3. Właściwe organy celne przyznają pozwolenia w przypadkach, gdy nie jest utrudnione stosowanie przepisów celnych.

4. Ustępy 1, 2 i 3 stosuje się także w przypadku dostosowywania budynku w wolnym obszarze celnym lub budynku stanowiącego skład wolnocłowy.

Artykuł 802

Organy celne Państw Członkowskich przekazują Komisji następujące informacje dotyczące:

a) wolnych obszarów celnych istniejących i działających we Wspólnocie zgodnie z klasyfikacją na mocy art. 799;

b) wyznaczonych organów celnych, którym musi zostać przedłożony wniosek określony w art. 804.

Komisja publikuje informacje określone w lit. a) i b) w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, seria C.

Podsekcja 2

Zatwierdzenie ewidencji towarowej

Artykuł 803

1. Prowadzenie przez operatora działalności podlega zatwierdzeniu przez organy celne ewidencji towarowej określone:

– w art. 176 Kodeksu, w przypadku wolnego obszaru celnego o kontroli typu I lub składu wolnocłowego,

– w art. 105 Kodeksu w przypadku wolnego obszaru celnego o kontroli typu II.

2. Zatwierdzenie jest wystawiane na piśmie. Jest ono przyznawane jedynie podmiotom gospodarczym dającym wszelkie konieczne gwarancje dotyczące zastosowania przepisów dotyczących wolnych obszarów celnych lub składów wolnocłowych.

Artykuł 804

1. Wniosek o zatwierdzenie ewidencji towarowej powinien być złożony na piśmie organom celnym wyznaczonym przez Państwo Członkowskie, w którym znajduje się wolny obszar celny lub skład wolnocłowy.

2. Wniosek określony w ust. 1 określa, jaka działalność jest przewidziana, a informacja ta jest uważana za powiadomienie określone w art. 172 ust. 1 Kodeksu. Zawiera ono następujące elementy:

a) szczegółowy opis ewidencji towarowej prowadzonej lub takiej, która ma być prowadzona;

b) rodzaj i status celny towarów, do których odnosi się działalność;

c) tam gdzie ma zastosowanie, procedurę celną, w ramach której działalność ta ma być prowadzona;

d) jakiekolwiek inne informacje potrzebne organom celnym w celu zapewnienia właściwego stosowania danych przepisów.

Sekcja 2

Przepisy mające zastosowanie do wolnych obszarów celnych o kontroli typu I i do składów wolnocłowych

Podsekcja 1

Kontrole

Artykuł 805

Ogrodzenie otaczające wolne obszary celne ma za zadanie ułatwić dozór celny poza wolnym obszarem celnym i zapobiec nieprawidłowemu wyprowadzaniu towarów z tego obszaru.

Akapit pierwszy odnosi się także, mutatis mutandis, do składów wolnocłowych.

Teren bezpośrednio za ogrodzeniem ma za zadanie umożliwiać odpowiedni dozór celny. Wstęp na wspomniany teren wymaga zgody wymienionych organów.

Artykuł 806

Ewidencja towarowa prowadzona dla wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego zawiera w szczególności:

a) dane szczegółowe dotyczące oznaczeń, numerów identyfikacyjnych, liczby i rodzaju opakowań, ilości i zwykłego opisu handlowego towarów oraz odpowiednio oznaczenia identyfikacyjne kontenera;

b) informacje umożliwiające monitorowanie towarów w każdym momencie, w szczególności monitorowanie ich umiejscowienia, przeznaczenia celnego im przypisanego po składowaniu w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym lub ich ponownego wprowadzenia do innej części obszaru celnego Wspólnoty;

c) właściwe dane szczegółowe dokumentu przewozowego użytego przy wprowadzeniu i wyprowadzeniu towarów;

d) oznaczenie statusu celnego oraz odpowiednio właściwe dane szczegółowe świadectwa stwierdzającego status, określone w art. 812;

e) dane szczegółowe zwyczajowych zabiegów;

f) zależnie od sprawy, jedno z oznaczeń określonych wart. 549, 550, lub 583;

g) dane szczegółowe dotyczące towarów, które nie podlegałyby w momencie dopuszczenia do swobodnego obrotu lub odprawy czasowej należnościom przywozowym lub środkom polityki handlowej, których zastosowanie i miejsce przeznaczenie musi być sprawdzone;

h) dodatkowe dane wymagane dla wywozowej deklaracji skróconej, określone w załączniku 30A, o ile są wymagane zgodnie z art. 182c Kodeksu.

Organy celne mogą zaniechać żądania części z tych informacji, jeśli nie będzie to miało wpływu na nadzór lub kontrolę wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego.

W przypadku gdy do celów procedury celnej musi być prowadzona ewidencja, zawarte w niej informacje nie muszą się pojawiać w ewidencji towarowej.

Artykuł 807

Procedury uszlachetniania czynnego lub przetwarzania pod kontrolą celną są kończone w stosunku do produktów kompensacyjnych, produktów przetworzonych lub produktów w niezmienionym stanie umieszczonych w wolnym obszarze celnym lub w składzie wolnocłowym przez wpis do ewidencji towarowej wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego. Odpowiednie dane szczegółowe takiego wpisu są zapisywane w ewidencjach uszlachetniania czynnego lub przetwarzania pod kontrolą celną, zależnie od przypadku.

Podsekcja 2

Pozostałe przepisy dotyczące prowadzenia wolnego obszaru celnego o kontroli typu I i składów wolnocłowych

Artykuł 808

Środki polityki handlowej przewidziane w aktach Wspólnoty stosuje się do towarów niewspólnotowych umieszczonych w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym jedynie w takim zakresie, w jakim odnoszą się one do wprowadzenia towarów na obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 809

W przypadkach, gdzie elementy oceny długu celnego, które mają zostać wzięte pod uwagę są tymi stosowanymi przed

przejściem przez towary zwyczajowych zabiegów, określonych w załączniku 72, wystawiony może zostać arkusz informacyjny INF8 zgodnie z art. 523.

Artykuł 810

Magazyn żywności może zostać ustanowiony w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym zgodnie z art. 40 rozporządzenia (WE) nr 800/1999.

Artykuł 811

(skreślony).

Artykuł 812

W przypadkach, gdy organy celne poświadczają wspólnotowy lub niewspólnotowy status towarów zgodnie z art. 170 ust. 4 Kodeksu wykorzystują formularz odpowiadający wzorowi i przepisom załącznika 109.

Operator poświadcza wspólnotowy status towarów przy użyciu tego formularza, w przypadku gdy towary niewspólnotowe są zgłoszone do dopuszczenia do swobodnego obrotu zgodnie z art. 173 lit. a) Kodeksu, łącznie z sytuacją, gdy kończy procedury uszlachetniania czynnego lub przetworzenia pod kontrolą celną.

Sekcja 3

Przepisy stosowane do wolnych obszarów celnych o kontroli typu II

Artykuł 813

Bez uszczerbku dla zastosowania przepisów sekcji 1 oraz art. 814, przepisy ustanowione dla procedury składu celnego stosuje się do wolnego obszaru celnego o kontroli typu II.

Artykuł 814

(skreślony).

ROZDZIAŁ 2

Powrotny wywóz, zniszczenie i zrzeczenie się towarów

Sekcja 1

Powrotny wywóz

Artykuł 841

1. Jeżeli do dokonania powrotnego wywozu wymagane jest zgłoszenie celne, art. 786 ust. 1 i ust. 2 lit. b) oraz art. 787–796e stosuje się z niezbędnymi zmianami, bez uszczerbku dla szczególnych przepisów, które mogą mieć zastosowanie przy zakończeniu gospodarczej procedury celnej poprzedzającej powrotny wywóz towarów.

2. Jeżeli karnet ATA zostaje wydany w celu powrotnego wywozu towarów w ramach odprawy czasowej, zgłoszenie celne można złożyć w innym urzędzie celnym, niż określony w art. 161 ust. 5 Kodeksu.

Artykuł 841a

1. W przypadkach innych niż określone w art. 182 ust. 3 zdanie trzecie kodeksu, powiadomienia o powrotnym wywozie dokonuje się z wykorzystaniem wywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 842a–842e, z wyjątkiem przypadków, w których odstępuje się od tego wymogu zgodnie z art. 842a ust. 3 lub 4.

2. W przypadku gdy towary czasowo składowane lub znajdujące się w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I są powrotnie wywożone i nie jest wymagane zgłoszenie celne lub wywozowa deklaracja skrócona, o powrotnym wywozie powiadamia się przed wyprowadzeniem towarów urząd celny właściwy dla miejsca, przez które towary opuszczą obszar celny Wspólnoty, w formie określonej przez organy celne.

Osoba określona w ust. 3 jest upoważniona, na własny wniosek, do zmiany jednego lub kilku elementów powiadomienia. Taka zmiana nie jest możliwa po tym, jak towary wymienione w powiadomieniu opuściły obszar celny Wspólnoty.

3. Powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit pierwszy, dokonuje przewoźnik. Jednakże takiego powiadomienia dokonuje osoba prowadząca magazyn czasowego składowania lub osoba prowadząca miejsce składowe w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I, lub każda inna osoba, która może przedstawić towary, jeśli przewoźnik został poinformowany o złożeniu powiadomienia przez osobę, o której mowa w drugim zdaniu niniejszego ustępu, i wyraził na to zgodę na mocy ustaleń wynikających z umowy. Urząd celny wyprowadzenia może założyć, że przewoźnik wyraził zgodę na złożenie powiadomienia na mocy ustaleń wynikających z umowy i że zostało ono złożone za jego wiedzą, o ile nie istnieją dowody świadczące przeciw temu.

Artykuł 796d ust. 1 ostatni akapit stosuje się w odniesieniu do definicji przewoźnika.

4. W przypadkach gdy po dokonaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit pierwszy, towary nie mają już być wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty, art. 796d ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Sekcja 2

Zniszczenie i zrzeczenie się towarów

Artykuł 842

1. Do celów art. 182 ust. 3 Kodeksu powiadomienie o zniszczeniu towarów sporządzane jest na piśmie i podpisywane przez osobę zainteresowaną. Powiadomienie musi zostać dokonane w czasie umożliwiającym organom celnym nadzorowanie zniszczenia.

2. Jeżeli dane towary są już przedmiotem zgłoszenia przyjętego przez organy celne, organy te potwierdzają fakt zniszczenia na zgłoszeniu i unieważniają zgłoszenie, zgodnie z art. 66 Kodeksu.

Organy celne obecne przy niszczeniu towaru podają na formularzu lub zgłoszeniu rodzaj towaru oraz ilość odpadów i złomu pozostałych po dokonaniu zniszczenia, w celu określenia mających do nich zastosowanie elementów kalkulacyjnych, jakie mają zostać użyte przy przyznaniu towarom innego przeznaczenia celnego.

3. Przepisy ust. 2 akapit pierwszy stosuje się mutatis mutandis do towarów będących przedmiotem zrzeczenia na rzecz Skarbu Państwa.

TYTUŁ VI

TOWARY OPUSZCZAJĄCE OBSZAR CELNY WSPÓLNOTY

ROZDZIAŁ 1

Wywozowa deklaracja skrócona

Artykuł 842a

1. Bez uszczerbku dla ust. 3 i 4, jeżeli wyprowadzenie towarów z obszaru celnego Wspólnoty nie wymaga zgłoszenia celnego, wywozową deklarację skróconą składa się w urzędzie celnym wyprowadzenia.

2. Do celów niniejszego rozdziału »urzędem celnym wyprowadzenia« jest:

a) urząd celny właściwy dla miejsca, gdzie towary opuszczą obszar celny Wspólnoty; lub

b) urząd celny właściwy dla miejsca załadunku towarów na statek wodny lub powietrzny, na którym zostaną wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty, jeżeli towary mają opuścić obszar celny Wspólnoty drogą powietrzną lub morską.

3. Wywozowa deklaracja skrócona nie jest wymagana w przypadku gdy elektroniczne zgłoszenie tranzytowe zawiera dane wywozowej deklaracji skróconej, pod warunkiem że urząd przeznaczenia jest również urzędem celnym wyprowadzenia lub urząd przeznaczenia znajduje się poza obszarem celnym Wspólnoty.

4. Wywozowa deklaracja skrócona nie jest wymagana w następujących przypadkach:

a) wyjątków wymienionych w art. 592a;

b) jeżeli towary są ładowane w porcie wodnym lub lotniczym znajdującym się na obszarze celnym Wspólnoty w celu ich rozładowania w innym porcie wodnym lub lotniczym Wspólnoty, pod warunkiem że na żądanie urzędu celnego wyprowadzenia zostanie mu udostępniony dowód dotyczący zamierzonego miejsca rozładunku w formie manifestu handlowego, portowego lub transportowego lub wykazu załadunkowego. Odnosi się to również do przypadków, gdy statek wodny lub powietrzny, który przewozi towary, ma zawinąć do portu wodnego lub lotniczego znajdującego się poza obszarem celnym Wspólnoty i towary te mają pozostać na pokładzie statku wodnego lub powietrznego podczas postoju w porcie wodnym lub powietrznym znajdującym się poza obszarem celnym Wspólnoty;

c) jeżeli towary nie zostały rozładowane w porcie wodnym lub lotniczym ze środka transportu, którym były przewożone przy ich wprowadzaniu na obszar celny Wspólnoty i którym będą przewożone przy ich wyprowadzaniu z tego obszaru;

d) jeżeli towary zostały załadowane w poprzednim porcie wodnym lub lotniczym znajdującym się na obszarze celnym Wspólnoty i pozostają na środku transportu, którym będą przewożone przy ich wyprowadzaniu z obszaru celnego Wspólnoty;

e) jeżeli towary czasowo składowane lub znajdujące się w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I są przeładowywane, pod dozorem tego samego urzędu celnego, ze środka transportu, który wprowadził je do tego magazynu czasowego składowania lub wolnego obszaru celnego, na statek wodny, samolot lub kolej i będą przewożone jednym z tych środków transportu z magazynu czasowego składowania lub wolnego obszaru celnego przy ich wyprowadzaniu z obszaru celnego Wspólnoty, pod warunkiem że:

(i) przeładunek dokonywany jest w ciągu czternastu dni kalendarzowych od przedstawienia towarów do czasowego składowania lub przedstawienia w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I; w wyjątkowych okolicznościach organy celne mogą przedłużyć ten termin o czas niezbędny, aby sprostać zaistniałym wyjątkowym okolicznościom;

(ii) organy celne mają dostęp do informacji o towarach; oraz

(iii) zgodnie z wiedzą przewoźnika miejsce przeznaczenia towarów i odbiorca nie ulegają zmianie;

f) gdy dowód, że towary, które mają zostać wyprowadzone z obszaru celnego Wspólnoty, zostały już objęte zgłoszeniem celnym zawierającym dane wywozowej deklaracji skróconej, jest udostępniony urzędowi celnemu wyprowadzenia z wykorzystaniem systemu przetwarzania danych osoby uprawnionej do prowadzenia magazynu czasowego składowania, przewoźnika lub organu zarządzającego portem wodnym lub lotniczym, lub innego systemu przetwarzania danych handlowych, pod warunkiem że został on zatwierdzony przez organy celne.

Bez uszczerbku dla art. 842d ust. 2, w przypadkach określonych w lit. a)–f) kontrole celne uwzględniają szczególny charakter przypadku.

5. Wywozową deklarację skróconą, gdy jest wymagana, składa przewoźnik. Jednakże taka deklaracja składana jest przez osobę prowadzącą magazyn czasowego składowania lub osobę prowadzącą miejsce składowe w wolnym obszarze celnym o kontroli typu I, lub każdą inną osobę, która może przedstawić towary, jeżeli przewoźnik został poinformowany o złożeniu deklaracji przez osobę, o której mowa w drugim zdaniu niniejszego ustępu, i wyraził na to zgodę na mocy ustaleń wynikających z umowy. Urząd celny wyprowadzenia może założyć, że przewoźnik wyraził zgodę na złożenie deklaracji na mocy ustaleń wynikających z umowy i że została ona złożona za jego wiedzą, o ile nie istnieją dowody świadczące przeciw temu.

Artykuł 796d ust. 1 ostatni akapit stosuje się w odniesieniu do definicji przewoźnika.

6. W przypadkach, gdy po złożeniu wywozowej deklaracji skróconej towary nie są już przeznaczone do wyprowadzenia z obszaru celnego Wspólnoty, art. 796d ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 842b

1. Wywozowa deklaracja skrócona, zawierająca dane określone dla tego typu deklaracji w załączniku 30A i wypełniona zgodnie z zawartymi w nim wyjaśnieniami, jest sporządzana przy użyciu techniki przetwarzania danych.

Wywozowa deklaracja skrócona jest potwierdzana przez osobę, która ją sporządza.

2. Organy celne rejestrują wywozową deklarację skróconą spełniającą warunki określone w ustępie 1 niezwłocznie po jej otrzymaniu.

Artykuł 199 ust. 1 stosuje się z niezbędnymi zmianami.

3. Organy celne dopuszczają złożenie deklaracji skróconej w formie papierowej wyłącznie w razie zaistnienia jednego z poniższych zdarzeń:

a) nie funkcjonuje system teleinformatyczny organów celnych;

b) nie funkcjonuje system teleinformatyczny osoby składającej wywozową deklarację skróconą.

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), wywozową deklarację skróconą w formie papierowej sporządza się z wykorzystaniem Dokumentu Bezpieczeństwo i Ochrona, zgodnego ze wzorem określonym w załączniku 45i. Jeżeli przesyłka, dla której sporządza się wywozową deklarację skróconą, składa się z więcej niż jednej pozycji towarowej, Dokument Bezpieczeństwo i Ochrona uzupełnia się o wykaz pozycji zgodny ze wzorem określonym w załączniku 45j. Wykaz pozycji stanowi integralną część Dokumentu Bezpieczeństwo i Ochrona.

W przypadkach, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), organy celne mogą zezwolić, aby Dokument Bezpieczeństwo i Ochrona został zastąpiony przez dokumenty handlowe lub nimi uzupełniony, pod warunkiem że dokumenty przedstawione organom celnym zawierają dane przewidziane dla wywozowych deklaracji skróconych w załączniku 30A.

4. Organy celne ustalają, w porozumieniu między sobą, tryb postępowania w przypadkach określonych w ust. 3 lit. a).

5. Stosowanie wywozowej deklaracji skróconej w formie papierowej w przypadku, o którym mowa w ust. 3 lit. b), uzależnione jest od zgody organów celnych.

Wywozową deklarację skróconą w formie papierowej podpisuje osoba, która ją sporządziła.

Artykuł 842c

1. W przypadku transportu kombinowanego, gdy towary są przeładowywane z jednego środka transportu na drugi w celu przewozu poza obszar celny Wspólnoty, termin złożenia wywozowej deklaracji skróconej musi być zgodny z terminem przewidzianym dla środka transportu opuszczającego obszar celny Wspólnoty, zgodnie z art. 842d ust. 1.

2. W przypadku transportu kombinowanego, gdy aktywny środek transportu przekraczający granicę przewozi jedynie inny aktywny środek transportu, obowiązek złożenia wywozowej deklaracji skróconej spoczywa na dysponencie tego innego środka transportu.

Termin złożenia wywozowej deklaracji skróconej odpowiada terminowi odnoszącemu się do aktywnego środka transportu przekraczającego granicę, zgodnie z art. 842d ust. 1.

Artykuł 842d

1. Wywozowa deklaracja skrócona jest składana w urzędzie wyprowadzenia w terminie określonym w art. 592b ust. 1.

Artykuł 592b ust. 2 i 3 oraz art. 592c stosują się z niezbędnymi zmianami.

2. Po złożeniu wywozowej deklaracji skróconej właściwy urząd celny przeprowadza odpowiednie kontrole wynikające z analizy ryzyka, głównie pod kątem bezpieczeństwa i ochrony, przed zwolnieniem towarów do ich wyprowadzenia ze Wspólnoty, w okresie pomiędzy terminem na złożenie deklaracji wskazanym w art. 592b dla danego rodzaju transportu a załadowaniem lub wyprowadzeniem towarów.

W przypadku gdy towary zwolnione z obowiązku złożenia wywozowej deklaracji skróconej zgodnie z art. 842a ust. 4 są wyprowadzane z obszaru celnego Wspólnoty, analizę ryzyka przeprowadza się, gdy jest to wymagane, po przedstawieniu towarów i na podstawie dokumentów lub innych informacji dotyczących towarów.

Towary mogą być zwolnione do wyprowadzenia niezwłocznie po przeprowadzeniu analizy ryzyka.

3. W przypadku stwierdzenia, że towary przeznaczone do wyprowadzenia z obszaru celnego Wspólnoty, dla których wymagana jest wywozowa deklaracja skrócona, nie są objęte taką deklaracją, osoba, która wyprowadza towary lub która przejmuje odpowiedzialność za wyprowadzenie towarów z obszaru celnego Wspólnoty, składa bezzwłocznie wywozową deklarację skróconą.

Jeżeli osoba ta złoży wywozową deklarację skróconą po upływie terminów określonych w art. 592b i 592c, nie wyklucza to stosowania sankcji określonych w przepisach krajowych.

4. Jeżeli na podstawie przeprowadzonych kontroli organy celne nie mogą zezwolić na wyprowadzenie towarów, właściwy urząd celny powiadamia osobę, która złożyła wywozową deklarację skróconą lub osobę odpowiedzialną za wywóz towarów z obszaru celnego Wspólnoty, że towary nie zostaną zwolnione do wyprowadzenia.

Powiadomienie to jest przekazywane w rozsądnym terminie po zakończeniu analizy ryzyka w odniesieniu do tych towarów.

Artykuł 842e

1. Terminy, o których mowa w art. 842d ust. 1, nie znajdują zastosowania, jeżeli na mocy umów międzynarodowych między Wspólnotą a krajami trzecimi wymagana jest wymiana danych dotyczących zgłoszenia w terminie innym niż określony w tym artykule.

2. Termin nie może być w żadnym przypadku krótszy niż termin wymagany do zakończenia analizy ryzyka zanim towary opuszczą obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 842f

Jeżeli po upływie 150 dni od daty złożenia wywozowej deklaracji skróconej towary objęte tą deklaracją nie opuściły obszaru celnego Wspólnoty, wywozową deklarację skróconą uznaje się za niezłożoną.

ROZDZIAŁ 2

Czasowy wywóz

Artykuł 843

1. Niniejszy rozdział określa warunki mające zastosowanie do towarów przemieszczających się między dwoma punktami znajdującymi się na obszarze celnym Wspólnoty czasowo opuszczających ten obszar, nawet z pominięciem terytorium państwa trzeciego, i których usunięcie z obszaru celnego Wspólnoty lub wywóz poza ten obszar są zakazane lub podlegają ograniczeniom, należnościom lub innym opłatom wywozowym na mocy środka wspólnotowego, o ile środek ten to przewiduje i bez uszczerbku dla przepisów szczególnych, które może zawierać.

Jednakże warunków tych nie stosuje się:

– jeżeli przy zgłoszeniu towarów do wywozu poza obszar celny Wspólnoty w urzędzie celnym, gdzie spełniane są formalności eksportowe przedstawiono dowód stwierdzający, że został podjęty środek administracyjny uwalniający te towary od ograniczeń oraz że należności, podatki lub inne należne opłaty zostały uiszczone lub, uwzględniając okoliczności, że towary te mogą opuścić obszar celny Wspólnoty bez dalszych formalności, lub

– jeżeli przewóz dokonywany jest lotem bezpośrednim bez międzylądowań poza obszarem celnym Wspólnoty lub statkiem rejsowym w rozumieniu art. 313a.

2. (skreślony).

3. Jeżeli towary:

a) objęte są procedurą celną inną niż wspólnotowa procedura tranzytu; lub

b) są przemieszczane nie będąc objętymi procedurą celną.

Egzemplarz kontrolny T5 wystawia się zgodnie z art. 912a–912g. W polu 104 formularza T5 należy wstawić krzyżyk w polu „Inne (wyszczególnić)” oraz dodać zdanie określone w ust. 2.

W przypadku towarów objętych lit. a) pierwszego akapitu egzemplarza kontrolnego T5 wystawia się w urzędzie celnym, w którym spełniane są formalności wymagane dla wysyłki towarów. W przypadku towarów objętych lit. b) pierwszego akapitu egzemplarz kontrolny T5 przedstawia się wraz z towarami w urzędzie celnym właściwym dla miejsca, gdzie towary te opuszczają obszar celny Wspólnoty.

Urzędy te wyznaczają ostateczny termin, w którym towary muszą zostać przedstawione w urzędzie przeznaczenia i, w miarę potrzeby, umieszczają na dokumencie celnym, z którego wykorzystaniem towary będą przewożone, zdanie określone w ust. 2.

Do celów egzemplarza kontrolnego T5 za urząd przeznaczenia uważa się urząd przeznaczenia dla procedury celnej na mocy akapit pierwszego lit. a) lub, w przypadku gdy ma zastosowanie akapit pierwszy lit. b), urząd właściwy dla miejsca ponownego wprowadzenia towarów na obszar celny Wspólnoty.

4. Ustęp 3 stosuje się również do towarów przemieszczanych między dwoma punktami znajdującymi się na obszarze celnym Wspólnoty przez terytorium jednego lub więcej Państw EFTA określonych w art. 309 lit. f) i które w jednym z tych państw są przedmiotem powrotnej wysyłki.

5. Jeżeli środek wspólnotowy, określony w ust. 1, przewiduje złożenie zabezpieczenia, to zostaje ono złożone zgodnie z art. 912b ust. 2.

6. Jeżeli przy przybyciu do urzędu przeznaczenia towary nie zostaną niezwłocznie uznane za towary o statusie wspólnotowym lub nie zostaną niezwłocznie poddane formalnościom celnym wymaganym dla towarów wprowadzonych do obszaru celnego Wspólnoty, urząd przeznaczenia podejmuje wszelkie przewidziane wobec nich środki.

7. W okolicznościach opisanych w ust. 3 urząd przeznaczenia po spełnieniu wszystkich formalności i umieszczeniu wymaganych adnotacji bezzwłocznie odsyła oryginał egzemplarza kontrolnego T5 na adres podany w polu B „Odesłać do.” formularza T5.

8. W przypadku gdy towary nie zostały ponownie wprowadzone na obszar celny Wspólnoty, uważa się, że nieprawidłowo opuściły obszar celny Wspólnoty z Państwa Członkowskiego, gdzie zostały objęte procedurą określoną w ust. 2 lub gdzie wystawiono egzemplarz kontrolny T5.

CZĘŚĆ III

OPERACJE UPRZYWILEJOWANE

TYTUŁ I

TOWARY POWRACAJĄCE

Artykuł 844

1. Zgodnie z art. 185 ust. 2 lit. b) Kodeksu z należności celnych przywozowych zwolnione są:

– towary uprzednio wywiezione z obszaru celnego Wspólnoty, w odniesieniu do których zostały spełnione wywozowe formalności celne wymagane do uzyskania refundacji lub innych kwot przewidzianych przy wywozie w ramach wspólnej polityki rolnej,

lub

– towary, w odniesieniu do których udzielone zostało, w ramach wspólnej polityki rolnej, innego rodzaju ułatwienie finansowe niż wymienione refundacje lub inne kwoty nakładające obowiązek wywozu wymienionych towarów,

pod warunkiem że stwierdzono, że refundacje lub inne wypłacone kwoty zostały zwrócone albo że właściwe organy podjęły wszelkie niezbędne kroki, aby zostały one wstrzymane, bądź też stwierdzono, że inne udzielone korzyści finansowe zostały anulowane i że towary te:

i) nie mogły zostać wprowadzone do użytku domowego w państwie, do którego zostały wysłane z powodów związanych z prawem obowiązującym w tym państwie;

ii) zostały zwrócone przez odbiorcę ze względu na uszkodzenie lub niezgodność z warunkami dotyczącej ich umowy;

iii) zostały powrotnie przywiezione na obszar celny Wspólnoty w związku z innego rodzaju okolicznościami, na które eksporter nie miał wpływu, ze względu na które nie mogły zostać użyte zgodnie z zamierzonym celem.

2. Okoliczności określone w ust. 1 ppkt iii) obejmują:

a) towary powracające na obszar celny Wspólnoty w konsekwencji awarii, która nastąpiła przed dostarczeniem odbiorcy albo samych towarów, albo też środka transportu, na którym były przewożone;

b) towary pierwotnie wywiezione w celu konsumpcji lub sprzedaży na targach handlowych lub innej podobnej imprezie, które nie zostały tam skonsumowane lub sprzedane;

c) towary, które nie mogły zostać dostarczone odbiorcy w związku z niezdolnością fizyczną lub prawną tego odbiorcy do wywiązania się z umowy, na mocy której dokonano wywozu towarów;

d) towary, które w wyniku zakłóceń naturalnych, politycznych lub społecznych nie mogły zostać dostarczone odbiorcy lub dotarły do niego po upływie terminu dostawy przewidzianego umową, na której mocy dokonano wywozu towarów, ostatecznego terminu dostawy;

e) produkty objęte wspólną organizacją rynku owoców i warzyw wywożonych w ramach sprzedaży konsygnacyjnej i które nie zostały sprzedane na rynku państwa trzeciego przeznaczenia.

3. Towary wywiezione w ramach wspólnej polityki rolnej z wykorzystaniem pozwolenia na wywóz lub świadectwa o wcześniejszym ustaleniu refundacji nie są zwalniane z należności celnych przywozowych, chyba że zostanie stwierdzone, że właściwe przepisy wspólnotowe zostały spełnione.

4. Towary określone w ust. 1 nie mogą korzystać ze zwolnienia, chyba że zostały zgłoszone do swobodnego obrotu na obszarze celnym Wspólnoty w terminie dwunastu miesięcy od dnia spełnienia formalności celnych związanych z ich wywozem.

Jednakże jeżeli towary są zgłaszane do swobodnego obrotu po upływie terminu przewidzianego w akapicie pierwszym, organy celne Państwa Członkowskiego powrotnego przywozu mogą zezwolić na przedłużenie terminu, w przypadku gdy uzasadniają to wyjątkowe okoliczności. Jeżeli organy celne zezwolą na przedłużenie terminu, przekażą Komisji szczegółowe informacje na temat danego przypadku.

Artykuł 845

Towary powracające korzystają ze zwolnienia z należności celnych przywozowych, nawet jeżeli stanowią jedynie część towarów uprzednio wywiezionych poza obszar celny Wspólnoty.

To samo odnosi się również do przypadku, gdy towary składają się z części lub wyposażenia będącego elementami maszyn, instrumentów, aparatury lub innych produktów uprzednio wywiezionych poza obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 846

1. W drodze odstępstwa od art. 186 Kodeksu ze zwolnienia z należności celnych przywozowych korzystają towary powracające, które znajdują się w jednej z następujących sytuacji:

a) towary, które po ich wywiezieniu poza obszar celny Wspólnoty zostały poddane jedynie zabiegom niezbędnym dla utrzymania ich w dobrym stanie lub zabiegom jedynie zmieniającym ich wygląd;

b) towary, które po ich wywiezieniu poza obszar celny Wspólnoty, zostały poddane innym zabiegom niż niezbędne dla utrzymania ich w dobrym stanie lub zabiegom innym niż zmieniające ich wygląd, ale okazały się wadliwe lub niezdatne do przewidywanego użytku, pod warunkiem że spełniony jest jeden z następujących warunków:

– towary te poddane zostały wymienionym zabiegom lub zabiegom wyłącznie w celu ich naprawy lub utrzymania ich w dobrym stanie,

– ich niezdatność do przewidywanego użytku została stwierdzona dopiero po rozpoczęciu wymienionych zabiegów.

2. Jeżeli towary powracające zostały poddane zabiegom, zgodnie z ust. 1 lit. b), a zabiegi takie wiązałyby się z pobraniem należności celnych przywozowych jak za towary objęte procedurą uszlachetniania biernego, to stosuje się obowiązujące w ramach wymienionej procedury reguły naliczania należności.

Jednakże jeżeli towary zostały poddane operacji polegającej na ich naprawie lub przywróceniu do dobrego stanu, które stały się konieczne w związku z nieprzewidzianymi okolicznościami, które zaistniały poza obszarem celnym Wspólnoty, co zostało potwierdzone zgodnie z wymogami organów celnych, towary zostają zwolnione z należności celnych przywozowych, pod warunkiem że w wyniku przeprowadzenia operacji wartość powracających towarów nie stanie się wyższa od ich wartości w chwili wywozu poza obszar celny Wspólnoty.

3. Do celów ust. 2 akapit drugi:

a) „konieczna naprawa lub przywrócenie do dobrego stanu, które stały się konieczne” oznaczają każdą czynność powodującą naprawienie wad funkcjonalnych lub szkód materialnych, które powstały, gdy towary znajdowały się poza obszarem celnym Wspólnoty, bez których wykonania towary nie mogłyby zostać użyte w normalny sposób i zgodnie z ich przeznaczeniem;

b) uważa się, że w wyniku przeprowadzenia operacji wartość powracających towarów nie stała się wyższa od ich wartości w chwili wywozu poza obszar celny Wspólnoty, jeżeli operacja ta nie wykracza poza to, co jest niezbędne do umożliwienia, aby towary te mogły być dalej używane w ten sam sposób jak w chwili wywozu.

Jeżeli naprawa lub przywrócenie towarów do dobrego stanu wymaga zamontowania części zapasowych, to zamontowanie tych części jest ograniczone wyłącznie do części niezbędnych dla umożliwienia, aby towary mogły być dalej używane w ten sam sposób jak w chwili wywozu.

Artykuł 847

Na wniosek osoby zainteresowanej po spełnianiu wywozowych formalności celnych organy celne wydają dokument zawierający informacje niezbędne dla ustalenia tożsamości towarów w przypadku powrotnego ich wprowadzenia na obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 848

1. Za towary powracające mogą zostać uznane:

– towary, do których przy zgłoszeniu o dopuszczenie do swobodnego obrotu dołączono następujące dokumenty:

a) egzemplarz zgłoszenia wywozowego zwrócony przez organy celne eksporterowi lub odpowiednio poświadczoną przez te organy kopię tego dokumentu; lub

b) dokument informacyjny, przewidziany w art. 850.

Jeżeli dowody dostępne organom celnym w urzędzie celnym powrotnego przywozu lub dowody dostarczone im przez osobę zainteresowaną wskazują, że zgłoszone do swobodnego obrotu towary są towarami, które zostały pierwotnie wywiezione poza obszar celny Wspólnoty, i że w chwili wywozu spełniały warunki wymagane dla uznania ich za towary powracające, to dokumenty określone w lit. a) i b) nie są wymagane,

– towary objęte karnetem ATA wydanym we Wspólnocie.

Towary te mogą zostać uznane za towary powracające w zakresie ustanowionym w art. 185 Kodeksu, nawet jeżeli termin ważności karnetu ATA został przekroczony.

W każdym przypadku formalności ustanowione w art. 290 ust. 2 muszą zostać spełnione.

2. Ustęp 1 tiret pierwsze nie ma zastosowania do międzynarodowego przepływu opakowań, środków transportu lub niektórych towarów korzystających ze szczególnej procedury celnej, jeżeli przepisy autonomiczne lub umowne stanowią, że dokumenty celne nie są wymagane w takich okolicznościach.

Nie stosuje się ich również w przypadkach, w których towary mogą być zgłaszane do dopuszczenia do swobodnego obrotu w formie ustnej lub w jakikolwiek inny sposób.

3. Jeżeli organy celne urzędu powrotnego przywozu uznają to za konieczne, mogą zażądać, aby osoba zainteresowana dostarczyła dodatkowy dowód, w szczególności w celu umożliwienia ustalenia tożsamości towarów powracających.

Artykuł 849

1. Oprócz dokumentów określonych w art. 848 przy każdym zgłoszeniu dopuszczenia do swobodnego obrotu towarów powracających, których wywóz mógł zostać dokonany po spełnieniu wywozowych formalności celnych w celu udzielenia refundacji lub innych kwot przewidzianych w wywozie w ramach wspólnej polityki rolnej, przedstawia się również zaświadczenie wydane przez organy właściwe do udzielania takich refundacji lub kwot w Państwie Członkowskim wywozu. Zaświadczenie takie zawiera wszystkie dane konieczne do umożliwienia urzędowi celnemu, w którym dane towary są zgłaszane do swobodnego obrotu, sprawdzenia, czy zaświadczenie to odnosi się do tych towarów.

2. Jeżeli wywóz towarów nie wiązał się ze spełnieniem wywozowych formalności celnych w celu uzyskania refundacji lub innych kwot przewidzianych przy wywozie w ramach wspólnej polityki rolnej, to zaświadczenie zawiera jedno z następujących oznaczeń:

– Sin concesión de restituciones u otras cantidades a la exportación;

– Ingen restitutioner eller andre beløb ydet ved udførslen;

– Keine Ausfuhrerstattungen oder sonstige Ausfuhrvergünstigungen;

– Δεν έτυχα ν επιδοτήσεων ή άλλων χορηγή σεων κατά την ε ξαγωγή;

– No refunds or other amounts granted on exportation;

– Sans octroi de restitutions ou autres montants à l'exportation;

– Senza concessione di restituzioni o altri importi all'esportazione;

– Geen restituties of andere bij de uitvoer verleende bedragen;

– Sem concessã o de restituicões ou outros montantes na exportaçã o;

– Vietäessä ei myönnetty vientitukea eikä muita määriä/Inga bidrag eller andra belopp har beviljats vid exporten,

– Inga bidrag eller andra belopp har beviljats vid exporten,

– Bez vyvoznich nahrad nebo jinych častek poskytovanych přivyvozu,

– Ekspordil ei makstud toetusi ega muid summasid,

– Bez kompensācijas vai citām summām, kas paredzētas par preču izvešanu,

– Eksportas teisės į grąžinamąsias išmokas arba kitas pinigų sumas nesuteikia,

– Kivitel eseten visszateritest vagy egyeb kedvezmenyt nem vettek igenybe,

– L-ebda rifużjoni jew ammonti ohra moghtija fuq esportazzjoni,

– Nie przyznano doplat lub innych kwot wynikających z wywozu,

– Brez izvoznih nadomestil ali drugih izvoznih ugodnosti,

– Pri vyvoze sa neposkytuju žiadne nahrady alebo ine peňažne Čiastky,

– Без възстановявания или други предоставяни суми за или при износ,

– Fără acordarea de restituiri restituții sau alte sume la export,

– Bez izvoznih naknada ili drugih iznosa pri izvozu.

3. Jeżeli wywóz towarów wiązał się ze spełnieniem wywozowych formalności celnych w celu uzyskania refundacji lub innych kwot przewidzianych przy wywozie w ramach wspólnej polityki rolnej, to zaświadczenie zawiera jedno z następujących oznaczeń:

– Restituciones y otras cantidades a la exportación reintegradas por . (cantidad);

– De ved udførslen ydede restitutioner eller andre beløb er tilbagebetalt for . (mængde);

– Ausfuhrerstattungen und sonstige Ausfuhrvergünstigungen für . (Menge) zurü ckbezahlt;

– Επιδοτ ήσεις και άλλε ς χορηγήσεις κ ατά την εξαγωγ ή επεστράφησα ν για . (ποσότη ς);

– Refunds and other amounts on exportation repaid for . (quantity);

– Restitutions et autres montants à l'exportation remboursés pour . (quantité);

– Restituzioni e altri importi all'esportazione rimborsati per . (quantità );

– Restituties en andere bedragen bij de uitvoer voor . (hoeveelheid) terugbetaald;

– Restituiç ões e outros montantes na exportação reembolsados para . (quantidade);

– Vientituki ja muut vietäessä maksetut määrät maksettu takaisin ........ (määrä) osalta/ De vid exporten beviljade bidragen eller andra belopp har betalats tillbaka för ........ (kvantitet);

– De vid exporten beviljade bidragen eller andra belopp har betalats tillbaka för ........ (kvantitet)

– Vyvozni nahrady nebo jine častky poskytovane při vyvozu vyplaceny za …(množstvi),

– Ekspordil makstud toetused ja muud summad tagastatud… (kogus) eest,

– Kompensācijas un citas par preču izvešanu paredzētas summas atmaksātas par … (daudzums),

– Grąžinamosios išmokos ir kitos eksporto atveju mokamos Pininu sumos išmokėtos už … (kiekis),

– Kivitel eseten igenybevett visszaterites vagy egyeb kedvezmeny … (mennyiseg) utan visszafizetve,

– Rifużjoni jew ammonti ohra fuq esportazzjoni moghtija lura ghal … (kwantita`),

– Doplaty i inne kwoty wynikające z wywozu wyplacono za … (ilość),

– Izvozna nadomestila ali zneski drugih izvoznih ugodnosti povrnjeni za … (količina),

– Nahrady a ine peňažne čiastky pri vyvoze vyplatene za … (množstvo),

– Възстановявания и други суми за …(количество), изплатени за износа,

– Restituiri și alte sume rambursate la export pentru … (cantitatea),

– Izvozna naknada ili drugi iznos pri izvozu isplaćeni za … (količina)

lub

– Oikeus vientitukeen tai muihin vietäessä maksettuihin määriin peruutettu ........ (määrä) osalta/Rätt till utbetalning av bidrag och andra belopp vid exporten har annullerats för ........ (kvantitet);

– Rätt till utbetalning av bidrag och andra belopp vid exporten har annullerats för ........ (kvantitet);

– Titulo de pago de restituciones u otras cantidades a la exportación anulado por . (cantidad);

– Ret til udbetaling af restitutioner eller andre beløb ved udførslen er annullerei for . (mængde);

– Auszahlungsanordnung über die Ausfuhrerstattungen und sonstigen Ausfuhrvergünstigungen für . (Menge) ungültig gemacht;

– Αποδεικτικό π ληρωμής επιδο τήσεων ή άλλων χορηγήσεων κα τά την εξαγωγή ακυρωμένο για . (ποσότης),

– Entitlement to payment of refunds or other amounts on exportation cancelled for . (quantity);

– Titre de paiement des restitutions ou autres montants à l'exportation annulé pour . (quantité);

– Titolo di pagamento delle restituzioni o di altri importi all'esportazione annullato per . (quantità);

– Aanspraak op restituties of andere bedragen bij uitvoer vervallen voor . (hoeveelheid);

– Titulo de pagamento de restituiçõ es ou outros montantes na exportação anulado para . (quantidade);

– Narok na vyplaceni vyvoznich nahrad nebo jinych častek poskytovanych při vyvozu za …(množstvi) zanikl,

– Oigus saada toetusi voi muid summasid ekspordil on … (kogus) eest kehtetuks tunnistatud,

– Tiesības izmaksāt kompensācijas vai citas summas, kas paredzētas par preču izvešanu, atceltas attiecībā uz … (daudzums),

– Teisė į grąžinamųjų išmokų arba kitų eksporto atveju mokamų pinigų sumų mokėjimą už … (kiekis) panaikinta,

– Kivitel eseten igenybevett visszateritesre vagy egyeb kedvezmenyre valo jogosultsag … (mennyiseg) utan megszűnt,

– Mhux intitolati ghal hlas ta` rifużjoni jew ammonti ohra fuq lesportazzjoni ghal … (kwantita`),

– Uprawnienie do otrzymania doplat lub innych kwot wynikających z wywozu anulowano dla … (ilość),

– Upravičenost do izplačila izvoznih nadomestil ali zneskov drugih izvoznih ugodnosti razveljavljena za … (količina),

– Narok na vyplatenie nahrad alebo inych peňažnych čiastok pri vyvoze za…(množstvo) zanikol,

– Право за плащане на възстановявания или други суми за износа е отменено за … (количество),

– Dreptul la plata restituirilor sau a altor sume la export a fost anulat pentru … (cantitatea),

– Pravo na izvoznu naknadu ili drugi iznos pri izvozu poništeno za … (količina)

w zależności od tego, czy refundacje te lub inne kwoty przewidziane przy wywozie zostały już, czy też nie zostały wypłacone przez właściwe organy.

4. W przypadku określonym w art. 848 ust. 1 tiret pierwsze lit. b) zaświadczenie określone w ust. 1 sporządzane jest na dokumencie informacyjnym INF 3 przewidzianym w art. 850.

5. Jeżeli organy celne w urzędzie celnym, w którym towary są zgłaszane do swobodnego obrotu, dysponują środkami, za których pomocą mogą upewnić się, że nie udzielono i nie będzie można udzielić w późniejszym okresie żadnej refundacji lub innej kwoty przewidzianej przy wywozie w ramach wspólnej polityki rolnej, to zaświadczenie określone w ust. 1 nie jest wymagane.

Artykuł 850

Dokument informacyjny INF 3 sporządzany jest w oryginale i dwóch kopiach na formularzu zgodnym ze wzorem znajdującym się w załączniku 110.

Artykuł 851

1. Z zastrzeżeniem ust. 3 dokument informacyjny INF 3 wydawany jest na wniosek eksportera przez organy celne w urzędzie celnym wywozu w chwili spełnienia formalności wywozowych w odniesieniu do danych towarów, jeżeli dany eksporter zgłosi, że istnieje możliwość, iż wymienione towary powrócą przez inny urząd celny niż urząd celny wywozu.

2. Dokument informacyjny INF 3 może zostać również wydany na wniosek eksportera przez organy celne w urzędzie celnym wywozu po spełnieniu wywozowych formalności celnych w odniesieniu do danych towarów, pod warunkiem że organy te mogą stwierdzić na podstawie informacji, którymi dysponują, że dane zawarte we wniosku przedstawionym przez eksportera dotyczą towarów wywiezionych.

3. W przypadku towarów określonych w art. 849 ust. 1 dokument informacyjny INF 3 może zostać wydany dopiero po spełnieniu odpowiednich wywozowych formalności celnych i z zastrzeżeniem przepisów ust. 2.

Ponadto dokument informacyjny INF 3 może zostać wydany, jedynie pod warunkiem że:

a) pole B zostało uprzednio wypełnione i poświadczone przez organy celne; oraz

b) pole A zostało uprzednio wypełnione i poświadczone przez organy celne w przypadku, gdy informacje w nim zawarte są wymagane.

Artykuł 852

1. Dokument informacyjny INF 3 zawiera wszystkie informacje wymagane przez organy celne w celu ustalenia tożsamości wywożonych towarów.

2. Jeżeli przewiduje się, że wywożone towary powrócą na obszar celny Wspólnoty przez kilka urzędów celnych innych niż urząd celny wywozu, to eksporter może wystąpić z wnioskiem o wydanie kilku dokumentów informacyjnych INF 3 dla całości wywiezionych towarów.

Podobnie eksporter może wystąpić z wnioskiem do organów celnych, które wydały dokument informacyjny INF 3, o zastąpienie go kilkoma dokumentami INF 3 dla całości towarów ujętych na pierwotnie wydanym dokumencie informacyjnym INF 3.

Eksporter może również wystąpić z wnioskiem o wydanie dokumentu informacyjnego INF 3 jedynie dla części wywożonych towarów.

Artykuł 853

Oryginał i jedna kopia dokumentu informacyjnego INF 3 zwracane są eksporterowi w celu przedstawienia ich w urzędzie celnym powrotnego przywozu. Drugą kopię zachowują w swoich urzędowych archiwach organy celne, które ją wydały.

Artykuł 854

Urząd celny powrotnego przywozu rejestruje na oryginale i kopii dokumentu informacyjnego INF 3 ilość towarów powracających zwolnionych z należności celnych przywozowych, zachowuje oryginał i przesyła organom celnym, które go wydały, kopię dokumentu opatrzoną numerem i datą zgłoszenia do swobodnego obrotu.

Wymienione organy celne porównują tę kopię z kopią znajdującą się w ich posiadaniu i zachowują ją w swoich urzędowych archiwach.

Artykuł 855

W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia oryginału dokumentu informacyjnego INF 3 osoba zainteresowana może wystąpić do organów celnych, które go wydały, z wnioskiem o wydanie duplikatu. Jeżeli uzasadnione jest to okolicznościami, organy przychylają się do wniosku. W ten sposób wydany duplikat zawiera jedno z następujących oznaczeń:

– DUPLICADO,

– DUPLIKAT,

– DUPLIKAT,

– ΑΝΤΙΓ ΡΑΦΟ,

– DUPLICATE,

– DUPLICATA,

– DUPLICATO,

– DUPLICAAT,

– SEGUNDA VIA,

– KAKSOISKAPPALE/DUPLIKAT,

– DUPLIKAT,

– DUPLIKAT,

– DUPLIKAAT,

– DUBLIKĀTS,

– DUBLIKATAS,

– MASODLAT,

– DUPLIKAT,

– DUPLIKAT,

– DVOJNIK,

– DUPLIKAT,

– ДУБЛИКАТ,

– DUPLICAT.

Organy celne rejestrują wydanie duplikatu na będącej w ich posiadaniu kopii dokumentu informacyjnego INF 3.

Artykuł 856

1. Na wniosek organów celnych urzędu powrotnego przywozu, organy celne urzędu wywozu przekazują tym organom wszystkie informacje, którymi dysponują, umożliwiające ustalenie, czy towary spełniają warunki wymagane dla korzystania z przepisów niniejszej części.

2. Dokument informacyjny INF 3 może zostać wykorzystany do złożenia wniosku i przekazania informacji określonych w ust. 1.

DZIAŁ II

PRODUKTY RYBOŁÓWSTWA MORSKIEGO ORAZ INNE PRODUKTY WYDOBYTE Z MORZA TERYTORIALNEGO PAŃSTWA TRZECIEGO PRZEZ STATKI RYBACKIE WSPÓLNOTY

Artykuł 856a

1. Odstąpienie od naliczania należności celnych przywozowych dla produktów określonych w art. 188 Kodeksu jest uzależnione od przedstawienia świadectwa potwierdzającego zgłoszenie o dopuszczenie tych produktów do swobodnego obrotu.

2. Dla produktów, które mają zostać dopuszczone do swobodnego obrotu we Wspólnocie, w okolicznościach określonych w art. 329 lit. a)-d), kapitan wspólnotowego statku rybackiego dokonującego połowów morskich wypełnia pola 3, 4 i 5 i w razie potrzeby 9 świadectwa. Jeżeli na pokładzie statku dokonuje się przetworzenia, kapitan wypełnia również pola 6, 7 i 8.

Artykuł 330, 331 i 332 stosuje się przy wypełnianiu odpowiednich pól na świadectwie.

Przy zgłaszaniu o dopuszczenie towarów do swobodnego obrotu zgłaszający wypełnia na świadectwie pola 1 i 2.

3. Świadectwo musi być zgodne z wzorem przedstawionym w załączniku 110a i sporządzane jest zgodnie z przepisami ust. 2.

4. W przypadku ubiegania się o dopuszczenie produktów do swobodnego obrotu w porcie, w którym są rozładowywane ze wspólnotowego statku rybackiego, który dokonał połowu, odstępstwo określone w art. 326 ust. 2 stosuje się mutatis mutandis.

5. Do celów ust. 1-4 terminy „wspólnotowy statek rybacki” i „wspólnotowy statek - przetwórnia” zachowują znaczenie, jak zdefiniowano w art. 325 ust. 1, zaś pojęcie „produkty” obejmuje produkty i towary określone w art. 326-332, w przypadku gdy odwołujemy się do tych przepisów.

6. W celu zapewnienia właściwego stosowania ust. 1-5, administracje Państw Członkowskich udzielają sobie wzajemnej pomocy przy kontroli autentyczności świadectw i prawdziwości zawartych w nich danych.

CZĘŚĆ IV

DŁUG CELNY

TYTUŁ I

ZABEZPIECZENIA

Artykuł 857

1. Rodzaje zabezpieczeń inne niż zabezpieczenia w formie depozytu w gotówce lub w formie poręczenia, w rozumieniu art. 193, 194 i 195 Kodeksu, jak również depozyt w gotówce lub złożenie zabezpieczeń, które mogą zostać przyjęte przez Państwa Członkowskie bez wymogu spełnienia warunków określonych w art. 194 ust. 1, są następujące:

a) ustanowienie hipoteki, długu gruntowego, zastawu użytkowego lub innego prawa uważanego za równoważne prawu dotyczącemu nieruchomości;

b) przelew wierzytelności, ustanowienie zastawu, połączone lub niepołączone z utratą posiadania, na towarach, papierach wartościowych lub wierzytelnościach, w szczególności na bankowej książeczce oszczędnościowej, lub na wpisie do państwowego rejestru długów;

c) ustanowienie umownej solidarności dłużników przez osobę trzecią upoważnioną do tego przez organy celne, a zwłaszcza przedstawienie weksla, którego zapłata jest zagwarantowana przez osobę trzecią;

d) depozyt gotówkowy lub równoważne mu zabezpieczenie w walucie innej niż waluta Państwa Członkowskiego, w której złożone jest zabezpieczenie;

e) udział, pod warunkiem wpłaty składki, w ogólnym systemie zabezpieczeń zarządzanym przez organy celne.

2. Okoliczności i warunki, w których można korzystać z form zabezpieczenia określonych w ust. 1, ustalane są przez organy celne.

Artykuł 858

Złożenie zabezpieczenia w gotówce nie daje prawa do wypłacania przez organy celne odsetek.

TYTUŁ II

POWSTANIE DŁUGU

ROZDZIAŁ I

Uchybienia niemające znaczącego wpływu na składowanie czasowe lub procedurę celną

Artykuł 859

Za niemające znaczącego wpływu na właściwe funkcjonowanie składowania czasowego lub procedury celnej w rozumieniu art. 204 ust. 1 Kodeksu uważa się następujące uchybienia, pod warunkiem że:

– nie stanowią one próby pozaprawnego usunięcia towaru spod dozoru celnego,

– nie są spowodowane wyraźnym zaniedbaniem ze strony osoby zainteresowanej, oraz

– wszystkie formalności konieczne w celu uregulowania sytuacji towarów są następnie przeprowadzane:

1) przekroczenie terminu, w którym towar powinien otrzymać jedno z przeznaczeń celnych przewidzianych w ramach składowania czasowego lub danej procedury celnej, jeżeli przedłużenie terminu mogło zostać udzielone, gdyby ubiegano się o nie w terminie;

2) w przypadku towarów objętych procedurą tranzytową niedopełnienie jednego z obowiązków związanych z zastosowaniem tej procedury, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:

a) towary objęte procedurą zostały faktycznie przedstawione w stanie nienaruszonym w urzędzie przeznaczenia;

b) urząd przeznaczenia mógł zapewnić nadanie towarom przeznaczenia celnego lub zostały one poddane składowaniu czasowemu po zakończeniu operacji tranzytowej;

c) w przypadku gdy został przekroczony termin określony na podstawie art. 356 i nie ma zastosowania ust. 3 tego artykułu, a towary zostały jednak przedstawione w urzędzie przeznaczenia w odpowiednim terminie;

3) w przypadku towarów składowanych czasowo lub objętych procedurą składu celnego – zabiegi dokonane bez uprzedniego pozwolenia organów celnych, pod warunkiem że takie zabiegi byłyby dozwolone, jeżeli ubiegano by się o pozwolenie;

4) w przypadku towarów objętych procedurą odprawy czasowej – użycie towarów w sposób inny niż przewidziany w pozwoleniu, pod warunkiem że takie użycie byłyby dozwolone, gdyby ubiegano się o pozwolenie;

5) w przypadku towarów składowanych czasowo lub objętych procedurą celną – przeniesienie towarów bez pozwolenia, pod warunkiem że towary mogą zostać przedstawione na żądanie organów celnych;

6) w przypadku towaru składowanego czasowo lub objętego procedurą celną, wyprowadzenie tego towaru poza obszar celny Wspólnoty lub jego wprowadzenie do wolnego obszaru celnego o kontroli typu I w rozumieniu art. 799 bądź do składu wolnocłowego bez spełnienia niezbędnych formalności.

7) w odniesieniu do towarów lub produktów fizycznie przemieszczanych w rozumieniu art. 296, 297 lub 511 niespełnienie jednego z warunków, na mocy których odbywa się przemieszczanie, w przypadku gdy spełnione zostały następujące warunki:

a) osoba zainteresowana może udowodnić w sposób przekonujący dla organów celnych, że towary lub produkty przybyły do określonego obiektu lub na miejsce przeznaczenia oraz, w przypadkach przemieszczania na podstawie art. 296, 297, 512 ust. 2 lub art. 513, że towary lub produkty zostały należycie ujęte w ewidencji określonego obiektu lub miejsca przeznaczenia, w przypadku gdy artykuły te wymagają zarejestrowania takiego zaewidencjonowania;

b) w przypadku gdy nie dotrzymano terminu określonego w pozwoleniu, a towary lub produkty dotarły jednak do określonego obiektu lub na miejsce przeznaczenia w odpowiednim terminie;

8) w przypadku towarów, które kwalifikują się przy dopuszczeniu do swobodnego obrotu do zwolnienia, w całości lub w części, z należności celnych przywozowych, określonych w art. 145 Kodeksu, istnienie jednej z sytuacji określonej w art. 204 ust. 1 lit. a) i b) Kodeksu, podczas składowania czasowego danych towarów lub objęcia inną procedurą celną, przed ich dopuszczeniem do swobodnego obrotu;

9) w ramach uszlachetniania czynnego i przetwarzania pod kontrolą celną, przekroczenie limitu czasowego przeznaczonego na przedstawienie rozliczenia zakończenia, o ile limit zostałby przedłużony, jeśli wniosek o takie przedłużenie zostałby złożony na czas.

10) przekroczenie limitu czasowego przeznaczonego na czasowe wyprowadzenie ze składu celnego, o ile limit czasowy zostałby przedłużony, jeśli wniosek o takie przedłużenie zostałby złożony na czas.

Artykuł 860

Organy celne uważają dług celny za powstały na mocy art. 204 ust. 1 Kodeksu, chyba że osoba mogąca stać się dłużnikiem wykaże, że spełnione zostały warunki art. 859.

Artykuł 861

Fakt, że uchybienia określone w art. 859 nie powodują powstania długu celnego, nie stanowi przeszkody dla stosowania obowiązujących przepisów karnych ani przepisów pozwalających na cofanie pozwoleń wydanych w ramach danej procedury celnej.

ROZDZIAŁ 2

Naturalne straty

Artykuł 862

1. Do celów art. 206 Kodeksu organy celne, na wniosek osoby zainteresowanej, uwzględniają brakujące ilości w każdym przypadku, gdy może zostać wykazane, że stwierdzone braki wynikają wyłącznie z charakteru towaru, a nie z zaniedbania lub manipulacji ze strony tej osoby.

2. W szczególności zaniedbanie lub manipulacja oznacza każde nieprzestrzeganie reguł dotyczących transportu, składowania, poddawania zabiegom, obróbki lub przetwarzania danych towarów, wydanych przez organy celne lub wynikających ze zwyczajowej praktyki.

Artykuł 863

Organy celne mogą zwolnić osobę zainteresowaną z obowiązku wykazania, że towary zostały nieodwracalnie utracone z powodów związanych z ich charakterem, jeżeli upewniły się, że utrata ta nie może być uzasadniona w inny sposób.

Artykuł 864

Obowiązujące w Państwach Członkowskich przepisy krajowe dotyczące standardowych współczynników nieodwracalnych strat związanych z charakterem samych towarów są stosowane w przypadku niedostarczenia przez osobę zainteresowaną dowodu, że faktycznie poniesiona strata przekracza stratę wyliczoną z zastosowaniem standardowych współczynników właściwych dla danych towarów.

ROZDZIAŁ 3

Towary znajdujące się w szczególnej sytuacji

Artykuł 865

Za usunięcie towarów spod dozoru celnego w rozumieniu art. 203 ust. 1 Kodeksu uważane jest zgłoszenie celne danych towarów lub każda inna czynność mająca takie same skutki prawne, jak również przedstawienie właściwym organom celnym dokumentu w celu poświadczenia, gdy takie postępowanie spowodowało fałszywe nadanie temu towarowi statusu celnego towaru wspólnotowego.

Jednakże w przypadku towarzystw lotniczych upoważnionych do korzystania z uproszczonej procedury tranzytowej poprzez wykorzystanie manifestu sporządzanego w formie elektronicznej, towary nie są uważane za usunięte spod dozoru celnego, jeżeli, z inicjatywy lub w imieniu osoby zainteresowanej, są one uważane zgodnie z ich statusem za towary niewspólnotowe przed stwierdzeniem przez organy celne istnienia nieprawidłowości i jeżeli zachowanie osoby zainteresowanej nie wskazuje na dokonanie niezgodnych z prawem działań.

Artykuł 865a

Jeżeli przywozowa deklaracja skrócona została zmieniona, a postępowanie zainteresowanej osoby nie wskazuje na próbę oszustwa, nie powstaje dług celny na podstawie art. 202 Kodeksu wskutek nielegalnego wprowadzenia towarów, które przed zmianą deklaracji nie zostały poprawnie zgłoszone.

Artykuł 866

Bez uszczerbku dla ustanowionych przepisów dotyczących zakazów i ograniczeń, które mogą być stosowane w odniesieniu do danych towarów, jeżeli zgodnie z art. 202, 203, 204 lub 205 Kodeksu powstał dług celny w przywozie i gdy należności celne przywozowe zostały uiszczone, towary te uważa się za towary wspólnotowe bez konieczności zgłoszenia dopuszczenia ich do swobodnego obrotu.

Artykuł 867

Orzeczenie przepadku towaru w rozumieniu art. 233 lit. c) i d) Kodeksu nie ma wpływu na status celny danych towarów.

Artykuł 867a

1. Towary niewspólnotowe zajęte lub takie, w stosunku do których orzeczono przepadek, oraz takie, odnośnie do których nastąpiło zrzeczenie na rzecz Skarbu Państwa, uważa się za towary objęte procedurą składu celnego.

2. Towary, określone w ust. 1, mogą zostać sprzedane przez organy celne jedynie pod warunkiem bezzwłocznego wypełnienia przez kupującego formalności wymaganych dla nadania im przeznaczenia celnego.

Jeżeli sprzedaż odbywa się po cenie, w której zawarta jest kwota należności celnych przywozowych, to sprzedaż taka traktowana jest jako dopuszczenie do swobodnego obrotu; organy celne same naliczają i księgują należności.

W takich przypadkach sprzedaży dokonuje się według procedur obowiązujących w Państwach Członkowskich.

3. W przypadku gdy administracja sama zadysponuje towarami, określonymi w ust. 1, w inny sposób niż dokonując ich sprzedaży, to musi bezzwłocznie wypełnić formalności w celu nadania im jednego z przeznaczeń celnych przewidzianych w art. 4 pkt 15 lit. a), b), c) i d) Kodeksu.

TYTUŁ III

POKRYCIE KWOTY DŁUGU CELNEGO

Artykuł 868

Państwa Członkowskie mogą zwalniać z obowiązku zaksięgowania kwoty należności mniejszych niż 10 ECU.

Po zwolnieniu towarów nie pokrywa się należności przywozowych lub należności celnych wywozowych, których wysokość za dokonanie określonego pokrycia po zwolnieniu towarów jest mniejsza niż 10 ECU.

Artykuł 869

Organy celne same podejmują decyzję o nieksięgowaniu niepobranych należności po zwolnieniu towarów:

a) w przypadkach, w których zastosowano preferencyjne traktowanie taryfowe w kontekście kontyngentu taryfowego, plafonu taryfowego lub innych ustaleń, gdy uprawnienie do tego rodzaju traktowania zostało zniesione w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego, bez opublikowania tego faktu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich przed dopuszczeniem danych towarów do swobodnego obrotu lub gdy taki fakt nie podlega publikacji, bez podania tego we właściwej formie do wiadomości publicznej w zainteresowanym Państwie Członkowskim, zobowiązany działał w dobrej wierze i przestrzegał wszystkich przepisów przewidzianych w obowiązującym prawodawstwie w odniesieniu do zgłoszenia celnego;

b) w przypadkach, w których uznają one, że warunki określone w art. 220 ust. 2 lit. b) Kodeksu zostały spełnione, z wyjątkiem tych, na których dokumentację należy przekazać Komisji zgodnie z art. 871. Jednakże tam gdzie stosuje się art. 871 ust. 2 tiret drugie, organy celne nie mogą podjąć decyzji o odstąpieniu od księgowania przedmiotowych należności do czasu zakończenia procedury wszczętej zgodnie z art. 871–876.

c) (skreślona).

W przypadku gdy złożony jest wniosek o zwrot lub umorzenie na mocy art. 236 Kodeksu, wraz z art. 220 ust. 2 lit. b) Kodeksu, lit. b) akapit pierwszy tego artykułu oraz art. 871-876 stosuje się mutatis mutandis.

Do celów stosowania powyższych przepisów Państwa Członkowskie udzielają sobie wzajemnej pomocy, w szczególności w przypadku gdy dotyczy to błędu organów celnych Państwa Członkowskiego innego niż Państwo Członkowskie odpowiedzialne za podjęcie decyzji.

Artykuł 870

1. Każde Państwo Członkowskie posiada, do dyspozycji Komisji, wykaz przypadków, w których stosowane były następujące przepisy:

– artykuł 869 lit. a),

– artykuł 236 Kodeksu wraz z art. 220 ust. 2 lit. b) Kodeksu, jeżeli na mocy ust. 2 przekazanie nie jest wymagane,

– artykuł 869 lit. b), jeżeli na mocy ust. 2 przekazanie nie jest wymagane.

2. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji wykaz przypadków, w których kwota niepobrana od zainteresowanego podmiotu w odniesieniu do jednej lub więcej operacji przywozu lub wywozu w wyniku pojedynczego błędu wynosi ponad 50 000 EUR, oraz stosowane były przepisy art. 236 Kodeksu wraz z art. 220 ust. 2 lit. b) Kodeksu lub art. 869 lit. b), podając krótkie streszczenie każdego przypadku. Przekazanie to następuje w pierwszym i trzecim kwartale każdego roku i dotyczy wszystkich przypadków, w których w poprzednim półroczu podjęto decyzję o nieksięgowaniu niepobranych należności.

Artykuł 871

1. Organ celny przekazuje sprawę do rozstrzygnięcia Komisji, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 872-876, w przypadku gdy uznaje, że zostały spełnione warunki ustanowione w art. 220 ust. 2 lit. b) Kodeksu oraz:

– uznaje, że Komisja popełniła błąd w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) Kodeksu,

– okoliczności przypadku są związane z wynikami dochodzenia Wspólnoty przeprowadzonego na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (¹⁹) lub na mocy jakichkolwiek innych przepisów prawodawstwa wspólnotowego lub umowy zawartej przez Wspólnotę z krajem lub grupą krajów, w której przewidziane jest przeprowadzenie takich dochodzeń przez Wspólnotę, lub

– kwota niepobrana od zainteresowanego podmiotu w odniesieniu do jednej lub więcej operacji przywozu lub wywozu w wyniku pojedynczego błędu wynosi 500 000 EUR lub więcej.

2. Jednakże przypadki określone w ust. 1 nie są przekazywane, jeżeli:

– Komisja już przyjęła decyzję, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 872-876, w sprawie przypadku dotyczącego kwestii porównywalnych pod względem faktycznym i prawnym,

– Komisja rozpatruje już przypadek, którego dotyczą kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym.

3. Dokumentacja przedłożona Komisji zawiera wszystkie informacje wymagane w celu pełnego rozpatrzenia. Zawiera ono szczegółowe informacje o zachowaniu zainteresowanego podmiotu gospodarczego, w szczególności o jego zawodowym doświadczeniu, dobrej wierze i staranności. Do oceny tej dołącza się wszystkie informacje, które mogą dowodzić, że podmiot działał w dobrej wierze. Dokumentacja zawiera również oświadczenie, podpisane przez wnioskodawcę, o zwrot lub umorzenie, w którym potwierdza, że zapoznał się z dokumentacją oraz stwierdza, że nie ma nic do dodania lub wymienia wszystkie informacje uzupełniające, które jego zdaniem powinny zostać zawarte w dokumentacji.

4. Z chwilą otrzymania dokumentacji Komisja odpowiednio informuje o tym dane Państwo Członkowskie.

5. Jeżeli okazuje się, że informacje dostarczone przez Państwo Członkowskie nie są wystarczające do podjęcia decyzji w sprawie danego przypadku z pełną znajomością stanu faktycznego, Komisja może zażądać dostarczenia informacji uzupełniających.

6. Jeżeli zachodzi jedna z następujących sytuacji, Komisja zwraca dokumentację organowi celnemu, a procedurę określoną w art. 872-876 uważa się za nigdy niewszczętą:

– z dokumentacji wynika, że istnieje rozbieżność między organem celnym, który przekazał dokumentację, a osobą, która podpisała oświadczenie, określone w ust. 3, dotycząca przedstawienia stanu faktycznego,

– dokumentacja jest wyraźnie niekompletna, ponieważ nie zawiera niczego, co by uzasadniało rozpatrzenie sprawy przez Komisję,

– na mocy ust. 1 i 2 dokumentacja nie powinna zostać przekazana,

– istnienie długu celnego nie zostało stwierdzone,

– w trakcie rozpatrywania dokumentacji Komisji przekazana została przez organ celny nowa informacja dotycząca dokumentacji, o charakterze mogącym znacząco zmienić stan faktyczny lub ocenę prawną.

Artykuł 872

Komisja przesyła Państwom Członkowskim kopię dokumentacji określonej w art. 871 ust. 3 w terminie 15 dni od jej otrzymania.

Rozpatrzenie przedmiotowego przypadku jest jak najszybciej włączane do porządku dziennego posiedzenia grupy ekspertów, przewidzianego w art. 873.

Artykuł 872a

W każdym momencie przebiegu procedury przewidzianej w art. 872 i art. 873, jeżeli Komisja ma zamiar podjąć decyzję niekorzystną dla osoby zainteresowanej przedstawionym przypadkiem, przekazuje ona tej osobie swoje zastrzeżenia na piśmie wraz ze wszystkimi dokumentami, na których opiera swoje zastrzeżenia. Osoba zainteresowana przypadkiem przedstawionym Komisji wyraża swoje stanowisko na piśmie w terminie 1 miesiąca od dnia przesłania zastrzeżeń. Jeżeli nie wyrazi ona swojego stanowiska w tym terminie, uważa się, że zrzekła się ona możliwości jego wyrażenia.

Artykuł 873

Po konsultacji z grupą ekspertów złożoną z przedstawicieli wszystkich Państw Członkowskich zebranych w ramach komitetu w celu rozpatrzenia danego przypadku Komisja podejmuje decyzję o tym, czy rozpatrywane okoliczności pozwalają na nieksięgowanie danych należności.

Decyzja zostaje podjęta w terminie dziewięciu miesięcy od dnia otrzymania przez Komisję dokumentacji określonej w art. 871 ust. 3. Jeżeli jednak w dokumentacji brakuje oświadczenia lub szczegółowej oceny zachowania podmiotu, określonych w art. 871 ust. 3, termin dziewięciu miesięcy liczy się dopiero od dnia otrzymania tych dokumentów przez Komisję. Komisja powiadamia organ celny i odpowiednio zainteresowaną osobę.

W przypadku gdy Komisja uznaje za konieczne zwrócić się do Państwa Członkowskiego o informacje uzupełniające w celu podjęcia decyzji, termin dziewięciu miesięcy przedłuża się o okres równy okresowi, jaki upływa od dnia wysłania przez Komisję wniosku o informacje uzupełniające do dnia otrzymania tych informacji. Komisja powiadamia zainteresowaną osobę o przedłużeniu procedury.

Jeżeli Komisja sama prowadzi dochodzenie w celu podjęcia decyzji, termin dziewięciu miesięcy może zostać przedłużony o okres niezbędny do zakończenia dochodzenia. Przedłużenie terminu nie może przekroczyć dziewięciu miesięcy. Komisja powiadamia organ celny i zainteresowaną osobę o datach rozpoczęcia i zakończenia dochodzenia.

Jeżeli Komisja poinformowała zainteresowaną osobę o swoich zastrzeżeniach zgodnie z art. 872a, termin dziewięciu miesięcy zostaje przedłużony o jeden miesiąc.

Artykuł 874

Dane Państwo Członkowskie jest jak najszybciej powiadamiane o decyzji określonej w art. 873, a w każdym przypadku w terminie jednego miesiąca od upływu terminu określonego w tym artykule.

Komisja powiadamia Państwa Członkowskie o przyjętych przez siebie decyzjach, w celu pomocy organom celnym w podjęciu decyzji w przypadkach dotyczących kwestii porównywalnych pod względem faktycznym i prawnym.

Artykuł 875

Jeżeli decyzja określona w art. 873 stanowi, że rozpatrywane okoliczności nie powodują konieczności zaksięgowania danych należności, Komisja może określić warunki, na których Państwa Członkowskie mogą powstrzymać się od księgowania po odprawie celnej w przypadkach, w których występują kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym.

Artykuł 876

Jeżeli Komisja nie podejmie decyzji w terminie określonym w art. 873 lub nie przekazuje zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu decyzji w terminie określonym w art. 874, to organy celne tego Państwa Członkowskiego nie księgują danych należności.

Artykuł 876a

1. Aż do chwili podjęcia decyzji w sprawie wniosku organy celne zawieszają obowiązek uiszczenia należności przez dłużnika, pod warunkiem że gdy towary nie znajdują się już pod dozorem celnym zostało wniesione zabezpieczenie kwoty tych należności, i że:

a) w przypadkach gdy przedstawiono wniosek o unieważnienie zgłoszenia, wniosek ten prawdopodobnie zostanie uwzględniony;

b) w przypadkach gdy przedstawiono wniosek o umorzenie na mocy art. 236 Kodeksu w związku z art. 220 ust. 2 lit. b) Kodeksu bądź na mocy art. 238 lub 239, organy celne uznają, że warunki stosownego przepisu zostały spełnione;

c) w przypadkach innych niż określone w lit. b) przedstawiono wniosek o umorzenie na mocy art. 236 Kodeksu i warunki określone w art. 244 akapit drugi Kodeksu zostały spełnione.

Można odstąpić od wymogu złożenia zabezpieczenia w przypadku gdy taki wymóg mógłby, ze względu na sytuację dłużnika, spowodować poważne trudności natury gospodarczej lub społecznej.

2. W przypadkach, gdy towary znajdujące się w okolicznościach określonych w art. 233 lit. c) tiret drugie lub art. 233 lit. d) Kodeksu zostaną zajęte, organy celne zawieszają obowiązek uiszczenia należności przez dłużnika, jeżeli uznają, że warunki orzeczenia przepadku zostały spełnione.

3. Jeżeli jest zaciągnięty dług celny na mocy art. 203 Kodeksu, organy celne zawieszają obowiązek zapłaty cła osobie określonej w ust. 3 tiret czwarte tego artykułu, jeżeli przynajmniej jeden inny dłużnik został określony, a kwota cła została mu również przedstawiona zgodnie z art. 221 Kodeksu.

Zawieszenie może zostać przyznane tylko pod warunkiem że osoba określona w art. 203 ust. 3 tiret czwarte Kodeksu nie jest objęta przez żadne z pozostałych tiret wspomnianego ustępu i nie zaniedbała ona, w sposób oczywisty, swoich obowiązków.

Okres zawieszenia jest ograniczony do jednego roku. Okres ten może zostać jednakże przedłużony przez organy celne w wystarczająco uzasadnionych przypadkach.

Zawieszenie następuje pod warunkiem że osoba, której ono zostanie przyznane, przedłoży ważne zabezpieczenie w wysokości kwoty zawieszonego cła, z wyjątkiem sytuacji, gdy zabezpieczenie obejmujące całą kwotę zawieszonego cła już istnieje, a gwarant nie został zwolniony ze swoich zobowiązań. Zabezpieczenie takie nie musi być wymagane w przypadku gdy wymóg tego rodzaju, z powodu sytuacji dłużnika, mógłby spowodować poważne problemy gospodarcze lub społeczne.

TYTUŁ IV

ZWROT LUB UMORZENIE NALEŻNOŚCI CELNYCH PRZYWOZOWYCH LUB WYWOZOWYCH

ROZDZIAŁ I

Przepisy ogólne

Artykuł 877

1. Do celów niniejszego tytułu:

a) „urząd celny zaksięgowania” oznacza urząd celny, w którym zostały zaksięgowane należności celne przywozowe lub wywozowe, o których zwrot lub umorzenie złożony został wniosek;

b) „ organ celny decyzji” oznacza organ celny Państwa Członkowskiego, w którym dokonano zaksięgowania należności celnych przywozowych lub wywozowych, o których zwrot lub umorzenie złożony został wniosek i które upoważnione są do podejmowania decyzji w sprawie tego wniosku;

c) „urząd celny nadzoru” oznacza urząd celny, właściwy w odniesieniu do towarów, które dały podstawę do zaksięgowania należności przywozowych lub wywozowych, o których zwrot lub umorzenie się wnosi; urząd ten przeprowadza niektóre kontrole niezbędne dla oceny wniosku;

d) „wykonawczy urząd celny” oznacza urząd celny, który przyjmuje środki niezbędne dla zapewnienia właściwego wykonania decyzji o udzieleniu zwrotu lub umorzeniu należności celnych przywozowych lub wywozowych.

2. Ten sam urząd celny może w całości lub w części sprawować funkcje urzędu zaksięgowania, organu celnego decyzji, urzędu celnego nadzoru i wykonawczego urzędu celnego.

ROZDZIAŁ 2

Przepisy wykonawcze odnoszące się do art. 236–239 Kodeksu

Sekcja 1

Wniosek

Artykuł 878

1. Wniosek o udzielenie zwrotu lub o umorzenie należności celnych przywozowych lub wywozowych, zwany dalej „wnioskiem o udzielenie zwrotu lub o umorzenie” , składany jest przez osobę, która uiściła te należności lub która jest zobowiązana do ich uiszczenia, bądź przez osoby, które przejęły jej prawa i obowiązki.

Wniosek o udzielenie zwrotu lub o umorzenie może zostać również złożony przez przedstawiciela osoby lub osób, określonych w pierwszym akapicie.

2. Bez uszczerbku dla art. 882 wniosek o udzielenie zwrotu lub o umorzenie zostaje sporządzony w oryginale i jednej kopii na formularzu zgodnym ze wzorem i przepisami załącznika 111.

Jednakże wniosek o udzielenie zwrotu lub o umorzenie może zostać również złożony na wniosek osoby lub osób określonych w ust. 1, na czystej kartce papieru, pod warunkiem że zawarte są na niej informacje umieszczone w wymienionym załączniku.

Artykuł 879

1. Wnioski o udzielenie zwrotu lub o umorzenie wraz z dokumentami określonymi w art. 6 ust. 1 Kodeksu muszą zostać złożone w urzędzie celnym zaksięgowania, chyba że organy celne wyznaczą w tym celu inny urząd celny; urząd ten niezwłocznie po przyjęciu wniosku przekazuje go do organu decyzji, o ile nie są to te same urzędy.

2. Urząd celny określony w ust. 1 wpisuje datę przyjęcia wniosku na oryginale i kopii wniosku. Kopia zostaje zwrócona wnioskodawcy.

W przypadku stosowania art. 878 ust. 2 akapit drugi wymieniony urząd celny na piśmie potwierdza wnioskodawcy przyjęcie wniosku.

Artykuł 880

Bez uszczerbku dla wszelkich szczególnych przepisów przyjętych w ramach wspólnej polityki rolnej, jeżeli wniosek dotyczy towarów, w odniesieniu do których przy składaniu odpowiedniego zgłoszenia celnego przedstawione zostało pozwolenie na przywóz lub pozwolenie na wywóz, albo świadectwo o wcześniejszym ustaleniu refundacji, to do wniosku musi również zostać dołączone zaświadczenie wydane przez organy odpowiedzialne za wydanie takich pozwoleń lub świadectw, potwierdzające, że zostały podjęte niezbędne kroki w celu unieważnienia skutków takiego pozwolenia lub świadectwa.

Jednakże zaświadczenie to nie jest wymagane, w przypadku gdy:

– organy celne, którym złożony został wniosek, same wydały dane pozwolenie lub świadectwo,

– podany we wniosku powód wiąże się z fizyczną pomyłką pozostającą bez jakiegokolwiek wpływu na zakres danego pozwolenia lub świadectwa.

Artykuł 881

1. Urząd celny, określony w art. 879, może przyjąć wniosek niezawierający wszystkich informacji, które powinny zostać umieszczone w formularzu określonym w art. 878 ust. 2. Jednakże wniosek musi zawierać przynajmniej informacje, które mają być umieszczone w polach 1–3 i 7.

2. W przypadku stosowania ust. 1 wspomniany urząd celny wyznacza termin na dostarczenie wszelkich brakujących danych i/lub dokumentów.

3. Jeżeli termin wyznaczony przez urząd celny, zgodnie z ust. 2, nie został dotrzymany, to wniosek uważa się za wycofany.

Wnioskodawca zostaje o tym niezwłocznie powiadomiony.

Artykuł 882

1. Dla towarów powracających, na które nałożono należności celne wywozowe przy ich wywozie poza obszar celny Wspólnoty, zwrot lub umorzenie tych należności uzależnione jest od przedstawienia organom celnym wniosku z załączonym:

a) dokumentem wydanym jako dowód zapłaty kwot w przypadku, gdy zostały one już pobrane;

b) oryginałem lub poświadczoną przez urząd celny powrotnego wywozu kopią zgłoszenia o dopuszczenie towarów powracających do swobodnego obrotu.

Dokument ten opatrzony jest przez urząd celny powrotnego wywozu jednym z następujących wpisów:

– Mercancías de retorno en aplicación de la letra b) del apartado 2 del artículo 185 del Código

– Returvarer i henhold til kodeksens artikel 185, stk. 2, litra b)

– Rückwaren gemäß Artikel 185 Absatz 2 Buchstabe b) des Zollkodex

– Εμπορεύμα τα επανεισαγό μενα κατ' εφαρ μογή του άρθρο υ 185 παράγραφος 2 στοιχείο β) το υ κώδικα

– Goods admitted as returned goods under Article 185 (2) (b) of the Code

– Marchandises en retour en application de l'article 185 paragraphe 2 point b) du code

– Merci in reintroduzione in applicazione dell'articolo 185, parágrafo 2, lettera b) del códice

– Goederen die met toepassing van artikel 185, lid 2, onder b), van het Wetboek kunnen worden toegelaten als terugkerende goederen

– Mercadorias de retorno por aplicaç ão da alínea b) do n.^o 2 do artigo 185^o. do código

– Yhteisön tullikoodeksin 185 artiklan 2 kohdan b alakohdan mukaista palautustavaraa/Returvaror enligt artikel 185.2 b) i gemenskapens tullkodex

– Returvaror enligt artikel 185.2 b) i gemenskapens tullkodex

– Vracene zboži podle čl. 185 odst. 2 pism. b) kodexu,

– Seadustiku artikli 185(2)(b) alusel tagasitoodud kaubaks tunnistatud kaup,

– Preces atzītas par atpakaļievestām saskaņā ar Kodeksa 185. panta 2. punkta b) apakšpunktu,

– Prekės įvežtos kaip grąžintos prekės vadovaujantis Kodekso 185 straipsnio 2 dalies b punktu,

– A Vamkodex 185. cikke (2) bekezdesenek b) pontja ertelmeben tertiarukent behozott aruk,

– Oggetti mdahhla bhala oggetti migjuba lura taht Artikolu 185(2)(b) tal-Kodici,

– Towary dopuszczone jako towary powracające zgodnie z art. 185 ust. 2 lit. b) Kodeksu,

– Blago se ponovno uvaža v skladu s členom 185(2)(b) Zakonika kodeksa,

– Vrateny tovar podľa članku 185 ods. 2 pism. b) colneho zakonnika,

– Стоки, допуснати като върнати съгласно член 185, параграф 2, точка б от Кодекса,

– Mărfuri admise ca returnate în baza Articolului 185 (2) (b) din Cod,

– Roba se ponovno uvozi u skladu s člankom 185. stavkom 2. točkom (b) Kodeksa;

c) egzemplarzem zgłoszenia wywozowego, zwróconego eksporterowi przy spełnianiu formalności wywozowych towarów lub poświadczonego przez urząd celny wywozu kopią tego zgłoszenia.

Jeżeli organ celny decyzji dysponuje już danymi znajdującymi się w jednym lub większej ilości zgłoszeń określonych w lit. a), b) lub c) powyżej, to przedstawienie tych zgłoszeń nie jest wymagane.

2. Wniosek określony w ust. 1 musi zostać złożony w urzędzie celnym, określonym w art. 879, w terminie dwunastu miesięcy, licząc od dnia przyjęcia zgłoszenia wywozowego.

Sekcja 2

Procedura udzielania zwrotów lub umorzeń

Artykuł 883

Organ celny decyzji może zezwolić na dokonanie formalności celnych, od których może być uzależnione udzielenie zwrotu lub umorzenie, przed wydaniem decyzji dotyczącej wniosku o udzielenie zwrotu lub o umorzenie. Tego rodzaju pozwolenie pozostaje całkowicie bez uszczerbku dla decyzji w sprawie tego wniosku.

Artykuł 884

Bez uszczerbku dla art. 883 i do czasu wydania decyzji w sprawie wniosku o udzielenie zwrotu lub o umorzenie towary, w odniesieniu do których wnioskuje się o udzielenie zwrotu lub o umorzenie należności, nie mogą zostać przeniesione w inne miejsce niż to, które zostało określone we wspomnianym wniosku, chyba że wnioskodawca uprzednio powiadomi urząd celny określony w art. 879, który następnie informuje o tym organ celny decyzji.

Artykuł 885

1. Jeżeli wniosek o udzielenie zwrotu lub o umorzenie dotyczy przypadku, w którym konieczne jest uzyskanie dodatkowych informacji lub przeprowadzenie badania towaru w celu upewnienia się, czy warunki korzystania ze zwrotu lub umorzenia ustanowione w Kodeksie oraz w niniejszym tytule zostały spełnione, organ celny decyzji przyjmuje w tym celu wszelkie niezbędne środki, o ile zaistnieje taka potrzeba, prosząc o pomoc urząd celny nadzoru, określając rodzaj potrzebnych informacji lub rodzaj kontroli, które należy przeprowadzić.

Urząd celny nadzoru, tak szybko jak to możliwe, spełnia ten wniosek i przekazuje organowi celnemu decyzji uzyskane informacje i wyniki przeprowadzonej kontroli.

2. Jeżeli towary będące przedmiotem wniosku znajdują się w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym zostały zaksięgowane należności celne przywozowe lub wywozowe za te towary, stosuje się przepisy rozdziału 4 niniejszego tytułu.

Artykuł 886

1. Jeżeli organ celny decyzji jest w posiadaniu wszystkich potrzebnych danych, wydaje na piśmie decyzję w sprawie wniosku o udzielenie zwrotu lub o umorzenie, zgodnie z art. 6 ust. 2 i 3 Kodeksu.

2. Jeżeli wniosek zostaje przyjęty, decyzja musi zawierać wszystkie dane niezbędne do jej wykonania.

W zależności od okoliczności w decyzji przedstawione muszą zostać wszystkie lub część następujących danych:

a) informacje pozwalające na ustalenie tożsamości towarów, których dotyczy decyzja;

b) podstawa udzielenia zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych lub wywozowych z odniesieniem do odpowiedniego artykułu Kodeksu i, w zależności od przypadku, do odpowiedniego artykułu niniejszego tytułu;

c) użycie, które musi otrzymać towar lub miejsce przeznaczenia, do którego ma zostać wysłany, w zależności od możliwości przewidzianych w szczególnym przypadku na mocy Kodeksu i, o ile jest to konieczne, na podstawie szczególnego pozwolenia organu celnego decyzji;

d) termin na spełnienie formalności, od których uzależnione jest udzielenie zwrotu lub umorzenie należności celnych przywozowych lub wywozowych;

e) oświadczenie, że zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych lub wywozowych zostanie udzielony dopiero po przekazaniu przez wykonawczy urząd celny informacji organowi celnemu decyzji, że formalności, od których uzależnione jest udzielenie zwrotu lub umorzenie, zostały spełnione;

f) dane dotyczące wszelkich wymogów, którym podlegają towary do czasu wykonania decyzji;

g) uwaga informująca beneficjenta, że musi on z chwilą przedstawienia towaru zwrócić oryginał decyzji do wybranego przez siebie wykonawczego urzędu celnego.

Artykuł 887

1. Wykonawczy urząd celny podejmuje kroki w celu zapewnienia, aby:

– gdzie stosowne, wymogi określone w art. 886 ust. 2 lit. f) zostały spełnione,

– w każdym przypadku towary zostały faktycznie użyte zgodnie z użyciem lub przesłane do miejsca przeznaczenia określonego w decyzji o udzieleniu zwrotu lub o umorzeniu należności celnych przywozowych lub wywozowych.

2. Jeżeli decyzja określa, że towary mogą zostać umieszczone w składzie celnym, wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym, a beneficjent korzysta z tej możliwości, to niezbędne formalności muszą zostać spełnione w wykonawczym urzędzie celnym.

3. Jeżeli decyzja o udzieleniu zwrotu lub o umorzeniu należności określa, że użycie, które musi otrzymać towar lub miejsce przeznaczenia, do którego mają zostać wysłane, może zostać ustanowione jedynie w innym Państwie Członkowskim niż państwo, w którym znajduje się wykonawczy urząd celny, to dowód zgodności dostarczany jest poprzez przedłożenie egzemplarza kontrolnego T5, wydanego i użytego zgodnie z przepisami art. 912a–912g i niniejszym artykułem.

Na egzemplarzy kontrolnym T5 muszą być podane:

a) w polu 33 – kod towarów w Nomenklaturze Scalonej;

b) w polu 103 – słownie ilość towarów netto;

c) w polu 104 – w zależności od przypadku, wyrażenie „wyprowadzenie z obszaru celnego Wspólnoty” lub jedno z następujących oznaczeń w pozycji „pozostałe”:

– bezpłatne przekazanie do następującej instytucji charytatywnej.;

– zniszczenie pod dozorem celnym,

– objęcie następującą procedurą celną:.. ,

– umieszczenie w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym;

d) w polu 106 – numery decyzji o udzieleniu zwrotu lub umorzeniu należności celnych;

e) w polu 107 – wyrażenie „art. 877–912 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93”.

4. Urząd celny nadzoru, który ustala lub na swoją odpowiedzialność zleca ustalenie, że towary zostały faktycznie przeznaczone do przewidzianego użycia lub przybyły do przeznaczonego miejsca przeznaczenia, wypełnia pole „Kontrola użycia i/lub przeznaczenia” dokumentu kontrolnego, zaznaczając krzyżykiem potwierdzenie „przyznano użycie i/lub przeznaczenie zgłoszone na pierwszej stronie”, podając właściwą datę.

5. Jeżeli wykonawczy urząd celny upewnił się, że warunki ustalone w ust. 1 zostały spełnione, to przesyła odpowiednie zaświadczenie organowi celnemu decyzji.

Artykuł 888

Jeżeli organ celny decyzji pozytywnie rozpatrzył wniosek o udzielenie zwrotu lub o umorzenie, to dokonuje on tego zwrotu lub umorzenia po otrzymaniu zaświadczenia określonego w art. 887 ust. 5.

Artykuł 889

1. Jeżeli wniosek o udzielenie zwrotu lub o umorzenie oparty jest na istnieniu, w dniu przyjęcia zgłoszenia dopuszczenia do swobodnego obrotu, obniżonej lub zerowej stawki należności celnych przywozowych, dotyczących towarów w ramach kontyngentu taryfowego, plafonu taryfowego lub innego rodzaju preferencyjnych uzgodnień taryfowych, to zwrot lub umorzenie udzielane jest, jedynie w przypadku gdy w dniu złożenia wniosku wraz z niezbędnymi dokumentami:

– w przypadku kontyngentu taryfowego – nie został on wyczerpany,

– w innych przypadkach – stawka celna normalnie należna nie została przywrócona.

Jednakże zwrotu lub umorzenia udziela się, nawet jeżeli warunki określone w poprzednim akapicie nie zostały spełnione w związku z błędem popełnionym przez same organy celne, które nie zastosowały obniżonych lub zerowych stawek należności celnych za towary, a zgłoszenie dopuszczenia do swobodnego obrotu zawierało wszystkie dane i zostały do niego załączone wszystkie dokumenty konieczne dla zastosowania obniżonej lub zerowej stawki.

2. Każde Państwo Członkowskie przechowuje do dyspozycji Komisji wykaz przypadków, w których zastosowano przepisy ust. 1 akapit drugi.

Artykuł 890

Organ celny decyzji przyznaje zwrot lub umorzenie, gdy:

a) wnioskowi towarzyszy świadectwo pochodzenia, świadectwo przewozowe, świadectwo autentyczności, dokument wspólnotowego tranzytu wewnętrznego lub jakikolwiek inny stosowny dokument poświadczający, że przywożone towary w chwili przyjęcia zgłoszenia do dopuszczenia do swobodnego obrotu były uprawnione do korzystania z traktowania wspólnotowego, preferencyjnego traktowania taryfowego, uprzywilejowanego traktowania taryfowego, z powodu charakteru towarów;

b) w ten sposób przedstawiony dokument odnosi się szczególnie do przedmiotowych towarów;

c) są spełnione wszystkie warunki odnoszące się do przyjęcia wspomnianego dokumentu;

d) są spełnione wszystkie inne warunki do przyznania traktowania wspólnotowego, preferencyjnego traktowania taryfowego lub uprzywilejowanego traktowania taryfowego, z powodu charakteru towarów.

Zwrotu lub umorzenia dokonuje się po przedstawieniu towarów. Jeżeli towary nie mogą zostać przedstawione w wykonawczym urzędzie celnym, organ celny decyzji udziela zwrotu lub umorzenia jedynie wtedy, gdy z informacji, którymi dysponuje, jednoznacznie wynika, że świadectwo lub przedstawiony po odprawie celnej dokument dotyczy wymienionych towarów.

Artykuł 891

Zwrotu lub umorzenia należności nie udziela się, w przypadku gdy wraz z wnioskiem przedstawiono świadectwo o wcześniejszym ustaleniu opłat.

Artykuł 892

Zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych na mocy art. 238 Kodeksu nie udziela się, w przypadku gdy:

– fakt wadliwości towarów został uwzględniony przy ustalaniu warunków umowy, w szczególności ceny, w związku z czym wymienione towary objęte zostały procedurą celną określającą obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych,

– po stwierdzeniu wadliwości lub niezgodności z warunkami umowy towary zostały sprzedane przez importera.

Artykuł 893

1. Bez uszczerbku dla art. 900 ust. 1 lit. c) organ celny decyzji wyznacza termin na spełnienie formalności celnych wymaganych dla udzielenia zwrotu lub umorzenia, który nie może przekraczać dwóch miesięcy, licząc od dnia przekazania decyzji o udzieleniu zwrotu lub o umorzeniu należności celnych przywozowych lub wywozowych.

2. Niedotrzymanie terminu określonego w ust. 1 powoduje utratę prawa do zwrotu lub umorzenia należności celnych, z wyjątkiem przypadku gdy osoba, której dotyczy decyzja, dostarczy dowód, że niedotrzymanie terminu spowodowane zostało nieprzewidzianymi okolicznościami lub działaniem siły wyższej.

Artykuł 894

Jeżeli zniszczenie towaru, na które zezwolił organ celny decyzji, spowodowało powstanie odpadów lub złomu, to po wydaniu pozytywnej decyzji w sprawie do wniosku o udzielenie zwrotu lub dokonanie umorzenia takie odpady lub złom uważane są za towary niewspólnotowe.

Artykuł 895

Jeżeli zostało udzielone pozwolenie określone w art. 238 ust. 2 akapit drugi Kodeksu, to organy celne podejmują wszystkie niezbędne kroki w celu zapewnienia, że towary umieszczone w składzie celnym, wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym będą mogły zostać później uznane za towary niewspólnotowe.

Artykuł 896

1. Towary, które w ramach wspólnej polityki rolnej zostały objęte procedurą celną, określającą obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych na mocy pozwolenia na przywóz lub świadectwa o wcześniejszym ustaleniu refundacji mogą korzystać z art. 237, 238 i 239 Kodeksu jedynie wówczas, gdy wykazano, zgodnie z wymogami urzędu celnego, określonego w art. 879, że właściwe organy podjęły wszelkie niezbędne kroki w celu unieważnienia skutków w odniesieniu do świadectwa, na którego podstawie dokonano przywozu.

2. Ustęp 1 stosuje się również w przypadku powrotnego wywozu, umieszczania w składzie celnym, wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym albo zniszczenia towarów.

Artykuł 897

Jeżeli przedmiotem wywozu, powrotnego wywozu lub zniszczenia, albo każdego innego dozwolonego przeznaczenia celnego nie jest artykuł kompletny, ale jedna lub większa liczba części lub elementów tego artykułu, to kwota, jaka ma zostać zwrócona lub umorzona, jest różnicą między kwotą należności celnych przywozowych za artykuł kompletny a kwotą należności celnych przywozowych, które zastosowano by w odniesieniu do pozostałych części tego artykułu, jeżeli artykuły te zostałyby objęte w stanie niezmienionym procedurą celną zawierającą obowiązek uiszczenia tych należności w dniu, w którym nastąpiło objęcie procedurą artykułu kompletnego.

Artykuł 898

Kwotę określoną w art. 240 Kodeksu niniejszym ustala się na 10 ECU.

ROZDZIAŁ 3

Szczególne przepisy dotyczące stosowania art. 239 Kodeksu

Sekcja 1

Decyzje podejmowane przez organy celne Państw Członkowskich

Artykuł 899

1. Jeżeli organ celny podejmujący decyzję ustala, że wniosek o dokonanie zwrotu lub umorzenia złożony mu na mocy art. 239 ust. 2 Kodeksu:

– jest uzasadniany powodami odpowiadającymi jednej z okoliczności określonych w art. 900-903, oraz jeżeli nie są one wynikiem oszustwa lub oczywistego zaniedbania ze strony zainteresowanej osoby, zwraca lub umarza kwotę danych należności przywozowych lub wywozowych,

– jest uzasadniony powodami odpowiadającymi jednej z okoliczności określonych w art. 904, nie zwraca ani nie umarza kwoty danych należności przywozowych lub wywozowych.

2. W pozostałych przypadkach, z wyjątkiem tych, w których dokumentacja musi zostać przedłożona Komisji na podstawie art. 905, organ celny podejmujący decyzję sam decyduje o przyznaniu zwrotu lub umorzeniu należności przywozowych lub wywozowych, jeżeli zachodzi szczególna sytuacja wynikająca z okoliczności, w których zainteresowanej osobie nie można przypisać oszustwa lub oczywistego zaniedbania.

W przypadkach, do których stosuje się art. 905 ust. 2 tiret drugie, organy celne mogą podjąć decyzję o pozwoleniu na zwrot lub umorzenie danych należności dopiero po zakończeniu procedury wszczętej zgodnie z art. 906-909.

3. W rozumieniu art. 239 ust. 1 Kodeksu oraz niniejszego artykułu, „zainteresowana osoba” oznacza osobę lub osoby określone w art. 878 ust. 1 lub ich przedstawicieli oraz każdą osobę biorącą udział w dopełnianiu formalności celnych w odniesieniu do danych towarów lub osobę, która udzieliła instrukcji koniecznych w celu dopełnienia tych formalności.

4. W celu stosowania ust. 1 i 2 Państwa Członkowskie udzielają sobie wzajemnej pomocy, w szczególności, gdy dotyczy to błędu organów celnych Państwa Członkowskiego innego niż Państwo Członkowskie odpowiedzialne za podjęcie decyzji.

Artykuł 900

1. Należności celne przywozowe są zwracane lub umarzane, w przypadku gdy:

a) towary niewspólnotowe objęte procedurą celną obejmującą całkowite lub częściowe zwolnienie z należności celnych przywozowych lub towary dopuszczone do swobodnego obrotu z zastosowaniem uprzywilejowanego traktowania taryfowego ze względu na ich przeznaczenie zostały skradzione, pod warunkiem że zostaną w krótkim terminie odzyskane i znajdą się z powrotem w pierwotnej sytuacji celnej, w stanie, w jakim były, gdy zostały wycofane;

b) towary niewspólnotowe zostały nieświadomie wycofane z procedury celnej z całkowitym lub częściowym zwolnieniem z danych należności celnych, którą były objęte, pod warunkiem że gdy tylko pomyłka zostanie stwierdzona, znajdą się one z powrotem w pierwotnej sytuacji celnej, w stanie, w jakim były, gdy zostały wycofane;

c) niemożliwe jest uruchomienie mechanizmu otwierającego środek transportu, na którym znajdują się towary uprzednio dopuszczone do swobodnego obrotu i w dalszej kolejności, po przybyciu do miejsca przeznaczenia, niemożliwe jest dokonanie ich rozładunku, pod warunkiem że zostaną one niezwłocznie powrotnie wywiezione;

d) towary początkowo dopuszczone do swobodnego obrotu zostają następnie zwrócone niewspólnotowemu dostawcy, na mocy procedury uszlachetniania biernego, aby umożliwić mu – z pominięciem opłat – usunięcie usterek występujących przed zwolnieniem towarów (nawet jeżeli zostały stwierdzone po zwolnieniu towarów) lub w celu doprowadzenia ich do stanu zgodnego z przepisami umowy, w wyniku której zostały dopuszczone do swobodnego obrotu, a dany dostawca decyduje się na zatrzymanie towarów na stałe, gdyż nie może usunąć usterek lub jest to dla niego nieopłacalne;

e) w chwili podjęcia przez organy celne decyzji o zaksięgowaniu należności celnych przywozowych po dokonaniu odprawy celnej, którym faktycznie podlegały towary dopuszczone do swobodnego obrotu z całkowitym zwolnieniem od tych należności, stwierdzono, że towary te zostały powrotnie wywiezione poza obszar celny Wspólnoty z pominięciem dozoru celnego, po ustaleniu, że warunki materialne ustanowione w Kodeksie dla zwrotu lub umorzenia takich należności celnych przywozowych mogłyby zostać faktycznie spełnione w chwili, gdy powrotny wywóz miał miejsce, gdyby kwota ta została pobrana przy dopuszczaniu tego towaru do swobodnego obrotu;

f) organ sądowy wydał zakaz obrotu towarem uprzednio objętym procedurą celną określającą obowiązek osoby zainteresowanej uiszczenia należności celnych przywozowych w normalnych warunkach, po czym dany towar zostaje powrotnie wywieziony poza obszar celny Wspólnoty lub zniszczony pod kontrolą organów celnych, pod warunkiem że zostało stwierdzone, że dany towar nie został w rzeczywistości użyty we Wspólnocie;

g) towary zostały objęte procedurą celną określającą obowiązek uiszczenia tych należności przez zgłaszającego uprawnionego do dokonania tej czynności z własnej inicjatywy oraz z powodów od niego niezależnych nie mogły zostać dostarczone odbiorcy;

h) towary zostały wysłane do odbiorcy w wyniku pomyłki nadawcy;

i) towary okazały się niezdatne do użytku przewidzianego przez odbiorcę z powodu oczywistej faktycznej pomyłki w jego zamówieniu;

j) towary, wobec których, po zwolnieniu do procedury celnej określającej obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych stwierdzono, że nie były, w chwili zwolnienia, zgodne z obowiązującymi regułami dotyczącymi ich użycia lub obrotu nimi i nie mogą z tego względu być używane do celów przewidzianych przez odbiorcę;

k) użycie towarów przez odbiorcę do przewidzianych celów jest niemożliwe lub w znacznym stopniu ograniczone w wyniku podjęcia przez organ lub inną instytucję posiadającą odpowiednie uprawnienia decyzyjne środków o charakterze ogólnym, po dniu, w którym zostały zwolnione do procedury celnej określającej obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych;

l) całkowite lub częściowe zwolnienie towarów z należności celnych przywozowych, o co zabiegała osoba zainteresowana zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie może z powodów niezależnych od osoby zainteresowanej zostać udzielone przez organy celne, które odpowiednio księgują należności celne przywozowe, które stały się należne,

m) towary dotarły do odbiorcy po ostatecznym terminie dostawy, który został przewidziany w umowie, na mocy której zostały objęte procedurą celną przewidującą obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych;

n) towary nie mogły zostać sprzedane na obszarze celnym Wspólnoty i zostały bezpłatnie przekazane instytucjom charytatywnym:

– prowadzącym swoją działalność w państwach trzecich, pod warunkiem że posiadają przedstawicielstwa we Wspólnocie,

lub

– prowadzącym swoją działalność na obszarze celnym Wspólnoty, pod warunkiem że mogą korzystać ze zwolnienia w przypadku przywozu do swobodnego obrotu podobnych towarów pochodzących z państw trzecich;

o) dług celny powstał w inny sposób niż na mocy art. 201 Kodeksu, a osoba zainteresowana może okazać świadectwo pochodzenia, świadectwo przewozowe, dokument wewnętrznego tranzytu wspólnotowego lub jakikolwiek inny odpowiedni dokument potwierdzający, że przywożone towary gdyby zostały zgłoszone do wolnego obrotu, mogłyby być traktowane jak towary wspólnotowe lub korzystać z preferencyjnych środków taryfowych, pod warunkiem spełnienia pozostałych warunków określonych w art. 890.

2. Zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych w przypadkach określonych w ust. 1 lit. c) i f)–n) uzależnione jest, z wyjątkiem przypadków, w których towary te zostają zniszczone na polecenie władzy publicznej lub zostają bezpłatnie przekazane instytucjom charytatywnym, prowadzącym swoją działalność we Wspólnocie, od dokonania ich powrotnego wywozu z obszaru celnego Wspólnoty pod nadzorem celnym.

Jeżeli organowi celnemu decyzji przedstawiono wniosek, to może on zezwolić, aby zamiast dokonania powrotnego wywozu towarów, zostały one zniszczone lub objęte wspólnotową procedurą tranzytu zewnętrznego, procedurą składu celnego, albo umieszczone w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym.

Aby otrzymać jedno z tych przenaczeń celnych, towary uważane są za towary niewspólnotowe.

W takim przypadku organy celne podejmują wszelkie potrzebne środki w celu zapewnienia, że towary umieszczone w składzie celnym, w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym, będą mogły zostać później uznane za towary niewspólnotowe.

3. (skreślony).

4. Ponadto zgodnie z wymogami urzędu celnego nadzoru musi zostać ustalone, że towary nie zostały użyte ani sprzedane przed ich powrotnym wywozem.

Artykuł 901

1. Należności celne przywozowe są zwracane lub umarzane, w przypadku gdy:

a) towary omyłkowo zgłoszone do procedury celnej określającej obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych zostały powrotnie wywiezione poza obszar celny Wspólnoty, nie będąc uprzednio objęte procedurą celną, którą powinny zostać objęte, pod warunkiem że warunki ustanowione w art. 237 Kodeksu zostały spełnione;

b) towary zostały powrotnie wywiezione lub zniszczone, zgodnie z art. 238 ust. 2 lit. b), bez dozoru celnego, pod warunkiem że pozostałe warunki ustanowione w tym artykule zostały spełnione;

c) towary zostały powrotnie wywiezione lub zniszczone bez dozoru celnego, zgodnie z art. 900 ust. 1 lit. c) i f)–n), pod warunkiem że pozostałe warunki ustanowione w art. 900 ust. 2 i 4 zostały spełnione.

2. Udzielenie zwrotu lub umorzenie należności celnych przywozowych w przypadkach określonych w ust. 1 uzależnione jest od:

a) przedstawienia wszystkich dowodów koniecznych do umożliwienia organom celnym decyzji upewnienia się, czy towary, w odniesieniu do których wnosi się o udzielenie zwrotu lub umorzenie:

– zostały faktycznie powrotnie wywiezione poza obszar celny Wspólnoty, lub

– zostały zniszczone pod nadzorem organów lub urzędowo uprawnionych do takiego zniszczenia osób;

b) zwrotu organowi celnemu decyzji każdego dokumentu poświadczającego wspólnotowy status danych towarów, na którego podstawie wymienione towary mogły opuścić obszar celny Wspólnoty, lub przedstawienia każdego dowodu, który organ ten uważa za niezbędny dla upewnienia się, że dany dokument nie będzie mógł zostać w późniejszym okresie wykorzystany przy żadnym przywozie towarów do Wspólnoty.

Artykuł 902

1. Do celów art. 901 ust. 2:

a) jako dowody konieczne do umożliwienia organowi celnemu decyzji upewnienia się, czy towary, w odniesieniu do których wnosi się o udzielenie zwrotu lub o umorzenie, zostały faktycznie powrotnie wywiezione poza obszar celny Wspólnoty, wnioskodawca przedstawia:

– oryginał lub poświadczoną kopię zgłoszenia towarów do wywozu poza obszar celny Wspólnoty,

oraz

– zaświadczenie urzędu celnego, przez który towary faktycznie opuściły obszar celny Wspólnoty.

Jeżeli tego rodzaju zaświadczenie nie może zostać przedstawione, dowód, że towary opuściły obszar celny Wspólnoty, może zostać przedstawiony w formie:

– zaświadczenia urzędu celnego państwa trzeciego przeznaczenia, potwierdzającego przybycie towarów, lub

– oryginału lub poświadczonej kopii zgłoszenia celnego towarów, dokonanego w państwie trzecim przeznaczenia.

Do dokumentów tych musi zostać załączona dokumentacja urzędowa i handlowa, umożliwiająca organom celnym decyzji skontrolowanie, czy towary będące przedmiotem wywozu poza obszar celny Wspólnoty są tymi samymi towarami, które zostały zgłoszone do procedury celnej przewidującej obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych, to znaczy:

– oryginał lub poświadczona kopia zgłoszenia do wymienionej procedury,

oraz

– o ile organ celny decyzji uznaje to za konieczne, dokumenty handlowe lub urzędowe (takie jak faktury, szczegółowe wykazy, dokumenty tranzytowe lub świadectwa sanitarne), zawierające pełny opis towarów (opis handlowy, ilość, znaki i inne dane identyfikacyjne), które zostały przedstawione wraz ze zgłoszeniem do wymienionej procedury lub ze zgłoszeniem do wywozu poza obszar celny Wspólnoty, albo ze zgłoszeniem celnym sporządzonym dla towarów w państwie trzecim przeznaczenia, w zależności od przypadku;

b) jako dowody konieczne do umożliwienia organowi celnemu decyzji upewnienia się, czy towary, w odniesieniu do których wnosi się o udzielenie zwrotu lub o umorzenie, zostały faktycznie zniszczone pod nadzorem organów lub osób do tego urzędowo upoważnionych, wnioskodawca przedstawia:

– protokół lub zgłoszenie zniszczenia, sporządzone przez organy, pod których nadzorem towary zostały zniszczone, lub ich poświadczoną kopię, lub

– zaświadczenie sporządzone przez osobę upoważnioną do potwierdzenia faktu zniszczenia wraz z dowodem jej upoważnienia.

Dokumenty te muszą zawierać wystarczająco pełny opis zniszczonych towarów (opis handlowy, ilość, znaki i inne dane identyfikacyjne), aby umożliwić organom celnym upewnienie się, poprzez porównanie z danymi podanymi w zgłoszeniu do procedury celnej przewidującej obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych i w załączonych dokumentach handlowych (faktury, szczegółowe wykazy itp.), że zniszczone towary są tymi samymi towarami, które zostały zgłoszone do procedury.

2. Jeżeli dowody określone w ust. 1 okażą się niewystarczające, aby organ celny decyzji podjął decyzję w sprawie przedstawionego mu przypadku na podstawie pełnej znajomości faktów lub, gdy niektóre dowody nie mogą zostać przedstawione, dowody takie mogą zostać uzupełnione lub zastąpione przez wszelkie inne dokumenty, które dany organ uzna za konieczne.

Artykuł 903

1. W odniesieniu do towarów powracających, których wywóz poza obszar celny Wspólnoty wiązał się z poborem należności celnych wywozowych, wprowadzenie tych towarów do swobodnego obrotu daje prawo do zwrotu pobranych z tego tytułu sum.

2. Ustęp 1 stosuje się wyłącznie do towarów znajdujących się w jednej z sytuacji określonych w art. 844.

Dowód na to, że towary znajdują się w jednej z sytuacji określonych w art. 185 ust. 2 lit. b) Kodeksu, musi zostać dostarczony do urzędu celnego, w którym towary są zgłaszane do swobodnego obrotu.

3. Ustęp 1 stosuje się nawet wówczas, gdy towary powracające stanowią jedynie część towarów uprzednio wywiezionych poza obszar celny Wspólnoty.

Artykuł 904

1. Należności celne przywozowe nie są zwracane lub umarzane, gdy w zależności od przypadku, jedynym powodem przedstawienia wniosku o udzielenie zwrotu lub o umorzenie jest:

a) powrotny wywóz poza obszar celny Wspólnoty towarów uprzednio objętych procedurą celną, określającą obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych, dokonany z powodów innych niż określone w art. 237 lub 238 Kodeksu, bądź w art. 900 lub 901, zwłaszcza niesprzedanie;

b) zniszczenie towarów zgłoszonych do procedury celnej określającej obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych po dokonaniu przez organy celne ich zwolnienia, niezależnie od tego, z jakich powodów nastąpiło, z wyjątkiem przypadków wyraźnie określonych prawodawstwem wspólnotowym;

c) przedstawienie z zamiarem uzyskania uprzywilejowanego traktowania taryfowego dla towarów zgłoszonych do swobodnego obrotu dokumentów, które okazały się później dokumentami sfałszowanymi, podrobionymi lub nieważnymi, do celów udzielenia tego rodzaju preferencji, nawet jeżeli dokumenty te przedłożono w dobrej wierze.

Artykuł 904a

1. Jeżeli na mocy ust. 2 przekazanie nie jest wymagane, każde Państwo Członkowskie posiada do dyspozycji Komisji wykaz przypadków, w których stosowane były przepisy art. 899 ust. 2.

2. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji wykaz przypadków, w których zastosowało przepisy art. 899 ust. 2 i w których zwrócona lub umorzona kwota w odniesieniu do jednej lub więcej operacji związanych z przywozem lub wywozem w wyniku jednej szczególnej sytuacji wynosiła ponad 50 000 EUR, podając krótkie streszczenie każdego przypadku. Przekazanie informacji odbywa się w pierwszym i trzecim kwartale każdego roku w odniesieniu do wszystkich przypadków, w których w ciągu poprzedniego półrocza podjęto decyzję o zwrocie lub umorzeniu należności.

Sekcja 2

Decyzje podejmowane przez Komisję

Artykuł 905

1. Jeżeli wniosek o zwrot lub umorzenie złożony na mocy art. 239 ust. 2 Kodeksu jest poparty dowodami, które mogłyby stworzyć szczególną sytuację, wynikającą z okoliczności, w których zainteresowanej osobie nie można przypisać oszustwa ani oczywistego zaniedbania, Państwo Członkowskie, do którego należy organ celny podejmujący decyzje przekazuje sprawę Komisji do rozstrzygnięcia w ramach procedury przewidzianej w art. 906-909 jeżeli:

– organ ten uważa, że szczególna sytuacja jest wynikiem uchybienia Komisji w wypełnianiu swoich obowiązków,

– okoliczności przypadku związane są z wynikami dochodzenia prowadzonego przez Wspólnotę na mocy rozporządzenia (WE) nr 515/97 lub innych przepisów wspólnotowych lub umowy zawartej przez Wspólnotę z krajami lub grupami krajów, w której znajduje się postanowienie o prowadzeniu przez Wspólnotę takich dochodzeń, lub

– kwota, która może obciążać zainteresowaną osobę w odniesieniu do jednej lub większej ilości operacji przywozu lub wywozu, w wyniku jednej szczególnej sytuacji jest równa lub wynosi powyżej 500 000 EUR

Wyrazy „zainteresowana osoba” należy interpretować w taki sam sposób jak w art. 899.

2. Jednakże do przekazania określonego w ust. 1 nie dochodzi, jeżeli:

– Komisja już przyjęła decyzję zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 906-909 w sprawie przypadku, w którym występowały kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym,

– Komisja już rozpatruje przypadek, w którym występują kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym.

3. Dokumentacja przedłożona Komisji zawiera wszystkie informacje wymagane w celu pełnego rozpatrzenia. Zawiera ona szczegółowe informacje o zachowaniu zainteresowanego podmiotu gospodarczego, w szczególności o jego zawodowym doświadczeniu, dobrej wierze i staranności. Do oceny tej dołącza się wszystkie informacje, które mogą dowodzić, że podmiot działał w dobrej wierze. Dokumentacja zawiera również oświadczenie, podpisane przez wnioskodawcę, o zwrot lub umorzenie, w którym potwierdza, że zapoznał się z dokumentacją oraz stwierdza, że nie ma nic do dodania lub wymienia wszystkie informacje uzupełniające, które jego zdaniem powinny zostać zawarte w dokumentacji.

4. Z chwilą otrzymania dokumentacji Komisja odpowiednio informuje o tym dane Państwo Członkowskie.

5. Jeżeli okazuje się, że informacje dostarczone przez Państwo Członkowskie nie są wystarczające do podjęcia decyzji w sprawie danego przypadku z pełną znajomością stanu faktycznego, Komisja może zażądać dostarczenia informacji uzupełniających.

6. Jeżeli zachodzi jedna z następujących sytuacji, Komisja zwraca dokumentację administracji celnej, a procedurę określoną w art. 906-909 uważa się za nigdy niewszczętą:

– z dokumentacji wynika, że istnieje rozbieżność między organem celnym, który przekazał dokumentację, a osobą, która podpisała oświadczenie, określone w ust. 3, dotycząca przedstawienia stanu faktycznego,

– dokumentacja jest wyraźnie niekompletna, gdyż nie zawiera niczego, co by uzasadniało rozpatrzenie sprawy przez Komisję,

– zgodnie z ust. 1 i 2 dokumentacja nie powinna zostać przekazana,

– istnienie długu celnego nie zostało stwierdzone,

– w trakcie rozpatrywania dokumentacji Komisji przekazana została przez organ celny nowa informacja dotycząca dokumentacji, o charakterze mogącym znacząco zmienić stan faktyczny lub ocenę prawną.

Artykuł 906

Komisja przesyła Państwom Członkowskim egzemplarze dokumentacji określonej w art. 905 ust. 3 w terminie 15 dni od jej otrzymania.

Rozpatrzenie danego przypadku jest jak najszybciej włączane do porządku dziennego posiedzenia grupy ekspertów określonej w art. 907.

Artykuł 906a

W każdym momencie przebiegu procedury przewidzianej w art. 906 i 907, jeżeli Komisja ma zamiar podjąć decyzję niekorzystną dla osoby składającej wniosek o zwrot lub umorzenie, przekazuje ona tej osobie swoje zastrzeżenia na piśmie wraz ze wszystkimi dokumentami, na których opiera swoje zastrzeżenia. Osoba składająca wniosek o zwrot lub umorzenie wyraża swoje stanowisko na piśmie w terminie 1 miesiąca od dnia przesłania zastrzeżeń. Jeżeli nie wyrazi ona swojego stanowiska w tym terminie, uważa się, że zrzekła się ona możliwości jego wyrażenia.

Artykuł 907

Po konsultacji z grupą ekspertów, złożoną z przedstawicieli wszystkich Państw Członkowskich, zebranych w ramach komitetu w celu rozpatrzenia przedmiotowego przypadku, Komisja podejmuje decyzję o tym, czy rozpatrywane okoliczności uzasadniają zwrot lub umorzenie.

Decyzja zostaje podjęta w terminie dziewięciu miesięcy od dnia otrzymania przez Komisję dokumentacji określonej w art. 905 ust. 3. Jednakże jeżeli w dokumentacji brakuje oświadczenia lub szczegółowej oceny zachowania podmiotu, określonych w art. 905 ust. 3, termin dziewięciu miesięcy liczy się dopiero od dnia otrzymania tych dokumentów przez Komisję. Organ celny i zainteresowana osoba zostają odpowiednio powiadomione.

W przypadku gdy Komisja uznaje za konieczne zwrócić się do Państwa Członkowskiego o informacje uzupełniające w celu podjęcia decyzji, termin dziewięciu miesięcy przedłuża się o okres równy okresowi, jaki upływa od dnia wysłania przez Komisję wniosku o informacje uzupełniające do dnia otrzymania tych informacji. Zainteresowana osoba jest powiadamiana o przedłużeniu procedury.

W przypadku gdy Komisja sama prowadzi dochodzenie w celu podjęcia decyzji, termin dziewięciu miesięcy może zostać przedłużony o okres niezbędny do zakończenia dochodzenia. Przedłużenie terminu nie może przekroczyć dziewięciu miesięcy. Organ celny i zainteresowana osoba zostają odpowiednio powiadomione o datach rozpoczęcia i zakończenia dochodzenia.

W przypadku gdy Komisja poinformowała zainteresowaną osobę o swoich zastrzeżeniach zgodnie z art. 872a, termin dziewięciu miesięcy zostaje przedłużony o jeden miesiąc.

Artykuł 908

1. Dane Państwo Członkowskie zostaje jak najszybciej powiadomione o decyzji określonej w art. 907, w każdym przypadku w terminie jednego miesiąca od upływu terminu określonego w tym artykule.

Komisja powiadamia Państwa Członkowskie o podjętych decyzjach w celu pomocy organom celnym w podejmowaniu decyzji w sprawie przypadków, w których występują kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym.

2. Organ podejmujący decyzję decyduje o uwzględnieniu lub oddaleniu przedłożonego mu wniosku na podstawie decyzji Komisji przekazanej zgodnie z ust. 1.

3. Jeżeli decyzja określona w art. 907 stanowi, że rozpatrywane okoliczności uzasadniają dokonanie zwrotu lub umorzenia, Komisja może określić warunki, na których Państwa Członkowskie mogą dokonać zwrotu lub umorzenia należności w przypadkach, w których występują kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym.

Artykuł 909

Jeżeli Komisja nie podjęła decyzji w terminie wyznaczonym w art. 907 lub nie powiadomiła o decyzji danego Państwa Członkowskiego w terminie wyznaczonym w art. 908, organ celny decyzji uwzględnia wniosek.

ROZDZIAŁ 4

Pomoc administracyjna między organami celnymi Państw Członkowskich

Artykuł 910

W przypadkach określonych w art. 885 ust. 2 organ celny decyzji przesyła urzędowi celnemu nadzoru dwie kopie wniosku sporządzonego na piśmie na formularzu odpowiadającym wzorowi z załącznika 112. Do wniosku załącza się oryginały lub kopie wniosku o udzielenie zwrotu lub o umorzenie oraz wszystkich dokumentów koniecznych do umożliwienia urzędowi celnemu nadzoru uzyskania informacji lub przeprowadzenia wnioskowanej kontroli.

Artykuł 911

1. W terminie dwóch tygodni od dnia przyjęcia wniosku urząd celny nadzoru zbiera informacje lub przeprowadza kontrole wnioskowane przez organ celny decyzji. Wpisuje wyniki swoich działań w przeznaczonej do tego części na oryginale dokumentu, określonego w art. 910 i odsyła ten dokument organowi celnemu decyzji, wraz ze wszystkimi przekazanymi mu dokumentami.

2. Jeżeli nie jest możliwe zebranie informacji lub przeprowadzenie wnioskowanej kontroli w terminie dwóch tygodni, wyznaczonym w ust. 1, to urząd celny nadzoru potwierdza w tym terminie przyjęcie przedłożonego do tego organu wniosku, zwracając organowi celnemu decyzji kopię dokumentu określonego w art. 910, wraz z odpowiednią adnotacją.

Artykuł 912

Wykonawczy urząd celny przesyła zaświadczenie określone w art. 887 ust. 5 organowi celnemu decyzji na formularzu odpowiadającym wzorowi z załącznika 113.

Część IVa

KONTROLA UŻYCIA LUB PRZEZNACZENIA TOWARÓW

Artykuł 912a

1. Do celów niniejszej części:

a) „właściwe organy” oznaczają organy celne lub inne organy Państwa Członkowskiego odpowiedzialne za stosowania niniejszej części;

b) „urząd” oznacza urząd lub organ celny odpowiedzialne na szczeblu lokalnym za stosowanie niniejszej części;

c) „egzemplarz kontrolny T5” oznacza oryginał i kopię wystawione na formularzu zgodnym z wzorem przedstawionym w załączniku 63 wraz, w miarę potrzeby, z jednym lub więcej oryginałami lub kopiami egzemplarza kontrolnego T5 bis zgodnymi z wzorem przedstawionym w załączniku 64 bądź jednym albo więcej oryginałami lub kopiami wykazu załadunkowego T5 zgodnymi z wzorem przedstawionym w załączniku 65. Egzemplarze kontrolne powinny być wydrukowane i wypełnione zgodnie z uwagami wyjaśniającymi zawartymi w załączniku 66 i, w miarę potrzeby, z dodatkowymi wyjaśnieniami zawartymi w innych przepisach Wspólnoty.

2. Jeżeli stosowanie przepisów wspólnotowych dotyczących przywozu lub wywozu towarów albo przemieszczania towarów w obrębie obszaru celnego Wspólnoty uzależnione jest od przedstawienia dowodu, że towary zostały użyte w sposób przewidziany lub wymagany tym środkiem lub otrzymały przewidziane tym środkiem przeznaczenie, dowód ten należy przedstawić przedkładając egzemplarz kontrolny T5, wypełniony i użyty zgodnie z przepisami niniejszej części.

3. Wszystkie towary umieszczone na danej karcie kontrolnej T5 są ładowane na jeden środek transportu w rozumieniu art. 349 ust. 1 akapit drugi, przeznaczone dla jednego odbiorcy i do tego samego użycia i/lub przeznaczenia.

Właściwe organy mogą wyrazić zgodę na zastąpienie wykazu załadunkowego T5, którego wzór przedstawiony jest w załączniku 65, wykazem załadunkowym T5 wystawionym z wykorzystaniem zintegrowanego systemu elektronicznego lub automatycznego przetwarzania danych, jak również listami opisowymi sporządzonymi do celów spełnienia formalności wysyłkowych/wywozowych, zawierających wszystkie dane znajdujące się w wykazie, którego wzór znajduje się w załączniku 65, pod warunkiem że listy te są ułożone i wypełnione w taki sposób, że dane organy mogą ich użyć bez trudności, oraz że przedstawiają wszelkie zabezpieczenia, które organy te uznały za właściwe.

4. Oprócz obowiązków określonych w szczególnych przepisach każda osoba podpisująca egzemplarz kontrolny T5 jest zobowiązana do nadania opisanym w tym dokumencie towarom zadeklarowanego użycia i/lub wysłać te towary do zadeklarowanego miejsca przeznaczenia.

Osoba ta odpowiada za każde niewłaściwe użycie każdego egzemplarza wystawionej przez siebie egzemplarza kontrolnego T5, niezależnie od osoby, która dokonała takiego niewłaściwego użycia.

5. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 i o ile przepisy wspólnotowe wymagające obowiązku kontroli użycia i/lub przeznaczenia towarów nie przewidują inaczej, każde Państwo Członkowskie ma prawo wymagać, aby dowód, iż towary zostały użyte i/lub otrzymały przeznaczenie w przewidziany lub wymagany sposób, został sporządzony zgodnie z procedurą krajową, pod warunkiem że towary nie opuszczą jego obszaru przed przewidzianym lub wymaganym użyciem i/lub przeznaczeniem.

Artykuł 912b

1. Egzemplarz kontrolny T5 sporządzany jest w oryginale i co najmniej jednej kopii. Każdy z jego formularzy musi być opatrzony odręcznym podpisem osoby zainteresowanej i zawierać wszystkie dane dotyczące opisu towarów oraz wszelkie dodatkowe dane wymagane przez przepisy wspólnotowe odnoszące się do obowiązku przeprowadzenia kontroli.

2. Jeżeli przepisy wspólnotowe nakładające obowiązek przeprowadzenia kontroli przewidują złożenie zabezpieczenia, to zabezpieczenie składane jest:

– w urzędzie wyznaczonym przez te przepisy lub, w jego braku, w urzędzie, który wydał egzemplarz kontrolny T5 lub w innym urzędzie wyznaczonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, któremu ten urząd podlega, oraz

– w sposób określony w tych przepisach lub, w jego braku, w sposób określony przez organy tego Państwa Członkowskiego.

W tym przypadku w polu 106 formularza T5 umieszcza się jeden z następujących wpisów:

– Garantίa constituida por un importe de. euros

– Sikkerhed på. EURO

– Sicherheit in Höhe... EURO gelistet

– Κατατεείσα εγγύηση ποσού... ΕΥΡΩ

– Guarantee of EUR... lodged

– Garantie d'un montant de... euros déposée

– Garanzia dell'importo di... EURO depositata

– Zekerheid voor... EUR

– Entregue garantia num montante de... EURO

– Annettu... euron suuruinen vakuus

– Säkerhet ställd till et belopp av... EUR

– Celni dluh ve vyši … EUR zajištěn,

– Esitatud tagatis EUR …,

– Galvojums par EUR …iesniegts,

– Pateikta garantija … EUR sumai,

– … EUR vambiztositek letetbe helyezve,

– Garanzija fuq l-EUR … saret,

– Zlożono zabezpieczenie w wysokości … EUR,

– Položeno zavarovanje v višini … EUR,

– Poskytnute zabezpečenie vo vyške … EUR,

– Обезпечение от … EUR представено,

– Garanție depusă în sumă de … EUR,

– Položeno osiguranje u visini … EUR.

3. Jeżeli przepisy wspólnotowe nakładające obowiązek przeprowadzenia kontroli przewidują termin nadania towarom szczególnego użycia i/lub przeznaczenia, w polu 104 formularza T5 umieszcza się wpis „Termin wykonania... dni”.

4. Jeżeli towary przemieszcza się w ramach procedury celnej, egzemplarz kontrolny T5 wystawia urząd celny, z którego dokonuje się wysyłki towarów,

W dokumencie, który ma zostać przedstawiony, umieszcza się odniesienie do wystawionego egzemplarza kontrolnego T5. Podobnie, w polu 109 formularza T5 umieszcza się odniesienie do dokumentu wykorzystanego do tej procedury.

5. Jeżeli towary nie są objęte procedurą celną, egzemplarz kontrolny T5 wystawia urząd, z którego dokonuje się wysyłki towarów.

W polu 109 formularza T5 umieszcza się jeden z następujących wpisów:

– Mercancίas no incluidas en un régimen aduanero

– Ingen forsendelsesprocedure

– Nicht in einem Zollverfahren befinliche Waren

– Εμπορεύματα εκτός τελωνειακού καθεστώτος

– Goods not covered by a customs procedure

– Marchandises hors régime douanier

– Merci non vincolate ad un regime dogonale

– Geen douaneregeling

– Mercadorias não sujeitas a regime aduaneiro

– Tullimenettelyn ulkopuolella olevat tavarat

– Varorna omfattas inte av något tullförfarande

– Zboži mimo celni režim,

– Kaup, millele ei rakendata tolliprotseduuri,

– Preces, kurām nav piemērota muitas procedūra,

– Prekės, kurioms netaikoma muitinės procedūra,

– Vameljaras ala nem vont aruk,

– Oggetti mhux koperti bi procedura tad-Dwana,

– Towary nieobjęte procedurą celną,

– Blago ni vključeno v carinski postopek,

– Tovar nie je v colnom režime,

– Стоки, които не са под митнически режим,

– Mărfuri care nu sunt acoperite de un regim vamal,

– Roba nije obuhvaćena carinskim postupkom.

6. Egzemplarz kontrolny T5 potwierdzany jest przez urząd określony w ust. 4 i 5. Potwierdzenie takie obejmuje następujące elementy, które powinny znajdować się w polu A (urząd wyjścia) tych dokumentów:

a) w przypadku formularza T5, nazwę i pieczęć urzędu, podpis uprawnionej osoby, datę potwierdzenia oraz numer ewidencyjny, który może być wcześniej wydrukowany;

b) w przypadku formularza T5 bis lub wykazu załadunkowego T5, numer ewidencyjny umieszczony na formularzu T5. Numer ten nanosi się albo przy użyciu pieczęci zawierającej nazwę urzędu albo odręcznie; w tym drugim przypadku, obok numeru przystawia się urzędowa pieczęć wymienionego urzędu.

7. O ile przepisy wspólnotowe określające obowiązek kontroli użycia i/lub przeznaczenia towarów nie stanowią inaczej, art. 357 stosuje się mutatis mutandis. Urząd, określony w ust. 4 i 5, przeprowadza kontrolę przesyłki oraz wypełnia i poświadcza pole D „Kontrola urzędu wyjścia”, które znajduje się na pierwszej stronie formularza T5.

8. Urząd, określony w ust. 4 i 5, zatrzymuje jedną kopię każdego egzemplarza kontrolnego T5. Oryginały tych dokumentów zwracane są osobie zainteresowanej, po spełnieniu wszystkich formalności administracyjnych i należytym wypełnieniu pola A (Urząd wyjścia) i pola B (Odesłać do...) na formularzu T5.

9. Artykuł 360 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 912c

1. Towary i oryginały egzemplarzy kontrolnych T5 należy przedstawić w urzędzie przeznaczenia.

O ile przepisy wspólnotowe określające obowiązek kontroli użycia i/lub przeznaczenia towarów nie stanowią inaczej, urząd przeznaczenia może zezwolić na bezpośrednie dostarczenie towarów do odbiorcy na warunkach określonych przez siebie, w taki sposób, aby w chwili przybycia towarów lub po ich przybyciu mógł przeprowadzić kontrolę.

Osoba, która przedstawi w urzędzie przeznaczenia egzemplarz kontrolny T5, jak również przesyłkę, do której się odnosi, może otrzymać, o ile tego zażąda, pokwitowanie wystawione na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku 47. Pokwitowanie to nie może zastąpić egzemplarza kontrolnego T5.

2. Jeżeli przepisy wspólnotowe określają obowiązek kontroli przy wyprowadzeniu towarów poza obszar celny Wspólnoty:

– i towary te opuszczają ten obszar drogą morską, to urzędem przeznaczenia jest urząd właściwy dla portu, w którym towary umieszczane są na statku nie będącym statkiem regularnych linii żeglugowych w rozumieniu art. 313a,

– i towary te opuszczają ten obszar drogą powietrzną, to urzędem przeznaczenia jest urząd właściwy dla międzynarodowego wspólnotowego portu lotniczego, w rozumieniu art. 190 lit. b), w którym towary umieszczane są na samolocie udającym się do niewspólnotowego portu lotniczego,

– dla towarów wywożonych innym środkiem transportu urzędem przeznaczenia jest urząd wyprowadzenia określony w art. 793 ust. 2.

3. Urząd przeznaczenia przeprowadza kontrole dotyczące przewidzianego lub wymaganego użycia i/lub przeznaczenia. Urząd ten musi zarejestrować dane zawarte w karcie kontrolnej T5, zachowując, o ile zaistnieje taka potrzeba, egzemplarz tego dokumentu, a także wyniki przeprowadzonych kontroli.

4. Po spełnieniu wszystkich formalności i umieszczeniu wymaganych adnotacji urząd przeznaczenia odsyła oryginał egzemplarza kontrolnego T5 na adres podany w polu B („Odesłać do...”) formularza T5.

Artykuł 912d

1. Jeżeli wystawienie egzemplarza kontrolnego T5 wiąże się, na mocy art. 912b ust. 2, ze złożeniem zabezpieczenia, stosuje się przepisy ust. 2 i 3.

2. W przypadku gdy pewne ilości towarów nie zostały w określony sposób użyte i/lub nie otrzymały określonego przeznaczenia w terminie przewidzianym zgodnie z art. 912b ust. 3, o ile znajduje to zastosowanie, właściwe organy podejmują niezbędne działania w celu umożliwienia urzędowi, określonemu w art. 912b ust. 2, pobranie, o ile zaistnieje taka potrzeba, ze złożonego zabezpieczenia, kwoty proporcjonalnej do tej ilości towarów.

Jednakże na wniosek osoby zainteresowanej organy te mogą zdecydować o pobraniu, o ile zaistnieje potrzeba, ze złożonego zabezpieczenia, kwoty uzyskanej w wyniku pomnożenia kwoty zabezpieczenia proporcjonalnej do ilości towarów, które, w określonym terminie nie zostały w określony sposób użyte i/lub nie otrzymały określonego przeznaczenia, przez wynik podziału liczby dni, o którą wyznaczony termin został przekroczony, które były potrzebne, aby ta część towarów została w przewidziany sposób użyta i/lub otrzymała przewidziane przeznaczenie, przez liczbę dni tego terminu.

Niniejszego ustępu nie stosuje się w przypadku gdy osoba zainteresowana może wykazać, że towary określone zostały utracone w wyniku działania siły wyższej.

3. Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od dnia wystawienia egzemplarza kontrolnego T5 lub, w miarę potrzeby, po upływie terminu podanego w polu 104 formularza T5 w polu „Termin wykonania. dni”, jest egzemplarz ten, należycie potwierdzony przez urząd przeznaczenia, nie zostanie zwrócony do urzędu określonego w polu B tego dokumentu, właściwe organy podejmują niezbędne działania mające umożliwić urzędowi, określonemu w art. 912b ust. 2, pobranie określonej w tym artykule kwoty zabezpieczenia.

Niniejszego ustępu nie stosuje się w przypadku, gdy przekroczenie terminu zwrotu egzemplarza kontrolnego T5 nie było spowodowane przez osobę zainteresowaną.

4. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się, o ile przepisy wspólnotowe określające obowiązek kontroli użycia i/lub przeznaczenia towarów nie stanowią inaczej, i w każdym przypadku, bez uszczerbku dla przepisów dotyczących długu celnego.

Artykuł 912e

1. O ile wspólnotowe przepisy określające obowiązek kontroli użycia i/lub przeznaczenia towarów nie stanowią inaczej, egzemplarz kontrolny T5, jak również przesyłka, której ten egzemplarz towarzyszy, mogą zostać podzielone przed zakończeniem procedury, dla której formularz został wystawiony. Przesyłki powstałe w wyniku podziału mogą być przedmiotem dalszego podziału.

2. Urząd, w którym dokonuje się podziału wystawia, zgodnie z art. 912b, wyciąg z egzemplarza kontrolnego T5 dla każdej części podzielonej przesyłki.

W każdym wyciągu zawarte są, między innymi, dodatkowe informacje umieszczone w polach 100, 104, 105, 106 i 107 oryginalnego egzemplarza kontrolnego T5 i podana jest masa oraz ilość netto towarów, do których wyciąg się odnosi. Ponadto w polu 106 formularza T5 wykorzystywanego do każdego wyciągu umieszcza się jeden z następujących wpisów:

– Extracto de ejemplar de control T5 inicial (número de registro, fecha, oficina y país de expedición):...

– Udskrift af det oprindelige kontroleksemplar T5 (registreringsnummer, dato, sted og udstedelsesland):...

– Auszug aus dem ursprünglichen Kontrollexemplar T5 (Registriernummer, Datum, ausstellende Stelle und Ausstellingsland):...

– Απόσπασμα του αρχικού αντιτύπου ελέγχου T5 (αριθμός, πρωτοκόλλου, ημερομηνία, τελωνείο και χώρα έκδοσης):...

– Extract of the initial T5 control copy (registration number, date, office and country of issue):...

– Extrait de l'exemplaire de contrôle T5 initial (numéro d'enregistrement, date, bureau et pays de délivrance):...

– Estratto dell'esemplare di controllo T5 originale (numero di registrazione, data, ufficio e paese di emissione):...

– Uittreksel van het oorspronkelijke controle-exemplaar T5 (registratienummer, datum, kantoor en land van afgifte):...

– Extracto do exemplar de controlo T5 inicial (número de registo, data, estância e país de emissão):...

– Ote alun perin annetusta T5-valvontakappaleesta (kirjaamisnumero, antamispäivämäärä, – toimipaikka jamaa):...

– Utdrag ur ursprungligt kontrollexemplar T5 (registreringsnummer, datum, utfärdande kontor och land):...

– Vypis z původniho kontrolniho vytisku T5 (evidenčni čislo, datum, uřad a země vystaveni): …,

– Väljavote esialgsest T5 kontrolleksemplarist (registreerimisnumber, kuupäev, väljaandnud asutus ja riik):…,

– Izraksts no sākotnējā T5 kontroleksemplāra (reģistrācijas numurs, datums, izdevēja iestāde un valsts):…,

– Išrašas iš pirminio T5 kontrolinio egzemplioriaus (registracijos numeris, data, išdavusi įstaiga ir valstybė): …,

– Az eredeti T5 ellenőrző peldany kivonata (nyilvantartasi szam, kiallitas datuma, a kiallito orszag es hivatal neve): …,

– Estratt tal-kopja ta' kontroll tat-T5 inizjali (numru ta` registrazzjoni, data, ufficcju u pajjiż fejn gie mahrugid-dokument),

– Wyciąg z wyjściowej karty kontrolnej T5 (numer ewidencyjny, data, urząd i kraj wystawienia): …,

– Izpisek iz prvotnega kontrolnega izvoda T5 (evidenčna številka, datum, urad in država izdaje): …,

– Vypis z povodneho kontrolneho vytlačku T5 (registračne čislo, datum, vydavajuci urad a krajina vydania): …,

– Извлечение от първоначално издадения оначалния контролен формуляр Т5 (регистрационен номер, дата, митническо учреждение и страна на издаване): …,

– Extras din exemplarul de control T5 inițial (număr de înregistrare, data, biroul și țara emitente): …

– Izvod prvobitnog kontrolnog primjerka T5 (registracijski broj, datum, ispostava i zemlja izdavanja): …

W polu B „Odesłać do...” formularza T5 wpisuje się informacje umieszczone w tym samym polu oryginalnego formularza T5.

W polu J „Kontrola użycia i/lub przeznaczenia” oryginalnego formularza T5 umieszcza się jeden z następujących wpisów:

– ... (número) extractos expedidos – copias adjuntas

– ... (antal) udstedte udskrifter – kopier vedføjet

– ... (Anzahl) Auszüge ausgestellt – Durchschriften liegen bei

– ... (αριθμός) εκδοθέντα αποσπάσματα– συνημμένα αντίγραφα

– ... (number) extracts issued – copies attached

– ... (nombre) extrais délivrés – copies ci-jointes

– ... (numero) estratti rilasciati – copie allegate

– ... (aantal) uittreksels afgegeven – kopieën bijgevoegd

– ... (número) de extractos emitidos – cópias juntas

– Annettu... (lukumäärä) otetta – jäljennökset liitteenä

– ... (antal) utdrag utfärdade – kpier bifogas

– … (počet) vystavenych vypisů – kopie přiloženy,

– väljavotted … (arv) – koopiad lisatud,

– Izsniegti… (skaits) izraksti – kopijas pielikumā,

– Išduota … (skaičius) išrašų – kopijos pridedamos,

– … (szamu) kivonat kiadva – masolatok csatolva,

– … (numru) estratti mahruga kopji mehmuża,

– … (ilość) wydanych wyciągow – kopie zalączone,

– … (število) izdani izpiski – izvodi priloženi,

– … (počet) vyhotovených výpisov – kópie priložené,

– … (брой) издадени извлечения – приложени формуляри,

– …(numărul) de extrase emise – copii anexate,

– … (broj) izdanih izvadaka – preslike u prilogu.

Oryginalny egzemplarz kontrolny T5 wraz z kopiami wystawionych wyciągów odsyła się niezwłocznie na adres podany w polu B „Odesłać do...” formularza T5.

Urząd, w którym dokonuje się podziału zatrzymuje kopie oryginalnego egzemplarza kontrolnego T5 i wyciągów. Oryginały wyciągów z egzemplarza kontrolnego T5 towarzyszą każdej z części podzielonej przesyłki aż do odpowiednich urzędów przeznaczenia, gdzie stosuje się przepisy określone w art. 912c.

3. W przypadku dalszego podziału przewidzianego w ust. 1 ust. 2 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 912f

1. Egzemplarz kontrolny T5 może zostać wystawiony retrospektywnie, pod warunkiem że:

– osoba zainteresowana nie jest odpowiedzialna za niezłożenie wniosku lub niewydanie tego dokumentu w chwili wysyłki towarów, lub może on przedstawić dowód, żebraki takie nie zostały spowodowane przez jej oszustwo ani też rażące zaniedbanie,

– osoba zainteresowana przedstawi dowód, że egzemplarz kontrolny T5 odnosi się do towarów, w stosunku do których wszystkie formalności zostały spełnione,

– osoba zainteresowana przedstawi dokumenty wymagane do wystawienia tego egzemplarza kontrolnego T5,

– zostanie stwierdzone zgodnie z wymogami właściwych organów, że wystawienie egzemplarza kontrolnego T5 retrospektywnie nie doprowadzi do uzyskania korzyści majątkowych, które nie byłyby należne w związku z realizowaną procedurą, statusem celnym towarów oraz ich użyciem i/lub przeznaczeniem.

Jeżeli egzemplarz kontrolny T5 zostaje wystawiony retrospektywnie, to na formularzu T5 umieszcza się, w kolorze czerwonym, jeden z następujących wpisów:

– Expedido a posteriori

– Udstedt efterfølgende

– Nachträglich ausgestellt

– Εκδοθέν εκ των υστέρων

– Issued retrospectively

– Délivré a posteriori

– Rilasciato a posteriori

– achteraf afgegeven

– Emitido a posteriori

– Annettu jälkikäteen

– Utfärdat i efterhand

– Vystaveno dodatečně,

– Välja antud tagasiulatuvalt,

– Izsniegts retrospektīvi,

– Retrospektyvusis išdavimas,

– Kiadva visszamenőleges hatállyal,

– Mahrug retrospettivament,

– Wystawiona retrospektywnie,

– Izdano naknadno,

– Vyhotovené dodatočne,

– Издаден впоследствие,

– Eliberat ulteriorEmis a posteriori

a osoba zainteresowana podaje tam dane środka transportu, na którym zostały wysłane towary, datę wyjścia i, w zależności od przypadku, datę przedstawienia towarów w urzędzie przeznaczenia.

2. W przypadku utraty oryginałów egzemplarzy kontrolnych T5 i wyciągów z egzemplarzy kontrolnych T5 urząd wystawiający może, na wniosek osoby zainteresowanej, wystawić ich duplikaty. Duplikat musi być opatrzony pieczęcią urzędu i podpisem uprawnionego urzędnika, jak również musi zostać na nim umieszczony, drukowanymi czerwonymi literami, jeden z następujących wpisów:

– DUPLICADO

– DUPLIKAT

– DUPLIKAT

– ΑΝΤΙΓΡАΦΟ

– DUPLICATE

– DUPLICATA

– DUPLICATO

– DUPLICAAT

– SEGUNDA VIA

– KAKSOISKAPPALE

– DUPLIKAT

– DUPLIKAT,

– DUPLIKAAT,

– DUBLIKĀTS,

– DUBLIKATAS,

– MASODLAT,

– DUPLIKAT,

– DUPLIKAT,

– DVOJNIK,

– DUPLIKAT,

– ДУБЛИКАТ,

– DUPLICAT.

3. Egzemplarze kontrolne T5 wystawione retrospektywnie, jak również duplikaty tych egzemplarzy mogą zostać opatrzone adnotacjami przez urząd przeznaczenia jedynie wówczas, gdy urząd ten stwierdzi, że towarom wyszczególnionym w tym dokumencie nadano użycie i/lub przeznaczenie przewidziane lub wymagane przepisami wspólnotowymi.

Artykuł 912g

1. Właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego mogą, w ramach swoich kompetencji, zezwolić każdej osobie, która spełnia warunki określone w ust. 4 i zamierza wysłać towary, dla których musi zostać wystawiony egzemplarz kontrolny T5 (zwanej dalej „upoważnionym nadawcą”), na nieprzedstawianie w urzędzie wyjścia towarów lub też odnoszącego się do nich egzemplarza kontrolnego T5.

2. W odniesieniu do egzemplarza kontrolnego T5 wykorzystywanego przez upoważnionego nadawcę właściwe organy mogą:

a) zarządzić, aby na formularzach umieszczany był znak wyróżniający jako środek umożliwiający identyfikację upoważnionych nadawców;

b) zezwolić, aby w polu A „Urząd wyjścia” formularzy:

– został uprzednio umieszczony odcisk pieczęci urzędu wyjścia i podpis funkcjonariusza tego urzędu; lub

– umieszczony został przez upoważnionego nadawcy odcisk specjalnej zatwierdzonej metalowej pieczęci zgodnej z wzorem przedstawionym w załączniku 62, lub

– był wcześniej wydrukowany odcisk specjalnej pieczęci zgodnej z wzorem przedstawionym w załączniku 62, jeżeli druk powierzony został upoważnionej do tego drukarni. Odcisk tej pieczęci może zostać również umieszczony z wykorzystaniem zintegrowanego elektronicznego lub automatycznego systemu przetwarzania danych;

c) zezwolić, aby upoważniony nadawca nie podpisywał formularzy opatrzonych specjalną zatwierdzoną pieczęcią, określoną w załączniku 62, i wystawionych z wykorzystaniem zintegrowanego elektronicznego lub automatycznego systemu przetwarzania danych. W tym przypadku, w polu 110 formularzy, w miejscu przeznaczonym na podpis zgłaszającego, umieszcza się jeden z następujących wpisów:

– Dispensa de la firma, artículo 912 octavo del Reglamento (CEE) n° 2454/93

– Underskriftsdispensation, artikel 912g i forordning (EØF) nr 2454/93

– Freistellung von der Unterschriftsleistung, Artikel 912g der Verordnung (EWG) Nr 2454/93

– Απαλλαγή από την υπογρέωση υπογραφής άρθρο 912 ζ του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 2454/93

– Signature waived – Article 912g of Regulation (EWG) No 2454/93

– Dispense de signature, article 912 octies du règlement (CEE) n° 2454/93

– Dispensa dalla firma, articolo 912 octies del regolamento (CEE) n. 2454/93

– Vrijstelling vas ondertekening – artikel 912 octies van Verordening (EEG) nr 2454/03

– Dispensada a assinatura, artigo 912.° – G do Regulamento (CE) n. 2454/93

– Vapautettu allekirjoituksesta – asetuksen (ETY) N:o 2454/93 912g artikla

– Befriad från underskrift, artikel 912g i förordning (EEG) nr 2454/93

– Podpis se nevyžaduje — članek 912g nařizeni (EHS) č. 2454/93,

– Allkirjanoudest loobutud – määruse (EMÜ) nr 2454/93 artikkel 912g,

– Derīgs bez paraksta – Regulas (EEK) Nr.2454/93 912.g pants,

– Leista nepasirašyti – Reglamentas (EEB) Nr. 2454/93, 912g straipsnis,

– Alairas alol mentesitve – a 2454/93/EGK rendelet 912g. cikke,

– Firma mhux mehtiega – Artikolu 912g tar-Regolament (KEE) 2454/93,

– Zwolniony ze skladania podpisu – art. 912g rozporządzenia (EWG) nr 2454/93,

– Opustitev podpisa – člen 912g uredbe (EGS) št. 2454/93,

– Oslobodenie od podpisu – článok 912g nariadenia (EHS) č. 2454/93,

– Освободен от подпис – член 912ж на Регламент (ЕИО) № 2454/93,

– Dispensă de semnătură – Articolul 912g din Regulamentul (CEE) Nr. 2454/93,

– Oslobođeno potpisa – članak 912.g Uredbe (EEZ) br. 2454/93.

3. Upoważniony nadawca musi wypełnić egzemplarz kontrolny T5, podając wymagane dane, w szczególności:

– w polu A („Urząd wyjścia”) datę wysyłki towarów i numer zgłoszenia, oraz

– w polu D („Kontrola urzędu wyjścia”) formularza T5, jeden z następujących wpisów:

– Procedimiento simplificado, artículo 912 octavo del Reglamento (CEE) n° 2454/93

– Forenklet fremgangsmade, artikel 912g i forordning (EØF) nr 2454/93

– Vereinfachtes Verfahren, Artikel 912g der Verordnung (EWG) Nr 2454/93

– Απλουστευμένη διαδικασία, άρθρο 912 ζ) του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 2454/93

– Simplified procedure – Article 912g of Regulation (EWG) No 2454/93

– Procédure simplifiée, article 912 octies du règlement (CEE) n° 2454/93

– Procedura semplificata, articolo 912 octies del regolamento (CEE) n. 2454/93

– Vereenvoudigde regeling, artikel 912 octies van Verordening (EEG) nr 2454/03

– Procedimento simplificado, artigo 912.° – G do Regulamento (CE) n.° 2454/93

– Yksinkertaistettu menettely – asetuksen (ETY) N:o 2454/93 912g artikla

– Förenklat förfarande, artikel 912g i förordning (EEG) nr 2454/93

– Zjednodušeny postup članek 912 g nařizeni (EHS) č. 2454/93,

– Lihtsustatud tolliprotseduur – määruse (EMÜ) nr 2454/93 artikkel 912g,

– Vienkāršota procedūra – Regulas (EEK) Nr.2454/93 912.g pants,

– Supaprastinta procedūra – Reglamentas (EEB) Nr. 2454/93, 912g straipsnis,

– Egyszerűsitett eljaras – a 2454/93/EGK rendelet 912g. cikke,

– Procedura simplifikata – Artikolu 912g tar-Regolament (KEE) 2454/93,

– Procedura uproszczona – art. 912g rozporządzenia (EWG) nr 2454/93,

– Poenostavljen postopek – člen 912g uredbe (EGS) št. 2454/93,

– Zjednodušeny postup – članok 912g nariadenia (EHS) č. 2454/93,

– Опростена процедура – член 912ж на Регламент (ЕИО) № 2454/93,

– Procedură simplicată – Articolul 912g din Regulamentul (CEE) Nr. 2454/93,

– Pojednostavnjeni postupak – članak 912.g Uredbe (EEZ) br. 2454/93

oraz, w miarę potrzeby, dane dotyczące terminu przedstawienia towarów w urzędzie przeznaczenia, zastosowanych środków identyfikacyjnych oraz odniesień do dokumentu wysyłki.

Formularz ten, należycie wypełniony i, w miarę potrzeby, podpisany przez upoważnionego nadawcy uważany jest za wystawiony przez urząd wskazany na pieczęci, określonej w ust. 2 lit. b).

Po dokonaniu wysyłki towarów upoważniony nadawca niezwłocznie przesyła do urzędu wyjścia kopię egzemplarza kontrolnego T5 wraz z wszystkimi dokumentami, na podstawie których sporządzono egzemplarz kontrolny T5.

4. Pozwolenie, określone w ust. 1, udzielane jest jedynie osobom, które często dokonują wysyłek towarów, których ewidencja umożliwia właściwym organom kontrolę przeprowadzanych przez nie czynności, i które nie popełniły poważnego ani też powtórnego naruszenia obowiązujących przepisów.

W pozwoleniu określa się, w szczególności:

– urząd lub urzędy właściwe do występowania w charakterze urzędu wyjścia dla dokonywanych wysyłek;

– termin i procedurę zgodnie z którą, upoważniony nadawca ma poinformować urząd wyjścia o zamierzonych wysyłkach, aby mógł on przeprowadzić wszelkie kontrole, łącznie z kontrolami wymaganymi przez przepisy wspólnotowe, przed wyjściem towarów;

– termin, w którym towary muszą zostać przedstawione w urzędzie przeznaczenia; termin ten wyznaczany jest w zależności od warunków transportu lub zgodnie z przepisami wspólnotowymi,

– środki podjęte w celu ustalenia tożsamości towarów, które mogą polegać na wykorzystaniu specjalnych plomb zatwierdzonych przez właściwe organy i zakładanych przez upoważnionego eksportera,

– sposoby złożenia zabezpieczenia, jeżeli jest to warunkiem wystawienia egzemplarza kontrolnego T5.

5. Upoważniony nadawca podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ochrony specjalnej pieczęci lub formularzy opatrzonych nadrukiem pieczęci urzędu wyjścia bądź też nadrukiem pieczęci specjalnej.

Upoważniony nadawca ponosi wszelkie konsekwencje, w szczególności finansowe, jakichkolwiek błędów, opuszczeń i innych wad w sporządzonych przez niego egzemplarzach kontrolnych T5, lub zaistniałych w samym przebiegu procedur, z których korzysta na mocy pozwolenia, przewidzianego w ust. 1.

W przypadku niewłaściwego użycia przez jakąkolwiek osobę formularzy egzemplarza kontrolnego T5, które zostały uprzednio opatrzone pieczęcią urzędu wyjścia lub pieczęcią specjalną, upoważniony nadawca odpowiada, bez uszczerbku dla wszczęcia postępowania karnego, za uiszczenie ceł i innych opłat, które nie zostały uiszczone oraz za zwrot wszelkich korzyści finansowych, które zostały bezprawnie uzyskane w następstwie takiego niewłaściwego użycia, chyba że wykaże właściwym organom, od których uzyskał pozwolenie, że podjął wszelkie środki niezbędne dla zapewnienia ochrony specjalnej pieczęci lub formularzy opatrzonych nadrukiem pieczęci urzędu wyjścia bądź też nadrukiem pieczęci specjalnej.

CZĘŚĆ V

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 913

Następujące rozporządzenia i dyrektywy tracą moc:

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 37/70 z dnia 9 stycznia 1970 r. w sprawie określania pochodzenia podstawowych części zapasowych przeznaczonych dla uprzednio wysłanego sprzętu, maszyn, aparatów lub pojazdów (²⁰),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2632/70 z dnia 23 grudnia 1970 r. w sprawie określania pochodzenia odbiorników radiowych i telewizyjnych (²¹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 315/71 z dnia 12 lutego 1971 r. w sprawie określania pochodzenia win bazowych przeznaczonych do wyrobu wermutów oraz pochodzenia wermutów (²²),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 861/71 z dnia 27 kwietnia 1971 r. w sprawie określania pochodzenia magnetofonów (²³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3103/73 z dnia 14 listopada 1973 r. w sprawie świadectw pochodzenia i wniosków o wydanie takich świadectw (²⁴),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2945/76 z dnia 26 listopada 1976 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia (EWG) nr 754/76 w sprawie stosowania stawek celnych na towary powracające na obszar celny Wspólnoty (²⁵), ostatnio zmienione Aktem Przystąpienia Hiszpanii i Portugalii,

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 137/79 z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie ustanowienia specjalnej metody współpracy administracyjnej w celu stosowania wewnątrzwspólnotowej procedury w odniesieniu do połowów dokonywanych przez statki Państw Członkowskich (²⁶), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3399/91 (²⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1494/80 z dnia 11 czerwca 1980 r. w sprawie uwag interpretacyjnych i ogólnie przyjętych zasad rachunkowości w zakresie wartości celnej (²⁸),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1495/80 z dnia 11 czerwca 1980 r. wprowadzające w życie niektóre przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 1224/80 w sprawie wartości celnej towarów (²⁹), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 558/91 (³⁰),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1496/80 z dnia 11 czerwca 1980 r. w sprawie deklaracji szczegółowych danych dotyczących wartości celnej i w sprawie dokumentów, które należy dostarczyć (³¹), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 949/93 (³²),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1574/80 z dnia 20 czerwca 1980 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania art. 16 i 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1430/79 w sprawie zwrotu lub umarzania należności celnych przywozowych lub wywozowych (³³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3177/80 z dnia 5 grudnia 1980 r. w sprawie miejsca wprowadzenia uwzględnianego w ramach stosowania art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1224/80 w sprawie wartości celnej towarów (³⁴), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 2779/90 (³⁵),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3179/80 z dnia 5 grudnia 1980 r. w sprawie opłat pocztowych uwzględnianych przy określaniu wartości celnej towarów wysyłanych pocztą (³⁶), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 1264/90 (³⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 553/81 z dnia 12 lutego 1981 r. w sprawie świadectw pochodzenia i wniosków o wystawienie takich świadectw (³⁸),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1577/81 z dnia 12 czerwca 1981 r. ustanawiające system procedur uproszczonych w celu określenia wartości celnej niektórych łatwo psujących się towarów (³⁹), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3334/90 (⁴⁰),

– dyrektywa Komisji 82/57/EWG z dnia 17 grudnia 1981 r. ustanawiająca niektóre przepisy wykonawcze do dyrektywy Rady 79/695/EWG w sprawie harmonizacji procedur dopuszczania towarów do obrotu (⁴¹), ostatnio zmieniona dyrektywą 83/371/EWG (⁴²),

– dyrektywa Komisji 82/347/EWG z dnia 23 kwietnia 1982 r. ustanawiająca niektóre przepisy wykonawcze do dyrektywy Rady 81/177/EWG w sprawie harmonizacji procedur wywozu towarów wspólnotowych (⁴³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3040/83 z dnia 28 października 1983 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania art. 2 i 14 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1430/79 w sprawie zwrotu lub umarzania należności celnych przywozowych lub wywozowych (⁴⁴),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3158/83 z dnia 9 listopada 1983 r. w sprawie wpływu honorariów autorskich i opłat licencyjnych na wartość celną (⁴⁵),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1751/84 z dnia 13 czerwca 1984 r. ustanawiające niektóre przepisy w celu stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 3599/82 (⁴⁶), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3693/92 (⁴⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3548/84 z dnia 17 grudnia 1984 r. ustanawiające przepisy w celu stosowania rozporządzenia (EWG) nr 2763/83 w sprawie procedury przetwarzania towarów pod kontrolą celną przed ich dopuszczeniem do swobodnego obrotu (⁴⁸), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 2361/87 (⁴⁹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1766/85 z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie kursu wymiany walut stosowanego przy określeniu wartości celnej (⁵⁰), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 593/91 (⁵¹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3787/86 z dnia 11 grudnia 1986 r. w sprawie unieważniania lub cofania pozwoleń wydawanych w ramach niektórych gospodarczych procedur celnych (⁵²),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3799/86 z dnia 12 grudnia 1986 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1430/79 w sprawie zwrotu lub umarzania należności celnych przywozowych lub wywozowych (⁵³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2458/87 z dnia 31 lipca 1987 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2473/86 w sprawie procedury uszlachetniania biernego i systemu standardowej wymiany (⁵⁴), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3692/92 (⁵⁵),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4128/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. ustanawiające warunki klasyfikacji tytoniu suszonego ogniowo-rurowo typu Virginia, suszonego powietrzem na jasny typu Burley (włączając hybrydy Burley), suszonego powietrzem na jasny typu Maryland i suszonego ogniowo, objętego podpozycjami 2401 10 10–2401 10 49 i 2401 20 10–2401 20 49 Nomenklatury Scalonej (⁵⁶),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4129/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji niektórych żywych zwierząt z gatunku bydła domowego i niektórych gatunków wołowiny w Nomenklaturze Scalonej wymienionej w załączniku C Umowy między Wspólnotą Europejską a Jugosławią (⁵⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4130/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. ustanawiające warunki klasyfikacji świeżych winogron deserowych z odmiany Emperor (Vitis vinifera cv.) objętych podpozycją 0806 10 11 Nomenklatury Scalonej (⁵⁸),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4131/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji win porto, madera, sherry, muszkatel setubal i wina tokaj (aszu i szamorodni), objętych podpozycjami 2204 21 41, 2204 21 51, 2204 29 41, 2204 29 45, 2204 29 51 i 2204 29 55 Nomenklatury Scalonej (⁵⁹), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 2490/91 (⁶⁰),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4132/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji whisky burbońskiej w podpozycjach 2208 30 11 i 2208 30 19 Nomenklatury Scalonej (⁶¹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4133/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji wódki, objętej podpozycjami 2208 90 31 i 2208 90 59 Nomenklatury Scalonej, przywożonej do Wspólnoty na podstawie uprzywilejowanego traktowania taryfowego przewidzianego w Umowie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką Finlandii w sprawie dwustronnego handlu winami i napojami spirytusowymi (⁶²),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4134/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji przetworów znanych jako fondue z sera w podpozycji 2106 90 10 Nomenklatury Scalonej (⁶³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4135/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji naturalnego azotanu sodu i naturalnego azotanu sodowo-potasowego objętych odpowiednio podpozycjami 3102 50 10 i 3105 91 10 Nomenklatury Scalonej (⁶⁴),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4136/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji koni przeznaczonych do uboju w podpozycji 0101 19 10 Nomenklatury Scalonej (⁶⁵),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4137/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji towarów w podpozycjach 0408 11 90, 0408 19 90, 0408 91 90, 0408 99 90, 1106 20 10, 2501 00 51, 3502 10 10 i 3502 90 10 Nomenklatury Scalonej (⁶⁶),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4138/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki korzystania w przywozie ziemniaków, słodkiej kukurydzy, niektórych zbóż i owoców oraz nasion oleistych przeznaczonych do siewu, z uprzywilejowanego traktowania taryfowego ze względu na ich przeznaczenie (⁶⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4139/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki korzystania w przywozie niektórych produktów naftowych z uprzywilejowanego traktowania taryfowego ze względu na ich przeznaczenie (⁶⁸),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4140/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki klasyfikacji gazy młynarskiej, niekonfekcjonowanej w podpozycji 5911 20 00 Nomenklatury Scalonej (⁶⁹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4141/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki korzystania w przywozie przez produkty przeznaczone dla niektórych kategorii statków powietrznych i statków z uprzywilejowanego traktowania taryfowego ze względu na ich przeznaczenie (⁷⁰), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 1418/91 (⁷¹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4142/87 z dnia 9 grudnia 1987 r. określające warunki korzystania w przywozie przez niektóre towary z uprzywilejowanego traktowania taryfowego ze względu na ich przeznaczenie (⁷²), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3803/92 (⁷³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 693/88 z dnia 4 marca 1988 r. w sprawie definicji pojęcia produktów pochodzących do celów stosowania przez Europejską Wspólnotę Gospodarczą preferencji taryfowych wobec niektórych produktów z krajów rozwijających się (⁷⁴), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3660/92 (⁷⁵),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 809/88 z dnia 14 marca 1988 r. w sprawie definicji pojęcia „produktów pochodzących” i metod współpracy administracyjnej stosowanych w przywozie do Wspólnoty produktów pochodzących z terytoriów okupowanych (⁷⁶), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 2774/88 (⁷⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4027/88 z dnia 21 grudnia 1988 r. ustanawiające przepisy dotyczące procedury odprawy czasowej kontenerów (⁷⁸), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3348/89 (⁷⁹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 288/89 z dnia 3 lutego 1989 r. w sprawie określenia pochodzenia układów scalonych (⁸⁰),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 597/89 z dnia 8 marca 1989 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2144/87 w sprawie długu celnego (⁸¹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2071/89 z dnia 11 lipca 1989 r. w sprawie określenia pochodzenia fotokopiarek z systemem optycznym lub stykowych (⁸²),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3850/89 z dnia 15 grudnia 1989 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 802/68 z dnia 27 czerwca 1968 r. w sprawie wspólnej definicji pochodzenia towarów w odniesieniu do niektórych produktów rolnych korzystających ze szczególnych procedur przywozowych (⁸³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2561/90 z dnia 30 lipca 1990 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2503/88 w sprawie składów celnych (⁸⁴), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3001/92 (⁸⁵),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2562/90 z dnia 30 lipca 1990 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2504/88 w sprawie wolnych obszarów celnych i składów wolnocłowych (⁸⁶), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 2485/91 (⁸⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2883/90 z dnia 5 października 1990 r. w sprawie określania pochodzenia soku winogronowego (⁸⁸),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2884/90 z dnia 5 października 1990 r. w sprawie określania pochodzenia niektórych towarów uzyskanych z jaj (⁸⁹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3561/90 z dnia 11 grudnia 1990 r. w sprawie określania pochodzenia niektórych wyrobów ceramicznych (⁹⁰),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3620/90 z dnia 14 grudnia 1990 r. w sprawie określania pochodzenia świeżego, chłodzonego lub mrożonego mięsa i podrobów z niektórych gatunków zwierząt domowych (⁹¹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3672/90 z dnia 18 grudnia 1990 r. w sprawie określania pochodzenia łożysk kulkowych, wałeczkowych, baryłkowych lub igiełkowych (⁹²),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3716/90 z dnia 19 grudnia 1990 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 4046/89 w sprawie zabezpieczenia składanego w celu zapewnienia uiszczenia długu celnego (⁹³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3796/90 z dnia 21 grudnia 1990 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1715/90 w sprawie informacji udzielanych przez organy celne Państw Członkowskich dotyczących klasyfikacji towarów w nomenklaturze celnej (⁹⁴), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 2674/92 (⁹⁵),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1364/91 z dnia 24 maja 1991 r. określające pochodzenie materiałów i wyrobów włókienniczych objętych sekcją XI Nomenklatury Scalonej (⁹⁶),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1365/91 z dnia 24 maja 1991 r. w sprawie określenia pochodzenia linteru bawełnianego, filcu i impregnowanych materiałów nietkanych, odzieży skórzanej, obuwia i bransoletek do zegarków z materiałów włókienniczych (⁹⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1593/91 z dnia 12 czerwca 1991 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 719/91 w sprawie stosowania we Wspólnocie karnetów TIR i karnetów ATA jako dokumentów tranzytowych (⁹⁸),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1656/91 z dnia 13 czerwca 1991 r. ustanawiające szczególne przepisy mające zastosowanie do niektórych rodzajów procesów uszlachetniania czynnego lub przetwarzania pod kontrolą celną (⁹⁹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2164/91 z dnia 23 lipca 1991 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania art. 5 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1697/79 w sprawie odzyskiwania, po dokonaniu odprawy celnej, należności celnych przywozowych lub wywozowych, które nie były wymagane od osoby odpowiedzialnej za zapłatę za towary zgłoszone do procedury celnej przewidującej obowiązek uiszczenia takich należności (¹⁰⁰),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2228/91 z dnia 26 czerwca 1991 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1999/85 w sprawie procedury uszlachetniania czynnego (¹⁰¹), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3709/92 (¹⁰²),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2249/91 z dnia 25 lipca 1991 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1855/89 w sprawie odprawy czasowej środków transportu (¹⁰³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2365/91 z dnia 31 lipca 1991 r. ustanawiające warunki stosowania na obszarze celnym Wspólnoty karnetu ATA przy odprawie czasowej towarów lub czasowym wywozie towarów poza ten obszar (¹⁰⁴),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3717/91 z dnia 18 grudnia 1991 r. ustalające wykaz towarów, które mogą korzystać z procedury pozwalającej na przetwarzanie towarów pod kontrolą celną przed ich dopuszczeniem do swobodnego obrotu (¹⁰⁵), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 209/93 (¹⁰⁶),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 343/92 z dnia 22 stycznia 1992 r. w sprawie definicji pojęcia produktów pochodzących i metod współpracy administracyjnej stosowanych w przywozie do Wspólnoty produktów pochodzących z Republik Chorwacji i Słowenii oraz Jugosłowiańskich Republik Bośni-Hercegowiny i Macedonii (¹⁰⁷), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3660/92 (¹⁰⁸),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1214/92 z dnia 12 kwietnia 1992 r. w sprawie przepisów w celu wykonania procedury tranzytu wspólnotowego oraz niektórych uproszczeń tej procedury (¹⁰⁹), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 3712/92 (¹¹⁰),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1823/92 z dnia 3 lipca 1992 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 3925/91 dotyczące zniesienia kontroli i formalności stosowanych wobec bagażu podręcznego i w ładowni osób odbywających lot wewnątrzwspólnotowy oraz bagażu osób przekraczających morze wewnątrz Wspólnoty (¹¹¹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2453/92 z dnia 31 lipca 1992 r. wprowadzające rozporządzenie Rady (EWG) nr 717/91 dotyczące jednolitego dokumentu administracyjnego (¹¹²), ostatnio zmienione rozporządzeniem (EWG) nr 607/93 (¹¹³),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2674/92 z dnia 15 września 1992 r. uzupełniające przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (EWG) nr 1715/90 w sprawie informacji udzielanych przez organy celne Państw Członkowskich dotyczących klasyfikacji towarów w nomenklaturze celnej (¹¹⁴),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2713/92 z dnia 17 września 1992 r. w sprawie przepływu towarów między niektórymi częściami obszaru celnego Wspólnoty (¹¹⁵),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3269/92 z dnia 10 listopada 1992 r. ustanawiające niektóre przepisy wykonawcze do art. 161, 182 i 183 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny w zakresie procedury wywozu, powrotnego wywozu oraz towarów opuszczających obszar celny Wspólnoty (¹¹⁶),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3566/92 z dnia 8 grudnia 1992 r. w sprawie dokumentów używanych do celu wykonania środków wspólnotowych pociągających za sobą weryfikację użycia i/lub przeznaczenia towarów (¹¹⁷),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3689/92 z dnia 21 grudnia 1992 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 719/91 w sprawie stosowania we Wspólnocie karnetów TIR i karnetów ATA jako dokumentów tranzytowych oraz rozporządzenia Rady (EWG) nr 3599/82 w sprawie procedury odprawy czasowej (¹¹⁸),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3691/92 z dnia 21 grudnia 1992 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 719/91 w sprawie stosowania we Wspólnocie karnetów TIR i karnetów ATA jako dokumentów tranzytowych oraz rozporządzenia Rady (EWG) nr 3599/82 w sprawie procedury odprawy czasowej (¹¹⁹),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3710/92 z dnia 21 grudnia 1992 r. ustanawiające procedury przeniesienia towarów lub produktów objętych procedurą uszlachetniania czynnego (system zawieszeń) (¹²⁰),

– rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3903/92 z dnia 21 grudnia 1992 r. w sprawie kosztów transportu lotniczego (¹²¹).

Artykuł 914

Odniesienia do uchylonych przepisów traktuje się jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 915

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 1994 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 2 lipca 1993 r.