(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 598/2009 (2), Rada nałożyła ostateczne cło wyrównawcze od 211,2 EUR do 237 EUR za tonę netto na przywóz monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywanych „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki, zawierających wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, w tym czasie objętych kodami CN ex 1516 20 98 (kod TARIC 1516209820), ex 1518 00 91 (kod TARIC 1518009120), ex 1518 00 99 (kod TARIC 1518009920), ex 2710 19 41 (kod TARIC 2710194120), 3824 90 91, ex 3824 90 97 (kod TARIC 3824 90 97 87), oraz pochodzących ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”). Cło wyrównawcze nałożone niniejszym rozporządzeniem jest określane dalej jako „pierwotne środki”. Dochodzenie, które doprowadziło do wprowadzenia pierwotnych środków, zwane jest dalej „pierwotnym dochodzeniem”.

(2)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 443/2011 (3), w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków, Rada rozszerzyła ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem Rady (WE) nr 598/2009 na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, z wyjątkiem biodiesla produkowanego przez przedsiębiorstwa BIOX Corporation, Oakville i Rothsay Biodiesel, Guelph, Ontario, Kanada. Tym samym rozporządzeniem Rada rozszerzyła również ostateczne cło wyrównawcze nałożone rozporządzeniem Rady (WE) nr 598/2009 na przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo 20 % lub mniej monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, pochodzącego z USA.

(3)

Rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/1519 (4) Komisja Europejska ponownie nałożyła ostateczne środki wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego z USA w następstwie przeglądu wygaśnięcia („poprzedni przegląd wygaśnięcia”).

(4)

Ponadto rozporządzeniem (UE) 2015/1519 zmienionym rozporządzeniem (UE) 2016/675 (5) rozszerzono ostateczne cło wyrównawcze także na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, z wyjątkiem biodiesla produkowanego przez przedsiębiorstwa BIOX Corporation, Oakville, i Rothsay Biodiesel, Guelph, oba mające siedzibę w Ontario, Kanada, jak również przez przedsiębiorstwo DSM Nutritional Products Canada Inc., Dartmouth, Nowa Szkocja, Kanada. Tym samym rozporządzeniem Komisja Europejska rozszerzyła ostateczne cło wyrównawcze również na przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo 20 % lub mniej monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, pochodzącego z USA.

(5)

Obowiązujące obecnie cła wyrównawcze to stałe kwoty wynoszące od 211,2 EUR do 237 EUR za tonę netto w przypadku przywozu od producentów eksportujących.

(6)

W następstwie opublikowania zawiadomienia o zbliżającym się wygaśnięciu (6) Komisja Europejska („Komisja”) otrzymała wniosek o dokonanie przeglądu zgodnie z art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej („rozporządzenie podstawowe”).

(7)

Wniosek o dokonanie przeglądu został złożony w dniu 11 czerwca 2020 r. przez Europejską Radę Biodiesla („wnioskodawca”) w imieniu producentów unijnych reprezentujących ponad 25 % całkowitej produkcji unijnej biodiesla. W uzasadnieniu wniosku o dokonanie przeglądu podano, że w związku z wygaśnięciem środków istnieje prawdopodobieństwo kontynuacji lub ponownego wystąpienia przywozu subsydiowanego biodiesla do Unii i ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu Unii.

(8)

Po konsultacji z Komitetem ustanowionym na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 (7) Komisja ustaliła, że istnieją wystarczające dowody, aby wszcząć przegląd wygaśnięcia, i na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego wszczęła w dniu 14 września 2020 r. przegląd wygaśnięcia w odniesieniu do przywozu biodiesla pochodzącego z USA. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (8) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(9)

W tym samym dniu - 14 września 2020 r. - Komisja wszczęła równolegle przegląd wygaśnięcia środków antydumpingowych obowiązujących względem przywozu biodiesla pochodzącego z USA.

(10)

Rząd Kanady przedstawił uwagi na temat wszczęcia tego przeglądu, zauważając, że jeżeli środki miałyby zostać utrzymane, zwolnienie przyznane trzem kanadyjskim producentom biodiesla powinno pozostać w mocy. Komisja zachowała wspomniane zwolnienie w mocy w art. 2 niniejszego rozporządzenia.

(11)

Dochodzenie dotyczące kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania objęło okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2017 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(12)

Postępowanie w niniejszej sprawie wszczęto w dniu 14 września 2020 r., tj. w okresie przejściowym uzgodnionym między Zjednoczonym Królestwem a UE, w którym Zjednoczone Królestwo nadal podlegało prawu Unii. Okres ten dobiegł końca w dniu 31 grudnia 2020 r. W związku z tym od dnia 1 stycznia 2021 r. przedsiębiorstwa i stowarzyszenia ze Zjednoczonego Królestwa nie kwalifikują się już jako zainteresowane strony w tym postępowaniu.

(13)

Za pośrednictwem notatki do akt sprawy (9) z dnia 15 stycznia 2021 r. Komisja zwróciła się do podmiotów gospodarczych ze Zjednoczonego Królestwa, które uważają, że nadal kwalifikują się jako zainteresowane strony, do nawiązania z nią kontaktu. BP OIL International Limited i Argent Energy zwróciły się o utrzymanie ich statusu zainteresowanych stron i uzyskały to prawo na podstawie przedstawionych dowodów. W szczególności oba przedsiębiorstwa przedstawiły dowody na istnienie powiązanych podmiotów w obrębie odpowiedniej grupy prowadzącej działalność na rynku unijnym. Z drugiej strony spółkę dominującą Valero Energy Limited ze Zjednoczonego Królestwa zastąpiła jej irlandzka spółka zależna Valero Energy Limited Ireland, ponieważ to druga z wymienionych spółek prowadzi działalność na rynku unijnym.

(14)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała wnioskodawcę, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów w USA i władze USA, znanych importerów, użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu przeglądu wygaśnięcia i zaprosiła te podmioty do udziału.

(15)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat przeglądu wygaśnięcia oraz złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(16)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może przeprowadzić kontrolę wyrywkową zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(17)

W dniu 14 września 2020 r. Komisja powiadomiła zainteresowane strony o wstępnym doborze próby producentów unijnych zgodnie z sekcją 5.3 zawiadomienia o wszczęciu postępowania. Komisja dobrała próbę na podstawie wielkości produkcji i sprzedaży produktu podobnego w 2019 r., a także położenia geograficznego producentów produktu podobnego. Próba ta składała się z trzech producentów unijnych. Producenci unijni objęci próbą odpowiadali za 17,5 % całkowitej szacowanej wielkości produkcji produktu podobnego w Unii, co zapewnia również odpowiedni zakres geograficzny. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby. W wyznaczonym terminie 7 dni od daty powiadomienia o wstępnym doborze próby producentów unijnych nie otrzymano żadnych uwag.

(18)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(19)

Tylko jeden niepowiązany importer, Shell Trading Rotterdam BV, udzielił wymaganych informacji, w związku z czym Komisja podjęła decyzję, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna.

(20)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa była konieczna, oraz dokonać w takim przypadku doboru próby, Komisja wezwała wszystkich znanych producentów eksportujących w USA do udzielenia informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Poza tym zwróciła się do władz państwa wywozu o zidentyfikowanie innych producentów eksportujących, którzy mogliby być zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(21)

Trzech producentów eksportujących w USA zgłosiło się i wyraziło chęć podjęcia współpracy z Komisją w ramach dochodzeń. Ze względu na tak niewielką liczbę Komisja uznała, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna, i wszystkie trzy przedsiębiorstwa wezwano do udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(22)

W dniu 15 października 2020 r. jedno z początkowo współpracujących przedsiębiorstw wysłało do Komisji wiadomość e-mail, w której poinformowało, że nie będzie dalej współpracować. Ponadto dwa pozostałe przedsiębiorstwa również nie dostarczyły wymaganych informacji w wyznaczonym terminie poprzez wypełnienie i odesłanie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(23)

W dniu 10 listopada 2020 r. Komisja przesłała pismo informujące wszystkie trzy przedsiębiorstwa o zamiarze zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego oraz oparcia ustaleń dochodzenia na dostępnym stanie faktycznym. Władze USA zostały również poinformowane o tym zamiarze. Termin nadsyłania uwag do pisma upłynął dnia 17 listopada 2020 r. Nie otrzymano żadnych uwag.

(24)

Ponadto na etapie wszczęcia postępowania Komisja w nocie werbalnej z dnia 14 września 2020 r. zwróciła się do władz USA o wypełnienie i odesłanie kwestionariusza antysubsydyjnego przeznaczonego dla rządu USA. Nie otrzymała odpowiedzi w wyznaczonym terminie.

(25)

W dniu 10 listopada 2020 r. Komisja przesłała notę werbalną, informując władze USA o zamiarze zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego oraz oparcia ustaleń dochodzenia na dostępnym stanie faktycznym ze względu na brak współpracy z ich strony.

(26)

Termin nadsyłania uwag do noty werbalnej upłynął dnia 17 listopada 2020 r. Nie otrzymano żadnych uwag.

(27)

Komisja stwierdziła zatem, że ani producenci eksportujący, ani rząd USA nie współpracowali w dochodzeniu w ramach przeglądu wygaśnięcia. W związku z tym Komisja postanowiła zastosować przepisy art. 28 rozporządzenia podstawowego i oprzeć ustalenia, pozytywne bądź negatywne, na dostępnym stanie faktycznym.

(28)

Na etapie wszczęcia postępowania kopię kwestionariusza udostępniono w aktach do wglądu dla zainteresowanych stron i na stronie internetowej DG ds. Handlu.

(29)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od trzech producentów unijnych objętych próbą oraz od niepowiązanego importera unijnego.

(30)

Z uwagi na wybuch pandemii COVID-19 i środki izolacji wprowadzone przez poszczególne państwa członkowskie, jak również przez poszczególne państwa trzecie, Komisja nie mogła przeprowadzić wizyt weryfikacyjnych na podstawie z art. 26 rozporządzenia podstawowego. Zamiast tego Komisja przeprowadziła zdalne kontrole krzyżowe wszystkich informacji uznanych za niezbędne, aby dokonać ustaleń zgodnie z zawiadomieniem w sprawie skutków, jakie pandemia COVID-19 ma na dochodzenia antydumpingowe i antysubsydyjne (10). Komisja przeprowadziła zdalne kontrole krzyżowe następujących przedsiębiorstw:

(31)

W dniu 21 maja 2021 r. Komisja ujawniła istotne fakty i ustalenia, na podstawie których zamierza utrzymać obowiązujące cła wyrównawcze. Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi dotyczące ujawnionych ustaleń.

(32)

Komisja rozpatrzyła i w stosownych przypadkach uwzględniła uwagi przedstawione przez zainteresowane strony. Stronom, które zgłosiły taki wniosek, zapewniono możliwość przesłuchania.

(33)

Produkt objęty postępowaniem jest taki sam jak w pierwotnym dochodzeniu i poprzednim przeglądzie wygaśnięcia, mianowicie monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będące produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywane „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki, zawierające wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, pochodzących z USA, objętych obecnie kodami CN ex 1516 20 98 (kod TARIC 1516209829), ex 1518 00 91 (kod TARIC 1518009129), ex 1518 00 99 (kod TARIC 1518009929), ex 2710 19 43 (kod TARIC 2710194329), ex 2710 19 46 (kod TARIC 2710194629), ex 2710 19 47 (kod TARIC 2710194729), ex 2710 20 11 (kod TARIC 2710201129), ex 2710 20 16 (kod TARIC 2710201629), ex 3824 99 92 (kod TARIC 3824999212), ex 3826 00 10 (kod TARIC 3826001029, 3826001059, 3826001099), ex 3826 00 90 (kod TARIC 3826009019) („produkt objęty postępowaniem”).

(34)

Biodiesel jest paliwem odnawialnym produkowanym z szerokiej gamy surowców, tj. olejów roślinnych, takich jak olej rzepakowy, olej sojowy, olej palmowy, zużyte oleje spożywcze, tłuszcze zwierzęce lub biomasa.

(35)

Biodiesel jest wykorzystywany w sektorze transportu, głównie w postaci mieszanki z mineralnym olejem napędowym (tj. ropą naftową/konwencjonalnym olejem napędowym) i w znikomym stopniu w czystej postaci (B100).

(36)

W toku pierwotnego dochodzenia oraz poprzedniego przeglądu wygaśnięcia wykazano, a w przedmiotowym przeglądzie wygaśnięcia potwierdzono, że takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz te same podstawowe zastosowania mają następujące produkty:

(37)

Produkty te uznano zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(38)

Szwedzkie przedsiębiorstwo Preem AB oraz przedsiębiorstwo Valero Energy Ltd Ireland, będące producentami i dostawcami paliw, a tym samym użytkownikami produktu objętego postępowaniem, twierdziły, że biodiesel z estrów metylowych kwasów tłuszczowych (FAME) i biodiesel z hydrorafinowanego oleju roślinnego to dwa różne rodzaje biodiesla oraz że hydrorafinowany olej roślinny należy wyłączyć z obecnego zakresu produktu. W rozporządzeniu z 2009 r. nakładającym środki tymczasowe (11) wszystkie rodzaje biodiesla i mieszanki biodiesla uznano za paliwa biodiesel. Zarówno ester metylowy kwasu tłuszczowego, jak i hydrorafinowany olej roślinny mogą być mieszane z olejem napędowym i pomimo pewnych różnic we właściwościach fizycznych końcowe zastosowanie produktu jest takie samo i oba produkty są produkowane przez przemysł Unii. Ponadto w skardze w pierwotnym dochodzeniu olej napędowy produkowany z hydrorafinowanych olejów roślinnych wyraźnie określono jako część produktu objętego postępowaniem, przy czym żadna ze stron nie zakwestionowała wówczas tego stwierdzenia. W związku z tym twierdzenie to zostało odrzucone.

(39)

Zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy istnieje prawdopodobieństwo, że wygaśnięcie obowiązujących środków doprowadzi do kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA i kontynuacji lub ponownego wystąpienia szkody dla przemysłu Unii. Ze względu na brak współpracy ze strony producentów eksportujących i władz USA, o którym mowa w motywach 22-27 powyżej, nie było możliwe dokonanie analizy na podstawie zweryfikowanych danych dostarczonych przez producentów eksportujących i władze USA.

(40)

Zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego ustalenia w odniesieniu do prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania oparto zatem na dostępnym stanie faktycznym. Komisja wykorzystała następujące źródła informacji: wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia oraz późniejsze oświadczenia wnioskodawcy, Eurostat, bazę danych Global Trade Atlas („GTA”) i strony internetowe Agencji Informacji Energetycznej Stanów Zjednoczonych („EIA”) oraz Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych („USDA”).

(41)

W szczególności Komisja przeanalizowała następujące federalne i stanowe programy subsydiowania, które zostały wskazane we wniosku o dokonanie przeglądu i które Komisja uznała za nadal funkcjonujące.

(42)

Z drugiej strony z uwagi na brak współpracy ze strony władz USA i amerykańskich producentów eksportujących oraz w świetle wniosków dotyczących kontynuacji subsydiowania na podstawie wyżej wymienionych programów Komisja nie przeprowadziła dalszej analizy następujących federalnych i stanowych programów subsydiowania.

(43)

Podstawą prawną ulgi podatkowej dla podmiotów zajmujących się mieszaniem biodiesla, detalistów i użytkowników końcowych jest pkt 40 A lit. b) tytułu 26 prawa podatkowego USA (U.S.C.). Przewidziano w nich następujące ulgi związane z paliwem biodiesel:

(44)

Ta ulga dotycząca mieszaniny biodiesla istnieje w ustawodawstwie Stanów Zjednoczonych na szczeblu federalnym od 2005 r. (12). Zgodnie z sekcją 202 lit. a) ustawy Energy and Improvement and Extension Act Stanów Zjednoczonych z 2008 r. ta ulga podatkowa miała wygasnąć w dniu 31 grudnia 2009 r. (13). Ten program subsydiowania nigdy jednak tak naprawę nie wygasł, lecz był wielokrotnie przywracany z mocą wsteczną aż do chwili obecnej. Co więcej, w dniu 20 grudnia 2019 r. na mocy uzupełniającej ujednoliconej ustawy budżetowej Further Consolidated Appropriations Act Kongres USA przywrócił program na dwa lata od dnia 31 grudnia 2017 r. i przedłużył go na 3 lata, tj. do dnia 31 grudnia 2022 r. (14). To 5-letnie przedłużenie jest najdłuższym przedłużeniem dokonanym od czasu wprowadzenia tego programu subsydiowania.

(45)

Po ujawnieniu ustaleń wnioskodawca poinformował Komisję, że w dniu 25 maja 2021 r. do Senatu oraz Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych wniesiono projekt ustawy w celu przedłużenia programu w zakresie ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla o kolejne trzy lata, tj. do dnia 31 grudnia 2025 r.

(46)

Podobnie jak ulga dotycząca mieszaniny biodiesla ulga dotycząca biodiesla istnieje w ustawodawstwie Stanów Zjednoczonych na szczeblu federalnym od 2005 r. (15). Zgodnie z sekcją 202 lit. a) ustawy Energy and Improvement and Extension Act Stanów Zjednoczonych z 2008 r. ta ulga podatkowa miała wygasnąć w dniu 31 grudnia 2009 r. (16). Ten program subsydiowania również nigdy jednak nie wygasł i był wielokrotnie przywracany z mocą wsteczną aż do chwili obecnej. Co więcej, w dniu 20 grudnia 2019 r. na mocy uzupełniającej ujednoliconej ustawy budżetowej Further Consolidated Appropriations Act Kongres USA przywrócił program na dwa lata od dnia 31 grudnia 2017 r. i przedłużył go na 3 lata, tj. do dnia 31 grudnia 2022 r. (17).

(47)

Odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego to ulga podatkowa przeznaczona wyłącznie dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego. Program ten został przeanalizowany w poniższych motywach 63-70.

(48)

Aby kwalifikować się do skorzystania z ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla, o której mowa w powyższym motywie 43 pkt 1), przedsiębiorstwo musi wytworzyć mieszaninę biodiesla i oleju napędowego, która jest sprzedawana jako paliwo lub do wykorzystania jako paliwo.

(49)

Podmiot wnioskujący o taką zachętę musi otrzymać zaświadczenie od producenta lub importera biodiesla, które określa produkt i procentowy udział biodiesla oraz biodiesla pochodzenia rolniczego (18) w tym produkcie. Wspomniana ulga przyjmuje formę ulgi podatkowej związanej z akcyzą lub, w przypadku gdy zobowiązanie podatkowe przedsiębiorstwa z tytułu akcyzy jest niższe od całkowitej ulgi podatkowej związanej z akcyzą, przedsiębiorstwo może wnioskować o pozostałą kwotę ulgi jako o kredyty podatkowe podlegające refundacji. Kredyty podatkowe podlegające refundacji mogą przyjąć formę ulgi dotyczącej podatków dochodowych lub bezpośredniej płatności. Podlegają one refundacji, ponieważ nadwyżka kredytu może zostać wypłacona podatnikowi jako gotówkowa płatność bezpośrednia, o ile kredyt przewyższa zobowiązanie podatkowe podmiotu.

(50)

Ulga dotycząca biodiesla, o której mowa w motywie 43 pkt 2, to kredyty podatkowe niepodlegające refundacji dla detalistów lub użytkowników końcowych niemieszanego czystego biodiesla. Ulga dotycząca czystego biodiesla jest dostępna wyłącznie dla podmiotów, które tankują czystego biodiesla do zbiornika paliwa pojazdu lub wykorzystują go jako paliwo. Należy zauważyć, że również producenci biodiesla wytwarzający biodiesla na własne potrzeby mogą korzystać z tej ulgi. Aby móc wnioskować o taką ulgę, producent biodiesla musi prowadzić działalność jako detalista (tankując użytkownikom końcowym biodiesla do zbiornika paliwa) lub jako użytkownik końcowy (tankując biodiesla do swojego pojazdu).

(51)

Biodiesel mieszany z olejem napędowym może być objęty ulgą podatkową związaną z akcyzą lub kredytem podatkowym. W ODP przeważała ulga wynosząca 1 USD za galon dla wszystkich rodzajów biodiesla, tj. biodiesla pochodzenia rolniczego i oleju napędowego wytwarzanego z biomasy.

(52)

Ostateczna ulga podatkowa za mieszane paliwo zależy od tego, ile zawiera ono biodiesla. Minimalnym wymogiem i najczęstszą praktyką jest dodawanie 0,1 % mineralnego oleju napędowego do 99,9 % biodiesla (taki mieszany produkt jest określany w USA jako B99), ponieważ gwarantuje to otrzymanie maksymalnej ulgi podatkowej. Udział biodiesla w mieszanym produkcie decyduje o kwalifikowalności do ulgi podatkowej (np. 100 galonów B99 będzie zawierać 99,9 galonów biodiesla, a zatem będzie kwalifikować się do ulgi podatkowej wynoszącej 99,90 USD). Konwersja biodiesla z czystego produktu (B100) na produkt mieszany (B99) jest prostą operacją. Wiąże się ona z dodaniem 0,1 % mineralnego oleju napędowego do czystego biodiesla i nie pociąga za sobą znaczącego przetworzenia produktu objętego postępowaniem. To właśnie działanie polegające na mieszaniu zapewnia kwalifikowalność do ulgi.

(53)

Producenci biodiesla mogą wnioskować o zachętę, jeżeli sami zajmują się mieszaniem. Producent musi przeprowadzać mieszanie czystego biodiesla z olejem napędowym. Pod względem kwalifikowania się do ulgi nie ma różnicy między mieszanym biodieslem przeznaczonym na sprzedaż krajową lub eksportową

(54)

Przedsiębiorstwa, które nie wytwarzają czystego biodiesla, lecz raczej go nabywają i mieszają, są również uprawnione do skorzystania z ulgi podatkowej. Takie przedsiębiorstwa muszą uzyskać świadectwo od producenta lub importera biodiesla (a tam gdzie stosowne, od wszelkich uczestniczących odsprzedawców), w którym producent faktycznie zaświadcza, że nie wnioskował o ulgę podatkową (19).

(55)

Wymieniona zachęta może być przedmiotem wniosku o ulgi dotyczące podatków dochodowych lub ulgi podatkowe związane z akcyzą lub o bezpośrednią płatność gotówkową. Łączna kwota zachęty pozostaje taka sama (1 USD za galon) niezależnie od tego, czy zachęta jest przedmiotem wniosku o ulgę podatkową związaną z akcyzą, kredyt podatkowy, płatność bezpośrednią dla podatnika lub jakąkolwiek kombinację wymienionych form.

(56)

W U.S.C. przewidziano, że ulga dotycząca mieszaniny biodiesla nie zostanie przyznana, chyba że przedsiębiorstwo zajmujące się mieszaniem biodiesla z mineralnym olejem napędowym uzyska świadectwo („świadectwo dotyczące biodiesla”) od producenta biodiesla, w którym producent poświadczy m.in. ilość biodiesla, do której odnosi się świadectwo, oraz pochodzenie biodiesla (rolnicze lub inne).

(57)

W odniesieniu do ulgi dotyczącej biodiesla i podobnie jak w przypadku poprzedniego przeglądu wygaśnięcia detalista (lub producent biodiesla działający jako detalista) lub użytkownik końcowy niemieszanego biodiesla może wystąpić o ulgę w wysokości 1,00 USD za galon każdego rodzaju niemieszanego (czystego) biodiesla umieszczonego w zbiorniku paliwa pojazdu lub wykorzystanego jako paliwo. Ogólne kredyty podatkowe niepodlegające refundacji to ulgi dotyczące podatków dochodowych przedsiębiorstw. Nie podlegają one refundacji, ponieważ nadwyżka kredytu nie może zostać wypłacona przedsiębiorstwu jako gotówkowa płatność bezpośrednia, w przypadku gdy kredyt przewyższa jego zobowiązanie podatkowe.

(58)

Biorąc pod uwagę, że do tych programów kwalifikują się producenci biodiesla, oraz na podstawie dostępnego stanu faktycznego (20) (z uwagi na brak współpracy, jak wskazano w motywie 27 powyżej) Komisja stwierdziła, że amerykańscy producenci eksportujący odnieśli z programu korzyści.

(59)

Ulga dotycząca mieszaniny biodiesla oraz ulga dotycząca biodiesla musiały być uznane za zachętę podatkową, niezależnie od tego, czy mają one formę płatności gotówkowej (możliwej tylko w przypadku ulgi dotyczącej mieszanin biodiesla), czy też muszą stanowić wyrównanie zobowiązań podatkowych (dotyczy obydwu ulg podatkowych).

(60)

Komisja stwierdza zgodnie ze swoimi ustaleniami z pierwotnego dochodzenia, że programy stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) oraz art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ w programach tych przewidziano wkład finansowy rządu USA w formie bezpośrednich dotacji (płatności gotówkowe, możliwe wyłącznie w przypadku ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla) oraz utraconych dochodów, które byłyby w przeciwnym przypadku należne (wyrównanie podatku) (mające zastosowanie do obydwu ulg podatkowych). Takie zachęty przynoszą korzyści otrzymującym je przedsiębiorstwom.

(61)

Programy są ograniczone do przedsiębiorstw, które prowadzą działalność w sektorze biodiesla, a zatem mają charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowią podstawę środków wyrównawczych.

(62)

Wreszcie, jako że w programie w zakresie ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla przewidziano subsydium w wysokości 1 USD za galon w odniesieniu do wszystkich rodzajów biodiesla, Komisja uznała, że program ten zapewnił istotną kwotę subsydiów amerykańskim producentom eksportującym biodiesla i pozostał zdecydowanie najważniejszym programem w ODP. Takie subsydium w wysokości 1 USD za galon wyniosłoby około 302 EUR na tonę.

(63)

Podobnie jak ulgę dotyczącą mieszaniny biodiesla i ulgę dotyczącą biodiesla w pkt 40 A tytułu 26 U.S.C. przewidziano również odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego.

(64)

Ponadto, podobnie jak ulga dotycząca mieszaniny biodiesla i ulga dotycząca biodiesla, jak określono w motywach 45 i 46, odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego istnieje w ustawodawstwie Stanów Zjednoczonych na szczeblu federalnym od 2005 r. (21). Zgodnie z sekcją 202 lit. a) ustawy Energy and Improvement and Extension Act Stanów Zjednoczonych z 2008 r. ta ulga podatkowa miała wygasnąć w dniu 31 grudnia 2009 r. (22). Ten program subsydiowania nigdy jednak nie wygasł, lecz był wielokrotnie przywracany z mocą wsteczną. Co więcej, w dniu 20 grudnia 2019 r., na mocy uzupełniającej ujednoliconej ustawy budżetowej Further Consolidated Appropriations Act Kongres USA przywrócił program na dwa lata od dnia 31 grudnia 2017 r. i przedłużył go na 3 lata, tj. do dnia 31 grudnia 2022 r.

(65)

Wskazany program jest dostępny wyłącznie dla małych producentów czystego biodiesla pochodzenia rolniczego. Podmiot zajmujący się mieszaniem lub przedsiębiorstwo handlowe dokonujące zakupu, lecz nieprodukujące biodiesla, nie kwalifikują się do ulgi. Mały producent to podmiot, którego roczne moce produkcyjne nie przekraczają 60 mln galonów biodiesla pochodzenia rolniczego.

(66)

Taki producent biodiesla pochodzenia rolniczego może wnioskować o ogólny kredyt podatkowy niepodlegający refundacji wynoszący 0,10 USD za każdy galon wyprodukowanego biodiesla pochodzenia rolniczego. Kwalifikująca się produkcja producenta nie może przekroczyć 15 mln galonów w jakimkolwiek roku podatkowym. Aby producent mógł wnioskować o ulgę, biodiesel pochodzenia rolniczego musi zostać wykorzystany jako paliwo, sprzedany do użytku jako paliwo lub wykorzystany jako mieszanina biodiesla i oleju napędowego, która jest stosowana jako paliwo lub sprzedawana do użytku jako paliwo. Tym sposobem mali producenci biodiesla pochodzenia rolniczego mogą łączyć ten program z programem w zakresie ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla i dzięki temu otrzymywać łącznie 1,10 USD za galon. Z kolei wielcy producenci biodiesla pochodzenia rolniczego kwalifikują się wyłącznie do programu w zakresie ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla.

(67)

Wnioski o ogólne kredyty podatkowe niepodlegające refundacji są przedstawiane corocznie, gdy wnioskodawca składa zeznanie podatku dochodowego. Ulga za każdy galon wytworzonego przez wnioskodawcę biodiesla podczas danego roku podatkowego, w maksymalnej ilości wynoszącej 15 mln galonów, jest wyrównywana w odniesieniu do zobowiązania wnioskodawcy z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych. Jeżeli zobowiązanie podatkowe wnioskodawcy jest niższe od kwoty wnioskowanej ulgi, nadwyżka może zostać przeniesiona na kolejne lata podatkowe.

(68)

Biorąc pod uwagę, że do tego programu kwalifikują się producenci biodiesla, oraz na podstawie dostępnego stanu faktycznego (23) (z uwagi na brak współpracy, jak wskazano w motywie 27 powyżej) Komisja - stosując dostępny stan faktyczny zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego - stwierdziła, że amerykańscy producenci eksportujący odnieśli z programu korzyści.

(69)

Komisja stwierdza zgodnie ze swoimi ustaleniami z pierwotnego dochodzenia, że program ten stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ w programie tym przewidziano wkład finansowy rządu USA w formie utraconych dochodów, które byłyby w przeciwnym przypadku należne. Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(70)

Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które wytwarzają biodiesla, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(71)

Program bioenergetyczny dotyczący biopaliw zaawansowanych Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych objęty jest sekcją 9005 tytułu IX ustawy Farm Security and Rural Investment Act z 2002 r. („ustawa o farmach z 2002 r.”) i obecnie jego wersja ujednolicona jest określona w pkt 8105 tytułu 7 prawa podatkowego USA.

(72)

Program miał wygasnąć w 2012 r., ale został przedłużony w 2013 r. (24) i następnie w 2014 r. (25). W tym względzie ustawą rolną z 2014 r. przedłużono okres obowiązywania programu o kolejne 5 lat, do końca 2018 r. Ostatnio ustawą o poprawie rolnictwa (Agricultural Improvement Act) z dnia 20 grudnia 2018 r. przedłużono ten program subsydiowania o kolejne pięć lat, tj. do końca 2023 r. (26).

(73)

Program ten zapewnia dotacje bezpośrednie dla producentów biopaliw zaawansowanych, które są powszechnie określane jako „paliwo produkowane z biomasy innej niż skrobia z ziaren kukurydzy”. Definicja ta obejmuje olej napędowy produkowany z biomasy (27). Nie więcej niż pięć procent środków z programu może zostać wypłacone kwalifikującym się producentom o zdolności przerobowej przekraczającej 150 mln galonów zaawansowanego biopaliwa rocznie. Przedsiębiorstwa zajmujące się mieszaniem nie kwalifikują się do programu.

(74)

Uczestnicy otrzymują bezpośrednie płatności od rządu po złożeniu wniosku o udział w programie. Producenci muszą najpierw zarejestrować się w urzędzie i podpisać umowę. Producenci muszą złożyć wnioski o płatność za każdy kwartał roku podatkowego, aby otrzymać płatność za biopaliwo zaawansowane wyprodukowane w tym kwartale. Płatności są przewidziane dla rzeczywistej produkcji oraz dodatkowej produkcji. Wysokość płatności w przypadku produkcji rzeczywistej oblicza się kwartalnie w odniesieniu do ilości faktycznie wyprodukowanego biopaliwa zaawansowanego w każdym kwartale.

(75)

Płatności z tytułu powiększonej produkcji przyznaje się w odniesieniu do ilości kwalifikującego się biopaliwa zaawansowanego wyprodukowanego w roku podatkowym, która przekracza ilość biopaliwa wyprodukowanego w poprzednich latach podatkowych (od 2009 r.).

(76)

Finansowanie jest podzielone między wszystkich producentów, którzy się zgłosili, na podstawie wartości Btu (29) produkcji. Finansowanie jest rozdzielone równomiernie pomiędzy wszystkich producentów w zależności od wartości Btu.

(77)

Biorąc pod uwagę, że do tego programu kwalifikują się producenci biodiesla, oraz na podstawie dostępnego stanu faktycznego (30) (z uwagi na brak współpracy, jak wskazano w motywie 27 powyżej) Komisja - stosując dostępny stan faktyczny zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego - stwierdziła, że amerykańscy producenci eksportujący odnieśli z programu korzyści.

(78)

Komisja uznała ten program za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje on wkład finansowy rządu USA w formie bezpośredniej dotacji. Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(79)

Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które wytwarzają biodiesla, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(80)

Program obowiązuje od dnia 1 stycznia 2009 r., został ustanowiony ustawą Food, Conservation, and Energy Act z 2008 r. i jest zarządzany przez urząd skarbowy (Internal Revenue Service). Jego wersja ujednolicona jest określona w pkt 40 lit. b) ppkt 6 tytułu 26 prawa podatkowego USA.

(81)

Początkowo subsydium to miało przestać obowiązywać w dniu 31 grudnia 2012 r. Zostało ono jednak kilkakrotnie przedłużone - ostatnio do dnia 1 stycznia 2021 r. na mocy uzupełniającej ujednoliconej ustawy budżetowej Further Consolidated Appropriations Act z dnia 20 grudnia 2019 r.

(82)

Program ten przewiduje ogólny kredyt podatkowy niepodlegający refundacji w wysokości 1,01 USD za galon dla drugiej generacji biopaliw wykorzystywanych jako paliwo lub sprzedawanych do użytku jako paliwo. Uprawnieni są do niego producenci, w tym producenci biopaliw wytwarzanych z dowolnego rodzaju materiału ligninowo-celulozowego lub hemicelulozowego, który jest dostępny jako materiał odnawialny lub powtarzający się, jak również producenci paliw opartych na algach.

(83)

Biorąc pod uwagę, że do tego programu kwalifikują się producenci biodiesla, oraz na podstawie dostępnego stanu faktycznego (31) (z uwagi na brak współpracy, jak wskazano w motywie 27 powyżej) Komisja - stosując dostępny stan faktyczny zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego - stwierdziła, że amerykańscy producenci eksportujący odnieśli z programu korzyści.

(84)

Ponadto przewiduje się, że biopaliwa celulozowe będą w przyszłości stanowiły znaczącą część produkcji USA, o czym świadczy szereg realizowanych obecnie projektów, których celem jest rozwój mocy produkcyjnych w zakresie celulozowego oleju napędowego (32).

(85)

Komisja uznała ten program za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje on wkład finansowy rządu USA w formie bezpośredniej dotacji. Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(86)

Program jest przeznaczony wyłącznie dla przedsiębiorstw produkujących biopaliwo wytwarzane z dowolnego rodzaju materiału ligninowo-celulozowego lub hemicelulozowego, który jest dostępny jako materiał odnawialny lub powtarzający się, jak również produkujących paliwa oparte na algach. Ma on zatem charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(87)

Program wsparcia na wytwarzanie produktów biorafinerii, odnawialnych produktów chemicznych i bioproduktów Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych został przewidziany w pkt 8103 tytułu 7 (pomoc dla biorafinerii) prawa podatkowego USA i jest zarządzany przez Departament Rolnictwa Stanów Zjednoczonych.

(88)

W poprzednim przeglądzie wygaśnięcia ten sam program nosił nazwę „gwarancje kredytowe na zaawansowane biopaliwa” („Advanced biofuels loan guarantees”), ale nie został poddany analizie w ramach poprzedniego przeglądu wygaśnięcia.

(89)

Program obowiązywał w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym na podstawie wniosku o dokonanie przeglądu.

(90)

Program ten zapewnia gwarancje kredytowe w wysokości do 250 mln USD na pomoc w rozwoju nowych i powstających technologii na rzecz zaawansowanych biopaliw (w tym biodiesla), odnawialnych produktów chemicznych i bioproduktów. Ogólnie rzecz ujmując, do programu kwalifikują się dwa rodzaje projektów: biorafinerie i zakłady produkujące bioprodukty. Zaawansowane biopaliwo jest określane jako paliwo produkowane z odnawialnej biomasy innej niż skrobia z ziaren kukurydzy. Projekt musi być zlokalizowany w jednym ze stanów USA.

(91)

Kwalifikujący się wnioskodawcy to między innymi osoby fizyczne, władze stanowe lub lokalne, spółdzielnie rolnicze, laboratoria krajowe, instytucje szkolnictwa wyższego oraz wiejskie spółdzielnie elektryczne.

(92)

Całkowita kwota udziału federalnego (gwarancja kredytowa oraz inne finansowanie federalne) nie może przekraczać 80 % całkowitych kwalifikowalnych kosztów projektu. Kredytobiorca i inni zleceniodawcy zaangażowani w projekt muszą wnieść znaczny wkład pieniężny.

(93)

Biorąc pod uwagę, że do tego programu kwalifikują się producenci biodiesla, oraz na podstawie dostępnego stanu faktycznego (33) (z uwagi na brak współpracy, jak wskazano w motywie 27 powyżej) Komisja - stosując dostępny stan faktyczny zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego - stwierdziła, że amerykańscy producenci eksportujący odnieśli z programu korzyści.

(94)

Komisja uznała ten program za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje on wkład finansowy rządu USA w formie zachęty podatkowej. Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(95)

Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które prowadzą działalność w sektorze zaawansowanego biopaliwa, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(96)

Podstawę prawną przedmiotowego programu prowadzonego przez departament podatkowy stanu Iowa stanowi sekcja 423.4(9) kodeksu stanu Iowa.

(97)

Program miał wygasnąć z dniem 1 stycznia 2015 r., ale został po raz pierwszy przedłużony do dnia 1 stycznia 2018 r. przez 85. Zgromadzenie Ogólne Stanu Iowa w 2014 r. W 2016 r. 86. Zgromadzenie Ogólne Stanu Iowa - na mocy ustawy przyjętej w dniu 24 maja 2016 r. (rozdział 1106) - przedłużyło ten program o kolejne dziewięć lat, tj. do dnia 1 stycznia 2025 r.

(98)

Producent musi być producentem biodiesla, zarejestrowanym przez Agencję Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych, zgodnie z 40 CFR § 79.4. Biodiesel musi być stosowany w paliwie będącym mieszanką biodiesla zgodnie z kodeksem stanu Iowa, sekcja 214 A.2. Biodiesel musi być wyprodukowany w stanie Iowa.

(99)

Kwalifikujący się producenci biodiesla muszą złożyć wniosek o zwrot, dostarczając dane na temat liczby galonów biodiesla wyprodukowanego w trakcie kwartału. Departament podatkowy rozpatruje wniosek o zwrot i w przypadku jego zatwierdzenia każdy kwalifikujący się producent biodiesla otrzymuje zwrot.

(100)

Wnioski o zwrot składane są w kwietniu, lipcu, październiku i styczniu każdego roku, a czeki refundacyjne są wydawane w maju, sierpniu, listopadzie i lutym każdego roku.

(101)

Program zapewnia zwrot w wysokości 0,02 USD za galon biodiesla wyprodukowanego w stanie Iowa. Refundacja jest ograniczona do pierwszych 25 mln galonów wyprodukowanych w każdym zakładzie.

(102)

Biorąc pod uwagę, że do tego programu kwalifikują się producenci biodiesla, oraz na podstawie dostępnego stanu faktycznego (34) (z uwagi na brak współpracy, jak wskazano w motywie 27 powyżej) Komisja - stosując dostępny stan faktyczny zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego - stwierdziła, że amerykańscy producenci eksportujący odnieśli z programu korzyści.

(103)

Komisja uznała ten program za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje on wkład finansowy stanu Iowa w formie utraconych dochodów, które byłyby w przeciwnym przypadku należne. Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(104)

Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które wytwarzają biodiesla i inne rodzaje paliwa, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(105)

Podstawę prawną przedmiotowego programu prowadzonego przez departament podatkowy stanu Kentucky stanowi zmieniony statut stanu Kentucky (KRS) sekcja 141.422-141.425.

(106)

Program ustanowiono na mocy ustaw stanu Kentucky z 2005 r. rozdział 168 sekcja 137 i stał się on skuteczny z dniem 18 marca 2005 r. Program zmieniono w latach 2006 i 2007. Obecnie podlega on wersji KRS z 2019 r., jak wspomniano w poprzednim motywie.

(107)

Każdy producent biodiesla, zakład mieszania biodiesla lub producent oleju napędowego z surowców odnawialnych fizycznie zlokalizowany w stanie Kentucky jest uprawniony do uzyskania ulgi podatkowej dotyczącej produkcji.

(108)

Kwalifikujący się wnioskodawca musi złożyć w departamencie podatkowym wniosek o ulgę podatkową w odniesieniu do galonów biodiesla produkowanych lub mieszanych (lub w odniesieniu do oleju napędowego produkowanego z surowców odnawialnych) w Kentucky do 15. dnia pierwszego miesiąca następującego po zamknięciu poprzedniego roku kalendarzowego.

(109)

Wnioskodawca składający wniosek o ulgę podatkową musi załączyć zaświadczenie kredytowe wydane przez departament do jego zeznania podatkowego, w którym wystąpiono o ulgę podatkową (35).

(110)

Ulga podatkowa wynosi jeden dolar (1 USD) za galon biodiesla wyprodukowanego przez producenta biodiesla, jeden dolar (1 USD) za galon biodiesla wykorzystanego w procesie mieszania przez przedsiębiorstwo zajmujące się mieszaniem biodiesla i jeden dolar (1 USD) za galon oleju napędowego z surowców odnawialnych (tj. oleju napędowego z biomasy) produkowanego przez producenta oleju napędowego z surowców odnawialnych, chyba że łączna kwota zatwierdzonej ulgi dla wszystkich producentów biodiesla, podmiotów zajmujących się mieszaniem biodiesla i producentów oleju napędowego z surowców odnawialnych przekracza roczny pułap wynoszący 10 mln USD.

(111)

Biorąc pod uwagę, że do tego programu kwalifikują się producenci biodiesla, oraz na podstawie dostępnego stanu faktycznego (36) (z uwagi na brak współpracy, jak wskazano w motywie 27 powyżej) Komisja - stosując dostępny stan faktyczny zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego - stwierdziła, że amerykańscy producenci eksportujący odnieśli z programu korzyści.

(112)

Komisja uznała ten program za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje on wkład finansowy stanu Kentucky w formie utraconych dochodów, które byłyby w przeciwnym przypadku należne. Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(113)

Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które wytwarzają biodiesla i inne rodzaje paliwa, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(114)

Podstawę prawną tego programu prowadzonego przez Biuro Rozwoju Gospodarczego i Turystyki Teksasu stanowi rozdział 16 teksańskiego kodeksu rolnego zatytułowany „Fuel Etanol, Renewable Methane, Biodiesel, and Renewable Diesel Production Incentive Programme” [„Program zachęt do produkcji paliwa z etanolu, metanu ze źródeł odnawialnych i biodiesla oraz do produkcji oleju napędowego z surowców odnawialnych”].

(115)

Od 2011 r. nie wprowadzono żadnych zmian w rozdziale 16 teksańskiego kodeksu rolnego. W związku z tym program ten nadal obowiązuje.

(116)

W ramach tego programu rząd Teksasu wypłaca dotacje kwalifikującym się przedsiębiorstwom produkującym etanol, metan ze źródeł odnawialnych, biodiesel lub olej napędowy z surowców odnawialnych w Teksasie.

(117)

Aby kwalifikować się do pomocy, takie przedsiębiorstwa muszą być zarejestrowane w Biurze Rozwoju Gospodarczego i Turystyki Teksasu.

(118)

Zarejestrowani producenci, którzy uiścili opłatę w wysokości 32 centów za każdy galon paliwa z etanolu lub MMBtu metanu ze źródeł odnawialnych i 1,6 centa za każdy galon wyprodukowanego biodiesla, są uprawnieni do otrzymania dotacji w wysokości 20 centów za każdy galon paliwa z etanolu lub MMBtu metanu ze źródeł odnawialnych i 10 centów za każdy galon biodiesla wyprodukowanego w każdym zarejestrowanym zakładzie (z zastrzeżeniem limitu wynoszącego 18 mln galonów rocznie na zakład) do 10. rocznicy rozpoczęcia produkcji przez zakład (37).

(119)

Biorąc pod uwagę, że do tego programu kwalifikują się producenci biodiesla, oraz na podstawie dostępnego stanu faktycznego (38) (z uwagi na brak współpracy, jak wskazano w motywie 27 powyżej) Komisja - stosując dostępny stan faktyczny zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego - stwierdziła, że amerykańscy producenci eksportujący odnieśli z programu korzyści.

(120)

Komisja uznała ten program za subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje on wkład finansowy stanu Teksas w formie bezpośredniej dotacji. Taka zachęta przynosi korzyść otrzymującym ją przedsiębiorstwom w rozumieniu art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego.

(121)

Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które wytwarzają biodiesla i inne rodzaje paliwa, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(122)

Głównym programem, podobnie jak w pierwotnym dochodzeniu i w poprzednim przeglądzie wygaśnięcia, nadal był program w zakresie ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla. Program ten został przywrócony przez Kongres USA w dniu 20 grudnia 2019 r. na mocy uzupełniającej ujednoliconej ustawy budżetowej Further Consolidated Appropriations Act (zob. w tym zakresie motyw 44 powyżej) i obowiązywał w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Program wygaśnie najwcześniej dnia 1 stycznia 2023 r.

(123)

Podobnie jak ulga dotycząca mieszaniny biodiesla ulga dotycząca biodiesla i odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego zostały również przywrócone na mocy uzupełniającej ujednoliconej ustawy budżetowej przez Kongres USA w dniu 20 grudnia 2019 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. (zob. w tym zakresie odpowiednio motywy 46 i 64 powyżej).

(124)

Wspomniane trzy programy federalne (ulga dotycząca mieszaniny biodiesla, ulga dotycząca biodiesla i ulga dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego) zostały przyjęte ustawą American Jobs Creation Act z 2004 r. (39) i weszły w życie po raz pierwszy w dniu 1 stycznia 2005 r. Ponadto do tej pory wszystkie były wielokrotnie przywracane z mocą wsteczną.

(125)

Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 72, program bioenergetyczny dotyczący zaawansowanych biopaliw (Bioenergy Program for Advanced Biofuels) Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych miał wygasnąć w 2012 r., ale został przedłużony w 2013 r., a następnie w 2014 r. Ustawa rolna z 2014 r. przedłużyła okres obowiązywania programu o kolejne 5 lat, do końca 2018 r. Ostatnio ustawą o poprawie rolnictwa (Agricultural Improvement Act) z dnia 20 grudnia 2018 r. przedłużono ten program subsydiowania o kolejne pięć lat, tj. do końca 2023 r.

(126)

Ponadto, jak opisano w motywie 81, „ulga na produkcję biopaliwa celulozowego” miała wygasnąć w 2012 r. Była ona kilkakrotnie przedłużana i ostatnio została w dniu 20 grudnia 2019 r. przywrócona przez Kongres USA do dnia 1 stycznia 2021 r. na mocy uzupełniającej ujednoliconej ustawy budżetowej (40).

(127)

„Program wsparcia na wytwarzanie produktów biorafinerii, odnawialnych produktów chemicznych i bioproduktów Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych” był wcześniej nazywany „gwarancjami kredytowymi na zaawansowane biopaliwa” („Advanced biofuels loan guarantees”). Przez cały okres obowiązywania był on stale dostępny dla amerykańskich producentów biodiesla. Program ten nadal obowiązywał w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym i od czasu jego wejścia w życie po raz pierwszy był wielokrotnie przywracany. Wszystkie przeanalizowane powyżej programy subsydiowania, na podstawie których przyznawano subsydia, obowiązywały w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Na podstawie dostępnego stanu faktycznego (41) samo subsydium w postaci ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla wynosi 300 USD za każdą tonę biodiesla zmieszanego z olejem napędowym. W związku z tym, biorąc pod uwagę wielkość samej kwoty subsydium zapewnionej w ramach tego programu subsydiowania w postaci ulgi dotyczącej mieszaniny biodiesla oraz liczne inne programy subsydiowania dostępne dla amerykańskich producentów biodiesla, Komisja stwierdziła, że przemysł biodiesla w USA nadal jest subsydiowany kwotami przekraczającymi poziom de minimis.

(128)

Wszystkie przeanalizowane wyżej programy subsydiowania, na podstawie których przyznawano subsydia, obowiązywały w ODP.

(129)

Nadal obowiązuje szereg mniejszych stanowych programów subsydiowania takich jak programy wymienione w motywie 41 i nic nie wskazuje na to, by programy te zostały zakończone w najbliższej przyszłości.

(130)

W świetle powyższych ustaleń oraz biorąc pod uwagę brak współpracy ze strony władz USA i amerykańskich producentów eksportujących, Komisja stwierdziła, że amerykańscy producenci biodiesla nadal korzystają ze wszystkich programów federalnych i stanowych opisanych w powyższych motywach oraz że wysokość subsydium przekracza poziom de minimis.

(131)

Oprócz ustalenia, że w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym miało miejsce subsydiowanie, Komisja zbadała prawdopodobieństwo kontynuacji subsydiowania przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, w przypadku uchylenia środków. Po wprowadzeniu środków w 2009 r. począwszy od 2013 r. przywóz biodiesla z USA do Unii spadł do niemal zera. Na przykład w ODP z USA przywieziono około 156 ton (od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r.). Wielkości te stanowią jedynie 0,04 % całkowitego wywozu z USA i jeszcze mniejszy odsetek konsumpcji w Unii. Komisja przeanalizowała, czy prawdopodobne jest wznowienie przywozu towarów po cenach subsydiowanych w znacznych ilościach w przypadku wygaśnięcia środka. W szczególności przeanalizowano następujące elementy: moce produkcyjne i wolne moce produkcyjne w USA, dostępność innych rynków oraz atrakcyjność rynku unijnego.

(132)

Komisja zbadała, czy w przypadku wygaśnięcia środków subsydiowany wywóz z USA do Unii prowadzony byłby w znacznych ilościach. Ze względu na brak współpracy ze strony producentów eksportujących i rządu USA, o którym mowa w motywie 27 powyżej, nie było możliwe dokonanie analizy na podstawie zweryfikowanych danych dostarczonych przez producentów amerykańskich i władze USA. W związku z tym Komisja wykorzystała następujące źródła informacji: Eurostat; wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia; późniejsze oświadczenia wnioskodawcy i strony internetowe Agencji Informacji Energetycznej Stanów Zjednoczonych (EIA) oraz Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych.

(133)

Na podstawie danych zebranych z EIA moce produkcyjne amerykańskich producentów biodiesla w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym wynosiły 8 412 000 ton.

(134)

Faktyczna produkcja biodiesla w USA w ODP wynosiła 5 718 000 ton (dane EIA), co odpowiada odsetkowi wykorzystania mocy produkcyjnych w wysokości 68 % i wolnym mocom produkcyjnym w wysokości 32 %, tj. około 2 694 000 ton. W przypadku wygaśnięcia środków te znaczne wolne moce produkcyjne producentów amerykańskich stanowią zachętę do zwiększenia produkcji i sprzedaży biodiesla po cenach subsydiowanych na rynek unijny, a zatem prawdopodobnie zostaną wykorzystane do zapewnienia podaży na rynku unijnym. Producenci amerykańscy mogą rzeczywiście z łatwością zwiększyć swoją produkcję i wywóz do UE oraz czerpać korzyści ekonomiczne ze wzrostu wskaźnika wykorzystania mocy produkcyjnych i zmniejszenia kosztu jednostkowego produkcji. Skierowanie amerykańskich wolnych mocy produkcyjnych na rynek unijny mogłoby mieć znaczący wpływ, gdyż wynoszą one prawie 18 % unijnej konsumpcji w ODP.

(135)

Ponadto w ODP produkcja biodiesla w USA (5 718 000 ton) była niższa niż konsumpcja (5 934 000 ton). W związku z tym do USA przywożono więcej biodiesla, niż wywożono z tego kraju. W ODP całkowita wielkość przywozu wynosiła 629 000 ton, a wywóz ogółem 428 000 ton. Jeśli jednak dostępne moce produkcyjne nie zostały wykorzystane do zaspokojenia popytu wewnętrznego w okresie badanym, jest mało prawdopodobne, że takie dostępne moce produkcyjne zostaną wykorzystane w przyszłości w tym samym celu. Moce produkcyjne USA zgłoszone w ODP (8 412 000 ton, zob. poprzedni motyw) były znacznie wyższe niż konsumpcja krajowa. Oznacza to, że jeżeli pojawią się możliwości wywozu, producenci amerykańscy prawdopodobnie wykorzystają swoje wolne moce produkcyjne z myślą o sprzedaży eksportowej, a nie o konsumpcji krajowej.

(136)

Jest mało prawdopodobne, że wolne moce produkcyjne zostałyby wykorzystane do zwiększenia wywozu do państw trzecich innych niż UE. Duże rynki państw trzecich (Brazylia, Indonezja, Argentyna, Chiny, Tajlandia) są samowystarczalne pod względem krajowej produkcji biodiesla i USA jak dotąd nie wywoziły dużych ilości do tych państw pomimo wolnych mocy produkcyjnych. Nie ma zatem powodów, by przypuszczać, że w przyszłości to się zmieni.

(137)

Aby ustalić cenę wywozu do państw trzecich, Komisja oparła swoje ustalenia na publicznie dostępnych informacjach, tj. na bazie danych Global Trade Atlas („GTA”). Komisja wyodrębniła z tej bazy ilości i wartości wywozu biodiesla objętego kodem HS 3826 00 w ODP. Wielkość wywozu (w tonach) do wszystkich państw (w tym UE) wynosi 389 075 ton, z czego nieznaczne ilości trafiły do Unii.

(138)

Średnia cena ex-works biodiesla sprzedawanego w Unii przez producentów unijnych w ODP, jak przedstawiono w tabeli 1, wynosiła 771 EUR/t.

(139)

Tabela 1 przedstawia średnią cenę sprzedaży w dolarach amerykańskich za tonę odpowiednio dostosowaną do ceny ex-works (przez odjęcie 82,52 USD/t w przypadku frachtu śródlądowego, jak wskazano we wniosku o dokonanie przeglądu wygaśnięcia) dla sześciu państw (poza UE), do których trafiło ponad 0,1 % całkowitego wywozu z USA w ODP.

Tabela 1

Wielkość i ceny eksportowe wywozu z USA w ODP

(140)

Tabela 1 pokazuje duże zróżnicowanie cen eksportowych między poszczególnymi państwami, do których trafiało najwięcej wywozu z USA w ODP.

(141)

Z tabeli 1 wynika również, że najwyższe średnie ceny eksportowe to ceny wywozu do państw takich jak Kanada i Norwegia, którym USA sprzedają 92 % swojego całkowitego wywozu. Wniosek o dokonanie przeglądu wygaśnięcia stanowi w tym zakresie, że droższy „[…] biodiesel wywożony do Kanady wytwarzany jest z określonych rodzajów surowców, które mają większą odporność na niskie temperatury, takich jak rzepak, lub mogą być również hydrorafinowanym olejem roślinnym o doskonałych właściwościach w niskich temperaturach […]”. W rezultacie wyższe średnie ceny eksportowe w przypadku obu wspomnianych państw wynikają z wyższej ceny surowców (np. w przypadku rzepaku).

(142)

Na podstawie GTA Komisja obliczyła następnie średnią cenę eksportową w przypadku wszystkich miejsc przeznaczenia w ODP, biorąc pod uwagę następujące elementy:

(143)

Uwzględniając w obliczeniach wszystkie powyższe elementy, Komisja otrzymała średnią arytmetyczną ceny eksportowej wynoszącą 682 USD/t (617 EUR). Ta średnia cena eksportowa wynosząca 617 EUR jest ceną FOB, do której należy dodać koszty frachtu morskiego i ubezpieczenia, aby uzyskać cenę CIF. Koszty te wyniosły około 52 USD/t (47 EUR/t), jeżeli miejscem przeznaczenia byłaby Unia zgodnie z wnioskiem o dokonanie przeglądu wygaśnięcia.

(144)

Komisja uznała, że 47 EUR/t jest rozsądnym wskaźnikiem dodatkowych kosztów frachtu morskiego i ubezpieczenia w przypadku innych miejsc przeznaczenia. Średnią cenę wywozu z USA do państw trzecich ustalono zatem na 617 EUR (FOB), co oznacza, że nawet po dodaniu kosztów frachtu morskiego i ubezpieczenia obowiązujące cło (6,5 %) (łącznie zaokrąglone do 104 EUR/t w celu pokrycia również niektórych dodatkowych kosztów ponoszonych po przywozie) przy wywozie z USA do UE (ogółem około 721 EUR za tonę) byłoby znacznie niższe od ceny ex-works przemysłu Unii wynoszącej 771 EUR/t.

(145)

Pokazuje to zatem, że producenci eksportujący z USA byliby w stanie sprzedawać po cenie poniżej 771 EUR za tonę, aby wejść na rynek unijny, i że stanowiłoby to dla nich zachętę do przekierowania części obecnego wywozu do państw trzecich na rynek unijny, ponieważ jest on bardziej atrakcyjny cenowo niż rynki niektórych innych państw trzecich.

(146)

Jak wspomniano w motywie 1, środki antysubsydyjne wprowadzone w 2009 r. były obchodzone poprzez przeładunek w Kanadzie i w drodze zmiany składu mieszanki. Istnienie takiej praktyki wskazuje na zainteresowanie niektórych producentów amerykańskich wejściem na rynek unijny nawet po wprowadzeniu środków, a zatem jest uznawane za oznakę atrakcyjności rynku unijnego dla producentów biodiesla z USA.

(147)

W świetle powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że subsydiowanie jest kontynuowane. Z uwagi na znaczące wolne moce produkcyjne przemysłu biodiesla w USA, a także atrakcyjność rynku unijnego pod względem wielkości i ceny sprzedaży, zwłaszcza w odniesieniu do poziomu cen wywozu z USA do państw trzecich, Komisja stwierdziła, iż prawdopodobne jest, że w przypadku wygaśnięcia środków amerykańscy producenci biodiesla wznowią wywóz biodiesla po cenach subsydiowanych na rynek unijny w dużych ilościach.

(148)

Zgodnie z danymi dostarczonymi przez wnioskodawcę produkt podobny wytwarzało w okresie badanym 49 producentów w Unii. Producenci ci reprezentują przemysł unijny w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(149)

Zgodnie z ustaleniami całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym wyniosła około 14 mln ton. Komisja ustaliła tę wartość na podstawie informacji dostarczonych przez przemysł Unii. Jak wskazano w motywie 17, do próby wybrano trzech producentów unijnych, którzy odpowiadają za 17,5 % całkowitej unijnej produkcji produktu podobnego.

(150)

Komisja ustaliła wielkość konsumpcji w Unii na podstawie informacji o przemyśle i COMEXT dla danych dotyczących przywozu.

(151)

Konsumpcja w Unii kształtowała się następująco:

Tabela 2

Konsumpcja w Unii (w tonach) (42)

(152)

W okresie objętym dochodzeniem przeglądowym konsumpcja biodiesla w Unii, obliczona jako suma przywozu biodiesla i łącznej sprzedaży przemysłu Unii na rynku UE, wzrosła o 22 %, tj. z 13,8 mln ton w 2017 r. do 16,9 mln ton.

(153)

Komisja określiła wielkość przywozu na podstawie informacji dostarczonych przez Eurostat (baza danych COMEXT). Udział przywozu w rynku ustalono na podstawie danych dotyczących sprzedaży krajowej przemysłu Unii dostarczonych przez wnioskodawcę oraz danych COMEXT dotyczących handlu.

(154)

Przywóz z państwa, którego dotyczy postępowanie, kształtował się następująco:

Tabela 3

Wielkość przywozu (w tonach), udział w rynku i ceny (43)

(155)

Od czasu wprowadzenia środków w 2009 r. przywóz z USA praktycznie ustał i w ODP wyniósł jedynie 156 ton (w porównaniu z ponad 1 137 000 ton w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem). Biorąc pod uwagę nieznaczne ilości przywozu, średnich cen nie można uznać za reprezentatywne.

(156)

W okresie objętym dochodzeniem przeglądowym nie było praktycznie żadnego przywozu biodiesla z USA do Unii, który można by wykorzystać jako wiarygodną podstawę do obliczenia podcięcia cenowego.

(157)

Jako alternatywną metodę Komisja określiła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym przez porównanie:

(158)

W wyniku porównania uzyskano podcięcie cenowe wynoszące 6,4 %.

(159)

W ODP przywóz z państw trzecich wyniósł 3 750 000 ton lub około 22 % ogólnej konsumpcji w Unii. Głównymi źródłami przywozu biodiesla innymi niż USA były Argentyna (24 % przywozu do UE), Malezja (18 %), Singapur (13 %) i Indonezja (5 %).

(160)

Wielkość (łączna) przywozu, jak również udział w rynku oraz trendy cenowe dotyczące przywozu biodiesla z innych państw trzecich kształtowały się następująco:

Tabela 4

Przywóz z państw trzecich (44)

(161)

Cła na przywóz z Argentyny i Indonezji - dwóch głównych państw wywozu biodiesla - zniesiono w 2018 r. W konsekwencji: przywóz z państw trzecich wzrósł w 2018 r. i utrzymał się na poziomie około 3,8 mln ton w 2019 r. i w ODP. Ogólnie rzecz biorąc, przywóz z państw trzecich z wyjątkiem USA wzrósł w okresie badanym o 145 %. Ponadto ich udział w rynku wzrósł w okresie badanym z 11 % do 22 %.

(162)

Jeżeli chodzi o ceny, sytuacja jest różna w poszczególnych krajach.

(163)

W odniesieniu do Argentyny - głównego źródła przywozu - w lutym 2019 r. Komisja nałożyła ostateczne środki antysubsydyjne na przywóz biodiesla z tego państwa, a jednocześnie przyjęła decyzję, w której zaakceptowano zrównoważone zobowiązania cenowe (zwane „zobowiązaniami”) ze strony ośmiu argentyńskich producentów i Argentyńskiej Izby Biopaliw (CARBIO). Doprowadziło to do znacznego wzrostu cen w 2019 r. (o 14 % w porównaniu z 2018 r.) i w ODP (o 17 % w porównaniu z 2018 r.).

(164)

W przypadku Indonezji i Malezji ceny wykazywały tendencję spadkową. W przypadku pozostałych państw trzecich ceny w tym samym czasie znacznie wzrosły. Ogólnie średnie ceny sprzedaży w przywozie z państw trzecich innych niż USA wzrosły w okresie badanym o 11 %. Tendencja ta jest spójna z tendencją obserwowaną w przypadku przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, przedstawioną w tabeli 3 powyżej. Trend cenowy jest jednak inny w porównaniu z cenami sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym, przedstawionymi w tabeli 8 poniżej. Ceny producentów unijnych objętych próbą spadały wraz ze spadkiem kosztów produkcji. W rezultacie różnica cen między eksporterami z państw trzecich a objętymi próbą producentami unijnymi zmniejszyła się, co zwiększyło konkurencyjność przemysłu Unii.

(165)

Ocena warunków ekonomicznych przemysłu Unii obejmowała ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych oddziałujących na stan przemysłu Unii w okresie badanym.

(166)

Jak wspomniano w motywie 17, w celu oceny warunków ekonomicznych przemysłu unijnego zastosowano kontrolę wyrywkową.

(167)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Oceniła wskaźniki makroekonomiczne na podstawie danych dostarczonych przez przemysł UE oraz innych sektorowych danych makroekonomicznych takich jak FAO-OECD. Komisja oceniła wskaźniki mikroekonomiczne na podstawie danych przedstawionych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielonych przez objętych próbą producentów unijnych. Oba zestawy danych uznano za reprezentatywne dla sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego.

(168)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, wzrost, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu subsydiowania oraz poprawę sytuacji po wcześniejszym subsydiowaniu.

(169)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszty pracy, zapasy, rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskania kapitału.

(170)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(171)

Produkcja unijna wzrosła z 12,6 mln ton w 2017 r. do 14,0 mln ton w ODP, co stanowi wzrost o 11 % w okresie badanym. W sytuacji, gdy konsumpcja w okresie badanym wzrosła o 22 %, przemysł Unii zareagował pozytywnie, zwiększając swoją produkcję.

(172)

Jednocześnie moce produkcyjne w okresie badanym wzrosły o 9 % i osiągnęły 17,5 mln ton w ODP. Przemysł Unii rozwija swoje zdolności reagowania na rosnący popyt. Według sprawozdania (46) zwiększenie mocy produkcyjnych dotyczy głównie produkcji hydrorafinowanego oleju roślinnego (HVO).

(173)

W wyniku jednoczesnego wzrostu produkcji i mocy produkcyjnych wykorzystanie mocy produkcyjnych w okresie badanym było stabilne i wynosiło około 80 %.

(174)

Wielkość sprzedaży i udział przemysłu unijnego w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Wielkość przywozu i udział w rynku

(175)

Przemysł Unii zwiększył sprzedaż na rynku unijnym z 12,3 mln ton w 2017 r. do 13,2 mln ton w ODP (+7 %).

(176)

Ponieważ konsumpcja w Unii wzrosła o 22 % z powodu mniejszego wzrostu rzeczywistej wielkości sprzedaży, udział przemysłu Unii w rynku zmniejszył się z około 89 % w 2017 r. do 78 % w ODP. Ten spadek udziału w rynku związany jest ze wzrostem przywozu z państw trzecich, zwłaszcza od 2018 r. (motyw 161).

(177)

Szereg wskaźników (produkcja, moce produkcyjne, sprzedaż, zatrudnienie) wskazuje na pozytywny wzrost przemysłu Unii w tym okresie. Wzrost ten jest jednak umiarkowany w porównaniu z rozwojem konsumpcji biodiesla w tym samym okresie. W rzeczywistości udział przemysłu Unii w rynku zmniejszył się w okresie odniesienia.

(178)

Zatrudnienie i wydajność kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 7

Zatrudnienie i wydajność

(179)

W okresie badanym zatrudnienie wzrosło z 2 643 do 3 909, co stanowi wzrost o 48 %.

(180)

Ponieważ produkcja wzrosła w mniejszym stopniu (+11 %), przełożyło się to na spadek wydajności (-25 %).

(181)

Jak wyjaśniono w motywie 156, po wprowadzeniu środków wyrównawczych przywóz biodiesla praktycznie ustał, a subsydiowany przywóz z USA praktycznie nie występował podczas okresu objętego dochodzeniem przeglądowym. W związku z tym nie można było ocenić skali subsydiowania na podstawie faktycznych danych, dlatego też oszacowano ją jako nadal znacznie powyżej poziomu de minimis. W dochodzeniu skupiono się zatem na prawdopodobieństwie ponownego wystąpienia subsydiowania w przypadku uchylenia środków wyrównawczych.

(182)

W poprzednim przeglądzie wygaśnięcia przemysł unijny wykazywał oznaki poprawy po wcześniejszym subsydiowaniu. W okresie badanym bieżącego przeglądu wygaśnięcia nadal miał miejsce proces poprawy sytuacji, co wykazują korzystne dla przemysłu Unii tendencje pod względem głównych wskaźników szkody.

(183)

Średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży stosowane przez objętych próbą producentów unijnych wobec niepowiązanych klientów w Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 8

Ceny sprzedaży w Unii

(184)

W okresie badanym koszty produkcji spadły o 9 % (z 828 EUR/t do 755 EUR/t). Wynika to częściowo ze spadku cen olejów roślinnych, które w tym okresie wykazywały tendencję spadkową. Chociaż nie wszystkie biopaliwa produkuje się z olejów roślinnych, cena olejów roślinnych jest dobrym wskaźnikiem zastępczym dla ceny głównego produktu do produkcji biodiesla.

(185)

Średnia cena sprzedaży spadła o 8 %, z 834 EUR/t w 2017 r. do 771 EUR/t w ODP. Można to powiązać ze spadkiem odnotowanym w cenie produkcji (zob. motywy 180 i 181).

(186)

Średnie koszty pracy objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Średnie koszty pracy na pracownika

(187)

Średnie koszty pracy w przedsiębiorstwach objętych próbą wzrosły o 14 % w ODP. Wpływ tego zróżnicowania jest raczej niewielki, biorąc pod uwagę, że koszty pracy stanowią jedynie około 3 % całkowitych kosztów produkcji.

(188)

Stan zapasów objętych próbą producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Zapasy

(189)

Poziom zapasów utrzymywał się na stałym poziomie około 1 % produkcji. Jest to bardzo niski wskaźnik sugerujący, że przemysł jest w stanie pracować na wezwanie i „dokładnie na czas” oraz ograniczać zapasy. Jest to również konieczne, aby uniknąć degradacji biodiesla.

(190)

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji

(191)

Komisja określiła rentowność producentów unijnych włączonych do próby, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży. Rentowność pozostała na niskim poziomie. Wykazywała ona jednak nieznacznie pozytywną tendencję w okresie badanym, wzrastając z 1 % do 3 %. Było to związane z malejącymi kosztami produkcji w przedsiębiorstwach objętych próbą (-9 %). Za tą średnią kryje się jednak duża rozbieżność wśród producentów unijnych objętych próbą, przy czym niektóre przedsiębiorstwa w ogóle nie odnotowały zysku.

(192)

Przepływy środków pieniężnych netto to zdolność producentów unijnych do samofinansowania swojej działalności. Pod koniec okresu badanego (w 2019 r. i w pierwszej połowie 2020 r.) zaobserwowano pozytywną tendencję w zakresie przepływów środków pieniężnych netto, ale w 2018 r. odnotowano gwałtowny spadek przepływów środków pieniężnych. Na spadek w 2018 r. miała wpływ głównie szczególna sytuacja tylko jednego z przedsiębiorstw objętych próbą, które ma szczególny model biznesowy, podczas gdy w przypadku dwóch pozostałych przedsiębiorstw objętych próbą tendencja była raczej stabilna.

(193)

Inwestycje w przedsiębiorstwach objętych próbą nie wykazywały wyraźnej tendencji w okresie badanym. Inwestycje jednego lub drugiego przedsiębiorstwa objętego próbą lub ich brak mogą spowodować wzrost lub spadek poziomu inwestycji rok do roku. Inwestycje stanowiły około 1-2 % obrotu w okresie badanym; jest to ograniczona wartość.

(194)

Zwroty z inwestycji kapitałowych to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji. Jego rozwój był pozytywny w okresie badanym i utrzymywał się na wysokim poziomie w ODP. Ten wysoki zwrot z inwestycji jest jednak związany głównie z niską wartością księgową netto inwestycji, a nie z dużym zyskiem.

(195)

W okresie badanym w kontekście niemal nieistniejącego przywozu z USA wielkość przywozu z państw trzecich znacznie wzrosła (o 145 %), ale wzrósł również poziom cen tego przywozu (o 11 %). W tym samym czasie ceny przemysłu Unii spadły (o 8 %) wraz ze spadkiem kosztów produkcji (o 9 %). W rezultacie różnica cen między eksporterami z państw trzecich a objętymi próbą producentami unijnymi zmniejszyła się, co zwiększyło konkurencyjność przemysłu Unii.

(196)

Ogólnie rzecz biorąc, wskaźniki szkody wykazują pozytywną tendencję w okresie badanym, w szczególności w odniesieniu do produkcji (+11 %), mocy produkcyjnych (+9 %) i sprzedaży (+7 %), oraz pokazują, że unijny przemysł biodiesla powoli nadrabia straty spowodowane wcześniejszą szkodą. W ramach analizy wskaźników szkody wykazano, że przemysł Unii nie ponosi obecnie istotnej szkody. Niektóre wskaźniki, w szczególności niska rentowność (≤3 %) wskazują jednak, że jego warunki ekonomiczne są nadal niestabilne.

(197)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym przemysł Unii nie poniósł istotnej szkody w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(198)

W związku z tym Komisja oceniła, zgodnie z art. 18 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, czy istnieje prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia szkody spowodowanej pierwotnie przez subsydiowany przywóz z USA w przypadku wygaśnięcia środków.

(199)

W tym względzie Komisja zbadała moce produkcyjne i wolne moce produkcyjne w USA, prawdopodobny poziom cen przywozu z USA przy braku środków wyrównawczych oraz ich wpływ na przemysł Unii, w tym podcięcie cenowe przy braku środków wyrównawczych.

(200)

Jak opisano w sekcji 4.5.1 powyżej, ilości, które mogliby wywieźć producenci biodiesla z USA, są znaczne w porównaniu z wielkością rynku unijnego. Wolne moce produkcyjne stanowią 18 % konsumpcji w Unii w ODP. W związku z tym Komisja stwierdziła, że dostępne wolne moce produkcyjne są znaczne.

(201)

Jak opisano w sekcji 4.5.3 powyżej, z bieżących zachowań cenowych na rynkach eksportowych państw trzecich wynika, że producenci z USA dokonywali wywozu na swoje główne rynki państw trzecich po cenach niższych niż ceny krajowe w USA. Ponadto, jak wskazano w motywach 158-159 powyżej, ceny te podcinają także ceny przemysłu Unii na rynku unijnym średnio o 6,4 %. Dlatego też, biorąc pod uwagę poziom cen wywozu z USA na inne rynki państw trzecich, wywóz do Unii jest potencjalnie znacznie bardziej atrakcyjny dla amerykańskich eksporterów. Ponadto, jak wskazano w sekcji 4.5.3 powyżej, rynek unijny jest bardzo atrakcyjny, ponieważ jest największy na świecie, a ponadto istnieją znaczne unijne i krajowe środki zachęcające do konsumpcji biodiesla.

(202)

Jeżeli zezwolono by zatem na wygaśnięcie środków, znaczne ilości subsydiowanego biodiesla z USA wywarłyby bardzo silną presję na spadek cen unijnych oraz miałyby znaczący wpływ na warunki ekonomiczne przemysłu Unii. W związku z tym prawdopodobne jest, że wielkość produkcji i sprzedaży przemysłu Unii zmniejszyłaby się, a niewielkie zyski osiągane obecnie przez przemysł zamieniłyby się w straty.

(203)

Komisja dokonała dalszej oceny możliwego wpływu przywozu, tworząc model dwóch możliwych scenariuszy w przypadku wygaśnięcia środków, a mianowicie: 1) wzrostu przywozu z USA; oraz 2) spadku cen w UE spowodowanego zwiększoną konkurencją, przy założeniu, że wszystkie pozostałe czynniki pozostaną takie same.

(204)

W pierwszym scenariuszu Komisja modelowała dwa możliwe poziomy przywozu z USA. W przypadku pierwszego wariantu założono, że przywóz z USA osiągnie wielkość historyczną (w początkowym OD (48)), tj. 1,1 mln ton. W wyniku wzrostu przywozu z USA i związanego z tym spadku sprzedaży przemysłu UE rentowność przemysłu UE spadłaby o 0,14 %, tj. z +2,84 % do +2,70 %. W przypadku drugiego wariantu uwzględniono bardzo znaczący wzrost wielkości rynku UE z 6,6 mln ton w początkowym OD do 17 mln ton w ODP (+158 %). W tym kontekście Komisja modelowała wzrost przywozu odpowiadający temu samemu udziałowi USA w rynku - wynoszącemu 17,2 % - co w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem. W rezultacie rentowność przemysłu Unii spadłaby o 0,41 % z +2,84 % do +2,43 %. W obu przypadkach wpływ gwałtownego wzrostu przywozu z USA po stałych cenach można opisać jako stosunkowo umiarkowany. Ma to związek z wysokim udziałem kosztów zmiennych w przemyśle biodiesla.

(205)

W drugim scenariuszu określono potencjalnie dużą szkodliwość wpływu spadku cen. W przypadku spadku cen unijnych do poziomu cen eksportowych USA stosowanych wobec państw trzecich (721 EUR/t) zysk spadłby z +2,84 % do -3,88 %. W przypadku spadku cen unijnych o 10 %, tj. z 771 EUR/t do 694 EUR/t, zysk zmniejszyłby się z +2,84 % do -7,94 %. W każdym razie dowolny spadek cen wyższy niż -2,9 % zniwelowałby zysk przemysłu Unii.

(206)

W rzeczywistości, gdyby dopuszczono do wygaśnięcia środków, bardzo prawdopodobne jest, że na rynku wystąpiłoby połączenie dwóch powyższych scenariuszy. W szczególności można oczekiwać, że znaczne ilości biodiesla pochodzącego z USA weszłyby na rynek unijny po niższych cenach niż ceny przemysłu Unii. W rezultacie udział przemysłu Unii w rynku zmniejszyłby się, podobnie jak spadłyby jego ceny. Spowodowałoby to znaczne straty dla przemysłu Unii.

(207)

Na tej podstawie, a także uwzględniając obecną trudną sytuację przemysłu Unii, Komisja stwierdziła, że brak środków najprawdopodobniej doprowadziłby do znacznego wzrostu przywozu towarów z USA po wyrządzających szkodę cenach subsydiowanych i najpewniej ponownie doszłoby do wystąpienia istotnej szkody.

(208)

Zgodnie z art. 31 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy utrzymanie istniejących środków wyrównawczych nie zaszkodzi interesom Unii jako całości. Interes Unii określono na podstawie oceny wszystkich różnorodnych interesów, których dotyczy sprawa, w tym interesu przemysłu Unii, importerów i użytkowników.

(209)

Gdyby dopuszczono do wygaśnięcia obowiązujących środków, przemysł Unii z pewnością musiałby zmierzyć się z rosnącą nieuczciwą konkurencją ze strony producentów biodiesla z USA, co najprawdopodobniej gwałtownie zatrzymałoby trwającą obecnie poprawę sytuacji przemysłu Unii.

(210)

Komisja stwierdziła, że kontynuacja obowiązujących środków leży w interesie przemysłu Unii.

(211)

Żaden importer nie sprzeciwił się przedłużeniu obowiązywania środków.

(212)

Shell Trading Rotterdam twierdził, że środki poprzez ograniczanie podaży na rynku unijnym prowadzą do wzrostu cen. Odnotował on również dostępność biodiesla na innych rynkach.

(213)

Wydaje się, że środki nie mają znaczącego wpływu na importerów, ponieważ dostępne są alternatywne źródła zaopatrzenia. Świadczy o tym znaczący udział przywozu z państw trzecich w rynku.

(214)

Komisja stwierdziła zatem, że dalsze stosowanie środków nie będzie szkodliwe dla interesu importerów.

(215)

Udział użytkowników w dochodzeniu był ograniczony.

(216)

Dwóch użytkowników, Preem, największe przedsiębiorstwo paliwowe w Szwecji, oraz Valero Energy Ltd Ireland, twierdziło, że przedłużenie obowiązywania środków będzie bezpośrednią przeszkodą dla ekologicznego rozwoju sektora transportu w Europie. Preem i Valero Energy Ltd Ireland wnioskowały w szczególności o wyłączenie hydrorafinowanego oleju roślinnego z obecnego zakresu produktu, ponieważ spodziewają się jego niedoboru w nadchodzących latach. Przedsiębiorstwo Valero Energy Ltd Ireland odniosło się konkretnie do celów UE w zakresie energii ze źródeł odnawialnych na 2030 r., twierdząc, że cele te nie zostaną osiągnięte z uwagi na obecną produkcję w UE.

(217)

Komisja zauważyła, że producenci unijni mają wystarczające moce produkcyjne, aby zaspokoić obecny popyt, a nawet wolne moce produkcyjne, aby w razie potrzeby zaspokoić przyszły wzrost i wywóz. Ponadto było zbyt wcześnie, aby móc z całą pewnością ocenić, czy w 2030 r. mogą wystąpić niedobory, w szczególności biorąc pod uwagę niedawne zwiększenie zdolności produkcyjnych UE. W związku z tym Komisja może być w stanie lepiej ocenić sytuację, jeżeli zostanie poproszona o przeprowadzenie przeglądu wygaśnięcia za pięć lat. W związku z tym twierdzenie to odrzucono.

(218)

Nic nie wskazuje na to, że obowiązujące środki wywarły negatywny wpływ na unijnych użytkowników biodiesla, a w szczególności nie ma dowodów na to, że istniejące środki miały negatywny wpływ na rentowność tych użytkowników.

(219)

Komisja stwierdziła zatem, że dalsze stosowanie środków nie będzie szkodliwe dla interesu użytkowników.

(220)

W związku z powyższym Komisja ustaliła, że nie ma przekonujących powodów, aby stwierdzić, że utrzymanie istniejących środków w odniesieniu do przywozu biodiesla pochodzącego z USA nie leży w interesie Unii.

(221)

Z wniosków odnośnie do prawdopodobieństwa kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody wynika zatem, że zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego cła wyrównawcze obowiązujące wobec przywozu biodiesla pochodzącego z USA, wprowadzone rozporządzeniem (UE) 2015/1519, z późniejszymi zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem (UE) 2016/675 (49), powinny zostać utrzymane na dodatkowy okres pięciu lat.

(222)

Jak określono w motywie 2 powyżej, obowiązujące cła wyrównawcze na przywóz biodiesla z USA zostały rozszerzone również na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, jak również na przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo 20 % lub mniej monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, pochodzących z USA.

(223)

Cła wyrównawcze, które mają zostać utrzymane, w dalszym ciągu powinny być rozszerzone na przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Kanady, jak również biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo 20 % lub mniej monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, pochodzących z USA.

(224)

Producenci eksportujący z Kanady, których zwolniono ze środków rozszerzonych rozporządzeniem (UE) 2015/1519 zmienionym rozporządzeniem (UE) 2016/675, są również zwolnieni ze środków wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem.

(225)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036 (50).

(226)

Zgodnie z art. 109 rozporządzenia 2018/1046 (51), gdy kwotę należy zwrócić w następstwie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, należnymi odsetkami powinna być stopa stosowana przez Europejski Bank Centralny w odniesieniu do jego podstawowych operacji refinansujących, opublikowana w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązująca pierwszego kalendarzowego dnia każdego miesiąca,