PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 597/2009 (³) zostało znacząco zmienione (⁴). Dla zachowania przejrzystości i zrozumiałości należy je ujednolicić.

(2) Załącznik 1 A do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (zwanego dalej „Porozumieniem WTO”), zawiera między innymi Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. (zwany dalej „GATT z 1994 r.”), Porozumienie w sprawie rolnictwa (zwane dalej „Porozumieniem w sprawie rolnictwa”), Porozumienie w sprawie stosowania art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. oraz Porozumienie w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych (zwane dalej „Porozumieniem w sprawie subsydiów”).

(3) W celu zapewnienia prawidłowego i przejrzystego stosowania zasad Porozumienia w sprawie subsydiów należy, w możliwie najszerszym zakresie, przenieść jego język do prawodawstwa Unii.

(4) Ponadto właściwe jest szczegółowe wyjaśnienie, kiedy subsydium należy uznać za istniejące, zgodnie z jakimi przepisami będzie stanowić podstawę środków wyrównawczych (w szczególności, czy subsydium zostało udzielone na szczególnych zasadach) oraz jakie kryteria należy stosować do wyliczenia kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych.

(5) Określając istnienie subsydium, należy wykazać wkład finansowy rządu bądź organu publicznego na terytorium kraju bądź też wsparcie w jakiejś formie dochodu bądź ceny w rozumieniu art. XVI GATT z 1994 r. oraz że w ten sposób zostało przyznane świadczenie przedsiębiorstwu przyjmującemu.

(6) W zakresie kalkulacji świadczenia na rzecz odbiorcy, w przypadku gdy wskaźnik rynkowy nie istnieje w danym kraju, wskaźnik powinien być ustalony poprzez dostosowanie warunków istniejących w danym kraju na podstawie istniejących czynników dostępnych w tym kraju. Gdy to nie ma zastosowania, ponieważ, między innymi, takie ceny lub koszty nie istnieją lub są nierealne, wówczas właściwy wskaźnik powinien zostać ustalony poprzez zastosowanie warunków istniejących na innych rynkach.

(7) Pożądane jest ustanowienie jasnych i szczegółowych wytycznych dotyczących czynników, które mogą być istotne dla stwierdzenia, czy subsydiowanie przywozu spowodowało istotne szkody lub może spowodować szkody. Wykazując, że ilość i poziom cen przywożonych towarów są przyczyną szkody poniesionej przez przemysł Unii, należy zwrócić uwagę na wpływ innych czynników, w szczególności warunków rynkowych występujących w Unii.

(8) Zalecane jest zdefiniowanie terminu „przemysł Unii” oraz ewentualne wykluczenie stron związanych z wywozem z takiego przemysłu oraz zdefiniowanie terminu „związany”. Konieczne jest również wprowadzenie przepisu o nałożeniu cła wyrównawczego na rzecz producentów w regionie Unii oraz ustanowienie wytycznych w zakresie definicji takiego regionu.

(9) Konieczne jest określenie strony, która może wnieść skargę dotyczącą ceł wyrównawczych, oraz zakresu, w jakim powinna być ona poparta przez przemysł Unii, a także informacji na temat subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, szkody oraz związku przyczynowego, jakie taka skarga powinna zawierać. Jest również celowe określenie procedur odrzucenia skarg lub wszczęcia postępowania.

(10) Konieczne jest określenie sposobu powiadamiania zainteresowanych stron o kwestiach wymaganych przez organy. Zainteresowane strony powinny mieć możliwość przedstawienia odpowiednich dowodów oraz obrony własnych interesów. Pożądane jest również jasne określenie zasad i procedur, jakie należy stosować w trakcie dochodzenia, w szczególności zasad, zgodnie z którymi zainteresowane strony ujawniają się, prezentują swoje opinie i przedstawiają informacje w określonym terminie, jeżeli takie opinie i informacje mają zostać uwzględnione. Słuszne jest również określenie warunków dostępu do informacji oraz odnoszenia się przez zainteresowane strony do informacji przedstawionych przez inne zainteresowane strony. Ponadto państwa członkowskie oraz Komisja powinny współpracować w gromadzeniu informacji.

(11) Konieczne jest określenie warunków nakładania ceł tymczasowych, w tym warunków, na jakich cła tymczasowe mogą być nałożone nie wcześniej niż 60 dni przed wszczęciem postępowania i nie później niż dziewięć miesięcy po tym terminie. Komisja może nałożyć takie cła tylko na okres czterech miesięcy.

(12) Konieczne jest określenie procedur akceptacji zobowiązań eliminujących lub kompensujących subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych oraz szkodę zamiast nakładania ceł tymczasowych lub ostatecznych. Słuszne jest również określenie konsekwencji naruszenia lub wycofania się z zobowiązań oraz że możliwe jest nałożenie ceł tymczasowych w sytuacji podejrzenia naruszenia lub w razie konieczności przeprowadzenia dalszego dochodzenia w celu uzupełnienia ustaleń. Akceptując zobowiązania, należy zwracać uwagę, aby proponowane zobowiązania oraz ich egzekwowanie nie prowadziły do zachowań antykonkurencyjnych.

(13) Stosowne jest umożliwienie dokonania wycofania zobowiązania i nałożenia cła w jednym akcie prawnym. Konieczne jest także zapewnienie, aby procedura wycofania kończyła się zazwyczaj w terminie sześciu miesięcy, jednak w żadnym przypadku w terminie dłuższym niż dziewięć miesięcy, aby zapewnić prawidłową egzekucję obowiązujących środków.

(14) Konieczne jest wprowadzenie przepisu stanowiącego, że zakończenie spraw, bez względu na przyjęcie bądź nie środków ostatecznych, powinno nastąpić zazwyczaj w ciągu 12 miesięcy, a w żadnym wypadku nie później niż 13 miesięcy od wszczęcia dochodzenia.

(15) Dochodzenia bądź postępowania powinny zostać zakończone, w przypadku gdy kwota subsydiów jest minimalna lub jeżeli, szczególnie w przypadku towarów przywożonych z krajów rozwijających się, ilość subsydiowanych towarów lub szkoda jest nieistotna, a okoliczności te powinny zostać określone. W przypadku zastosowania środków trzeba zapewnić zakończenie postępowania oraz ustalić, że środki powinny być mniejsze niż kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, jeżeli ta mniejsza kwota usunie szkodę; należy także określić metodę wyliczenia poziomu środków w przypadkach ustalania wzorca.

(16) Konieczne jest zapewnienie działającego z mocą wsteczną poboru ceł tymczasowych, jeżeli uznane zostanie to za właściwe, oraz określenie okoliczności, które mogą uruchomić z mocą wsteczną stosowanie ceł w celu uniknięcia podważenia środków ostatecznych, które mają być zastosowane. Należy ponadto zapewnić, by cła mogły być stosowane z mocą wsteczną w przypadku naruszenia bądź wycofania się z zobowiązań.

(17) Konieczne jest zapewnienie, by środki ulegały przedawnieniu po okresie pięciu lat, o ile przegląd nie wykaże, że należy je utrzymać. Konieczne jest również zapewnienie, w przypadkach dostarczenia wystarczających dowodów o zmienionych okolicznościach, przeglądów tymczasowych lub dochodzenia mających na celu określenie, czy gwarantowany jest zwrot ceł wyrównawczych.

(18) Nawet jeżeli Porozumienie w sprawie subsydiów nie zawiera przepisów dotyczących obejścia środków wyrównawczych, istnieje możliwość takiego obejścia, podobnego, lecz nie identycznego z obejściem środków antydumpingowych. Słuszne jest więc ustanowienie w niniejszym rozporządzeniu przepisu zakazującego obchodzenie środków.

(19) Pożądane jest wyjaśnienie, jakie strony mają prawo wnioskowania o wszczęcie dochodzeń dotyczących obejścia środków.

(20) Pożądane jest także wyjaśnienie, jakie praktyki stanowią obejście przyjętych środków. Praktyki obchodzenia środków mogą mieć miejsce zarówno wewnątrz Unii, jak i poza nią. W konsekwencji konieczne jest zapewnienie, aby zwolnienia z rozszerzonych ceł, które mogą być przyznane importerom, mogły także być przyznawane eksporterom, wówczas gdy cła zostają rozszerzone w celu odniesienia się do obejścia środków mającego miejsce poza Unią.

(21) Wskazane jest zezwolenie na zawieszenie środków wyrównawczych w przypadku tymczasowej zmiany warunków rynkowych, która sprawia, że dalsze stosowanie tych środków jest czasowo niewłaściwe.

(22) Konieczne jest zapewnienie, by przywożone towary objęte dochodzeniem były przedmiotem rejestracji w momencie przywozu, aby umożliwić zastosowanie środków przeciwko takiemu przywozowi towarów.

(23) Aby zapewnić prawidłowe stosowanie środków, konieczne jest, aby państwa członkowskie monitorowały i składały sprawozdanie Komisji na temat przywozu produktów podlegających dochodzeniu lub zastosowaniu środków, a także kwot pobranych ceł zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Konieczne jest również zapewnienie Komisji możliwości wnioskowania do państwa członkowskiego o dostarczenie, z zastrzeżeniem zasad zachowania poufności, informacji w celu wykorzystania ich do monitorowania zobowiązań cenowych oraz weryfikowania poziomu skuteczności obowiązujących środków.

(24) Wskazane jest zapewnienie wizyt kontrolnych mających na celu sprawdzenie dostarczonych informacji na temat subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych bądź szkód, przy czym takie wizyty powinny być uzależnione od właściwych odpowiedzi na otrzymane kwestionariusze.

(25) Niezbędne jest zapewnienie ustalania wzorca w przypadku dużej liczby stron bądź transakcji w celu umożliwienia zakończenia dochodzenia w wyznaczonym terminie.

(26) Konieczne jest zapewnienie, w przypadku gdy strony nie współpracują ze sobą w sposób zadowalający, wykorzystania innych informacji do dokonania ustaleń oraz wykorzystania mniej korzystnych informacji niż w przypadku, gdyby strony ze sobą współpracowały.

(27) Należy wprowadzić przepis o takim traktowaniu poufnych informacji, aby tajemnice handlowe oraz tajemnice publiczne nie były ujawniane.

(28) Niezbędne jest wprowadzenie przepisów o należytym ujawnianiu istotnych faktów i okoliczności stronom, które kwalifikują się do takiego traktowania, oraz, aby ujawnianie takie uwzględniało proces podejmowania decyzji w Unii, w okresie umożliwiającym stronom obronę ich interesów.

(29) Rozsądne jest stworzenie systemu administracyjnego, w ramach którego można przedstawiać argumenty, czy środki są w interesie Unii, w tym w interesie konsumentów, oraz określać terminy, w których informacje takie można przedstawiać łącznie z prawem ujawniania zainteresowanych stron.

(30) Stosując zasady Porozumienia w sprawie subsydiów, istotne jest, w celu utrzymania równowagi praw i obowiązków, określonych w tym Porozumieniu, aby Unia uwzględniała ich interpretację przez głównych partnerów handlowych Unii, zgodnie z ustawodawstwem lub ustaloną praktyką.

(31) Wykonanie niniejszego rozporządzenia wymaga jednolitych warunków przyjmowania ceł tymczasowych i ostatecznych oraz zamykania dochodzeń bez nałożenia środków. Środki te Komisja powinna przyjmować zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (⁵).

(32) W przypadku przyjmowania środków tymczasowych należy stosować procedurę doradczą ze względu na skutki takich środków i ich logiczną kolejność względem przyjmowania środków ostatecznych. Ze względu na skutek takich środków w porównaniu ze środkami ostatecznymi procedurę tę należy również stosować do akceptowania zobowiązań, do wszczynania i braku wszczęcia przeglądów w przypadku wygaśnięcia środków, do zawieszania środków, do przedłużania terminu zawieszenia środków oraz do ponownego wprowadzania środków. Jeżeli opóźnienie we wprowadzaniu środków spowodowałoby trudną do naprawienia szkodę, należy zezwolić Komisji na przyjęcie tymczasowych środków mających natychmiastowe zastosowanie,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zasady

1. Cło wyrównawcze może zostać nałożone w celu skompensowania wszelkich przyznanych subsydiów, bezpośrednio bądź pośrednio, dla wytworzenia, produkcji, wywozu lub przywozu dowolnego produktu, którego dopuszczenie do swobodnego obrotu w Unii powoduje szkodę.

2. Niezależnie od ust. 1, w przypadku gdy produkty nie są bezpośrednio przywożone do Unii z kraju pochodzenia, lecz wywożone do Unii z kraju pośredniczącego, stosuje się w pełni przepisy niniejszego rozporządzenia, a transakcja bądź transakcje, tam gdzie to stosowne, są uznane za przeprowadzone między krajem pochodzenia a Unią.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

a) produkt uważany jest za subsydiowany, jeżeli korzysta z subsydium podlegającego środkom wyrównawczym zgodnie z art. 3 i 4. Subsydium takie może być przyznane przez władze publiczne kraju pochodzenia przywożonego produktu lub przez władze publiczne kraju pośredniczącego, z którego produkt jest wywożony do Unii, zwanego do celów niniejszego rozporządzenia „krajem wywozu”;

b) „władza publiczna” oznacza każdy organ publiczny na terytorium kraju pochodzenia lub wywozu;

c) „podobny produkt” oznacza produkt, który jest identyczny, to jest produkt przypominający pod wszystkimi względami rozpatrywany produkt lub, w przypadku braku takiego produktu, inny produkt, który wprawdzie nie przypomina go pod wszystkimi względami, ale ma właściwości, które w dużej mierze przypominają właściwości rozpatrywanego produktu;

d) „szkoda”, o ile nie określono inaczej, oznacza istotną szkodę majątkową dla przemysłu Unii, zagrożenie wyrządzenia szkody majątkowej dla przemysłu Unii lub istotne opóźnienie w stworzeniu takiego przemysłu i jest interpretowana zgodnie z przepisami art. 8.

Artykuł 3

Definicja subsydium

Uważa się, że subsydium istnieje, jeżeli:

1) a) władze publiczne kraju pochodzenia lub wywozu wniosły wkład finansowy, to znaczy, gdy:

(i) praktyka władz publicznych zakłada bezpośrednie przekazanie środków finansowych (na przykład dotacje, pożyczki, dopłaty do kapitału własnego), potencjalne bezpośrednie transfery środków finansowych lub zobowiązań (na przykład gwarancje pożyczek);

(ii) należny dochód władz publicznych normalnie pobierany zostaje utracony lub niepobrany (na przykład bodźce finansowe w rodzaju ulg podatkowych). W tym zakresie zwolnienie wywożonych produktów z ceł lub podatków, którymi objęty jest podobny produkt przeznaczony do krajowej konsumpcji, lub umorzenie takich ceł lub podatków w kwotach nieprzekraczających tych, które zostały naliczone, nie jest traktowany jako subsydium, pod warunkiem że takie zwolnienie jest przyznawane zgodnie z przepisami załączników I, II i III;

(iii) władze publiczne zapewniają towary i usługi inne niż ogólna infrastruktura bądź też nabywają towary;

(iv) władze publiczne:

– dokonują płatności na rzecz mechanizmu finansującego, lub

– powierzają lub wyznaczają prywatnej jednostce wykonywanie jednej lub wielu rodzajów funkcji określonych w ppkt (i), (ii) oraz (iii), które zazwyczaj są przyznane władzy publicznej, a praktyka nie różni się pod żadnym względem od praktyk zazwyczaj stosowanych przez władzę publiczną;

lub

b) ma miejsce jakakolwiek forma wsparcia w zakresie dochodów lub cen w rozumieniu art. XVI GATT z 1994 r.; oraz

2) w ten sposób zostaje przyznane świadczenie.

Artykuł 4

Subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych

1. Subsydia podlegają środkom wyrównawczym wyłącznie, jeżeli są to subsydia szczególne określone w ust. 2, 3 i 4.

2. W celu ustalenia, czy subsydia są szczególne dla przedsiębiorstwa, przemysłu bądź grupy przedsiębiorstw lub gałęzi przemysłu (zwanych dalej „niektórymi przedsiębiorstwami”) w ramach jurysdykcji organu udzielającego subsydium, stosuje się następujące zasady:

a) jeżeli organ udzielający subsydium lub ustawodawstwo, na podstawie którego działa organ udzielający subsydium, wyraźnie ogranicza dostęp do subsydiów niektórym przedsiębiorstwom, subsydium takie jest szczególne;

b) jeżeli organ udzielający subsydium lub ustawodawstwo, na podstawie którego działa organ udzielający subsydium, określa obiektywne kryteria lub warunki regulujące uprawnienie do otrzymania subsydium i jego kwotę, szczególność nie występuje, pod warunkiem że uprawnienie jest automatyczne, zaś kryteria i warunki są ściśle przestrzegane;

c) jeżeli, bez względu na brak szczególności wynikającej ze stosowania zasad ustanowionych w lit. a) i b), istnieją powody, aby sądzić, że subsydium może być faktycznie szczególne, można rozważać inne czynniki. Czynnikami takimi są: korzystanie z programu subsydiów przez ograniczoną liczbę niektórych przedsiębiorstw; korzystanie w przeważającej mierze przez niektóre przedsiębiorstwa; udzielanie nieproporcjonalnie dużych kwot subsydium niektórym przedsiębiorstwom; oraz sposób działania według uznania przy podejmowaniu decyzji w sprawie subsydium przez organ udzielający subsydium. W tym względzie należy uwzględnić w szczególności informacje na temat częstotliwości odrzucania lub zatwierdzania wniosków o udzielenie subsydium oraz uzasadnienie takich decyzji.

Na potrzeby lit. b) „obiektywne kryteria lub warunki” oznaczają kryteria lub warunki, które są neutralne, nie traktują priorytetowo niektórych przedsiębiorstw w stosunku do innych przedsiębiorstw i które mają charakter ekonomiczny i zastosowania horyzontalne, jak np. liczba pracowników lub wielkość przedsiębiorstwa.

Kryteria lub warunki muszą być wyraźnie określone przez prawo, przepisy wykonawcze lub inny urzędowy dokument w sposób umożliwiający weryfikację.

Stosując akapit pierwszy lit. c), należy brać pod uwagę stopień zróżnicowania działalności gospodarczej podlegający jurysdykcji organu udzielającego subsydium, a także okres działania programu subsydiów.

3. Subsydium, które ogranicza się do niektórych przedsiębiorstw znajdujących się w obrębie określonego obszaru geograficznego podlegającego jurysdykcji organu udzielającego subsydium, jest subsydium szczególnym. Ustalanie bądź zmiana powszechnie stosowanych stawek podatkowych przez wszystkie uprawnione do tego szczeble władzy publicznej nie jest traktowane jako subsydium szczególne do celów niniejszego rozporządzenia.

4. Niezależnie od ust. 2 i 3 następujące subsydia są uważane za subsydia szczególne:

a) subsydia uwarunkowane, prawnie lub faktycznie, wynikami wywozu, jako jedynym lub jednym z kilku warunków, w tym subsydia określone w załączniku I;

b) subsydia uwarunkowane preferencyjnym wykorzystywaniem towarów krajowych w stosunku do towarów przywożonych, jako jedynym lub jednym z kilku warunków.

Na potrzeby lit. a) subsydia są traktowane jako faktycznie uwarunkowane wynikami wywozu, gdy stan faktyczny wskazuje, że udzielenie subsydium, bez prawnego uwarunkowania wynikami wywozu, jest w istocie związane z aktualną lub przewidywaną wielkością wywozu lub przychodami z wywozu. Sam fakt, że subsydium jest udzielane przedsiębiorstwom prowadzącym wywóz, nie stanowi podstawy do traktowania tego subsydium jako subsydium wywozowego w rozumieniu niniejszego przepisu.

5. Każde ustalenie szczególności zgodnie z przepisami niniejszego artykułu powinno być wyraźnie umotywowane na podstawie konkretnych dowodów.

Artykuł 5

Kalkulacja kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych

Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych jest wyliczona w kategoriach świadczenia przyznanego odbiorcy, którego istnienie stwierdzono w okresie prowadzenia dochodzenia w sprawie subsydiowania. Zazwyczaj okres ten jest ostatnim okresem obrachunkowym beneficjanta, lecz może być też innym przynajmniej sześciomiesięcznym okresem poprzedzającym wszczęcie dochodzenia, dla którego dostępne są dane finansowe i inne istotne dane.

Artykuł 6

Kalkulacja świadczenia na rzecz odbiorcy

Dla kalkulacji świadczenia na rzecz odbiorcy stosuje się następujące zasady:

a) uczestnictwo władz publicznych w kapitale akcyjnym nie jest traktowane jako przyznanie świadczenia na rzecz odbiorcy, chyba że inwestycja może być uznana za niezgodną z normalną praktyką inwestycyjną, włączając rezerwę na kapitał podwyższonego ryzyka, prywatnych inwestorów na terytorium kraju pochodzenia lub wywozu;

b) pożyczka udzielona przez władze publiczne nie jest traktowana jako przyznanie świadczenia, chyba że istnieje różnica między kwotą, jaką przedsiębiorstwo otrzymujące pożyczkę płaci od pożyczki udzielonej przez władze publiczne, oraz kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalną pożyczkę komercyjną, jaką mogłaby faktycznie uzyskać na rynku. W tym przypadku świadczenie jest różnicą między tymi kwotami;

c) pożyczka gwarantowana przez władze publiczne nie jest traktowana jako przyznanie świadczenia, chyba że istnieje różnica między kwotą, jaką firma otrzymująca gwarancję płaci od pożyczki gwarantowanej przez rząd, oraz kwotą, jaką firma zapłaciłaby za porównywalną pożyczkę komercyjną w przypadku braku gwarancji władz publicznych. W tym przypadku świadczenie jest różnicą między tymi kwotami, skorygowaną o wszelkie różnice w opłatach;

d) dostarczenie towarów i usług bądź nabycie towarów przez władze publiczne nie jest traktowane jako udzielenie świadczenia, chyba że dostawa odbywa się za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia lub też jeżeli zakup odbywa się za kwotę wyższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Odpowiedniość wynagrodzenia jest określona w odniesieniu do aktualnych warunków rynkowych w stosunku do przedmiotowego produktu lub usługi w kraju dostawy lub nabycia, włączając cenę, jakość, dostępność, zbywalność towaru, transport oraz inne warunki zakupu lub sprzedaży.

Jeżeli nie istnieją takie aktualne warunki rynkowe w stosunku do przedmiotowego produktu lub usługi w kraju dostawy lub nabycia, które mogą być stosowane jako właściwe wskaźniki, stosuje się następujące zasady:

(i) warunki istniejące w przedmiotowym kraju zostają dostosowane na podstawie rzeczywistych kosztów, cen i innych czynników dostępnych w tym kraju poprzez właściwe kwoty, które odzwierciedlają normalne warunki rynkowe; lub

(ii) w stosownych okolicznościach stosowane są warunki istniejące na rynku innego kraju lub na światowym rynku, które są dostępne dla odbiorców.

Artykuł 7

Przepisy ogólne dotyczące wyliczeń

1. Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych jest określona na jednostkę subsydiowanego produktu wywożonego na teren Unii.

Ustalając tę kwotę, można odliczyć od ogólnej kwoty subsydium następujące elementy:

a) opłaty pobierane przy składaniu wniosków lub inne koszty obowiązkowo poniesione w celu zakwalifikowania się do uzyskania subsydium lub koszty jego uzyskania;

b) podatki wywozowe, cła oraz inne opłaty nałożone na wywóz produktu na teren Unii szczególnie przeznaczone na skompensowanie subsydium.

W przypadku zażądania przez zainteresowaną stronę odliczenia strona ta musi udowodnić zasadność swojego żądania.

2. Jeżeli subsydium nie jest udzielone w odniesieniu do wyprodukowanych, wywożonych czy transportowanych ilości, kwota subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych jest ustalona poprzez przydzielenie wartości całkowitego subsydium, jeśli to właściwe, ponad poziom produkcji, sprzedaży czy wywozu przedmiotowych produktów w okresie prowadzenia dochodzenia w związku z subsydiowaniem.

3. Jeżeli subsydium może być związane z nabyciem lub nabyciem w przyszłości środków trwałych, kwota subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych jest wyliczona poprzez rozłożenie subsydium na okres, który odzwierciedla normalną amortyzację takich aktywów w danym przemyśle.

Tak wyliczona kwota przypisana do okresu dochodzenia, obejmująca to, co wynika ze środków trwałych nabytych przed tym okresem, jest przydzielona w sposób opisany w ust. 2.

Jeżeli aktywa nie podlegają amortyzacji, subsydium jest wyceniane jako nieoprocentowana pożyczka i traktowane zgodnie z art. 6 lit. b).

4. Jeżeli subsydium nie może być powiązane z nabyciem środków trwałych, kwota świadczenia otrzymanego w okresie prowadzenia dochodzenia jest zasadniczo przypisana temu okresowi i przydzielona w sposób określony w ust. 2, chyba że szczególne okoliczności uzasadniają przypisanie subsydium innemu okresowi.

Artykuł 8

Ustalenie szkody

1. Ustalenie szkody opiera się na jednoznacznych dowodach i obejmuje badanie:

a) wielkości przywozu towarów po cenach subsydiowanych oraz wpływu przywozu towarów po cenach subsydiowanych na ceny podobnych produktów na rynku Unii; oraz

b) wpływu tych towarów przywożonych na przemysł Unii.

2. W odniesieniu do wielkości przywozu towarów po cenach subsydiowanych należy uwzględnić fakt, czy nastąpił istotny wzrost przywozu towarów po cenach subsydiowanych w kategoriach bezwzględnych bądź względnych w stosunku do produkcji i konsumpcji w Unii. W odniesieniu do wpływu przywozu towarów po cenach subsydiowanych na ceny należy uwzględnić fakt, czy nastąpiło istotne podcięcie cenowe w wyniku przywozu towarów po cenach subsydiowanych w porównaniu z ceną podobnego produktu w przemyśle Unii lub czy wpływ takiego przywozu może w inny sposób doprowadzić do istotnego obniżenia cen lub powstrzymania wzrostu cen, który nastąpiłby w przeciwnym wypadku. Żaden z tych czynników ani większa liczba tych czynników nie stanowi decydującej wskazówki.

3. Jeżeli przywóz produktu z więcej niż jednego kraju podlega równocześnie dochodzeniu w sprawie cła wyrównawczego, wpływ takiego przywozu ocenia się w sposób łączny tylko w przypadku stwierdzenia, że:

a) kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych ustalona w stosunku do przywozu z każdego kraju jest większa niż kwota minimalna określona w art. 14 ust. 5 i że wielkość przywożonych towarów z każdego kraju nie jest nieistotna; oraz

b) łączna ocena wpływu przywozu jest właściwa w świetle warunków konkurencji między przywożonymi produktami a warunkami konkurencji między przywożonymi produktami i podobnym produktem unijnym.

4. Badanie wpływu przywozu towarów po subsydiowanych cenach na dany przemysł Unii obejmuje ocenę istotnych czynników ekonomicznych oraz wskaźników mających wpływ na stan przemysłu, włączając fakt, że przemysł ciągle jeszcze zwalcza skutki dawnego subsydiowania lub dumpingu; wielkość kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych; faktyczny i potencjalny spadek sprzedaży, zysków, produkcji, udziału rynkowego, wydajności, zwrotu z inwestycji oraz wykorzystania zdolności produkcyjnych; czynniki wpływające na ceny w Unii; faktyczny i potencjalny negatywny wpływ na przepływ środków pieniężnych, stan zapasów, zatrudnienie, wynagrodzenia, wzrost, zdolność gromadzenia kapitału lub inwestycji oraz, w przypadku rolnictwa, wzrost obciążenia programów wsparcia władz publicznych. Wykaz ten nie jest wyczerpujący ani też żaden pojedynczy czynnik ani większa liczba tych czynników nie musi stanowić decydującej wskazówki.

5. Należy wykazać na podstawie wszystkich istotnych dowodów przedstawionych w związku z ust. 1, że przywóz towarów po subsydiowanych cenach powoduje szkodę. W szczególności wiąże się to z koniecznością wykazania, że wielkość lub poziomy cen określone na podstawie ust. 2 są odpowiedzialne za wpływ na przemysł Unii, jak przewidziano w ust. 4, oraz że wpływ ten istnieje w stopniu umożliwiającym jego klasyfikację jako istotny.

6. Znane czynniki inne niż przywóz towarów po cenach subsydiowanych, które przynoszą szkodę przemysłowi Unii, są również badane w celu upewnienia się, że szkody wyrządzonej przez te czynniki nie można przypisać przywozowi towarów po cenach subsydiowanych zgodnie z ust. 5. Czynniki, które mogą być brane pod uwagę w tym względzie, obejmują: wielkość i ceny w przywozie towarów po cenach niesubsydiowanych; spadek popytu lub zmiany struktury spożycia; restrykcyjne praktyki handlowe oraz konkurencja między producentami z państw trzecich oraz producentami z krajów Unii; rozwój technologii oraz wyniki w zakresie wywóz; oraz wydajność przemysłu Unii.

7. Wpływ przywozu towarów po cenach subsydiowanych jest oceniany w stosunku do produkcji podobnego produktu przez przemysł Unii, jeżeli dostępne dane umożliwiają oddzielną identyfikację tej produkcji na podstawie takich kryteriów, jak proces produkcyjny, sprzedaż i zyski producentów. Jeżeli oddzielna identyfikacja tej produkcji nie jest możliwa, wpływ przywozu towarów po cenach subsydiowanych jest oceniany poprzez badanie produkcji najwęższej grupy lub asortymentu produktów obejmujących podobny produkt, dla którego można uzyskać niezbędne informacje.

8. Określenie zagrożenia wyrządzenia szkody majątkowej jest oparte na faktach, a nie tylko na zarzutach, przypuszczeniach lub odległych możliwościach. Zmiana okoliczności, które stworzą sytuację, w której subsydium wyrządzi szkodę, musi być dokładnie przewidziana i stanowić bezpośrednie zagrożenie.

Stwierdzając istnienie zagrożenia szkodą majątkową, należy zwrócić uwagę na takie czynniki, jak:

a) charakter przedmiotowego subsydium lub subsydiów oraz skutki handlowe, jakie mogą z nich wyniknąć;

b) znaczne tempo wzrostu przywozu towarów po cenach subsydiowanych na rynek Unii, wskazujące na prawdopodobieństwo znacznego wzrostu przywozu;

c) fakt, czy ma miejsce swobodne dysponowanie dostatecznymi rezerwami mocy produkcyjnych po stronie eksportera lub znaczny i rychły wzrost tych mocy, wskazujący na prawdopodobieństwo istotnego wzrostu wywozu towarów po cenach subsydiowanych na teren Unii, uwzględniając dostępność do innych rynków eksportowych dla wchłonięcia dodatkowego wywozu;

d) fakt, czy ceny przywożonych produktów mogą, w istotnym stopniu, obniżyć ceny bądź uniemożliwić wzrost cen, który miałby miejsce w przeciwnym wypadku i mógłby prawdopodobnie zwiększyć popyt na dalszy przywóz;

e) zapasy produktu objętego dochodzeniem.

Żaden z czynników przedstawionych powyżej nie stanowi sam w sobie decydującej wskazówki, lecz wszystkie czynniki razem wzięte muszą prowadzić do wniosku, że dalszy wywóz towarów po cenach subsydiowanych stanowi bezpośrednie zagrożenie oraz, w przypadku niepodjęcia działań ochronnych, wystąpi szkoda majątkowa.

Artykuł 9

Definicja przemysłu Unii

1. Do celów niniejszego rozporządzenia termin „przemysł Unii” interpretuje się jako odnoszący się do wszystkich unijnych producentów produkujących podobne produkty lub do tych producentów unijnych, których łączna produkcja stanowi znaczną część całkowitej produkcji tych produktów w Unii, z wyjątkiem gdy:

a) producenci są powiązani z eksporterami lub importerami lub sami są importerami produktu, co do którego wysuwa się zarzut, że przywóz nastąpił po cenach subsydiowanych, termin „przemysł Unii” może być interpretowany jako odnoszący się do pozostałych producentów;

b) w wyjątkowych okolicznościach, w odniesieniu do danej produkcji, terytorium Unii można podzielić na dwa lub więcej konkurencyjnych rynków, a producentów działających na każdym z tych rynków można uznać za odrębną branżę, jeżeli:

(i) producenci działający na takim rynku sprzedają całą lub prawie całą produkcję danego produktu na tym rynku; oraz

(ii) popyt na tym rynku nie jest w istotnym stopniu zaspokojony przez producentów danego produktu usytuowanych gdzie indziej w Unii.

W takich okolicznościach zaistnienie szkody można stwierdzić nawet w przypadku, gdy znaczna część całego przemysłu Unii nie została poszkodowana, jeżeli przywóz towarów po cenach subsydiowanych koncentruje się na takim odizolowanym rynku oraz jeżeli przywóz towarów po cenach subsydiowanych wyrządza szkodę producentom całej lub prawie całej produkcji danego produktu na takim rynku.

2. Do celów ust. 1 producenci są traktowani jako powiązani z eksporterami bądź importerami tylko wtedy, gdy:

a) jeden z nich, bezpośrednio bądź pośrednio, kontroluje drugiego;

b) obaj, bezpośrednio bądź pośrednio, są kontrolowani przez stronę trzecią; lub

c) razem, bezpośrednio lub pośrednio, kontrolują stronę trzecią, jeżeli istnieją podstawy, aby wierzyć lub podejrzewać, że w wyniku takiego stosunku zachowanie danego producenta będzie inne niż w przypadku niepowiązanych producentów.

Do celów niniejszego ustępu uważa się, że jeden z podmiotów sprawuje kontrolę nad innym, gdy jest w stanie w sposób prawny lub operacyjny nakładać na niego ograniczenia bądź wydawać mu polecenia.

3. W przypadku gdy przemysł Unii jest interpretowany jako odnoszący się do producentów w określonym regionie, eksporterzy lub władze publiczne udzielające subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, uzyskują możliwość oferowania zaciągnięcia zobowiązań na podstawie art. 13 w odniesieniu do danego regionu. W takich przypadkach, przy ocenie zainteresowania Unii podjęciem środków, uwzględnia się w szczególności interes danego regionu. Jeżeli odpowiednie zobowiązanie nie jest natychmiast oferowane lub jeżeli stosuje się sytuacje określone w art. 13 ust. 9 i 10, w stosunku do Unii jako całości może zostać nałożone tymczasowe bądź ostateczne cło wyrównawcze. W takich przypadkach cła, jeżeli będzie to możliwe, mogą być ograniczone do określonych producentów bądź eksporterów.

4. Przepisy art. 8 ust. 7 mają zastosowanie do niniejszego artykułu.

Artykuł 10

Wszczęcie postępowania

1. Z wyjątkiem przepisów przewidzianych w ust. 8, dochodzenie, mające na celu ustalenie istnienia, stopnia oraz skutków domniemanego subsydium, jest wszczynane po otrzymaniu pisemnej skargi osoby fizycznej bądź prawnej lub stowarzyszenia nieposiadającego osobowości prawnej, działającego w imieniu przemysłu Unii.

Skargi mogą również być wnoszone wspólnie przez przemysł Unii – lub przez osobę fizyczną bądź prawną lub stowarzyszenie nieposiadające osobowości prawnej działające w ich imieniu – oraz związki zawodowe lub mogą być popierane przez związki zawodowe. Powyższe nie ma wpływu na możliwość wycofania skargi przez przemysł Unii.

Skargę można wnieść do Komisji lub państwa członkowskiego, które przekazuje ją Komisji. Komisja przesyła państwom członkowskim kopię każdej otrzymanej skargi. Skargę uważa się za wniesioną w pierwszym dniu roboczym po jej doręczeniu Komisji listem poleconym lub wystawieniu potwierdzenia odbioru przez Komisję.

Jeżeli, mimo braku skargi, państwo członkowskie jest w posiadaniu dostatecznych dowodów zarówno na subsydiowanie, jak i na szkodę wynikającą dla przemysłu Unii, niezwłocznie powiadamia o takich dowodach Komisję.

1a. Komisja ułatwia dostęp do instrumentu ochrony handlu zróżnicowanym i rozczłonkowanym sektorom przemysłu, składającym się głównie z małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) za pośrednictwem wyspecjalizowanego punktu pomocy dla MŚP, na przykład poprzez podnoszenie ich poziomu wiedzy, udzielanie ogólnych informacji i wyjaśnień na temat procedur oraz sposobu składania skarg, wydawanie standardowych kwestionariuszy we wszystkich językach urzędowych Unii i odpowiadanie na pytania ogólne, niedotyczące konkretnych spraw.

Punkt pomocy dla MŚP udostępnia standardowe formularze statystyczne, które mają być przedkładane do celów wykazania zdolności do udziału w postępowaniu, oraz kwestionariusze.

2. Skarga, o której mowa w ust. 1 obejmuje dostateczne dowody na istnienie subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych (włączając, w miarę możliwości, ich kwoty), szkody oraz związku przyczynowego między zarzucanym przywozem towarów po cenach subsydiowanych a zarzucaną szkodą. Skarga zawiera taką informację, która jest odpowiednio dostępna stronie wnoszącej skargę, w szczególności:

a) tożsamość strony wnoszącej skargę oraz opis przez stronę wnoszącą skargę wielkości i wartości produkcji w Unii podobnego produktu. W przypadku wniesienia skargi w imieniu przemysłu Unii, w skardze wskazuje się przemysł, w imieniu którego wnoszona jest skarga w formie wykazu wszystkich znanych producentów podobnego produktu w Unii (lub stowarzyszeń producentów podobnego produktu w Unii) oraz, o ile to możliwe, opisu wielkości i wartości produkcji podobnego produktu w Unii przez tych producentów;

b) pełen opis produktu, co do którego wysuwa się zarzut subsydiowania, nazwa danego kraju lub krajów pochodzenia lub wywozu, tożsamość każdego znanego eksportera lub zagranicznego producenta oraz wykaz znanych osób przywożących przedmiotowy produkt;

c) dowody w odniesieniu do istnienia, kwoty, charakteru oraz stosowania środków wyrównawczych w odniesieniu do subsydiów;

d) zmiany w wielkości zarzucanego przywozu towarów po obniżonych cenach, wpływu takiego przywozu na ceny podobnego produktu na rynku Unii oraz wynikającego z tego wpływu przywozu na przemysł Unii, na co wskazują odnośne czynniki i wskaźniki oddziałujące na stan przemysłu Unii, które zostały wymienione w art. 8 ust. 2 i 4.

3. Komisja bada, w miarę możliwości, prawidłowość i odpowiedniość dowodów przedstawionych przez stronę wnoszącą skargę w celu stwierdzenia, czy istnieją dostateczne dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

4. Dochodzenie może być wszczęte w celu ustalenia, czy zarzucane subsydia są „szczególne” w rozumieniu art. 4 ust. 2 oraz 3.

5. Dochodzenie może być również wszczęte w stosunku do środków w rodzaju tych wymienionych w załączniku IV w stopniu, w jakim zawierają one element subsydium określonego w art. 3 w celu ustalenia, czy przedmiotowe środki są w pełni zgodne z przepisami tego załącznika.

6. Dochodzenie nie może być wszczęte na mocy ust. 1, chyba że stwierdzono na podstawie badania stopnia poparcia lub sprzeciwu wobec skargi składanej przez producentów podobnego produktu w Unii, że skarga została wniesiona przez przemysł Unii lub w jego imieniu. Skarga uznana zostanie za wniesioną przez przemysł Unii lub w jego imieniu, jeżeli jest poparta przez tych producentów w Unii, których łączna produkcja stanowi ponad 50 % ogólnej produkcji podobnego produktu wytwarzanego przez tę część przemysłu Unii wyrażającą swoje poparcie lub sprzeciw wobec skargi. Jednakże dochodzenie nie zostanie wszczęte, jeżeli producenci w Unii wyraźnie popierający skargę stanowią mniej niż 25 % ogólnej produkcji podobnego produktu wytwarzanego przez przemysł Unii.

7. Władze unikają, o ile nie zostanie podjęta decyzja o wszczęciu dochodzenia, wszelkich publikacji na temat skargi, na podstawie której ma być wszczęte dochodzenie. Jednakże niezwłocznie po otrzymaniu odpowiednio udokumentowanej skargi na mocy niniejszego artykułu, a w każdym razie przed wszczęciem dochodzenia, Komisja powiadomi dany kraj pochodzenia lub wywozu, który zostanie zaproszony do udziału w konsultacjach w celu wyjaśnienia sytuacji w zakresie spraw określonych w ust. 2 oraz ustalenia wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

Komisja proponuje także danemu krajowi pochodzenia lub wywozu możliwość konsultacji na temat innych subsydiów stwierdzonych w toku dochodzenia. W takich sytuacjach Komisja przesyła krajowi pochodzenia lub wywozu podsumowanie najważniejszych kwestii dotyczących tych subsydiów, w szczególności tych, o których mowa w ust. 2 lit. c). Jeżeli dodatkowe subsydia nie zostały uwzględnione w zawiadomieniu o wszczęciu, zostaje ono zmienione i zmieniona wersja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Wszystkie zainteresowane strony otrzymają wystarczająco dużo dodatkowego czasu na przedstawienie uwag.

8. Jeżeli, w szczególnych okolicznościach, Komisja podejmuje decyzję o wszczęciu dochodzenia bez otrzymania pisemnej skargi ze strony lub w imieniu przemysłu Unii o wszczęcie takiego dochodzenia, czyni to na podstawie dostatecznych dowodów istnienia subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, szkody oraz związku przyczynowego opisanego w ust. 2. Jeżeli Komisja stwierdzi konieczność wszczęcia takiego dochodzenia, informuje o tym państwa członkowskie.

9. Dowody istnienia zarówno subsydiów, jak i szkody są rozważane równocześnie przy podejmowaniu decyzji o wszczęciu dochodzenia. Skargę odrzuca się w przypadku niedostatecznych dowodów na istnienie subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych bądź dowodów na istnienie szkody, uzasadniających wszczęcie postępowania w tej sprawie. Nie wszczyna się postępowania wobec krajów, których przywóz stanowi udział w rynku poniżej 1 %, chyba że przywóz z tych krajów stanowi łącznie 3 % lub więcej konsumpcji w Unii.

10. Skargę można wycofać przed wszczęciem dochodzenia, w którym to przypadku uznana zostanie za niewniesioną.

11. Jeżeli okaże się, że istnieją dostateczne dowody uzasadniające wszczęcie postępowania, Komisja wszczyna je w ciągu 45 dni od daty wniesienia skargi i publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W przypadku przedstawienia niedostatecznych dowodów strona wnosząca skargę zostanie poinformowana w ciągu 45 dni od daty wniesienia skargi do Komisji. O swojej analizie skargi Komisja informuje państwa członkowskie zwykle w ciągu 21 dni od daty wniesienia skargi do Komisji.

12. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania informuje o wszczęciu dochodzenia, określa produkt i zainteresowane kraje, zawiera skrót uzyskanych informacji oraz zapewnia, że wszelkie istotne informacje zostaną przekazane Komisji.

Określa ono terminy, w których zainteresowane strony mogą się wzajemnie poznać, przedstawić swoje opinie na piśmie oraz dostarczyć informacje, jeżeli opinie takie oraz informacje mają być uwzględnione w trakcie dochodzenia. Ustala ono również termin, w którym zainteresowane strony mogą ubiegać się o wysłuchanie przez Komisję zgodnie z art. 11 ust. 5.

13. Komisja informuje znanych jej zainteresowanych eksporterów, importerów oraz przedstawicielskie stowarzyszenia importerów i eksporterów oraz kraj pochodzenia lub wywozu oraz strony wnoszące skargę o wszczęciu postępowania oraz, z należytą troską o zachowanie poufności informacji, przekazuje pełen tekst pisemnej skargi określonej w ust. 1 znanym eksporterom oraz władzom kraju pochodzenia lub wywozu oraz udostępnia go na żądanie innym zainteresowanym stronom uczestniczącym w postępowaniu. Jeżeli liczba eksporterów uczestniczących w postępowaniu jest wyjątkowo duża, pełen tekst pisemnej skargi może być przekazany wyłącznie władzom kraju pochodzenia lub wywozu lub właściwemu stowarzyszeniu handlu.

14. Dochodzenie w sprawie ceł wyrównawczych nie powinno stanowić przeszkody w procedurach odprawy celnej.

Artykuł 11

Dochodzenie

1. Po wszczęciu postępowania Komisja, działając wspólnie z państwami członkowskimi, rozpoczyna dochodzenie na poziomie Unii. Dochodzenie takie dotyczy zarówno subsydiowania, jak i szkody, które są badane równocześnie.

Do celów reprezentatywnych ustaleń określa się okres dochodzenia, który w przypadku subsydiowania obejmuje zazwyczaj okres dochodzenia przewidziany w art. 5.

Informacje dotyczące okresu następującego po terminie dochodzenia nie są zazwyczaj brane pod uwagę.

2. Strony otrzymujące kwestionariusze wykorzystywane w dochodzeniu w sprawie ceł wyrównawczych mają przynajmniej 30 dni na udzielenie odpowiedzi. Termin dla eksporterów jest liczony od daty otrzymania kwestionariusza, który w tym celu uważa się za otrzymany w tydzień po wysłaniu go do respondenta lub przesłaniu go do właściwego przedstawicielstwa dyplomatycznego kraju pochodzenia lub wywozu. Trzydziestodniowy okres może być przedłużony, uwzględniając należycie terminy dochodzenia, pod warunkiem że strona przedstawi uzasadnioną przyczynę takiego przedłużenia, wynikającą ze szczególnych okoliczności.

3. Komisja może zażądać od państw członkowskich dostarczenia informacji, a państwa członkowskie podejmą wszelkie niezbędne kroki, aby spełnić takie żądania.

Przesyłają one Komisji żądane informacje wraz z rezultatami wszelkich przeprowadzonych inspekcji, kontroli i dochodzeń.

Jeżeli taka informacja jest w interesie ogółu lub jeżeli państwo członkowskie wnioskowało o jej przekazanie, Komisja przesyła ją do państw członkowskich, pod warunkiem że nie jest ona poufna, w przeciwnym wypadku przekazane jest tylko jej niepoufne streszczenie.

4. Komisja może zażądać od państw członkowskich przeprowadzenia wszystkich niezbędnych badań i inspekcji, w szczególności wśród importerów, handlowców oraz producentów w Unii, oraz przeprowadzenia dochodzeń w państwach trzecich, pod warunkiem że zainteresowane firmy wyrażą zgodę oraz że rząd danego kraju jest oficjalnie powiadomiony i nie wnosi sprzeciwu.

Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu spełnienia żądań Komisji.

Urzędnicy Komisji są upoważnieni, na wniosek Komisji lub państwa członkowskiego, do pomocy urzędnikom państw członkowskich w wypełnieniu ich obowiązków.

5. Zainteresowane strony, które ujawnią się zgodnie z art. 10 ust. 12 akapit drugi, będą wysłuchane, jeśli w okresach opisanych w ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej sporządziły pisemny wniosek świadczący, że są stronami zainteresowanymi, które mogłyby być pokrzywdzone przez wynik postępowania, oraz że istnieją szczególne powody, dla których powinny być wysłuchane.

6. Należy, na żądanie, zapewnić importerom, eksporterom oraz innym stronom wnoszącym skargę, którzy ujawnili się zgodnie z art. 10 ust. 12 akapit drugi, a także władzom publicznym kraju pochodzenia lub wywozu możliwość spotkania się ze stronami o sprzecznych interesach, w sposób umożliwiający przedstawienie przeciwstawnych opinii oraz argumentów dla ich obalenia.

Przy organizowaniu takiej możliwości należy uwzględnić poufności informacji oraz wygodę stron.

Żadna ze stron nie ma obowiązku uczestniczenia w spotkaniu, a nieobecność nie pozostaje bez szkody dla sytuacji takiej strony.

Ustne informacje przekazane zgodnie z niniejszym ustępem są uwzględniane przez Komisję, o ile zostaną następnie potwierdzone na piśmie.

7. Producenci unijni, rząd kraju pochodzenia lub wywozu, związki zawodowe, importerzy, eksporterzy, ich stowarzyszenia przedstawicielskie, organizacje użytkowników i organizacje konsumenckie, które ujawniły się zgodnie z art. 10 ust. 12 akapit drugi, mogą, na pisemny wniosek, zapoznać się ze wszystkimi informacjami udostępnionymi Komisji przez każdą stronę uczestniczącą w dochodzeniu, z wyjątkiem wewnętrznych dokumentów sporządzonych przez organy Unii lub jej państwa członkowskie, które są istotne dla przedstawienia ich stanowisk, nie są poufne w rozumieniu art. 29 i które są wykorzystywane w dochodzeniu.

Strony takie mogą odpowiedzieć na takie informacje, a ich uwagi zostaną uwzględnione w każdym przypadku, o ile są dostatecznie umotywowane.

8. Z wyjątkiem okoliczności przewidzianych w art. 28, informacje dostarczone przez zainteresowane strony, na których oparte są ustalenia, są w miarę możliwości badane pod kątem prawidłowości.

9. W przypadku postępowania wszczętego na podstawie art. 10 ust. 11 dochodzenie, jeśli to możliwe, zostaje zakończone w ciągu jednego roku. W każdym przypadku dochodzenia takie we wszystkich sprawach zostają zakończone w ciągu 13 miesięcy od daty ich wszczęcia w oparciu o ustalenia poczynione na podstawie art. 13 w odniesieniu do zobowiązań lub ustalenia poczynione na podstawie art. 15 w odniesieniu do podjęcia ostatecznych działań. Okresy dochodzenia w miarę możliwości pokrywają się z rokiem obrotowym, zwłaszcza w przypadku zróżnicowanych i rozczłonkowanych sektorów, składających się głównie z MŚP.

10. W toku dochodzenia Komisja zapewnia krajowi pochodzenia lub wywozu odpowiednią możliwość dalszego prowadzenia konsultacji w celu wyjaśnienia stanu faktycznego oraz ustalenia wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

11. Unijni producenci produktu podobnego są wzywani do podjęcia współpracy z Komisją w ramach dochodzeń, które wszczęto zgodnie z art. 10 ust. 8.

12. W Komisji funkcjonuje biuro rzecznika praw stron w postępowaniach, który zapewnia możliwość skutecznego korzystania z praw procesowych przez zainteresowane strony; uprawnienia i zakres odpowiedzialności rzecznika praw stron w postępowaniach są określone w mandacie przyjętym przez Komisję.

Artykuł 12

Środki tymczasowe

1. Cła tymczasowe mogą zostać nałożone, jeżeli;

a) postępowanie zostało wszczęte zgodnie z art. 10;

b) zostało wydane odpowiednie zawiadomienie oraz stworzono zainteresowanym stronom odpowiednią możliwość przedstawienia informacji i uwag zgodnie z art. 10 ust. 12 akapit drugi;

c) wstępnie stwierdzono, że przywożony produkt korzysta z subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych oraz określono wynikającą z tego szkodę dla przemysłu Unii; oraz

d) interes Unii wymaga interwencji w celu zapobieżenia takiej szkodzie.

Cła tymczasowe zostają nałożone nie wcześniej niż 60 dni, lecz nie później niż dziewięć miesięcy od wszczęcia postępowania.

Kwota tymczasowego cła wyrównawczego odpowiada wstępnie ustalonej łącznej kwocie subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.

Jeżeli Komisja, na podstawie wszystkich dostarczonych informacji, może wyraźnie wstępnie stwierdzić, że nało­ żenie cła tymczasowego w tej kwocie nie leży w interesie Unii, nakładane jest tymczasowe cło wyrównawcze w wysokości, która jest odpowiednia dla wyeliminowania szkody dla przemysłu Unii, jeżeli jest ona niższa niż całkowita kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.

Ceł tymczasowych nie nakłada się w okresie trzech tygodni od przesłania informacji do zainteresowanych stron zgodnie z art. 29a (okres wcześniejszego informowania). Dostarczenie takich informacji pozostaje bez uszczerbku dla późniejszych powiązanych decyzji, które mogą zostać podjęte przez Komisję.

Do dnia 9 czerwca 2020 r. Komisja dokonuje przeglądu, czy w okresie wcześniejszego informowania nastąpił znaczny wzrost przywozu i czy, jeżeli wzrost taki nastąpił, spowodował dodatkową szkodę dla przemysłu Unii pomimo środków, jakie Komisja mogła przyjąć na podstawie art. 24 ust. 5a i art. 15 ust. 1. Przegląd opiera się w szczególności na danych zgromadzonych na podstawie art. 24 ust. 6 oraz wszelkich odpowiednich informacjach, którymi dysponuje Komisja. Komisja przyjmuje akt delegowany zgodnie z art. 32b zmieniający czas trwania okresu wcześniejszego informowania na dwa tygodnie w przypadku wystąpienia znacznego wzrostu przywozu, który spowodował dodatkową szkodę, i na cztery tygodnie, jeżeli ten wzrost nie wystąpił.

Komisja podaje do wiadomości publicznej na swojej stronie internetowej informacje o zamiarze nałożenia ceł tymczasowych, w tym o możliwych stawkach celnych, w momencie przekazania zainteresowanym stronom informacji zgodnie z art. 29a.

1a. Jeżeli margines szkody jest obliczany według ceny docelowej, użyty zysk docelowy ustala się z uwzględnieniem takich czynników, jak poziom zyskowności przed wzrostem przywozu z państwa objętego dochodzeniem, poziom zyskowności potrzebny do pokrycia pełnych kosztów i inwestycji, działalności badawczo- rozwojowej i innowacji oraz poziom zyskowności spodziewany w normalnych warunkach konkurencyjności. Taka marża zysku nie może być niższa niż 6 %.

1b. Przy ustalaniu ceny docelowej należycie uwzględnia się rzeczywiste koszty produkcji wytwarzanej przez przemysł Unii, wynikające z wielostronnych umów dotyczących ochrony środowiska oraz protokołów do nich, których Unia jest stroną, a także z konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia. Ponadto uwzględnia się przyszłe koszty, które nie zostały uwzględnione w ust. 1a niniejszego artykułu, które wynikają z tych umów i konwencji i które przemysł Unii poniesie w okresie stosowania środka zgodnie z art. 18 ust. 1.

2. Cła tymczasowe są zabezpieczone gwarancją, a dopuszczenie danych produktów do swobodnego obrotu w Unii jest uzależnione od udzielenia takiej gwarancji.

3. Komisja przyjmuje środki tymczasowe zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 4.

4. W przypadku gdy państwo członkowskie zażąda niezwłocznej interwencji Komisji i jeżeli warunki ust. 1 akapit pierwszy i drugi zostały spełnione, Komisja, w ciągu maksimum pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku, podejmie decyzję o ewentualnym nałożeniu tymczasowego cła wyrównawczego.

5. Tymczasowe cła wyrównawcze są nakładane na maksymalny okres czterech miesięcy.

Artykuł 13

Zobowiązania

1. W przypadku tymczasowego potwierdzenia subsydiowania i szkody Komisja może, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2, przyjąć złożoną ofertę zadowalającego, dobrowolnego zobowiązania, na mocy którego:

a) kraj pochodzenia lub wywozu wyraża zgodę na zniesienie albo ograniczenie subsydiów albo podejmuje inne działania dotyczące ich skutków; lub

b) eksporter zobowiązuje się skorygować swoje ceny albo zaprzestać wywozu do danego obszaru tak długo, jak wywóz ten będzie korzystać z subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, jeżeli wyeliminuje to negatywne skutki tych subsydiów.

W takim przypadku oraz tak długo, jak takie zobowiązania pozostają w mocy, w zależności od przypadku, cła tymczasowe nałożone przez Komisję zgodnie z art. 12 ust. 3 albo cła ostateczne nałożone zgodnie z art. 15 ust. 1 nie mają zastosowania do odnośnego przywozu produktów wytwarzanych przez przedsiębiorstwa, o których mowa w decyzji Komisji o przyjęciu zobowiązań, wraz z późniejszymi zmianami.

Podwyżki cen wynikające z zobowiązań nie są wyższe niż jest to niezbędne do skompensowania subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych.

Jeżeli Komisja, na podstawie wszystkich dostarczonych informacji, może wyraźnie stwierdzić, że w interesie Unii nie leży, aby określać podwyżki cen wynikające z zobowiązań, zgodnie z ust. 1 akapit trzeci niniejszego artykułu, podwyżki wynikające z zobowiązań są niższe niż kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, jeżeli taka podwyżka byłaby odpowiednia do usunięcia szkody dla przemysłu Unii.

2. Komisja może sugerować podjęcie zobowiązań, lecz żaden kraj ani eksporter nie jest zobowiązany do podjęcia takiego zobowiązania. Fakt, że kraje bądź eksporterzy nie oferują takiego zobowiązania lub odrzucają taką propozycję, nie stanowi w żaden sposób przeszkody dla rozważenia tej sprawy.

Jednakże można ustalić, że zagrożenie wystąpienia szkody jest bardziej prawdopodobne w przypadku dalszego subsydiowania przywozu. Nie należy ubiegać się o zobowiązania ani ich przyjmować od krajów lub eksporterów do czasu potwierdzenia występowania subsydiowania i szkody spowodowanej przez takie subsydiowanie.

Z wyjątkiem szczególnych okoliczności oferty zobowiązań składa się nie później niż pięć dni przed końcem okresu, w którym można składać o świadczenia na podstawie art. 30 ust. 5, tak aby zapewnić innym stronom możliwość przedstawienia uwag.

3. Oferowane zobowiązania nie muszą zostać zaakceptowane, jeżeli ich przyjęcie uznaje się za nierealistyczne, przykładowo gdy liczba rzeczywistych lub potencjalnych eksporterów jest zbyt duża, lub ze względu na inne przyczyny, w tym wynikające z założeń polityki ogólnej, która obejmuje w szczególności zasady i zobowiązania określone w wielostronnych umowach dotyczących ochrony środowiska oraz protokołach do nich, których Unia jest stroną, a także konwencjach MOP wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia. Danemu eksporterowi lub krajowi pochodzenia lub wywozu można podać powody, dla których proponuje się odrzucić ofertę zobowiązania oraz można umożliwić im przedstawienie uwag w tej sprawie. Powody odrzucenia są określane w ostatecznej decyzji.

4. Strony oferujące zobowiązanie mają obowiązek przedstawienia także jego niepoufnej wersji spełniającej wymogi art. 29, tak aby strony dochodzenia, Parlament Europejski i Rada mogły mieć do niej dostęp.

Ponadto przed przyjęciem wszelkich takich zobowiązań przemysłowi Unii umożliwia się przedstawienie uwag na temat głównych warunków zobowiązania.

5. W przypadku przyjęcia zobowiązań postępowanie zostaje zakończone. Komisja zamyka postępowanie zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

6. Jeżeli zobowiązania są przyjęte, postępowanie dotyczące subsydiowania i szkody zostaje normalnie zakończone. W takim przypadku gdy nie ustalono subsydiowania i szkody, zobowiązanie automatycznie wygasa, z wyjątkiem przypadków, gdy takie ustalenie wynika w dużej mierze z istnienia zobowiązania. W takich przypadkach może okazać się konieczne utrzymanie zobowiązania w rozsądnym terminie.

W przypadku potwierdzenia subsydiowania i szkody zobowiązanie zachowa ważność zgodnie z warunkami i przepisami niniejszego rozporządzenia.

7. Komisja może zażądać od jakiegokolwiek kraju lub eksportera, który zaakceptował zobowiązania, aby dostarczał okresowych informacji odnośnie do wykonywania tych zobowiązań i zezwolił na weryfikację stosowanych danych. Niestosowanie takich wymagań będzie uważane za naruszenie zobowiązania.

8. W przypadku przyjęcia zobowiązań od niektórych eksporterów w trakcie postępowania, do celów art. 18, 19, 20 oraz 22, będą one uznane za wchodzące w życie z dniem zakończenia postępowania dla kraju pochodzenia lub wywozu.

9. W przypadku naruszenia lub wycofania zobowiązania przez dowolną ze stron lub w przypadku wycofania przyjęcia tego zobowiązania przez Komisję, przyjęcie zobowiązania zostaje przez Komisję wycofane, a tymczasowe cło nałożone przez Komisję zgodnie z art. 12 lub ostateczne cło nałożone zgodnie z art. 15 ust. 1 stosuje się automatycznie, przy zapewnieniu, aby ten eksporter lub państwo pochodzenia lub wywozu, z wyjątkiem tego eksportera lub państwa wycofującego zobowiązanie, mieli możliwość wypowiedzenia się. Gdy Komisja postanawia wycofać zobowiązanie, informuje o tym państwa członkowskie.

Każda zainteresowana strona albo państwo członkowskie może przedstawić informację zawierającą dowód prima facie naruszenia zobowiązania. Późniejszej oceny, czy nastąpiło naruszenie zobowiązania, dokonuje się zazwyczaj w terminie sześciu miesięcy, jednak nie później niż w ciągu dziewięciu miesięcy od należycie uzasadnionego wniosku.

Komisja może zwracać się o pomoc do organów państw członkowskich właściwych do monitorowania zobowiązań.

10. Cło tymczasowe jest nakładane zgodnie z art. 12 na podstawie najlepszych dostępnych informacji, w przypadku gdy istnieje powód, aby sądzić, że zobowiązanie zostało naruszone lub w razie naruszenia lub wycofania się z zobowiązania, gdy postępowanie, które doprowadziło do podjęcia zobowiązania, nie zostało zakończone.

Artykuł 14

Zakończenie postępowania bez podjęcia środków

1. W przypadku wycofania skargi postępowanie może zostać zakończone, chyba że takie zakończenie nie jest w interesie Unii.

2. W przypadku gdy środki ochronne nie są niezbędne, dochodzenie bądź postępowanie zostają zakończone. Komisja zamyka dochodzenie zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

3. Postępowanie zostaje niezwłocznie zakończone w przypadku ustalenia, że kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych jest minimalna, zgodnie z ust. 5, lub w przypadku gdy wielkość faktycznego lub potencjalnego przywozu towarów po cenach subsydiowanych bądź rozmiar szkody jest nieistotny.

4. W przypadku postępowania wszczętego na podstawie art. 10 ust. 11 szkoda zostaje co do zasady uznana za nieistotną, gdy udział w rynku przywozu jest mniejszy niż kwoty określone w art. 10 ust. 9. W odniesieniu do postępowań dotyczących przywozu z krajów rozwijających się wielkość przywozu towarów po cenach subsydiowanych zostaje również uznana za nieistotną, jeżeli stanowi mniej niż 4 % ogółu przywozu podobnego produktu w Unii, chyba że przywóz z krajów rozwijających się, których poszczególny udział w całości przywozu stanowi mniej niż 4 %, łącznie wynosi ponad 9 % ogółu przywozu podobnego produktu w Unii.

5. Kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych jest uznawana za minimalną, jeżeli kwota ta jest niższa niż 1 % ad valorem. Jednak w odniesieniu do dochodzeń dotyczących przywozu z krajów rozwijających się minimalny próg wynosi 2 % ad valorem.

Artykuł 15

Nałożenie ceł ostatecznych

1. W przypadku gdy ostatecznie ustalony stan faktyczny wykazuje istnienie subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych oraz szkodę spowodowaną w ich konsekwencji i gdy interes Unii wymaga interwencji zgodnie z art. 31, Komisja nakłada ostateczne cło wyrównawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3. Jeżeli obowiązuje cło tymczasowe, Komisja wszczyna tę procedurę nie później niż jeden miesiąc przed wygaśnięciem tego cła.

Nie nakłada się środków, jeśli subsydium lub subsydia są wycofane lub wykazano, że subsydia nie przyznają żadnego świadczenia eksporterom.

Kwota cła wyrównawczego nie może przekraczać kwoty stwierdzonych subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych.

Jeżeli Komisja, na podstawie wszystkich dostarczonych informacji, może wyraźnie stwierdzić, że w interesie Unii nie leży, aby określać kwotę środków zgodnie z akapitem trzecim, kwota cła wyrównawczego jest niższa, jeżeli takie niższe cło byłoby odpowiednie do usunięcia szkody dla przemysłu Unii.

Jeżeli Komisja nie rejestruje przywozu, ale stwierdza, na podstawie analizy wszelkich odpowiednich informacji, którymi dysponuje przy przyjmowaniu środków ostatecznych, że w okresie wcześniejszego informowania ma miejsce dalszy znaczny wzrost przywozu objętego dochodzeniem, Komisja uwzględnia dodatkową szkodę wynikającą z tego wzrostu, ustalając margines szkody na okres nie dłuższy niż ten, o którym mowa w art. 18 ust. 1.

2. Cło wyrównawcze jest nakładane w każdym przypadku w odpowiednich kwotach, na niedyskryminacyjnej podstawie, na przywóz produktu ze wszystkich źródeł, co do którego stwierdzono, że korzysta z subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych oraz powoduje szkodę, z wyjątkiem przywozu z tych źródeł, wobec których przyjęto zobowiązania na warunkach niniejszego rozporządzenia.

Rozporządzenie nakładające cło określa cło dla każdego dostawcy lub, jeżeli jest to niewykonalne, dla danego kraju dokonującego dostaw.

3. W przypadku gdy Komisja ogranicza swoje dochodzenie zgodnie z art. 27, cło wyrównawcze stosowane na przywóz od eksporterów bądź producentów, którzy ujawnili się zgodnie z art. 27, lecz nie zostali objęci dochodzeniem, nie przekroczy średniej ważonej kwoty subsydiów, stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, ustalonej dla stron stanowiących wzorzec.

Do celów niniejszego ustępu Komisja nie bierze pod uwagę zerowych lub minimalnych kwot subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych oraz kwot subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych ustalonych w okolicznościach określonych w art. 28.

Indywidualne cła są stosowane w przypadku przywozu od eksportera lub producenta, dla których wyliczono indywidualną kwotę subsydiów, zgodnie z przepisami art. 27.

Artykuł 16

Działanie z mocą wsteczną

1. Środki tymczasowe oraz ostateczne cła wyrównawcze są stosowane wyłącznie do produktów, które wchodzą do swobodnego obrotu po tym, jak środki podjęte na podstawie art. 12 ust. 1 lub art. 15 ust. 1, w zależności od przypadku, wchodzą w życie, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2. W przypadku gdy zastosowano cło tymczasowe, a ustalony ostatecznie stan faktyczny wskazuje na istnienie subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych oraz szkody, Komisja zdecyduje, bez względu na to, czy ma zostać nałożone ostateczne cło wyrównawcze, czy też nie, jaką część tymczasowego cła należy ostatecznie pobierać.

W tym celu „szkoda” nie obejmuje istotnego opóźnienia w ustanowieniu przemysłu Unii ani zagrożenia wyrządzenia istotnej szkody, z wyjątkiem sytuacji, w której stwierdzono, że w razie niezastosowania tymczasowych środków zagrożenie to mogłoby przekształcić się w istotną szkodę. We wszystkich pozostałych przypadkach obejmujących takie zagrożenie bądź opóźnienie wszelkie tymczasowe kwoty zostaną uwolnione, a cła ostateczne mogą być nakładane wyłącznie z dniem ostatecznego stwierdzenia zagrożenia bądź istotnego opóźnienia.

3. Jeżeli ostateczne cło wyrównawcze jest wyższe od cła tymczasowego, kwota będąca różnicą nie będzie pobierana. Jeżeli cła ostateczne są niższe od cła tymczasowego, cło zostanie ponownie wyliczone. W przypadku gdy ostateczne ustalenie będzie negatywne, cło tymczasowe nie zostanie potwierdzone.

4. Ostateczne cło wyrównawcze może być nałożone na produkty, które wprowadzono do spożycia nie później niż 90 dni przed terminem zastosowania środków tymczasowych, lecz nie przed wszczęciem dochodzenia, pod warunkiem że:

a) przywóz został zarejestrowany zgodnie z art. 24 ust. 5;

b) Komisja umożliwiła importerom przedstawienie swoich uwag;

c) występują krytyczne okoliczności, w których w przypadku subsydiowanego produktu, szkoda, która jest trudna do naprawienia, jest spowodowana masowym przywozem w stosunkowo krótkim okresie produktu korzystającego z subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych zgodnie z warunkami niniejszego rozporządzenia; oraz

d) uważa się za niezbędne, w celu wykluczenia ponownego wystąpienia takiej szkody, dokonanie oceny nałożonych ceł wyrównawczych na ten przywóz.

5. W przypadku naruszenia lub wycofania się z zobowiązań cła ostateczne są nakładane na towary dopuszczone do swobodnego obrotu nie później niż 90 dni przed zastosowaniem środków tymczasowych, pod warunkiem że przywóz został zarejestrowany zgodnie z art. 24 ust. 5 oraz że taka ocena wsteczna nie jest stosowana w przypadku przywozu, który ma miejsce przed naruszeniem bądź wycofaniem się z zobowiązań.

Artykuł 17

Czas trwania

Środek wyrównawczy pozostaje w mocy tak długo, i w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla zwalczania subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, które wyrządzają szkodę.

Artykuł 18

Przeglądy w przypadku wygaśnięcia

1. Ostateczny środek wyrównawczy wygasa po pięciu latach od jego wprowadzenia lub po pięciu latach od dnia ostatniego przeglądu obejmującego zarówno subsydiowanie, jak również szkodę, chyba że w trakcie przeglądu zostanie ustalone, że takie wygaśnięcie może prowadzić do kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody. Taki przegląd w przypadku wygaśnięcia środków wyrównawczych jest podejmowany z inicjatywy Komisji lub na wniosek złożony przez lub w imieniu producentów unijnych, a środek nadal obowiązuje do czasu uzyskania wyników z tego przeglądu.

Jeżeli w następstwie dochodzenia przeprowadzonego zgodnie z niniejszym artykułem dany środek wygasa, wszelkie cła od towarów, które zostały poddane odprawie celnej, pobrane od dnia wszczęcia tego dochodzenia są zwracane, pod warunkiem że krajowe organy celne otrzymały wniosek o zwrot cła i rozpatrzyły go pozytywnie zgodnie z odpowiednim unijnym prawodawstwem celnym dotyczącym zwrotu i umorzenia cła. Taki zwrot cła nie stanowi podstawy dla zapłaty odsetek przez krajowe organy celne.

2. Przegląd w przypadku wygaśnięcia środków wyrównawczych jest podejmowany wówczas, gdy wniosek zawiera wystarczające dowody świadczące o tym, że takie wygaśnięcie mogłoby doprowadzić do kontynuacji lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody. Takie prawdopodobieństwo może być, na przykład, potwierdzone dowodami wskazującymi na kontynuowanie subsydiowania i szkody, bądź dowodami wskazującymi, że usunięcie szkody jest częściowo lub wyłącznie uzależnione od istnienia środków, bądź też dowodów na istnienie okoliczności po stronie eksporterów lub warunków rynkowych wskazujących na prawdopodobieństwo dalszego szkodliwego subsydiowania.

3. Prowadząc dochodzenia zgodnie z niniejszym artykułem, eksporterzy, importerzy, władze publiczne kraju pochodzenia lub wywozu oraz producenci unijni mają możliwość wzmocnienia, odrzucenia lub przedstawienia uwag na temat kwestii przedstawionych we wniosku o dokonanie przeglądu, a wnioski są wyciągane z uwzględnieniem stosownych i należycie udokumentowanych dowodów dotyczących kwestii, czy istnieje prawdopodobieństwo, że wygaśnięcie środków doprowadzi do kontynuacji bądź ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody.

4. Zawiadomienie o zbliżającym się wygaśnięciu środków jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej we właściwym czasie w ostatnim roku stosowania określonym w niniejszym artykule. Po tym terminie producenci unijni będą mieli prawo, nie później niż trzy miesiące przed końcem pięcioletniego okresu, do złożenia wniosku o dokonanie przeglądu zgodnie z ust. 2. Należy również opublikować zawiadomienie o wygaśnięciu środków zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 19

Przeglądy okresowe

1. Potrzeba dalszego stosowania środków może również podlegać przeglądowi, w uzasadnionym przypadku, z inicjatywy Komisji lub na wniosek państw członkowskich lub, o ile minął odpowiedni termin, a przynajmniej jeden rok od momentu zastosowania ostatecznych środków, na wniosek eksportera, importera lub producentów unijnych lub kraju pochodzenia lub wywozu, który zawiera wystarczające dowody uzasadniające potrzebę takiego przeglądu okresowego.

2. Przegląd okresowy zostaje podjęty w przypadku, gdy wniosek zawiera wystarczające dowody na to, że dalsze stosowanie środków nie jest niezbędne dla zrównoważenia cła wyrównawczego lub że istnieje małe prawdopodobieństwo dalszego występowania lub ponownego wystąpienia szkody w przypadku usunięcia lub zmiany środka, lub też że dotychczasowy środek nie jest już wystarczający dla zwalczania subsydium stanowiącego podstawę dla środków wyrównawczych powodujących szkody.

3. W przypadku gdy nałożone cła wyrównawcze są niższe niż kwota stwierdzonych subsydiów, podjęty zostanie przegląd okresowy, jeżeli producenci unijni lub inna zainteresowana strona przedstawią, zazwyczaj w okresie dwóch lat od wejścia w życie środka, wystarczające dowody, że po pierwotnym okresie dochodzenia oraz przed nałożeniem środków lub w ich następstwie ceny eksportowe zmniejszyły się lub nie nastąpiły żadne ruchy albo nastąpiły niewystarczające ruchy cen odsprzedaży lub dalszych cen sprzedaży towaru przywożonego w Unii. W przypadku gdy dochodzenie potwierdzi zarzuty, cła wyrównawcze mogą być podwyższone do poziomu, w którym osiągnięty zostanie wzrost cen konieczny do usunięcia szkody. Jednakże podwyższony poziom ceł nie przekroczy kwoty subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych.

Pod warunkami wskazanymi powyżej przegląd okresowy może także być wszczęty z inicjatywy Komisji lub na wniosek państwa członkowskiego.

4. Prowadząc dochodzenie zgodnie z niniejszym artykułem, Komisja może między innymi rozważyć, czy nastąpiła istotna zmiana okoliczności dotyczących udzielania subsydiów i występowania szkody lub czy dotychczasowe środki zapewniają oczekiwane wyniki w zakresie usunięcia szkody określone poprzednio w art. 8. W tym zakresie uwzględnione zostaną w ostatecznych ustaleniach wszystkie istotne i należycie udokumentowane dowody.

Artykuł 20

Przeglądy w trybie przyspieszonym

Każdy eksporter, którego wywóz podlega ostatecznym cłom wyrównawczym, lecz który nie był przedmiotem indywidualnego dochodzenia podczas pierwotnego dochodzenia z przyczyn innych niż odmowa współpracy z Komisją, ma prawo, na wniosek, do przeglądu w trybie przyspieszonym w celu niezwłocznego ustalenia przez Komisję indywidualnej stawki ceł wyrównawczych dla tego eksportera.

Przegląd taki wszczyna się po umożliwieniu producentom unijnym przedstawienia uwag.

Artykuł 21

Refundacje

1. Bez względu na art. 18 importer może żądać zwrotu pobranych ceł w przypadku wykazania, że kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, na podstawie której cła zostały opłacone, została albo wycofana, albo obniżona do poziomu poniżej obowiązującego cła.

2. Ubiegając się o refundację ceł wyrównawczych, importer składa wniosek do Komisji. Wniosek powinien być przedłożony za pośrednictwem państwa członkowskiego, na którego terytorium produkty zostały dopuszczone do swobodnego obrotu, w ciągu sześciu miesięcy od daty, w której kwota nakładanych ceł ostatecznych jest należycie określona przez właściwe organy lub od daty, w której podjęto ostateczną decyzję o pobraniu kwot zabezpieczonych w formie cła tymczasowego. Państwa członkowskie niezwłocznie przesyłają wniosek do Komisji.

3. Wniosek o zwrot uznaje się za należycie poparty dowodami tylko wówczas, gdy zawiera precyzyjne informacje na temat żądanej kwoty zwrotu ceł wyrównawczych oraz dokumentację celną odnoszącą się do wyliczenia i płatności takiej kwoty. Wniosek zawiera również dowody, odnośnie do reprezentatywnego okresu, wskazujące na kwotę subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych dla eksportera lub producenta, wobec którego stosuje się cła. W przypadkach gdy importer nie jest związany z danym eksporterem lub producentem i informacje takie nie mogą być niezwłocznie udostępnione lub jeżeli eksporter lub producent nie chce ich udostępnić importerowi, wniosek musi zawierać oświadczenie eksportera lub producenta, że kwota subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych została obniżona lub cofnięta, zgodnie z niniejszym artykułem, oraz że odnośne dowody na poparcie zostaną przekazane Komisji. W przypadku nieprzedstawienia takich dowodów przez eksportera lub producenta w odpowiednim czasie wniosek jest odrzucany.

4. Komisja podejmuje decyzję, czy i w jakim zakresie wniosek należy przyjąć lub może również podjąć w dowolnym momencie decyzję o wszczęciu przeglądu okresowego, w którym to przypadku informacje i ustalenia wynikające z takiego przeglądu, przeprowadzonego zgodnie z przepisami stosowanymi w przypadku takich przeglądów, są wykorzystane do stwierdzenia, czy i w jakim stopniu refundacja jest uzasadniona.

Zwroty ceł mają miejsce zazwyczaj w ciągu 12 miesięcy, a w żadnym razie nie później niż w ciągu 18 miesięcy od daty złożenia wniosku o refundację należycie popartego dowodami przez importera produktu podlegającego cłom wyrównawczym.

Wypłata zatwierdzonej refundacji przez państwa członkowskie powinna nastąpić zwykle w ciągu 90 dni od wydania decyzji, o której mowa w akapicie pierwszym.

Artykuł 22

Ogólne przepisy dotyczące przeglądów i refundacji

1. Odpowiednie przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące procedur i przebiegu dochodzenia, z wyjątkiem przepisów określających terminy, stosuje się do wszystkich przeglądów prowadzonych na podstawie art. 18, 19 i 20.

Przeglądy prowadzone na podstawie art. 18 i 19 przeprowadza się niezwłocznie i zazwyczaj kończy w terminie 12 miesięcy od dnia wszczęcia przeglądu. Przeglądy na podstawie art. 18 i 19 kończą się bezwarunkowo w terminie 15 miesięcy od dnia wszczęcia.

Przeglądy na podstawie art. 20 kończą się bezwarunkowo w terminie dziewięciu miesięcy od dnia wszczęcia.

Jeśli w tym samym postępowaniu wszczynany zostaje przegląd na podstawie art. 18 w trakcie przeglądu na podstawie art. 19, wówczas przegląd na podstawie art. 19 kończy się w tym samym terminie, jaki został powyżej przewidziany dla przeglądu na podstawie art. 18.

W przypadku nieukończenia dochodzenia w terminach określonych w akapitach drugim, trzecim i czwartym, środki:

a) wygasają w odniesieniu do dochodzeń na podstawie art. 18;

b) wygasają w przypadku dochodzeń prowadzonych na podstawie art. 18 i 19 równolegle, kiedy w tym samym postępowaniu dochodzenie na podstawie art. 18 zostało wszczęte w trakcie dochodzenia na podstawie art. 19 albo kiedy takie przeglądy wszczęto w tym samym czasie; albo

c) nie ulegają zmianie w dochodzeniach na podstawie art. 19 i 20.

Zawiadomienie o aktualnym wygaśnięciu lub utrzymaniu środków zgodnie z niniejszym ustępem jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Przeglądy, o których mowa w art. 18, 19 i 20, wszczynane są przez Komisję. O tym, czy wszcząć przegląd określony w art. 18, Komisja decyduje zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2. Komisja informuje również państwa członkowskie, gdy przedsiębiorca lub państwo członkowskie wystąpili z wnioskiem uzasadniającym wszczęcie przeglądu, o którym mowa w art. 19 i 20, a Komisja zakończyła analizę wniosku, lub gdy Komisja samodzielnie ustaliła, że należy zrewidować potrzebę dalszego stosowania środków.

3. Jeżeli uzasadniają to przeglądy, to zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3, środki uchyla się lub utrzymuje zgodnie z art. 18, lub uchyla się, utrzymuje lub zmienia zgodnie z art. 19 i 20.

4. W przypadku uchylenia środków w stosunku do indywidualnych eksporterów, lecz nie wobec całego kraju, eksporterzy tacy podlegają nadal postępowaniu i mogą być przedmiotem ponownego dochodzenia w kolejnym przeglądzie przeprowadzonym dla tego kraju zgodnie z niniejszym artykułem.

5. W przypadku gdy przegląd środków zgodnie z art. 19 ma miejsce pod koniec okresu stosowania środków określonych w art. 18, środki są również przedmiotem dochodzenia zgodnie z przepisami art. 18.

6. We wszystkich dochodzeniach dotyczących przeglądu lub refundacji, prowadzonych zgodnie z art. 18–21, Komisja, pod warunkiem że nie uległy zmianie okoliczności, stosuje te same metody jak w dochodzeniu, które doprowadziło do nałożenia cła, z należytym uwzględnieniem art. 5, 6, 7 i 27.

Artykuł 23

Obejście

1. Cła wyrównawcze nałożone na mocy niniejszego rozporządzenia mogą być rozszerzone, tak aby objęły przywóz z krajów trzecich, których dotyczy środek produktów podobnych, zarówno nieznacznie zmodyfikowanych, jak też niemodyfikowanych, lub przywóz z krajów trzecich nieznacznie zmodyfikowanych produktów podobnych lub ich części, jeżeli ma miejsce obejście obowiązujących środków.

2. Cła wyrównawcze nieprzekraczające pozostałych ceł wyrównawczych nałożonych zgodnie z art. 15 ust. 2 można rozszerzyć, tak aby objęły przywożone towary od przedsiębiorców korzystających z ceł indywidualnych w krajach, których dotyczy środek, w przypadku gdy obowiązujące środki są obchodzone.

3. Obejście definiuje się jako zmianę struktury handlu między krajami trzecimi a Unią lub między pojedynczymi przedsiębiorstwami w kraju, którego dotyczy środek, a Unią, która to zmiana wynika z praktyki, procesu lub pracy, dla których brak jest należytego uzasadnienia ekonomicznego lub przyczyny innej niż nałożenie ceł oraz jeżeli istnieją dowody, że efekty środków zaradczych w formie ceł są naruszone pod względem cen lub ilości podobnych produktów oraz że przywożony podobny produkt lub jego części nadal korzystają z subsydium.

Praktyka, proces lub prace, o których mowa w akapicie pierwszym, polegają między innymi na:

a) nieznacznej modyfikacji przedmiotowego towaru, tak aby podlegał on zakwalifikowaniu pod takie regulacje celne, które zazwyczaj nie są objęte środkami, pod warunkiem że zmiana taka nie zmienia istotnej charakterystyki tego towaru;

b) wysyłce towaru objętego środkiem za pośrednictwem państw trzecich;

c) reorganizowaniu przez eksporterów lub producentów ich struktury lub kanałów sprzedaży w kraju objętym środkiem, aby ostatecznie wyeksportować własne towary do Unii za pośrednictwem producentów korzystających z indywidualnej stawki celnej niższej od stawki mającej zastosowanie dla towarów tych wytwórców.

4. Dochodzenia na mocy niniejszego artykułu wszczyna się z inicjatywy Komisji, na wniosek państwa członkowskiego lub dowolnej zainteresowanej strony w przypadkach, gdy wniosek zawiera wystarczające dowody dotyczące czynników wymienionych w ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu. Wszczęcie następuje w drodze rozporządzenia Komisji, w którym nakazuje się organom celnym poddanie przywozu rejestracji zgodnie z art. 24 ust. 5 lub żądanie gwarancji. Komisja informuje państwa członkowskie, gdy zainteresowana strona lub państwo członkowskie wystąpiły z wnioskiem uzasadniającym wszczęcie dochodzenia, a Komisja zakończyła jego analizę, lub gdy Komisja samodzielnie ustaliła, że należy wszcząć dochodzenie.

Dochodzenia prowadzone są przez Komisję. Mogą jej towarzyszyć organy celne, a dochodzenia kończone są w ciągu dziewięciu miesięcy.

W przypadku gdy początkowo ustalone fakty uzasadniają rozszerzenie środków, rozszerzenia tego dokonuje Komisja zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

Rozszerzenie staje się skuteczne począwszy od daty nałożenia obowiązku rejestracji na podstawie art. 24 ust. 5 lub żądania gwarancji. Odpowiednie przepisy proceduralne niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do wszczynania i prowadzenia dochodzeń mają zastosowanie na podstawie niniejszego artykułu.

5. Przywożone towary nie podlegają rejestracji na podstawie art. 24 ust. 5 ani środkom, w przypadku gdy handel nimi prowadzą przedsiębiorstwa korzystające ze zwolnień.

6. Wnioski o przyznanie zwolnienia wraz ze stosownymi dowodami przedstawia się w terminach wskazanych we wszczynającym dochodzenie rozporządzeniu Komisji.

W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce poza Unią, zwolnienie może zostać przyznane producentom przedmiotowego produktu, co do których stwierdzono, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków w rozumieniu ust. 3.

W przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem mają miejsce w Unii, zwolnienie może zostać przyznane importerom, którzy wykażą, iż nie biorą udziału w praktyce obejścia środków w rozumieniu ust. 3.

Zwolnienia te przyznawane są w drodze decyzji Komisji i pozostają w mocy w okresie i na warunkach w niej przewidzianych. Komisja informuje państwa członkowskie, gdy zakończy swoją analizę.

Pod warunkiem spełnienia wymagań ustanowionych w art. 20 zwolnienia można przyznać także po zakończeniu dochodzenia prowadzącego do rozszerzenia środków.

7. Po upływie co najmniej roku od rozszerzenia środka oraz w przypadku złożenia wniosku lub możliwości złożenia wniosku o zwolnienie przez znacząca liczbę stron Komisja może zadecydować o wszczęciu przeglądu rozszerzenia środka. Każdy taki przegląd jest prowadzony zgodnie z postanowieniami art. 22 ust. 1 mającego zastosowanie do przeglądu na podstawie art. 19.

8. Żadne postanowienie niniejszego artykułu nie stanowi przeszkody dla normalnego stosowania obowiązujących przepisów w zakresie ceł.

Artykuł 24

Przepisy ogólne

1. Tymczasowe lub ostateczne cła wyrównawcze są nakładane na mocy rozporządzenia i pobierane przez państwa członkowskie w formie, według określonej stawki i zgodnie z innymi kryteriami ustanowionymi w rozporządzeniu nakładającym takie cła. Takie cła są pobierane niezależnie od ceł, podatków i innych opłat nakładanych normalnie na przywóz.

Żaden produkt nie podlega jednocześnie środkom antydumpingowym i cłom wyrównawczym w jednej i tej samej sytuacji wynikającej z dumpingu lub subsydiowania wywozu.

2. Rozporządzenia nakładające tymczasowe lub ostateczne cła wyrównawcze oraz rozporządzenia bądź decyzje przyjmujące zobowiązania lub kończące dochodzenia postępowanie są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Takie rozporządzenia lub decyzje zawierają w szczególności, przy zapewnieniu należytej ochrony poufnych informacji, imiona i nazwiska lub nazwy eksporterów, w miarę możliwości, lub nazwy krajów, których to dotyczy, opis produktu oraz skrótowe przedstawienie stanu faktycznego i okoliczności istotnych dla określenia subsydium i szkody. W każdym przypadku znane zainteresowane strony otrzymują kopię rozporządzenia lub decyzji. Przepisy niniejszego ustępu stosuje się mutatis mutandis do przeglądów.

3. Na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą zostać przyjęte przepisy szczególne, w szczególności dotyczące wspólnej definicji pojęcia pochodzenia, zawartej w rozporządzeniu (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁶), oraz dotyczące stosowania i poboru ceł wyrównawczych na szelfie kontynentalnym państw członkowskich lub w wyłącznej strefie ekonomicznej zadeklarowanej przez państwa członkowskie na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS).

4. W interesie Unii środki nałożone na mocy niniejszego rozporządzenia mogą zostać zawieszone decyzją Komisji na okres dziewięciu miesięcy zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2. Komisja może zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2, przedłużyć zawieszenie na kolejny okres nie dłuższy niż jeden rok.

Środki mogą zostać zawieszone wyłącznie w przypadku, gdy warunki rynkowe tymczasowo uległy zmianie w takim zakresie, że wskutek zawieszenia nie powinna ponownie nastąpić szkoda, oraz z zastrzeżeniem, że przemysł Unii miał możliwość wyrażenia na ten temat opinii, która została uwzględniona. Środki mogą zostać wprowadzone ponownie w dowolnym terminie zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 2, jeżeli przyczyna zawieszenia ustała.

5. Począwszy od wszczęcia dochodzenia, Komisja, po poinformowaniu w odpowiednim czasie państw członkowskich, może zlecić organom celnym podjęcie właściwych kroków w celu rejestrowania przywożonych produktów, tak by można było następnie zastosować środki wobec tego przywozu od daty takiej rejestracji. Przywóz podlega rejestracji na wniosek przemysłu Unii, który to wniosek zawiera dostateczne dowody uzasadniające takie działanie. Przywóz można również poddać rejestracji z inicjatywy Komisji. Rejestracja zostaje wprowadzona rozporządzeniem Komisji. Takie rozporządzenie określa cel działania oraz, w stosownych przypadkach, szacunkową kwotę przyszłej należności. Okres poddania przywozu obowiązkowej rejestracji nie przekracza dziewięciu miesięcy.

5a. Komisja rejestruje przywóz zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu w okresie wcześniejszego informowania zgodnie z art. 29a, chyba że dysponuje wystarczającymi dowodami w rozumieniu art. 10, potwierdzającymi, że wymogi określone w art. 16 ust. 4 lit. c) albo d) nie są spełnione. Podejmując decyzję o rejestracji, Komisja w szczególności analizuje zebrane informacje na podstawie kodów zintegrowanej taryfy Unii Europejskiej (TARIC) utworzonych dla produktu objętego dochodzeniem na podstawie ust. 6 niniejszego artykułu.

6. Państwa członkowskie co miesiąc składają Komisji sprawozdania na temat handlu produktami przywozowymi podlegającymi dochodzeniu i środkom, a także na temat kwoty ceł pobranych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Wszczynając dochodzenie zgodnie z art. 10, Komisja tworzy kody TARIC dla produktu objętego dochodzeniem. Państwa członkowskie składając sprawozdania dotyczące przywozu produktu objętego dochodzeniem korzystają z kodów TARIC od momentu wszczęcia dochodzenia. Komisja może, na wyraźny i uzasadniony wniosek zainteresowanej strony, podjąć decyzję o przekazaniu zainteresowanym stronom niepoufnego podsumowania informacji dotyczących zagregowanej wielkości i wartości przywozu danych produktów.

7. Nie naruszając postanowień ust. 6, Komisja może w konkretnych przypadkach wnioskować do państw członkowskich o dostarczenie informacji koniecznych do skutecznego monitorowania stosowania środków. W tym zakresie stosuje się postanowienia art. 11 ust. 3 i ust. 4. Wszelkie dane dostarczone przez państwa członkowskie na podstawie tego artykułu objęte są postanowieniami art. 29 ust. 6.

8. Zawsze gdy Komisja zamierza przyjąć dowolny dokument zawierający ogólne wytyczne dla potencjalnie zainteresowanych stron na temat stosowania niniejszego rozporządzenia, przeprowadza się konsultacje publiczne zgodnie z art. 11 ust. 3 TUE. Parlament Europejski i Rada także mogą wyrazić swoje opinie.

Artykuł 24a

Szelf kontynentalny państw członkowskich lub wyłączna strefa ekonomiczna

1. Cło wyrównawcze może zostać także nałożone na dowolny subsydiowany produkt przywożony w znaczących ilościach na sztuczną wyspę, stałą lub pływającą instalację lub dowolną inną konstrukcję na szelfie kontynentalnym państwa członkowskiego lub do wyłącznej strefy ekonomicznej zadeklarowanej przez państwo członkowskie na mocy UNCLOS, jeżeli miałoby to spowodować szkodę dla przemysłu Unii. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające warunki nakładania takich ceł oraz procedury dotyczące notyfikowania i zgłaszania takich produktów oraz płatności takich ceł, w tym odzyskiwania, zwrotu i umorzenia (narzędzie celne). Te akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 25 ust. 3.

2. Komisja nakłada jedynie cło, o którym mowa w ust. 1, od dnia, w którym narzędzie celne, o którym mowa w ust. 1 staje się gotowe do zastosowania. Komisja informuje wszystkie podmioty gospodarcze, że narzędzie celne jest gotowe do zastosowania, osobnym obwieszczeniem publikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 25

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet ustanowiony w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 (⁷). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 4.

5. Jeżeli zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 stosuje się procedurę pisemną, by zdecydować o przyjęciu ostatecznych środków na podstawie ust. 3 niniejszego artykułu lub by zdecydować o wszczęciu lub braku wszczęcia przeglądu w przypadku wygaśnięcia środków na podstawie art. 18 niniejszego rozporządzenia, procedura ta zostaje zamknięta bez rozstrzygnięcia, gdy w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego on sam tak zdecyduje lub gdy wystąpi o to większość członków komitetu określona w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. Jeżeli procedurę pisemną stosuje się w innych okolicznościach, w których komitet omawiał projekt środka, procedura ta zostaje zamknięta bez rozstrzygnięcia, gdy w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego on sam tak zdecyduje lub wystąpi o to zwykła większość członków komitetu. Jeżeli procedurę pisemną stosuje się w innych okolicznościach, w których komitet nie omawiał projektu środka, procedura ta zostaje zamknięta bez rozstrzygnięcia, gdy w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego on sam tak zdecyduje lub wystąpi o to przynajmniej jedna czwarta członków komitetu.

6. Komitet może rozpatrywać wszelkie kwestie odnoszące się do stosowania niniejszego rozporządzenia zgłaszane przez Komisję lub państwo członkowskie. Państwa członkowskie mogą żądać informacji oraz wymieniać poglądy na forum komitetu lub w bezpośredniej relacji z Komisją.

Artykuł 26

Wizyty kontrolne

1. Komisja, jeżeli uzna to za właściwe, przeprowadzi wizyty mające na celu kontrolę dokumentów importerów, eksporterów, handlowców, agentów, producentów, stowarzyszeń i organizacji handlowych oraz weryfikację dostarczonych informacji na temat subsydiów i szkody. W razie nieotrzymania właściwej i terminowej odpowiedzi Komisja może podjąć decyzję o nieprzeprowadzaniu wizyty kontrolnej.

2. Komisja może, w razie konieczności, przeprowadzić dochodzenia w państwach trzecich pod warunkiem że uzyska zgodę zainteresowanych firm, powiadomi dany kraj oraz kraj ten nie wyrazi sprzeciwu wobec dochodzenia. Niezwłocznie po uzyskaniu zgody zainteresowanych firm Komisja powiadamia kraj pochodzenia lub wywozu o nazwach i adresach firm, w których zostaną przeprowadzone wizyty, oraz o uzgodnionych terminach.

3. Zainteresowane firmy zostaną powiadomione o charakterze informacji, które zostaną poddane weryfikacji podczas tych wizyt kontrolnych, aczkolwiek nie powinno to stanowić przeszkody w żądaniu przekazania, w trakcie weryfikacji, dalszych szczegółowych informacji w świetle uzyskanych informacji.

4. W dochodzeniach prowadzonych zgodnie z ust. 1, 2 oraz 3 Komisja jest wspomagana przez urzędników tych państw członkowskich, które tego zażądają.

Artykuł 27

Ustalanie wzorca

1. W przypadku dużej liczby unijnych producentów, eksporterów lub importerów, typów produktu lub transakcji dochodzenie można ograniczyć do rozsądnej liczby stron, produktów lub transakcji, wykorzystując statystycznie reprezentatywne próby w oparciu o informacje dostępne w momencie ich doboru, albo do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie.

2. Ostatecznego wyboru stron, typów produktów lub transakcji dokonuje Komisja na podstawie tych przepisów o doborze próby. Jednakże w celu umożliwienia doboru reprezentatywnej próby preferowany jest dobór próby po konsultacji i za zgodą zainteresowanych stron, pod warunkiem że strony te zgłoszą się i udostępnią informacje w ciągu jednego tygodnia od wszczęcia dochodzenia.

3. W przypadkach gdy dochodzenie zostało ograniczone zgodnie z niniejszym artykułem, indywidualna kwota subsydiowania stanowiącego podstawę środków wyrównawczych zostaje wyliczona dla każdego eksportera lub producenta, który nie został pierwotnie wybrany, a który przedstawi niezbędne informacje w terminie określonym w niniejszym rozporządzeniu, z wyjątkiem przypadku gdy liczba eksporterów czy producentów jest tak duża, że indywidualne badanie byłyby uciążliwe i uniemożliwiłyby zakończenie dochodzenia w odpowiednim czasie.

4. W przypadku podjęcia decyzji o wybraniu wzorca i zaistnieniu pewnego stopnia odmowy współpracy ze strony niektórych bądź wszystkich wybranych stron, co mogłoby mieć istotny niekorzystny wpływ na wyniki dochodzenia, można wybrać nowy wzorzec.

Jednakże w przypadku utrzymywania się istotnego stopnia odmowy współpracy lub braku dostatecznego czasu na wybranie nowego wzorca stosuje się odpowiednie przepisy art. 28.

Artykuł 28

Odmowa współpracy

1. W przypadkach, w których jakakolwiek zainteresowana strona odmawia lub nie zapewnia dostępu do niezbędnych informacji w terminach określonych w niniejszym rozporządzeniu albo znacznie utrudnia dochodzenie, ustalenia wstępne lub końcowe, potwierdzające lub negatywne, mogą być dokonane na podstawie dostępnego stanu faktycznego.

W przypadku gdy okaże się, że zainteresowana strona przedstawiła fałszywe lub wprowadzające w błąd informacje, informacje te nie zostaną uwzględnione i wykorzystany zostanie dostępny stan faktyczny.

Zainteresowane strony powinny być informowane o konsekwencjach odmowy współpracy.

2. Nieudzielenie odpowiedzi w formie skomputeryzowanej nie będzie traktowane jako odmowa współpracy, pod warunkiem że zainteresowana strona wykaże, że udzielenie żądanej odpowiedzi powodowałoby dodatkowe obciążenia lub nieuzasadnione dodatkowe koszty.

3. Jeżeli informacje dostarczone przez zainteresowaną stronę nie są bez zarzutu pod każdym względem, powinny one być jednak uwzględnione, pod warunkiem że braki nie powodują nadmiernych trudności w dojściu do dokładnych ustaleń oraz że informacje zostały właściwie przedłożone w odpowiednim czasie i mogą być zweryfikowane, oraz że strona działała w miarę swoich najlepszych możliwości.

4. W przypadku odrzucenia dowodów lub informacji strona przedstawiająca te dowody bądź informacje zostanie niezwłocznie powiadomiona o powodach odrzucenia i będzie miała możliwość udzielenia dalszych wyjaśnień w określonym terminie. Jeżeli wyjaśnienia uznane zostaną za niezadowalające, powody odrzucenia takich dowodów bądź informacji zostaną ujawnione i przedstawione w publikowanych ustaleniach.

5. Jeżeli ustalenia, łącznie z tymi, które dotyczą kwoty subsydiów stanowiących podstawę dla środków wyrównawczych, oparte są na ust. 1, w tym informacjach przedstawionych w skardze, w miarę możliwości oraz z należytym uwzględnieniem limitu czasowego dochodzenia, zostaną one sprawdzone przez odniesienie do dostępnych informacji z innych, niezależnych źródeł, takich jak publikowane cenniki, oficjalne statystyki przywozu oraz deklaracje celne, czy też informacji uzyskanych od innych zainteresowanych stron w trakcie dochodzenia.

Takie informacje mogą zawierać stosowne dane odnoszące się do rynku światowego lub innych rynków reprezentatywnych, gdzie sytuacja tego wymaga.

6. Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje częściowo, uniemożliwiając ujawnienie istotnych informacji, wynik dochodzenia może być dla strony mniej korzystny, niż gdyby współpracowała.

Artykuł 29

Poufność

1. Wszelkie informacje, które ze swojej istoty są poufne (np. takie, których ujawnienie stworzyłoby korzystne warunki dla konkurencji lub miałoby poważny niekorzystny wpływ na osobę składającą informacje lub na osobę, od której osoba składająca informacje uzyskała te informacje) lub złożone jako poufne przez strony uczestniczące w postępowaniu, będą przez władze traktowane jako takie, o ile podane zostanie właściwe uzasadnienie.

2. Od zainteresowanych stron dostarczających poufnych informacji wymagane jest przedłożenie ich podsumowania, niemającego poufnego charakteru. Podsumowania te muszą być na tyle szczegółowe, aby umożliwiły właściwe zrozumienie informacji dostarczanych jako poufne. W wyjątkowych okolicznościach strony takie mogą wskazać, że informacje takie nie nadają się do podsumowania. W takich wyjątkowych okolicznościach należy złożyć oświadczenie podające powody, dla których niemożliwe jest przedstawienie podsumowania.

3. Jeśli zostanie uznane, że wniosek o zachowanie poufności nie jest uzasadniony, oraz jeśli dostarczyciel informacji nie chce udostępnić informacji ani upoważnić do jej ujawnienia w formie uogólnionej lub podsumowania, wówczas informacje nie będą uwzględnione, chyba że można wykazać w sposób zadowalający z właściwych źródeł, że informacje są poprawne. Wnioski o zachowanie poufności nie będą odrzucane w sposób arbitralny.

4. Niniejszy artykuł nie wyklucza ujawnienia przez władze Unii informacji ogólnych, w szczególności przyczyn, na których opierają się decyzje podjęte na podstawie niniejszego rozporządzenia, lub ujawnienia dowodów opartych na tych informacjach przez władze Unii, jako niezbędnych dla wyjaśnienia tych przyczyn w postępowaniu sądowym. Takie ujawnienie musi brać pod uwagę prawnie uzasadniony interes zainteresowanych stron, ażeby ich tajemnice handlowe i państwowe nie zostały ujawnione.

5. Komisja i państwa członkowskie, w tym urzędnicy Komisji i państw członkowskich, nie ujawnią żadnej informacji otrzymanej na podstawie niniejszego rozporządzenia, o której poufne traktowanie prosiła osoba dostarczająca, bez jej wyraźnej zgody. Nie będzie ujawniana, z wyjątkiem szczególnych przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, wymiana informacji między Komisją a państwami członkowskimi ani żadne wewnętrzne dokumenty sporządzane przez władze Unii lub jej państwa członkowskie.

6. Informacje uzyskane na podstawie niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane wyłącznie do celów, dla których o nie wnioskowano.

Postanowienie to nie wyklucza wykorzystania informacji uzyskanych w kontekście jednego dochodzenia na potrzeby wszczęcia innego dochodzenia w ramach tego samego postępowania w odniesieniu do tego samego produktu podobnego.

Artykuł 29a

Informacje na etapie tymczasowym

[1] 1. Unijni producenci, importerzy i eksporterzy oraz ich reprezentatywne stowarzyszenia, jak również kraj pochodzenia lub wywozu mogą wystąpić o informacje dotyczące planowanego nałożenia ceł tymczasowych. Wnioski o udzielenie takich informacji składane są na piśmie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Takie informacje przekazuje się tym stronom na cztery tygodnie przed nałożeniem ceł tymczasowych. W informacjach takich, z należytym uwzględnieniem konieczności przestrzegania obowiązku zachowania poufności, o którym mowa w art. 29, zawiera się: podsumowanie dotyczące zaproponowanych ceł przedstawiane jedynie do celów informacyjnych oraz szczegóły obliczeń dotyczących kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych i marginesu odpowiedniego do usunięcia szkody, jaką ponosi przemysł Unii. W terminie trzech dni roboczych od przekazania takich informacji strony mogą przedstawić uwagi dotyczące poprawności obliczeń.

2. Jeżeli planuje się kontynuowanie dochodzenia, jednak bez nakładania ceł tymczasowych, zainteresowane strony zostają powiadomione o nienakładaniu ceł na cztery tygodnie przed upływem terminu nałożenia ceł tymczasowych, o którym mowa w art. 12 ust. 1.

Artykuł 30

Ujawnienie

1. Strony wnoszące skargi, importerzy i eksporterzy oraz reprezentujące ich stowarzyszenia, kraj pochodzenia lub kraj wywozu mogą żądać ujawnienia szczegółowych informacji leżących u podstaw faktów i okoliczności, na podstawie których wprowadzone zostały środki tymczasowe. Wnioski o ujawnienie informacji są składane w formie pisemnej niezwłocznie po wprowadzeniu środków tymczasowych, a ujawnienie następuje w formie pisemnej w najszybszym możliwym terminie.

2. Strony wspomniane w ust. 1 mogą wnosić o ostateczne ujawnienie istotnych faktów i okoliczności, na podstawie których zamierza się zalecić wprowadzenie środków ostatecznych lub zakończenie dochodzenia, lub postępowanie bez wprowadzania środków, przy czym szczególną uwagę zwraca się na ujawnianie faktów lub okoliczności, które różnią się od tych wykorzystywanych przy wprowadzeniu środków tymczasowych.

3. Wnioski o ostateczne ujawnienie są kierowane do Komisji w formie pisemnej i przyjmowane, w przypadku nałożenia ceł tymczasowych, przez okres nie dłuższy niż jeden miesiąc od wprowadzenia takich ceł. Jeśli tymczasowe cła nie zostały nałożone, strony mogą składać wnioski o ostateczne ujawnienie w terminie określonym przez Komisję.

4. Ostatecznego ujawnienia dokonuje się w formie pisemnej. Należy go dokonywać, uwzględniając w sposób należyty ochronę informacji poufnych, najszybciej jak to możliwe, jednak z zasady nie później niż jeden miesiąc przed rozpoczęciem procedur określonych w art. 14 lub art. 15. Jeśli Komisja nie jest w stanie ujawnić niektórych faktów lub okoliczności w danym momencie, zostają one ujawnione później, gdy tylko stanie się to możliwe.

Ujawnienie nie wyklucza podjęcia kolejnej decyzji przez Komisję, jeśli jednak decyzja taka opiera się na innych faktach i okolicznościach, wówczas muszą one być ujawnione najszybciej jak to możliwe.

5. Oświadczenia złożone po dokonaniu ostatecznego ujawnienia będą wzięte pod uwagę tylko wtedy, jeśli zostaną zgłoszone w formie pisemnej w terminie określonym przez Komisję osobno dla każdego przypadku, który to termin nie może być krótszy niż 10 dni, z uwzględnieniem pilnego charakteru sprawy. Wyznaczony termin może być krótszy, jeżeli konieczne jest dokonanie dodatkowego ostatecznego ujawnienia.

Artykuł 31

Interes Unii

1. Określenie, czy interes Unii wymaga podjęcia działań interwencyjnych, opiera się na ocenie wszystkich interesów, łącznie z uwzględnieniem interesów przemysłu krajowego oraz użytkowników i konsumentów. Określenia zgodnie z niniejszym artykułem dokonuje się tylko wówczas, gdy wszystkie strony miały szansę wyrazić swoją opinię zgodnie z ust. 2. W takim badaniu szczególna uwaga zostaje zwrócona na eliminację szkodliwych subsydiów, zakłócających stosunki handlowe oraz przywracanie rzeczywistej konkurencji. Środki, określone na podstawie stwierdzonych subsydiów i szkód, mogą nie być stosowane, jeśli władze, na podstawie wszystkich przedstawionych informacji, mogą wyraźnie dojść do wniosku, że wprowadzanie takich środków nie leży w interesie Unii.

2. W celu zapewnienia solidnej podstawy, w oparciu o którą organy będą mogły uwzględnić wszystkie uwagi i informacje przy podejmowaniu decyzji o tym, czy nakładanie środków leży w interesie Unii, unijni producenci, związki zawodowe, importerzy i ich reprezentatywne stowarzyszenia, reprezentatywni użytkownicy oraz reprezentatywne organizacje konsumenckie mogą w terminach określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania w sprawie cła wyrównawczego zgłosić się i dostarczyć Komisji informacje. Informacje takie lub stosowne ich streszczenia udostępnia się pozostałym stronom określonym w niniejszym artykule, a strony te mają prawo odnieść się do tych informacji.

3. Strony, które postępowały zgodnie z ust. 2, mogą wystąpić o wysłuchanie. Wnioski takie będą przyjmowane, jeśli zostaną złożone w terminie określonym w ust. 2 i jeśli podane będą powody, biorąc pod uwagę interes Unii, dlaczego strony powinny być wysłuchane.

4. Strony działające zgodnie z ust. 2 mogą przedstawić uwagi na temat zastosowania wszelkich ceł tymczasowych. Uwagi takie muszą wpłynąć w terminie 15 dni od daty zastosowania takich środków, aby były uwzględnione, i są one lub ich odpowiednie podsumowania udostępniane innym stronom, które mogą ustosunkować się do tych uwag.

5. Komisja bada wszelkie informacje dostarczone w należyty sposób i w stopniu, w jakim są one reprezentatywne, a wyniki analizy wraz z opinią w sprawach merytorycznych są przekazywane komitetowi, o którym mowa w art. 25, jako część projektu środka przedstawianego zgodnie z art. 14 i 15. Poglądy wyrażane na forum komitetu powinny być uwzględnione przez Komisję na zasadach określonych w rozporządzeniu (UE) nr 182/2011.

6. Strony, które postępowały zgodnie z ust. 2, mogą zażądać, aby zostały im ujawnione fakty i okoliczności, na podstawie których podjęte zostaną prawdopodobnie ostateczne decyzje. Informacje takie zostaną im ujawnione w stopniu, w jakim będzie to możliwe, bez uszczerbku dla każdej kolejnej decyzji podejmowanej przez Komisję.

7. Informacje będą uwzględnione tylko wówczas, jeśli będą poparte rzeczywistymi dowodami potwierdzającymi ich słuszność.

Artykuł 32

Związki między środkami w zakresie ceł wyrównawczych a wielostronnymi środkami zaradczymi

Jeśli przywożone produkty podlegają jakimkolwiek środkom przeciwdziałającym, nałożonym w wyniku stosowania procedur rozstrzygania sporów zawartych w Porozumieniu w sprawie subsydiów, a środki te są odpowiednie dla eliminacji szkód spowodowanych przez subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych, wszelkie cła wyrównawcze nałożone na ten produkt będą natychmiast odpowiednio zawieszone lub uchylone.

Artykuł 32a

Sprawozdanie

1. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne na temat stosowania i wdrożenia niniejszego rozporządzenia należycie uwzględniając potrzebę ochrony informacji poufnych w rozumieniu art. 29.

Sprawozdanie to zawiera informacje o stosowaniu środków tymczasowych i ostatecznych, o zakończeniu dochodzeń bez wprowadzania środków, zobowiązaniach, o ponownych postępowaniach, przeglądach, znaczących zakłóceniach i wizytach weryfikacyjnych oraz o działalności różnych organów odpowiedzialnych za monitorowanie wdrożenia niniejszego rozporządzenia i wypełniania wynikających z niego obowiązków. Sprawozdanie zawiera także informacje na temat stosowania instrumentów ochrony handlu przez państwa trzecie w odniesieniu do Unii oraz na temat odwołań od nałożonych środków. Obejmuje ono czynności rzecznika praw stron w postępowaniach z Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Handlu oraz czynności punktu pomocy dla MŚP w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia.

Sprawozdanie opisuje również sposób analizowania i uwzględniania w ramach dochodzeń norm socjalnych i środowiskowych. Do takich norm należą normy wynikające z wielostronnych umów dotyczących ochrony środowiska, których Unia jest stroną, oraz z konwencji MOP wymienionych w załączniku Ia do niniejszego rozporządzenia, a także z równoważnego ustawodawstwa krajowego kraju wywozu.

2. Do dnia 9 czerwca 2023 r., a następnie co pięć lat Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, przegląd stosowania art. 12 ust. 1 akapity trzeci i czwarty, art. 13 ust. 1 akapity trzeci i czwarty oraz art. 15 ust. 1 akapity trzeci i czwarty, w tym ocenę tego stosowania. Takiemu przeglądowi może, w stosownym przypadku, towarzyszyć wniosek ustawodawczy.

Artykuł 32b

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 12 ust. 1, powierza się Komisji na okres dwóch lat od dnia 8 czerwca 2018 r.; z uprawnienia tego Komisja może skorzystać tylko jeden raz.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 12 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (⁸).

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 12 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania danego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 33

Przepisy końcowe

Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w stosowaniu:

a) specjalnych zasad ustanowionych w umowach zawartych między Unią a państwami trzecimi;

b) rozporządzenia Unii w zakresie sektora rolniczego oraz rozporządzeń Rady (WE) nr 1667/2006 (⁹), (WE) nr 614/2009 (¹⁰) oraz (WE) nr 1216/2009 (¹¹). Niniejsze rozporządzenie obowiązuje jako uzupełnienie do tych rozporządzeń oraz odstępstwo od tych przepisów, które stanowią przeszkodę dla stosowania ceł wyrównawczych;

c) specjalnych środków, pod warunkiem że takie działanie nie jest sprzeczne z zobowiązaniami wynikającymi z układu GATT z 1994 r.

Artykuł 34

Sprawozdanie

Informacje o wykonywaniu niniejszego rozporządzenia Komisja ujmuje w rocznym sprawozdaniu na temat stosowania i wykonywania środków ochrony handlu, przedstawianym Parlamentowi Europejskiemu i Radzie na podstawie art. 23 rozporządzenia (UE) 2016/1036.

Artykuł 35

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 597/2009 traci moc.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VI.

Artykuł 36

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 8 czerwca 2016 r.