Wyrok SN z dnia 4 marca 2008 r., sygn. II PK 177/07

Zakończenie stosunku pracy z pracownikiem służby cywilnej z powodu zawinionego naruszenia przez niego obowiązków członka korpusu służby cy­wilnej może nastąpić tylko przez orzeczenie w postępowaniu dyscyplinarnym kary wydalenia z pracy w urzędzie (art. 106 ust. 1 w związku z art. 107 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.).

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Zbigniew Hajn (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 marca 2008 r. sprawy z powództwa Mirosława F. przeciwko Wojewódzkiemu Urzędowi Ochrony Zabytków w W. o przywrócenie do pracy, na skutek skargi kasacyjnej po­woda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 12 grudnia 2006 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 21 lutego 2006 r., oddalającego roszczenie powoda o przywrócenie do pracy. W pozwie powód żądał orzeczenia o bezskuteczności wypowiedzenia umowy o pracę lub o przywróceniu go do pracy w pozwanym Wojewódzkim Urzędzie Ochrony Zabytków w W. Sąd Rejonowy ustalił, że powód był od 1 stycznia 1991 r. pracowni­kiem Wojewódzkiego Oddziału Służby Ochrony Zabytków z siedzibą w W., zatrud­nionym na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku starszego specjalisty w Wydziale do Spraw Zabytków Ruchomych. Dnia 23 grudnia 2003 r. powód otrzymał pismo rozwiązujące umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał 31 marca 2004 r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano „utratę zaufania pracodawcy na skutek naruszenia obowiązków członka korpusu służby cywilnej poprzez wykonywanie czynności podważających zaufanie do służby cywilnej”. Powód znał stawiane mu przez pracodawcę zarzuty dotyczące braku zaufania w związku z wydaną przez niego opinią, o której strona pozwana dowiedziała się z mediów. W szczególności 1 grudnia 2003 r. D. Wojewódzki Konserwator Zabytków poprosił go o pisemne wyjaśnienie sprawy wy­dania opinii w postępowaniu toczącym się w Sądzie Rejonowym w L. o kradzież elementu balustrady z pawilonu ogrodowego w S.G. W odpowiedzi na to pismo po­wód przedłożył pisemne wyjaśnienie sprawy, z którego wynikało, że o sporządzenie opinii w toczącej się sprawie karnej powoda poprosił go wieloletni znajomy. Wska­zane zarzuty pracodawcy wiązały się z tym, że powód opracował prywatną opinię w sprawie przeciwko Robertowi W., który został oskarżony o kradzież fragmentu balu­strady z piaskowca, stanowiącego dobro o szczególnym znaczeniu dla kultury. Opinię tę powód opracował na prośbę swojego wieloletniego znajomego. Jej sporządzenie uzależnił od poznania okoliczności, w jakich nastąpiła kradzież. Z tego względu powód spotkał się z oskarżonym, którego nie znał, a z którym miał wspólnych znajo­mych. W opinii zatytułowanej opinia do „Opinii konserwatorskiej na temat neobaro­kowego elementu balustrady z pawilonu ogrodowego zespołu pałacowego w S.G.”, autorstwa p. Marka D. dyplomowanego konserwatora nabytków architektury i rzeźby’ powód zakwestionował ocenę biegłego Marka D., uznając, że zabezpieczony ele­ment balustrady nie stanowi dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury w rozumie­niu art. 294 § 2 k.k. Opinia została złożona 3 października 2003 r., a Sąd dopuścił dowód z przesłuchania powoda. Podczas rozprawy 28 listopada 2003 r. obrońca oskarżonego Roberta W. złożył wniosek procesowy na podstawie art. 195 k.k. o do­puszczenie Mirosława F. w charakterze biegłego z zakresu zabytków architektury i rzeźby, uzasadniając ten wniosek odpowiednimi kwalifikacjami w tej dziedzinie. Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2004 r. Sąd zobowiązał powoda do pełnienia czynności biegłego. Dnia 27 lutego 2004 r. powód opracował opinię, w której podtrzymał po­przednie wnioski. Dnia 10 lutego 2005 r. Sąd Rejonowy w L. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego Roberta W., uznając, że dokonał kradzieży fragmentu balustrady, która nie stanowiła dobra o szczególnym znaczeniu. Po spo­rządzeniu przez powoda pierwszej prywatnej opinii, w Gazecie W. z 3 listopada 2003 r. ukazał się na pierwszej stronie artykuł pod tytułem „F. eksperta”, w którym za­mieszczono zdanie: ”urzędnik państwowej służby ochrony zabytków stanął po stronie złodzieja”. Znalazła się tam wzmianka, że powód w swej opinii uznał, że skradziony element balustrady nie ma żadnej wartości dla kultury oraz że powód opinię sporządził prywatnie „po godzinach”.