Postanowienie Sądu pierwszej instancji (trzecia izba) z dnia 14 września 2005 r. - Adviesbureau Ehcon BV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. - Sprawa T-140/04., sygn. T-140/04
1. Opłata legalizacyjna nie podlega egzekucji, a w przypadku jej nie uiszczenia zostanie wydana zaskarżalna decyzja o nakazie rozbiórki i dopiero jej wykonanie rodzi trwałe skutki i może narazić skarżącą na szkodę. W przypadku zaskarżenia decyzji nakładającej obowiązek rozbiórki można jednak wnosić o wstrzymanie jej wykonania. 2. Wykonanie postanowienia wydanego w przedmiocie opłaty legalizacyjnej
Zaskarżona decyzja została wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej na podstawie art. 14b par. 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /t.j. Dz.U. 2005 nr 8 poz. 60/. Wprawdzie cytowana norma prawna zawiera określenie "organ odwoławczy", to należy uznać, że Dyrektor Izby Skarbowej wydawał decyzję jako organ pierwszej instancji. Za takim wnioskiem przemawia to, że analizowane przepisy
Domniemanie wynikające z art. 72 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm./, należy do domniemań podlegających obaleniu odpowiednim przeciwdowodem.
Przepis art. 75 § 4 k.k. reguluje jednoznacznie okres, w którym możliwe jest zarządzenie wykonania kary warunkowo zawieszonej, w razie zaistnienia przesłanek takiej decyzji, wskazanych w § 1 i 2 tego przepisu. Jest nim oznaczony w wyroku okres próby i dalsze 6 miesięcy, biegnące od zakończenia okresu próby. W tym okresie konieczne jest nie tylko podjęcie decyzji o zarządzeniu wykonania kary warunkowo
Postanowienie ustalające wyłącznie wysokość opłaty legalizacyjnej do wykonania się nie nadaje i tego nie wymaga. Postanowienie to bowiem nie nakłada na stronę obowiązku uiszczenia wymienionej w nim opłaty, a zatem w przypadku jej nieuiszczenia, opłata ta nie podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie egzekucji administracyjnej. Okoliczność taka staję się natomiast podstawą do wydania decyzji o nakazie
Opłata legalizacyjna umożliwia zalegalizowanie samowoli budowlanej i jej celem nie jest wyrządzenie znacznej szkody lub spowodowania niebezpieczeństwa powstania trudnych do odwrócenia dla strony skutków.
Uzupełnienie wyroku co do zwrotu kosztów postępowania może nastąpić poprzez zgłoszenie wniosku przez stronę, pod warunkiem, że orzeczenie o tych kosztach nie znalazło się w wyroku. Jednak w przypadku gdy Sąd zamieści w wyroku dodatkowe orzeczenie odnośnie zwrotu kosztów postępowania, to weryfikacja tego orzeczenia będzie możliwa wyłącznie w drodze zażalenia, jeżeli strona nie składa skargi kasacyjnej
Przepis art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ dotyczy wyłącznie pism wnoszonych przez adwokata lub radcę prawnego i nie może stanowić podstawy do odrzucenia skargi kasacyjnej sporządzonej przez radcę prawnego, lecz wniesionej przez stronę.
Warunkiem zastosowania art. 206 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, który został powołany jako podstawa prawna rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, jest częściowe uwzględnienie skargi. Jest to jedyna przesłanka, która musi być spełniona, aby sąd mógł zasądzić na rzecz skarżącego tylko część kosztów.
Wszystkim stronom postępowania przysługuje apelacja od wyroku zaocznego wydanego w postępowaniu uproszczonym, a oskarżonemu także sprzeciw.
Niepełne pouczenie o sposobie i terminie zaskarżenia wyroku sądu odwoławczego kasacją nie mogło wywołać dla (skazanego) ujemnych skutków procesowych (art. 16 § 1 k.p.k.).
Zgodnie z brzmieniem art. 49 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ pozostawienie pisma bez rozpoznania z powodu braków formalnych może nastąpić jedynie po uprzednim wezwaniu do ich uzupełnienia. Przepisy tej ustawy nie uzależniają bowiem realizacji tego obowiązku sądu od wiedzy składającego pismo i nie nakazują
W sprawie dotyczącej skierowania do domu pomocy społecznej właściwą do jej rozstrzygnięcia będzie zawsze gmina miejsca zamieszkania osoby zainteresowanej w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej /art. 59 ust. 1 w zw. z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - Dz.U nr 64 poz. 593 ze zm./.
W przypadku odrzucenia skargi kasacyjnej stronie postępowania nie przysługuje zwrot postępowania kasacyjnego, o którym mowa w art. 209 ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.
Postanowienie przekazujące, wydane na podstawie art. 65 par. 1 Kpa, zwalnia przekazujący organ od obowiązku załatwienia sprawy, i dlatego z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu o właściwość powinien wystąpić organ, któremu sprawę przekazano, jeżeli nie uważa się za organ właściwy.
1. Należy przypomnieć, że instytucja pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego wydawanej przez właściwe organy podatkowe pierwszej instancji była unormowana w art. 14a-14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2004 r. Z dniem 1 stycznia 2005 r. przepisy te uległy zmianie, przy czym w