1. Praca wykonywana przez więźnia w zakładzie pracy ma swoje źródło nie w umowie o pracę, lecz w nakazie administracyjnym zarządu zakładu karnego i nie powoduje nawiązania stosunku pracy między więźniem a zakładem pracy. 2. Więzień, który uległ wypadkowi przy pracy, może dochodzić swych roszczeń na zasadach ogólnych w drodze powództwa przed sądem.
1. Odrębność procedury związanej z wykonywaniem przez organ administracji kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonej przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń /art. 181 par. 1 w związku z art. 2 pkt 7 Kkw i - odpowiednio - art. 100 Kpw/ i procedury administracyjnej, na mocy której organ może cofnąć prawo jazdy z urzędu w związku z udowodnionym faktem prowadzenia przez kierowcę
1. Z treści art. 23 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99/ wynika, iż traci moc dekret z dnia 5 lipca 1946 r. o utworzeniu Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk z wyjątkiem przepisów dotyczących spraw udzielania zezwoleń na wydawanie czasopism, jak również rejestracji i kontroli zakładów poligraficznych, zakładów wytwarzających pieczątki
1. Z zakresu delegacji zawartej w art. 63 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ oraz treści zarządzenia nr 82 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 15 listopada 1974 r. w sprawie mieszkań przeznaczonych dla funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej oraz remontu mieszkań zajmowanych przez tych funkcjonariuszy /Dz.Urz. MSW nr 6 poz. 20 ze zm./, które w par. 1 stwierdza
1. Postępowanie administracyjne toczy się w tej samej sprawie, gdy istnieje tożsamość podmiotów, przedmiotu i treści stosunku administracyjnego. 2. W takich sytuacjach rozstrzygnięcie sprawy winno być dokonane jedną decyzją, chyba, że charakter stosunku administracyjnego pozwala na wyodrębnienie w nim dwóch lub więcej etapów /np. w postępowaniu wywłaszczeniowym - odjęcia prawa własności i odszkodowanie
Równoważnik pieniężny za remont mieszkania nie jest dodatkiem do uposażenia o charakterze stałym i nie przysługuje funkcjonariuszowi Milicji Obywatelskiej, który nie pełni służby lub nie pobiera nauki /art. 76 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o służbie funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej - Dz.U. 1973 nr 23 poz. 136 ze zm. oraz par. 31 ust. 2 zarządzenia nr 82 Ministra Spraw Wewnętrznych z
1. Zakres pojęcia "wykroczenia przeciwko interesom konsumentów", zawartego w art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o wykonywaniu handlu oraz niektórych innych rodzajów działalności przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej /Dz.U. 1983 nr 43 poz. 193 ze zm./, jest szerszy od takiego samego pojęcia użytego w tytule rozdziału XV ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń /Dz.U.
Dyrektor, a następnie prezes Rejonowej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej nie pełni funkcji związanej ze szczególną odpowiedzialnością w rozumieniu art. 240 pkt 1 k.k.
Pogląd, że art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./ w związku z art. 237 Kk tylko wtedy mógłby stanowić podstawę prawną zakazu rozpowszechniania tekstu, gdyby jego autor był prawomocnie skazany za wymienione przestępstwo jest błędny, gdyż właśnie celem tego przepisu jest zapobieżenie popełnienia przestępstwa a w konsekwencji, także uchronienie
Orzeczenia Kolegiów do spraw wykroczeń nie są decyzjami w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, albowiem postępowanie w sprawach o wykroczenia toczy się według przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, środki zaś zaskarżania tych orzeczeń wskazują przepisy art. 77-99 tego kodeksu.
Nie można zasadnie zarzucić sądowi, iż z naruszeniem przepisów postępowania powołał się na treść wywiadu o oskarżonym, opisanym w opinii biegłych psychiatrów. Opinia biegłych jest dokumentem, zaliczanym do materiału dowodowego, z którym obrońca się zapoznał. W tych warunkach powołanie się na konkretny zapis tej opinii nie obraziło norm postępowania, a w szczególności prawa oskarżonego.
Nie ma przeszkód do orzekania w myśl art. 48 § 1 k.k. fakultatywnej kary dodatkowej przepadku przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa wobec sprawcy czynu z art. 124 § 1 k.k., który posiadał je w ramach wyposażenia przekazanego mu przez obcy wywiad, choćby nawet przedmioty te ale stanowiły własności tego bezpośredniego sprawcy i nie podlegały przepadkowi z mocy ustawowego upoważnienia
Mieniem powierzonym przewoźnikowi do przewozu w rozumieniu art. 9 § 1 ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o szczególnej odpowiedzialności karnej (Dz.U. nr 23, poz. 101) jest z reguły mienie powierzone na podstawie listu przewozowego lub innego dokumentu przewozowego.
W świetle unormowania zawartego w art. 52a § 3 kodeksu wykroczeń (Dz.U. z 1986 r. nr 39, poz. 193) orzeczenie przepadku rzeczy należącej do majątku wspólnego małżonków uprawnia małżonka osoby ukaranej do dochodzenia roszczeń w drodze procesu cywilnego.
Kradzież jest dokonana w chwili zaboru, tj. objęcia przedmiotu wykonawczego we władztwo sprawcy, i w związku z tym stopień utrwalenia władztwa nad tym mieniem, dalsze losy mienia oraz dalsze zamiary sprawcy względem mienia są obojętne z punktu widzenia oceny prawnej.
Nie daje rękojmi należytego wykonywania funkcji pełnomocnika w przedsiębiorstwie Polonijno-Zagranicznym, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie drobnej wytwórczości osoba, w odniesieniu do której umorzono prawomocnym orzeczeniem na zasadzie amnestii postępowanie w sprawie o przestępstwo z art. 217 Kk - w związku z art. 42 Kk i istnieją podstawy do przyjęcia, że dopuściła się ona zarzucanego
Spóźnione zrealizowanie obowiązku meldunkowego przewidzianego w ustawie z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ może powodować konsekwencje przewidziane w ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń /Dz.U. nr 12 poz. 114 ze zm./ natomiast nie czyni wadliwym spełnienie obowiązku meldunkowego.
Nie jest dopuszczalna w świetle art. 155 § 1 i 3 k.p.k. odmowa przeprowadzenia dowodu z opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego (art. 183 k.p.k.) w rozpoznawanej sprawie tylko na tej podstawie, że w innej sprawie toczącej się wcześniej i przed innym sądem o inny czyn biegli lekarze psychiatrzy nie stwierdzili zniesionej lub ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności oskarżonego.
Nie narusza zakazu reformationis in peius wyrażonego w art. 383 § 1 k.p.k. wymierzenie sprawcy zabójstwa na tle rabunkowym kary 25 lat pozbawienia wolności i kary grzywny, zamiast orzeczonej w zaskarżonym wyroku kary śmierci.
Obsługa urządzenia technicznego przez pracownika zatrudnionego bezpośrednio w produkcji nie mieści się w pojęciu gospodarowania mieniem społecznym w rozumieniu art. 217 § 1 k.k.
W warunkach występujących sprzeczności korzystanie przez sąd z formalnych uprawnień, wynikających z art. 338 § 1 k.p.k. należy uznać za niedopuszczalne, obrażające zasady ustności i bezpośredniości procesu. Z uprawnień określonych w tym przepisie można korzystać głównie wtedy, gdy zeznania świadków nie są rozbieżne i mają służyć ustaleniu okoliczności nie zasadniczych, lecz drugorzędnych.
W wypadku gdy w starciu uczestniczą tylko dwie osoby, które dobrowolnie podejmują wzajemną walkę wręcz, brak jest podstaw do przyjęcia, że jedna z tych osób dokonuje bezpośredniego zamachu na życie lub zdrowie drugiego uczestnika walki, a druga działa w obronie koniecznej. Niezależnie bowiem od występujących z reguły trudności w ustalaniu szczegółowego stanu faktycznego w tego rodzaju zajściach, sam
Przedmiotem procesu nie jest opis czynu i jego ocena prawna zawarta w akcie oskarżenia (zawiadomieniu o przestępstwie), lecz czyn przestępczy stanowiący podstawą faktyczną oskarżenia. Jednakże w każdym wypadku, w którym ma to znaczenie dla obrony oskarżonego, sąd powinien uprzedzić oskarżonego o możliwości zakwalifikowania tego czynu z innego przepisu prawnego lub dokonania istotnych zmian w opisie
Świadome wprowadzenie do obrotu jaj w dużych ilościach, zakażonych salmonella, jak i jaj pochodzących od kur zakażonych tymi bakteriami, sprowadza realne niebezpieczeństwo powszechne dla życia lub zdrowia znacznej liczby ludzi i przez to wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 140 § 1 pkt 1 lub § 2 k.k.
