Sąd wyższej instancji wydaje opinię w kwestii ułaskawienia wtedy, kiedy sprawę rozpoznawał (art. 497 § 2 k.p.k.). Należy przez to rozumieć jej rozpoznanie w stosunku do oskarżonego, który ubiega się o ułaskawienie, a nie rozpoznanie sprawy w stosunku do innych oskarżonych, którzy odpowiadali w jednym postępowaniu przed sądem pierwszej instancji wraz z ubiegającym się o ułaskawienie.
Niejasność opinii, o której mowa w art. 182 k.p.k., jako podstawa wezwania tych samych biegłych, odnosi się nie tylko do sądu orzekającego, lecz także do każdej ze stron postępowania karnego. Żądanie wezwania biegłych przez sąd orzekający w celu umożliwienia stawiania pytań i wyjaśnienia istniejących niejasności nie może być oddalone gdyż naruszałoby dyspozycję art. 155 § 1 i 3 k.p.k., i art. 9
Sprawca przestępstwa określonego w art. 256 § 1 k.k. może być nie tylko osoba pozbawiona wolności na podstawie prawnego nakazu i przebywająca w miejscu zamknięcia, lecz także osoba nie przebywająca w takim miejscu, a zatrzymana na podstawie prawnego nakazu organu ścigania.
Wprawdzie sąd I instancji jest władny w warunkach określonych w art. 344 § 2 k.p.k. zwrócić akta sprawy właściwemu prokuratorowi w celu rozszerzenia postępowania na czyny osób nie pociągniętych do odpowiedzialności karnej, jednakże nie może tego uczynił w sytuacji, gdy prokurator powziął już w postępowaniu przygotowawczym procesową decyzję co do odpowiedzialności danej osoby za czyny objęte postanowieniem
Nie stanowi obrazy art. 337 § 1 k.p.k. i naruszenia zasady bezpośredniości odczytanie, mimo braku zgody którejkolwiek ze stron, zeznań pokrzywdzonej czy pokrzywdzonego przestępstwem, który z powodu złego stanu zdrowia fizycznego czy psychicznego, zwłaszcza spowodowanego przestępstwem i realnej możliwości pogorszenia się tegoż, na skutek przeżyć związanych ze stawieniem się przed sądem, wynikających
Artykuł 2 § 1 k.k. w zw. z art. 2 u.k.s. ma zastosowanie, gdy w czasie orzekania w sprawie o przestępstwo określone w art. 80 u.k.s. towar będący przedmiotem tego przestępstwa był lub jest zwolniony od cła, chociażby na okres przejściowy.
Działanie polegające na żądaniu i przyjmowaniu korzyści majątkowych w wielkich rozmiarach w postaci wartości dewizowych za wykonywane czynności służbowe wyczerpuje zarówno znamiona przestępstwa łapownictwa, określonego w art. 240 pkt 2 k.k., jak i przestępstwa nielegalnego obrotu tymi wartościami, określonego w art. 60 § 1 u.k.s.
Świadome wprowadzenie do obrotu jaj w dużych ilościach, zakażonych salmonella, jak i jaj pochodzących od kur zakażonych tymi bakteriami, sprowadza realne niebezpieczeństwo powszechne dla życia lub zdrowia znacznej liczby ludzi i przez to wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 140 § 1 pkt 1 lub § 2 k.k.
Przedmiotem procesu nie jest opis czynu i jego ocena prawna zawarta w akcie oskarżenia (zawiadomieniu o przestępstwie), lecz czyn przestępczy stanowiący podstawą faktyczną oskarżenia. Jednakże w każdym wypadku, w którym ma to znaczenie dla obrony oskarżonego, sąd powinien uprzedzić oskarżonego o możliwości zakwalifikowania tego czynu z innego przepisu prawnego lub dokonania istotnych zmian w opisie
W wypadku gdy w starciu uczestniczą tylko dwie osoby, które dobrowolnie podejmują wzajemną walkę wręcz, brak jest podstaw do przyjęcia, że jedna z tych osób dokonuje bezpośredniego zamachu na życie lub zdrowie drugiego uczestnika walki, a druga działa w obronie koniecznej. Niezależnie bowiem od występujących z reguły trudności w ustalaniu szczegółowego stanu faktycznego w tego rodzaju zajściach, sam
W warunkach występujących sprzeczności korzystanie przez sąd z formalnych uprawnień, wynikających z art. 338 § 1 k.p.k. należy uznać za niedopuszczalne, obrażające zasady ustności i bezpośredniości procesu. Z uprawnień określonych w tym przepisie można korzystać głównie wtedy, gdy zeznania świadków nie są rozbieżne i mają służyć ustaleniu okoliczności nie zasadniczych, lecz drugorzędnych.
Obsługa urządzenia technicznego przez pracownika zatrudnionego bezpośrednio w produkcji nie mieści się w pojęciu gospodarowania mieniem społecznym w rozumieniu art. 217 § 1 k.k.
Nie narusza zakazu reformationis in peius wyrażonego w art. 383 § 1 k.p.k. wymierzenie sprawcy zabójstwa na tle rabunkowym kary 25 lat pozbawienia wolności i kary grzywny, zamiast orzeczonej w zaskarżonym wyroku kary śmierci.
Nie jest dopuszczalna w świetle art. 155 § 1 i 3 k.p.k. odmowa przeprowadzenia dowodu z opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego (art. 183 k.p.k.) w rozpoznawanej sprawie tylko na tej podstawie, że w innej sprawie toczącej się wcześniej i przed innym sądem o inny czyn biegli lekarze psychiatrzy nie stwierdzili zniesionej lub ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności oskarżonego.
Spóźnione zrealizowanie obowiązku meldunkowego przewidzianego w ustawie z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ może powodować konsekwencje przewidziane w ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń /Dz.U. nr 12 poz. 114 ze zm./ natomiast nie czyni wadliwym spełnienie obowiązku meldunkowego.
Nie daje rękojmi należytego wykonywania funkcji pełnomocnika w przedsiębiorstwie Polonijno-Zagranicznym, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie drobnej wytwórczości osoba, w odniesieniu do której umorzono prawomocnym orzeczeniem na zasadzie amnestii postępowanie w sprawie o przestępstwo z art. 217 Kk - w związku z art. 42 Kk i istnieją podstawy do przyjęcia, że dopuściła się ona zarzucanego
Kradzież jest dokonana w chwili zaboru, tj. objęcia przedmiotu wykonawczego we władztwo sprawcy, i w związku z tym stopień utrwalenia władztwa nad tym mieniem, dalsze losy mienia oraz dalsze zamiary sprawcy względem mienia są obojętne z punktu widzenia oceny prawnej.
