1. Uchwały spółki, które wprowadzają ograniczenia godzące w uczciwą konkurencję na rynku, są sprzeczne z dobrymi obyczajami. 2. Pojęcie „interes spółki” jest ustawową ogólną formułą, której wypełnienie wymaga uwzględnienia kompromisowo rozumianej funkcji przekonań, dążeń i zachowań wszystkich grup wspólników, określonej z uwzględnieniem wspólnego celu. Interes spółki wyznaczają wszystkie te dążenia
Interpretacja art. 15 ust. 1 pkt 4 Ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji powinna odbywać się z uwzględnieniem klauzuli generalnej art. 3 ust. 1-2 tej samej ustawy. Prawidłowo skonstruowane i transparentne rabaty i premie, liczzone od obrotu, są zgodne z prawem, pod warunkiem, że wpływają na cenę sprzedawanych towarów. Warunki realizacji takich rabatów, premii czy bonusów muszą
Praktyki bankowe ograniczające wybór rzeczoznawców majątkowych do tych, którzy przeszli specjalne szkolenia bankowe, naruszają prawa kredytobiorców i utrudniają dostęp do rynku dla rzeczoznawców niezależnych. Takie działania są sprzeczne z prawem, ponieważ naruszają zasady uczciwej konkurencji i wpływają na decyzje kredytobiorców pod wpływem przymusu ekonomicznego, co zagraża interesom publicznym i
1. Rabat potransakcyjny, niepowiązany z żadnym wymiernym świadczeniem ze strony odbiorcy, lecz z osiągnięciem określonego poziomu obrotów, decyduje o cenie sprzedawanego towaru, a więc i marży dostawcy, i nie powinien być traktowany jako niedozwolona opłata w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. 2. Swoboda ustalania cen, jako istotny przejaw swobody kontraktowej
Maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, określona przez art. 36a ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim, nie wyłącza możliwości oceny czy ustalone koszty są niedozwolone.
Instytucja bankowego tytułu egzekucyjnego narusza konstytucyjne minimum ochrony praw konsumentów. Rygorystyczna wykładnia i zastosowanie art. 843 § 3 k.p.c. nie może obniżać poziomu ochrony praw konsumentów.
Narzucenie kontrahentowi, rażąco niekorzystnych warunków umownych, które pozbawiając go całkowicie prawa do marży handlowej i w krótkim czasie prowadząc do upadku – zaprzestania działalności, stanowi oczywiste i poważne naruszenie interesu przedsiębiorcy. Teza od Redakcji
Roszczenie odszkodowawcze z art. 18 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. może być kumulowane z roszczeniem o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści według przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.
Osoba fizyczna, udzielająca poręczenia za zobowiązania małżonka - przedsiębiorcy, jest konsumentem w świetle art. 221 k.c., nawet jeśli poręczenie nie jest bezpośrednio związane z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.
W sprawach dotyczących nieuczciwej konkurencji kluczowe znaczenie ma dokładna analiza pojęć oraz określenie, czy sposób oznaczania produktów przez pozwanego może wprowadzać konsumentów w błąd co do ich pochodzenia, składu czy innych istotnych cech, co wymaga wnikliwej oceny zarówno okoliczności faktycznych, jak i definicji używanych pojęć.
Art. 296 p.w.p. i art. 18 u.z.n.k. przewidują różne rodzaje roszczeń w związku z naruszeniem prawa na znak towarowy oraz popełnieniem czynu nieuczciwej konkurencji. Wybór środka ochrony prawnej, z którego skorzysta uprawniony podmiot zależy od niego samego i dokonuje się przez zgłoszenie odpowiedniego żądania w procesie. O tym, czy wybrane przez powoda żądanie zostanie uwzględnione decyduje jednak
1. Wynagrodzenie prowizyjne (prowizja), stanowiące wynagrodzenie z tytułu udzielenia pożyczki, przewidziane w umowie pożyczki, do której mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (jedn. tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 1083 ze zm.), nie jest świadczeniem głównym w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. 2. Okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają
Okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2019, poz. 1083 ze zm.), nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 3851 § 1 k.c.).
Gdy firma pośrednicząca w dostarczaniu wody i odprowadzaniu ścieków do sieci gminnej lub miejskiej nie jest przedsiębiorstwem wodno-kanalizacyjnym, nie da się jej sądownie zmusić do zawarcia umowy z problematycznym i potencjalnie nieuczciwym kontrahentem.
1. Ryzyko wprowadzenia klientów w błąd nie jest wyłączone nawet w sytuacji, w której przedsiębiorstwa nie działają na tym samym obszarze i w tej samej lub podobnej sferze produkcji, usług i handlu. Tzw. konfuzja, czyli ryzyko wprowadzenia w błąd klientów co do pochodzenia towarów powstaje nie tylko, gdy według opinii klientów zachodzi tożsamość między dwoma, w istocie różnymi produktami, lecz wówczas
Wiedza, doświadczenie i umiejętności zdobyte przez pracownika podczas zatrudnienia nie korzystają z ustawowej ochrony na rzecz przedsiębiorstwa, a regulacje ustawy o ochronie nieuczciwej konkurencji nie mogą szkodzić mobilności pracowników.
1. Przesłanką deliktu określonego w art. 12 ust. 2 u.z.n.k. jest uprzednie nawiązanie przez przedsiębiorcę stosunku umownego z kontrahentem, tylko wtedy można bowiem mówić o nakłanianiu do rozwiązania, niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. Takie ujęcie znamion deliktu kładzie nacisk na istnienie stanowczej relacji kontraktowej między przedsiębiorcą a jego partnerem umownym i pozostawia co
Przewidziane w art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji roszczenie o złożenie jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie pełni funkcję kompensacyjną, wychowawczą i prewencyjną. Ma ono znaczenie dla przedsiębiorcy, którego prawa naruszono, gdyż umożliwia poinformowanie opinii publicznej (klientów) o naruszeniu jego praw i interesów
1. Rażącym naruszeniem interesów konsumenta jest nieusprawiedliwiona dysproporcja praw i obowiązków na jego niekorzyść. Z kolei klauzula dobrych obyczajów nakazuje dokonać oceny postępowania kontrahenta w kontekście norm moralnych i obyczajowych, powszechnie akceptowanych lub znajdujących uznanie w określonej sferze działań w stosunkach z konsumentem. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami kwalifikowane
Żądanie unieważnienia umowy przewidziane w art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2070), jest postacią roszczenia o przywrócenie stanu poprzedniego (art. 363 § 1 k.c), którego skuteczne dochodzenie jest uzależnione od spełnienia ogólnych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej.
Przewidziane w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (jedn. tekst: Dz.U. 2019 r., poz. 1083) uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu.
Całkowite pominięcie informacji o szacunkowej wysokości (skali) kosztów związanych z zastrzeżeniem spreadu walutowego może być postrzegane jako działanie (zaniechanie) wprowadzające w błąd w rozumieniu art. 5-6 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym.
Ocena oznaczenia cechującego się zdolnością odróżniającą musi uwzględniać potrzebę realnej ochrony przedsiębiorców i konsumentów przed wprowadzeniem w błąd, a jednocześnie zapewniać w optymalnym stopniu swobodę konkurencji. Na ocenę podstaw i zakresu ochrony udzielonej zgodnie z art. 5 oraz 10 ust. 1 u.z.n.k. powinny zatem wpływać okoliczności związane z warunkami konkurencji, a nie tylko immanentne
