Usunięcie spod dozoru celnego samochodu podlegającego należnościom celnym przywozowym - zgodnie z art. 211 par. 1 Kodeksu celnego, należy rozumieć jako pozostawienie tego pojazdu bez zabezpieczenia przed użytkowaniem go przez inne, nieuprawnione osoby. Usunięciem pojazdu spod dozoru celnego będzie nie tylko udzielenie upoważnienia do użytkowania go przez nieuprawnione osoby, ale również pozostawienie
1. Obowiązywanie traktatu na gruncie prawa międzynarodowego nie wystarcza do stosowania go przez sąd krajowy. Traktat powinien być nie tylko ratyfikowany, ale i ogłoszony w Dzienniku Ustaw /art. 91 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - Dz.U. 1997 nr 78 poz. 483/. 2. Ze względu na konstytucyjną zasadę demokratycznego państwa prawnego za niedopuszczalne należy uznać nadawanie w prawie wewnętrznym
1. Dobro intelektualne zmaterializowane w nośniku /książka, płyta, taśma/, objęte licencją, przekraczające w imporcie granicę, musi być traktowane z punktu widzenia prawa celnego jak towar, a jego wartość musi uwzględniać wartość udzielonej licencji /art. 30c ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne - Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./. 2. Art. 51 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994
Przepis art. 58 par. 1 Kpa jest tak skonstruowany, że osoba zainteresowana, obowiązana jest uprawdopodobnić brak winy w uchybieniu terminu. W związku z tym powinna ona stosowną argumentacją uwiarygodnić swoją staranność oraz fakt, że przeszkoda była od niej niezależna a przy tym powstała w czasie biegu terminu do dokonania czynności procesowej i trwała aż do wystąpienia z wnioskiem o jego przywrócenie
Korzystający ze składu celnego jest odpowiedzialny za wykonywanie obowiązków wynikających z objęcia towarów procedurą składu celnego /art. 109 Kodeksu celnego/ a także jest dłużnikiem z tytułu zobowiązania do wykonania obowiązków wynikających z czasowego składowania towarów lub wynikających ze stosowania procedury celnej, którą towar został objęty /art. 211 par. 3 pkt 4 Kodeksu celnego/. Przepisy te
Postępowanie administracyjne, a więc także postępowanie celne winno bowiem zmierzać do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w oparciu o który wydawane jest następnie rozstrzygnięcie /decyzja/.
Organ celny winien przeprowadzić dodatkowe postępowanie wyjaśniające, mając na uwadze przepis art. 7 i art. 77 par. 1 Kpa i art. 80 Kpa. Postępowanie administracyjne, a więc także postępowanie celne winno bowiem zmierzać do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w oparciu o który wydawane jest następnie rozstrzygnięcie /decyzja/.
Postępowanie administracyjne, a więc także postępowanie celne winno bowiem zmierzać do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w oparciu o który wydawane jest następnie rozstrzygnięcie /decyzja/.
Do zaistnienia przesłanek określonych w art. 25 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, w szczególności co do charakteru opłat jako warunku sprzedaży, nie jest bowiem konieczne, aby uprawnionym do opłat i sprzedawcą /eksporterem/ był ten sam podmiot i takiego wymagania przepis ten nie zastrzega.
Korzystający ze składu celnego jest odpowiedzialny za wykonywanie obowiązków wynikających z objęcia towarów procedurą składu celnego /art. 109 Kodeksu celnego/, a także jest dłużnikiem z tytułu zobowiązania do wykonania obowiązków wynikających ze stosowania procedury celnej, którą towar został objęty /art. 211 par. 3 pkt 4 Kodeksu celnego/. Niezbędne jest jednak ustalenie związku przyczynowego pomiędzy
Ten sam towar /wkłady kominowe/ nie może być opodatkowany dwiema różny mi stawkami VAT, tj. przy wprowadzeniu na polski obszar celny stawkę 7 procent, a następnie do dalszego obrotu przez podatnika w kraju stawką 22 procent. Importer nie ma bowiem prawa stosować innej stawki podatku niż stawka zastosowana w decyzji organu celnego.
Warunkiem decydującym o klasyfikacji danego wyrobu do pozycji 4811 czy 4819 taryfy celnej jest stan towaru w dniu jego zgłoszenia do odprawy celnej /art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, a nie jego wykorzystanie po dopuszczeniu do obrotu na polskim obszarze celnym. Oznacza to, że do pozycji 4819 klasyfikuje się np. kartoniki pocięte i wstępnie
Przepisy kodeksu celnego w zakresie określenia obowiązków celnych w zakresie wprowadzenia towarów na polski obszar celny czy przedstawienia towarów w celu nadania im przeznaczenia celnego nie zawierają przepisu który stanowiłby odpowiednik przepisu art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312/ określający że przewoźnik lub spedytor przewożący towar przez
Definicja towarów podobnych nakazuje organom uwzględnienie z urzędu przy ustalaniu podobieństwa, jakości towaru w tym również gatunku. Oznacza to, iż w sposób niejako automatyczny nie można przyjmować, iż towary różne gatunkowo są towarami podobnymi w rozumieniu art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./.
Skoro art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ odsyła tylko do działu IV ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, to tym samym wyłącza on możliwość stosowania tych unormowań kodeksu postępowania administracyjnego.
1. Od chwili wejścia w życie Kodeksu celnego, Jednolity Dokument Administracyjny SAD nie stanowi decyzji, a jedynie jest zgłoszeniem celnym. 2. W myśl par. 2 art. 224 Kodeksu celnego dług celny powstaje w chwili przyjęcia przez organ celny zgłoszenia celnego towarów do wywozu.
Określenie kwoty długu celnego, o którym mowa w art. 65 par. 4 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r.- Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, winno obejmować kwotę cła i kwotę opłaty manipulacyjnej.
Adresatem roszczeń organu celnego z tytułu należności celnych nie jest spółka cywilna, lecz wszyscy jej wspólnicy. Oznacza to, że organ celny wznawiając postępowanie celne winien skierować do wszystkich wspólników spółki cywilnej, wymieniając ich z imienia i nazwiska.
Przepis art. 58 par. 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ nie stanowi podstawy prawnej do obciążenia kosztami przepadku towaru osoby, co do której wydano decyzję o przepadku towaru na podstawie art. 58 par. 1 tego Kodeksu.
Aby realizować cel, jakim jest między innymi niesienie dzieciom i młodzieży oraz ich rodzinom pomocy materialnej i moralnej, fundacja musi mieć odpowiednią bazę materiałową, a skoro przywiezione materiały otrzymane bezpłatnie posłużyły na ten cel, to spełniają kryteria wskazane w art. 190 par. 1 pkt 12 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./.
Treść art. 149 par. 2 Kpa uzasadnia wniosek, że postanowienie o wznowieniu postępowania z urzędu nie zawęża granic tego postępowania tylko do podstawy wznowienia wyznaczonej w tym postanowieniu, a zatem przedmiotem badań i ustaleń w tym zakresie mogą być wszystkie podstawy określone w art. 145 par. 1 Kpa, z wyjątkiem określonej w pkt 4.
Opakowania, niezależnie od ich w rzeczywistości zwrotnego charakteru, są objęte zasadą o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, ponieważ zgodnie a art. 25 ust. 2 pkt 2 wymienionej ustawy, koszt opakowania zawsze stanowi składnik wartości celnej towaru, niezależnie od jego zwrotnego czy też jednorazowego charakteru.
Do ustalenia w oparciu o art. 30b ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ wartości celnej sprowadzonego na polski obszar ceny samochodu uszkodzonego nie może mieć zastosowania metoda polegająca na ustalaniu wartości celnej na podstawie kalkulacji, która za punkt wyjścia przyjmuje ceny i katalogowe rzeczy. W takim bowiem przypadku punkt wyjścia kalkulacji
Prawo celne nie definiuje pojęcia użytkowania pojazdu, w związku z tym należy go rozumieć w sposób potoczny jako zwyczajowo przyjętą eksploatację, co wyraża się w możliwości poruszania się tym pojazdem po drogach publicznych.
