Skarga kasacyjna, koncentrująca się na kwestionowaniu ustaleń faktycznych i oceny dowodów, nie znajduje uzasadnienia w świetle art. 398(3) § 3 k.p.c., który wyklucza zarzuty dotyczące ustalania faktów lub oceny dowodów jako podstawę skargi kasacyjnej, niezależnie od sposobu ich ujęcia przez skarżącego.
W przypadku kontroli przeprowadzonej przez ZUS z naruszeniem przepisów o dopuszczalnym czasie trwania kontroli, uchybienie to nie kwalifikuje decyzji podjętej przez ZUS jako nieważnej lub podlegającej uchyleniu, jeśli nie ma istotnego wpływu na wynik sprawy.
Przewidziany w art. 382 k.p.c. obowiązek orzekania sądu drugiej instancji na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym oznacza, że sąd ten musi uwzględnić materiał dowodowy zebrany przez sąd pierwszej instancji, który może uzupełnić o własne ustalenia faktyczne. Sąd drugiej instancji nie ma obowiązku ponawiania dowodów przeprowadzonych w postępowaniu
Zgodnie z brzmieniem art. 387 § 21 pkt 2 k.p.c. wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku sądu drugiej instancji powinno obejmować ocenę poszczególnych zarzutów apelacyjnych. Ocena zarzutów apelacyjnych powinna być zatem nie tylko przeprowadzona przez sąd drugiej instancji, lecz także odpowiednio omówiona w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji.
Właściwość międzynarodowa sądów polskich w przypadku sporów cywilnoprawnych musi być oceniana w oparciu o obowiązujące przepisy procesowe, które stanowią, że brak jurysdykcji krajowej sąd bierze pod rozwagę z urzędu w każdym stanie sprawy, a istnienie jurysdykcji krajowej jest bezwzględną przesłanką procesową. Sąd polski ma obowiązek samodzielnie zgromadzić niezbędny materiał dowodowy dla oceny istnienia
Z art. 374 zd. 2 k.p.c. jednoznacznie wynika, że sąd odwoławczy jest związany zawartym w apelacji lub odpowiedzi na apelację wnioskiem o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej. W takim przypadku rozpoznanie sprawy na rozprawie jest obligatoryjne i jeśli sąd odwoławczy rozpozna sprawę na posiedzeniu niejawnym, to zaistniałą sytuację należy traktować jako wadliwość polegającą na rozpoznaniu sprawy na
Zgodnie z art. 387 § 21 k.p.c., może to mieć miejsce jedynie w sytuacji, kiedy sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń - wówczas uzasadnienie wyroku może zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Natomiast w sytuacji
Naruszenie art. 149 § 2 k.p.c. przez zbyt późne doręczenie zawiadomienia o rozprawie nie stanowi pozbawienia strony możności obrony swych praw, jest jednak uchybieniem procesowym, mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Tak samo należy ocenić uniemożliwienie pełnomocnikom pozwanego w przytoczonych okolicznościach udziału w rozprawie. Teza od Redakcji
Instytucja bankowego tytułu egzekucyjnego narusza konstytucyjne minimum ochrony praw konsumentów. Rygorystyczna wykładnia i zastosowanie art. 843 § 3 k.p.c. nie może obniżać poziomu ochrony praw konsumentów.
Związek zachodzący między żądaniem pozwu a rozstrzygnięciem sądu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych należy wiązać z tożsamością zachodzącą między treścią decyzji a granicami rozstrzygnięcia sądu, bowiem zgodnie z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej
Wprawdzie nie ma przeszkód, aby sąd orzekający w danej sprawie podzielał stanowisko innego sądu, który uprzednio rozstrzygał takie samo zagadnienie, jednakże przedstawiona w uzasadnieniu warstwa motywacyjna musi odpowiadać jego stanowisku i argumentom, a nie stanowić wyłącznie dosłowne przedstawienie stanowiska innego składu orzekającego. Niedopuszczalne jest więc zastąpienie własnego toku rozumowania
Doręczenie pełnomocnikowi strony odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem przez operatora pocztowego (art. 131 § 1 i § 3 k.p.c.), bez uprzedniego wydania zarządzenia o odstąpieniu od doręczenia w sposób wskazany w art. 15zzs9 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi
W sytuacji, gdy spółka w toku postępowania apelacyjnego nie posiada organu reprezentacyjnego (zarządu), postępowanie to jest dotknięte nieważnością na mocy art. 379 pkt 2 k.p.c., co obliguje do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Artykuł 316 § 1 k.p.c. wyraża jedną z podstawowych zasad orzekania, nakazującą sądowi uwzględnienie stanu faktycznego i prawnego (stanu rzeczy) istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy (stan sprawy może bowiem w toku procesu ulegać zmianom). Zarzucając naruszenie tego przepisu skarżący powinien zatem wykazać, że sąd błędnie oparł rozstrzygnięcie na faktach aktualnych w innym czasie - poprzedzającym
Również względy społeczne wymagają, by zarówno pracownik, jak i pracodawca bez zbędnej zwłoki dowiedzieli się, czy sporny stosunek pracy ma trwać nadal, czy też może być uważany za rozwiązany.
Art. 233 § 1 k.p.c. nie może stanowić uzasadnionej podstawy skargi kasacyjnej ani samodzielnie ani w powiązaniu z innymi przepisami. Granice apelacji wyznaczają ramy, w których sąd drugiej instancji powinien rozpoznać sprawę na skutek jej wniesienia. Określają je sformułowane w apelacji zarzuty i wnioski, które implikują zakres zaskarżenia, a w konsekwencji kognicję sądu odwoławczego, a także złożone
Wniosek o odroczenie rozprawy jest uzasadniony, jeżeli przeszkoda, o jakiej mowa w art. 214 § 1 k.p.c., dotyczy także strony reprezentowanej przez pełnomocnika. Niezależnie bowiem od tego, czy strona korzysta w postępowaniu z pomocy pełnomocnika, ma prawo osobiście wziąć udział w rozprawie.
Nieuwzględnienie wniosku zgłoszonego w trybie art. 374 k.p.c. stanowi uchybienie procesowe, które może mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w pewnych okolicznościach pociąga za sobą nieważność postępowania zewzględu na pozbawienie strony możności obrony swoich praw. Nie ma przeszkód, aby strona wniosek o przeprowadzenie rozprawy złożyła w piśmie procesowym, niebędącym ani apelacją, ani odpowiedzią
Sąd w postępowaniu upominawczym ma obowiązek oceny ważności i skutków umowy stanowiącej podstawę roszczenia, zgodnie z zasadami prawa krajowego i europejskiego, nawet w przypadku ograniczenia dowodów.
Zastosowanie przepisu art. 907 § 2 k.c. umożliwia żądanie zmiany wysokości renty ustalonej orzeczeniem sądowym, niezależnie od ograniczeń wynikających z art. 365 § 1 k.p.c.
