ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 21 grudnia 1999 r. w sprawie określenia powiatów (gmin) zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym
Przepis art. 37l ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /t.j. Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ obowiązujący od dnia 5 września 1998 r, a wprowadzony przez art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz ustawy o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 108 poz. 684/, określa jedynie
Niezależnie od konieczności spełnienia warunków określonych w par. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 /por. też par. 6 ust. 1/ rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 6 lipca 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i kryteriów rozdziału limitu zatrudnienia pracowników polskich w celu realizacji umów o dzieło przez polskich przedsiębiorców w Republice Federalnej Niemiec /Dz.U. nr 85 poz. 541/, przedsiębiorca ubiegający
Brak uprawnień szkoły publicznej i związana z tym faktem niemożność wydawania świadectw a tylko zaświadczeń, stosunkowo krótki czas nauki polegającej na przysposabianiu do wykonywania zawodu prowadzić musi w konsekwencji , przy uwzględnieniu wykładni systemowej i celowościowej uwzględniającej nie tylko przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 ale także przepis art. 2 pkt 1 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r
Okres pobierania zasiłku macierzyńskiego przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą jest okresem podlegania tej osoby ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia tej działalności w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./.
Świadczenie przedemerytalne z ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ przysługuje pozostającemu bez pracy urzędnikowi, dopiero po upływie okresu wypłat świadczenia przewidzianego w art. 13[1] ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.
Bez wyeliminowania z obrotu prawnego ostatecznej decyzji o przyznaniu prawa do zasiłku niedopuszczalne jest orzeczenie o zwrocie nienależnie pobranego świadczenia.
Utrata statusu bezrobotnego z prawem do zasiłku następuje z datę doręczenia decyzji.
Sama umowa pożyczki jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną lecz postępowanie poprzedzające jej zawarcie przez kierownika Rejonowego Urzędu Pracy, konieczność rejestracji bezrobotnego oraz rozstrzygnięcie o umorzeniu części tej pożyczki następuje w postępowaniu administracyjnym. Dlatego też niepełne bądź niejasne sformułowanie takiej umowy nie mogą powodować negatywnych skutków dla bezrobotnego,
1. Zgodnie z zasadą dwuinstancyjności, organ odwoławczy obowiązany jest ponownie rozpoznać i rozstrzygnąć sprawę rozstrzygniętą decyzja organu pierwszej instancji. Powyższe oznacza, że zakres rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej decyzją odwoławczą wyznaczony jest zakresem rozstrzygnięcia sprawy decyzją organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy nie może zmienić rodzaju sprawy, a zatem w postępowaniu
Wykładnia przepisu art. 24 ust. 8 ustawy z dnia 11 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1996 nr 47 poz. 211 ze zm./, zarówno językowa jak i systemowa, prowadzi do związania prawa do odsetek z uchybieniem terminu wypłaty zasiłku /opóźnieniu czynności faktycznej, które w tym przypadku rodzi skutki prawne/ a nie z opóźnieniem w ustaleniu prawa do zasiłku wynikającym z wykonywania
Jeżeli bezrobotny spełnia równocześnie kilka warunków uprawniających do zasiłku i wybiera warunek z art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./, to wypowiedzenie stosunku pracy, w którym pozostawał jednocześnie pobierając świadczenia z ubezpieczenia społecznego /rentę inwalidzką/ nie ma znaczenia dla oceny jego
Brak jest podstaw do zwężającej wykładni art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. "f" ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./, przepis ten dotyczy bowiem jedynie jednej z form prowadzenia działalności gospodarczej, a mianowicie prowadzonej w oparciu o zgłoszenie do ewidencji. Ratio legis tego przepisu jest bowiem takie, jak i szeregu innych punktów
Za rażące naruszenie prawa stanowiące w myśl art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej uznać można tylko takie naruszenie prawa, które jest oczywiste i które wywołuje skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.
Zasiłek przedemerytalny /art. 37j ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu - Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ przysługuje, jeżeli osoba uprawniona - oprócz innych warunków - spełnia warunki niezbędne do uzyskania prawa do zasiłku dla bezrobotnych określone w art. 23 ust. 1 lub w art. 25 ust. 11 tej ustawy.
Z datą rejestracji, a nie wydania decyzji, bezrobotny nabywa określone uprawnienie. A skoro tak, to bezrobotnego, z tą samą datą, muszą obciążać określone obowiązki, w tym m.in. zgłaszanie się w rejonowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie.
Przez "wyznaczony termin" w rozumieniu art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ należy rozumieć konkretną datę ustaloną przez rejonowy urząd pracy kiedy bezrobotny obowiązany jest zgłosić się we właściwym rejonowym urzędzie pracy "w celu potwierdzenia swej gotowości do podjęcia pracy i uzyskania informacji o możliwościach
Skutek w zakresie zmiany podmiotowej po stronie pracodawcy, wynikający z faktu wejścia w prawa i obowiązki dotychczasowego pracodawcy przez nowego pracodawcę "następuje w sposób automatyczny i niezależny od woli dotychczasowego i nowego pracodawcy" /por. Kodeks Pracy z komentarzem J.Iwulskiego i W.Sanetry, Wydawnictwo "Librata" 1996 r., str. 75/. A zatem skoro zachowana została ciągłość dotychczasowego
Zgodnie z art. 27 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /t.j. Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz ustawy o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 108 poz. 684/ prawo do zasiłku nie przysługuje
W okresie 18 miesięcy poprzedzających rejestrację skarżąca była wprawdzie zatrudniona przez ponad 365 dni, ale przez co najmniej 365 dni nie uzyskiwała wymaganego przepisami ustawy wynagrodzenia. Otrzymywane przez nią od 1 lipca 1997 r. wynagrodzenie było bowiem niższe od najniższego wynagrodzenia. Brak było zatem podstaw prawnych do przyznania jej zasiłku dla bezrobotnych.
Z treści przepisu art. 26 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1995 r. do 31 grudnia 1996 r., wynika, że przesłanka pozostawania bez pracy musi wystąpić w momencie rejestracji i w okresie 30 dni od tej chwili. Jeżeli bezrobotny podjął w tym czasie zatrudnienie lub inną pracę zarobkową,
Przepisy rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie nauki zawodu i przyuczenia do wykonywania określonych prac przez młodocianych w rzemieślniczych zakładach pracy /Dz.U. nr 51 poz. 335 ze zm./ pozwalają na traktowanie osób pełnoletnich odbywających przygotowanie zawodowe w rzemieślniczym zakładzie pracy na warunkach określonych dla młodocianych tylko