Wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy podatkowej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym ona zapadła, było dotknięte kwalifikowaną wadliwością procesową enumeratywnie wymienioną w art. 240 par. 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Jednakże instytucja ta podlega pewnym ograniczeniom. Jednym z nich
Urzędowej interpretacji prawa podatkowego, o której mowa w art. 14 par. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, dokonuje Minister Finansów, a interpretacje te podlegają publikacji w Biuletynie Skarbowym Ministerstwa Finansów. Powołane w sprawie pismo można co najwyżej potraktować jako informację o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, o których
Przepis art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ określa zasadę swobodnej oceny dowodów, z której wynika, że organ podatkowy - przy ocenie stanu faktycznego - nie jest skrępowany żadnymi regułami ustalającymi wartości poszczególnych dowodów. Organ ten, według swej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania, ocenia wartość dowodową poszczególnych
Okoliczności, iż zarząd spółki nie informował właściciela spółki o jej stanie oraz ciężka sytuacja materialna i zdrowotna właściciela spółki nie uzasadniają same w sobie o odstąpieniu od orzeczenia odpowiedzialności na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.
Jak wynikało z akt sprawy, zaległości podatkowe w podatku od towarów i usług, za które przeniesiona została odpowiedzialność na męża skarżące, były zaległościami Spółki cywilnej, której on był wspólnikiem, lecz nie jego zaległościami jako podatnika. Podatnikiem była bowiem Spółka cywilna, jako jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia
Niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych w trakcie postępowania podatkowego mających na celu dokładne wyjaśnienie stanu sprawy powoduje naruszenie przepisu art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, co w konsekwencji prowadzi do uchylenia decyzji podatkowej przez Naczelny Sąd Administracyjny w ramach procesu kontroli tej decyzji.
Brak podjęcia przez podatnika obrony i uczestnictwa w trakcie prowadzonego postępowania podatkowego nie może stanowić podstawy zarzutu naruszenia przez organy podatkowe zasad postępowania, jeżeli podatnik miał możliwość obrony i uczestnictwa w toczącym się postępowaniu.
Umowa między kupującym państwowy zakład podlegający likwidacji, a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie rozłożenia na raty przejętych, zaległych składek ubezpieczeniowych, mimo że wywiera skutki cywilnoprawne, nie jest podstawą odpowiedzialności nabywcy za składki ubezpieczeniowe nieopłacone przez poprzednika prawnego, którą stanowią art. 40 - 45 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach
Z treści art. 151 i art. 153 Ordynacji podatkowej wynika jednakże, iż osobom prawnym pisma doręcza się w lokalu ich siedziby. Zaś w przypadku odmowy przyjęcia przez adresata uznaje się, że pismo doręczone zostało w dniu odmowy jego przyjęcia przez adresata. W tej sytuacji zarzut skarżącej Spółki odnośnie pominięcia podstawowej zasady doręczeń poprzez pocztę, tj. nie pozostawienie awizo w przypadku
Przepisy art. 230 i art. 324 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ mają zastosowanie do decyzji inspektora kontroli skarbowej, wydanej na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. 1999 nr 54 poz. 572/.
1. Nie mogą w obrocie prawnym istnieć równolegle dwie decyzje podatkowe dotyczące tej samej materii, czyli decyzja o zabezpieczeniu i wymiarowa. Decyzja o zabezpieczeniu wygasa z mocy samego prawa, a przyczyną jej wygaśnięcia jest wydanie i doręczenie bądź to decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego, bądź też określającej wysokość zaległości podatkowej. Skoro więc w momencie wydawania
Od decyzji pozostawiającej odwołanie bez rozpatrzenia /art. 169 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ podatnikowi nie przysługuje odwołanie, lecz skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 16 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 34 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
1. Określenie wysokości podatku od towarów i usług od czynności, od której uprzednio ostateczną decyzją wymierzono opłatę skarbową, nie narusza. zakazu orzekania w sprawie poprzednio już rozstrzygniętej. 2. Do dnia 31 grudnia 1999 r. do półrocznego okresu używania towaru, od którego art. 7 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 4 pkt 7 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku
Zobowiązanie podatnika w podatku dochodowym od osób prawnych powstaje z mocy prawa, a nie w drodze decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania.
Na gruncie uregulowań zawartych zarówno w ustawie ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, jak i w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w orzecznictwie wypracowany został pogląd, że powstanie nadpłaty związane jest bądź ze złożeniem zeznania podatkowego, bądź z korektą tego zeznania.
W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ brak jest odpowiednika art. 11 Kpc /prejudycjalność wyroku/, zgodnie z którym ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Oznacza to, że sąd cywilny - i poprzez art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74
Instytucji przedawnienia prawa do wydania decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej jaką przewiduje art. 118 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, której to instytucji nie znała ustawa o zobowiązaniach podatkowych. Pod jej rządami nie miał miejsca równoległy bieg terminów przedawnienia zobowiązania podatkowego i przedawnienia prawa do wydania decyzji
Umorzenie zaległości podatkowych, o których mowa w art. 67 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ uzasadnione będzie jedynie w takich przypadkach, które spowodowane zostały działaniem czynników, na które podatnik nie może mieć wpływu i które są niezależne od sposobu jego postępowania.
Ograniczenia dowodowe przewidziane w art. 74 par. 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny /Dz.U. nr 16 poz. 93 ze zm./ obowiązują wyłącznie w cywilnoprawnym sporze między stronami umowy /art. 1 Kc/. W postępowaniu podatkowym należy dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem /art. 180 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Przez "nakładanie podatków", "określanie podmiotów i przedmiotów opodatkowania" w rozumieniu art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. /Dz.U. nr 78 poz. 483/, należy rozumieć również zakres odpowiedzialności tych podmiotów, w tym również, czy ich odpowiedzialność jest solidarna. Oznacza to między innymi, że w prawie podatkowym zobowiązanie solidarne może wynikać tylko
Jeżeli podatnik posiada nadpłatę podatku za rok 1998, a jednocześnie ma zaległości podatkowe za inne okresy, to przepis art. 75 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ pozwala zaliczyć nadpłatę na istniejące zaległości podatkowe.
W świetle art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. /Dz.U. nr 78 poz. 483/ podatnik nie może ponosić negatywnych konsekwencji, gdy zastosował się do błędnej informacji udzielonej mu przez urząd skarbowy w trybie art. 14 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
O tożsamości sprawy w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego /odpowiednik art. 247 par. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ można mówić, gdy występują te same podmioty, dotyczy ona tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym sprawy. W sprawach stosowania ulg podatkowych
Warunkiem koniecznym stwierdzenia nieważności decyzji jest zakończenie postępowania decyzją ostateczną. Nie można więc stwierdzić nieważności decyzji nie mającej cechy ostateczności. Ostateczność decyzji rozstrzygającej sprawę na gruncie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926/ - jako przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji - jest uzasadniona niekonkurencyjnością
