Wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2000 r., sygn. III SA 2972/99

Ograniczenia dowodowe przewidziane w art. 74 par. 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny /Dz.U. nr 16 poz. 93 ze zm./ obowiązują wyłącznie w cywilnoprawnym sporze między stronami umowy /art. 1 Kc/. W postępowaniu podatkowym należy dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem /art. 180 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jarosława M. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 7 października 1999 r. w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 czerwca 1999 r. Urząd Skarbowy w E. określił Jarosławowi M. podatek dochodowy od osób fizycznych za 1996 r. w innej wysokości niż kwota wynikająca z jego zeznania /art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416, zwanej dalej "ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych"/. Organ podatkowy zakwestionował między innymi przychody wykazane przez podatnika z tytułu wynajmowania lokali użytkowych. Zdaniem Urzędu, zakres wynajmowania wspomnianych lokali oraz fakt, że dochody z tego tytułu stanowiły główne źródło utrzymania Jarosława M., pozwalają przyjąć, iż w omawianym wypadku najem prowadzony był w ramach działalności gospodarczej, a tym samym stanowił źródło przychodu z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji przychodem podatnika z tytułu wynajmowania lokali były kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane /art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych/. Tymczasem Jarosław M. wykazywał w podatkowej księdze przychodów i rozchodów tylko kwoty otrzymane.