Postanowienie NSA z dnia 13 lutego 2024 r., sygn. II OZ 54/24
Zwolnienie z opłat za usługi wodne w przypadku wprowadzania do wód lub do ziemi wód pochodzących z odwodnienia zakładu górniczego, które nie przekraczają określonego poziomu zanieczyszczeń, nie zależy wyłącznie od danych zawartych w pozwoleniu wodnoprawnym, ale od rzeczywistych wartości zanieczyszczeń.
Legalizacja samowoli budowlanej jest możliwa jedynie w przypadku zgodności budowy z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz braku naruszenia techniczno-budowlanych przepisów. Gdy te warunki nie są spełnione, jedynym dopuszczalnym rozwiązaniem prawnie jest nakaz rozbiórki obiektu (NSA, sygn. akt II SA/Lu 259/20).
Wody pochodzące z odwodnienia zakładu górniczego, które są niezanieczyszczone, nie stanowią ścieków w rozumieniu art. 16 pkt 61 lit. e ustawy Prawo wodne i mogą podlegać zwolnieniu z opłaty stałej za usługi wodne, o ile wartość sumy chlorków i siarczanów w tych wodach nie przekracza 500 mg/l (art. 279 pkt 3 u.p.w.).
Legalność samowoli budowlanej oceniana jest w kontekście obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz przepisów techniczno-budowlanych, a wszczęcie procedury zmiany planu lub studium nie wpływa na rozstrzygnięcie sprawy samowoli budowlanej istniejącej w dniu wydania decyzji.
W procesie ustalania obowiązku ponoszenia opłaty stałej za usługi wodne istotne jest zbadanie, czy wprowadzane wody mogą być zakwalifikowane jako ścieki oraz czy spełniają warunki do zwolnienia z opłat określone w przepisach prawa wodnego, w szczególności w kontekście obowiązujących definicji i przepisów dotyczących ochrony środowiska wodnego.
Zgodnie z art. 279 pkt 3 ustawy prawo wodne, zwolnienie z opłat za usługi wodne za wprowadzanie ścieków, które są wodami zasolonymi, jest możliwe pod warunkiem, że wartość sumy chlorków i siarczanów (Cl+SO4) w tych wodach nie przekracza 500 mg/l. I