1. Skarżący dochowują wymogów wniesienia skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 nr 74 ze zm./, nawet jeżeli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego doręczyli nieprawidłowo do urzędu gminy, ale gmina przekazała ją do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed upływem dwóch miesięcy i 30 dni od daty doręczenia skarżącemu zaskarżonej uchwały
Faktem jest, że z woli ustawodawcy wyrażonej w art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ wykonanie altan i obiektów gospodarczych na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w mieście i 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości 5 m przy dachach stromych i 4 m przy dachach płaskich nie wymaga pozwolenia na
Treść art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ jest wyrazem odejścia od systemowej zasady obowiązku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i ogranicza organ w istocie do sprawdzenia czy na dany obiekt budowlany uzyskano wymagane pozwolenie na budowę lub dokonano wymaganego zgłoszenia.
Sprawa rozstrzygnięta w oparciu o art. 42 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie mieści się, w kategorii zadań nadzoru budowlanego określonych w art. 83 Prawa budowlanego z 1994 r., zwłaszcza nie dotyczy ona nakazów, o których mowa w art. 48 czy
Stosownie do brzmienia art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ zawarty w nim zakaz zmiany stanu wody na gruncie dotyczy wyłącznie właściciela tego gruntu. Konsekwencja tego faktu implikuje, że jeżeli zmiany stanu wody dokonał nie właściciel, a inna osoba, to nie można na taką osobę nakładać obowiązków określonych w ust. 2 art. 50 cytowanej ustawy
Sankcja rozbiórki przewidziana w art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ dotyczy wybudowanego bądź będącego w budowie bez zezwolenia obiektu budowlanego, nie dotyczy natomiast wykonywanych wewnątrz budynku prac remontowych.
Art. 69 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie stanowi materialnoprawnej podstawy do wydania przez organ nadzoru budowlanego decyzji nakazującej zastosowanie środków zabezpieczających podjęcia działań mających na celu usunięcie niebezpieczeństwa dla ludzi lub minia. Stanowić może natomiast podstawę rozstrzygnięcia w drodze decyzji administracyjnej w przedmiocie
1. Wykonanie obiektu w oparciu o zgłoszenie, co do zasady, nie wymaga wcześniejszego uzyskania przez inwestora decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu /art. 39 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139/. 2. W przypadku budowy ekranu akustycznego - "parkan" - wymagane jest pozwolenie na budowę i poprzedzająca je decyzja
Zgoda na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych nie może sankcjonować samowoli budowlanej, nie może też następować w każdym przypadku, a jedynie wówczas, jeżeli zachodzi konieczność wprowadzenia rozwiązań dających lepsze efekty społeczno-gospodarcze /art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ lub w przypadkach szczególnie uzasadnionych
Przepis art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ stanowi, że właściwy organ wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, jeżeli na terenie, którego dotyczy projekt zagospodarowania działki lub terenu, znajduje się obiekt budowlany, w stosunku do którego orzeczono nakaz rozbiórki. Natomiast art. 30
Ochrona, interesów osób trzecich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu może następować tylko w takim zakresie, w jakim nie jest objęta regulacjami Prawa budowlanego, to jest w granicach określonych ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego.
Żądanie wykupu nieruchomości w sytuacji określonej w art. 124 ust. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ ma charakter cywilnoprawny i nie wszczyna postępowania administracyjnego.
Jeżeli w uzasadnieniu postanowienia organu pierwszej instancji jako przyczynę sporządzenia ekspertyzy stanu technicznego budynku wskazano ponadto konieczność wyjaśnienia potrzebnych zabezpieczeń w celu uniknięcia katastrofy budowlanej oraz zagrożenia życia i mienia przechodniów, to tego rodzaju okoliczności nie mogą być przedmiotem ekspertyzy, o której mowa w art. 81c ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994
1. W świetle treści art. 32 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ o zachowaniu terminu ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu decyduje data złożenia samego wniosku o pozwolenie na budowę. 2. Umowy o charakterze obligacyjnym /np. umowa użyczenia/ dają inwestorowi prawo do dysponowania cudzą nieruchomością na cele
Treść par. 18 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140 ze zm./ wskazuje, że urządzenie przy budynku miejsc postojowych dla samochodów osobowych ich użytkowników stałych i czasowych /interesantów, odwiedzających i innych/ traktuje się tak
1. Art. 93 ust. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 1997 nr 115 poz. 741/ stanowi podstawę prawną do podjęcia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu określającą zasady podziału nieruchomości. 2. Dopuszczalność określenia zasad podziału nieruchomości w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu jest ograniczona przesłanką - braku
Żaden przepis prawa budowlanego ani rozporządzeń wykonawczych do tego prawa nie wymaga zgody sąsiada na wykonywanie na własnej działce inwestora robót budowlanych w obiekcie istniejącym w odległości od granicy działki zgodnej z obowiązującymi przepisami.
Wojewoda nie może uznać się za organ niewłaściwy do rozpoznania sprawy o stwierdzenie nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntów oraz własności budynków, innych urządzeń i lokali przez państwową osobę prawną na podstawie art. 200 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./, jeżeli nie toczy się postępowanie w sprawie stwierdzenia
Przepis par. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ odnosi się również do podmiotu zajmującego pas drogowy z powodu konieczności usunięcia awarii urządzeń nie związanych z obsługą ruchu, a znajdujących się w pasie drogowym.
Celem zarzutu regulowanego przepisami art. 24 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ jest ochrona interesu indywidualnego obywateli /jednostek organizacyjnych/ w procesie planowania przestrzennego. To zaś oznacza, że rada gminy, rozpatrując zarzuty zgłoszone do projektu planu, nie może skutecznie powoływać się na interes ogólny jako podstawowe
Stosownie do par. 29 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140 ze zm./ dokonywanie zmiany naturalnego spływu wód opadowych w celu kierowania go na teren sąsiedniej nieruchomości bez zgody jej właściciela lub zarządcy jest zabronione. Z tą regulacją
