Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 6 grudnia 2023 r., sygn. III SA/Gl 179/23
Władztwo planistyczne organu samorządu terytorialnego, choć stanowi wyraz jego autonomii w zakresie kształtowania polityki przestrzennej, musi uwzględniać równowagę między interesem publicznym a konstytucyjnie chronionym prawem własności. Ograniczenia prawa własności poprzez wprowadzenie zakazu zabudowy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wymagają uzasadnienia i muszą zachować proporcjonalność
W statutach jednostek pomocniczych gminy nie mogą być wprowadzane regulacje zmieniające lub rozszerzające zakres kompetencji organów określony w ustawie o samorządzie gminnym, a w szczególności nie mogą wpływać na formę bezpośredniego wyboru sołtysa i rady sołeckiej przez mieszkańców oraz na sposób działania tych organów.
Przepis art. 209a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1899 ze zm.) nie stanowi lex specialis względem art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n., w tym sensie, że nie modyfikuje on przesłanek określonych w art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n., lecz daje uprawnienie do wystąpienia z roszczeniem na podstawie art. 209a u.g.n. W związku z art. 34 ust. 1 pkt 1 i art. 37 ust
Ocena wpływu planowanej inwestycji mieszkaniowej na istniejącą infrastrukturę telekomunikacyjną jest elementem niezbędnym do ustalenia lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, mając na względzie wymóg zapewnienia ciągłości i bezpieczeństwa funkcjonowania usług telekomunikacyjnych.
Przy nabyciu własności nieruchomości na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r., kluczowe jest wykazanie, że nieruchomość była zajęta pod drogę publiczną na dzień 31 grudnia 1998 r. Dokumenty geodezyjne sporządzone przez uprawnionych geodetów, przyjęte do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, mają charakter dokumentów urzędowych i mogą stanowić podstawę do ustalenia
Ograniczenie prawa własności wynikające z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które przeznacza część nieruchomości pod drogę dojazdową, jest dopuszczalne, gdy jest uzasadnione interesem publicznym oraz mieści się w granicach wyznaczonych zasadą proporcjonalności.
Zarówno studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, jak i plan miejscowy muszą pozostawać w zgodności z aktami normatywnymi wyższego szczebla, przy czym studium pełni rolę aktu polityki przestrzennej określającego ramy dla planów miejscowych, które z kolei jako akty prawa miejscowego mają moc powszechnie obowiązującą i nie mogą naruszać ustaleń studium.
W świetle art. 7 ust. 4 specustawy mieszkaniowej, rada gminy ma uznaniową i planistyczną władzę do decydowania o lokalizacji inwestycji mieszkaniowych, co obejmuje ocenę stanu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych i możliwości rozwoju gminy na podstawie ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, a decyzja o odmowie lokalizacji może być uzasadniona nie tylko formalnymi przesłankami