W kontekście art. 119 ust. 3 u.p.t.u. oraz art. 306 - art. 310 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej znaczenie pojęcia "podróżny" należy rozumieć szeroko ("podejście oparte na kliencie"), przy czym procedura VAT marża ma zastosowanie, gdy bezpośrednim odbiorcą usługi jest każdy klient (instytucja, przedsiębiorca, biuro podróży).
Przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględniać czynności podejmowane na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie. Należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. To czy osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze
Prawidłowa implementacja art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE powinna polegać na uzależnieniu zwolnienia usług kształcenia zawodowego i przekwalifikowania od okoliczności, czy usługi takie świadczone są przez podmioty, których cele dane państwo członkowskie uznaje za podobne do celów podmiotów prawa publicznego.
1. Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza na gruncie podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników
1. Podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Zatem faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług pomiędzy konkretnymi podmiotami w niej wykazanymi, w zakresie ściśle określonego towaru lub usługi oraz w zakresie
1. Według definicji "działalności handlowej", o której mowa w art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, nie mogą być uznawane za dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. 2. Przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględniać
Przy ocenie podstaw do pozbawienia odbiorcy faktury prawa do odliczenia wynikającego z niej podatku należy brać pod uwagę, czy przy uwzględnieniu obiektywnych okoliczności i bez wymagania od odbiorcy faktury podejmowania czynności sprawdzających, które nie są jego zadaniem, odbiorca ten wiedział lub powinien był wiedzieć, iż transakcja wiąże się z naruszeniem przepisów o podatku od wartości dodanej
1. Art. 240 § 1 pkt 11 O.p. należy rozumieć w ten sposób, że jego przedmiotem jest orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które wskazuje na wykładnię określonych norm prawa unijnego, rzutującą na praktykę stosowania przepisów krajowych, stanowiących podstawę wydania decyzji będącej przedmiotem wniosku o wznowienie postępowania. Istota unormowania z art. 240 § 1 pkt 11 O.p. sprowadza
1. Wymóg polegający na uzależnieniu obniżenia podstawy opodatkowania wynikającej z pierwotnej faktury od posiadania przez podatnika potwierdzenia otrzymania korekty faktury doręczonego przez nabywcę towarów lub usług mieści się w pojęciu warunków, o których mowa w art. 90 ust. 1 dyrektywy VAT, jak również w pojęciu obowiązków zawartym w art. 273 owej dyrektywy. 2. Jeżeli uzyskanie przez podatnika,
Klauzula stałości (stand still) pozwala na zachowanie takich ograniczeń w prawie do odliczenia, jakie istniały w danym państwie w dniu jego przystąpienia, rozumianym w istocie jako ostatni dzień przed akcesją. Kluczowa w tej mierze jest możliwość zachowania dotychczasowego status quo swoistych odrębności narodowych co do odliczeń, mimo wejścia już poszczególnych państw w reguły ujednoliconego podatku
1. Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku
1. Dychotomiczny podział czynności podlegających opodatkowaniu na dostawę towarów i świadczenie usług nie oznacza, iż każde przesunięcie, czy rozliczenie określonych wartości ekonomicznych pomiędzy dwoma różnymi podmiotami może zostać uznane za świadczenie usług jeśli nie stanowi dostawy towarów. 2. Świadczenie usług jest "odpłatne" w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. c) dyrektywy VAT, a zatem podlega
W sytuacji, gdy jeden podatnik świadczy usługi na rzecz innego podatnika, które ten wykorzystuje do celów transakcji zwolnionej od podatku, to temu drugiemu podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT. Według logiki systemu wprowadzonego dyrektywą VAT, odliczenie podatku naliczonego związane jest z poborem podatku należnego. Dlatego nawet jeżeli zwolnienie przewidziane przez
Zwrócenie się przez organ podatkowy na podstawie rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 do organów innego państwa z wnioskiem o udzielenie informacji w celu określenia wysokości zobowiązania w podatku od towarów i usług nie skutkuje zawieszeniem biegu terminu przedawnienia tego zobowiązania na podstawie art. 70a § 1 Ordynacji podatkowej.
Brak jest podstaw, aby z usługi związanej z wyżywieniem (PKWiU ex 56), obejmującej przygotowywanie i podawanie produktów żywnościowych (spożywczych), wydzielać "komponent usługowy" oraz "komponent produktowy".
Klauzula stałości (stand still) pozwala na zachowanie takich ograniczeń w prawie do odliczenia, jakie istniały w danym państwie w dniu jego przystąpienia rozumianym w istocie jako ostatni dzień przed akcesją. Kluczowa w tej mierze stała się bowiem możliwość zachowania dotychczasowego status quo (swoistych odrębności narodowych co do odliczeń), mimo wejścia już poszczególnych państw w reguły ujednoliconego
Wykładnia prawa unijnego dokonana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku stanowiącym odpowiedź na pytanie prejudycjalne sądu krajowego jest dla tego sądu wiążąca, przy czym zalecenia Trybunału pod adresem tego sądu w zakresie poczynienia stosownych ustaleń dla prawidłowego stosowania tego prawa są wiążące w zakresie, w jakim pozwalają temu sądowi na ich realizację w ramach obowiązującej
Pojazdy o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg mieszczą się w pełni w dyspozycji art. 12 ust. 1 ustawy z 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw i nie ma żadnych przesłanek do stwierdzenia, że polski ustawodawca nie był uprawniony - w oparciu o klauzulę stand still, o której mowa w art. 176 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE - do utrzymania ograniczenia
Krajowy prawodawca w zgodzie z prawem unijnym w okresie - od 1 kwietnia 2014 r. do 1 lipca 2015 r. - na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312) wyłączył odliczenie 50% kwoty podatku naliczonego z tytułu wydatków na nabycie paliwa (tj. paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu) do napędu
Opłata związana za sprzedażą energii elektrycznej ostatecznemu konsumentowi jest elementem wynagrodzenia i powinna być wliczona do podstawy opodatkowania VAT.
1. Dla oceny, czy dotacja jest elementem istotnym wpływającym na włączenie jej do podstawy opodatkowania, kluczowe jest stwierdzenie, czy dotacje są przekazywane w celu sfinansowania dostawy konkretnych towarów lub świadczenia konkretnych usług. Tylko bowiem w takiej sytuacji można uznać, że stanowią one element wynagrodzenia. Dotacje niedające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi
Środki otrzymane przez gminę z dofinansowania w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego powinny być zaliczone przez gminę do podstawy opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, jeśli świadczenie jest ściśle i bezpośrednio związane ze świadczoną usługą.
W sytuacji wykazania, że zakwestionowane transakcje nie miały rzeczywistego charakteru, a jedynie sprowadzały się do wystawienia pustych faktur, badanie dobrej wiary nabywcy jest niecelowe.
