Problem realizacji (art. 42 ust. 2 Konstytucji RP), a więc zapewnienia we wszystkich stadiach procesu prawa do obrony zarówno w sensie materialnym jak i formalnym, pozostaje bez związku z rozważaną kwestią przedmiotowych ograniczeń wnoszenia skarg kasacyjnych. Prawo do obrony - samo w sobie - nie generuje bowiem prawa do zaskarżenia orzeczenia. Standard konstytucyjny przewiduje jedynie prawo zaskarżania
Skoro (…) zarządzenie o uznaniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji za bezskuteczny blokuje możliwość wniesienia kasacji z uwagi na nierozpoznanie tego wniosku, to tym samym zamyka drogę do wydania wyroku. Takie zarządzenie podlega więc zaskarżeniu na zasadach ogólnych (art. 459 § 1 w zw. z art. 466 § 1 k.p.k.). Zawarty w art. 126 § 1 k.p.k. warunek formalny wniosku o przywrócenie
Przekonanie strony o słuszności jej osobistego wniosku o wznowienie w żadnej mierze nie uzasadnia domagania się przez nią wyznaczania z urzędu kolejnych obrońców, aż do skutecznego spełnienia jej oczekiwań związanych ze sporządzeniem tego wniosku.
W wypadku realnego zbiegu przestępstw, za które orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i karę ograniczenia wolności, wymierzenie kary łącznej według zasad wskazanych w art. 87 k.k. nie jest konieczne, gdyż ratio legis tego przepisu dotyczy sytuacji, gdy brak jest możliwości jednoczesnego wykonywania bezwzględnej kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności
Unormowanie zawarte w art. 552 k.p.k. stanowi wyjątek od ogólnych zasad odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy publicznej, ujętych w przepisach art. 417, 4171 i 4172 kodeksu cywilnego, a przepisy rozdziału 58 k.p.k. stanowią przepisy szczególne, wyłączające zastosowanie art. 417, 4171 i 4172 k.c. zgodnie z przepisem art. 421 k.c. Z tego względu normy o charakterze
Orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oznacza, że oskarżony tej kary nie odbywał w rozumieniu art. 64 § 1 k.k., nawet gdy na jej poczet zaliczono okres tymczasowego aresztowania. Nie ulega bowiem wątpliwości, że zaliczony na poczet kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania staje się odbytą karą pozbawienia wolności dopiero z chwilą prawomocnego
Postanowienia § 17 rozporządzenia w sprawie kontroli ruchu drogowego, przyznające strażnikom gminnym (miejskim) inne niż przewidziane w ustawie - Prawo o ruchu drogowym uprawnienia z zakresu kontroli ruchu drogowego, zostały wydane z przekroczeniem granic upoważnienia ustawowego. Skoro (…) przepis Konstytucji określa prawo i obowiązek stosowania przez sędziów ustawy, to wynika stąd i ich powinność
W sytuacji, gdy z wniosku o wznowienie postępowania złożonego przez stronę wyraźnie wynika, że domaga się wznowienia postępowania w oparciu o inne powody niż wymienione w art. 540 i art. 540a k.p.k., to wówczas nie będzie potrzeby rozpoznawania złożonego wniosku o wyznaczenie z urzędu adwokata albo radcę prawnego do sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie postępowania, skoro wniosek o wznowienie
W ramach kontroli warunków formalnych wniosku o wznowienie postępowania badaniu podlega m. in. wskazanie podstaw do wznowienia postępowania. Z recypowanego do postępowania wznowieniowego art. 530 § 2 in fine k.p.k. (art. 545 § 1 k.p.k.) wynika, że odmowa przyjęcia kasacji może nastąpić, gdy oparto ją na innych powodach niż wskazane w art. 523 § 1 k.p.k. Stosując ten przepis „odpowiednio” w postępowaniu
W ramach kontroli warunków formalnych wniosku o wznowienie postępowania badaniu podlega, między innymi, wskazanie podstaw do wznowienia postępowania. Z przejętego do postępowania wznowieniowego art. 530 § 2 in fine k.p.k. (art. 545 § 1 k.p.k.) wynika, że odmowa przyjęcia kasacji może nastąpić, gdy oparto ją na innych powodach niż wskazane w art. 523 § 1 k.p.k. Stosując ten przepis odpowiednio w postępowaniu
W przypadku skazania za zbiegające się przestępstwo skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej sąd wymierza karę łączną na zasadach określonych w kodeksie karnym skarbowym, a więc na zasadach wynikających z treści art.39§1 kks. Wynika to wprost z przepisu art.39§2kks. Prawidłowo więc Sąd przy orzekaniu kary łącznej winien powołać przepis art.39§2kks w zw. z art.39§1 kks (jest on odpowiednikiem
Jeśli z jakichś przyczyn zaszła potrzeba powiadomienia obrońcy o terminie posiedzenia w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania w ostatniej chwili, Sąd winien podejść do sprawy rozsądnie i dodatkowo przekazać tę informację telefoniczne, aby mieć pewność, że wiadomość dotarła do adresata na czas. Pewności takiej nie daje z natury rzeczy potwierdzenie transmisji danych faksem, bo świadczy
Umorzenie postępowania nie ograniczało prawa pokrzywdzonego do rozpoznania jego sprawy przez sąd. Rzecz w tym, iż prawa takiego nie można utożsamiać z prawem danej osoby do rozpoznania jej sprawy na rozprawie. Każdy obywatel ma bowiem zagwarantowane prawo do sądu, a nie do rozpoznawania sprawy przez sąd w określony sposób. Owemu prawu do sądu uczyniono zadość, skoro to sąd rozstrzygnął o wniesionym
Właściwość sądu okręgowego do rozstrzygnięcia o wniosku prokuratora o wydanie europejskiego nakazu aresztowania jest niewątpliwie zagadnieniem skomplikowanym, o czym najlepiej świadczy fakt, iż w doktrynie zdążyły już pojawić się na ten temat dwa sprzeczne z sobą poglądy. Zgodnie z pierwszym z nich, do wydania europejskiego nakazu aresztowania uprawniony jest z mocy ustawy sąd okręgowy, który w danym
Nie sposób naruszenia przepisu art. 7 kpk argumentować dokonaniem nieprawidłowych ustaleń faktycznych. Wszak to zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być wywodzony z błędnej oceny materiału dowodowego, ale nie odwrotnie. Nie może przecież budzić wątpliwości, że to ocena materiału dowodowego generuje ustalenia faktyczne.
W procesie delegowania sędziego wojskowego do pełnienia obowiązków sędziowskich lub wykonywania czynności administracyjnych w innym sądzie (albo w Departamencie Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości), pozycje Ministra Sprawiedliwości i Ministra Obrony Narodowej nie są równorzędne. Wady procesu delegacji sędziego wojskowego mają różny skutek w zależności od tego, na jakim etapie decyzyjnym występują
Zaniedbanie zasięgnięcia tak elementarnej informacji, jak ta, czy uwzględniono wniosek oskarżonego o odroczenie rozprawy, czy też sprawę rozpoznano, wyklucza więc uznanie, że doszło do zaistnienia niezależnej od niego przyczyny, która uniemożliwiła mu dopełnienie czynności procesowej w przewidzianym prawem terminie.
Upoważnienie do uprzedzenia o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia musi wynikać z ustawy, na podstawie której prowadzone jest postępowanie. Takiego uprawnienia nie kreuje akt rangi podustawowej, jakim jest rozporządzenie ministra. Przepis art. 75 § 2 k.p.a. ma zastosowanie, to jest stwarza uprawnienie dla organu administracji państwowej do uprzedzenia o odpowiedzialności karnej
W czasie wprowadzania przez oskarżonego do narządów rodnych pokrzywdzonej, bliżej nieustalonego narzędzia, znajdowała się ona w stanie wyłączenia świadomości, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, aby na taką formę obcowania płciowego wyrażała zgodę lub ją akceptowała. Przeciwnie z powyższego wynika, że będąc pod silnym działaniem amfetaminy i alkoholu, pokrzywdzona była osobą całkowicie bezradną
1. O dobrowolnym odstąpieniu od usiłowania można mówić tylko wówczas gdy sprawca dobrowolnie zrezygnował z popełnienia czynu zabronionego w fazie usiłowania nieukończonego. Jeżeli zachowanie sprawcy osiągnęło już fazę usiłowania ukończonego (sprawca wykonał wszystkie czynności prowadzące do realizacji znamion czynu zabronionego) warunkiem bezkarności za usiłowanie jest zapobiegnięcie przez sprawcę
W razie przysądzenia własności nieruchomości (art. 1000 § 1 i art. 1003 § 1 k.p.c.), przewidziany w art. 292 k.p.k. zakaz zbywania i obciążania nieruchomości nie wygasa.
Nieobowiązywanie po 23 kwietnia 2009 roku art. 148 § 2 k.k. rodzić będzie też inne doniosłe skutki na przyszłość, a mianowicie takie, że poprzez art. 4 § 1 k.k. będzie można sięgać przy ocenie prawnej kwalifikowanych zabójstw po ustawę względniejszą dla sprawców, a więc po art. 148 § 1 k.k. Wszak nawet kolejna nowelizacja Kodeksu karnego z 1997 roku i ewentualne przywrócenie art. 148 § 2 k.k. w brzmieniu
