Postanowienie SN z dnia 29 maja 2009 r., sygn. IV KZ 32/09

Problem realizacji (art. 42 ust. 2 Konstytucji RP), a więc zapewnienia we wszystkich stadiach procesu prawa do obrony zarówno w sensie materialnym jak i formalnym, pozostaje bez związku z rozważaną kwestią przedmiotowych ograniczeń wnoszenia skarg kasacyjnych. Prawo do obrony - samo w sobie - nie generuje bowiem prawa do zaskarżenia orzeczenia.

Standard konstytucyjny przewiduje jedynie prawo zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji (art. 78 Konstytucji RP) i określa dwuinstancyjność postępowania (art. 176 ust. 1 Konstytucji RP), a więc nie sprzeciwia się kształtowaniu przez ustawodawstwo zwykłe, uzupełniających ten system kontroli sądowej, zasad wnoszenia nadzwyczajnych środków zaskarżenia, zawierających uzasadnione ograniczenia.