Prawomocne uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu stoi na przeszkodzie ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 kpk skazaniu go za zachowania będące elementami tego czynu, które były przedmiotem wcześniejszego osądzenia niezależnie od stopnia społecznej szkodliwości tego fragmentu czynu.
W przedmiotowej sprawie oskarżony miał ustanowionych dwóch obrońców z wyboru wyraził więc wolę i gotowość korzystania z pomocy każdego z nich. Skoro tak, to każdego z nich należało zawiadomić o terminach rozprawy. Zbieżność nazwisk, czy też pokrewieństwo obrońców, ta sama siedziba kancelarii adwokackiej, nie mogą w żaden sposób usprawiedliwiać zaniechania powyższego. Skoro oskarżony odrębnie ustanowił
Działania polegające na uprawie konopi, a następnie wytwarzaniu z nich środka odurzającego, podjęte były z góry powziętym zamiarem. Wytwarzanie polegało przecież na suszeniu ziela konopi, które zostały zasadzone i uprawiane przez oskarżonego właśnie w tym celu. Systematycznie, w miarę dojrzewania kwiatostanów, oskarżony zbierał je, suszył, mielił, uzyskując znaczne ilości środka odurzającego. Uprawę
Kwestie związane z wykonywaniem kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego ujęte zostały w odrębnej ustawie z dnia 7 września 2007 r., to jednak - niezależnie od przyjętej techniki legislacyjnej - ich materia stanowi część uregulowań dotyczących prawa karnego wykonawczego, a zatem nie może być interpretowana w oderwaniu od zasadniczych reguł zawartych w kodeksie
Pistolet alarmowy 'Start 3' kal. 6 mm stanowi broń palną.
Dowód osobowy nie nabiera cech wiarygodności, ani też nie może zostać zdeprecjonowany tylko dlatego, że został utrwalony w jednej z faz postępowania karnego: w postępowaniu przygotowawczym, czy jurysdykcyjnym. Jeśli wyjaśnienia różnią się w swej treści, a cezurą tych rozbieżności jest stadium procesu, to Sąd I instancji dokonuje recenzji takiego dowodu z zachowaniem typowych reguł obowiązujących w
1. Instytucja tzw. oddania pod sąd sensu stricto, umożliwiająca sądowi umorzenie postępowania karnego przed rozprawą, w razie oczywistego braku podstaw do oskarżenia (art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k.), wchodzi w rachubę jedynie wtedy, gdy mimo kompleksowego zgromadzenia dowodów, a więc nieistnienia braków postępowania przygotowawczego, które uzasadniałyby przekazanie sprawy prokuratorowi do uzupełnienia tego
Zaskarżenie wyłącznie na korzyść oskarżonego - w oparciu o zarzuty związane ze skazaniem w trybie art. 387 k.p.k. - wyroku opartego na zawartym przed sądem pierwszej instancji porozumieniu karnoprocesowym, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie, uprawnia sąd odwoławczy do wydania na podstawie art. 434 § 3 k.p.k. orzeczenia surowszego niż zaskarżone, a to wobec niestosowania w takim wypadku zakazu
Jest dopuszczalne odczytanie zeznań świadka, choćby miały one kluczowe znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonego, gdy nieobecność świadka jest spowodowana jego stałym lub długotrwałym pobytem za granicą, zaś doprowadzenie do jego stawiennictwa na rozprawę jawi się jako niemożliwe bądź połączone z trudnymi do przezwyciężenia przeszkodami; w tym względzie oceny należy dokonywać na tle realiów
W wypadku niemożności bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie, w sytuacjach określonych w art. 391 § 1 k.p.k., protokoły jego przesłuchania, jak i protokoły okazania osób, okazania rzeczy, konfrontacji, wizji lokalnej czy nawet eksperymentu procesowego przeprowadzonych z jego udziałem, nie mogą podlegać jedynie ujawnieniu, w trybie art. 394 § 2 k.p.k., lecz z uwagi na ich każdorazową
Trudno nawet zrozumieć intencje obrońcy, starającego się wykazać, że rażącą niewspółmierność kary łączyć należy wyłącznie z takim, a nie innym określeniem okresu próby. Takie postawienie tematu nasuwa podejrzenie, że owa „rażąca niewspółmierność” to - dla oskarżonego - obowiązek prowadzenia przez 5 lat ustabilizowanego i porządnego życia - bez nadużywania alkoholu i przy wykonywaniu pracy.
W postępowaniu o wydanie wyroku łącznego z mocy art. 574 k.p.k. stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu zwyczajnym przed sądem I instancji. Zastosowanie w tym postępowaniu znajduje więc również norma zawarta w art. 80 k.p.k. stanowiąca o obowiązku posiadania obrońcy w postępowaniu przed sądem okręgowym w I instancji w sytuacji, gdy oskarżony jest pozbawiony wolności. Przepis ten stosowany odpowiednio
O ile pierwsza seria 11 uderzeń mogłaby być rozważana za podjętą nie w warunkach obrony koniecznej, ale co najwyżej z przekroczeniem jej granic (z samych wyjaśnień skazanego wynika wszak, że nie obawiał się pokrzywdzonego - „czułem się niezagrożony”), o tyle kolejne 6 zadanych przez niego uderzeń w klatkę piersiową pokrzywdzonego, w sytuacji znacznego już jego osłabienia, musi być uznane za ujawnienie
Celem tego przygotowania postępowania lustracyjnego winno być ustalenie, czy rzeczywiście zostało złożone oświadczenie lustracyjne niezgodne z prawdą, wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy, w tym zebranie, zabezpieczenie utrwalenie dowodów dla sądu tak, aby rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło na pierwszej rozprawie głównej. Nieprzeprowadzenie w postępowaniu przygotowawczym dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej
Wykonanie kary w całości nie stoi na przeszkodzie wydaniu wyroku łącznego, ale nie dotyczy to sytuacji, gdy skazanie uległo zatarciu. Zgodnie z treścią art. 106 kk z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe. Konsekwencją tego jest uznanie za niebyłe samego przestępstwa, czyli uznanie z chwilą zatarcia skazania, że przestępstwa w ogóle nie popełniono. W takiej sytuacji w chwili wydawania wyroku
Pokrzywdzony może wnieść do sądu subsydiarny akt oskarżenia tylko wtedy, gdy prokurator - po wyczerpaniu kolejnych, przewidzianych w art. 306 § 1 oraz w art. 330 § 1 i 2 k.p.k., szczebli zaskarżenia podejmowanych przez niego decyzji - wyda 'powtórnie' 'ponownie' postanowienie o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania. Nie ma racji skarżący, iż „powtórna „ decyzja o jakiej mowa w art. 55 § 1
Przepisy art. 8 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 ze zm.) nie zawierają kryterium miejsca działalności niepodległościowej, jako warunku przyznania prawa do odszkodowania i zadośćuczynienia osobom represjonowanym przez radzieckie organy ścigania
Na podstawie art. 62 ustawy z dnia 21 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karalny jest każdy wypadek posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej „wbrew przepisom ustawy”, a więc w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia ich innej osobie, jak i w celu samodzielnego zażycia - czy to za jakiś czas czy niezwłocznie, jeżeli sprawca posiada środek odurzający lub substancję psychotropową
Niedopuszczalne jest aby Sąd polski w ramach wdrożonej procedury w przedmiocie wykonania nakazu europejskiego, ustalał, czy prawomocne postanowienie sądu zagranicznego zarządzające wykonanie kary pozbawienia wolności czyni zadość odpowiednim przepisom prawa polskiego. Byłoby to bowiem niedopuszczalne kontrolowanie materialnej treści zagranicznych rozstrzygnięć przez pryzmat ich zgodności z prawem polskim
Kwestie dotyczące ustalenia kręgu osób uprawnionych do uzyskania odszkodowania z tytułu represjonowania winny być przedmiotem merytorycznego rozpoznania sprawy, nie mogą być zatem uznane za formalny brak wniosku.
W sprawach, w których jako pokrzywdzony występuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych, czynności procesowych przysługujących pokrzywdzonemu dokonuje Prezes Zakładu jako organ uprawniony do działania w jego imieniu, bądź inna osoba upoważniona do tego na podstawie odpowiedniego przepisu statutu ZUS, o ile statut taką możliwość przewiduje.
Skoro sąd ma prawo i obowiązek badania po wniesieniu aktu oskarżenia, czy w sprawie nie zachodzą przeszkody prawne do prowadzenia postępowania (art. 339 § 3 pkt 1 i 2 k.p.k.), i umarza postępowanie przy zaistnieniu tych przeszkód, to może on także badać, czy uprawniające prokuratora do wniesienia oskarżenia uprzednie postanowienie Prokuratora Generalnego, o uchyleniu prawomocnego postanowienia o umorzeniu
Z woli ustawodawcy, wyrażonej jednoznacznie z chwilą wprowadzenia do treści art. 115 § 13 pkt 3 kk zmiany w określeniu kuratora sądowego, przepis ten stanowi samodzielną, prawną podstawę uznania kuratora sądowego za funkcjonariusza publicznego, natomiast ustawa wskazuje zakres desygnatów tego pojęcia.
W sytuacji gdy prawomocnym wyrokiem orzeczono wobec sprawcy przestępstwa jeden ze środków karnych wymienionych w treści art. 244 k.k., i w czasie stosowania tego środka sprawca ten do niego się nie stosuje, fakt, że w dacie orzekania za przestępstwo z art. 244 k.k. nastąpiło zatarcie skazania, którym środek karny nałożono, nie oznacza iż zespół znamion przestępstwa z art. 244 k.k. został zdekompletowany
