Jeżeli wniesiona na niekorzyść rewizja nadzwyczajna od prawomocnego wyroku uniewinniającego została oddalona, to przewidziany w art. 489 k.p.k. termin biegnie od daty uprawomocnienia się tego wyroku, a nie od daty wyroku Sądu Najwyższego, którym wniesiona rewizja nadzwyczajna została oddalona.
W razie umorzenia postępowania karnego przez sąd wyrokiem na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii I (Dz.U. nr 64, poz. 390) sprzeciw co do tego rozstrzygnięcia stronom nie przysługuje.
Wyrażony w art. 408 k.p.k. zakaz reformationis in peius nie odnosi się do nawiązki.
Jeżeli pisemna rewizja prokuratora wniesiona została na niekorzyść oskarżonego tylko co do kary zasadniczej, to przedstawiciel urzędu prokuratorskiego na rozprawie rewizyjnej nie może skutecznie wnosić o rozstrzygnięcie na niekorzyść również co do winy (art. 383 § 1 k.p.k.).
Właściwości niebezpiecznego narzędzia w rozumieniu art. 210 § 2 k.k. należy oceniać nie na podstawie jego wielkości, a w oparciu o możliwość spowodowania tym narzędziem (ze względu na jego przeznaczenie bądź też przystosowanie) poważnego uszkodzenia ciała.
Przekazanie lub zwrot sprawy do uzupełnienia postępowania przygotowawczego wprawdzie nie są równoznaczne z odroczeniem rozprawy lub przerwą w rozprawie, jednakże czynności procesowe dokonane przed wydaniem postanowienia w trybie art. 344 § 1 lub 2 k.p.k. nie wymagają ponowienia i rozprawa może toczyć się w dalszym ciągu, jeżeli pomiędzy datami rozpraw nie upłynął taki okres, który stawiałby pod znakiem
Nie stanowi obrazy norm art. 351 i 352 k.p.k. decyzja sądu powzięta w trybie art. 323 k.p.k., byle sytuacja taka dotyczyła oskarżonego odpowiadającego z wolnej stopy i była wynikiem realizowania woli oskarżonego nieuczestniczenia w kolejnej fazie postępowania przed sądem, który obecności oskarżonego nie uznałby za niezbędną.
Pokrzywdzonym przestępstwem z art. 171 § 1 k.k. może był takie osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej.
Organem uprawnionym do sprawowania nadzoru nad organem, który dokonał zatrzymania, jest w sytuacji określonej w art. 207a § 2 k.p.k., a więc jeszcze przed wszczęciem postępowania karnego lub dokonanego niezależnie od niego organ sprawujący nadzór służbowy nad organem, który dokonał zatrzymania.
Zachowanie się sprawców, którzy mając opracowany plan dokonania przestępstwa rozboju na określonej osobie, zaopatrzyli się w potrzebne im do tego narzędzia (noże, maski, sznury, przylepce), przybyli z tymi narzędziami w pobliże domu tej osoby, dokonali penetracji terenu wokół domu, oczekując na dogodny moment wdarcia się do mieszkania, ale czynu tego jednak nie dokonali z przyczyn od nich niezależnych
Wyjaśnienia nieletniego odebrane bez zachowania wymogów przewidzianych w art. 39 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) nie mogą stanowić dowodu w postępowaniu karnym, ponieważ ten przewiduje, by przesłuchanie nieletniego odbywało się w obecności rodziców lub opiekuna albo obrońcy, a jeżeli zapewnienie ich obecności było w danym wypadku niemożliwe
Uwzględnienie powództwa cywilnego z art. 448 k.c. jest możliwe tylko wtedy, gdy wysokość orzeczonej nawiązki lub górna granica tej nawiązki nie wyczerpuje pojęcia odpowiedniej sumy pieniężnej tego roszczenia.
Na odmowę ustanowienia obrońcy z urzędu w przypadku, gdy składający wniosek w tym przedmiocie powołuje się na niemożność poniesienia kosztów obrony, przysługuje zażalenie.
Na postanowienie o umorzeniu postępowania na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390) prawo wniesienia Sprzeciwu przysługuje stronom występującym w sprawie (art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy).
Wyłączenie z amnestii, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), stosuje się w każdym stadium postępowania sądowego, a więc również w wyroku sądu pierwszej lub drugiej instancji, jeżeli tymi wyrokami skazano sprawcę za przestępstwo popełnione w warunkach określonych w art. 60 § 2 k.k.
Wniosek o ściganie sprawcy przestępstwa określonego w art. 212 § 1 k.k. może w myśl art. 212 § 3 k.k. złożyć nie tylko właściciel mienia, lecz także jego posiadacz lub użytkownik. Każda z tych osób, niezależnie od siebie, może złożyć taki wniosek.
W myśl art. 38 § 1 k.k.w. karę pozbawienia wolności wykonuje się w zakładach karnych i tylko pobyt w nich uważany jest za odbywanie kary. Skoro skazany w wypadku udzielenia przerwy lub przerw w karze czy ucieczki ale przebywa w zakładzie karnym, nie może być mowy o odbywaniu kary, a tylko to stanowi przeszkodę do biegu kar dodatkowych. Skazany w obu wymienionych wypadkach, przebywając na wolności,
Pojęcie znęcanie się zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić tylko w niewielkim stopniu. Nie jest zatem możliwe przyjęcie wzajemnego znęcania się nad sobą małżonków w tym samym czasie.
Odstąpienie od stosowania zaostrzonych zasad karania w myśl art. 61 k.k. nie jest równoznaczne z nadzwyczajnym złagodzeniem kary według art. 57 § 2 k.k. i nie uzasadnia stosowania art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390).
Prawidłowa interpretacja przepisu art. 344 § 2 k.p.k. w powiązaniu z treścią art. 6 k.p.k. prowadzi do wniosku, że w przepisie tym chodzi o możliwość zwrotu sprawy przez sąd prokuratorowi w celu rozszerzenia postępowania na czyny osób nie pociągniętych do odpowiedzialności karnej nie wtedy, gdy okoliczności mogące uzasadniać to rozszerzenie były już prokuratorowi znane i zostały przez niego rozważone
I. Treścią przestępstwa określonego w art. 88 § 1 w związku z art. 86 k.k. Wojska Polskiego jest wejście w porozumienie z innymi osobami w kierunku usiłowania zmiany przemocą ustroju Państwa Polskiego. II. W każdym wypadku, gdy Sąd Najwyższy rozpoznając rewizję nadzwyczajną na korzyść skazanego znajduje podstawę do jej uwzględnienia w całości i uniewinnienia od zarzutu popełnienia przestępstwa, powinien
Żaden z przepisów dekretu z dnia 18 września 1954 r. o likwidacji nie podjętych depozytów i nie odebranych rzeczy (Dz.U. nr 41, poz. 184) nie przewiduje środka zaskarżenia, w szczególności zażalenia, natomiast z treści § 2 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 września 1954 r. w sprawie określenia organów właściwych do orzekania o przejściu depozytów na własność Państwa oraz zasad likwidacji
Fakt, że sprawcą przestępstwa pospolitego (art. 208 k.k.) jest osoba odbywająca zasadniczą służbę w obronie cywilnej, wykazując, pewne mankamenty psychiczne, nie powodujące jednak zastosowania przepisów art. 25 § 1 i 2 k.k., a ograniczające jedynie jej zdolności adaptacyjne, może mieć znaczenie jedynie w sprawie o przestępstwo związane ze służbą w obronie cywilnej, a nie w sprawie o przestępstwo pospolite
Przez uprzednie odbywanie kary pozbawienia wolności jako kary zasadniczej w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. należy uznać zarówno odbycie kary w całości, jeżeli orzeczona była do sześciu miesięcy, jak i odbywanie jej co najmniej przez sześć miesięcy, gdy orzeczono ją w tym lub wyższym wymiarze.
