W wypadku zaliczenia tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, uznaje się ją za odbytą w rozmiarze podlegającym zaliczeniu tylko wówczas, gdy nastąpiło prawomocne zarządzenie wykonania kary warunkowo zawieszonej.
W związku z prowadzonym postępowaniem karnym prokurator, po ustaleniu, że prawa majątkowe pokrzywdzonego w Polsce mają być oceniane przez sąd (organ władzy) państwa obcego przy zastosowaniu przepisów postępowania państwa obcego, powinien poinformować stronę o możliwości samodzielnego wystąpienia z roszczeniami cywilnymi w innym państwie.
Należy (...) uznać za trafne te dominujące obecnie poglądy, które (...) uznają za wystarczające do wznowienia postępowania stwierdzenie tylko samego wysokiego prawdopodobieństwa uniewinnienia skazanego po wznowieniu postępowania, albo skazania go za przestępstwo zagrożone karą łagodniejszą niż to, „za które go skazano”, a więc tym samym „poważnego prawdopodobieństwa błędności wyroku skazującego”.
Jeżeli dopiero w kasacji sformułowane zostały zarzuty naruszenia przez sąd meriti prawa materialnego lub procesowego, które wcześniej nie były podstawą wniesienia zwykłego środka odwoławczego, to powinien być z nimi związany zarzut naruszenia normy procesowej obligującej sąd odwoławczy do orzekania w tej materii z ewentualnym przekroczeniem granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, np. na podstawie
Wyrażony w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) w słowach „w toku postępowania” termin do wniesienia skargi jest zachowany, jeżeli skarga została złożona na tym etapie postępowania karnego, którego dotyczy.
Przekłady słowne zapisów dźwięków (rozmów) nie stanowią samoistnego ani pierwotnego dowodu, na którym sąd może poprzestać, nawet jeśli takie jest żądanie stron. Przekłady te mogą zostać wprowadzone do procesu, ale obok treści zarejestrowanych (utrwalonych dźwiękowo) rozmów. Ich odtworzenie, a więc ujawnienie zgodnie z wymogiem art. 410 k.p.k. następuje na rozprawie, co musi, zgodnie z dyspozycją art
Uzyskane przez Policję w drodze legalnej kontroli operacyjnej materiały w postaci utrwaleń rozmów telefonicznych, wprowadzone do procesu na podstawie art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r., Nr 43, poz. 277 ze zm.), podlegają odtworzeniu (odsłuchaniu) na rozprawie głównej (przez odpowiednie zastosowanie art. 393 § 1 zd. 1 k.p.k.) albo wobec braku sprzeciwu obecnych
Obowiązujące przepisy nie wymagały i nie wymagają dołączenia aktu delegacji do sprawy, w której orzekał sędzia delegowany. Akt ten powinien natomiast znajdować się w aktach osobowych sędziego oraz w dyspozycji prezesa sądu. Miesięczny okres, o którym mowa w art. 77 § 8 u.s.p. należy rozumieć jako 30 dni po sobie następujących albo pojedynczych.
Nie negując różnych (teoretycznie) możliwości dokonywania prawno - karnej oceny zachowania polegającego na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego i spowodowania - w następstwie naruszenia zasad ruchu drogowego - wypadku w komunikacji ze skutkiem określonym w art. 177 § 2 k.k. i istnienia rozbieżności co do tej oceny w doktrynie sąd orzekający w niniejszej sprawie
Artykuł 440 k.p.k. nakazuje (…) wzięcie z urzędu pod uwagę każdej przyczyny odwoławczej, choćby nie miała ona charakteru bezwzględnej przyczyny uchylenia orzeczenia, jeśli na skutek uchybienia wydane orzeczenie jest oczywiście niesprawiedliwe. Jest ono zaś takim wtedy, gdy uchybienie którego dopuścił się sąd pierwszej instancji, wywarło taki wpływ na treść orzeczenia, iż w sposób rażący narusza ono
Brak wzmianki wskazanej w art. 121 k.p.k. wyjaśniającej przyczynę braku podpisu pod protokołem osoby uczestniczącej w danej czynności procesowej, w zasadzie powoduje niedopuszczalność odczytania takiego protokołu na rozprawie; nie spełnia on bowiem wymogów protokołu jako dokumentu procesowego. Nie każda wada formalna protokołu musi powodować jego bezskuteczność, a więc konieczność uznania go za „nieprotokół
„Inna czynność seksualna”, w rozumieniu art. 200 § 1 k.k. (a także w rozumieniu art. 197 § 2 k.k. oraz art. 198 i 199 k.k.), to takie zachowanie, niemieszczące się w pojęciu „obcowania płciowego”, które związane jest z szeroko rozumianym życiem płciowym człowieka, polegające na kontakcie cielesnym sprawcy z pokrzywdzonym lub przynajmniej na cielesnym i mającym charakter seksualny zaangażowaniu ofiary
Obowiązujące przepisy nie dopuszczają uzupełnienia po ogłoszeniu orzeczenia i przedstawieniu akt sądowi odwoławczemu brakujących pod orzeczeniem podpisów nawet w wypadku, gdyby brak taki nastąpił wskutek niedopatrzenia.
1. Przez nowe dowody rozumieć należy nie tylko nieznane przedtem sądowi źródło dowodu, np. świadek, lecz również nieznany sądowi środek dowodowy, np. zeznania takiego świadka Tym samym złożone w toku innego postępowania wyjaśnienia oskarżonego, jeżeli dotyczą kwestii istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, której dotyczy wniosek o wznowienie, kryterium takie z założenia spełniają i nie
1. Wznowienie postępowania z powodu uchybień wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k. nastąpić może tylko z urzędu. Strona nie dysponuje w tym zakresie własnym wnioskiem o wznowienie postępowania, chociaż może, przy zastosowaniu instytucji określonej w art. 9 § 2 k.p.k., zasygnalizować sądowi istnienie takiego uchybienia. Tego rodzaju sygnalizacja nie zobowiązuje jednak organu sądowego, jeżeli nie stwierdzi
Powstanie szkody nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, iż doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, przeto wyrządzenie szkody, jej rozmiary nie miały znaczenia, bo i nie mogły mieć dla przypisania oskarżonym przestępstwa oszustwa. Rzeczywista bowiem szkoda w mieniu powstała jako skutek realizacji umów kredytowych, a więc dalszy skutek niekorzystnego rozporządzenia mieniem, które nastąpiło
Powstanie uzasadnionych wątpliwości co do poczytalności oskarżonego może wiązać się z wydaniem w innej sprawie opinii biegłych lekarzy psychiatrów stwierdzającej u oskarżonego chorobę psychiczną czy upośledzenie umysłowe. Zaniechanie wyjaśnienia, czy w kolejnej sprawie nie zachodzą wątpliwości w tej kwestii stanowi rażące naruszenie art. 410 k.p.k.
Osobie najbliższej pokrzywdzonemu, który w związku z popełnionym przestępstwem poniósł śmierć, nie przysługuje (tak jak samemu pokrzywdzonemu) zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Treść art. 46 § 2 k.k. (ze względu na ograniczenie podmiotowe oraz na zamieszczony katalog przestępstw) obecnie nie uprawnia, w razie skazania za przestępstwo spowodowania śmierci, do orzeczenia na rzecz osoby najbliższej
Zachowanie się sprawcy przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. polega na zaborze rzeczy w celu przywłaszczenia, dokonanym przy użyciu taksatywnie wymienionych w tym przepisie szczególnych sposobów zachowania skierowanych na osobę, służących do zawładnięcia rzeczą i polegającą na użyciu przemocy wobec osoby lub użyciu groźby natychmiastowego użycia przemocy albo doprowadzenia człowieka do stanu nieprzytomności
Gwarantowana w art. 14 Konstytucji R.P. wolność prasy i innych środków społecznego przekazu obejmuje także środki masowego komunikowania, o jakich mowa w art. 216 § 2 i 212 § 2 k.k. Internet jest środkiem masowego komunikowania, o jakim mowa w art. 212 § 2 i 216 § 2 k.k., za pomocą którego sprawca może dopuścić się zarówno zniesławienia, jak i znieważenia.
Zadeklarowany przez oskarżonego zamiar osobistego uczestnictwa w rozprawie odwoławczej jest, jak to wskazano wyżej, jego uprawnieniem, w którym ograniczany być nie może. I nie ma tu znaczenia fakt udziału w rozprawie jego obrońcy. Oskarżony może, niezależnie od obrońcy, bronić się osobiście, a realizując swoje uprawnienia składać w toku rozprawy odwoławczej wyjaśnienia, oświadczenia i wnioski ustnie
Stosownie do treści art. 84 § 2 k.p.k. obrońca wyznaczony z urzędu, jest nie tylko uprawniony, ale i zobowiązany do podejmowania czynności procesowych na rzecz swojego klienta, aż do uprawomocnienia się wyroku. Płynie stąd wniosek, że obrońca z urzędu powinien sporządzić i podpisać apelację, jeśli wolę taką wyraził oskarżony. Oświadczenie o braku podstaw do jej złożenia nie jest dopuszczalne, bowiem
