Wyrok SN z dnia 7 maja 2008 r., sygn. V KK 413/07

Zadeklarowany przez oskarżonego zamiar osobistego uczestnictwa w rozprawie odwoławczej jest, jak to wskazano wyżej, jego uprawnieniem, w którym ograniczany być nie może. I nie ma tu znaczenia fakt udziału w rozprawie jego obrońcy. Oskarżony może, niezależnie od obrońcy, bronić się osobiście, a realizując swoje uprawnienia składać w toku rozprawy odwoławczej wyjaśnienia, oświadczenia i wnioski ustnie lub na piśmie (art. 453 § 2 k.p.k.). Korzystanie z tego uprawnienia przez oskarżonego stanowi zarazem wykonywanie gwarantowanego mu konstytucyjnie prawa do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Ograniczenie tego prawa, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, oparte na dodatek na przesłankach nie mających potwierdzenia w realiach tej sprawy, musi być traktowane jako rażące i w sposób oczywisty mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisu art. 6 k.p.k.

Z uzasadnienia:

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Zasadny okazał się sformułowany w pkt. 1 petitum kasacji zarzut naruszenia prawa procesowego, a ponieważ rozpoznanie środka odwoławczego w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, zaś rozpoznanie zarzutu wywiedzionego w pkt. 2, w zaistniałym w niniejszej sprawie układzie procesowym, uznać należy za przedwczesne (pomijając fakt, że zarzut ten - naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. - poza jego wyartykułowaniem w części dyspozytywnej kasacji nie został w żaden sposób uargumentowany w jej pisemnych motywach), Sąd Najwyższy uznał za zasadne ograniczenie rozpoznania kasacji do pierwszego ze wskazanych zarzutów (art. 436 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.).