1. Nie popełnia przestępstwa składania fałszywych zeznań (art. 233 § 1 k.k.), kto umyślnie składa nieprawdziwe zeznania dotyczące okoliczności mających znaczenie dla realizacji jego prawa do obrony (art. 6 k.p.k.) 2. Realizacja przysługującego oskarżonemu prawa do obrony, gwarantowanego przez Konstytucję RP, wiążące Polskę konwencje międzynarodowe, jak również liczne przepisy kodeksu postępowania karnego
Określając - według polskiego prawa - podlegającą wykonaniu karę lub inny przewidziany środek, sąd ma obowiązek uwzględnić (między innymi) karę grożącą za taki czyn w polskim prawie, z uwzględnieniem na korzyść sprawcy różnic między prawem polskim a obcym. Granice kary pozbawienia wolności określa art. 37k.k. Zgodnie z jego treścią wymieniona w art. 32 pkt 3 kara (a więc kara pozbawienia wolności)
Przypisanie (…) przestępstwa w formie zjawiskowej współsprawstwa, co oznacza odpowiedzialność karną za wspólne działanie, choćby sprawca sam nie wypełnił znamion przypisanego czynu, jeżeli tylko działanie innych akceptował i w nim uczestniczył. Tak było w przypadku oskarżonego, bo jak wynika z zeznań świadków (…) brał on aktywny udział w ataku na funkcjonariuszy policji oraz (…) wszyscy oskarżeni używali
Skuteczne usunięcie braku formalnego kasacji jest możliwe tylko w trybie art. 120 k.p.k. Termin nie jest terminem zawitym, a więc nie podlega procedurze przywracania. Nie wyklucza to jednak ponownego dokonania czynności, która została uznana za bezskuteczną, ale pod warunkiem, że np. nie upłynął jeszcze termin do wniesienia kasacji.
Wykazanie, że ustanowiony skazanemu obrońca z urzędu naruszył swe obowiązki określone treścią zarządzenia upoważnionego sędziego oznaczałoby, iż skazany został pozbawiony skutecznej pomocy prawnej przez ustanowionego mu - do określonej czynności procesowej - obrońcę z urzędu, choć takie prawo do obrońcy z urzędu zostało mu przyznane (…). Jeżeli w takim układzie procesowym sąd albo prezes sądu stwierdzi
Zakresy znaczeniowe zwrotów: „przemoc wobec osoby”, użytego w art. 280 § 1 k.k., i „gwałt na osobie”, użytego w art. 130 § 3 k.w. - są tożsame”.
Nie stanowi przedmiotu sprzeniewierzenia rzecz ruchoma, która została powierzona sprawcy w sytuacji, gdy treść umowy stanowiącej podstawę przekazania rzeczy wskazuje na przeniesienie własności tej rzeczy na sprawcę.
1. Sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie, to sprzeczność w treści samego orzeczenia między jego poszczególnymi rozstrzygnięciami, a nie sprzeczność między orzeczeniem i jego uzasadnieniem. W dodatku ma to być sprzeczność, która uniemożliwia wykonanie tego orzeczenia, a nie jedynie taka, która to wykonanie utrudnia. 2. Sprostowanie omyłek pisarskich i rachunkowych w orzeczeniu
Zgodnie z treścią art. 335 § 1 k.p.k. jednym z warunków uwzględnienia przez sąd wniosku o dobrowolne poddanie się karze winien być brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia przestępstwa. Wątpliwości nie może przy tym budzić nie tylko zasadnicza kwestia sprawstwa czynu przez określoną osobę, ale wszelkie te okoliczności, które są istotne dla ustaleń o odpowiedzialności karnej sprawcy, w tym dla
1) Zgodnie z art. 43 § 2 k.k. zakaz obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia. Okres, na który środek orzeczono, nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, chociażby orzeczonej za inne przestępstwo. Wyklucza to możliwość przyjęcia przerwania biegu okresu obowiązywania zakazu z innych przyczyn (na przykład z powodu obowiązywania zakazu tego samego rodzaju orzeczonego w innej sprawie
W orzecznictwie utrwalił się pogląd, że stan ograniczonej poczytalności w stopniu określonym w art. 31 § 2 k.k. stanowi istotny element strony podmiotowej czynu i musi zawsze znaleźć odzwierciedlenie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu oraz jego kwalifikacji prawnej, nawet wówczas, gdy sąd nie stosuje nadzwyczajnego złagodzenia kary.
Zaniechanie wykonania czynności związanej z zaskarżeniem orzeczenia lub uchybienie terminowi do wykonania tej czynności przez pełnomocnika strony nie uzasadnia restytucji tego terminu, chociażby ten, którego pełnomocnik reprezentuje, nie ponosił żadnej przy tym winy. Pogląd ten wynika z rozróżnienia istoty obowiązków i uprawnień, jakie w świetle ustawy ciążą na obrońcy oskarżonego oraz na pełnomocniku
Skorzystanie z prawa do odmowy składania zeznań w oparciu o przepis art. 182 § 3 k.p.k. oznacza, iż osoba, której takie prawo służy, nie chce w ogóle zeznawać w sprawie, a zatem nie chce także odpowiadać na pytania stron, albowiem ta faza przesłuchania świadka (pytania z inicjatywy stron) uwarunkowana jest obowiązkiem złożenia zeznań (por. art. 370 § 1 i 2 k.p.k.).
Zarówno racje wynikające z zastosowania do przepisu art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 524 § 1 k.p.k. wykładni gramatycznej (określenie „przed terminem” nie jest równoznaczne ze zwrotem „po terminie”), jak też wnioski wynikające z wykładni funkcjonalnej, ujmujące rolę przepisów art. 445 § 1 k.p.k. oraz art. 524 § 1 k.p.k. jako przepisów określających precyzyjnie końcową datę złożenia stosownego środka
1. Do oceny, czy już upłynął termin przedawnienia karalności czynu zabronionego, popełnionego przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego skarbowego, stosuje się przepisy tego kodeksu skarbowego i to niezależnie od tego, która ustawa przy orzekaniu jest względniejsza dla sprawcy zgodnie z art. 2 § 2 k.k.s. Natomiast dla oceny, czy okres przedawnienia liczony będzie w oparciu o pkt.1 albo pkt.2 z §
W ramach obowiązku określonego w art. 84 § 3 k.p.k. poinformowanie na piśmie sądu o braku podstaw do wniesienia kasacji lub wniosku o wznowienie postępowania - jako efekt udzielonej pomocy prawnej - powinno przybrać formę opinii prawnej.
1. Kwestia dopuszczalnego błędu w urządzeniach pomiarowych nie ma przecież żadnego wpływu na stan świadomości osoby badanej co do tego, czy znajduje się lub też może się znajdować w stanie nietrzeźwości. Świadomość istnienia takiej okoliczności, tj. stanu nietrzeźwości, rozumiana być musi jako wynikająca z poziomu rozwoju psychicznego zdolność rozpoznania określonego stanu własnej osoby; w praktyce
Przestępstwo z art. 270 § 1 k.k., (…), jako skierowane przeciwko wiarygodności dokumentu i godzące w gwarancję pewności obrotu prawnego, nie zostało popełnione z pokrzywdzeniem konkretnej osoby fizycznej, nie istnieje zatem możliwość pojednania się z pokrzywdzonym, jak i naprawienia wyrządzonej mu szkody.
Nie jest (…) tak, (…) że to tylko jeden z elementów określonych w art. 115 § 2 k.k. i stanowiących wyznacznik społecznej szkodliwości czynu, może mieć decydujące znaczenie przy określaniu stopnia tej szkodliwości. Wysokość szkodliwości społecznej jest (…) wypadkową całokształtu okoliczności tak przedmiotowych, jak i podmiotowych, a nie tylko jednej z nich.
Znaczenie normatywne określeń „gwałt na osobie” zawarte w art. 130 § 3 k.w. i „przemoc wobec osoby” użyte w art. 280 § 1 k.k. nie są tożsame, a to powoduje, że wyłączenie stosowania art. 119 § 1 k.w. na zasadzie określonej w art. 130 § 3 k.w. nie odnosi się do kradzieży rzeczy o wartości nieprzekraczającej 250 zł, jeżeli kradzież ta połączona była z użyciem przemocy o natężeniu, które nie osiągnęło
W orzecznictwie Sądu Najwyższego, interpretacja normy przewidzianej w art. 434 § 1 zd. drugie k.p.k. jest jednolita. sądowi, rozpoznającemu środek odwoławczy pochodzący od autora „kwalifikowanego”, wolno orzec na niekorzyść oskarżonego tylko w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym. Oznacza to, że jeżeli środek taki został wniesiony na niekorzyść oskarżonego przez podmiot fachowy
Potwierdzenie braku zadłużenia firmy (prowadzonej przez oskarżonego), nie daje odpowiedzi na pytanie, czy zawierając umowę z A. K. skazany miał zamiar się z niej wywiązać. Dla poczynienia ustaleń w tej materii niezbędna był całościowa analiza zachowania (oskarżonego). (…) skazany zakupiony od pokrzywdzonego towar niezwłocznie sprzedawał po niższych cenach (…) i (…) prowadząc indywidualną działalność
Do naruszenia przepisu ustanawiającego wypadek mniejszej wagi w ramach typu danego przestępstwa dojdzie wtedy, gdy sąd pominie ocenę okoliczności, które powinny mieć wpływ na ustalenie natężenia społecznej szkodliwości czynu (art. 115 § 2 k.k.) bądź nada znaczenie okolicznościom nieistotnym w tym względzie. Tylko w takiej sytuacji subsumcja czynu pod przepis statuujący wypadek mniejszej wagi lub odrzucenie
O tożsamości czynów: ustalonego w sentencji wyroku i zawartego w konkluzji aktu oskarżenia decydują granice „zdarzenia faktycznego”, zakreślone w uzasadnieniu aktu oskarżenia. Wyjście poza ramy oskarżenia nastąpi zawsze w sytuacji przyjęcia - oprócz znamion czynu zarzuconego w akcie oskarżenia - jeszcze innych zdarzeń lub znamion czynu, aniżeli tych wskazanych w czynie zarzuconym. Skutkuje to bowiem
