Postanowienie SN z dnia 3 września 2008 r., sygn. II KK 50/08

Nie jest (…) tak, (…) że to tylko jeden z elementów określonych w art. 115 § 2 k.k. i stanowiących wyznacznik społecznej szkodliwości czynu, może mieć decydujące znaczenie przy określaniu stopnia tej szkodliwości. Wysokość szkodliwości społecznej jest (…) wypadkową całokształtu okoliczności tak przedmiotowych, jak i podmiotowych, a nie tylko jednej z nich.

Z uzasadnienia:

„Słusznie autor kasacji wskazuje, że rozpoznając, zawarty we wniesionej na korzyść skazanego R. C. G. apelacji, zarzut rażącej niewspółmierności kary, sąd odwoławczy nie odniósł się do wszystkich przywołanych na poparcie tego zarzutu okoliczności, w szczególności nie uwzględnionej przez Sąd Rejonowy, a podniesionej w treści zwykłego środka odwoławczego, motywacji skazanego, którą kierował się przejmując broń palną będącą w posiadaniu współoskarżonego T. W. O ile, o czym była już mowa wyżej, kwestii powyższej nie można rozpatrywać przez pryzmat oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu w kierunku ewentualnego uznania jego znikomości, o tyle rację ma skarżący, że akceptując wymierzoną skazanemu przez Sąd Rejonowy karę pozbawienia wolności sąd ad quem winien ustosunkować się do wszystkich podniesionych w apelacji okoliczności powołanych na uzasadnienie stawianego zarzutu (art. 433 § 2 k.p.k.) i orzec o utrzymaniu w mocy zaskarżonego orzeczenia również w tym zakresie wyłącznie wtedy, gdy zgłoszone zarzuty uzna za niezasadne, przedstawiając przy tym w pisemnych motywach tok swojego rozumowania, który doprowadził go do takiego rozstrzygnięcia (art. 457 § 3 k.p.k.), czego w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w P. niewątpliwie zaniechał. Mogłoby się wprawdzie wydawać, że tak sformułowany przez autora nadzwyczajnego środka zaskarżenia zarzut stanowi w rzeczywistości próbę ominięcia ustawowego zakazu wnoszenia kasacji wyłącznie z powodu niewspółmierności kary (art. 523 § 1 zd. 2 k.p.k.), jednak w tym wypadku tak nie jest. Skarżący kwestionując w kasacji ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego skazanemu R. C. G., nie podniósł wszak jedynie zarzutu niewspółmierności kary, natomiast podjął próbę wywiedzenia, że stopień ten - mający znaczenie przy wymiarze kary - został przez sąd meriti oceniony błędnie z obrazą art. 53 § 1 k.k. i art. 424 § 2 k.p.k., zaś sąd odwoławczy tę błędną ocenę zaakceptował z naruszeniem przepisów postępowania, przez nie rozważenie wszystkich zgłoszonych w apelacji okoliczności związanych z zarzutem z art. 438 pkt 4 k.p.k. i uzasadniających, zdaniem obrońcy, jego zasadność. To zaś przenosi omawianą problematykę, pomimo tego że dotyczy szeroko pojętego wymiaru kary, do sfery obrazy prawa procesowego, w tym wypadku art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k., czyniąc tak sformułowany zarzut dopuszczalnym.