Sąd ten dopuścił się rażącej obrazy art. 6 k.p.k., co mogło mieć wpływ na treść jego wyrokowego rozstrzygnięcia. Nie można w żadnym razie skutecznie zakwestionować prawa oskarżonego do ustanowienia obrońcy w każdym stadium procesu, nawet w takim momencie jak to miało miejsce. Argument, na który powołał się w motywach postanowienia Sąd Odwoławczy, że oskarżony mógł to zrobić wcześniej (aczkolwiek realnie
Nieodzownym warunkiem wznowienia postępowania na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. jest istnienie w chwili orzekania powodów w nim wymienionych. Jedynie w tym czasie nie były one znane sądowi. Jeżeli chodzi o wskazywaną we wniosku podstawę odwołującą się do art. 60 § 3 k.k., musiałyby to być wyjaśnienia podejrzanego złożone w swojej sprawie, odebrane i utrwalone w trybie art. 143 § 1 pkt 2 k.p.k.
Zakaz wynikający z art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k. odnosi się także do obowiązku naprawienia szkody określonego w art. 72 § 2 k.k.
Z treści art. 171 § 3 k.p.k., wynika tylko to, iż przy przesłuchaniu osoby poniżej lat 15 w zasadzie winny uczestniczyć jej przedstawiciel ustawowy lub opiekun faktyczny. Jednakże przesłuchanie takiego świadka przy braku tych osób, nie powoduje samo przez się dyskwalifikację tej czynności procesowej. Zeznania takie nie będą mogły stanowić dowodu tylko w przypadku, gdy zostanie wykazane, iż zostały
Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k.k. ma (…) formalny charakter, a przedmiotem ochrony tego przepisu jest dobro prawne ogólnej natury - wiarygodność dokumentu. Trudno wskazać konkretnego pokrzywdzonego, którego mogłoby dotyczyć pojednanie, albo też uzgodnienie z nim sposobu naprawienia szkody. Pojednaniem nie może być np. brak sprzeciwu wobec decyzji o warunkowym umorzeniu, ale aktywność stron
Z analizy art. 85 k.k. i zawartego w nim wyrażenia „sąd orzeka karę łączną”, wynika, że sąd wydający wyrok łączny ma obowiązek zbadania pod kątem warunków do orzeczenia kary łącznej, nie tylko prawomocnych wyroków wskazanych we wniosku, ale wszelkich wyroków w odniesieniu do osoby prawomocnie skazanej i w przypadku, gdy zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej, sąd jest zobowiązany do jej orzeczenia
Dopiero zatem, jeśliby doszło do orzekania przez asesorów po dniu 5 maja 2009r., stanowiłoby to bezwzględną przyczynę odwoławczą.
Wznowienie postępowania wykonawczego zakończonego prawomocnym postanowieniem może nastąpić na podstawach wskazanych w art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k. i w art. 540 § 2 i 3 k.p.k., jak również w art. 542 § 3 k.p.k. Zarządzenie odmawiające przyjęcia środka odwoławczego od wydanego orzeczenia (art. 429 § 1 k.p.k.), nie stanowi decyzji odnoszącej się do meritum tego orzeczenia, lecz ma charakter decyzji formalnej
Jeżeli wnoszący kasację pozbawiony został wolności po jej wniesieniu, ale w czasie, w którym ciążył na nim obowiązek uiszczenia opłaty i obowiązku tego do chwili pozbawienia wolności nie zrealizował, korzysta ze zwolnienia od opłaty na podstawie § 2 art. 527 k.p.k.
Przypisanie popełnienia przestępstwa w zamiarze ewentualnym, jak uczynił to Sąd Apelacyjny w P., zmieniając wyrok Sądu pierwszej instancji, byłoby uzasadnione jedynie wówczas, gdyby sprawcy udowodniono ponad wszelką wątpliwość, że uświadamiał on sobie możliwość zaistnienia zagrożenia, o którym była mowa i tragicznych następstw.
W procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. Takie prawidłowe ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji uzależnione są od rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie
Konstytucja RP w art. 176. Wprowadza ona w tym przepisie zasadę co najmniej dwuinstancyjności postępowania sądowego. Zasada ta zaś stanowi gwarancję umożliwiającą usunięcie błędów, omyłek i innych uchybień popełnionych w toku rozpoznania spraw przez sądy pierwszej instancji. Wspomniany przepis konstytucji jest też przejawem wyrażonej w jej art. 78 zasady, iż „każda ze stron ma prawo do zaskarżania
Jeżeli więc określone fakty ustalił wcześniej Sąd pierwszej instancji, to wprowadzenie ich do podstawy orzeczenia o karze oraz nadanie im innego znaczenia od przyjętego w wyroku tego sądu, nie będzie przełamaniem zakazu z art. 454 § 2 k.p.k. Zasługuje na podzielenie pogląd, że określone twierdzenie należy do ustaleń faktycznych, jeżeli jest elementem przyjętego przez sąd stanu faktycznego. Obejmuje
Kształtowanie przez sąd odwoławczy faktycznej podstawy rozstrzygnięcia, gdy konieczne były do tego wiadomości specjalne, bez posiłkowania się opinią biegłego, stanowiło rażące naruszenie art. 193 k.p.k.
M. K. kierujący samochodem Daewoo - Nexia podczas włączania się do ruchu, nie udzielił pierwszeństwa samochodowi kierowanemu przez J. P. Niewątpliwie podejrzany J. P. na skutek rozpędzenia samochodu na krótkim wynoszącym 110 m odcinku drogi, do prędkości 95,1 km/h, znacznie przekraczającej dopuszczalną administracyjnie prędkość w obszarze zabudowanym, naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu
1. Zarówno w doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że w prawie karnym materialnym obowiązuje zasada pierwszeństwa wykładni językowej przepisów. Zatem Sąd Okręgowy w K. powinien był rozpocząć analizę przepisu art. 72 § 2 k.k., z punktu widzenia tejże wykładni, a dopiero wynik tej interpretacji zweryfikować poprzez dokonanie wykładni systemowej i funkcjonalnej. 2. Wykładnia
Uprawnienie „innej osoby” z art. 271 § 1 k.k. winno stanowić uzupełnienie kompetencji funkcjonariusza publicznego i nie może być utożsamiane z ogólną kompetencją do udziału w obrocie prawnym, zaś dokument przez tę osobę wystawiony ma zawierać w swojej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. Nie stanowi natomiast wystawienia dokumentu
Sąd drugiej instancji ponownie rozpoznający apelację, po uchyleniu poprzedniego orzeczenia i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, związany jest zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami sądu kasacyjnego (art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.). Oznacza to jednak obowiązek rozpoznania apelacji wyłącznie w granicach przekazania (art. 442 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518
Rozstrzygające dla oceny, czy Sąd był nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., ma zaistniały czyn przestępczy (zdarzenie faktyczne), a nie jego opis lub kwalifikacja prawna z aktu oskarżenia, które przy określaniu właściwości sądu, a w konsekwencji - jego składu, nie są dla sądu wiążące.
Nie ma przeszkód, aby sąd orzekający jako chronologiczne drugi, orzekł o odpowiedzialności karnej za inne elementy zachowania składające się na czyn uznany przezeń za ciągły, jeżeli tylko - analizowane z pominięciem tego elementu, którego res iudicata nie pozwala ponownie włączyć w orbitę ponownego orzekania - wyczerpują one przesłanki decydujące o zastosowaniu art. 12 k.k.
Treść art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.) wskazuje, że zasady udostępniania akt zawierających materiał dowodowy stanowiący tajemnicę państwową lub służbową oraz sposób przeprowadzania takich dowodów w postępowaniu karnym regulują przepisy Kodeksu postępowania karnego oraz akty prawne podustawowe, wydane w wykonaniu
Nieposiadanie przez ławników stosownego poświadczenia bezpieczeństwa wydanego na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm. - dalej w skrócie u.o.i.n.) nie oznacza, że w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona do orzekania. W przepisie tym chodzi osobę niemającą w ogóle uprawnień do orzekania
Artykuł 415 § 5 k.p.k. przesądza o braku możliwości nałożenia obowiązku naprawienia szkody w takiej sytuacji, chociażby w świetle przepisów prawa karnego materialnego było to obligatoryjne. Nie ma zatem racji autor odpowiedzi na kasację, który stara się wykazać, że art. 415 § 5 k.p.k. nie miał w niniejszej sprawie zastosowania, ponieważ orzeczenie o naprawieniu szkody znalazło podstawę prawną w art
Gdy w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji zostanie stwierdzone, iż tryb przyspieszony nie był dopuszczalny, a jednocześnie nie jest możliwe rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym, sprawa podlega przekazaniu prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych (art. 517c § 2 k.p.k.). Art. 517h § 1 i 2 k.p.k. uzupełnia katalogu rozstrzygnięć sądu odwoławczego
