Właściwym miejscem do wskazywania powodów oddalenia wniosków dowodowych jest, bez wątpienia, uzasadnienie postanowienia wydawanego na podstawie art. 170 k.p.k. (art. 170 § 3 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k.), a nie uzasadnienie wyroku, niezależnie od tego, czy wniosek został przedstawiony sadowi a quo, czy sadowi ad quem. Przedstawienie, choćby nawet spóźnione, powodów nieuwzględnienia wniosku
Przesłanka „niekaralności za przestępstwo umyślne” z art. 66 § 1 k.k. dotyczy prawomocnych skazań, które miały miejsce do dnia orzekania w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania.
W razie chwilowej nieobecności adresata, przebywającego w kraju, dorosły domownik może odebrać pismo w mieszkaniu (art. 132 § 2 k.p.k.), a także na poczcie (art. 26 ust. 3 pkt b ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. - Prawo pocztowe - Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159 ze zm.), ale ma wówczas obowiązek, jako że to pismo nie jest adresowane do niego, przekazać je adresatowi.
1.Biorąc pod uwagę, że niezależnie od funkcji kompensacyjnej środki karne określone w art. 46 k.k. mają charakter represyjny, zatem niekorzystne dla sprawcy uregulowania nie mogą go dotknąć, o ile nie obowiązywały w dacie popełnienia przestępstwa. 2.Art. 46 § 2 k.k. nadal (…) stanowi, że nawiązka może być orzeczona na rzecz pokrzywdzonego (wyłącznie), co prowadzi do wniosku, że nie wchodzi w grę w
Przesłanka „niekaralności za przestępstwo umyślne” określone w art. 66 § 1 k.k. dotyczy prawomocnych skazań, które miały miejsce do dnia orzekania w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania.
Zgodnie z treścią (…) art. 440 k.p.k., sąd drugiej instancji ma obowiązek, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, zmienić orzeczenie na korzyść oskarżonego albo je uchylić jeżeli jego utrzymanie w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe. Stan rażącej niesprawiedliwości, uniemożliwiający utrzymanie orzeczenia w mocy zachodzi wówczas, gdy w toku procedowania doszło do takich uchybień,
Swobodna ocena dowodów ograniczona jest jedynie powinnością przedstawienia rozumowania, które doprowadziło Sąd do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia.
Z treści apelacji, o ile skarży się nią orzeczenie o umorzeniu postępowania, wynika ewidentnie, że nie spełnia ona warunku wymienionego w art. 425 § 3 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem odwołujący się (poza oskarżycielem publicznym) może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające prawa lub szkodzące jego interesom. Nie może ulegać wątpliwości, że nie narusza praw K. D., ani nie szkodzi jego
Członek zarządu jednoosobowej spółki Skarbu Państwa mającej postać jednostki górnictwa węglowego, w rozumieniu art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 25 września 1997 r. o restrukturyzacji finansowej jednostek górnictwa węgla kamiennego oraz wprowadzeniu opłaty węglowej (Dz. U. Nr 113, poz. 735 ze zm.) lub spółki węglowej, w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla
Przepis art. 575 § 1 k.p.k. rozumieć należy w ten sposób, że w sytuacji, w której zachodzi potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą wydania takiego wyroku, poprzedni wyrok łączny traci moc w całości, bez względu na zakres różnic w treści obu wyroków i bez względu na to ile kar łącznych wymierzono w poprzednim wyroku łącznym.
1. Z punktu widzenia założeń aksjologicznych, respektujących podstawowe prawa człowieka, chronione przez organa bezpieczeństwa państwowego sekrety o siatce agenturalnej w społeczności studenckiej, nastawionej na wykrywanie wszelkich niepodległościowych zachowań, nie przedstawiały w gruncie rzeczy jakiejkolwiek wartości. 2. Czyny oskarżonego, popełnione - jak napisano w uzasadnieniu pierwszoinstancyjnego
Rodzic małoletniego nie może, działając w charakterze przedstawiciela ustawowego, wykonywać praw tego małoletniego jako pokrzywdzonego w postępowaniu karnym, w tym także w postępowaniu z oskarżenia prywatnego, jeżeli oskarżonym jest drugi z rodziców.
Nie może budzić (…) wątpliwości, iż określoną w art. 178 § 2 k.k.w. powinność wysłuchania skazanego przed wydaniem postanowienia w przedmiocie zarządzenia wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności, poza wypadkiem obligatoryjnego zarządzenia tej kary na podstawie art. 75 § 1 k.k. (art. 178 § 2 in fine k.k.w.), rozumieć należy z reguły jako obowiązek sądu, ponieważ ma ona charakter gwarancyjny.
Przyjęcie kilkuletniego okresu działania skazanego ze z góry powziętym zamiarem jest możliwe, jednakże pod warunkiem krótkich, maksymalnie kilkumiesięcznych odstępów czasowych pomiędzy poszczególnymi aktami sprawczymi, pozwalającymi na wykazanie „z góry powziętego zamiaru”, zrealizowanego wobec wszystkich zindywidualizowanych, choćby w ogólnym zarysie zamierzonych zachowań. Trzeba bowiem pamiętać,
Wskazany w art. 8 ust. 2 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, roczny termin zgłoszenia żądania odszkodowania i zadośćuczynienia, biegnący od daty uprawomocnienia się orzeczenia stwierdzającego nieważność rozstrzygnięcia wydanego wobec osoby represjonowanej, jest terminem cywilnoprawnym, o którym mowa
Zachowanie polegające na niezastosowaniu się do orzeczonego przez sąd obowiązku stawiennictwa w określonym miejscu i czasie nie może być utożsamiane z żadnym wymienionym w art. 244 k.k. zakazem, nakazem lub obowiązkiem. Zachowanie takie nie było w dacie orzekania sądu w niniejszej sprawie spenalizowane w żadnym innym przepisie ustawy karnej, co czyni takie zachowanie w świetle prawa bezkarnym. Nieuprawnionym
Niezależnie od tego, czy przewidziana w kolejnej dacie czynność ma polegać na wydaniu i ogłoszeniu w sprawie wyroku, czy na rozpoznaniu sprawy (do czego, w omawianej sytuacji, zawsze może dojść w razie wznowienia postępowania - art. 409 k.p.k.), zasiadający w składzie sądu sędzia innego sądu powinien dysponować prawidłowym zarządzeniem o delegowaniu.
Ponieważ Sąd Najwyższy jest w polskim systemie prawnym sądem, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu, wniesienie sprawy do TSUE jest obligatoryjne. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że w wypadku uchylenia zaskarżonego postanowienia, orzeczenie Sądu Najwyższego nie będzie „ostatnim słowem w procesie”, albowiem alternatywną możliwością jest oddalenie kasacji, które definitywnie zamknęłoby
Zaniechanie przez pokrzywdzonego ścigania oskarżonego dowodzi, że realnie on realizacji groźby się nie obawiał, jego obawa nie była „uzasadniona”.
1. Skoro ochrona życia dziecka nienarodzonego, zdolnego do życia poza organizmem matki, aktualizuje się także z chwilą zaistnienia medycznych wskazań do niezwłocznego zakończenia ciąży cesarskim cięciem, to obowiązek sprawowania tej ochrony przez lekarza rozpoczyna się w chwili stwierdzenia zagrożenia płodu w stopniu uzasadniającym prawdopodobieństwo zaistnienia konieczności dokonania zabiegu, a więc
W sprawie rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy w pierwszej instancji w postępowaniu uproszczonym, gdy odroczono rozprawę na czas dłuższy niż 21 dni, dalsze rozpoznawanie sprawy, zgodnie z art. 484 § 2 k.p.k., odbywa się już w postępowaniu zwyczajnym. W tym stanie rzeczy nie było podstaw do zarządzenia rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym w składzie jednego sędziego na podstawie art. 476 § 2 k.p.k
W sprawach o wydanie wyroku łącznego sąd nie jest związany wnioskiem skazanego i może podejmować czynności zmierzające do objęcia wyrokiem łącznym także innych skazań, co zresztą wprost wynika z dyspozycji art. 570 k.p.k. Możliwość taka nie oznacza jednak automatycznej konieczności obejmowania analizą przy wydawaniu każdego wyroku łącznego wszystkich skazań, jakie kiedykolwiek nastąpiły wobec konkretnej
1. Do pogorszenia sytuacji oskarżonego doszło (…) w zakresie rzeczywistego wymiaru kary orzeczonej rozważanym wyrokiem. Wprawdzie karę grzywny wymierzono oskarżonemu w niższym niż poprzednio rozmiarze, jednak należy uznać, iż dla wskazanej oceny zasadnicze znaczenie ma fakt skazania oskarżonego na karę pozbawienia a nie ograniczenia wolności. Rzecz jasna, samo tylko pozostające poza sporem stwierdzenie
Wyrok (Trybunału Konstytucyjnego) wyeliminował z porządku prawnego normę sankcjonowaną zawartą w art. 148 § 2 k.k., pozbawiając ten przepis sankcji, co w myśl zasady nullum crimen sine lege poenali przekreśliło możliwość stosowania tego przepisu jako podstawy skazania. Treść uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego przesądziła o braku możliwości przyjęcia „odżycia” stanu prawnego, poprzedzającego
