Jeśli sąd odwoławczy z obrazą art. 451 zd. 2 k.p.k., prowadzi rozprawę apelacyjną bez udziału oskarżonego lub jego obrońcy, to dopuszcza się uchybienia wymienionego w art. 439 § 1 pkt 10 in fine k.p.k.
Zgodnie z art. 518 k.p.k. jeżeli przepisy „Rozdziału 55. Kasacja” nie stanowią inaczej do postępowania w trybie kasacji stosuje się odpowiednio przepisy działu IX k.p.k. tj. przepisy dotyczące postępowania odwoławczego. W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego nigdy nie budziło wątpliwości, iż z uwagi na treść art. 518 k.p.k. ma w postępowaniu kasacyjnym zastosowanie unormowanie z art. 431 k.p.k
Termin dwumiesięczny /zresztą o charakterze jedynie instrukcyjnym/ wskazany w art. 11 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki trzeba liczyć od daty złożenia skargi. Należy jednak przyjąć, że wtedy, gdy skarga o stwierdzenie przewlekłości postępowania dotknięta jest brakami formalnymi lub nieopłacona, to za datę złożenia skargi
Istotnie, opis przestępstwa zawarty przez prokuratora w akcie oskarżenia nie zawiera expressis verbis sformułowania, jakie za treścią art. 286 § 1 k.k. przytacza obrońca, prawdą też jest, że opis tego czynu nie jest doskonały a wręcz uchybia przepisowi art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k., obligującego oskarżyciela do dokładnego określenia zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem m.in. sposobu i okoliczności
W sytuacji, w której podejrzany po złożeniu wyjaśnień zmarł w toku toczącego się postępowania przygotowawczego, co uzasadniało umorzenie w tym fragmencie tego postępowania w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k., sąd w pełni uprawniony jest do odczytania protokołu zawierającego takie wyjaśnienia w postępowaniu jurysdykcyjnym toczącym się wobec współoskarżonych, traktując ten dowód jako dokument
Skazanemu (...) nie przysługuje prawo do nadzwyczajnego złagodzenia kary z przepisu art. 60 § 3 k.k., ponieważ w chwili składania wyjaśnień, na których bazuje skarga, miał on świadomość, że nie ujawnia wobec organu ścigania informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa ani istotnych okoliczności jego popełnienia, lecz jedynie, iż potwierdza informacje posiadane już przez ten
Kontrola dopuszczalności kasacji, poprzedzająca decyzję prezesa sądu odwoławczego o przyjęciu kasacji interwenienta od prawomocnego wyroku wydanego w sprawie o przestępstwo skarbowe - podobnie jak pozostałych stron - powinna uwzględniać także warunki określone w art. 523 § 2 i 3 k.p.k. Niezbędne jest zatem ustalenie kierunku zaskarżenia w odniesieniu do sytuacji procesowej oskarżonego, przy czym decydującego
Pracownikowi samorządowemu zatrudnionemu na podstawie wyboru nie przysługuje wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy (art. 81 § 1 w związku z art. 80 k.p.) za okres odsunięcia od świadczenia pracy, wskutek postanowienia prokuratora o zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych (art. 276 k.p.k.).
1. Okazanie wizerunku (art. 173 § 1 k.p.k.) wymaga spisania protoko-łu (art. 143 § 1 pkt 5 k.p.k.). 2. Możliwe jest przeprowadzenie w tym samym procesie zarówno czynności okazania wizerunku, jak i czynności okazania osoby. Rzecz tylko w tym, by każdorazowo rozważać przydatność każdej z tych czynności, w zależności od konkretnych ustaleń faktycznych i dowodowych danej sprawy, nadto by obie z nich zostały
1. Również w postępowaniu odwoławczym do odczytania przytaczanych protokołów dojść może m.in. tylko wówczas, gdy świadek bezpodstawnie odmawia składania zeznań, zeznaje odmiennie niż poprzednio albo oświadczy, że pewnych okoliczności nie pamięta, co oczywiście oznacza, że najpierw niezbędne jest wezwanie świadka do złożenia zeznań oraz ich wysłuchanie, a dopiero następnie podjęcie decyzji o odczytaniu
(...) przepis art. 440 k.p.k. zastąpił poprzednio obowiązujący art. 389 k.p.k. z 1969 r. przy nieco odmiennym zredagowaniu. Niezbyt szczęśliwa redakcja przepisu 389 d.k.p.k. wywołała spór, czy uchylenie orzeczenia w tym trybie może również następować jedynie na korzyść oskarżonego. Spór ten - jak stwierdzono w piśmiennictwie (St. Zabłocki - w komentarzu do KPK wyd. 2004, tom III, str. 207) w znacznej
Ocena dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadka jest wypadkową zarówno oceny treści wypowiedzi danej osoby, jak i oceny dotyczącej samej osoby, to zaś może być dokonane pod warunkiem poznania przez każdego sędziego całej treści oświadczeń dowodowych określonej osoby. Przy analizie okoliczności wpływających na ocenę oświadczeń dowodowych zwrócić należy uwagę na dwa aspekty oceny takich oświadczeń
Istotą podrobienia dokumentu jest stworzenie pozoru, że pochodzi on od określonego wystawcy. W sprawie niniejszej żadna ze stron umowy nie stworzyła takiego pozoru co do osoby zbywcy i nabywcy samochodu. Sprzedający i kupujący podpisali umowę osobiście - a fakt, że czynili to w różnym czasie, pozostaje bez znaczenia dla możliwości ustalenia odpowiedzialności na podstawie art. 270 § 1 k.k. Uzupełnienie
Brak sprzeciwu oskarżonego jest formalnym warunkiem wydania orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego na posiedzeniu wyznaczonym w tym celu na podstawie art. 339 § 2 k.p.k. Sąd, nie dysponując danymi pozwalającymi przyjąć, że oskarżony nie sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu, nie może orzec o warunkowym umorzeniu, jeśli stanowisko oskarżonego nie zostało wyrażone przed wydaniem orzeczenia
Przejęcie orzeczenia do wykonania w Polsce na podstawie przepisów Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej dnia 21 marca 1983 r. w Strasburgu (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 279), może dotyczyć skazania za czyn, który stanowi przestępstwo w rozumieniu polskiego prawa albo który stanowiłby przestępstwo w wypadku popełnienia go na pol-skim terytorium (art. 3 ust. 1 lit. e Konwencji). W tym
Dla wykładni pojęcia „zadośćuczynienie”, o jakim mowa w art. 552 k.p.k., miarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego, a zwłaszcza art. 445 § 2 k.c., z którego wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Wszakże ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest „odpowiednia” należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. W postępowaniu kasacyjnym zarzut niewłaściwego ustalenia
Zarzut niezastosowania przez sąd przepisów art. 60 § 1 i 2 k.k. nie może być podstawą kasacji. Oczywiste jest przecież, że nie zachodzi przypadek rażącego naruszenia prawa materialnego przez niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy ustawa przewiduje jedynie możliwość jego stosowania.
Brak pouczenia, o którym mowa w art. 120 § 2 zd. 2 k.p.k., należy traktować jak brak pouczenia uczestnika postępowania o ciążących obowiązkach i przysługujących uprawnieniach, w związku z czym brak ten -stosownie do treści art. 16 § 1 k.p.k. - nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych.
Każde pozbawienie wolności - w tym również zatrzymanie - z wyjątkiem zatrzymania lub tymczasowego aresztowania wobec sprawcy ujętego na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem wyłącza, zgodnie z art. 325c pkt 1 k.p.k., możliwość prowadzenia postępowania przygotowawczego w formie dochodzenia.
Jeżeli wyrok nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej winy, to sąd odwoławczy, wobec zakazu reform ationis in peius, nie może ani dokonywać nowych ustaleń faktycznych, w tym przez zmianę opisu czynu, ani w tym celu uchylać wyroku i przekazywać sprawy do ponownego rozpoznania.
Wyrażenie „bezpośrednio potem' (art. 325c pkt 1 k.p.k.) w określonych warunkach, tj. przy zachowaniu nieprzerwanej ciągłości czasowej między czynem, zawiadomieniem o nim policji, jak i dokonywanymi przez policję czynnościami związanymi ze pościgiem, może oznaczać także okres nawet kilku dni po popełnieniu przestępstwa.
Zarządzenie prezesa (przewodniczącego wydziału, upoważnionego sędziego), stwierdzające bezskuteczność aktu oskarżenia w sprawie z oskarżenia prywatnego z tego powodu, że nie odpowiada on wymaganiom formalnym, wydane w trybie określonym w art. 120 § 2 zd. 2 k.p.k., zamyka drogę do wydania wyroku, a więc przysługuje na nie zażalenie (art. 459 § 1 k.p.k. w zw. z art. 466 § 1 k.p.k.).
postanowił odmówić podjęcia uchwały.
Przestępstwo określone w art. 282 k.k., jako przestępstwo tzw. kierunkowe, wymaga - dla możliwości odpowiedzialności na podstawie tej normy - spełnienia warunku działania sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co oznacza, że działanie bez zamiaru osiągnięcia takiego celu (choćby z zamiarem bezpośrednim) nie wyczerpuje znamion tego przestępstwa.
