W wypadku niemożności bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie, w sytuacjach określonych w art. 391 § 1 k.p.k., protokoły jego przesłuchania, jak i protokoły okazania osób, okazania rzeczy, konfrontacji, wizji lokalnej czy nawet eksperymentu procesowego przeprowadzonych z jego udziałem, nie mogą podlegać jedynie ujawnieniu, w trybie art. 394 § 2 k.p.k., lecz z uwagi na ich każdorazową
Trudno nawet zrozumieć intencje obrońcy, starającego się wykazać, że rażącą niewspółmierność kary łączyć należy wyłącznie z takim, a nie innym określeniem okresu próby. Takie postawienie tematu nasuwa podejrzenie, że owa „rażąca niewspółmierność” to - dla oskarżonego - obowiązek prowadzenia przez 5 lat ustabilizowanego i porządnego życia - bez nadużywania alkoholu i przy wykonywaniu pracy.
W postępowaniu o wydanie wyroku łącznego z mocy art. 574 k.p.k. stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu zwyczajnym przed sądem I instancji. Zastosowanie w tym postępowaniu znajduje więc również norma zawarta w art. 80 k.p.k. stanowiąca o obowiązku posiadania obrońcy w postępowaniu przed sądem okręgowym w I instancji w sytuacji, gdy oskarżony jest pozbawiony wolności. Przepis ten stosowany odpowiednio
O ile pierwsza seria 11 uderzeń mogłaby być rozważana za podjętą nie w warunkach obrony koniecznej, ale co najwyżej z przekroczeniem jej granic (z samych wyjaśnień skazanego wynika wszak, że nie obawiał się pokrzywdzonego - „czułem się niezagrożony”), o tyle kolejne 6 zadanych przez niego uderzeń w klatkę piersiową pokrzywdzonego, w sytuacji znacznego już jego osłabienia, musi być uznane za ujawnienie
Celem tego przygotowania postępowania lustracyjnego winno być ustalenie, czy rzeczywiście zostało złożone oświadczenie lustracyjne niezgodne z prawdą, wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy, w tym zebranie, zabezpieczenie utrwalenie dowodów dla sądu tak, aby rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło na pierwszej rozprawie głównej. Nieprzeprowadzenie w postępowaniu przygotowawczym dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej
Wykonanie kary w całości nie stoi na przeszkodzie wydaniu wyroku łącznego, ale nie dotyczy to sytuacji, gdy skazanie uległo zatarciu. Zgodnie z treścią art. 106 kk z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe. Konsekwencją tego jest uznanie za niebyłe samego przestępstwa, czyli uznanie z chwilą zatarcia skazania, że przestępstwa w ogóle nie popełniono. W takiej sytuacji w chwili wydawania wyroku
Pokrzywdzony może wnieść do sądu subsydiarny akt oskarżenia tylko wtedy, gdy prokurator - po wyczerpaniu kolejnych, przewidzianych w art. 306 § 1 oraz w art. 330 § 1 i 2 k.p.k., szczebli zaskarżenia podejmowanych przez niego decyzji - wyda 'powtórnie' 'ponownie' postanowienie o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania. Nie ma racji skarżący, iż „powtórna „ decyzja o jakiej mowa w art. 55 § 1
Przepisy art. 8 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 ze zm.) nie zawierają kryterium miejsca działalności niepodległościowej, jako warunku przyznania prawa do odszkodowania i zadośćuczynienia osobom represjonowanym przez radzieckie organy ścigania
W sprawach, w których jako pokrzywdzony występuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych, czynności procesowych przysługujących pokrzywdzonemu dokonuje Prezes Zakładu jako organ uprawniony do działania w jego imieniu, bądź inna osoba upoważniona do tego na podstawie odpowiedniego przepisu statutu ZUS, o ile statut taką możliwość przewiduje.
Skoro sąd ma prawo i obowiązek badania po wniesieniu aktu oskarżenia, czy w sprawie nie zachodzą przeszkody prawne do prowadzenia postępowania (art. 339 § 3 pkt 1 i 2 k.p.k.), i umarza postępowanie przy zaistnieniu tych przeszkód, to może on także badać, czy uprawniające prokuratora do wniesienia oskarżenia uprzednie postanowienie Prokuratora Generalnego, o uchyleniu prawomocnego postanowienia o umorzeniu
Z woli ustawodawcy, wyrażonej jednoznacznie z chwilą wprowadzenia do treści art. 115 § 13 pkt 3 kk zmiany w określeniu kuratora sądowego, przepis ten stanowi samodzielną, prawną podstawę uznania kuratora sądowego za funkcjonariusza publicznego, natomiast ustawa wskazuje zakres desygnatów tego pojęcia.
Kwestie dotyczące ustalenia kręgu osób uprawnionych do uzyskania odszkodowania z tytułu represjonowania winny być przedmiotem merytorycznego rozpoznania sprawy, nie mogą być zatem uznane za formalny brak wniosku.
W sytuacji gdy prawomocnym wyrokiem orzeczono wobec sprawcy przestępstwa jeden ze środków karnych wymienionych w treści art. 244 k.k., i w czasie stosowania tego środka sprawca ten do niego się nie stosuje, fakt, że w dacie orzekania za przestępstwo z art. 244 k.k. nastąpiło zatarcie skazania, którym środek karny nałożono, nie oznacza iż zespół znamion przestępstwa z art. 244 k.k. został zdekompletowany
Niedopuszczalne jest aby Sąd polski w ramach wdrożonej procedury w przedmiocie wykonania nakazu europejskiego, ustalał, czy prawomocne postanowienie sądu zagranicznego zarządzające wykonanie kary pozbawienia wolności czyni zadość odpowiednim przepisom prawa polskiego. Byłoby to bowiem niedopuszczalne kontrolowanie materialnej treści zagranicznych rozstrzygnięć przez pryzmat ich zgodności z prawem polskim
Na podstawie art. 62 ustawy z dnia 21 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karalny jest każdy wypadek posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej „wbrew przepisom ustawy”, a więc w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia ich innej osobie, jak i w celu samodzielnego zażycia - czy to za jakiś czas czy niezwłocznie, jeżeli sprawca posiada środek odurzający lub substancję psychotropową
Należy odróżnić sytuację, gdy kara grzywny, orzeczona w jednym z łączonych prawomocnych wyroków, została już w całości lub części wykonana, od sytuacji, gdy analogiczna grzywna, orzeczona na mocy art. 71 § 1 k.k., nie podlega wykonaniu z uwagi na zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności na mocy art. 75 § 2 k.k. O ile bowiem wykonanie w całości lub części poszczególnych, podlegających łączeniu
Powiadomienie oskarżonego o terminie rozprawy odwoławczej na niewiele ponad godzinę od jej faktycznego rozpoczęcia, uniemożliwiło oskarżonemu skorzystanie z gwarancji procesowych, które zostały przedstawione powyżej i naruszało jego prawo do obrony.
Grzywny przewidziane w ustawie z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485), nie zostały określone kwotowo, co oznacza, że ma do nich zastosowanie art. 11 § 1 przepisów wprowadzających Kodeks karny.
Brak dołączenia do akt sprawy wywiadu środowiskowego, nawet, gdy jego dołączenie posiadało obligatoryjny charakter, nie jest brakiem formalnym w rozumieniu art. 337 § 1 kpk.
Zmiana trybu postępowania z uproszczonego na zwyczajny pociąga za sobą konieczność uczestnictwa oskarżonego na rozprawie głównej (…) Odstępując od tej zasady Sąd Rejonowy błędnie powołał się na art. 376 § 2 k.p.k., bowiem przepis ten nie mógł mieć zastosowania wobec R. K., gdyż nie złożył on przed sądem wyjaśnień, od czego uzależniona jest w myśl art. 376 § 1 k.p.k. możliwość kontynuowania postępowania
Skoro bowiem z ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, zaakceptowanych następnie przez Sąd odwoławczy wynika, że skazany oddalił się z miejsca w wypadku po to, aby utrudnić identyfikację jego osoby, to twierdzenie, że zachowanie jego nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 178 § 1 k.k. musi być uznane za oczywiście nieuzasadnione.
Odpowiedzialności za wykroczenie „podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia pod groźbą kary”. Za taki akt normatywny nie może być oczywiście uznana, wskazana w zaskarżonym wyroku, uchwała Rady Miasta B. nr 65/90. Uchwała takowa może stanowić m. in. przepisy porządkowe, jednak należy je traktować jedynie jako normy sankcjonowane
Specyfika posługiwania się bronią palną polega na tym, że decydując się na oddanie strzału, używający broni wie, iż nie ma żadnego wpływu na siłę rażenia pocisku. Jeśli więc mierzy w kierunku człowieka, nawet jeśli nie widzi dokładnie przez szybę jego sylwetki, to w sposób oczywisty prezentuje swój stosunek do skutku, który w takim stanie faktycznym wydaje się być pewny. Bez znaczenia jest tu kwestia
Jakkolwiek środek odwoławczy wniesiony przez przeciwną stronę od orzeczenia podlegającego doręczeniu z tłumaczeniem nie figuruje w katalogu pism procesowych, do jakich doręczenia obliguje treść przepisu art. 72 § 3 k.p.k., to jednak na taką potrzebę wskazuje wzgląd na zasadę lojalności procesowej. Zasada ta, analogicznie jak udostępnienie oskarżonemu w znanym mu języku podstawowego dokumentu, jakim
