W aktach sprawy brak jest informacji uzyskanej stosownie do przepisu § 76 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2002 roku w sprawie szczegółowych czynności sądów w sprawach z zakresu międzynarodowego postępowania cywilnego oraz karnego w stosunkach międzynarodowych (Dz. U. Nr 17. poz. 164). Przepis ten stanowi, że przed wydaniem postanowienia określającego kwalifikację prawną czynu
Okresy tymczasowego aresztowania przed skierowaniem sprawy do sądu z wnioskiem o umorzenie postępowania i zastosowanie środków zabezpieczających w trybie art. 324 § 1 kpk i na etapie postępowania sądowego oraz po przekazaniu sprawy prokuratorowi do dalszego prowadzenia na podstawie art. 324 § 2 kpk podlegają sumowaniu. Brak jest podstaw prawnych i przesłanek pozwalających na przyjęcie, że okres kiedy
Przedstawienie przekonującego i spójnego wywodu, nawet jeśli byłby on sprzeczny judykatami Sądu Najwyższego, wcale nie musi prowadzić do kasacyjnej dyskwalifikacji stanowiska sądu odwoławczego. W literaturze przedmiotu dostrzec można przynajmniej dwa przeciwstawne stanowiska co do zakresu znaczeniowego zwrotu „osoba pełniąca funkcję publiczną”, a za każdym z nich stoją poważne argumenty. Niestety definicja
O ile dowody z zeznań świadków zostały przeprowadzone w poprzednim postępowaniu prawidłowo, a sąd uchylający wyrok nie wskazał, że muszą one być powtórzone przy ponownym rozpoznaniu sprawy, to autonomiczną decyzją sądu pierwszej instancji jest ocena, czy będzie możliwe poprzestanie na ich ujawnieniu w trybie art. 442 § 2 kpk.
Skoro wznowienie postępowania na podstawie art. 542 § 3 kpk z powodu jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1 kpk może nastąpić tylko z urzędu, a nie na wniosek strony, to stronie nie przysługuje również żądanie w drodze środka odwoławczego kontroli negatywnego stanowiska sądu.
Trudno zgodzić się z konstatacją, że postanowienie w przedmiocie wniosku o wznowienie postępowania wydane przez sąd apelacyjny (a zatem także przez Sąd Najwyższy) jest orzeczeniem wydanym w pierwszej instancji. Przepisy regulujące możliwość zaskarżenia samego rozstrzygnięcia o kosztach zawartego w orzeczeniu wyłączają zatem dopuszczalność zaskarżenia takiego rozstrzygnięcia zawartego w orzeczeniu niezaskarżalnym
Hipotetyczna obawa przed przyszłymi niekorzystnymi społecznymi opiniami, niemająca żadnych realnych podstaw, nie powinna uzasadniać uchylania się przez sąd właściwy od rozpoznania sprawy.
Dla oceny, czy oskarżony M. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., nie miało istotnego znaczenia dokładne (w rozumieniu cywilistycznym) ustalenie wysokości wyrządzonej szkody. Ustawowe znamię, stanowiące skutek przestępstwa oszustwa, określonego w art. 286 § 1 k.k., wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca, działając w sposób opisany w tym przepisie, doprowadza
Wprawdzie przepis art. 457 § 3 k.p.k. został umieszczony w rozdziale 49 k.p.k. i dotyczy apelacji, a więc określa wymogi uzasadnienia wyroku, ale norma ta, z uwagi na swój gwarancyjny charakter, stanowi także wyznacznik obowiązku sądu ad quem rozpoznającego zażalenie na postanowienie kończące postępowanie karne, a taki przecież charakter miało zaskarżone postanowienie prokuratora. Brak możliwości przypisania
1. Sam fakt, że sędzia uczestniczący w rozpoznaniu apelacji, w której zakwestionowano pogląd prawny sądu pierwszej instancji, brał wcześniej udział w tej samej sprawie w wydaniu orzeczenia kasatoryjnego, w którym to zapatrywanie prawne stanowczo wyrażano (art. 442 § 3 k.p.k.), nie stanowi okoliczności wywołującej uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności tego sędziego (art. 41 § 1 k.p.k.). 2. Czek
Okoliczności ustalone w konkretnej sprawie mogą stać się podstawą oceny, że tymczasowe aresztowanie było co prawda niesłuszne, ale nie było ono niewątpliwie niesłuszne, co w świetle unormowania art. 552 § 4 k.p.k. (argumentum a contrario) stanowi przesłankę egzoneracyjną. Taką okolicznością będzie właśnie zawinione zachowanie oskarżonego, pozwalające postawić mu zarzut spowodowania niekorzystnego dla
Podstawami umorzenia, o których traktuje art. 7 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 ze zm.), są jedynie te, które wskazano w art. 17 § 1 i 2 k.p.k. Powołany przepis nie dotyczy innych podstaw umorzenia, w tym także umorzenia na skutek stwierdzenia przedawnienia
Konieczność zagwarantowania skazanym, którym ustanowiono obrońców z urzędu dla ewentualnego sporządzenia i wniesienia kasacji, równych praw w dostępie do skargi kasacyjnej, wymaga, aby w wypadku, gdy obrońca z urzędu nie stwierdzi podstaw do sporządzenia i wniesienia tej skargi, tego skazanego pouczyć - informując go jednocześnie o stanowisku obrońcy z urzędu - że przysługuje mu możliwość wniesienia
W wypadku wniesienia apelacji na korzyść oskarżonego, sąd odwoławczy nie jest związany granicami podniesionych w niej zarzutów, co oznacza, że w granicach zaskarżenia powinien skontrolować wyrok pod kątem wszystkich przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 k.p.k. W konsekwencji, po upływie terminu do złożenia apelacji można podnosić dodatkowe zarzuty odwoławcze w granicach zaskarżenia lub wskazywać
Osoba, którą się namawia lub której udziela się pomocy do targnięcia się na własne życie, musi ze względu na swoje właściwości psychiczne być w stanie rozpoznać w pełni znaczenie czynu i pokierować swoim postępowaniem. Przy braku takiego rozeznania (dziecko, osoba niepoczytalna), czyn sprawcy może być uznany za przestępstwo z art. 148 k.k.
Prawomocne uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu stoi na przeszkodzie ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 kpk skazaniu go za zachowania będące elementami tego czynu, które były przedmiotem wcześniejszego osądzenia niezależnie od stopnia społecznej szkodliwości tego fragmentu czynu.
W przedmiotowej sprawie oskarżony miał ustanowionych dwóch obrońców z wyboru wyraził więc wolę i gotowość korzystania z pomocy każdego z nich. Skoro tak, to każdego z nich należało zawiadomić o terminach rozprawy. Zbieżność nazwisk, czy też pokrewieństwo obrońców, ta sama siedziba kancelarii adwokackiej, nie mogą w żaden sposób usprawiedliwiać zaniechania powyższego. Skoro oskarżony odrębnie ustanowił
Działania polegające na uprawie konopi, a następnie wytwarzaniu z nich środka odurzającego, podjęte były z góry powziętym zamiarem. Wytwarzanie polegało przecież na suszeniu ziela konopi, które zostały zasadzone i uprawiane przez oskarżonego właśnie w tym celu. Systematycznie, w miarę dojrzewania kwiatostanów, oskarżony zbierał je, suszył, mielił, uzyskując znaczne ilości środka odurzającego. Uprawę
Kwestie związane z wykonywaniem kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego ujęte zostały w odrębnej ustawie z dnia 7 września 2007 r., to jednak - niezależnie od przyjętej techniki legislacyjnej - ich materia stanowi część uregulowań dotyczących prawa karnego wykonawczego, a zatem nie może być interpretowana w oderwaniu od zasadniczych reguł zawartych w kodeksie
Pistolet alarmowy 'Start 3' kal. 6 mm stanowi broń palną.
Dowód osobowy nie nabiera cech wiarygodności, ani też nie może zostać zdeprecjonowany tylko dlatego, że został utrwalony w jednej z faz postępowania karnego: w postępowaniu przygotowawczym, czy jurysdykcyjnym. Jeśli wyjaśnienia różnią się w swej treści, a cezurą tych rozbieżności jest stadium procesu, to Sąd I instancji dokonuje recenzji takiego dowodu z zachowaniem typowych reguł obowiązujących w
1. Instytucja tzw. oddania pod sąd sensu stricto, umożliwiająca sądowi umorzenie postępowania karnego przed rozprawą, w razie oczywistego braku podstaw do oskarżenia (art. 339 § 3 pkt 2 k.p.k.), wchodzi w rachubę jedynie wtedy, gdy mimo kompleksowego zgromadzenia dowodów, a więc nieistnienia braków postępowania przygotowawczego, które uzasadniałyby przekazanie sprawy prokuratorowi do uzupełnienia tego
Jest dopuszczalne odczytanie zeznań świadka, choćby miały one kluczowe znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonego, gdy nieobecność świadka jest spowodowana jego stałym lub długotrwałym pobytem za granicą, zaś doprowadzenie do jego stawiennictwa na rozprawę jawi się jako niemożliwe bądź połączone z trudnymi do przezwyciężenia przeszkodami; w tym względzie oceny należy dokonywać na tle realiów
Zaskarżenie wyłącznie na korzyść oskarżonego - w oparciu o zarzuty związane ze skazaniem w trybie art. 387 k.p.k. - wyroku opartego na zawartym przed sądem pierwszej instancji porozumieniu karnoprocesowym, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie, uprawnia sąd odwoławczy do wydania na podstawie art. 434 § 3 k.p.k. orzeczenia surowszego niż zaskarżone, a to wobec niestosowania w takim wypadku zakazu
