Wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. IV KK 141/09

Przedstawienie przekonującego i spójnego wywodu, nawet jeśli byłby on sprzeczny judykatami Sądu Najwyższego, wcale nie musi prowadzić do kasacyjnej dyskwalifikacji stanowiska sądu odwoławczego.

W literaturze przedmiotu dostrzec można przynajmniej dwa przeciwstawne stanowiska co do zakresu znaczeniowego zwrotu „osoba pełniąca funkcję publiczną”, a za każdym z nich stoją poważne argumenty. Niestety definicja legalna wprowadzona w § 19 art. 115 k.k. rozbieżności tych nie usunęła, w szczególności właśnie w odniesieniu do osób sprawujących kierownicze stanowiska w jednostkach gospodarczych opartych na mieniu Skarbu Państwa.

Z uzasadnienia:

„Kasacja zasługiwała na uwzględnienie. Jednak wbrew kolejności zarzutów określonych w kasacji, to właśnie zarzut drugi musiał wyprzedzać merytoryczną ocenę zarzutu pierwszego. Jest tak dlatego, że tylko na tle rzetelnej i rzeczowej argumentacji sądu ad quem można dokonywać ocen w zakresie naruszenia bądź nienaruszenia przez ten sąd prawa materialnego. Zgodnie z art. 8 § 1 k.p.k. każdy sąd samodzielnie rozstrzyga także zagadnienia prawne. Sąd może zatem - dokonując kluczowej na tym etapie sprawy analizy pojęcia osoba pełniąca funkcję publiczną w ramach dyspozycji art. 228 § 1 k.k. - w taki czy inny sposób rozstrzygnąć tę kwestię. Aby jednak była możliwość dokonania kontroli kasacyjnej tego, czy sąd rażąco naruszył prawo materialne - a tego wszak wymaga dyspozycja art. 523 § 1 k.p.k. - niezbędne jest dysponowanie materiałem tę kontrolę umożliwiającym, a więc należytym sporządzeniem uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego. Przedstawienie przekonującego i spójnego wywodu, nawet jeśli byłby on sprzeczny judykatami Sądu Najwyższego, wcale nie musi prowadzić do kasacyjnej dyskwalifikacji stanowiska sądu odwoławczego (por. postanowienie SN z dnia 13 listopada 2007r., V KK 287/07, Lex nr 332943).