Postanowienie SN z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. III KZ 74/09

Trudno zgodzić się z konstatacją, że postanowienie w przedmiocie wniosku o wznowienie postępowania wydane przez sąd apelacyjny (a zatem także przez Sąd Najwyższy) jest orzeczeniem wydanym w pierwszej instancji.

Przepisy regulujące możliwość zaskarżenia samego rozstrzygnięcia o kosztach zawartego w orzeczeniu wyłączają zatem dopuszczalność zaskarżenia takiego rozstrzygnięcia zawartego w orzeczeniu niezaskarżalnym nawet zwyczajnym środkiem odwoławczym. Skoro bowiem ustawa wyłącza dopuszczalność zaskarżenia całego orzeczenia i nie reguluje odrębnie kwestii zaskarżalności poszczególnych rozstrzygnięć w nim zawartych (nie stanowi inaczej), zaskarżenie takiego rozstrzygnięcia nie jest dopuszczalne.

Nie jest dopuszczalne zaskarżenie, w myśl ogólnej reguły przewidzianej w art. 626 § 3 k.p.k., rozstrzygnięcia o kosztach zawartego w niezaskarżalnym, nawet nadzwyczajnym środkiem odwoławczym, orzeczeniu, jakim jest postanowienie wymienione w art. 547 § 1 k.p.k., jeżeli wydane zostało przez sąd apelacyjny lub Sąd Najwyższy.

Z uzasadnienia:

„Zażalenie nie podlega rozpoznaniu. Z treści przepisu art. 547 § 1 k.p.k. wyraźnie wynika, że na postanowienie oddalające wniosek o wznowienie postępowania lub pozostawiające go bez rozpoznania, wydane przez sąd apelacyjny lub przez Sąd Najwyższy zażalenie nie przysługuje. Ani w zażaleniu, ani w zarządzeniu o przyjęciu zażalenia na orzeczenie o kosztach, zawarte w niezaskarżalnym postanowieniu sądu apelacyjnego, nie wskazano podstawy prawnej uznania, że jest ono dopuszczalne, a ponadto, że właściwym do jego rozpoznania jest Sąd Najwyższy.