Przedmiotem ochrony prawnej z art. 237 k.k. z 1969 r. nie były osoby fizyczne wchodzące w skład organizacji politycznej. Zniewaga osób należących do partii, instytucji czy organizacji nie była więc automatycznie zniewagą tej partii, instytucji czy organizacji.
W sytuacji gdy pierwszym chronologicznie wyrokiem Józef S. uznany został za winnego popełnienia przestępstwa, które w dacie określonej w opisie czynu nie nastąpiło, wobec nie wniesienia środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego, nie było już możliwe dokonanie korekty opisu czynu ani przez instancję ad quem, ani też w postępowaniu ponowionym, ponieważ byłoby to ustalenie na jego niekorzyść, skutkujące
Zgodnie z określoną w art. 8 § 1 k.p.k. zasadą samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego, sąd ten samodzielnie kształtuje zarówno podstawę faktyczną jak i prawną każdego rozstrzygnięcia. Jeden z wyjątków od tej zasady wskazany jest w art. 8 § 2 k.p.k. Nie można zaś przyjąć za kolejny wyjątek od tej zasady koncepcji zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, tj. przyznania mocy wiążącej ustaleniom
W razie istnienia umowy sprzedaży energii, wprowadzenie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w błąd sprzedawcy przez odbiorcę, poprzez zakłócenie pracy układu pomiarowo - rozliczeniowego i zaniżenie w ten sposób ilości dostarczanej energii, powodujące wystawienie faktury na niższą ilość energii od faktycznie pobranej, jest oszustwem z art. 286 § 1 k.k., a więc nie kradzieżą energii w rozumieniu
Przesłanki pochodzenia „z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego” nie spełniają te przedmioty i prawa, które zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, a więc pochodzą bezpośrednio z czynu zabronionego.
Zgodnie z wykładnią przepisu art. 85 k.k. sformułowanie „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstw. Ten właśnie pierwszy wyrok, zamykający niejako grupę przestępstw pozostających w zbiegu, powinien zatem być wyjściowym punktem odniesienia przy dokonywaniu oceny, które z przestępstw objętych
Wprawdzie zgodnie z przepisem art. 8 § 1 k.p.k. orzekający sąd nie jest co do zasady związany ustaleniami przyjętymi za podstawę rozstrzygnięcia innego sądu, tym niemniej trudno nie uznać, że stan, w którym w obrocie prawnym funkcjonują wydane wobec różnych osób prawomocne orzeczenia, przyjmujące całkiem sprzeczne ze sobą założenia co do tej samej okoliczności faktycznej, będącej podstawą ustalenia
Negatywnej przesłanki dopuszczalności zobowiązania dotychczasowego obrońcy do pełnienia obowiązków nie stanowi samo udzielenie pełnomocnictwa nowemu obrońcy, ale faktyczne podjęcie przez niego obrony oskarżonego, wiążące się z udziałem obrońcy w rozprawie. Kryterium warunkującym zobowiązanie dotychczasowego obrońcy z wyboru do dalszego pełnienia obowiązków jest bowiem ustalenie przez sąd, że nie pociągnie
W skład korzyści majątkowej w rozumieniu art. 45 § 1 k.k., podlegającej przepadkowi, wchodzą również wszelkie wydatki poczynione przez sprawcę na uzyskanie przedmiotu pochodzącego z przestępstwa.
W razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego. Orzeczenie surowsze wydane w ponownym rozpoznaniu, to każde orzeczenie mniej korzystne dla oskarżonego pod względem skutków prawnych, a więc i takie, którym przypisuje się oskarżonemu wypełnienie innych jeszcze
W rozumieniu przepisu art. 229 § 3 k.k. nie mogą stanowić naruszenia przepisów prawa te czynności i decyzje osoby pełniącej funkcje publiczną, które nie wykraczają poza sferę przyznanej jej uznaniowości.
W świetle art. 425 § 3 zdanie 1 k.p.k. elementem decydującym o dopuszczalności zażalenia jest gravamen. Jest rzeczą oczywistą, że dokonanie oceny, czy podmiot będący autorem zażalenia ma interes prawny w zaskarżeniu danego orzeczenia, wymaga uwzględnienia kryteriów obiektywnych, a nie subiektywnych. Rozważając tę kwestię musi Sąd Rejonowy mieć na uwadze to, że zażaleniem zakwestionowano umorzenie postępowania
Przepis art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. odnosi się nie tylko do tego samego czynu, ale także do tej samej osoby, tymczasem już z treści zarzutu wynika, że ukarana zostać miała inna niż (oskarżony) osoba. W przypadku kolizji drogowej istnieje przy tym możliwość uznania więcej niż jednej osoby za winną naruszenia przepisów o ruchu drogowym i spowodowania kolizji.
Sędzia (…) był (…) uprawniony do orzekania w składzie Sądu Okręgowego w R. w dniu rozpoznania sprawy (…), a dla istnienia takiego uprawnienia nie ma znaczenia to, czy w aktach sprawy przed datą orzekania znajdował się akt jego delegacji. W sytuacji, gdy obrońca skazanego lub sam skazany miałby wątpliwość co do prawidłowości w zakresie obsady składu sądzącego (…), to miał możliwość złożenia stosownego
Umorzenie postępowania odnośnie jednego tylko przestępstwa wchodzącego w skład ciągu powodowałoby nadal prawomocność kary orzeczonej za wszystkie pozostające w ciągu przestępstwa, w tym także za to, które wyłączone zostało z ciągu. Z tego względu, w razie podniesienia w kasacji zasadnego zarzutu odnośnie jednego lub niektórych tylko przestępstw, spośród przypisanych jako popełnionych w ciągu, niezbędne
Przepis art. 4 ust. 1a ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu nie stanowi samodzielnej podstawy normatywnej do ustalenia terminu przedawnienia karalności zbrodni komunistycznych określonych w art. 2 ust. 1 tej ustawy, a przy ustalaniu tym konieczne jest uwzględnienie przepisów regulujących przedawnienie karalności przestępstw zawartych w przepisach
Przepis art. 4 ust. 1a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu nie stanowi samodzielnej podstawy normatywnej do ustalania terminu przedawnienia karalności zbrodni komunistycznych określonych w art. 2 ust. 1 tej ustawy.
Przepis art. 89 k.k., określający jeden ze sposobów kształtowania kary łącznej pozwala wprawdzie połączyć karę, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone, z karą bez warunkowego zawieszenia, ale jedynie wówczas, gdy zachodzą przesłanki określone w art. 69 k.k., pozwalające na orzeczenie kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W myśl utrwalonej w judykaturze wykładni przepisu art.
Akt woli sprawcy obejmował całość przestępnego działania, na które składało się spreparowanie dokumentu VAT i przedstawienie go w firmie ubezpieczeniowej, gdzie miał być przesłanką do podjęcia decyzji stanowiącej niekorzystne rozporządzenie mieniem. Analiza tej sytuacji skłania do wyrażenia przekonania, że działanie oskarżonego (…) podjęte w związku ze sfałszowaniem odpowiedniej faktury VAT i przedłożeniem
Sędzia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie niezależnie od tego na jakim etapie postępowania sądowego w charakterze oskarżyciela publicznego występował jego krewny lub powinowaty w linii prostej, a w linii bocznej w stopniu określonym art. 40 § 1 pkt 3 k.p.k. - wskazana przyczyna wyłączenia powstaje również wtedy, gdy udział takiej osoby w takim charakterze ograniczony był do postępowania
Bezpośredniość, o której mowa w art. 459 § 3 k.p.k. dotyczy postanowienia, a nie sposobu naruszenia lub zagrożenia sfery dóbr prawnych konkretnej osoby.
W odniesieniu do przestępstw z art. 244 k.k. nie jest dopuszczona możliwość stosowania obostrzeń przewidzianych w art. 178 § 1 k.k., gdyż wymieniony przepis nie należy do katalogu przestępstw, co do których obowiązują surowsze granice odpowiedzialności. Powołana norma materialno-prawna nie zawiera przede wszystkim znamion odrębnego typu przestępstwa, które mogłoby zostać przypisane oskarżonemu, lecz
Prawomocny wyrok posiada - w swym założeniu - cechy trwałego rozstrzygnięcia przez sąd i przysługuje mu przymiot domniemania prawdziwości ustaleń faktycznych, poczynionych w danej sprawie i stanowiących podstawę wyroku. Naruszenie tego domniemania, a w konsekwencji prawomocnego wyroku, w drodze wznowienia postępowania, może nastąpić jedynie w sytuacjach wyjątkowych i tylko wtedy, gdy po wydaniu prawomocnego
1. Odpowiedzialności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. nie można redukować do odpowiedzialności za dług, wynikający z niewykonania umowy. 2. Nie ulega (…) jakiejkolwiek wątpliwości, że zawarcie spółki cywilnej nakłada na wspólnika obowiązek zajmowania się jej sprawami majątkowymi (art. 865 § 1 k.c.). Nie oznacza to jednak, że stwierdzenie nieprawidłowości w funkcjonowaniu takiej spółki automatycznie
