Jeżeli sprawca popełnił przestępstwa w warunkach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.), przy czym co do niektórych z tych przestępstw zachodzą przesłanki do obligatoryjnego złagodzenia kary, to sąd, orzekając jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje, może albo zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, albo wymierzyć karę z nadzwyczajnym jej obostrzeniem,
Penalizacji podlega branie udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego (podkreślenie Sądu Najwyższego). Oznacza to, że do realizacji znamion tego czynu wystarczy aby celem takiej grupy było nawet popełnienie tylko jednego przestępstwa lub przestępstwa skarbowego.
Dla bytu przestępstwa określonego w art. 22 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa, niezbędne było, aby rozpowszechnione wiadomości były fałszywe, czyli sprawca rozpowszechniając je, miał świadomość tego, że są one fałszywe a nadto pozostawał w przekonaniu, iż były obiektywnie zdolne do wyrządzenia istotnej szkody interesom Państwa
Powinnością Sądu I instancji jest wskazanie, dlaczego nie uznał za zasadne przyjąć, że oskarżony zasługuje na status tzw. małego świadka koronnego, a co za tym idzie na nadzwyczajne złagodzenie kary, o którym mowa w art. 60 § 3 k.k. Zważyć wszak należy, że przy spełnieniu wszystkich przesłanek z art. 60 § 3 k.k. na sądzie ciąży obowiązek zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Jest to zresztą
Wyznaczenie obrońcy z urzędu przed prawomocnym zakończeniem postępowania, powoduje że jest on uprawniony do sporządzenia i podpisania kasacji, ale nie nakłada na niego takiego obowiązku. Obowiązek działania obrońcy z urzędu kończy się bowiem wraz z prawomocnym zakończeniem postępowania. Gdy wnosi on skargę na prośbę skazanego lub z własnej inicjatywy, nie mając już obowiązku działania, lecz jedynie
Treść przepisu art. 69 § 2 k.k. wskazuje, że nie wymieniono w nim wszystkich okoliczności, które podlegają ocenie przy podejmowaniu decyzji o warunkowym zawieszeniu wykonania kary; okoliczności te nie mają zatem charakteru wykazu „zamkniętego”, a przekonuje do takiego stwierdzenia użycie zwrotu: „przede wszystkim”.
W uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji trudno znaleźć wymaganą konsekwencję w zakresie przypisania elementu czasownikowego, tj. podrobienia lub przerobienia, jako znamion przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., w odniesieniu do legitymacji służbowej oraz przepustki. Używa się bowiem w uzasadnieniu wyroku do tych dokumentów zarówno określenia „przerobienie” (…), jak i „podrobienie” (…). Ten brak konsekwencji
Stwierdzenie sądu, iż skazany z racji młodego wieku i braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy zarobkowej, miał możliwość zapłacenia kosztów sądowych, jest niewystarczające do uznania, że „uchyla się” od ich uiszczenia. W określeniu tym mieści się bowiem negatywne nastawienie do wykonania obowiązku, którego pomimo obiektywnej możliwości, skazany nie chce ze złej woli wykonać.
Normy (określone w art. 185a § 1 i art. 185b § 1 k.p.k.) są o charakterze gwarancyjnym zabezpieczającym nie interesy procesowe oskarżonego (podejrzanego), ale przede wszystkim małoletnich świadków. Przekroczenie granic swobody ocen i wkroczenie w sferę dowolności tychże ocen nie może być wiązane z warunkami przesłuchania świadka, a jedynie ze sposobem oceny tychże zeznań, dokonanej przez sąd. Właściwym
Fakt wielokrotnej zmiany wersji wyjaśnień lub zeznań nie świadczy bowiem sam przez się o istnieniu nieusuwalnych wątpliwości, zaś zadaniem organów procesowych jest właśnie dokonanie oceny tego, która z wersji podanych przez oskarżonego (świadka) jest wersją zasługującą na wiarę i uzasadnienie tak podjętej decyzji w taki sposób, aby motywacja decyzji sądu pozostawała w zgodzie z zasadami prawidłowego
Instytucja gwarancyjna (zakazu reformationis in peius) rozciąga się także na ustalenia faktyczne, i to niezależnie od tego, czy ustalenia te zawarte zostały w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w tzw. części dyspozytywnej wyroku lub postanowienia, czy jedynie w części motywacyjnej orzeczenia. Odniesienie zakazu reformationis in peius do ustaleń faktycznych i to zarówno w postępowaniu odwoławczym
Właściwym miejscem do wskazywania powodów oddalenia wniosków dowodowych jest, bez wątpienia, uzasadnienie postanowienia wydawanego na podstawie art. 170 k.p.k. (art. 170 § 3 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k.), a nie uzasadnienie wyroku, niezależnie od tego, czy wniosek został przedstawiony sadowi a quo, czy sadowi ad quem. Przedstawienie, choćby nawet spóźnione, powodów nieuwzględnienia wniosku
Zasady przekazania osoby ściganej europejskim nakazem aresztowania
1.Biorąc pod uwagę, że niezależnie od funkcji kompensacyjnej środki karne określone w art. 46 k.k. mają charakter represyjny, zatem niekorzystne dla sprawcy uregulowania nie mogą go dotknąć, o ile nie obowiązywały w dacie popełnienia przestępstwa. 2.Art. 46 § 2 k.k. nadal (…) stanowi, że nawiązka może być orzeczona na rzecz pokrzywdzonego (wyłącznie), co prowadzi do wniosku, że nie wchodzi w grę w
Przesłanka „niekaralności za przestępstwo umyślne” z art. 66 § 1 k.k. dotyczy prawomocnych skazań, które miały miejsce do dnia orzekania w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania.
W razie chwilowej nieobecności adresata, przebywającego w kraju, dorosły domownik może odebrać pismo w mieszkaniu (art. 132 § 2 k.p.k.), a także na poczcie (art. 26 ust. 3 pkt b ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. - Prawo pocztowe - Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159 ze zm.), ale ma wówczas obowiązek, jako że to pismo nie jest adresowane do niego, przekazać je adresatowi.
Przesłanka „niekaralności za przestępstwo umyślne” określone w art. 66 § 1 k.k. dotyczy prawomocnych skazań, które miały miejsce do dnia orzekania w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania.
Zgodnie z treścią (…) art. 440 k.p.k., sąd drugiej instancji ma obowiązek, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, zmienić orzeczenie na korzyść oskarżonego albo je uchylić jeżeli jego utrzymanie w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe. Stan rażącej niesprawiedliwości, uniemożliwiający utrzymanie orzeczenia w mocy zachodzi wówczas, gdy w toku procedowania doszło do takich uchybień,
Swobodna ocena dowodów ograniczona jest jedynie powinnością przedstawienia rozumowania, które doprowadziło Sąd do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia.
Z treści apelacji, o ile skarży się nią orzeczenie o umorzeniu postępowania, wynika ewidentnie, że nie spełnia ona warunku wymienionego w art. 425 § 3 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem odwołujący się (poza oskarżycielem publicznym) może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające prawa lub szkodzące jego interesom. Nie może ulegać wątpliwości, że nie narusza praw K. D., ani nie szkodzi jego
Członek zarządu jednoosobowej spółki Skarbu Państwa mającej postać jednostki górnictwa węglowego, w rozumieniu art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 25 września 1997 r. o restrukturyzacji finansowej jednostek górnictwa węgla kamiennego oraz wprowadzeniu opłaty węglowej (Dz. U. Nr 113, poz. 735 ze zm.) lub spółki węglowej, w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla
Przepis art. 575 § 1 k.p.k. rozumieć należy w ten sposób, że w sytuacji, w której zachodzi potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą wydania takiego wyroku, poprzedni wyrok łączny traci moc w całości, bez względu na zakres różnic w treści obu wyroków i bez względu na to ile kar łącznych wymierzono w poprzednim wyroku łącznym.
1. Z punktu widzenia założeń aksjologicznych, respektujących podstawowe prawa człowieka, chronione przez organa bezpieczeństwa państwowego sekrety o siatce agenturalnej w społeczności studenckiej, nastawionej na wykrywanie wszelkich niepodległościowych zachowań, nie przedstawiały w gruncie rzeczy jakiejkolwiek wartości. 2. Czyny oskarżonego, popełnione - jak napisano w uzasadnieniu pierwszoinstancyjnego
Kodeks karny przewiduje dwie podobne instytucje prawne, pozwalające na nadzwyczajne złagodzenie kary w wyniku starań sprawcy o zapobieżenie nastąpieniu skutkowi, tj. w art. 15 § 2 oraz art. 60 § 2 pkt 2. W pierwszym przepisie mowa jest o dobrowolności takiego działania, a w drugim takiej regulacji brak. Dlatego - przy założeniu racjonalności ustawodawcy - należy stwierdzić, że dwie normy prawne w jednym
