Wyrok NSA z dnia 20 lutego 2009 r., sygn. I OSK 394/08
W sytuacjach, kiedy występuje znaczna rozbieżność w możliwych ocenach prawnych, to na sądzie orzekającym ciąży obowiązek rzetelnego rozważenia wszelkich argumentów jurydycznych związanych z rozpoznawanym zdarzeniem, oceny ich wagi, a ostatecznie dokonania subsumcji ustalonych faktów.
Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903), dotyczący art. 203 § 1 i 2 KPK, nie jest orzeczeniem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku, a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1 oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc prawną także i orzeczenia,
I. Do łącznego okresu odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności, określonego w treści art. 151 §3 k.k.w., stwarzającego możliwość ubiegania się o warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 152 k.k.w., okres pomiędzy datą zakończenia wcześniej udzielonego odroczenia a datą kolejnego postanowienia o odroczeniu, wlicza się tylko wówczas, gdy wniosek o kolejne odroczenie
Skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. SK 50/06 (Dz. U. Nr 128, poz. 903), dotyczący art. 203 § 1 i 2 KPK, nie jest orzeczeniem zakresowym, to z upływem terminu określonego w pkt II tego wyroku, a więc w dniu 19 października 2008 r., przepisy, których dotyczył pkt I-1 oraz I-2, utraciły moc. Nie oznacza to jednak, że jednocześnie utraciły moc prawną także i orzeczenia,
Upośledzenie umysłowe strony nie jest „przyczyną od strony niezależną”, w rozumieniu art. 126 § 1 k.p.k., która uzasadniałaby, sama przez się, przywrócenie niedotrzymanego terminu zawitego, od zachowania którego ustawa uzależnia skuteczność określonej czynności procesowej. Może natomiast stanowić taką przyczynę niewystarczające, w tym niedostosowane do poziomu intelektualnego strony, pouczenie jej
Ubezwłasnowolnienie samo w sobie nie oznacza niepoczytalności sprawcy czynu zabronionego, będącego ubezwłasnowolnionym. Samo ujawnienie się w toku dochodzenia wątpliwości odnośnie poczytalności podejrzanego nie eliminuje jeszcze możliwości prowadzenia postępowania przygotowawczego, w sprawach wskazanych art. 325b § 1 k.p.k., w tej właśnie formie. Wymaga ono jedynie powołania biegłych psychiatrów i
1. Przy wielości i różnorodności poszczególnych czynów stanowiących przedmiot rozpoznania oraz jednoczesnej obszerności i zawiłości sprawy, biorąc pod uwagę względy natury praktycznej, można wyjątkowo rozpoznawać poszczególne części tej samej w istocie sprawy w różnych procesach. Nie można jednak, wobec treści art. 41 § 1 k.p.k., akceptować praktyki rozpoznawania tak podzielonych części sprawy, przez
Jeżeli po wydaniu prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania i zastosowaniu środka zabezpieczającego, wymienionego w art. 94 § 1 k.k., ale przed umieszczeniem sprawcy w zakładzie psychiatrycznym, ujawnią się okoliczności, które będą wykazywały to, że jego stan zdrowia uległ poprawie i nie zachodzi już wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez niego czynu zabronionego o znacznej społecznej
Na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów (art. 39 pkt. 3 k.k.) podlega zaliczeniu, na podstawie art. 63 § 2 k.k., także okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy lub innego dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów, stosowanego na podstawie art. 137 ust. 1 pkt. 1 w zw. z art. 135 ust. 1 pkt. 1 lit. a i pkt. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
Sąd podejmując decyzję, czy przekazanie ściganego w ramach ENA - zgodnie z dyspozycją artykułu 607o k.p.k. - ma nastąpić po prawomocnym, czy też nieprawomocnym zakończeniu postępowania, sąd zawsze jest zobowiązany do takiego rozstrzygnięcia, które z jednej strony będzie pozostawało w zgodzie z dyspozycją artykułu 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w obrębie wszystkich
Pełnomocnik z urzędu poinformował Sąd w trybie art. 84 § 3 k.p.k., że nie znalazł podstaw do wniesienia kasacji oraz iż o zajętym stanowisku poinformował oskarżycielkę posiłkową. Jednakże ta okoliczność nie zwalniała Sądu od obowiązku działania z urzędu, albowiem zgodnie z art. 16 § 2 k.p.k. to na organie procesowym spoczywa obowiązek pouczenia uczestników postępowania o przysługujących im uprawnieniach