Po wznowieniu postępowania organ administracji może uchylić decyzję dotychczasową w czasie określonym w art. 146 Kpa, ale wydanie nowej decyzji określającej należności celne ograniczone przepisem prawa materialnego - art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, nie może nastąpić po upływie 2 lat od dnia, w którym powstał obowiązek uiszczenia tych
Art. 15 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 1992 nr 7 poz. 30 ze zm./, który rozstrzyga wyłącznie kwestie wydalenia cudzoziemca, nie daje żadnych podstaw do rozstrzygania o odstawieniu cudzoziemca do granicy w formie decyzji administracyjnej, bowiem nie jest to rozstrzygnięcie co do istoty sprawy /art. 104 Kpa/, a czynność mająca na celu wykonanie decyzji administracyjnej.
1. Artykuł 200 par. 2 Kpa stanowi podstawę wzruszenia tylko zaskarżonej decyzji ostatecznej, nie przewiduje natomiast możliwości uchylenia lub zmiany decyzji organu pierwszej instancji. 2. Decyzja wydana w trybie art. 200 par. 2 Kpa jest decyzją ostateczną, od której przysługuje wyłącznie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Wadliwość decyzji polegająca na jej podpisaniu przez przewodniczącego zarządu gminy a nie przez członków zarządu biorących udział w jej wydaniu stanowi o zmianie właściwości organu. Taka wadliwość decyzji nie jest oczywistą omyłką w rozumieniu art. 113 par. 1 Kpa i nie podlega sprostowaniu w trybie tego przepisu.
Zgodnie z art. 138 Kpa organ odwoławczy wydaje decyzję, w której utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję, jeżeli natomiast uchyla decyzję I instancji lub jej część to jest zobowiązany do określenia swego stanowiska w sprawie, co powinno nastąpić przez orzeczenie co do istoty sprawy, umorzenia postępowania I instancji lub przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Decyzja organu
Uchylenie w całości decyzji organu I instancji i orzeczenie co do istoty sprawy bądź uchylenie jej w całości i umorzenie postępowania w I instancji, o czym mowa w art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa, całkowicie wyłącza możliwość umorzenia postępowania odwoławczego, przewidzianą w art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa.
Nie można odmówić wyznaczenia dodatkowego terminu załatwienia sprawy /art. 37 par. 2 Kpa/ tylko z tego powodu, że sprawa ma charakter cywilnoprawny.
Stabilność prawa jest niewątpliwie stanem pożądanym. Nie można jednak uznać, że zastosowanie przez organy podatkowe aktu normatywnego z uwzględnieniem wprowadzonej w nim /we właściwym trybie/ zmiany do zdarzeń, które nastąpiły po tej zmianie, narusza prawo.
Organ ma obowiązek ustalić stan faktyczny oraz prawny i dopiero potem określić prawa i obowiązki. Jeżeli organ nie dopełnia tego obowiązku decyzja może być uchylona jako niezgodna z prawem.
Ograniczoność środków finansowych jest - w aktualnej sytuacji finansowej samorządu - stanem oczywistym, w potocznym tego zwrotu znaczeniu. Chodzi jednak tutaj o ten rodzaj ograniczoności, który wymusza na organach pomocy społecznej sui generis hierarchizację celów pomocy społecznej, jednak w taki sposób, iżby osoby korzystające z tej pomocy oraz te, którym tej pomocy się odmawia, mogły kryteria pierwszeństwa
Zasada określona w art. 9 Kpa wyklucza zajmowanie przez organ prowadzący postępowanie pozycji "przeciwnika" strony, który wyczekuje na popełnienie przez stronę błędu w ocenie wpływu pewnych okoliczności na rozstrzygnięcie sprawy i wykorzystuje ten błąd jako uzasadnienie wydania niekorzystnej dla strony decyzji. Korelatem tego obowiązku jest procesowe uprawnienie strony do żądania od organu udzielenia
Organ pokrywa koszty postępowania ponoszone w wykonaniu obowiązku ustawowego, natomiast stronę obarczają koszty powstałe z jej winy /np. gdy czynność należało powtórzyć, w której strona bezzasadnie nie wzięła udziału/ i na skutek czynności wykonanych na żądanie strony lub w jej interesie. Tylko tego rodzaju koszty są ustalane w drodze postanowienia, o którym mowa w art. 264 par. 1 Kpa, czyli koszty
Nie jest dopuszczalne umorzenie postępowania w sprawie umorzenia odsetek od zaległości podatkowej, jeżeli w trakcie toczącego się postępowania należność z tego tytułu została wyegzekwowana w trybie postępowania egzekucyjnego w administracji poprzez pobranie odpowiedniej kwoty z rachunku bankowego podatnika.
1. Brak w decyzji administracyjnej rozstrzygnięcia - pozytywnego bądź negatywnego - odnośnie do niektórych żądań strony daje - stosownie do art. 111 par. 1 Kpa - podstawę do żądania uzupełnienia decyzji. 2. Strona może skorzystać z ochrony prawnej przewidzianej w art. 216 Kpa dopiero wówczas, gdy po złożeniu żądania uzupełnienia decyzji właściwy organ nie rozstrzygnie tego żądania w ustalonym w przepisach
1. Z treści art. 28 Kpa wynika bezspornie, iż pojęcie strony wiąże się wyraźnie z interesem prawnym lub obowiązkiem, wyprowadzonymi z konkretnie oznaczonego przepisu administracyjnego prawa materialnego, który może stanowić podstawę do sformułowania interesu lub obowiązku danego podmiotu. 2. Mieć interes prawny w postępowaniu administracyjnym znaczy to samo co ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego
Zgodnie z przepisem art. 65 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509/ wydane i nie wykonane przed dniem wejścia w życie ustawy prawomocne orzeczenie sądowe oraz ostateczne decyzje administracyjne w sprawach opróżnienia lokali podległych przepisom ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./,
Zgodnie z art. 6 Kpa organy administracji działają na podstawie przepisów prawa. Zgodność działania z prawem nie może być ograniczona do formalnego powołania przepisu w decyzji, bądź w innym akcie administracyjnym. Realizując tę zasadę organ ma obowiązek ustalić treść obowiązującej normy prawnej, wyrazić stan faktyczny w języku normy i dopiero po "podciągnięciu" stanu faktycznego "pod" treść normy
1. Osnowa decyzji musi być tak sformułowana, aby z niej wyraźnie wynikało jakie obowiązki za jaki okres, w jakiej wysokości i walucie zostały na stronę nałożone. 2. Celem każdego postępowania dowodowego jest dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy podatkowej, aby jej załatwienie opierało się na udowodnionych faktach i aby do tych faktów zostały zastosowane właściwe normy prawne. 3. Zgodnie z
1. Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przewidziana w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 - art. 42/, jest decyzją administracyjną, a postępowanie w sprawie będącej jej przedmiotem toczy się stosownie do art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa. 2. Organ II instancji, rozpatrujący pod rządami ustawy wymienionej w pkt 1 odwołanie od decyzji o ustaleniu
Występując o rozstrzygnięcie, przewidziane w art. 773 § 1 k.p.c. i art. 62 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 36, poz. 161 ze zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma obowiązek przekazać sądowi akta egzekucji administracyjnej, zawierające tytuł wykonawczy.
1. Oplata skarbowa jest rodzajem podatku i odnosi się do niej przepis art. 175 par. 1 Kpa. O charakterze świadczenia pieniężnego na rzecz Skarbu Państwa nie decyduje jego nazwa, lecz okoliczność, czy z ustawy wynika przymus świadczenia w określonych warunkach. 2. Niezachowanie terminu do wystąpienia o uznanie nieistnienia obowiązku podatkowego z art. 175 Kpa, skutkuje tym, że organy podatkowe nie mogą
Wniosek o przeprowadzenie egzaminu poprawkowego w zakresie znajomości przepisów dotyczących obchodzenia się z bronią dopuszczalny jest także po wydaniu decyzji przez organ I instancji. Z art. 136 Kpa wynika bowiem, że dodatkowe postępowanie w sprawie może być przeprowadzone także przez organ odwoławczy.
