Stan niewypłacalności dłużnej spółki prawa handlowego występuje w razie utraty zdolności do wykonywania wymagalnych wierzytelności pieniężnych choćby jednego z wierzycieli, które zasługują i wymagają ochrony prawnej w razie wykazanej przez wierzyciela bezskuteczności egzekucji z majątku dłużnej spółki, jeżeli zarządzający nią członkowie zarządu (skarżący) nie wskazywali żadnego mienia, z którego znana
W aktualnym stanie prawnym nie ma wyraźnych zapisów ustawowych w zakresie prawa syndyka do zwrotu poniesionych wydatków. Koszty te obecnie mieszczą się w kategorii "wydatków bezpośrednio związanych z zabezpieczeniem, zarządem i likwidacją masy upadłości" (art. 230 ust. 1 u.p.u.) i pokrywane są na podstawie rachunków syndyka w miarę wpływu do masy stosownych sum. Aktualny stan prawny zatem potwierdza
Dla powstania stanu niewypłacalności nieistotne jest, czy dłużnik nie wykonuje wszystkich zobowiązań czy też tylko niektórych z nich, czy nie wykonuje wymagalnych zobowiązań pieniężnych czy też niepieniężnych. Nieistotny też jest rozmiar niewykonywanych przez dłużnika zobowiązań. Nawet niewykonywanie zobowiązań o niewielkiej wartości oznacza jego niewypłacalność w rozumieniu art. 11 Prawa upadłościowego
Przy orzekaniu w stosunku do danej osoby pozbawienia praw na podstawie art. 373 p.u. trzeba uwzględniać nie tylko fakt dopuszczenia się przez nią zawinionych zachowań, które określa art. 374 ust. 1 p.u., ale również stopień jej winy w tym zakresie oraz skutki jej zawinionych działań. W rezultacie o tym, czy należy orzec przedmiotowy zakaz, decyduje nie tylko wina w dopuszczeniu się zachowań określonych
W sytuacji gdy na skutek ujawnienia się wady po ogłoszeniu upadłości powstanie obowiązek jej usunięcia (to jest wykonania przez syndyka przysługującego wierzycielowi roszczenia z rękojmi lub gwarancji), a syndyk odmówi wykonania tego obowiązku, wówczas trzeba przyjąć, że wierzycielowi przysługuje roszczenie z tytułu poniesionej straty wynikłej z niemożności uzyskania do dłużnika świadczenia, co zwykle
Mienie spółki wskazywane przez członka zarządu tylko wtedy spełnia wymogi z art. 116 § 1 pkt 2 Op, uwalniając tego członka zarządu od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, gdy jest to mienie konkretne i rzeczywiście istniejące, a nadto umożliwiające przeprowadzenie "w znacznej części" egzekucji zaległości podatkowych spółki. Oznacza to, że mienie spółki musi mieć egzekwowalną wartość spełniającą
Syndyk, który wykonuje uprawnienia wynikające z uczestnictwa upadłego w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 186 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe, jedn. tekst: Dz. U. z 2017 r., poz. 2344 ze zm.) przy wytoczeniu powództwa o uchylenie uchwały zgromadzenia wspólników w tejże spółce jest związany terminami określonymi przez art. 251 k.s.h.
Czy zmieniły się przepisy ustawy o rachunkowości dotyczące zatwierdzania i badania sprawozdań finansowych jednostek, wobec których otwarto postępowanie restrukturyzacyjne?
1. Sankcja bezskuteczności czynności prawnej, o której mowa w art. 127 ust. 1 p.u.n. może także odnosić się do czynności prawnej polegającej na wykonaniu przez upadłego zobowiązania wynikającego z umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej. Taką czynnością prawną może być zapłata, zarówno gotówkowa, jak i bezgotówkowa. 2. Kluczowe znaczenie dla oceny, czy czynność prawna podlega sankcji z art. 127
1. Regulacja zawarta w art. 252-254 k.s.h. zakłada, że do zanegowania skutków prawnych uchwały sprzecznej z ustawą nieodzowne jest - co do zasady -wydanie na żądanie określonego podmiotu zgłoszone w stosownym terminie odpowiedniego wyroku sądowego. Dopóki nie ma prawomocnego wyroku stwierdzającego nieważność uchwały, dopóty skutki prawne uchwały muszą być respektowane. Możliwość ich nierespektowania
1. Właściwy czas do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest przesłanką obiektywną, ustalaną w oparciu o okoliczności faktyczne każdej sprawy. Dla jego określenia nie ma znaczenia subiektywne przekonanie skarżącego, że nie było podstaw do zgłoszenia wniosku o upadłość spółki. 2. Sam fakt niedokonywania wpłat jest wystarczającą podstawą do uznania, że spółka nie regulowała wymagalnych zobowiązań
Dla określenia, czy dłużnik jest niewypłacalny, nie ma znaczenia to, czy nie wykonuje wszystkich zobowiązań pieniężnych, czy tylko niektórych z nich. Nie ma też znaczenia wielkość niewykonanych przez dłużnika zobowiązań. Nawet bowiem niewykonanie zobowiązań o niewielkiej wartości oznacza jego niewypłacalność w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe. Dla określenia, czy istnieją podstawy
W sytuacji, w której spółka z o.o. w upadłości jest wnioskodawcą w postępowaniu o stwierdzenie wykonalności orzeczenia sądu białoruskiego na terytorium Polski, brak uprzedniego uznania na obszarze Polski orzeczenia o wszczęciu postępowania upadłościowego lub ogłoszenia upadłości wobec spółki nie przesądza a priori o nieprawidłowości umocowania udzielonego pełnomocnikowi procesowemu przez syndyka.
1. Właściwym czasem do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest moment, w którym spółka stała się niewypłacalna, w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 ustawy Prawo upadłościowe, a nie chwila w której członek zarządu, uzyskał świadomość o istnieniu zaległości podatkowej, o której orzeczono jego odpowiedzialność. 2. Złożenie korekty nie kształtuje wysokości zobowiązania podatkowego. Sama okoliczność złożenia
1. Przy ocenie, czy w okolicznościach danej sprawy wniosek o upadłość zgłoszony został we właściwym czasie nie można ograniczyć się do ustalenia obiektywnego momentu zaistnienia przesłanek zgłoszenia wniosku o upadłość i mechanicznie przenosić do niego terminu wskazanego w przepisach ustawy - Prawo upadłościowe, abstrahując jednocześnie od obowiązków, jakie członek zarządu spółki ma do spełnienia wobec
1. Właściwy czas do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest przesłanką obiektywną, ustalaną w oparciu o okoliczności faktyczne każdej sprawy. Dla jego określenia nie ma także znaczenia subiektywne przekonanie dłużnika, że nie było podstaw do zgłoszenia wniosku o upadłość spółki. 2. Sam fakt niedokonywania wpłat jest wystarczającą podstawą do uznania, że spółka nie reguluje wymagalnych zobowiązań
Termin do wniesienia zażalenia na postanowienie o ustaleniu planu spłaty wierzycieli upadłego (art. 49114 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe, jedn. tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 2344 ze zm.), wydane na posiedzeniu jawnym, biegnie od dnia ogłoszenia.
Przewidziany w art. 96 p.u.n. termin musi być zatem przez uprawnionego zachowany, jeśli chce on skorzystać z uprzywilejowanego sposobu zaspokojenia -w formie potrącenia - konkretnej zgłaszanej do masy upadłości wierzytelności. Zaniechanie złożenia oświadczenia o skorzystaniu z prawa potrącenia w tym terminie pociąga za sobą konsekwencje w postaci niemożliwości uzyskania przez wierzyciela upadłego takiego
O braku winy członka zarządu spółki w niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie w rozumieniu art. 116 § 1 pkt 1 lit. a) i b) Ordynacji podatkowej można mówić, gdy np. z przyczyn od siebie niezależnych członek zarządu nie ma możliwości działania za spółkę, gdy wbrew jego woli został odsunięty od prowadzenia spraw spółki. Natomiast brak wiedzy członka zarządu o faktycznych zobowiązaniach
