W okresie przed 1 lutego 1989 r. państwowe osoby prawne (w tym przedsiębiorstwa państwowe) wykonywały uprawnienia związane z własnością nieruchomości wprawdzie we własnym imieniu, ale na rzecz Skarbu Państwa, będącego jedynym dysponentem własności państwowej. Dlatego skutki prawne związane z posiadaniem w tamtym okresie przez przedsiębiorstwo państwowe nieruchomości, w tym nabycie służebności w drodze
Wykładnia art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych nakazuje przyjąć, że w zakresie roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej poprzez wydanie przed dniem 27 maja 1990 r. ostatecznej decyzji administracyjnej odpowiada Skarb Państwa i do przejęcia przezeń odpowiedzialności nie ma zastosowania konstrukcja
Domniemanie zgodności prawa użytkowania wieczystego z rzeczywistym stanem prawnym może być obalone wyłącznie w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej wszczętym na podstawie art. 10 u.k.w.h. Wyrok wydany w sprawie wniesionej na podstawie art. 189 k.p.c., nie mogąc stanowić podstawy wpisu (wykreślenia) w księdze wieczystej, mógłby stanowić wyłącznie dowód w sprawie o uzgodnienie treści księgi
Nie jest prawidłowe zastosowanie zasady rocznej kumulacji zaległych świadczeń rentowych przy ustaleniu daty początkowej opóźnienia płatności renty. Renta uzupełniająca jest świadczeniem okresowym, płatnym według wyliczenia Sądu drugiej instancji miesięcznie, a zatem początek opóźnienia powinien być liczony od dat uchybienia terminowi płatności poszczególnych rat renty.
Rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych chroni nabywcę użytkowania wieczystego także w razie wadliwego wpisu w księdze wieczystej Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego jako właściciela nieruchomości.
Akt własności zmieni, wydany przez uprawniony organ na podstawie ustawy z 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250 ze zm.), nie jest „dokumentem, jak każdy inny dokument podlegającym ocenie w postępowaniu sądowym”, lecz decyzją administracyjną, a zatem władczym, jednostronnym oświadczeniem woli organu państwa, wydanym na podstawie powszechnie obowiązującego
Art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. nr 55, poz. 321 ze zm.) ma zastosowanie do posiadania w okresie poprzedzającym uchylenie art. 177 k.c. w odniesieniu do nieruchomości, która była własnością państwową, lecz od dnia 27 maja 1990 r. stała się z mocy prawa własnością jednostki samorządu terytorialnego.
Stwierdzenie nieważności decyzji o odmowie przyznania b. właścicielowi odpowiedniego prawa do gruntu na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy przywraca uprawnionym podmiotom możność ubiegania się o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego jako prawnego „surogatu” nieistniejących de lege lata praw majątkowych przewidzianych
Odwołanie oświadczenia procesowego strony o cofnięciu pozwu i zrzeczeniu się roszczenia (art. 203 § 1 k.p.c.) z powołaniem się na błąd (art. 84, 86 i 88 k.c.) możliwe jest jedynie do chwili uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania przewidzianego w art. 203 § 4 k.p.c.
Przesłankę „działania w obronie społecznie uzasadnionego interesu”, uznawaną za podstawową okoliczność wyłączającą bezprawność naruszenia dóbr osobistych, należy rozpatrywać samodzielnie i odrębnie zarówno od wykazania prawdziwości stawianych w publikacji prasowej zarzutów, jak i od oceny rzetelności w przygotowaniu materiałów.
1. Wynikający z art. 6268 § 2 k.p.c. obowiązek Sądu wieczystoksięgowego badania m.in. zawartości tytułu wykonawczego (w tym m.in. klauzuli stwierdzającej wymagalność określonego nim obowiązku) nie może być jednak utożsamiany z badaniem prawidłowości przeprowadzenia postępowania administracyjnego, w którym tytuł ten został wydany. Skuteczność doręczenia tytułu wykonawczego jako elementu oceny prawidłowości
To, że notariusz błędnie odczytała treść dokumentów strony powodowej powołanych także przez pozwaną w oświadczeniu o ustanowieniu hipoteki, nie może być przesłanką oceny, że w taki sam, błędny sposób rozumiała ich treść pozwana i ustanowiła hipotekę dla zabezpieczenia nieistniejącej wierzytelności. Notariusz nie była stroną umowy i jej świadomość co do treści dokumentów stanowiących podstawę ustanowienia
Przy rozpoznawaniu wniosku o wpis hipoteki przymusowej na majątku upadłego, złożonego przed ogłoszeniem upadłości, art. 82 prawa upadłosciowego i naprawczego ma pierwszeństwo przed art. 29 ustawy o księgach wieczystych i hipotece.
Odpowiedzialność, o której mowa w art. 554 k.c., stanowiącym odpowiednik art. 526 k.c., ponosi także nabywca zorganizowanej części przedsiębiorstwa.
Art. 292 k.c. ani żaden inny przepis ustawy nie określa jako przesłanki nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie konieczności wykonania trwałego i widocznego urządzenia przez posiadacza służebności. Potrzeba ostrzeżenia właściciela nieruchomości, że istniejący na jego gruncie stan może doprowadzić do zasiedzenia służebności gruntowej, jest w wystarczający sposób realizowana przez expressis verbis
Pobranie podczas sekcji zwłok fragmentów tkanek i narządów ludzkich oraz odmowa ich wydania nie stanowi naruszenia dobra osobistego w postaci kultu pamięci osoby zmarłej (rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania - Dz. U. Nr 252, poz. 1697).
1. W wypadku uwzględnienia w całości powództwa o stwierdzenie obowiązku zawarcia umowy przyrzeczonej, strona wnosząca powództwo nie jest obowiązana do złożenia dodatkowego oświadczenia woli w formie aktu notarialnego. Natomiast w wypadku uwzględnienia powództwa o zawarcie umowy przyrzeczonej w części, taki obowiązek będzie na takiej stronie ciążył. Najczęściej będzie to wypadek, gdy nabywca wnosi o
Wspólnota Mieszkaniowa ma legitymację bierną w sprawie o ustanowienie służebności przejazdu na nieruchomości objętej udziałami właścicieli wyodrębnionych lokali w użytkowaniu wieczystym ustanowionym na tej nieruchomości oraz stanowiącej nieruchomość wspólną, i jest zainteresowanym w rozumieniu art. 510 k.p.c., z tym zastrzeżeniem, że zarząd może podejmować czynności w tej sprawie wyłącznie na podstawie
Skoro podstawę prawną wydanych w niniejszej sprawie decyzji administracyjnych o zabezpieczeniu hipotecznym wierzytelności Skarbu Państwa z tytuły wydatkowanych na remonty spornej nieruchomości państwowych środków finansowych oraz złożenia wniosku o wpis hipoteki przymusowej stanowiły przepisy prawa regulujące wykonywanie remontów przez Skarb Państwa za właścicieli lub zarządców nieruchomości, to okoliczność
Wykonanie prawa pierwokupu może nastąpić, gdy istnieje zobowiązanie do sprzedaży rzeczy. Taka umowa może zostać rozwiązana, bądź możliwe jest odstąpienie od niej, ale tylko dopóki uprawniony z prawa pierwokupu z niego nie skorzysta. Uprawniony nie musi czekać na ziszczenie się innych, niedotyczących go warunków zawieszających, określonych w warunkowej umowie sprzedaży.
Przewidziane w art. 3 u.k.w.h. domniemanie jawności materialnej ksiąg wieczystych, zwane także domniemaniem wiarygodności ksiąg wieczystych, ma charakter domniemania wzruszalnego. To oznacza, że może być obalone przez przeprowadzenie dowodu przeciwnego. Obalenie przewidzianego w art. 3 u.k.w.h. domniemania jest możliwe w każdym innym - poza procesem o uzgodnienie stanu prawnego ujawnionego w księdze
Odmowa wykonania przez syndyka umowy zobowiązującej upadłą do świadczenia usług polegających na wybudowaniu budynku, wyodrębnieniu lokalu i przeniesienia go wraz z prawami z nim związanymi na rzecz powódki, traktowana być musi jako odwołanie danego upadłej Spółce zlecenia, a zatem wykonanie go nie jest możliwe. Z uwagi na to, że Spółka nie wykonała przed ogłoszeniem upadłości obowiązku przeniesienia
Artykuł 49 ust. 1 ustawy o przedsiębiorstwie państwowym nie daje podstaw do zastosowania art. 40 § 2 k.c. w zakresie przejęcia zobowiązań zlikwidowanego przedsiębiorstwa państwowego przez Skarb Państwa, a skoro brak jest przepisu szczególnego, na podstawie którego można byłoby uzasadnić takie przejęcie, to obowiązuje reguła wyrażona w art. 40 § 1 k.c., który przewiduje nieponoszenie przez Skarb Państwa
Jednym z zasadniczych jego elementów jest zagadnienie „wdarcia” się do obiektu, który w stosunku do sprawcy ma stanowić mienie „cudze”. Podkreślić trzeba, że tak opisane znamiona przestępstwa z art. 193 k.k. może zrealizować jedynie sprawca, któremu nie przysługuje - na mocy obowiązujących przepisów lub istniejących między stronami relacji bądź umów - prawo dostępu do obiektu będącego formalnie mieniem
