Wyrok SN z dnia 16 lutego 2011 r., sygn. I CSK 305/10

Domniemanie zgodności prawa użytkowania wieczystego z rzeczywistym stanem prawnym może być obalone wyłącznie w procesie o uzgodnienie treści księgi wieczystej wszczętym na podstawie art. 10 u.k.w.h. Wyrok wydany w sprawie wniesionej na podstawie art. 189 k.p.c., nie mogąc stanowić podstawy wpisu (wykreślenia) w księdze wieczystej, mógłby stanowić wyłącznie dowód w sprawie o uzgodnienie treści księgi wieczystej wniesionej na podstawie art. 10 u.k.w.h.

Sąd Najwyższy w składzie: SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący) SSN Marta Romańska SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca) Protokolant Ewa Krentzel

w sprawie z powództwa Skarbu Państwa - Ministra Skarbu Państwa przeciwko P. i Violettcie S. o ustalenie, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 11 lutego 2011 r., skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 29 października 2009 r.,

1) oddala skargę kasacyjną

2) zasądza od Skarbu Państwa - Ministra Skarbu Państwa na rzecz P. oraz Violetty S. kwoty po 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Skarb Państwa - Minister Skarbu Państwa wniósł o ustalenie, że nieważna jest umowa sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W. przy ul. J. oraz udziału we współwłasności położonych na tej nieruchomości budynków, zawarta dnia 6 lipca 2006 r. w formie aktu notarialnego pomiędzy pozwanymi P. (dalej jako PAN) a Violettą S.

W uzasadnieniu powództwa opartego na treści art. 189 k.p.c. powód podnosił, że zawarcie umowy było zależne od jego zgody, wymaganej stosownie do treści art. 5a ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 493 ze zm. - dalej wymieniana jako ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r.). Przedmiotowa umowa została zawarta pomimo braku zgody Ministra Skarbu Państwa. Dlatego zgodnie z art. 58 k.c. w związku z art. 5a ust. 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. umowa zawarta pomiędzy pozwanymi jest nieważna. Ponadto, zdaniem powoda, zawarcie przez pozwany PAN wszystkich umów dotyczących sprzedaży udziałów w prawie użytkowania wieczystego tej samej nieruchomości oraz udziałów we współwłasności postanowionych na niej budynków stanowiło obejście prawa. Powód wywodził swój interes prawny w dochodzeniu roszczenia z treści przytoczonych przepisów ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.