Postanowienie WSA w Lublinie z dnia 2 czerwca 2004 r., sygn. III SA/Lu 98/04
Pracownik jest stroną postępowania administracyjnego przed państwowym inspektorem pracy, jeżeli przedmiotem postępowania jest nakazanie pracodawcy wypłacenia wynagrodzenia temu pracownikowi.
Wystąpienie państwowego inspektora pracy zawierające rozstrzygnięcie o nałożeniu na jego adresata określonych obowiązków prawnych jest w istocie decyzją administracyjną, podlegającą zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W zażaleniu na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia do wykonania nakazu inspektora pracy pracodawca nie może kwestionować zasadności wydania tego nakazu.
Żaden przepis prawa nie zakazuje wprost używania przez pracowników w pracy wrotek lub innego podobnego sprzętu służącego szybkiemu przemieszczaniu się. Dopuszczalność wyposażenia pracowników w tego typu sprzęt może być jednak oceniana z punktu widzenia ciążącego na pracodawcy generalnego obowiązku zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.
Przewidziany w art. 226 Kodeksu pracy obowiązek informowania pracowników o ryzyku zawodowym dotyczy każdego pracownika, niezależnie od rodzaju zajmowanego stanowiska.
Wystąpienie pokontrolne o jakim mowa w art. 9 pkt 5 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy /Dz.U. 1985 nr 54 poz. 276 ze zm./ nie stanowi formy działania inspektora pracy, przybierającego postać decyzji administracyjnej. Wystąpienie to nie stanowi również innego aktu z zakresu administracji publicznej dotyczącego stwierdzenia uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa
Jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy związanym z powzięciem informacji o wypadku, jakiemu uległ pracownik, jest powołanie zespołu powypadkowego w celu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku oraz ustalenia, czy wypadek pozostaje w związku z pracą. Szczególnie to ostatnie ustalenie ma istotne znaczenie dla pracodawcy, bowiem od kwalifikacji prawnej wypadku zależy ewentualna odpowiedzialność
Pracownik, który przez wiele lat faktycznie pełnił funkcję zakładowego społecznego inspektora pracy za dorozumianą i niewątpliwą wolą pracowników zakładu pracy, mimo niedokonania formalnego wyboru po upływie wcześniejszej kadencji, korzysta ze szczególnej ochrony prawnej przed wypowiedzeniem i rozwiązaniem stosunku pracy w granicach określonych art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1983 r. o społecznej
Przepisy art. 9 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy /Dz.U. 1985 nr 54 poz. 276 ze zm./ nie dają podstaw do wydania nakazu przeprowadzenia postępowania powypadkowego.
Regulacje wydawane na podstawie art. 5 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy /tj. Dz.U. 1985 nr 54 poz. 276 ze zm./ przez Prezydium Sejmu nie mogą być rozumiane jako dalej idące niż skierowane do wewnątrz struktury Państwowej Inspekcji Pracy dyrektywy stanowione jako realizacja wyrażonej w art. 2 tej ustawy podległości Państwowej Inspekcji Pracy Sejmowi.
Główny Inspektorat Pracy i okręgowe inspektoraty pracy przewidziane w art. 3 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz.U. z 1985 r. nr 54, poz. 276) są zakładami pracy w rozumieniu art. 3 k.p.
Państwowa Inspekcja Pracy nie jest upoważniona do sprawowania nadzoru i kontroli przestrzegania przez rolnicze spółdzielnie produkcyjne, nie zatrudniające pracowników na podstawie umowy o pracą, przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
Przez wstrzymanie robót w tym znaczeniu rozumieć należy przerwanie czynności polegających na budowie, montażu, remoncie, rozbiórce obiektu budowlanego lub jego części, a także czynności mających na celu stworzenie określonej rzeczy materialnej lub wykonanie określonego dzieła. "Roboty" w tym pojęciu to czynności zmierzające do stworzenia rzeczy nowej lub przekształcenia /zmodernizowania/, naprawienia