Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 24 listopada 1992 r., sygn. I PZP 59/92

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości po rozpoznaniu wniosku Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

„Czy zakładem pracy w rozumieniu art. 3 kodeksu pracy jest Główny Inspektorat Pracy, czy też Główny Inspektorat Pracy oraz okręgowe inspektoraty pracy?.”

podjął następującą uchwałę:

Główny Inspektorat Pracy i okręgowe inspektoraty pracy przewidziane w art. 3 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz.U. z 1985 r. nr 54, poz. 276) są zakładami pracy w rozumieniu art. 3 k.p.

Uzasadnienie

1. Wniosek Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” o podjęcie przez Sąd Najwyższy uchwały, zawierającej odpowiedź na określone w tym wniosku zagadnienie prawne, powołuje się w uzasadnieniu na okoliczność „kwestionowania legalności” Komisji Zakładowych tego Związku działających w okręgowych inspektoratach pracy, nie wskazuje jednak osób lub organów, które podjęły decyzję lub czynności kwestionujące tę „legalność”, ani przytaczanego przez nie uzasadnienia faktycznego lub prawnego. W istocie rzeczy zatem wniosek Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, zmierzając bezpośrednio do wywołania uchwały Sądu Najwyższego wypowiadającej się w kwestii, czy poszczególne jednostki organizacyjne inspekcji pracy mają status samodzielnych zakładów pracy, pośrednio dążył do wyjaśnienia wątpliwości, czy komórki zakładowe tego związku usytuowane w tych jednostkach mają uprawnienia zakładowych organizacji związkowych w rozumieniu przepisów rozdziału 4 ustawy z 23.V.1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. nr 55, poz. 234).