W myśl art. 18 ust. 8 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ umorzenie spłaty pożyczki nastąpić może tylko w przypadkach "szczególnie uzasadnionych trudną sytuacją materialną osoby, o której mowa w ust. 1 pkt 2". Rozumieć przez to należy, że sama tylko niekorzystna sytuacja materialna pożyczkobiorcy nie może uzasadniać umorzenia
Przepis par. 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 16 czerwca 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad rejestracji i ewidencji bezrobotnych /Dz.U. nr 73 poz. 363/ nie może stanowić materialnoprawnej podstawy przyznania bądź pozbawienia bezrobotnych świadczeń określonych w ustawie.
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1989 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy /Dz.U. 1995 nr 69 poz. 351/ nie ma zastosowania w sprawach wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
W ustawie z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ nie ma definicji osoby samotnej /samotnie wychowującej dzieci/, ale konstrukcja omawianego przepisu jednoznacznie wskazuje, że używając określenia "samotny" w ustawie, chodziło o stan cywilny bezrobotnego. Za taką interpretacją przepisu przemawia również to, że cytowana ustawa w art. 2 ust
Bezrobotny zachowuje prawo do zasiłku, o którym mowa w art. 21 ust. 5a pkt 1 ustawy z dnia 26 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ również wówczas, gdy jego współmałżonek po utracie prawa do zasiłku przejściowego utracił status bezrobotnego.
Rozstrzygając określoną sprawę z zakresu administracji publicznej, organ administracyjny powinien uwzględniać stan faktyczny i prawny istniejący w dniu wydawania decyzji. Oznacza to, gdy chodzi o stan prawny, że organ stosuje przepisy prawa materialnego obowiązujące w dniu podejmowania decyzji, a wyjątkowo przepisy dawniejsze, jeżeli nowe przepisy tak stanowią.
W świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, o tym czy schorzenie ma charakter zawodowy decydują dwa czynniki. Są nimi zamieszczenie schorzenia w specjalnym wykazie i istnienie związku przyczynowego pomiędzy chorobą a warunkami pracy. Wprowadzenie w tej materii jakichkolwiek dodatkowych wymagań czy ograniczeń
Pozostawienie w skrzynce pocztowej adresata wiadomości o przesyłce pocztowej należy uznać także za doręczenie pisma po upływie siedmiu dni od daty złożenia w urzędzie pocztowym wtedy, gdy adresat nie odbierze w tym terminie korespondencji. Stosowanie skrzynek pocztowych w sposób powszechny na terenie miast przy załatwianiu przesyłek pocztowych nie może być uznane za wadliwe. Ten sposób zawiadomienia
Na zasadzie art. 13 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ osoba nie może być pozbawiona statusu bezrobotnego z mocą wsteczną. Decyzja ta będzie skuteczna z chwilą, w której stanie się ostateczną.
Przepis art. 25 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ nie ma zastosowania do osoby, która w związku z podejmowanymi okresowymi zatrudnieniami straciła status osoby bezrobotnej i prawo do zasiłku dla bezrobotnych, jeżeli na przestrzeni 12 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji suma okresów zatrudnienia wyniosła
Członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie można uznać za osobę bezrobotną w znaczeniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./, również w sytuacji w której nie pobiera on wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji.
Status bezrobotnego absolwenta daje tylko raz prawo do zasiłku.
Fakt nie wykonywania pracy z przyczyn, które nie są usprawiedliwione w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ nie stanowi wystarczającej przesłanki przyznania przez właściwy Rejonowy Urząd Pracy zasiłku dla bezrobotnych.
Zwolnienie od podatków zakładów pracy chronionej /art. 19 ustawy z dnia 9 maja 1991 r o zatrudnieniu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych - Dz.U. nr 46 poz. 201 ze zm./, ustanowione w art. 20 ust. 1 ustawy i obejmujące podatek od nieruchomości, odnosi się również do nieruchomości i budynków lub ich części oddanych w najem przez zakłady pracy chronionej innym podmiotom.
Obowiązki opiekuńcze wobec chorego małoletniego dziecka nie mogą być brane pod uwagę przy ocenie odmowy przyjęcia proponowanej pracy, jeżeli praca ta jest pracą odpowiednią w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/.
Przepis art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ uzależnia w szczególności prawo do podwyższonego zasiłku dla bezrobotnego od okoliczności rozwiązania z nim stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, a nie od formy lub trybu wygaśnięcia umowy o pracę. W wypadku, gdy po wypowiedzeniu pracownikowi umowy o pracę
Przepis art. 45 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ zachował moc obowiązującą także po wejściu w życie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1994 r. o zmianie ustawy o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 136 poz. 704/.
Z wicekuratorem oświaty można rozwiązać stosunek pracy tylko na podstawie właściwego przepisu ustawy, w drodze decyzji, która musi być uzasadniona zgodnie z wymogami zawartymi w art. 107 par. 3 Kpa. Wicekurator oświaty nie jest pracownikiem, którego stosunek pracy opiera się na podstawie powołania w rozumieniu art. 68 i następnych Kodeksu pracy a urzędnikiem mianowanym na to stanowisko.
W rozumieniu art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/ krótkotrwały, kilkudniowy wyjazd bezrobotnego z miejscowości stałego zamieszkania w celu załatwienia ważnych spraw rodzinnych, jak wyjazd z chorą żoną do lekarza, nie może być oceniany jako pozostawanie w sytuacji powodującej brak gotowości do podjęcia pracy, jeżeli bezrobotny
Nie przedstawienie przez związek zawodowy w terminie 30 dni od dnia doręczenia projektu uchwały rady gminy zastrzeżeń powoduje, że rada gminy nie ma obowiązku przeprowadzania dalszych konsultacji i uzgodnień o jakich mowa w art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych /Dz.U. nr 55 poz. 234 /.
Bezrobotny spełniający warunki z art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1/ nie może utracić uprawnienia do podwyższonego, zgodnie z tym przepisem zasiłku jedynie z tej przyczyny, iż podjął pracę i przepracował co najmniej 180 dni. W przypadku ponownej rejestracji po rozwiązaniu umowy o pracę, uprawnienie do podwyższonego zasiłku
1. Art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnieniu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 46 poz. 201 ze zm./ jako szczególny odnosi się do wszelkich niepodatkowych należności budżetowych, a w tym do państwowych funduszy celowych, do których należy również Fundusz Ochrony Gruntów Rolnych. 2. Strona posiadająca status zakładu pracy chronionej zwolniona jest na podstawie
Rada gminy nie ma obowiązku zachowania trybu konsultacji przewidzianej w art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych /Dz.U. nr 55 poz. 234 ze zm./, skoro strona nie posiada statusu o jakim mowa w art. 19 ust. 1 tej ustawy, lecz jest organizacją związkową działającą w ramach art. 26 ustawy o związkach zawodowych.
Przepis art. 21 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ dotyczący prawa do zasiłku z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach nie ma zastosowania do osób wykonujących prace nakładcze.
