Brak jest podstaw do przyjęcia, że od orzeczenia komisji dyscyplinarnej o jakiej mowa w art. 27 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1593 ze zm./ przysługuje stronie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczególnych zasad postępowania w sprawach podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach /Dz.U. nr 132 poz. 1115/ nie dotyczy sprawy niniejszej. Z brzmienia jego par. 10 wynika, iż postępowanie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie rozporządzenia /3 września
Żaden przepis prawa nie zakazuje wprost używania przez pracowników w pracy wrotek lub innego podobnego sprzętu służącego szybkiemu przemieszczaniu się. Dopuszczalność wyposażenia pracowników w tego typu sprzęt może być jednak oceniana z punktu widzenia ciążącego na pracodawcy generalnego obowiązku zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.
Długotrwała choroba bezrobotnego powodująca jego niezdolność do pracy przez okres dłuższy niż okres, w jakim pracownicy zachowują prawo do wynagrodzenia lub przysługują im zasiłki z ubezpieczenia społecznego w razie choroby, świadczy o braku zdolności i gotowości do podjęcia zatrudnienia.
Skoro komisja dyscyplinarna nie określiła na jakie niższe stanowisko należy przenieść pracownika, wymierzając mu ten rodzaj kary dyscyplinarnej, to nie ma żadnych podstaw, aby decydował o tym organ wykonawczy i brał pod uwagę adekwatność wymierzonej kary do popełnionego czynu.
Prawo do zwrotu kosztów szkolenia ma wyłącznie bezrobotny skierowany na szkolenie przez organ zatrudnienia.
1. Nie można uznać, iż w punkcie 9 art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/ ustawodawca wprowadził koniunktywne pojęcie odpisu i wpłaty. 2. Przepis art. 12 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych /Dz.U. nr 43 poz. 163 ze zm./ niewątpliwie wprowadził obowiązek gromadzenia środków funduszu na odrębnym
1. W przypadku braku szczegółowego uzasadnienia stanowiska zakładów służby zdrowia co do rozpoznania choroby zawodowej lub nie zakwalifikowania schorzenia jako choroby zawodowej, organ inspekcji sanitarnej ma obowiązek zażądania od tych zakładów, z powołaniem się na uregulowania zawarte w par. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65
Przepis art. 21 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ dotyczący prawa do zasiłku z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach nie ma zastosowania do osób wykonujących prace nakładcze.
1. Przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ oraz przepisy ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 21 poz. 124/ nie zawierają zakazu łączenia członkostwa zarządu z funkcją kierownika gminnej jednostki organizacyjnej. 2. Zakreślona przez art. 22 ustawy o samorządzie terytorialnym oraz art. 4 ust. 1 ustawy o pracownikach
Organ właściwy do orzekania o istnieniu choroby zawodowej nie ma uprawnień do ustalania, który z zakładów zatrudniających pracownika nie wykonał obowiązków wynikających z art. 207 par. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy /Dz.U. nr 24 poz. 141 ze zm./, w którym z tych zakładów pracy narażenie na działanie czynnika szkodliwego mogło mieć najistotniejszy wpływ na wystąpienie choroby zawodowej
Orzeczenie wojewody o stwierdzeniu nieważności uchwały organu gminy ma charakter deklaratoryjny i działa wstecz /ex tunc/. Przepis art. 36 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. nr 95 poz. 425 ze zm./ jednoznacznie stwierdza, że w skład komisji konkursowej wchodzą przedstawiciele zakładowych organizacji związkowych na terenie placówki, w której odbywa się konkurs na
Z przepisów ustawy z dnia 24 października 1986 r. o zakładowych funduszach socjalnym i mieszkaniowym /t.j. Dz.U. 1990 nr 58 poz. 343/ nie wynika zakaz udzielania zapomóg wszystkim członkom załogi lub ich większości w jednostkowej lub zbliżonej wysokości. Nie przewiduje ona również sankcji za niezgodne z jej celem dysponowanie funduszem socjalnym i dlatego niedopuszczalne jest w drodze rozszerzającej
Refundacją kosztów przewidzianą w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ może być objęte każde nowe miejsce pracy, na którym zatrudniono inwalidę skierowanego przez organ do spraw zatrudnienia.
1. Wybór przewodniczącego rady gminy nie stanowi podstawy do nawiązania z nim stosunku pracy w rozumieniu art. 73 par. 1 kodeksu pracy. 2. Zatrudnienie przewodniczącego rady gminy w tym charakterze nie znajduje podstaw prawnych ani w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, ani w kodeksie pracy.
Uchwała nr 23 Rady Ministrów z dnia 1 lutego 1988 r. w sprawie ryczałtów pieniężnych dla inwalidów korzystających z pojazdów mechanicznych /M.P. nr 3 poz. 26/, jako uchwała "samoistna", nie może stanowić podstawy prawnej do wydawania decyzji administracyjnych.
Wobec braku sprzeczności między par. 3 pkt 1 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 25 stycznia 1984 r. w sprawie szczegółowych zasad obliczania produkcji sprzedanej netto oraz produkcji sprzedanej do ustalenia obciążeń na Państwowy Fundusz Aktywizacji Zawodowej /M.P. nr 3 poz. 24/ a ust. 3 okólnika nr 5/KS Ministra Finansów z dnia 11 kwietnia 1984 r. w sprawie szczegółowych zasad obliczania produkcji
Organ administracji państwowej nie może odmówić wypłacenia zasiłku osobie czasowo pozostającej bez pracy z powołaniem się na par. 28 pkt 2 zarządzenia nr 33 Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 29 czerwca 1974 r. w sprawie gospodarowania funduszem aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 4 poz. 17/, jeżeli proponowane tej osobie prace nie były zgodne z posiadanym przez nią wykształceniem
