Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 stycznia 2023 r., sygn. II SA/Gl 1462/22

Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.), Sędziowie Asesor WSA Tomasz Dziuk, Sędzia WSA Edyta Kędzierska, Protokolant st. sekretarz sądowy Magdalena Strzałkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2023 r. sprawy ze skargi D. B. na uchwałę Rady Gminy Mierzęcice z dnia 29 lipca 2005 r. nr XXXII/216/2005 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki nr [...] obręb Sadowie gmina Mierzęcice.

Uzasadnienie

Pismem z 26 września 2022 r. D.B. (dalej jako skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na uchwałę Rady Gminy Mierzęcice nr XXXII/216/2005 z 29 lipca 2005 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Mierzęcice dla obszaru miejscowości Toporowice i Sadowie. W skardze tej podkreślił, że jest właścicielem działki nr 1 obręb Sadowie i pismem z 12 czerwca 2022 r. wezwał Radę Gminy w Mierzęcicach do usunięcia naruszenia prawa polegającego na naruszeniu zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określonych w ustawie z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W ocenie skarżącego zmiana uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego polegać powinna na usunięciu z ustaleń planu zakazu zabudowy i na zmianie przeznaczenia części posiadanej działki z terenów rolniczych na działkę położoną na terenach o funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej. Do dnia wniesienia skargi skarżący nie otrzymał stanowiska organu gminy. W następstwie tego przywołanym na wstępie pismem wniósł skargę do tutejszego Sądu i zarzucił przywoływanej uchwale naruszenie art. 1 ust. 2 pkt. 1, 3 i 7 oraz art. 28 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez naruszenie zasad nieposzanowania w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prawa własności oraz walorów ekonomicznych przestrzeni, ładu przestrzennego, naruszenie proporcjonalności oraz w konsekwencji doprowadzenie do naruszenia art. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w postaci przekroczenia władztwa planistycznego. Ponadto podniósł zarzut naruszenia art. 9 ust. 4 i art. 20 powyższej ustawy polegający na występowaniu sprzeczności między treścią planu a postanowieniami studium. W uzasadnieniu skargi przedstawił motywy, którymi kierował się przy wnoszeniu przedmiotowej skargi. W szczególności skarżący w motywach akcentował występowanie rozbieżności pomiędzy postanowieniami studium a zawartymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.