Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 25 stycznia 2023 r., sygn. II SA/Gd 632/22

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Asesor WSA Justyna Dudek - Sienkiewicz po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2023 r. w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 20 maja 2022 roku, nr SKO.450.35.2022 w przedmiocie warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Burmistrza Bytowa z dnia 1 lutego 2022 roku, nr GP.6730.141.2021.MG; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku na rzecz skarżącej P. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: skarżącą, wnioskodawcą, spółką) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 20 maja 2022 r., wydaną w sprawie SKO.459.35.2022, którą organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Burmistrza Bytowa z 1 lutego 2022 r. w przedmiocie warunków zabudowy.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Skarżąca wystąpiła do Burmistrza Bytowa z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego polegającego na zmianie sposobu zagospodarowania terenu i budowie farmy fotowoltaicznej o mocy do 1 MW, na części działki nr [...] w obrębie Z., gm. B.

W dniu 1 lutego 2022 r. organ I instancji - po przeprowadzeniu postępowania w sprawie o numerze GP.6730.141.22021.MG, wydał decyzję nr 94.2021 o odmowie ustalenia na rzecz skarżącej warunków zabudowy w zakresie wskazanym we wniosku. W uzasadnieniu wyjaśnił, że początkowo zakwalifikował ww. zamierzenie jako instalację odnawialnego źródła energii w rozumieniu art. 2 pkt 13 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2021 r., poz. 610 ze zm.) i uznał, że nie zachodzi konieczność badania warunku tzw. dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej, a więc spełnienia przesłanek z art. 61 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2022 r., poz. 503), dalej jako: "u.p.z.p". Dlatego też pierwotna analiza dopuszczalności realizacji planowanej inwestycji na wskazanym terenie ograniczona została do zbadania, czy spełnione zostały przesłanki określone w art. 61 ust. 1 pkt 3-6 u.p.z.p. Po ustaleniu jednak, że zmianie uległa interpretacja powyższych przepisów organ ponownie dokonał ich szczegółowej i wnikliwej analizę przyjmując ostatecznie, że: w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 13 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii za instalację odnawialnego źródła energii należy rozumieć instalację stanowiącą wyodrębniony zespół: urządzeń służących do wytwarzania energii opisanych przez dane techniczne i handlowe, w których energia jest wytwarzana z odnawialnych źródeł energii, lub obiektów budowlanych i urządzeń stanowiących całość techniczno-użytkową służący do wytwarzania biogazu rolniczego. Z literalnego brzmienia art. 61. ust. 3 u.p.z.p. wynika zaś, że instalacja fotowoltaiczna nie jest urządzeniem technicznym, natomiast wnioskować by można, że każda farma fotowoltaiczna, będąc urządzeniem służącym do wytwarzania energii, w którym energia jest wytwarzana z odnawialnych źródeł energii, spełnia warunek określony w powyższym przepisie, co by oznaczało, że do jej budowy nie potrzeba spełnienia zasady tzw. dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej. Ustawodawca dokonał jednak rozróżnienia urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy do 0,5MW i powyżej, wprowadzając odrębne unormowanie dla ww. urządzeń przekraczających 0,5MW. Oznacza to, że rozmieszczenie tego rodzaju urządzeń infrastruktury energetycznej należy do decyzji organów gminy w ramach władztwa planistycznego, przy czym ustalenia w tym przedmiocie są obligatoryjne w studium, a fakultatywne w planie miejscowym. Wobec powyższego organ przyjął, że realizacja urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł o mocy przekraczającej 500 kW, a w przypadku instalacji lokalizowanych na gruntach rolnych klas V, VI, VIz i nieużytkach o mocy przekraczającej 1000 kW na obszarze gminy, zarówno na podstawie planu miejscowego, jak też decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu może się odbyć tylko na obszarach wskazanych w studiach. Zdaniem organu, nie sposób zatem uznać, że lokalizacja urządzeń, o których mowa w art. 10 ust. 2a pkt 1 i 2 ww. ustawy miałaby być - na podstawie art. 61 ust. 3 u.p.z.p. - zwolniona od wymogów ustanowionych w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy. Szczególnie, że planowana inwestycja stanowi instalację odnawialnego źródła energii służącą do wytwarzania energii elektrycznej przy wykorzystaniu promieniowania słonecznego z zamiarem jej zbycia, o mocy do 1 MW, zlokalizowaną na gruntach rolnych klasy RIVb, RV, a zatem jej realizacja doprowadzi do faktycznej zmiany przeznaczenia tego terenu z funkcji upraw rolnych na funkcję produkcyjną.