Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 12 października 2022 r., sygn. III SA/Gl 581/22

Samorząd terytorialny

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Fleszer, Sędziowie Sędzia WSA Adam Gołuch (spr.), Asesor WSA Aleksandra Żmudzińska, Protokolant specjalista Agnieszka Wita-Łyskawa, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2022 r. sprawy ze skargi Prokuratora Prokuratury Rejonowej Gliwice-Wschód na uchwałę Rady Miejskiej w Gliwicach z dnia 13 października 2019 r. nr XII/219/2011 w przedmiocie ustalenia stawki za korzystanie z przystanków komunikacyjnych stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie

Pismem z 12 maja 2022 r. Prokurator Prokuratury Rejonowe Gliwice-Wschód w Gliwicach zaskarżył uchwałę nr XII/29/2011 Rady Miejskiej w Gliwicach z dnia 13 października 2011 r. w sprawie stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, zlokalizowanych na liniach komunikacyjnych obszarze miasta Gliwice.

Jako podstawę skargi Prokurator wskazał: art. 8 § 1, art. 50 § 1, art. 53 § 2a w zw. z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z 30 sierpnia 2002 roku prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej jako "p.p.s.a.")

Zaskarżonej uchwale zarzucił:

- istotne naruszenie art. 16 ust. 4 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz.U. z 2019 r, poz. 2475, dalej w skrócie jako "p.t.z.") art.18 ust 2 pkt 15 i art. 40 us 1 i ust 2 pkt 4 ustawy z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001r., Nr 142, poz.1591 ze zm.) dalej powoływana jako usg, w zw. z art. 7, art. 87 ust 2 i art. 94 Konstytucji RP polegające na przekroczeniu przez Radę Miasta Gliwice delegacji ustawowej poprzez maksymalne ustalenie wysokości opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców, a także przyjęcie stałej wysokości opłat za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym lub dworcu dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy, bez dokonania uprzedniej analizy wskazującej dlaczego zastosowano jednolitą stawkę opłat dla wszystkich przewoźników, dlaczego nie zróżnicowano opłat ze względu na standard poszczególnych przystanków komunikacyjnych, czy też wielkości taboru jakim wykonywany jest przewóz, co doprowadziło do przyjęcia stawki o dyskryminującym charakterze.