Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 stycznia 2022 r., sygn. I SA/Po 692/21

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Nikodem (spr.) Sędzia WSA Karol Pawlicki po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 11 stycznia 2022 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa-Produkcyjno-Handlowo-Usługowego [...] "A" K.G., B.K. Sp.j. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia [...] czerwca 2021 r. nr [...] w przedmiocie określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu za styczeń 2011 roku oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w [...] decyzją z [...] czerwca 2012 r., nr [...] określił Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Handlowo-Usługowemu [...] A K. G., B. K. sp. j. z siedzibą w [...] (dalej zwanej również skarżącą) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za styczeń 2011 r. w kwocie [...]zł.

Dyrektor Izby Skarbowej w [...] decyzją z [...] września 2012 r., nr [...] po rozpoznaniu odwołania spółki, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

WSA w [...] wyrokiem z [...] czerwca 2016 r., I SA/Bd [...] oddalił skargę na powyższą decyzję.

NSA wyrokiem z [...] grudnia 2013 r., sygn. akt I FSK [...] uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

WSA w [...] wyrokiem z [...] czerwca 2014 r., I SA/Bd [...] uchylił decyzję organu odwoławczego. W motywach tego orzeczenia Sąd stwierdził m. in., że fakt firmanctwa nie powinien pozbawiać automatycznie podatnika możliwości potrącenia podatku naliczonego od podatku należnego, jeżeli podatnik nie wiedział lub nie mógł wiedzieć o nieuczciwości wystawcy faktury. Pozbawienie strony prawa do odliczenia podatku naliczonego mogłoby nastąpić wówczas, gdyby zostało wykazane przez organy, że spółka wiedziała lub mogła wiedzieć przy zachowaniu należytej staranności, że uczestniczy w oszustwie podatkowym. Kwestią wymagającą ustalenia jest to, czy nabywca wiedział lub na podstawie obiektywnych okoliczności mógł przewidzieć, że bierze udział w przestępstwie. W tym przypadku wyjaśnienia wymaga tzw. dobra wiara. Zdaniem Sądu materiał zebrany w sprawie nie jest wystarczający do udzielenia jednoznacznej odpowiedzi na zadane pytanie. Organ winien ponowie dokonać analizy całego materiału pod tym kątem. To, że dostawcy nie byli właścicielami złomu nie ma decydującego znaczenia pod warunkiem, że nabywca towaru działał w dobrej wierze. Sąd wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organy winny ustalić, czy podatnik miał świadomość nielegalnego charakteru działania dostawcy wykazanego na fakturze, czy dopełnił należytej staranności w weryfikacji kontrahenta. Przeprowadzone ustalenia winny być poparte okolicznościami, które organ uznał za decydujące. Sąd wskazał, że nie przesądza sprawy i nie może zastępować organu w dokonywaniu ustaleń. Sąd podniósł, że w niniejszej sprawie nie można w sposób jednoznaczny stwierdzić, że strona wiedziała lub winna wiedzieć, że uczestniczy w oszustwie podatkowym. Organy nie wykazały tej okoliczności w sposób jednoznaczny ze wskazaniem okoliczności, które pozwalałyby na takie stwierdzenie. Sąd wskazał że uchylając decyzję miał na względzie fakt, że organy zbyt pochopnie uogólniły wszystkie ustalenia i odniosły je do wszystkich kontrahentów skarżącej. WSA podniósł, że w jego opinii mając na uwadze wnioski wypływające z wyroku NSA należy przy ponownym rozpatrzeniu sprawy wziąć pod uwagę przede wszystkim ustalenia, czy spółka istotnie dołożyła należytej staranności przy spornych dostawach. Ustalenia te powinny dotyczyć nawiązania współpracy, zawarcia ewentualnych umów, realizacji dostaw, płatności za dostarczony towar.