Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 9 września 2021 r., sygn. I SA/Rz 482/21

Egzekucyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Piotr Popek, Sędzia WSA Grzegorz Panek /spr./, Sędzia WSA Jacek Boratyn, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 września 2021 r. sprawy ze skargi J.F. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2021 r., nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zobowiązanego 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego J.F. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

J. F. (dalej: skarżący lub zobowiązany) poddał kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2021 r. nr [...]. Utrzymano nim w mocy postanowienie Prezydenta Miasta z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...], którym:

1) uznano za nieuzasadniony zarzut zobowiązanego dotyczący przedawnienia, nieistnienia obowiązku, niedopuszczalności egzekucji, niespełnienia w tytule wykonawczym wymogu określonego w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,

2) uznano za uzasadniony zarzut braku uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia.

Z przedłożonych Sądowi akt sprawy wynikało, że decyzją z dnia [...] października 2018 r. nr [...], skierowaną do "J. F.", Prezydent Miasta uznał, że kwota wypłacona w okresie od dnia 1 marca 2008 r. do dnia 31 października 2017 r. w wysokości 17.748 zł jest nienależnie pobranym świadczeniem, wypłaconym po śmieci uprawnionej do zasiłku pielęgnacyjnego A. F., a ponadto zobowiązał "J. F." do zwrotu tej kwoty wraz z ustawowymi odsetkami naliczonymi od dnia 1 kwietnia 2008 r. W piśmie z dnia 28 czerwca 2019 r. Prezydent Miasta, powołując się na art. 15 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (dalej powoływanej w skrócie: "u.p.e.a."), wezwał "J.F." do zapłaty ww. kwoty. W dniu 13 lipca 2020 r. wystawił tytuł wykonawczy nr [...], którym objęto należność wynikającą z ww. decyzji. W piśmie z dnia 6 sierpnia 2020 r. J. F. wniósł zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego: pominięcia dopełnienia wymagania określonego w art. 15 § 1 u.p.e.a., tj. doręczenia zobowiązanemu upomnienia; przedawnienia dochodzonej należności; wskazanie w tytule wykonawczym wadliwej daty doręczenia zobowiązanemu upomnienia, które nigdy nie zostało mu doręczone, podobnie jak decyzja, na podstawie której egzekwowane jest rzeczona należność. Wskazał też, że nie był świadomy otrzymywania tych środków po śmierci żony, a zużył je na bieżące utrzymanie. W dniu 4 września 2020 r. doprecyzował zarzuty, powołując się na odnośne przepisy art. 33 § 1 u.p.e.a., a to zawarte w punktach: 1 - przedawnienie i nieistnienie obowiązku, 2 - brak wymagalności obowiązku, 6 - niedopuszczalność egzekucji, 7 - brak uprzedniego doręczenia upomnienia, 10 - niespełnienie w tytule wykonawczym wymogu określonego w art. 27 u.p.e.a.